Van niets tot een gat - Voorlopige titel

[Sandraa2]

Kunnen jullie mij misschien wat advies geven over dit verhaal, om het echt te laten spreken?
Ik vind namelijk dat het niet echt spannend is op het eind, ik vind het niet pakkend.
Ik hoor heel graag jullie reacties/meningen!



Ik staar naar de tafel waar het grote, zwarte, harige ding op zit. Zelfs de naam durf ik niet uit te spreken, dan lopen de rillingen al over mijn rug. Ik moet het in de gaten houden, voor je het weet is het verdwenen en vind je hem in je bed. Na een half uur beweegt het één pootje. Het lijkt wel een soort antenne. Met grote ogen staar ik naar die ene beweging.
Ik kan mijn blik er niet van los laten. Aan de ene kant geobsedeerd erdoor, maar aan de hele andere kant sta ik doodsangsten uit. Het lijkt wel alsof het terug staart, alsof we een staarwedstrijd doen.
Voor ik weet droom ik heel even weg in mijn herinneringen uit mijn jeugd omdat het al een tijdje niets meer heeft gedaan. De avonturen samen met mijn goede vriendin. Ja, wat hadden we samen een plezier zeg. Jammer dat het contact verwaterd is, dat we elkaar al vijf jaar niet meer gesproken hebben. Ik bedenk me dat ik haar deze week weer is moet bellen, na al die tijd. Dan zouden we misschien gezellig wat kunnen drinken en bij kunnen kletsen!
Met deze beslissing verlaat ik mijn herinneringen weer, en keer terug naar de tafel. Wanneer mijn blik op de plek valt waar het zit, geef ik een gil. Ik kan namelijk beter zeggen: waar het zàt. Waarom moet je dan ook dagdromen over die stomme dingen? Snel kijk ik op de muur, op een ander gedeelte van de tafel en onder de tafel. Het is nergens te vinden. Nu het weg is durf ik al helemaal niets meer. Nu begint de paniek pas. Nog een keer ga ik alle plekken voorzichtig langs waar het heen heeft kunnen vluchten. Ik hijg en laat me op de stoel zakken, maar spring vrijwel meteen weer op. Woest begin ik mijn kleding af te kloppen, ik heb het gevoel dat het op me is geklommen. Ik begin te ijsberen in mijn woonkamer en blijf in de tussentijd schichtig om me heen kijken.
Opeens zie ik iets zwart op mijn mooie witte muur zitten. Langzaam loop ik er naar toe, in de hoop dat het niet wegvlucht en weer uit mijn zicht verdwijnt. Wanneer ik dichterbij kom houd ik mijn adem in. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes, durf eigenlijk niet te kijken van zo dichtbij. Heel geconcentreerd breng ik mijn hoofd dichterbij de muur.
Vol ongeloof schud ik mijn hoofd en pak het van de muur. Het is maar een pluisje.
Ik besluit om maar meteen actie te ondernemen, en bel mijn oude beste vriendin.
Het blijkt dat ze op een uurtje afstand woont van mij, en we besluiten om vanavond af te spreken.

Met een aangeschoten gevoel in mijn hoofd draai ik het slot open. Ik hang mijn jas op en gooi mijn tas in de gang. God, wat hebben we gelachen zeg! Het was alsof we elkaar gister voor het laatst zagen, het was zo vertrouwd. We hebben meteen afgesproken om elkaar weer vaker te zien.
Licht wankelend loop ik de trap omhoog. Ik poets mijn tanden en spoel mijn mond. Ik zie een klein zwart bolletje op mijn pols zitten, maar veel aandacht besteed ik er niet aan. Na tien minuten ben ik eindelijk klaar om mijn bed in te gaan, en na één keer draaien val ik meteen in slaap.

