Muziek uit het hart
Met moeite volgde Fay haar vriendje Jason, die naar haar mening veel te hard liep, door het verlaten terrein waar zich voorheen het populaire pretpark Happyland bevond.
Jason en zij meenden kermismuziek te horen in de verte en Jason had het niet kunnen weerstaan om uit te gaan zoeken waar het vandaan kwam.
Fay kon het weinig schelen. Het liefst ging ze hier zo snel mogelijk weer weg. De tot nog toe onverklaarbare muziek en het feit dat ze geen hand voor ogen kon zien, jaagde haar de stuipen op het lijf.
Jason had het veel te druk met het bewonderen van de attracties om het op te merken. Vreemd genoeg was het pretpark nooit afgebroken, ondanks dat het al vijftien jaar geleden gesloten was. Blijkbaar waren er nog geen ideeën om het terrein voor iets anders te gebruiken.
Fay zuchtte en wreef over haar pijnlijke rug. Het terrein was afgesloten met een hek waar een bord op hing met grote, dikke letters die de woorden ‘verboden toegang’ spelden. De enige manier om hier te komen was door over dat hek heen te klimmen. Natuurlijk was zij er in haar onhandigheid afgevallen, gelukkig wel de goede kant op, midden in het plantenfestijn. Natuurlijk waren het stekelplanten, wanneer zou ze eens geen pech hebben…
Jason vond het super grappig en kon het niet laten om haar eerst even uit te lachen voordat hij haar een helpende hand bood.
Na een paar minuten had Fay er helemaal genoeg van. Het liefst zou ze terugrennen en zo ver mogelijk van deze plek vandaan gaan. Ze wilde Jason aantikken, maar merkte tot haar verbazing dat hij niet meer voor haar liep. ‘Jason?’
Haar ogen flitste angstig alle kanten op, maar haar zicht reikte niet ver zonder de aanwezigheid van het daglicht.
Uiteindelijk vielen haar ogen op een zwak licht dat uit één van de karretjes van een achtbaan leek te komen. Langzaam liep ze ernaartoe, terwijl ze alert om zich heen bleef kijken. Voordat ze doorhad dat ze er al was, liep ze tegen het karretje aan en viel er voorover in. Gek genoeg werd haar val gebroken door iets zachts en nats. Toen ze keek wat het was, keek ze recht in de donkerblauwe ogen van een jongeman. De ogen van Jason. Ze slaakte een harde gil en klom zo snel als ze kon uit het karretje. Haar adem stokte in haar keel van de schrik en een gevoel van misselijkheid overviel haar. Ze keek naar haar natte kleding. Het was doordrenkt met bloed.
Ze liet zich tegen het karretje op de grond zakken en barstte in huilen uit, te van streek om zich te verroeren. Ze sloeg haar trillende handen voor haar ogen, maar merkte toen dat ook deze onder het bloed zaten en haalde ze snel weer weg.
Op dat moment hoorde ze voetstappen haar kant op komen en riep iemand hijgend haar naam.
‘Fay!’
Ze kneep haar ogen stijf dicht en begroef haar hoofd in haar knieën, te bang om te kijken. Dan voelt ze een vertrouwde, warme hand op haar schouder. ‘Fay, is alles goed?’
Het klonk als Jason. Langzaam tilde ze haar hoofd op, net ver genoeg om in de ogen van haar vriendje te kunnen kijken. Het was hem echt. Even was ze opgelucht. Had ze het verkeerd gezien? Was dat niet Jason zijn lichaam in dat karretje en zijn bloed op haar handen?
De opluchting sloeg al snel om in angst toen ze bloed uit zijn neus en ooghoeken zag komen.
In paniek begon ze om zich heen te slaan. ‘Nee! Blijf van me af, blijf van me af!’ Ze stond op en rende zo hard als ze kon in de richting waar ze vandaan gekomen was.
Ze bereikte het hek en begon ertegenop te klimmen, maar het leek op onverklaarbare wijze hoger te worden met elk stukje dat ze klom, alsof het niet wilde dat ze weg ging. Ze besefte dat het zinloos was en liet zich naar beneden zakken.
Ze begon richting de kermismuziek te rennen, hopend dat ze iemand zou vinden die haar kon helpen.
In de verte zag ze drie gedaantes verschijnen. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat het drie onverzorgde, oudere mannen waren. Stuk voor stuk met een ongeschoren gezicht en kleding vol vlekken en gaten.
Drie paar ogen keken haar verbaasd aan. Één van de mannen ging pal voor haar staan en liet een bezorgde blik over haar glijden. ‘Wat is er aan de hand?’
