Het was een donkere en natte herfstavond, de zon was al een paar uur onder en de avondspits was voorbij. Bladeren in verschillende kleuren lagen op de straat in het licht van de lantaarnpalen, ze lagen in de goot en op de stoep waar de zware regen op spetterde en een hevige wind jaagde door de bomen en langs de gebouwen.
Over deze natte brei van bladeren, modder en straatvuil rende een figuur met opvallende haast door weer en wind naar zijn eindbestemming, zijn voetstappen klonken boven het geloei van wind en weer uit.
Bij een lantaarnpaal, onverschillig voor de zware regen, stopte de in een lange regenjas gehulde figuur om op adem te komen.
Leunend tegen de paal, die ie met één arm omklemde ter ondersteuning zakte de figuur hijgend door de knieën.
Zwaar ademend ging zijn hoofd even omhoog om daarna weer slikkend en snikkend op de stoeptegels neer te kijken.
Het was een jonge volwassen man, gekleed in lange beige regenjas van dure makelij, die open hing met daaronder een driedelig grijs maatpak met zwarte schoenen.
De zonderling droeg een rode stropdas die geheel uit zijn fatsoen om zijn nek hing.
Zijn gezicht was ongeschoren, zijn golvende bruine halflange haar was uit model en zijn blauwe bloeddoorlopen ogen staarden de nacht in alsof alle hoop er uit vervlogen was.
De regen liep langs alle kanten in straaltjes van zijn dodelijk vermoeide gezicht af.
Hij stond daar kort, het lukte hem niet om zijn adem op regelmaat te brengen, sterker nog, hij stond daar naar adem te happen als iemand die veel te lang onder water was gebleven.
Desondanks duwde hij zichzelf wankelend van de lantaarnpaal af, even leek het alsof hij zijn balans zou verliezen en van de stoeprand zo in de goot zou vallen.
Onder zijn arm droeg hij een pakket, een plat rechthoekig voorwerp ingepakt in lichtbruin papier met een touw er omheen geknoopt.
Geforceerd vervolgde hij zijn weg, met grote passen terwijl hij af en toe dubbel sloeg van inspanning en ademnood.
Deze man werd bezeten door een wanhopige drijfveer.
Een vastbesloten en een onverzettelijke wil om zijn eindbestemming te bereiken.
Een volharding, een voorgenomen besluit om zich voor eens en voor altijd te bevrijden van een vloek.
Zichzelf koste wat het kost te ontdoen van een verdoemd voorwerp dat een wereld voor hem geopend had van angst, terreur en dood.
Een donkere kwaadaardige kracht die nietsontziend grote verliezen in zijn leven had gebracht.
Een kracht die hem had beroofd van zijn laatste restje verstand, menselijke waardigheid en vooral...zijn laatste restje hoop..
De dood op uitnodiging
Terwijl de regen keihard op de ramen kletterde zat de jonge Peter nog steeds aan een bureau in het magazijn achterin de winkel van zijn vader,
het karakteristieke oude pand was gevestigd in de hoofdstraat van de binnenstad.
Het was al laat geworden en de oude spellenwinkel die gespecialiseerd was in antieke bordspellen, boeken en andere curiosa uit vervlogen tijden had de deuren eerder op de avond al gesloten voor klanten.
Niettemin was Peter nog steeds aanwezig, nauwgezet als hij was had hij besloten om die avond de boekhouding en inventarisatie nog eens grondig door te nemen en op orde te brengen, wat hij zijn vader, de oude eigenaar, ook beloofd had.
Peter was een behulpzame jongen, zijn vader deed dikwijls een beroep op hem om in de winkel te dienen, vooral als hijzelf verstek moest laten gaan vanwege zijn kwakkelende gezondheid, dit was één van die keren.
Peter was erg toegewijd aan de oude man, het was eerlijk gezegd ook die toewijding die de basis was van zijn bereidheid om steeds weer tijd in de winkel te steken.
Op zichzelf had Peter minder met het oude pand hoewel hij er grootgebracht was, hij was geboren en getogen in de woning boven de zaak dat voor zijn familie als sinds jaar en dag hun thuis was. Niet alleen hij maar ook zijn vader had zijn jeugd hier doorgebracht toen Peters grootvader de oude familiezaak nog beheerde.
De winkel was sinds die tijd weinig veranderd.
Aan de buitenkant was het een statig pand van grijs marmer met een grote winkelruit, met raamkozijnen en deurstijlen van oud donker houtwerk met gewelfde vormen en een houten deur met klassieke koperen draaiknop en matglas.
De naam van de winkel ''Van Steenhof, spellen, boeken en curiosa'' stond in witte, ouderwets gekrulde letters op de grote winkelruit.
Binnen was door de tijd heen eveneens weinig veranderd. Als men door de piepende deur binnen kwam werd men aangekondigd door het kenmerkende geklingel van de oude winkelbel en trad men gelijk in een stoffige donkerbruine sfeer met bijbehorende geur.
Alles was opgebouwd met donkerbruin houtwerk. De schappen met daarop hun oude boeken en spellen, de toonbank en de lambrisering aan de muren. Aan het plafon met houten draagbalken hing nog een oude kroonluchter waarvan enkele bollen het al lang hadden begeven en die de winkel spaarzaam voorzag van licht.
Achterin de winkel bevond zich de antieke toonbank waarvan de bovenkant bedekt was met groen leer met een oude houten stoel erachter waarin de oude man vaak plaatsnam, naast de toonbak was een rond lopende houten trap die leidde naar het woongedeelte.
Achter de toonbank bevond zich de deur naar het eveneens stoffige magazijn aan de achterkant van het pand waar ook de kast stond met de administratie.
Hier was het waar Peter de boeken zorgvuldig doornam, alles met de hand opgeschreven, de oude man had nu eenmaal een afkeer van modern en een computer was dan ook nergens te bekennen.
Peter, als jonge man minder behoudend, had de oude man met zijn grijze hangsnor er maar met moeite van weten te overtuigen om ervoor te zorgen dat men in de winkel kon pinnen omdat anders klanten die geen contanten bij zich droegen de zaak uit zouden lopen zonder iets te kopen.
Peter was drieëntwintig en leek qua uiterlijk veel op zijn vader.
Donkerblond gekruld haar terwijl het van de oude man al grijs geworden was, hetzelfde ronde bolle gezicht en beiden brildragers. Peter had in tegenstelling tot zijn vader geen gezichtsbeharing.
Wat kleding betreft waren het geen van beide trendsetters, keurige maar sombere donkere overhemden met pantalon en bijpassende schoenen waren hun handelsmerk, ware het niet dat zijn vader altijd een zwart leren hesje droeg met vlinderstrik en Peter altijd een zwarte stropdas.
De jongen droeg zijn steentje in de winkel bij enkel uit liefde voor zijn ouders die nooit beter hadden geweten dan alleen maar deze zaak, zijn eigen ambities lagen ergens anders en daar had hij ook nooit een geheim van gemaakt. Hij studeerde literatuur en wilde voor zichzelf een andere toekomst, Docent of schrijver worden waren altijd zijn dromen geweest.
Wat daar nu nog van terecht zou komen was echter maar de vraag.
Er was achteraf bekeken niet echt veel vraag naar iemand met zijn opleiding en tot dusver had de winkel, voor wat het ook was, hem tot nu toe toch nog de enige zekerheid van een belegde boterham gegeven.
Buiten de tijdelijke flutbaantjes om die hij tijdens studie had aangepakt was dit het enige waar ie altijd met zekerheid op terug kon vallen.
Zoals het er nu uitzag was deze winkel zijn enige toekomstige houvast, vooral als zijn vader vandaag of morgen weg zou vallen, of dat nu was wat hij ook echt wilde of niet.
Peter was net bezig aan zijn laatste berekeningen in één van de boeken en zijn laatste bak koffie.
Het was mooi geweest en hij stond net op het punt er een eind aan te breien.
Vermoeid als hij was wilde hij net een slok nemen en bracht de mok nietsvermoedend en langzaam naar zijn lippen, opeens klonk er een keihard gebonk tegen de winkelruit dat door de hele winkel denderde.
De koffiemok viel in stukken op de grond en de koffie en de scherven kletterden in alle richtingen over de muffe vloerbedekking.
Van de schrik draaide Peter zich vliegensvlug om!
Wat waren dat voor praktijken om op dit late tijdstip nog keihard tegen de ruit te slaan?
Sterker nog; wat wilde men zo laat op de avond nog ???
Trillend van de zenuwen stond Peter op uit zijn stoel en probeerde om het hoekje van de deurstijl de winkel in te kijken om poolshoogte te nemen.
Terwijl hij langzaam zijn hoofd om de hoek bewoog brak het koude zweet hem aan alle kanten uit en pakte hij met trillende hand de hoorn van de oude telefoon die op het bureau van het magazijn stond om indien nodig gelijk de politie te bellen.
Opeens verstijfde hij en bleef hij bewegingloos staan, hij liet zijn hand met gespreide vingers stil boven de telefoon hangen zonder deze verder op te pakken en zijn angst sloeg terstond om in verbazing.
Daarachter, achter de grote winkelruit in het flikkerende licht van de bliksem, stond een doordrenkt figuur in de regen met wijd opengesperde ogen naar binnen te kijken.
