Stil contact

[P_Westdijk]

De opengaande rolgordijnen van de beide ramen in de slaapkamer onthulden een grauwe wereld. De lucht vertoonde verschillende tinten grijs, tot aan bijna zwart toe. De man keek er met knipperende ogen naar en geeuwde ongegeneerd met een wijd open gesperde mond. Hij had zich deze zondagmorgen toch wel anders voorgesteld na de afgelopen dagen van prachtig weer. Op de ramen zag hij nog de fijne druppels van een reeds overgetrokken regenbui. Het kon elk moment weer gaan miezeren. De man keek nog verder omhoog, terwijl hij een hand over zijn kin liet gaan, waarbij een knisperend geluid was te horen. Ik moet me weer eens scheren. Deze gedachte had geen enkel invloed op zijn oog en voorkeur voor symmetrie. De rolgordijnen van de ramen moesten voor zijn gevoel op gelijke hoogte hangen. Na een paar stappen naar achteren gezet te hebben om de uit elkaar gelegen ramen te overzien, kwam hij tegen het bed aan. Te dichtbij om het goed te kunnen zien. Hij trok aan het koord en deed opnieuw een paar stappen terug.

Humeurig geworden na diverse pogingen liet hij zijn tot vuisen gebalde handen op een vensterbank rusten, waarbij zijn blik op een jonge vrouw met een hond viel. Ze stond stil en keek naar hem op. Rood haar dat voor het grootste deel schuil ging onder een capuchon, omlijstte een bleek met sproeten bedekt gezicht. Ze had zich vast afgevraagd waar hij mee bezig was, nadat ze hem herhaalde malen naar voren en naar achteren had zien lopen. De man gebaarde naar de rolgordijnen en begon toen met zijn handen de verschillende hoogtes af te beelden waarop deze hingen. Deze ramen konden niet open waardoor een verklaring geven wat lastiger was. Hij zag haar glimlachend knikken. De hond trok aan de riem, maar ze bleef staan. Misschien houdt ze ook van symmetrie?

Het bracht hem op een idee en achter het raam vandaan, begon hij naar haar en het gordijn tegelijk te wijzen. Een paar gebaren verder begreep ze zijn bedoeling. Een peinzende uitdrukking verscheen op haar gelaat. Ze trok de capuchon af en en probeerde aan te geven hoe weinig verschil er tussen de hoogtes van de gordijnen was. Het was een moeilijk proces, waarbij de hond ongedurig aan de riem om haar pols bleef trekken. Na even te hebben gefronst, liet de man het gordijn zakken. Hij had juist eerder het gevoel gehad dat het gordijn nog verder omhoog moest. Langzaam trok hij weer aan het koord, zonder zijn blik van haar af te houden. Ze gebaarde hem te stoppen, twijfelde en liet hem opnieuw zakken. Het gebeurde blijkbaar te gehaast en de rusteloze hond begon ook weer aan de riem te trekken. Grijnzend keek hij naar haar spastische bewegingen.

Een voorbijkomende fietser wierp een langdurige blik achterom en dacht er het zijne van. Nog langzamer dan voorheen trok de man aan het koord. Ze gebaarde hem te stoppen, bewonderde van afstand nog het resultaat van deze samenwerking, voor ze beide duimen in de lucht stak. Hij deed hetzelfde en voegde er nog een handkus aan toe. Ze kleurde zichtbaar rood, alsof het gezicht een poging ondernam om de kleur van het haar te evenaren. Op het raam verschenen ditmaal grotere druppels van de volgende regenbui. De jonge vrouw liet haar lange rode haren weer onder de capuchon verdwijnen. Een laatste groet en het contact was verbroken. De voor hem onbekende vrouw en haar hond vervolgden hun weg. De man keek ze nog enkele tellen na, voor hij naar de badkamer liep. Misschien beloofde deze dag wel meer dan hij eerder had aangenomen.

