EYE OF THE HURRICANE
Sommige mensen balen van hun leven, alleen omdat ze zich vervelen, omdat ze normaal zijn, niks bijzonders mee maken. Het komt veel voor, maar weet lieve mensen dat je dat nooit moet doen, je leeft maar één keer, en dat is bijzonder. Ik wil niet zeggen dat de mensen die balen van hun leven dom of slecht zijn, o nee! Ik weet er zelf alles van, geloof me of niet, maar ik was zelf zo iemand, tot op de avond dat het gebeurde...
Ik woonde in een huisje, klein en knus, in de duinen. Ik woonde er met de mensen van wie ik hield, mijn ouders, en mijn tweeling zusje, die gelijk mijn beste vriendin was. Iedere dag was het zelfde, samen fietse ik met mijn zusje Lilly naar school, na school huiswerk maken, een wandeling over het strand, en dan slapen, en in de weekenden deden we nooit wat anders dan het strand onderhouden. Dat deden we met z'n allen, papa, mama, ik en Lilly. Het was weer een normale schooldag geweest, en Lilly, mama en ik liepen na het avond eten een ronde over het strand. Mijn slippers in mijn rechter hand, en aan mijn linker hand strekte de zee zich uit. Mijn tenen raakte het ijskoude water aan en ik raapte zo nu en dan eem schelp op. Lilly rende voor me uit en mijn moeder liep wat verder op, dicht bij de duinen. De golven waren woester dan normaal, maar dat vond ik wel leuk. Ik dacht na over de dag, die weer zo normaal en saai was, waarom gebeurt er nooit iets bijzonders? Vroeg ik me voor de zo veelste keer af. De wind zette stevig op, en ik trok de rits van mijn donker blauwe vest dicht. Lilly bleef stil staan en sprijde haar armen en heel even dacht ik dat ze plat achter over in het water zou vallen, maar de wind onder steunde haar en ze leunde op de armen van de wind. Ze lachte terwijl haar haar danste in de wind. Ik rende naar haar toe en ging precies het zelfde staan. Toen liepen we weer verder langs de branding. Het begon harder en harder te waaien en de golven werden hoger en hoger. Lilly bedacht dat we onze broekspijpen moesten oprollen, en dan het water iets dieper in te gaan. Ik vond het wel een stoer plan en ik stroopte mijn broekspijpen omhoog. We liepen het water in, tot dat het ongeveer tot onze knieën kwam. Onze moeder wierp een waarschuwende blik, en ze gebaarde dat we niet dieper moesten. We knikten en lachten. Toen begon onze moeder opeens te wijzen en ze slaakte een gil. We keken naar haar en we begrepen niet wat ze bedoelde. Ze wees achter ons en net toen we ons om draaiden, kwam er een grote golf over ons heen. Hij klapte om en we werden onder water gedrukt. Het zoute water over spoelde ons, en ik kon door het groen blauwe water Lilly niet zien. Ik probeerde naar boven te komen, en zodra mijn hoofd boven het water kwam, begon ik te kokhalsen en te kuchen. Ondertussen keek ik of ik Lilly zag, en ik merkte dat ik zo diep de zee in was mee gesleurd, dat ik niet meer kon staan. Ik draaide me om, en zag Lilly achter me tussen de hoge golven opduiken. Ze begon te hoesten en zwaar te ademen. Ik zwom naar haar toe. Het strand was nog net te zien, en ik trok haar aan haar arm mee. We zwommen door de golven, die heel hoog waren. En dat was de eerste keer dat ik me afvroeg waarom er s'avonds nooit strandwachters op het strand zijn. We kwamen met moeite aan bij het zand van het strand en we bleven kuchend liggen aan de branding. Onze moeder kwam aan rennen, en trok ons mee het strand op, en ze riep dat we moesten rennen. Uitgeput, en nat van de zee rende we, en toen ik achterom keek, zag ik dat er golven van acht meter het strand op klapte en dat woeste zee steeds verder naar de duinen kroop. Ik besefte dat ik mijn slippers kwijt was geraakt in het woeste golven, maar dat was op het moment niet heel belangrijk want we moesten maken dat we weg kwamen. We renden, maar we waren uitgeput, en omdat onze kleren doorweekt waren, en zwaar op ons lichaam plakte, waren we langzaam en kwamen we nauwelijks vooruit. Ik struikelde en viel plat voorover in het zand het kwam mijn mond in en ik spuugte het uit. Ik krabbelde overeind en rende struikelend verder. Toen pas zag ik dat Lilly niet meer naast me liep. Ik schreeuwde het tegen mijn moeder, maar de golven oversloegen mijn stem. Ik wees naar de plek waar Lilly net liep om het mijn moeder duidelijk te maken. Mijn moeder gilde, en we keken tegelijk achterom, de golven waren niet heel ver weg, en ze waren gigantisch. Mijn moeder schreeuwde, zodat