Ja. Hoi. Ik ben ook gepromoveerd tot nieuwe lezeres. Toch maar.
Heb wel een klein puntje, je gebruikt vaak 'iets dat' en het is 'iets wat'. (aa).
Verder is het natuurlijk wel oké. Zacht uitgedrukt.
A Song Rewritten
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Leuke reacties! (: Ik ben ook bezig met het verwerken van de feedback van Melian. Ben druk met het schrijven van songteksten - of nee, ik moet zeggen, daar is Jenny mee bezig, want ik kan dat dus absoluut niet. (:
Ik stond nog zeker een minuut te staren naar de gesloten liftdeuren en begon erover na te denken of de bodyguard die was achtergebleven zich afvroeg hoe het met mijn mentale gezondheid was gesteld.
Met een ruk draaide ik me om en beende naar de trap. Ik stapte naar beneden en duwde de deur naar ons eigen appartement weer open. Met een dreun liet ik hem dichtvallen en schopte mijn slippers uit.
Kirsten lag languit op een stoel, in een onbegrijpelijke houding met haar laptop op haar buik. Toen ze me aan hoorde komen, tilde ze haar hoofd over de rand zodat ze me ondersteboven zag. Ze hield haar hoofd wat schuin. “Is er iets?”
Ik aarzelde even, schudde toen mijn hoofd en liep naar de keuken. “Nee, niets,” zei ik onderweg.
Kirsten zette haar laptop aan de kant en ik hoorde iets met een plof op de grond vallen. Ze ging rechtop zitten en legde een arm over de rugleuning van de stoel. “Ik geloof er niets van, Ninah. Zo’n goede leugenaar ben je niet.” Ze kwam overeind en trok haar kleren recht.
Ik glimlachte flauw; zoals vaak had ze gelijk. “Ik heb een verloren pakje bij Flynn gebracht.” Ik fronste. “Hij heeft twee bodyguards ingehuurd. Twee enorme kerels. De postbode durfde er niet langs om de pakjes af te leveren.” Ik grinnikte. “Schijtluis. Toen ik boven kwam lieten ze me er gewoon langs om de pakjes af te leveren.”
Kirsten stond inmiddels naast me in de keuken en leunde tegen het aanrecht. “Is dat waarom je er nu zo geschokt uitziet? Vanwege die grote bodyguards?” Ze pakte een appel van de fruitschaal en nam een hap. “Ik heb ze ook gezien, trouwens,” zei ze al kauwend. Ze wees met een vinger in de richting van waar de lift moest zijn. “Ik had een verdieping teveel ingedrukt toen ik naar boven wilde met de lift.”
Ik grinnikte. “Ik ben niet geschokt,” sprak ik haar tegen.
“Zo zie je er wel uit,” merkte Kirsten op. “Vertel.”
Schoorvoetend keek ik haar aan. “Eh...” Ik haalde diep adem. “Ik heb een best wel snijdende opmerking gemaakt tegen Flynn...”
Kirsten ging op het aanrecht zitten en keek me nieuwsgierig aan. “Vertel me alles!” Haar enthousiasme deed me niet zo goed als ik had gewild. Ik werd er zelfs een beetje geïrriteerd door.
Ik legde kort uit wat er gebeurde en schudde toen zacht mijn hoofd. “Het voelde gewoon niet zo goed als ik had gehoopt... of had verwacht.”
Zoals ik al gedacht had, was Kirsten onverbiddelijk. “Maar je had wel gelijk. Misschien was die opmerking wel net nodig om hem van je weg te houden.”
Dat wilde ik eigenlijk helemaal niet horen. “Maar ik had hem niet willen kwetsen. In ieder geval niet over toen,” bracht ik er zwakjes tegenin.
“Maar je hebt het toch gedaan en het is niet terug te draaien. Flynn trekt wel weer bij. Hij heeft een olifantshuid – jammer genoeg.” Ze sprong van het aanrecht af. “Oh, en ik dacht trouwens aan een diner voor vanavond: tortilla’s! Het is lang geleden dat we die hebben gegeten. Lijkt het je wat?”
Ik kon een glimlach niet onderdrukken. “Dat lijkt me erg lekker. Zullen we mevrouw Bell ook uitnodigen?”
Kirsten hield haar hoofd schuin. “Als zij tortilla’s lust, heb ik er geen problemen mee. Je kan het haar altijd vragen.” Ze keek op de klok boven de keukendeur. “Ze zal nu haar vitrinekasten aan het afstoffen zijn.”
Ik schoot in de lach. “Grote kans, inderdaad. Of ze is taarten aan het bakken!”
Kirsten glimlachte. “Da’s ook mogelijk.” Ze liep weer naar de woonkamer en plofte in de zetel. Ze probeerde dezelfde houding aan te nemen als voor ik thuiskwam. Toen ze daar niet in slaagde, trok ze wat beteuterd haar benen tegen zich aan.
Ik ging op de bank tegenover haar zitten, terwijl Kirsten verder begon te typen aan haar artikel. Haar vingers vlogen over het toetsenbord.
Kiwi kwam aangehuppeld en sprong bovenop de bank. Ik wilde hem al uit protest eraf duwen, maar hij keek me met zijn schattigste puppyoogjes aan en plofte naast me neer. Hij legde zijn kop op de armleuning en keek vanuit zijn ooghoeken hoe ik zou reageren.
Ik grijnsde even. “Stomme hond. Vooruit dan.” Ik stond op en keek naar Kirsten, die helemaal verdiept in haar artikel was. “Ik ga even langs mevrouw Bell,” kondigde ik aan. Ik vroeg me af of ze me wel echt had verstaan, want ze maakte slechts een onduidelijk gebaar met haar hand zonder haar ogen van haar computerscherm af te wenden.
Ik onderdrukte een plagende glimlach en zocht mijn slippers op, waarna ik naar de hal liep. Even later drukte ik op de bel van de buurvrouw. Het duurde even voor ik gestommel in de hal hoorde en ze de deur voor me opendeed.
“Sorry dat het zo lang duurde, kindje,” zei ze vrolijk, “maar ik kwam helemaal van de keuken.” Ze deed een stapje opzij om me binnen te laten.
Ik onderdrukte een grijns en knikte. “Dat maakt niet uit, hoor.” Ik liep langs haar heen naar binnen en liep meteen maar door naar de keuken, waar het – zoals altijd – ontzettend lekker rook. “Wat bakt u?” vroeg ik nieuwsgierig.
Mevrouw Bell verscheen in de deuropening en pakte er een keukenstoel bij. “Een kersentaart. Dat heb ik nog niet eerder geprobeerd, maar ik vond het zonde om het recept weg te gooien.” Ze deed een knikje naar de stoel tegenover zich.
Ik plofte erop neer en steunde met mijn kin in mijn handen, terwijl ik met mijn ellenbogen op de keukentafel leunde. “Ik weet zeker dat hij geweldig zal smaken.”
“Ik zal hem bij jullie brengen om hem te proeven. Hij is toch al bijna klaar,” zei mevrouw Bell, bijna achteloos. “Is er een reden dat je hier komt binnenvallen?” Ze glimlachte plagend naar me. “Dringen de geurtjes zelfs in jullie keuken door?”
Ik moest onwillekeurig lachen. “Nee, hoor.” Ik begon te merken dat ik honger had. “Kirsten wil vanavond tortilla’s maken. Háár tortilla’s. En sinds het een nogal lange tijd geleden is dat wij een keer voor u hebben gekookt, besloten we u ook uit te nodigen om met ons mee te eten. Kirsten maakt er altijd veel te veel.”
Mevrouw Bell lichtte helemaal op en het deed me goed om haar zo te zien. “Dat lijkt me heel erg gezellig. Al heb ik geen idee wat tortolla’s zijn.” Ik moest bijna lachen op de manier waarop ze het uitsprak. “Misschien kan je Flynn ook uitnodigen? Hij zal het vast op prijs stellen.”
Ik stond nog zeker een minuut te staren naar de gesloten liftdeuren en begon erover na te denken of de bodyguard die was achtergebleven zich afvroeg hoe het met mijn mentale gezondheid was gesteld.
Met een ruk draaide ik me om en beende naar de trap. Ik stapte naar beneden en duwde de deur naar ons eigen appartement weer open. Met een dreun liet ik hem dichtvallen en schopte mijn slippers uit.
Kirsten lag languit op een stoel, in een onbegrijpelijke houding met haar laptop op haar buik. Toen ze me aan hoorde komen, tilde ze haar hoofd over de rand zodat ze me ondersteboven zag. Ze hield haar hoofd wat schuin. “Is er iets?”
Ik aarzelde even, schudde toen mijn hoofd en liep naar de keuken. “Nee, niets,” zei ik onderweg.
Kirsten zette haar laptop aan de kant en ik hoorde iets met een plof op de grond vallen. Ze ging rechtop zitten en legde een arm over de rugleuning van de stoel. “Ik geloof er niets van, Ninah. Zo’n goede leugenaar ben je niet.” Ze kwam overeind en trok haar kleren recht.
Ik glimlachte flauw; zoals vaak had ze gelijk. “Ik heb een verloren pakje bij Flynn gebracht.” Ik fronste. “Hij heeft twee bodyguards ingehuurd. Twee enorme kerels. De postbode durfde er niet langs om de pakjes af te leveren.” Ik grinnikte. “Schijtluis. Toen ik boven kwam lieten ze me er gewoon langs om de pakjes af te leveren.”
