De Dialoog
Dialoog is afgeleid van de Griekse woorden δια dat ‘door’ betekent en λογος dat zoiets als ‘taal’ betekend. Dialoog betekent dus, letterlijk vertaald ‘door taal’. Vrijer vertaald is een dialoog een conversatie tussen twee personen. In de hedendaagse verhalen is het misschien wel het vaakst voorkomend instrument voor communicatie, en daarom is het handig om te weten hoe je een dialoog goed kunt gebruiken in je verhalen.
Uitleg
Wat is een dialoog?
Grammaticaal gezien bestaat een dialoog uit citaten (hetgeen dat gezegd wordt) inclusief een vermelding wie het gezegd heeft. Theoretisch gezien kun je het volgende voorbeeld al als een dialoog beschouwen:
James: Heb je de afwas gedaan?
Jess: Ja, heb jij de kinderen weggebracht?
James: Nee, moest dat dan?
Een simpel voorbeeld, zoals het vaak in scripts voor toneel en film wordt toegepast. Bij het schrijven, gaan mensen er echter van uit dat je iets meer moeite steekt in een dialoog.
Drie types
Afhankelijk van waar je het citaat neerzet ten opzichte van de vermelding, kunnen er drie types zinnen ontstaan. Bijvoorbeeld:
- Lisa zei: “Ik vind het toch niet zo leuk wat je gedaan hebt.”
- “Maar,” vroeg Mark, “ben je dan geen problemen tegen gekomen?”
- “Dat is goed,” antwoordde Kim.
In het eerste voorbeeld komt het citaat aan het einde van de zin. Je sluit dan het eerste deel van de zin af met een dubbele punt, gevolgd door aanhalingstekens en een hoofdletter en je eindigt de zin met een punt en sluitende aanhalingstekens. Je ziet dat het eerste voorbeeld nog veel lijkt op de eerste dialoog die ik beschreven heb.
In het derde voorbeeld komt het citaat juist aan het begin van de zin. Het citaat staat tussen aanhalingstekens en wordt daarnaast afgesloten met een komma. Of deze komma binnen de aanhalingstekens moet staan, erbuiten of zelfs weggelaten kan worden, is volgens de huidige spellingsregels niet helemaal duidelijk. Aangezien in de meeste leesboeken de komma binnen het citaat staat, zal ik dat in mijn voorbeelden ook doen.
Het tweede voorbeeld dat ik gegeven heb is een beetje een mix tussen het eerste en het laatste voorbeeld. Het citaat wordt hier onderbroeken door een stukje gewone zin waarin wat extra informatie staat, zoals bijvoorbeeld de persoon die het zegt. Beide stukken citaat staan tussen aanhalingstekens, zowel het eerste citaat als het middelste stukje zin worden afgesloten met een komma, het tweede citaat begint gewoon met een kleine letter (de zin is immers nog niet afgelopen) en je sluit het tweede citaat net als in het eerste voorbeeld af met een punt binnen de aanhalingstekens.
Variatie
Laten we eens kijken naar het onderstaande voorbeeld:
“Hallo” zegt Tom.
“Hoi” zegt Jim.
“Hoe gaat het ermee?” zegt Tom.
“Goed en met jou?” zegt Jim.
Smaak kan verschillen, maar persoonlijk vind ik dit een erg saai voorbeeld. Heb je enig idee waardoor dat komt? Waarschijnlijk is het je opgevallen dat er erg weinig variatie zit in deze zinnen. Heel belangrijk bij dialogen is het dat je niet te eentonig wordt. Probeer de zinnen aan te vullen met extra informatie, probeer af te wisselen tussen de drie verschillende types van zinnen, zoals hierboven beschreven en probeer andere werkwoorden te gebruiken in plaats van ‘zeggen’. Onderstaand voorbeeld leest waarschijnlijk al een stuk gemakkelijker, terwijl de dingen die gezegd worden nog steeds hetzelfde zijn:
“Hallo!” roept Tom vol enthousiasme.
“Hoi” mompelt Jim zachtjes, hopelijk ziet Tom niet dat hij zojuist nog gehuild heeft.
“Hoe gaat het ermee?” vraagt Tom die inmiddels dichterbij gekomen is.
“Goed,” antwoord Jim, terwijl hij probeert om een glimlach op te zetten, “en met jou?”
Je ziet dat je door de hoofdpersonen een karakter te geven en ze dingen te laten denken tussen de citaten door, de zinnen al een stuk interessanter worden. Natuurlijk speelt daar ook bij mee dat ik in het nieuwe voorbeeld andere werkwoorden heb gebruikt in plaats van ‘zeggen’. Nog even een lijstje van een paar werkwoorden die ongeveer hetzelfde betekenen als ‘zeggen’: vragen, roepen, antwoorden, mompelen, brommen, spreken, fluisteren, schreeuwen, noemen, uitleggen, vertellen etc.
Opdracht
Schrijf een one-shot van 500 tot 1000 worden die grotendeels bestaat uit een dialoog tussen twee personen. Naast deze twee personen mag er niemand anders in dit stukje voorkomen (je mag derden eventueel wel omschreven in de citaten). Kies uit een van de volgende scènes:
1. Persoon A en persoon B zijn al een tijd samen maar persoon A ziet het niet meer zitten en besluit een eind te maken aan de relatie. Voor persoon B slaat dit in als een bom.
2. Persoon A is op vakantie geweest en verteld daar in alle enthousiasme over. Bij persoon B is echter net een dierbare overleden en hij is met zijn hoofd bij andere dingen.
3. Persoon A geeft subtiele hints weg in de hoop dat persoon B, A’s verjaardag daardoor herinnerd maar persoon B wil het zich maar niet herinneren en vertelt in de tussentijd gewoon over andere dingen.
Zelf een scène bedenken mag ook, zo lang je maar een uitdagende scène hebt die grotendeels bestaat uit een dialoog en zo lang persoon A en B maar een verschillende mening hebben.
Probeer ervoor te zorgen dat je in de one-shot alledrie de types van citaten gebruikt, slechts maximaal drie keer een vorm van ‘zeggen’ gebruikt, minstens twee maal met een creatieve oplossing komt om het werkwoord ‘zeggen’ of een van de andere werkwoorden uit mijn vooraf opgenoemde lijstje niet te hoeven gebruiken, dat de one-shot geen stoorbare schrijf- en grammaticafouten bevat en dat het bovenal een levendige dialoog wordt waarbij de lezers geboeid blijft tot het eind.
De Dialoog
Moderator: Patrick
Hoi,
Ik was al een tijdje van plan om de opdracht te gaan doen, maar het kwam er maar niet van...Nu heb ik het eindelijk gedaan. Ik hoop dat je er naar wilt kijken en feedback wilt geven. Ik heb trouwens gekozen voor situatie 1. Ik heb mijn best gedaan om me aan de regels te houden, maar het is echt lastig om die veelvoorkomende werkwoorden niet te gebruiken! Het is ook zo'n automatisme om ze te gebruiken...
Is het eigenlijk de bedoeling is dat ik een reactie plaats, of moet ik het sturen in een privéberichtje? Nou ja, hier is het. Als ik een privéberichtje moet sturen moet je het even zeggen, dan verwijder ik dit bericht.
Sara verzamelde al haar moed voordat ze de deurklink naar beneden deed en de slaapkamerdeur van haar vriend zachtjes open duwde. Chris zat achter zijn computer te gamen. Hij ging er zoals altijd helemaal in op en praatte in zichzelf.
Sara zuchtte diep en liep naar hem toe. ‘Chris?’
Hij draaide zijn hoofd om toen hij haar stem hoorde. ‘Sara, ik wist niet dat je langs zou komen,’ zei hij verbaasd.
‘Ja, ik weet het, maar…’ mompelde ze zachtjes. Ze voelde een brok in haar keel en stopte abrupt met praten.
‘Wil je me vertellen wat er is, Sara? Want ik heb het nogal druk nu,’ zei Chris geïrriteerd, terwijl hij zijn blik even liet afdwalen naar het scherm.
Sara voelde haar gezicht warm en rood worden, niet alleen van de zenuwen maar ook van kwaadheid. Dit deed hij nou altijd. Ze kon nooit spontaan langskomen zonder dat ze binnen een paar minuten weer moest vertrekken. Het leek alsof hij gamen belangrijker vond dan haar. Behalve als hij seks wilde natuurlijk.
‘Ik moet iets met je bespreken,’ zei ze. Nu ze eraan herinnerd werd waarom ze dit deed, voelde ze zich al een stuk zekerder.
Chris reageerde ongeduldig: ‘oké, maar moet dat echt nu?’
‘Ja, dat moet nu. Het is belangrijk, Chris. Kun je niet gewoon een keer tijd voor me maken?’ antwoordde Sara kwaad.
Chris zuchtte. ‘Geef me een paar seconden.' Hij typte iets in de chatbox van zijn spel en stond op.
‘Goed, wat is er aan de hand?’ vroeg hij.
‘Moet er nou echt iets aan de hand zijn om jouw aandacht te kunnen krijgen?’ vroeg Sara geïrriteerd. Ze ging op zijn bed zitten en keek naar de grond.
