Griffioensgif.

[Kimmutju]

Ze slenterde door de straten van de stad. Het enige licht kwam van het schijnsel van de maan en ieder levende ziel had de luiken gesloten; de kaarsen gedoofd. Het was koud, een barre winter nacht met open lucht zodat iedere windvlaag koud op je botten te voelen was. Toch liep het kind door, ze kon niet stoppen, ze mocht niet stoppen vond ze. Enkel een dekentje om haar schouders hield haar warm en een ei in haar handen was wat duidelijk te onderscheiden was.
Na nog langer door de kou geploeterd te hebben was ze op en zocht ze een plekje uit de wind om de rest van de nacht door te brengen. Ze vond een plek, een warme in iemands schuur. Voor het ochtendglore, zwoer ze zichzelf, zou ze weg zijn en zou niemand weten dat zij hier had gelegen.

"Wat is het?"
"Weet ik het? Durf je het aan te raken?"
"Ben je gek! Straks is het hardstikke dodelijk? En wat dan?"
"Hoe kan het nou dodelijk zijn? Hooguit giftig."
"Ga jij er dan heen!"
Er klonk een hoop geschuiven van voeten en het opgewonden gegnuif van de twee stemmen. Langzaam begon ze zich te realiseren dat ze zich niet aan haar belofte had kunnen houden; het late licht was haar voor geweest. Angstig sprong ze overeind en zag twee jonge jongens van haar leeftijd gillend de schuur verlaten.
"Het is een heks!" gilde de ene terwijl hij zich door de deur heen wurmde.
Het meisje beet op haar lip en pakte het ei dat naast haar in het stro lag. Ze wist nu dat ze hier weg moest, maar dan? Iedereen kon haar zien, niemand zou haar ooit accepteren. Ze liep naar de deur toe en gluurde om het hoekje. Niemand. Nog niet. Ze haalde een paar maal diep adem en zette toen haar voet in het zwakke zonlicht.
Naderende voetstappen.
Angstig kroop het kind weer terug in de schaduwen van de schuur terwijl ze haar hart zo hard hoorde bonken dat ze meende te bezweren dat ieder het geluid kon nagaan.
De voetstappen stopte voor de deur.
"Maar ik meen het, vader!" kermde één van de twee jongens.
"Wat een onzin, Xandor," bromde een lage stem die overduidelijk bij de vader hoorde.
"Maar hij heeft gelijk, hoor," zei de tweede van de jongens.
"Xyrax," kreunde de vader geërgerd, maar toch opende hij de deur. "Niks."
Het meisje kroop dieper in de schaduwen en kneep haar ogen dicht.
Er klonken nog wat voetstappen en een jongen hapte naar adem. "Daar, vader!"
Het meisje haar ogen vlogen open en ze zag de priemende vinger van een jongen naar haar toe wijzen. Ze keek angstig om zich heen als een kat in het nauw. Het ei, bedacht ze zich en verstopte het achter haar rug, zodat die in ieder geval veilig was.
"Grote griebels," bracht vaderlief uit en hij knielde neer voor het meisje. De twee jongens verstopten zich achter hun vader en keken met een mengeling van angst en interesse naar het kind.

Eèèèèèèn? Wat vinden jullie ervan? Staan er veel fouten in? Moet ik het schrappen? Moet ik door? Please laat wat weten ;D

[Demon]

Het enige licht kwam van het schijnsel van de maan en iedere levende ziel had de luiken gesloten en de kaarsen gedoofd.

Het is "de ziel", dus de bijhorende adjectieven horen daarmee te "congrueren"; met een "e" erachter. Ik weet dat dat slecht kan klinken(niet in dit geval) zoals bij "mens". Grammaticaal gezien is het nog steeds "de grote mens".
Daarnaast dient een puntkomma inderdaad bij een nevenschikking, met ongeveer de functie van het nevenschikkende voegwoord "en". Beiden zijn echter niet hetzelfde. Bij een puntkomma hoor hetgeen erna een zin te zijn die zeer nauw verbonden is met de voorgaande. "En" wordt gebruikt in bijzinnen, (met een puntkomma is het ook wel een bijzin, maar ja. :/) of bij opsommingen. Je begrijpt me toch wel, hé? Ik ben echt slecht in uitleggen...

Toch liep het kind door. Ze kon niet stoppen; ze mocht niet stoppen, vond ze!

Ja, ik hoor wel eens dat een komma het diepste verband tussen zinnen uitdrukt. Wanneer ik zulke zin op mijn grammaticale bordje krijg, valt het wel slecht in de smaak. (Lekker cullinair bezig? xD) Ik denk niet dat het geoorloofd is zoiets te doen. Ik ben wel nog maar vijftien en zo, maar echt hoor... ik denk niet dat dit mag.
Dan vraag je je vast af waarom "vond ze" in het rood staat. Ik vind het de spanning in deze zinnen eigenlijk weg nemen. Gewoon plots die "vond ze". Dan klinkt het als: "Ze mocht niet stoppen! .. Vond ze."
xD Je mag het houden als je wilt hoor, maar dat is even mijn commentaar.

Na nog langer door de kou geploeterd te hebben was ze op en zocht ze een plekje uit de wind om de rest van de nacht door te brengen.

Ik denk niet echt dat je door kou "ploetert". Door sneeuw kan je ploeteren. Dat wel. Ik weet niet. :/
Dus, ik heb het even opgezocht en kreeg dit:
` ploe - te - ren (ploeterde, h. geploeterd) -1-in water of modder waden; -2-hard werken
Tenzij ze dus zwoegt, of zich door een of andere smurrie waagt, ploetert ze niet, hé. Nu, ja, ik wéét eigenlijk niet of het hier wel mag... Sorry, mijn commentaar is echt langdradig. Of ik vind je dus leuk, of ik ben supersuperhyperactief. Kies jij maar. ;p

Voor het ochtendgloren...

Ochtendgloren komt van een werkwoord: het gloren van de ochtend - m.a.w het dagen, opkomen van de ochtend.

Er klonk een hoop geschuiven van voeten en het opgewonden gegnuif van de twee stemmen.

Ik weet niet zeker of "geschuifel" een woord is; anders zou ik je "geschuiven" er wel mee vervangen. Hmh. Dus, ja. Het enige wat ik hier weet is dat "geschuiven" geen woord is. :p

Ze wist nu dat ze hier weg moest ... maar dan?

Ik zou de komma hier door drie puntjes vervangen. (even opgezocht dat heet blijkbaar een beletselteken of doorlooppuntjes. Goh.) Gewoon om wat meer pauze en spanning op te roepen. ;p

Iedereen kon haar zien --- niemand zou haar ooit accepteren.

Even omdat ik niet weet wat ik daar moet plaatsen. Aan de hand van wat ik gelezen hebben zou ik er een dubbelpunt plaatsen, maar er kan natuurlijk ook een "maar" staan. Dat hangt er van af.
(Iets wat ik me afvraag: heeft ze een fysieke tekortkoming, of een of ander letsel? )

Angstig kroop het kind weer terug in de schaduwen van de schuur terwijl ze haar hart zo hard hoorde bonken dat ze meende te bezweren dat ieder het geluid kon nagaan.

Volgens mij is het hier eerder beweren of zo, maar dan nog klopt het niet. Of bedoel je mischien iets zoals "dat ze zwoer dat..." want in deze context is "menen" en "zweren" ongeveer hetzelfde. Dus zou je of dat stukje weg moeten laten of je verandert "dat ze meende dat" in "dat ze zwoer dat" en e laat het weg - gewoon voor het geval je "zweren" wil behouden.

De voetstappen stopten voor de deur.

Meervoud.

Daarnaast even zeggen dat je voor voegwoorden zoals "terwijl" en "maar" een komma hoort te zetten. Ik denk dat ik dat één keer gezien heb. Bij een terwijl.

Dat was het grammaticale deel. Nu even inhoudelijk.
Ooooh, zoveel vragen! Wie is dat meisje? Wat is er met haar? Waarom heeft ze dat ei? Waarom loopt ze zo alleen rond? ;-; Ik wil een antwoord.

Goed dan wat schrijfstijl... (God, ik geef te veel commentaar hier. xD)
Je weet de spanning goed op te bouwen en je zinnen lezen redelijk vlot. Alleen af en toe een kleine hapering, iets als het onderwerp herhalen in twee lange zinnen na elkaar of zo (bij mij toch), maar dat heb je zelfs bij de besten.
Voortdoen dus! o:

[-Maaike-]

Ehh, en nu? Wat gebeurt er daarna? Is het meisje echt een heks? Je moet zeker doorschrijven!
Ik heb verder niet op grammatica enzo gelet, gezien demons reactie Haha. Laat je er niet door afschrikken

Ga zo door! Ik ben benieuwd hoe het verder gaat

[Kimmutju]

@demon: Jup, ik had geen spellingscontrole/grammaticacontrole aan staan d: En de meeste fouten hadden anderen ook al opgemerkt, maar ik had het niet gewijzigd, sorry (aa)

Thanks, @-Maaike- ^^ Ik ga nog een stukje neerzetten (:

[Kimmutju]

Hopelijk zitten er iets minder fouten in (;

