Donderdag 5 mei 23:45
Het meisje dat net als de rotsen om zich heen op instorten stond, had zich nog nooit zo wanhopig gevoeld – althans, niet dat ze zich kon herinneren. Het leek wel alsof een windvlaag op het moment dat ze voor het eerst haar ogen opende al haar herinneringen met zich mee had gevoerd. Stuk voor stuk. Ze wist niet wie ze was of waar ze was.
Beelden flitsten als woeste donderslagen voor haar netvlies langs. Een feest. Een zoenend stel. Een ruzie. De loop van een pistool. Ze kon het echter niet plaatsen. Het was alsof ze naar een film staarde waar ze halverwege pas was komen invallen.
Haar hersenen speelden een spelletje met haar, dat ze keer op keer weer verloor. Ze probeerde voet bij stuk zich te herinneren hoe ze in het ravijn terecht was gekomen, maar haar benevelde brein liet het niet toe. Telkens als ze dacht de betekenis van een beeld beet te hebben, liet een steek die tot in haar schedel doordrong haar weer in het diepe vallen.
Kermend van de pijn greep ze naar haar hoofd, bang dat hij zou ontploffen door het irritante gebonk. Wat ze niet doorhad, was dat er een diepe snee over haar kruin liep en het bloed zich vastgreep aan haar zwarte haren. De pijn verspreidde zich als een bijtend gif door haar aderen en ze kon er niets tegen doen.
Ze balde haar handen tot vuisten. Haar geschreeuw sloeg woest tegen de rotsen en even was ze bang dat alles in zou storten, waardoor ze hier nooit meer vandaan zou komen. Heel voorzichtig betaste ze haar gezicht. Haar vingers trilden van angst. Het kloppende gevoel in haar wang deed haar het ergste vrezen en ze schrok bij het zien van het bloed aan haar vingertoppen. Huiverend wendde ze haar blik af, terwijl de ijzeren geur bleef aandringen.
Wat was er in hemelsnaam gebeurd? Een vraag waarop geen enkel antwoord logisch tot haar overkwam. De verschillende scenario’s speelden zich eindeloos en telkens pijnlijker in haar hoofd af, terwijl de tranen in haar beschadigde huid prikten. Voor een tijdje gaf ze zich over aan de onmacht en liet haar lichaam zijn gang gaan. De tranen namen al haar verdriet met zich mee, waardoor de wereld uitliep tot een donkere waas.
Laat me wakker worden. Alsjeblieft, laat me wakker worden! Haar gebarsten lippen vormden de woorden zonder geluid, maar antwoord kreeg ze niet.
Nee, haar vader zou haar niet wakker fluisteren met de liefkozende woorden dat er warme melk met honing voor haar klaar stond.
Klik! De herinnering flitste als een oude film voor haar bruine ogen langs. Haar vader had zoals altijd na een nachtmerrie verse melk voor haar opgewarmd, waar hij dan stroperige honing doorheen goot. Het meisje keek ondeugend vanaf de keukentafel toe, terwijl hij met de honing speelde en het vanaf een grote hoogte in de pan liet vallen. Als hij knoeide keek hij schuw om zich heen, voordat hij de honing zo onopvallend mogelijk van zijn vinger likte, maar ze had het natuurlijk al lang gezien en lachte.
Het was alsof de herinnering haar hard in haar gezicht had geslagen en ze uit de verdoving van angst ontwaakte. Voor het eerst was er hoop in haar ogen te vinden. Als ze zich dit weer kon herinneren, dan zou de rest van haar geheugen langzamerhand ook terug moeten komen, toch?
Ze duwde zichzelf met haar ellebogen overeind. Het meisje wilde op dit moment niets liever dan aan diezelfde keukentafel zitten, starend naar haar vader. Ze moest hier uit zien te komen.
Ten dode opgeschreven (mee gestopt)
-
P_Westdijk
- Typmachine
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 27 jan 2011 21:55
- Locatie: Dichtbij de A-27
- Contacteer:
In één stuk uitgelezen en verlangend naar meer. Het verhaal zit goed in elkaar en leest fijn. Haar huidige situatie vormen een goed contrast met haar herinneringen die een plezierig beeld bij me oproepen van het gezin waaruit ze komt.
Writing has laws of perspective,
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
Whaauw 
Ik vind hem erg mooi en beeldend geschreven. Leuk, leuk, leuk 
Ik heb geen fouten ontdekt, en het verhaal was erg makkelijk en duidelijk te volgen. Verder heb ik er niet echt iets op te zeggen 
Ik vind hem erg mooi en beeldend geschreven. Leuk, leuk, leuk Ik heb geen fouten ontdekt, en het verhaal was erg makkelijk en duidelijk te volgen. Verder heb ik er niet echt iets op te zeggen It's okey to be afraid!
Ellie Goulding
Ellie Goulding
Ik vind dit echt een geweldig verhaal. Het is spannend en mysterieus.
De verbeteringen in jouw verhaal, laten de gevoelens van de hoofdpersoon veel beter naar voren komen. Ik kan maar één ding zeggen: ga verder
De verbeteringen in jouw verhaal, laten de gevoelens van de hoofdpersoon veel beter naar voren komen. Ik kan maar één ding zeggen: ga verder
Ik geloof in monsters onder mijn bed.
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Wow! Goed begin!
Doet je meteen naar meer verlangen!
Ik vond één foutje in je tekst (gewoon een typfoutje denk ik):
Doet je meteen naar meer verlangen!
Ik vond één foutje in je tekst (gewoon een typfoutje denk ik):
Snel meerZe vocht tegen de tranen die haar zo uitputten
Het zien van de wonden op haar armen en benen had een merkwaardig effect op het meisje. Het liefst wendde ze haar blik er zo snel mogelijk vanaf, maar tegelijkertijd was ze er ook door gefascineerd. Het rauwe vlees was nog rood, maar aan de randen waren al donkere korsten ontstaan.
Ze kon zich herinneren dat ze vroeger als klein meisje vaak op de boulevard speelde, waarbij ze dan onder de schrammen en blauwe plekken thuis was gekomen. De volgende dag waarschuwde haar moeder haar dan telkens om de korsten er niet af te peuteren, maar zoals altijd negeerde ze de goed bedoelde woorden. Gewoon om haar moeder te irriteren.
Gek genoeg ontstond er een vreemd gevoel van woede in haar onderbuik. Ze had het idee de vrouw te horen haten, maar begreep niet hoe zich zoveel afkeer in haar binnenste wist op te borrelen bij het beeld van zo’n zorgzame moeder.
De overvallende emoties brachten haar nog meer in de war dan dat ze al was, dus duwde ze deze ene herinnering van zich af.
Ze beloofde zichzelf deze keer van de korsten af te blijven om het genezingsproces niet te vertragen, dat zou alleen maar voor meer problemen zorgen. Deze wonden waren echter veel groter dan die ze als kind had opgelopen. Dat betekende dat ze hier al minstens een dag of twee bewusteloos had gelegen. Als ze zolang niets van zich had laten horen, dan zouden ze vast al naar haar op zoek zijn. Opgetogen keek ze om zich heen voor een nieuwe gedachte er een abrupt einde aan maakte. Waar moesten ze dan beginnen met zoeken? Ze wist zelf niet eens hoe ze hier terecht was gekomen.
Hoewel de realiteit haar pijnigde, wist ze zeker dat ze haar niet zouden vinden tenzij ze zelf actie zou ondernemen, dus begon ze te schreeuwen. Het eerste wat bij haar was opgekomen. Haar stembanden hadden moeite om geluid te produceren. Het vergde zelfs zoveel energie van haar dat ze het gevoel had flauw te vallen. Zwarte vlekken dansten voor haar ogen langs.
Het hese geschreeuw galmde door het ravijn en stierf langzaam weg. Verslagen liet ze zichzelf weer op haar rug vallen. De hulpkreten bleven in haar droge keel steken. Ze wilde ze er uit spugen, maar het meisje was op. Al haar energie leek uit haar gewrongen te zijn.
De krijtachtige rotsen zagen er angstaanjagend uit onder de stralen van de maan, bijna alsof ze haar elk moment konden opslokken in de donkerste duisternis. De rillingen liepen over haar rug.
Haar hersenen bleven in een vlaag van angst redeneren. Iemand moest haar zien te vinden; ze moest hier uit komen, dus gooide ze stenen de hoogte in om de aandacht van een willekeurige voorbijganger te trekken. Ze vlogen in zo’n mooie boog over de rand, dat ze zichzelf afvroeg of ze op een balsport zat. Met een hard geluid hoorde ze de stenen op de grond boven haar klappen, maar buiten dat bleef het akelig stil. Geen respons.
Wie hield ze ook voor de gek? Rond dit tijdstip waren er vast geen wandelaars, tenzij ze het risico wilden lopen het ravijn over het hoofd te zien en net als zij naar beneden te storten.
Het meisje voelde zich machteloos en stond op het punt op te geven, totdat er een achteloos idee haar te binnen schoot. Dom, dommer, domst.
Nee, niet doen! Dit is levensgevaarlijk. Dit word je dood nog!, maar het meisje negeerde de schreeuwende alarmbellen.
Vastbesloten zette ze de eerste stap naar haar vrijheid, maar zakte vrijwel direct door haar enkel. De scherpe pijn liet haar adem stokken en trok door haar hele lichaam. Haar enkel was vast gekneusd of nog erger: gebroken.
Ze keek wanhopig omhoog en verbaasde zich over het feit dat ze überhaupt nog in leven was. Ja, een leven waarvan ze zich bijna niets meer kon herinneren, alsof ze het nooit geleefd had.
Ze voelde de zouten tranen weer achter haar ogen branden. Stond haar vader maar aan haar zijde.
“Een Price geeft nooit op!” echode het door haar hoofd. De liefkozing in de stem leek haar hoofdpijn voor een paar seconden weg te nemen.
Ze had dit gezegde vaker aangehoord. Ontelbare keren zelfs. Als ze zichzelf weer eens in de problemen had verwikkeld, sprak haar vader deze woorden uit alsof ze een toverspreuk vormden en haar even alle zorgen deden vergeten.
De herinnering betekende dan ook veel voor haar. Zeker omdat ze nu iets nieuws over zichzelf was komen te weten. Haar achternaam was Price!
Ze kon zich herinneren dat ze vroeger als klein meisje vaak op de boulevard speelde, waarbij ze dan onder de schrammen en blauwe plekken thuis was gekomen. De volgende dag waarschuwde haar moeder haar dan telkens om de korsten er niet af te peuteren, maar zoals altijd negeerde ze de goed bedoelde woorden. Gewoon om haar moeder te irriteren.
Gek genoeg ontstond er een vreemd gevoel van woede in haar onderbuik. Ze had het idee de vrouw te horen haten, maar begreep niet hoe zich zoveel afkeer in haar binnenste wist op te borrelen bij het beeld van zo’n zorgzame moeder.
De overvallende emoties brachten haar nog meer in de war dan dat ze al was, dus duwde ze deze ene herinnering van zich af.
Ze beloofde zichzelf deze keer van de korsten af te blijven om het genezingsproces niet te vertragen, dat zou alleen maar voor meer problemen zorgen. Deze wonden waren echter veel groter dan die ze als kind had opgelopen. Dat betekende dat ze hier al minstens een dag of twee bewusteloos had gelegen. Als ze zolang niets van zich had laten horen, dan zouden ze vast al naar haar op zoek zijn. Opgetogen keek ze om zich heen voor een nieuwe gedachte er een abrupt einde aan maakte. Waar moesten ze dan beginnen met zoeken? Ze wist zelf niet eens hoe ze hier terecht was gekomen.
Hoewel de realiteit haar pijnigde, wist ze zeker dat ze haar niet zouden vinden tenzij ze zelf actie zou ondernemen, dus begon ze te schreeuwen. Het eerste wat bij haar was opgekomen. Haar stembanden hadden moeite om geluid te produceren. Het vergde zelfs zoveel energie van haar dat ze het gevoel had flauw te vallen. Zwarte vlekken dansten voor haar ogen langs.
Het hese geschreeuw galmde door het ravijn en stierf langzaam weg. Verslagen liet ze zichzelf weer op haar rug vallen. De hulpkreten bleven in haar droge keel steken. Ze wilde ze er uit spugen, maar het meisje was op. Al haar energie leek uit haar gewrongen te zijn.