‘Ik ben het zat, Chris. Ik wil geen relatie met een jongen die een stom spel verkiest boven zijn vriendin.’
Chris gooide zijn handen in de lucht. ‘Waar slaat dat op? Als jij nou eens laat weten wanneer je langskomt maak ik tijd voor je.’
‘Ja, als je zin hebt in seks!’ riep ze kwaad.
‘Kom op! Schreeuw niet zo. Je hebt…’
Sara liet hem niet uitpraten. ‘Zo hoort het niet te zijn, oké? Zo’n relatie wil ik niet. Ik wil een vriendje die het leuk vind als ik langskom en niet alleen maar seks met me wil…Is dat nou echt zo raar?’
‘Je overdrijft weer eens…’ zuchtte Chris.
Sara was het zat: waarom nam hij haar niet serieus? Ze stond op en liep kwaad naar hem toe. ‘Ik ben klaar met je, Chris. Ben je nu blij?’ Ze draaide zich om en wilde weglopen, maar Chris pakte haar arm stevig vast.
‘Laat me los!’ schreeuwde Sara kwaad. ‘Je doet me pijn!’
Chris negeerde haar. ‘Heb je weleens naar jezelf gekeken, Sara? Alsof jij zo perfect bent! Jij verwacht dat een jongen zich alleen maar richt op jou, want jij bent zo belangrijk en geweldig. Nou, ik heb nieuws voor je. Die jongen vind je niet! Sterker nog, geen enkele jongen houdt het langer dan een week vol met zo’n zeikwijf als jij!’
Sara kon niet geloven dat hij dit tegen haar zei. Het lukte haar niet om de tranen tegen te houden die haar ogen vulden.
Hij duwde haar hardhandig in de richting van de deur. ‘Wegwezen,’ waarschuwde hij haar dreigend, wijzend naar de deur.
Sara wreef over de pijnlijke plek op haar arm waar Chris haar vastgehouden had en rende met tranen over haar wangen zijn kamer uit.
Ik was al een tijdje van plan om de opdracht te gaan doen, maar het kwam er maar niet van...Nu heb ik het eindelijk gedaan. Ik hoop dat je er naar wilt kijken en feedback wilt geven. Ik heb trouwens gekozen voor situatie 1. Ik heb mijn best gedaan om me aan de regels te houden, maar het is echt lastig om die veelvoorkomende werkwoorden niet te gebruiken! Het is ook zo'n automatisme om ze te gebruiken...
Is het eigenlijk de bedoeling is dat ik een reactie plaats, of moet ik het sturen in een privéberichtje? Nou ja, hier is het. Als ik een privéberichtje moet sturen moet je het even zeggen, dan verwijder ik dit bericht.
Sara verzamelde al haar moed voordat ze de deurklink naar beneden deed en de slaapkamerdeur van haar vriend zachtjes open duwde. Chris zat achter zijn computer te gamen. Hij ging er zoals altijd helemaal in op en praatte in zichzelf.
Sara zuchtte diep en liep naar hem toe. ‘Chris?’
Hij draaide zijn hoofd om toen hij haar stem hoorde. ‘Sara, ik wist niet dat je langs zou komen,’ zei hij verbaasd.
‘Ja, ik weet het, maar…’ mompelde ze zachtjes. Ze voelde een brok in haar keel en stopte abrupt met praten.
‘Wil je me vertellen wat er is, Sara? Want ik heb het nogal druk nu,’ zei Chris geïrriteerd, terwijl hij zijn blik even liet afdwalen naar het scherm.
Sara voelde haar gezicht warm en rood worden, niet alleen van de zenuwen maar ook van kwaadheid. Dit deed hij nou altijd. Ze kon nooit spontaan langskomen zonder dat ze binnen een paar minuten weer moest vertrekken. Het leek alsof hij gamen belangrijker vond dan haar. Behalve als hij seks wilde natuurlijk.
‘Ik moet iets met je bespreken,’ zei ze. Nu ze eraan herinnerd werd waarom ze dit deed, voelde ze zich al een stuk zekerder.
Chris reageerde ongeduldig: ‘oké, maar moet dat echt nu?’
‘Ja, dat moet nu. Het is belangrijk, Chris. Kun je niet gewoon een keer tijd voor me maken?’ antwoordde Sara kwaad.
Chris zuchtte. ‘Geef me een paar seconden.' Hij typte iets in de chatbox van zijn spel en stond op.
‘Goed, wat is er aan de hand?’ vroeg hij.
‘Moet er nou echt iets aan de hand zijn om jouw aandacht te kunnen krijgen?’ vroeg Sara geïrriteerd. Ze ging op zijn bed zitten en keek naar de grond.
‘Ik ben het zat, Chris. Ik wil geen relatie met een jongen die een stom spel verkiest boven zijn vriendin.’
Chris gooide zijn handen in de lucht. ‘Waar slaat dat op? Als jij nou eens laat weten wanneer je langskomt maak ik tijd voor je.’
‘Ja, als je zin hebt in seks!’ riep ze kwaad.
‘Kom op! Schreeuw niet zo. Je hebt…’
Sara liet hem niet uitpraten. ‘Zo hoort het niet te zijn, oké? Zo’n relatie wil ik niet. Ik wil een vriendje die het leuk vind als ik langskom en niet alleen maar seks met me wil…Is dat nou echt zo raar?’
‘Je overdrijft weer eens…’ zuchtte Chris.
Sara was het zat: waarom nam hij haar niet serieus? Ze stond op en liep kwaad naar hem toe. ‘Ik ben klaar met je, Chris. Ben je nu blij?’ Ze draaide zich om en wilde weglopen, maar Chris pakte haar arm stevig vast.
‘Laat me los!’ schreeuwde Sara kwaad. ‘Je doet me pijn!’
Chris negeerde haar. ‘Heb je weleens naar jezelf gekeken, Sara? Alsof jij zo perfect bent! Jij verwacht dat een jongen zich alleen maar richt op jou, want jij bent zo belangrijk en geweldig. Nou, ik heb nieuws voor je. Die jongen vind je niet! Sterker nog, geen enkele jongen houdt het langer dan een week vol met zo’n zeikwijf als jij!’
Sara kon niet geloven dat hij dit tegen haar zei. Het lukte haar niet om de tranen tegen te houden die haar ogen vulden.
Hij duwde haar hardhandig in de richting van de deur. ‘Wegwezen,’ waarschuwde hij haar dreigend, wijzend naar de deur.
Sara wreef over de pijnlijke plek op haar arm waar Chris haar vastgehouden had en rende met tranen over haar wangen zijn kamer uit.
Laatst gewijzigd door Mooonie op 06 feb 2012 13:21, 3 keer totaal gewijzigd.
Ik heb gekozen voor het 2e voorbeeld: iemand vertelt enthousiast over een vakantie terwijl een dierbare van de andere is overleden. Hierbij ook mijn allereerste "verhaal" op dit forum, dus ik wacht in spanning af of ik niet te veel foutjes heb gemaakt. 
“Dag Elana, hoe gaat het ermee?” riep ik vrolijk, terwijl ik op haar toestapte.
Elana zat stil op het bankje en leek in gedachten verzonken. “Oh, dag Sandy, dat is lang geleden.”
“Jaja, ik weet het; ik ben net terug van vakantie, Victor en ik zijn naar Griekenland geweest en het was er fan-tas-tisch. Drie weken zalig genieten onder ons tweetjes aan een helderblauwe hemel en al even blauwe zee.”
Elana keek nog steeds een beetje afwezig en mompelde: “Mmm, blij dat te horen.”
“Weet je, als je naar Griekenland gaat, dan moet je beslist Agios Nikolaos bezoeken: er is zo’n prachtig meer waarin je de vissen kunt zien zwemmen, zo helder is het water. En errond zijn allemaal restaurants, met uiteraard vis op het menu, en de typische Griekse voorgerechtjes als hummus, inktvis, feta, olijven en slaatjes, ” ging ik onverstoorbaar verder.
“Eigenlijk ben ik niet echt in de stemming voor vakantieverhalen, sorry.”
“Elana, hoe kun je nu niet in de stemming zijn? Zon, zee, prachtige natuur, muziek, lekker eten, en knappe kerels natuurlijk.” Bij dat laatste gaf ik haar een knipoog, vriendinnen onder elkaar. “Maar enkel kijken hé.”
Ze reageerde amper op mijn geplaag en herhaalde: “Ik heb echt geen zin in vrolijke verhalen, Sandy.”
Ik bekeek haar nog eens goed. Pas nu viel het me op dat ze er niet alleen stil uitzag, maar ook alsof ze gehuild had. Hoe had ik dat kunnen missen?
Nu ik eindelijk gestopt was met mijn verhaal en in plaats daarvan naar haar luisterde, hakkelde mijn vriendin: “Ik… Het… Hij… Het is over.”
“Wat bedoel je?” vroeg ik bezorgd. Ik wist dat zij en Peter nog niet lang getrouwd waren, maar zo snel kon hun liefde toch nog niet over zijn?
“De baby, “ vervolgde ze fluisterend, “hij was gestopt met groeien.”
