Hallo allemaal!!
Een tijdje geleden ben ik bij onlineverhalen begonnen met mijn verhaal Vermoord Bloed maar ik had al een tijdje inspiratie voor een nieuw verhaal. Nu heb ik de tijd gevonden om het af te schrijven en te posten dus bij deze mijn nieuwe verhaal; Wolkenbreuk en Ochtendzon.
Nu heb ik twee stukjes voor jullie uit het verhaal, één van het begin en één van iets verder in het verhaal om jullie een beetje een kijkje in het verhaal te geven zodat jullie het misschien willen gaan lezen...
Natuurlijk zijn tips altijd welkom, graag zelfs en hoor ik graag jullie meningen...
Hier een kleine uitleg...
Erin is een normaal tienermeisje met het meest voorspelbare leventje. Alles loopt van een leien dakje tot die ene dag. De grootste schrik van haar leven, haar grote liefde breekt haar hart. Teminste, dat dacht ze...
Want vanaf dat moment veranderd haar leven drastisch. Dingen die ze nooit had kunnen bedenken worden waarheid en mythes lijken toch minder mythisch dan ze echt zijn.
Ik hoop dat jullie het wat vinden en dat jullie door de sneek peaks worden getriggerd om mijn verhaal te gaan lezen...
XX Romy
~~ Wolkenbreuk en Ochtendzon ~~
Hier de twee stukjes waar ik het over had:
Proloog:
Problemen had ik nooit echt, ja wel eens een keertje spijbelen van school of een vriendje die het uitmaakte maar nooit echte problemen waarin ik bleef hangen. Waar ik echt mee zat. Dus ik had echt nooit gedacht dat ik nadat mijn Stefan het had uitgemaakt zo in de put zou zitten. Ik zou er nooit meer overheen zou komen, zelf niet na alle gesprekken met mijn familie.
"Hij is jou toch niet waard," zeiden ze, en natuurlijk wist ik dat het waar was. Dus waarom ik zo in tranen was is voor mij nog steeds een vraag.
~~~
Ik wist het. Het moest een keer komen.
Nu ik oog in oog stond met de dood greep de angst me om het hart. De grote groep vampiers staarde me aan alsof ik alleen op het groene grasveld stond, alsof ze de ruim veertig anderen niet zagen. Een grotere, sterkere groep stond voor ons en we wisten dat het over was, voor beide kanten. Want als wij moesten verliezen leden ze ook aan hun kant grote verliezen.
En toch… een kleine hoop. Hij had vertrouwen, de leider van onze groep had vertrouwen in het opkomende gevecht. Zijn gestoorde ogen boorden door een meisje heen, iedereen kon het zien. Haar kleine elven gezichtje stond vol wantrouwen en haar zwarte haar sprong overal heen. Zo klein en breekbaar als ze eruit zag. Zij was één van de eerste die zou gaan, dat wist ik zeker. Ik hoorde iemand naar lucht happen om de gespannen sfeer te doorbreken.
Onze leider sprak: “Carlisle, oude vriend.” En ik sloot mijn ogen.
Proloog:
Problemen had ik nooit echt, ja wel eens een keertje spijbelen van school of een vriendje die het uitmaakte maar nooit echte problemen waarin ik bleef hangen. Waar ik echt mee zat. Dus ik had echt nooit gedacht dat ik nadat mijn Stefan het had uitgemaakt zo in de put zou zitten. Ik zou er nooit meer overheen zou komen, zelf niet na alle gesprekken met mijn familie.
"Hij is jou toch niet waard," zeiden ze, en natuurlijk wist ik dat het waar was. Dus waarom ik zo in tranen was is voor mij nog steeds een vraag.
~~~
Ik wist het. Het moest een keer komen.
Nu ik oog in oog stond met de dood greep de angst me om het hart. De grote groep vampiers staarde me aan alsof ik alleen op het groene grasveld stond, alsof ze de ruim veertig anderen niet zagen. Een grotere, sterkere groep stond voor ons en we wisten dat het over was, voor beide kanten. Want als wij moesten verliezen leden ze ook aan hun kant grote verliezen.
