Okee, dit zal heel vervelend zijn, maar omdat ik zelf merkte dat er iets ontbrak aan mijn verhaal, en de gebeurtenissen inderdaad te snel switchten heb ik even een doorstart oftewel een herstart gemaakt, hopelijk is het niet heel erg.
‘Duw je wreef, plié, strek, zet neer’ de dansende ondertoon van de lerares weerklonk in haar stem, en zorgde voor gracieuze bewegingen in de lichamen van de rij danseressen die zich voor mij bevonden. De handen van de lerares raakten mijn heupen en deden een poging hun terug op hun oorspronkelijke plek te zetten, ‘Goed gecorrigeerd’ was het commentaar toen mijn lichaam zich weer in een rechte positie bevond. Terwijl de laatste tonen van het klassieke nummer klonken, strekte ik mijn been nog een keer op, om uiteindelijk in een eerste positie af te kunnen sluiten.
‘Goed gewerkt dames, dit was het alweer’ de stem van de lerares, had nu zijn oorspronkelijk engelachtige toon teruggekregen, en leek iedereen te hypnotiseren toen de gehele dansgroep zichzelf naar de deur begeleidde.
‘Goed gewerkt Yune, heel goed’ het was een mooi compliment wat ze me gaf terwijl haar warme handdruk een glimlach op mijn gezicht toverde. Dit voelt als mijn doel, mijn bestemming, mijn destiny.
In de kleedkamer aangekomen ging ik op het bankje zitten en mijn ogen zochten de ruimte af naar mijn spullen. Reikend naar mijn kleding, die zich op het bovenste plankje bevond ondervond ik hoe een van de meisjes, Jet genaamd, mij aankeek.
‘Je gaat echt snel vooruit Yune, je gaat mij nog voorbij’ ze gaf me een glimlach, een snelle knipoog en verdween door de deur naar buiten. Het was fijn om te horen hoe iedereen mij complimenteerde en hoe ze mij opnamen in de groep, ook al was ik dan een beginner van 17 jaar oud en had de rest er al minstens 3 jaar opzitten, toch leken ze me allemaal beter te willen maken.
De roze schoentjes, waarvan ik tot een jaar geleden nooit gedacht had ze te zullen dragen, raakten al een beetje versleten, net als de legging die ik nog steeds droeg als plaatsvervanger voor het typische ‘balletpakje’, maar dit kon mijn geluk niet verpesten.
Een vreemd gevoel van vrijheid en gewichtsloosheid besloop me terwijl ik me vooruit trapte over het fietspad. Ik bedacht me dat ik graag terug zou willen naar de balletschool, snel beter zou willen worden en stappen vooruit zou gaan, dus zou ik moeten trainen, iedere dag opnieuw. Toen ik thuiskwam stond ik perplex van de wijze hoe mijn zusje me begroette, enthousiast rende ze naar buiten en vertelde me dat ik snel binnen moest komen. Zonder ook maar enig idee te hebben hoe ik me zou moeten voelen en wat me te wachten stond liep ik wat achterdochtig achter m’n kleine zusje aan, nou ja klein ze is bijna evengroot en doet ondertussen ook al haar examen dus echt klein kan je het niet meer noemen.
‘Wat is er nou aan de hand?’ Ik werd ondertussen een beetje ongeduldig.
‘Kijk zelf maar’ grijnsde mijn zusje terwijl ze me een brief aanreikte, het logo van de hogeschool van de kunsten stond erop.
Dit kon niet waar zijn, ik sloot mijn ogen, telde tot tien en opende voorzichtig de envelope, die zo te zien al eerder geopend was.
‘Geachte Yune’ vluchtig las ik de brief door, twee keer, drie keer, tot het tot me doordrong, ik ben toegelaten!
‘We hebben iets lekkers voor je, om het te vieren’ zei mijn moeder enthousiast, en in plaats van boos te worden omdat ze mijn brief opengemaakt had, gaf ik haar een knuffel want dit zouden de beste jaren van mijn leven worden, vier jaar lang schilderen, tekenen, beeldhouwen en natuurlijk ook niet te vergeten balletten.
‘Je zal wel eerst moeten slagen’ de stem van mijn vader bracht weer een realiteitszin bij me naar boven, want ik stond er op dit moment nog niet heel rooskleurig voor, maar dat zou goedkomen.
Een stap
Mijn eerste gedachte was toen je over de kunstschool begon, dat je het wellicht over Artez hebt. Dat zal toch niet? 
Haha, want dan komt je verhaal wel heel dicht bij 
Nu, de tweede gedachte ik vind het een goed begin van je verhaal. Kan me voorstellen dat je voor je gevoel veel slechter bent dan de rest van je groep die een plekje probeert te krijgen. Ik ben benieuwd of je toch een plaats bemachtigd hebt 
Ga zo door!
Haha, want dan komt je verhaal wel heel dicht bij Nu, de tweede gedachte
ik vind het een goed begin van je verhaal. Kan me voorstellen dat je voor je gevoel veel slechter bent dan de rest van je groep die een plekje probeert te krijgen. Ik ben benieuwd of je toch een plaats bemachtigd hebt zatener zater behoorlijk
zeizij de studente
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Ik blijf mee lezen hoor 
als ik aan een verhaal begin moet ik het uit lezen. En ik ben benieuwd waar het heen gaat
Dit vervolg stukje kon ik niet helemaal plaatsen.
In het vorige stuk was April al in de bus gestapt. En nu opent ze een doos om haar spullen in te pakken? Blijkt ze contact te hebben gemaakt met iemand? En opent haar zusje Aprils mail?
Ik denk dat er nog een stukje informatie mist. In elk geval de overloop van het in de bus zitten en de dozen openen.
Ga zo door!
als ik aan een verhaal begin moet ik het uit lezen. En ik ben benieuwd waar het heen gaat Dit vervolg stukje kon ik niet helemaal plaatsen.
In het vorige stuk was April al in de bus gestapt. En nu opent ze een doos om haar spullen in te pakken? Blijkt ze contact te hebben gemaakt met iemand? En opent haar zusje Aprils mail? Ik denk dat er nog een stukje informatie mist. In elk geval de overloop van het in de bus zitten en de dozen openen.
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Hee, ik begrijp dat je in de war bent maar heb nu mijn vorige berichten verwijderd, het kwam omdat ik zeg maar verkeerd gestart was en niet wist hoe ik mijn bericht kon wissen, de hoofdpersoon is dus Yune, en dit is zeg maar gewoon het begin van het verhaal, sorry voor de warrigheid!
Who can you trust?
Nieuw stukje
Normaal ben ik eigenlijk niet zo’n optimist, maar op dit moment voelt het echt alsof mijn leven niet meer stuk kan, hoe kan het ook anders, wie kan zeggen dat hij de drie beste jaren van haar leven krijgt. Dit jaar zal ik besteden aan het verbeteren van mijn techniek voor ballet, en het afmaken van het VWO al moet ik zeggen dat het examenjaar echt een verschrikking is. De toetsen zijn klote, en de vakanties zijn geen vakanties maar moet je eerder zien als een soort leerweek, nou ja voor de gemiddelde scholier dan, ik gebruik het nog steeds voor vakantie.
‘Yune!’ plotseling bevond de stem van mnr. Roelofsen zich wel heel dichtbij mijn gezicht, met een snelle beweging deed ik mijn ogen open en probeerde te bekijken wat er op het bord stond.
‘Dit kan zo niet langer, nog een keer en je mag je melden’ ik wist dat als dat zou gebeuren me een schorsing boven het hoofd zou hangen en dat was wel het laatste wat ik wilde dus met een vluchtig knikje ging ik akkoord.
De rest van de les probeerde ik me wanhopig te focussen op de in kraaienpoten geschreven formules die op het bord stonden, wat was dit vermoeiend zeg. Iedere keer als ik op de klok keek waren er pas een paar minuten voorbij gestreken terwijl ik niet kon wachten tot het pauze was.
Eindelijk was het moment daar dat de bel ging en terwijl ik mijn tas inpakte ging mnr Roelofsen naast mijn tafel staan.
‘Yune, kan ik nog heel even met je praten?’ morrend knikte ik, maar ik zag aan zijn gezicht dat het ernstig was.
‘Ik maak me zorgen om je, je behaald niets dan slechte cijfers, gaat het wel goed met je?
Er was maar een ding dat ik op dit moment wilde doen en dat was hem afsnauwen, vragen waar hij zich wel niet mee durfde te bemoeien! Ook was ik bang, bang dat hij erachter zou komen, bang dat hij zijn neus zou steken in zaken die hem niks aangingen en hij opeens veel dichterbij me zou komen te staan.
‘Het gaat goed, ik zal eraan werken’ was het antwoord wat ik toch een beetje kortaf naar hem snauwde en terwijl ik me omdraaide rolde er een traan over mijn wang heen, wat heeft die vent met mijn thuissituatie te maken.
Met een niet al te grote moeite plaatste ik de versleten boekentas terug op mijn rug, en liep met een vaartje de trap af, een duw in rug bracht me uit balans en met een ruk draaide ik mijn hoofd om.
‘Mandy!’ geïrriteerd keek ik naar haar gezicht, maar al snel vergaf ik haar want ze was mooi, mooi vanwege haar blonde in een staart gebonden haar, mooi vanwege de kuiltjes in haar wangen als ze lachte, en nog mooier omdat ze, alhoewel het per ongeluk was, net contact met me had gemaakt. Eigenlijk kende ik haar nog maar net, maar door haar leek het einde van de tunnel opeens veel makkelijker bereikbaar.
‘Sorry’ mompelde ze, met haar stem die een mooie lage doorklank bevatte, en liep vlug weer door. Het was nog een flinke tocht om eindelijk bij mijn fiets aan te komen, door de gang, langs de rij lokalen die eindeloos leek, om uiteindelijk bij de fietsenstalling aan te komen wat bestond uit zo’n 50 rijen met fietsenrekken waardoor ik weer eens hopeloos kon gaan zoeken.
‘Hee Yune, kom je nog kijken bij mijn uitvoering vanavond’ het was Bells, dit was niet haar echte naam maar ik was er zo aangewend geraakt dat haar echte naam eigenlijk geen waarde meer had.
