De Wonderdokter - Een Sprookje

[Puck]

Heel anders dan het vorige, maar hier mijn volgende sprookje. Ik hoop dat jullie het leuk vinden!

Er was eens een jonge dokter, die in een erg arm gebied woonde. Maar dat maakte de dokter niet uit, want de mensen daar hielden veel van hem en hij van hen. Meestal konden ze hem niet betalen, maar ook dat maakte de dokter niet uit. Sommigen gaven eten, en hij haalde voldoening uit zijn werk, zodat zijn leven compleet was. Nu had de dokter werkelijk een grote gave, hij kon elk klein kind wat bij hem gebracht werd, beter maken, zodat er bijna geen kinderen doodgingen in de streek waar hij woonde, slechts zij, die al overleden waren voor hij bij hen kon komen.
Langzamerhand raakte hij steeds meer bekend bij de mensen, en zij hadden er steeds langere afstanden voor over om hun kinderen door hem te laten behandelen. En eindelijk bereikte het nieuws over de gave van de jonge dokter ook de hoofdstad.
De koning liet onmiddellijk zijn zoon, de prins, op onderzoek uit gaan en gaf hem enorme geschenken mee om aan de jonge wonderdokter te geven. De prins reed naar de plek waar de dokter woonde. Vlak voor hij er was liet hij zijn gevolg stilhouden en kleedde hij zich om. Vermomd als arme bedelaar ging hij het dorp in. Daar zag hij grote armoede, vervuild water, slechte woningen, maar ook overal vrolijk rondrennende kinderen. Verwonderd liep hij door het dorp heen. Plots zag hij een moeder met een gewond kind zitten. Het bloed vloeide zo hevig, dat de prins er misselijk van werd, maar de moeder keek vrolijk en suste het kind enkel een beetje. De prins verviel in drift. ´Nare vrouw! Hoe kunt u uw kind laten sterven, zonder iets te doen!´ riep hij uit, en hij wilde het kind uit haar armen rukken, maar zij keek hem zo vriendelijk aan, dat de prins verbaasd stil bleef staan. ´Het is zeer vriendelijk van u dat u zo bekommert bent om mijn kind, en u ben niet van hier, anders zou u zich niet zo zorgen maken. De wonderdokter is al onderweg.´Inderdaad kwam even later de jonge dokter de hoek om rennen, met zijn doktertas wapperend achter hem aan. Voorzichtig nam hij het kind van de moeder over, sprak wat geruststellende woorden en ging toen aan de slag. Toen hij klaar was, waren alle wonden verbonden en keek het kind weer helder uit de ogen. ´Hij moet een paar dagen rust houden, dan komt het weer helemaal goed met hem,´ sprak de wonderdokter. ´Danku, dokter,´sprak de moeder stralend. Dan betrok haar gezicht. ´Ik heb niets om u te vergoeden voor uw goede diensten..´´Als ik deze jonge knul over enkele weken langs mijn huis zie rennen met zijn vriendjes is dat genoeg beloning, mevrouw,´ zei de jonge dokter vriendelijk, en de vrouw greep dankbaar zijn hand en kuste die.
De prins had alles met grote ogen gadegeslagen en hij voelde, hoe zijn hart uitging naar deze wonderdokter. Zodra die opstond om weer naar zijn huis terug te gaan, liep de prins achter hem aan. ´Dokter! Dokter!´ riep hij, en de wonderdokter stond meteen stil en keek hem met vriendelijke ogen aan. ´Kan ik iets voor u doen, beste man?’vroeg hij met rustige stem, maar de prins schudde druk zijn hoofd. ‘Nee, ik zou graag iets voor u doen.’ Toen de jonge dokter hem verwonderd aankeek, sprak de prins verder: ‘Ik zag u net bezig met dat kind en u heeft diepe indruk op mij gemaakt. Laat ik nu eerst vertellen, dat ik uw kroonprins ben, uitgezonden door mijn vader, de koning, om te kijken of de geruchten over uw wonderen waar zijn en om u indien enkele geschenken aan te bieden. Net heeft u mijn inderdaad overtuigd van uw gave. Wilt u zo goed zijn mij te volgen?’ De wonderdokter volgde de prins verbaasd en gevleid. Toen hij alle geschenken zag, kon hij bijna niet geloven dat die allen voor hem waren. De prins bezwoer hem echter ze aan te nemen en vroeg de wonderdokter toen, of hij niet met hem mee wilde gaan naar de hoofdstad om daar zijn beroep uit te oefenen. ‘Daar zijn nog veel meer mensen, die uw hulp toch eigenlijk veel harder nodig hebben dan die mensen hier.’De wonderdokter aarzelde even, maar nam het voorstel van de prins toch met harte aan. Zo’n reis trok hem wel, en in de hoofdstad waren inderdaad meer mensen dan hier. De geschenken die hij van de koning had gekregen verdeelde hij onder zijn vrienden en de allerarmsten en daarna vertrok hij met de prins naar de hoofdstad.