En toch… een kleine hoop. Hij had vertrouwen, de leider van onze groep had vertrouwen in het opkomende gevecht. Zijn gestoorde ogen boorden door een meisje heen, iedereen kon het zien. Haar kleine elven gezichtje stond vol wantrouwen en haar zwarte haar sprong overal heen. Zo klein en breekbaar als ze eruit zag. Zij was één van de eerste die zou gaan, dat wist ik zeker. Ik hoorde iemand naar lucht happen om de gespannen sfeer te doorbreken.
Onze leider sprak: “Carlisle, oude vriend.” En ik sloot mijn ogen.
~~Be Loving, Beloved and In Love~~
Leuk dat je een verhaal hebt geplaatst. Vooral de titel sprak me heel erg aan.
Ik heb alleen de proloog gelezen. Het andere stukje is ergens midden uit het verhaal toch? Ik lees liever in de normale volgorde
maar ik kijk uit naar hoofdstuk 1 en ben benieuwd wat er allemaal gaat komen 
Ga zo door!
Ik heb alleen de proloog gelezen. Het andere stukje is ergens midden uit het verhaal toch? Ik lees liever in de normale volgorde
maar ik kijk uit naar hoofdstuk 1 en ben benieuwd wat er allemaal gaat komen Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Dankjewel voor je reactie! Hoor het altijd graag als mensen mijn verhaal willen lezen,
Volgende stuk is heel lang maar dat komt omdat ik het ook in één keer had geschreven dus het kan eigelijk niet door midden gehakt worden. Dit is een stuk wat mij is overkomen, moest alles van me afschrijven... Hoeft verder geen uitleg, wat er gebeurt spreekt voor zich...
Hope you like it!!
Hoofdstuk 1:
Het was donderdag en bewolkt in het kleine dorpje Missoula. Erg verrassend zijn de wolken niet, in Idaho is het bijna nooit zonnig. Mijn dag begon zoals alle andere dagen. Samen met Molly en Connor liep ik naar de eerste les toe, we hadden wiskunde. De klas waarmee ik wiskunde had was best chaotisch. Niemand zat op zijn plek en de grootste jongen van de klas irriteerde iedereen mateloos. En toch kreeg meneer Coleman het voor elkaar om deze chaotische klas tot rust te manen. Ik had diepe respect voor die man, en niet alleen omdat alle meisjes omvielen als hij langs kwam( hij was niet lelijk), maar omdat hij de enige was die onze klas onder controle kon houden. Vele leraren hadden we al weg gekregen maar iedereen mocht hem. Niemand zou het in zijn hoofd halen om hem weg te pesten.
Zodra we op onze plek zaten kwam meneer Coleman binnen en opende de dag en de les.
Erg verschillend was de les niet behalve dat er een nieuwe jongen bij ons in de les zat. Hij was al een paar keer op school geweest maar had nog nooit een les meegemaakt. Tot vandaag dan. Ik vond hem een beetje raar. Hij had halflang blond haar en een gespierd lichaam. Maar dat was niet wat het meeste opviel aan hem. Hij ontweek iedereen op school, zelfs de conciërges en leraren. Ik had het wel met hem te doen, nieuweling zijn op een vreemde school en buitengesloten worden door iedereen leek me geen pretje. Ik had hem één keer horen praten, toen hij vroeg waar het wiskundelokaal was, en daarna nooit meer. Misschien had ik hem beledigt met iets wat ik had gezegd maar ik kon me niets herinneren. Waarschijnlijk deed hij altijd zo.
De verdere les was best saai. We hadden les over de stelling van Pythagoras. Toen de bel ging - een nasaal gezoem - leunde de slungelige Marcus over de leuning van zijn stoel naar achteren.
"Die nieuwe is best raar, vind je niet?" Vroeg hij.
"Ja," antwoordde ik zuchtend. Af en toe was Marcus enorm vermoeiend. Als hij maar enige aanleiding zag om met ons een gesprek aan te knopen pakte hij die ook meteen. Ach, ik kon hem wel begrijpen. Hij had een pukkelig gezicht en zag er normaal gekleed uit dus als je dan met de twee populairste meisjes uit de klas een gesprek aan kan knopen is dat natuurlijk geweldig. Al weet ik wel dat het hem voornamelijk om mij ging. Hij had al een aantal keer gevraagd of ik met hem uit wilde maar sinds ik met Stefan had heeft hij het niet meer gevraagd. Wat wil je ook tegen een bijna 2 meter lange jongen.
