Hallo iedereen, ik ben nieuw hier. Ik schrijf al best lang verhalen, maar wist niet dat er een speciaal forum voor was xd
Aniway, hier is mijn verhaaltje. Het volgt het leven van Mitchell, die zijn broer verliest aan zelfmoord. Ik ben niet zo goed als sommigen hier, dus verwacht niet teveel xD
_________________________________________________
‘‘Ik heb altijd al sterk gestaan in het leven. Niks heeft mij klein kunnen maken, ik heb veel doorstaan. En toch, dit heeft mij zó aangegrepen, ik moest het wel doen. Familie, vrienden, niemand kan mij tegenhouden. Dit mes in mijn hand, zal het einde betekenen van mijn leven. Ik geef het op.’
Sander probeerde zijn tranen te bedwingen terwijl hij deze brief las, de laatste herinnering aan zijn broer Mitchell. Hij heeft deze brief een uur voor zijn dood geschreven.
‘’Als ik de tijd terug kon draaien, zou ik dat doen”, zei Sander.
Langzaam ging hij nog één keer door de brief heen. Wat er is gebeurd, was niet te bevatten door Sander.
Mitchell, Sanders broer, steunde hem altijd in de tijden dat Sander het moeilijk had. Toen Sander bijvoorbeeld gepest werd, en zelfs zijn ouders niet naar hem opkeken, was Mitchell het, die hem door de slechte tijden heen sloeg. Dit alles verminderde, toen Mitchell dankzij een talentenjacht in Engeland werd ontdekt. Het contact was hierdoor misschien minder, maar de broederschap heeft altijd stand blijven houden.
Sander stond op van zijn bed en liep naar zijn bureau. Daar stond een foto van Mitchell. Vol ongeloof keek hij naar de, op die foto, levende Mitchell. Op de foto staat Mitchell in de Melkweg, waar hij tevens zijn eerste betaalde concert gaf. Sander kon zijn tranen deze keer niet tegenhouden, en ze vloeiden langs zijn roodgloeiende wangen.
‘’Jij was de enige die ik had!’’
Mitchell.
Goed geschreven, ik heb er niets op aan te merken!
For sale: Babyshoes, never worn
-
ThemagicalTouch
- Puntenslijper
- Berichten: 17
- Lid geworden op: 05 apr 2013 16:45
Dank jullie voor jullie reacties, I like!
Nieuw stukje (edit)
____________________________
“Gaat het een beetje? Toen ik vannacht je kamer binnenkwam, was je gezicht nat van de tranen,” zei Sanders moeder, toen ze zijn kamer binnenkwam.
Langzaam wordt Sander wakker. Hij ziet zijn moeder in zijn kamer staan, naast zijn bed.
Een beetje slaperig antwoordt hij: “Het verwondert mij dat je nu wel naar me opkijkt.”
Zijn moeder kijkt nu een beetje geïrriteerd en zegt: “Luister. Het is voor mij ook moeilijk, oké?” Sander rolt maar met zijn ogen. Hij draait zijn hoofd naar de kant van de muur, en trekt zijn kussen over zijn hoofd.
“Je broer had het ook niet altijd makkelijk. Toen hij aan de talentenjacht meedeed, had hij gewoon even een steuntje nodig.” Zijn moeder kijkt hem recht in de ogen, duidelijk wachtend op een antwoord.
“Hou er maar over op. Ik had je hulp toen nodig, ik red mezelf nu wel,” zegt Sander, wetend dat hij het moeilijk zal hebben om zichzelf te redden, zonder Mitchell. School zal niet meer hetzelfde zijn. Het leven zal niet meer hetzelfde zijn.
“Alsof ik het zelf al niet moeilijk genoeg had.”
Huilen. Dat is wat Sander tot nu toe alleen maar heeft gedaan. Het voelt zo natuurlijk voor hem, het voelt als ademen. Je ademt uit, wat je niet nodig hebt. Je emoties uit je, omdat je er niet vast aan wilt zitten. Maar hoe hard hij er ook tegen vecht, Sander kan maar niet over de dood van Mitchell heen komen. Het is alsof hij hem hoort, elke keer als hij naar de foto op zijn bureau kijkt. “Je bent niet alleen.”
Misschien is het ook wel Mitchell. Misschien ook niet. Maar het geeft hem het beetje hoop dat hij nodig heeft.
Nieuw stukje (edit)
____________________________
“Gaat het een beetje? Toen ik vannacht je kamer binnenkwam, was je gezicht nat van de tranen,” zei Sanders moeder, toen ze zijn kamer binnenkwam.
