I closed my eyes

[K.C. Warro]

Zomaar een ongelooflijk dom verhaal, ik kon het niet laten om hier te plaatsen. Het is nogal kort, maar oké.

Ik was moe, uitgeput door het dagelijks leven. Alles kostte me energie. Teveel. Langzaam werd ik vermoeider en raakte ik meer uitgeput. Ik voelde het in mijn hele lichaam, mensen zagen het aan me. Toch negeerde ik hun blikken elke keer opnieuw.

Om me heen is het donker. Nergens is ook maar een klein bemoedigend licht. Het is hier doodstil, besef ik me nu. Dan stap ik langzaam verder. Mijn voeten maken geen geluid, stilletjes brengen ze me naar mijn bestemming. Nog eens kijk ik om me heen. Stikdonker. Toch weet ik de weg. Ik loop dit stuk ondertussen zo vaak. Dus nu lukt het me ook weer.

Even later voel ik pas de kou. Mijn blote armen en benen krijgen kippenvel. Mijn voeten proberen de koude grond zo min mogelijk te raken. Het helpt niets. Nog altijd is het donker, maar mijn ogen zijn gewend. Ik zie hoe ik mijn benen één voor één optil en een stukje hoger zet dan de andere. Zo klim ik langzaam omhoog.

Mijn handen voelen de zachte ondergrond. Ik bedenk me geen moment en ga liggen. Ik luister naar de wind en de regen, die zachtjes een getik laat horen. Mijn handen trekken de deken op. Nog één keer draai ik me om en sluit mijn ogen. Blij dat ik in mijn warme bed lig, net als elke avond. Al snel val ik in een diepe slaap...

[-Maaike-]

Kort ja, maar toch liet je me lang afvragen waar de hoofdpersoon zou zijn. Gezien dat hij de weg goed kende. Een verrassing dat hij naar zijn bed ging, ookal was dat een ohja momentje. Knap om met zo weinig woorden toch nog een twist er in te brengen

En zeker niet dom!

Goed geschreven!

[K.C. Warro]

Bedankt.
Ik zie nu pas dat er een reactie was geplaatst, maarja.