Fay wilde antwoord geven, hem vertellen wat haar zojuist overkomen was, maar het ademgebrek van het rennen weerhield haar hiervan. Een nieuwe huilbui overviel haar. De man sloeg zijn armen troostend om haar heen en probeerde haar gerust te stellen. ‘Rustig maar…’
Ze begon zich veiliger te voelen nu ze niet meer alleen was. Stotterend en snikkend wist ze iets uit te brengen. ‘Hor..horen jullie die..die muziek niet?’
De man begon te lachen. ‘Jazeker.’
‘We…weten jullie waar het vandaan komt?’
Ze maakte zich los uit zijn armen toen ook zijn kameraden uitbundig begonnen te lachen. Ze kreeg er kippenvel van. Niet begrijpend keek ze hen aan. Wat was er zo grappig?
De man die haar zojuist had getroost bracht met veel kracht zijn hand naar zijn borst. Zijn nagels boorden door zijn huid heen. Langzaam begonnen zijn vingers in zijn borst te verdwijnen, steeds verder.
Gechoqueerd keek Fay toe hoe het bloed langs zijn hand uit zijn borst stroomde, zonder dat het de man ook maar iets deerde. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht toen zijn gehele hand verdwenen was in zijn borstkas. In één ruk trok hij hem er weer uit. Hij hield een rood, kloppend hart vast. Het leek wel of het de muziek voortbracht wat ze al die tijd gehoord had.
Opnieuw voelde ze de misselijkheid opkomen en ze begon te braken. Moedeloos liet ze zich op de grond zakken. Het leek zinloos om te vluchten, ze kon geen kant op…
Door het gelach en de muziek heen, hoorde ze de stem van Jason in de verte. ‘Fay!’
Ze wist niet of dat een goed of een slecht teken was. Eigenlijk voelde ze zich ook te moe en te verward om erover na te denken.
Ze negeerde het en sloot haar ogen, hopend dat ze in een verschrikkelijke nachtmerrie zat waar ze zo meteen uit zou ontwaken, maar de kermismuziek en het gelach van de mannen galmde nog steeds in haar oren en Jason zijn stem kwam dichterbij.
Ze opende haar ogen tot spleetjes toen het plotseling doodstil werd. Ze keek om zich heen, zoekend naar de mannen die in het niets verdwenen waren.
Toen ze voor zich keek, keek ze recht tegen de schoenen van Jason aan. Ze bekeek hem van top tot teen om iets afwijkends te vinden, maar vond het niet. Hij leek weer helemaal zichzelf te zijn. Ze wist een kleine glimlach op haar gezicht te toveren. Hij lachte terug en bood haar zijn hand aan. Ze pakte hem vast en liet zich door hem omhoog trekken.
Even dacht ze dat het allemaal voorbij was, dat ze ontsnapt was uit deze waanzin, totdat Jason’s liefdevolle glimlach veranderde in een brede, gemene grijns en hij een glinsterend, scherp voorwerp achter zijn rug tevoorschijn haalde. Een mes.
Voordat ze ook maar iets kon doen, stak hij het zonder enige twijfel recht in haar hart. Haar levenloze lichaam viel op de koude tegels.
Gechoqueerd zat hij daar, zonder enig besef van wat er zojuist gebeurt was. Het ene moment stond ze daar voor hem en het andere moment lag ze op de grond. Dood.
De politieagent die naast hem zat legde zijn hand op zijn schouder. ‘Meneer? Ik moet u vragen wat u op het terrein deed.’
Jason zuchtte. ‘Ik wilde alleen weten waar de kermismuziek vandaan kwam, dat is alles.’
De agent knikte. ‘Dat dacht ik al. Ik kan je zeggen dat je niet de enige bent. Het wordt vaker gehoord na middernacht.’
Jason keek hem vragend aan. ‘Waar komt het vandaan?’
De agent haalde zijn schouders op. ‘Het gerucht gaat dat het uit de harten van de overleden oprichters van het park komt. Onzin natuurlijk, maar er is nog geen andere verklaring gevonden.’
De agent stond op toen zijn collega naar hen toe kwam lopen. Hij droeg handschoenen, waarin hij een klein plantje vasthield.
Hij richtte zich op Jason. ‘Dit hier is de oorzaak,’ begon hij. ‘Het gif in de stekels van deze plant leidt tot ernstige hallucinaties. Je vriendin heeft er een aantal in haar rug gekregen.’
Jason herinnerde zich dat Fay in de struiken bij het hek was gevallen, midden in de planten. ‘Maar hoe is ze doodgegaan?’
De politieman keek hem ernstig aan. ‘Een grote hoeveelheid van het gif kan een hartaanval oproepen. Dit is wat er waarschijnlijk bij uw vriendin gebeurd is.’
Jason schudde ongelovig zijn hoofd. Het was zijn schuld. Waarom moest hij haar zo nodig meenemen naar dit vervloekte terrein?
Hij had haar vermoord en dat zou hij zichzelf nooit vergeven.
