Hallo! Ik ben net nieuw op dit forum. Na een lange tijd niet geschreven te hebben, ben ik maar weer eens begonnen.. Ik zeg alvast, grammatica is niet altijd mijn sterke punt geweest haha. Ik heb al vaker online geschreven op een ander forum, maar ben daar gedwongen gestopt door tijd gebrek. Nu toch een begin van een nieuw verhaal!
CONNECTION
Proloog
Mijn ogen waren gesloten. Een warme traan ontsnapte uit mijn oog en gleed langzaam naar beneden. Hij begon onbevreesd aan zijn pad, waarvan hij niet wist waar het hem heen zou leiden. Zo was ik ook ooit aan mijn afgelegde weg begonnen. Hij bleef rustig liggen op mijn wang, alsof het wachtte op iets. Geduldig bleef het daar liggen, en daar ontsnapte een tweede traan. Ze voegden zich vredig samen, net zoals oude vrienden die elkaar al een lange tijd niet gezien te hebben en bij het weerzien warmhartig omhelzen. Samen gleden ze verder naar beneden, hand in hand en eindigden onderaan mijn kin, waar de weg voor hen eindigde. Ze wilden dat moment zolang mogelijk uitstellen, dus bleven ze daar maar hangen, wachtend.
Ik haalde diep adem en probeerde niet in een sleur van herinneringen terecht te komen. Mijn vingers, met bordeauxrode gelakte nagels, die elkaar omsloten en hem gevangen hielden in onze omhelzing, grepen elkaar nog wat steviger beet. Ze wilden niet loslaten, want ze wisten dat dan het afscheid definitief was. Dat zij hem niet weer zouden zien. Dat dit het einde zou zijn, het einde van onze weg.
'Ik weet dat het moeilijk is, maar jij haalt het wel, ik weet het zeker', fluisterde hij, terwijl zijn greep om mij iets losser werd.
'Nee', fluisterde ik al hoofd schuddend, 'wíj zullen het halen. Samen. Laat me nu niet alleen, niet na alles wat we samen doorstaan hebben.'
Zijn greep werd weer iets sterker, waardoor ik zijn warme lichaam nog beter tegen de mijne voelde. Het kon en mocht niet zo eindigen, niet na alles wat we samen doorstaan hadden, bereikt hadden. Boven ons hoorde ik voetstappen, kort en vluchtig achter elkaar. Al snel werden het er nog meer en ik wist dat de tijd begon te dringen. Ik liet hem los en keek hem recht aan. Zijn donkere, eikenhouten bruine ogen doorboorden me en zijn blik was hartverscheurend. Ik wist dat er geen andere weg was, want dit was onze weg geweest. Hier eindigde het, ook voor ons. Zijn handen pakten de mijne vast en knepen er even voorzichtig in.
'Ik hou van je.'
En alsof het zo bedoeld was, liet de traan mijn kin los en viel op onze handen. Ze hadden het risico genomen en zich in de onwetendheid gestort, net zoals ik dat nu moest gaan doen.
Connection
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
ik vindt het zeer goed geschreven. hoe je de dingen formuleert. tot nu toek niets storends tegengekomen. maar ben zeer benieuwd waar dit heen gaat...
Even Miracles take A Little Time
@daantjeschrijft oee, ben blij dat ik je wel een beetje nieuwsgierig heb kunnen maken! Ik hoop dat het vervolg een beetje aan je verwachting gaat voldoen 
---
Hoofdstuk 1
'Is het goed om over de zin van het leven na te denken? Zou het toeval ons leven bepalen, of is er toch een lot, iets als een voorbestemming? Moet je over deze dingen je hoofd breken, of alles maar nemen zoals het komt? Bestaat er zoiets als een zielsverwant, of bestaat er zelfs geen ziel? Heb ik een lichaam, of ben ik een lichaam? Vragen waar al menigeen over na hebben gedacht en waar men vandaag de dag nog steeds over nadenkt. Heeft het dan nog wel zin om erover na te denken? Wanneer toch al meer dan de helft van de bevolking over deze vragen aan het peinzen is? Ik denk dat het goed is om hier aandacht aan te besteden. Zonder te kunnen begrijpen, is het leven van slechte kwaliteit. Of nog beter gezegd, heeft het dan eigenlijk nog wel enige kwaliteit?'
Hmm, even nam ik mijn vulpen van mijn papier en bekeek hem. De pen was duidelijk versierd in de barok stijl. Sierlijke, ronde vormen die in het goud op het zwart afstaken. Zorgvuldig zette ik hem weer op het papier, om vlekken van overtollige inkt te voorkomen.
'Stel dat men niet nadenkt bij elke handeling die hij/zij verricht, zou dat dan benoemt worden met 'domheid' of wordt dat dan gezien als iets aan het toeval overlaten?'
Nee, nee. Zo bedoelde ik het niet. Ik trok zo recht mogelijk een streep door mijn laatst geschreven zin. Zo bleef het leesbaar, maar was het wel duidelijk dat het geen onderdeel meer van het geheel uitmaakte. Kauwend op de achterkant van de pen dacht ik na over een betere formulering.
'Laat ik mijn kijk op toeval iets toelichten. Stel dat een handeling, honderdmaal exact hetzelfde uitgevoerd, op verschillende momenten maar telkens onder dezelfde omstandigheden, bij de honderdste keer mislukt. Wordt dat dan toegeschreven aan het toeval? Of zou het toegeschreven kunnen worden aan de gedachtes van de proefpersoon op het moment van het uitvoeren van de handeling? De zichtbare omstandigheden blijven elke keer bij het herhalen van de handeling hetzelfde, maar dat geldt niet voor de onzichtbare. Wat als de proefpersoon een uur voor het uitvoeren van de handeling hoorde dat zijn kat overleden is? Of erger, dat er een familielid, of zijn/haar geliefde is gestorven? De concentratie en de gedachtegang van de proefpersoon tijdens het uitvoeren van de handeling is niet te meten, dus hoe kunnen we dan spreken van een zuiver experiment? Is het dan toeval dat de handeling de laatste keer faalde, of kunnen we het toch toeschrijven aan de geestelijke toestand van de proefpersoon?'
---
Hoofdstuk 1
'Is het goed om over de zin van het leven na te denken? Zou het toeval ons leven bepalen, of is er toch een lot, iets als een voorbestemming? Moet je over deze dingen je hoofd breken, of alles maar nemen zoals het komt? Bestaat er zoiets als een zielsverwant, of bestaat er zelfs geen ziel? Heb ik een lichaam, of ben ik een lichaam? Vragen waar al menigeen over na hebben gedacht en waar men vandaag de dag nog steeds over nadenkt. Heeft het dan nog wel zin om erover na te denken? Wanneer toch al meer dan de helft van de bevolking over deze vragen aan het peinzen is? Ik denk dat het goed is om hier aandacht aan te besteden. Zonder te kunnen begrijpen, is het leven van slechte kwaliteit. Of nog beter gezegd, heeft het dan eigenlijk nog wel enige kwaliteit?'