“Och nee…” Ik wist niet wat ik daarop moest zeggen en sloeg troostend een arm om haar heen. “Ik had geen idee.Wat verschrikkelijk.”
Ik wist dat dit nog niet het einde van haar verhaal was, en wachtte geduldig.
“Sandy?” klonk het even later.
“Ja, Elana?”
“Twee weken geleden wilden ze een curretage doen. En toen bleek dat het een tweeling was.“ Ze snikte even en haalde haar schouders op. “Het andere kindje leeft nog.”
“Je zult een fantastische moeder zijn, voor het kindje dat jullie wel mogen houden, “ zei ik vol vertrouwen.
Elana bekeek me even peinzend en zei dan: “Bedankt. Het is zo onwerkelijk. Eén levend en één dood kindje daar in mijn buik.”
“Waarom hebben ze je overleden kindje niet weggehaald?” fronste ik enigszins verbaasd.
“Het zou beter zijn van niet. Ofwel wordt het mee geboren, ofwel wordt het weer afgebroken in mijn buik. Als ze het weghaalden, dan was er risico dat ik ook mijn andere kindje zou verliezen.” Elana hield het niet meer en barstte in snikken uit.
Ik hield haar stevig vast. “Stil maar, alles komt goed.”
Toen ze wat bekomen was, stonden we op en gingen we een koffie drinken. Boven ons scheen een waterig zonnetje, met twee prachtige regenbogen, waarvan er ééntje zachtjes vervaagde.
“Dag Elana, hoe gaat het ermee?” riep ik vrolijk, terwijl ik op haar toestapte.
Elana zat stil op het bankje en leek in gedachten verzonken. “Oh, dag Sandy, dat is lang geleden.”
“Jaja, ik weet het; ik ben net terug van vakantie, Victor en ik zijn naar Griekenland geweest en het was er fan-tas-tisch. Drie weken zalig genieten onder ons tweetjes aan een helderblauwe hemel en al even blauwe zee.”
Elana keek nog steeds een beetje afwezig en mompelde: “Mmm, blij dat te horen.”
“Weet je, als je naar Griekenland gaat, dan moet je beslist Agios Nikolaos bezoeken: er is zo’n prachtig meer waarin je de vissen kunt zien zwemmen, zo helder is het water. En errond zijn allemaal restaurants, met uiteraard vis op het menu, en de typische Griekse voorgerechtjes als hummus, inktvis, feta, olijven en slaatjes, ” ging ik onverstoorbaar verder.
“Eigenlijk ben ik niet echt in de stemming voor vakantieverhalen, sorry.”
“Elana, hoe kun je nu niet in de stemming zijn? Zon, zee, prachtige natuur, muziek, lekker eten, en knappe kerels natuurlijk.” Bij dat laatste gaf ik haar een knipoog, vriendinnen onder elkaar. “Maar enkel kijken hé.”
Ze reageerde amper op mijn geplaag en herhaalde: “Ik heb echt geen zin in vrolijke verhalen, Sandy.”
Ik bekeek haar nog eens goed. Pas nu viel het me op dat ze er niet alleen stil uitzag, maar ook alsof ze gehuild had. Hoe had ik dat kunnen missen?
Nu ik eindelijk gestopt was met mijn verhaal en in plaats daarvan naar haar luisterde, hakkelde mijn vriendin: “Ik… Het… Hij… Het is over.”
“Wat bedoel je?” vroeg ik bezorgd. Ik wist dat zij en Peter nog niet lang getrouwd waren, maar zo snel kon hun liefde toch nog niet over zijn?
“De baby, “ vervolgde ze fluisterend, “hij was gestopt met groeien.”
“Och nee…” Ik wist niet wat ik daarop moest zeggen en sloeg troostend een arm om haar heen. “Ik had geen idee.Wat verschrikkelijk.”
Ik wist dat dit nog niet het einde van haar verhaal was, en wachtte geduldig.
“Sandy?” klonk het even later.
“Ja, Elana?”
“Twee weken geleden wilden ze een curretage doen. En toen bleek dat het een tweeling was.“ Ze snikte even en haalde haar schouders op. “Het andere kindje leeft nog.”
“Je zult een fantastische moeder zijn, voor het kindje dat jullie wel mogen houden, “ zei ik vol vertrouwen.
Elana bekeek me even peinzend en zei dan: “Bedankt. Het is zo onwerkelijk. Eén levend en één dood kindje daar in mijn buik.”
“Waarom hebben ze je overleden kindje niet weggehaald?” fronste ik enigszins verbaasd.
“Het zou beter zijn van niet. Ofwel wordt het mee geboren, ofwel wordt het weer afgebroken in mijn buik. Als ze het weghaalden, dan was er risico dat ik ook mijn andere kindje zou verliezen.” Elana hield het niet meer en barstte in snikken uit.
Ik hield haar stevig vast. “Stil maar, alles komt goed.”
Toen ze wat bekomen was, stonden we op en gingen we een koffie drinken. Boven ons scheen een waterig zonnetje, met twee prachtige regenbogen, waarvan er ééntje zachtjes vervaagde.
Laatst gewijzigd door Silk op 06 feb 2012 13:47, 1 keer totaal gewijzigd.
Nu ze eraan herinnerd werd...Mooonie schreef:Nu ze eraan herinnerd was waarom ze dit deed
Hier zou ik gezet hebben: "Waarom nam hij haar niet serieus?"Mooonie schreef:Sara was het zat. Weer nam hij haar niet serieus?
Ofwel het vraagteken veranderen in een punt.
"In de richting van" of gewoon "naar".Mooonie schreef:Hij duwde haar hardhandig richting te deur.
Verder zie ik geen foutjes, en met die andere werkwoorden valt het mee hoor, ik vond het goed gevarieerd en vlot lezen.
Bedankt voor de tips, Silk! Ik heb de foutjes verbetert Ik heb jouw verhaal ook gelezen, wat goed bedacht! Origineel. Ik heb enkel een paar spellingfoutjes gevonden, voor de rest heb ik er niets op aan te merken...
Ik heb jouw verhaal ook gelezen, wat goed bedacht! Origineel. Ik heb enkel een paar spellingfoutjes gevonden, voor de rest heb ik er niets op aan te merken...Volgens mij mist hier een woord. Bedoel je hier twee weken geleden?“Twee weken wilden ze een curretage doen.
Ik vind het hier een beetje raar staan dat je na bedankt opnieuw een aanhalingsteken plaatst terwijl ze eigenlijk gewoon verder praat, zonder dat er een niet-gesproken zin tussen zit. Ik denk niet dat het echt fout is, maar als je het zo doet moet je volgens mij wel eerst Bedankt afsluiten met een aanhalingsteken, voordat je de volgende zin weer met aanhalingstekens begint (ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen, hoop dat je het snapt)Elana bekeek me even peinzend en zei dan: “Bedankt. “Het is zo onwerkelijk.
De bedoeling is inderdaad om de uitwerking van een opdracht in hetzelfde topic te plaatsen. Mijn planning was eigenlijk om vandaag even naar jullie verhalen te kijken, maar ik ben er niet aan toe gekomen. In de loop van de week zal ik jullie verhalen van feedback voorzien. Nog even geduld 
As the phoenix arises from his ashes...
@ Mooonie:
Leuke one-shot. Ik heb me geen tel verveeld met jouw verhaal! Ik had niet echt de indruk dat het nieuws van Sara echt als een bom insloeg op Chris, maar dat geeft niet, zoals jij het hebt gedaan is het ook leuk
Je hebt de dialoog lekker levendig beschreven, was afwisselend met werkwoorden en wat mij betreft heb je deze schrijfles voltooid!
Leuke one-shot. Ik heb me geen tel verveeld met jouw verhaal! Ik had niet echt de indruk dat het nieuws van Sara echt als een bom insloeg op Chris, maar dat geeft niet, zoals jij het hebt gedaan is het ook leuk
Bij deze zin had je het werkwoord 'bromde' kunnen gebruiken om 'zei' te vermijden en de nadruk te geven op het feit dat Chris geïrriteerd is.‘Wil je me vertellen wat er is, Sara? Want ik heb het nogal druk nu,’ zei Chris geïrriteerd,
En daar zou ik 'zei ze' hebben weggelaten. Het is duidelijk wie het zegt en soms staat het nog mooier als je alleen het citaat vermeld.‘Ik moet iets met je bespreken,’ zei ze. Nu ze eraan herinnerd werd waarom ze dit deed, voelde ze zich al een stuk zekerder.
Je hebt de dialoog lekker levendig beschreven, was afwisselend met werkwoorden en wat mij betreft heb je deze schrijfles voltooid!
As the phoenix arises from his ashes...
@ Silk:
Verder een leuke one-shot met een goede uitwerking van de opdracht. Ik vond het origineel dat je iemand hebt laten overlijden die nog niet geboren is, daar had ik zelf niet aan gedacht toen ik de opdracht bedacht.