Kirsten stond inmiddels naast me in de keuken en leunde tegen het aanrecht. “Is dat waarom je er nu zo geschokt uitziet? Vanwege die grote bodyguards?” Ze pakte een appel van de fruitschaal en nam een hap. “Ik heb ze ook gezien, trouwens,” zei ze al kauwend. Ze wees met een vinger in de richting van waar de lift moest zijn. “Ik had een verdieping teveel ingedrukt toen ik naar boven wilde met de lift.”
Ik grinnikte. “Ik ben niet geschokt,” sprak ik haar tegen.
“Zo zie je er wel uit,” merkte Kirsten op. “Vertel.”
Schoorvoetend keek ik haar aan. “Eh...” Ik haalde diep adem. “Ik heb een best wel snijdende opmerking gemaakt tegen Flynn...”
Kirsten ging op het aanrecht zitten en keek me nieuwsgierig aan. “Vertel me alles!” Haar enthousiasme deed me niet zo goed als ik had gewild. Ik werd er zelfs een beetje geïrriteerd door.
Ik legde kort uit wat er gebeurde en schudde toen zacht mijn hoofd. “Het voelde gewoon niet zo goed als ik had gehoopt... of had verwacht.”
Zoals ik al gedacht had, was Kirsten onverbiddelijk. “Maar je had wel gelijk. Misschien was die opmerking wel net nodig om hem van je weg te houden.”
Dat wilde ik eigenlijk helemaal niet horen. “Maar ik had hem niet willen kwetsen. In ieder geval niet over toen,” bracht ik er zwakjes tegenin.
“Maar je hebt het toch gedaan en het is niet terug te draaien. Flynn trekt wel weer bij. Hij heeft een olifantshuid – jammer genoeg.” Ze sprong van het aanrecht af. “Oh, en ik dacht trouwens aan een diner voor vanavond: tortilla’s! Het is lang geleden dat we die hebben gegeten. Lijkt het je wat?”
Ik kon een glimlach niet onderdrukken. “Dat lijkt me erg lekker. Zullen we mevrouw Bell ook uitnodigen?”
Kirsten hield haar hoofd schuin. “Als zij tortilla’s lust, heb ik er geen problemen mee. Je kan het haar altijd vragen.” Ze keek op de klok boven de keukendeur. “Ze zal nu haar vitrinekasten aan het afstoffen zijn.”
Ik schoot in de lach. “Grote kans, inderdaad. Of ze is taarten aan het bakken!”
Kirsten glimlachte. “Da’s ook mogelijk.” Ze liep weer naar de woonkamer en plofte in de zetel. Ze probeerde dezelfde houding aan te nemen als voor ik thuiskwam. Toen ze daar niet in slaagde, trok ze wat beteuterd haar benen tegen zich aan.
Ik ging op de bank tegenover haar zitten, terwijl Kirsten verder begon te typen aan haar artikel. Haar vingers vlogen over het toetsenbord.
Kiwi kwam aangehuppeld en sprong bovenop de bank. Ik wilde hem al uit protest eraf duwen, maar hij keek me met zijn schattigste puppyoogjes aan en plofte naast me neer. Hij legde zijn kop op de armleuning en keek vanuit zijn ooghoeken hoe ik zou reageren.
Ik grijnsde even. “Stomme hond. Vooruit dan.” Ik stond op en keek naar Kirsten, die helemaal verdiept in haar artikel was. “Ik ga even langs mevrouw Bell,” kondigde ik aan. Ik vroeg me af of ze me wel echt had verstaan, want ze maakte slechts een onduidelijk gebaar met haar hand zonder haar ogen van haar computerscherm af te wenden.
Ik onderdrukte een plagende glimlach en zocht mijn slippers op, waarna ik naar de hal liep. Even later drukte ik op de bel van de buurvrouw. Het duurde even voor ik gestommel in de hal hoorde en ze de deur voor me opendeed.
“Sorry dat het zo lang duurde, kindje,” zei ze vrolijk, “maar ik kwam helemaal van de keuken.” Ze deed een stapje opzij om me binnen te laten.
Ik onderdrukte een grijns en knikte. “Dat maakt niet uit, hoor.” Ik liep langs haar heen naar binnen en liep meteen maar door naar de keuken, waar het – zoals altijd – ontzettend lekker rook. “Wat bakt u?” vroeg ik nieuwsgierig.
Mevrouw Bell verscheen in de deuropening en pakte er een keukenstoel bij. “Een kersentaart. Dat heb ik nog niet eerder geprobeerd, maar ik vond het zonde om het recept weg te gooien.” Ze deed een knikje naar de stoel tegenover zich.
Ik plofte erop neer en steunde met mijn kin in mijn handen, terwijl ik met mijn ellenbogen op de keukentafel leunde. “Ik weet zeker dat hij geweldig zal smaken.”
“Ik zal hem bij jullie brengen om hem te proeven. Hij is toch al bijna klaar,” zei mevrouw Bell, bijna achteloos. “Is er een reden dat je hier komt binnenvallen?” Ze glimlachte plagend naar me. “Dringen de geurtjes zelfs in jullie keuken door?”
Ik moest onwillekeurig lachen. “Nee, hoor.” Ik begon te merken dat ik honger had. “Kirsten wil vanavond tortilla’s maken. Háár tortilla’s. En sinds het een nogal lange tijd geleden is dat wij een keer voor u hebben gekookt, besloten we u ook uit te nodigen om met ons mee te eten. Kirsten maakt er altijd veel te veel.”
Mevrouw Bell lichtte helemaal op en het deed me goed om haar zo te zien. “Dat lijkt me heel erg gezellig. Al heb ik geen idee wat tortolla’s zijn.” Ik moest bijna lachen op de manier waarop ze het uitsprak. “Misschien kan je Flynn ook uitnodigen? Hij zal het vast op prijs stellen.”
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Ja, laat hem komen 
Dan kan mevrouw Bell lekker alles sussen tussen de vuren aan tafel!
Dan kan mevrouw Bell lekker alles sussen tussen de vuren aan tafel!
For sale: Babyshoes, never worn
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Bedankt voor de leuke reacties weer. (:
Mijn glimlach vervaagde en ik begon terug te krabbelen. “Oh... Ik weet niet, hoor. Hij heeft het vast druk met andere dingen,” schokschouderde ik.
Maar helaas had mevrouw Bell me door. Ze lachte ondeugend en wees naar me met haar benige vinger. “Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat Flynn vanavond bij jullie aan tafel zit. Al moet ik jullie beiden er aan de haren naartoe slepen.”
Ik kon een toegeeflijke glimlach niet onderdrukken. “Oké dan. Overigens denk ik niet dat het nodig is om Flynn aan zijn haren naar mij toe te slepen. Het lijkt er meer op dat we beiden een of andere magneet aan ons lichaam hebben hangen, waardoor we elkaar telkens tegenkomen.”
“Zeg nu eens eerlijk, Ninah, heb je echt zo’n hekel aan hem?” vroeg mevrouw Bell. Haar ogen schitterden van plezier.
Ik probeerde redelijk na te denken en wilde heel eerlijk antwoord geven op haar vraag, maar toen hoorde ik mezelf zeggen: “Ja. Hij verdween vier jaar geleden alsof ik niets voor hem betekende en nu marcheert hij mijn leven weer binnen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.”
“Ik versta je woede wel, Ninah.” Ze stond op en liep naar de waterkoker om thee te zetten. “Maar Flynn doet wel de moeite om je nu terug te krijgen. Doet dat jou niets?”
Ik wrong mijn handen in elkaar. “Nee. Misschien had het me wél wat gedaan als hij eerder terug was gekomen, maar nu is hij te laat. Ik ben immuun voor die arrogante, zelfingenomen grijns van hem.”
“Oh ja, Ninah? Blijkbaar doet die arrogante, zelfingenomen grijns van mij je wel degelijk wat, al heeft-ie niet hetzelfde effect als op de rest van de wereld,” klonk ineens een geamuseerde, bekende stem achter mij. De moed zonk me in de schoenen en ongelovig draaide ik me om.
Flynn stond in de deuropening van de keuken. Hij had zijn armen nonchalant over elkaar geslagen en leunde met zijn schouder tegen de deurpost. Nu pas viel het me op hoe lang hij was geworden, maar dat kwam misschien ook omdat ik op de keukenstoel zat.
Ik schoof mijn stoel naar achteren en stond op. “Hoe kom jij nou hier?” vroeg ik, zijn opmerking ontwijkend.
Flynn hield zijn sleutelbos omhoog en rinkelde hem heen en weer. “Ze heeft me haar sleutel gegeven. Nu kan ik elke nacht bij haar inbreken en haar taarten stelen,” grapte hij.
“Pas maar op, straks gaat ze je te lijf met haar breistokken,” waarschuwde ik hem. “Dat wil je niet, hoor.”
“Kom nou, Ninah. Je spiegelt me af als een of andere gewelddadige oudere,” glimlachte mevrouw Bell. “Flynn, ga zitten. Ik was net bezig om thee te zetten, je lust vast wel een kopje.”
Dat hoefde ze geen twee keer te zeggen. Hij ging op de keukenstoel tegenover me zitten en bekeek mijn gezicht – dat inmiddels op onweer stond – aandachtig.