"Waar heb je je volgende les?" vroeg Marcus.
"In lokaal 103 heb ik Engels, en jij?"
"Het lokaal ernaast," antwoordde hij, in de hoop dat hij mee kon lopen.
Ik lachte. "Je weet dat het de lerarenkamer is, hé"” Arme Marcus liep rood aan en draaide zich snel om terwijl ik rolde met mijn ogen en Connor grinnikte.
Eindelijk was de dag afgelopen. Ik liep samen met Molly naar mijn nieuwe alfa Romeo toe, tot ik mijn Stefan zag lopen. Als ik hem zag verdween de rest van de wereld. Het kon me allemaal niet meer schelen, ik wilde alleen maar naar hem toe, omhoog kijken en hem zoenen. Hij was van mij, en alleen van mij. Niemand kon hem van me afpakken. We waren zo close dat het bijna onmogelijk was om ons uit elkaar te halen.
"Hé!" Riep hij. Waarop ik begon te rennen en dat had ik beter niet kunnen doen. Ik zag een steen te laat waardoor ik op de grond belandde. Stefan moest heel hard lachen terwijl ik echt pijn had. Dat was ook het enige nadeel aan hem. Hij nam nooit iets serieus. Al ging het over school, werk of dat ik pijn had. Hij moest er altijd om lachen. Stefan kwam al proestend naar me toe lopen en gaf me een kus. Deze kus maakte me bang. Als we zoenden was het altijd zonder aarzeling maar deze keer leek het wel alsof hij weg wilde uit mijn zoen. Ik dacht dat het aan mij lag. Dat ik me aanstelde en dat het gewoon hetzelfde was maar dat ik me te veel concentreerde. Dus ik stopte.
"Is er iets," vroeg ik aan hem. Het was bijna altijd hetzelfde antwoord:
"Neuh". Af en toe kon hij zo onverschillig doen en daar werd ik dan gek van."Ik ga naar huis, nog veel huiswerk" zei hij.
"Ik ook," zuchtte ik, "zie ik je straks nog?"
Maar ik kreeg geen antwoord, hij liep al naar zijn auto. Toen dacht ik ineens weer aan Molly. We zouden binnenkort maar weer eens een keertje iets leuks moeten gaan doen. Ik had Molly en Connor een beetje verwaarloosd sinds ik met Stefan had. Arme Molly zat met een chagrijnig gezicht in de auto voor zich uit te staren.
Stilletjes reed ik naar haar huis om haar af te zetten en nadat ik haar thuis had gebracht ging ik zelf ook naar huis. Ik woonde er al mijn hele leven met mijn moeder en stiefvader. Mijn vader was al jong overleden.
"Hé mam, ik ben thuis." Riep ik. Haar reactie kwam uit de keuken. Mijn moeder was een echte keuken prinses, ze maakte alles en de keuken was de enige kamer die zij helemaal naar eigen inzicht mocht inrichten. Het was duidelijk dat mijn moeder van strak hield. Het zeeblauwe glazen keukenblad reflecteerde op de witte muur en ik kon door mijn schoenen heen voelen dat de vloerverwarming in onder de zwarte lijstenen vloerstenen aan was. Mijn moeder was een koukleum maar vond de hitte van de gloeiende kookplaat heerlijk. Daarom was het haar hobby en stond mijn moeder vaker in de keuken dan dat mijn stiefvader op het toilet zat, en dat was vaak. Wanneer ik thuis kwam was het ook maar gissen naar wat we gingen eten. Dit keer kwam er een geur van tomaten en uien uit de keuken, het rook lekker. Ik hoopte maar dat ik nog genoeg kauwgom in mijn tas had zitten voor morgen.
"He lieverd, hoe was school?" vroeg mijn moeder.