Het meisje dook nog wat verder weg. Ze liet haar tanden zien als een dier, een waarschuwing: kom niet dichterbij.
Maar de man keek haar met zachte ogen aan, hij strekte zijn hand uitnodigend uit en sprak met een lage, softe stem.
"Het is oké, kind," waren zijn woorden en hij schuifelde nog dichter naar haar toe. "We zullen je niets aan doen. Hier, geef me je hand dan kunnen we elkaar op een nette manier verwelkomen." Hij glimlachte naar haar en de gouden sprankeltjes in zijn ogen gaf haar een thuiskomend gevoel.
Langzaam, voetje voor voetje, kroop ze naar het drietal toe, nog altijd haar handen om het ei achter haar rug. Ze slikte en verstopte haar gezicht achter haar haren. Uiteindelijk stond ze voor de man die nu naar haar opkeek en glimlachte.
"Goed zo," zei hij en veerde langzaam overeind op zijn voeten. "Kom, laat me je bekijken, ga in het licht staan."
Voorzichtig deed het meisje wat haar werd opgedragen terwijl ze angstig naar de man staarde. In het licht was te zien dat haar huid een donkere kleur had, ze tenger en fragiel leek en graatmager. Haar gezicht was verscholen achter een grote bos ongetemd haar. Ze keek naar de bleekhoofden en beet op haar lip.
De man knikte. "Het spijt me, Caelysi, dat deze twee onbenullen je zo hebben aangezien. Ik meen dat het niet hun wil noch hun weet was je zo te beschuldigen." Hij maakte een lichte buiging en het meisje knikte langzaam als teken dat ze het begreep.
Xandor en Xyrax, de twee zonen, keken vragend van het meisje, naar hun vader, terug naar het meisje en ten slotte naar elkaar; ze begrepen er niets van.
Eén van de twee, de langste en dunste van hen, schraapte zijn keel en keek half naar zijn vader, half naar het meisje. "Eh, vader," begon hij. "Vader, ik geloof dat u mij en Xyrax iets uit te leggen hebt, want ik geloof niet dat ik nog iets van deze brij begrijp."
Een onwetende, dacht het meisje, dat zijn er meerdere, ze zouden nooit iets van dit alles moeten begrijpen. Ze keek de jongen met een mengeling van spot en medelijden aan, maar deze emoties waren nauwelijks af te lezen van haar nauwelijks zichtbare gezicht.
De vader lachte bars en hij wendde zich tot zijn zonen. "Mijn jongens, ga jullie moeder maar halen, breng haar hier heen." Zo snel als ze konden renden de twee weg, elkaar duwend met een grote boog om het meisje heen.
Zodra de jongens weg waren keek de man weer op. "Mijn naam is Breyten, ik zal je geen schade toebrengen, toe, vertel me iets."
Het meisje likte haar droge lippen af en schudde haar hoofd. Niet nu. Niet hier. Ze wees naar de hoeken van de schuur; meerdere vleermuisachtige wezens hingen ondersteboven. Ze leken te slapen, maar van het punt waar het meisje stond kon je duidelijk glinsteringen van ogen zien, waardoor het duidelijk was dat ze alles in de gaten hielden.
Breyten keek op naar de wezens en fronste. "Oké, eh, misschien is nu niet goed?"
Het meisje knikte resoluut en deed nog een paar stappen naar buiten.
"Je blijft toch wel, hè?" vroeg Breyten terwijl hij haar volgde. "Mijn vrouw en ik hebben nog nooit hoog bezoek als het jou mogen ontvangen. Wij zijn te vertrouwen."
Dat zeggen ze allemaal, dacht ze en keek hem cynisch aan. Adrenaline stroomde nog altijd door haar lichaam, ze kon ieder moment weg als ze wou, maar iets in deze man intrigeerde haar. Bovendien wist hij dat ze een Caelysi was.
Uiteindelijk knikte ze naar Breyten en de haastige voetstappen van twee kinderen en een vrouw werden hoorbaarder.

[yociame]

je maakt het heel interessant, ik ben heel benieuwd naar wat dat meisje is en wat er aan de hand is, en wat dat ei is, hoewel ik ergens denk dat het mogelijk een griffioen is door de titel.

Hoe dan ook mij heb je te pakken en zolang het zo leuk blijft, blijf ik lezen.

[Sandraa2]

Heel leuk geschreven!
Het ei dat boeit mij ook heel erg.

Het gene wat mij als eerst aansprak was:

Een onwetende, dacht het meisje, dat zijn er meerdere, ze zouden nooit iets van dit alles moeten begrijpen.

Wat is ze dan precies?

en vooral het stukje:

"Mijn vrouw en ik hebben nog nooit hoog bezoek als het jou mogen ontvangen

Hoezo hoog bezoek? Is het een prinses, of iets anders van adel?

Voor de rest, hoe weet die man haar naam al ?
Ik ga dit zeker volgen

[Kimmutju]

@yociame Haha, goed dat je er zo over denkt, misschien komen er nog wel een hoop verrassingen voor je... (; Yeey, dankje voor je reactie <3

@Sandraa2 Wie heeft gezegd dat dit haar naam was? ^^ Yeey!! Jullie reacties zijn geweldig <3 Thank you!! Er komt zo een nieuw stukje ^^

[Kimmutju]

Volgend stukje:

De twee jongens, Xandor en Xyrax, kwamen de hoek om hollen met hun moeder op de hielen. Het was een jonge vrouw met lang, bruin, golvend haar waar al grijze striemen in zaten van het harde leven wat ze achter de rug had. Ze glimlachte naar haar twee zoons en gaf met grote, bruine ogen aan dat het meisje oké was, geaccepreerd.
Terwijl ze naderden bekeek het meisje het taffereel en haar lippen krulden op bij het zien van het gezicht van de vrouw. Haar ogen waren bekend, ze leken op die van haar moeders. Langzaam veegde ze de vieze lokken uit haar gezicht en keek recht in de ogen van de vrouw.
Toen de vrouw voor het kind stond zakte ze door haar knieën en hurkte ze, haar gewicht op de bal van haar voet. De vrouw glimlachte naar haar, ze rook naar honing en vers gebakken koekjes. Het meisje deed nog een stapje dichterbij waardoor ze nu met haar knieën bijna tegen de vrouw aan stond. Ze hield het ei voor zich en strekte haar hand uit. De vrouw beantwoordde door met haar ene hand die van het kind vast te pakken en met de andere nog wat plukken uit haar gezicht veegde.
Haar stem was precies zoals het meisje zich had voorgesteld, zijdezacht en honingzoet met een rauw randje. "Kind," sprak ze. "Kom mee de warmte in, alsjeblieft, je zult het vast ijskoud hebben." Het kind had het niet door gehad, maar ze rilde. Alle angst was bij haar weggevallen en ze knikte naar de vrouw. Ze gaf een kneepje in de hand en de vrouw stond op.
"Mijn naam is Phoebe, Caelysi," zei ze terwijl ze het meisje richting het huis leidde.
Het kind knikte, nog altijd niets zeggend.
"Vader," fluisterde Xyrax. "Waarom zegt ze niets?"
Breyten lachte hees. "Heb geduld, mijn zoon. Soms lijkt de kust veilig in onze ogen, maar voor goedzienden is dat maar schijn." Hij ging met zijn kolenhanden door het haar van het jongetje en duwde de jongens toen achter de vrouwen aan.


Kort hoofdstukje, maar och. Wat vonden jullie er van?

[Demon]

Oké, ik heb dus even een probleempje met de naam. Vertel ik nog wel, geduld.
Eerst het vorige stukje nog. Grammaticale verbetering laat ik hier wel vallen. Excuse me. Qua inhoud was het echt plots een hele verandering van mijn visie. Ik dacht echt eerst dat dat puur een schooiersmeisje was die dat ei op een of andere manier en om een of andere reden gestolen had. Nu ben ik echt wel benieuwd wat een Caelysi. Want bij het horen van dat woord denk ik onmiddelijk aan de Khaleesi en dat is de vrouw van de Khal, bij de Dothraki(a Song of Ice and Fire). Dat zit me wel een beetje dwars.

Nu het volgende vult enorm aan op dat stukje. ;p Dus inhoudelijks heb ik niets speciaal te zeggen, behalve dat het vreemd is dat ze zich zo verbonden voelt met de vrouw. Zou ze zijn zoals de Caelysi is een vraag die jij hier enorm oproept.

Het was een jonge vrouw met lang, bruin, golvend haar waar al grijze striemen in zaten van het harde leven wat ze achter de rug had.

Het harde leven dat. Niet "wat".

Ze glimlachte naar haar twee zoons en gaf met grote, bruine ogen aan dat het meisje oké was, geaccepreerd.

Wat in godsnaam is "geaccepreerd"? Bedoel je "geaccepteerd", "geaprrecieerd"? Maar dat tweede betekend waarderen. Dus dat betwijfel ik. De zinsbouw snap ik alleen niet helemaal, "dat het meisje oké was, geaccepteerd". Wat doet dat woordje daar? Alsof je tegen een kindje spreekt, die niets van de taal begrijpt. "Die jongen is oké! Geaccepteerd, oké?" -duimpje omhoog-
xD Maar, nee, nee, als je het zo laten wilt doe maar gerust.

Haar ogen waren bekend, ze leken op die van haar moeders.

Terwijl ze naderden, bekeek

Komma tussen twee pv's.

Haar ogen waren bekend. Z/; ze leken op die van haar moeders.

Haar moeders? Had ze er meerdere dan? Anders heb je een dubbele genitiefvorm. xD
Ze leken op haar moeders ogen - ze leken op die van haar moeder.

stond, zakte

Komma tussen twee pv's(alweer xD).

De vrouw glimlachte naar haar; ze rook naar honing en vers gebakken koekjes

Weer die zin aan elkaar rijgen met komma's. Dat mag toch niet? Denk ik. :/

De vrouw beantwoordde haar gebaar door

Zoiets, maar je niet zomaar niets beantwoorden.

uit haar gezicht te vegen.

Je zit nog altijd in een zin met die "door", dus hier hoort een infinitiefzin.

"Kind," sprak ze. "Kom

Vorm het iets anders: "Kind," sprak ze, "kom..."

warmte in, alsjeblieft. Je zult

Weer met die komma's. :p


Goed dat was het. Ik ben benieuwd naar het vervolg; je hebt een vrij aangename schrijfstijl en zo. En beantwoord mijn vraagje daar even in verband met de "Caelysi".

[Kimmutju]

Ja, I know, ik kon niet iets anders bedenken, maar de naam komt inderdaad zo'n 65% van Game of Thrones xd Maar deze Caelysi is totaaaaal anders dan een Khaleesi ^^ Totaaaaal anders d: Hoewel dingie (ik vergeet de hele tijd d'r naam!!) van Game of Thrones wel flippin' awesome is ^^ (En Harry Lloyd heeft echt een rot rol!!) Maar ik ga de boeken nog lezen ^^

Eerste: Hehe, jaa, ik kwam er later ook al achter >.<
Tweede: Typefout!! Moet inderdaad geaccepteerd zijn ^^
Derde: Misschien is het dan haar moeder's, want ik bedoel meerdere ogen, niet meerdere moeders (:
Vierde/Vijfde/Zesde/Zevende: Hehe, jaa, thanks ^^
Achtste: Sorry, ik geloof niet dat ik het vat (aa)
Negende: Eh... Infiniwatte? Eugh, ik ben zo baggerslecht in ontleden, ik ken alleen persoonsvorm en onderwerp...
Tiende: True, true...
Elfde: Komma, flippin' komma D:

Super bedankt voor de reacties!! Ik ga het echter niet veranderen, want daar heb ik geen tijd voor/zin in. Maar, in ieder geval super bedankt ;D

[Kimmutju]