De krijtachtige rotsen zagen er angstaanjagend uit onder de stralen van de maan, bijna alsof ze haar elk moment konden opslokken in de donkerste duisternis. De rillingen liepen over haar rug.
Haar hersenen bleven in een vlaag van angst redeneren. Iemand moest haar zien te vinden; ze moest hier uit komen, dus gooide ze stenen de hoogte in om de aandacht van een willekeurige voorbijganger te trekken. Ze vlogen in zo’n mooie boog over de rand, dat ze zichzelf afvroeg of ze op een balsport zat. Met een hard geluid hoorde ze de stenen op de grond boven haar klappen, maar buiten dat bleef het akelig stil. Geen respons.
Wie hield ze ook voor de gek? Rond dit tijdstip waren er vast geen wandelaars, tenzij ze het risico wilden lopen het ravijn over het hoofd te zien en net als zij naar beneden te storten.
Het meisje voelde zich machteloos en stond op het punt op te geven, totdat er een achteloos idee haar te binnen schoot. Dom, dommer, domst.
Nee, niet doen! Dit is levensgevaarlijk. Dit word je dood nog!, maar het meisje negeerde de schreeuwende alarmbellen.
Vastbesloten zette ze de eerste stap naar haar vrijheid, maar zakte vrijwel direct door haar enkel. De scherpe pijn liet haar adem stokken en trok door haar hele lichaam. Haar enkel was vast gekneusd of nog erger: gebroken.
Ze keek wanhopig omhoog en verbaasde zich over het feit dat ze überhaupt nog in leven was. Ja, een leven waarvan ze zich bijna niets meer kon herinneren, alsof ze het nooit geleefd had.
Ze voelde de zouten tranen weer achter haar ogen branden. Stond haar vader maar aan haar zijde.
“Een Price geeft nooit op!” echode het door haar hoofd. De liefkozing in de stem leek haar hoofdpijn voor een paar seconden weg te nemen.
Ze had dit gezegde vaker aangehoord. Ontelbare keren zelfs. Als ze zichzelf weer eens in de problemen had verwikkeld, sprak haar vader deze woorden uit alsof ze een toverspreuk vormden en haar even alle zorgen deden vergeten.
De herinnering betekende dan ook veel voor haar. Zeker omdat ze nu iets nieuws over zichzelf was komen te weten. Haar achternaam was Price!
Laatst gewijzigd door ROMEH op 09 nov 2012 11:27, 1 keer totaal gewijzigd.
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
Weer goed geschreven.
Haar vader lijkt me echt een aardige vader! Hij maakt warme melk met honing en moedigt je aan.
En haar moeder zal wel vervelend zijn, omdat ze zo een gevoel van haat bij haar krijgt. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!
Haar vader lijkt me echt een aardige vader! Hij maakt warme melk met honing en moedigt je aan.
En haar moeder zal wel vervelend zijn, omdat ze zo een gevoel van haat bij haar krijgt. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!
Ik geloof in monsters onder mijn bed.
-
P_Westdijk
- Typmachine
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 27 jan 2011 21:55
- Locatie: Dichtbij de A-27
- Contacteer:
Een kleine opmerking over het stenen gooien. Misschien bedoel je over de rand. Als je stenen gooit en deze komen met een klap tegen de rand aan, dan vallen ze vervolgens weer naar beneden. Misschien wel bijna op haar, maar dat laat ik aan jou over.
Om niet in herhaling te vallen met mijn eerdere reactie laat ik het hierbij.
Om niet in herhaling te vallen met mijn eerdere reactie laat ik het hierbij.
Writing has laws of perspective,
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
@Abel: Bedankt voor je reactie. Jij weet me altijd weer op te vrolijken. Je ziet precies waar dit verhaal om draait!
@Pierre: Bedankt voor je verbetering en je eerdere reactie. Ik heb het gelijk aangepast. In mijn hoofd vlogen de stenen gewoon over de rand heen, maar op papier niet, haha. Slim..
___________________________________________________________________________________
Ze trok haar veters zo strak mogelijk aan in de hoop dat het haar steun genoeg zou geven om te kunnen lopen. Voor de tweede keer stond ze op, ditmaal voorzichtiger.
Ze spoorde haar voeten aan. Het voelde niet prettig, maar ze bleef tenminste overeind. Twijfelend greep ze één van de rotsen vast en trok zich langzaam omhoog. Bij elke stap voelde ze een steek in haar verzuurde spieren, maar dat weerhield haar niet om verder te klimmen. Ze verlangde naar het leven waarin haar vader warme melk met honing maakte en haar moeder zeurde om een schaafwond. Alles was beter dan deze vergetelheid vol angst en frustratie.
De scherpe rotsen sneden als messen door haar huid heen, terwijl ze zichzelf dwong niet naar beneden te kijken. Haar nieuwsgierigheid overwon echter.
Het voelde alsof het ongeloof haar lichaam compleet overnam, toen ze zag hoe hoog ze zich al bevond. Een golf van misselijkheid liet haar even wankelen, maar al snel herstelde ze zich.
Kreunend zette ze zich met haar linkervoet af en greep naar de volgende rots. Een windvlaag deed de bomen ruisen en haar zwarte haren opvliegen, maar naast het geritsel van de bladeren hoorde ze nog iets.
Ze spitste haar oren in een poging het geluid te kunnen plaatsen. Takken kraakten. Gevallen bladeren verbrijzelden. Het leken wel voetstappen!
Haar tempo versnelde. Links. Rechts. Links. Rechts. Alle kracht die ze nog over had, was geconcentreerd in deze beweging.
De adrenaline gierde door haar lijf. Dit was haar kans! Ze wilde om hulp roepen; de longen uit haar lijf schreeuwen, maar haar hersenen leken haar teken niet te begrijpen. Alsof ze een hele andere taal spraken dan zij. Er kwam geen enkel geluid over haar trillende lippen.
De tranen sprongen dan ook in haar ogen, toen ze de voetstappen de nacht in hoorde verdwijnen en weer alleen was met de huiveringwekkende stilte.
Verdomme.
Ze staarde naar de rijkdom van sterren aan de hemel. Hoe kon ze zo naïef zijn om te denken dit te overleven? Als ze de rand van het ravijn had bereikt, was ze er nog lang niet. Bovenaan het ravijn strekte zich een enorm bos uit. Het zou uren, misschien wel dagen duren voordat ze zich daar eindelijk een weg uit had gevochten, als ze al niet was gestorven aan haar verwondingen. Het besef was als een steek in haar hart. Ze sloot haar ogen.
Er zat niets anders op dan op te geven. Het hing in de lucht als een teken van verlies. Ze had gestreden tot het laatste moment, tot ze echt niet meer kon.
Het meisje stond op het punt de rotsen los te laten en zichzelf de diepte in te laten vallen; voor een seconde zich vrij als een vogel te voelen, tot er een vallende ster langs de horizon schoot.
Klik. De vallende ster had een beeld in haar los gepeuterd van zichzelf en een onbekend, blond meisje aan de kust van het strand. Hand in hand staarden ze naar de sterrenregen die zich eens in het jaar liet zien.
De twee meisjes moesten wel vriendinnen zijn. Ze had de intense vriendschap als een kriebel in haar buik gevoeld, terwijl het beeld zich voor haar aftekende.
Er blonk weer nieuwe hoop in haar ogen en deze keer zou ze niet opgeven. Ze moest verder.
Het meisje was nu al vanaf zo ver gekomen, dat het zonde was toe te geven aan de angst.
Vastberaden zette ze zich voor een laatste keer af. De pijn sidderde door haar lichaam, maar ze wist zichzelf over de rand te rollen.
Tranen van geluk stroomden over haar rood aangelopen wangen, toen ze het gras onder haar rug voelde kietelen. Haar borstkas ging als een gek op en neer en haar gelach verspreidde zich door het bos.
De pijn was eerder nog nooit zo ondragelijk geweest als nu. Het leek haar wel tot op het bot te verteren, maar ze beval zichzelf het voor even te negeren en van het moment te genieten.
@Pierre: Bedankt voor je verbetering en je eerdere reactie. Ik heb het gelijk aangepast. In mijn hoofd vlogen de stenen gewoon over de rand heen, maar op papier niet, haha. Slim..
___________________________________________________________________________________
Ze trok haar veters zo strak mogelijk aan in de hoop dat het haar steun genoeg zou geven om te kunnen lopen. Voor de tweede keer stond ze op, ditmaal voorzichtiger.
Ze spoorde haar voeten aan. Het voelde niet prettig, maar ze bleef tenminste overeind. Twijfelend greep ze één van de rotsen vast en trok zich langzaam omhoog. Bij elke stap voelde ze een steek in haar verzuurde spieren, maar dat weerhield haar niet om verder te klimmen. Ze verlangde naar het leven waarin haar vader warme melk met honing maakte en haar moeder zeurde om een schaafwond. Alles was beter dan deze vergetelheid vol angst en frustratie.
De scherpe rotsen sneden als messen door haar huid heen, terwijl ze zichzelf dwong niet naar beneden te kijken. Haar nieuwsgierigheid overwon echter.
Het voelde alsof het ongeloof haar lichaam compleet overnam, toen ze zag hoe hoog ze zich al bevond. Een golf van misselijkheid liet haar even wankelen, maar al snel herstelde ze zich.
Kreunend zette ze zich met haar linkervoet af en greep naar de volgende rots. Een windvlaag deed de bomen ruisen en haar zwarte haren opvliegen, maar naast het geritsel van de bladeren hoorde ze nog iets.
Ze spitste haar oren in een poging het geluid te kunnen plaatsen. Takken kraakten. Gevallen bladeren verbrijzelden. Het leken wel voetstappen!
Haar tempo versnelde. Links. Rechts. Links. Rechts. Alle kracht die ze nog over had, was geconcentreerd in deze beweging.
De adrenaline gierde door haar lijf. Dit was haar kans! Ze wilde om hulp roepen; de longen uit haar lijf schreeuwen, maar haar hersenen leken haar teken niet te begrijpen. Alsof ze een hele andere taal spraken dan zij. Er kwam geen enkel geluid over haar trillende lippen.
De tranen sprongen dan ook in haar ogen, toen ze de voetstappen de nacht in hoorde verdwijnen en weer alleen was met de huiveringwekkende stilte.
Verdomme.
Ze staarde naar de rijkdom van sterren aan de hemel. Hoe kon ze zo naïef zijn om te denken dit te overleven? Als ze de rand van het ravijn had bereikt, was ze er nog lang niet. Bovenaan het ravijn strekte zich een enorm bos uit. Het zou uren, misschien wel dagen duren voordat ze zich daar eindelijk een weg uit had gevochten, als ze al niet was gestorven aan haar verwondingen. Het besef was als een steek in haar hart. Ze sloot haar ogen.
Er zat niets anders op dan op te geven. Het hing in de lucht als een teken van verlies. Ze had gestreden tot het laatste moment, tot ze echt niet meer kon.
Het meisje stond op het punt de rotsen los te laten en zichzelf de diepte in te laten vallen; voor een seconde zich vrij als een vogel te voelen, tot er een vallende ster langs de horizon schoot.
Klik. De vallende ster had een beeld in haar los gepeuterd van zichzelf en een onbekend, blond meisje aan de kust van het strand. Hand in hand staarden ze naar de sterrenregen die zich eens in het jaar liet zien.
De twee meisjes moesten wel vriendinnen zijn. Ze had de intense vriendschap als een kriebel in haar buik gevoeld, terwijl het beeld zich voor haar aftekende.
Er blonk weer nieuwe hoop in haar ogen en deze keer zou ze niet opgeven. Ze moest verder.
Het meisje was nu al vanaf zo ver gekomen, dat het zonde was toe te geven aan de angst.
Vastberaden zette ze zich voor een laatste keer af. De pijn sidderde door haar lichaam, maar ze wist zichzelf over de rand te rollen.
Tranen van geluk stroomden over haar rood aangelopen wangen, toen ze het gras onder haar rug voelde kietelen. Haar borstkas ging als een gek op en neer en haar gelach verspreidde zich door het bos.