"Mwah, ging wel." Antwoordde ik. Gelukkig vroeg ze niet door. Ik rende naar boven, gooide mijn tas in de hoek en zette meteen mijn laptop aan. Ik kon niet zonder dat ding. Beneden hoorde ik Charles - ik weigerde om hem mijn vader te noemen - thuiskomen. Meestal betekende dit dat we gingen eten want als meneer z'n voedertijd niet op tijd begon was er geen land met hem te bezeilen en was alles altijd mijn schuld. Ik snapte niet wat mijn moeder in hem zag. Zolang zij maar gelukkig was, dat was voor mij het belangrijkste.
Beneden hoorde ik Charles schreeuwen dat we gingen eten en snel rende ik naar de eetkamer. De lange schooldag was slopend en het voelde alsof ik wel een hele koe opkon. Gelukkig maakte mijn moeder altijd grote pannen, 'liever te veel dan te weinig' en ‘niemand gaat met honger naar bed’ was erg bij haar van toepassing.
Het was gebruikelijk, en ik was niet anders gewent, dat mijn moeder en Charles na het eten gingen knuffelen om vervolgens uit te buiken op de bank met het nieuws op de achtergrond. Waar ze dan weliswaar niet naar keken, met vijf minuten lagen ze altijd te slapen. Ik had er al de brui aan gegeven er ‘gezellig’ naast te zitten. Met twee kettingzaagimitaties naast je kon je het nieuws toch niet horen dus ik vluchtte naar boven. Het lichtje van mijn gloednieuwe blackberry knipperde en ik wist dat het Steef was. Ik ontgrendelde mijn telefoon en las met betraande ogen:
Het is uit, ik wil niks meer met je temaken hebben!
Ik vind je een dikke trien en hoef je niet meer te
zien. Jij bent de grootste fout van mijn leven.
Stefan
Ik kon wel instorten, maar stond aan de grond genageld. Ik wist dat er iets was maar dit had ik niet verwacht. Dit was wel heel abrupt. Waren al die maanden dan verspilde maanden? Had hij een ander of een roddel gehoord van iemand?
Blijkbaar was ik aan het huilen want mijn moeder kwam naar boven, trok me op mijn bed en liet me haar blouse verpesten met zoutvlekken. Ik kon niet meer stoppen en begon te hyperventileren. Mijn moeder kalmeerde me en vroeg wat er aan de hand was. Ik kon het nog steeds niet bevatten en liet haar het sms’je lezen. Ook zij schrok zich dood, en zei dat het wel goed kwam. Allemaal van die clichés die moeders tegen hun intens verdrietige dochter horen te zeggen maar ze kwamen niet aan. Was dit het dan? Over. Klaar. Ik had niks meer.
Verdoofd liep ik naar de badkamer en poetste mijn tanden. Tranen stroomden over mijn wangen en ik liet ze lopen. Ik staarde naar mezelf in de spiegel. Mijn rooddoorlopen ogen staarden leeg voor zich uit en dikke tranen bleven opwellen in mijn ooghoeken. Mijn blonde lokken plakte van zweet en tranen lang mijn gezicht en van mijn mascara was niks meer te bekennen.
"Rustig maar lieverd," fluisterde mijn moeder in mijn oor. "Het komt wel goed."
Volgende stuk is heel lang maar dat komt omdat ik het ook in één keer had geschreven dus het kan eigelijk niet door midden gehakt worden. Dit is een stuk wat mij is overkomen, moest alles van me afschrijven... Hoeft verder geen uitleg, wat er gebeurt spreekt voor zich...
Hope you like it!!
Hoofdstuk 1:
Het was donderdag en bewolkt in het kleine dorpje Missoula. Erg verrassend zijn de wolken niet, in Idaho is het bijna nooit zonnig. Mijn dag begon zoals alle andere dagen. Samen met Molly en Connor liep ik naar de eerste les toe, we hadden wiskunde. De klas waarmee ik wiskunde had was best chaotisch. Niemand zat op zijn plek en de grootste jongen van de klas irriteerde iedereen mateloos. En toch kreeg meneer Coleman het voor elkaar om deze chaotische klas tot rust te manen. Ik had diepe respect voor die man, en niet alleen omdat alle meisjes omvielen als hij langs kwam( hij was niet lelijk), maar omdat hij de enige was die onze klas onder controle kon houden. Vele leraren hadden we al weg gekregen maar iedereen mocht hem. Niemand zou het in zijn hoofd halen om hem weg te pesten.