“Ninah heeft me uitgenodigd om vanavond tortolla’s bij haar te komen eten.” Ze sprak het weer verkeerd uit, maar ik had het hart niet om haar te verbeteren. “Ik vind dat jij ook wel mag komen.” Ze zette twee mokken dampend heet water voor onze neus en knipoogde plagend naar mij.
Flynn wendde zijn blik niet van me af. Hij bleef me aanstaren alsof ik van een andere planeet kwam. “Ik denk niet dat jullie me erbij willen hebben, of wel?” Hij keek nu naar mevrouw Bell en glimlachte verontschuldigend. “En daarbij, ik heb nog een diepvriespizza die ligt te popelen om opgegeten te worden.”
Ik hoopte al dat mevrouw Bell nu terug zou krabbelen, maar zij schudde vastbesloten haar hoofd. “Ik sta erop. Ninah zei net nog dat Kirsten altijd veel te veel maakt, dus het kan vast geen kwaad.”
Kreunend liet ik mijn hoofd op mijn gevouwen armen vallen. “Ik geef het op,” zuchtte ik moedeloos.
Flynn grinnikte. “Eindelijk. Ik vroeg me al af wanneer het staakt het vuren zou zijn, Ninah.”
“Ach, loop toch naar de maan,” beet ik hem toe, wat me een strenge blik van mijn buurvrouw opleverde.
“Hoe laat moeten we er zijn?” Flynn leunde met zijn ellenbogen op de tafel en keek me nieuwsgierig aan. In zijn ogen lag een ondeugende schittering die me wild maakte van frustratie.
“Vijf uur,” zei ik kortaf. “Uiterlijk.” Ik pakte mijn theezakje en doopte het in het hete water. Flynn volgde mijn voorbeeld op en nam een slokje van het kokend hete water. Ik vroeg me af hoe het kon dat hij zijn tong niet verbrandde.
Mevrouw Bell sloeg ons met een vreemde twinkeling in haar ogen gade. Ze had er plezier in om ons samen te zien – waarschijnlijk omdat ze nog steeds vond dat wij een perfect koppel vormden. Ha! Wij waren alles behalve een perfect koppel. Wij waren als water en vuur, kwamen uit twee verschillende werelden. We waren elkaars tegenpolen.
Maar vullen die elkaar niet juist aan?
Mijn glimlach vervaagde en ik begon terug te krabbelen. “Oh... Ik weet niet, hoor. Hij heeft het vast druk met andere dingen,” schokschouderde ik.
Maar helaas had mevrouw Bell me door. Ze lachte ondeugend en wees naar me met haar benige vinger. “Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat Flynn vanavond bij jullie aan tafel zit. Al moet ik jullie beiden er aan de haren naartoe slepen.”
Ik kon een toegeeflijke glimlach niet onderdrukken. “Oké dan. Overigens denk ik niet dat het nodig is om Flynn aan zijn haren naar mij toe te slepen. Het lijkt er meer op dat we beiden een of andere magneet aan ons lichaam hebben hangen, waardoor we elkaar telkens tegenkomen.”
“Zeg nu eens eerlijk, Ninah, heb je echt zo’n hekel aan hem?” vroeg mevrouw Bell. Haar ogen schitterden van plezier.
Ik probeerde redelijk na te denken en wilde heel eerlijk antwoord geven op haar vraag, maar toen hoorde ik mezelf zeggen: “Ja. Hij verdween vier jaar geleden alsof ik niets voor hem betekende en nu marcheert hij mijn leven weer binnen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.”
“Ik versta je woede wel, Ninah.” Ze stond op en liep naar de waterkoker om thee te zetten. “Maar Flynn doet wel de moeite om je nu terug te krijgen. Doet dat jou niets?”
Ik wrong mijn handen in elkaar. “Nee. Misschien had het me wél wat gedaan als hij eerder terug was gekomen, maar nu is hij te laat. Ik ben immuun voor die arrogante, zelfingenomen grijns van hem.”
“Oh ja, Ninah? Blijkbaar doet die arrogante, zelfingenomen grijns van mij je wel degelijk wat, al heeft-ie niet hetzelfde effect als op de rest van de wereld,” klonk ineens een geamuseerde, bekende stem achter mij. De moed zonk me in de schoenen en ongelovig draaide ik me om.
- 3. -
Flynn stond in de deuropening van de keuken. Hij had zijn armen nonchalant over elkaar geslagen en leunde met zijn schouder tegen de deurpost. Nu pas viel het me op hoe lang hij was geworden, maar dat kwam misschien ook omdat ik op de keukenstoel zat.
Ik schoof mijn stoel naar achteren en stond op. “Hoe kom jij nou hier?” vroeg ik, zijn opmerking ontwijkend.
Flynn hield zijn sleutelbos omhoog en rinkelde hem heen en weer. “Ze heeft me haar sleutel gegeven. Nu kan ik elke nacht bij haar inbreken en haar taarten stelen,” grapte hij.
“Pas maar op, straks gaat ze je te lijf met haar breistokken,” waarschuwde ik hem. “Dat wil je niet, hoor.”
“Kom nou, Ninah. Je spiegelt me af als een of andere gewelddadige oudere,” glimlachte mevrouw Bell. “Flynn, ga zitten. Ik was net bezig om thee te zetten, je lust vast wel een kopje.”
Dat hoefde ze geen twee keer te zeggen. Hij ging op de keukenstoel tegenover me zitten en bekeek mijn gezicht – dat inmiddels op onweer stond – aandachtig.
“Ninah heeft me uitgenodigd om vanavond tortolla’s bij haar te komen eten.” Ze sprak het weer verkeerd uit, maar ik had het hart niet om haar te verbeteren. “Ik vind dat jij ook wel mag komen.” Ze zette twee mokken dampend heet water voor onze neus en knipoogde plagend naar mij.
Flynn wendde zijn blik niet van me af. Hij bleef me aanstaren alsof ik van een andere planeet kwam. “Ik denk niet dat jullie me erbij willen hebben, of wel?” Hij keek nu naar mevrouw Bell en glimlachte verontschuldigend. “En daarbij, ik heb nog een diepvriespizza die ligt te popelen om opgegeten te worden.”
Ik hoopte al dat mevrouw Bell nu terug zou krabbelen, maar zij schudde vastbesloten haar hoofd. “Ik sta erop. Ninah zei net nog dat Kirsten altijd veel te veel maakt, dus het kan vast geen kwaad.”
Kreunend liet ik mijn hoofd op mijn gevouwen armen vallen. “Ik geef het op,” zuchtte ik moedeloos.
Flynn grinnikte. “Eindelijk. Ik vroeg me al af wanneer het staakt het vuren zou zijn, Ninah.”
“Ach, loop toch naar de maan,” beet ik hem toe, wat me een strenge blik van mijn buurvrouw opleverde.
“Hoe laat moeten we er zijn?” Flynn leunde met zijn ellenbogen op de tafel en keek me nieuwsgierig aan. In zijn ogen lag een ondeugende schittering die me wild maakte van frustratie.
“Vijf uur,” zei ik kortaf. “Uiterlijk.” Ik pakte mijn theezakje en doopte het in het hete water. Flynn volgde mijn voorbeeld op en nam een slokje van het kokend hete water. Ik vroeg me af hoe het kon dat hij zijn tong niet verbrandde.
Mevrouw Bell sloeg ons met een vreemde twinkeling in haar ogen gade. Ze had er plezier in om ons samen te zien – waarschijnlijk omdat ze nog steeds vond dat wij een perfect koppel vormden. Ha! Wij waren alles behalve een perfect koppel. Wij waren als water en vuur, kwamen uit twee verschillende werelden. We waren elkaars tegenpolen.
Maar vullen die elkaar niet juist aan?
Laatst gewijzigd door Little_Miss_Perfect op 08 jun 2013 22:31, 2 keer totaal gewijzigd.
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Deze zin vat ik echt niet. Staakt het vuren? ^^Ik vroeg me al af wanneer het staakt het vuren zou zijn, Ninah.
Ik begrijp de zin wel, maar de constructie niet.
Toch nog eventjes Water en Vuur (:Wij waren als water en vuur, kwamen uit twee verschillende werelden.
iloveyou' 25.08.2012
Serieus. Ik zit hier gewoon te lachen! De humor in dit verhaal vind ik echt geweldig. (:
Komt Flynn binnen hoor, met zijn bijdehandte opmerkingen. En toch mag ik hem wel, sorry Ninah! ^^
Keep it up ;D
Komt Flynn binnen hoor, met zijn bijdehandte opmerkingen. En toch mag ik hem wel, sorry Ninah! ^^
Keep it up ;D
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
-
DropsOfJupiter
- Balpen
- Berichten: 228
- Lid geworden op: 11 jul 2012 18:20
- Locatie: Spijkenisse
Ik mag Flynn gewoon niet, maar ik vind ook dat Ninah zich er gewoon even overheen moet zetten. En mevrouw Bell moet zich er gewoon lekker buiten houden, wat weet dat mens er nou van.
Zoals ik je al veel te vaak heb verteld hou ik van dit verhaal, maar dat wist je al, Rosan. Naja, ik reageer dan wel niet altijd, maar I'm always around.
In een non-stalkerige manier, ofcourse (;
Zoals ik je al veel te vaak heb verteld hou ik van dit verhaal, maar dat wist je al, Rosan. Naja, ik reageer dan wel niet altijd, maar I'm always around.