De pijn was eerder nog nooit zo ondragelijk geweest als nu. Het leek haar wel tot op het bot te verteren, maar ze beval zichzelf het voor even te negeren en van het moment te genieten.
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
Ja, je gaat eindelijk weer verder! Ik had dit stuk al gelezen, maar dat is alweer een tijdje geleden. Ik vind het nog steeds erg leuk en goed geschreven. De herinneringen die je af en toe heeft, vind ik erg goed gevonden. Zo krijg je beetje bij beetje een beeld van haar leven. Maar je geeft niet te veel weg, waardoor je blijft doorlezen om van al deze puzzelstukjes een duidelijk beeld te maken.
Ga gauw verder!
Ik had dit stuk al gelezen, maar dat is alweer een tijdje geleden. Ik vind het nog steeds erg leuk en goed geschreven. De herinneringen die je af en toe heeft, vind ik erg goed gevonden. Zo krijg je beetje bij beetje een beeld van haar leven. Maar je geeft niet te veel weg, waardoor je blijft doorlezen om van al deze puzzelstukjes een duidelijk beeld te maken.Ga gauw verder!
Ik geloof in monsters onder mijn bed.
@Abel: Bedankt voor je lieve reactie. Ik word er helemaal happy van. Na like 2 maanden, ga ik eindelijk weer verder. Geeft een goed gevoel, haha.
@Justme: Altijd fijn om te horen dat iemand een verhaal origineel vindt. Dat betekend dus dat ik iets goed doe, hihi. Leuk dat je meeleest!
___________________________________________________________________________________
* zie hieronder.
@Justme: Altijd fijn om te horen dat iemand een verhaal origineel vindt. Dat betekend dus dat ik iets goed doe, hihi. Leuk dat je meeleest!
___________________________________________________________________________________
* zie hieronder.
Laatst gewijzigd door ROMEH op 28 nov 2012 19:01, 1 keer totaal gewijzigd.
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
Weer een goed stuk! Weet je wat ik me afvraag, hè? Waarom heeft niemand haar nog gevonden? Ik bedoel, ze moet al een paar dagen vermist zijn... Nou ja, ze zal zich wel in the middle of nowhere bevinden, haha.
Ga gauw verder, want ik ben benieuwd naar het volgende stuk
Ga gauw verder, want ik ben benieuwd naar het volgende stuk
Ik geloof in monsters onder mijn bed.
-
P_Westdijk
- Typmachine
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 27 jan 2011 21:55
- Locatie: Dichtbij de A-27
- Contacteer:
Misschien te kritisch, maar ik vind dit deel wat minder dan wat je eerder al hebt geschreven. Het komt op me over alsof je graag iets wilde insturen omdat de lezers wachten op de rest van je verhaal. Ik geloof dat je beter kan omdat je dit ook al bewezen hebt.
De wanhoop waarmee ze weer bij het ravijn staat spreekt me wel aan. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt omdat het jouw verhaal is en blijft.
Voor mijn gevoel kan je de zin beter in tweeën splitsen.ROMEH schreef: De wereld om haar heen hield zich verborgen achter een gordijn van grauwe regendruppels en binnen een paar seconden had ze geen één droge draad meer aan haar lichaam hangen.
Het mag hier wel wat meer tot de verbeelding spreken. Holtes van bomen zijn zelden comfortabel of diervrij. Soms blijft er water in staan. Nu komt het op mij over alsof je snel verder wil met schrijven en dan denk ik dat je een kans laat liggen. De hoofdpersoon een keuze laten maken tussen in de regen lopen of droog zitten in een krappe ruimte met spinnen als gezelschap kan leuk zijn om te lezen. Je gaat je dan afvragen wat zou je zelf doen. Denk er maar eens over na.ROMEH schreef: Gelukkig had ze een schuilplek kunnen vinden in de holte van een boom en wachtte ze gespannen totdat de zon weer door het bladerdak zou komen schijnen.
..kostbare seconden..ROMEH schreef: Ze was bang kostbare secondes te verliezen, terwijl ze zich steeds zwakker begon te voelen.
Leuk dat je haar zich meer laat herinneren.ROMEH schreef: Ze vond regen verschrikkelijk en alsof de ergernis een herinnering in haar ontketende, wist ze dat ze dolblij was met haar vader die haar overal met de auto afzette zodra de wolken losbarstten.
Ik vind het jammer dat je haar dan niet laat nadenken en bijvoorbeeld haar ogen bij toeval een stuk schors blijven rusten dat ze met moeite los weet te trekken van de boom om het als paraplu te gebruiken. Het maakt haar meteen een stuk zelfstandiger gedurende het verhaal.ROMEH schreef: Ze stond er helemaal alleen voor.
Het gedeelte met het snot in het verhaal vind ik een beetje te veel van het goede omdat je er best veel zinnen aan wijd.ROMEH schreef: Ze haalde haar neus op, maar het slijm bleef lopen.
Het mag van mij wel beschrijvender. Je voeten slepen je voort. Nadenken zorgt voor pijnlijke steken in het hoofd. Je loopt tegen alles op. Staard wezenloos voor je uit. Je merkt nauwelijks dat je door spinnenwebben loopt. Iets waar ze normaal misschien wel voor omloopt. Je kan hier een heleboel gebruiken om het meer beeldend te brengen.ROMEH schreef: Het meisje was dood- en doodop.
De wanhoop waarmee ze weer bij het ravijn staat spreekt me wel aan. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt omdat het jouw verhaal is en blijft.
Writing has laws of perspective,
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
Je hebt er een nieuwe lezer bij!
Ik vind het ontzettend mooi geschreven, je sleept me helemaal mee! Je maakt me trouwens ook heel nieuwsgierig naar wat er is gebeurd. Dus ik zou zeggen: Go on!
Ik vind het ontzettend mooi geschreven, je sleept me helemaal mee! Je maakt me trouwens ook heel nieuwsgierig naar wat er is gebeurd. Dus ik zou zeggen: Go on!
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Ahum, ahum, sorry voor de vraag, maar het laatste stuk zijn er wat zinnen die me heel erg bekend voorkomen. Heb je toevallig mijn verhaal als inspiratiebron gebruikt? (a)
Maar goed, ik volg je verhaal ook! Net helemaal goed doorgelezen en las superfijn weg^^ ik heb alleen een paar opmerkingkjes... gheheh xD tja, als er niemand kritisch is is het ook niet leuk :p
Elke keer als ze zo'n 'klik' herinnering krijgt, is het niet leuker omdat echt als herinnering neer te zetten? Dus even dat ze in het moment zit? Want nu heb je het half-half, heb ik het idee. En dan zou ik het persoonlijk ook mooier vinden als je het schuingedrukt zet, zodat het echt een afgebakend moment is^^
Mijn volgende punt is niet echt feedback, maar meer een wijze raad :p ik heb ooit ook een verhaal proberen te schrijven over iemand met geheugenverlies, wel als verschil dat mijn hp vastzat in torenkamer en zich echt helemaal niks herinnerde :3 ik liep daar tegen een boel problemen aan, daarom heb ik het eigenlijk stop gezet. Ligt ook aan de verhaallijn die nog niet af was, maar er was ook iets wat ik je op het hart wil drukken. Wacht niet te snel voordat je iets laat gebeuren!
Want nu heb je telkens kleine dingetjes, ze hoort voetstappen, ze klimt uit het ravijn, ze probeert weg te komen, maar komt weer bij het ravijn uit. Tot nu toe las het nog fijn weg, maar als je niet snel iets groters laat gebeuren, ben ik bang dat het saai gaat worden. Helaas is dat uit ervaring :p
Maar goed, ik weet helemaal niet wat je in de planning hebt staan^^ als je al in gedachten had om het voglende stukje iets spannends te laten gebeuren hoor je me niet meer zeuren (a) ik wacht wel af wat er komt, ben zeker benieuwd!
Maar goed, ik volg je verhaal ook! Net helemaal goed doorgelezen en las superfijn weg^^ ik heb alleen een paar opmerkingkjes... gheheh xD tja, als er niemand kritisch is is het ook niet leuk :p
Elke keer als ze zo'n 'klik' herinnering krijgt, is het niet leuker omdat echt als herinnering neer te zetten? Dus even dat ze in het moment zit? Want nu heb je het half-half, heb ik het idee. En dan zou ik het persoonlijk ook mooier vinden als je het schuingedrukt zet, zodat het echt een afgebakend moment is^^
Mijn volgende punt is niet echt feedback, maar meer een wijze raad :p ik heb ooit ook een verhaal proberen te schrijven over iemand met geheugenverlies, wel als verschil dat mijn hp vastzat in torenkamer en zich echt helemaal niks herinnerde :3 ik liep daar tegen een boel problemen aan, daarom heb ik het eigenlijk stop gezet. Ligt ook aan de verhaallijn die nog niet af was, maar er was ook iets wat ik je op het hart wil drukken. Wacht niet te snel voordat je iets laat gebeuren!
Want nu heb je telkens kleine dingetjes, ze hoort voetstappen, ze klimt uit het ravijn, ze probeert weg te komen, maar komt weer bij het ravijn uit. Tot nu toe las het nog fijn weg, maar als je niet snel iets groters laat gebeuren, ben ik bang dat het saai gaat worden. Helaas is dat uit ervaring :p
Maar goed, ik weet helemaal niet wat je in de planning hebt staan^^ als je al in gedachten had om het voglende stukje iets spannends te laten gebeuren hoor je me niet meer zeuren (a) ik wacht wel af wat er komt, ben zeker benieuwd!
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Ik vind het een heel leuk verhaaltje!
Je bouwt de spanning goed op, je woordkeus is heel mooi.
Ik ben het wel met Saskjezwaard eens, dat er binnenkort misschien iets moet gebeuren.
Misschien dat ze van uitputting in slaap valt en de volgende dag in een stralende wereld wakker word.
Of dat ze iets of iemand tegenkomt die haar een beetje helpt, hersenspinsel of niet?
(daarentegen zegt je titel tegen mij dat ze het niet gaat overleven )
Ik ga dit zeker volgen, ik ben heel benieuwd wat hierna gaat komen!
Je bouwt de spanning goed op, je woordkeus is heel mooi.
Ik ben het wel met Saskjezwaard eens, dat er binnenkort misschien iets moet gebeuren.
Misschien dat ze van uitputting in slaap valt en de volgende dag in een stralende wereld wakker word.
Of dat ze iets of iemand tegenkomt die haar een beetje helpt, hersenspinsel of niet?
(daarentegen zegt je titel tegen mij dat ze het niet gaat overleven
)Ik ga dit zeker volgen, ik ben heel benieuwd wat hierna gaat komen
!For sale: Babyshoes, never worn
* Heel erg bedankt voor alle reacties. Ik heb alle tips even goed in me op genomen. En wil me bij deze verontschuldigen tegenover Saskia. Ik had inderdaad jouw stukje als voorbeeld genomen en onbewust heel veel overgenomen. Toen ik later ging vergelijken, na jouw reactie, kwam ik erachter dat het gewoon niet meer mijn verhaal was. Dus heb ik besloten het opnieuw te schrijven. Sorry Saskia. :c
___________________________________________________________________________________
Vrijdag 6 mei 06:45
Nadat het meisje het ravijn uit was weten te ontsnappen, was het weer in één keer omgeslagen. De klamme benauwdheid, die ze herkende van de zomerdagen, had plaats gemaakt voor een gure kou. De snijdende wind omsloot haar lichaam alsof hij haar met al zijn kracht in het bos wilde houden. Bars trok hij aan haar haren en sloeg in haar maag. Verzet tonen was haast onmogelijk. Ze probeerde zichzelf voort te slepen, maar haar benen voelden aan als twee loodzware gewichten.
De duisternis leek haar op te slokken in al zijn onheil. Ondanks het netwerk van felle bliksemschichten, zag ze haast geen hand voor ogen. Het enige dat zich op haar netvlies aftekende,waren de verwarrende beelden. De losse foto’s riepen alleen maar meer vraagtekens bij haar op, terwijl de wereld in een waas aan haar voorbij vloog. Verward volgde ze het modderige pad.