Wat ik nog wel een beetje mis bij je is de emotie. Het moment dat Sandy door krijgt dat Elena gehuild heeft is vrij plotseling, wat gaat er dan allemaal door haar heen. Hoe ziet Elena eruit als Sandy haar verhaal verteld? Eventueel kun je nog een beetje met emotie oefenen, maar qua dialoog vind ik je stukje zeker geslaagd en het lezen waard!
'errond' is niet echt een woord, ook niet als je een spatie toevoegd tussen 'er' en 'rond. Ik zou van 'en errond', 'met er omheen' maken.En errond zijn allemaal restaurants, met uiteraard vis op het menu, en de typische Griekse voorgerechtjes als hummus, inktvis, feta, olijven en slaatjes,
Verder een leuke one-shot met een goede uitwerking van de opdracht. Ik vond het origineel dat je iemand hebt laten overlijden die nog niet geboren is, daar had ik zelf niet aan gedacht toen ik de opdracht bedacht.
Wat ik nog wel een beetje mis bij je is de emotie. Het moment dat Sandy door krijgt dat Elena gehuild heeft is vrij plotseling, wat gaat er dan allemaal door haar heen. Hoe ziet Elena eruit als Sandy haar verhaal verteld? Eventueel kun je nog een beetje met emotie oefenen, maar qua dialoog vind ik je stukje zeker geslaagd en het lezen waard!
As the phoenix arises from his ashes...
@Xatham: ik wilde "errond" eerst aanpassen, denkende dat het misschien wel spreektaal was o.i.d., maar ga het nu toch laten staan. Blijkbaar komt het niet voor in het befaamde groene boekje, maar is het ook niet echt fout. Synoniem is "eromheen".
-
mena1998
- Typmachine
- Berichten: 771
- Lid geworden op: 04 sep 2011 11:50
- Locatie: Heelal, Melkweg, Aarde, Europa, Nederland, (Provincie) Groningen, Oude Pekela
Ik snap nog steeds niet echt wat een dioloog nou is. Ik probeer het maar ik kom er niet uit. Ik heb ook geen idee of ik dat hier moet posten of ergens anders. maar ja, ik krijg wel een reactie erop.
xXx mena
xXx mena
Shit happens, just flush it and move on!
Een dialoog is heel simpel gezien een gesprek tussen twee personen in een verhaal.
Edit: Ow, en de uitwerking van de opdracht dient hier gepost te worden zoals ik hierboven ook al een keer verteld heb en zoals in de algemene uitleg van de Schrijflessen te vinden is
Edit: Ow, en de uitwerking van de opdracht dient hier gepost te worden zoals ik hierboven ook al een keer verteld heb en zoals in de algemene uitleg van de Schrijflessen te vinden is
As the phoenix arises from his ashes...
-
mena1998
- Typmachine
- Berichten: 771
- Lid geworden op: 04 sep 2011 11:50
- Locatie: Heelal, Melkweg, Aarde, Europa, Nederland, (Provincie) Groningen, Oude Pekela
Nou, de vorige keer had ik dit eigenlijk al moeten posten maar ja, ik doe het nu. Ik heb voor optie 3 gekozen. Die leek mij wel leuk. Komt ie
:
Fara loopt glimlachend de kantine in. Haar blik glijdt naar het mededelingenbord. Fara's naam staat daar met grote letters geschreven met daar onder een felicitatie.
Iemand legt een hand op haar schouder en begint vrolijk tegen Fara te praten.
'Fara, ik ben naar Griekenland geweest dit weekend. Het was echt zo gaaf!'
Verbaast kijkt Fara achterom en vraagt: 'Maar Mara, is een weekend niet veel te kort om daarheen te gaan?'
Mara schudt lachend haar hoofd.
'Nee hoor, lang genoeg.' Antwoordt ze. 'Jij nog wat beleefd?'
'Tuurlijk,' begint Fara, 'weet je dan niet meer wat voor dag het vandaag is?'
Maar Mara babbelt vrolijk door: 'Het is daar zo geweldig. Het eten, drinken de jongens! Ik kan je daar zo veel over vertellen joh. Wel uren lang denk ik.'
'Mara, wat voor dag is het vandaag?' Vraagt Fara ongeduldig.
'Het is geen vakantie meer nou goed.' Reageert Mara geïrriteerd.
Fara schud onzeker haar hoofd. Zou ze het echt niet meer weten? Zou ze mijn verjaardag vergeten zijn?
'Het is nooit vakantie geweest, het was gewoon een dood normaal weekend.' Zegt Fara.
Mara zucht: 'Voor jou wel, ik ben naar Griekenland geweest. Hoe vaak moet ik je dat nog vertellen?'
Fara rolt met haar ogen.
'Kijk eens naar het bord.' Fara wijst naar het bord zonder er zelf naar te kijken.
Mara kijkt ernaar en begint hard te lachen. 'Wat moet ik daarmee.'
'Iets er over vertellen?' Reageert Fara.
'Oké, ik haat dat.'
Fara's mond valt open en roept woedend uit: 'Waarom? Mag ik het niet leuk vinden?'
'Wat,' fluisterd Mara, 'waarom vind jij het leuk om naar een museum te gaan?'
Fara's blik schiet naar het bord en ja hoor, er is nog een dia bijgekomen.
'Sorry ik bedoelde de volgende dia.' Fara begint te blozen.
Geduldig wacht Mara tot de volgende dia te voorschijn springt. Haar mond valt open.
'Gefeliciteerd Fara! Ik wist het niet! Ik was het vergeten.'
Eindelijk, ze weet het, schiet door Fara heen. Mara pakt haar hand vast en schud hem.
'Goed dat jou team gewonnen heeft met volleybal!' Zegt ze er gelijk achteraan.
'Huh?' Reageert Fara verbaast en haar ogen schieten opnieuw naar het mededelingenbord.
Daar staat toch echt haar verjaardag op vermeld.
'Eu, ja we hebben, hebben gewonnen, gis, gister.' Stottert Fara.
Mara lacht nog steeds: 'En dat wilde je me dus vertellen. Maar goed, terug naar Griekenland.'
'Sorry dat ik je droom verstoor maar het is maandag, dus een schooldag. Je kan niet terug.'
Mara grinnikt en zegt: 'Niet zo bijdehand meisje. Het is een mooie zomer dag in Nederland. Een geweldige maandag om de schoolweek mee te beginnen.'
'Het is vijf maart tweeduizend twaalf. Het is nog voorjaar. Hoe kom je er in hemelsnaam bij dat het zomer is?' Roept Fara uit.
Mara houd haar handen omhoog. 'Sorry, ik wist niet dat je kwaad werd. Nee maar echt, er zijn zulke leuke jongens in Griekenland. Alleen ze kunnen geen Nederlands. Alleen maar Grieks en Engels.'
'Maar goed dat jou Engels zo goed is hé?' Reageert Fara sarcastisch.
Mara kijkt haar koel aan en vertelt verder: 'Ja, ik kan het wel goed met mijn vader als tolk. Maar heb je ooit..'
Ze lijkt nog verder te willen vertellen maar ik onderbreek haar ruw.
'Heb je geen flauw idee waarom vijf maart zo speciaal is voor mij?' Roept Fara kwaad uit.
Mara lijkt goed na te denken maar uiteindelijk schud ze haar hoofd.
'Jij haat Griekenland en wil mij op een ander onderwerp krijgen?' Vraagt ze met opgetrokken schouders.
'Ik mag Griekenland inderdaad niet maar ik ben...'
'Ja, wat ben je?'
'Onderbreek me niet! Ik ben jarig!'
Mara's mond valt open. 'I, i, ik, ik wist het, et, et niet meer.'
Maar Fara slaat een arm om Mara's schouder heen en vertelt zelf maar wat.
'Het is al goed, je weet het nu. Maar vertel me nu is wat over die jongens, ik begin wel erg nieuwsgierig te worden.'
:
Fara loopt glimlachend de kantine in. Haar blik glijdt naar het mededelingenbord. Fara's naam staat daar met grote letters geschreven met daar onder een felicitatie.
Iemand legt een hand op haar schouder en begint vrolijk tegen Fara te praten.
'Fara, ik ben naar Griekenland geweest dit weekend. Het was echt zo gaaf!'
Verbaast kijkt Fara achterom en vraagt: 'Maar Mara, is een weekend niet veel te kort om daarheen te gaan?'
Mara schudt lachend haar hoofd.
'Nee hoor, lang genoeg.' Antwoordt ze. 'Jij nog wat beleefd?'
'Tuurlijk,' begint Fara, 'weet je dan niet meer wat voor dag het vandaag is?'
Maar Mara babbelt vrolijk door: 'Het is daar zo geweldig. Het eten, drinken de jongens! Ik kan je daar zo veel over vertellen joh. Wel uren lang denk ik.'
'Mara, wat voor dag is het vandaag?' Vraagt Fara ongeduldig.
'Het is geen vakantie meer nou goed.' Reageert Mara geïrriteerd.
Fara schud onzeker haar hoofd. Zou ze het echt niet meer weten? Zou ze mijn verjaardag vergeten zijn?
'Het is nooit vakantie geweest, het was gewoon een dood normaal weekend.' Zegt Fara.