Normaal ben ik eigenlijk niet zo’n optimist, maar op dit moment voelt het echt alsof mijn leven niet meer stuk kan, hoe kan het ook anders, wie kan zeggen dat hij de drie beste jaren van haar leven krijgt. Dit jaar zal ik besteden aan het verbeteren van mijn techniek voor ballet, en het afmaken van het VWO al moet ik zeggen dat het examenjaar echt een verschrikking is. De toetsen zijn klote, en de vakanties zijn geen vakanties maar moet je eerder zien als een soort leerweek, nou ja voor de gemiddelde scholier dan, ik gebruik het nog steeds voor vakantie.
‘Yune!’ plotseling bevond de stem van mnr. Roelofsen zich wel heel dichtbij mijn gezicht, met een snelle beweging deed ik mijn ogen open en probeerde te bekijken wat er op het bord stond.
‘Dit kan zo niet langer, nog een keer en je mag je melden’ ik wist dat als dat zou gebeuren me een schorsing boven het hoofd zou hangen en dat was wel het laatste wat ik wilde dus met een vluchtig knikje ging ik akkoord.
De rest van de les probeerde ik me wanhopig te focussen op de in kraaienpoten geschreven formules die op het bord stonden, wat was dit vermoeiend zeg. Iedere keer als ik op de klok keek waren er pas een paar minuten voorbij gestreken terwijl ik niet kon wachten tot het pauze was.
Eindelijk was het moment daar dat de bel ging en terwijl ik mijn tas inpakte ging mnr Roelofsen naast mijn tafel staan.
‘Yune, kan ik nog heel even met je praten?’ morrend knikte ik, maar ik zag aan zijn gezicht dat het ernstig was.
‘Ik maak me zorgen om je, je behaald niets dan slechte cijfers, gaat het wel goed met je?
Er was maar een ding dat ik op dit moment wilde doen en dat was hem afsnauwen, vragen waar hij zich wel niet mee durfde te bemoeien! Ook was ik bang, bang dat hij erachter zou komen, bang dat hij zijn neus zou steken in zaken die hem niks aangingen en hij opeens veel dichterbij me zou komen te staan.
‘Het gaat goed, ik zal eraan werken’ was het antwoord wat ik toch een beetje kortaf naar hem snauwde en terwijl ik me omdraaide rolde er een traan over mijn wang heen, wat heeft die vent met mijn thuissituatie te maken.
Met een niet al te grote moeite plaatste ik de versleten boekentas terug op mijn rug, en liep met een vaartje de trap af, een duw in rug bracht me uit balans en met een ruk draaide ik mijn hoofd om.
‘Mandy!’ geïrriteerd keek ik naar haar gezicht, maar al snel vergaf ik haar want ze was mooi, mooi vanwege haar blonde in een staart gebonden haar, mooi vanwege de kuiltjes in haar wangen als ze lachte, en nog mooier omdat ze, alhoewel het per ongeluk was, net contact met me had gemaakt. Eigenlijk kende ik haar nog maar net, maar door haar leek het einde van de tunnel opeens veel makkelijker bereikbaar.
‘Sorry’ mompelde ze, met haar stem die een mooie lage doorklank bevatte, en liep vlug weer door. Het was nog een flinke tocht om eindelijk bij mijn fiets aan te komen, door de gang, langs de rij lokalen die eindeloos leek, om uiteindelijk bij de fietsenstalling aan te komen wat bestond uit zo’n 50 rijen met fietsenrekken waardoor ik weer eens hopeloos kon gaan zoeken.
‘Hee Yune, kom je nog kijken bij mijn uitvoering vanavond’ het was Bells, dit was niet haar echte naam maar ik was er zo aangewend geraakt dat haar echte naam eigenlijk geen waarde meer had.
Who can you trust?
dit hoorde er nog bij;
‘Ik denk het wel, ik app je vanavond nog wel eventjes’ was mijn oprechte antwoord, ik had namelijk geen idee hoe het vanmiddag zou gaan lopen.
Bells liep gracieus de het kleine trappetje af, en plaatste met haar rug rechtop haar voeten voor elkaar, nee, het was niet lopen wat zij deed, het was dansen.
‘Stukkie samenfietsen?’ eigenlijk had ik wel behoefte aan wat gezelschap, maar omdat ik naar het triversum moest had het weinig zin.
‘Gaat niet vandaag, ik moet al om 4 uur bij het triversum zijn’
‘Oo, voor je dagelijkse overdosis’ het laconieke antwoord van Bells zorgde voor een kleine glimlach op mijn gezicht.
‘Ik denk het wel, ik app je vanavond nog wel eventjes’ was mijn oprechte antwoord, ik had namelijk geen idee hoe het vanmiddag zou gaan lopen.
Bells liep gracieus de het kleine trappetje af, en plaatste met haar rug rechtop haar voeten voor elkaar, nee, het was niet lopen wat zij deed, het was dansen.
‘Stukkie samenfietsen?’ eigenlijk had ik wel behoefte aan wat gezelschap, maar omdat ik naar het triversum moest had het weinig zin.
‘Gaat niet vandaag, ik moet al om 4 uur bij het triversum zijn’
‘Oo, voor je dagelijkse overdosis’ het laconieke antwoord van Bells zorgde voor een kleine glimlach op mijn gezicht.
Who can you trust?
Hi hi, hier ben ik dan
Het viel me een beetje op dat je vrij snel overal doorheen gaat. Probeer eens een beetje meer de omgeving te beschrijven - of de personages, uiterlijk bijvoorbeeld. Je hoeft niet heel gedetailleerd overal op ingaan, maar dat kan de lezer al een heel beeld geven van hoe het er allemaal uitziet.
Verder zou ik, als ik jou was, even bij de schrijflessen de les over dialogen lezen. Je dialogen zijn soms een beetje slordig - niet wat mensen zeggen maar denk aan hoofd- en kleine letters en dat soort dingen.
Oh, en nog iets wat me opviel. Als je cijfers gebruikt probeer ze dan volledig uit te schrijven. Dus in plaats van 17 doe je zeventien, en in plaats van 3 zeg je drie.
Dat waren even een paar dingetjes die me speciaal opvielen. Hopelijk heb je er iets aan!
Het viel me een beetje op dat je vrij snel overal doorheen gaat. Probeer eens een beetje meer de omgeving te beschrijven - of de personages, uiterlijk bijvoorbeeld. Je hoeft niet heel gedetailleerd overal op ingaan, maar dat kan de lezer al een heel beeld geven van hoe het er allemaal uitziet.
Verder zou ik, als ik jou was, even bij de schrijflessen de les over dialogen lezen. Je dialogen zijn soms een beetje slordig - niet wat mensen zeggen maar denk aan hoofd- en kleine letters en dat soort dingen.
Oh, en nog iets wat me opviel. Als je cijfers gebruikt probeer ze dan volledig uit te schrijven. Dus in plaats van 17 doe je zeventien, en in plaats van 3 zeg je drie.
Dat waren even een paar dingetjes die me speciaal opvielen. Hopelijk heb je er iets aan!
When the power of love overcomes the love of power.
Ik vond ook dat je er een beetje snel doorheen ging. Je hebt het uiterlijk van het hoofdpersonage niet omschreven. Voor de rest is het wel goed 
Life is a book and those who do not travel only read one page.
maar wel een stuk helderder En een nieuw stukje
Met het kleine gebogen sleuteltje maakte ik het slot van mijn fiets open, en met een tikje aan mijn stuur was mijn fiets weer te besturen, ik zag hoe Bells over de grijze tegels het schoolplein afreed en schrijdend volgde ik haar voorbeeld.
Het trappen ging moeizaam vanwege de tegenwind, en om de drie meter had ik een bruine lok in mijn mondhoek bungelen die ik er dan weer uit moest halen, achter mijn oor moest strijken en ondertussen in evenwicht proberen te blijven.
Het beeld waar ik langsreed had me al een tijd lang gefascineerd, het zwarte marmer, de gestileerde personen, het leek of ze wat wilde zeggen. Het leek alsof hun handen naar mij reikte, de personen zagen er gehavend uit door de grove afwerking, en hun ogen leken te huilen. Een rilling liep over mijn rug, het beeld bracht me altijd een soort angst aan. Angst voor het onbekende, hetgeen wat er nog moest komen, raar dat zoiets je zo kon fascineren. One word fascination
Het gebouw doemde voor me op als een grote massa, maar al snel werden de ramen en deuren zichtbaar en begon zich een architectonisch misbaksel te vormen. Nee, je kon het gebouw niet mooi noemen, maar voor de kenner zal het vast een goede architectonische waarde hebben gehad. Toch is het een vertrouwd beeld, en terwijl ik een druppel zweet over mijn rug voelde lopen, genoot ik nog eens van het zonnetje wat waterig was begonnen te schijnen.
Terwijl ik de gebogen, ik noem het nog maar eens omdat het echt een raadsel is hoe het is gekomen, sleutel in mijn zak liet glijden ving ik nog een glimp op van het raampje waarachter ik mij straks zou bevinden, en liep naar binnen toe.
Weifelend drukte ik mijn vinger op de bel, en met een luide piep opende de deur zich, en liep ik de trap op. Het was leeg in de wachtkamer, er zat een jongen met zijn moeder, dat zal wel een van zijn eerste afspraken zijn. De felgekleurde tekeningen aan de muur, en de speelds neergezette stoelen zouden waarschijnlijk bedoelt zijn om je af te leiden van het hele wachtkameraspect, een mooi idee, met een waardeloze uitvoering.
‘’Yune!,’’ klonk de enthausiaste stem van Lieve, en knikte naar me, waardoor ik automatisch aanstalte maakte om op te staan.
‘’Hooi’’ zei ik zachtjes, en op een drafje liep ik de trap op, de deur door, om vervolgens bij het door de zon verlichtte kamertje aan te komen. De witte muren zorgden voor dansende stipjes op het netvlies van mijn groenblauwe ogen, en al snel kon ik mijn gedachten weer bij elkaar rapen.
‘’Hoe gaat het met je?’’ normaal gesproken had ik mijn antwoord zo klaar liggen maar vandaag zorgde deze vraag voor een vaag soort verwarring in mijn hoofd. Hoe ging het eigenlijk met me? Thuis was het een puinzooi, op school ging het niet goed maar toch had ik het gevoel dat het helemaal niet slecht met me ging.
