Een stap die nooit is gezet.

[Lovex]

Het was net alsof wij een geheel waren. Ik vulde hem aan en hij vulde mij aan.
Ondanks dat we elkaar nooit hadden gezien, dachten we precies hetzelfde. Hij vond me vaak eigenwijs, maar ging er nooit op in, omdat hij me niet wilde kwetsen. Elke ochtend wanneer ik wakker werd, leek het wel vanzelfsprekend om je te sms’en.
Als ik je niet zou spreken, dan leek het wel alsof er iets ontbrak. Je werd een deel van mijn leven. Zonder dat ik je ooit had gezien, had je een belangrijk plekje in mijn hart. Je was mijn beste vriend waar ik alles mee deelde. Je vraagt je misschien af, hoe je iemand kunt vertrouwen zonder dat je degene gezien hebt. Hij gaf je het gevoel dat je hem kon vertrouwen. Zijn hart was zo schoon. Er zat niets slechts in hem.

Ondanks dat we elkaar pas vier jaar kennen, heb je me pas één keer gezien. Ik wilde niet met je afspreken, omdat we weinig tijd hadden.
Maar de echte reden was, ik was bang om gevoelens voor je te krijgen. Als ik gevoelens voor je kreeg, dan zou onze vriendschap niet meer goed zijn. Toen ik je voor het eerst zag, gebeurde waar ik bang voor was. Ik hoefde maar in je ogen te kijken en ik wist aan wat je dacht. Je vroeg me waarom ik niet met je wilde afspreken.
Ik gaf je als antwoord dat ik bang was om gevoelens voor je te krijgen en onze vriendschap daardoor zou eindigen.
Mijn hart ging tekeer toen ik je vertelde dat ik gevoelens voor je had. En toen je vertelde dat je ook iets voor mij voelde, kon mijn wereld niet meer stuk.

Maar na een tijd, ik weet niet wat er is gebeurd. Je wilde iemand niet spreken die je zo weinig zag. Ik weet dat het je pijn deed om afstand van mij te houden. In het begin kon ik het niet begrijpen hoe je zomaar afstand kon nemen. Ik zei dat je helemaal geen moeite ervoor deed. Achteraf denk ik dat het heel eigenwijs is wat ik heb gezegd. Ik weet dat je veel moeite hebt gedaan, maar het deed me pijn om je zomaar te laten gaan. Nu zonder jou voelt het alsof er iets ontbreekt.
Het voelt als een leeg hart, dat toch wil branden voor iets.

Uiteindelijk hebben we toch besloten om elkaar niet meer te spreken, omdat dat het beste voor ons is. Ik heb je nummer verwijderd, omdat ik anders steeds geneigd werd om toch iets tegen je te zeggen. Je denkt dat ik niet om je geef, maar integendeel ik geef veel om je. Het voelt alsof er een leegte is in mijn leven.

[xILY.]

Wauw, mooi geschreven! Ik ben benieuwd of het echt gebeurd is, of dat het gewoon een heel mooi begin van je verhaal is, het komt op mij heel realistisch over (:

Kleine opmerking: je begint met 'hem' en later ga je over naar 'je', ik zou één van de twee kiezen, want dat staat mooier.

Je denkt dat ik niet om je geef, maar integendeel ik geef veel om je.

Na 'integendeel', mag een dubbele punt, dus:
Je denkt dat ik niet om je geef, maar integendeel: ik geef veel om je.

Verder heb ik niets aan te merken, ga zo door!

Groetjes,
Marit.

[Lovex]

Dankjewel voor je verbeteringen:)

Ik ben blij dat je het mooi vindt.
Het is een waargebeurd verhaal en ben blij dat het realistisch overkomt.

groetjes,

Selin

[Lovex]

Dagen gingen voorbij. Het was niet zo dat ik elke dag aan je moest denken, maar ik dacht wel aan je.
En ik vroeg me vaak ook af of jij ook wel eens aan mij dacht?
Als ze aan mij zouden vragen of ik van je hield, dan zou ik nee zeggen. Ik hield niet van je, maar iets in me voelde iets voor je.
Je trok me zo erg aan dat ik het niet wilde loslaten. Misschien leek het wel een beetje alsof ik je stalkte, maar af en toe keek ik wel eens op je Facebook en toen zag ik van die vervelende teksten. Ik wist niet zeker of hij het over mij had. Maar het was zo gemeen alsof ik je zoveel pijn had gegeven.
Jij was degene die weg ging. Jij was degene die mij pijn deed. Ik had misschien vervelende dingen tegen je gezegd, de laatste keer toen ik je sprak.
Ik kon niets anders doen. Je ging weg en ik kon niets doen om je tegen te houden,
want ik wist dat je toch zou gaan. Het voelde zo machteloos.

[Lovex]

Wanneer ik je een bericht stuurde, hoopte ik dat ik een antwoord terug zou krijgen.
Je was te koppig om iets terug sturen. Gek genoeg was ik er wel zeker van dat je het zou lezen,
ook al zou je niks terug sturen. Ik kon me er zo aan ergeren dat je niets stuurde,
omdat jij zo goed was om afstand van mij te houden. Ik kan zelf geen afstand houden, omdat ik mensen niet pijn wil gaan doen. Misschien is dat een reden waarom ik geen afstand van jou kan houden.
Is je leven nu beter nu ik er niet meer ben of mis je me stiekem toch nog?
Ik miste het gevoel dat je altijd voor me klaar stond en me ook begreep. Maar nu gaat dat gevoel langzaam ook weg. Ik denk dat ik er aan begin te wennen dat je niet meer in mijn leven bent en ook niet meer terug zal komen. Hoe meer ik eraan wen dat je niet meer terug zal komen, wordt het me ook duidelijk dat het nooit iets zou kunnen worden tussen ons.
Misschien begrepen we elkaar wel goed, maar dat zou niet genoeg zijn om de obstakels te overwinnen.

[Lovex]

Ik heb besloten om mijn verhaal niet verder af te schrijven.

Groetjes.

[Sandraa2]

Jammer dat je het niet verder gaat schrijven, maar daar zal je je persoonlijke redenen voor hebben.
Ik vond het in ieder geval mooi om te lezen, en de gevoelens lagen er duidelijk in.
Ze werden alleen niet te overdreven in je zinnen verwerkt.
Nogmaals, jammer dat je met dit verhaal stopt!