Het is alweer lang geleden dat ik hier ben geweest. Of om eerlijk te zijn, dat ik überhaupt heb geschreven.
Nu ben ik weer bezig met een verhaal en ik wilde weten wat de mening was van anderen. Denken jullie dat het de moeite waard is om door te gaan?
Ik post eerst een klein stukje en ik wil alvast mijn excuses aanbieden voor eventuele typefouten, spellingsfouten, stijlfouten, grammaticale fouten etc. Ik heb het zelf wel een paar keer over gelezen, maar om een of andere reden blijven er toch altijd nog een paar fouten in mijn verhalen over.
---
‘Oh, alsjeblieft zeg.’ Ik keek haar ongelovig aan terwijl zij arrogant haar wenkbrauw omhoog trok. ‘Denk je nou echt dat ik nog steeds over jou inzit?’
‘Je laat het anders vrij duidelijk blijken. Je zit steeds mijn kant op te kijken terwijl je daar staat te dansen. Je fluistert wat naar je vriendinnen die vervolgens mijn kant opkijken. Wat wil je van me?’
‘Denk je echt dat ik zo wanhopig ben dat ik mijn vriendinnen zou zeggen dat ik je daar zag staan? Wat denk je nu? Dat ik tegen ze zeg hoe vervelend ik het vind om je tegen te komen in de kroeg? Alsjeblieft, ik ben je vaak genoeg tegen gekomen toen het nog vervelend was, een avondje in de kroeg maakt me echt niet meer ongemakkelijk hoor.’
‘Waarom kijk je dan steeds mijn kant op?’
‘Omdat, Rose, een vriendin van mij me zei dat er een mooie meid was die steeds mijn kant op keek en of ik het misschien niet wat vond.’
‘Beweer je nu soms dat het omgekeerd is? Dat ik jou de hele tijd bekijk en ik een waanzinnige crush heb op jou? Volgens mij was het omgekeerd hoor.’
‘Klopt. Het was omgekeerd ja. Drie jaar geleden, met de nadruk op drie jaar, was ik tot over mijn oren verliefd op je en heb ik ontzettend verkeerd aangepakt. Wat ook niet zo gek is gezien het feit dat jij het eerste meisje was op wie ik ooit verliefd werd. Ik denk niet dat je kan snappen hoe moeilijk en verwarrend dat is.’
‘Nee dat kan ik inderdaad niet, aangezien het me nooit is overkomen.’
‘Precies. En ik ben me er echt bewust van hoe raar het voor jou geweest moest zijn. Ik bedoel, een drie jaar jonger meisje aan wie jij training geeft en die je drie keer in de week bij hockey ziet, beweert opeens gevoelens voor je te hebben terwijl ze je amper kent en nooit wat zegt. Om nog maar te zwijgen over het feit dat je haar altijd op school overal tegenkomt.’
‘Het was inderdaad een beetje raar, maar meer dan dat echt niet. Ik voelde me er geen tel ongemakkelijk bij.’
‘Nee? Waarom kijk je dan altijd alsof ik het nieuwste natuurkundeproject ben als je me ziet?’
‘Dat doe ik helemaal niet!’ Rose keek me verbaasd aan.
‘Oké, misschien verwoord ik je blik een beetje verkeerd, zou best kunnen. Maar..’ Ik zocht naar de juiste woorden en nam een slok bier. ‘Je bekeek me toch altijd met een tikkeltje nieuwsgierigheid.’
‘Ja, nieuwsgierig wat er in je hoofd omgaat omdat je je zo raar gedroeg altijd.’
‘Toegegeven.’
‘Ik bedoel, ik ken genoeg meiden die lesbisch zijn, maar er is er geen een bij waarbij het allemaal zo raar gaat als bij jou.’
‘Punt een, ik ben biseksueel niet lesbisch, hoewel dat er niet heel veel toe doet. Punt twee, ken je al die meiden ook al sinds ze er net achter kwamen dat ze gevoelens hadden voor meiden in plaats van jongens? Punt drie, zijn dat meiden die verliefd op je waren, het gezegd hadden en waren afgewezen?’
‘Ik ken ze al vrij lang en sommige inderdaad al toen ze nog in de kast zaten.’
‘In de kast zitten…’ ik zuchtte, nam nog een slok bier en vervolgde; ‘Ik haat die uitdrukking echt. Maar goed, in de kast zitten is niet hetzelfde als er net achter komen dat je verliefd wordt op een meisje. Dat eerste is een vervelende situatie, waarbij je moed moet verzamelen om het mensen te vertellen. Dat tweede daarentegen is erachter komen en accepteren dat alles dat jij dacht dat waar was over je zelf, dat dat opeens niet meer zo is. Dat de hele toekomst die jij voor je ziet als jij denkt aan later opeens aanzienlijk anders gaat worden.’
‘Luister, Emma, ik heb geen zin in dit gesprek. Je hebt kennelijk nog grote problemen met mij en dat is prima maar val me dan niet lastig.’ Rose wilde zich omdraaien en weglopen maar ik pakte haar arm vast.
‘Hallo, ben je vergeten wie wie hier aansprak? Ik viel je helemaal niet lastig, ik glimlachte je vriendelijk toe zoals je doet met clubgenootjes.’
‘Hoe moet ik jouw glimlach interpreteren dan?’ Zei ze boos. ‘Hoe moet ik nu weten of het slechts vriendelijk is of dat je me met je ogen uitkleedt.’
‘Een glimlach, Jezus, waar maak jij je druk om?’ Ik schudde ongelovig mijn hoofd. ‘En wie had het over uitkleden met je ogen? Denk je echt dat er mensen zijn die je zo wanhopig willen dat een glimlach opeens altijd meer is dan een vriendelijk gebaar?’
‘Hoe moet ik het weten dan? Als ik naar je terug glimlach ga je misschien wel denken dat ik meer van je wil.’
‘Wow… Ben je er nou bang voor dat ik misschien de verkeerde indruk krijg?’
‘Ja hallo, wat wil je? Je hebt me je fucking liefde verklaard!’
‘Dat was drie jaar geleden!’
‘Je hebt me praktisch gestalkt! Je kwam op hockey, liep opeens overal in mijn school, kwam naar mijn werk toe en je zocht me overal op in de stad.’
‘Pardon?’ Ik lachte ongelovig, verbaasd dat ze dit echt dacht. ‘Ik leerde je kennen op hockey, als ik nooit op hockey was gekomen had ik je nooit leren kennen. Eerst hockey en toen werd ik verliefd op je. Ik zat al op die school vanaf de eerste! Ik had je niet eens eerder zien lopen daar! Je werkte in een fucking kledingwinkel, hoe moest ik weten dat toen ik nietsvermoedend kleren ging kopen jij daar toevallig werkte en daarbij…je woont in dezelfde stad, soms komen mensen elkaar tegen ja, dat betekent niet gelijk dat ze allemaal enge stalkers zijn.’
‘Oh alsjeblieft. Alsof je niet “per ongeluk” op dezelfde plek was op het zelfde moment als ik. Die ene keer toen ik ging zwemmen, lag jij daar toevallig ook. Wat een toeval zeg! Alsof je me daar niet opgewacht had!’
‘Hoe stel je je voor dat ik wist dat jij daar was?’
‘Weet ik hoe je dat doet, maar je wist het, je lag er toch!’ Ik zuchtte diep, dronk mijn glas leeg en zette hem neer met knal.
‘Is het echt zo moeilijk voor jou om je voor te stellen dat ik misschien vrienden heb met hen dingen ga doen?’
‘Nou..’
‘Luister, Rose.’ Onderbrak ik haar. ‘Ik snap dat ik een niet al te beste indruk bij je heb achter gelaten en dat ik rare dingen heb gedaan toen ik helemaal in de war was, maar ik heb nooit, maar dan ook nooit, je opzettelijk ergens opgezocht. Ik wilde je maar al te graag ontlopen, maar helaas kwam ik je overal tegen terwijl ik daar dus absoluut geen zin in had.’