Hmm, even nam ik mijn vulpen van mijn papier en bekeek hem. De pen was duidelijk versierd in de barok stijl. Sierlijke, ronde vormen die in het goud op het zwart afstaken. Zorgvuldig zette ik hem weer op het papier, om vlekken van overtollige inkt te voorkomen.
'Stel dat men niet nadenkt bij elke handeling die hij/zij verricht, zou dat dan benoemt worden met 'domheid' of wordt dat dan gezien als iets aan het toeval overlaten?'
Nee, nee. Zo bedoelde ik het niet. Ik trok zo recht mogelijk een streep door mijn laatst geschreven zin. Zo bleef het leesbaar, maar was het wel duidelijk dat het geen onderdeel meer van het geheel uitmaakte. Kauwend op de achterkant van de pen dacht ik na over een betere formulering.
'Laat ik mijn kijk op toeval iets toelichten. Stel dat een handeling, honderdmaal exact hetzelfde uitgevoerd, op verschillende momenten maar telkens onder dezelfde omstandigheden, bij de honderdste keer mislukt. Wordt dat dan toegeschreven aan het toeval? Of zou het toegeschreven kunnen worden aan de gedachtes van de proefpersoon op het moment van het uitvoeren van de handeling? De zichtbare omstandigheden blijven elke keer bij het herhalen van de handeling hetzelfde, maar dat geldt niet voor de onzichtbare. Wat als de proefpersoon een uur voor het uitvoeren van de handeling hoorde dat zijn kat overleden is? Of erger, dat er een familielid, of zijn/haar geliefde is gestorven? De concentratie en de gedachtegang van de proefpersoon tijdens het uitvoeren van de handeling is niet te meten, dus hoe kunnen we dan spreken van een zuiver experiment? Is het dan toeval dat de handeling de laatste keer faalde, of kunnen we het toch toeschrijven aan de geestelijke toestand van de proefpersoon?'
The sad truth is that most evil is done by people who never make up their minds to be good or evil.
Even om gewoon negatief commentaar te geven, ;p, met die proloog ontneem je eenieder wel natuurlijk de spanning van situaties waarin het hoofdpersonage bijna doodgaat; dan heb ik zoiets van "die overleeft het toch wel..." en ja, dan is er natuurlijk weinig vrees aan verbonden, maar hoe dan ook vind ik het mooi verteld. Ik voeg me een beetje bij daanjeschrijfts mening. Nu over het goed schrijven - ik vind altijd wel íéts storend. 
Dan kom ik bij het feit dat de proloog behoorlijk klein is, maar dat maakt niet uit. xD
Hoofdstuk één, nu. De aanhalingstekens vind ik hier eigenlijk overbodig. Je mag de tekst best gewoon schuingedrukt neerzetten, aangezien er eigenlijk niemand iets zegt. Het is gewoon iets wat je neerschrijft, wat je denkt... Eigenlijk zou je net zo goed het schuingedrukte kunnen weglaten - want die twee(aanhalingen en schuingedrukte) hebben, in dit soort geval, een beetje dezelfde functie. In een boek wat ik nu lees heb ik een mooie situatie waarin dit bijvoorbeeld wel van toepassing is; één van de personages zingt bijvoorbeeld een lied. Dan kun je die tekst dus schuingedrukt zetten, omdat het een soort van citaat is. Nu zouden ze me in België leuk een mierenneuker noemen, omdat ik te veel op dit soor details vit. ;p Ook kun je natuurlijk woorden uit een andere taal schuingedrukt zetten. Zoals Engelse vloekwoorden die vaak gebruikt worden, want je hebt natuurlijk veel kans dat, in een realistische, moderne roman, mensen vaak "Sh*t" of "f*ck" of "Damn" gaan gebruiken. :p
Ik, mezelf zijnde, heb weer eens lastig gedaan en telkens op de vragen van je hoofdpersonage geantwoord. ;p Nu ga ik je niet vervelen met wat ik daarop zei, maar even over "honderdmaal exact hetzelfde uitgevoerd"... Dat lijkt me vrij onhaalbaar. En het bewijst trouwens niets over het "lot" of "toeval". Telkens als je namelijk iets anders "exact hetzelfde" uitvoert, is dat weer op een ander moment en lijkt het me dus meer dan logisch dat de andere uitkomst niets met een verandering van het "lot" te maken heeft. ;p
Nu, ja, je schrijft vrij aangenaam, dat moet ik wel zeggen -en heb ik al gezegd. Inhoudelijk kan ik verder niet echt iets zeggen maar hoe dan ook heb je met de proloog natuurlijk wel de vraag gesteld "hoe zijn ze daar terechtgekomen". Nu ben ik me plots ook aan het afvragen of die proloog eigenlijk niet gewoon een stuk is uit dat verhaal dat ze opschrijft, of schrijft ze nu op wat ze heeft meegemaakt, maar hoe dan ook, verder schrijven. ;p
Dan kom ik bij het feit dat de proloog behoorlijk klein is, maar dat maakt niet uit. xD
Hoofdstuk één, nu. De aanhalingstekens vind ik hier eigenlijk overbodig. Je mag de tekst best gewoon schuingedrukt neerzetten, aangezien er eigenlijk niemand iets zegt. Het is gewoon iets wat je neerschrijft, wat je denkt... Eigenlijk zou je net zo goed het schuingedrukte kunnen weglaten - want die twee(aanhalingen en schuingedrukte) hebben, in dit soort geval, een beetje dezelfde functie. In een boek wat ik nu lees heb ik een mooie situatie waarin dit bijvoorbeeld wel van toepassing is; één van de personages zingt bijvoorbeeld een lied. Dan kun je die tekst dus schuingedrukt zetten, omdat het een soort van citaat is.
Nu zouden ze me in België leuk een mierenneuker noemen, omdat ik te veel op dit soor details vit. ;p Ook kun je natuurlijk woorden uit een andere taal schuingedrukt zetten. Zoals Engelse vloekwoorden die vaak gebruikt worden, want je hebt natuurlijk veel kans dat, in een realistische, moderne roman, mensen vaak "Sh*t" of "f*ck" of "Damn" gaan gebruiken. :pIk, mezelf zijnde, heb weer eens lastig gedaan en telkens op de vragen van je hoofdpersonage geantwoord. ;p Nu ga ik je niet vervelen met wat ik daarop zei, maar even over "honderdmaal exact hetzelfde uitgevoerd"... Dat lijkt me vrij onhaalbaar.