Met zijn hele lichaam leunde hij tegen de winkelruit aan.
Met een harde donderslag verscheen er weer een bliksemflits die het gezicht van de vreemdeling verlichte en in dat kortstondige ogenblik herkende Peter hem als een klant, één van lange tijd terug maar zeker weten, met zijn goede geheugen herkende hij deze man honderd procent zeker als klant.
Het was een man in een lange regenjas, hij stond te schreeuwen en tegelijkertijd met zijn linkerarm op de ruit te slaan.
Onder zijn rechterarm droeg hij iets dat leek op een pakket...
het karakteristieke oude pand was gevestigd in de hoofdstraat van de binnenstad.
Het was al laat geworden en de oude spellenwinkel die gespecialiseerd was in antieke bordspellen, boeken en andere curiosa uit vervlogen tijden had de deuren eerder op de avond al gesloten voor klanten.
Niettemin was Peter nog steeds aanwezig, nauwgezet als hij was had hij besloten om die avond de boekhouding en inventarisatie nog eens grondig door te nemen en op orde te brengen, wat hij zijn vader, de oude eigenaar, ook beloofd had.
Peter was een behulpzame jongen, zijn vader deed dikwijls een beroep op hem om in de winkel te dienen, vooral als hijzelf verstek moest laten gaan vanwege zijn kwakkelende gezondheid, dit was één van die keren.
Peter was erg toegewijd aan de oude man, het was eerlijk gezegd ook die toewijding die de basis was van zijn bereidheid om steeds weer tijd in de winkel te steken.
Op zichzelf had Peter minder met het oude pand hoewel hij er grootgebracht was, hij was geboren en getogen in de woning boven de zaak dat voor zijn familie als sinds jaar en dag hun thuis was. Niet alleen hij maar ook zijn vader had zijn jeugd hier doorgebracht toen Peters grootvader de oude familiezaak nog beheerde.
De winkel was sinds die tijd weinig veranderd.
Aan de buitenkant was het een statig pand van grijs marmer met een grote winkelruit, met raamkozijnen en deurstijlen van oud donker houtwerk met gewelfde vormen en een houten deur met klassieke koperen draaiknop en matglas.
De naam van de winkel ''Van Steenhof, spellen, boeken en curiosa'' stond in witte, ouderwets gekrulde letters op de grote winkelruit.
Binnen was door de tijd heen eveneens weinig veranderd. Als men door de piepende deur binnen kwam werd men aangekondigd door het kenmerkende geklingel van de oude winkelbel en trad men gelijk in een stoffige donkerbruine sfeer met bijbehorende geur.
Alles was opgebouwd met donkerbruin houtwerk. De schappen met daarop hun oude boeken en spellen, de toonbank en de lambrisering aan de muren. Aan het plafon met houten draagbalken hing nog een oude kroonluchter waarvan enkele bollen het al lang hadden begeven en die de winkel spaarzaam voorzag van licht.
Achterin de winkel bevond zich de antieke toonbank waarvan de bovenkant bedekt was met groen leer met een oude houten stoel erachter waarin de oude man vaak plaatsnam, naast de toonbak was een rond lopende houten trap die leidde naar het woongedeelte.
Achter de toonbank bevond zich de deur naar het eveneens stoffige magazijn aan de achterkant van het pand waar ook de kast stond met de administratie.
Hier was het waar Peter de boeken zorgvuldig doornam, alles met de hand opgeschreven, de oude man had nu eenmaal een afkeer van modern en een computer was dan ook nergens te bekennen.
Peter, als jonge man minder behoudend, had de oude man met zijn grijze hangsnor er maar met moeite van weten te overtuigen om ervoor te zorgen dat men in de winkel kon pinnen omdat anders klanten die geen contanten bij zich droegen de zaak uit zouden lopen zonder iets te kopen.
Peter was drieëntwintig en leek qua uiterlijk veel op zijn vader.
Donkerblond gekruld haar terwijl het van de oude man al grijs geworden was, hetzelfde ronde bolle gezicht en beiden brildragers. Peter had in tegenstelling tot zijn vader geen gezichtsbeharing.
Wat kleding betreft waren het geen van beide trendsetters, keurige maar sombere donkere overhemden met pantalon en bijpassende schoenen waren hun handelsmerk, ware het niet dat zijn vader altijd een zwart leren hesje droeg met vlinderstrik en Peter altijd een zwarte stropdas.
De jongen droeg zijn steentje in de winkel bij enkel uit liefde voor zijn ouders die nooit beter hadden geweten dan alleen maar deze zaak, zijn eigen ambities lagen ergens anders en daar had hij ook nooit een geheim van gemaakt. Hij studeerde literatuur en wilde voor zichzelf een andere toekomst, Docent of schrijver worden waren altijd zijn dromen geweest.
Wat daar nu nog van terecht zou komen was echter maar de vraag.
Er was achteraf bekeken niet echt veel vraag naar iemand met zijn opleiding en tot dusver had de winkel, voor wat het ook was, hem tot nu toe toch nog de enige zekerheid van een belegde boterham gegeven.
Buiten de tijdelijke flutbaantjes om die hij tijdens studie had aangepakt was dit het enige waar ie altijd met zekerheid op terug kon vallen.
Zoals het er nu uitzag was deze winkel zijn enige toekomstige houvast, vooral als zijn vader vandaag of morgen weg zou vallen, of dat nu was wat hij ook echt wilde of niet.
Peter was net bezig aan zijn laatste berekeningen in één van de boeken en zijn laatste bak koffie.
Het was mooi geweest en hij stond net op het punt er een eind aan te breien.
Vermoeid als hij was wilde hij net een slok nemen en bracht de mok nietsvermoedend en langzaam naar zijn lippen, opeens klonk er een keihard gebonk tegen de winkelruit dat door de hele winkel denderde.
De koffiemok viel in stukken op de grond en de koffie en de scherven kletterden in alle richtingen over de muffe vloerbedekking.
Van de schrik draaide Peter zich vliegensvlug om!
Wat waren dat voor praktijken om op dit late tijdstip nog keihard tegen de ruit te slaan?
Sterker nog; wat wilde men zo laat op de avond nog ???
Trillend van de zenuwen stond Peter op uit zijn stoel en probeerde om het hoekje van de deurstijl de winkel in te kijken om poolshoogte te nemen.
Terwijl hij langzaam zijn hoofd om de hoek bewoog brak het koude zweet hem aan alle kanten uit en pakte hij met trillende hand de hoorn van de oude telefoon die op het bureau van het magazijn stond om indien nodig gelijk de politie te bellen.
Opeens verstijfde hij en bleef hij bewegingloos staan, hij liet zijn hand met gespreide vingers stil boven de telefoon hangen zonder deze verder op te pakken en zijn angst sloeg terstond om in verbazing.
Daarachter, achter de grote winkelruit in het flikkerende licht van de bliksem, stond een doordrenkt figuur in de regen met wijd opengesperde ogen naar binnen te kijken.
Met zijn hele lichaam leunde hij tegen de winkelruit aan.
Met een harde donderslag verscheen er weer een bliksemflits die het gezicht van de vreemdeling verlichte en in dat kortstondige ogenblik herkende Peter hem als een klant, één van lange tijd terug maar zeker weten, met zijn goede geheugen herkende hij deze man honderd procent zeker als klant.
Het was een man in een lange regenjas, hij stond te schreeuwen en tegelijkertijd met zijn linkerarm op de ruit te slaan.
Onder zijn rechterarm droeg hij iets dat leek op een pakket...
Laatst gewijzigd door Obnoxio op 04 jan 2013 23:02, 4 keer totaal gewijzigd.
-
P_Westdijk
- Typmachine
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 27 jan 2011 21:55
- Locatie: Dichtbij de A-27
- Contacteer:
Het verhaal heeft een aantrekkelijke titel.
Je weet met de inhoud mijn aandacht vast te houden en ik ben dan ook benieuwd hoe het afloopt.
Wat ik iets minder vond om te lezen waren de lange zinnen. Je wilt teveel in een enkele zin beschrijven. Heel kort geleden heb ik me daar zelf ook nog schuldig aan gemaakt.
Een aantal zinnen kan je beter opdelen zodat je variatie krijgt in lange en korte zinnen. Het zal het voor een lezer plezieriger maken om de inhoud tot zich te nemen.
Hij voelde de wind aan zijn kleding rukken. Boven zijn hoofd kon de jongeman de takken aan de bomen zien en horen bewegen, overgeleverd aan de grillen van de storm. Het was iets om comfortabel vanuit de warme woonkamer naar te kijken. In plaats daarvan bevond hij zich er midden in en ervaarde het op een geheel andere manier. Bij het licht van de lantaarnpaal kon hij de verkleurde bladeren in de goot zien liggen. Zo doordrenkt van de regen dat zelfs de wind er geen vat meer op kon krijgen. Waar deze bladeren zich ophoopten voor de putten waren al grote plassen van regenwater ontstaan. Hij keek er naar, maar bespeurde er geen enkel ontzag voor deze natuurkrachten. Koud, nat en oververmoeid vervolgd hij vastberaden zijn weg.
