Dit is mijn eerste verhaal, ik hoor graag opbouwende kritiek.
-------------------------------------------------------------------------------
Zwarte nachten.
Ik probeerde mijn ogen te openen, maar het ging niet. Mijn oogleden waren zwaar en moe, moe. Ja, ik was moe. Maar mijn ogen moesten open, het wou niet, maar het moest.
De wereld draaide en duizelde. Alles was zwart, niks had een vorm, niks had een geur, niks had een geluid. Alles was zwart, pik zwart. Zo donker als de hel, het was niks.
Ik tilde mijn hand op, maar het ging niet, een touw sneed in mijn pols. Het was koud, koud en hard, pijnlijk. De pijn trok door mijn hele lijf. En ook mijn andere arm zat vast. Met een stevig touw. Dan maar mijn been.
Ik trok mijn rechterbeen naar me toe, er schoot een pijnlijke steek door heen. Ook mijn linkerbeen werkte tegen, een akelige pijn schoot door mij hele lichaam. Maar ik zette door, het was mij been en het bleef van mij!
De tranen branden achter mijn ogen, maar ze konden er niet uit. Mijn ogen werden vochtig en het zwarte duister werd vaag. Mijn oogleden...
Is dit wat ik denk dat het is? Is dit mijn allergrootste angst? Is dit...?
Ik open mijn ogen, de zon schijnt fel in mijn gezicht, dwars door de gordijnen. Mijn ogen branden, ik sluit mijn oogleden en wacht. Al mijn spieren zijn gespannen, mijn hart bonkt. Langzaam laat ik de spanning uit mijn spieren lopen, ik open ik mij ogen.
Weer is alles zwart, maar niet zo donker. Langzaam trekken de kleuren door mijn beeld.
De muur is wit, de vloer is ook wit, het plafond, ook wit. Alles wit licht.
Ik kijk naar mijn polsen, niks te zien, geen schaafwond, geen rode striemen, niks. Het was mijn verbeelding.
Ik weet dat ik ziek en, ik weet het. Ik heb het gehoord, nog een paar dagen heb ik. Een paar dagen vol angst en eenzaamheid, een paar dagen voor ik weg ga. Weg. Waarheen weet ik niet, het zwarte uit mijn droom.
Mijn ogen vullen zich met tranen, ik sluit mijn oogleden. Ik kijk nog een keer naar de witte kamer, in de deuropening staat iemand. Ook zij sluit haar ogen.
En dan ga ik, waarheen weet ik niet. Maar alles wordt zwart, dit is mijn angst. Maar nu is het echt, dit was het. Alles draait, alles verdwijnt. Alleen ik ben er nog. Mijn armen zijn als verdoofd, mijn benen hebben geen enkel gevoel. Ik kan niet bewegen.
Ik vlieg, maar heb geen vleugels. Geen vleugels en geen lichaam. Ik ben mijn angst, ik heb mijn angst.
Een witte streep doorklieft mijn beeld als een bliksemflits. Maar dan wit, witter dan wit. Een felle pijn schiet door mijn borst, dit is het. Ik weet het, dit sterven
Zwarte nachten
Leuk verhaaltje hoor!
Ik zou alleen wat minder woorden dubbel gebruiken
Hier nog even een aantal schrijffouten
:
Ik zou alleen wat minder woorden dubbel gebruiken
Hier nog even een aantal schrijffouten
:het wilde niet. Ik begrijp deze zin niet zo heel goedhet wou niet
ziek ben, lettertje vergetenIk weet dat ik ziek en
Mis je hier het woordje 'is'?Ik weet het, dit sterven
For sale: Babyshoes, never worn
Laat je niet demotiveren hierdoor hoor, ik lees graag snel weer wat van je 
!
!For sale: Babyshoes, never worn
Zwarte nachten. (Verbeterde versie l)
Ik probeerde mijn ogen te openen, maar het ging niet. Mijn oogleden waren zwaar en moe, moe. Ja, ik was moe. Maar mijn ogen moesten open, het wilde niet, maar het moest.
De wereld draaide en duizelde. Alles was zwart, niks had een vorm, niks had een geur, niks had een geluid. Alles was zwart, pik zwart. Zo donker als de hel, het was niks.
Ik tilde mijn hand op, maar het ging niet, een touw sneed in mijn pols. Het was koud, koud en hard, pijnlijk. De pijn trok door mijn hele lijf. En ook mijn andere arm zat vast. Met een stevig touw. Dan maar mijn been.
Ik trok mijn rechterbeen naar me toe, er schoot een pijnlijke steek door heen. Ook mijn linkerbeen werkte tegen, een akelige pijn schoot door mij hele lichaam. Maar ik zette door, het was mij been en het bleef van mij!