‘’Wel okee, denk ik’’ was mijn wat twijfelachtige antwoord geweest terwijl mijn gedachten langzaam weer afdwaalden naar de dansende vlekjes achte Lieve op de muur, ik had een vreemd gevoel vandaag, one word strange.
Al een tijdje stond ik te treuzelen naast mijn fiets, het doosje pilletjes bevond zich in mijn hand terwijl ik bezig was hetgeen wat er zich net in dat kamertje had afgespeeld te bevatten.
Met het kleine gebogen sleuteltje maakte ik het slot van mijn fiets open, en met een tikje aan mijn stuur was mijn fiets weer te besturen, ik zag hoe Bells over de grijze tegels het schoolplein afreed en schrijdend volgde ik haar voorbeeld.
Het trappen ging moeizaam vanwege de tegenwind, en om de drie meter had ik een bruine lok in mijn mondhoek bungelen die ik er dan weer uit moest halen, achter mijn oor moest strijken en ondertussen in evenwicht proberen te blijven.
Het beeld waar ik langsreed had me al een tijd lang gefascineerd, het zwarte marmer, de gestileerde personen, het leek of ze wat wilde zeggen. Het leek alsof hun handen naar mij reikte, de personen zagen er gehavend uit door de grove afwerking, en hun ogen leken te huilen. Een rilling liep over mijn rug, het beeld bracht me altijd een soort angst aan. Angst voor het onbekende, hetgeen wat er nog moest komen, raar dat zoiets je zo kon fascineren. One word fascination
Het gebouw doemde voor me op als een grote massa, maar al snel werden de ramen en deuren zichtbaar en begon zich een architectonisch misbaksel te vormen. Nee, je kon het gebouw niet mooi noemen, maar voor de kenner zal het vast een goede architectonische waarde hebben gehad. Toch is het een vertrouwd beeld, en terwijl ik een druppel zweet over mijn rug voelde lopen, genoot ik nog eens van het zonnetje wat waterig was begonnen te schijnen.
Terwijl ik de gebogen, ik noem het nog maar eens omdat het echt een raadsel is hoe het is gekomen, sleutel in mijn zak liet glijden ving ik nog een glimp op van het raampje waarachter ik mij straks zou bevinden, en liep naar binnen toe.
Weifelend drukte ik mijn vinger op de bel, en met een luide piep opende de deur zich, en liep ik de trap op. Het was leeg in de wachtkamer, er zat een jongen met zijn moeder, dat zal wel een van zijn eerste afspraken zijn. De felgekleurde tekeningen aan de muur, en de speelds neergezette stoelen zouden waarschijnlijk bedoelt zijn om je af te leiden van het hele wachtkameraspect, een mooi idee, met een waardeloze uitvoering.
‘’Yune!,’’ klonk de enthausiaste stem van Lieve, en knikte naar me, waardoor ik automatisch aanstalte maakte om op te staan.
‘’Hooi’’ zei ik zachtjes, en op een drafje liep ik de trap op, de deur door, om vervolgens bij het door de zon verlichtte kamertje aan te komen. De witte muren zorgden voor dansende stipjes op het netvlies van mijn groenblauwe ogen, en al snel kon ik mijn gedachten weer bij elkaar rapen.
‘’Hoe gaat het met je?’’ normaal gesproken had ik mijn antwoord zo klaar liggen maar vandaag zorgde deze vraag voor een vaag soort verwarring in mijn hoofd. Hoe ging het eigenlijk met me? Thuis was het een puinzooi, op school ging het niet goed maar toch had ik het gevoel dat het helemaal niet slecht met me ging.
‘’Wel okee, denk ik’’ was mijn wat twijfelachtige antwoord geweest terwijl mijn gedachten langzaam weer afdwaalden naar de dansende vlekjes achte Lieve op de muur, ik had een vreemd gevoel vandaag, one word strange.
Al een tijdje stond ik te treuzelen naast mijn fiets, het doosje pilletjes bevond zich in mijn hand terwijl ik bezig was hetgeen wat er zich net in dat kamertje had afgespeeld te bevatten.
Who can you trust?
Uwh loopt ze nu bij een psychiater? Je maakt me heel nieuwsgierig wat er met haar aan de hand is, waarom ze spillen heeft gekregen
Ik zou bij de laatste alinea een witregel plaatsen, want ik ging er vanuit dat dat nog bij het gesprek hoorde. Terwijl het daarmee eigenlijk afgerond was
Ga zo door!
Ik zou bij de laatste alinea een witregel plaatsen, want ik ging er vanuit dat dat nog bij het gesprek hoorde. Terwijl het daarmee eigenlijk afgerond was
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Je ziet dat je al verbeterd, je neemt het commentaar dat wordt geplaatst echt serieus en dat is goed. Op het derde stukje heb ik niet veel aan te merken. Ik vind het leuk zoals je het geheimzinnige erin houd, door niet te vertellen wat er thuis aan de hand is (waar op het eerste gezicht ook niets aan de hand lijkt, de brief scène) en het niet zeggen waarom ze bij een psychiater loopt. Ik zou zeggen ga zo door, ik zou je alleen nog willen adviseren (niet dat het perse nodig is maar zelf vind ik dat altijd wel fijn) om een keer mee te doen aan een character development.
Dit is een soort van 'leer je personage kennen' ik vind het zelf heel handig en je moet maar kijken of je er een in het Nederlands kan vinden en anders wil ik je wel helpen.
Kort samengevat beantwoord je gewoon vragen vanuit het oogpunt van je karakter.
Dit is een soort van 'leer je personage kennen' ik vind het zelf heel handig en je moet maar kijken of je er een in het Nederlands kan vinden en anders wil ik je wel helpen.
Kort samengevat beantwoord je gewoon vragen vanuit het oogpunt van je karakter.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Hartstikke bedankt voor de reacties allemaal! Ik probeer er echt iets mee te doen, want ik wil beter worden. Dit word een iets heftiger stuk, dus prepare
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Deel 2
Het was weer zo’n dag, ik voelde het aan alles, terwijl ik uit mijn bed stapte voelde ik me een soort verlamd. Het leek alsof ik mijn focusniet kon vinden terwijl ik nog eens in de spiegel keek, en met het gevoel alsof mijn hoofd een vissenkom met informatie was wat allemaal rond me heen zoefde, grisde ik mijn tandenborstel uit zijn houder en begon te poetsen. 1… 2… 3… uit het niets gebeurde het, een traan rolde over mijn wang terwijl ik met mijn rechterhand mijn tandenborstel neergooide en mijn linkerhand als verstijfd de wasbakrand vasthield. In de spiegel zag ik hoe ik wit wegtrok en het leek alsof ik mijzelf niet meer herkende, het is raar maar het begint te wennen.
Beetje bij beetje kwam de controle over mijzelf terug en trok snel een staart in mijn lange bruine haar, en pakte ik een nepleren jack uit de kast, die ik combineerde met een blauwe high-waist broek en een doorschijnend shirt. Mijn handen trilden nog een beetje na maar ik voelde me alsof ik net mijn bed uit was gestapt en liep vol goede moed naar beneden.
Terwijl ik aanschoof voelde ik een soort spanning hangen, een ongewone stilte op een doordeweekse dag, het gaf een wat ongemakkelijk gevoel waar ik niet veel mee kon op dit moment. Met mijn hand streek ik een lok haar uit mijn gezicht en zocht naar het doosjes pilletjes op tafel. Een klein wit, rond pilletje drukte ik uit de verpakking en terwijl het op mijn hand lag gooide ik er nog een schietgebedje tegenaan, ookal ben ik nieteens gelovig.
Het pilletje bevond zich nu onder mijn tong en zachtjes voelde ik het wegsmelten toen de hel dan uiteindelijk toch openbarste.
‘’Kan je nou nooit eens normaal doen?’’ deze opmerking kwam echt uit de luch vallen, ik had hem niet aan zien komen en ik had ook geen idee hoe ik hierop moest reageren. Een beetje uncomfortable speelde ik met een plukje haar, en sloeg mijn ogen neer.
‘’Kijk me aan als ik tegen je praat’’ snauwde mijn vader, ik schrok en keek op.
‘’Hoe kon je ons dit gister aandoen, je hebt weer de sfeer verziekt met je mateloze gedram. Wij zijn hier ook alleen maar goed voor het opruimen van jou troep’’ de boosheid van mijn vader leek de gehele ruimte te vullen, en ik besefte dat dit niet snel over zou zijn.
‘’Godverdomme Yune, ik praat tegen je’’ de stem van mijn vader begon nu een ondertoon van wanhoop te krijgen en het enige wat ik wilde was weg, weg van deze tafel, weg van dit huis en weg van deze familie en dit eeuwige gezeik.
‘’Ik moet naar school’’ ik probeerde non-chalant te klinken met een tikkeltje arrogantie in de ondertoon. Het was de waarheid, ik had nog precies tien minuten om me om te kleden, en te eten dus ik moest echt weg.
Een piepend geluid ontstond toen ik de houten stoel aanschoof, en van tafel afliep, geen blik gunde in mijn vader en zonder om te kijken liep ik naar boven.
‘’Loop maar weer weg’’ was het antwoord wat mijn vader hierop gaf, en een waas begon zich voor mijn ogen te vormen, maar ik wist dat ik me in moest houden en me af moest sluiten, het monster niet los moest laten.
Tranen rolden over mijn wangen toen ik mij op mijn net opgemaakte bed liet zakken en door het lange raam naar buiten keek. Ik voelde me als rapunzel in haar toren, opgesloten vanaf de werkelijkheid, de schoonheid van de realiteit. Minuten tikten voorbij en ik moest toch nog vaart maken toen ik uiteindelijk op mijn fiets stapte, de muziek die door de koptelefoon mijn oren ingalmde schudde mijn lichaam wakker. De constante beweging in de muziek trok mijn aandacht, ik luisterde aandachtig naar de beat en probeerde precies op de maat mee te trappen. De hekken van school doemden voor mij op, en een scheut van verlichting ging door me heen, ondanks alles was dit toch een van de plekken die veilig waren, veilig voor de boze buitenwereld.
