The Red Eyes

[Benthe11]

The Red Eyes

Welkom bij mijn nieuwste verhaal. Raar eigenlijk hoe ik hieraan kom. Ineens zat het vanochtend in mijn hoofd, en liet het me niet meer los. Alleen, het is zo moeilijk om het op te schrijven. Dus, ik zal soms een paar keer niks posten, bang om het verhaal te verpesten. Nou, veel leesplezier! Ohja, feedback etc. is van harte welkom!


Proloog

Call me crazy
In a world when no one, no one understands
It good to finally find someone, someone who can
You know me, better than I know myself
Don't care what they say, don't care what this world thinks
We got each other that's all we need
And you show me
I don't need nothing else

Call me crazy
Call me a fool, uh~hu
Call me crazy
Maybe it's true
But I'm crazy 'bout you
Crazy
I'm crazy 'bout you
I'm crazy
I can't help it, help it, uh

Nothing I can do
I'm crazy
Crazy 'bout you (crazy, crazy, crazy, crazy)
And I love it, 'cause I know, you're crazy 'bout me too

When I lose my mind
When I'm a total mess
I stop 'cause you still think I'm the best
And I love you
Even when you're a wreck

Call me crazy
Call me a fool, hey
Call me crazy
Maybe it's true

But I'm crazy 'bout you
I'm crazy
I'm crazy 'bout you
I'm crazy
You're my silver lining
You make the light come through

I'm crazy
Crazy 'bout you (crazy 'bout, crazy 'bout, crazy 'bout, crazy 'bout)
And I love it, 'cause I know you're crazy 'bout me too

And when this world tries to tear us down
They never will, they'll never break us apart
'Cause they ain't crazy at heart

Call me crazy
Crazy 'bout you
I'm crazy
I'm crazy 'bout you
I'm crazy
I can't help it, help it
Nothing I can do (nothing I can do)

I'm crazy
Crazy 'bout you, yey~ey
And I love it 'cause I know
But I'm crazy 'bout you

I'm crazy
I'm crazy 'bout you
(I'm crazy, crazy, crazy 'bout you baby
Crazy, crazy, crazy 'bout you baby)

You're my silver lining
You make the light come through

I'm crazy
Crazy 'bout you
And I love it 'cause I know you're crazy 'bout me too


-------------------------------------------------------------------------------------------

De wind raast tussen alle huizen door. Het is een koude nacht. Sneeuwvlokjes dwarrelen op de zwarte bestrating. Iedereen in diepe rust. Wachtend tot de donkere nacht weer voorbij is. Een straatlantaarn is kapot, en laat de rest de straat alleen verlichten. De kerktoren slaat een keer. Een wolf jankt in de verte. Een gewone nacht zoals alle andere.

Rennend vind ik mijn weg door een diep, zwart bos. Achtervolgd door vreemdelingen. Wie zijn hun? Wat willen ze van me? Ik verstop me achter een struik. Maar ze vinden me. Ik verstop me achter een boom. Maar ze vinden me. Ik ren. Ik ren zo hard, dat mijn longen bijna barsten. Ik duik een klein schuurtje in. Waar ben ik? De vreemdelingen rennen me voorbij. Ik blijf een tijdje in het schuurtje. Totdat ik helse pijn aan mijn ogen voel.