De regen wrong zich meedogenloos een weg door het bladerdak. Binnen een paar seconden had ze geen één droge draad meer aan haar lichaam hangen. Het besef kwam vaag binnen door de dikke mist van beelden in haar brein. Ze was zeik- en zeiknat. Geërgerd sloeg ze haar haren over haar schouders. Koude regendruppels gleden haar kraag binnen en lieten een rilling over haar rug lopen. Ze haatte regen. Als ze in een sprookje had geleefd, wist ze zeker dat ze van suiker gemaakt was. Alleen leefde zij in de keiharde werkelijkheid, waardoor ze elke keer weer werd neergehaald.
Het meisje had er schoon genoeg van. Met grote passen stampte ze verder, ondertussen alles wat maar te dicht in haar buurt lag een trap gevend. Totdat haar voet een uitstekende wortel raakte en ze met een klap op de grond viel. Een godsgruwelijke pijn raasde als vuur door haar lichaam. Als een geslagen hond kroop ze ineen en durfde zich niet meer te bewegen. Ze wist niet voor hoe lang ze zo gelegen had, maar realiseerde zich wel dat haar lichaam op was. Alle energie was als lucht uit haar lichaam geslopen. Ze moest haar lichaam zijn rust geven. Het meisje zou zeker niet opgeven, maar kon op het moment niet verder. Niet met deze verschrikkelijke pijn en de vermoeidheid die bleef aandringen.
Wat onhandig wurmde ze zichzelf door het smalle gat van een boom. De holte waarin ze zich verstopt had, zou haar beschermen tegen al het onheil van buitenaf, net als haar vader altijd deed. In gedachten kon ze haast voelen hoe zijn sterke armen als een schild om haar heen lagen.
Ongeduldig wachtte ze af tot de zonnestralen haar huid weer zouden strelen. Het meisje was doodsbang kostbare seconden te verliezen, terwijl ze zich steeds zwakker begon te voelen. Net als de regendruppels vanuit haar haren, glipte de tijd door haar vingers. Bij elke ademhaling voelde ze de energie langzaam uit haar binnenste verdwijnen. Dus probeerde ze zoveel mogelijk te besparen, door geen één vinger te bewegen. Al haar spieren protesteerden gillend tegen de haast onmogelijke houding waarin ze verwikkeld zat. Doordat haar huid zo breekbaar als oud perkament was, begonnen de wonden opnieuw te bloeden. Het warme bloed liet donkerrode sporen achter op haar eerst sneeuwwitte jurkje.
Aangepast na feedback van Saskia
___________________________________________________________________________________
Vrijdag 6 mei 06:45
Nadat het meisje het ravijn uit was weten te ontsnappen, was het weer in één keer omgeslagen. De klamme benauwdheid, die ze herkende van de zomerdagen, had plaats gemaakt voor een gure kou. De snijdende wind omsloot haar lichaam alsof hij haar met al zijn kracht in het bos wilde houden. Bars trok hij aan haar haren en sloeg in haar maag. Verzet tonen was haast onmogelijk. Ze probeerde zichzelf voort te slepen, maar haar benen voelden aan als twee loodzware gewichten.
De duisternis leek haar op te slokken in al zijn onheil. Ondanks het netwerk van felle bliksemschichten, zag ze haast geen hand voor ogen. Het enige dat zich op haar netvlies aftekende,waren de verwarrende beelden. De losse foto’s riepen alleen maar meer vraagtekens bij haar op, terwijl de wereld in een waas aan haar voorbij vloog. Verward volgde ze het modderige pad.
De regen wrong zich meedogenloos een weg door het bladerdak. Binnen een paar seconden had ze geen één droge draad meer aan haar lichaam hangen. Het besef kwam vaag binnen door de dikke mist van beelden in haar brein. Ze was zeik- en zeiknat. Geërgerd sloeg ze haar haren over haar schouders. Koude regendruppels gleden haar kraag binnen en lieten een rilling over haar rug lopen. Ze haatte regen. Als ze in een sprookje had geleefd, wist ze zeker dat ze van suiker gemaakt was. Alleen leefde zij in de keiharde werkelijkheid, waardoor ze elke keer weer werd neergehaald.
Het meisje had er schoon genoeg van. Met grote passen stampte ze verder, ondertussen alles wat maar te dicht in haar buurt lag een trap gevend. Totdat haar voet een uitstekende wortel raakte en ze met een klap op de grond viel. Een godsgruwelijke pijn raasde als vuur door haar lichaam. Als een geslagen hond kroop ze ineen en durfde zich niet meer te bewegen. Ze wist niet voor hoe lang ze zo gelegen had, maar realiseerde zich wel dat haar lichaam op was. Alle energie was als lucht uit haar lichaam geslopen. Ze moest haar lichaam zijn rust geven. Het meisje zou zeker niet opgeven, maar kon op het moment niet verder. Niet met deze verschrikkelijke pijn en de vermoeidheid die bleef aandringen.
Wat onhandig wurmde ze zichzelf door het smalle gat van een boom. De holte waarin ze zich verstopt had, zou haar beschermen tegen al het onheil van buitenaf, net als haar vader altijd deed. In gedachten kon ze haast voelen hoe zijn sterke armen als een schild om haar heen lagen.
Ongeduldig wachtte ze af tot de zonnestralen haar huid weer zouden strelen. Het meisje was doodsbang kostbare seconden te verliezen, terwijl ze zich steeds zwakker begon te voelen. Net als de regendruppels vanuit haar haren, glipte de tijd door haar vingers. Bij elke ademhaling voelde ze de energie langzaam uit haar binnenste verdwijnen. Dus probeerde ze zoveel mogelijk te besparen, door geen één vinger te bewegen. Al haar spieren protesteerden gillend tegen de haast onmogelijke houding waarin ze verwikkeld zat. Doordat haar huid zo breekbaar als oud perkament was, begonnen de wonden opnieuw te bloeden. Het warme bloed liet donkerrode sporen achter op haar eerst sneeuwwitte jurkje.
Aangepast na feedback van Saskia
Laatst gewijzigd door ROMEH op 29 nov 2012 18:12, 2 keer totaal gewijzigd.
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
Mooi geschreven! Ik houd van verhalen met veel beeldspraak en ik vind je daar heel goed in! Ga zo door zou ik zeggen!
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Haha, ik vind het niet erg hoor, vond het zelfs een beetje vleiend :p maar goed dat je hebt gezien dat het jouw verhaal niet meer was, het was ook een beetje stijlbreuk. Dit stuk is veel meer jouw stijl^^ ik heb wel een paar zinnen gevonden die ik niet helemaal mooi vond, ik zet ze even hieronder:
Voor de rest is het weer een mooi stukje! Ik had gewoon weer eens zin om een keer heel kritisch te zijn :p het is jouw verhaal en mijn mening, dus zie maar of je iets van mijn mening wil aantrekken. Misschien vind je het er allemaal wel bij passen, smaak verschilt :p
maar ben blij dat je het toch hebt overgeschreven, ziet er zo een stuk beter uit! Ben benieuwd of het einde ook zo is als de vorige keer of dat je iets anders hebt bedacht!
Je maakt hem te lang, waardoor het niet helemaal fijn wegleest. Ik zou 'vermengd met de geur van madeliefjes' weghalen. Nu ik erover nadenk, hebben madeliefjes eigenlijk wel een geur? xDDe klamme benauwdheid vermengd met de geur van madeliefjes, die ze herkende van de zomerdagen, had plaats gemaakt voor een gure kou.
De 'plotseling' mag eruit, volgens mij is ze al langer aan het slepen met haar lijf dat loodzwaar is :pZe probeerde zichzelf voort te slepen, maar haar benen voelden plotseling aan als twee loodzware gewichten.
nu verwijst volgens mij het 'waar geen touw aan vast te knopen was' naar het ravijn... ik denk trouwens dat je dat gedeelte weg kunt laten, door het 'losse foto's' en de zin erna is het wel duidelijk dat het niet geordend is^^Losse foto’s van haar laatste avond buiten het ravijn, waar geen touw aan vast te knopen was.
enkele vind ik mooier staan dan één :pBinnen een paar seconden had ze geen één droge draad meer aan haar lichaam hangen
ik moet zeggen dat ik deze zinnen een paar keer door moest lezen voordat ik de tweede snapte. De derde snap ik nog steeds niet xD ik zou ze anders opstellen :pZe haatte regen. Als ze in een sprookje had geleefd, wist ze zeker dat ze van suiker was gemaakt. Alleen leefde zij in de keiharde werkelijkheid, waardoor ze elke keer weer werd neergehaald.
In mijn beeld lag ze, dus las het gezeten nogal vreemd :pZe wist niet voor hoe lang ze zo gezeten had, maar realiseerde zich wel dat haar lichaam op was.
Ik moet hier zeggen dat ik de tegenstelling niet zo mooi vind. Als water geslopen en dan daarna in vuur en vlam... ik weet niet, in mijn hoofd klopte het niet xDAlle energie was als water uit haar lichaam geslopen, waardoor haar spieren in vuur en vlam stonden.
ik vind hier 'nu eenmaal' niet mooi klinken... eh.. te samenvattend, te uitzoomend? Nou ja, niet mooi iig :pHet meisje was nu eenmaal doodsbang kostbare seconden te verliezen, terwijl ze zich steeds zwakker begon te voelen.
verwikkeld zat, zou ik vervangen door opgekruld zat... verwikkeld krijg ik een raar beeld van in mijn hoofd xD nu zit mijn hoofd wel vaker vol met rare beelden, maar deze is niet helemaal de bedoeling, geloof ik :pAl haar spieren protesteerden gillend tegen de haast onmogelijke houding waarin ze verwikkeld zat.
Voor de rest is het weer een mooi stukje! Ik had gewoon weer eens zin om een keer heel kritisch te zijn :p het is jouw verhaal en mijn mening, dus zie maar of je iets van mijn mening wil aantrekken. Misschien vind je het er allemaal wel bij passen, smaak verschilt :p
maar ben blij dat je het toch hebt overgeschreven, ziet er zo een stuk beter uit! Ben benieuwd of het einde ook zo is als de vorige keer of dat je iets anders hebt bedacht!
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
@justme: Leuk dat het verhaal zo naar je zin is! Bij deze nog een stukje dan.
@Anneke: Ik vind het fijn dat je de beeldspraken mooi vind. Al moet ik zeggen dat ik daar nogal een handje vol van heb, dus als het te veel wordt, moet je het echt melden.
@Saskia: Heeeeeel erg bedankt voor je tops en tips, Saskia. Ik heb veel ervan toegepast in m'n verhaal, ze halen het zeker op. En de smaak is inderdaad persoonlijk. Zo vind ik 'één' bijvoorbeeld mooier klinken, hihi. Het stukje is wel ietsje anders dan hiervoor. Veeeeul meer uitgebreid, dus bereid je maar voor. Mwuhaha.
___________________________________________________________________________________________
Ze moest zo snel mogelijk hulp zien te vinden. Als ze nog langer zou wachten, zouden haar wonden nog kunnen ontsteken en dan was ze nog verder van huis. In haar buik ontstond een wee gevoel bij de gedachte dat ze zou gaan ijlen door de koorts, terwijl het pus zich om haar verwondingen verzamelde.
Zonder er al te lang over na te denken, scheurde ze een deel van haar jurkje tot repen. Zorgvuldig sloeg ze het stof twee keer om haar been. Met haar adem ingehouden, voorbereid op de pijn die komen zou, trok ze het stof zo strak mogelijk aan als ze durfde en knoopte hem vast. De rest van haar wonden verbond ze met de rest van de repen die ze naast zich had liggen. Ongeduldig wachtte ze totdat de zon haar warmte weer zou loslaten. Een irritant stemmetje in haar hoofd vertelde haar echter dat ze dan nog lang kon blijven zitten.
Een scherpe flits deed de donkere hemel oplichten en zorgde ervoor dat de insecten om haar heen veilig terug schoten tussen het mos. Haar hart stond even stil bij het voelen van de harige poten van een spin op haar been, maar ze kon zich niet lang zorgen maken om het kleine beestje. Ze was te moe. Te uitgeput om het uit te gillen van angst.
Het zachte getik van de regen bracht haar in een hypnose van kalmte, terwijl de vermoeidheid in golven toesloeg. Het meisje werd steeds dieper en dieper in het gat van haar onderbewustzijn getrokken, tot haar oogleden te zwaar werden en ze in een diepe slaap viel.