Vijf minuten na de bel kwam ik de klas van mnr. Rood binnen en een beetje beschaamd ging ik op mijn plek bij het raam zitten.
‘’Pak allemaal jullie leesboek maar, ik zal jullie deze les zelfstandig aan de slag laten gaan en ikverwacht dat dit in rust kan’’ zei meneer Rood terwijl hij zijn eigen boek ook opensloeg, ‘De geschiedenis van Westminster’ was de titel, het leek een oud boek door de smoezelige kast die eromheen zat. Ik voelde hoe het weer opkwam, iedereen leek door elkaar te praten, geen enkel geluid kon ik meer van elkaar onderscheiden, hopeloos zocht ik naar mijn boek in mijn tas. Mijn handen grepen naar mijn oren, en ik sloot mijn ogen, de stemmen leken weer wat te dimmen, en ik greep mijn boek legde het op de juiste bladzijde open en probeerde weer tot rust te komen. Ik las de eerste woorden, opnieuw en opnieuw, de stemmen kwamen terug, iedereen bleef maar praten. Ik greep me vast aan mijn stoel en zette mezelf klem, het ging sneller dan ik zelf kon bevatten, plotseling, ik schreeuwde, ik sloot mijn ogen en zakte met mijn hoofd op de tafel. Dit kan niet meer.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Deel 2
Het was weer zo’n dag, ik voelde het aan alles, terwijl ik uit mijn bed stapte voelde ik me een soort verlamd. Het leek alsof ik mijn focusniet kon vinden terwijl ik nog eens in de spiegel keek, en met het gevoel alsof mijn hoofd een vissenkom met informatie was wat allemaal rond me heen zoefde, grisde ik mijn tandenborstel uit zijn houder en begon te poetsen. 1… 2… 3… uit het niets gebeurde het, een traan rolde over mijn wang terwijl ik met mijn rechterhand mijn tandenborstel neergooide en mijn linkerhand als verstijfd de wasbakrand vasthield. In de spiegel zag ik hoe ik wit wegtrok en het leek alsof ik mijzelf niet meer herkende, het is raar maar het begint te wennen.
Beetje bij beetje kwam de controle over mijzelf terug en trok snel een staart in mijn lange bruine haar, en pakte ik een nepleren jack uit de kast, die ik combineerde met een blauwe high-waist broek en een doorschijnend shirt. Mijn handen trilden nog een beetje na maar ik voelde me alsof ik net mijn bed uit was gestapt en liep vol goede moed naar beneden.
Terwijl ik aanschoof voelde ik een soort spanning hangen, een ongewone stilte op een doordeweekse dag, het gaf een wat ongemakkelijk gevoel waar ik niet veel mee kon op dit moment. Met mijn hand streek ik een lok haar uit mijn gezicht en zocht naar het doosjes pilletjes op tafel. Een klein wit, rond pilletje drukte ik uit de verpakking en terwijl het op mijn hand lag gooide ik er nog een schietgebedje tegenaan, ookal ben ik nieteens gelovig.
Het pilletje bevond zich nu onder mijn tong en zachtjes voelde ik het wegsmelten toen de hel dan uiteindelijk toch openbarste.
‘’Kan je nou nooit eens normaal doen?’’ deze opmerking kwam echt uit de luch vallen, ik had hem niet aan zien komen en ik had ook geen idee hoe ik hierop moest reageren. Een beetje uncomfortable speelde ik met een plukje haar, en sloeg mijn ogen neer.
‘’Kijk me aan als ik tegen je praat’’ snauwde mijn vader, ik schrok en keek op.
‘’Hoe kon je ons dit gister aandoen, je hebt weer de sfeer verziekt met je mateloze gedram. Wij zijn hier ook alleen maar goed voor het opruimen van jou troep’’ de boosheid van mijn vader leek de gehele ruimte te vullen, en ik besefte dat dit niet snel over zou zijn.
‘’Godverdomme Yune, ik praat tegen je’’ de stem van mijn vader begon nu een ondertoon van wanhoop te krijgen en het enige wat ik wilde was weg, weg van deze tafel, weg van dit huis en weg van deze familie en dit eeuwige gezeik.
‘’Ik moet naar school’’ ik probeerde non-chalant te klinken met een tikkeltje arrogantie in de ondertoon. Het was de waarheid, ik had nog precies tien minuten om me om te kleden, en te eten dus ik moest echt weg.
Een piepend geluid ontstond toen ik de houten stoel aanschoof, en van tafel afliep, geen blik gunde in mijn vader en zonder om te kijken liep ik naar boven.
‘’Loop maar weer weg’’ was het antwoord wat mijn vader hierop gaf, en een waas begon zich voor mijn ogen te vormen, maar ik wist dat ik me in moest houden en me af moest sluiten, het monster niet los moest laten.
Tranen rolden over mijn wangen toen ik mij op mijn net opgemaakte bed liet zakken en door het lange raam naar buiten keek. Ik voelde me als rapunzel in haar toren, opgesloten vanaf de werkelijkheid, de schoonheid van de realiteit. Minuten tikten voorbij en ik moest toch nog vaart maken toen ik uiteindelijk op mijn fiets stapte, de muziek die door de koptelefoon mijn oren ingalmde schudde mijn lichaam wakker. De constante beweging in de muziek trok mijn aandacht, ik luisterde aandachtig naar de beat en probeerde precies op de maat mee te trappen. De hekken van school doemden voor mij op, en een scheut van verlichting ging door me heen, ondanks alles was dit toch een van de plekken die veilig waren, veilig voor de boze buitenwereld.
Vijf minuten na de bel kwam ik de klas van mnr. Rood binnen en een beetje beschaamd ging ik op mijn plek bij het raam zitten.
‘’Pak allemaal jullie leesboek maar, ik zal jullie deze les zelfstandig aan de slag laten gaan en ikverwacht dat dit in rust kan’’ zei meneer Rood terwijl hij zijn eigen boek ook opensloeg, ‘De geschiedenis van Westminster’ was de titel, het leek een oud boek door de smoezelige kast die eromheen zat. Ik voelde hoe het weer opkwam, iedereen leek door elkaar te praten, geen enkel geluid kon ik meer van elkaar onderscheiden, hopeloos zocht ik naar mijn boek in mijn tas. Mijn handen grepen naar mijn oren, en ik sloot mijn ogen, de stemmen leken weer wat te dimmen, en ik greep mijn boek legde het op de juiste bladzijde open en probeerde weer tot rust te komen. Ik las de eerste woorden, opnieuw en opnieuw, de stemmen kwamen terug, iedereen bleef maar praten. Ik greep me vast aan mijn stoel en zette mezelf klem, het ging sneller dan ik zelf kon bevatten, plotseling, ik schreeuwde, ik sloot mijn ogen en zakte met mijn hoofd op de tafel. Dit kan niet meer.
Who can you trust?
Het is niet dat ik dit stuk echt heftig vond zoals jij zei maar ik wil wel steeds verder blijven lezen.
Je bouwt de spanning goed op al wordt het ook een beetje verwarrend.
Je bouwt de spanning goed op al wordt het ook een beetje verwarrend.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Hoi hoi,
Ik vind je verhaal leuk opgebouwd. Er zit echt spanning in, doordat je niet in één keer alle informatie geeft, maar langzaam aan, beetje bij beetje. Daardoor wil je verder lezen
Misschien zou je je posts voordat je ze post even door de spellingcontrole van word kunnen halen of zelf nog even een keertje goed doorlezen, want dan haal je zelf al een aantal typefouten enzo uit je verhaal.
Misschien zou je ook wat meer gebruik kunnen maken van witregels, persoonlijk vind ik dat een verhaal daar wat overzichtelijker van wordt. Bijvoorbeeld tussen het stukje waar ze de ruzie heeft en dat ze de klas in komt lopen.
Voor de rest ga zo verder, en ik hoop snel weer een nieuw stukje te kunnen lezen!
Ik vind je verhaal leuk opgebouwd. Er zit echt spanning in, doordat je niet in één keer alle informatie geeft, maar langzaam aan, beetje bij beetje. Daardoor wil je verder lezen
Misschien zou je je posts voordat je ze post even door de spellingcontrole van word kunnen halen of zelf nog even een keertje goed doorlezen, want dan haal je zelf al een aantal typefouten enzo uit je verhaal.
Misschien zou je ook wat meer gebruik kunnen maken van witregels, persoonlijk vind ik dat een verhaal daar wat overzichtelijker van wordt. Bijvoorbeeld tussen het stukje waar ze de ruzie heeft en dat ze de klas in komt lopen.
Voor de rest ga zo verder, en ik hoop snel weer een nieuw stukje te kunnen lezen!
Spreken is zilver, schrijven is goud
Volgende stukje
Een raar soort golf van paniek kwam opeens opborrelen, tranen rolden over mijn wangen en opeens begon ik te rennen. Het voelde alsof ik zweefde, alsof iemand net een verse lading speed bij me geïnjecteerd had, ik bleef rennen terwijl de wereld om me heen leek te draaien, te vervagen.
‘’Yune!’’ ik hoorde de stem wel, maar wie het was kon ik niet zo snel bedenken, voetstappen hoorde ik naderen, het voelde alsof ik een prooi was die op het punt stond opgegeten te worden. Ik sprintte de trap af, door de gang heen, en rende zonder jas de buitenlucht in. Het leek alsof de adrenaline nooit meer zou stoppen, ik moest doorrennen, ik voelde het gewoon. Ik voelde hoe zich een aantal tranen op mijn lip verzamelden, klaar om de duik de vrijheid in te nemen. Ik gooide het hek open, en rende, nog steeds op een tempo dat onmogelijk leek, weg van de school, ik moest weg. Als een bang hertje worp ik een blik achterom, en zag hoe het grote gebouw mij uit stond te lachen, het voelde alsof het me zou grijpen.
De balletschool, ik zag het gebouw voor me opdoemen, blindelings had ik het hele stuk hiernaartoe gerend, het leek wel alsof iemand het me liet doen zonder dat ik er invloed op had. Hijgend opende ik de deur en keek naar binnen, muisstil was het, door het smalle raam naast de deur van de danszaal zag ik mijn lerares staan, ze had een zwarte legging aan en nam de meest gracieuze poses aan en opeens bereikten haar ogen mijn gezicht, ze had me gezien. Opeens vroeg ik me af wat ik hier deed, wat had ik hier willen bereiken, ik had geen les en mijn balletlerares kende ik nu pas vier weken dus wat zou zij voor mij kunnen betekenen.