In een non-stalkerige manier, ofcourse (;
"the truth is this: sometimes they don't want to be written down in poems, arms pinned to the ground by heartfelt words and broken promises."
Ik vind dat elke personage een leuk karakter heeft =)
Alleen mis ik wat details over het uiterlijk, (of ik ben het vergeten want ik had lang niet meer gelezen
)
Ga zo door! :p
Alleen mis ik wat details over het uiterlijk, (of ik ben het vergeten want ik had lang niet meer gelezen
)Ga zo door! :p
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Dankjewel voor de leuke reacties. @Dreamrose, ik heb inderdaad weinig aandacht aan het uiterlijk besteed. Ik hoop dat ik dat nu een beetje erin gevlochten ga krijgen. xd
Ik heb trouwens Ninah veranderd in Nina, voor het geval jullie afvragen waar de h is gebleven. xd En ja, dat is weer een link naar Nina Dobrev, stiekem, zonder dat ik dat door had. xd TVD en ik zijn telepatisch.
De gedachte schoot door mijn hoofd voor ik hem tegen had kunnen houden. Meteen voelde ik hoe de warmte me naar de wangen vloog en ik wendde mijn blik af. Ik voelde Flynns helblauwe ogen in mijn huid branden.
“Je bent helemaal rood,” merkte hij droogjes op. “Is mijn aanwezigheid zo verwarrend voor je?”
Ik kwam met een ruk overeind en gooide bijna mijn kop thee omver. “Heb je niet ergens waar je moet zijn of wat?” beet ik hem kwaad toe terwijl ik mijn mok van de tafel pakte en naast mevrouw Bell tegen het aanrecht aan ging staan.
“Nee, anders was ik nu al weggeweest. Ik kwam eigenlijk een taart halen,” legde Flynn uit. “Dantes vriendin komt straks over vanuit Los Angeles voor een paar dagen.”
“Logeert Dante bij jou, dan?” vroeg ik fronsend.
“Dante woont bij mij in, maar hij is er bijna nooit, dus ik heb alle vrijheid die ik wil hebben,” schokschouderde hij. “Maar Dantes vriendin is komend weekend jarig en aangezien Dante zich niet van mij los kan en mag maken, komt zij over vanuit LA.”
Ik keek opzij naar mevrouw Bell, maar die had alleen oog voor haar kopje thee en het theezakje dat er nog altijd in zat. Ze had nog geen slok gedronken en het water zag bijna zwart.
Met een kleine, verongelijkte glimlach wendde ik me weer tot Flynn. “Dan hoop ik dat ze gewaarschuwd is,” zei ik.
“Waarvoor? Jouw temperament? Ik zal haar van tevoren inlichten,” ontnam Flynn me de mogelijkheid om hem weer een rake opmerking naar het hoofd te slingeren.
Verontwaardigd over dat hij me de woorden uit de mond had genomen, balde ik mijn vuisten, maar ik kon niets zeggen om hem terug te pakken. Flynn keek me met schitterende ogen van plezier aan, maar hij zweeg. En zijn stilzwijgen was nog frustrerender.
Ik zette mijn lege mok op het aanrecht. “Ik moest maar eens gaan,” kondigde ik aan.
Dat hielp. Mevrouw Bell leek ineens te ontwaken en Flynn zag er bijna teleurgesteld uit. “Wat moet je dan gaan doen?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Kiwi moet nog uitgelaten worden en Kirsten komt bijna thuis uit haar werk. Ze hoefde alleen vanochtend.” Ik liep al naar de keukendeur.
“Nina!” Mevrouw Bell wapperde met haar hand. “Neem gelijk die kersentaart mee. Hij is toch klaar.” Voor ik het wist, had ze hem al ingepakt en duwde ze hem in mijn handen. “Alsjeblieft.”
Verbluft bedankte ik haar. “Tot vanavond,” zei ik kort, terwijl ik Flynn frontaal negeerde en naar de hal liep.
Pas toen ik de deur dicht wilde doen, merkte ik dat hij me was gevolgd. Mijn hart begon wild te bonzen; iets wat nog niet eerder was gebeurd sinds Flynn terug was.
“Wacht even,” zei hij snel toen ik weg wilde lopen. Hij greep me onverwacht bij mijn arm, iets wat de vlammen door mijn lichaam joeg. “Ik wil je nog wat vragen.” De klank in zijn stem was zo geheimzinnig dat ik kippenvel over mijn hele lichaam voelde trekken.
“Wat dan?” vroeg ik wantrouwig.
Flynn boog zich naar me toe, zo ver dat ik me begon af te vragen of hij van plan was me weer te gaan kussen. Onbedoeld drukte hij me half tegen de muur terwijl hij zijn gezicht naar mijn oor bracht. “Vraag Kirsten of ze smoothies wil maken,” fluisterde hij samenzweerderig.
Voor ik mezelf tegen had kunnen houden, had hij een mep in zijn gezicht te pakken. Pas toen hij verbluft achteruit deinsde, drong de boodschap van zijn woorden tot me door. “Smoothies?” vroeg ik vol verbazing. “Wat moet je nou weer met smoothies?”
Flynn wreef met een pijnlijk gezicht over zijn wang. “Heb ik dat echt verdiend?” jammerde hij verongelijkt.
“Ja, eigenlijk wel.”
Hij wreef door zijn blonde haar en keek me aan. “Vraag nou maar gewoon of ze die wil maken. Dan zal ik jullie voor de rest niet meer lastig vallen.” Hij gaf mee een geheimzinnige knipoog en stapte toen naar de lift.
Ik bleef verrast staan, mijn hand op de deurknop van ons appartement. Smoothies. Wat moest hij daar nou weer mee?
Ik heb trouwens Ninah veranderd in Nina, voor het geval jullie afvragen waar de h is gebleven. xd En ja, dat is weer een link naar Nina Dobrev, stiekem, zonder dat ik dat door had. xd TVD en ik zijn telepatisch.
De gedachte schoot door mijn hoofd voor ik hem tegen had kunnen houden. Meteen voelde ik hoe de warmte me naar de wangen vloog en ik wendde mijn blik af. Ik voelde Flynns helblauwe ogen in mijn huid branden.
“Je bent helemaal rood,” merkte hij droogjes op. “Is mijn aanwezigheid zo verwarrend voor je?”
Ik kwam met een ruk overeind en gooide bijna mijn kop thee omver. “Heb je niet ergens waar je moet zijn of wat?” beet ik hem kwaad toe terwijl ik mijn mok van de tafel pakte en naast mevrouw Bell tegen het aanrecht aan ging staan.
“Nee, anders was ik nu al weggeweest. Ik kwam eigenlijk een taart halen,” legde Flynn uit. “Dantes vriendin komt straks over vanuit Los Angeles voor een paar dagen.”
“Logeert Dante bij jou, dan?” vroeg ik fronsend.
“Dante woont bij mij in, maar hij is er bijna nooit, dus ik heb alle vrijheid die ik wil hebben,” schokschouderde hij. “Maar Dantes vriendin is komend weekend jarig en aangezien Dante zich niet van mij los kan en mag maken, komt zij over vanuit LA.”
Ik keek opzij naar mevrouw Bell, maar die had alleen oog voor haar kopje thee en het theezakje dat er nog altijd in zat. Ze had nog geen slok gedronken en het water zag bijna zwart.
Met een kleine, verongelijkte glimlach wendde ik me weer tot Flynn. “Dan hoop ik dat ze gewaarschuwd is,” zei ik.
“Waarvoor? Jouw temperament? Ik zal haar van tevoren inlichten,” ontnam Flynn me de mogelijkheid om hem weer een rake opmerking naar het hoofd te slingeren.
Verontwaardigd over dat hij me de woorden uit de mond had genomen, balde ik mijn vuisten, maar ik kon niets zeggen om hem terug te pakken. Flynn keek me met schitterende ogen van plezier aan, maar hij zweeg. En zijn stilzwijgen was nog frustrerender.
Ik zette mijn lege mok op het aanrecht. “Ik moest maar eens gaan,” kondigde ik aan.
Dat hielp. Mevrouw Bell leek ineens te ontwaken en Flynn zag er bijna teleurgesteld uit. “Wat moet je dan gaan doen?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Kiwi moet nog uitgelaten worden en Kirsten komt bijna thuis uit haar werk. Ze hoefde alleen vanochtend.” Ik liep al naar de keukendeur.
“Nina!” Mevrouw Bell wapperde met haar hand. “Neem gelijk die kersentaart mee. Hij is toch klaar.” Voor ik het wist, had ze hem al ingepakt en duwde ze hem in mijn handen. “Alsjeblieft.”
Verbluft bedankte ik haar. “Tot vanavond,” zei ik kort, terwijl ik Flynn frontaal negeerde en naar de hal liep.
Pas toen ik de deur dicht wilde doen, merkte ik dat hij me was gevolgd. Mijn hart begon wild te bonzen; iets wat nog niet eerder was gebeurd sinds Flynn terug was.
“Wacht even,” zei hij snel toen ik weg wilde lopen. Hij greep me onverwacht bij mijn arm, iets wat de vlammen door mijn lichaam joeg. “Ik wil je nog wat vragen.” De klank in zijn stem was zo geheimzinnig dat ik kippenvel over mijn hele lichaam voelde trekken.
“Wat dan?” vroeg ik wantrouwig.