Het stukje van de beschrijving van deze persoon riep een tegenstrijdig beeld bij me op. Een persoon in een driedelig maatpak en een rode stropdas lijkt mij zich beter te verzorgen dan met een ongeschoren gezicht rond te lopen. Het maakt het interessant en ik denk dat je hier ook meer uit kan halen.
Het is een spannend begin. Helaas moet ik gaan en kan ik het volgende deel nu niet lezen omdat ik al teveel tijd in deze reactie heb gestoken. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt want het is en blijft jouw verhaal. Veel schrijfplezier.
Je weet met de inhoud mijn aandacht vast te houden en ik ben dan ook benieuwd hoe het afloopt.
Wat ik iets minder vond om te lezen waren de lange zinnen. Je wilt teveel in een enkele zin beschrijven. Heel kort geleden heb ik me daar zelf ook nog schuldig aan gemaakt.
Een aantal zinnen kan je beter opdelen zodat je variatie krijgt in lange en korte zinnen. Het zal het voor een lezer plezieriger maken om de inhoud tot zich te nemen. Obnoxio schreef:Bladeren in verschillende kleuren lagen op de straat in het licht van de lantaarnpalen, ze lagen in de goot en op de stoep waar de zware regen op spetterde en een hevige wind jaagde door de bomen en langs de gebouwen.
Uit deze twee zinnen valt meer te halen. Je hebt immers heel veel te vertellen. Ik zal eens een snelle poging wagen. Gebruik het als het je aanstaat, misschien krijg je er inspiratie van om er een geheel eigen draai aan te geven of negeer het volkomen als het je niet bevalt.Obnoxio schreef:Over deze natte brei van bladeren, modder en straatvuil rende een figuur met opvallende haast door weer en wind naar zijn eindbestemming, zijn voetstappen klonken boven het geloei van wind en weer uit.
Hij voelde de wind aan zijn kleding rukken. Boven zijn hoofd kon de jongeman de takken aan de bomen zien en horen bewegen, overgeleverd aan de grillen van de storm. Het was iets om comfortabel vanuit de warme woonkamer naar te kijken. In plaats daarvan bevond hij zich er midden in en ervaarde het op een geheel andere manier. Bij het licht van de lantaarnpaal kon hij de verkleurde bladeren in de goot zien liggen. Zo doordrenkt van de regen dat zelfs de wind er geen vat meer op kon krijgen. Waar deze bladeren zich ophoopten voor de putten waren al grote plassen van regenwater ontstaan. Hij keek er naar, maar bespeurde er geen enkel ontzag voor deze natuurkrachten. Koud, nat en oververmoeid vervolgd hij vastberaden zijn weg.
Een jongeman klinkt beter in mijn oren of misschien kan je zijn leeftijd hier aangeven.Obnoxio schreef:..jonge volwassen man..
Het stukje van de beschrijving van deze persoon riep een tegenstrijdig beeld bij me op. Een persoon in een driedelig maatpak en een rode stropdas lijkt mij zich beter te verzorgen dan met een ongeschoren gezicht rond te lopen. Het maakt het interessant en ik denk dat je hier ook meer uit kan halen.
Een zin waarbij ik het helemaal voor me zag.Obnoxio schreef:De regen liep langs alle kanten in straaltjes van zijn dodelijk vermoeide gezicht af.
In mijn beleving voegt deze zin te weinig toe om het te laten reachtvaardigen. Het verzwakt zelfs het effect van de laatste zin.Obnoxio schreef:Een donkere kwaadaardige kracht die nietsontziend grote verliezen in zijn leven had gebracht.
Tweemaal gebruik je laatste restje in een enkele zin. Iemand die dit verhaal schrijft beschikt, naar ik aanneem, over ruim voldoende inspiratie om iets anders te verzinnen. Je wilt iets bereiken met laatste deel van de zin dat helaas aan me voorbij gaat. Ik begrijp het wel, maar zo dramatisch komt het niet op mij over.Obnoxio schreef:Een kracht die hem had beroofd van zijn laatste restje verstand, menselijke waardigheid en vooral...zijn laatste restje hoop..
Het is een spannend begin. Helaas moet ik gaan en kan ik het volgende deel nu niet lezen omdat ik al teveel tijd in deze reactie heb gestoken. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt want het is en blijft jouw verhaal. Veel schrijfplezier.
Writing has laws of perspective,
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
-
P_Westdijk
- Typmachine
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 27 jan 2011 21:55
- Locatie: Dichtbij de A-27
- Contacteer:
..een oude winkel.. Het komt beter op me over omdat je in de zelfde zin al duidelijk maakt aan de lezer wat je daar kunt kopen.Obnoxio schreef: Het was al laat geworden en de oude spellenwinkel die gespecialiseerd was in antieke bordspellen, boeken en andere curiosa uit vervlogen tijden had de deuren eerder op de avond al gesloten voor klanten.
Verderop in het verhaal lees ik een mooie beschrijving van het pand.
De toegepaste schrijfwijze waarop je Peter beschrijft leest niet altijd even vlot. Al ben ik wel gedwongen erbij te zeggen dat ik een andere schrijfwijze hanteer en daarmee automatisch alles vergelijk.
Tweemaal het woord laatste in een enkele zin komt op mij over als één te veel.Obnoxio schreef: Peter was net bezig aan zijn laatste berekeningen in één van de boeken en zijn laatste bak koffie.
Ik heb mensen zien verstijven, maar verstijven en zich vliegendsvlug omdraaien...Obnoxio schreef: Verstijfd van schrik draaide Peter zich vliegensvlug om!
Het is geen zin die me op het einde inpakte. Het leest alsof er direct iets op gaat volgen, maar daar heb ik op dit moment nog geen idee van. Persoonlijk zou ik na herkenning van de klant zijn gestopt met schrijven. Misschien op een iets andere wijze beschreven, maar goed.Obnoxio schreef: Onder zijn rechterarm droeg hij iets dat leek op een pakket...
Alles bij elkaar is het nogal een opsomming geworden van wat mij allemaal is opgevallen. Ook hier weer een paar lange zinnen, die best moeilijk te lezen waren. Het haalde de snelheid er helaas uit. Lees het hele stuk eens hardop aan je zelf voor. Het helpt mij wel eens om wat minder lopende gedeelten in mijn eigen verhalen te vinden. Misschien is het een optie om eens te kijken bij het topic schrijflessen om daar alles wat je bruikbaar acht toe te gaan passen in je verhaal. Het verhaal zelf vind ik nog steeds boeiend. Zoals ik ook al eerder heb aangegeven: doe ermee wat je behaagt. Het is en blijft jouw verhaal.
Writing has laws of perspective,
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
Deels gerustgesteld door het feit dat het een bekend gezicht was maakte Peter aanstalten om de deur te openen, hiervoor moest hij de sleutel hebben en die lag in de lade van de toonbank.
Alhoewel hij zichtbaar bezig was en geruststellende gebaren maakte naar de man bleef deze hard op de etalageruit bonzen, het kon hem duidelijk niet snel genoeg gaan.
Hij hield pas op toen Peter met de sleutel in de aanslag richting de voordeur liep.
Met het gekraak van het oude slot duurde het enkele seconden voor deze open ging.
Toen Peter de deur maar half open had werd deze verder opengeduwd door de vreemdeling die vol ongeduld over de drempel stapte.
Peter schrok toen ie in de ogen van de man keek, het was de psychotische blik van een onberekenbare dwaas.
Voordat Peter iets kon zeggen duwde de man hem opzij en liep gebogen naar de toonbank waar hij zwaar ademend tegen aan leunde en bijna in elkaar zakte.
Toen Peter naderbij kwam wilde hij de man ondersteunen, maar toen hij dichtbij was draaide de man zich vlug om.
De man had een verwilderde blik en zijn tanden stonden dreigend op elkaar.
Peter schrok zo dat hij spontaan drie stappen achteruit week.
Toen gooide de man, terwijl hij nog steeds hijgde als een paard het pakket op de toonbank.
Peter stamelende de vraag, ''Wat is er van uw dienst mijnheer? Is er iets aan de hand?''
De man keek hem strak aan en leek antwoord te willen geven, hij bewoog zijn lippen maar er kwam niets uit, toen hij enigszins op adem was gekomen vroeg hij met gebarsten stem ''Waar is je vader?!?''
Peter probeerde zichzelf een houding aan te meten.
''Mijn vader...is ziek op dit moment, hij ligt boven op bed en helaas zie ik geen goede reden om hem op dit tijdstip te storen, maar wat kan ik voor u betekenen? Wat is er eigenlijk aan de...''
Kans om uit te praten kreeg ie niet want de vreemde vroeg met trillende stem:
''Ziek??? Ziek waarvan?!? van een slecht geweten??? Wetende wat hij me heeft aangedaahaaahaa..''
verder kwam ie niet, hij zakte huilend door zijn knieën en zat gehurkt te rillen tegen de toonbank...
Peter werd bleek, wat was hier in hemelsnaam aan de hand?
''Mijnheer! Voelt u zich wel goed? Moet ik een dokter voor u bellen? Zeg mij wat is er toch?''
De man richtte zich razendsnel op, pakte Peter met beide handen bij zijn kraag en rukte hem ineens zo dicht naar zich toe dat Peter ieder bloedvaatje in zijn waanzinnige verwilderde ogen kon zien.