Ik wist het gewoon niet meer, ik draaide me vlug om en liep op een drafje terug de balletschool uit, het leek alsof ik mezelf opeens weer in de hand had.
Buiten liet ik me huilend op het grijswitte bankje zakken, uitgeput en volledig van de wereld staarde ik voor me uit. Staren zonder daadwerkelijk iets te zien, gewoon kijken maar niets merken, kijken totdat je ogen vanzelf dichtvallen. Mijn lichaam wilde niks meer, ik kon niet gaan zitten en voelde me opgesloten in mijn eigen lichaam, ik hoorde wel maar het drong niet door en ik voelde wel maar ik kon niets zeggen. Twee zachte handen raakten mijn schouders en ik voelde hoe ik langzaam werd opgetild, niets kon ik er tegendoen, niets kon ik zeggen, ik liet het allemaal begaan.
Een pirouette, een nette plié en een cloche vloeide door mijn lichaam heen, althans ik zag hoe ik zelf dansde. En nogmaals draaide ik, nu op spitzen, nooit geweten dat ik dat kon, ik leek wel een zwaan, okee dit klonk wel erg cliché maar het was echt zo. Ik leek te keken naar iemand anders, maar de enige die de opvoering verzorgde was ik, ik stond in het midden van het podium en vertolkte een soort kruising tussen klassiek ballet en moderne dans, terwijl ik ook in de zaal zat en mezelf bekeek. Het leek allemaal zo logisch en zo onlogisch op hetzelfde moment, de realiteit en de fantasie waren niet meer van elkaar te onderscheiden.
Opeens joeg er een koude rilling door mijn lijf heen, en het beeld van de voorstelling begon te vervagen, kleuren begonnen door elkaar te vloeien, en het leek alsof een deuntje zich bleef afspelen in mijn hoofd.
‘’Hee?’’ ik hoorde vaag een bekende stem, maar ik kon hem niet goed bij een persoon plaatsen, een soort wanhoop leek zich in de stem te bevinden. Wanhopig probeerde ik het beeld van mijzelf in de voorstelling terug te halen want zoiets had ik mezelf nog nooit zien doen.
‘’Verdomme Yune’’ een zachte snik, en ik voelde me langzamerhand weer sterker worden. Ik knipperde met mijn ogen en twee bezorgdstaande bruine ogen bevonden zich vlak boven mijn gezicht. Ik probeerde voorzichtig rechtop te gaan zitten, maar een bepaalde soort onwennigheid leek het van mijn lichaam te overwinnen en ik leunde nog maar eens naar achteren, nog steeds probeerde ik te plaatsen waar ik was, en wie zich zo vlakbij mij had bevonden.
Een raar soort golf van paniek kwam opeens opborrelen, tranen rolden over mijn wangen en opeens begon ik te rennen. Het voelde alsof ik zweefde, alsof iemand net een verse lading speed bij me geïnjecteerd had, ik bleef rennen terwijl de wereld om me heen leek te draaien, te vervagen.
‘’Yune!’’ ik hoorde de stem wel, maar wie het was kon ik niet zo snel bedenken, voetstappen hoorde ik naderen, het voelde alsof ik een prooi was die op het punt stond opgegeten te worden. Ik sprintte de trap af, door de gang heen, en rende zonder jas de buitenlucht in. Het leek alsof de adrenaline nooit meer zou stoppen, ik moest doorrennen, ik voelde het gewoon. Ik voelde hoe zich een aantal tranen op mijn lip verzamelden, klaar om de duik de vrijheid in te nemen. Ik gooide het hek open, en rende, nog steeds op een tempo dat onmogelijk leek, weg van de school, ik moest weg. Als een bang hertje worp ik een blik achterom, en zag hoe het grote gebouw mij uit stond te lachen, het voelde alsof het me zou grijpen.
De balletschool, ik zag het gebouw voor me opdoemen, blindelings had ik het hele stuk hiernaartoe gerend, het leek wel alsof iemand het me liet doen zonder dat ik er invloed op had. Hijgend opende ik de deur en keek naar binnen, muisstil was het, door het smalle raam naast de deur van de danszaal zag ik mijn lerares staan, ze had een zwarte legging aan en nam de meest gracieuze poses aan en opeens bereikten haar ogen mijn gezicht, ze had me gezien. Opeens vroeg ik me af wat ik hier deed, wat had ik hier willen bereiken, ik had geen les en mijn balletlerares kende ik nu pas vier weken dus wat zou zij voor mij kunnen betekenen.
Ik wist het gewoon niet meer, ik draaide me vlug om en liep op een drafje terug de balletschool uit, het leek alsof ik mezelf opeens weer in de hand had.
Buiten liet ik me huilend op het grijswitte bankje zakken, uitgeput en volledig van de wereld staarde ik voor me uit. Staren zonder daadwerkelijk iets te zien, gewoon kijken maar niets merken, kijken totdat je ogen vanzelf dichtvallen. Mijn lichaam wilde niks meer, ik kon niet gaan zitten en voelde me opgesloten in mijn eigen lichaam, ik hoorde wel maar het drong niet door en ik voelde wel maar ik kon niets zeggen. Twee zachte handen raakten mijn schouders en ik voelde hoe ik langzaam werd opgetild, niets kon ik er tegendoen, niets kon ik zeggen, ik liet het allemaal begaan.
Een pirouette, een nette plié en een cloche vloeide door mijn lichaam heen, althans ik zag hoe ik zelf dansde. En nogmaals draaide ik, nu op spitzen, nooit geweten dat ik dat kon, ik leek wel een zwaan, okee dit klonk wel erg cliché maar het was echt zo. Ik leek te keken naar iemand anders, maar de enige die de opvoering verzorgde was ik, ik stond in het midden van het podium en vertolkte een soort kruising tussen klassiek ballet en moderne dans, terwijl ik ook in de zaal zat en mezelf bekeek. Het leek allemaal zo logisch en zo onlogisch op hetzelfde moment, de realiteit en de fantasie waren niet meer van elkaar te onderscheiden.
Opeens joeg er een koude rilling door mijn lijf heen, en het beeld van de voorstelling begon te vervagen, kleuren begonnen door elkaar te vloeien, en het leek alsof een deuntje zich bleef afspelen in mijn hoofd.
‘’Hee?’’ ik hoorde vaag een bekende stem, maar ik kon hem niet goed bij een persoon plaatsen, een soort wanhoop leek zich in de stem te bevinden. Wanhopig probeerde ik het beeld van mijzelf in de voorstelling terug te halen want zoiets had ik mezelf nog nooit zien doen.
‘’Verdomme Yune’’ een zachte snik, en ik voelde me langzamerhand weer sterker worden. Ik knipperde met mijn ogen en twee bezorgdstaande bruine ogen bevonden zich vlak boven mijn gezicht. Ik probeerde voorzichtig rechtop te gaan zitten, maar een bepaalde soort onwennigheid leek het van mijn lichaam te overwinnen en ik leunde nog maar eens naar achteren, nog steeds probeerde ik te plaatsen waar ik was, en wie zich zo vlakbij mij had bevonden.
Who can you trust?
Goed vervolg! Je hebt haar wegren actie goed beschreven en je maakt me nieuwsgierig wie haar gevonden heeft
Ga zo door!
kijkenIk leek te keken naar iemand anders
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Opeens wist ik het, was het plaatje compleet geworden door de bruine ogen en de lage maar toch zachte stem, het was Mandy geweest en waar ik nu eigenlijk lag? Ik had nog steeds geen flauw idee. Hetgeen waar ik me op bevond was zacht, en verschillende muren waren behangen met spiegels, maar niet zoveel als in een danszaal. Verschillende foto’s van Ballerina’s hingen aan de muren, en ik zag nu dat ik op een soort yogamat lag.
Ik deed mijn best om me te herinneren waar ik me op dit moment bevond, maar nog steeds kwam het niet naar boven. Terwijl ik rechtop ging zitten en mijn hoofd draaide, zag ik dat Mandy zich vlak achter me bevond. Haar blonde haar en het witte oversized shirt wat ze droeg maakte haar aantrekkelijk. Het was absoluut belachelijk wat ik dacht, ik mocht zo niet over haar denken dat zou het alleen maar moeilijker maken. Onze ogen kruisden elkaar en een klein lachje kon er bij mij vanaf, welke zij beantwoordde door ook haar mondhoeken een beetje op te krullen.
‘’Yune, eindelijk’’ een zucht klonk ik haar stem door, en binnen vijf seconden bevond Mandy zich weer vlak naast me, ondertussen had ik gehoord dat nog iemand de kamer binnen was gelopen, en hoorde voetstappen naderen.
‘’Hee, hoe voel je je? ik vond je buiten en heb je meteen hierheen gebracht’’ het was de engelachtige stem van mijn lerares die door de kamer zweefde.
‘’Wel goed, denk ik’’ een beetje verdwaasd keek ik nog rond, en mijn ogen bleven hangen op de prachtige danskleding die ze droeg, ze had de zwarte legging ingeruild voor een tutu van een wit soort gaas en het zwarte hemdje zorgde voor de nodige afwerking.
‘’Noem me maar Roos trouwens’’ eigenlijk had ik haar echte naam nog nooit gebruikt, dit beseffend merkte ik ook hoe jong ze eruit zag ik schat haar toch niet ouder dan tweeëntwintig. De naam Roos deed me aan iets denken maar ik wist zo snel niet aan wat, het was een jonge naam, niet voor iedereen geschikt maar haar pastte de naam perfect.
Dus even kort samengevat; ik lag op een vreemde kamer, met mensen die ik eigenlijk nauwlijks kende, in een vreemde omgeving en ik had geen flauw idee hoe ik hier terecht was gekomen. Terwijl deze gedachten mijn hoofd binnendrongen besloot ik dat ik snel wilde gaan, ik stond op, keek nogmaals om me heen opzoek naar een deur.