Mara zucht: 'Voor jou wel, ik ben naar Griekenland geweest. Hoe vaak moet ik je dat nog vertellen?'
Fara rolt met haar ogen.
'Kijk eens naar het bord.' Fara wijst naar het bord zonder er zelf naar te kijken.
Mara kijkt ernaar en begint hard te lachen. 'Wat moet ik daarmee.'
'Iets er over vertellen?' Reageert Fara.
'Oké, ik haat dat.'
Fara's mond valt open en roept woedend uit: 'Waarom? Mag ik het niet leuk vinden?'
'Wat,' fluisterd Mara, 'waarom vind jij het leuk om naar een museum te gaan?'
Fara's blik schiet naar het bord en ja hoor, er is nog een dia bijgekomen.
'Sorry ik bedoelde de volgende dia.' Fara begint te blozen.
Geduldig wacht Mara tot de volgende dia te voorschijn springt. Haar mond valt open.
'Gefeliciteerd Fara! Ik wist het niet! Ik was het vergeten.'
Eindelijk, ze weet het, schiet door Fara heen. Mara pakt haar hand vast en schud hem.
'Goed dat jou team gewonnen heeft met volleybal!' Zegt ze er gelijk achteraan.
'Huh?' Reageert Fara verbaast en haar ogen schieten opnieuw naar het mededelingenbord.
Daar staat toch echt haar verjaardag op vermeld.
'Eu, ja we hebben, hebben gewonnen, gis, gister.' Stottert Fara.
Mara lacht nog steeds: 'En dat wilde je me dus vertellen. Maar goed, terug naar Griekenland.'
'Sorry dat ik je droom verstoor maar het is maandag, dus een schooldag. Je kan niet terug.'
Mara grinnikt en zegt: 'Niet zo bijdehand meisje. Het is een mooie zomer dag in Nederland. Een geweldige maandag om de schoolweek mee te beginnen.'
'Het is vijf maart tweeduizend twaalf. Het is nog voorjaar. Hoe kom je er in hemelsnaam bij dat het zomer is?' Roept Fara uit.
Mara houd haar handen omhoog. 'Sorry, ik wist niet dat je kwaad werd. Nee maar echt, er zijn zulke leuke jongens in Griekenland. Alleen ze kunnen geen Nederlands. Alleen maar Grieks en Engels.'
'Maar goed dat jou Engels zo goed is hé?' Reageert Fara sarcastisch.
Mara kijkt haar koel aan en vertelt verder: 'Ja, ik kan het wel goed met mijn vader als tolk. Maar heb je ooit..'
Ze lijkt nog verder te willen vertellen maar ik onderbreek haar ruw.
'Heb je geen flauw idee waarom vijf maart zo speciaal is voor mij?' Roept Fara kwaad uit.
Mara lijkt goed na te denken maar uiteindelijk schud ze haar hoofd.
'Jij haat Griekenland en wil mij op een ander onderwerp krijgen?' Vraagt ze met opgetrokken schouders.
'Ik mag Griekenland inderdaad niet maar ik ben...'
'Ja, wat ben je?'
'Onderbreek me niet! Ik ben jarig!'
Mara's mond valt open. 'I, i, ik, ik wist het, et, et niet meer.'
Maar Fara slaat een arm om Mara's schouder heen en vertelt zelf maar wat.
'Het is al goed, je weet het nu. Maar vertel me nu is wat over die jongens, ik begin wel erg nieuwsgierig te worden.'
Shit happens, just flush it and move on!
Eventjes geduld alsjeblieft... Ik heb het nog al druk deze dagen en ik kan niet beloven dat ik binnen 4 dagen zoals bij jouw voorgangers feedback gegeven heb. Als ik zaterdagavond nog geen feedback gegeven heb, kun je me een PB'tje sturen. En als je echt haast hebt zou ik iemand anders benaderen om even naar je stukje te kijken.
As the phoenix arises from his ashes...
-
dancing in the sun
- Vulpen
- Berichten: 390
- Lid geworden op: 27 sep 2011 18:43
- Locatie: You can't buy a house in heaven.
Ten eerste wil ik even kwijt dat ik het een leuk stukje vond Het hield echt mijn aandacht vast. Plus, dat probleem met het mededelingenbord heb ik ook altijd! Dan probeer ik iemand iets te laten zien en dan moet je weer wachten tot 'ie bij de juiste dia is... -sigh-
Zoals ik al eerder heb gezegd; ik ben geen Tipp-ex team, maar ik zal proberen zo goed mogelijk te helpen.
Ik vind dit zelf ook nog steeds een beetje vreemd maar als na de dialoog woorden zoals zeggen, antwoorden, fluisteren, schreeuwen, etc. gebruikt zijn, moet er een komma en dan een kleine letter.
dus:
''Ik heb je lievelingseten gemaakt," zegt ze, "spagetti met rode saus!"
maar:
"Ik heb je lievelingseten gemaakt." Ze loopt naar het fornuis. "Spagetti met rode saus!"
Sommige zinnen heb je goed gedaan, andere niet. Maar ik geef eerlijk toe dat ik het ook niet altijd goed doe. Elk citaat staat op een nieuwe regel, dat klopt top!
Dus komma's en kleine letters, dan is het helmaal goed. In de proloog van 'Armene' zou ik er op letten dat je wel wat vaker op een nieuwe alinea mag beginnen.
Succes nog
Het hield echt mijn aandacht vast. Plus, dat probleem met het mededelingenbord heb ik ook altijd! Dan probeer ik iemand iets te laten zien en dan moet je weer wachten tot 'ie bij de juiste dia is... -sigh-Zoals ik al eerder heb gezegd; ik ben geen Tipp-ex team, maar ik zal proberen zo goed mogelijk te helpen.
'Nee hoor, lang genoeg,' antwoordt ze, 'Jij nog wat beleefd?''Nee hoor, lang genoeg.' Antwoordt ze. 'Jij nog wat beleefd?'
Ik vind dit zelf ook nog steeds een beetje vreemd maar als na de dialoog woorden zoals zeggen, antwoorden, fluisteren, schreeuwen, etc. gebruikt zijn, moet er een komma en dan een kleine letter.
dus:
''Ik heb je lievelingseten gemaakt," zegt ze, "spagetti met rode saus!"
maar:
"Ik heb je lievelingseten gemaakt." Ze loopt naar het fornuis. "Spagetti met rode saus!"
Ook bij zinnen met een uitroepteken of vraagteken moet een kleine letter. dan wordt het dus: 'Heb je geen flauw idee waarom vijf maart zo speciaal is voor mij?' roept Fara kwaad uit.'Heb je geen flauw idee waarom vijf maart zo speciaal is voor mij?' Roept Fara kwaad uit.
Sommige zinnen heb je goed gedaan, andere niet. Maar ik geef eerlijk toe dat ik het ook niet altijd goed doe. Elk citaat staat op een nieuwe regel, dat klopt
top!Dus komma's en kleine letters, dan is het helmaal goed. In de proloog van 'Armene' zou ik er op letten dat je wel wat vaker op een nieuwe alinea mag beginnen.
Succes nog
Truth be told, I miss you.
And truth be told, I'm lying.
And truth be told, I'm lying.
Zo, dan zal ik toch ook nog maar even mijn feedback geven. Hopelijk vind je het niet erg dat het zo lang duurde, maar ik had het erg druk de afgelopen tijd en nu heb ik eindelijk weer wat tijd.
Het enige wat me opviel wat betreft de dialoog is al genoemd door dancing in the sun. Probeer er aan te werken om een kleine letter te gebruiken na een citaat als de zin nog doorloopt. Grammaticaal gezien hoort het citaat namelijk gewoon bij de zin. Technisch gezien is je one-shot wat betreft dialogen verder helemaal in orde.
Wat ik wel een beetje mis waren de details. Maar ik vind het moeilijk om hier echt iets over te kunnen zeggen. Daarmee kun je denk ik veel beter bij Saskia terecht.
Mara was in mijn ogen een tikkeltje té blind en de namen Fara en Mara lijken nog al op elkaar maar dat is slechts een kleinigheidje.
Ik heb zeker genoten van je one-shot. Mijn advies is om eens een kijkje te nemen in de schrijfles van Artemiss over spanningsopbouw, haar opdracht uit te voeren en als het kan daar ook mijn tips van de dialoog een klein beetje in te verwerken. Ik denk dat daar best een interessante one-shot uit zou kunnen rollen.
Het enige wat me opviel wat betreft de dialoog is al genoemd door dancing in the sun. Probeer er aan te werken om een kleine letter te gebruiken na een citaat als de zin nog doorloopt. Grammaticaal gezien hoort het citaat namelijk gewoon bij de zin. Technisch gezien is je one-shot wat betreft dialogen verder helemaal in orde.
Wat ik wel een beetje mis waren de details. Maar ik vind het moeilijk om hier echt iets over te kunnen zeggen. Daarmee kun je denk ik veel beter bij Saskia terecht.
Mara was in mijn ogen een tikkeltje té blind en de namen Fara en Mara lijken nog al op elkaar maar dat is slechts een kleinigheidje.
