Toen ik opstond deze ochtend
stond de zon mee op met mij
Er vloog een vogel met witte veren
in zijn bek hield hij een twijg
Een bloem waar gisteren nog geen spoor van was
bloeide plots daar in de tuin
De lucht was blauw, een zuchtje wind
en daarop wiegde zacht een groene kruin
Maar toch vergeet ik gisteren niet:
de koude snijdt nog steeds mijn been
Het licht verblindt mij deze dag,
ik was te lang in het donker alleen
De warmte brandt op mij als vuur
ik kan maar niet wennen aan de temperatuur
De winter was hard en eindeloos
maar ook nu ‘t getij anders is, voel ik mij broos
De regen is mijn grot geworden
de leegte mijn identiteit
Ik kan maar niet wennen aan de kleuren van hoop
mijn klok staat nog op wintertijd
Maar toch bloeit daar een bloem vol leven
toch vliegt daar een vogel vrij
En toen ik opstond deze ochtend
stond de zon mee op
met mij
Mijn leven lente
Apart gedichtje, alleen viel deze zin me wel op:
de koude snijdt nog steeds mijn been
Je kunt er beter van maken dat de kou nog steeds in je been snijdt.
Verder prima gedaan!
Groetjes Blieje
de koude snijdt nog steeds mijn been
Je kunt er beter van maken dat de kou nog steeds in je been snijdt.
Verder prima gedaan!
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Ik vind het een erg mooi gedicht, mooie zinsopbouw en goede keus van woorden.
Vind dat je de koude snijdt nog steeds mijn been moet laten zoals hij is. Het heeft iets zonder dat ik kan uitleggen wat.
Maar vind het een mooi gedicht ga zo door!
Vind dat je de koude snijdt nog steeds mijn been moet laten zoals hij is. Het heeft iets zonder dat ik kan uitleggen wat.
Maar vind het een mooi gedicht ga zo door!
My ego is to big for a conversation so thats the reason I write because writing is the best way to talk without being interrupted.