En het bewijst trouwens niets over het "lot" of "toeval". Telkens als je namelijk iets anders "exact hetzelfde" uitvoert, is dat weer op een ander moment en lijkt het me dus meer dan logisch dat de andere uitkomst niets met een verandering van het "lot" te maken heeft. ;pNu, ja, je schrijft vrij aangenaam, dat moet ik wel zeggen -en heb ik al gezegd. Inhoudelijk kan ik verder niet echt iets zeggen maar hoe dan ook heb je met de proloog natuurlijk wel de vraag gesteld "hoe zijn ze daar terechtgekomen". Nu ben ik me plots ook aan het afvragen of die proloog eigenlijk niet gewoon een stuk is uit dat verhaal dat ze opschrijft, of schrijft ze nu op wat ze heeft meegemaakt, maar hoe dan ook, verder schrijven. ;p
♪
Hmm, bij de proloog had ik het gevoel van een verboden liefde, een strijdveld en iets met heel veel fantasie. Maar bij hoofdstuk 1 draaien al mijn speculaties de mist in, want dan daar gaan de gedachtes van je personage heel diep. En kan ik helemaal geen connectie meer vinden met de proloog. Nu ben ik wel benieuwd hoe die twee lijntjes bij elkaar gaan komen
Ga zo door!
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Allereerst even aan iedereen, hartstikke bedankt voor het commentaar! Ben er echt heel blij mee! 
@Demon ik vind je geen mierenneuker hoor muhahah, maar om wel even een opmerking terug te maken: de proloog verraadt misschien wel wat, maar zegt zeker niet dat de hoofdpersoon het wel overleeft in die situatie, want zij moet weg, maar misschien overleeft ze het daardoor wel niet.. en hij wel. Of misschien overleeft hij het wel niet en zij wel.. en het zou zelfs ook zomaar kunnen dat ze allebei doodgaan Ö! Maar echt heel erg bedankt, vind het erg leuk om jou kijk erop te horen!
De proloog is idd kort, daar ben ik het helemaal met je eens. Ook zal ik nog eens naar die aanhalingstekens en het schuingedrukte stuk kijken, want denk dat je daar wel een sterk punt in hebt dat het een beetje dubbelop is.
Bij de vragen die werden gesteld had ik meer het idee van een dobbelsteen in mijn hoofd waarmee geknoeid is, waardoor het bijvoorbeeld allemaal 6'en gooit. Ik zal je niet helemaal verklappen wat ik ermee bedoelde, maar probeer aan te nemen dat het in mijn verhaal er wel mee te maken heeft gheheh, het word je later wel duidelijk waarom! (denk ik tenminste.. ) Vind het wel grappig dat je ze ook daadwerkelijk beantwoordt hebt, en ben eigenlijk best benieuwd ^^
@-Maaike- Mooi! Mijn plan om, zoals jij het noemde, 'twee lijntjes' te zetten is dus geslaagd! Haha, maar niet om het een of ander, ik denk dat je met je strijdveld en (verboden liefde) wel in de goede richting zit... of misschien niet... hè, ik moet niet teveel gaan verklappen. Misschien gooi ik het verhaal ook nog wel helemaal om ;p nee grapje!
Bedankt voor jullie commentaar!
@Demon ik vind je geen mierenneuker hoor muhahah, maar om wel even een opmerking terug te maken: de proloog verraadt misschien wel wat, maar zegt zeker niet dat de hoofdpersoon het wel overleeft in die situatie, want zij moet weg, maar misschien overleeft ze het daardoor wel niet.. en hij wel. Of misschien overleeft hij het wel niet en zij wel.. en het zou zelfs ook zomaar kunnen dat ze allebei doodgaan Ö! Maar echt heel erg bedankt, vind het erg leuk om jou kijk erop te horen!
De proloog is idd kort, daar ben ik het helemaal met je eens. Ook zal ik nog eens naar die aanhalingstekens en het schuingedrukte stuk kijken, want denk dat je daar wel een sterk punt in hebt dat het een beetje dubbelop is.
Bij de vragen die werden gesteld had ik meer het idee van een dobbelsteen in mijn hoofd waarmee geknoeid is, waardoor het bijvoorbeeld allemaal 6'en gooit. Ik zal je niet helemaal verklappen wat ik ermee bedoelde, maar probeer aan te nemen dat het in mijn verhaal er wel mee te maken heeft gheheh, het word je later wel duidelijk waarom! (denk ik tenminste.. ) Vind het wel grappig dat je ze ook daadwerkelijk beantwoordt hebt, en ben eigenlijk best benieuwd ^^
@-Maaike- Mooi! Mijn plan om, zoals jij het noemde, 'twee lijntjes' te zetten is dus geslaagd! Haha, maar niet om het een of ander, ik denk dat je met je strijdveld en (verboden liefde) wel in de goede richting zit... of misschien niet... hè, ik moet niet teveel gaan verklappen. Misschien gooi ik het verhaal ook nog wel helemaal om ;p nee grapje!
Bedankt voor jullie commentaar!
The sad truth is that most evil is done by people who never make up their minds to be good or evil.
vervolg hoofdstuk 1
Een zucht ontsnapte vanuit mijn keel tussen mijn lippen door naar buiten. Alsof er ook maar iemand was die zou begrijpen wat ik bedoelde. Nee, het zat vandaag niet echt mee met het verwoorden van mijn gedachten. Ik keek op van het papier en schoof nog eens wat dichter tegen het eikenhouten bureau aan. Mijn té goed gevulde pennenbakje trilde even toen ik net iets te hard tegen het bureautje stootte, maar viel gelukkig niet om. Stel je voor, al die inkt.. Wat zou dat een kliederboel veroorzaken.
Starend uit het ronde raam boven mijn bureau dacht ik na over wat ik zojuist geschreven had. Het raam een keer een poetsbeurt geven zou trouwens ook niet verkeerd zijn. Nee. Met een harde klap sloeg ik mijn schrijfwerk dicht en dacht na over de reden waarom ik eigenlijk begonnen was met schrijven van dit schrift. Wanneer iemand het ooit zou lezen, zouden ze me voor gek verklaren. 'Gedachtegang' en 'geestelijke toestand', waar had ik het toch over? Toch geloofde ik wel dat er een kern van waarheid in zat. Gedachten, kleine geheimen waarvan alleen de eigenaar precies wist wat ze betekenden. Kleine 'boodschappen' vaak voor maar één persoon bedoeld, de eigenaar, terwijl ze vaak daarna wel verteld werden aan omstanders, die er niets mee van doen hadden. Zo werkte het menselijk brein, een geheim bleef nooit écht een geheim. Afzonderlijk waren we niet sterk genoeg om iets voor ons te houden, maar in kleine groepjes konden we dat wel. Blijkbaar hadden we iets of iemand nodig om ons geheim mee te kunnen delen, waarna we het vervolgens wél geheim konden houden. Raar, dat was mijn gedachte erover.
