Een glimlach
Iedereen dacht dat ze blind en doof was. Ze praatte nooit, haar gezichtsuitdrukking was bijna altijd hetzelfde en het was alsof ze niets in zich opnam. Ze zat daar maar in haar hoekje bij het raam, starend naar buiten of naar de andere mensen in de recreatiezaal van de psychische kliniek. Niemand wist echt wie ze was en hoe ze was, hoe ze eruit zag als ze lachte, huilde of boos was. Niemand kende haar, er kwam nauwelijks iemand bij haar op bezoek.
De medewerkers en psychologen kregen eveneens niets uit het meisje. Ze werkte niet mee met onderzoeken naar haar blind- of doofheid, ze zat daar maar, bewegingloos. Af en toe was het net of ze dood in haar stoel zat. Sommige mensen in de kliniek waren zelfs bang voor haar. Maar ze was niet beangstigend, ze was niet blind, ze was niet doof. Ze kon wél praten, haar stem was als het gezang van een nachtegaal. Haar glimlach was als een stralend licht, maar ze gaf haar stem en lach alleen aan de mensen die het echt verdienden. Daarom observeerde ze, daarom was ze zo zwijgzaam en zat ze daar, kijkend naar de mensen in de zaal. Maar niemand wist het omdat ze zich niet liet doorgronden.
Ze was naar de kliniek gestuurd omdat ze in een fantasiewereld leek te leven, wat meer een obsessie leek te worden. Maar dat was niet waar. Het meisje sprak in metaforen tegen de mensen die niet begrepen waar ze het over had. Die metaforen werden aangezien voor vreemde fantasieverhalen, onsamenhangende zinnen. Ze was zonderling, had weinig vrienden... Toch was er niet een precieze reden van haar verblijf hier. Waarschijnlijk was dat ook de reden van haar terughoudende, nee, haar zwijgzame, zonderlinge gedrag. Ze hoorde hier niet te zijn, ze hoorde eigenlijk helemaal niet in deze wereld thuis. Ze vóelde zich er niet thuis.
De enige die haar glimlach tot nu toe had gekregen, was hij. Hij kwam elke dag op hetzelfde tijdstip naar haar toe. De recreatiezaal was dan rustig, er was eigenlijk bijna niemand. Vaak zat hij dan in de vensterbank, keek naar haar en luisterde naar haar verhalen. Als ze niets te vertellen had, zaten ze er in stilte. Ze schonk hem haar glimlach, die haar nog mooier, nog mysterieuzer maakte dan ze al was. En hij, hij leek haar te begrijpen. Hij leek haar te doorgronden en de psychologen, medewerken, psychiaters wilden er een moord voor doen om uit hem te krijgen wat er met haar aan de hand was. Hij hield echter de boot af. Hij wilde níets met hen te maken hebben. Hij wilde haar glimlach, haar stem, haar hele persoon beschermen tegen mensen die het van haar af wilden nemen. Mensen die dachten dat ze haar glimlach en haar stem zou schenken aan hen die het niet verdienden.
Nu zat ze er weer. Ze keek emotieloos naar de deur, mensen in de zaal die haar zagen kijken maakten haar belachelijk en probeerden een woord uit haar te krijgen. Zelfs hier was het niet veilig voor haar. Maar ze wist dat hij snel zou komen, dat hij de indringers weg zou jagen en weer met haar zou praten. Dat hoopte ze. Hij was gisteren ook al niet geweest, maar hij móest vandaag komen. Dat moest, anders zou het misgaan. Dan zou haar glimlach opgesloten worden en haar stem afgesneden. Dan zou ze huilen tot ze stierf.
Hij kwam niet. Ze wachtte een uur, twee uur. Het werd donker, het bezoek voor de anderen kwam, maar hij, hij kwam niet. De eerste tranen begonnen al te vloeien en na vijf uur, toen het tijd was om naar bed te gaan, was haar gezicht nat van de tranen, maar nog steeds zonder emotie. Ze snikte niet, ze zat daar maar, wachtend, starend naar de deur. Hij kwam niet. Ze wist het. Hij was dood. Ze voelde het, ze wist het. En haar glimlach werd opgesloten in haar hart, haar stem werd afgesneden en ze zou nooit meer kunnen praten.
Wel mooi neergezet en het meisje vind ik interessant, vanwege haar doof- en blindhein naar anderen.