Flynn boog zich naar me toe, zo ver dat ik me begon af te vragen of hij van plan was me weer te gaan kussen. Onbedoeld drukte hij me half tegen de muur terwijl hij zijn gezicht naar mijn oor bracht. “Vraag Kirsten of ze smoothies wil maken,” fluisterde hij samenzweerderig.
Voor ik mezelf tegen had kunnen houden, had hij een mep in zijn gezicht te pakken. Pas toen hij verbluft achteruit deinsde, drong de boodschap van zijn woorden tot me door. “Smoothies?” vroeg ik vol verbazing. “Wat moet je nou weer met smoothies?”
Flynn wreef met een pijnlijk gezicht over zijn wang. “Heb ik dat echt verdiend?” jammerde hij verongelijkt.
“Ja, eigenlijk wel.”
Hij wreef door zijn blonde haar en keek me aan. “Vraag nou maar gewoon of ze die wil maken. Dan zal ik jullie voor de rest niet meer lastig vallen.” Hij gaf mee een geheimzinnige knipoog en stapte toen naar de lift.
Ik bleef verrast staan, mijn hand op de deurknop van ons appartement. Smoothies. Wat moest hij daar nou weer mee?
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Komma. (:...beet ik hem kwaad toe terwijl ik mijn mok van de tafel pakte ...
Ik vraag me serieus af hoe je iemand frontaal kunt negeren. Frontaal lijkt me hier niet echt het goede woord?terwijl ik Flynn frontaal negeerde en naar de hal liep.
Ik stoorde me een klein beetje aan de herhaling.^^...te bonzen; iets wat nog niet eerder was gebeurd sinds Flynn terug was.
“Wacht even,” zei hij snel toen ik weg wilde lopen. Hij greep me onverwacht bij mijn arm, iets wat de vlammen door mijn lichaam joeg.
“Je bent helemaal rood,” merkte hij droogjes op. “Is mijn aanwezigheid zo verwarrend voor je?”
Geweldig. ;D
iloveyou' 25.08.2012
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Dank je, Arenda. :3 Laatste opmerking vond ik inderdaad ook wel leuk. (:
Nog andere reacties? Het is een beetje dood hier. ;o
Nog andere reacties? Het is een beetje dood hier. ;o
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
-
DropsOfJupiter
- Balpen
- Berichten: 228
- Lid geworden op: 11 jul 2012 18:20
- Locatie: Spijkenisse
Leuk stukje weer, maar ik begin mezelf echt te herhalen. En what the fuck moet Flynn met smoothies, omg.
"the truth is this: sometimes they don't want to be written down in poems, arms pinned to the ground by heartfelt words and broken promises."
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Flynn en zijn smoothieverslaving. <3
Natuurlijk stond Kirsten op haar achterste benen, direct nadat ik het haar had verteld. Ze was amper thuis toen ze al in woede was uitgebarsten. Ze banjerde met een kwaad gezicht door het appartement, kamer in, kamer uit, mopperend over het feit dat Flynn zo nodig ook moest komen. “Kon hij niet een ander moment uitkiezen om mevrouw Bell te bezoeken?!” brieste ze. “We komen nooit meer van hem af.”
Ondanks dat ik het roerend met haar eens was, vond ik haar reactie wel lachwekkend. Uiteindelijk was het niet Flynn, maar mevrouw Bell die erop had gestaan dat hij zou komen eten. Als Kirsten zou weten dat Flynn eerst teruggekrabbeld had, was het een heel ander verhaal geweest. Maar dat zei ik niet, want dan zou Kirsten op hoge poten bij mevrouw Bell gaan klagen.
“Het is maar voor één avond,” probeerde ik haar te kalmeren. “En bovendien kun je de tortilla’s ook zo gruwelijk vies maken dat hij nooit meer een voet over de drempel durft te zetten.”
Kirsten plofte op de bank en haalde een hand door haar zwarte, steile haren. “Dat zou zielig zijn voor mevrouw Bell en bovendien wil ik mijn kookreputatie hoog houden,” zei ze. “Misschien moeten we gewoon alles uit de kast halen om hem zo snel mogelijk weer te laten vertrekken.”
Vreemd genoeg vond ik het niet leuk dat ze dat zei, hoewel ik wist dat ze het over vanavond had en niet over het feit dat Flynn terug was voor langere tijd. Om de een of andere reden wilde ik niet dat hij terug naar Los Angeles zou gaan. Nog niet.
“Het is maar voor één avond,” mompelde ik, zonder dat Kirsten het kon horen. Eén avond zat ik met zijn gezelschap opgescheept. En op de een of andere manier joeg die gedachte elektrische stoten door mijn hele lichaam.
Veel te snel was het alweer vijf uur. Kirsten was de hele middag bezig geweest met het eten voor te bereiden en zette nu de laatste dingen op de tafel.
Nerveus zapte ik de televisie van het ene naar het andere kanaal, zonder echt door te hebben welke zenders nu voorbij kwamen. Uiteindelijk zette ik de televisie maar uit en juist op dat moment ging de bel.
Het was mevrouw Bell, die natuurlijk stipt op tijd was. Ze glimlachte breed terwijl ze langs me naar binnen stapte. “Het ruikt verrukkelijk,” zei ze met twinkelende ogen.
“Kirsten heeft inderdaad goed haar best gedaan,” knikte ik, terwijl ik aanstalten maakte om de deur weer te sluiten.
“Wacht,” klonk de warme, overbekende stem van Flynn. Hij kwam net uit de lift gestapt en liep nonchalant naar de deur.
Mijn adem stokte, wat ik overigens helemaal niet zo prettig vond. Hij zag er weer overweldigend aantrekkelijk uit. Hij had een hagelwit T-shirt aan met een diepe V-hals en een vale spijkerbroek met witte sportschoenen. Op zijn bruine, warrige haar glansde een dure design zonnebril. “Ik was al bang dat Kirsten de deur open zou doen met een keukenmes in haar hand,” grijnsde hij.
“Dat scheelde weinig,” knikte ik, terwijl ik moeite deed om een glimlach te onderdrukken. Ik hield de deur voor hem open. Toen hij langs me heen liep, rook ik een dure parfum. “Heb je je niet wat overdreven opgetut?” waagde ik te zeggen.
“Hoezo? Ik wilde er gewoon leuk uitzien.” Hij keek me plagend aan. “Heb je er moeite mee, dan? Jij, van al mijn kennissen?”
“Nee,” zei ik kortaf en vastbesloten. “Maar jij ziet er al leuk uit in een pyjama of een vuilniszak, dus ik vroeg me af waarom je zoveel moeite hebt gedaan.”
Flynn liet een antwoord in het midden maar keek me slechts geheimzinnig aan. Hij liep achter mevrouw Bell aan naar binnen en ik sloot de deur.
Mevrouw Bell had zich al uitgebreid geïnstalleerd aan de kop van de tafel. Toen ze zag dat Flynn binnenkwam, begonnen haar ogen te stralen.
“Dag, mevrouw Bell,” zei hij met zijn typische grijns. Hij liep om de tafel heen en tot mijn verbazing boog hij zich voorover om op haar beide wangen een kus te drukken. Ik sloeg bijna steil achterover.
“Fijn dat je er bent,” glimlachte ze warm. “Ga maar snel even gedag zeggen aan Kirsten.” Ze gebaarde naar de keuken en voor ik kon zeggen dat de kans groot was dat Kirs hem levend zou villen, liep Flynn al naar de keuken.
Ik ging zwijgend aan de tafel zitten en wrong mijn handen in elkaar. In de keuken kon ik horen hoe Kirsten de pannen die ze had gebruikt stond af te wassen. Flynn begroette haar bijna uitbundig, maar ze joeg hem zonder pardon de keuken weer uit en gebood hem kortaf om maar aan de tafel te gaan zitten.
“Het ruikt in ieder geval lekker, Kirsten,” zei Flynn plagerig en hij ging tegenover mij aan de tafel zitten.
“Hou je complimenten maar voor je, anders kots ik over het eten heen,” waarschuwde ze hem onheilspellend.
Als vanzelf verscheen er een grote glimlach op mijn gezicht toen ik Kirs’ reactie hoorde. Ze stak haar minachting voor Flynn niet onder stoelen of banken, ze liet hem juist overduidelijk merken dat ze hem liever zag komen dan gaan.
Flynn leunde achterover in de luxe eetkamerstoel en staarde me ongegeneerd aan. Ik keek ondoorgrondelijk terug, niet van plan om me over te geven aan zijn geamuseerde blik. “Heb je hulp nodig, Kirs?” riep ik zonder me van hem af te wenden.
Natuurlijk stond Kirsten op haar achterste benen, direct nadat ik het haar had verteld. Ze was amper thuis toen ze al in woede was uitgebarsten. Ze banjerde met een kwaad gezicht door het appartement, kamer in, kamer uit, mopperend over het feit dat Flynn zo nodig ook moest komen. “Kon hij niet een ander moment uitkiezen om mevrouw Bell te bezoeken?!” brieste ze. “We komen nooit meer van hem af.”
Ondanks dat ik het roerend met haar eens was, vond ik haar reactie wel lachwekkend. Uiteindelijk was het niet Flynn, maar mevrouw Bell die erop had gestaan dat hij zou komen eten. Als Kirsten zou weten dat Flynn eerst teruggekrabbeld had, was het een heel ander verhaal geweest. Maar dat zei ik niet, want dan zou Kirsten op hoge poten bij mevrouw Bell gaan klagen.