‘Oh alsjeblieft,’
‘Nee luister naar me.’ Ik maakte een gebaar naar de barman voor een nieuw biertje. ‘Ik had helemaal geen zin om je tegen te komen. Ik zag je elke dag op school, twee avonden in de week bij training en elke zaterdag bij de wedstrijden. Als ik een keer een zatermiddag ging shoppen kwam ik je tegen, of het nou was omdat je aan het werk was of omdat je ook aan het winkelen was. Als ik dan een van de weinige keren ging stappen ’s avonds kwam ik je tegen in de kroeg. Met carnaval kwam ik je tegen. Ik kwam je tegen toen ik met wat vriendinnen ging zwemmen. Ik kwam je tegen in het restaurant toen ik aan het dineren was met mijn ouders. Ik kwam je tegen in de trein terwijl ik naar een oom en tante ging.’ De barman had mijn biertje klaarstaan en ik gaf hem vijf euro, gebarend dat hij de rest kon houden en draaide me weer om naar Rose. ‘Het enige wat ik wilde in die tijd was vergeten dat ik anders was. Dat ik andere dingen wilde dan vriendinnen van me. Ik wilde gewoon even vergeten dat je mijn hart had gebroken, want dat heb je toen inderdaad gedaan, en ik wilde gewoon even vergeten hoe ontzettend verkeerd ik dat had aangepakt. Denk je echt dat ik je dan zou willen tegenkomen als ik je juist uit alle macht probeerde te vergeten?’
‘Je doet net alsof het mijn schuld allemaal is.’
‘Dat bedoel ik niet. Het is niemand zijn schuld, maar het is zo gegaan en dat is hoe ik het beleefde om je overal tegen te komen. Denk je echt dat ik dan behoefte zou hebben om jou overal tegen te komen?’
‘Je kan dit net zo goed ter plekke verzinnen, Emma, hoe moet ik weten of het waar is?’
‘Dat kun je niet, maar je zou me kunnen vertrouwen.’ Ik zag hoe ze me schattend aankeek en nam nog een paar slokken bier. ‘Luister Rose, je bent een bloedmooie meid en ik kan nog steeds inzien waarom ik voor je gevallen heb. Maar er is een verschil tussen weten waarom je voor iemand viel en voor iemand vallen. Ik heb geen gevoelens meer voor je, helemaal niks, je bent mooi en je bent vast een ontzettend leuke meid, maar meer dan dat ook niet.’
‘Waarom stond je dan steeds naar me te kijken net?’ Een vriendin van haar duwde een drankje in haar hand en keek haar veelbetekenend aan waarop Rose haar hoofd schudde.
‘Misschien keek ik onbewust naar je. Mijn blik wordt nu eenmaal altijd naar mooie meiden getrokken, maar dat betekent niks, het is slechts een slechte gewoonte. En daarbij, hoe kan jij weten dat ik steeds naar je kijk als jij me geen blik waardig heb gegund?’ Ze wilde protesteren maar ik gaf haar geen kans. ‘Het punt is Rose, er is gewoon wat tussen ons gebeurd en dat zorgt ervoor dat we naar elkaar blijven kijken…het is gewoon een slechte gewoonte, pure nieuwsgierigheid, meer niet. Dus zoek er ook alsjeblieft niet meer achter.’
‘Er is niks tussen ons gebeurd, Emma, dat mocht je willen.’
‘Waar hebben we het dan in godsnaam over?’ Ik keek haar verbaasd achter. ‘Dan zijn wij gewoon twee volsagen vreemden die elkaar tegenkomen in de kroeg. Waarom begin je dan tegen me te zeiken over dit allemaal?’
‘Ik wilde je gewoon iets duidelijk maken, meer niet. Maar dat betekent niet dat ik je blik opzoek of je steeds aankijk of het ongemakkelijk vind of wat dan ook.’
‘Waar zeur je dan over? Ik heb er geen problemen mee hoor. Er zijn zoveel mensen naar wie ik meerdere keren op een avond kijk en die beginnen niet allemaal vervolgens tegen me te zeuren.’
‘Wat wil je nou?’ Rose keek me moeilijk aan.
‘Wat ik wil?’ Ik lachte. ‘Rose, ik wil een leuke avond met mijn vriendinnen zonder gezeur. En dat ging allemaal prima totdat jij me aansprak. Dus misschien moet jij wat beter nadenken over wat jij wilt, in plaats van te doen alsof ik hier een probleem heb.’ Ik draaide me om en liep bij haar weg. Geërgerd omdat ze me zo lang bezig had gehouden terwijl mijn vriendinnen gewoon een leuke avond hadden.
Bier en sigaretten
Heel leuk geschreven!
Ik raakte niet in de war met de dialogen, omdat het duidelijk te lezen wie wat zei.
Ik ben benieuwd naar de rest van het verhaal als dit maar een klein stukje is!
Ik raakte niet in de war met de dialogen, omdat het duidelijk te lezen wie wat zei.
Ik ben benieuwd naar de rest van het verhaal als dit maar een klein stukje is!
For sale: Babyshoes, never worn
Dankjewel Sandra! Altijd leuk om goede feedback te krijgen.
Hierbij post ik het volgende stukje
--
Ik liep naar een andere bar en vroeg daar om een dubbele whiskey. Ik had echt wat sterkers nodig dan dat bier. De barman knipoogde naar me terwijl hij me mijn drankje gaf en zei dat het van het huis was. Ik bedankte hem en ging zitten op de barkruk. Ik keek de kroeg in en zag allemaal mensen die ik niet kenden, met daartussen verspreid een paar vriendinnen staan. Eentje had alweer sjans met een of andere jongen en stond dichtbij hem te dansen. Twee anderen stonden te dansen en toen ze me zagen keken wenkten ze me. Ik glimlachte en gebaarde dat ik zo zou komen. Een laatste vriendin was nergens meer te bekennen, maar haar kennende had ze een leuke jongen gevonden en was ze ergens bij hem.
Ik klokte mijn drankje achterover, grimaste even toen ik het voelde branden in mijn keel en sprong van de barkruk af. Ik liep naar mijn vriendinnen toe maar werd halverwege gestopt door een jongen. Een niet heel lelijke jongen, maar desalniettemin was hij dronken en dronken jongens zijn altijd onaantrekkelijk. Hij legde een hand op mijn heup toen ik voor hem stond en begon tegen me aan te dansen. Ik draaide mijn hoofd om en gaf hem de opgetrokken wenkbrauw. Daarna liep ik door mijn vriendinnen.
‘Dat duurde lang!’ Schreeuwde Daphne in mijn oor.
‘Waar was je?’ Vulde Kim aan.
‘Gezeik met een meisje. Zullen we even gaan roken? Dan vertel ik het.’
‘Wat?’ Daphne had me kennelijk niet verstaan. Ik maakte een gebaar van roken en ze knikten allebei ja. We liepen naar de rookruimte en toen ik de deur opendeed vroeg ik me af waarom ik ook al weer rookte. Niks is zo smerig als een ruimte inlopen waar de deur altijd dicht zit en waar iedereen in zit te roken. Het voordeel van de rookruimte was dat je elkaar nog enigszins normaal kon verstaan en het was dus de ideale plek om uit te leggen wat er gebeurt was.
‘Nou vertel, waar was je? Leuke meid ontmoet? Of een leuke jongen?’ Daphne stak een sigaret op en lachte lichtelijk aangeschoten.
‘Misschien wel beiden en gaat ze nu naar huis toe.’ Kim liep redelijk onvast naar de bank toe en ging zitten.
‘Nee, geen van beiden helaas. Was een meisje dat ik al kende. Jullie kennen haar ook trouwens.’ Ik pakte mijn pakje sigaretten uit mijn kontzak en stak er een op. Hemels zo’n eerste hijsje. Ik wist meteen weer waarom ik rookte.
‘Wie?’ Daphne nam een trek en kneep haar ogen een beetje dicht.
‘Rose.’ Ik ging zitten en keek hoe ze me verbaasd aankeken.
‘Oh echt?’ Vroeg Kim. ‘Je famous first female crush?’
‘Die je overal, maar dan ook echt overal tegenkwam?’
‘Die ja.’
‘Wat dacht je? Ik ga het opnieuw proberen nu ik wat ouder ben?’ Kim lachte.
‘Eigenlijk, zij sprak mij aan, niet andersom.’
‘Oh jeetje en toen?’ Daphne nam een trek en trok een vies gezicht. ‘Bah, een halve is lekker hoor, maar daarna niet meer.’ Ze gooide de rest van haar peuk op de grond en maakte hem uit met haar voet.
‘Stop dan met roken.’
‘Ja vertel nou maar, mijn rookgedrag is niet zo interessant.’
‘Nou goed, ze kwam dus naar me toe en vroeg me waarom ik haar steeds aankeek enzo en waarom jullie iets in mijn oor zeiden en we toen allemaal keken.’
‘Hoe ziet die Emma eruit?’ vroeg Kim.
‘Was dat meisje dat bij de bar stond. Bruin krullend haar, vrouwelijke bouw, enigszins arrogant en met een drankje in haar hand.’
‘Die ene die ik je aanwees bedoel je?’