Terwijl ik hiernaar toeliep zag ik waar de naam me aan had doen denken, ik zag een poster van een ballerina met daaronder de tekst;
‘’The biggest hugs for my Primrose’’
Ik draaide me nogmaals om en beschaamde wist ik niet aan de rode blos op mijn wangen te ontkomen.
‘’Bedankt voor alles’’ sliste ik tussen mijn lippen door, ik had dan wel geen enkel idee waarheen te gaan als ik hier weg was maar ik wist dat ik hier niet zou kunnen blijven dus kon ik maar beter zo snel mogelijk vertrekken.
‘’Ik wil nog wel even met je praten Yune’’ het was nu Roos of Primrose die me strak aankeek, een blik die ik niet van haar gewend was en zeker niet op dit moment verwacht had.
Een tikkeltje verlegen met een vleugje verwarring schuivelde ik voetje voor voetje weer terug de kamer in. Ik zag hoe Roos gebaarde naar Mandy om weg te gaan en direct kwam de zachte blik weer terug op haar gezicht.
‘’Wil je me asjeblieft vertellen wat er aan de hand is, zoiets gebeurt niet zomaar’’ haar stem klonk zacht, anders dan ik die gewend was en ik kon nog net een traan bedwingen. One tear.
Ik deed mijn best om me te herinneren waar ik me op dit moment bevond, maar nog steeds kwam het niet naar boven. Terwijl ik rechtop ging zitten en mijn hoofd draaide, zag ik dat Mandy zich vlak achter me bevond. Haar blonde haar en het witte oversized shirt wat ze droeg maakte haar aantrekkelijk. Het was absoluut belachelijk wat ik dacht, ik mocht zo niet over haar denken dat zou het alleen maar moeilijker maken. Onze ogen kruisden elkaar en een klein lachje kon er bij mij vanaf, welke zij beantwoordde door ook haar mondhoeken een beetje op te krullen.
‘’Yune, eindelijk’’ een zucht klonk ik haar stem door, en binnen vijf seconden bevond Mandy zich weer vlak naast me, ondertussen had ik gehoord dat nog iemand de kamer binnen was gelopen, en hoorde voetstappen naderen.
‘’Hee, hoe voel je je? ik vond je buiten en heb je meteen hierheen gebracht’’ het was de engelachtige stem van mijn lerares die door de kamer zweefde.
‘’Wel goed, denk ik’’ een beetje verdwaasd keek ik nog rond, en mijn ogen bleven hangen op de prachtige danskleding die ze droeg, ze had de zwarte legging ingeruild voor een tutu van een wit soort gaas en het zwarte hemdje zorgde voor de nodige afwerking.
‘’Noem me maar Roos trouwens’’ eigenlijk had ik haar echte naam nog nooit gebruikt, dit beseffend merkte ik ook hoe jong ze eruit zag ik schat haar toch niet ouder dan tweeëntwintig. De naam Roos deed me aan iets denken maar ik wist zo snel niet aan wat, het was een jonge naam, niet voor iedereen geschikt maar haar pastte de naam perfect.
Dus even kort samengevat; ik lag op een vreemde kamer, met mensen die ik eigenlijk nauwlijks kende, in een vreemde omgeving en ik had geen flauw idee hoe ik hier terecht was gekomen. Terwijl deze gedachten mijn hoofd binnendrongen besloot ik dat ik snel wilde gaan, ik stond op, keek nogmaals om me heen opzoek naar een deur.
Terwijl ik hiernaar toeliep zag ik waar de naam me aan had doen denken, ik zag een poster van een ballerina met daaronder de tekst;
‘’The biggest hugs for my Primrose’’
Ik draaide me nogmaals om en beschaamde wist ik niet aan de rode blos op mijn wangen te ontkomen.
‘’Bedankt voor alles’’ sliste ik tussen mijn lippen door, ik had dan wel geen enkel idee waarheen te gaan als ik hier weg was maar ik wist dat ik hier niet zou kunnen blijven dus kon ik maar beter zo snel mogelijk vertrekken.
‘’Ik wil nog wel even met je praten Yune’’ het was nu Roos of Primrose die me strak aankeek, een blik die ik niet van haar gewend was en zeker niet op dit moment verwacht had.
Een tikkeltje verlegen met een vleugje verwarring schuivelde ik voetje voor voetje weer terug de kamer in. Ik zag hoe Roos gebaarde naar Mandy om weg te gaan en direct kwam de zachte blik weer terug op haar gezicht.
‘’Wil je me asjeblieft vertellen wat er aan de hand is, zoiets gebeurt niet zomaar’’ haar stem klonk zacht, anders dan ik die gewend was en ik kon nog net een traan bedwingen. One tear.
Who can you trust?
Ik zou haar niks kunnen vertellen, niet nu, nooit niet, ook al wilde ik het zo graag. Ik keek haar nog eens aan en opeens draaide ik mezelf om en mijn benen maakte grote passen, groter dan ik gewend was. Ik greep de deurklink en gooide de deur open, ik wilde helemaal niet weg maar ik kon niet anders.
Zo snel ongemerkt als ik de balletschool ingekomen was, zo opvallend was ik er nu sprintend uitgekomen.
Wat nu? Vluchtig keek ik om me heen, als een konijntje die op moet passen voor naderende carnivoor.
Mijn ouders zouden pas om acht uur 's avonds thuiskomen, zwijgend keek ik op het polshorloge waar ik altijd zo voorzichtig mee was geweest want het was een erfstuk geweest.
Kwart voor zes, lopend zou de terugtocht naar huis toch zeker anderhalf uur duren, maar ik moet wel, ik heb spullen nodig.
Met grote passen snelde ik de Langestraat op, een toeter van een passerende auto deed me even uit mijn dagdromen ontwaken maar al snel ging ik weer op in mijn eigen wereld.
Ik zou niet meer thuis kunnen komen, mijn ouders zouden horen dat ik van school moet, ik zou niks in te brengen hebben en gewoonweg genegeerd worden. Mijn woorden zijn die van hun niet, en zullen altijd minder waard blijven, zwijgend zou ik de afgrond in gaan als ik daar bleef.
Op de oprijlaan bevond zich geen van de twee zilvergrijze auto's die er normaal staan, en een gevoel van opluchting kwam tot mij, ik keek op het horloge en zo te zien had ik maximaal nog een half uur.
Ik sprintte door het kleine trappenhuis en greep de backpacktas die in de hoek van mijn kamer stond, nooit gebruikt, zonde eigenlijk.
Ik greep mijn laptop en de oplader, gooide ondergoed, kleding, en al de broodnodige spullen in mijn tas en besefte dat ik dit huis nooit, of in ieder geval voor een lange tijd niet, meer terug zou zien.
De tas deed me een beetje krimpen, hij was zwaarder dan ik dacht, en voorzichtig me vasthoudend aan de trapleuning liep ik naar beneden. De balletschoentjes die onderaan de trap stonden greep ik nog snel, het was het enige wat ik niet wou achterlaten en mee wou nemen naar de vrijheid, de vrijheid van de buitenwereld.
Nog een keer keek ik door de grote woonkamer en mijn ogen bleven hangen op de ingelijstte foto boven de grauwe openhaard, het waren drie personen inclusief mij, maar onherkenbaar, een raar gevoel van broederschap straalde de foto uit, broederschap die allang was verdwenen.
De laatste stappen deden een gedachten in mij opborrelen en voorzichtig liet ik mijn horloge van mijn pols afglijden, greep een memoblaadje en plakte deze erop. I Dared
Een gevoel van ontreddering brak bij mij uit toen ik de eerste stappen in de vrijheid zette, ik wist niet wat ik moest doen, waarheen? hoe? Zonder enig idee waar te eindigen liep ik door, zwijgend, maar de stemmen in mijn hoofd hielden mij gezelschap, geen stemmen eerder gedachten want gek ben ik niet. Ik reikte naar mijn zak, stopte het blauwe pilletje in mijn mond en met mijn tong plette ik het tegen mijn gehemelte aan. Rust.
Zo snel ongemerkt als ik de balletschool ingekomen was, zo opvallend was ik er nu sprintend uitgekomen.
Wat nu? Vluchtig keek ik om me heen, als een konijntje die op moet passen voor naderende carnivoor.
Mijn ouders zouden pas om acht uur 's avonds thuiskomen, zwijgend keek ik op het polshorloge waar ik altijd zo voorzichtig mee was geweest want het was een erfstuk geweest.
Kwart voor zes, lopend zou de terugtocht naar huis toch zeker anderhalf uur duren, maar ik moet wel, ik heb spullen nodig.
Met grote passen snelde ik de Langestraat op, een toeter van een passerende auto deed me even uit mijn dagdromen ontwaken maar al snel ging ik weer op in mijn eigen wereld.
Ik zou niet meer thuis kunnen komen, mijn ouders zouden horen dat ik van school moet, ik zou niks in te brengen hebben en gewoonweg genegeerd worden. Mijn woorden zijn die van hun niet, en zullen altijd minder waard blijven, zwijgend zou ik de afgrond in gaan als ik daar bleef.
Op de oprijlaan bevond zich geen van de twee zilvergrijze auto's die er normaal staan, en een gevoel van opluchting kwam tot mij, ik keek op het horloge en zo te zien had ik maximaal nog een half uur.
Ik sprintte door het kleine trappenhuis en greep de backpacktas die in de hoek van mijn kamer stond, nooit gebruikt, zonde eigenlijk.
Ik greep mijn laptop en de oplader, gooide ondergoed, kleding, en al de broodnodige spullen in mijn tas en besefte dat ik dit huis nooit, of in ieder geval voor een lange tijd niet, meer terug zou zien.
De tas deed me een beetje krimpen, hij was zwaarder dan ik dacht, en voorzichtig me vasthoudend aan de trapleuning liep ik naar beneden. De balletschoentjes die onderaan de trap stonden greep ik nog snel, het was het enige wat ik niet wou achterlaten en mee wou nemen naar de vrijheid, de vrijheid van de buitenwereld.
Nog een keer keek ik door de grote woonkamer en mijn ogen bleven hangen op de ingelijstte foto boven de grauwe openhaard, het waren drie personen inclusief mij, maar onherkenbaar, een raar gevoel van broederschap straalde de foto uit, broederschap die allang was verdwenen.