“Het is maar voor één avond,” probeerde ik haar te kalmeren. “En bovendien kun je de tortilla’s ook zo gruwelijk vies maken dat hij nooit meer een voet over de drempel durft te zetten.”
Kirsten plofte op de bank en haalde een hand door haar zwarte, steile haren. “Dat zou zielig zijn voor mevrouw Bell en bovendien wil ik mijn kookreputatie hoog houden,” zei ze. “Misschien moeten we gewoon alles uit de kast halen om hem zo snel mogelijk weer te laten vertrekken.”
Vreemd genoeg vond ik het niet leuk dat ze dat zei, hoewel ik wist dat ze het over vanavond had en niet over het feit dat Flynn terug was voor langere tijd. Om de een of andere reden wilde ik niet dat hij terug naar Los Angeles zou gaan. Nog niet.
“Het is maar voor één avond,” mompelde ik, zonder dat Kirsten het kon horen. Eén avond zat ik met zijn gezelschap opgescheept. En op de een of andere manier joeg die gedachte elektrische stoten door mijn hele lichaam.
Veel te snel was het alweer vijf uur. Kirsten was de hele middag bezig geweest met het eten voor te bereiden en zette nu de laatste dingen op de tafel.
Nerveus zapte ik de televisie van het ene naar het andere kanaal, zonder echt door te hebben welke zenders nu voorbij kwamen. Uiteindelijk zette ik de televisie maar uit en juist op dat moment ging de bel.
Het was mevrouw Bell, die natuurlijk stipt op tijd was. Ze glimlachte breed terwijl ze langs me naar binnen stapte. “Het ruikt verrukkelijk,” zei ze met twinkelende ogen.
“Kirsten heeft inderdaad goed haar best gedaan,” knikte ik, terwijl ik aanstalten maakte om de deur weer te sluiten.
“Wacht,” klonk de warme, overbekende stem van Flynn. Hij kwam net uit de lift gestapt en liep nonchalant naar de deur.
Mijn adem stokte, wat ik overigens helemaal niet zo prettig vond. Hij zag er weer overweldigend aantrekkelijk uit. Hij had een hagelwit T-shirt aan met een diepe V-hals en een vale spijkerbroek met witte sportschoenen. Op zijn bruine, warrige haar glansde een dure design zonnebril. “Ik was al bang dat Kirsten de deur open zou doen met een keukenmes in haar hand,” grijnsde hij.
“Dat scheelde weinig,” knikte ik, terwijl ik moeite deed om een glimlach te onderdrukken. Ik hield de deur voor hem open. Toen hij langs me heen liep, rook ik een dure parfum. “Heb je je niet wat overdreven opgetut?” waagde ik te zeggen.
“Hoezo? Ik wilde er gewoon leuk uitzien.” Hij keek me plagend aan. “Heb je er moeite mee, dan? Jij, van al mijn kennissen?”
“Nee,” zei ik kortaf en vastbesloten. “Maar jij ziet er al leuk uit in een pyjama of een vuilniszak, dus ik vroeg me af waarom je zoveel moeite hebt gedaan.”
Flynn liet een antwoord in het midden maar keek me slechts geheimzinnig aan. Hij liep achter mevrouw Bell aan naar binnen en ik sloot de deur.
Mevrouw Bell had zich al uitgebreid geïnstalleerd aan de kop van de tafel. Toen ze zag dat Flynn binnenkwam, begonnen haar ogen te stralen.
“Dag, mevrouw Bell,” zei hij met zijn typische grijns. Hij liep om de tafel heen en tot mijn verbazing boog hij zich voorover om op haar beide wangen een kus te drukken. Ik sloeg bijna steil achterover.
“Fijn dat je er bent,” glimlachte ze warm. “Ga maar snel even gedag zeggen aan Kirsten.” Ze gebaarde naar de keuken en voor ik kon zeggen dat de kans groot was dat Kirs hem levend zou villen, liep Flynn al naar de keuken.
Ik ging zwijgend aan de tafel zitten en wrong mijn handen in elkaar. In de keuken kon ik horen hoe Kirsten de pannen die ze had gebruikt stond af te wassen. Flynn begroette haar bijna uitbundig, maar ze joeg hem zonder pardon de keuken weer uit en gebood hem kortaf om maar aan de tafel te gaan zitten.
“Het ruikt in ieder geval lekker, Kirsten,” zei Flynn plagerig en hij ging tegenover mij aan de tafel zitten.
“Hou je complimenten maar voor je, anders kots ik over het eten heen,” waarschuwde ze hem onheilspellend.
Als vanzelf verscheen er een grote glimlach op mijn gezicht toen ik Kirs’ reactie hoorde. Ze stak haar minachting voor Flynn niet onder stoelen of banken, ze liet hem juist overduidelijk merken dat ze hem liever zag komen dan gaan.
Flynn leunde achterover in de luxe eetkamerstoel en staarde me ongegeneerd aan. Ik keek ondoorgrondelijk terug, niet van plan om me over te geven aan zijn geamuseerde blik. “Heb je hulp nodig, Kirs?” riep ik zonder me van hem af te wenden.
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Leuk stuk! Denk wel dat Nina niet lang meer zo onbewogen zal kunnen blijven als ze zich nu voordoet en ben benieuwd hoe Kirsten zich zal gedragen 
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Ik wil even mijn excuses aanbieden dat ik zo lang niets gepost heb. Het is echt heel lang, dat weet ik. Maar ik ben op dit moment bezig met het uitwerken van een ander verhaal en mijn hoofd staat verder niet naar schrijven. Ik beloof dat ik voor het einde van de week een nieuw stuk zal hebben, dat ben ik jullie wel verschuldigd. ;p Verder lijkt het of er een paar lezers hebben afgehaakt of zie ik dat verkeerd? ;o
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Ik heb het zo druk 
(
Ik post nauwelijks iets meer op het forum, maar ik lees nog mee hoor!
Snel verder =)
( Ik post nauwelijks iets meer op het forum, maar ik lees nog mee hoor!
Snel verder =)
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Zoals beloofd. :3
“Ja, graag. Dan is het sneller klaar,” kwam het antwoord uit de keuken.
Ik was maar al te blij dat ik een excuus had om Flynn uit de weg te gaan en ik wist niet hoe gauw ik overeind moest komen om naar de keuken te rennen.
Kirsten was bezig met de laatste voorbereidingen. “Is het uit te houden?” vroeg ze terwijl ze over haar schouder keek, door de deuropening, naar Flynn, die een gesprek aanknoopte met mevrouw Bell.
Ik zuchtte moedeloos. “Ik wou dat hij niet was gekomen,” mompelde ik.
“Dan had je moeten zeggen dat-ie niet welkom was,” fluisterde ze geïrriteerd terug.
“Mevrouw Bell stond erop dat hij zou komen,” zei ik zachtjes. Inmiddels had ik het gevoel dat ik in een hoek werd gedreven. “Ik kon er niets meer aan veranderen. Hijzelf wilde ook niet eens komen.”
Kirsten fronste verongelijkt. “Je had gewoon moeten zeggen dat-ie weg moest blijven. Waarom heb je dat niet gedaan?”
Ik beet hulpeloos op mijn lip. “Omdat mevrouw Bell dan alleen maar harder gaat proberen om Flynn en mij aan elkaar te koppelen. Ze vindt het geweldig om ons met elkaar op te schepen.” Schuldbewust keek ik haar aan. “En het is ook wel een beetje mijn schuld. Ik had gewoon ‘nee’ moeten zeggen.”
Kirs maakte een vaag gebaar met haar hand. “Het is al goed... Breng jij de pannenkoekjes naar de eettafel? Dan neem ik de rest mee.”
Het water liep me in de mond toen ik het overheerlijke eten zag. Maar al te graag pakte ik de schaal met de pannenkoekjes op en liep ermee naar de woonkamer.
Flynn was met mevrouw Bell aan het praten over haar kookkunsten. Ik glimlachte onbewust; hij wist wel hoe hij mensen moest vleien...
Met een theatraal gebaar zette ik de schaal op de tafel. Kirsten kwam achter me aan met rest van het eten en schoof toen aan de tafel.
“Het ziet er erg lekker uit,” complimenteerde Flynn haar met een plagende grijns. “Ik ben benieuwd of het ook zo goed smaakt als het eruit ziet.”
Kirsten tuitte haar lippen en moest zich duidelijk inhouden om iets lelijks tegen hem te zeggen. Ze perste een glimlach op haar gezicht en zei langzaam: “Dankjewel.”
Terwijl Kirsten mevrouw Bell leerde hoe je een tortilla klaarmaakt, dwaalde mijn blik door de kamer. Vastbesloten ontweek ik die van Flynn. Hij zat al de hele tijd naar me te staren en kon blijkbaar zijn ogen niet van me afhouden.
Toen Kirsten klaar was met mevrouw Bell te helpen, draaide ze zich naar Flynn toe. Ik zette me schrap en wachtte af wat ze ging zeggen, maar in plaats van een scherpe opmerking vroeg ze – waarschijnlijk met het laatste beetje sympathie dat ze voor Flynn had – met een bijna echte glimlach op haar gezicht: “Dus, Flynn, hoe lang blijf je hier?” Haar stem verraadde dat ze hem liever de nek om zou draaien als hij niet het gewenste antwoord gaf.