[-Maaike-]

Haha, dat zal er maf uitgezien hebben voor de fietser. Twee mensen die naar elkaar staan te gebaren over de hoogte van de rolgordijnen Jammer dat ze aan het einde wegging en dat er niet meer contact was. Misschien komt ze morgen terug om hem nog eens te hlepen Hihi, het zijn immers dagelijkse gewoontes waarmee ze bezig waren...

Goed geschreven!

[P_Westdijk]

Haha, dat zal er maf uitgezien hebben voor de fietser.

Als ik denk aan de situatie waarop het verhaal is gebasseerd, dan twijfel ik daar geen moment aan.

Juist de dagelijkse gewoonten of gebeurtenissen zijn interessant omdat je er zo zelden bij stil staat. Tot je het eens op een minder gebruikelijke manier aanpakt of er op een andere wijze mee om gaat.

Bedankt voor je reactie.

[arendaaa]

Geen zin om een tentamen te leren, dus dan maar even een shotje. ^^

De lucht vertoonde verschillende tinten grijs tot aan bijna zwart toe.

En ik kan het niet helpen, maar de eerste is toch echt een komma! ;$
Tussen 'grijs' en 'tot' mag een komma. En bij 'tot aan' heb ik zo m'n twijfels, maar wat het zou kunnen/moeten zijn, geen idee.

Op de ramen zag hij nog de fijne druppels van een reeds over getrokken regenbui.

'Overgetrokken' of 'weggetrokken'. Het moet in ieder geval aan elkaar geschreven worden.

De man keek nog verder omhoog terwijl een hand over zijn kin...

Kommaatje.
Als ik twijfel, draai ik de zin altijd om. Dus in dit geval:
Terwijl een hand over zijn kin '...' keek de man nog verder omhoog. Dan zou er voor 'keek' een komma moeten staan. Dit is volgens mij een samengestelde zin en als die niet samengesteld wordt met 'en', moet er volgens mij een komma tussen.
En met dat ik die zin omdraaide, kwam ik erachter dat het woordje 'hij' mist tussen 'terwijl' en 'een'.

Ik moet me weer eens scheren.

^^

Na een paar stappen naar achteren gezet te hebben, om de uit elkaar gelegen ramen te overzien, kwam hij tegen het bed aan.

Ik begrijp dat je hier een komma hebt geplaatst, maar met het oog op de volgende komma zou ik die weghalen. Nu wordt een bijzin ook nog 'in tweeën gesplitst'. Ik denk trouwens niet dat die komma daar per definitie niet mag staan.

...vensterbank rusten. Waarbij zijn blik...

Dit klopt volgens mij niet. Ik zou het veranderen in:
1. ...vensterbank rusten, waarbij zijn blik...
2. ...vensterbank rusten. Daarbij viel zijn blik...

Rood haar dat voor het grootste deel schuil ging onder een capuchon omlijste een bleek met sproeten bedekt gezicht.

Twee dingetjes. Komma tussen 'capuchon' en 'omlijste'.
Ik had het bij 'Mannen' volgens mij over dat voltooid deelwoord gebruikt als zelfstandig naamwoord (ik denk trouwens niet dat het 'voltooid deelwoord' moet zijn). Omlijste is zo'n woord. Tenminste, als je naar de spelling kijkt; het is zo kort mogelijk geschreven. In deze zin is het echter gewoon een werkwoord in de verleden tijd, dus moet het 'omlijstte' zijn.

Ze had zich vast afgevraagd waar hij mee bezig was door naar voren en naar achteren te lopen.

Ik neem aan dat je hier bedoelt dat hij naar voren en naar achteren liep. Ik zou het woordje 'door' daar niet plaatsen, naar mijn idee schept dat verwarring. Ik zou er zelf zoiets van maken:
Ze had zich vast afgevraagd waar hij mee bezig was; hij liep telkens van voren naar achteren.
Doe ermee wat je wilt

De man gebaarde naar de rolgordijnen en begon toen met zijn handen de verschillende hoogtes af te beelden waarop deze hingen. Deze ramen konden niet open waardoor een verklaring geven wat lastiger was.