‘Jup.’ Ik stak een nieuwe sigaret op. ‘Ze wilde weten waarom ik nog steeds liep te kijken naar haar. Ze heeft kennelijk het waanzinnige idee dat ik nog steeds niet over haar heen ben en dat ik haar stalk. Ze begon serieus te zeggen dat ze er vrij zeker van was dat ik haar gestalkt heb en dat we elkaar daarom altijd over tegenkwamen.’ Kim en Daphne begonnen te lachen. ‘Ja hallo, ik bedoel maar. Volgens mij heeft ze echt een enorme eigendunk. Hoe kan je zoiets anders denken?’
‘Het denken is nog één ding, maar het ook echt zeggen.’ Kim schudde haar hoofd. ‘Dan moet je wel echt heel zelfverzekerd annex arrogant zijn.’
‘Ja echt. Vervolgens begint ze te zeggen dat zij nergens problemen mee heeft en dat ze wilt dat ik haar met rust laat. Terwijl zij juist degene was die mij aansprak en die tegen mij begon te zeuren. Echt, dat mens heeft serieuze problemen.’
‘Wat dan? Het feit dat ze sexy is?’ Daphne rekte het woord sexy enorm.
‘Dat ook ja en dat ze een ego heeft van hier tot aan Tokio.’
‘Ik vind het wel grappig. Misschien moet je wachten totdat ze wat meer opheeft en dan opnieuw met haar gaan praten. Hebben we morgen een nieuw drama om over te vertellen.’ Kim begon te lachen en dronk haar drankje op.
‘Nou laten we dat niet doen. Hoewel ik het een prima idee vind als wij nog iets meer gaan drinken.’
‘Ik ook!’ Riep Daphne.
‘Luister, laten we gewoon dit allemaal vergeten en er een leuke avond van maken. Ik lig er echt niet wakker van dat zij denkt dat ik niet over haar heen ben en dat ze denkt dat ik een of andere gek ben.’
‘Prima!’ Kim kwam omhoog en Daphne en ik volgden.
‘Volgende rondje is van mij.’ Zei Daphne.
Hierbij post ik het volgende stukje
--
Ik liep naar een andere bar en vroeg daar om een dubbele whiskey. Ik had echt wat sterkers nodig dan dat bier. De barman knipoogde naar me terwijl hij me mijn drankje gaf en zei dat het van het huis was. Ik bedankte hem en ging zitten op de barkruk. Ik keek de kroeg in en zag allemaal mensen die ik niet kenden, met daartussen verspreid een paar vriendinnen staan. Eentje had alweer sjans met een of andere jongen en stond dichtbij hem te dansen. Twee anderen stonden te dansen en toen ze me zagen keken wenkten ze me. Ik glimlachte en gebaarde dat ik zo zou komen. Een laatste vriendin was nergens meer te bekennen, maar haar kennende had ze een leuke jongen gevonden en was ze ergens bij hem.
Ik klokte mijn drankje achterover, grimaste even toen ik het voelde branden in mijn keel en sprong van de barkruk af. Ik liep naar mijn vriendinnen toe maar werd halverwege gestopt door een jongen. Een niet heel lelijke jongen, maar desalniettemin was hij dronken en dronken jongens zijn altijd onaantrekkelijk. Hij legde een hand op mijn heup toen ik voor hem stond en begon tegen me aan te dansen. Ik draaide mijn hoofd om en gaf hem de opgetrokken wenkbrauw. Daarna liep ik door mijn vriendinnen.
‘Dat duurde lang!’ Schreeuwde Daphne in mijn oor.
‘Waar was je?’ Vulde Kim aan.
‘Gezeik met een meisje. Zullen we even gaan roken? Dan vertel ik het.’
‘Wat?’ Daphne had me kennelijk niet verstaan. Ik maakte een gebaar van roken en ze knikten allebei ja. We liepen naar de rookruimte en toen ik de deur opendeed vroeg ik me af waarom ik ook al weer rookte. Niks is zo smerig als een ruimte inlopen waar de deur altijd dicht zit en waar iedereen in zit te roken. Het voordeel van de rookruimte was dat je elkaar nog enigszins normaal kon verstaan en het was dus de ideale plek om uit te leggen wat er gebeurt was.
‘Nou vertel, waar was je? Leuke meid ontmoet? Of een leuke jongen?’ Daphne stak een sigaret op en lachte lichtelijk aangeschoten.
‘Misschien wel beiden en gaat ze nu naar huis toe.’ Kim liep redelijk onvast naar de bank toe en ging zitten.
‘Nee, geen van beiden helaas. Was een meisje dat ik al kende. Jullie kennen haar ook trouwens.’ Ik pakte mijn pakje sigaretten uit mijn kontzak en stak er een op. Hemels zo’n eerste hijsje. Ik wist meteen weer waarom ik rookte.
‘Wie?’ Daphne nam een trek en kneep haar ogen een beetje dicht.
‘Rose.’ Ik ging zitten en keek hoe ze me verbaasd aankeken.
‘Oh echt?’ Vroeg Kim. ‘Je famous first female crush?’
‘Die je overal, maar dan ook echt overal tegenkwam?’
‘Die ja.’
‘Wat dacht je? Ik ga het opnieuw proberen nu ik wat ouder ben?’ Kim lachte.
‘Eigenlijk, zij sprak mij aan, niet andersom.’
‘Oh jeetje en toen?’ Daphne nam een trek en trok een vies gezicht. ‘Bah, een halve is lekker hoor, maar daarna niet meer.’ Ze gooide de rest van haar peuk op de grond en maakte hem uit met haar voet.
‘Stop dan met roken.’
‘Ja vertel nou maar, mijn rookgedrag is niet zo interessant.’
‘Nou goed, ze kwam dus naar me toe en vroeg me waarom ik haar steeds aankeek enzo en waarom jullie iets in mijn oor zeiden en we toen allemaal keken.’
‘Hoe ziet die Emma eruit?’ vroeg Kim.
‘Was dat meisje dat bij de bar stond. Bruin krullend haar, vrouwelijke bouw, enigszins arrogant en met een drankje in haar hand.’
‘Die ene die ik je aanwees bedoel je?’
‘Jup.’ Ik stak een nieuwe sigaret op. ‘Ze wilde weten waarom ik nog steeds liep te kijken naar haar. Ze heeft kennelijk het waanzinnige idee dat ik nog steeds niet over haar heen ben en dat ik haar stalk. Ze begon serieus te zeggen dat ze er vrij zeker van was dat ik haar gestalkt heb en dat we elkaar daarom altijd over tegenkwamen.’ Kim en Daphne begonnen te lachen. ‘Ja hallo, ik bedoel maar. Volgens mij heeft ze echt een enorme eigendunk. Hoe kan je zoiets anders denken?’
‘Het denken is nog één ding, maar het ook echt zeggen.’ Kim schudde haar hoofd. ‘Dan moet je wel echt heel zelfverzekerd annex arrogant zijn.’
‘Ja echt. Vervolgens begint ze te zeggen dat zij nergens problemen mee heeft en dat ze wilt dat ik haar met rust laat. Terwijl zij juist degene was die mij aansprak en die tegen mij begon te zeuren. Echt, dat mens heeft serieuze problemen.’
‘Wat dan? Het feit dat ze sexy is?’ Daphne rekte het woord sexy enorm.
‘Dat ook ja en dat ze een ego heeft van hier tot aan Tokio.’
‘Ik vind het wel grappig. Misschien moet je wachten totdat ze wat meer opheeft en dan opnieuw met haar gaan praten. Hebben we morgen een nieuw drama om over te vertellen.’ Kim begon te lachen en dronk haar drankje op.
‘Nou laten we dat niet doen. Hoewel ik het een prima idee vind als wij nog iets meer gaan drinken.’
‘Ik ook!’ Riep Daphne.
‘Luister, laten we gewoon dit allemaal vergeten en er een leuke avond van maken. Ik lig er echt niet wakker van dat zij denkt dat ik niet over haar heen ben en dat ze denkt dat ik een of andere gek ben.’
‘Prima!’ Kim kwam omhoog en Daphne en ik volgden.
‘Volgende rondje is van mij.’ Zei Daphne.
Blow your tears into my face,
Sadness is for later days,
My Angel...
♥
Sadness is for later days,
My Angel...
♥
Ik heb het eerste stukje gelezen, vanavond het vervolg maar even lezen. Druk. Druk. Druk. Ik vind dat je je personages goed hebt uitgewerkt en dat alleen al doormiddel van de dialogen. Verder vind ik dat er in je eerste stukje vrij weinig van de omgeving wordt laten zien. Het is na mijn idee enkel een dialoog. Misschien iets meer beschrijvingen?