Langzaam wordt Sander wakker. Hij ziet zijn moeder in zijn kamer staan, naast zijn bed.
Een beetje slaperig antwoordt hij: “Het verwondert mij dat je nu wel naar me opkijkt.”
Zijn moeder kijkt nu een beetje geïrriteerd en zegt: “Luister. Het is voor mij ook moeilijk, oké?” Sander rolt maar met zijn ogen. Hij draait zijn hoofd naar de kant van de muur, en trekt zijn kussen over zijn hoofd.
“Je broer had het ook niet altijd makkelijk. Toen hij aan de talentenjacht meedeed, had hij gewoon even een steuntje nodig.” Zijn moeder kijkt hem recht in de ogen, duidelijk wachtend op een antwoord.
“Hou er maar over op. Ik had je hulp toen nodig, ik red mezelf nu wel,” zegt Sander, wetend dat hij het moeilijk zal hebben om zichzelf te redden, zonder Mitchell. School zal niet meer hetzelfde zijn. Het leven zal niet meer hetzelfde zijn.
“Alsof ik het zelf al niet moeilijk genoeg had.”
Huilen. Dat is wat Sander tot nu toe alleen maar heeft gedaan. Het voelt zo natuurlijk voor hem, het voelt als ademen. Je ademt uit, wat je niet nodig hebt. Je emoties uit je, omdat je er niet vast aan wilt zitten. Maar hoe hard hij er ook tegen vecht, Sander kan maar niet over de dood van Mitchell heen komen. Het is alsof hij hem hoort, elke keer als hij naar de foto op zijn bureau kijkt. “Je bent niet alleen.”
Misschien is het ook wel Mitchell. Misschien ook niet. Maar het geeft hem het beetje hoop dat hij nodig heeft.
Laatst gewijzigd door ThemagicalTouch op 06 apr 2013 16:15, 1 keer totaal gewijzigd.
Leuk, zo snel alweer een stukje!
Dan blijf je goed bezig met je verhaal en raak je zelf de draad niet kwijt.
Op deze heb ik wel een aantal opmerkingen
Anders zou ik van de zin maken: Sander kan maar niet over de dood van Mitchell heen komen
Nou, dat was niet zo heel veel
Misschien is het ook wel leuk als je de omgeving wat meer probeert te omschrijven. Hoe ziet zijn kamer eruit, waar staat die foto naast, welke dingen herinneren hem nog meer aan Mitchell in zijn kamer enz.
Dan blijf je goed bezig met je verhaal en raak je zelf de draad niet kwijt.
Op deze heb ik wel een aantal opmerkingen
Lettertje vergetenen trekt zijn kussen over zij hoofd.
Ik zou deze zin er niet in zitten. Zoals ik je verhaal lees geef je aan dat het nog maar net gebeurd is dat Mitchell is overleden en het is logisch dat je daar niet zo snel over heen bent.Sander kan maar niet over de dood van Mitchell heen
Anders zou ik van de zin maken: Sander kan maar niet over de dood van Mitchell heen komen
Nou, dat was niet zo heel veel
Misschien is het ook wel leuk als je de omgeving wat meer probeert te omschrijven. Hoe ziet zijn kamer eruit, waar staat die foto naast, welke dingen herinneren hem nog meer aan Mitchell in zijn kamer enz.
For sale: Babyshoes, never worn
-
ThemagicalTouch
- Puntenslijper
- Berichten: 17
- Lid geworden op: 05 apr 2013 16:45
Dankjewel voor de feedback, ik heb het verhaal aangepast!Sandraa2 schreef:Leuk, zo snel alweer een stukje!
Dan blijf je goed bezig met je verhaal en raak je zelf de draad niet kwijt.
Op deze heb ik wel een aantal opmerkingen
Lettertje vergetenen trekt zijn kussen over zij hoofd.
Ik zou deze zin er niet in zitten. Zoals ik je verhaal lees geef je aan dat het nog maar net gebeurd is dat Mitchell is overleden en het is logisch dat je daar niet zo snel over heen bent.Sander kan maar niet over de dood van Mitchell heen
Anders zou ik van de zin maken: Sander kan maar niet over de dood van Mitchell heen komen
Nou, dat was niet zo heel veel
Misschien is het ook wel leuk als je de omgeving wat meer probeert te omschrijven. Hoe ziet zijn kamer eruit, waar staat die foto naast, welke dingen herinneren hem nog meer aan Mitchell in zijn kamer enz.