Warmte was het eerste wat het meisje opviel. Het was de warmte van het huis, zowel letterlijk als figuurlijk want het haardvuur knapperde en verspreidde een heerlijke warmte door het huis. De wanden van het huis waren van hout net als het meubilair en de uitgehouden beelden in de hoeken van de grote kamer. De beelden waren uit hout gesneden, alleen vakhanden konden het zo nauwkeurig maken, in verschillende vormen. De voorste was een prachtige wolf, naar beneden gezakt met zijn lippen gekruld en zijn vacht omhoog.
Het meisje keek er gefascineerd naar en streek met haar vingertoppen over de contouren van het werk. Ze glimlachte ernaar hoewel ze wist dat het niet van vorm zou veranderen en vriendelijk zou gaan kijken.
"Ni ajabu kweli, sombre," zei het meisje met een zachte stem.
Phoebe glimlachte naar haar, niet wetend wat ze nu aan het meisje moest vragen. "Eh, we zijn nu in het huislijk haard, zou je ons misschien meer kunnen vertellen, als je daar klaar voor bent?" Ze gaf nog een klein kneepje in haar hand en leidde haar naar het vuur waar een prachtig houten stoel bekleed met hertenvacht.
Het meisje klom in de stoel en trok de vacht om zich heen. Op het vuur pruttelde een metalen kom met de geur van soep, plotseling hoorde het kind haar maag rommelen. Ze keek ietwat schuldig naar de familie die haar toe lachten.
"Natuurlijk," antwoordde Breyten op de onuitgesproken vraag. Hij pakte een dikke handschoen en een houten lepel waarna hij de deksel van de pan haalde en een oranje soep uit haalde. Hij schonk het in een niet te min houten bakje met een kleiner houten lepeltje en gaf het aan het meisje dat de aroma opsnoof en vlug een hap nam.
Voor ze iets zei had ze het hele kommetje leeg gelepeld en vervolgens met haar vinger de resten uit het bakje geveegd. Ze likte haar lippen nog eens af terwijl ze de familie aankeek. Breyten zat op een vergelijkbare stoel als die waar het meisje op zat, alleen was dit exemplaar wat groter en stugger met een donkerdere vacht. Het was overduidelijk zijn zetel. Phoebe zat samen met haar twee zoons op een lange uit hout gesneden sofa. Ook hier was een vacht overheen gelegd voor de warmte. Xyrax had zijn beentjes op gekruld en lag helemaal tegen zijn moeder aan met zijn duim in zijn mond. Xandor zat net zo dicht tegen zijn moeder aan alleen had hij zijn benen bungelend naar voren met zijn handjes gevouwen tussen zijn knieën. De acht ogen keken het meisje uitnodigend aan, waarna ze haar verhaal begon.

[Demon]

Had ik juist een héle tekst geschreven, valt, floep, deze pagina weg. :/ Ik zal dus maar even vlug over het eerste stukje, gaan, sorry hoor.
En ik heb de boeken trouwens ook niet gelezen. Ik kijk wel Game of Thrones. Maar het leek me beter om gewoon de originele bron te vermelden.

Goed, dus ik ging er snel over gaan.
Dit is hoe ik het, aan de hand van wat uitleg, waarvan ik je straks een korte samenvatting zal geven, herschreven heb.
Origineel

Warmte was het eerste wat het meisje opviel. Het was de warmte van het huis, zowel letterlijk als figuurlijk want het haardvuur knapperde en verspreidde een heerlijke warmte door het huis. De wanden van het huis waren van hout net als het meubilair en de uitgehouden beelden in de hoeken van de grote kamer. De beelden waren uit hout gesneden, alleen vakhanden konden het zo nauwkeurig maken, in verschillende vormen. De voorste was een prachtige wolf, naar beneden gezakt met zijn lippen gekruld en zijn vacht omhoog.

Herschreven

De warmte was het eerste wat het meisje opviel. De warmte van het huis, zowel letterlijk als figuurlijk, want het haardvuur knapperde en verspreidde haar door de ruimte. De wanden van het huis waren van hout, net als het meubilair en de uitgehouwen beelden in de hoeken van de grote kamer. De houten beelden konden alleen door vakhanden zo nauwkeurig bewerkt zijn in zoveel verschillende vormen. Het voorste was een prachtige wolf; het roofdier zat vals te grommen, zijn bovenlichaam naar beneden gezakt, met zijn lippen gekruld en een rechtopstaande vacht.

Het eerste is vanwege een kleine, poëtische waarde: de anafoor. Dat is zoiets als het herhalen van hetzelfde woord, maar dat geld alleen als ze op de zelfde plaats in de zin staan. Vandaar. (Vb. anafoor:
De aap at een banaan.
De aap sloeg de mens.
De aap was dood. ;-; )
Dan heb ik "door het huis" inderdaad vervangen door "door de ruimte", anders herhaalde je dezelfde woorden teveel. Je zei drie keer na elkaar "van het huis", "door het huis", "van het huis".
Het enige foutje dat je echt gemaakt had, was bij het voltooid deelwoord van uithouwen. Het is dus "uitgehouwen" en niet "uitgehouden".
Dan had je nog het herhalen bij die beelden. Je zei eerst de "uitgehouwen beelden" en dan vertelde je dat ze uit hout gesneden waren. Dat was een beetje dubbelop. Vandaar.
De rest moet je niet echt veranderen hoor. Gewoon "uitgehouwen" en dat bij die beelden. Trouwens het is "het voorste beeld", niet de. Dus wordt het ook "het voorste".
De rest kun je lekker laten zoals je het wilt, waarschijnlijk heb ik het een beetje te veel in mijn schrijfstijl omgezet. Dus laat die anafoor en zo maar zijn, als je dat wilt.

Het meisje keek er gefascineerd naar en streek met haar vingertoppen over de contouren van het werk. Ze glimlachte ernaar hoewel ze wist dat het niet van vorm zou veranderen en vriendelijk zou gaan kijken.
"Ni ajabu kweli, sombre," zei het meisje met een zachte stem.

Dit stukje vond ik best mooi, ook al verwachte ik half een opsomming na die "de voorste...". Dat is Swahilli toch? Dat moest ik wel even opzoeken, maar voor het geval ik dat verkeerd deed. o: Ik kan wel even aanraden om iets wat in een andere taal gezet is misschien cursief te drukken. Daarin kies je zelf; doe zoals jij het goed vindt.

Phoebe glimlachte naar haar, niet wetend wat ze nu aan het meisje moest vragen. "Eh, we zijn nu in het huislijk haard, zou je ons misschien meer kunnen vertellen, als je daar klaar voor bent?" Ze gaf nog een klein kneepje in haar hand en leidde haar naar het vuur waar een prachtig houten stoel bekleed met hertenvacht.

Om te beginnen is het "de huiselijke haard". Ik ken het geslacht even niet, maar het is niet onzijdig. Ook is het "huiselijk" en niet "huislijk", denk ik. Dat is waarschijnlijk wel een typefout of uit de spreektaal. xD
Daarna past er daar volgens mij geen komma. Misschien kun je je zin wel anders formuleren, als je daar een komma wilt. Iets als "nu in in de huiselijke haard zijn, zou je...". Anders vervang je het best door een punt of puntkomma.
Oh, nu ik het juist goed lees. De stoel is prachtig uit hout vervaardigd, niet? Anders zou het "een prachtige, houten stoel" zijn, wat ik persoonlijk iets beter vind. Maar dat kan aan mij liggen. Je hebt wel nog een werkwoord nodig die vergeten te plaatsen bent. Iets als "stond" achteraan de zin, dus.

Op het vuur pruttelde een metalen kom met de geur van soep, plotseling hoorde het kind haar maag rommelen. Ze keek ietwat schuldig naar de familie die haar toe lachten.

Volgens mij pruttelt een metalen kom niet, maar de vloeistof erin. Dat denk ik toch. Weeral met die komma om je zin af te zonderen. xD Dus een punt of puntkomma. Ik zou hier voor een punt gaan.
"Toelachen" is één woord als je beide delen na elkaar gebruikt. Familie is enkelvoud; het werkwoord moet, dus, ook in het enkelvoud staan.

een oranje soep uit haalde.

Volgens mij hoort dat ook aan elkaar hier, maar ik ben echt aan het twijfelen hoor. o:

Hij schonk het in een niet te min houten bakje met een kleiner houten lepeltjeen gaf het aan het meisje dat de aroma opsnoof en vlug een hap nam.

Aroma is onzijdig; dus het is "het aroma".
Een kleiner, houten lepelte. Tussen twee adjectieven hoort een komma.

Voor ze iets zei had ze het hele kommetje leeg gelepeld

Ja, even echt grammaticaal, in een voortijdige bijzin, moet het zich vroeger afspelen. Maar ik ben echt aan het twijfelen hier. Ik denk wel dat "voor ze iets gezegd had, had ze het hele kommetje..." of "voor ze iets zei, lepelde ze het hele kommetje..." beter klinkt.

op een lange uit hout gesneden sofa.

Tussen twee adjectieven hoort...? "...op een lange, uit hout gesneden sofa."

Oh, nu wil ik het verhaal ook wel horen.
Trouwens nog even over je verbetering van het vorige. Het is wel "haar moeders" hoor, gewoon niet "die van haar moeders". "Die van" moet weg. xD Je weet wel wat ik bedoel. ;p

[Sandraa2]

Toch, ga zo door!
De verhaallijn vind ik heel erg leuk en ben nog steeds benieuwd naar dat ei!

[-Maaike-]

Het blijft een spannend verhaal En je maakt me heel nieuwsgierig naar het ei en het verhaal.

Wat ik me nog wel afvraag in het begin had ik het idee dat de jongens tieners waren. Ik weet niet zeker of je dat zo geschreven hebt, maar in de laatste paar stukjes geef je aan dat ze nog vrij klein zijn. En dat verwarde me een beetje. Misschien kun je nog eens kijken hoe je ze in het begin hebt beschreven?

Ga zo door!