Ik schrik wakker. Wat een enge droom, hoe laat is het?
´Rustig maar´, hoor ik ineens een stem zeggen, en voor ik het weet heb ik een hand tegen mijn mond aan.
´Als ik nu mijn hand weg haal, beloof je dan, dat je je mond houdt?´ vraagt de stem weer. Ik knik. Langzaam gaat de hand weg.
´Ik ben Joost´, fluistert de stem, en het licht gaat aan.
´Wie ben jij? Ik ken jou helemaal niet? En what the fuck doe je hier?´ fluister ik.
´Veel vragen ineens´, is zijn commentaar. ´Ik ben Joost, zoals ik al zei. Heb je een nare droom gehad?´
Ik knik.
´Waar ging die over?´
´Ik werd achtervolgt door vreemdelingen, en ze vonden me overal. En toen ik wakker werd, voelde ik pijn aan mijn ogen.´
´Concentreer je eens op de deurklink´, zegt Joost.
Ik weet niet waarom, maar ik doe wat er van me gevraagd wordt. Na een paar seconden zegt Joost dat het goed is zo.
´Ik ga je nu iets uitleggen, wat raar kan klinken in jou oren´, zegt hij.
Ik knik maar weer.
´Er zijn een groep mensen, mensen met rode ogen. Zodra ze die ogen krijgen, hebben ze een vreselijk sterke kracht. In het begin heb je nog niet in de hand wanneer ze rood worden, maar dat leer je nog wel, hoe je dat moet beheersen. Jij bent nu een van hun. Het gebeurt altijd in de dromen van mensen. Niet zomaar mensen. Ze zijn laatst iemand kwijt geraakt. Dus ze hadden iemand nieuws nodig.´
´Ach kap met deze onzin, en verdwijn uit mijn kamer!´ schreeuw ik. Joost legt zijn hand weer op mijn mond.
´Stil nou, en luister. Jij bent dus die nieuwe. En ik ben gestuurd om jou te beschermen. Tegen jou ogen. Ik bescherm ook de mensen om jou heen. En ik help je om je nieuwe kracht onder controle te krijgen. Niemand, maar dan ook NIEMAND mag weten van jou ogen. Begrepen?´ zegt hij en haalt zijn hand van mijn mond af.
´Raar dit…´, is mijn enige commentaar.
´Laat het maar even bezinken, en ga slapen. Ik zie je morgen weer´, zegt Joost, en even snel als hij gekomen is, is hij weer weg.

[Benthe11]

Die nacht heb ik niet meer kunnen slapen. Ook die dag heb ik me niet kunnen concentreren op school. Wie is Joost? Waar komt hij vandaan? En what the fuck loopt hij allemaal te lullen? Ik geloof er echt niks van, van die rode ogen. De bel gaat. Ik sta op, pak mijn spullen in, en loop met mijn vriendin Samira, naar het biologie lokaal. Samira kletst honderduit over hoe geweldig ik eruit zie in mijn nieuwe kleren.
´Bedankt Samira, maar nu weten we het wel´, zeg ik geïrriteerder dan ik bedoel.
´Nou Enne, slecht geslapen?´
´Ja een beetje wel…last van een nachtmerrie´, zeg ik, en meer zeg ik er ook niet over. Ik ga snel over op het onderwerp jongens, voordat Samira gaat vragen wat de nachtmerrie was. Waarschijnlijk zou ik dan toch zeggen dat het meneer Broeksteeg was, in zijn ondergoed. Want god, wat een enge man is hij. Hij heeft een klein sikje, en een brilletje. Verder heeft hij van die glazige ogen, om de bibbers van te krijgen! Gelukkig is hij wel een goede biologie leraar, want anders…
´Enne?´
´Ja´, zeg ik, wakker geschud uit mijn ´dagdroom´.
´Hij heeft me gewoon mee uit gevraagd, kan je het geloven!?´ zegt Samira blij, en we gaan beide op onze plaatsen zitten. Ik knik maar een beetje.
´Je bent er echt niet bij hé Enne?´ vraagt Samira.
´Nee sorry Samier´, zeg ik en sla mijn biologie boek open. We hebben het over platen. Echt een doodsaai hoofdstuk. Ergens in het midden van de les, voel ik ineens mijn ogen branden. Een paar minuten later beginnen ze te tranen. Ik ren de klas uit naar de wc´s. Ik kijk in de spiegel en dan zie ik het. Mijn ogen zijn rood. Van paniek begin ik te huilen. Ik hoor iemand aankomen, en verstop mezelf snel in een van de wc´s.
´Enne?´ zegt Samira bezorgt. ´Ik weet dat je hier bent, kom uit de wc, krijg je een knuffel van me.´
´Nee, laat me maar even.´
´Mmm…wat had je ineens?´
´Ik voel me niet zo lekker, kan je dat tegen de leraar zeggen?´
´Oke is goed, zal ik meteen zeggen dat je ziek naar huis gaat?´
´Zou fijn zijn Samira, bedankt.´
´Graag gedaan, en beterschap!´
Als ik zeker weet dat er niemand meer is, doe ik de deur open, en kijk opnieuw in de spiegel. Opnieuw krijg ik bijna een paniekaanval.