-
ThemagicalTouch
- Puntenslijper
- Berichten: 17
- Lid geworden op: 05 apr 2013 16:45
Laatste stukje, sorry als het niet heel mooi is maar ik wilde het gewoon even afmaken voordat ik aan een ander verhaal zou beginnen.
______________________________
“Sander, er is iemand aan de telefoon voor je. Ene Mark.”
Sander voelt zijn hart sneller kloppen. Uit angst, angst voor die naam.
Sander aarzelt even. Wat drijft Mark, de grootste pestkop, tot het bellen naar Sander?
“Zeg dat ik er niet ben,” roept hij vanuit zijn kamer. “Ik kan de telefoon nu even niet opnemen.” Sander loopt vanuit zijn kamer naar de trap, in de hoop daar wat meer van het gesprek tussen Mark en zijn moeder op te pikken.
“Hij kan nu even niet spreken, het spijt me. Bel later maar nog eens.”
“Ik begrijp het, mevrouw. Kunt u hem zeggen dat ik er voor hem ben? Nogmaals gecondoleerd met uw zoon. Een fijne dag verder.”
Nou breekt Sanders klomp. Zei Mark nou serieus dat hij er voor hem zou zijn? Na alles, alles wat hij hem heeft aangedaan? Sander loopt naar de keuken, naar zijn moeder. “Mam, geloof niks van wat hij zei. Hij heeft mijn leven tot een hel gemaakt. Hij heeft..” Sander kon zijn zin niet afmaken. Zijn moeder pakte hem bij zijn schouders.
“Hij heeft het mij verteld, Sander. Hij heeft zich verontschuldigd. Ik geloof dat hij diep van binnen, een hele goede kerel is.”
Sander bijt op zijn lip. Tranen vullen zijn ogen. Zijn eigen moeder gelooft iemand, die ze maar drie minuten heeft horen praten?
“Aan jou heb ik ook helemaal niks!” schreeuwt hij naar haar, zijn ogen schreeuwen woede, maar ook verdriet uit. “Jij hebt nóóit naar mij op of omgekeken, en nu probeer jij te zeggen dat jij iemand, iemand die mij tot het uiterste heeft gekweld, beter kent dan ik?” Sander stormt de kamer uit.
“Jij weet niks over mij..”
Op zijn kamer zit Sander muziek te luisteren. Rustige loungemuziek, iets wat zijn broer luisterde om te kalmeren. Maar kalmeren deed het niet. Integendeel, hij kon niet stoppen met denken aan zijn broer. Hij besluit zijn dagboek te pakken. Het rode boekje ligt op de boekenplank, boven zijn bureau. Hij grijpt ernaar en pakt een pen uit zijn pennenbak.
“Beste dagboek. Het is 5 mei vandaag. Bevrijdingsdag, maar ook 3 dagen na de dood van mijn broer. Mijn hart is verscheurd. Ik kan niet normaal eten, of drinken, of zelfs ademen. Bij elke hartslag, denk ik aan de laatste hartslag van mijn broer. Wat als ik er op dat moment bij was? Zou dat het verschil kunnen maken? Ik weet het niet. Ik weet ook niet wat Mitchell zo gek dreef, om zelfmoord te plegen. Ik…”
“In godsnaam, Sander, verman je!” Sander herkent deze stem uit duizenden. Het is niet mogelijk.
“Jij bent er niet. Jij bent dood..” fluistert Sander.
“Schrik niet, broertje. Ik ben er. Alles komt goed.” Mitchell gebaart dat hij mee moet gaan. Hij volgt hem. Als ze de kamer uit lopen, staan ze in een grote tuin. Het gras is groen, de bloemen felgekleurd. “Het is hier mooi, hè?”zegt Sander, gefascineerd rondkijkend.
“Het is hier geweldig. En het is allemaal voor ons tweeën. Jij en ik broertje, wat zeg je ervan?”
Moeder komt de kamer binnen.
“Sander?” vraagt ze, maar ze krijgt geen antwoord. Ze komt dichterbij hem staan. Ze ziet zijn pols. “Sander! Sander, wat heb je gedaan?” Er ligt bloed op zijn dagboekje.
“Sander, niet jij!”
Maar het was te laat. Het was voorbij. Hij was er niet meer. Op zijn gezicht was een glimlach te zien. Er was nog een stukje tekst zichtbaar, in tegenstelling tot het andere stukje, wat bebloed was.
“Maar ik ga dood van binnen. En als ik innerlijk doodga, waarom niet fysiek? Ik kan het niet langer. Ik heb mijn broer nodig. Ik, ik moet naar hem toe. Toevallig heb ik een zakmes op mijn bureau liggen. Vaarwel.”