Ik heb zeker genoten van je one-shot. Mijn advies is om eens een kijkje te nemen in de schrijfles van Artemiss over spanningsopbouw, haar opdracht uit te voeren en als het kan daar ook mijn tips van de dialoog een klein beetje in te verwerken. Ik denk dat daar best een interessante one-shot uit zou kunnen rollen.
As the phoenix arises from his ashes...
Persoonlijk ben ik er niet voor om bijna iedere 'zeggen' uit je verhaal te halen.
Ik lees vaak, en ik vind dat in boeken waar iedere keer mompelen, fluisteren, roepen,... wordt gebruikt in plaats van zeggen moeilijk lezen omdat het (voor mij althans) niet natuurlijk overkomt. Ik persoonlijk lees het woord zeggen of vragen niet, ik denk niet aan het woord, maar als daar dan plotseling in plaats van zeggen fluisteren of murmeren of van die andere synoniemen staan, dan moet je daaraan denken, iets wat bij zeggen niet hoeft.
Persoonlijk heb ik dus echt wel een voorkeur om zeggen te gebruiken. Natuurlijk kan je die andere woorden ook wel gebruiken, maar dan af en toe, niet iedere keer wanneer een personage iets zegt.
Maar dit is natuurlijk allemaal een persoonlijke mening.
Ik lees vaak, en ik vind dat in boeken waar iedere keer mompelen, fluisteren, roepen,... wordt gebruikt in plaats van zeggen moeilijk lezen omdat het (voor mij althans) niet natuurlijk overkomt. Ik persoonlijk lees het woord zeggen of vragen niet, ik denk niet aan het woord, maar als daar dan plotseling in plaats van zeggen fluisteren of murmeren of van die andere synoniemen staan, dan moet je daaraan denken, iets wat bij zeggen niet hoeft.
Persoonlijk heb ik dus echt wel een voorkeur om zeggen te gebruiken. Natuurlijk kan je die andere woorden ook wel gebruiken, maar dan af en toe, niet iedere keer wanneer een personage iets zegt.
Maar dit is natuurlijk allemaal een persoonlijke mening.
Ik snap je punt, maar wat ik wil voorkomen is dat dialogen er zo uit gaan zien:
"Ik ben gisteren naar de supermarkt geweest" zegt Jim.
"Ik ook" zegt Rob.
"Wanneer was jij daar?" zegt Jim.
"Zo rond half vier" zegt Tom.
"Ow, dan was ik eerder" zegt Jim.
Snap je waar ik op probeer te wijzen? Om dialogen levendiger en afwisselend te maken is het goed om bijvoorbeeld het werkwoord 'zeggen' zo nu en dan eens te vervangen. Ik zeg ook niet dat het de enige manier is, wat ook goed is namelijk door de dialogen te mixen met gevoel en emotie en dan valt het werkwoord 'zeggen' ook meteen veel minder op. Maar in deze schrijfles wil ik mensen ook kennis leren maken met alternatieven voor 'zeggen' die net zo makkelijk in een dialoog gebruikt kunnen worden.
"Ik ben gisteren naar de supermarkt geweest" zegt Jim.
"Ik ook" zegt Rob.
"Wanneer was jij daar?" zegt Jim.
"Zo rond half vier" zegt Tom.
"Ow, dan was ik eerder" zegt Jim.
Snap je waar ik op probeer te wijzen? Om dialogen levendiger en afwisselend te maken is het goed om bijvoorbeeld het werkwoord 'zeggen' zo nu en dan eens te vervangen. Ik zeg ook niet dat het de enige manier is, wat ook goed is namelijk door de dialogen te mixen met gevoel en emotie en dan valt het werkwoord 'zeggen' ook meteen veel minder op. Maar in deze schrijfles wil ik mensen ook kennis leren maken met alternatieven voor 'zeggen' die net zo makkelijk in een dialoog gebruikt kunnen worden.
As the phoenix arises from his ashes...
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Ik ga ook proberen hier een goede, overtuigende dialoog neerzetten. Vooral aangezien ik heel veel hou van dialogen. Het kan de karakters maken of breken, daar ben ik van overtuigd...
En dan ga ik voor opdracht 1...
*
Stilzwijgend bestudeerde Hannah haar verloofde, die stilletjes achter zijn ochtendkrant verborgen zat. Slechts het slurpende geluid dat hij produceerde wanneer hij een slok koffie nam, verbrak zo'n en dan de ijzige stilte om hen heen.
Levi was niets veranderd in de acht jaar dat ze nu samen waren. Hij was slechts veranderd van een jongentje naar een man. De bruine ogen, met dezelfde onschuld als die van puppy, waren nog steeds dezelfde.
Ze moest hem vertellen waar ze mee zat. Waar ze al weken mee door haar hoofd liep... Het cliché 'het ligt niet aan jou, maar aan mij' had ze altijd verafschuwd, en toch was dat nu juist wat op haar van toepassing was
Zij was veranderd in de afgelopen maanden. Het veilige leventje wat ze samen met Levi had opgebouwd, was niet langer meer genoeg. Ze wilde meer! Ze wilde passie.
'Levi...' voorzichtig haalde ze hem aan.
Een reactie bleef echter uit. Blijkbaar was hij diep verzonken in een stuk over de huidige economie. Zo gek was dat niet. Levi was immers een succesvol zakenman. Hij had iedere dag met de economie te maken en bleef graag van alle feiten op de hoogte.
Opnieuw probeerde ze zijn aandacht te vangen. 'Levi...?'
'Ja graag, als je koffie gaat inschenken dan lust ik ook nog wel,' met een luide klap werd de lege mok op tafel gezet.
Ze schudde haar hoofd bij het besef van hun vastgeroeste levenspatroon. Dit ging elke morgen zo. Er waren geen levendige gesprekken, geen uitwisselingen van nieuwtjes. Voor hem was ze niets meer dan het huisvrouwtje die precies wist wat haar man wilde.
'Ik heb het niet over koffie!' snauwde ze hem kattig toe, geirriteerd door zijn gebrek aan interesse voor haar. 'Je kijkt zelfs niet op, wanneer ik je naam noem.'
Eindelijk legde Levi zijn krant opzij. Vanachter zijn ronde brillenglazen in een het zilveren montuur, staarde hij haar verbaasd aan. Haar uitbarsting was iets vreemds voor hem. Het verbaasde hem. Zijn hele gezicht sprak dat uit.
'Wat is er aan de hand?' zijn stem klonk onzeker, alsof hij vreesde voor datgene wat er komen ging.
Het kon ook niet anders. Hij moest de afstand die ertussen hun in gekomen was, toch ook hebben opgemerkt.
Hannah temperde in. 'We zullen moeten praten, Levi.'
'Nu?'
Zijn reactie bracht weer een lichte irritatie teweeg, maar ze besloot zich hierover te zitten.
'Ja nu,' ze legde een nadruk op die twee woorden om hem te overtuigen dat het belangrijk was.
Niet iets wat uit kon worden gesteld tot morgen, of misschien wel overmorgen. Daar was Levi immers altijd al een kei in geweest. Uitstellen! 'Straks, nee nu komt het niet uit, misschien wel volgende week' Altijd dezelfde antwoorden, die er uiteindelijk toeleidde dat het 'straks' niet gebeurde.
Nu zou ze dat niet laten gebeuren. Er moest gepraat worden, zeker nu zij haar moed bij elkaar geraapt had. Van uitstel kwam afstel. Als ze het hem nu niet zou vertellen, dan zou ze het nooit meer durven en dan zou ze over enkele jaren teleurgeteld achterom kijken.
'Je moet ook gemerkt hebben dat alles tussen ons veranderd is....'
Nonchalant haalde hij zijn schouders op. 'Dat gebeurd zou vaak bij stellen die al langere tijd bij elkaar zijn. Heus liefje, dat komt wel weer goed.'
'Je begrijpt de ernst van de situatie niet helemaal, geloof ik,' beet ze hem bars toe.
Na al die jaren had hij haar toch al beter moeten leren kennen. Had hij aan woorden moeten kunnen horen dat het menens was, maar hij wuifde alles maar opzij alsof het niets te betekenen had. Of het de gewoonste zaak van de wereld was dat ze om elkaar heendraaide.
'Hoe kan ik dat nu begrijpen?' verzuchtte hij, verlangend staarde hij naar de krant. 'Dit is allemaal vrouwen gezwets. Wanneer de dingen even anders lopen dan normaal dan moet er direct een diepzinnig gesprek over worden gehouden.. Mag ik dan niet even rustig aan wakker worden?'
'Dus wat ik te vertellen heb is vrouwengezwets?' met de minuut werd haar humeur grimmiger. 'Al die jaren weiger je om met mij te praten, omdat het toch slechts vrouwengezwets is? Fijn dat het nu even duidelijk gemaakt wordt!'
'Ik weet niet wat dit voor een soort fase is... Je zult er wel doorheen moeten ofzo.'
Zijn hand reikte al naar de krant, waarop zij hem tot de orde riep. 'Levi, ik zei dat we moesten praten, dus nu doen we dat.'
Vliegensvlug gritste ze de krant van de tafel af, waarop ze hem naast haar op de stoel neerlegde. Levi's bruine ogen keken haar vragend aan.