Zodra we op onze plek zaten kwam meneer Coleman binnen en opende de dag en de les.
Erg verschillend was de les niet behalve dat er een nieuwe jongen bij ons in de les zat. Hij was al een paar keer op school geweest maar had nog nooit een les meegemaakt. Tot vandaag dan. Ik vond hem een beetje raar. Hij had halflang blond haar en een gespierd lichaam. Maar dat was niet wat het meeste opviel aan hem. Hij ontweek iedereen op school, zelfs de conciërges en leraren. Ik had het wel met hem te doen, nieuweling zijn op een vreemde school en buitengesloten worden door iedereen leek me geen pretje. Ik had hem één keer horen praten, toen hij vroeg waar het wiskundelokaal was, en daarna nooit meer. Misschien had ik hem beledigt met iets wat ik had gezegd maar ik kon me niets herinneren. Waarschijnlijk deed hij altijd zo.
De verdere les was best saai. We hadden les over de stelling van Pythagoras. Toen de bel ging - een nasaal gezoem - leunde de slungelige Marcus over de leuning van zijn stoel naar achteren.
"Die nieuwe is best raar, vind je niet?" Vroeg hij.
"Ja," antwoordde ik zuchtend. Af en toe was Marcus enorm vermoeiend. Als hij maar enige aanleiding zag om met ons een gesprek aan te knopen pakte hij die ook meteen. Ach, ik kon hem wel begrijpen. Hij had een pukkelig gezicht en zag er normaal gekleed uit dus als je dan met de twee populairste meisjes uit de klas een gesprek aan kan knopen is dat natuurlijk geweldig. Al weet ik wel dat het hem voornamelijk om mij ging. Hij had al een aantal keer gevraagd of ik met hem uit wilde maar sinds ik met Stefan had heeft hij het niet meer gevraagd. Wat wil je ook tegen een bijna 2 meter lange jongen.
"Waar heb je je volgende les?" vroeg Marcus.
"In lokaal 103 heb ik Engels, en jij?"
"Het lokaal ernaast," antwoordde hij, in de hoop dat hij mee kon lopen.
Ik lachte. "Je weet dat het de lerarenkamer is, hé"” Arme Marcus liep rood aan en draaide zich snel om terwijl ik rolde met mijn ogen en Connor grinnikte.
Eindelijk was de dag afgelopen. Ik liep samen met Molly naar mijn nieuwe alfa Romeo toe, tot ik mijn Stefan zag lopen. Als ik hem zag verdween de rest van de wereld. Het kon me allemaal niet meer schelen, ik wilde alleen maar naar hem toe, omhoog kijken en hem zoenen. Hij was van mij, en alleen van mij. Niemand kon hem van me afpakken. We waren zo close dat het bijna onmogelijk was om ons uit elkaar te halen.
"Hé!" Riep hij. Waarop ik begon te rennen en dat had ik beter niet kunnen doen. Ik zag een steen te laat waardoor ik op de grond belandde. Stefan moest heel hard lachen terwijl ik echt pijn had. Dat was ook het enige nadeel aan hem. Hij nam nooit iets serieus. Al ging het over school, werk of dat ik pijn had. Hij moest er altijd om lachen. Stefan kwam al proestend naar me toe lopen en gaf me een kus. Deze kus maakte me bang. Als we zoenden was het altijd zonder aarzeling maar deze keer leek het wel alsof hij weg wilde uit mijn zoen. Ik dacht dat het aan mij lag. Dat ik me aanstelde en dat het gewoon hetzelfde was maar dat ik me te veel concentreerde. Dus ik stopte.
"Is er iets," vroeg ik aan hem. Het was bijna altijd hetzelfde antwoord:
"Neuh". Af en toe kon hij zo onverschillig doen en daar werd ik dan gek van."Ik ga naar huis, nog veel huiswerk" zei hij.