[yociame]

Ik vind het idee best leuk maar in de inleiding gooi je het er allemaal er te snel in. De lezer weet direct wat het over gaat. Je zou het ook anders om kunnen doen. Ze heeft en rare droom gaat naar school, krijgt daar pijnlijke ogen, tent naar de wc en ziet haar ogen, waarna ze ziek naar huis gaat, (huilen maakt ogen ook rood dus hoeft niet al te zet op te vallen), dan thuis komt ze opeens die jongen tegen.
Ik zou het iets uitgebreider doen ook, je rent er door heen.

Dit betekent niet dat ik het verhaal niet leuk vind, was dat zo dan las je hier geen reactie. Maar gewoon verbeter punten.

[Benthe11]

Eenmaal thuis aangekomen bestudeer ik mijn ogen eens goed. Er is niks verandert aan de vorm, alleen zijn ze nu rood, in plaats van bruin.
´Ziet er goed uit.´
Ik draai me om. Daar staat Joost.
´Bruin staat me beter´, zeg ik. Joost lacht.
´Kijk´, zegt hij en zijn prachtige blauwe ogen veranderen in fel gele ogen. Hij lacht tevreden, als hij mijn verbaasde gezicht ziet.
´Als mijn ogen geel zijn, heb ik mijn schild ingeschakeld. Ik heb het onder controle.´
´Wat doet een schild?´
´Ik kan mezelf ermee beschermen, tegen alles. Ook kan ik de kracht naar bijvoorbeeld jou zenden, zodat jij ook voor een bepaalde tijd beschermt bent. Alleen dat lukt me nog niet zo goed.´
Ik kijk hem aan alsof hij gestoord is, en volgens mij, is hij dat ook.
´Zullen we gaan trainen?´ vraagt Joost.
´Trainen?´
´Jup, wil je je kracht niet ontdekken?´
´Nee´, zeg ik.
´Kom op…ik ben zo nieuwsgierig, zelfs ik weet het niet´, zegt Joost en trekt een zielig gezicht. Ergens moet ik lachen om hem. Hij ziet er niet verkeerd. Blond haar, best wel gespierd, en een leuk gezicht. Hij is helemaal in het zwart.
´Enne, waar denk je aan?´
Ik schrik op uit mijn gedachten.
´Nerg…WAT!? Hoe weet jij mijn naam!?´
´Ik weet alles´, is zijn antwoord.
Hij maakt het raam in mijn kamer open, en glipt naar buiten. Ik volg hem. Ergens…ja ergens ben ik toch wel onder de indruk van deze jongen en zijn rare verhalen. We lopen een tijdje zwijgend naast elkaar, ik heb geen idee waarheen. Totdat we ineens omringd zijn door bomen. Het bos.
´Je ogen zijn nog rood, goed´, zegt Joost en bestudeert mijn rode ogen.
´Ik wil dat je je op een van de bomen concentreert.´
Ik doe wat hij me vraagt. Ik concentreer me. Steeds dieper en dieper. Ik voel iets door mijn lichaam stromen, en het schiet mijn ogen uit. Mijn ogen branden nu nog harder. Maar er gebeurt niets. Joost lijkt het niet te begrepen.
´Er gebeurt niets…´
´Natuurlijk niet, want je kraamt onzin uit´, zeg ik bitchie.
´Ga eens tegenover mij staan, en concentreer je op mij.´
Met een zucht ga ik tegenover hem staan. Ik begin me weer te concentreren. Joost steekt zijn arm uit. Waarschijnlijk bedoelt hij dat ik mezelf daar op moet concentreren. Opnieuw voel ik dat rare gevoel door mijn lichaam. Opnieuw schiet er iets uit mijn ogen. En opnieuw branden mijn ogen alsof ze in brand staan. Maar dit keer gebeurt er wel iets. Joost grijpt naar zijn arm en zakt in elkaar. Daarna kijkt hij me in mijn ogen. En glimlacht.