'Als de term 'straight to the point' makkelijker te begrijpen is voor je, dan doen we dat!'
'Okay...okay,' hij hield zijn handen in de lucht ter teken dat hij zich gewonnen gaf.
Ze haalde diep adem. Nu moest ze dit wel heel cru zijn, hoe moeilijk het haar ook viel.
'Ik zie onze relatie niet meer zitten.'
Hannah hoorde hoe Levi naar adem hapte. De blik stond geschokt. Van zijn nonchalante houding was niets meer over. Er zat slechts nog een onzeker jongentje tegenover haar.'
'Hoe bedoel je?' stamelde hij, nadat hij zijn stem terug gevonden had.
'Zoals ik het zeg, Levi,' onderzoekend nam ze hem op. 'Ik kan niet meer verder op deze manier. Ik wil meer uit het leven halen.'
'Heb je je hoofd laten vullen met die verachtelijke praatjes van Lizzie?' blijkbaar zocht hij naar een reden voor haar verdrietige nieuws.
'Nee, Lizzie verkeerde in een heel andere situatie, dat weet jij net zo goed als mij. Haar man ging continu vreemd,' nam ze het snel op voor haar pas gescheiden zusje. 'Ik heb mijn hoofd nergens door laten vullen.'
'Je houdt simpelweg niet meer van me? Is dat het?' het was logisch dat hij antwoorden zocht. 'We zijn trouwplannen aan het maken en ineens is je liefde voor mij over? Of is er ander?'
'Er is geen ander, en mijn liefde voor jou is heus niet van de één op de andere dag bekoeld,' met al het geduld dat ze opbrengen kon, beantwoorde ze zijn vragen zo goed als ze kon. 'Maar dit is voor mij niet genoeg, Levi. Ik wil meer. Ik wil verrassingen...'
Abrupt stond hij op. Even haalde hij zijn handen door zijn verwarde blonde haar. In zijn ogen brandde tranen.
'Ik begrijp het niet, Hannah... Ik begrijp werkelijk niet waar dit nu opeens vandaan komt!'
De rieten stoel, waarop hij gezeten had, klapte achterover. De moeite om hem overeind te zetten nam hij niet eens.
Met een smak klapte hij de buitendeur dicht. Hannah staarde hem na. Het deed haar evengoed pijn, maar als ze gelukkig wilde worden moest ze het heft over haar leven in eigen hand nemen.
Op een dag zou Levi het wel begrijpen. Op een dag zou hij haar dankbaar zijn.
En dan ga ik voor opdracht 1...
*
Stilzwijgend bestudeerde Hannah haar verloofde, die stilletjes achter zijn ochtendkrant verborgen zat. Slechts het slurpende geluid dat hij produceerde wanneer hij een slok koffie nam, verbrak zo'n en dan de ijzige stilte om hen heen.
Levi was niets veranderd in de acht jaar dat ze nu samen waren. Hij was slechts veranderd van een jongentje naar een man. De bruine ogen, met dezelfde onschuld als die van puppy, waren nog steeds dezelfde.
Ze moest hem vertellen waar ze mee zat. Waar ze al weken mee door haar hoofd liep... Het cliché 'het ligt niet aan jou, maar aan mij' had ze altijd verafschuwd, en toch was dat nu juist wat op haar van toepassing was
Zij was veranderd in de afgelopen maanden. Het veilige leventje wat ze samen met Levi had opgebouwd, was niet langer meer genoeg. Ze wilde meer! Ze wilde passie.
'Levi...' voorzichtig haalde ze hem aan.
Een reactie bleef echter uit. Blijkbaar was hij diep verzonken in een stuk over de huidige economie. Zo gek was dat niet. Levi was immers een succesvol zakenman. Hij had iedere dag met de economie te maken en bleef graag van alle feiten op de hoogte.
Opnieuw probeerde ze zijn aandacht te vangen. 'Levi...?'
'Ja graag, als je koffie gaat inschenken dan lust ik ook nog wel,' met een luide klap werd de lege mok op tafel gezet.
Ze schudde haar hoofd bij het besef van hun vastgeroeste levenspatroon. Dit ging elke morgen zo. Er waren geen levendige gesprekken, geen uitwisselingen van nieuwtjes. Voor hem was ze niets meer dan het huisvrouwtje die precies wist wat haar man wilde.
'Ik heb het niet over koffie!' snauwde ze hem kattig toe, geirriteerd door zijn gebrek aan interesse voor haar. 'Je kijkt zelfs niet op, wanneer ik je naam noem.'
Eindelijk legde Levi zijn krant opzij. Vanachter zijn ronde brillenglazen in een het zilveren montuur, staarde hij haar verbaasd aan. Haar uitbarsting was iets vreemds voor hem. Het verbaasde hem. Zijn hele gezicht sprak dat uit.
'Wat is er aan de hand?' zijn stem klonk onzeker, alsof hij vreesde voor datgene wat er komen ging.
Het kon ook niet anders. Hij moest de afstand die ertussen hun in gekomen was, toch ook hebben opgemerkt.
Hannah temperde in. 'We zullen moeten praten, Levi.'
'Nu?'
Zijn reactie bracht weer een lichte irritatie teweeg, maar ze besloot zich hierover te zitten.
'Ja nu,' ze legde een nadruk op die twee woorden om hem te overtuigen dat het belangrijk was.
Niet iets wat uit kon worden gesteld tot morgen, of misschien wel overmorgen. Daar was Levi immers altijd al een kei in geweest. Uitstellen! 'Straks, nee nu komt het niet uit, misschien wel volgende week' Altijd dezelfde antwoorden, die er uiteindelijk toeleidde dat het 'straks' niet gebeurde.
Nu zou ze dat niet laten gebeuren. Er moest gepraat worden, zeker nu zij haar moed bij elkaar geraapt had. Van uitstel kwam afstel. Als ze het hem nu niet zou vertellen, dan zou ze het nooit meer durven en dan zou ze over enkele jaren teleurgeteld achterom kijken.
'Je moet ook gemerkt hebben dat alles tussen ons veranderd is....'
Nonchalant haalde hij zijn schouders op. 'Dat gebeurd zou vaak bij stellen die al langere tijd bij elkaar zijn. Heus liefje, dat komt wel weer goed.'
'Je begrijpt de ernst van de situatie niet helemaal, geloof ik,' beet ze hem bars toe.
Na al die jaren had hij haar toch al beter moeten leren kennen. Had hij aan woorden moeten kunnen horen dat het menens was, maar hij wuifde alles maar opzij alsof het niets te betekenen had. Of het de gewoonste zaak van de wereld was dat ze om elkaar heendraaide.
'Hoe kan ik dat nu begrijpen?' verzuchtte hij, verlangend staarde hij naar de krant. 'Dit is allemaal vrouwen gezwets. Wanneer de dingen even anders lopen dan normaal dan moet er direct een diepzinnig gesprek over worden gehouden.. Mag ik dan niet even rustig aan wakker worden?'
'Dus wat ik te vertellen heb is vrouwengezwets?' met de minuut werd haar humeur grimmiger. 'Al die jaren weiger je om met mij te praten, omdat het toch slechts vrouwengezwets is? Fijn dat het nu even duidelijk gemaakt wordt!'
'Ik weet niet wat dit voor een soort fase is... Je zult er wel doorheen moeten ofzo.'
Zijn hand reikte al naar de krant, waarop zij hem tot de orde riep. 'Levi, ik zei dat we moesten praten, dus nu doen we dat.'
Vliegensvlug gritste ze de krant van de tafel af, waarop ze hem naast haar op de stoel neerlegde. Levi's bruine ogen keken haar vragend aan.
'Als de term 'straight to the point' makkelijker te begrijpen is voor je, dan doen we dat!'
'Okay...okay,' hij hield zijn handen in de lucht ter teken dat hij zich gewonnen gaf.
Ze haalde diep adem. Nu moest ze dit wel heel cru zijn, hoe moeilijk het haar ook viel.
'Ik zie onze relatie niet meer zitten.'
Hannah hoorde hoe Levi naar adem hapte. De blik stond geschokt. Van zijn nonchalante houding was niets meer over. Er zat slechts nog een onzeker jongentje tegenover haar.'
'Hoe bedoel je?' stamelde hij, nadat hij zijn stem terug gevonden had.
'Zoals ik het zeg, Levi,' onderzoekend nam ze hem op. 'Ik kan niet meer verder op deze manier. Ik wil meer uit het leven halen.'
'Heb je je hoofd laten vullen met die verachtelijke praatjes van Lizzie?' blijkbaar zocht hij naar een reden voor haar verdrietige nieuws.
'Nee, Lizzie verkeerde in een heel andere situatie, dat weet jij net zo goed als mij. Haar man ging continu vreemd,' nam ze het snel op voor haar pas gescheiden zusje. 'Ik heb mijn hoofd nergens door laten vullen.'
'Je houdt simpelweg niet meer van me? Is dat het?' het was logisch dat hij antwoorden zocht. 'We zijn trouwplannen aan het maken en ineens is je liefde voor mij over? Of is er ander?'