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
Ik vind het weer een heel leuk stukje!
Ik moest alleen even bedenken over wie het tweede het stukje nou ging, maar dat werd vrij snel duidelijk.
En het rookhok, ja inderdaad..
Ik zag ergens een foutje maar die kan ik nu niet meer terug vinden dus zo erg was het niet
!
Keep on going!
Ik moest alleen even bedenken over wie het tweede het stukje nou ging, maar dat werd vrij snel duidelijk.
En het rookhok, ja inderdaad..
Ik zag ergens een foutje maar die kan ik nu niet meer terug vinden dus zo erg was het niet
!Keep on going!
For sale: Babyshoes, never worn
Ik zou hier wel beschrijvingen aan toevoegen. Kijk eens naar jezelf: als je praat, doe je altijd wat. Je frunnikt aan je haar, speelt met de rits van je jas, neemt een slok drinken, noem maar op. Dat soort acties mis ik hierin. Het is bijna alleen maar dialoog. Probeer je verhaal levendiger te maken door dergelijke dingen toe te voegen.
Succes!
Succes!
“Writing is a socially acceptable form of schizophrenia.” -- E. L. Doctorow
Dankjewel Sandra, Romeh en Shanna. En jullie heb inderdaad gelijk betreft de omschrijvingen van de omgeving. Ik heb mijn best gedaan om het bij het volgende stukje iets meer te doen
Ik hoop dat het beter is!
--
Een paar uur en, toegegeven, een paar drankjes later was ik Kim en Daphne kwijt. Ik zou nog een laatste drankje halen maar toen ik terugkwam naar waar zij stonden waren ze er opeens niet meer. Daar stond ik dan, met drie drankjes in mijn handen die elk moment konden vallen.
‘Godverdomme.’ Vloekte ik. ‘Dit doen ze dus echt elke keer.’
‘Laat me even helpen.’ Hoorde ik een vrouwenstem in mijn oor schreeuwen. Een hand pakte en van de drankjes en hield hem vast. Ik draaide me om en lachte naar het meisje dat me had geholpen. Tot mijn grote verbazing was het Rose weer.
‘Luister, voordat…’ De rest van wat ze wilde zeggen ging verloren in een vlaag van luide muziek. Ik bracht mijn mond bij haar oor en schreeuwde dat ik haar niet kon verstaan. Ze knikte met haar hoofd naar buiten en ik haalde mijn schouders op. Ze nam een slok van het drankje dat eigenlijk voor Kim bedoeld was en zette het neer. Ik zette mijn drankjes ook neer en volgde haar. We liepen door de kroeg heen en ik zag in de verte Kim staan, ik probeerde haar aandacht te trekken maar ze was te druk bezig. Ach, dacht ik, ze overleven het ook wel even zonder me en anders whatsapp ik ze zo wel even dat ik weg ben. We kwamen in de gang waar alle jassen hingen. Ze hadden een best handig systeem, van die kettingen die je door je jas kan doen waarnaar je hem op slot kan doen. Je moet dan wel niet iets in je jaszakken laten, maar alles beter dan een halfuur in de rij staan om je jas te pakken als je naar huis wilt.
Rose pakte haar jas en hield de door voor me open terwijl ze wachtte totdat ik mijn jas had. Daarna liepen we zonder iets te zeggen naar buiten. Er stonden al een aantal dronken mensen die kennelijk genoeg hadden gehad van vanavond en naar huis wilden gaan. Ook stond de vaste reeks van taxi’s er die de mensen die niet meer normaal konden lopen of fietsen veilig naar huis zouden brengen.
We liepen zonder iets te zeggen langs een paar andere kroegen en winkels. Daarna staken we de weg over en kwamen we bij andere winkels. Aan de achterkant daarvan stonden bankjes aan de gracht en ik vermoedde dat we daar naartoe gingen. Te zien aan Rose haar loopje had ze redelijk wat op en van mezelf kon ik ook niet zeggen dat ik helemaal nuchter was. Mijn gedachten waren onduidelijk, liepen een beetje door elkaar en eigenlijk interesseerde vrij weinig me nog.
We liepen naar het eerste bankje toe dat er stond en Rose ging zitten. Ze klopte op de bank en ik ging naast haar zitten. Ze zei nog steeds niks en ik vertikte het om als eerste iets te zeggen. Zij wilde me hier hebben, dus kon ze ook zeggen waarom. Ik haalde mijn pakje sigaretten tevoorschijn en bood haar er ook een aan. Ze keek er even naar, glimlachte toen en pakte er eentje. Ik stak mijne op en gaf haar daarna mijn aansteker. Mijn ene hand deed ik in mijn jaszak en ik leunde achterover terwijl ik mijn benen voor me uitstak. Rose gaf me de aansteker terug en bleef op het puntje van de bank zitten.
‘Luister, Emma. Ik wil je mijn verontschuldigingen aanbieden omdat ik vanavond zo moeilijk deed.’
‘Dat is oké.’
‘Ik weet niet precies wat me bezielde, maar toen ik je daar opeens zag…het was raar en het maakte me ongemakkelijk en ik had gewoon zin in een leuke avond.’ Ik knikte en bracht de sigaret weer naar mijn mond. ‘Ik weet niet precies wat het is. Misschien is het dat ik terugdacht aan de momenten die we hadden op de middelbare. Die waren best moeilijk, ook omdat ik niet wist wat ik ermee moest. Je moet je voorstellen dat het drie jaar geleden is en dat het moeilijk was voor jou, maar ik ben maar een jaar ouder. Ik wist ook niet wat ik ermee moest, ik ben echt niet veel wijzer dan jou en die tijd was best vervelend voor me.’
‘Kan ik me voorstellen en daarvoor zeg ik sorry.’
‘Dat heb je al vaak genoeg gedaan.’ Ze keek me zijdelings aan door haar haren heen. God wat was die meid mooi. ‘Emma, ik weet niet waarom ik me ongemakkelijk voelde toen ik je zag. Ik weet alleen dat ik me ongemakkelijk voelde en dat ik er geen zin in had.’
‘Heb je me daarom hierheen gebracht?’ Ik nam een laatste trek van mijn sigaret en gooide hem weg.
‘Dat ook, maar…ik wilde gewoon…ik weet niet.’ Ze bleef strak naar het water kijken en haar sigaret glipte tussen haar vingers door. Ik bleef stil, niet wetend wat ik moest zeggen. ‘Normaal maak ik me nooit ergens zorgen over. Alles gaat zoals het gaat en ik zie het wel.’
‘Hmm-hmm.’ Ik haalde een hand door mijn haar en zag hoe ze me weer zijdelings aankeek.
‘Ik heb nooit ergens moeite mee, niet met bepaalde mensen die ik ergens tegenkom en vaak ook niet met het gedrag…maar vanavond…’ Ze zuchtte diep. ‘Een vriendin vroeg aan me waarom ik met jou stond te praten, of je een vriendin was ofzo. Ik wist gewoon niet wat ik tegen haar moest zeggen.’
‘De waarheid?’
‘Dat heb ik uiteindelijk ook gedaan.’ Ze knikte afwezig. ‘En ze zei…ze zei dat het haar al was opgevallen waarom ik steeds naar je stond te kijken, maar dat ze het nu wel snapte. Ik vroeg haar hoezo ze het snapte en ze zei dat zij het ook raar zou vinden om zo iemand te zien in de kroeg. Maar…dat was het niet. Ik…weet niet wat het wel was.’ Stamelde ze.
‘Laten we het gewoon houden op een aangeleerd slecht gedrag van de middelbare schoolperiode.’ Ze glimlachte bij het horen van die woorden.
‘Dat zou ik best willen, maar…’ Ze fronste haar wenkbrauwen en slaakte een diepe zucht. ‘Emma?’ Ze keek me aan maar durfde me niet in mijn ogen aan te kijken. Haar ogen bleven hangen bij mijn mond en ongewild keek ik naar de hare.
‘Ja Rose?’
‘Wanneer wist jij dat je verliefd op me was?’ Ze keek me kort in de ogen aan en wendde daarna haar blik weer af. De vraag bracht me van stuk. Dit was niet wat ik verwacht had.