[CasBuijs]

Ik vind het een leuk verhaal, het heeft hier en daar zijn minpunten, zoals het woord 'bitchie', dat geen nederlands woord en een paar kleine foutjes hier en daar, maar het heeft ook zijn charmes. Mij maakt het op zich niet zo veel uit dat het zo snel begint, al zullen anderen misschien sneller afhaken. Ik blijf het zeker nog een tijdje lezen Ik ben het wel met yociame eens (sorry weet je echte naam niet) en dat is dat het soms wel wat snel gaat.

[Benthe11]

Tijdelijke stop i.v.m. drukte met school!

[Benthe11]

Ik kijk Joost aan. Die blijft stom glimlachen en zijn arm vasthouden.
´Nog een keer´, zegt hij zacht.
Langzaam doe ik wat er van me gevraagd wordt. Ik concentreer me op zijn been. Mijn ogen beginnen te gloeien. Joost zakt in elkaar, en grijpt met zijn andere hand zijn been. Het been ziet eruit alsof hij gebroken is. Het heeft een onnatuurlijke vorm aangenomen. Toch blijft hij glimlachen.
´Oké kan je me nu vertellen waarom je blijft glimlachen?´ zegt ik lichtjes geïrriteerd. Joost haalt iets zijn zak, en strooit het over zijn been heen. Daarna staat hij op. Ik kijk hem verbaasd aan. Net leek zijn been gebroken te zijn, en nu staat hij alweer. Hij strooit het goedje ook over zijn arm heen.
´Natuurlijk kan ik dat.´
Ik kijk hem verwachtingsvol aan.
´Ik weet je kracht. En ik ben er blij mee. Wees er voorzichtig mee, voordat er onschuldige slachtoffers vallen.´
Ik kijk hem niet begrijpend aan. Joost pakt iets uit zijn broekzak.
´Hier. Bruine lenzen. Draag ze totdat je zeker weet dat je het onder controle hebt.´
Ik pak het doosje van hem aan en kijk erna.
´Joost…wie ben jij?´ vraag ik.
Joost glimlacht.
´Ik ben Joost.´
´Dat weet ik wel. Maar ik heb je nog nooit eerder gezien, en hoe kom jij dan hierin terecht?´
´Net zoals jij hierin terecht bent gekomen. Via een droom. Ze hadden mij nodig als beschermer´, zegt hij en ter verduidelijking laat hij zijn gele ogen weer zien.
´Maar…wat moet ik doen? Wat is het nut hiervan? En vertel me nou wat mijn kracht is?´
Hij lacht.
´Jij gaat terug naar je huis. Huiswerk maken of zoiets. Het nut ervan zal je snel leren begrijpen. En je kracht…probeer het uit op bomen. Maar niet op mensen. Dat brengt teveel schade aan. Je moet er zelf achter komen Enne.´
En weg is Joost. Tegenover me staat een boom. Ik kijk de boom keurend aan. Tja, waarom ook niet? Ik concentreer me op de boom. Voel mijn ogen weer branden. Een tak van de boom breekt af. Wat is dit? Vraag ik mezelf af.

´Enne? Ben je daar?´