Dit is een verhaal wat met twee personen gemaakt wordt. Hij zoekt de ideeën en ik werk uit. Dus alle reactie is welkom om het beter te maken.
Inleiding
Mijn naam is Christiano Alejandro, Chris voor de goede vrienden. Hoewel ik die niet al te veel heb door mijn drukke job en mijn bijnaam dus niet al te vaak voorkomt. Ik ben gescheiden, heb 1 lief dochtertje van 5 jaar, en mijn klote job is privé detective
Het volgende verhaal gaat over de dag dat ik de stomste beslissing van mijn leven heb genomen. Namelijk de klus van jonkvrouw Claire Louise Duchateaux aanvaarden.
Hoofdstuk 1 : de opdracht
Na een saaie werkdag op mijn klein kantoortje net buiten de stad, dacht ik dat ik voor 1 keer eens het geluk zou hebben om vroeg thuis te zijn vanavond. Lekker lui in de zetel hangen met een fris pintje in de ene hand en de afstandsbediening in de andere hand om één of andere soapserie op tv te volgen die me toch geen zak interesseert. Maar dat was ijdele hoop. Die trut van een secretaresse van me zegt dat er nog een dame beneden in de ontvangsthal op me wacht. Ik wou eerst zeggen dat ze haar maar naar huis moest sturen, maar zoiets kan ik niet maken in mijn job.
“Stuur haar maar naar boven” zeg ik tegen Eliane, de secretaresse. Terwijl ik boven op de vrouw wacht denk ik: “dat dit maar niet weer zo’n idioot werkje is waar ik een kat of een hond moet zoeken. “
Dit is mijn gedacht ... tot ... de deur opengaat en mevrouw Duchateaux binnen komt. Mijn mond valt open van verbazing. De dame die voor mij staat is bloedmooi. Zo zijn er maar weinig exemplaren hier in België. Ze heeft lang; krullend blond haar, hemelsblauwe ogen, een zeer slanke lijn en parfum die je zeker nog een week zou ruiken. Ook draagt ze een kleedje dat net tot onder haar billen komt en een open rug heeft. Om nog maar te zwijgen van haar benen ... deze zijn eindeloos lang. Man man, hier kan en wil ik geen nee tegen zeggen.
Al zou het een klote job zijn, voor deze vrouw zou ik alles doen. Ze moet me mijn gewerkte uren zelfs niet betalen met geld, in natura zou meer dan prima zijn voor mij. Dan zou ik tenminste ook nog eens van de grond geraken. Maar met seks koop je niks, spijtig genoeg. Geld is iets dat ik dringend nodig heb. Voor seks kan ik af en toe nog terecht bij die trut van een secretaresse van me. Ik geef het haar als bonus. Ik ben veel knapper als die lelijke vent van haar. Hij is internationaal vrachtwagenchauffeur. Ik durf te wedden dat hij elk wicht dat hij onderweg tegen komt eens al de hoeken van zijn cabine laat zien. Maar goed dat ik ons Eliane dan kan plezieren. Het is een saai treeske, maar wel heel gewillig. Geloof me, als de nood hoog is, dan is elke vrouw welkom.
Claire geeft me een hand en steekt onmiddellijk van wal.
‘Goede avond meneer, mijn naam is Claire Louise Duchateaux en ik heb zware vermoedens dat mijn man mij bedriegt.”
Het enige wat er op dat moment in mijn opkwam was: “wat een ongelofelijke idioot, als ik thuis zo’n griet zou hebben die op mij wacht tot ik elke avond thuis kom, dan zou ik wel weten waar ik naartoe zou gaan. Al zeker niet op een ander!”
Al hortend en al stotterend wil ik mijn uitleg doen. Het lukt niet omdat ik nog steeds overdonderd ben door dit prachtige wezen. Damn failure eerste klas. Wanneer er dan toch iets uitkomt is het enkel: “mevrouw, waarom hebt u deze vermoedens dat uw man u bedriegt? Hebt u er enige bewijzen van of heeft uw man aanleiding gegeven dat hij u zou bedriegen?” Ze kijkt bedroeft weg. Waarschijnlijk denkt ze dat ik haar niet wil helpen of dat ik haar niet geloof. Ik wil haar maar al te graag helpen. Met alles wat ze nodig heeft, dus ook met de dingen die ze tekort komt thuis.