‘Uhm…’ Ik zuchtte diep. ‘Het moment dat ik je in dat lokaal tegenkwam omdat jij eerder les had gehad toen. Ik durfde je niet te groeten en liep langs je heen en ging zitten op mijn stoel. Maar voordat jij de deur uitliep zwaaide je naar mij en ik glimlachte. En het enige wat ik op dat moment kon denken was wat een mooie meid je was en dat ik die hand waarmee je zwaaide wilde voelen op mijn wang.’ Rose knikte en draaide zich naar mij toe. Ze bracht haar hand omhoog en legde hem op mijn wang. Ik voelde hoe haar duim voorzichtig mijn wang streek. Ik verstijfde een beetje en vroeg me af wat er hier gebeurde. Dit was het meisje door wie ik erachter was gekomen dat ik ook op vrouwen viel. Ze had mijn hart gebroken en ik heb zeker vier maand over haar ingezeten. Om nog maar te zwijgen van alle keren nadat ik er wel overheen was, maar ik haar nog zag bij training, dat toch altijd op een of andere manier nog ongemakkelijk was.
Ik had eindelijk een beetje rust gekregen toen ze voor een paar maand in een andere stad ging studeren en nu was ze terug. Ik had al wel vernomen op hockey dat ze kennelijk al een paar week terug was, maar vanavond was de eerste keer dat ik haar weer gezien had. En toen begon ze eerst tegen me te zeuren over dingen die drie jaar geleden speelden en nu…nu wat? Nu had ze haar hand om mijn wang en boorden haar ogen in de mijne. Ik sloeg mijn ogen neer in pure verwarring en wendde mijn hoofd een beetje af. Het was genoeg om haar hand te doen vallen van mijn wang.
‘Ik snap het.’ Zei ze zachtjes.
‘Ik niet.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen. ‘Rose, wat is er aan de hand?’
‘Weet ik niet.’ Ze stond opeens op en liep naar het water toe. Ik twijfelde een momentje maar liep toch achter haar aan. ‘Ik weet het niet Emma. Ik zag je daar staan en ik…ik weet niet.’ Ze keek me aan met een bange blik in haar ogen. ‘Ik dacht…ik voelde…ik weet het niet.’ Oh god. Dit ga je niet menen. Zit ze nu echt te denken of ze opeens gevoelens voor me heeft? Dit kwam absoluut niet goed uit. Ik heb zo lang om haar lopen treuren en toen dat eindelijk een beetje afgesloten was kon ik normaal verder met mensen vertellen dat ik ook op vrouwen val. En meiden daten en genieten van het feit dat ik niet een van die vriendinnen heb die al twee jaar een vaste vriend hebben. Ik was bezig met leven en met af en toe een keer daten, maar niks te serieus. En dit meisje, die mij ervan bewust heeft gemaakt dat ik ook vrouwen wilde, dat mijn hart gebroken heeft, denkt nu opeens gevoelens voor me te hebben.
‘Rose, dit is geen goed idee.’ Ik wist niet eens wat geen goed idee was, het enige dat ik wist is dat ik hier weg moest. Ik wilde mijn vrijheid niet kwijt en ik wilde niet weer zoveel maand een gebroken hart hebben door haar.
‘Wat niet?’
‘Weet ik niet.’
‘Hoe weet je dan dat het een slecht idee is?’
‘Wat wil je van me Rose?’
‘Weet ik niet.’
‘Misschien moet je daar over nadenken en kunnen we nu beter naar huis gaan.’
‘Nee.’ Ze draaide zich om naar mij en haar krullen dansten op haar schouders. Ik zag hoe haar bruine ogen mij weer aankeken en hoe ze bleven hangen bij mijn mond. Hoe ze een klein stapje dichter mijn kant op kwam zodat we nog maar twintig centimeter van elkaar afstonden en opeens…ik wilde haar. Ik wilde haar weer net als die drie jaar terug. Het was alsof een oude vlam opeens weer opvlamde uit de as. Ik voelde de kriebels weer komen en ik wist weer precies wat ik allemaal mooi aan haar vond.
Ik bleef stokstijf staan. Dit wilde ik niet. Ik wilde niet weer dat mijn hart gebroken zou worden. Ik was er klaar mee. Ze was hetero. Honderd procent hetero. Ik maakte geen schijn van kans.
En toch kwam mijn hand omhoog om een plukje haar achter haar oor te stoppen. Mijn hand stopte bij haar wang en ze wreef met haar wang langs mijn hand. Ik liet mijn hand wegglijden. Langs haar kaaklijn, stoppend bij haar kin.
‘Emma.’ Ze keek me recht in mijn ogen aan.
‘Ja?’ Antwoordde ik. Maar in plaats van te zeggen wat ze wilde zeggen vonden haar lippen opeens mijn mond. Onzeker kuste ze me, alsof ze er niet zeker van was of dit was wat ik wilde. Ik pakte haar vast, een hand op haar rug en eentje bij haar wang. Ik voelde hoe haar hand mijn hoofd beetgreep en de ander mijn arm. Haar kus werd zelfverzekerde en ze opende voorzichtig haar mond. Ik voelde hoe haar tong voorzichtig mijne begon af te tasten. Ze proefde naar bier en sigaretten en het was de lekkerste smaak ooit.
Na een tijdje, dat misschien wel vijf seconden was, maar ook net zo goed een uur had kunnen zijn, deed Rose een stap achteruit. Ze had blosjes op haar wangen gekregen en ze beet op haar lip. Ik glimlachte voorzichtig naar haar, niet wetend wat ik anders moest doen. Ze glimlachte verlegen terug en draaide zich om. Ik durfde niks te zeggen, ook omdat ik bang was dat dit niet goed was. We waren allebei aangeschoten, nog net niet dronken maar wel redelijk ver weg. Daarbij had ik mezelf al een paar jaar terug beloofd dat ik nooit, maar dan ook nooit iets zou beginnen met een meisje dat er niet voor uitkwam, of niet wist dat ze op meiden viel. Daar kreeg je alleen maar ellende mee. En daarbij…zij wilde dit waarschijnlijk niet eens. Ze was dronken en ze vond me raar, dat had ze me duidelijk genoeg gemaakt.
‘Emma?’ Hoorde ik achter me. Ik draaide me om en zag Kim, Daphne en Ellis aan komen lopen.
‘Hé. Wat is er?’
‘We zochten je, we wilden eigenlijk naar huis gaan.’ Zei Daphne.
‘Maar als je wilt kunnen wij ook al wel vast gaan?’ Zei Ellis.
‘Nee hoeft niet… ik slaap bij Daphne en anders moet zij ook wachten.’
‘Oh trouwens, ik geloof niet dat wij elkaar al kennen.’ Kim stak haar hand naar voren en Rose schudde hem. ‘Kim, aangenaam. Dit zijn Daphne en Ellis, we zijn vriendinnen van Emma.’
‘Rose.’ Mompelde ze min of meer terwijl ze voorzichtig naar Ellis en Daphne knikte.
‘Vind je het goed als we Emma meenemen naar huis? Of had je haar nog ergens voor nodig?’ Kim gaf Rose een vrij opzichtige knipoog wat haar deed blozen.
‘Nee hoor…we…uhm…we waren gewoon wat aan het kletsen.’
‘Oké dan.’
‘En daarbij, ik wilde ook net naar huis gaan. Mijn vriendinnen wachten vast op me.’ Ze keek me aan.
‘Waar zijn je vriendinnen dan?’ Vroeg ik haar.
‘Oh, ik denk nog in de kroeg, maar ik vind ze wel.’
‘Mooi. Ik ben echt kapot en kan niet wachten totdat ik in bed lig.’ Daphne onderdrukte een gaap.
‘Ja ik ook echt. Een hele dag werken en daarna nog stappen is toch altijd vermoeiend.’ Ellis wreef in haar ogen. ‘Jammer, want die jongen was echt wel leuk.’ Ze begonnen terug te lopen naar de kroeg en ik hoorde Ellis vertellen over de jongen die ze had ontmoet. Rose en ik volgden een stukje achter hun.
‘Dus…’ Ik schopte afwezig een steentje weg en keek omhoog. Het was een heldere nacht en de sterren waren duidelijk te zien. Ze vloeiden alleen een beetje in elkaar over, maar ik was ervan overtuigd dat dat niks te maken had met de sterren zelf.
‘Ja…’ Antwoordde ze een beetje ongemakkelijk.
‘Hoe dronken ben je?’ Vroeg ik terwijl ik haar lachend aankeek.
‘Ik heb één drankje teveel op denk ik.’
‘Krijg je hier morgen spijt van?’
‘Vraag me dat morgen maar.’ Ze glimlachte naar me. ‘Maar zo erg is mijn beoordelingsvermogen niet aangetast hoor. En jij?’