[Kimmutju]

@ Demon: Oh, je hebt me xd Ja, het is inderdaad een vage husseling van woorden uit het Swahili en iets Frans, of zo, maar het heeft geen betekenis, het klonk gewoon wel mooi achter elkaar ^^

@ Sandraa2: Danku, danku ^^ Het zal nog veel onduidelijker worden (;

@ -Maaike-: Er is nooit gezegd dat de jongens tieners waren? Maar dat maakt niet uit ^^ Xandor is 13 en Xyrax 9. In het begin wilde ik het een tweeling laten zijn, maar Xyrax werd uit eindelijk maar een jonger broertje ^^

[Kimmutju]

"Mijn naam is Nyati," begon het meisje terwijl ze naar ieder paar ogen keek. "In de taal van de magiërs betekend dit 'eenhoorn', naar de bult die op mijn voorhoofd zat toen ik geboren werd." Automatisch ging haar hand naar haar voorhoofd, maar de buil was verdwenen toen ze vier jaar oud was. "In Nigrum, het land waar ik vandaan kom, is er een legende die zegt dat het kind geborene met een stip op het voorhoofd verkoren is. Een uitverkorene als ik moest direct na de geboorte naar de imam van het dorp. Deze imam zou het kind naar de koning brengen die het zou zondigen en het op zou voeden als een krijger. Mannelijke Bultgebornen worden Caelsön genoemd, vrouwelijke kinderen Caelysi. Al deze geboren krijgers krijgen een queeste, een belangrijke missie die al honderden jaren bekend is." Het meisje, Nyati, haalde het ei nu onder haar gewaad vandaan en liet het aan het gezin zien. Het ei was dof goud met kleine, maar reeds dikke lijnen die als aders aangezien konden worden. Nyati keek er even naar voor ze zich weer op de familie wendde.
Ze keek Phoebe nu strak aan. "Waarom ik dit alles aan jullie vertel is wegens jou, Phoebe." Er verscheen een glimlach om het kind haar lippen. "Mijn moeder heb ik nooit gekend, maar ik ben er zeker van dat ze op jou lijkt. Het warme gevoel van veiligheid." Plotseling gegeneerd keek Nyati weer naar beneden, naar het ei dat weer in haar schoot lag.
Phoebe's mond zakte open in verbazing. Ze stond op - Xyrax zakte naar achteren - en knielde bij het kind neer. Ze omklemde de handen van het meisje en keek naar haar omhoog. "Nyati," zei ze met een zachte stem. "Wees niet bang voor de gevoelens die je hebt. Je bent nog zo jong, laat je niet leiden door wat je hoort te doen; laat je leiden door wat goed voelt." Deze woorden had ze vaak aan haar zoons verteld en daarvoor aan Breyten, toen hij nog een jongen was.
Nyati's ogen vonden de hare, ze glimlachte en deed wat ze voelde. Ze strekte haar armen uit en omhelsde Phoebe terwijl ze in snikken uitbarstte.
Xandor, die Xyrax weer overeind geholpen had, keek vragend naar zijn vader, die met een al even verbaast gezicht naar het tafereel staarde. De enige die het leek te begrijpen was de jonge Xyrax. Met zijn duimpje in zijn mond stond hij op en liep naar de vrouwen toe. Hij legde zijn kleverige handje op die van Nyati.
"Als jij mijn zusje wilt zijn," zei hij met een grote stem. "Dan mag je erbij horen."
Phoebe keek op naar haar jongst geborene en nam hem mee in de omhelzing. Nyati trok zich langzaam terug en keek Xyrax dankbaar aan. "Bedankt, knul, maar ik denk niet dat ik dat aan kan nemen. Ik hoor me niet te vestigen op één plek-"
"Heb je wel gehoord wat ik zei?" vroeg Phoebe streng aan het meisje. "Op een leeftijd als deze hoor je je nog niet te binden."
"Dat klopt," zei Breyten vanuit zijn zetel. "Geloof me, je moet op Phoebe's woorden vertrouwen; doe je dat niet kan het verkeerd aflopen." Hij hield met zijn rechterhand zijn linker bovenarm vast alsof dat zijn uitleg was.
Xandor knikte. "Als dit veiligheid is, dan moet je bij ons blijven, al is het maar om je te wassen." Hij trok zijn neus op.
Nyati glimlachte naar de jongen. "Het spijt me voor dat. Ik heb me al sinds het begin van mijn reis niet kunnen wassen en jezelf kunnen ruiken is niet aangenaam."
Xyrax grinnikte. "Ja, je stinkt!"
"Xyrax!" protesteerde zijn ouders in koor.
"Dat had er wat netter uit mogen komen, zoon," zei Breyton ietwat nors. "Ik dacht niet dat we je zo opgevoed hadden."
"Wel recht voor zijn raap," mompelde Xandor terwijl hij grijnzend naar zijn broertje keek.
"Xandor!" was het gezamenlijke weerwoord.
Nyati moest lachen van de familie en veegde haar wangen droog. "Misschien is een weekje blijven niet het ergste wat me kan overkomen."
"Jeej!" gilde Xyrax en hij strekte zijn armpjes uit naar het kind voor een omhelzing, maar voor hij haar aan raakte deinsde hij al weer naar achter. "Toch zou ik maar eerst in bad gaan. Zo beter, vader?"
Nyati glimlachte. "Het maakt niet uit, hoor. Hoewel, een wasbeurt zou voor mij geen slecht plan zijn." Direct voelde ze zich weer opgelaten en keek ze naar het ei.
Phoebe stond op met de hand van het meisje in de hare. "Kom, mijn kind, laat ik je mee nemen naar ons nederige kuipje. Later kan je ons de rest nog uitleggen, maar nu heb je rust nodig."

[-Maaike-]

Aawh wat een lieve kindjes! Nu ik de leeftijd helder heb, kloppen de reactie van de jongens weer helemaal
Ik vind het een leuk vervolg. En ik ben benieuwd waar het heen gaat. Ergens denk ik dat ze bij de familie blijft, maar er komt vast een of ander slecht typje langs dat in de weg zal zitten

Ga zo door!

[Kimmutju]

@-Maaike-: Ooh, er gaat je nog zoo veel te wachten staan ^^
Dit wordt even een onwijs saai hoofdstuk, sorry! Ik zal er denk ik nog wel een boeiend stukje achteraan sturen ^^


De beschaving is in vijven gesplitst; het Noorden, het Zuiden, het Westen, het Oosten en het centrale gedeelte van Kryddor. Argentum beweert dat de zeemonsters de zeebodem omhoog hebben gedrukt waarna er land ontstond, in Nahlid zegt men dat de zeevogels zo lang met de vleugels wapperden dat de lucht vast werd waarna er land ontstond, Nigrum's legende laat ons weten dat de draken hun goederen uit andere landen lieten vallen in het water waarna er land ontstond, Aurum poneren te zeggen dat de vuurvogels het water lieten harden waarna er land ontstond en Grå, ook wel Aere genoemd, suggereert dat de platen onder de zeebodem tegen elkaar aan duwden waardoor er land ontstond.
Argentum behoort tot het Noorden, met hoge bergen waar sneeuwtoppen te zien zijn, de winters lang en bar zijn en korte zomers verschijnen en gaan. Water, ijs en sneeuw zijn de elementen die zij behoren. Ze liggen aan het water, waar de mythologie voor hun begint en de monsters nooit lijken te eindigen.
Aurum is de naam van het Zuiden, met vlakke, droge landschappen, lange, warme, vermoeiende zomers en korte, lichte vorst in de winter. Vuur, warmte, aarde en zon daar houden zij zich aan.
Nigrum dient het Oosten, waar rotsen, vulkanen, steen en enkele plukken bos het enige is wat het oog kan zien. Vulkanen pruttelen aanhoudend en zo nu en dan overstroomt één van hen, waardoor de grond weer vruchtbaar en zuiver wordt om te overleven. Het is er altijd broeierig zelfs als de winter huis houdt.
Nahlid luidt de naam van het Westen, met lage, koude landschappen en bossen waar een voornamelijk sneeuw op gevestigd is. De winters zijn de op één na koudste, alleen Argentum kan hen verslaan op dit gebied.
Tot slot staat Grå, of Aerne, in het centrum van Kryddor. Het land is bebost, vol heuvels, bergen en gesteente. Het staat neutraal, heeft van alle kanten invloeden gekregen, waardoor de winters niet zo extreem zijn als in Argentum, de zomers niet zo plakkerig als Aurum en de grond niet zo vruchtbaar als Nigrum.
Het ontstaan van Kryddor is niet bekend, maar de legendes leven voort waar ieder een eigen voorstelling kan maken.

Een kort topografisch hoofdstuk waarvan hopelijk het hele ontstaan van het gebied iets duidelijker wordt? Kleine uitleg: Grå is als Frankrijk, het kan snikheet, ijskoud, bergachtig of vlak zijn. De omgeving er omheen zijn extremen hiervan. Het is een beetje een rottig hoofdstuk, dat weet ik, maar hé, dat hoort er nu eenmaal ook bij (; Zo meteen ga ik al door met Nyati's gedeelte in het verhaal ^^

[-Maaike-]

Ondanks er niets gebeurt heb je het wel mooi verteld Ik kijk uit naar het volgende stukje.

[Kimmutju]

Warm water gutste over Nyati's koude rug. De warme rillingen voelde ze lopen en ze sloot gelukkig haar ogen.

Phoebe sprak op een kalme, rustgevende toon over het leven in Aurum. Ze woonde met haar gezin in de hoofdstad; hoewel ze aan de rand leefden, konden ze veel van het stadsleven opsnuiven. De jongens gingen vaak naar het stadscentrum om leeftijdsgenoten te bezoeken, Breyten verkocht zijn van hout gemaakte meubelen op de markt terwijl Phoebe op zoek ging naar vlees, groenten, stoffen of andere benodigdheden voor het huis. Zo nu en dan ging de familie gezamenlijk op jacht voor herten of andere wezens. Lachend vertelde ze dat Xyrax over een tak was gevallen en midden in een weide met wel vier griffioenen was gevallen. De wezens waren natuurlijk geschrokken en vlogen omhoog, maar, vertelde Phoebe, het was het één van de prachtigste gezichten die ze ooit gezien had.

Nyati keek naar het ei dat op een stuk vacht lag en glimlachte ernaar; het leek alsof het begreep wat ze dacht. Langzaam liet het kind zich onderwater dompelen om vervolgens weer proestend boven te komen. Phoebe lachte naar haar en gaf haar een homp zeep aan.

"Pas op, het kan glad zijn onder water," waarschuwde Phoebe Nyati toen ze het paarsige blok aannam. Het rook lekker, naar... lavendel? De geur deed het meisje haar mondhoeken omhoog krullen. Ze hield het onderwater en voelde stukjes loskomen van het blok. Ze waste zich met enkel het blok en begon in plaats van zichzelf de lavendel te ruiken. Ze was zelfs zo lang bezig dat het water afkoelde en ze begon te bibberen in het water. Een aantal keer was ze de zeep kwijt geraakt en had ze moeite gehad het terug te vinden.

Uiteindelijk gaf Nyati de klomp zeep - die nu een stuk minder groot was - terug aan Phoebe die glimlachend een grote, wollen deken om haar heen sloeg en haar naar de openhaard leidde. Toen Nyati naar buiten keek zag ze dat het al aan het schemeren. Natuurlijk werd het eerder donker in de winter, maar ze had niet het gevoel gehad dat ze zo lang in het warme water gezeten had. Misschien, dacht ze, was ze wel eventjes in slaap gevallen.

Terwijl Nyati op de met vacht bekleedde bank zat hoorde ze voetstappen dichterbij komen en kleine stemmen.