Haar hart klopte als een bezetene in haar keel, terwijl de adrenaline door haar lichaam gierde. Ze leek de controle over haar spieren totaal verloren te zijn, terwijl het ijzeren wapen op haar slaap rustte. De angst verstikte haar in zijn wreedheid. Uit puur dierlijk instinct zochten haar ogen naar hulp, maar diep vanbinnen wist ze dat het goed zat. De loop van het akelig koude pistool duwde in haar huid, terwijl haar vingertoppen naar de uitweg van haar angstaanjagende lot zochten. Haar vingers gleden langzaam langs de trekker, om ze vervolgens weer moedeloos te laten zakken. Tranen stroomden onophoudelijk over haar rode wangen, terwijl haar einde naderde.
Een harde knal deed haar ontwaken uit haar nachtmerrie, waardoor ze met haar hoofd tegen de bovenkant van de holte stootte. Een scherpe pijn maakte zich meester van haar lichaam. Haar hart bonsde net zo hard tegen haar ribbenkast als hij in haar droom had gedaan. De holle ruimte waarin ze zich bevond, liet het voor haar gevoel nog harder klinken. Ze moest de afschuwelijke beelden, die nog steeds als een schemer voor haar ogen hingen, even op zich in laten werken. Angst, koud als de dood, stroomde door haar aderen. Het was een vervolg! Een uitgewerkte versie van één van de losse foto's, waardoor ze al uren geteisterd werd. Het liefst verbande ze hen uit haar gedachten, omdat te diep nadenken haar hoofdpijn bezorgde, maar ze doken telkens weer op.
Wat was er in godsnaam gebeurd? Had ze zichzelf onder schot gehouden? Had ze zelfmoord willen plegen? Was dat de reden waarom ze ontwaakte in een ravijn? God, nee! Dat was onmogelijk. Ondenkbaar. Waarom had ze zichzelf van het leven willen beroven, terwijl ze er nu zo hard voor vocht? Het was waanzin. Haar hersenen namen haar in de maling, zoals ze de hele tijd al deden.
“Het was maar een nachtmerrie. Het was maar een nachtmerrie.” Het meisje probeerde zichzelf tot rust te bedaren, terwijl ze de woorden onophoudelijk uitsprak. De tranen bleven echter over haar wangen rollen. Met de gedachte voorlopig niet meer op te kijken naar de wereld, die haar wel leek uit te lachen, verstopte ze doodsbang haar gezicht tussen haar bibberende knieën.
@Anneke: Ik vind het fijn dat je de beeldspraken mooi vind. Al moet ik zeggen dat ik daar nogal een handje vol van heb, dus als het te veel wordt, moet je het echt melden.
@Saskia: Heeeeeel erg bedankt voor je tops en tips, Saskia. Ik heb veel ervan toegepast in m'n verhaal, ze halen het zeker op. En de smaak is inderdaad persoonlijk. Zo vind ik 'één' bijvoorbeeld mooier klinken, hihi. Het stukje is wel ietsje anders dan hiervoor. Veeeeul meer uitgebreid, dus bereid je maar voor. Mwuhaha.
___________________________________________________________________________________________
Ze moest zo snel mogelijk hulp zien te vinden. Als ze nog langer zou wachten, zouden haar wonden nog kunnen ontsteken en dan was ze nog verder van huis. In haar buik ontstond een wee gevoel bij de gedachte dat ze zou gaan ijlen door de koorts, terwijl het pus zich om haar verwondingen verzamelde.
Zonder er al te lang over na te denken, scheurde ze een deel van haar jurkje tot repen. Zorgvuldig sloeg ze het stof twee keer om haar been. Met haar adem ingehouden, voorbereid op de pijn die komen zou, trok ze het stof zo strak mogelijk aan als ze durfde en knoopte hem vast. De rest van haar wonden verbond ze met de rest van de repen die ze naast zich had liggen. Ongeduldig wachtte ze totdat de zon haar warmte weer zou loslaten. Een irritant stemmetje in haar hoofd vertelde haar echter dat ze dan nog lang kon blijven zitten.
Een scherpe flits deed de donkere hemel oplichten en zorgde ervoor dat de insecten om haar heen veilig terug schoten tussen het mos. Haar hart stond even stil bij het voelen van de harige poten van een spin op haar been, maar ze kon zich niet lang zorgen maken om het kleine beestje. Ze was te moe. Te uitgeput om het uit te gillen van angst.
Het zachte getik van de regen bracht haar in een hypnose van kalmte, terwijl de vermoeidheid in golven toesloeg. Het meisje werd steeds dieper en dieper in het gat van haar onderbewustzijn getrokken, tot haar oogleden te zwaar werden en ze in een diepe slaap viel.
Haar hart klopte als een bezetene in haar keel, terwijl de adrenaline door haar lichaam gierde. Ze leek de controle over haar spieren totaal verloren te zijn, terwijl het ijzeren wapen op haar slaap rustte. De angst verstikte haar in zijn wreedheid. Uit puur dierlijk instinct zochten haar ogen naar hulp, maar diep vanbinnen wist ze dat het goed zat. De loop van het akelig koude pistool duwde in haar huid, terwijl haar vingertoppen naar de uitweg van haar angstaanjagende lot zochten. Haar vingers gleden langzaam langs de trekker, om ze vervolgens weer moedeloos te laten zakken. Tranen stroomden onophoudelijk over haar rode wangen, terwijl haar einde naderde.
Een harde knal deed haar ontwaken uit haar nachtmerrie, waardoor ze met haar hoofd tegen de bovenkant van de holte stootte. Een scherpe pijn maakte zich meester van haar lichaam. Haar hart bonsde net zo hard tegen haar ribbenkast als hij in haar droom had gedaan. De holle ruimte waarin ze zich bevond, liet het voor haar gevoel nog harder klinken. Ze moest de afschuwelijke beelden, die nog steeds als een schemer voor haar ogen hingen, even op zich in laten werken. Angst, koud als de dood, stroomde door haar aderen. Het was een vervolg! Een uitgewerkte versie van één van de losse foto's, waardoor ze al uren geteisterd werd. Het liefst verbande ze hen uit haar gedachten, omdat te diep nadenken haar hoofdpijn bezorgde, maar ze doken telkens weer op.
Wat was er in godsnaam gebeurd? Had ze zichzelf onder schot gehouden? Had ze zelfmoord willen plegen? Was dat de reden waarom ze ontwaakte in een ravijn? God, nee! Dat was onmogelijk. Ondenkbaar. Waarom had ze zichzelf van het leven willen beroven, terwijl ze er nu zo hard voor vocht? Het was waanzin. Haar hersenen namen haar in de maling, zoals ze de hele tijd al deden.
“Het was maar een nachtmerrie. Het was maar een nachtmerrie.” Het meisje probeerde zichzelf tot rust te bedaren, terwijl ze de woorden onophoudelijk uitsprak. De tranen bleven echter over haar wangen rollen. Met de gedachte voorlopig niet meer op te kijken naar de wereld, die haar wel leek uit te lachen, verstopte ze doodsbang haar gezicht tussen haar bibberende knieën.
Laatst gewijzigd door ROMEH op 06 dec 2012 08:38, 1 keer totaal gewijzigd.
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
Sorry dat ik zo laat reageer! ik ben tegenwoordig niet meer zo vaak online...
Vind dit stuk echt beter zo:) leest echt heel makkelijk, mooie schrijfstijl!
Vind dit stuk echt beter zo:) leest echt heel makkelijk, mooie schrijfstijl!
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
@Anneke: Bedankt! Ben achteraf heel blij, dat ik gewoon opnieuw ben begonnen aan dit stuk.
@yociame: Heel erg bedankt! En waar ze dat pistool vandaan heeft? Nergens. Dat is een droom.
__________________________________________________________________________________________
Vrijdag 6 mei 08:30
Haast lamgeslagen door de confronterende beelden, die nog steeds als een wazige mist door haar hoofd spookten, staarde ze voor zich uit. Felle bliksemschichten tekenden een web van licht in de duistere hemel. Het gedonder verspreidde zich angstaanjagend luid door het bos. Het regende zelfs zo hard dat de holte niet genoeg bescherming bood. Haar gezicht kleurde rood door het bloed uit de opengereten snee in haar wang. Maar niets daarvan leek enige beweging in haar ijskoude lichaam te brengen. Het enige waar ze nog oog voor had waren de beelden die kwamen en gingen, terwijl de wereld om haar heen tot stof verging.
Ze kon en wilde nog steeds niet geloven wat ze zojuist gedroomd had. Elke cel in haar lichaam wilde de beelden het liefst van haar netvlies vegen, maar het meisje wist dat het niet zomaar wat beelden uit een enge droom waren. Het was een herinnering. Één die haar flink in de war had gebracht en haar hoofdpijn bezorgde.
Het liefst zette ze haar gedachten uit, krapte ze haar ogen uit hun kassen om niet geconfronteerd te hoeven worden met de verschrikkelijke beelden. Maar het restje gezonde verstand dat als een laag pitje in haar binnenste brandde, wist haar er van te overtuigen dat het niet meer dan een waanidee was. Ze had het idee zichzelf langzamerhand te verliezen in de beelden en te verdrinken in de waanideeën die voortvloeiden uit haar angst.
Als gehypnotiseerd bleven haar ogen staren naar een onzichtbaar punt in de lucht, waarachter een netwerk van helwitte flitsen ontstond. Onbewust hing haar mond halfopen door verbazing. Een paar tellen daarna volgde een enorme klap, die haar handen onwillekeurig over haar oren liet slaan. Ze had niet door hoe de regendruppels als tranen over haar wangen rolden en haar droge lippen streelden. Totdat de frisse smaak van het water een sprankje hoop in haar losmaakte en haar op een idee bracht. Dagenlang had ze niets gedronken en een klein stemmetje in haar achterhoofd vertelde haar dat ze het zonder niet lang zou overleven. De regen die zich langs de boomstam naar beneden liet glijden zag er verleidelijk uit. Als een hond naar zijn bot, smachtte ze naar het beetje vocht. Ze voelde zich dom, maar kon het blijvende gevoel van dorst niet weerstaan. Zo wanhopig als ze was, ving ze de druppels op met haar tong. Het was niet veel, maar het water wist wat nieuwe energie met zich mee te brengen.
“Is regen toch nog ergens goed voor,” mompelde ze glimlachend tegen zichzelf.
Tijdens een helder moment bedacht ze zich dat ze in levensgevaar verkeerde en alsof de natuur dat wilde bevestigen, sloeg de bliksem in een boom. Vlammen reikten veelbelovend naar de onheilspellende hemel, maar werden gelijk gedoofd door de regen. Ze moest hier weg!
Met een stuk afgebroken schors boven haar hoofd rende ze de stromende regen in, niet dat het wat uitmaakte ze was toch al doorweekt. Vloekend dwong ze zichzelf de overheersende pijn in haar enkel te negeren, terwijl ze zichzelf voortsleepte.
De bomen leken haar te omsingelen als de tralies van een kooi, het gedonder boven haar volgde haar stappen, maar ze liet zich niet afleiden. Ze moest zo snel mogelijk de rand van het bos zien te bereiken; zeker omdat de modder zich door het stof over haar wonden had gedrongen. De stromende regen had zoveel kou op haar lichaam gevat, dat ze telkens haar neus moest ophalen. Ze kon het zich niet veroorloven om ook nog ziek te worden. Met haar mouw veegde ze het snot weg en snoot, na even nadenken, ook haar neus er in. Het witte jurkje zat toch al onder de bloed- en moddervlekken, dan zouden deze er ook wel bij moeten kunnen.
Een volgende donderslag dreef haar verder. Met samengeknepen ogen speurden ze het bos af opzoek naar zijpaadjes of wegwijzers. Als ze een wegwijzer had weten te vinden, kon ze op haar gemakje de rand van het bos zien te bereiken. De stromende regen maakte het zicht er echter niet beter op, waardoor ze nog steeds in the middle of nowhere rond struinde. Haar gehaaste passen lieten afdrukken achter in de modder, terwijl ze zichzelf rustig probeerde te houden. Wilde ze iets als een pad, een weg of een huis vinden moest ze de adrenaline in haar lichaam proberen terug te dringen.
Voor een paar seconden dwong ze zichzelf even stil te staan, haar ogen te sluiten en diep in en uit te ademen.