De tranen brandden achter mijn ogen, maar ze konden er niet uit. Mijn ogen werden vochtig en het zwarte duister werd vaag. Mijn oogleden...
Is dit wat ik denk dat het is? Is dit mijn allergrootste angst? Is dit...?
Ik open mijn ogen, de zon schijnt fel in mijn gezicht, dwars door de gordijnen. Mijn ogen branden, ik sluit mijn oogleden en wacht. Al mijn spieren zijn gespannen, mijn hart bonkt. Langzaam laat ik de spanning uit mijn spieren lopen, ik open mijn ogen.
Weer is alles zwart, maar niet zo donker. Langzaam trekken de kleuren door mijn beeld.
De muur is wit, de vloer is ook wit, het plafond, ook wit. Alles wit licht.
Ik kijk naar mijn polsen, niks te zien, geen schaafwond, geen rode striemen, niks. Het was mijn verbeelding.
Ik weet dat ik ziek ben, ik weet het. Ik heb het gehoord, nog een paar dagen heb ik. Een paar dagen vol angst en eenzaamheid, een paar dagen voor ik weg ga. Weg. Waarheen weet ik niet, het zwarte uit mijn droom.
Mijn ogen vullen zich met tranen, ik sluit mijn oogleden. Ik kijk nog een keer naar de witte kamer, in de deuropening staat iemand. Ook zij sluit haar ogen.
En dan ga ik, waarheen weet ik niet. Maar alles wordt zwart, dit is mijn angst. Maar nu is het echt, dit was het. Alles draait, alles verdwijnt. Alleen ik ben er nog. Mijn armen zijn als verdoofd, mijn benen hebben geen enkel gevoel. Ik kan niet bewegen.
Ik vlieg, maar heb geen vleugels. Geen vleugels en geen lichaam. Ik ben mijn angst, ik heb mijn angst.
Een witte streep doorklieft mijn beeld als een bliksemflits. Maar dan wit, witter dan wit. Een felle pijn schiet door mijn borst, dit is het. Ik weet het, dit is streven.
Ik probeerde mijn ogen te openen, maar het ging niet. Mijn oogleden waren zwaar en moe, moe. Ja, ik was moe. Maar mijn ogen moesten open, het wilde niet, maar het moest.
De wereld draaide en duizelde. Alles was zwart, niks had een vorm, niks had een geur, niks had een geluid. Alles was zwart, pik zwart. Zo donker als de hel, het was niks.
Ik tilde mijn hand op, maar het ging niet, een touw sneed in mijn pols. Het was koud, koud en hard, pijnlijk. De pijn trok door mijn hele lijf. En ook mijn andere arm zat vast. Met een stevig touw. Dan maar mijn been.
Ik trok mijn rechterbeen naar me toe, er schoot een pijnlijke steek door heen. Ook mijn linkerbeen werkte tegen, een akelige pijn schoot door mij hele lichaam. Maar ik zette door, het was mij been en het bleef van mij!
De tranen brandden achter mijn ogen, maar ze konden er niet uit. Mijn ogen werden vochtig en het zwarte duister werd vaag. Mijn oogleden...
Is dit wat ik denk dat het is? Is dit mijn allergrootste angst? Is dit...?
Ik open mijn ogen, de zon schijnt fel in mijn gezicht, dwars door de gordijnen. Mijn ogen branden, ik sluit mijn oogleden en wacht. Al mijn spieren zijn gespannen, mijn hart bonkt. Langzaam laat ik de spanning uit mijn spieren lopen, ik open mijn ogen.
Weer is alles zwart, maar niet zo donker. Langzaam trekken de kleuren door mijn beeld.
De muur is wit, de vloer is ook wit, het plafond, ook wit. Alles wit licht.
Ik kijk naar mijn polsen, niks te zien, geen schaafwond, geen rode striemen, niks. Het was mijn verbeelding.
Ik weet dat ik ziek ben, ik weet het. Ik heb het gehoord, nog een paar dagen heb ik. Een paar dagen vol angst en eenzaamheid, een paar dagen voor ik weg ga. Weg. Waarheen weet ik niet, het zwarte uit mijn droom.
Mijn ogen vullen zich met tranen, ik sluit mijn oogleden. Ik kijk nog een keer naar de witte kamer, in de deuropening staat iemand. Ook zij sluit haar ogen.
En dan ga ik, waarheen weet ik niet. Maar alles wordt zwart, dit is mijn angst. Maar nu is het echt, dit was het. Alles draait, alles verdwijnt. Alleen ik ben er nog. Mijn armen zijn als verdoofd, mijn benen hebben geen enkel gevoel. Ik kan niet bewegen.