Het landschap waar ik op uitkeek was prachtig, en ook het mooist te bezichtigen in dit huis vanuit mijn kamer, of de eetkamer. Uitgestrekte velden die trots een gezonde groene kleur toonden, waar rustig koeien en paarden op stonden te grazen. Enkele boerderijen waren te zien, maar alleen als kleine bruine stippen in de verte, waarvan ik vandaag de dag nog niet wist wie deze huizen eigenlijk bewoonden. Een grote, helderblauwe rivier waar veel wild speelde scheidde onze achtertuin namelijk met de weides. De rivier werd, met zijn sterke stroming, gebruikt als de grens tussen Paikiran met Lawan, de twee gebieden van ons eiland. Lawan was niet alleen verboden gebied voor mij, maar voor alle inwoners van Paikiran. Volgens mijn ouders had dit te maken met een eeuwenoude vete tussen de beide gebieden, waarna Paikiran lang geleden besloot om al haar contact met Lawan te verbreken. Echter zorgde dat alleen nog maar voor meer commotie. Contact tussen een Lawan en Paikiran werd verboden en er stonden hoge sancties op. De wegen om van Lawan naar Paikiran te komen werden geblokkeerd of bewaakt, niemand kon er meer zomaar in of uit zonder de toestemming van een hogere hand. De inwoners aan de grenzen van Paikiran werden angstig en voelden zich in het nauw gezet worden door de Raad. Al na korte tijd ontstonden de eerste rellen.
Een zucht ontsnapte vanuit mijn keel tussen mijn lippen door naar buiten. Alsof er ook maar iemand was die zou begrijpen wat ik bedoelde. Nee, het zat vandaag niet echt mee met het verwoorden van mijn gedachten. Ik keek op van het papier en schoof nog eens wat dichter tegen het eikenhouten bureau aan. Mijn té goed gevulde pennenbakje trilde even toen ik net iets te hard tegen het bureautje stootte, maar viel gelukkig niet om. Stel je voor, al die inkt.. Wat zou dat een kliederboel veroorzaken.
Starend uit het ronde raam boven mijn bureau dacht ik na over wat ik zojuist geschreven had. Het raam een keer een poetsbeurt geven zou trouwens ook niet verkeerd zijn. Nee. Met een harde klap sloeg ik mijn schrijfwerk dicht en dacht na over de reden waarom ik eigenlijk begonnen was met schrijven van dit schrift. Wanneer iemand het ooit zou lezen, zouden ze me voor gek verklaren. 'Gedachtegang' en 'geestelijke toestand', waar had ik het toch over? Toch geloofde ik wel dat er een kern van waarheid in zat. Gedachten, kleine geheimen waarvan alleen de eigenaar precies wist wat ze betekenden. Kleine 'boodschappen' vaak voor maar één persoon bedoeld, de eigenaar, terwijl ze vaak daarna wel verteld werden aan omstanders, die er niets mee van doen hadden. Zo werkte het menselijk brein, een geheim bleef nooit écht een geheim. Afzonderlijk waren we niet sterk genoeg om iets voor ons te houden, maar in kleine groepjes konden we dat wel. Blijkbaar hadden we iets of iemand nodig om ons geheim mee te kunnen delen, waarna we het vervolgens wél geheim konden houden. Raar, dat was mijn gedachte erover.
Het landschap waar ik op uitkeek was prachtig, en ook het mooist te bezichtigen in dit huis vanuit mijn kamer, of de eetkamer. Uitgestrekte velden die trots een gezonde groene kleur toonden, waar rustig koeien en paarden op stonden te grazen. Enkele boerderijen waren te zien, maar alleen als kleine bruine stippen in de verte, waarvan ik vandaag de dag nog niet wist wie deze huizen eigenlijk bewoonden. Een grote, helderblauwe rivier waar veel wild speelde scheidde onze achtertuin namelijk met de weides. De rivier werd, met zijn sterke stroming, gebruikt als de grens tussen Paikiran met Lawan, de twee gebieden van ons eiland. Lawan was niet alleen verboden gebied voor mij, maar voor alle inwoners van Paikiran. Volgens mijn ouders had dit te maken met een eeuwenoude vete tussen de beide gebieden, waarna Paikiran lang geleden besloot om al haar contact met Lawan te verbreken. Echter zorgde dat alleen nog maar voor meer commotie. Contact tussen een Lawan en Paikiran werd verboden en er stonden hoge sancties op. De wegen om van Lawan naar Paikiran te komen werden geblokkeerd of bewaakt, niemand kon er meer zomaar in of uit zonder de toestemming van een hogere hand. De inwoners aan de grenzen van Paikiran werden angstig en voelden zich in het nauw gezet worden door de Raad. Al na korte tijd ontstonden de eerste rellen.
The sad truth is that most evil is done by people who never make up their minds to be good or evil.
Ik heb mij ooit laten vertellen, dat er in totaal wel vijftienduizend doden waren gevallen tijdens deze eerste rellen. De Raad wist al snel de rellen de kop in te drukken door de grootste relschoppers op te pakken. Sommigen onder hen waren een Lawan en troffen na hun arrestatie een minder gelukkig lot.
Alle inwoners van Paikiran kregen een schriftelijke uitnodiging voor het bijwonen van een toespraak van de Raad, die zou plaatsvinden op de Grote Markt. Groot en klein waren welkom en het was nadrukkelijk de bedoeling dat er zoveel mogelijk mensen zouden komen, zodat de boodschap duidelijk zou overkomen. De opgepakte relschoppers uit Lawan werden tijdens deze 'toespraak' openlijk geëxecuteerd door de Raad op de Grote Markt. Eens was het een groot plein dat al lange tijd diende als marktplein, maar na deze executie zijn functie als markt compleet was verloren. Door deze brute actie van de Raad zat de schrik er goed bij de inwoners in en groeide de haat tot de 'toch al niet-geliefde' Raad alleen maar meer. Het gevolg van deze gruwelijke vervolging was, tot tevredenheid van de Raad, dat de rellen tijdelijk stopten, maar sommigen zwoeren wraak.
Deze opeenvolgende gebeurtenissen werden later in de geschiedenisboeken ook wel 'de eerste spanningen' genoemd, maar men had zich stevig vergist met deze benaming. 'Spanning' was namelijk een te zachtzinnige uitdrukking voor de dreiging die men door heel Paikiran voelde. Het voelde als een gruwelijk monster dat op het punt van ontwaken stond en eeuwen niets had gegeten.
Ook in Lawan heerste er grote onrustigheid. Het nieuws over wat er allemaal gaande was in Paikiran verspreidde zich al snel over heel Lawan. Velen hadden vrienden en familie in Paikiran wonen en maakten zich ernstige zorgen over de omstandigheden waarin degene die ze liefhadden moesten leven.
Alle inwoners van Paikiran kregen een schriftelijke uitnodiging voor het bijwonen van een toespraak van de Raad, die zou plaatsvinden op de Grote Markt. Groot en klein waren welkom en het was nadrukkelijk de bedoeling dat er zoveel mogelijk mensen zouden komen, zodat de boodschap duidelijk zou overkomen. De opgepakte relschoppers uit Lawan werden tijdens deze 'toespraak' openlijk geëxecuteerd door de Raad op de Grote Markt. Eens was het een groot plein dat al lange tijd diende als marktplein, maar na deze executie zijn functie als markt compleet was verloren. Door deze brute actie van de Raad zat de schrik er goed bij de inwoners in en groeide de haat tot de 'toch al niet-geliefde' Raad alleen maar meer. Het gevolg van deze gruwelijke vervolging was, tot tevredenheid van de Raad, dat de rellen tijdelijk stopten, maar sommigen zwoeren wraak.