@yociame: Heel erg bedankt! En waar ze dat pistool vandaan heeft? Nergens. Dat is een droom.
__________________________________________________________________________________________
Vrijdag 6 mei 08:30
Haast lamgeslagen door de confronterende beelden, die nog steeds als een wazige mist door haar hoofd spookten, staarde ze voor zich uit. Felle bliksemschichten tekenden een web van licht in de duistere hemel. Het gedonder verspreidde zich angstaanjagend luid door het bos. Het regende zelfs zo hard dat de holte niet genoeg bescherming bood. Haar gezicht kleurde rood door het bloed uit de opengereten snee in haar wang. Maar niets daarvan leek enige beweging in haar ijskoude lichaam te brengen. Het enige waar ze nog oog voor had waren de beelden die kwamen en gingen, terwijl de wereld om haar heen tot stof verging.
Ze kon en wilde nog steeds niet geloven wat ze zojuist gedroomd had. Elke cel in haar lichaam wilde de beelden het liefst van haar netvlies vegen, maar het meisje wist dat het niet zomaar wat beelden uit een enge droom waren. Het was een herinnering. Één die haar flink in de war had gebracht en haar hoofdpijn bezorgde.
Het liefst zette ze haar gedachten uit, krapte ze haar ogen uit hun kassen om niet geconfronteerd te hoeven worden met de verschrikkelijke beelden. Maar het restje gezonde verstand dat als een laag pitje in haar binnenste brandde, wist haar er van te overtuigen dat het niet meer dan een waanidee was. Ze had het idee zichzelf langzamerhand te verliezen in de beelden en te verdrinken in de waanideeën die voortvloeiden uit haar angst.
Als gehypnotiseerd bleven haar ogen staren naar een onzichtbaar punt in de lucht, waarachter een netwerk van helwitte flitsen ontstond. Onbewust hing haar mond halfopen door verbazing. Een paar tellen daarna volgde een enorme klap, die haar handen onwillekeurig over haar oren liet slaan. Ze had niet door hoe de regendruppels als tranen over haar wangen rolden en haar droge lippen streelden. Totdat de frisse smaak van het water een sprankje hoop in haar losmaakte en haar op een idee bracht. Dagenlang had ze niets gedronken en een klein stemmetje in haar achterhoofd vertelde haar dat ze het zonder niet lang zou overleven. De regen die zich langs de boomstam naar beneden liet glijden zag er verleidelijk uit. Als een hond naar zijn bot, smachtte ze naar het beetje vocht. Ze voelde zich dom, maar kon het blijvende gevoel van dorst niet weerstaan. Zo wanhopig als ze was, ving ze de druppels op met haar tong. Het was niet veel, maar het water wist wat nieuwe energie met zich mee te brengen.
“Is regen toch nog ergens goed voor,” mompelde ze glimlachend tegen zichzelf.
Tijdens een helder moment bedacht ze zich dat ze in levensgevaar verkeerde en alsof de natuur dat wilde bevestigen, sloeg de bliksem in een boom. Vlammen reikten veelbelovend naar de onheilspellende hemel, maar werden gelijk gedoofd door de regen. Ze moest hier weg!
Met een stuk afgebroken schors boven haar hoofd rende ze de stromende regen in, niet dat het wat uitmaakte ze was toch al doorweekt. Vloekend dwong ze zichzelf de overheersende pijn in haar enkel te negeren, terwijl ze zichzelf voortsleepte.
De bomen leken haar te omsingelen als de tralies van een kooi, het gedonder boven haar volgde haar stappen, maar ze liet zich niet afleiden. Ze moest zo snel mogelijk de rand van het bos zien te bereiken; zeker omdat de modder zich door het stof over haar wonden had gedrongen. De stromende regen had zoveel kou op haar lichaam gevat, dat ze telkens haar neus moest ophalen. Ze kon het zich niet veroorloven om ook nog ziek te worden. Met haar mouw veegde ze het snot weg en snoot, na even nadenken, ook haar neus er in. Het witte jurkje zat toch al onder de bloed- en moddervlekken, dan zouden deze er ook wel bij moeten kunnen.
Een volgende donderslag dreef haar verder. Met samengeknepen ogen speurden ze het bos af opzoek naar zijpaadjes of wegwijzers. Als ze een wegwijzer had weten te vinden, kon ze op haar gemakje de rand van het bos zien te bereiken. De stromende regen maakte het zicht er echter niet beter op, waardoor ze nog steeds in the middle of nowhere rond struinde. Haar gehaaste passen lieten afdrukken achter in de modder, terwijl ze zichzelf rustig probeerde te houden. Wilde ze iets als een pad, een weg of een huis vinden moest ze de adrenaline in haar lichaam proberen terug te dringen.
Voor een paar seconden dwong ze zichzelf even stil te staan, haar ogen te sluiten en diep in en uit te ademen.
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
Het geluid van een fluisterende stem maakte een abrupt einde aan de rust in haar lichaam. In een vlaag van paniek draaide ze zich een aantal keer om haar eigen as. De stem leek haar van elke kant te overrompelen, terwijl haar ogen om zich heen zochten. Ze leek te verdrinken in de chaos, totdat in het felle licht van een flits een houten hut verscheen. Het warme schijnsel, dat vanuit de ramen het bos in scheen, wenkte haar verwelkomend binnen te komen. Het meisje begreep het niet. Had de hut daar al de hele tijd gestaan? Had ze er eerder overheen gekeken? Wat maakte het ook uit. Alles wat haar hart nu wilde was een warm onderkomen, waar ze met liefde geholpen zou worden. Opgelucht gooide ze het schors, dat ze nog steeds boven haar hoofd hield, weg in de duisternis en liep richting de hut.
Eindelijk. De hulp waar ze uren naar gezocht had, had haar gevonden in het doolhof van struiken en enorme bomen. Ze probeerde het verlangen om meteen naar binnen te stormen weg te duwen en klopte rustig op de deur. Tot haar schrik sprongen de lichten meteen uit en was de wereld om haar heen opnieuw in het duister gehuld. Ze wilde nog eens aankloppen, maar haar hand tastte in het niets. De hut was verdwenen! Wat gebeurde er in godsnaam met haar? Waarom was de hut net zo onverwachts verdwenen als dat hij te voorschijn was gekomen? Speelde haar hersenen opnieuw een tergend spel met haar, waarvan ze onmogelijk de finish kon bereiken? Het meisje moest volhouden. Ze mocht het gevecht met zichzelf niet verliezen, dat zou ze niet laten gebeuren.
Opnieuw sleepte ze zichzelf door het bos. Godzijdank was de storm gaan liggen en was ze zich enkel bewust van een zacht briesje. Ze had het gevoel dat ze al minimaal vijf keer hetzelfde kruispunt had overgestoken, alsof ze in een rondje haar eigen voetstappen volgde. De schimmen die zich langs de bomen voortbewogen, wisten haar er elke keer weer van te overtuigen dat de redding nabij was. Het waren echter enkel hersenspinsel, waar ze steeds vaker door werd overvallen en verdwenen zodra ze uit frustratie naar hen schreeuwde. Huilend eindigde ze in een hoestbui.
Het meisje had zich nog nooit zo beroerd en verloren gevoeld, dat wist ze ondertussen wel zeker, maar als een automaat bleef ze doorlopen. Vloekend zocht ze zich een weg door de dichtbegroeide struiken. De regen had de looppaden doen verdwijnen, dus moest ze haar intuïtie volgen, waaraan ze steeds meer begon te twijfelen. Ze was nog geen één voorbijganger, huis of weg tegen gekomen - op de hersenspinsels die zich tot haar verlangens vormden na.
Het meisje was dood- en doodop. Ze kon niet meer. Het liefst was ze nu ter plekke neergevallen om haar lichaam zijn rust te geven, maar diep in haar versufte brein was er dat stemmetje dat haar zei dat ze nooit meer op zou staan als ze zich aan de vermoeidheid zou overgeven. Dus trok ze zichzelf voort. Ze moest uit deze nachtmerrie komen.
Tot haar ergernis bleef haar voet achter een wortel haken. Met een klap kwam ze in de modder terecht en rolde door de struiken heen. Hijgend bleef ze liggen met haar ogen stijf dichtgeknepen. De pijn leek haar lichaam wel in stukken te scheuren. Elke spier. Elke pees. Geïrriteerd veegde ze de modder uit haar gezicht. Diep in- en uitademend wist ze eindelijk haar kalmte te bewaren met trillende armen duwde ze zichzelf weer overeind. Meteen verstijfde haar hele lichaam. Zelfs haar hart leek voor een paar seconden stil te staan. Het meisje liet zich weer wanhopig op haar knieën vallen, trok plukken haar uit haar hoofd. Ze had het idee langzamerhand gek te worden. Was dit weer één van haar hersenspinsels? Ze knipperde met haar ogen in de hoop dat het ravijn in stof zou vergaan, net als de voorbijgangers die ze eerder had gezien. Het ravijn bleef echter op zijn plek; als een luchtspiegeling kolkend voor haar ogen.
De tranen stroomden over haar wangen. Het snot droop uit haar neus. Ze stond weer aan de beginstreep van een lange tocht, waarvan ze zeker wist hem niet te overleven, tenzij er een wonder in het verschiet lag.
Eindelijk. De hulp waar ze uren naar gezocht had, had haar gevonden in het doolhof van struiken en enorme bomen. Ze probeerde het verlangen om meteen naar binnen te stormen weg te duwen en klopte rustig op de deur. Tot haar schrik sprongen de lichten meteen uit en was de wereld om haar heen opnieuw in het duister gehuld. Ze wilde nog eens aankloppen, maar haar hand tastte in het niets. De hut was verdwenen! Wat gebeurde er in godsnaam met haar? Waarom was de hut net zo onverwachts verdwenen als dat hij te voorschijn was gekomen? Speelde haar hersenen opnieuw een tergend spel met haar, waarvan ze onmogelijk de finish kon bereiken? Het meisje moest volhouden. Ze mocht het gevecht met zichzelf niet verliezen, dat zou ze niet laten gebeuren.
Opnieuw sleepte ze zichzelf door het bos. Godzijdank was de storm gaan liggen en was ze zich enkel bewust van een zacht briesje. Ze had het gevoel dat ze al minimaal vijf keer hetzelfde kruispunt had overgestoken, alsof ze in een rondje haar eigen voetstappen volgde. De schimmen die zich langs de bomen voortbewogen, wisten haar er elke keer weer van te overtuigen dat de redding nabij was. Het waren echter enkel hersenspinsel, waar ze steeds vaker door werd overvallen en verdwenen zodra ze uit frustratie naar hen schreeuwde. Huilend eindigde ze in een hoestbui.
Het meisje had zich nog nooit zo beroerd en verloren gevoeld, dat wist ze ondertussen wel zeker, maar als een automaat bleef ze doorlopen. Vloekend zocht ze zich een weg door de dichtbegroeide struiken. De regen had de looppaden doen verdwijnen, dus moest ze haar intuïtie volgen, waaraan ze steeds meer begon te twijfelen. Ze was nog geen één voorbijganger, huis of weg tegen gekomen - op de hersenspinsels die zich tot haar verlangens vormden na.
Het meisje was dood- en doodop. Ze kon niet meer. Het liefst was ze nu ter plekke neergevallen om haar lichaam zijn rust te geven, maar diep in haar versufte brein was er dat stemmetje dat haar zei dat ze nooit meer op zou staan als ze zich aan de vermoeidheid zou overgeven. Dus trok ze zichzelf voort. Ze moest uit deze nachtmerrie komen.
Tot haar ergernis bleef haar voet achter een wortel haken. Met een klap kwam ze in de modder terecht en rolde door de struiken heen. Hijgend bleef ze liggen met haar ogen stijf dichtgeknepen. De pijn leek haar lichaam wel in stukken te scheuren. Elke spier. Elke pees. Geïrriteerd veegde ze de modder uit haar gezicht. Diep in- en uitademend wist ze eindelijk haar kalmte te bewaren met trillende armen duwde ze zichzelf weer overeind. Meteen verstijfde haar hele lichaam. Zelfs haar hart leek voor een paar seconden stil te staan. Het meisje liet zich weer wanhopig op haar knieën vallen, trok plukken haar uit haar hoofd. Ze had het idee langzamerhand gek te worden. Was dit weer één van haar hersenspinsels? Ze knipperde met haar ogen in de hoop dat het ravijn in stof zou vergaan, net als de voorbijgangers die ze eerder had gezien. Het ravijn bleef echter op zijn plek; als een luchtspiegeling kolkend voor haar ogen.