''Jullie...jouw vader...jullie hebben mij dat ding verkocht...mijn leven...MIJN LEVEN!!!!''
Beiden zaten nu op hun knieën voor de toonbank.
Peter probeerde zich wanhopig los te worstelen uit de handen van de waanzinnige.
Peter was een sterke jongen, maar de vreemdeling bleek ondanks zijn voorkomen net zoveel kracht in zich te hebben als waanzin!
Terwijl Peter met beide handen de polsen van de man beetpakte werd hij tegelijkertijd wild door elkaar geschud.
Toen hield de man op en bracht zijn gezicht vlak voor dat van Peter.
Met verwrongen gezicht vervolgde hij ''Jullie nemen het terug..jullie nemen het terug..hoor je??? jullie zijn verantwoordelijk! jullie helpen mij en nemen het terug!''
Daarna zakte hij huilend en schreiend achterover, hij verslapte en liet Peter los.
Peter richtte zich op, slikte een paar keer en probeerde zijn kleding te fatsoeneren.
Met gemengde emoties keek hij op de man neer die van een waanzinnige veranderd was in een slappe huilebalk.
''Mijnheer. Wilt u mij in hemelsnaam vertellen wat er aan de hand is? U komt hier binnen als een wildeman, gedraagt zich als een gek en vervolgens begint u te huilen als een kind!
Kunt u misschien in alle rust en op een normale manier vertellen wat u probleem is?
Als wij u op welke manier dan ook iets ondeugdelijk hebben verkocht dan kunt u uw geld terugkrijgen, maar u heeft geen enkele reden om..''
Op dit moment leek de man te exploderen!
Van de ene op de andere seconde schoot de man weer overeind, keek Peter aan met meer waanzin dan tevoren en zijn hele lichaam begon te trillen.
Peter week achteruit, hij maakte zich op voor het ergste om zich te kunnen verdedigen, dit keer zette hij zich schrap en maakte zich op enige afstand breed!
''Geld?''...begon deze te vragen. ''Geld? ..je hebt het over geld? Mijn leven, de mensen waarvan ik hield, mijn hele bestaan ..en jij hebt het over geld???''
Terwijl hij dit uitbracht trilde zijn lippen, waren de aderen op zijn knalrode voorhoofd en in zijn nek zichtbaar gespannen en rolde zijn ogen alle kanten op, het kwam het er in de ogen van Peter nog net niet van dat er schuim uit zin mond kwam.
Plotseling slaakte de man een keiharde schreeuw, de bliksem donderde en een lichtflits schoot door de winkel. in die flikkering scheen het gezicht van de vent iets te hebben van een demonische bezetenheid!
Toen draaide de man zich naar Peter die dacht dat ie nu echt aangevallen zou worden!
Hij schoot langs Peter heen en rende nog steeds schreeuwend richting de deur, trok deze wild openen en rende zonder links of rechts te kijken de straat op.
Wat er toen gebeurde was verschrikkelijk, Peter zag het allemaal gebeuren maar kon niets meer doen.
terwijl de man de straat over rende viel er van rechts een fel licht over hem heen wat samenviel met luid getoeter. De man stopte zijn vlucht en bleef verstijfd staan in de felle lichtbundel.
Peter zacht het allemaal binnen een paar seconden gebeuren maar het zou hem voor eeuwig als een langzame film bijblijven.
Het naderende licht werd feller, het geluid van een loeiende motor werd steeds sterker en uiteindelijk zag Peter dat er een vrachtwagen langs de etalageruit kwam die de man schepte.
Duidelijk was te zien hoe de voorkant van het gevaarte tegen het lichaam van de man knalde dat naar beneden getrokken werd en onder de voorkant verdween.
Hierna volgde een aantal keren een ziekelijk papperig geluid dat Peter nooit van zijn leven meer zou vergeten.
Het gepiep van remmende banden klonk door de straat.
Met gesis kwam de vrachtwagen aan het einde van de straat tot stilstand, de deuren gingen open en twee mannen maakten haast om uit de cabine te klimmen.
In het donker zag men achtereenvolgend het licht aangaan in de ramen van de straat.
Honden begonnen te blaffen en voordeuren werden opengedaan.
Chauffeur en bijrijder, omwonenden en passanten kwamen in de nog steeds stromende regen naderbij om poolshoogte te nemen.
Dichter en dichter..toen klonk er gegil en iedereen bleef ter plekke stokstijf staan waar ie stond.
Het aangezicht was verschrikkelijk.
Daar, op de plek waar net nog een wanhopig maar levend mens had gestaan lag nu iets wat menig moeder haar kind de hand voor de ogen deed brengen en zichzelf deed vervloeken voor het feit dat ze zonder nadenken naar buiten waren gerend.
Wat hier lag was een verschrikkelijk schouwspel voor iedereen die ook maar enig respect had voor de tentoonstelling het menselijk lichaam.
Hier lag een mannenlijf, doorklieft door een vrachtwagenband, in tweeën gedeeld op straat.
Op zijn rug, de armen gespreid en het gezicht naar boven gericht, het middel en de benen nog intact, maar boven de riem en onder de borstkas was er niets meer over van de buik dan een platte smurrie van ingewanden.
Een rood bandenspoor van bloed en platgereden stukken vlees strekte zich meters uit van de plek des onheils tot de plek waar het voertuig tot stilstand was gekomen.
Het regenwater dat in de putten verdween kleurde rood.
De man had nog steeds dezelfde waanzinnige uitdrukking op zijn gezicht.
Met opengesperde ogen en brede open mond keek de dode richting de hemel.
Mensen begonnen te schreeuwen, kinderen te huilen en weer anderen wenden zich kokhalzend af.
Sommigen met tegenwoordigheid van geest grepen hun telefoon.
In de winkel stond Peter lamgeslagen.
Met open mond en totale verschrikking in zijn ogen stond hij er bij als een standbeeld.
Plots klonk er een stem.
Boven aan de trap was het zijn vader die er bleek en wankelend bijstond in een lang nachthemd en een lantaarn in zijn hand.
''Peter! Peter! Wat is er aan de hand jongen? Wat hoor ik daar allemaal? Is alles in orde?''
Peter draaide zich langzaam om.. langzaam..hij kon geen woord uitbrengen.
Maar gek genoeg ging zijn aandacht ook niet naar zijn vader.
Om de één of andere reden bleef zijn blik gestoken op dat pakket..dat toch op het eerste gezicht normaal en onschuldig uitziende pakket dat daar op de toonbank lag..
Alhoewel hij zichtbaar bezig was en geruststellende gebaren maakte naar de man bleef deze hard op de etalageruit bonzen, het kon hem duidelijk niet snel genoeg gaan.
Hij hield pas op toen Peter met de sleutel in de aanslag richting de voordeur liep.
Met het gekraak van het oude slot duurde het enkele seconden voor deze open ging.
Toen Peter de deur maar half open had werd deze verder opengeduwd door de vreemdeling die vol ongeduld over de drempel stapte.
Peter schrok toen ie in de ogen van de man keek, het was de psychotische blik van een onberekenbare dwaas.
Voordat Peter iets kon zeggen duwde de man hem opzij en liep gebogen naar de toonbank waar hij zwaar ademend tegen aan leunde en bijna in elkaar zakte.
Toen Peter naderbij kwam wilde hij de man ondersteunen, maar toen hij dichtbij was draaide de man zich vlug om.
De man had een verwilderde blik en zijn tanden stonden dreigend op elkaar.
Peter schrok zo dat hij spontaan drie stappen achteruit week.
Toen gooide de man, terwijl hij nog steeds hijgde als een paard het pakket op de toonbank.
Peter stamelende de vraag, ''Wat is er van uw dienst mijnheer? Is er iets aan de hand?''
De man keek hem strak aan en leek antwoord te willen geven, hij bewoog zijn lippen maar er kwam niets uit, toen hij enigszins op adem was gekomen vroeg hij met gebarsten stem ''Waar is je vader?!?''
Peter probeerde zichzelf een houding aan te meten.
''Mijn vader...is ziek op dit moment, hij ligt boven op bed en helaas zie ik geen goede reden om hem op dit tijdstip te storen, maar wat kan ik voor u betekenen? Wat is er eigenlijk aan de...''
Kans om uit te praten kreeg ie niet want de vreemde vroeg met trillende stem:
''Ziek??? Ziek waarvan?!? van een slecht geweten??? Wetende wat hij me heeft aangedaahaaahaa..''
verder kwam ie niet, hij zakte huilend door zijn knieën en zat gehurkt te rillen tegen de toonbank...
Peter werd bleek, wat was hier in hemelsnaam aan de hand?
''Mijnheer! Voelt u zich wel goed? Moet ik een dokter voor u bellen? Zeg mij wat is er toch?''
De man richtte zich razendsnel op, pakte Peter met beide handen bij zijn kraag en rukte hem ineens zo dicht naar zich toe dat Peter ieder bloedvaatje in zijn waanzinnige verwilderde ogen kon zien.
''Jullie...jouw vader...jullie hebben mij dat ding verkocht...mijn leven...MIJN LEVEN!!!!''
Beiden zaten nu op hun knieën voor de toonbank.
Peter probeerde zich wanhopig los te worstelen uit de handen van de waanzinnige.