"De jongens zijn thuis," zei Phoebe als antwoord op Nyati's onuitgesproken vraag. "Het begon te sneeuwen, ze zijn buiten gaan spelen."

Nyati fronste. "Sneeuwt het?" Ze keek weer naar buiten, waar de ijskristallen de ramen versierden. Angst sloop zich langzaam in haar. "Maar... het sneeuwt hier toch nooit?"

Phoebe vouwde een aantal kleden op en ging naast het meisje op de bank zitten. "Het sneeuwt zo eens in de tien à vijftien jaar. In het geboortejaar van Xandor sneeuwde het, maar dat is al dertien jaar geleden. De jongens vonden het heerlijk, geloof ik.

Wat is er?" vroeg ze toen ze Nyati's met angst betrokken gezicht zag. Ze trok het meisje tegen zich aan en streelde het kind de haren. Ze suste haar even terwijl Nyati op haar lip kauwde en naar de smeulende kleuren keek die in het hout te zien waren.

Nyati trok zich een beetje los en keek Phoebe vervolgens met grote, oprechte ogen aan. "De voorspelling," zei ze. "Het mag niet sneeuwen. Ik moet het jullie allemaal uitleggen."


EINDE!! Nee, nog niet, het wordt ooit wel duidelijk ^^ Ooit ga ik nog wel weer verder (:

[yociame]

Ah dat meen, je niet stop je er mee? En dat op DIT moment in het verhaal!

[Kimmutju]

Nee, grapje ^^
Hier is nog een stuk:


Met meerdere vachten om haar schouders keek Nyati de familie wederom weer aan. De ogen van de jongens priemden in de hare, nu zij eindelijk de gouden kleur konden zien.

Phoebe zat naast haar man in zijn zetel gestouwd toen hij een arm om haar heen sloeg. "Het lijkt alsof ons meisje teruggekeerd is," mompelde hij tegen haar.

Een glimlach speelde om Phoebe's lippen en ze knikte naar haar man. "Dat klopt," zei ze op gedempte stem terug. "Het gevoel dit meisje te beschermen is enorm. Het voelt al natuurlijk aan, net als toen." Bij de laatste zin ontsnapte er een gesmoorde snik in haar stem.

Breyten keek glimlachend neer op zijn vrouw en kuste haar op het voorhoofd. "We zullen voor haar zorgen zo lang we kunnen," bezwoer hij haar.

De woorden verontrustte Nyati, maar ze liet uit niets blijken dat ze iets gehoord had. Het ei lag naast haar tussen verscheidene lappen vacht, maar zelfs nu kon je er een gloed van waarnemen.

Xandor zat in de zetel van zijn moeder en probeerde er nu ouder uit te zien dan hij was, wat moeilijk ging wegens het smeltende sneeuw in zijn haar en de jeugd die in de kuiltjes van zijn wangen lagen. Hij fronste; had zijn vingertoppen bijeen gedrukt en kauwde op zijn droge lippen terwijl hij naar Nyati keek, die zijn blik minst beledigend aannam.

Zijn jongere broer daarentegen hupste op en neer op de bank, een stukje van Nyati verwijderd. Hij glimlachte opgewekt naar het meisje, die nu iets verzekerder was van haar zaak.

Nyati had nu het gezin bijeen getrommeld, ze kon nu niet meet terugkrabbelen. Ze haalde nog eens diep adem en begon met vertellen.


Oh, cliffhangers... ^^ Wat vinden jullie er van? ^^

[yociame]

Ik haat ze, jij bent gemeen

[-Maaike-]

Ik vind cliffhangers spannend Ben benieuwd wat ze precies gaat vertellen en wat voor voorspelling er is.
Ga zo door!

[Kimmutju]

Ik heb al een nieuw stukje, en bedankt ;D

"Ik ben opgegroeid met mijn legende in het hoofd," zei Nyati, en Xyrax kroop dichter tegen haar aan, wetend dat er meer zou komen. "Deze legende moest ik koesteren, uit mijn hoofd leren en ontraadselen wat het betekende, alles alleen. Ondertussen kreeg ik lessen over Kryddor, moest ik ieder land kennen, iedere plaats, rivier, meer, legende, wezens, inwoners en culturen. Op mijn negende wist ik het begin van mijn legende - mijn orakel - te onfrutselen, en deze legende zal ik jullie nu vertellen.

Een uitverkorenen Caelysy met een ei van goud,

Zal strijden in het land der warmte waar zeldzaam sneeuw huishoudt.

Als de held op vertrouwelingen stuit,

Dan zullen onwetenden weten, wanneer het ei hitte uit.

Een vijfling jongeren zullen zwerven door stad en land,

Waar wezens van goud allen redden als de missie bijna strandt.

De prijs is hoger dan goud in zijn waarde,

Die zal vallen in het land van moeras en aarde.

Raadselachtige wezens zullen reeds helpen in nood,

En zich binden aan het hart van de puurste bondgenoot.

Dit hart zal het langste bonzen,

Als de vijf doorgaan en kou en warmte aan het einde in de oren zal gonzen.

Storm zal dalen in waterig gebied,

Waar koppen zo koud scheel van ziet.

Als in berg of dal bokkeneters variëren van spijs,

En mens' botten zal veranderen in ijs.

Aan het eind van het land zal onheil door aderen stromen,

En kan zelfs de sterkste remedie deze verschrikking niet voorkomen.

Dan zal leven ons verwarmen,

Als de goede handen het omarmen.

Maar ieder die dit overleefd,

Zal vrezen voor hij die lief heeft."

Ze liet de woorden tot het gezin doordringen en hing tegen de met hertenvacht bekleedde sofa aan.

Xyrax, die weer op zijn duim aan het zabbelen was, keek Nyati vaag aan. "Ik snap het niet."

Xandor maande zijn jongere broer tot stilte. "Het is een werkelijk orakel," liet hij hen weten. "en bij orakels wordt vaak pas duidelijk wat er aan de hand is op het moment zelf. Ten minste, dat heb ik mij laten vertellen," voegde hij er aan toe toen zijn ouders hem stomverbaasd aanstaarden.

"Xandor heeft gelijk," beaamde Breyten. "Waarschijnlijk zul je moeten doen wat je denkt dat er bedoeld wordt, dan zal de weg wijzer worden, neem ik aan."

"Maar wees voorzichtig," zei Phoebe, die het meisje met waterige ogen aan keek.

Nyati glimlachte naar de vrouw en knikte langzaam. "Ik heb tot nog toe voorzichtig gedaan, maar dat betekend niet dat gevaren op de loer liggen." Nu wendde ze zich tot Breyten die met zijn rechterbeen op zijn knie leunde en met zijn vingertoppen aan zijn kin kriebelde terwijl er een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen zichtbaar was. Het was een overduidelijke denk-houding.

"Breyten," zei ze met een glimlach. "dit heb ik al gedaan. Ik ben de Caelysi met het ei van goud en ben naar het land der warmte gegaan, waar nu de sneeuw huishoudt," ging ze door en wees naar buiten, waar sneeuw weer langzaam neerdaalde. "De held - dat ben ik, neem ik aan - is gestuit op vertrouwelingen, dat zijn jullie - en onwetende - wederom jullie als gezin - zullen weten, deze legende, dit orakel. Ik durf er nu haast geld op te wedden dat het gouden ei nu warmte uit," zei ze met een glimlach en raakte kort het ei aan. Onmiddellijk trok ze terug; er was een kleine brandplek te zien op de vingertop waar Nyati het ei had aangeraakt. Ze liet het aan de familie zien.

"Ah," kermde Xyrax en hij pakte de vinger. Hij blies er op en kuste het blaasje. "Zo, weg met de pijn!" Zijn opgewekte gezicht maakte Nyati glimlachen en ze omhelsde het ventje, dat dit even heerlijk leek te vinden als zij.

"Wat voor de rest de voorspelling ons verteld, weet ik nog niet, maar ik zal moeten reizen met vier metgezellen, dat is het enige wat mij duidelijk is." Ze keek naar Phoebe, die haar glimlachend aankeek.

Xandor, die in precies dezelfde houding als zijn vader zat, stond nu op en ging voor Nyati staan. "Als jij het prettig zou vinden, zou ik een metgezel kunnen zijn." Hij had een schuine grijns om zijn lippen, maar de waarheid in zijn stem was overduidelijk.

Nyati ging voor hem staan en merkte op dat de jongen - die slechts één jaar eerder geboren was dan zij - wel anderhalve kop groter was dan het meisje. Ze keek naar hem op en knikte. "Dat zou ik fijn vinden, mijn broer." Het laatste zei ze met ietwat spot, maar liefde was wat doordrong.

De jongen lachte en omhelsde haar kort. "Je weet dat we te vertrouwen zijn, nietwaar?"

Een lach ontglipte het kind. "Nou, als het orakel het bij het goede einde heeft, zijn jullie het die de vertrouwelingen zijn en dan weet ik het inderdaad."

Er klonk wat gebrom van achter. "En," zei Breyten nors. "wie heeft toestemming gegeven mee te gaan op een belangrijke queeste als deze, jongeman?" vroeg de vader aan zijn zoon.

"Nou," begon Xandor bijdehand. "u heeft Nyati al als mijn zus gedoopt, dus als zij mee mag, dan mag ik ook. Nog niet eens meegerekend dat ik ouder ben én sterker."

Breyten lachte hard en gaf zijn zoon een omhelzing. "Nou, mijn jongen, als je dat meisje hier veilig weet te houden, dan ben stem ik vóór."

Phoebe keek behoorlijk ongelukkig en schudde haar hoofd. "Nou, jullie zijn al zo verstandig; ik kan jullie niet meer tegenhouden. Maar wel zou ik je nog beter willen leren kennen, Nyati. Wat denk je er van om nog te blijven, voor minimaal een week?" Er was duidelijk een smacht te horen in de stem.

Met een glimlach liep Nyati naar het moederfiguur toe en kroop bij haar op schoot. "Dat vind ik een allerminst verkeerd plan. Bovendien moet ik jullie nog veel meer vertellen en was dit slechts een inkomer." En ze drukte haar donkere wangetje tegen Phoebe's aan, daar waar een kleine traan overheen sijpelde.


Oh de drama, de alles!! Anyways, wat vonden jullie ervan? Een beetje snel misschien? Maar de banden zullen versterken in deze week (:
En trouwens, die voorspelling maken was MOEILIJK!! Maar hij is af, dus ik hoop dat jullie het een beetje gelukt vinden.