‘Dat ligt helemaal aan jouw antwoord morgen.’ De anderen liepen net de hoek om en Rose stopte met lopen. Ze hield pakte mijn arm vast zodat ik ook moest stoppen en ik zag haar ogen glinsteren. Ze kuste me voorzichtig zacht op mijn mond en ik voelde de vlinders door mijn buik heen gieren. Ze keek me weer aan.
‘Misschien moet ik je me nummer geven, dan kun je het me morgen vragen.’ Ik pakte mijn telefoon en maakte een nieuw contact aan onder haar naam. Ze noemde haar nummer op en ik voerde het in. Ik deed mijn telefoon weer in mijn zak en ze glimlachte naar me. Daarna kuste ze me nog een keer kort.
‘Kom.’ Zei ze. ‘Voordat je vriendinnen doorhebben dat ze ons verloren hebben.’ We liepen ze zwijgend achterna en toen we eenmaal weer voor de kroeg stonden was er een korte aarzeling bij Rose. Ze gaf me een knuffel en fluisterde dat ik niet moest vergeten om haar morgen te vragen. Ik glimlachte naar haar en wenste haar welthuis. Ze knipoogde naar me en liep naar binnen. Ik draaide me om en liep glimlachend naar mijn vriendinnen die iets verderop stonden. Ze keken me afwachtend aan maar ik zei dat ik naar huis wilde en dat ik ze morgen alles zou vertellen.
Ik hoop dat het beter is!
--
Een paar uur en, toegegeven, een paar drankjes later was ik Kim en Daphne kwijt. Ik zou nog een laatste drankje halen maar toen ik terugkwam naar waar zij stonden waren ze er opeens niet meer. Daar stond ik dan, met drie drankjes in mijn handen die elk moment konden vallen.
‘Godverdomme.’ Vloekte ik. ‘Dit doen ze dus echt elke keer.’
‘Laat me even helpen.’ Hoorde ik een vrouwenstem in mijn oor schreeuwen. Een hand pakte en van de drankjes en hield hem vast. Ik draaide me om en lachte naar het meisje dat me had geholpen. Tot mijn grote verbazing was het Rose weer.
‘Luister, voordat…’ De rest van wat ze wilde zeggen ging verloren in een vlaag van luide muziek. Ik bracht mijn mond bij haar oor en schreeuwde dat ik haar niet kon verstaan. Ze knikte met haar hoofd naar buiten en ik haalde mijn schouders op. Ze nam een slok van het drankje dat eigenlijk voor Kim bedoeld was en zette het neer. Ik zette mijn drankjes ook neer en volgde haar. We liepen door de kroeg heen en ik zag in de verte Kim staan, ik probeerde haar aandacht te trekken maar ze was te druk bezig. Ach, dacht ik, ze overleven het ook wel even zonder me en anders whatsapp ik ze zo wel even dat ik weg ben. We kwamen in de gang waar alle jassen hingen. Ze hadden een best handig systeem, van die kettingen die je door je jas kan doen waarnaar je hem op slot kan doen. Je moet dan wel niet iets in je jaszakken laten, maar alles beter dan een halfuur in de rij staan om je jas te pakken als je naar huis wilt.
Rose pakte haar jas en hield de door voor me open terwijl ze wachtte totdat ik mijn jas had. Daarna liepen we zonder iets te zeggen naar buiten. Er stonden al een aantal dronken mensen die kennelijk genoeg hadden gehad van vanavond en naar huis wilden gaan. Ook stond de vaste reeks van taxi’s er die de mensen die niet meer normaal konden lopen of fietsen veilig naar huis zouden brengen.
We liepen zonder iets te zeggen langs een paar andere kroegen en winkels. Daarna staken we de weg over en kwamen we bij andere winkels. Aan de achterkant daarvan stonden bankjes aan de gracht en ik vermoedde dat we daar naartoe gingen. Te zien aan Rose haar loopje had ze redelijk wat op en van mezelf kon ik ook niet zeggen dat ik helemaal nuchter was. Mijn gedachten waren onduidelijk, liepen een beetje door elkaar en eigenlijk interesseerde vrij weinig me nog.
We liepen naar het eerste bankje toe dat er stond en Rose ging zitten. Ze klopte op de bank en ik ging naast haar zitten. Ze zei nog steeds niks en ik vertikte het om als eerste iets te zeggen. Zij wilde me hier hebben, dus kon ze ook zeggen waarom. Ik haalde mijn pakje sigaretten tevoorschijn en bood haar er ook een aan. Ze keek er even naar, glimlachte toen en pakte er eentje. Ik stak mijne op en gaf haar daarna mijn aansteker. Mijn ene hand deed ik in mijn jaszak en ik leunde achterover terwijl ik mijn benen voor me uitstak. Rose gaf me de aansteker terug en bleef op het puntje van de bank zitten.
‘Luister, Emma. Ik wil je mijn verontschuldigingen aanbieden omdat ik vanavond zo moeilijk deed.’
‘Dat is oké.’
‘Ik weet niet precies wat me bezielde, maar toen ik je daar opeens zag…het was raar en het maakte me ongemakkelijk en ik had gewoon zin in een leuke avond.’ Ik knikte en bracht de sigaret weer naar mijn mond. ‘Ik weet niet precies wat het is. Misschien is het dat ik terugdacht aan de momenten die we hadden op de middelbare. Die waren best moeilijk, ook omdat ik niet wist wat ik ermee moest. Je moet je voorstellen dat het drie jaar geleden is en dat het moeilijk was voor jou, maar ik ben maar een jaar ouder. Ik wist ook niet wat ik ermee moest, ik ben echt niet veel wijzer dan jou en die tijd was best vervelend voor me.’
‘Kan ik me voorstellen en daarvoor zeg ik sorry.’
‘Dat heb je al vaak genoeg gedaan.’ Ze keek me zijdelings aan door haar haren heen. God wat was die meid mooi. ‘Emma, ik weet niet waarom ik me ongemakkelijk voelde toen ik je zag. Ik weet alleen dat ik me ongemakkelijk voelde en dat ik er geen zin in had.’
‘Heb je me daarom hierheen gebracht?’ Ik nam een laatste trek van mijn sigaret en gooide hem weg.
‘Dat ook, maar…ik wilde gewoon…ik weet niet.’ Ze bleef strak naar het water kijken en haar sigaret glipte tussen haar vingers door. Ik bleef stil, niet wetend wat ik moest zeggen. ‘Normaal maak ik me nooit ergens zorgen over. Alles gaat zoals het gaat en ik zie het wel.’
‘Hmm-hmm.’ Ik haalde een hand door mijn haar en zag hoe ze me weer zijdelings aankeek.
‘Ik heb nooit ergens moeite mee, niet met bepaalde mensen die ik ergens tegenkom en vaak ook niet met het gedrag…maar vanavond…’ Ze zuchtte diep. ‘Een vriendin vroeg aan me waarom ik met jou stond te praten, of je een vriendin was ofzo. Ik wist gewoon niet wat ik tegen haar moest zeggen.’
‘De waarheid?’
‘Dat heb ik uiteindelijk ook gedaan.’ Ze knikte afwezig. ‘En ze zei…ze zei dat het haar al was opgevallen waarom ik steeds naar je stond te kijken, maar dat ze het nu wel snapte. Ik vroeg haar hoezo ze het snapte en ze zei dat zij het ook raar zou vinden om zo iemand te zien in de kroeg. Maar…dat was het niet. Ik…weet niet wat het wel was.’ Stamelde ze.
‘Laten we het gewoon houden op een aangeleerd slecht gedrag van de middelbare schoolperiode.’ Ze glimlachte bij het horen van die woorden.
‘Dat zou ik best willen, maar…’ Ze fronste haar wenkbrauwen en slaakte een diepe zucht. ‘Emma?’ Ze keek me aan maar durfde me niet in mijn ogen aan te kijken. Haar ogen bleven hangen bij mijn mond en ongewild keek ik naar de hare.
‘Ja Rose?’
‘Wanneer wist jij dat je verliefd op me was?’ Ze keek me kort in de ogen aan en wendde daarna haar blik weer af. De vraag bracht me van stuk. Dit was niet wat ik verwacht had.
‘Uhm…’ Ik zuchtte diep. ‘Het moment dat ik je in dat lokaal tegenkwam omdat jij eerder les had gehad toen. Ik durfde je niet te groeten en liep langs je heen en ging zitten op mijn stoel. Maar voordat jij de deur uitliep zwaaide je naar mij en ik glimlachte. En het enige wat ik op dat moment kon denken was wat een mooie meid je was en dat ik die hand waarmee je zwaaide wilde voelen op mijn wang.’ Rose knikte en draaide zich naar mij toe. Ze bracht haar hand omhoog en legde hem op mijn wang. Ik voelde hoe haar duim voorzichtig mijn wang streek. Ik verstijfde een beetje en vroeg me af wat er hier gebeurde. Dit was het meisje door wie ik erachter was gekomen dat ik ook op vrouwen viel. Ze had mijn hart gebroken en ik heb zeker vier maand over haar ingezeten. Om nog maar te zwijgen van alle keren nadat ik er wel overheen was, maar ik haar nog zag bij training, dat toch altijd op een of andere manier nog ongemakkelijk was.