Flynn zorgde dat zijn mond leeg was en keek Kirsten aan. Haar blik was bijna moordzuchtig en hij uitte een klein lachje. “Ik weet het nog niet precies. De twee jaar staan sowieso vast, maar het kan altijd langer worden.” Hij liet een stilte vallen. “Of korter.” Zijn ogen zochten de mijne en voor ik het wist voelde ik mijn wangen al branden.
Ik wendde mijn blik af. “Dus voor enkel twee jaar kóóp je een penthouse. Je huurt het niet, je kóópt het.” Ik zei het meer tegen de pan die voor mijn neus stond.
“Ik heb toch niet gezegd dat ik daarna nooit meer terug zal komen?” merkte Flynn op. “Integendeel. Moraga is mijn geboortestad.”
Zonder dat ik het wilde, raakte ik gefrustreerd. Ik probeerde het niet te laten merken, maar uiteindelijk kon ik me niet langer inhouden en stelde ik de vraag die al de hele tijd op mijn lippen gebrand leek te zijn. “Waarom ben je teruggekomen?”
Het bleef stil. Flynn keek me zwijgend aan en leek iets te overwegen. Daarna glimlachte hij nonchalant. “Dat heb ik je toch al gezegd? Op dat evenement. Een paar dagen geleden.”
Ik keek hem aan en besloot hem te pesten. “Nee, dat heb je niet gezegd. Eigenlijk kraamde je die dag alleen maar onzin uit,” zei ik uitdagend.
Flynn keek peilend naar mij en leek zich af te vragen of ik serieus was of niet, maar daarna verscheen er een heel innemende glimlach op zijn gezicht. Hij keek me enorm indringend aan, wat me hartkloppingen bezorgde. “Ik kwam terug voor jou, Nina,” zei hij langzaam, met een lage, geheimzinnige stem.
Naast mij verslikte Kirsten zich in haar tortilla. Aan de andere kant slaakte mevrouw Bell een verrukte zucht. En ik kon het niet helpen; ik begon te lachen. Kirsten keek bijna hysterisch naar Flynn en deed ondertussen moeite om weer normaal adem te kunnen halen en mevrouw Bell zat met een dromerig gezicht van Flynn naar mij te kijken. Het was zo hilarisch dat ik niet kon stoppen met lachen, hoewel het totaal niet het moment was om een lachbui te krijgen.
Flynn leek zich er echter niets van aan te trekken en leunde achterover. Hij had een zweem van een glimlach op zijn gezicht en keek me even diep aan, waarna hij weer ongestoord verder at.
Naast me kwam Kirsten bij. Ze nam haar glas en dronk dat half leeg. Ik zag dat er zelfs tranen over haar wangen liepen, die ze snel wegveegde zodra ik haar kant op keek. Ze zat duidelijk te overwegen of ze iets tegen Flynn moest zeggen en ik hoefde er niet naar te raden over wat dat precies zou zijn. Maar blijkbaar hield mevrouw Bells quasi dreigende blik haar tegen, want ze hield haar mond.
Ik glimlachte zoetjes naar Flynn. “Ik zou je bijna geloven.” Mijn blik gleed naar Kirsten. “Bijna.”
“Ja, graag. Dan is het sneller klaar,” kwam het antwoord uit de keuken.
Ik was maar al te blij dat ik een excuus had om Flynn uit de weg te gaan en ik wist niet hoe gauw ik overeind moest komen om naar de keuken te rennen.
Kirsten was bezig met de laatste voorbereidingen. “Is het uit te houden?” vroeg ze terwijl ze over haar schouder keek, door de deuropening, naar Flynn, die een gesprek aanknoopte met mevrouw Bell.
Ik zuchtte moedeloos. “Ik wou dat hij niet was gekomen,” mompelde ik.
“Dan had je moeten zeggen dat-ie niet welkom was,” fluisterde ze geïrriteerd terug.
“Mevrouw Bell stond erop dat hij zou komen,” zei ik zachtjes. Inmiddels had ik het gevoel dat ik in een hoek werd gedreven. “Ik kon er niets meer aan veranderen. Hijzelf wilde ook niet eens komen.”
Kirsten fronste verongelijkt. “Je had gewoon moeten zeggen dat-ie weg moest blijven. Waarom heb je dat niet gedaan?”
Ik beet hulpeloos op mijn lip. “Omdat mevrouw Bell dan alleen maar harder gaat proberen om Flynn en mij aan elkaar te koppelen. Ze vindt het geweldig om ons met elkaar op te schepen.” Schuldbewust keek ik haar aan. “En het is ook wel een beetje mijn schuld. Ik had gewoon ‘nee’ moeten zeggen.”
Kirs maakte een vaag gebaar met haar hand. “Het is al goed... Breng jij de pannenkoekjes naar de eettafel? Dan neem ik de rest mee.”
Het water liep me in de mond toen ik het overheerlijke eten zag. Maar al te graag pakte ik de schaal met de pannenkoekjes op en liep ermee naar de woonkamer.
Flynn was met mevrouw Bell aan het praten over haar kookkunsten. Ik glimlachte onbewust; hij wist wel hoe hij mensen moest vleien...
Met een theatraal gebaar zette ik de schaal op de tafel. Kirsten kwam achter me aan met rest van het eten en schoof toen aan de tafel.
“Het ziet er erg lekker uit,” complimenteerde Flynn haar met een plagende grijns. “Ik ben benieuwd of het ook zo goed smaakt als het eruit ziet.”
Kirsten tuitte haar lippen en moest zich duidelijk inhouden om iets lelijks tegen hem te zeggen. Ze perste een glimlach op haar gezicht en zei langzaam: “Dankjewel.”
Terwijl Kirsten mevrouw Bell leerde hoe je een tortilla klaarmaakt, dwaalde mijn blik door de kamer. Vastbesloten ontweek ik die van Flynn. Hij zat al de hele tijd naar me te staren en kon blijkbaar zijn ogen niet van me afhouden.
Toen Kirsten klaar was met mevrouw Bell te helpen, draaide ze zich naar Flynn toe. Ik zette me schrap en wachtte af wat ze ging zeggen, maar in plaats van een scherpe opmerking vroeg ze – waarschijnlijk met het laatste beetje sympathie dat ze voor Flynn had – met een bijna echte glimlach op haar gezicht: “Dus, Flynn, hoe lang blijf je hier?” Haar stem verraadde dat ze hem liever de nek om zou draaien als hij niet het gewenste antwoord gaf.
Flynn zorgde dat zijn mond leeg was en keek Kirsten aan. Haar blik was bijna moordzuchtig en hij uitte een klein lachje. “Ik weet het nog niet precies. De twee jaar staan sowieso vast, maar het kan altijd langer worden.” Hij liet een stilte vallen. “Of korter.” Zijn ogen zochten de mijne en voor ik het wist voelde ik mijn wangen al branden.
Ik wendde mijn blik af. “Dus voor enkel twee jaar kóóp je een penthouse. Je huurt het niet, je kóópt het.” Ik zei het meer tegen de pan die voor mijn neus stond.
“Ik heb toch niet gezegd dat ik daarna nooit meer terug zal komen?” merkte Flynn op. “Integendeel. Moraga is mijn geboortestad.”
Zonder dat ik het wilde, raakte ik gefrustreerd. Ik probeerde het niet te laten merken, maar uiteindelijk kon ik me niet langer inhouden en stelde ik de vraag die al de hele tijd op mijn lippen gebrand leek te zijn. “Waarom ben je teruggekomen?”
Het bleef stil. Flynn keek me zwijgend aan en leek iets te overwegen. Daarna glimlachte hij nonchalant. “Dat heb ik je toch al gezegd? Op dat evenement. Een paar dagen geleden.”
Ik keek hem aan en besloot hem te pesten. “Nee, dat heb je niet gezegd. Eigenlijk kraamde je die dag alleen maar onzin uit,” zei ik uitdagend.
Flynn keek peilend naar mij en leek zich af te vragen of ik serieus was of niet, maar daarna verscheen er een heel innemende glimlach op zijn gezicht. Hij keek me enorm indringend aan, wat me hartkloppingen bezorgde. “Ik kwam terug voor jou, Nina,” zei hij langzaam, met een lage, geheimzinnige stem.
Naast mij verslikte Kirsten zich in haar tortilla. Aan de andere kant slaakte mevrouw Bell een verrukte zucht. En ik kon het niet helpen; ik begon te lachen. Kirsten keek bijna hysterisch naar Flynn en deed ondertussen moeite om weer normaal adem te kunnen halen en mevrouw Bell zat met een dromerig gezicht van Flynn naar mij te kijken. Het was zo hilarisch dat ik niet kon stoppen met lachen, hoewel het totaal niet het moment was om een lachbui te krijgen.
Flynn leek zich er echter niets van aan te trekken en leunde achterover. Hij had een zweem van een glimlach op zijn gezicht en keek me even diep aan, waarna hij weer ongestoord verder at.
Naast me kwam Kirsten bij. Ze nam haar glas en dronk dat half leeg. Ik zag dat er zelfs tranen over haar wangen liepen, die ze snel wegveegde zodra ik haar kant op keek. Ze zat duidelijk te overwegen of ze iets tegen Flynn moest zeggen en ik hoefde er niet naar te raden over wat dat precies zou zijn. Maar blijkbaar hield mevrouw Bells quasi dreigende blik haar tegen, want ze hield haar mond.
Ik glimlachte zoetjes naar Flynn. “Ik zou je bijna geloven.” Mijn blik gleed naar Kirsten. “Bijna.”