ik maar net kon verstaan dat ze mijn vader ging halen en dat ik Lilly moest zoeken. Later besefte ik dat dat een slechte actie was, maar mijn paniek was te groot. Ik knikte kort en rende de golven in. De koude, hoge golven sleurde me mee, en ik verzette me met moeite tegen de zee. Ik dook onder water maar ik zag geen hand voor ogen. Ik zwom weer naar boven, wat nog moeilijk was door de kracht van de golven. Ik zwom heen en weer en schreeuwde Lilly's naam. Mijn gezicht was nat, maar ik wist niet of het nou vooral door mijn tranen of door het zoute water van de zee was. Ik gilde en schreeuwde, maar het hielp niks. Ik zwom, en dook onder de golven door. De golven drukte me zo nu en dan onder water, en ik werd mee gesleurd, en ik wist niet meer waar het strand was. Ik schreeuwde zo veel mogelijk "Lilly" maar ik kreeg geen antwoord. Ik zag weer een golf aan komen en ik dook onder water. Door de kracht van de golf kwam ik dicht bij de zandbodem. Ik zag Lilly! Van blijdschap deed ik mijn mond open om te roepen, maar mijn mond overspoelde met zout water. Lilly zwom, maar het lukte niet om naar me toe te komen. Ik zwom, en kwam met moeite bij haar, ze kwam nauwelijks boven water, maar ik greep haar bij haar arm omhoog. Hijgend kwamen we boven water, en we hoesten en kuchten, terwijl de zee ons steeds verder naar achter sleurde. Toen we uitgehoest waren, merkte ik dat de duinen heel ver weg waren. Ik gilde, maar door de woeste wind hoorde Lilly me waarschijnlijk niet. Ze zag zo bleek, dat ik wist dat als we lang hier zouden blijven, ze het niet zou redden. En ik misschien ook niet. Ik voelde alle moed in mijn schoenen zinken. " Lilly, we moeten hier weg!" Gilde ik zo hard ik kon. Ze knikte. Ik sloeg een arm om haar heen en begon half te zwemmen en half haar proberen boven te houden, er kwam een grote golf aan en we werden los van elkaar gerukt, en ik ging kopje onder. De paniek laaide in me op, want ik wist dat Lilly op het moment niet genoeg energie had om te zwemmen. Ik probeerde boven komen maar een nieuwe golf drukte me weer naar beneden. Ik voelde de woede in me op laaien, had ik nu eindelijk me zin?! Altijd droomde ik al van een avontuur, dan droomde ik dat ik mensen moest redden, dat ik de held was. Ik vervloekte me binnenmonds, en probeerde op nieuw om boven te komen. Het lukte en ik ademde een grote hap lucht in. Ik begon te zwemmen, in de hoop om Lilly te vinden. Ik dook weer onderwater, en zag onmiddelijk iets op de bodem liggen. Ik zwom er heen, en herkende Lilly's lichaam. Het lag slap op de grond, en ze bewoog niet. Ik gilde, waardoor het water mijn mond in stroomde. Ik zwom er heen, en trok haar mee naar boven, toen we boven water kwamen, zag ik gelijk dat er iets mis was. Haar lichaam hing slap in mijn armen, en haar gezicht was lijkbleek. Ik huilde en schreeuwde, maar ik wist dat Lilly het niet overleeft had. Daar lag ze dan. Levenloos en slap in mijn armen, terwijl de golven kwamen en gingen. Ik schreeuwde, en huilde, ik wou dat ze bij me bleef, tot het einde. Ik hoopte op een wonder. De golven lieten haar weg drijven uit mijn armen, en ik kon het niet helpen dat ik haar niet eens achterna ging, maar ik moest mezelf redden. Huilend begon ik te zwemmen in de richting waar ik dacht dat de duinen waren. En ik vocht tegen de golven en de wind. De golven duwde me vaak onderwater, maar door mijn verdriet merkte ik het nauwelijks. Ik was uitgeput, en kon nauwelijks zwemmen. De gedachte aan Lilly gaf me nieuwe energie, en het gaf me het gevoel dat ik moest doorzetten, doorzetten voor haar. Maar de golven waren te sterk, en ik was te moe om verder te kunnen. Ik stopte met zwemmen om even op adem te komen. Ik voelde dat het al iets minder ondiep was dan dat het net was. Ik was opgelucht, maar ik schreeuwde nog steeds om hulp. Ik merkte toen pas hoe koud ik het eigelijk had. Maar ik probeerde verder te zwemmen. Het lukte me niet. Mijn benen werkte niet mee, en ik was te moe. Het volgde moment ging alles heel snel. Ik voelde hoe ik mezelf niet meer kon houden, en ik zakte onderwater. Ik deed niet eens de moeite om naar boven te komen. Ik sloot mijn ogen en Ik dacht aan mijn ouders, die waarschijnlijk toen aan het strand stonden te schreeuwen, en die een reddingsteam belde. Ik dacht aan Lilly, en dat was gelijk het laatste wat ik dacht. Het werd zwart voor mijn ogen, en mijn lichaam werd slap, en al het leven zoog uit me weg.