Wanneer ik wakker word zie ik dat het een regenachtige morgen is. Daardoor heb ik al meteen geen zin om uit bed te gaan. Ik kijk op mijn klok en zie dat het al half elf is. Snel spring ik toch uit bed, want ik was opeens dat van gistermiddag vergeten. Met zijn 8 ogen en even veel harige poten. Ik zoek mijn kleding bij elkaar om te gaan douchen.
Wanneer de stoom zich in de badkamer verspreidt, denk ik opeens weer aan het zwarte bolletje op mijn pols. Het is nu alleen geen zwart bolletje meer, maar heeft ondertussen de grootte van een zwart ei gekregen! Geschrokken kijk ik toe hoe de huid op mijn pols lijkt te pulseren, te bewegen. Wanneer ik mijn pols onder de warme kraan houd, lijkt het alleen maar erger te worden.
Ik besluit even te gaan zitten in de badkuip met de warme kraan op mijn hoofd. Ik kan mijn ogen niet van mijn pols af houden. Langzaam zie ik hoe de huid openscheurt en ze glibberen met hun antennepootjes over mijn huid, zo het gootje in. Ik denk dat het er wel duizend tegelijk zijn! Ik gil het uit. 'Spinnen! Spinnen! Gadverdamme er zitten spinnen onder mijn huid!'
Ik word ontzettend duizelig en grijp me vast aan de rand van het bad met mijn arm. Het is de arm waar de spinnetjes uit krioelen, en ik zie ze via de rand naar beneden vallen. Ze krioelen maar door en ik zie ze nog net onder de deur door lopen. Allemaal mijn huis in.
Met een kleine blik op mijn arm zie ik dat ze nu allemaal uit pols zijn, op een enkeling na. Snel steek ik mijn pols onder de straal om de laatste weg te spoelen. Ik kijk naar mijn pols en ik kan niet geloven wat ik zie. Er zit een heel gat in mijn arm, tot op het bot kan ik kijken. Ze hebben alles helemaal uitgevreten!
Dit laatste word me teveel en ik laat me langzaam weg glijden, samen met de duizeligheid.

[MeTheWriter]

Woow.. Die plotselinge wending had ik niet verwacht... Eerder dat ze merkte dat ze het had opgegeten ofzo. Maar je hebt me er mooi mee verast.

Ik zou er niet aan moeten denken dat dat bij mij gebeurde. Brrrrrrr..

Je hebt wel een leuk verhaal geschreven. Je zegt dat je zelf vindt dat de spanning wel wat beter kan, ik denk dat als je je zinnen op het laatst korter maakt en wat meer van die 'enge' woordjes gebruikt; zoals van paniek en met een bonzend hart, het wel lukt.
Xxx

[Sandraa2]

Dank voor je reactie, ik ben blij dat ik je heb kunnen verrassen met de wending van het verhaal !
Ik ga is proberen om de de zinnen wat korter te maken op het eind ja. Ik hoop dat ik hem vandaag nog kan verbeteren, anders morgen

[Obnoxio]

Ik weet zelf als onervaren schrijver niet echt zo snel verbeteringen aan te dragen.
zeker omdat ik dat gebrek aan spanning niet zo zie.
Ik zelf vind de drievoudige opbouw goed.
het begint met een confrontatie met iets griezeligs,
Het wijkt tijdelijk af naar een ander thema met die vriendin en daarna komt de horror weer terug in een ergere onsmakelijke angstaanjagende vorm.
Ik vind het goed geschreven, maar ik ben eerlijk ook maar een beginner.

Groeten, Johan

[Christian Damen]

Hey!

Even snel dan, zit op mn werk :P

Allereerst, schrijf kleine getallen in zijn geheel uit, dus '8 ogen' wordt 'acht ogen'.

Ten tweede; ik denk dat ik wel weet waar je spanning mist:

Langzaam zie ik hoe de huid openscheurt en ze glibberen met hun antennepootjes over mijn huid, zo het gootje in.

Deze ene zin is denk ik het probleem. Ten eerste beschrijf je dat je langzaam ziet, waardoor je deze zin automatisch als trager leest, en ten tweede beschrijf je hier nu de hele ontknoping in één zin.

Beter zou een uitgebreide, actieve beschrijving zijn, zoals bijvoorbeeld dit:

Plotseling zie ik een klein barstje in de zwarte huid ontstaan. Aandacht bekijk ik het barstje, en tot mijn schrik zie ik dat een tweede barstje onstaat. En een derde, een vierde...
Voordat ik het weet is het gehele zwarte oppervlakte droog en gebarsten. Mijn mond opent zich in een geluidloze gil, en onbeweegelijk blijf ik naar mijn pols staren.
Met een zacht geluid barst het zwarte ei open. Gruwelend zie ik de krioelende massa uit mijn pols stromen, glibberend met hun antennepootjes over mijn huid, zo het gootje in.

Zoiets bijvoorbeeld brengt de situatie wat actiever over en daarmee meer spanning.
Ook zou ik deze zin weghalen:
'Ze hebben alles helemaal uitgevreten!'
Aangezien je dit als lezer wel begrijpt en het tempo op het allerlaatst eruit haalt.

Dat is wat ik denk, of je het ermee eens bent en of je er iets mee doet moet je helemaal zelf weten :-)

~Chris

[Sandraa2]

Dankje, dit was inderdaad wat ik bedoelde!