Ik had eindelijk een beetje rust gekregen toen ze voor een paar maand in een andere stad ging studeren en nu was ze terug. Ik had al wel vernomen op hockey dat ze kennelijk al een paar week terug was, maar vanavond was de eerste keer dat ik haar weer gezien had. En toen begon ze eerst tegen me te zeuren over dingen die drie jaar geleden speelden en nu…nu wat? Nu had ze haar hand om mijn wang en boorden haar ogen in de mijne. Ik sloeg mijn ogen neer in pure verwarring en wendde mijn hoofd een beetje af. Het was genoeg om haar hand te doen vallen van mijn wang.
‘Ik snap het.’ Zei ze zachtjes.
‘Ik niet.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen. ‘Rose, wat is er aan de hand?’
‘Weet ik niet.’ Ze stond opeens op en liep naar het water toe. Ik twijfelde een momentje maar liep toch achter haar aan. ‘Ik weet het niet Emma. Ik zag je daar staan en ik…ik weet niet.’ Ze keek me aan met een bange blik in haar ogen. ‘Ik dacht…ik voelde…ik weet het niet.’ Oh god. Dit ga je niet menen. Zit ze nu echt te denken of ze opeens gevoelens voor me heeft? Dit kwam absoluut niet goed uit. Ik heb zo lang om haar lopen treuren en toen dat eindelijk een beetje afgesloten was kon ik normaal verder met mensen vertellen dat ik ook op vrouwen val. En meiden daten en genieten van het feit dat ik niet een van die vriendinnen heb die al twee jaar een vaste vriend hebben. Ik was bezig met leven en met af en toe een keer daten, maar niks te serieus. En dit meisje, die mij ervan bewust heeft gemaakt dat ik ook vrouwen wilde, dat mijn hart gebroken heeft, denkt nu opeens gevoelens voor me te hebben.
‘Rose, dit is geen goed idee.’ Ik wist niet eens wat geen goed idee was, het enige dat ik wist is dat ik hier weg moest. Ik wilde mijn vrijheid niet kwijt en ik wilde niet weer zoveel maand een gebroken hart hebben door haar.
‘Wat niet?’
‘Weet ik niet.’
‘Hoe weet je dan dat het een slecht idee is?’
‘Wat wil je van me Rose?’
‘Weet ik niet.’
‘Misschien moet je daar over nadenken en kunnen we nu beter naar huis gaan.’
‘Nee.’ Ze draaide zich om naar mij en haar krullen dansten op haar schouders. Ik zag hoe haar bruine ogen mij weer aankeken en hoe ze bleven hangen bij mijn mond. Hoe ze een klein stapje dichter mijn kant op kwam zodat we nog maar twintig centimeter van elkaar afstonden en opeens…ik wilde haar. Ik wilde haar weer net als die drie jaar terug. Het was alsof een oude vlam opeens weer opvlamde uit de as. Ik voelde de kriebels weer komen en ik wist weer precies wat ik allemaal mooi aan haar vond.
Ik bleef stokstijf staan. Dit wilde ik niet. Ik wilde niet weer dat mijn hart gebroken zou worden. Ik was er klaar mee. Ze was hetero. Honderd procent hetero. Ik maakte geen schijn van kans.
En toch kwam mijn hand omhoog om een plukje haar achter haar oor te stoppen. Mijn hand stopte bij haar wang en ze wreef met haar wang langs mijn hand. Ik liet mijn hand wegglijden. Langs haar kaaklijn, stoppend bij haar kin.
‘Emma.’ Ze keek me recht in mijn ogen aan.
‘Ja?’ Antwoordde ik. Maar in plaats van te zeggen wat ze wilde zeggen vonden haar lippen opeens mijn mond. Onzeker kuste ze me, alsof ze er niet zeker van was of dit was wat ik wilde. Ik pakte haar vast, een hand op haar rug en eentje bij haar wang. Ik voelde hoe haar hand mijn hoofd beetgreep en de ander mijn arm. Haar kus werd zelfverzekerde en ze opende voorzichtig haar mond. Ik voelde hoe haar tong voorzichtig mijne begon af te tasten. Ze proefde naar bier en sigaretten en het was de lekkerste smaak ooit.
Na een tijdje, dat misschien wel vijf seconden was, maar ook net zo goed een uur had kunnen zijn, deed Rose een stap achteruit. Ze had blosjes op haar wangen gekregen en ze beet op haar lip. Ik glimlachte voorzichtig naar haar, niet wetend wat ik anders moest doen. Ze glimlachte verlegen terug en draaide zich om. Ik durfde niks te zeggen, ook omdat ik bang was dat dit niet goed was. We waren allebei aangeschoten, nog net niet dronken maar wel redelijk ver weg. Daarbij had ik mezelf al een paar jaar terug beloofd dat ik nooit, maar dan ook nooit iets zou beginnen met een meisje dat er niet voor uitkwam, of niet wist dat ze op meiden viel. Daar kreeg je alleen maar ellende mee. En daarbij…zij wilde dit waarschijnlijk niet eens. Ze was dronken en ze vond me raar, dat had ze me duidelijk genoeg gemaakt.
‘Emma?’ Hoorde ik achter me. Ik draaide me om en zag Kim, Daphne en Ellis aan komen lopen.
‘Hé. Wat is er?’
‘We zochten je, we wilden eigenlijk naar huis gaan.’ Zei Daphne.
‘Maar als je wilt kunnen wij ook al wel vast gaan?’ Zei Ellis.
‘Nee hoeft niet… ik slaap bij Daphne en anders moet zij ook wachten.’
‘Oh trouwens, ik geloof niet dat wij elkaar al kennen.’ Kim stak haar hand naar voren en Rose schudde hem. ‘Kim, aangenaam. Dit zijn Daphne en Ellis, we zijn vriendinnen van Emma.’
‘Rose.’ Mompelde ze min of meer terwijl ze voorzichtig naar Ellis en Daphne knikte.
‘Vind je het goed als we Emma meenemen naar huis? Of had je haar nog ergens voor nodig?’ Kim gaf Rose een vrij opzichtige knipoog wat haar deed blozen.
‘Nee hoor…we…uhm…we waren gewoon wat aan het kletsen.’
‘Oké dan.’
‘En daarbij, ik wilde ook net naar huis gaan. Mijn vriendinnen wachten vast op me.’ Ze keek me aan.
‘Waar zijn je vriendinnen dan?’ Vroeg ik haar.
‘Oh, ik denk nog in de kroeg, maar ik vind ze wel.’
‘Mooi. Ik ben echt kapot en kan niet wachten totdat ik in bed lig.’ Daphne onderdrukte een gaap.
‘Ja ik ook echt. Een hele dag werken en daarna nog stappen is toch altijd vermoeiend.’ Ellis wreef in haar ogen. ‘Jammer, want die jongen was echt wel leuk.’ Ze begonnen terug te lopen naar de kroeg en ik hoorde Ellis vertellen over de jongen die ze had ontmoet. Rose en ik volgden een stukje achter hun.
‘Dus…’ Ik schopte afwezig een steentje weg en keek omhoog. Het was een heldere nacht en de sterren waren duidelijk te zien. Ze vloeiden alleen een beetje in elkaar over, maar ik was ervan overtuigd dat dat niks te maken had met de sterren zelf.
‘Ja…’ Antwoordde ze een beetje ongemakkelijk.
‘Hoe dronken ben je?’ Vroeg ik terwijl ik haar lachend aankeek.
‘Ik heb één drankje teveel op denk ik.’
‘Krijg je hier morgen spijt van?’
‘Vraag me dat morgen maar.’ Ze glimlachte naar me. ‘Maar zo erg is mijn beoordelingsvermogen niet aangetast hoor. En jij?’
‘Dat ligt helemaal aan jouw antwoord morgen.’ De anderen liepen net de hoek om en Rose stopte met lopen. Ze hield pakte mijn arm vast zodat ik ook moest stoppen en ik zag haar ogen glinsteren. Ze kuste me voorzichtig zacht op mijn mond en ik voelde de vlinders door mijn buik heen gieren. Ze keek me weer aan.