De tranen stroomden over haar wangen. Het snot droop uit haar neus. Ze stond weer aan de beginstreep van een lange tocht, waarvan ze zeker wist hem niet te overleven, tenzij er een wonder in het verschiet lag.
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
Ik was ervan overtuigd dat ik dit verhaal gelezen had, maar dan moet het een ander verhaal van je zijn 
Maar nu heb ik het wel gelezen en ga ik volgen
Je hebt echt een hele mooi schrijfstijl, de manier waarop je beeldend de wereld tot leven brengt vind ik erg mooi.
Ga zo door!
Maar nu heb ik het wel gelezen en ga ik volgen Je hebt echt een hele mooi schrijfstijl, de manier waarop je beeldend de wereld tot leven brengt vind ik erg mooi.
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Ooit zal ik het allemaal met de tips wat uitgebreider schrijven, maar ik wil nu eerst de hele opzet en het verhaal op papier hebben.
__________________________________________________________________________________________
De wereld draaide als een waas voor haar ogen langs, terwijl de donkere wolken langzaam verdwenen. Met ingehouden adem keek ze toe hoe de krakende takken haar probeerde te grijpen en vervolgens weer in het niets tastte. De hersenspinsels zagen er zo levensecht uit, dat ze het idee had de realiteit te zien. De aarde schudde onder haar bewegingloze lichaam, terwijl de zwaartekracht zijn best deed haar er tegen aan te houden. Haar hele lichaam werd omklemd door een drukkend gevoel, waardoor zelfs ademhalen moeilijk werd. Het meisje probeerde haar spieren aan te sturen, maar het lukte niet. Zelfs haar ogen leken versteend te zijn en staarden naar een kale vlakte in het bos. Toen ze goed keek zag ze een roze handtasje liggen. Het was van haar, dat wist ze zeker!
Een steek in haar hoofd deed haar weer uit de waas ontwaken. Kreunend greep ze naar haar slapen. Ze had verwacht dat het tasje verdwenen zou zijn, maar het lag nog steeds op precies dezelfde plek. Waarom had ze dat ding niet eerder gezien? Was ze te druk geweest met het verlaten van het bos? Of was het weer één van haar hersenspinsels? Twijfelend kroop ze richting het tasje. Bladeren en takken prikten in haar verwondingen. Ze voelde hoe het vuil het tere vlees binnendrong, ondanks het verbonden stof. Knarsend op haar kiezen trok ze zichzelf voort. Toen ze zich eindelijk besefte dat het geen illusie was, wist ze niet hoe snel ze het moest openen. Het meisje was zo enthousiast geweest dat de zilveren sluiting gevuld met diamantjes afbrak. Haar vingers zochten zo snel mogelijk naar iets bruikbaars, maar vonden niets anders dan een lippenstift, een spiegeltje, kauwgom en wat tampons. Waarom zat alles haar verdomme tegen?! Verloren liet ze haar hoofd zakken. Ze had te weinig kracht om nog eens het bos af te zoeken en op een stukje kauwgom kon ze niet leven. Het was voorbij. Woedend scheurde ze de stukken stof van haar wonden. Het had toch geen zin en tenslotte zou ze eerder onder een koorts weg ijlen als de wonden niet meer beschermd zouden worden. Het was de enige oplossing tot een zo snel mogelijke vrijheid. De gedachte aan haar dood verdween meteen, toen ze door de waas van haar tranen een extra vakje in de tas zag zitten. Ze wist niet hoe snel ze het moest openen en viste haar mobiel er uit. Haar hart leek een sprongetje van geluk te maken. Het beeld bleef echter op zwart. Wat had ze dan verwacht? Dat haar mobiel het nog steeds zou doen, na drie dagen waarin ze bewusteloos in het ravijn had gelegen? Tot haar verbazing merkte ze een verfrommeld briefje op in het extra vakje.
Lieve pap, lieve mam,
Jullie hebben al die tijd zo veel voor me betekend. Dat valt niet met de juiste woorden te beschrijven. Zelfs op de dagen waarop het even tegenzat, kon ik mijn problemen bij jullie kwijt. Jullie deden er alles aan om al wat jullie in het leven geleerd hebben op mij over te brengen. Ik zou zelfs papa opvolgen om later als advocate te werken, maar ik kan jullie vertellen dat het niets meer dan een droom zal zijn. Met hoe ik er nu voorsta op school, zal dat nooit lukken. De stappen zullen te groot zijn en voor te veel inspanning zorgen.
Ik heb gefaald. Het enige waar ik goed in ben. De problemen waarin ik me deze keer in heb verwikkeld zijn zo groot. Nee, die vallen niet op te lossen met een goed woordje of wat geld.
Ik kan het gewoon niet aanzien hoe ik iedereen om mee heen pijnig, terwijl ik de ene na de andere leugen verspreid. Het spijt me, echt waar. Ik hou van jullie.
Cara.
__________________________________________________________________________________________
De wereld draaide als een waas voor haar ogen langs, terwijl de donkere wolken langzaam verdwenen. Met ingehouden adem keek ze toe hoe de krakende takken haar probeerde te grijpen en vervolgens weer in het niets tastte. De hersenspinsels zagen er zo levensecht uit, dat ze het idee had de realiteit te zien. De aarde schudde onder haar bewegingloze lichaam, terwijl de zwaartekracht zijn best deed haar er tegen aan te houden. Haar hele lichaam werd omklemd door een drukkend gevoel, waardoor zelfs ademhalen moeilijk werd. Het meisje probeerde haar spieren aan te sturen, maar het lukte niet. Zelfs haar ogen leken versteend te zijn en staarden naar een kale vlakte in het bos. Toen ze goed keek zag ze een roze handtasje liggen. Het was van haar, dat wist ze zeker!
Een steek in haar hoofd deed haar weer uit de waas ontwaken. Kreunend greep ze naar haar slapen. Ze had verwacht dat het tasje verdwenen zou zijn, maar het lag nog steeds op precies dezelfde plek. Waarom had ze dat ding niet eerder gezien? Was ze te druk geweest met het verlaten van het bos? Of was het weer één van haar hersenspinsels? Twijfelend kroop ze richting het tasje. Bladeren en takken prikten in haar verwondingen. Ze voelde hoe het vuil het tere vlees binnendrong, ondanks het verbonden stof. Knarsend op haar kiezen trok ze zichzelf voort. Toen ze zich eindelijk besefte dat het geen illusie was, wist ze niet hoe snel ze het moest openen. Het meisje was zo enthousiast geweest dat de zilveren sluiting gevuld met diamantjes afbrak. Haar vingers zochten zo snel mogelijk naar iets bruikbaars, maar vonden niets anders dan een lippenstift, een spiegeltje, kauwgom en wat tampons. Waarom zat alles haar verdomme tegen?! Verloren liet ze haar hoofd zakken. Ze had te weinig kracht om nog eens het bos af te zoeken en op een stukje kauwgom kon ze niet leven. Het was voorbij. Woedend scheurde ze de stukken stof van haar wonden. Het had toch geen zin en tenslotte zou ze eerder onder een koorts weg ijlen als de wonden niet meer beschermd zouden worden. Het was de enige oplossing tot een zo snel mogelijke vrijheid. De gedachte aan haar dood verdween meteen, toen ze door de waas van haar tranen een extra vakje in de tas zag zitten. Ze wist niet hoe snel ze het moest openen en viste haar mobiel er uit. Haar hart leek een sprongetje van geluk te maken. Het beeld bleef echter op zwart. Wat had ze dan verwacht? Dat haar mobiel het nog steeds zou doen, na drie dagen waarin ze bewusteloos in het ravijn had gelegen? Tot haar verbazing merkte ze een verfrommeld briefje op in het extra vakje.
Lieve pap, lieve mam,
Jullie hebben al die tijd zo veel voor me betekend. Dat valt niet met de juiste woorden te beschrijven. Zelfs op de dagen waarop het even tegenzat, kon ik mijn problemen bij jullie kwijt. Jullie deden er alles aan om al wat jullie in het leven geleerd hebben op mij over te brengen. Ik zou zelfs papa opvolgen om later als advocate te werken, maar ik kan jullie vertellen dat het niets meer dan een droom zal zijn. Met hoe ik er nu voorsta op school, zal dat nooit lukken. De stappen zullen te groot zijn en voor te veel inspanning zorgen.
Ik heb gefaald. Het enige waar ik goed in ben. De problemen waarin ik me deze keer in heb verwikkeld zijn zo groot. Nee, die vallen niet op te lossen met een goed woordje of wat geld.
Ik kan het gewoon niet aanzien hoe ik iedereen om mee heen pijnig, terwijl ik de ene na de andere leugen verspreid. Het spijt me, echt waar. Ik hou van jullie.
Cara.
Laatst gewijzigd door ROMEH op 19 mar 2013 15:19, 1 keer totaal gewijzigd.
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
Betekend (:Jullie hebben al die tijd zo veel voor me betekent.
Goed geschreven! Alletwee de stukjes. Ik was vergeten te reageren of te liken, maar ik doe het nu alsnog
Go on!
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Hm, dus ze is vrijwillig het rafijn ingesprongen..? Maar als dat briefje nog in haar tasje zit, weten haar ouders er niet vanaf en kunnen die haar aan het zoeken zijn. There is still hope
Ga zo door!
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Even het hele verhaal opnieuw gelezen en ik ben weer helemaal bij!
Nog steeds vind ik het heel mooi geschreven, en de omstandigheden vind ik ook goed naar werkelijkheid.
Ik ben het weer aan het lezen!
Nog steeds vind ik het heel mooi geschreven, en de omstandigheden vind ik ook goed naar werkelijkheid.
Ik ben het weer aan het lezen
!For sale: Babyshoes, never worn
Ik wil eerst tegen jullie allemaal zeggen, dat ik het echt super leuk vind dat jullie m'n verhaal niet zijn vergeten! Het duurde zo lang, voordat ik weer wat plaatste...
@Anneke: Bedankt voor je lieve reactie en je verbetering! Dat was gewoon echt.. dom. :p
@Maaike: Hihi, zo leuk om te zien wat je verwacht en wat je denkt. Daar kan ik echt wat mee. Laten we eens zien of je er dichtbij zit...
@Sandra: Beter dat de omstandigheden naar werkelijkheid zijn. Ik had eerst het idee dat het te omslachtig was.
__________________________________________________________________________________________
Het meisje had het idee dat alle warmte in één klap uit haar lijf verdwenen was. De zon die eerder vanachter de wolken te voorschijn was gekomen, leek geen effect te hebben. In plaats daarvan trilde ze over haar hele lichaam. Niet alleen door kou, maar ook uit angst. Met glazige ogen staarde ze naar het briefje in haar schokkende handen. Het duurde even voordat ze daadwerkelijk doorhad wat het nette handschrift precies inhield. Het kon niet. Het mocht niet zo zijn!
Verslagen verfrommelde ze het papier en kneep het fijn totdat haar knokkels wit kleurden. Haar spieren stond te gespannen om de greep nog te kunnen verslappen. Had ze haar tas hier met opzet achtergelaten, zodat haar ouders het briefje zouden vinden? Ze kon het zich niet voorstellen. Als ze al écht zelfmoord had willen plegen, had ze vast een bericht op de keukentafel of de koelkast achtergelaten. Hoe had ze zichzelf in godsnaam van het leven kunnen beroven? Al die tijd in het bos had ze er voor geknokt. Ja, er waren een aantal momenten geweest waarop ze het wilde opgeven, maar dat was omdat ze niet anders kon. Haar lichaam was op, gesloopt en dat allemaal omdat ze zelf met haar domme kop in een ravijn gesprongen was. Nee, het kon niet. De herinneringen die ze aan haar leven had waren zo fijn en wisten haar elke keer weer tot rust te bedaren. Het was gewoon onmogelijk.