Deze opeenvolgende gebeurtenissen werden later in de geschiedenisboeken ook wel 'de eerste spanningen' genoemd, maar men had zich stevig vergist met deze benaming. 'Spanning' was namelijk een te zachtzinnige uitdrukking voor de dreiging die men door heel Paikiran voelde. Het voelde als een gruwelijk monster dat op het punt van ontwaken stond en eeuwen niets had gegeten.
Ook in Lawan heerste er grote onrustigheid. Het nieuws over wat er allemaal gaande was in Paikiran verspreidde zich al snel over heel Lawan. Velen hadden vrienden en familie in Paikiran wonen en maakten zich ernstige zorgen over de omstandigheden waarin degene die ze liefhadden moesten leven.
Laatst gewijzigd door Marrit op 27 jan 2013 19:47, 1 keer totaal gewijzigd.
The sad truth is that most evil is done by people who never make up their minds to be good or evil.
Een nieuwe speculatie: rebellie! Daar gaat het heen 
hehe.
Goed vervolg. Ik vraag me af in wat voor gebouw je hoofdpersonage woont. Ik zat te denken aan iets van een toren omdat ze over de rest van het land uitkijkt, wat er overigens erg idyllisch uit moet zien.
Ga zo door!
hehe. Goed vervolg. Ik vraag me af in wat voor gebouw je hoofdpersonage woont. Ik zat te denken aan iets van een toren omdat ze over de rest van het land uitkijkt, wat er overigens erg idyllisch uit moet zien.
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
@-Maaike- dankjewel! Je zult nog even moeten wachten om erachter te komen in wat voor een huis de hoofdpersonage leeft, want ik maak eerst nog een stukje geschiedenis van Paikiran gerelateerd aan de Raad af! Maar zo ziet het landschap er inderdaad uit, echter matched de werkelijkheid niet met het beeld wat men ziet, als je begrijpt wat ik bedoel.. :p
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Na ruim een jaar was er nog maar weinig veranderd aan de omstandigheden in Paikiran. Wegen naar Lawan waren nog steeds afgesloten en door slechte oogsten dreigde er een hongersnood te komen. De haat jegens de Raad die met de dag toenam stond op het punt van uitbarsten. Plannen voor wraak werden gesmeed. Hierbij werden ook de inwoners uit Lawan betrokken, die via geheime tunnels toch in Paikiran konden komen en de geëxecuteerden wilden wreken. De vete waar dit drama uit was voortgekomen, was allang vergeten. Het enige wat er nog bestond was de groeiende gemeenschappelijke haat jegens de Raad, die in eerste instantie alleen maar goed had willen doen door de wegen af te sluiten. De Raad was van nature vriendelijk en eerlijk zolang je ze maar niet dwars zat, want ze konden ook erg koelbloedig zijn wanneer het om het welzijn van Paikiran ging. Ze verschenen alleen wanneer Paikiran in gevaar dreigde te komen en verdwenen daarna weer. Niemand wist waar ze heengingen of waar ze vandaan kwamen.
Het was een geselecteerd groepje mensen, bestaand uit vijf leden. Waardoor of door wie ze werden uitgekozen, was een raadsel. Het was nu eenmaal zo dat zij het voorrecht hadden Paikiran te regeren en niemand ging daar tegenin; de chaos die heerste was daarom ook erg opmerkelijk. Een ander opmerkelijk iets aan de Raad was dat ze altijd hun zin kregen. Met z'n vijven konden ze, wanneer dat nodig mocht zijn, groepen van over de honderd mensen aan. Hoe ze dat deden, was een tweede raadsel. Niemand was namelijk in staat om na hun vrijlating precies te vertellen wat er gebeurd was, maar omstanders zagen wel dat de persoon in kwestie wel degelijk compleet was veranderd. Dit zorgde er wel voor dat de vrede bewaard bleef en zolang dat zo bleef, klaagde niemand over de werkwijze van de Raad.
Toen, op het moment dat de inwoners in actie overgingen om een eind te maken aan het regime, verdween de Raad voorgoed. De wegblokkades waren verdwenen en de bewakers van wegenovergangen waren spoorloos. Al snel kwam het besef dat de Raad de benen had genomen en het grootste gedeelte van Paikiran was opgelucht; zonder een strijd had men toch zijn zin gekregen.
Een relatief kleine groep gewelddadige mensen genaamd de Zoekers, konden het echter niet accepteren dat de Raad op de vlucht was geslagen. Op zoek naar de Raad haalden ze, tegen beter weten in, heel Paikiran overhoop op zoek naar de vijf verdwenen leiders. Zoals ze hadden kunnen verwachten, vonden ze hen niet. De Raad was bijzonder goed in zichzelf verstoppen.
Toch bleef er gezocht worden naar hen, voor het geval dat de Raad zich nog zou schuilhouden in Paikiran, wachtend tot de grote storm was overgewaaid.
Nog een lange tijd waren de inwoners op hun hoede voor een -mogelijk- terugkerende Raad, die uit zou zijn op een meedogenloze wraak op degene die zich tegen hen hadden gekeerd. De Zoekers vreesden dit mogelijke scenario het meest en namen uit voorzorg de leiding over Paikiran. De inwoners accepteerden dit met de hoop op verbetering van de huidige situatie, niet wetende dat daarmee de hel voor hen pas echt begon.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Na ruim een jaar was er nog maar weinig veranderd aan de omstandigheden in Paikiran. Wegen naar Lawan waren nog steeds afgesloten en door slechte oogsten dreigde er een hongersnood te komen. De haat jegens de Raad die met de dag toenam stond op het punt van uitbarsten. Plannen voor wraak werden gesmeed. Hierbij werden ook de inwoners uit Lawan betrokken, die via geheime tunnels toch in Paikiran konden komen en de geëxecuteerden wilden wreken. De vete waar dit drama uit was voortgekomen, was allang vergeten. Het enige wat er nog bestond was de groeiende gemeenschappelijke haat jegens de Raad, die in eerste instantie alleen maar goed had willen doen door de wegen af te sluiten. De Raad was van nature vriendelijk en eerlijk zolang je ze maar niet dwars zat, want ze konden ook erg koelbloedig zijn wanneer het om het welzijn van Paikiran ging. Ze verschenen alleen wanneer Paikiran in gevaar dreigde te komen en verdwenen daarna weer. Niemand wist waar ze heengingen of waar ze vandaan kwamen.