‘Misschien moet ik je me nummer geven, dan kun je het me morgen vragen.’ Ik pakte mijn telefoon en maakte een nieuw contact aan onder haar naam. Ze noemde haar nummer op en ik voerde het in. Ik deed mijn telefoon weer in mijn zak en ze glimlachte naar me. Daarna kuste ze me nog een keer kort.
‘Kom.’ Zei ze. ‘Voordat je vriendinnen doorhebben dat ze ons verloren hebben.’ We liepen ze zwijgend achterna en toen we eenmaal weer voor de kroeg stonden was er een korte aarzeling bij Rose. Ze gaf me een knuffel en fluisterde dat ik niet moest vergeten om haar morgen te vragen. Ik glimlachte naar haar en wenste haar welthuis. Ze knipoogde naar me en liep naar binnen. Ik draaide me om en liep glimlachend naar mijn vriendinnen die iets verderop stonden. Ze keken me afwachtend aan maar ik zei dat ik naar huis wilde en dat ik ze morgen alles zou vertellen.
Blow your tears into my face,
Sadness is for later days,
My Angel...
♥
Sadness is for later days,
My Angel...
♥
Heerlijk stukje!
Het was misschien net iets te lang en misschien had je het beter in twee posts kunnen doen.
Ik vind dat je de omgeving er nog beter bij hebt gezet (Ik vond het namelijk al niet slecht
)
Het was misschien net iets te lang en misschien had je het beter in twee posts kunnen doen.
Ik vind dat je de omgeving er nog beter bij hebt gezet (Ik vond het namelijk al niet slecht
)For sale: Babyshoes, never worn
Soh, wat een lap. Ik zou dan witregels tussen de alinea's toevoegen. Dan kun je het prima in één post plaatsen, maar blijft het wel leesbaar.
In het begin als ze naar buiten lopen, zijn ze stil. Een paar regels verderop zeg je dat weer. Dat kan dus weg.
Let ook op, als je een zin afrondt na een quote, dat het niet begint met een hoofdletter. Voorbeeld: "Bla bla bladiebla", Vul ik aan. Doet Word het automatisch wellicht? Je maakt daar ook gebruik van punten, terwijl er eigenlijk een komma moet staan in zo'n geval.
Hier verwissel je van tijd.
Af en toe mag je vaker een komma zetten. Bv.: "Ik weet het niet, Emma." (ipv zonder komma).
Sommige zinnen vind ik erg lang, die zou ik opsplitsen.
Daarnaast wordt het hier en daar ook nét iets te veel spreektaal. De truc van een goed verhaal is voor mij dat een dialoog eruit ziet als een echt dialoog, zonder 'opgeschreven te zijn zoals ze in het echt worden uitgesproken'. Het is moeilijk om dat natuurlijk over te laten komen, maar het kan zeker wel.
Bijna onderaan: 'me nummer'. Foei!
Verder wat betreft beschrijvingen: goed gedaan!
Om er maar even één uit te halen die mij erg aansprak:
In het begin als ze naar buiten lopen, zijn ze stil. Een paar regels verderop zeg je dat weer. Dat kan dus weg.
Let ook op, als je een zin afrondt na een quote, dat het niet begint met een hoofdletter. Voorbeeld: "Bla bla bladiebla", Vul ik aan. Doet Word het automatisch wellicht? Je maakt daar ook gebruik van punten, terwijl er eigenlijk een komma moet staan in zo'n geval.
Ze had mijn hart gebroken en ik heb zeker vier maand over haar ingezeten.
Hier verwissel je van tijd.
Af en toe mag je vaker een komma zetten. Bv.: "Ik weet het niet, Emma." (ipv zonder komma).
Sommige zinnen vind ik erg lang, die zou ik opsplitsen.
Daarnaast wordt het hier en daar ook nét iets te veel spreektaal. De truc van een goed verhaal is voor mij dat een dialoog eruit ziet als een echt dialoog, zonder 'opgeschreven te zijn zoals ze in het echt worden uitgesproken'. Het is moeilijk om dat natuurlijk over te laten komen, maar het kan zeker wel.
Bijna onderaan: 'me nummer'. Foei!
Verder wat betreft beschrijvingen: goed gedaan!
Om er maar even één uit te halen die mij erg aansprak:
Tof onderwerp. Succes!Dus…’ Ik schopte afwezig een steentje weg en keek omhoog. Het was een heldere nacht en de sterren waren duidelijk te zien. Ze vloeiden alleen een beetje in elkaar over, maar ik was ervan overtuigd dat dat niks te maken had met de sterren zelf.
“Writing is a socially acceptable form of schizophrenia.” -- E. L. Doctorow
Dankjewel Sandra en Shanna! Ik vond het zelf eigenlijk ook iets te lang, maar ik probeer het een beetje in logische stukjes op te splitsen. Ik vind het namelijk ook zo stom om random ergens in een verhaal te stoppen.
Wat betreft de alinea's. Ik heb in mijn wordbestand wel overal duidelijke alinea's, maar als ik het dan kopieer en plak, verandert het hier. Ik kwam er toevallig achter nadat ik het laatste stuk had gepost en ik zal even kijken of het me lukt om dit de volgende keer te veranderen. Het ziet er nu inderdaad een beetje dommig uit.
En Shanna, wat betreft de hoofdletter na de quotes. Ik deed dit vroeger inderdaad nooit. Als je dan een zin had als:
'Ik heb zin in een pannenkoek.' zei Loren, 'Gaan we pannenkoeken eten?'
Maar daarop ben ik "afgestraft" (om het even wat te overdrijven haha) toen ik hier verhalen postte. Vandaar dat ik het nu zo doe als ik nu doe en volgens mij klopt het wel hoor. Na een quote hoort toch gewoon een nieuwe, volledige zin te komen? Ik vind het in ieder geval logisch.
En bedankt voor je verbetering van 'me nummer'. Ik schaam me diep dat ik dat erin had staan. Verschrikkelijk dat taalgebruik!
Ik zal proberen snel weer wat te posten, maar nu is mijn voorraad een beetje op dus moet ik eerst opnieuw schrijven.
Wat betreft de alinea's. Ik heb in mijn wordbestand wel overal duidelijke alinea's, maar als ik het dan kopieer en plak, verandert het hier. Ik kwam er toevallig achter nadat ik het laatste stuk had gepost en ik zal even kijken of het me lukt om dit de volgende keer te veranderen. Het ziet er nu inderdaad een beetje dommig uit.
En Shanna, wat betreft de hoofdletter na de quotes. Ik deed dit vroeger inderdaad nooit. Als je dan een zin had als:
'Ik heb zin in een pannenkoek.' zei Loren, 'Gaan we pannenkoeken eten?'
Maar daarop ben ik "afgestraft" (om het even wat te overdrijven haha) toen ik hier verhalen postte. Vandaar dat ik het nu zo doe als ik nu doe en volgens mij klopt het wel hoor. Na een quote hoort toch gewoon een nieuwe, volledige zin te komen? Ik vind het in ieder geval logisch.
En bedankt voor je verbetering van 'me nummer'. Ik schaam me diep dat ik dat erin had staan. Verschrikkelijk dat taalgebruik!
Ik zal proberen snel weer wat te posten, maar nu is mijn voorraad een beetje op dus moet ik eerst opnieuw schrijven
.Blow your tears into my face,
Sadness is for later days,
My Angel...
♥
Sadness is for later days,
My Angel...
♥
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Er staat hier op het forum een schrijfles over de interpunctie van de dialoog, omdat veel mensen die lastig vinden. Hij is hier te vinden: http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... =87&t=7224
Kortgezegd is het in plaats van
'Ik heb zin in een pannenkoek.' zei Loren, 'Gaan we pannenkoeken eten?'
Wordt de punt na pannenkoek een komma, waardoor gelijk ook Word de z van zei een kleine letter maakt. Dat leest veel vloeiender. Dus in voorbeeldvorm :p
'Ik heb zin in een pannenkoek,' zei Loren, 'Gaan we pannenkoeken eten?'
Kortgezegd is het in plaats van
'Ik heb zin in een pannenkoek.' zei Loren, 'Gaan we pannenkoeken eten?'
Wordt de punt na pannenkoek een komma, waardoor gelijk ook Word de z van zei een kleine letter maakt. Dat leest veel vloeiender. Dus in voorbeeldvorm :p
'Ik heb zin in een pannenkoek,' zei Loren, 'Gaan we pannenkoeken eten?'
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Precies, ik bedoelde het zoals Saskjezwaard het hierboven uitlegt!
“Writing is a socially acceptable form of schizophrenia.” -- E. L. Doctorow