Peter was een sterke jongen, maar de vreemdeling bleek ondanks zijn voorkomen net zoveel kracht in zich te hebben als waanzin!
Terwijl Peter met beide handen de polsen van de man beetpakte werd hij tegelijkertijd wild door elkaar geschud.
Toen hield de man op en bracht zijn gezicht vlak voor dat van Peter.
Met verwrongen gezicht vervolgde hij ''Jullie nemen het terug..jullie nemen het terug..hoor je??? jullie zijn verantwoordelijk! jullie helpen mij en nemen het terug!''
Daarna zakte hij huilend en schreiend achterover, hij verslapte en liet Peter los.
Peter richtte zich op, slikte een paar keer en probeerde zijn kleding te fatsoeneren.
Met gemengde emoties keek hij op de man neer die van een waanzinnige veranderd was in een slappe huilebalk.
''Mijnheer. Wilt u mij in hemelsnaam vertellen wat er aan de hand is? U komt hier binnen als een wildeman, gedraagt zich als een gek en vervolgens begint u te huilen als een kind!
Kunt u misschien in alle rust en op een normale manier vertellen wat u probleem is?
Als wij u op welke manier dan ook iets ondeugdelijk hebben verkocht dan kunt u uw geld terugkrijgen, maar u heeft geen enkele reden om..''
Op dit moment leek de man te exploderen!
Van de ene op de andere seconde schoot de man weer overeind, keek Peter aan met meer waanzin dan tevoren en zijn hele lichaam begon te trillen.
Peter week achteruit, hij maakte zich op voor het ergste om zich te kunnen verdedigen, dit keer zette hij zich schrap en maakte zich op enige afstand breed!
''Geld?''...begon deze te vragen. ''Geld? ..je hebt het over geld? Mijn leven, de mensen waarvan ik hield, mijn hele bestaan ..en jij hebt het over geld???''
Terwijl hij dit uitbracht trilde zijn lippen, waren de aderen op zijn knalrode voorhoofd en in zijn nek zichtbaar gespannen en rolde zijn ogen alle kanten op, het kwam het er in de ogen van Peter nog net niet van dat er schuim uit zin mond kwam.
Plotseling slaakte de man een keiharde schreeuw, de bliksem donderde en een lichtflits schoot door de winkel. in die flikkering scheen het gezicht van de vent iets te hebben van een demonische bezetenheid!
Toen draaide de man zich naar Peter die dacht dat ie nu echt aangevallen zou worden!
Hij schoot langs Peter heen en rende nog steeds schreeuwend richting de deur, trok deze wild openen en rende zonder links of rechts te kijken de straat op.
Wat er toen gebeurde was verschrikkelijk, Peter zag het allemaal gebeuren maar kon niets meer doen.
terwijl de man de straat over rende viel er van rechts een fel licht over hem heen wat samenviel met luid getoeter. De man stopte zijn vlucht en bleef verstijfd staan in de felle lichtbundel.
Peter zacht het allemaal binnen een paar seconden gebeuren maar het zou hem voor eeuwig als een langzame film bijblijven.
Het naderende licht werd feller, het geluid van een loeiende motor werd steeds sterker en uiteindelijk zag Peter dat er een vrachtwagen langs de etalageruit kwam die de man schepte.
Duidelijk was te zien hoe de voorkant van het gevaarte tegen het lichaam van de man knalde dat naar beneden getrokken werd en onder de voorkant verdween.
Hierna volgde een aantal keren een ziekelijk papperig geluid dat Peter nooit van zijn leven meer zou vergeten.
Het gepiep van remmende banden klonk door de straat.
Met gesis kwam de vrachtwagen aan het einde van de straat tot stilstand, de deuren gingen open en twee mannen maakten haast om uit de cabine te klimmen.
In het donker zag men achtereenvolgend het licht aangaan in de ramen van de straat.
Honden begonnen te blaffen en voordeuren werden opengedaan.
Chauffeur en bijrijder, omwonenden en passanten kwamen in de nog steeds stromende regen naderbij om poolshoogte te nemen.
Dichter en dichter..toen klonk er gegil en iedereen bleef ter plekke stokstijf staan waar ie stond.
Het aangezicht was verschrikkelijk.
Daar, op de plek waar net nog een wanhopig maar levend mens had gestaan lag nu iets wat menig moeder haar kind de hand voor de ogen deed brengen en zichzelf deed vervloeken voor het feit dat ze zonder nadenken naar buiten waren gerend.
Wat hier lag was een verschrikkelijk schouwspel voor iedereen die ook maar enig respect had voor de tentoonstelling het menselijk lichaam.
Hier lag een mannenlijf, doorklieft door een vrachtwagenband, in tweeën gedeeld op straat.
Op zijn rug, de armen gespreid en het gezicht naar boven gericht, het middel en de benen nog intact, maar boven de riem en onder de borstkas was er niets meer over van de buik dan een platte smurrie van ingewanden.
Een rood bandenspoor van bloed en platgereden stukken vlees strekte zich meters uit van de plek des onheils tot de plek waar het voertuig tot stilstand was gekomen.
Het regenwater dat in de putten verdween kleurde rood.
De man had nog steeds dezelfde waanzinnige uitdrukking op zijn gezicht.
Met opengesperde ogen en brede open mond keek de dode richting de hemel.
Mensen begonnen te schreeuwen, kinderen te huilen en weer anderen wenden zich kokhalzend af.
Sommigen met tegenwoordigheid van geest grepen hun telefoon.
In de winkel stond Peter lamgeslagen.
Met open mond en totale verschrikking in zijn ogen stond hij er bij als een standbeeld.
Plots klonk er een stem.
Boven aan de trap was het zijn vader die er bleek en wankelend bijstond in een lang nachthemd en een lantaarn in zijn hand.
''Peter! Peter! Wat is er aan de hand jongen? Wat hoor ik daar allemaal? Is alles in orde?''
Peter draaide zich langzaam om.. langzaam..hij kon geen woord uitbrengen.
Maar gek genoeg ging zijn aandacht ook niet naar zijn vader.
Om de één of andere reden bleef zijn blik gestoken op dat pakket..dat toch op het eerste gezicht normaal en onschuldig uitziende pakket dat daar op de toonbank lag..
Laatst gewijzigd door Obnoxio op 06 jan 2013 13:58, 4 keer totaal gewijzigd.
-
P_Westdijk
- Typmachine
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 27 jan 2011 21:55
- Locatie: Dichtbij de A-27
- Contacteer:
Ik ben blij dat je verder bent gegaan. Het is levendig beschreven. Een aantal zaken kon ik met je beschrijvingen zo voor me zien, met andere had ik iets meer van mijn eigen fantasie nodig en tenslotte nog een zaken waarbij ik een andere beleving heb. Zonder te zeggen dat iedereen hier het op dezelfde manier zal ervaren als ik.
Laat elke zin met een hoofdletter beginnen. Dit geldt voor de zinnen die in spreektaal zijn geschreven.
Het werd even later ook bevestigd.
Als een vrachtwagen over een lichaam rijd dan hoor je geen ziekelijk gebonk. Vooral niet als het regent, je in de winkel staat, die veelal deuren hebben die zich automatisch sluiten. De banden rijden over het vlees alsof het vloeibaar is, drukt het vlees naar buiten toe en verbrijzeld de botten.
De beschrijving van de toeschouwers vind ik wel goed, maar hoe gruwelijk het zal zijn, zelfs dan beginnen er nog mensen te filmen met behulp van hun mobiele telefoons. Het is een verbijsterende ervaring.
Je einde vind ik geweldig. Alle nadruk komt te liggen waar het ook hoort, op het pakket.
Doe met mijn opmerkingen wat je wilt, want het is en blijft jouw verhaal.
Als iemand op de deur blijft slaan terwijl je deze wilt openen dan lijkt het me dat je door het glas in de deur al in zijn gezicht kijkt en de blik in zijn ogen ziet. Een winkelier denkt immers aan zijn eigen veiligheid. Hij zal misschien zelfs dreigen met het bellen van de politie als de klant zich zo ongeduldig blijft opstellen om hem te kalmeren.Obnoxio schreef: Peter schrok toen ie in de ogen van de man keek, het was de psychotische blik van een onberekenbare dwaas.
In deze zin hoef je voor mij er niet bij te zetten dat hij ongeduldig was. Deze hele handeling drukt dat al uit en dan kan je overwegen om dit aan de lezer over te laten.Obnoxio schreef: Toen Peter de deur maar half open had werd deze verder opengeduwd door de vreemdeling die vol ongeduld over de drempel stapte.
De tweede keer dat hij schrikt vind ik een beetje twijfelachtig op me overkomen. Bij de voordeur was hij immers al geschrokken en dan bewaar je automatisch meer afstand. Ik zou hem in geen geval direct naar de balie zijn gevolgd. Misschien zelfs eerst nog een blik op de straat hebben geworpen om te zien of er nog meer mensen waren die in geval van nood zouden kunnen helpen.Obnoxio schreef: Peter schrok zo dat hij spontaan drie stappen achteruit week.