Eye Of The Hurricane
Ja, je hebt gelijk, er zitten een aantal fouten in je verhaal, maar laat dat je alsjeblieft niet ontmoedigen, ik heb het even doorgelezen en ook al zitten er een paar fouten in, ik zie ook goede dingen, waar ik maar eerst mee zal beginnen : )
-Je beschrijvingen zijn goed, je krijgt een aardig beeld van de situatie en ik hoef nooit terug te lezen omdat ik niet snapte wat er aan de hand was (op één punt na dan, maar daar kom ik zo wel op
)
-De boodschap in het begin is simpel maar inspirerend, en ik denk dat je nog meer van deze boodschap gebruik moet gaan maken, mocht je het verhaal nog willen verlengen of er een vervolg aan toe te voegen.
-Ik vond de kleine beschrijving aan het begin van het verhaal erg leuk om te lezen, het gaf een kort maar krachtige beschrijving van de situatie weer, al had je misschien wel wat meer info over de personages kunnen geven.
Dan nu de mindere punten, het zijn er een aantal, maar dat komt door mijn nogal kritische en kieskeurige karakter, dus neem me alsjeblieft niet kwalijk : )
-Er zijn een aantal spellingsfouten en kromme zinnen, maar daar kun je niet in één dag verandering in maken. Het enige dat je kan doen is zelf je stuk goed door te lezen en zo veel mogelijk fouten te verwijderen, of het door iemand anders te laten doorlezen voor je het post.
-Dit is het punt waar ik het net over had, het punt waar ik niet meer wist waar het over ging. Dit kwam niet door je manier van vertellen, maar wat missende logica. Ik denk namelijk niet dat het mogelijk is om door een grote golf zo ver onder water gesleurd te worden, zeker niet zo dichtbij het strand.
-Dit is een kleine, maar ik denk dat je de titel beter naar 'eye of the storm' kan veranderen, omdat dat de meer gebruikte engelse uitspraak is, je hoeft het niet te doen, het is gewoon mijn advies.
-Dit is mijn laatste tip, en vind ikzelf de belangrijkste. Als je een zielig verhaal wilt schrijven is een intense manier van vertellen gewoon niet genoeg. Het is duidelijk dat je probeert de lezer te ontroeren, maar dat werkt niet echt, aangezien Lilly of de hoofdpersoon zelf geen dieper karakter heeft, we weten als lezer zelfs niet hoe ze eruit zien! Misschien is het beter om er een stukje voor stopt waarin je de karaktertrekken van de personages leert kennen voordat je de ramp laat gebeuren, en een bescrhijving van het uiterlijk geeft.
Oke, dit klonk misschien als veel commentaar, en ja, dat is het ook, maar vergeet niet dat er ook een aantal goede dingen waren waar je jezelf op moet focussen, en de mindere dingen die je moet verbeteren. Ik adviseer je om misschien de schrijflessen op deze site te volgen, maar het belangrijkste is dat je ervaring opdoet. Je kan leren om personages te creeëren, de lezer te ontroeren of op het puntje van zijn stoel te laten zitten. En ik denk dat je dat gemakkelijk kan, omdat ik het verhaal ondanks zijn minpunten toch leuk vond om te lezen, zeker gezien dat je slechts twaalf bent, en werken die ik op die leeftijd maakte waren veel minder goed.(tenenkrommend slecht om eerlijk te zijn XD) Ik hoop dat je wat hebt aan mijn commentaar, en ik hoop meer van je werk in de toekomst te zien
-Je beschrijvingen zijn goed, je krijgt een aardig beeld van de situatie en ik hoef nooit terug te lezen omdat ik niet snapte wat er aan de hand was (op één punt na dan, maar daar kom ik zo wel op
)-De boodschap in het begin is simpel maar inspirerend, en ik denk dat je nog meer van deze boodschap gebruik moet gaan maken, mocht je het verhaal nog willen verlengen of er een vervolg aan toe te voegen.