De laatste stappen deden een gedachten in mij opborrelen en voorzichtig liet ik mijn horloge van mijn pols afglijden, greep een memoblaadje en plakte deze erop. I Dared
Een gevoel van ontreddering brak bij mij uit toen ik de eerste stappen in de vrijheid zette, ik wist niet wat ik moest doen, waarheen? hoe? Zonder enig idee waar te eindigen liep ik door, zwijgend, maar de stemmen in mijn hoofd hielden mij gezelschap, geen stemmen eerder gedachten want gek ben ik niet. Ik reikte naar mijn zak, stopte het blauwe pilletje in mijn mond en met mijn tong plette ik het tegen mijn gehemelte aan. Rust.
Who can you trust?
Het bordje Alkmaar had ik al lang achter me gelaten, en ondanks de gure wind merkte ik niks van de kou. Tranen slopen bij iedere stap over mijn wangen en mijn tas voelde ik niet eens meer. Lopen, gewoon lopen, zonder doel, dat is waar ik mee bezig was.
Roos was lang, slank, gebruind haar en een tintje, niets meer en niets minder. Ze deed me wat, ik leek haar te kunnen vertrouwen maar toch had ik het niet gekund. Priemende, geschokte ogen had ze getoond toen ik de zaal uitholde, ik voel ze nog steeds in mijn rug prikken. Had ik haar wel moeten laten gaan? Ze kon van belang zijn, ik moest terug.
Ik draaide me om en door de tegemoetkomende schemer liep ik terug naar waar ik vandaag kwam maar nog steeds weg van mijn ouderlijk huis. Automatisch wierp ik een blik op mijn lege pols, waar een paar uur geleden nog het polshorloge had gezeten, een leven zonder de dictatuur van de klok had ik gewild, net als de kunstenaars die ik bewonderd had om hun leven als bohémien. Nee, dit is niet voor mij weggelegd, aan de winkels zag ik dat het nog voor vijven was want de deuren waren nog open, en zwijgend verdween ik de stad uit.
‘Vermist, meisje met blond haar, blauwe ogen, gebruind en met een grote backpacktas’
Wat had ik gedaan als ik dit had geweten?
‘That DanceHouse’ verscheen in mijn zichtveld en op de een of andere manier had ik een sterke behoefte aan alcohol, niet vaak kwam dit voor omdat ik geen grote drinker ben maar voordat ik het merkte stond ik al met mijn hoofd om het hoekje te gluren of er geen enkel bekend persoon binnenzat. Schuchter, de omgeving verkennend, liep ik de, voor mij, totaal nieuwe omgeving binnen. In de hoek zat een ineengedoken gestalkte met priemende ogen, iedere beweging die ik maakte leek hij te volgen, enigszins opgelaten liep ik verder. Drie mannen zaten naast elkaar op verschillende barkrukken, die overigens ook hun beste tijd hadden gehad (zowel de mannen als de krukken). Starend klom ik op de barkruk links in de hoek in de hoop dat niemand behalve de barman mij op zou hebben gemerkt.
‘Een Bacardi Cola met ijs graag’ zei ik met verheven stem om boven de muziek uit te komen.
‘Nog meer wensen?’ de toon van de jonge, lichtgetinte barman klonk spottend terwijl hij zich omdraaide.
‘Nee, dankje’ wist ik er met een rood hoofd uit te persen, terwijl ik me publiekelijk vernederd voelde toen alle hoofden mijn kant op waren gedraaid.
Een knipoog bereikte mij van de jongeman die tegenover mij op een barkruk plaats had genomen maar veel aandacht schonk ik niet aan hem.
‘Asjeblieft’ de stem van de barman had een opvallend accent, een soort rollende ‘r’ met een zachte ‘g’, geen idee waar dat mislukte mengsel vandaan kon komen.
Ik goot het plastic bekertje met de donkerbruine instantie in een keer naar binnen en ik voelde hoe mijn slokdarm iets opgloeide en mijn wangen warm werden, een fijn gevoel borrelde op.
‘Doe me dr nog maar eentje’ schreeuwde ik boven de muziek uit, en terwijl de barman zijn rug naar mij keerde voelde ik een zacht tikje op mijn schouderblad, ik kromp ineen. Niemand kon ongemerkt binnen zijn gekomen, ik had toch al die tijd op de deur gelet, geschrokken draaide ik mijn hoofd om, maar in plaats van de nachtmerrie die ik verwachtte, zag ik het lachende gezicht van de jongen die daarnet nog tegenover me had gezeten vlak boven mijn hoofd zweven.
Een beetje verbaasd nam ik het nieuwe bekertje van de barman aan terwijl ik de jongen volledig in me opnam, het gezicht was perfect geen enkele onzuiverheid, blauwgroene ogen, volle lippen en een zachte maar toch mannelijke kaaklijn, best een knappe gozer. Een nieuw glas Bacardi Cola was alweer in de maak toen ik diep in gesprek was geraakt met de genoemde jongen, die overigens Edwin bleek te heten, en ik opeens aan Bells had moeten denken, zij had hem zeker leuk gevonden met de zachte kuiltjes die zich in zijn wangen vormde maar ik voelde me niet daadwerkelijk tot hem aangetrokken.
Mijn hoofd leek afgesloten te zijn van mijn woorden, mijn lieten mij wankelend vooruitlopen en mijn mond leek meer te zeggen als ik daadwerkelijk wilde maar het was fijn, mijn avond. Tim had me na mijn achtste Baco mee naar zijn appartement gevraagd, hij was negentien en woonde onderhand op zichzelf, en het was aan mij om de keuze te maken tussen een appartement met eventuele ‘benefits’ of een nacht doorbrengen op straat en hoewel ik mijn twijfels had besloten mijn woorden de keuze toch te maken.
‘Ik ga wel mee, zolang je me niet ontvoerd’ het klonk belachelijk hoe ik het zei, ik verstond mezelf nauwelijks maar toch had er een kern van waarheid in gezeten want je weet nou eenmaal nooit wat die jongens van plan zijn.
Met zijn arm stevig om mijn middel heen begeleidde hij me naar zijn scooter, stuurde me, door middel van een stevige hand op mijn kont te leggen, het zadel in en klom zelf voorop.
De wind suisde door mijn haren, mijn armen klemden hopeloos om zijn middel en mijn mond bleef ongehinderd doorpraten, de wereld leek mooier en veel beweeglijker dan het normaal had geleken. De scooter bromde, en met zigzagbewegingen kwamen we langzamerhand vooruit.
‘Stap maar af, jongedame’ klonk Tim’s stem, en lacherig (waarom?) greep ik zijn aangereikte hand en met een sprongetje landde ik op mijn converse gympies. In een droomwereld verzonken, lam maar toch bewust van wat ik deed, achtervolgde ik Tim naar zijn appartementje op de zevende verdieping.
Roos was lang, slank, gebruind haar en een tintje, niets meer en niets minder. Ze deed me wat, ik leek haar te kunnen vertrouwen maar toch had ik het niet gekund. Priemende, geschokte ogen had ze getoond toen ik de zaal uitholde, ik voel ze nog steeds in mijn rug prikken. Had ik haar wel moeten laten gaan? Ze kon van belang zijn, ik moest terug.
Ik draaide me om en door de tegemoetkomende schemer liep ik terug naar waar ik vandaag kwam maar nog steeds weg van mijn ouderlijk huis. Automatisch wierp ik een blik op mijn lege pols, waar een paar uur geleden nog het polshorloge had gezeten, een leven zonder de dictatuur van de klok had ik gewild, net als de kunstenaars die ik bewonderd had om hun leven als bohémien. Nee, dit is niet voor mij weggelegd, aan de winkels zag ik dat het nog voor vijven was want de deuren waren nog open, en zwijgend verdween ik de stad uit.
‘Vermist, meisje met blond haar, blauwe ogen, gebruind en met een grote backpacktas’
Wat had ik gedaan als ik dit had geweten?
‘That DanceHouse’ verscheen in mijn zichtveld en op de een of andere manier had ik een sterke behoefte aan alcohol, niet vaak kwam dit voor omdat ik geen grote drinker ben maar voordat ik het merkte stond ik al met mijn hoofd om het hoekje te gluren of er geen enkel bekend persoon binnenzat. Schuchter, de omgeving verkennend, liep ik de, voor mij, totaal nieuwe omgeving binnen. In de hoek zat een ineengedoken gestalkte met priemende ogen, iedere beweging die ik maakte leek hij te volgen, enigszins opgelaten liep ik verder. Drie mannen zaten naast elkaar op verschillende barkrukken, die overigens ook hun beste tijd hadden gehad (zowel de mannen als de krukken). Starend klom ik op de barkruk links in de hoek in de hoop dat niemand behalve de barman mij op zou hebben gemerkt.
‘Een Bacardi Cola met ijs graag’ zei ik met verheven stem om boven de muziek uit te komen.
‘Nog meer wensen?’ de toon van de jonge, lichtgetinte barman klonk spottend terwijl hij zich omdraaide.
‘Nee, dankje’ wist ik er met een rood hoofd uit te persen, terwijl ik me publiekelijk vernederd voelde toen alle hoofden mijn kant op waren gedraaid.
Een knipoog bereikte mij van de jongeman die tegenover mij op een barkruk plaats had genomen maar veel aandacht schonk ik niet aan hem.
‘Asjeblieft’ de stem van de barman had een opvallend accent, een soort rollende ‘r’ met een zachte ‘g’, geen idee waar dat mislukte mengsel vandaan kon komen.
Ik goot het plastic bekertje met de donkerbruine instantie in een keer naar binnen en ik voelde hoe mijn slokdarm iets opgloeide en mijn wangen warm werden, een fijn gevoel borrelde op.
‘Doe me dr nog maar eentje’ schreeuwde ik boven de muziek uit, en terwijl de barman zijn rug naar mij keerde voelde ik een zacht tikje op mijn schouderblad, ik kromp ineen. Niemand kon ongemerkt binnen zijn gekomen, ik had toch al die tijd op de deur gelet, geschrokken draaide ik mijn hoofd om, maar in plaats van de nachtmerrie die ik verwachtte, zag ik het lachende gezicht van de jongen die daarnet nog tegenover me had gezeten vlak boven mijn hoofd zweven.