Het was een geselecteerd groepje mensen, bestaand uit vijf leden. Waardoor of door wie ze werden uitgekozen, was een raadsel. Het was nu eenmaal zo dat zij het voorrecht hadden Paikiran te regeren en niemand ging daar tegenin; de chaos die heerste was daarom ook erg opmerkelijk. Een ander opmerkelijk iets aan de Raad was dat ze altijd hun zin kregen. Met z'n vijven konden ze, wanneer dat nodig mocht zijn, groepen van over de honderd mensen aan. Hoe ze dat deden, was een tweede raadsel. Niemand was namelijk in staat om na hun vrijlating precies te vertellen wat er gebeurd was, maar omstanders zagen wel dat de persoon in kwestie wel degelijk compleet was veranderd. Dit zorgde er wel voor dat de vrede bewaard bleef en zolang dat zo bleef, klaagde niemand over de werkwijze van de Raad.
Toen, op het moment dat de inwoners in actie overgingen om een eind te maken aan het regime, verdween de Raad voorgoed. De wegblokkades waren verdwenen en de bewakers van wegenovergangen waren spoorloos. Al snel kwam het besef dat de Raad de benen had genomen en het grootste gedeelte van Paikiran was opgelucht; zonder een strijd had men toch zijn zin gekregen.
Een relatief kleine groep gewelddadige mensen genaamd de Zoekers, konden het echter niet accepteren dat de Raad op de vlucht was geslagen. Op zoek naar de Raad haalden ze, tegen beter weten in, heel Paikiran overhoop op zoek naar de vijf verdwenen leiders. Zoals ze hadden kunnen verwachten, vonden ze hen niet. De Raad was bijzonder goed in zichzelf verstoppen.
Toch bleef er gezocht worden naar hen, voor het geval dat de Raad zich nog zou schuilhouden in Paikiran, wachtend tot de grote storm was overgewaaid.
Nog een lange tijd waren de inwoners op hun hoede voor een -mogelijk- terugkerende Raad, die uit zou zijn op een meedogenloze wraak op degene die zich tegen hen hadden gekeerd. De Zoekers vreesden dit mogelijke scenario het meest en namen uit voorzorg de leiding over Paikiran. De inwoners accepteerden dit met de hoop op verbetering van de huidige situatie, niet wetende dat daarmee de hel voor hen pas echt begon.
Laatst gewijzigd door Marrit op 27 jan 2013 19:49, 1 keer totaal gewijzigd.
The sad truth is that most evil is done by people who never make up their minds to be good or evil.
"Groot en klein waren welkom." Je neemt namelijk beiden als onderwerp. Je zegt ook niet "Henry en Jacques was welkom." Tenzij dat volledig uit zijn context en de eerste naam ergens anders bij hoort.Marrit schreef:Groot en klein was welkom en het was nadrukkelijk de bedoeling dat er zoveel mogelijk mensen zouden komen, zodat de boodschap duidelijk zou overkomen.
"Voorkomen" betekent eerder iets als bestaan, als in "de pinguïn komt niet in de woestijn voor". Jij bedoelt vast "voortkomen uit", wat dan weer "ontstaan uit" betekent. Je zin klinkt dan als "De vete waar dit drama uit was voortgekomen". Eind-t's worden in de spreektaal vaak niet uitgesproken, zo kun je je natuurlijk gemakkelijk vergissen in de schrijfwijze. Het kan natuurlijk ook een typefout zijn geweest.Marrit schreef: De vete waar dit drama uit was voorgekomen, was allang vergeten.
Ik vind je echt wel goed schrijven. Nu, ja, vooral in het verwoorden van je tekst. Ik kan nog altijd niet uitstippelen hoe de plot en de volledige geschiedenis natuurlijk in elkaar zit, maar dat lijkt me meer dan normaal. Hoe dan ook moet ik wel even het commentaar geven dat je hoofdpersonage de geschiedenisboeken ietwat te veel gelooft. Het lijkt me nogal onzinnig voor de Raad om het beste met hun land te willen voorhebben. De geschiedenis heeft ons allang geleerd dat heersers altijd uit zijn op meer macht en het behouden daarvan. Dat nog even zeggen.
Maar, nja, ik kan haar gedachtegang niet veranderen. Nog even zeggen dat je "15.000" gemakkelijk voluit kan en dus in feite moet uitschrijven. "Vijftienduizend" lijkt me niet lang genoeg om als storend woord op te treden.
♪
Hm, wat vreemd dat de vijf mensen van de raad zomaar verdwenen. En je maakt me nieuwsgierig naar die hel die de bewoners staat te wachten
Ga zo door!
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
-
DropsOfJupiter
- Balpen
- Berichten: 228
- Lid geworden op: 11 jul 2012 18:20
- Locatie: Spijkenisse
Hoihoi,
Heb net even alles doorgelezen en vind het tot nu toe erg leuk, ahah. Je hebt een lekkere schrijfstijl en het verhaal lijkt goed in elkaar te zitten. Ben benieuwd.
In het algemeen zijn je stukken goed, alleen heb ik over je proloog wel een paar op- en aanmerkingen.
Dit is mijn mening, je kunt t dus compleet negeren als je het er niet mee eens bent:
Hij begon onbevreesd aan zijn pad, waarvan hij niet wist waar het hem heen zou leiden.
of
Hij begon onbevreesd aan zijn pad, onwetend waar deze hem heen zou leiden.
Het zinsdeel "Geduldig bleef het daar liggen" is op zich best overbodig, omdat je al zei dat deze op de wang bleef liggen.
Bijvoorbeeld:
"Zijn vingers verwoven zich met de mijne, mijn bordeauxrode nagels fel afstekend tegen zijn huid. We grepen elkaar nog wat steviger beet. Ik wilde niet loslaten, want dan zou het afscheid definitief zijn. Dan zou ik hem niet weer zien. Dan zou dit het einde zijn, het einde van onze weg."
Of iets dergelijks.
Ik weet het, ik ben een ontzettende mierenneuker, maar ik dacht, laat ik eens een nuttige reactie schrijven. Zoals ik eerder al vertelde kun je met deze mening doen wat je wilt, ik probeer gewoon een beetje de behulpzame meid uit te hangen. =))
Als tip zou ik je wel willen geven om verhaal hardop voor jezelf voor te lezen. Dan hoor je welke zinnen niet helemaal lekker lopen en zie je welke woorden te vaak terugkomen in je verhaal.
Verder ga ik dit verhaal zeker wel volgen, ahah. xx
Heb net even alles doorgelezen en vind het tot nu toe erg leuk, ahah. Je hebt een lekkere schrijfstijl en het verhaal lijkt goed in elkaar te zitten. Ben benieuwd.
In het algemeen zijn je stukken goed, alleen heb ik over je proloog wel een paar op- en aanmerkingen.
Dit is mijn mening, je kunt t dus compleet negeren als je het er niet mee eens bent:
Hier noem je de traan eerst 'het', verwijs je er daarna naar met 'zijn' en noem je hem daarna een 'hij'. Om deze zin lekkerder te laten lopen zou ik of beide keren 'hij' gebruiken, of het tweede deel van de zin veranderen. Dan wordt het dus ofMijn ogen waren gesloten. Een warme traan ontsnapte uit mijn oog en gleed langzaam naar beneden. Het begon onbevreesd aan zijn pad, waarvan hij niet wist waar het hem heen zou leiden.