[-Maaike-]

Ik vind de voorspelling raadselachtig en mooi gelukt, vooral de rijm vond ik er goed bijpassen

Misschien zijn ze wel snel met elkaar vertrouwd, maar misschien komt het omdat het is voortbestemd, zoals de voorspelling het wenst

Ga zo door! Ben benieuwd hoe het verder gaat

[Kimmutju]

Bedankt!! Ik heb er echt uren over gedaan, maar ben er ook zelf wel redelijk trots op (;



Nadat ze de kinderen naar bed hadden gestuurd, kropen Phoebe en Breyten dicht tegen elkaar aan bij het haardvuur. Breyten had als een heer een vacht over hun schouders geworpen en had zijn arm om haar heen gekruld. Phoebe legde haar hoofd tegen zijn borst en zuchtte diep terwijl ze in de vlammen staarde.

"Ze heeft al zo veel meegemaakt," mompelde ze vermoeid.

Breyten beaamde dit met een knikje en wreef met zijn wang over haar hoofd. "Ik denk dat we er goed aandoen haar hier nog even te laten, haar voor eens een kind te laten zijn, want volgensmij kent die arme sloeber het woord 'lol' niet eens."

Phoebe lachte vreugdeloos en kroop nog iets dichter tegen hem aan. "Dat klopt. Ze is hier nog maar een dag, maar het voelt gewoon alsof Nadya terug is gekomen." Ze beet op haar lip en er onglipte haar een traan die Breyten liefdevol wegveeg met zijn duim.

Hij knikte; deinde een beetje met haar heen en weer om haar troost te geven. "Zelfs de namen lijken op elkaar. Kan het niet zijn dat zij in hetzelfde jaar gestorven is als Nyati geboren? Nee, laat maar, ik zie spoken."

Met een klein lachje drukte Phoebe haar lippen op de behaarde wang van haar man en knikte bevestigend. "Jij ziet inderdaad te veel. Nee, Nadya was... vijf toen ze overleed, zelfs Xyrax was er toen al. Een zuigeling nog, maar toch. Ik denk dat hij het voelt, nietwaar?"

"Hm-hm," bromde Breyten. "Het is zo'n gevoelig ventje, het lijkt alsof hij meer weet van gevoelens dan zijn moeder." Met deze woorden keek hij in de bruine ogen van zijn vrouw, die liefdevol terug staarden.

"Dat is lief," zei ze en pakte zijn hand vast. "We hebben het getroffen met onze kinderen, al moeten we ze verlaten, want al heeft hij het niet gezegd, ik weet wel zeker dat Xyrax mee wilt gaan met zijn broer en zus." Bij deze woorden krulden haar mondhoeken op.

Breyten mompelde nog iets. "Zijn zus, inderdaad. Het voelt soms gewoon... Het lijkt nu weer compleet, begrijp je?"

Phoebe knikte en gaf een klein kneepje in zijn hand. "Inderdaad. Maar om alle drie de kinderen de wijde wereld in te sturen is zo... onmenselijk. Het lijkt dat ik een slechte moeder ben als ik dat zou doen, maar dat ben ik niet, hoop ik?"

Met een klein kuchje pakte Breyten de schouders van zijn vrouw vast en liet haar in zijn ogen kijken. "Jij. Bent. Geen. Slechte. Moeder. Hoor je me?" Hij keek haar oprecht aan en kuste haar toen in haar nek.

Phoebe lachte en krulde haar armen om de nek van haar man terwijl ze hem innig op de mond kuste.

Geen details, ik doe geen details! Die mogen jullie zelf maar gaan bedenken ^^ Klein Breyten en Phoebe stukje, maar hé, ouders hebben ook nog plezier ;D Anyways, straks komt er wel wat info over heel Nigrum en nog meer over Nyati, en dàn, ja dan zullen jullie het krijgen >:3

[-Maaike-]

Ik vind het wel een lief stukje en zeker niet overbodig. Laten zien hoe sterk de band tussen de ouders is, is juist goed.

arme sloeber

Ik vind dit zo hard aankomen, ik zie gelijk een zwerver voor me Zelf zou ik iets van "arme drommel" gebruiken ofzo

Ga zo door!

[Kimmutju]

Bedankt!!
Sloeber vind ik - persoonlijk - zo'n schattig woordje; ik noem mijn hond en kat altijd zo, maar ik ben ook een beetje een rare...


Nyati likte haar vingers af nadat ze het stuk brood met honing had verorberd. Ze meende zelden tot nooit een broodje zo heerlijk te hebben gegeten als deze. Ze had het zelf klaar gemaakt, met een mes, terwijl meestal al het eten voor haar werd gemaakt, in Nigrum. Maar Phoebe had resoluut gezegd dat ze het zelf moest maken, daar werd ze zelfstandiger van. Waarschijnlijk was het waar, want als ze ergens binnen was werd het gemaakt, als ze buiten was moest ze het op haar eigen houtje doen. Nee, het was beter zo.

"En, Nyati," zei Breyten terwijl hij een paar kruimels van zijn baard veegde. "hoe was het leven in Nigrum?" Hij keek haar vragend aan met de puntjes van zijn vingers tegen elkaar aan gedrukt.

"Phoe," begon ze en ze kauwde op de binnenkant van haar wang. "Het was donker, voornamelijk. We leefden onder de rook van vulkanen - grote vuurspuwende bergen - onder een constante druk dat deze vulkanen wel eens lava konden braken. Alles wordt dan verslonden en niks blijft meer heel, het enige wat overblijft na een overstroming als deze is vruchtbare grond. Alles is zo vruchtbaar dat het weer begint te leven en te bloeien zo mooi, o zo mooi." Ze dacht terug aan de mooie bossen die binnen een jaar ontstonden en waar ze doorheen kon rennen wanneer zij dat wenste. Een glimlach kroop zich om haar lippen.

"Misschien vragen jullie je af waarom mijn huid donker is en dat van jullie licht, daar heb ik geen verklaring op gevonden, maar het is zo. Alle inwoners uit Nigrum hebben een donkere huidskleur, zoals dat van jullie licht is. Hoewel, het is meer gebronsd, dat van Argentum, dat is wit, haast lichtgevend. Naar mijn mening is jullie kleur mooier, maar dat van mij ben ik gewend. Het is geen ziekte, het is... hoe ik ben. Zo ben ik geboren en zo zal ik sterven, zoals jullie met jullie huid sterven. Misschien verschrompeld, mag ik hopen, maar toch." Ze bleef nog even door kleppen over de huidskleuren, gewoon omdat ze het zelf fascinerend onderwerp vond.

"Dat alles te buiten gelaten, kunnen wij in het donker zien, als katten. We kunnen ons vervormen tot schaduwen haast, waardoor we ons in het donker voort bewegen kunnen. Op deze manier kunnen wij ons beschermen tegen de kwaadaardige monsters die zich tussen ons in heersen. Want van alle landen die zich in Kryddor bevinden, kan Nigrum wel eens de monsterachtigste wezens bezitten. Misschien staan we wel bekend om de draken op de bergen, maar weerwolven en -katten bevinden zich ook in ons midden. Niemand weet wie van hen het is, maar in ieder dorp is er wel één te vinden met vergiftigd bloed. Maar niet alleen dit soort wezens zwerven er in ons midden. Men verteld dat in de bergen, onder de draken, er nog clans wonen van scharminkels met een leerachtige huid, rood gloeiende ogen en vleermuisvleugels, tanden zo scherp dat ze door de huid van een mens kunnen boren en naakt, ze zijn helemaal naakt, zonder enige schaamte."

De familie was allemaal gestopt met eten en keek haar vol walging en medelijden aan. Xyrax' mond was open gezakt waardoor het eten nu zichtbaar was - een niet al te smakelijk gezicht. Xandor had zijn broodje tegen zijn mond aan gehouden, op het punt een hap te nemen en zijn ouders knipperden echter verontrust met de ogen.

Nyati bekeek de onrust die ze had veroorzaakt en begon smeerde maar snel weer een broodje. "Maar goed, deze wezens zullen we hier niet tegen komen; we zijn veilig." Er ontsnapte een ongemakkelijke giechel uit haar mond en ze keek naar haar schoot.

"Aha," was het enige wat Breyten uit kon brengen en hij begon weer te eten.

Het meisje keek langzaam weer boven de tafel en zag dat de familie weer begon met waar ze mee bezig waren.

"Vertel maar meer," zei Xandor geïnteresseerd. "Hoewel het misschien prettiger is het lugubere gedeelte te vermeiden." Hij glimlachte naar het kind dat hij al zo goed als zijn zus begon te zien.

Een beetje van haar a propos afgezet keek ze de jongen aan. "Eh, oké. Nou, dan hebben we de dus de Caelysi en Caelsön, die als krijgers worden opgevoed en een queeste krijgen om te vervullen. Ik ben opgegroeid bij de hofmaarschalk van de koning, die mij alles heeft geleerd. En nu ben ik hier, niet wetend hoe ik die andere drie mensen op kan sprokkelen. Ten minste, je bent niet op andere gedachtes gekomen, Xandor?" Ze klonk toch ietwat onzeker.

Xandor grijnsde. "Natuurlijk niet, ik zal je beschermen als een bloedverwant."

"Oh!" gilde Xyrax vanaf de andere kant van de tafel. "Ik ook! Ik ga ook mee!" Hij keek naar zijn moeder. "Sorry, maar ik wil heel erg graag mee gaan. Als dat mag."

Tranen glinsterden in Phoebe's ooghoeken, maar ze knikte. "Natuurlijk, mijn zoon. Jullie mogen alle drie mee op deze tocht, zolang jullie bij elkaar blijven en elkaar zullen beschermen."

Breyten hield onder de tafel de hand van zijn vouw vast en gaf er een klein kneepje als support in. "Ja," beaamde hij. "Als jullie dit alles kunnen - waarvan ik zeker ben dat jullie het kunnen - mogen jullie gaan. Ook al weet ik dat ik jullie niet tegen zou kunnen houden als jullie geen toestemming hadden."

De drie kinderen keken elkaar met een duistere blik aan die niet veel goeds betekende.

Aan Phoebe's kant van de tafel klonk geschraap van een keel. "In ieder geval denk ik dat we naar de koning moeten gaan om hem zijn woord te laten geven. Hij moet dan ook weten wat zijn buurlanden aan het uitvogelen zijn dezer tijden. Maar eerst mogen jullie gaan spelen in de sneeuw; het is per slot van rekening niet iedere dag een weertje als deze."

Met wat gejuich stormden de drie van tafel, met pyjama's aan de sneeuw in, waar ze een heerlijke dag in poeder doorbrachten.