Een beetje verbaasd nam ik het nieuwe bekertje van de barman aan terwijl ik de jongen volledig in me opnam, het gezicht was perfect geen enkele onzuiverheid, blauwgroene ogen, volle lippen en een zachte maar toch mannelijke kaaklijn, best een knappe gozer. Een nieuw glas Bacardi Cola was alweer in de maak toen ik diep in gesprek was geraakt met de genoemde jongen, die overigens Edwin bleek te heten, en ik opeens aan Bells had moeten denken, zij had hem zeker leuk gevonden met de zachte kuiltjes die zich in zijn wangen vormde maar ik voelde me niet daadwerkelijk tot hem aangetrokken.
Mijn hoofd leek afgesloten te zijn van mijn woorden, mijn lieten mij wankelend vooruitlopen en mijn mond leek meer te zeggen als ik daadwerkelijk wilde maar het was fijn, mijn avond. Tim had me na mijn achtste Baco mee naar zijn appartement gevraagd, hij was negentien en woonde onderhand op zichzelf, en het was aan mij om de keuze te maken tussen een appartement met eventuele ‘benefits’ of een nacht doorbrengen op straat en hoewel ik mijn twijfels had besloten mijn woorden de keuze toch te maken.
‘Ik ga wel mee, zolang je me niet ontvoerd’ het klonk belachelijk hoe ik het zei, ik verstond mezelf nauwelijks maar toch had er een kern van waarheid in gezeten want je weet nou eenmaal nooit wat die jongens van plan zijn.
Met zijn arm stevig om mijn middel heen begeleidde hij me naar zijn scooter, stuurde me, door middel van een stevige hand op mijn kont te leggen, het zadel in en klom zelf voorop.
De wind suisde door mijn haren, mijn armen klemden hopeloos om zijn middel en mijn mond bleef ongehinderd doorpraten, de wereld leek mooier en veel beweeglijker dan het normaal had geleken. De scooter bromde, en met zigzagbewegingen kwamen we langzamerhand vooruit.
‘Stap maar af, jongedame’ klonk Tim’s stem, en lacherig (waarom?) greep ik zijn aangereikte hand en met een sprongetje landde ik op mijn converse gympies. In een droomwereld verzonken, lam maar toch bewust van wat ik deed, achtervolgde ik Tim naar zijn appartementje op de zevende verdieping.
Who can you trust?
Weer een nieuwe post;
Een combinatie van vreemde geluiden deed mij ontwaken, direct voelde ik de kou in mijn rug en mijn ogen wilde zich niet openen door een felle lichtbron die zich dichtbij mij leek te bevinden.
De geluiden werden helder en een varia aan auto’s, brommers, toeters en geschreeuw drongen mijn gehoorgang binnen. Ook begon zich een beeld te tonen op mijn netvlies en direct kreeg ik een vreselijke hoofdpijn, en zonder enig idee hoe ik hier terecht gekomen was probeerde ik bij te komen. De koude muur waar ik mij tegenaan had genesteld had mijn slaapplek geweest, en het shirt wat ik aan had stonk naar een mix van kots en drank, welke zich ook beiden op mijn shirt bevonden.
De zon scheen me een beetje bij zinnen te brengen en ik keek voorzichtig om mij heen, mijn rugtas bevond zich naast me en de plaats waar ik me bevond was dus blijkbaar het balkon van een appartement wat zich achter mij zou moeten bevinden.
Nogmaals keek ik naar mijn rugtas, waar ik nu toch wel wat vreemd aan opmerkte, de rits was open en de inhoud leek te zijn gehusseld. Een snelle blik in mijn tas bevestigde wat ik al vermoedde; mijn laptop was ik kwijt. Geen schok ging door me heen, geen angst voelde ik want ik had dit toch zelf veroorzaakt. Voorzichtig stond ik op terwijl ik de golf van etensresten en maagzuur, zolang dit nog aanwezig was, nog net tegen te houden was. Voorzichtig schuifelde ik door de deur het appartement in en er leek niemand aanwezig te zijn, een blik op de klok gaf mij de tijd van kwart over een mee,wat bevestigde dat ik mijn eerste nacht buiten had doorgebracht. En geen enkel probleem had ik ondervonden, ik was niet ontvoerd, had geen drugs geslikt en leek tot nog toe alleen bestolen te zijn wat me op dit moment allemaal wel meeviel.
Het shirt wat ik nog steeds droeg deed me rillen, voorzichtig trok ik het uit en probeerde de substanties die erop zaten niet mijn huid te laten raken. In BH struinde ik de kamer af opzoek naar iets wat ik zou kunnen dragen, de kast die in de hoek stond was een welkome verassing en snel sjordde ik er een t-shirt uit. Direct voelde ik me schoner en nadat ik mijn hoofd onder de kraan gestoken had, bij gebrek aan een douche, leek de hoofdpijn langzaam weg te trekken.
Mijn blik gleed nog een keer door het appartement heen wat een bijzondere ronde vorm had, met aan de muren verschillende posters en een zwarte verflaag, geen spoor van een laptop en dus liep ik het appartement uit, vertrok om nooit meer terug te keren. De straten waren alweer vol beladen met zowel mensen als winkeliers en mijn ogen gleden langs de etalages, een winkel met verscheidene paspoppen, allemaal perfect aangekleed, trok mijn aandacht. Ik had nodig behoefte aan schone kleding en omdat ik mijn geld altijd in het achtervakje van mijn rugzak droeg had ‘mijn’ dief deze niet kunnen wegnemen.
Een klein vrouwtje stond achter de toonbank en begroette mij met een warme glimlach terwijl ik binnenliep, ik zou er toch niet best uit hebben moeten gezien met mijn te grootte t-shirt, vuile broek en versleten converse schoenen. Verschillende kledingstukken liet ik door mijn handen glijden, en ik besloot een strakke spijkerbroek, twee zwarte hempjes en een legergroene jas de voorkeur te geven en nam deze mee het pashokje in.
De spiegel deed mij ineenkrimpen, twee bekende ogen weerspiegelden zich en de sierlijke houding die de ballerina uitbeeldde kon ik me nog goed herinneren.
‘For my Primrose’ was de tekst geweest die zich twee dagen geleden op exact dezelfde poster had bevonden, een benauwd gevoel besprong me.
Een combinatie van vreemde geluiden deed mij ontwaken, direct voelde ik de kou in mijn rug en mijn ogen wilde zich niet openen door een felle lichtbron die zich dichtbij mij leek te bevinden.
De geluiden werden helder en een varia aan auto’s, brommers, toeters en geschreeuw drongen mijn gehoorgang binnen. Ook begon zich een beeld te tonen op mijn netvlies en direct kreeg ik een vreselijke hoofdpijn, en zonder enig idee hoe ik hier terecht gekomen was probeerde ik bij te komen. De koude muur waar ik mij tegenaan had genesteld had mijn slaapplek geweest, en het shirt wat ik aan had stonk naar een mix van kots en drank, welke zich ook beiden op mijn shirt bevonden.
De zon scheen me een beetje bij zinnen te brengen en ik keek voorzichtig om mij heen, mijn rugtas bevond zich naast me en de plaats waar ik me bevond was dus blijkbaar het balkon van een appartement wat zich achter mij zou moeten bevinden.
Nogmaals keek ik naar mijn rugtas, waar ik nu toch wel wat vreemd aan opmerkte, de rits was open en de inhoud leek te zijn gehusseld. Een snelle blik in mijn tas bevestigde wat ik al vermoedde; mijn laptop was ik kwijt. Geen schok ging door me heen, geen angst voelde ik want ik had dit toch zelf veroorzaakt. Voorzichtig stond ik op terwijl ik de golf van etensresten en maagzuur, zolang dit nog aanwezig was, nog net tegen te houden was. Voorzichtig schuifelde ik door de deur het appartement in en er leek niemand aanwezig te zijn, een blik op de klok gaf mij de tijd van kwart over een mee,wat bevestigde dat ik mijn eerste nacht buiten had doorgebracht. En geen enkel probleem had ik ondervonden, ik was niet ontvoerd, had geen drugs geslikt en leek tot nog toe alleen bestolen te zijn wat me op dit moment allemaal wel meeviel.
Het shirt wat ik nog steeds droeg deed me rillen, voorzichtig trok ik het uit en probeerde de substanties die erop zaten niet mijn huid te laten raken. In BH struinde ik de kamer af opzoek naar iets wat ik zou kunnen dragen, de kast die in de hoek stond was een welkome verassing en snel sjordde ik er een t-shirt uit. Direct voelde ik me schoner en nadat ik mijn hoofd onder de kraan gestoken had, bij gebrek aan een douche, leek de hoofdpijn langzaam weg te trekken.
Mijn blik gleed nog een keer door het appartement heen wat een bijzondere ronde vorm had, met aan de muren verschillende posters en een zwarte verflaag, geen spoor van een laptop en dus liep ik het appartement uit, vertrok om nooit meer terug te keren. De straten waren alweer vol beladen met zowel mensen als winkeliers en mijn ogen gleden langs de etalages, een winkel met verscheidene paspoppen, allemaal perfect aangekleed, trok mijn aandacht. Ik had nodig behoefte aan schone kleding en omdat ik mijn geld altijd in het achtervakje van mijn rugzak droeg had ‘mijn’ dief deze niet kunnen wegnemen.
Een klein vrouwtje stond achter de toonbank en begroette mij met een warme glimlach terwijl ik binnenliep, ik zou er toch niet best uit hebben moeten gezien met mijn te grootte t-shirt, vuile broek en versleten converse schoenen. Verschillende kledingstukken liet ik door mijn handen glijden, en ik besloot een strakke spijkerbroek, twee zwarte hempjes en een legergroene jas de voorkeur te geven en nam deze mee het pashokje in.
De spiegel deed mij ineenkrimpen, twee bekende ogen weerspiegelden zich en de sierlijke houding die de ballerina uitbeeldde kon ik me nog goed herinneren.
‘For my Primrose’ was de tekst geweest die zich twee dagen geleden op exact dezelfde poster had bevonden, een benauwd gevoel besprong me.
Who can you trust?