Hoor graag jullie reacties hierop
Dadelijk is de presentatie van mijn nieuwe boek. Ik moet nog even mijn spullen bij elkaar pakken, dan kan ik gaan. Volgens mijn uitgever zal het erg druk zijn en ik kijk uit naar alle positieve reacties. Ik stap zenuwachtig in mijn auto, mijn speech ondertussen herhalend als een mantra.
Wanneer ik aankom is het al erg druk. Er staan al een stuk of 20 auto's en mijn zenuwen worden erger. Ik stap de grote ruimte binnen. Het is mooi aangekleed, zoals ik het aan heb gegeven. Ik zie mijn uitgever staan en loop snel naar hem toe. 'He hallo Madeleine! Je bent nog een beetje vroeg, we beginnen over 20 minuten,' zegt hij vriendelijk. Omdat het nog zo lang duurt, loop ik richting de bar en vraag om een wijntje. Ik drink de wijn snel op, in de hoop dat mijn zenuwen wat minder worden. De zaal stroomt langzaam vol, ik zie bijna geen bekende van me.
Er word op de microfoon geklopt en ik zie dat mijn uitgever op het podium staat. Het is al bijna tijd voor mijn presentatie! Snel herhaal ik hem nog een keer, ik ken hem ondertussen heel goed.
Ik sta op het podium mijn speech te geven en het gaat goed zo ver. Opeens zie ik de deuren van de zaal open gaan en even stokt mijn adem. Herstel jezelf, nu! Patrick is net binnen gekomen, de jongen die vorige week heb ontmoet. Ik voel dat mijn hoofd rood word, maar ik verman mezelf. Terwijl ik mijn speech vervolg, probeer ik niet in zijn richting te kijken.
Eindelijk is het dan afgelopen, krijg een staande ovatie. Ik stap naar Patrick toe, maar mijn uitgever haakt zijn arm in de mijne en zegt: 'Prima gedaan Madeleine, ik wist wel dat je het kon! We moeten nu richting de tafel, de signeersessie gaat zo beginnen'.
Ik zoek naar Patrick maar ik zie hem niet meer staan. Een beetje hulpeloos word ik naar de tafel gedirigeerd, waar al een groep mensen omheen staat. Ik word neergezet op een stoel en mijn uitgever verklaard de sessie voor geopend. Na het twintigste boek word mijn hand al wat lam, en er staat nog een hele rij voor me.
De laatste staat eindelijk voor me, maar zegt niets. Ik kijk omhoog en zie tot mijn verbazing Patrick staan. 'Mag ik ook een handtekening?,' vraagt hij en geeft een knipoog. 'Natuurlijk!,' zeg ik iets te enthousiast. 'Zullen we zo wat gaan drinken? Deze boel hier is wel een beetje saai,' vraagt hij aardig. Ik voel dat ik rood word en stamel: 'Eh, ja, nee natuurlijk! Moeten we doen!' Ik loop weg van de signeertafel, naar mijn uitgever.
Het lijkt wel alsof ik zweef, zo gelukkig als ik ben! Mijn boek is een succes, ik ga wat drinken met de jongen die ik leuk vind! Eindelijk komen er weer wat positieve dingen in mijn leven!