______________________________
“Sander, er is iemand aan de telefoon voor je. Ene Mark.”
Sander voelt zijn hart sneller kloppen. Uit angst, angst voor die naam.
Sander aarzelt even. Wat drijft Mark, de grootste pestkop, tot het bellen naar Sander?
“Zeg dat ik er niet ben,” roept hij vanuit zijn kamer. “Ik kan de telefoon nu even niet opnemen.” Sander loopt vanuit zijn kamer naar de trap, in de hoop daar wat meer van het gesprek tussen Mark en zijn moeder op te pikken.
“Hij kan nu even niet spreken, het spijt me. Bel later maar nog eens.”
“Ik begrijp het, mevrouw. Kunt u hem zeggen dat ik er voor hem ben? Nogmaals gecondoleerd met uw zoon. Een fijne dag verder.”
Nou breekt Sanders klomp. Zei Mark nou serieus dat hij er voor hem zou zijn? Na alles, alles wat hij hem heeft aangedaan? Sander loopt naar de keuken, naar zijn moeder. “Mam, geloof niks van wat hij zei. Hij heeft mijn leven tot een hel gemaakt. Hij heeft..” Sander kon zijn zin niet afmaken. Zijn moeder pakte hem bij zijn schouders.
“Hij heeft het mij verteld, Sander. Hij heeft zich verontschuldigd. Ik geloof dat hij diep van binnen, een hele goede kerel is.”
Sander bijt op zijn lip. Tranen vullen zijn ogen. Zijn eigen moeder gelooft iemand, die ze maar drie minuten heeft horen praten?
“Aan jou heb ik ook helemaal niks!” schreeuwt hij naar haar, zijn ogen schreeuwen woede, maar ook verdriet uit. “Jij hebt nóóit naar mij op of omgekeken, en nu probeer jij te zeggen dat jij iemand, iemand die mij tot het uiterste heeft gekweld, beter kent dan ik?” Sander stormt de kamer uit.
“Jij weet niks over mij..”
Op zijn kamer zit Sander muziek te luisteren. Rustige loungemuziek, iets wat zijn broer luisterde om te kalmeren. Maar kalmeren deed het niet. Integendeel, hij kon niet stoppen met denken aan zijn broer. Hij besluit zijn dagboek te pakken. Het rode boekje ligt op de boekenplank, boven zijn bureau. Hij grijpt ernaar en pakt een pen uit zijn pennenbak.
“Beste dagboek. Het is 5 mei vandaag. Bevrijdingsdag, maar ook 3 dagen na de dood van mijn broer. Mijn hart is verscheurd. Ik kan niet normaal eten, of drinken, of zelfs ademen. Bij elke hartslag, denk ik aan de laatste hartslag van mijn broer. Wat als ik er op dat moment bij was? Zou dat het verschil kunnen maken? Ik weet het niet. Ik weet ook niet wat Mitchell zo gek dreef, om zelfmoord te plegen. Ik…”
“In godsnaam, Sander, verman je!” Sander herkent deze stem uit duizenden. Het is niet mogelijk.
“Jij bent er niet. Jij bent dood..” fluistert Sander.
“Schrik niet, broertje. Ik ben er. Alles komt goed.” Mitchell gebaart dat hij mee moet gaan. Hij volgt hem. Als ze de kamer uit lopen, staan ze in een grote tuin. Het gras is groen, de bloemen felgekleurd. “Het is hier mooi, hè?”zegt Sander, gefascineerd rondkijkend.
“Het is hier geweldig. En het is allemaal voor ons tweeën. Jij en ik broertje, wat zeg je ervan?”
Moeder komt de kamer binnen.
“Sander?” vraagt ze, maar ze krijgt geen antwoord. Ze komt dichterbij hem staan. Ze ziet zijn pols. “Sander! Sander, wat heb je gedaan?” Er ligt bloed op zijn dagboekje.
“Sander, niet jij!”
Maar het was te laat. Het was voorbij. Hij was er niet meer. Op zijn gezicht was een glimlach te zien. Er was nog een stukje tekst zichtbaar, in tegenstelling tot het andere stukje, wat bebloed was.
“Maar ik ga dood van binnen. En als ik innerlijk doodga, waarom niet fysiek? Ik kan het niet langer. Ik heb mijn broer nodig. Ik, ik moet naar hem toe. Toevallig heb ik een zakmes op mijn bureau liggen. Vaarwel.”