Een mooi moment om een beschrijving van het pakket te geven. Ik heb kunnen lezen hoe het ingepakt het, maar welke vorm had het? Hoe hard kwam het neer op de toonbank? Kon je binnenin iets horen ramellen?Scheurde het papier daarbij open? Dreigde het er bijna af te vallen omdat het erop werd gegooid? Al deze vragen kwamen bij me op.Obnoxio schreef: Toen gooide de man, terwijl hij nog steeds hijgde als een paard het pakket op de toonbank.
Laat elke zin met een hoofdletter beginnen. Dit geldt voor de zinnen die in spreektaal zijn geschreven.
Dit heb je al eerder vermeld dat de man het gezicht van Peter dicht bij het zijne bracht.Obnoxio schreef: Toen hield de man op en bracht zijn gezicht vlak voor dat van Peter.
Als dit bedoeld was om de klant gerust te stellen dan mag hij wel eens een cursus gaan volgen.Obnoxio schreef: U komt hier binnen als een wildeman, gedraagt zich als een gek en vervolgens begint u te huilen als een kind!
Kunt u misschien in alle rust en op een normale manier vertellen wat u probleem is?
Het werd even later ook bevestigd. Zodra je een stap achteruit zet zal je tegenstander het als zwakte kunnen beschouwen, maar waar ik meer moeite mee had is dat hij in dezelfde zin breed voor hem ging staan. Deze twee handelingen komen zo tegenstrijdig op me over. Je vecht of je vlucht. Al zijn er natuurlijk meer opties, maar slechts een enkeling is in staat om op kalme wijze met rationaliteit te proberen invloed uit te oefenen.Obnoxio schreef: Peter week achteruit, hij maakte zich op voor het ergste om zich te kunnen verdedigen, dit keer zette hij zich schrap en ging breed voor de man staan!
Het ongeluk heb je goed beschreven. Soms komt het inderdaad voor alsof het lijkt dat de tijd vertraagd wordt afgespeeld. Wat daarna komt lijkt me minder makkelijk om te zien omdat een vrachtwagen al rijdende het ongeluk veroorzaakt. Het slachtoffer zal eenvoudig voor de winkelier uit het zicht verdwijnen of door de klap worden weg geslingerd.Obnoxio schreef: Peter zacht het allemaal binnen een paar seconden gebeuren maar het zou hem voor eeuwig als een langzame film bijblijven.
Als een vrachtwagen over een lichaam rijd dan hoor je geen ziekelijk gebonk. Vooral niet als het regent, je in de winkel staat, die veelal deuren hebben die zich automatisch sluiten. De banden rijden over het vlees alsof het vloeibaar is, drukt het vlees naar buiten toe en verbrijzeld de botten.
polshoogteObnoxio schreef: ..poolshoogte te nemen.
De beschrijving van de toeschouwers vind ik wel goed, maar hoe gruwelijk het zal zijn, zelfs dan beginnen er nog mensen te filmen met behulp van hun mobiele telefoons. Het is een verbijsterende ervaring.
Je einde vind ik geweldig. Alle nadruk komt te liggen waar het ook hoort, op het pakket.
Doe met mijn opmerkingen wat je wilt, want het is en blijft jouw verhaal.
Writing has laws of perspective,
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
Ga gerust door hoor, stel het op prijs.P_Westdijk schreef:Doe met mijn opmerkingen wat je wilt, want het is en blijft jouw verhaal.
Ik breng aan de hand van jouw commentaren ook wat veranderingen aan.
Alleen jammer dat jij de enige bent.
Bedankt en nog de beste wensen voor 2013.
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Als je een voorsteltopic maakt, heb je grotere kans dat je verhalen gelezen worden.Alleen jammer dat jij de enige bent.
Ook is het zo dat des te vaker je reageert op andere verhalen, des te groter de kans dat andere mensen op die van jou reageren.
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
-
P_Westdijk
- Typmachine
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 27 jan 2011 21:55
- Locatie: Dichtbij de A-27
- Contacteer:
Zo eindig ik meestal als ik een opmerking bij een ingestuurde post heb achtergelaten.P_Westdijk schreef:Doe met mijn opmerkingen wat je wilt, want het is en blijft jouw verhaal.
Het verhaal moet immers wel van de schrijver zelf blijven. Hoeveel ik ook heb op te merken. Het blijft immers mijn mening wat ik in een reactie achter laat en meningen en smaak verschillen van mens tot mens. Zoals Christian Damen al aangeeft is het vaak een wisselwerking. Reageer op andere verhalen en in veel gevallen zullen zij ook een reactie bij jouw verhaal achterlaten.Obnoxio schreef: Alleen jammer dat jij de enige bent.
Bovendien is het niet altijd makkelijk om een reactie achter te laten waar een schrijver of schrijfster iets aan heeft. Probeer het maar eens en dan kom je er van zelf achter.
Als je wat informatie over je zelf prijs geeft bij het voorsteltopic dan is de kans ook groot dat de mensen hier een nieuwsgierige blik op je creatie komen werpen.
Als je lezers wilt binden dan is op een regelmatig tijdstip iets inzenden ook een tip. Een tip waar ik me zelf overigens niet aan houd.
Te veel aan inspiratie leid er wel eens toe dat mijn langere verhaal onaangeroerd blijft liggen. Bedankt en natuurlijk een gezond en gelukkig nieuwjaar toe gewenst.Obnoxio schreef: Bedankt en nog de beste wensen voor 2013.
Writing has laws of perspective,
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
We kennen het allemaal.
Onder warme dikke dekens liggen we lekker weggezonken in onze eigen sfeervolle droomwereld zonder besef van tijd en verplichting, om vervolgens ruw gerstoord te worden door het bombastische geluid van de wekker dat ons genadeloos terug slingert in de rauwe koude realiteit met zijn alledaagse routine en beslommeringen.
Zo ook Malcolm.
Een jongen van zeventien jaar, vanuit een diepe rust schrok hij wakker.
Met kramp probeerde hij zijn protesterende ledematen in beweging te brengen terwijl het dwingende gezoem van de wekker door de kamer gonsde.
Vloekend lukte het hem na twee mislukte pogingen eindelijk met om zijn verstijfde arm op de knop te rammen.
Nog half suf was de neiging groot zich nog een keer om te draaien, maar door de o zo bekende volle blaas en het besef dat het dagelijkse programma begonnen was gooide hij de dekens van zich af.
Een paar seconden op de rand van het bed zitten met de armen onder het hoofd, even uitstrekken en Hoppaaaaaaaa! Op naar de badkamer.
Terwijl hij de deur van de slaapkamer open deed hoorde hij de rest van de familie al beneden.
Zijn vader en moeder waren in gesprek en zijn oudere broer en jongere zusje deden zoals gewoonlijk hun best om boven elkaar uit te komen.
Waarom waren zij toch altijd vroeger op dan hij?
Toen de vloer van het oude gehorige huis begon te kraken onder zijn voetstappen leek dat zijn moeder te alarmeren.
''Ben je wakker Malcolm? Het brood staat al voor je klaar,
Kleed je om en kom naar beneden!''
Malcolm, alles behalve een ochtendmens, slaakte een zucht en opende de deur van de badkamer.
Hij begon zoals gewoonlijk met het wassen van zijn gezicht en het verwijderen van slaap uit zijn ogen.
Malcolm was een gewone jongen. Donker lang halflang haar, blauwe ogen, slank doch gespierd postuur, brildragend en rustig van aard.
Al met al leek het een gewone jongen, toch was er iets met hem, iets wat niet gelijk opviel.
Het was jammer, maar in het leven van deze op het eerste gezicht normale en vlotte tiener was een kwaadaardige ontwikkeling geslopen, iets dat schijnbaar klein en onschuldig begon, maar wat vaak uitgroeit tot iets wat het leven van een jong mens volledig kan beheersen.
Hij had zijn tanden gepoetst en schoon ondergoed aangetrokken.
Hij liep naar de klerenkast en pakte een spijkerbroek.
Op zich de normaalste zaak van de wereld.
Toen hij één been in had gestoken kwam ''het'' daar weer.
Kwade gedachten en gevoelens van onbehagen maakten zich van de jonge knul meester.
Het was al eens vaker gebeurd en hij had er weinig aandacht aan geschonken, maar nu viel het hem zelf ook wel op dat het zich steeds vaker en op ongewenste momenten openbaarde.
Hij stond stil, mompelde een zacht bijna onhoorbaar ''shit'' en haalde zijn rechterbeen uit zijn broekspijp om het er daarna weer direct in te steken.
Dit herhaalde zich vijf keer.
Het omslachtige ritueel werd onderbroken door zijn moeder die wederom begon te roepen.
'''Malcolm! Als je beneden komt wil je vader even met je praten!''
Hierdoor werd Malcolm uit zijn gedachten gerukt, trok zijn broek aan en ging naar beneden om plaats te nemen aan de ontbijttafel.
Aan twee lege borden te zien waren zijn broer en zus al de deur uit.
Aan tafel zat alleen zijn vader nog de krant te lezen terwijl zijn moeder aan de aanrecht stond.
Terwijl de vrouw de lege borden afruimde zette Malcolm zich tegen over zijn vader neer en begon aan zijn brood.
Zijn vader zat verscholen achter de krant en had nog geen woord uitgebracht of opgekeken.
Dit was zijn vaste ochtendritueel.
De man heette Klaas en was een forse man begin veertig.