"Ik ook," zuchtte ik, "zie ik je straks nog?"
Maar ik kreeg geen antwoord, hij liep al naar zijn auto. Toen dacht ik ineens weer aan Molly. We zouden binnenkort maar weer eens een keertje iets leuks moeten gaan doen. Ik had Molly en Connor een beetje verwaarloosd sinds ik met Stefan had. Arme Molly zat met een chagrijnig gezicht in de auto voor zich uit te staren.
Stilletjes reed ik naar haar huis om haar af te zetten en nadat ik haar thuis had gebracht ging ik zelf ook naar huis. Ik woonde er al mijn hele leven met mijn moeder en stiefvader. Mijn vader was al jong overleden.
"Hé mam, ik ben thuis." Riep ik. Haar reactie kwam uit de keuken. Mijn moeder was een echte keuken prinses, ze maakte alles en de keuken was de enige kamer die zij helemaal naar eigen inzicht mocht inrichten. Het was duidelijk dat mijn moeder van strak hield. Het zeeblauwe glazen keukenblad reflecteerde op de witte muur en ik kon door mijn schoenen heen voelen dat de vloerverwarming in onder de zwarte lijstenen vloerstenen aan was. Mijn moeder was een koukleum maar vond de hitte van de gloeiende kookplaat heerlijk. Daarom was het haar hobby en stond mijn moeder vaker in de keuken dan dat mijn stiefvader op het toilet zat, en dat was vaak. Wanneer ik thuis kwam was het ook maar gissen naar wat we gingen eten. Dit keer kwam er een geur van tomaten en uien uit de keuken, het rook lekker. Ik hoopte maar dat ik nog genoeg kauwgom in mijn tas had zitten voor morgen.
"He lieverd, hoe was school?" vroeg mijn moeder.
"Mwah, ging wel." Antwoordde ik. Gelukkig vroeg ze niet door. Ik rende naar boven, gooide mijn tas in de hoek en zette meteen mijn laptop aan. Ik kon niet zonder dat ding. Beneden hoorde ik Charles - ik weigerde om hem mijn vader te noemen - thuiskomen. Meestal betekende dit dat we gingen eten want als meneer z'n voedertijd niet op tijd begon was er geen land met hem te bezeilen en was alles altijd mijn schuld. Ik snapte niet wat mijn moeder in hem zag. Zolang zij maar gelukkig was, dat was voor mij het belangrijkste.
Beneden hoorde ik Charles schreeuwen dat we gingen eten en snel rende ik naar de eetkamer. De lange schooldag was slopend en het voelde alsof ik wel een hele koe opkon. Gelukkig maakte mijn moeder altijd grote pannen, 'liever te veel dan te weinig' en ‘niemand gaat met honger naar bed’ was erg bij haar van toepassing.
Het was gebruikelijk, en ik was niet anders gewent, dat mijn moeder en Charles na het eten gingen knuffelen om vervolgens uit te buiken op de bank met het nieuws op de achtergrond. Waar ze dan weliswaar niet naar keken, met vijf minuten lagen ze altijd te slapen. Ik had er al de brui aan gegeven er ‘gezellig’ naast te zitten. Met twee kettingzaagimitaties naast je kon je het nieuws toch niet horen dus ik vluchtte naar boven. Het lichtje van mijn gloednieuwe blackberry knipperde en ik wist dat het Steef was. Ik ontgrendelde mijn telefoon en las met betraande ogen:
Het is uit, ik wil niks meer met je temaken hebben!
Ik vind je een dikke trien en hoef je niet meer te
zien. Jij bent de grootste fout van mijn leven.
Stefan
Ik kon wel instorten, maar stond aan de grond genageld. Ik wist dat er iets was maar dit had ik niet verwacht. Dit was wel heel abrupt. Waren al die maanden dan verspilde maanden? Had hij een ander of een roddel gehoord van iemand?