Ergens was ze blij dat het briefje zich nog onaangeraakt in haar tasje had bevonden. Ze had het niet over haar hart kunnen verkrijgen om op deze manier afscheid te nemen en haar ouders in pijn en verdriet achter te laten. Hoe kon het toch dat ze ooit op het punt had gestaan om haar leven weg te gooien? Het was waanzin. Ze zou zoiets nooit doen, toch? Er moest een andere verklaring voor zijn. Het moest. De droom over het pistool en het briefje in haar handen bewezen echter het tegenovergestelde.
Ontzet liet ze haar oorspronkelijke, laatste woorden uit haar handen vallen. In haar handpalm stonden bloederige, halve maantjes. Haar ontdekking was als een klap in haar gezicht. Elke letter, elke zin stond in haar hoofd gegraveerd. De tekst herhaalde zich wel tien keer en elke keer dat het zich herhaalde, voelde ze zich steeds beroerder worden. Ze was het zat om te huilen, maar wist het niet te stoppen. De tranen bleven over haar wangen stromen en prikten genadeloos in de wond. Ondertussen was de huid er omheen vuurrood en hadden de randen iets weg van een gele gloed. Nu pas had ze door hoeveel pijn haar verwondingen werkelijk deden en vervloekte zichzelf.
Had je maar niet in het ravijn moeten springen. Stomme trut! Het meisje verafschuwde zichzelf om het feit dat ze zoveel pijn en verdriet bij haar naasten had veroorzaakt. Hoe moesten zij zich wel niet voelen? Ze waren vast in paniek naar haar aan het zoeken, zonder enig besef te hebben van wat ze had gedaan.
Hoe graag ze het ook wilde vermijden, opnieuw werden haar ogen aangetrokken door het briefje. Shit. Waarom was dat haar niet eerder opgevallen? Haar naam! Haar naam stond onderaan. Cara Price. Ongemakkelijk proefden haar lippen de naam. Het voelde zo onwerkelijk, zo vreemd. Was dat echt haar naam? Eerst had ze gehoopt dat het vertrouwd zou aanvoelen als ze meer over zichzelf zou komen te weten, maar dat deed het niet. Hoe langer ze over haar leven nadacht, hoe meer ze besefte dat het één groot web van drama was.
Intuïtief schrok ze op bij het horen van een aantal krakende takken. Ze had nu pas door dat de zon weer was gaan schijnen en beschermde haar ogen tegen het felle licht. Geschrokken slaakte ze een gil toen er een tennisbal voor haar voeten geworpen werd. Er was iemand! De adrenaline gierde door haar lichaam en haar hart klopte in haar keel. Was de redding dan eindelijk nabij?
"Help!" probeerde Cara te roepen, maar er kwam niets anders dan een schor geluid vanuit haar keel. Vanuit de struiken kwam een hond op haar afgerend. Het beest was zo enthousiast dat Cara het idee had dat hij haar omver zou lopen, maar dat deed hij niet. Verwachtingsvol keek hij haar aan. Zijn staart kwispelde enthousiast heen en weer.
Dit was haar kans. Er hoorde vast een baasje bij het beest. Voorzichtig liet ze haar hand naar de gele tennisbal zakken, waarop de hond begon te blaffen.
"Max, waar ben je?" hoorde ze een jongensstem roepen. De hond spitste zijn oren. Grijnzend gooide ze de bal op en neer en bewoog het treiterend voor zijn donkere ogen langs. Opnieuw begon het beest te blaffen.
“Oh, Max. Daar ben je!” Een jongen met blond haar kwam vanuit precies dezelfde struiken als de hond de vlakte op gerend. Hoe vaak de jongen ook naar hem floot, de hond bleef aandachtig naar de bal kijken. Geïrriteerd zette de jongen een aantal passen, totdat hij zijn ogen over Cara’s lichaam liet glijden. Ze zag hoe de angst en de ongeloofwaardigheid in zijn ogen groeiden. Even wist de jongen niet wat hij moest doen, maar rende al gauw naar haar toe.
“Gaat het wel?”
“Zeg me alsjeblieft dat je echt bent,” haar stem was niets meer dan een lichte trilling in de lucht. Ze was kapot. De afgelopen uren, waarin de ontdekkingen steeds groter waren geworden, waren haar te veel geworden. Ze kon het niet meer aan. Haar spieren waren verslapt. Haar huid leek wel te vergaan onder de brandende pijn en het kloppende gevoel in haar enkel was nog nooit zo erg geweest. Het was goed zo. De redding was nabij. Ze had geen kracht meer om zich te verzetten tegen de vermoeidheid.
De jongen kon haar nog net opvangen, voordat ze wegzakte in een donker, maar veilig, zwart gat.
@Anneke: Bedankt voor je lieve reactie en je verbetering! Dat was gewoon echt.. dom. :p
@Maaike: Hihi, zo leuk om te zien wat je verwacht en wat je denkt. Daar kan ik echt wat mee. Laten we eens zien of je er dichtbij zit...
@Sandra: Beter dat de omstandigheden naar werkelijkheid zijn. Ik had eerst het idee dat het te omslachtig was.
__________________________________________________________________________________________
Het meisje had het idee dat alle warmte in één klap uit haar lijf verdwenen was. De zon die eerder vanachter de wolken te voorschijn was gekomen, leek geen effect te hebben. In plaats daarvan trilde ze over haar hele lichaam. Niet alleen door kou, maar ook uit angst. Met glazige ogen staarde ze naar het briefje in haar schokkende handen. Het duurde even voordat ze daadwerkelijk doorhad wat het nette handschrift precies inhield. Het kon niet. Het mocht niet zo zijn!
Verslagen verfrommelde ze het papier en kneep het fijn totdat haar knokkels wit kleurden. Haar spieren stond te gespannen om de greep nog te kunnen verslappen. Had ze haar tas hier met opzet achtergelaten, zodat haar ouders het briefje zouden vinden? Ze kon het zich niet voorstellen. Als ze al écht zelfmoord had willen plegen, had ze vast een bericht op de keukentafel of de koelkast achtergelaten. Hoe had ze zichzelf in godsnaam van het leven kunnen beroven? Al die tijd in het bos had ze er voor geknokt. Ja, er waren een aantal momenten geweest waarop ze het wilde opgeven, maar dat was omdat ze niet anders kon. Haar lichaam was op, gesloopt en dat allemaal omdat ze zelf met haar domme kop in een ravijn gesprongen was. Nee, het kon niet. De herinneringen die ze aan haar leven had waren zo fijn en wisten haar elke keer weer tot rust te bedaren. Het was gewoon onmogelijk.
Ergens was ze blij dat het briefje zich nog onaangeraakt in haar tasje had bevonden. Ze had het niet over haar hart kunnen verkrijgen om op deze manier afscheid te nemen en haar ouders in pijn en verdriet achter te laten. Hoe kon het toch dat ze ooit op het punt had gestaan om haar leven weg te gooien? Het was waanzin. Ze zou zoiets nooit doen, toch? Er moest een andere verklaring voor zijn. Het moest. De droom over het pistool en het briefje in haar handen bewezen echter het tegenovergestelde.
Ontzet liet ze haar oorspronkelijke, laatste woorden uit haar handen vallen. In haar handpalm stonden bloederige, halve maantjes. Haar ontdekking was als een klap in haar gezicht. Elke letter, elke zin stond in haar hoofd gegraveerd. De tekst herhaalde zich wel tien keer en elke keer dat het zich herhaalde, voelde ze zich steeds beroerder worden. Ze was het zat om te huilen, maar wist het niet te stoppen. De tranen bleven over haar wangen stromen en prikten genadeloos in de wond. Ondertussen was de huid er omheen vuurrood en hadden de randen iets weg van een gele gloed. Nu pas had ze door hoeveel pijn haar verwondingen werkelijk deden en vervloekte zichzelf.
Had je maar niet in het ravijn moeten springen. Stomme trut! Het meisje verafschuwde zichzelf om het feit dat ze zoveel pijn en verdriet bij haar naasten had veroorzaakt. Hoe moesten zij zich wel niet voelen? Ze waren vast in paniek naar haar aan het zoeken, zonder enig besef te hebben van wat ze had gedaan.
Hoe graag ze het ook wilde vermijden, opnieuw werden haar ogen aangetrokken door het briefje. Shit. Waarom was dat haar niet eerder opgevallen? Haar naam! Haar naam stond onderaan. Cara Price. Ongemakkelijk proefden haar lippen de naam. Het voelde zo onwerkelijk, zo vreemd. Was dat echt haar naam? Eerst had ze gehoopt dat het vertrouwd zou aanvoelen als ze meer over zichzelf zou komen te weten, maar dat deed het niet. Hoe langer ze over haar leven nadacht, hoe meer ze besefte dat het één groot web van drama was.
Intuïtief schrok ze op bij het horen van een aantal krakende takken. Ze had nu pas door dat de zon weer was gaan schijnen en beschermde haar ogen tegen het felle licht. Geschrokken slaakte ze een gil toen er een tennisbal voor haar voeten geworpen werd. Er was iemand! De adrenaline gierde door haar lichaam en haar hart klopte in haar keel. Was de redding dan eindelijk nabij?
"Help!" probeerde Cara te roepen, maar er kwam niets anders dan een schor geluid vanuit haar keel. Vanuit de struiken kwam een hond op haar afgerend. Het beest was zo enthousiast dat Cara het idee had dat hij haar omver zou lopen, maar dat deed hij niet. Verwachtingsvol keek hij haar aan. Zijn staart kwispelde enthousiast heen en weer.
Dit was haar kans. Er hoorde vast een baasje bij het beest. Voorzichtig liet ze haar hand naar de gele tennisbal zakken, waarop de hond begon te blaffen.
"Max, waar ben je?" hoorde ze een jongensstem roepen. De hond spitste zijn oren. Grijnzend gooide ze de bal op en neer en bewoog het treiterend voor zijn donkere ogen langs. Opnieuw begon het beest te blaffen.
“Oh, Max. Daar ben je!” Een jongen met blond haar kwam vanuit precies dezelfde struiken als de hond de vlakte op gerend. Hoe vaak de jongen ook naar hem floot, de hond bleef aandachtig naar de bal kijken. Geïrriteerd zette de jongen een aantal passen, totdat hij zijn ogen over Cara’s lichaam liet glijden. Ze zag hoe de angst en de ongeloofwaardigheid in zijn ogen groeiden. Even wist de jongen niet wat hij moest doen, maar rende al gauw naar haar toe.
“Gaat het wel?”
“Zeg me alsjeblieft dat je echt bent,” haar stem was niets meer dan een lichte trilling in de lucht. Ze was kapot. De afgelopen uren, waarin de ontdekkingen steeds groter waren geworden, waren haar te veel geworden. Ze kon het niet meer aan. Haar spieren waren verslapt. Haar huid leek wel te vergaan onder de brandende pijn en het kloppende gevoel in haar enkel was nog nooit zo erg geweest. Het was goed zo. De redding was nabij. Ze had geen kracht meer om zich te verzetten tegen de vermoeidheid.
De jongen kon haar nog net opvangen, voordat ze wegzakte in een donker, maar veilig, zwart gat.
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
Ik heb net alles in één keer gelezen, mooi geschreven!
Ik zie alles meteen voor me,
Snel verder ^^
Ik zie alles meteen voor me,
Snel verder ^^
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Hm, tot zover het gevoel van de middle of nowhere dat het rafijn opriep. Haha
Ze moet een behoorlijke klap gemaakt hebben, als ze zich niets meer kan herinneren, maar helemaal als ze opeens van persoonlijkheid is veranderd. Uit het brief kwam ze als een zwak meisje naar voren die er klaar mee is, maar nu ze dat briefje zo vaak gelezen heeft, lijkt ze veel sterker en vastberadener. Vraag me af wat er allemaal in dat huishouden is gebeurt, dat het je zo kan veranderen Spannend!
Ga zo door!
Ze moet een behoorlijke klap gemaakt hebben, als ze zich niets meer kan herinneren, maar helemaal als ze opeens van persoonlijkheid is veranderd. Uit het brief kwam ze als een zwak meisje naar voren die er klaar mee is, maar nu ze dat briefje zo vaak gelezen heeft, lijkt ze veel sterker en vastberadener. Vraag me af wat er allemaal in dat huishouden is gebeurt, dat het je zo kan veranderen
Spannend!Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...