Lang en breed met dezelfde uiterlijke kenmerken van zijn zoon wat betreft haar en ogen.
Hoewel hij het postuur had van een bouwvakker was hij werkzaam op een assurantiekantoor.
Zijn kleding bestond dan ook uit een wit overhemd met daar onder een zwarte pantalon met gestreken vouw. Het geheel werd afgemaakt door een paar exclusieve bruine leren herenschoenen.
Zijn stropdas deed hij altijd pas om als hij op het punt stond de deur uit te gaan.
Terwijl zijn zoon bezig was met het verorberen van brood liet zijn vader de krant zakken.
Met enigszins strenge blik keek hij zoonlief aan die met bolle wangen vol brood verrast terugkeek.
''Je bent toch niet vergeten wat je na schooltijd ook al weer moet doen?''
Malcolm slikte net een hap door zijn keel.
''Je weet toch dat opa en oma vandaag komen logeren niet?''
Deze aanvullende vraag kwam van zijn moeder.
Een mooie blonde aantrekkelijke vrouw in haar dertiger jaren.
Ze had een mooi ovaal gezicht, blauwe ogen, lang blond haar dat ze opgestoken droeg.
Ze was gekleed in een lange blauwe jurk die er enigszins burgerlijk uitzag.
Haar naam was Merie en was al doende bezig met de vaat.
Ze had de vraag gesteld zonder zich om te draaien.
Malcolm wilde antwoord geven maar toen nam zijn vader weer het woord.
Terwijl hij de krant opvouwde en in een hoek van de tafel smeet zij hij:
''Je weet dat Opa en Oma van ouderwetse gezelligheid houden, daarom neem je nu geld mee naar school zodat je na schooltijd even langs die spellenwinkel kan gaan.
Je weet die toch wel te vinden?''
Malcom knikte.
''Dat is niet zo moeilijk te onthouden pap.
Het is toch daar in die straat waar onlangs dat verschrikkelijke ongeluk is gebeurd?''
Zijn moeder draaide zich om.
Ze bracht haar hand voor haar mond en haar ogen kregen een melancholieke glans.
''Inderdaad, die straat ja, om precies te zijn daar pal voor de deur.
Ach gut, dat ongeluk ja...
Ik heb er onlangs nog met Yvonne en Martha over gesproken, die waren getuige.
Het is nu al maanden geleden maar ze zijn nog steeds niet helemaal de oude.''
Haar stem klonk treurig een meelevend.
Vader fronste zijn wenkbrauwen en zijn mondhoeken stonden ernstig.
Hij vroeg aan zijn vrouw;
''Lopen ze nog steeds bij slachtofferhulp?
Moeder antwoordde;
''Nog steeds ja, en zij niet alleen.
Meerdere mensen die dat voorval gezien hebben hebben er nog dagelijks last van.
Het moet ook een verschrikkelijk schouwspel zijn geweest.
Echt verschrikkelijk!''
''Dat is het altijd als iemand op een dergelijke manier verongelukt'' reageerde vader enigszins gelaten.
''Het is te hopen dat wij dat nooit mee hoeven te maken.
Wie was het eigenlijk ook al weer die verongelukte?''
Zijn vrouw antwoordde;
''Het was ene van Veen.''
De stakker, ik weet er het fijne niet van, maar het gerucht gaat dat hij toch al veel pech had.
Hij schijnt vlak voor dat ongeluk ook al zijn vrouw verloren te hebben en zijn baan kwijt geraakt.''
Malcolm veranderde met puberige onverschilligheid het onderwerp en vroeg;
''Pap, Ik weet wel dat Opa en Oma van ouderwetse gezelligheid houden maar is zo'n stom bordspel nou echt nodig? we kunnen toch ook gewoon tv kijken?''
Vader was kort.
''Niks er van, het zijn mensen op leeftijd en we mogen dankbaar zijn dat we ze nog gezond en wel bij ons hebben, is het nu ook echt zo'n grote moeite om die mensen op hun eigen ouderwetse manier te vermaken die ene keer dat ze komen logeren?
Het zal me trouwens een biet zijn wat je meeneemt, ganzenbord of dammen of wat dan ook, dus kies maar iets uit wat je zelf ook leuk vind.''
Malcolm zweeg en keek gelaten de andere kant op.
Vader richtte zich op.
''Schat ik ga naar mijn werk.
En jij, jij weet wat je te doen staat, en nu naar school!''
Onder warme dikke dekens liggen we lekker weggezonken in onze eigen sfeervolle droomwereld zonder besef van tijd en verplichting, om vervolgens ruw gerstoord te worden door het bombastische geluid van de wekker dat ons genadeloos terug slingert in de rauwe koude realiteit met zijn alledaagse routine en beslommeringen.
Zo ook Malcolm.
Een jongen van zeventien jaar, vanuit een diepe rust schrok hij wakker.
Met kramp probeerde hij zijn protesterende ledematen in beweging te brengen terwijl het dwingende gezoem van de wekker door de kamer gonsde.
Vloekend lukte het hem na twee mislukte pogingen eindelijk met om zijn verstijfde arm op de knop te rammen.
Nog half suf was de neiging groot zich nog een keer om te draaien, maar door de o zo bekende volle blaas en het besef dat het dagelijkse programma begonnen was gooide hij de dekens van zich af.
Een paar seconden op de rand van het bed zitten met de armen onder het hoofd, even uitstrekken en Hoppaaaaaaaa! Op naar de badkamer.
Terwijl hij de deur van de slaapkamer open deed hoorde hij de rest van de familie al beneden.
Zijn vader en moeder waren in gesprek en zijn oudere broer en jongere zusje deden zoals gewoonlijk hun best om boven elkaar uit te komen.
Waarom waren zij toch altijd vroeger op dan hij?
Toen de vloer van het oude gehorige huis begon te kraken onder zijn voetstappen leek dat zijn moeder te alarmeren.
''Ben je wakker Malcolm? Het brood staat al voor je klaar,
Kleed je om en kom naar beneden!''
Malcolm, alles behalve een ochtendmens, slaakte een zucht en opende de deur van de badkamer.
Hij begon zoals gewoonlijk met het wassen van zijn gezicht en het verwijderen van slaap uit zijn ogen.
Malcolm was een gewone jongen. Donker lang halflang haar, blauwe ogen, slank doch gespierd postuur, brildragend en rustig van aard.
Al met al leek het een gewone jongen, toch was er iets met hem, iets wat niet gelijk opviel.
Het was jammer, maar in het leven van deze op het eerste gezicht normale en vlotte tiener was een kwaadaardige ontwikkeling geslopen, iets dat schijnbaar klein en onschuldig begon, maar wat vaak uitgroeit tot iets wat het leven van een jong mens volledig kan beheersen.
Hij had zijn tanden gepoetst en schoon ondergoed aangetrokken.
Hij liep naar de klerenkast en pakte een spijkerbroek.
Op zich de normaalste zaak van de wereld.
Toen hij één been in had gestoken kwam ''het'' daar weer.
Kwade gedachten en gevoelens van onbehagen maakten zich van de jonge knul meester.
Het was al eens vaker gebeurd en hij had er weinig aandacht aan geschonken, maar nu viel het hem zelf ook wel op dat het zich steeds vaker en op ongewenste momenten openbaarde.
Hij stond stil, mompelde een zacht bijna onhoorbaar ''shit'' en haalde zijn rechterbeen uit zijn broekspijp om het er daarna weer direct in te steken.
Dit herhaalde zich vijf keer.
Het omslachtige ritueel werd onderbroken door zijn moeder die wederom begon te roepen.
'''Malcolm! Als je beneden komt wil je vader even met je praten!''
Hierdoor werd Malcolm uit zijn gedachten gerukt, trok zijn broek aan en ging naar beneden om plaats te nemen aan de ontbijttafel.
Aan twee lege borden te zien waren zijn broer en zus al de deur uit.
Aan tafel zat alleen zijn vader nog de krant te lezen terwijl zijn moeder aan de aanrecht stond.
Terwijl de vrouw de lege borden afruimde zette Malcolm zich tegen over zijn vader neer en begon aan zijn brood.
Zijn vader zat verscholen achter de krant en had nog geen woord uitgebracht of opgekeken.
Dit was zijn vaste ochtendritueel.
De man heette Klaas en was een forse man begin veertig.
Lang en breed met dezelfde uiterlijke kenmerken van zijn zoon wat betreft haar en ogen.
Hoewel hij het postuur had van een bouwvakker was hij werkzaam op een assurantiekantoor.
Zijn kleding bestond dan ook uit een wit overhemd met daar onder een zwarte pantalon met gestreken vouw. Het geheel werd afgemaakt door een paar exclusieve bruine leren herenschoenen.
Zijn stropdas deed hij altijd pas om als hij op het punt stond de deur uit te gaan.
Terwijl zijn zoon bezig was met het verorberen van brood liet zijn vader de krant zakken.
Met enigszins strenge blik keek hij zoonlief aan die met bolle wangen vol brood verrast terugkeek.
''Je bent toch niet vergeten wat je na schooltijd ook al weer moet doen?''
Malcolm slikte net een hap door zijn keel.
''Je weet toch dat opa en oma vandaag komen logeren niet?''