Hij begon onbevreesd aan zijn pad, waarvan hij niet wist waar het hem heen zou leiden.
of
Hij begon onbevreesd aan zijn pad, onwetend waar deze hem heen zou leiden.
Hier gebruik je drie keer (ook nog in de zin van de quote boven deze) kort achter elkaar het woord "traan." De eerste kun je laten staan omdat je de traan benoemt, maar bij de tweede keer kun je het ook veranderen in "Hij bleef rustig liggen op mijn wang, alsof het wachtte op iets."Zo was ik ook ooit aan mijn afgelegde weg begonnen. De traan bleef rustig liggen op mijn wang, alsof het wachtte op iets. Geduldig bleef het daar liggen, en daar ontsnapte een tweede traan.
Het zinsdeel "Geduldig bleef het daar liggen" is op zich best overbodig, omdat je al zei dat deze op de wang bleef liggen.
Deze zinnen lopen ook niet helemaal lekker. In de eerste zin gebruik je twee keer achter elkaar het woord "elkaar", dat zou ik dus veranderen in iets wat beter loopt. Ook het stukje "over mijn wang" kun je weglaten, want ervoor is al duidelijk gemaakt dat ze op de wang lagen. Verder kun je ook "waar de weg voor hen eindigde" weglaten, aangezien dat ook een overbodig stukje is die samen met "en eindigden onderaan mijn kin" niet echt lekker loopt door eindigden/eindigde.Ze voegden zich vredig samen, net zoals oude vrienden die elkaar omhelzen na elkaar een lange tijd niet gezien te hebben. Samen gleden ze verder naar beneden, over mijn wang, hand in hand en eindigden onderaan mijn kin, waar de weg voor hen eindigde.
Dit stuk vind ik persoonlijk nogal verwarrend. Het begin geeft de indruk dat ze alleen is en dat ze haar handen biddend gevouwen heeft ofzo, en dan plotseling blijkt dat ze iemand anders' hand vast heeft. Ik zou dit stukje nog even goed nalezen, en ook het feit dat je praat over de handen en niet over het meisje zelf veranderen.Mijn vingers, met bordeauxrode gelakte nagels, die elkaar omsloten, grepen elkaar nog wat steviger beet. Ze wilden niet loslaten, want ze wisten dat dan het afscheid definitief was. Dat zij hem niet weer zou zien. Dat dit het einde zou zijn, het einde van onze weg.
Bijvoorbeeld:
"Zijn vingers verwoven zich met de mijne, mijn bordeauxrode nagels fel afstekend tegen zijn huid. We grepen elkaar nog wat steviger beet. Ik wilde niet loslaten, want dan zou het afscheid definitief zijn. Dan zou ik hem niet weer zien. Dan zou dit het einde zijn, het einde van onze weg."
Of iets dergelijks.
Ik weet het, ik ben een ontzettende mierenneuker, maar ik dacht, laat ik eens een nuttige reactie schrijven. Zoals ik eerder al vertelde kun je met deze mening doen wat je wilt, ik probeer gewoon een beetje de behulpzame meid uit te hangen. =))
Als tip zou ik je wel willen geven om verhaal hardop voor jezelf voor te lezen. Dan hoor je welke zinnen niet helemaal lekker lopen en zie je welke woorden te vaak terugkomen in je verhaal.
Verder ga ik dit verhaal zeker wel volgen, ahah. xx
"the truth is this: sometimes they don't want to be written down in poems, arms pinned to the ground by heartfelt words and broken promises."
@demon: klopt! Het moet inderdaad waren zijn! Ik vind dit zelf in dit soort situaties altijd zo lastig.. en valt me later bij het doorlezen dan ook niet echt op. Wanneer iemand (jij nu) me er vervolgens op wijst, zie ik het wel weer. haha, apart.
Verder was 'voorkomen' idd een foutje. (:
Ik had er niet aan gedacht dat je getallen die je makkelijk voluit kunt schrijven zonder dat ze storend zijn, ook daadwerkelijk voluit moet schrijven. Bij deze dus maar even gedaan, maar op meerdere plekjes ghehe. (5 leden, 100 mensen... *kuch* marrit toch)
@Maaike: gheheh, nou, als er een klopjacht wordt georganiseerd voor jou..
@DropsOfJupiter: ik heb het allemaal aangepast! Niet allemaal naar jou suggestie, maar heb het wel veranderd want was het eens met je punten. Verder vind ik je geen mierenneuker haha, ben juist blij met dit soort advies!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 2
De Zoekers werden, zoals aan de naam was te zien, zo genoemd omdat ze wat 'zochten'. De vijf leden van de Raad was wat ze zochten en ze zouden deze zoektocht nooit stoppen tot ze hen ook daadwerkelijk hadden gevonden. Om te voorkomen dat de Raad ook maar enige mogelijkheid zou hebben om terug te kunnen keren, voerden de Zoekers de wegblokkades naar Lawan weer in; daar zou de Raad immers volgens geruchten verstopt zitten.
In tegenstelling tot eerst, toen er nog doorgang werd verschaft voor degene met speciale toestemming, mocht nu niemand meer Paikiran in of uit. De ambtenaren die in dienst waren geweest van de Raad werden ontslagen en vervangen door Zoekers. Waar deze ontslagen ambtenaren bleven was voor ieder een raadsel, maar als snel werd duidelijk dat deze werden uitgehoord door de Zoekers in ondergrondse basissen. Als er ook maar iemand was waar de Raad vertrouwen in had en die zou kunnen weten waar ze zich schuilhield, waren het wel hun streng geselecteerde ambtenaren. Met behulp van verschrikkelijke martelwerktuigen en psychologische oorlogsvoering probeerden ze de ambtenaren te laten spreken, maar zelfs zij wisten niet waar de Raad was. Ze wisten veel, heel veel, van acties gepleegd in een ver verleden tot de namen van burgers die tot 'de verdwijning' in de gaten moesten worden gehouden, maar ze waren nooit te weten gekomen waar de Raad naar toe verdween. Dit zorgde ervoor dat de Zoekers met de dag meer en meer gefrustreerd raakten door de niets opleverende zoektochten.
Tijdens hun eerste zoektocht op zoek naar de Raad haalden ze heel Paikiran compleet overhoop. De inwoners werd grote angst aangejaagd. De mannen die weigerden mee te werken aan een huis- en erfdoorzoeking werden meegenomen en nooit meer weergezien. Daarna werden de huizen afgebrand en werden de moeders met hun kinderen hulpeloos achtergelaten. Een geweten hadden de Zoekers niet, ze hadden maar één doel voor ogen; en het doel heiligde alle middelen.