Ik moet nu echt aan iets anders beginnen denken, want anders gaat het vandaag nog op een fiasco uitdraaien. Ik zie de beelden al in mijn hoofd dat ik haar vastgrijp en tegen de muur plak. En zij maar schreeuwen. Ik schud even verdwaasd met mijn hoofd om de beelden van mijn netvliezen te vegen, maar de tintelingen in mijn broek krijg ik niet zo snel weg.
“Nee meneer, ik heb geen harde bewijzen, maar ik voel het gewoon. Ik ben een vrouw, en wij zijn van nature al achterdochtig. De laatste tijd is hij meer en meer weg van huis voor vergaderingen, maar ik weet meer. Mijn man Frederique Von Hofbourgh en ik zijn nu bijna 8 jaar getrouwd. In het begin was alles zo mooi. We hadden een liefdevolle relatie met veel aandacht voor elkaar. Ik kreeg ook maandelijks leuke attenties van mijn man. Ik heb meer sierraden dan ik kleren heb. Ook de seks was geweldig. Ik blufte er altijd over tegen mijn vriendinnen van de serviceclub. Mijn man kon mij echt alle hoeken van de kamer laten zien, zonder dat hij uitgeput raakte, en nu ….. nu is er niets meer. Als het 1 keer per maand gebeurd, dan is dat erg veel.”
Verdorie, als dat hetgeen is dat ze zoekt in een man, mag ze die van haar wel dumpen en bij mij komen wonen. Ik zal haar iedere dag bekoren en de hoeken van mijn flat zal ik haar ook wel tonen. Nuja, dan zijn we snel rond. Maar het lief, rijk vrouwtje zal wel meer gewoon zijn. Ze zal in één of andere riante villa wonen met tal van poetsvrouwen.
“Mevrouw, zegt u maar gerust Chris tegen me hoor. Dat spreekt wat gemakkelijker dan meneer. Wel mevrouw, er is voor mij geen echte leidraad om mee te beginnen. Hebt u echt geen enkele tastbare informatie zodat ik toch een beginpunt heb. Van daaruit kan ik dan nog verder kijken.”
Mevrouw Duchateaux begint in haar peperdure handtas van chanel te rommelen en haalt er een kleine, mooie, lederen zwarte agenda uit tevoorschijn.
“Dit Chris, is mijn bewijs”
Ze steekt de agenda triomfantelijk in de lucht alsof haar probleem daarmee opgelost is. Niet te vroeg victory kraaien denk ik in mijn eigen. Vrouwen zijn soms toch zo naïef.
“Dit is de privé agenda van mijn man. Ik heb het gestolen uit zijn bureau. Hij heeft het blijkbaar dringend nodig want hij heeft me vandaag al 25 opgebeld om te vragen of ik het niet terug gevonden heb. Alleen daarom ben ik er al zo zeker van dat er iets mis is. Wie mist zijn agenda nu zo hard? Maar hetgeen mij nog meer opvalt is dat er iedere maand telkens op de 5e, 15e en de 21e een afspraak ingepland is in Sint-Truiden. Voor zover ik kennis heb van onze zaken, hebben wij geen klanten in Sint-Truiden en dan nog doe ik meestal de klanten van de regio Limburg omdat ik niet ver durf te rijden met de auto.”
“Wel nu mevrouw, wat voor job doet u en uw man want de naam komt mij bekend voor, maar ik kan er echt geen bedrijf bij plaatsen.”
“Mijn man en ik zijn al 7 jaar één van de grootste handelaars in de Japanse en Chinese kunst. Wij doen import en export. We kopen kunst op van mensen die het niet meer willen tegen een zachte prijs en laten die dan enkele jaren staan waardoor het vermeerderd in waarde. Daardoor hebben wij de kans om er een heleboel winst op te maken.”