[MeTheWriter]

Wauw, echt mooi, gauw update

[Kimmutju]

Bedankt ^^
En hier is nog een stukje:


Wit bont hing warm om Willow's schouders terwijl ze door de sneeuw liep met een stalen gezicht. Ze mocht niet laten blijken dat ze mee wilde rennen met de kinderen van de stad, ook mocht ze niet laten merken dat ze het verschrikkelijk vond nauwelijks te kunnen bewegen in de kledij die ze aan had. Natuurlijk, het was koninklijk, mooi, warm, maar zeer oncomfortabel. Toen ze jong was kon ze het nog wel maken om weg te rennen van haar plichten, maar nu niet meer. Ze moest zogenoemd 'verstandig' worden, o wat verafschuwde ze het woord. 'Verstandig' alsof iemand in de wereld verstandig is. Iedereen maakt fouten, iedereen doet wel iets verkeerd, maakt verkeerde beslissingen. Nee, als prinses - weer een afgrijselijk woord - moest je verstandig zijn, geen fouten maken en doen wat je te doen staat.

Een arm werd om haar schouders geslagen en toen ze opkeek zag ze de herkenbare bruine ogen van haar vader, de koning, Curtis. Hij glimlachte naar zijn dochter en streek een pluk haar uit haar gezicht.

"Willow, denk maar niet dat ik niet door heb dat je het hier verschrikkelijk vindt. Je wordt vrijgesteld van dienst deze middag," zei hij met een glimlach op zijn gezicht. "Sneeuw is allerminst alledaags, mijn kind. Dus geniet maar, ga naar buiten." Hij drukte een kus de haren van het meisje en liet haar gaan.

Willow keek haar vader grijnzend aan. "Echt? Bedankt, vader, geweldig!" Ze draaide zich abrupt om en snelde naar het kasteel dat glinsterde door het lage winterzonnetje. Ze stoof de trappen op, naar haar kamer en trok de verschrikkelijke jas uit.

Haar kamer was groot, groter dan de meeste huizen van de stad en ze vervloekte het. Ze wilde niet rijker zijn dan alle andere lieden, ze wilde dat het allemaal eerlijker verdeeld was. Natuurlijk, hoe groter het kasteel, hoe meer werknemers, hoe minder armoede, maar toch. Het leek allemaal oneerlijk in haar ogen. Als zij koningin zou worden, zou ze dit hele kasteel in laten nemen door burgers, iedere burgers gezin een kamer. Het was goed geïsoleerd en iedereen zou samen werken. Als zij het voor het zeggen had, wist ze het wel.

Al haar kleren lagen verspreid over de vloer toen ze naar de kledingkast liep om er iets comfortabels uit te trekken dat ook een beetje warm was. Al vlug vond ze een leren broek met schapenwol van binnen en een bijpassende bovenkant, handschoenen en een glinsterend jasje voor erboven. Ze had goed leren laarzen voor als ze naar buiten ging, jagen of iets in die trant, het paste exact bij de outfit, die een vrouw in het dorp gemaakt had voor de prinses toen ze nog maar negen jaar oud was. Nu kon ze het eindelijk aan.

Willow bekeek zichzelf in een spiegel aan de wand en draaide een rondje. Alles kwam mooi uit, ze was koninklijk, maar niet bekakt. Netjes, maar niet in overmaten en sexy, maar niet dellerig. Ze knikte naar haar spiegelbeeld en liet lichtbruine plukken haar over haar schouders hangen. Ze knikte nog eens voor ze zich omdraaide en naar buiten liep.

[-Maaike-]

Leuk een nieuw personage! Ik vind haar naam leuk
Ben benieuwd wanneer haar pad met die van de drie kinderen zal samenkomen.

Ze had goed leren laarzen

goed = goede

Ga zo door!

[yociame]

Ik heb het vermoeden dat zij de 4e reisgenoot zal zijn
En het is nog steeds leuk

[Kimmutju]

@ Maaike: Oh, nee, nu denk je er te hoog van, het samenkomen is best falend ><
Sorry, typefout!!
Ik vond Willow ook een leuke naam d: (Mijn ouders vinden het echt verschrikkelijk; darnit)
@ Yae(nogiets, sorry ><) Misschien heb je wel gelijk (:


Bijtend op haar lip liep Willow het kasteel uit. Ze had haar capuchon hoog over haar hoofd heen getrokken zodat een schaduw haar ogen bedekte. De persoon die ze op ogen was kon ze niet vinden en ze vloekte binnensmonds.

Na een grote ronde door het kasteel en omstreken te hebben gelopen vond ze hem eindelijk. Hij had een grote homp sneeuw in zijn hand en gooide het naar een klein ventje dat er door omver geduwd werd, maar het scheen de jongen niets te deren want lachend stond hij weer op, klaar voor revanche.

Onopgemerkt raapte Willow wat sneeuw op van de grond, vormde een bal en smeet het richting de man zijn hoofd. Het kwam goed aan, recht tegen het achterhoofd.

Verbaasd keek de man naar achter en zag het meisje met een ingehouden grijns staan. Ze kon zien dat hij een lach beheerste, maar ieder moment kon uitbarsten.

"Worden we niet wat te oud voor dit soort spelletjes?" vroeg hij met een lage, rouwe stem.

Willow bekeek haar handschoenen en trok haar mondhoeken bedenkelijk naar beneden. "Nou, om eerlijk te zijn lijkt het alsof jij je wel vermaakt." Ze keek weer op naar hem en het jochie dat eerst nog door een sneeuwbal bekogeld was, klom nu op de man zijn rug.

Met een klein gegrinnik duwde de man de jongen van zich af en knielde bij hem neer. "Ik denk dat ik moet gaan, Trayé, het spijt me." Hij woelde door de kleine jongen zijn krullen en veerde op toen hij naar Willow stapte. Bij haar aangekomen keek hij op haar neer met een voor haar bekende twinkeling in zijn ogen. "Waar wil je heen, prinses?"

Grijnzend duwde ze hem tegen zijn borst bij haar vandaan. "Hou op, ik verafschuw die titel, en dat weet je dondersgoed, knecht."

"Oh, het gif in de woorden," zei hij gemaakt gepijnigd. Hij trok een halve grijns en begon van haar weg te lopen, de weg richting de bergen.



Hijgend ploften ze onder een den neer waar geen sneeuw lag. Wel was de grond bevroren en de kou kwam door hun kleding tegen de huid aan.

Willow grijnsde naar hem terwijl ze nog na hijgde van het rennen.

"Weet je," begon ze. "Misschien moet je het maar gewoon opgeven; ik zal altijd blijven winnen."

Quinn trok een wenkbrauw op en schudde zijn hoofd. "Wacht maar, soms is wegrennen voor iets minder goed dan strijden voor daar waar je nodig bent." Hij keek haar serieus aan, met die grote, goudbruine ogen.

Willow rolde geërgerd met haar ogen. "Moet iedere zin van jou een les zijn of zo?" Ze gaf hem een duw waardoor hij in de sneeuw landde.

"Hé!" protesteerde hij en dook op haar af, maar Willow was snel en weg voor hij haar te pakken kreeg. Ze maakte een rondje in de sneeuw voor ze naar de volgende boom rende, steeds dichter het bos in.

Ondanks het feit dat Willow vlug was, moest je Quinn's snelheid ook niet onderschatten. Hij was sneller dan de meeste mannen rond zijn leeftijd, maar niemand kon het opnemen tegen Willow. Ze had zich nu verstopt achter een boom, doch kon hij een pluk van haar goudkleurige haar zien die haar schuilplaats verraadde. Als een sluipende kat sloop Quinn naar de boom toe en viel aan op het juist moment. Er ontsnapte een kleine gil uit Willow's mond, hoewel deze snel uitmondde tot een lach.

Quinn had zijn armen om haar buik heen geklemd en stortte zichzelf met haar ten aarde. Hij drukte haar op de grond en hield haar polsen vast terwijl hij boven haar ging hangen.

"Zeg eens, prinses," zei hij met spot. "wat waren jouw woorden als ik dit mij goed herinner? Misschien zou ik maar moeten opgeven? Jij zou toch altijd winnen?" Hij verslapte zijn grip en Willow was verlost. Ze deinsde even naar achter, sprong toen en landde op zijn rug. Ze hield zich stevig vast aan zijn schouders en sloot haar benen om zijn middel.

"Nah, ik denk dat ik me zo nu en dan aan mijn woord moet houden, mannetje." Ze lachte.

Quinn stopte onder de den zodat Willow van zijn rug af kon. Ze stapte af en ging met haar rug tegen de stam aanzitten. Hij volgde haar voorbeeld en keek haar lang aan, bestudeerde haar.

Hij herkende de groene ogen, met gouden sprankeltjes, de lange, bruine wimpers en de pluk haar die altijd voor een oog leek te hangen. Hij glimlachte ernaar en veegde de pluk weg.

Willow keek hem aan. "Wat nou?" vroeg ze, toen ze hem zag glimlachen. "Wat doe ik nu weer verkeerd? Ik ken die lach, altijd als je zo naar me kijkt heb ik iets heel erg doms gedaan..." Ze keek chagrijnig in zijn ogen.

Haar woorden maakte hem aan het lachen en hij schudde zijn hoofd. "Je doet niks verkeerd, Willow. Je moet gewoon eens leren dat je best op je eigen pootjes kan staan en dat die pluk voor je ogen er niet uit ziet." Hij glimlachte onhandig.

Ze rolde met haar ogen. "Dat meen je niet, toch? Moet ik nou iets aan mijn uiterlijk doen voor jou? Nope, dat gaat hem niet worden, en dat wist je weet ik hoeveel jaar geleden al!"

Hij lachte nog harder en keek weg, naar een ijskristal aan een naald van de boom. "Het is zo'n zes jaar geleden dat we elkaar hebben leren kennen, toch?"

Willow blies hard uit. "Weet ik het? Ik was acht of negen of iets in die richting. Jij was gewoon een oude zak." Ze keek hem grijnzend aan.

Hij keek gekwetst. "Ik was oud? Ik had anders wel de leeftijd die jij nu hebt, hoor!"

Ze lachte en streek met haar hand langs zijn geschoren wang. "Je was ouder dan ik nu ben. Je bent verdorie nu al tweeëntwintig, je was zestien, of zeventien. Dat is oud, voor een kind van acht."

Quinn tuitte zijn lippen. "Je vertrouwde me anders wel."

"Ik vraag me nog iedere dag af of dat wel slim is."

"Verstandig van je."

"Oh, dat weet ik."

Ze keken elkaar grijnzend aan voor ze in lachen uitbarstten en aan hun terugkeer van het kasteel begonnen.