Haha, ik zie het al voor me. Zo'n vrouw op straat die tegen een raam staat te lachen en te knikken en hij, achter dat raam, hard gebaren. ;D

Hij zag ze glimlachend knikken.

Dit is spreektaal denk ik. Het moet in ieder geval 'haar' zijn.

Misschien houd ze ook van symmetrie?

Houdt. Per ongeluk foutje denk ik? Want volgens mij ben ik zo'n foutje nog nergens anders tegen gekomen in je verhalen.

Het bracht hem op een idee en hij begon tegelijk naar haar en het gordijn te wijzen van het raam waar hij achter stond.

Dit doet me denken aan een tangconstructie. Het is een lastige zin, die je echt twee of drie keer moet lezen. Ik zou er zoiets van maken:
Het bracht hem op een idee en achter het raam vandaan, begon hij naar haar en het gordijn tegelijk te wijzen.

Het was een moeilijk proces waarbij de hond ongedurig aan de riem om haar pols bleef trekken. Na even te hebben gefronst liet de man het gordijn zakken.

Komma's. Bij de eerste is het volgende woord 'waardoor'. Voor woorden als 'waardoor', 'daardoor' of 'waarbij' moet altijd een komma.
Bij de tweede geldt de regel van twee werkwoorden uit verschillende gezegdes.

Langzaam trok hij weer aan het koord zonder zijn blik van haar af te houden.

Komma. Hier kun je, zoals ik in één van de eerste quotes deed, ook de zin omdraaien.

Grijnzend keek hij naar haar spastisch bewegingen.

Spastische.
Trouwens, geweldig, dat moet er zo leuk uit zien. ;D

Een voorbij komende fietser

Voorbijkomende.

Ze gebaarde hem te

stoppen. Bewonderde

van afstand nog het resultaat van deze samenwerking voor ze beide duimen in de lucht stak.

Ik zou het zo doen: ...stoppen, bewonderde... En anders zou ik er 'ze bewonderde' van maken. Maar dat kan smaak zijn
Die andere is weer een komma.

Ze kleurde zichtbaar rood alsof het gezicht een poging ondernam om de kleur van het haar te evenaren.

Volgens mij hoef ik het al niet meer te zeggen; komma "-"

De jonge vrouw liet haar lange...
De jonge vrouw en haar hond...

De man keek ze nog enkele tellen na voor hij naar de badkamer liep.

Komma'

Nu nog even inhoud of iets dergelijks. Het lijkt volgens mij alsof ik alleen kom om fouten te zoeken, maar ik lees ook echt wel het verhaal. ^^
Eigenlijk niets op aan te merken. Zoals in je een reactie op Maaike al zegt dat het juist de dagelijkse gebeurtenissen zijn, die leuk zijn om te beschrijven in een wat andere situatie. Tsja. Ik kan van alles gaan typen nu, maar dat heb ik alweer genoeg gedaan en ik heb gewoon niets aan te merken op de inhoud.

[P_Westdijk]

Ik ben alleen maar blij met een dergelijke reactie, arendaaa. Het getuigt van belangstelling en niet dat je het verhaal alleen maar onder vuur hebt genomen om zoveel mogelijk fouten eruit te halen. Het maakt het verhaal ook beter en dat is fijn voor de lezers. Ik hoop er bovendien zoveel van op te steken, dat in toekomstige verhalen je reacties minder lang zullen zijn.

Houdt. Per ongeluk foutje denk ik? Want volgens mij ben ik zo'n foutje nog nergens anders tegen gekomen in je verhalen.

Ik maak zelden opzettelijk fouten.

Bedankt voor je reactie.