-Ik vond de kleine beschrijving aan het begin van het verhaal erg leuk om te lezen, het gaf een kort maar krachtige beschrijving van de situatie weer, al had je misschien wel wat meer info over de personages kunnen geven.
Dan nu de mindere punten, het zijn er een aantal, maar dat komt door mijn nogal kritische en kieskeurige karakter, dus neem me alsjeblieft niet kwalijk : )
-Er zijn een aantal spellingsfouten en kromme zinnen, maar daar kun je niet in één dag verandering in maken. Het enige dat je kan doen is zelf je stuk goed door te lezen en zo veel mogelijk fouten te verwijderen, of het door iemand anders te laten doorlezen voor je het post.
-Dit is het punt waar ik het net over had, het punt waar ik niet meer wist waar het over ging. Dit kwam niet door je manier van vertellen, maar wat missende logica. Ik denk namelijk niet dat het mogelijk is om door een grote golf zo ver onder water gesleurd te worden, zeker niet zo dichtbij het strand.
-Dit is een kleine, maar ik denk dat je de titel beter naar 'eye of the storm' kan veranderen, omdat dat de meer gebruikte engelse uitspraak is, je hoeft het niet te doen, het is gewoon mijn advies.
-Dit is mijn laatste tip, en vind ikzelf de belangrijkste. Als je een zielig verhaal wilt schrijven is een intense manier van vertellen gewoon niet genoeg. Het is duidelijk dat je probeert de lezer te ontroeren, maar dat werkt niet echt, aangezien Lilly of de hoofdpersoon zelf geen dieper karakter heeft, we weten als lezer zelfs niet hoe ze eruit zien! Misschien is het beter om er een stukje voor stopt waarin je de karaktertrekken van de personages leert kennen voordat je de ramp laat gebeuren, en een bescrhijving van het uiterlijk geeft.
Oke, dit klonk misschien als veel commentaar, en ja, dat is het ook, maar vergeet niet dat er ook een aantal goede dingen waren waar je jezelf op moet focussen, en de mindere dingen die je moet verbeteren. Ik adviseer je om misschien de schrijflessen op deze site te volgen, maar het belangrijkste is dat je ervaring opdoet. Je kan leren om personages te creeëren, de lezer te ontroeren of op het puntje van zijn stoel te laten zitten. En ik denk dat je dat gemakkelijk kan, omdat ik het verhaal ondanks zijn minpunten toch leuk vond om te lezen, zeker gezien dat je slechts twaalf bent, en werken die ik op die leeftijd maakte waren veel minder goed.(tenenkrommend slecht om eerlijk te zijn XD) Ik hoop dat je wat hebt aan mijn commentaar, en ik hoop meer van je werk in de toekomst te zien
"In the face of disaster lies the opportunity for renewal."
Ik vind de opzet van je verhaal goed! Mooi onderwerp ook
Een tip om je tekst leesbaarder en ook uitnodigender te maken is om alinea's te gebruiken (gewoon een enter, niet persé een wit regel). Dan krijgt je tekst een beetje lucht, nu is het een lang blok dat waarschijnlijk enige lezer afschrikt. En dat is jammer, want het begin van je verhaal is goed!
Je plaats een enter op de punten waar een nieuw stukje begint. Bijvoorbeeld het moment dat moeder naar de zee wijst.
Ga zo door! Ik ben benieuwd waar het heen gaat
Een tip om je tekst leesbaarder en ook uitnodigender te maken is om alinea's te gebruiken (gewoon een enter, niet persé een wit regel). Dan krijgt je tekst een beetje lucht, nu is het een lang blok dat waarschijnlijk enige lezer afschrikt. En dat is jammer, want het begin van je verhaal is goed!
Je plaats een enter op de punten waar een nieuw stukje begint. Bijvoorbeeld het moment dat moeder naar de zee wijst.
Ga zo door! Ik ben benieuwd waar het heen gaat
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...