[-Maaike-]

Haha, als je het samenkomen falend vindt, kun je het toch nog aanpassen? Je hebt het nog niet geplaatst En het zal best wel meevallen, tot nu toe vind ik je verhaal totaal niet falend. Zolang het maar niet voor de hand ligt.

Wat een leuk stel zijn Quinn en Willow (Komt Quinn uit de serie Gone )
Wel vind ik het taalgebruik niet overal helemaal passen. Woorden als "nope" en het veel gebruik van "nou" vind een beetje afbreuk doen Ze is wel een prinses en in een fantasie verhaal passen dat soort moderne woordjes niet. Maar dat is mijn menig, kijk maar of je het er mee eens bent

De persoon die ze op ogen was

Ik denk dat je hier iets bedoelt als "de persoon die ze zocht"

Ga zo door!

[Kimmutju]

Ja, maar Willow is een bad-ass krijger (;

Nee, Quinn heb ik helemaal zelf bedacht, ik heb Gone niet gelezen (een vriendin van me dringt aan het te lezen, dus waarschijnlijk ga ik het ooit wel lezen ^^).

Ik ben dit hele verhaal opnieuw aan het schrijven (als ik het terug lees voel ik me slecht en zo, en da's niezo fijn, je kent het wel, denk ik). Maar ik zet gewoon een nieuw stukje er van neer, want ik haal het wel in van hier, denk ik (:

______________________________________________________________________________
De week ging in Nyati's ogen veel te vlug voorbij. Ze was hier een week en moest nu al vertrekken, maar ze wou het niet. Ze voelde zich op haar plek bij de mensen, bij Breyten en bij Phoebe, maar ook bij de jongens, Xandor en Xyrax. Ze bleken minder erg dan ze verwacht had, want - och - jongens bleven jongens en wat zij kende van dit bepaalde geslacht was dat he voornamelijk ongelooflijke etterbakken waren. Niks was echter minder waar. Xyrax was een jongen van negen die zich vaker als een zesjarige gedroeg, maar lief en sociaal was, in tegenstelling tot Xandor, die vaak afstandig en serieus op dingen reageerde. Hij was dertien en Nyati keek naar de jongen op als een oudere broer. Geen van beide reageerde bot op Nyati of op elkaar. Natuurlijk, er waren kleine onenigheden tussen de twee, maar wie had dat niet?

De sneeuw was gaan beginnen met smelten, maar toch bleef er een goede laag over om nog een dag pret te beleven. Nyati, Xandor en Xyrax zaten gezamenlijk op de bank met een dampende beker thee in hun handen en een deken om de schouders. Xandor en Nyati staarde naar de vlammen van het vuur terwijl Xyrax alle avonturen die ze vandaag beleefd hadden vertelde aan zijn ouders, die boeiend en liefdevol luisterden.

Nyati's krullen waren nat van het opgedroogde sneeuw en ze drupte nu op Xandors schoot, die haar viezig aankeek, maar vervolgens glimlachte. Ze glimlachte terug en wrong haar lokken uit waardoor ze minder nat waren.

"Toen," galmde Xyrax' stem. "waren we in de schuur en was er een vleermuis - ze lijken niet eens op muizen! - die naar beneden dook en Xandor aan zijn haar greep. Nu heeft hij een kale plek op zijn hoofd." Het ventje keek glunderend van zijn broer naar zijn ouders.

"Ja, leuk," mopperde Xandor terwijl hij Xyrax hatelijk aankeek.

Xyrax giechelde en nam nog een slok van zijn thee. "Wel jammer dat de sneeuw smelt, want het is wel leuk."

"En koud," merkte Xandor op waarna hij een slok nam.

Nyati knikte. "Het is koud, maar ieder nadeel heeft zijn voordeel, en andersom. Morgen moeten we naar het koningshuis, wat is het voordeel daaraan?"

"Dat we samen zijn." Xyrax keek met zijn grote, groene ogen op naar Nyati. "Ja toch?"

Nyati glimlachte naar hem en knikte. "Natuurlijk. Maar het betekend ook dat we bijna weg moeten..."

"En opgroeien," zei Xandor. "Dat is toch best oké?"

Nyati schudde haar hoofd. "Nu mag je nog doen wat je wilt, later wordt je beoordeeld op wat je doet."

"En hoe weet jij dat?" vroeg Xandor cynisch.

Nyati beet op haar lip en nam nog een slok. "Dat heeft iemand mij verteld."

Na een korte stilte schraapte Breyten zijn keel en stookte hij het vuur wat hoger op. "Wie wilt er helpen koken?" Hij glimlachte naar de juichende kinderen die direct opstonden en naar de keuken hobbelden.

Phoebe keek haar man aan en kuste in zijn voorbijgaan zijn langs glijdende hand. "Succes," zei ze met twinkelende ogen.

Hij keek terug en veegde een pluk haar uit haar ogen. "Ik denk dat ik het wel overleef."

Ze keken elkaar even met een glimlach aan toen Xyrax aan zijn vaders' hand trok richting de keuken. "Mag ik de groente doen?"

[-Maaike-]

Ik vind die jongens echt leuke kereltjes. Al vraag ik me wel af, als ze zo jong zijn (alle drie) hoe ze ooit hun taak moeten volbrengen, spannend...

En ik ben benieuwd wat voor eten ze gaan klaar maken met groente en al xD

Nyati schudde haar hoofd. "Nu mag je nog doen wat je wilt, later wordt je beoordeeld op wat je doet."
"En hoe weet jij dat?" vroeg Xandor cynisch.
Nyati beet op haar lip en nam nog een slok. "Dat heeft iemand mij verteld."

Hihi wat een wijsheid

Ga zo door!

[Kimmutju]

Ik ben helemaal fan van Xyrax omdat ik weet wat er gaat gebeuren, maar ik moet het nog allemaal op papier zetten d:

Haha, Nyati is misschien een beetje een geval apart (;

_________________________________________________________________________________
Nyati keek om zich heen, naar de grote pilaren van het kasteel en de marmeren vloer waarin ze haar eigen spiegelbeeld kon zien. Naast zich hoorde ze Xandor zacht vloeken.

"Zie ik er echt zo uit?" mompelde hij met een grimas om zijn gezicht.

Nyati keek zijlings naar de jongen en hield een grijns in. "IJdeltuit?"

Hij keek op dezelfde manier terug naar het meisje. "We gaan naar de koning en zijn dochter, mag ik?" Hij schudde zijn hoofd en liep onhandig verder.

Er ontglipte Nyati een giechel, maar ze trok haar gezicht snel weer in een plooi en liep de familie voor naar de grote hal. Het voelde voor haar normaal aan om in een kasteel rond te lopen, het was haast alsof ze wist waar alles zich bevond. Boven waren de slaapzalen, voor de werklieden, koning en prinses. Beneden, in de kelders, bevonden zich hoogstwaarschijnlijk de keukens waar koks heerlijke gerechten bereidden voor het koninklijk huis.

De familie bleef staan voor twee grote, witte deuren bewerkt met houten rozen, kringels en tierelantijntjes. Nyati draaide zich om naar de familie en keek hen aan.

"Zijn jullie er klaar voor?" vroeg ze voor de laatste keer.

Xandor keek met opgetrokken wenkbrauwen naar het meisje. "Voor de zoveelste keer ben ik geboren om klaar te staan." Hij grijnsde een schuine grijns en opende de deur voor zijn ouders die een stuk minder zeker van de zaak leken te zijn.

De deuren sloegen open en een prachtige zaal werd zichtbaar. Het was een lange, verticale zaal met zuilen zo hoog als een gebouw. Het plafond was beschilderd met vliegende wezens - pegasi, draken, griffioenen en engelen. Alles was versierd met wit goud, geel goud, bleek marmer en grote planten als een teken van natuur. De zaal had kil kunnen zijn, maar met de planten en de sfeer die er in hing was het knus en gaf het een huiselijk welkom.

Aan het eind van de zaal stonden twee tronen, een grote, hoge troon met geel goud en zacht bont. Het stond op een verhoging en een brede man met een royaal charisma zat in de zetel. Hij had een getrimd ringbaardje, donkerblond met grijze strepen, net als zijn haar dat op zijn schouders viel. Hij had geen kroon op, maar zelfs zonder die pracht was duidelijk dat hij de koning was van het land.

Op de tweede, kleinere troon met minder goud en meer wit zat een jonge vrouw, een tiener nog, met lichter haar dan haar vader, hoewel het lang was en in perfect krullen naar beneden viel. Ze glimlachte naar de familie en haar groene ogen schoten naar een bewaker schuin voor haar, die streng voor zich uit keek. Nyati kon de chemie tussen de twee al ruiken en ze glimlachte niet te min.

Nyati deed een aantal passen naar voren, waardoor ze in het midden van de zaal stond, voor de familie tussen de Koninklijke familie. Ze wachtte geduldig tot de koning of prinses het woord zou nemen.

Koning Curtis rees op van zijn troon en spreidde zijn armen. "Vertel, kind van het donker, wat brengt u hier?" Hij glimlachte naar haar en liet het kind het woord doen.

Ze vertelde alles, over haar opvoeding, de legende, wat haar doel was en hoe ze hoopte dat de koning zou reageren. Tijdens haar verhaal keek Willow steeds ongeloviger naar het kind, wetend dat ze de waarheid sprak, maar desondanks leek het onrealistisch.

Na Nyati's verhaal stond de prinses op en liet haar vader zwijgen. Ze schraapte haar keel, haar ogen flitsten naar Quinn en weer terug, en sprak.

"Nyati, Caelysi, strijder van Nigrum, kind van het donker, drager van het ei," zei Willow, en ze had nog meer namen kunnen opnoemen ware het niet dat ze de rest vergeten was. "De taak die jij op jouw jonge schouders dragen moet is ondenkbaar voor iemand als ik: een paar jaar ouder en als dochter van de koning zelfs nog nooit een verantwoordelijkheid zo groot als het jouwe hoeven te dragen. Graag zou ik mee willen nemen aan jouw zoektocht door mijn land."

Willow's hart bonsde in haar keel. Hoe zou haar vader hier op reageren? Of Quinn? Ze wist dat ze mee moest gaan. Ze voelde het in haar botten en spieren. En al zou niemand het op prijs stellen, toch zou ze gaan, door haar land het meisje en haar vrienden verder helpen.
________________________________________________________________________________

IJdeltuit of Ijdeltuit, ik wist het niet zeker, maar ben voor de eerste gegaan (;

[-Maaike-]

Jub, het is IJdeltuit. De IJ wordt als één letter gezien wanneer het een hoofdletter is

Leuk stukje weer. En wat spannend dat Willow mee gaat. En daarmee Quinn ook. Hij dwingt je vast dat te schrijven haha

Ga zo door!