Blijkbaar was ik aan het huilen want mijn moeder kwam naar boven, trok me op mijn bed en liet me haar blouse verpesten met zoutvlekken. Ik kon niet meer stoppen en begon te hyperventileren. Mijn moeder kalmeerde me en vroeg wat er aan de hand was. Ik kon het nog steeds niet bevatten en liet haar het sms’je lezen. Ook zij schrok zich dood, en zei dat het wel goed kwam. Allemaal van die clichés die moeders tegen hun intens verdrietige dochter horen te zeggen maar ze kwamen niet aan. Was dit het dan? Over. Klaar. Ik had niks meer.
Verdoofd liep ik naar de badkamer en poetste mijn tanden. Tranen stroomden over mijn wangen en ik liet ze lopen. Ik staarde naar mezelf in de spiegel. Mijn rooddoorlopen ogen staarden leeg voor zich uit en dikke tranen bleven opwellen in mijn ooghoeken. Mijn blonde lokken plakte van zweet en tranen lang mijn gezicht en van mijn mascara was niks meer te bekennen.
"Rustig maar lieverd," fluisterde mijn moeder in mijn oor. "Het komt wel goed."
~~Be Loving, Beloved and In Love~~
Hm, vreemde nieuwe jongen en een nog vreemder (ex)vriendje. Wat ik me wel afvraag, is ze ook dik? Stefan noemt haar een dikke trien en ik vraag me dan altijd af of het echt zo is 
Ga zo door! Ben benieuwd waar het heen gaat
gewent = gewenden ik was niet anders gewent
Ga zo door! Ben benieuwd waar het heen gaat
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Allereerst wil ik zeggen dat ik het zeker niet slecht geschreven vind!
Maar dan wil ik je toch een vraag stellen: heb jij heel toevallig twighlight gelezen? Want dat tussenstuk en dan de rest van het verhaal tot nu doen mij bijna afvragen of dit niet beter in de sci-fi afdeling past.
Maar dan wil ik je toch een vraag stellen: heb jij heel toevallig twighlight gelezen? Want dat tussenstuk en dan de rest van het verhaal tot nu doen mij bijna afvragen of dit niet beter in de sci-fi afdeling past.
ja die heb ik idd gelezen en gezien, wist ook niet echt goed waar ik het tussen moest plaatsen maar aangezien twilight ook een horror is dacht ik ach...
en scifi is een heel ander genre, voluit is het science fiction, wetenschaps fictie en dat is dit absoluut niet... Dit is gewoon een horror verhaal met een klein romantisch tintje...
en scifi is een heel ander genre, voluit is het science fiction, wetenschaps fictie en dat is dit absoluut niet... Dit is gewoon een horror verhaal met een klein romantisch tintje...
~~Be Loving, Beloved and In Love~~
-
DropsOfJupiter
- Balpen
- Berichten: 228
- Lid geworden op: 11 jul 2012 18:20
- Locatie: Spijkenisse
Ik moet me inderdaad bij Yociame aansluiten, ik denk ook dat dit beter tussen de fanfictie hoort. Het is goed geschreven maar er komen veel aspecten van Twilight en The Vampire Diaries in voor, om eerlijk te zijn. Ten eerste de namen, Carlisle, Stefan, en in dat beginstukje van verder uit het verhaal beschrijf je een meisje als 'elfachtig' met kort, zwart haar, precies de omschrijving die Stephenie Meyer gebruikte voor Alice Cullen.
Voor de rest is goed geschreven, maar ik zou je toch als tip willen geven om je verhalen nog eens hardop voor te lezen aan jezelf, dan hoor je welke zinnen niet helemaal lekker lopen.
Voor de rest is goed geschreven, maar ik zou je toch als tip willen geven om je verhalen nog eens hardop voor te lezen aan jezelf, dan hoor je welke zinnen niet helemaal lekker lopen.
"the truth is this: sometimes they don't want to be written down in poems, arms pinned to the ground by heartfelt words and broken promises."
oke nou bedankt voor de tips... en wel grappig dat je denk dat stefan bij the vampire dairies hoort.. dat is gewoon de naam van mijn ex namelijk:P En dat is waar zoon beetje het eerste deel van het verhaal op slaat, de periode na die vreselijke breakup want zo is het bij mij namelijk echt gegaan...
~~Be Loving, Beloved and In Love~~