Uit angst begonnen mannen en enkele vrouwen zich bij de Zoekers aan te sluiten, want wie angst aanjoeg had zelf weinig te vrezen. Zo bood het ongeschreven 'lidmaatschap' toch nog enige veiligheid. Zo groeide en groeide de groep, maar hiermee groeide echter ook de achterdocht van de mensen. Paikiran werd een land van geruchten en complottheorieën, want dat was het enige waar de mensen zich nog mee bezighielden. Hoe was de Raad weggekomen? Wie had hen geholpen? Hadden ze weleens hulp gehad? Speelde Lawan hier een rol bij en zo ja, waarom zouden ze de Raad überhaupt willen helpen? Waren ze gezien? Of zouden ze zich nog in Paikiran ergens weten schuil te houden? Vele vragen, waar een ieder een eigen antwoord op had. Doordat iedereen een eigen versie had, kwamen er al snel verdenkingen. Voordat men had het doorhad, beschuldigden ze al een ander van medeplichtigheid. Natuurlijk niet recht in het gezicht van de persoon, maar op visites en verjaardagen bij anderen.
'Ik zie de laatste tijd de buurman regelmatig grote porties eten naar zijn schuurtje brengen, ik vermoedde dat hij daar iets of iemand schuilhield, dus ging ik op onderzoek uit. Later op de avond liep ik via ons erf naar zijn schuurtje. Dichtbij kon ik niet komen, maar ik meende toch echt dat ik vijf mensen zag zitten. Toen kwam mijn buurman al schreeuwend naar buiten, dat ik terug moest naar mijn eigen erf! Dat geloof je toch niet! Mijn eigen buurman van vlees en bloed! Wat een verrader.'
Het was niet eens nodig om te zeggen dat je een vermoeden had dat die vijf mensen weleens de leden van de Raad zouden kunnen zijn, men begreep meteen wat er gesuggereerd werd. Wanneer je eigen buurman, waar je al jaren plezierig naast had gewoond en nooit problemen mee had gehad, al niet te vertrouwen was, wie was dat dan nog wel?
Verder was 'voorkomen' idd een foutje. (:
Ik had er niet aan gedacht dat je getallen die je makkelijk voluit kunt schrijven zonder dat ze storend zijn, ook daadwerkelijk voluit moet schrijven. Bij deze dus maar even gedaan, maar op meerdere plekjes ghehe. (5 leden, 100 mensen... *kuch* marrit toch)
@Maaike: gheheh, nou, als er een klopjacht wordt georganiseerd voor jou..
@DropsOfJupiter: ik heb het allemaal aangepast! Niet allemaal naar jou suggestie, maar heb het wel veranderd want was het eens met je punten. Verder vind ik je geen mierenneuker haha, ben juist blij met dit soort advies!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 2
De Zoekers werden, zoals aan de naam was te zien, zo genoemd omdat ze wat 'zochten'. De vijf leden van de Raad was wat ze zochten en ze zouden deze zoektocht nooit stoppen tot ze hen ook daadwerkelijk hadden gevonden. Om te voorkomen dat de Raad ook maar enige mogelijkheid zou hebben om terug te kunnen keren, voerden de Zoekers de wegblokkades naar Lawan weer in; daar zou de Raad immers volgens geruchten verstopt zitten.
In tegenstelling tot eerst, toen er nog doorgang werd verschaft voor degene met speciale toestemming, mocht nu niemand meer Paikiran in of uit. De ambtenaren die in dienst waren geweest van de Raad werden ontslagen en vervangen door Zoekers. Waar deze ontslagen ambtenaren bleven was voor ieder een raadsel, maar als snel werd duidelijk dat deze werden uitgehoord door de Zoekers in ondergrondse basissen. Als er ook maar iemand was waar de Raad vertrouwen in had en die zou kunnen weten waar ze zich schuilhield, waren het wel hun streng geselecteerde ambtenaren. Met behulp van verschrikkelijke martelwerktuigen en psychologische oorlogsvoering probeerden ze de ambtenaren te laten spreken, maar zelfs zij wisten niet waar de Raad was. Ze wisten veel, heel veel, van acties gepleegd in een ver verleden tot de namen van burgers die tot 'de verdwijning' in de gaten moesten worden gehouden, maar ze waren nooit te weten gekomen waar de Raad naar toe verdween. Dit zorgde ervoor dat de Zoekers met de dag meer en meer gefrustreerd raakten door de niets opleverende zoektochten.
Tijdens hun eerste zoektocht op zoek naar de Raad haalden ze heel Paikiran compleet overhoop. De inwoners werd grote angst aangejaagd. De mannen die weigerden mee te werken aan een huis- en erfdoorzoeking werden meegenomen en nooit meer weergezien. Daarna werden de huizen afgebrand en werden de moeders met hun kinderen hulpeloos achtergelaten. Een geweten hadden de Zoekers niet, ze hadden maar één doel voor ogen; en het doel heiligde alle middelen.
Uit angst begonnen mannen en enkele vrouwen zich bij de Zoekers aan te sluiten, want wie angst aanjoeg had zelf weinig te vrezen. Zo bood het ongeschreven 'lidmaatschap' toch nog enige veiligheid. Zo groeide en groeide de groep, maar hiermee groeide echter ook de achterdocht van de mensen. Paikiran werd een land van geruchten en complottheorieën, want dat was het enige waar de mensen zich nog mee bezighielden. Hoe was de Raad weggekomen? Wie had hen geholpen? Hadden ze weleens hulp gehad? Speelde Lawan hier een rol bij en zo ja, waarom zouden ze de Raad überhaupt willen helpen? Waren ze gezien? Of zouden ze zich nog in Paikiran ergens weten schuil te houden? Vele vragen, waar een ieder een eigen antwoord op had. Doordat iedereen een eigen versie had, kwamen er al snel verdenkingen. Voordat men had het doorhad, beschuldigden ze al een ander van medeplichtigheid. Natuurlijk niet recht in het gezicht van de persoon, maar op visites en verjaardagen bij anderen.
'Ik zie de laatste tijd de buurman regelmatig grote porties eten naar zijn schuurtje brengen, ik vermoedde dat hij daar iets of iemand schuilhield, dus ging ik op onderzoek uit. Later op de avond liep ik via ons erf naar zijn schuurtje. Dichtbij kon ik niet komen, maar ik meende toch echt dat ik vijf mensen zag zitten. Toen kwam mijn buurman al schreeuwend naar buiten, dat ik terug moest naar mijn eigen erf! Dat geloof je toch niet! Mijn eigen buurman van vlees en bloed! Wat een verrader.'
Het was niet eens nodig om te zeggen dat je een vermoeden had dat die vijf mensen weleens de leden van de Raad zouden kunnen zijn, men begreep meteen wat er gesuggereerd werd. Wanneer je eigen buurman, waar je al jaren plezierig naast had gewoond en nooit problemen mee had gehad, al niet te vertrouwen was, wie was dat dan nog wel?
The sad truth is that most evil is done by people who never make up their minds to be good or evil.