Daar was zijn komst al aangekondigd en hij werd met veel eer binnengehaald. Overal stonden mensen te juichen en te roepen, ook vele armen met kinderen in de armen, die ze smekend naar hem opstaken. Plots zag hij een kind, wat op het punt stond te sterven, hij herkende de ziekte, die had in zijn dorp ook een tijd geheerst. Meteen steeg hij af, liep naar het kind en deed wat hij gewend was te doen bij zulk een ziekte. Ook gaf hij het kind enkele medicijnen. Toen hij weer omdraaide, zag het kind er een stuk beter uit.
De mensen juichten nu nog veel harder en in triomf droegen ze hem naar het paleis. Daar werd hij voor de koning gebracht, die meteen bijzonder met hem ingenomen was. Hij vroeg de wonderdokter verschillende van de kinderen van zijn raadsheren te genezen, en enkele dagen later liepen ze allemaal weer gezond rond en gaf de koning de jonge dokter de titel ‘De Grootste Wonderdokter Bij Gratie Des Konings’ en een eigen paleis.
Nu begon er een luxe en prachtig leven voor de jonge dokter. Hij had alles wat zijn hart maar kon begeren, hij had zijn wens nog niet uitgesproken of het was er al, en elke avond werd er wel een grandioos diner gegeven ter ere van hem. Alleen ’s nachts, in zijn eigen bed, had hij heimwee. Hij kon dan de slaap niet vatten en vroeg zich af hoe het met zijn vroegere vrienden zou zijn. Overdag echter dacht hij geen moment aan ze en ging helemaal op in zijn nieuwe leven.
Toen werd er op een dag een kind bij hem gebracht van de hoogste raadheer van de koning. Het was wel erg ziek, maar de wonderdokter had wel kinderen in ergere toestanden genezen en was er dan ook van overtuigd dat het hem nu ook zou lukken. Wat hij echter ook probeerde, mislukte, en tenslotte kon er niets meer gedaan worden. Trillend en zich verloren voelend sloot de jonge dokter de koude, niets meer zeggende ogen van het kleine meisje en liep naar het huis van de raadsheer om de dood van zijn dochtertje mede te delen. De raadsheer maakte zich in het geheel niet gerust, vertrouwend op de gave van de wonderdokter. Hij werd dan ook razend toen hij hoorde wat er was gebeurd. Hij vertelde het aan iedereen en nu begonnen er zich door de hele stad praatjes te verspreiden over de wonderdokter, die een oplichter was. De prins sprong echter in de bres voor hem. ‘Wat er is gebeurd met het dochtertje van de hoge raadsheer is vreselijk, maar bedenk hoe veel van uw kinderen de wonderdokter al heeft gered. Luister niet naar al die praatjes.’Even ging het weer goed en was de jonge dokter vergeven, maar al snel kwam het volgende kind wat de dokter niet kon redden. Er volgden er meer, en hoe hard de prins ook riep, de mensen keerden zich van de wonderdokter af en wilden hem de stad uit hebben. Woedend ging de prins naar zijn vriend. Hij schrok toen hij binnengelaten werd en zag hoe de dokter er aan toe was. Sinds de dood van het dochtertje van de hoge raadsheer werd hij geteisterd door nachtmerries en ook kreeg hij geen hap meer door zijn keel. Hij zag er uit als een lijk. Bezorgd drukte de prins zijn vriend in een stoel. ‘Dokter, wat is er, je gelooft al die praatjes toch niet?’De jonge dokter keek hem vermoeid aan en glimlachte. ‘Prins, goede vriend, ik weet dat ze de waarheid zijn. Ik ben het kwijt, ik kan de kinderen niet meer redden. Er rest mij nu nog één ding, dat is teruggaan naar mijn geboortedorp en me daar in een ander beroep bekwamen.’’Blijf dan toch hier,’smeekte de prins, maar de wonderdokter bleef bij zijn wens. Hij pakte zijn schamele bezittingen, die hij meegenomen had naar de hoofdstad, bij zich en ging op weg. Vermomd liep hij door de straten, tot iemand hem herkende en de gehele stad hem de poorten uit jaagde.