Ik vlieg, maar heb geen vleugels. Geen vleugels en geen lichaam. Ik ben mijn angst, ik heb mijn angst.
Een witte streep doorklieft mijn beeld als een bliksemflits. Maar dan wit, witter dan wit. Een felle pijn schiet door mijn borst, dit is het. Ik weet het, dit is streven.
Ja, dit is fijn lezen. En ook het gene wat je wilt bereiken met het gevoel van stress, angst en verdriet blijft ook goed behouden, omdat je alles snel achter elkaar kunt lezen.
- Ik heb ook heel veel moeite met alles strak achter elkaar te zetten
-
- Ik heb ook heel veel moeite met alles strak achter elkaar te zetten
-For sale: Babyshoes, never worn
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Hoi hoi Jilz. Ik heb jouw verhaal nu ook gelezen en ik had feedback beloofd, so here it is!
Ik probeerde mijn ogen te openen, maar het ging niet. Mijn oogleden waren zwaar en moe, moe. Ja, ik was moe. Maar mijn ogen moesten open, het wilde niet, maar het moest.
Je hebt hier erg veel herhaling van woordjes. En dan de woorden moe en oog/ogen
Ik tilde mijn hand op, maar het ging niet, een touw sneed in mijn pols.
Deze zin klopt niet. Eerst til je je hand op en vervolgens kan dat weer niet. Misschien een optie:
Ik probeerde mijn hand op te tillen, maar het ging niet, een touw sneed in mijn pols.
Het was koud, koud en hard, pijnlijk.
Bij deze zin moest ik denken aan die tictac-reclame XD (sorry beetje nutteloos)
Maar ik zette door, het was mij been en het bleef van mij!
Hahaha sorry is een grappige zin. Alsof je aan het vechten bent om je eigen been. Maar er zit ook een foutje in; ... het was mijN been en ....
Ik open mijn ogen, de zon schijnt fel in mijn gezicht, dwars door de gordijnen. Mijn ogen branden, ik sluit mijn oogleden en wacht.
Weer overal die ogen :p
Alles wit licht.
Deze zin klopt niet. Het kan twee dingen zijn;
1. Alles, wit licht. Of
2. Alles is wit licht.
Ik vlieg, maar heb geen vleugels. Geen vleugels en geen lichaam. Ik ben mijn angst, ik heb mijn angst.
Hihi tictac-reclame
Ik weet het, dit is streven.
Dit moet zijn sterven.
Trouwen ik heb gezien dat je ter verbetering direct een nieuw berichtje hebt geplaatst. Maar je kan ook op de blauwe streep klikken en dan 'wijzig bericht' aan klikken.
Je kan ermee doen wat je wilt.
Xxx me
Ik probeerde mijn ogen te openen, maar het ging niet. Mijn oogleden waren zwaar en moe, moe. Ja, ik was moe. Maar mijn ogen moesten open, het wilde niet, maar het moest.
Je hebt hier erg veel herhaling van woordjes. En dan de woorden moe en oog/ogen
Ik tilde mijn hand op, maar het ging niet, een touw sneed in mijn pols.
Deze zin klopt niet. Eerst til je je hand op en vervolgens kan dat weer niet. Misschien een optie:
Ik probeerde mijn hand op te tillen, maar het ging niet, een touw sneed in mijn pols.
Het was koud, koud en hard, pijnlijk.
Bij deze zin moest ik denken aan die tictac-reclame XD (sorry beetje nutteloos)
Maar ik zette door, het was mij been en het bleef van mij!
Hahaha sorry is een grappige zin. Alsof je aan het vechten bent om je eigen been. Maar er zit ook een foutje in; ... het was mijN been en ....
Ik open mijn ogen, de zon schijnt fel in mijn gezicht, dwars door de gordijnen. Mijn ogen branden, ik sluit mijn oogleden en wacht.
Weer overal die ogen :p
Alles wit licht.
Deze zin klopt niet. Het kan twee dingen zijn;
1. Alles, wit licht. Of
2. Alles is wit licht.
Ik vlieg, maar heb geen vleugels. Geen vleugels en geen lichaam. Ik ben mijn angst, ik heb mijn angst.
Hihi tictac-reclame
Ik weet het, dit is streven.
Dit moet zijn sterven.
Trouwen ik heb gezien dat je ter verbetering direct een nieuw berichtje hebt geplaatst. Maar je kan ook op de blauwe streep klikken en dan 'wijzig bericht' aan klikken.
Je kan ermee doen wat je wilt.
Xxx me