Nu pas valt mijne frank en ge moet weten, de euro is al uit sinds 2002. Ik ben dus absoluut niet van de snelste soms. Ook nu kan ik me pas herinneren dat er gisteren in de krant iets stond over een miljoenen transactie met één of andere minister uit Japan. Jo Li Hong dacht ik dat het was. Waar sommige mensen hun geld toch aan kunnen uitgeven. Ik begrijp er niks van. Maar als ik eerlijk moest zijn, als ik net als hen zou zwemmen in het geld, dan zou ik het ook verkwisten aan dingen die zo lelijk zijn. Sommige mensen zijn gewoon geboren voor het geluk.
“Chris, geld speelt echt geen rol hierin. Je mag alle kosten die je maakt driedubbel doorrekenen als je wilt. Ik moet en wil absolute zekerheid hebben. Ik wil dat ik de enige op deze wereld ben voor mijn man. Ik heb ook tal van kansen gehad om hem te bedriegen, maar ik bleef trouw. Tot de dood ons scheidt zal ik trouw blijven aan hem, dus ik verwacht niet meer of niet minder van hem.”
Deze klus kan ik toch onmogelijk weigeren. Zo’n lief, gelovig vrouwke. Ze kijkt me aan met haar puppy-ogen die ondertussen vol lopen met tranen.
“Oké, mevrouw Duchateaux, ik doe het. Speciaal voor jou. Eens even zien op de kalender. We zijn vandaag de 30e. Morgen ga ik al beginnen met het schaduwen van uw man. Kwestie om hem beter te leren kennen. Zijn gewoontes te ontdekken. Over zes dagen is het dan zo ver. Als u het wenst breng ik iedere dag verslag uit en anders stel ik voor dat we elkaar 1 keer per week zien hier in mijn kantoor voor de verder bespreking van de zaak.”
“We spreken best hier af 1 keer per week, laten we zeggen elke woensdag om 19.30 uur. Dan is mijn man nog in bespreking met de aandeelhouder van een andere vennootschap waar hij aandelen in bezit. Ik dank u duizend maal dat u dit voor mij wilt doen. Hier is alvast een voorschot.”
Ze reikt me een bruine enveloppe aan en voor ik haar kan bedanken is ze weg. Wanneer ik de enveloppe open merk ik dat er 2500 euro in zit. Shit maat, dat is meer dan dat ik in 2 maanden tijd verdien en dit is nog maar een voorschot. Voor haar wil ik wel meerdere klusjes klaren.
Ik sluit nog snel alles af op kantoor, loop naar onder, groet Eliane en weg ben ik voor er nog iemand komt met een toffe, tijdrovende opdracht. Op straat is het bijzonder druk. Normaal ben ik op een kwartier thuis, maar vandaag zijn er veel te veel vrouwen op de baan. Die moeten eens dringend leren rijden en wat agressiever zijn op de baan. Je moet uw rechten afdwingen op straat.
Weer kom ik een avond eenzaam thuis. Ik heb goesting om de telefoon te nemen en een leuke escortedame te bellen. Ach, ik kan beter m’n geld sparen. Het is niet omdat ik vandaag 2500 euro verdiend heb, dat het op moet. Morgen zal ik Eliane nog wel eens voorzien van een bonus. Goed zaad rijpt langer, dus morgen is het des te krachtiger.
Met mijn pintje in de ene hand en de afstandsbediening in de andere leg ik mij in mijn relaxzetel voor de televisie. Het duur niet lang of ik val in slaap.
Vreemde toestanden in Sint-Truiden
-
masterbreel
- Vulpen
- Berichten: 366
- Lid geworden op: 18 sep 2012 22:45
Niet, schat ik zo in. Het verhaal is geplaatst op 30mei 2012 en er is sindsdien niet aan gewerkt.
Of misschien is er wel geen vervolg, een one shot, en dus verkeerd geplaatst 
(dat gebeurt mij ook weleens)
(dat gebeurt mij ook weleens)
For sale: Babyshoes, never worn