Vampire

[Nutella]

Ik heb dit al even geleden geschreven, toen ik een beetje paranoïde was terwijl ik naar huis stapte. Het is trouwens mijn eerste 'griezel' verhaal. Enjoy.

“Daag!” zeg ik tegen mijn vriendinnen, terwijl de bus tot stilstand komt. De deuren gaan langzaam open en ik stap uit. Nu realiseer ik me pas hoe donker het al is. De buitenlucht is flink afgekoeld en er waait een zacht, maar koud briesje. De volle maan staat dreigend aan de hemel. Ik stop mijn handen in mijn jaszakken en stap langzaam verder. De straat, waar overdag altijd auto’s rijden, ligt er nu maar verlaten bij. Het is uitzonderlijk stil, een beetje té stil. Ik kijk om me heen maar nergens is een spoor van leven te bekennen. Ik versnel mijn pas en stop mijn handen wat dieper in mijn zakken. Plotseling hoor ik een geluid achter me. Ik draai me om, maar er is helemaal niets te zien.
“Je verbeeldt je dingen,” zeg ik tegen mezelf in gedachten. Maar die gedachte stelt me niet echt gerust. Ik ben er zeker van dat ik iets had gehoord. Ik stap verder, terwijl ik strak naar de grond kijk. Ik voel me een beetje duizelig, omdat ik bijna niets heb gegeten vandaag. Toch niets degelijk, alleen wat chips en koeken. Ik hoop echt dat mijn vader iets heeft klaargemaakt, want eigenlijk snak ik echt naar een fatsoenlijke maaltijd. Terwijl ik fantaseer over eten, zie ik opeens iets bewegen in mijn rechterooghoek. Met een ruk draai ik me om, maar er is weer niets te bespeuren. Ik blijf even staan, maar er is helemaal niets. Alles is rustig en stil. Ik zucht. Waarom ben ik toch zo paranoïde?
“Ik moet eens wat minder films kijken,” mompel ik bij mezelf. Toch ben ik blij als ik eindelijk mijn straat heb bereikt. Maar zodra ik mijn straat instap, lijkt het net of ik voetstappen hoor. Ik ben niet zeker of het wel die van mezelf zijn, ze klinken zo anders. Ik durf niet achterom kijken, bang wat ik achter me zou kunnen aantreffen. Ik versnel mijn pas en waag het niet om nog stil te staan. Nog een paar meter en ik ben veilig thuis. Nu dringt het pas tot me door hoe vermoeid ik eigenlijk ben. Mijn benen lijken wel loodzwaar, na een hele dag rond te hebben gelopen. Nog een klein stukje, daar is mijn huis al. Het laatste stukje loop ik zowat en pas als ik aan de voordeur sta, durf ik achterom kijken. Ik zie niets, alleen het akelige duister. Ik druk snel op de deurbel en hoop dat de deur zo snel mogelijk opengaat. Ik hoor de sleutel in het slot langzaam omdraaien. Zodra de deur opengaat, wring ik me naar binnen en duw de deur snel weer achter me dicht. Ik sluit mijn ogen even en blijf een tijdje met mijn rug tegen de deur staan. Als ik mijn ogen terug opendoe, zie ik niet het gezicht van mijn vader of mijn moeder. Ik zie een bleek, bijna wit gezicht met bloedrode lippen. Een rode vloeistof sijpelt vanuit die lippen naar beneden, maar wordt daarna snel weer weggeveegd. Bloed. Voor ik realiseer wie er eigenlijk voor me staat, zie ik zijn perfect wit gebit met zijn vlijmscherpe hoektanden. Een paar seconden daarna voel ik twee verschrikkelijke steken in mijn hals. Ik voel hoe hij al het leven uit me zuigt. Het laatste wat ik zie, is zijn tevreden glimlach, helemaal rood van het bloed. Daarna weet ik, dat ik nooit meer dezelfde zal zijn. Ik ben nu net zoals hij, een vampier.

[P_Westdijk]

Het eerste wat me opvalt aan het verhaal is de titel. Ik vraag me af waarom er voor mijn gevoel steeds vaker een Engelse titel wordt gebruikt voor een Nederlands geschreven verhaal? Een vraag waar je niet verplicht bent om een antwoord op te geven, maar het maakt me wel nieuwsgierig naar de reden.

Het verhaal zelf sprak geheel tot mijn verbeelding. Ik kon haar daar in mijn gedachten zien lopen. Je werkt in het verhaal duidelijk ergens naar toe en bouwd daarbij de spanning op tot ze de deur achter zich terug trekt en daarmee mij als lezer wist te verrassen. Ze had ongedeerd haar huis bereikt. Daarna kwam meteen de tweede verrassing. Iemand had haar ouders al eerder met een bezoek vereerd.

Twee zaken vielen me tijdens het lezen op en deze heb ik hier onder gezet. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt want het is en blijft jouw verhaal.

“Je verbeeldt je dingen,” zeg ik tegen mezelf in gedachten.

Als het een gedachte is kan je overwegen om het cursief af te drukken, maar als ze het hardop tegen zich zelf zegt dan zijn de aanhalingstekens wel goed gebruikt.

Het laatste wat ik zie, is zijn tevreden glimlach..

Uhm, hoe kan je dit zien als die vampier het bloed uit je hals aan het zuigen is?

Het is een heel kort, maar beeldvormend geschreven verhaal met een verrassende wending.

[Nutella]

Eerlijk gezegd, kon ik geen goede titel verzinnen. Ik had dit verhaal als 'vampire' op mijn computer opgeslagen, dus dan werd dat maar de titel. Ik vind Engels ook een mooiere taal dan Nederlands. Maar mijn verhalen schrijf ik liever in het Nederlands, omdat mijn Engels niet goed genoeg is om echt verhalen te gaan schrijven.

Als het een gedachte is kan je overwegen om het cursief af te drukken, maar als ze het hardop tegen zich zelf zegt dan zijn de aanhalingstekens wel goed gebruikt.

Ik zou hierbij wel kunnen zeggen van 'mompel ik' ofzo, maar dat is dan weer hetzelfde als er een beetje verder in het verhaal ook wordt gebruikt. Dus ik wist eigenlijk niet goed wat ik in de plaats daarvan moest pakken.

Uhm, hoe kan je dit zien als die vampier het bloed uit je hals aan het zuigen is?

Ik bedoelde dat het erna was. De vampier was dus al klaar met het bloed zuigen, toen ze zijn glimlach zag.

Bedankt voor je reactie

[-Maaike-]

Dat is zo vreselijk herkenbaar (het laatste stukje niet hoor ) Haha, ik heb 's morgens ook wel eens, maar meestal sjokt er dan ook echt iemand achter me aan (die uit het niets verschenen is -.- )

Ik vind dat je het heel beeldend hebt geschreven en ook heel inleefbaar. ^_^ Het einde lonkt naar meer, want hoe zal ze dat bestaan ervaren en mist iemand haar. Maar dat laat ik wel aan mijn verbeelding over

Goed geschreven!

[Cute_Word]

Ik vind het niet echt apart , maar ik vind het een heel mooi verhaal!
Apart is ook mooi x

[strawberrybunny]

Ik vind het een leuk verhaal
Ik vind de spanning die erin zit super
Het laatste stukje vond ik ook leuk had niet verwacht dat die vampier voor haar zo staan