Normaal gesproken schrijf ik niet over dit onderwerp, dus ik heb het kort gehouden. Eigenlijk wil ik het nog wel aanvullen, maar ik schrijf meestal korte verhalen en ik weet niet of ik er meer van kan maken. Ik ben in ieder geval benieuwd naar jullie feedback.Niet meer dan vrienden
Hij had gelachen, een diep bulderend geluid. Toen hij zijn sigaret ophief om er een trekje van te nemen was er opeens een licht in zijn ogen opgegaan. Hij liet zijn hand weer zakken en vervolgde zijn verhaal. Ik luisterde met een half oor en staarde ondertussen naar wat er op straat gebeurde, vlak onder het balkon. Hij vond het niet erg, dat wist ik. Bart was altijd graag aan het woord. Hij hoefde niet zo nodig zijn eigen stem te horen, het spreken en het verwoorden alleen schonk hem plezier. Hij had ondertussen zijn sigaret opgerookt en stak net een nieuwe op. Half grappend bood hij er mij ook een aan. Ik nam het aan, waarop hij mij verbaast aankeek.
“Ik dacht dat jij niet rookte?”
“Doe ik ook niet,” ik keek hem geamuseerd aan, “Ik ben gewoon gespannen.”
Hij knikte begrijpend, “Ik dacht het al te merken ja. Heb je al geprobeerd er met iemand over te praten?”
Er zat meer achter die vraag. Hij wist naar wie ik gewoonlijk toe ging met mijn problemen en dat ik met hem al een lange tijd niet meer had gesproken. Hij wist ook hoezeer dat mij dwarszat.
“Hij houdt van je,” zei hij kalm, “Je moet niet zo tegen jezelf liegen.”
Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek toen naar beneden, naar de sigaret die langzaam steeds kleiner werd. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik met het ding aan moest. Ik wist evenmin hoe ik met mijn gevoelens om moet gaan. Meestal deed ik dat met sigaretten, ironisch genoeg.
“Ik denk niet dat ik tegen mezelf lieg,” zei ik voorzichtig, ‘ik weet gewoon niet meer wat ik wil.’
Ik proefde de woorden op mijn tong, liet ze een aantal keer door mijn hoofd spoken. Het klopte wat ik zei, dat voelde ik. Ik was de afgelopen weken vele malen van gedachten veranderd en ik wist ondertussen echt niet meer wat ik wilde. Maarten en ik waren goede vrienden, maar er hing iets in de lucht. Ik was gek op hem, maar ik wist ook dat hij niet was wat ik zocht in een man. Ik verlangde naar meer, hoewel er een stemmetje in mijn hoofd was dat me waarschuwde dat het geen goed idee was een relatie te beginnen met mijn beste vriend.
Ik keek opzij, naar de man die naast mij een sigaretje stond te roken. Het zou zo prettig zijn als ik met iedere man zo gemakkelijk om kon gaan. Ervaring had mij echter geleerd dat mannen mij ofwel als een zusje zagen – wat zonder enige twijfel het vaakst voorkwam – of verliefd op me werden. Dat begreep ik niet zo goed, ik wist niet wat ik deed om deze gevoelens bij hen op te roepen. Ik schrok op uit mijn gedachten, Bart had zich weer tot mij gericht en sprak me nu ernstig toe.
“Als je geen risico’s wil nemen moet je maar gewoon vrienden met hem blijven,” de toon in zijn stem veranderde en hij keek me met een zorgelijke blik aan, “Maar ga hem nou niet negeren.”
Ik wist dat hij gelijk had, ik gedroeg me als een kind. Tegelijk was ik bang dat dit de enige aanpak was die zou helpen. Maarten zou vanzelf inzien hoe jong ik eigenlijk was en dat ik nog niet klaar was voor een relatie. Ik hoopte slechts dat het vanzelf bij zou draaien en dat ik de vriendschap waaraan ik zo gehecht was geraakt zou hervinden.
“Ik kan nooit lang vrienden blijven met mannen,” ik grijnsde. “Ook niet met jou. Over een paar maanden spreken wij elkaar niet meer.”
“Dat risico neem ik.” Hij lachte weer, een voldaan rommelen vanuit het onderste van zijn omvangrijke buik. Ook ik lachte, op mijn eigen, stille manier. Ik voelde hoe de rust mijn hoofd vulde. Het was goed zo, ik hoefde niemand iets uit te leggen. Bart niet en Maarten niet, maar vooral mijzelf.