Doodongelukkig liep de jonge dokter de hele weg terug naar zijn geboortedorp. Daar waren de mensen blij om hem te zien! Er waren vele kinderen gestorven in zijn afwezigheid en ze staken vol warmte hun armen naar hem uit om hem te begroeten. De wonderdokter weerde hen echter af, liep naar zijn oude hutje en weigerde om nog langer kinderen te behandelen. Hij ging nu helpen op het land, iets wat hem slecht af ging, maar alle andere mannen hielpen hem, en ook de vrouwen deelden hun schaarse eten met hem. Ze konden allen niet vergeten hoe goed hij voor hen was geweest, en onder elkaar zeiden ze: ‘Ze hebben hem verpest, daar in de hoofdstad, maar misschien komt hij weer terug.’De tijd vervloog echter zonder dat de jonge dokter zijn oude beroep weer oppakte.
Op een dag liep hij van het veld terug naar zijn huis, terwijl hij ongelukkig nadacht over zijn vroegere gave. Daar zat een jonge broodmagere vrouw voor zijn deur, met een klein kindje in haar armen, wat elk moment de laatste adem uit kon blazen. ‘Alstublieft, help haar,’smeekte de moeder, en ze hief het kind naar hem op. De jonge dokter schudde zijn hoofd, maar de moeder hield aan. ‘Alstublieft, het kind gaat anders dood.’De dokter keek naar het meisje en wist dat de moeder gelijk had. Hij herkende ook de ziekte waar het kindje onder leed. Even twijfelde hij nog, maar toen name hij het meisje van de moeder over en bracht het naar binnen. Vol zorg en aandacht nam hij het kind onderhanden en even later lag het al weer een stuk meer beter in de armen van haar moeder. De dokter gaf haar wat medicijnen. ‘Alstublieft, een week lang elke dag wat hiervan in haar melk en dan wordt ze weer beter.’ De moeder had tranen in haar ogen en bedankte de dokter telkens weer. Ze mompelde iets van betaling, maar dat wimpelde de dokter af. ‘U hebt me gegeven wat ik het meest gemist heb, het gevoel dat ik nog kinderen beter kan maken.’
Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje door het dorp. Ze kwamen allemaal naar zijn huis, waar lachend de deur opendeed. Ze herkenden hem bijna niet, zo straalde hij. Juichend namen ze hem mee naar het dorpsplein, waar ze een feest hielden dat de hele nacht doorging. En de volgende dag stonden er allemaal kindjes met buikpijn voor de deur van de wonderdokter, die hen allemaal opgewekt genas. Hij zelf had in die paar uurtjes beter geslapen dan hij had gedaan sinds hij uit het dorp was weggegaan.
Hij werd weer even goed als hij eerst was geweest, en zijn faam spreidde zich steeds verder. Het kwam de koning weer ten gehore. Die liet zijn zoon komen. ‘Jongen, misschien hebben wij ons in deze dokter vergist. Misschien is het toch werkelijk een wonderdokter. Neem nog grotere geschenken mee dan eerst en haal hem over weer hierheen te komen.’Maar de prins weigerde. ‘Ik geloof vader, dat hij daar bij de armen het best op zijn plek is,’zei hij, en daar had de prins volkomen gelijk in!

[-Maaike-]

Mooi sprookje. Ik vind het leuk bedacht dat de wonderdokter zijn gave kwijt raakt omdat hij ongelukkig is in de grote stad. En dat rijkdom daar niets aan kan veranderen. Heel diepzinnig

In het vervolg wanneer je sprookjes plaatst en die in één bericht passen, kun je deze het beste in het board "one-shots" zetten, deze zijn per genre terug te vinden Ik zal deze voor je verplaatsen.

Goed geschreven!