Deze aanvullende vraag kwam van zijn moeder.
Een mooie blonde aantrekkelijke vrouw in haar dertiger jaren.
Ze had een mooi ovaal gezicht, blauwe ogen, lang blond haar dat ze opgestoken droeg.
Ze was gekleed in een lange blauwe jurk die er enigszins burgerlijk uitzag.
Haar naam was Merie en was al doende bezig met de vaat.
Ze had de vraag gesteld zonder zich om te draaien.
Malcolm wilde antwoord geven maar toen nam zijn vader weer het woord.
Terwijl hij de krant opvouwde en in een hoek van de tafel smeet zij hij:
''Je weet dat Opa en Oma van ouderwetse gezelligheid houden, daarom neem je nu geld mee naar school zodat je na schooltijd even langs die spellenwinkel kan gaan.
Je weet die toch wel te vinden?''
Malcom knikte.
''Dat is niet zo moeilijk te onthouden pap.
Het is toch daar in die straat waar onlangs dat verschrikkelijke ongeluk is gebeurd?''
Zijn moeder draaide zich om.
Ze bracht haar hand voor haar mond en haar ogen kregen een melancholieke glans.
''Inderdaad, die straat ja, om precies te zijn daar pal voor de deur.
Ach gut, dat ongeluk ja...
Ik heb er onlangs nog met Yvonne en Martha over gesproken, die waren getuige.
Het is nu al maanden geleden maar ze zijn nog steeds niet helemaal de oude.''
Haar stem klonk treurig een meelevend.
Vader fronste zijn wenkbrauwen en zijn mondhoeken stonden ernstig.
Hij vroeg aan zijn vrouw;
''Lopen ze nog steeds bij slachtofferhulp?
Moeder antwoordde;
''Nog steeds ja, en zij niet alleen.
Meerdere mensen die dat voorval gezien hebben hebben er nog dagelijks last van.
Het moet ook een verschrikkelijk schouwspel zijn geweest.
Echt verschrikkelijk!''
''Dat is het altijd als iemand op een dergelijke manier verongelukt'' reageerde vader enigszins gelaten.
''Het is te hopen dat wij dat nooit mee hoeven te maken.
Wie was het eigenlijk ook al weer die verongelukte?''
Zijn vrouw antwoordde;
''Het was ene van Veen.''
De stakker, ik weet er het fijne niet van, maar het gerucht gaat dat hij toch al veel pech had.
Hij schijnt vlak voor dat ongeluk ook al zijn vrouw verloren te hebben en zijn baan kwijt geraakt.''
Malcolm veranderde met puberige onverschilligheid het onderwerp en vroeg;
''Pap, Ik weet wel dat Opa en Oma van ouderwetse gezelligheid houden maar is zo'n stom bordspel nou echt nodig? we kunnen toch ook gewoon tv kijken?''
Vader was kort.
''Niks er van, het zijn mensen op leeftijd en we mogen dankbaar zijn dat we ze nog gezond en wel bij ons hebben, is het nu ook echt zo'n grote moeite om die mensen op hun eigen ouderwetse manier te vermaken die ene keer dat ze komen logeren?
Het zal me trouwens een biet zijn wat je meeneemt, ganzenbord of dammen of wat dan ook, dus kies maar iets uit wat je zelf ook leuk vind.''
Malcolm zweeg en keek gelaten de andere kant op.
Vader richtte zich op.
''Schat ik ga naar mijn werk.
En jij, jij weet wat je te doen staat, en nu naar school!''
-
P_Westdijk
- Typmachine
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 27 jan 2011 21:55
- Locatie: Dichtbij de A-27
- Contacteer:
Een verrassende wending in het verhaal met de introductie van nieuwe personages. Mijn eerste indruk is dat het op een andere manier is geschreven. Je wilt een heleboel kwijt en je doet je best om bij de lezers een beeld op te roepen met je beschrijvingen. Voor mijn gevoel een beetje te veel. Een personage kan ook 'groeien' naarmate het verhaal vordert. Terwijl ik me afvraag om je iedereen in zijn omgeving ook gedetailleerd moet beschrijven, maar dat is vooral afhankelijk van de rol die zij in het verhaal gaan spelen.
Een leuk stuk, maar zelf had ik deze tekst in enigszins aangepaste vorm in de alinea er onder verwerkt om het Malcolm te laten ondergaan. Nu komt het op me over alsof het er echt los van staat. De lezer kan zich even inleven dan dan duikt de rest van het verhaal op.
Je schept hier in weinig woorden een plezierig beeld van een gezin. Het roept meteen een beeld bij me op.
De eerste zin trok mijn volle aandacht. Je schept verwachtingen bij deze lezer en vervolgens stel je hem teleur. Wat hier op volgde is nog te wazig naar mijn zin. Je hoeft niet alles in één keer prijs te geven, maar nu kan het nog letterlijk alle kanten op. Het is een keuze die je als schrijver maakt.
Dit vind ik een stukje dat er voor me uitspringt. Je licht een tipje van de sluier op en iedere lezer heeft zijn eigen gedachten wat deze gedachten en gevoelens kunnen inhouden.
..getuigen. Getuige is enkelvoud en hier heb je het over twee personages.
Wat me opvalt is dat je in de dialogen ook zinnen onder elkaar zet die door dezelfde persoon worden uitgesproken. Deze kunnen achter elkaar.
Opa en oma begin je alleen met een hoofdletter als ze aan het begin van een zin staan.
Je wilt een duidelijke scheiding maken tussen de generaties met ouderwetse gezelligheid, bordspellen, etc. Misschien is het een optie om Malcolm te laten insueren dat het bordspel ook op de I-pad kan of iets dergelijks. Je legt dan ook de nadruk op de technologische kloof.
Een deel dat ik onwillekeurig toch vergelijk met de voorgaande delen en iets minder vind. Het komt te geforceerd op me over. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt, want ik ben natuurlijk slechts één lezer en het is en blijft jouw verhaal.
Obnoxio schreef: We kennen het allemaal. Onder warme dikke dekens liggen we lekker weggezonken in onze eigen sfeervolle droomwereld zonder besef van tijd en verplichting, om vervolgens ruw gerstoord te worden door het bombastische geluid van de wekker dat ons genadeloos terug slingert in de rauwe koude realiteit met zijn alledaagse routine en beslommeringen.
Een leuk stuk, maar zelf had ik deze tekst in enigszins aangepaste vorm in de alinea er onder verwerkt om het Malcolm te laten ondergaan. Nu komt het op me over alsof het er echt los van staat. De lezer kan zich even inleven dan dan duikt de rest van het verhaal op.
Obnoxio schreef: Terwijl hij de deur van de slaapkamer open deed hoorde hij de rest van de familie al beneden.
Zijn vader en moeder waren in gesprek en zijn oudere broer en jongere zusje deden zoals gewoonlijk hun best om boven elkaar uit te komen.
Je schept hier in weinig woorden een plezierig beeld van een gezin. Het roept meteen een beeld bij me op.
Obnoxio schreef: Al met al leek het een gewone jongen, toch was er iets met hem, iets wat niet gelijk opviel.
Het was jammer, maar in het leven van deze op het eerste gezicht normale en vlotte tiener was een kwaadaardige ontwikkeling geslopen, iets dat schijnbaar klein en onschuldig begon, maar wat vaak uitgroeit tot iets wat het leven van een jong mens volledig kan beheersen.
De eerste zin trok mijn volle aandacht. Je schept verwachtingen bij deze lezer en vervolgens stel je hem teleur. Wat hier op volgde is nog te wazig naar mijn zin. Je hoeft niet alles in één keer prijs te geven, maar nu kan het nog letterlijk alle kanten op. Het is een keuze die je als schrijver maakt.
Obnoxio schreef: Toen hij één been in had gestoken kwam ''het'' daar weer.
Kwade gedachten en gevoelens van onbehagen maakten zich van de jonge knul meester.
Het was al eens vaker gebeurd en hij had er weinig aandacht aan geschonken, maar nu viel het hem zelf ook wel op dat het zich steeds vaker en op ongewenste momenten openbaarde.
Dit vind ik een stukje dat er voor me uitspringt. Je licht een tipje van de sluier op en iedere lezer heeft zijn eigen gedachten wat deze gedachten en gevoelens kunnen inhouden.
Obnoxio schreef: Ik heb er onlangs nog met Yvonne en Martha over gesproken, die waren getuige.
..getuigen. Getuige is enkelvoud en hier heb je het over twee personages.
Wat me opvalt is dat je in de dialogen ook zinnen onder elkaar zet die door dezelfde persoon worden uitgesproken. Deze kunnen achter elkaar.
Opa en oma begin je alleen met een hoofdletter als ze aan het begin van een zin staan.
Je wilt een duidelijke scheiding maken tussen de generaties met ouderwetse gezelligheid, bordspellen, etc. Misschien is het een optie om Malcolm te laten insueren dat het bordspel ook op de I-pad kan of iets dergelijks. Je legt dan ook de nadruk op de technologische kloof.
Een deel dat ik onwillekeurig toch vergelijk met de voorgaande delen en iets minder vind. Het komt te geforceerd op me over. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt, want ik ben natuurlijk slechts één lezer en het is en blijft jouw verhaal.
Writing has laws of perspective,
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.