'Er is geen ander, en mijn liefde voor jou is heus niet van de één op de andere dag bekoeld,' met al het geduld dat ze opbrengen kon, beantwoorde ze zijn vragen zo goed als ze kon. 'Maar dit is voor mij niet genoeg, Levi. Ik wil meer. Ik wil verrassingen...'
Abrupt stond hij op. Even haalde hij zijn handen door zijn verwarde blonde haar. In zijn ogen brandde tranen.
'Ik begrijp het niet, Hannah... Ik begrijp werkelijk niet waar dit nu opeens vandaan komt!'
De rieten stoel, waarop hij gezeten had, klapte achterover. De moeite om hem overeind te zetten nam hij niet eens.
Met een smak klapte hij de buitendeur dicht. Hannah staarde hem na. Het deed haar evengoed pijn, maar als ze gelukkig wilde worden moest ze het heft over haar leven in eigen hand nemen.
Op een dag zou Levi het wel begrijpen. Op een dag zou hij haar dankbaar zijn.
Even Miracles take A Little Time
Weet niet of ik al te laat ben, maar bij deze mijn dialoog:
Lisa zucht. "Welke dag is het vandaag?" vraagt ze aan haar vriend John, afwachtend op een passende reactie.
John, die wat afwezig is door het lezen van de krant, kijkt op. "De 23ste volgens mij." zegt hij.
"Nee, dat klopt niet." corrigeert Lisa hem. "Kijk nou eens goed op de kalender!"
John staat op en loopt naar het aanrecht. “Ik kijk zo wel, eerst een bakje koffie.”
Lisa kijkt haar vriend boos aan, het stoort haar dat John niet eerst op de kalender kijkt en daarna pas koffie pakt. “Het is de 24ste!” roept ze.
John, die daarentegen onverschillig naar Lisa kijkt, leunt op het aanrecht. “Oh, de 24ste al?” vraagt hij.
Lisa steunt. “Ach weet je wat, laat maar!” moppert ze en gooit de krant van tafel. Daarna staat ze op en loopt ze boos naar de huiskamer.
John loopt achter Lisa aan en vraagt stomverbaasd: “Wat is er toch?”
Lisa verzucht: “Je weet best wat er vandaag aan de hand is!” moppert ze.
John haalt zijn schouders op waardoor Lisa nog geirriteerder raakt.
“Je weet het verdomde goed!” roept ze terwijl ze steeds opgefokter wordt. “Dus praat er maar niet overheen!”
John, die heel goed weet wat er vandaag gaande is, doet alsof hij heel hard nadenkt. “Was het niet de dag van de Verbondenheid?” vraagt hij. “Of bestaat die niet?”
De spanning is nu te snijden in de huiskamer bij Lisa en John. John heeft in de gaten hoe Lisa zich opfokt. Hij moet er eigenlijk wel een beetje om lachen.
Lisa daarentegen ziet de lol totaal niet in en wordt nog bozer als ze ziet dat John om haar lacht.
“Je wordt bedankt!” schreeuwt ze. “Je weet heus wel dat het mijn verjaardag is!”
John kijkt verbaasd op. “Sorry, ik was het even vergeten.” Fluistert hij. “Trouwens, over verjaardag gesproken!”
Lisa kijkt John nieuwsgierig aan. Ze is nu erg benieuwd wat er gaat komen.
John glimlacht vriendelijk. “Mijn baas is morgen jarig en ik moet een cadeau voor hem kopen, weet jij misschien iets leuks voor hem?”
Door deze woorden wordt het Lisa allemaal teveel. Ze voelt een woede opkomen en uiteindelijk barst de bom.
“WATBLIEF????” vraagt ze razend. “Mijn verjaardag ben je vergeten maar de verjaardag van je baas herinner je je wel????”
“Sorry hoor.” Moppert John. “Maar op mijn werk word ik deze week dagelijks geconfronteerd met die verjaardag, jij hebt het nooit over de jouwe!”
Lisa, die tranen in haar ogen voelt opkomen, staat op van de stoel en loopt naar de gang. John, die erachter is gekomen dat het nu menens is, loopt achter zijn vriendin aan. Hij vraagt: “Wat ga je doen?”
Lisa heeft al bijna haar jas aan en kijkt haar vriend teleurgesteld in de ogen. “Ik ga mijn verjaardag vieren. En dat ga ik doen met mensen die dat wel willen!”
John zucht en pakt de arm van zijn vriendin vast. Daarna biedt hij zijn excuses aan voor wat hij heeft gezegd en vraagt zijn vriendin om bij hem te blijven zodat ze alsnog de verjaardag kunnen vieren. Lisa daarentegen heeft haar twijfels, de bom is voor haar namelijk al gebarsten. Haar vriend is zogenaamd haar verjaardag vergeten en dat doet haar pijn. Nee, ze peinst er niet over om bij hem te blijven. Ze wil een onvergetelijke verjaardag. Dus trekt ze haar arm terug en loopt de deur uit zonder iets te zeggen. En daar staat John dan, met een schuldgevoel. Hij besluit niet lang na te denken en een cadeau voor zijn baas te gaan kopen.
Einde
Lisa zucht. "Welke dag is het vandaag?" vraagt ze aan haar vriend John, afwachtend op een passende reactie.
John, die wat afwezig is door het lezen van de krant, kijkt op. "De 23ste volgens mij." zegt hij.
"Nee, dat klopt niet." corrigeert Lisa hem. "Kijk nou eens goed op de kalender!"
John staat op en loopt naar het aanrecht. “Ik kijk zo wel, eerst een bakje koffie.”
Lisa kijkt haar vriend boos aan, het stoort haar dat John niet eerst op de kalender kijkt en daarna pas koffie pakt. “Het is de 24ste!” roept ze.
John, die daarentegen onverschillig naar Lisa kijkt, leunt op het aanrecht. “Oh, de 24ste al?” vraagt hij.
Lisa steunt. “Ach weet je wat, laat maar!” moppert ze en gooit de krant van tafel. Daarna staat ze op en loopt ze boos naar de huiskamer.
John loopt achter Lisa aan en vraagt stomverbaasd: “Wat is er toch?”
Lisa verzucht: “Je weet best wat er vandaag aan de hand is!” moppert ze.
John haalt zijn schouders op waardoor Lisa nog geirriteerder raakt.
“Je weet het verdomde goed!” roept ze terwijl ze steeds opgefokter wordt. “Dus praat er maar niet overheen!”
John, die heel goed weet wat er vandaag gaande is, doet alsof hij heel hard nadenkt. “Was het niet de dag van de Verbondenheid?” vraagt hij. “Of bestaat die niet?”
De spanning is nu te snijden in de huiskamer bij Lisa en John. John heeft in de gaten hoe Lisa zich opfokt. Hij moet er eigenlijk wel een beetje om lachen.
Lisa daarentegen ziet de lol totaal niet in en wordt nog bozer als ze ziet dat John om haar lacht.
“Je wordt bedankt!” schreeuwt ze. “Je weet heus wel dat het mijn verjaardag is!”
John kijkt verbaasd op. “Sorry, ik was het even vergeten.” Fluistert hij. “Trouwens, over verjaardag gesproken!”
Lisa kijkt John nieuwsgierig aan. Ze is nu erg benieuwd wat er gaat komen.
John glimlacht vriendelijk. “Mijn baas is morgen jarig en ik moet een cadeau voor hem kopen, weet jij misschien iets leuks voor hem?”
Door deze woorden wordt het Lisa allemaal teveel. Ze voelt een woede opkomen en uiteindelijk barst de bom.
“WATBLIEF????” vraagt ze razend. “Mijn verjaardag ben je vergeten maar de verjaardag van je baas herinner je je wel????”
“Sorry hoor.” Moppert John. “Maar op mijn werk word ik deze week dagelijks geconfronteerd met die verjaardag, jij hebt het nooit over de jouwe!”
Lisa, die tranen in haar ogen voelt opkomen, staat op van de stoel en loopt naar de gang. John, die erachter is gekomen dat het nu menens is, loopt achter zijn vriendin aan. Hij vraagt: “Wat ga je doen?”
Lisa heeft al bijna haar jas aan en kijkt haar vriend teleurgesteld in de ogen. “Ik ga mijn verjaardag vieren. En dat ga ik doen met mensen die dat wel willen!”
John zucht en pakt de arm van zijn vriendin vast. Daarna biedt hij zijn excuses aan voor wat hij heeft gezegd en vraagt zijn vriendin om bij hem te blijven zodat ze alsnog de verjaardag kunnen vieren. Lisa daarentegen heeft haar twijfels, de bom is voor haar namelijk al gebarsten. Haar vriend is zogenaamd haar verjaardag vergeten en dat doet haar pijn. Nee, ze peinst er niet over om bij hem te blijven. Ze wil een onvergetelijke verjaardag. Dus trekt ze haar arm terug en loopt de deur uit zonder iets te zeggen. En daar staat John dan, met een schuldgevoel. Hij besluit niet lang na te denken en een cadeau voor zijn baas te gaan kopen.
Einde
Het laatste contact is altijd het zwaarste.