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
-
LittleLongboardGirl
- Balpen
- Berichten: 222
- Lid geworden op: 07 jul 2012 21:09
Ik lees nog altijd mee! Ik weet niet of ik ooit heb toegegeven dat ik al vanaf het begin lees, maar toch.
Eigenlijk hoop ik dat Flynn en Nina nog eventjes ruzie blijven maken. Vind ik toch wel leuk om te lezen, haha (:
Eigenlijk hoop ik dat Flynn en Nina nog eventjes ruzie blijven maken. Vind ik toch wel leuk om te lezen, haha (:
We could be a story in the morning but we'll be a legend tonight.
Hehe, weer bijgelezen! Ik blijf de versies leuk vinden! Zeer mooi geschreven en een zeer grappige verhouding tussen Nina en Flynn ^^
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Hier weer een nieuw stukje. :3 Ik hoop dat jullie het leuk vinden. ;p Ik had het er pas met Jenny over dat het verhaal eigenlijk nog niet eens echt is begonnen. Er staat nog behoorlijk wat op jullie te wachten. ;D
Flynn hield zijn hoofd wat schuin en keek me nieuwsgierig aan. “En waarom geloof je me dan toch niet?” vroeg hij.
“Omdat je in staat was me vier jaar geleden zonder afscheid te laten stikken. Ik geloof niet dat jij niet doorhebt dat je mij nooit meer terug zal krijgen.” Ik zei het zo direct dat mevrouw Bell geschrokken naar adem hapte en me onder tafel tegen mijn voet duwde als waarschuwing, maar daar trok ik me niets van aan.
Flynn leek even van zijn stuk gebracht. Hij bleef me aankijken, maar in zijn blik barstte iets los. “Hm... Maar dat ik je niet terug zal krijgen, betekent niet dat ik het niet zal proberen.” Hij grijnsde en ik had heel goed door dat hij probeerde me uit te lokken.
“Je kunt proberen wat ik wil,” zei ik, schijnbaar onverschillig.
“Goed.” Hij keek me doordringend aan. “Uitdaging aanvaard.” Hij nam een hap van zijn tortilla en deed alsof er niets was gebeurd.
Naast me hapte Kirsten verbijsterd naar lucht. “Jij denkt zeker dat dit allemaal een of ander spelletje is...?” Haar stem trilde van woede en ze opende haar mond al om een hele tirade te beginnen, maar klapte hem weer dicht en schudde kwaad haar hoofd.
Ik haalde diep adem. “Als Flynn het allemaal slechts als een spel ziet, zal ik het niet meespelen. Ik ga het verpesten.”
Ik zag hoe Flynn zijn handen tot vuisten balde en zijn mond al opendeed om een rake opmerking te geven, maar mevrouw Bell kuchte luid. “Kunnen we nu stoppen met ruziemaken en even genieten van het eten?” Ze keek opzij naar Kirsten en glimlachte vriendelijk. “Het is trouwens heerlijk.” Haar blik ging naar mij en ze keek me ietwat streng aan. “Of je het nu wil of niet, Nina... Flynn is nu onze nieuwe buurman en we zullen er allemaal mee moeten leven. Maak er alsjeblieft het beste van.”
Ik fronste. “Wel, het is redelijk moeilijk om te doen alsof er niets is gebeurd,” merkte ik op.
Mevrouw Bell schudde haar hoofd. “Dat hoeft ook niet. Straks kun je gewoon weer beginnen met bekvechten. Maar kunnen we eerst gewoon rustig die tortolla’s opeten?” Ze zuchtte vermoeid en keek toen naar Flynn. “En jij...” Ik zette me schrap en vroeg zich af of ze echt van plan was om hem de les te gaan lezen, maar in plaats daarvan vroeg ze: “Kun je me even de peper aangeven?”
Hij grinnikte. “Natuurlijk.” Hij pakte het potje en reikte het haar aan.
Ik begon te beseffen dat ik iets te ver was gegaan. Ik had in de eerste plaats al niet moeten vragen waarom hij terug was gekomen... Ik wist het toch wel. Het was vragen naar de bekende weg geweest. “U hebt gelijk, mevrouw Bell. Het had een gezellige avond moeten worden. Het spijt me.” Ik keek even naar Flynn. “Of nou ja, het spijt me tegenover Kirsten en mevrouw Bell, dan. Niet tegenover jou.” Ik glimlachte liefjes naar hem en nam een hap.
“Ik had niet anders verwacht,” knikte hij en hij glimlachte even zoet terug, waarna hij rustig verder at.
Er viel een lange, vervelende stilte. Wij alle vier vroegen ons af wie de eerste was die weer iets zou gaan zeggen en na vijf lange minuten schraapte ik uiteindelijk mijn keel. Ik keek naar Kirsten. “Hadden wij niet nog wat wijn in de kast staan?”
Na even nadenken schudde ze somber haar hoofd. “Nee, die is vorige week opgegaan. Weet je nog? Toen had ik Alicia op bezoek,” hielp ze me haar vervelende manager herinneren. Ik onderdrukte een glimlach; Kirsten had geprobeerd haar stemming wat te verbeteren en daar had ze een hele fles wijn aan besteed.
Mevrouw Bell kuchte. “Ik heb nog een volle fles wijn in mijn voorraadkast, Kirsten.” Ze reikte haar sleutel aan. “Ga hem maar even halen. Hij staat op de bovenste plank in de rechterhoek.”
Ik stond ook op. “Ik pak wel even de glazen,” kondigde ik aan en tegelijk met Kirsten verliet ik de woonkamer.
Toen ik weer terugkwam, was mevrouw Bell verdwenen. Ik keek verward naar Flynn, die deed alsof zijn nagels ontzettend interessant waren om naar te kijken. Hij leek bijna op een meisje. “Waar is mevrouw Bell?” vroeg ik, ietwat wantrouwig.
“Oh, zij is even naar de wc,” merkte Flynn op en hij staarde me ongegeneerd aan.
De moed zonk me in de schoenen en ik deed mijn mond open om iets te zeggen, bedacht me en klapte hem weer dicht. Flynn leek zich iets te bedenken en keek toen uit het raam, alsof het park aan de overkant van de straat het interessantste was dat hij in zijn hele leven had gezien.
Ik liet een gefrustreerde zucht ontsnappen en zette de wijnglazen met een knal op de tafel neer. Mokkend ging ik op mijn stoel zitten.
Flynn keek om naar de glazen toen hij het geluid hoorde en steunde met zijn ellenbogen op de tafel. Hij keek me serieus aan. “Als je wil dat ik ga, zeg het maar en ik vertrek.”
Ik schokschouderde. “Nee. Mevrouw Bell zou me de nek omdraaien. Of me op z’n minst bewusteloos slaan met de pan.” Ik wilde hem eigenlijk niet aankijken, maar zijn blauwe ogen waren bijna hypnotiserend.
Hij lachte zachtjes. “Da’s waarschijnlijk wel waar.” Er viel een bedrukte stilte en ik bedacht iets om te zeggen, maar hij begon alweer met praten. “Je bent veranderd, Nina.” Ik wilde alweer een opmerking maken, maar hij was me voor. “En ik weet wat je nu wilt zeggen. Wacht nog even. Zo meteen mag je me weer te lijf gaan.” Hij glimlachte. “Ik bedoel dat je niet alleen maar uiterlijk veranderd bent. Je bent ook gewoon heel erg veranderd vanbinnen. En ik vroeg me af of je dat van jezelf wist.”
Heel even voelde ik een onbekende warmte die zich behaaglijk door mijn hele lichaam verspreidde. Heel even wilde ik toegeven aan dat heerlijke gevoel, maar ik herinnerde mezelf er razendsnel weer aan dat het Flynn was, die het had gezegd. “Wat, je hebt me... hoeveel keer is het, vier, misschien vijf keer gesproken en je kunt nú al zeggen dat ik per ongeluk niet meer dezelfde ben als vier jaar geleden?” Ik klapte in mijn handen. “Applaus.” Het voelde niet goed. Ik had meteen spijt.
“Zo bedoel ik het niet, Nina,” begon Flynn, maar hij brak zichzelf af en schudde vermoeid zijn hoofd. “Laat ook maar.” Hij ging met zijn hand door zijn bruine lokken en ik ving een glimp op van iets dat op zijn pols stond getekend.
Een koude hand omklemde mijn hart. “Wat is dat op je pols...?” vroeg ik zacht en onzeker.
Er gleed een flits van verrassing over Flynns gezicht. Hij zette zijn ellenboog op tafel zodat ik de tattoo kon zien, die in zijn pols was gezet. “Oh, dit?” Hij keek me met een geheimzinnige glimlach aan. “Een negen. Dat zie je toch wel?”
Flynn hield zijn hoofd wat schuin en keek me nieuwsgierig aan. “En waarom geloof je me dan toch niet?” vroeg hij.
“Omdat je in staat was me vier jaar geleden zonder afscheid te laten stikken. Ik geloof niet dat jij niet doorhebt dat je mij nooit meer terug zal krijgen.” Ik zei het zo direct dat mevrouw Bell geschrokken naar adem hapte en me onder tafel tegen mijn voet duwde als waarschuwing, maar daar trok ik me niets van aan.
Flynn leek even van zijn stuk gebracht. Hij bleef me aankijken, maar in zijn blik barstte iets los. “Hm... Maar dat ik je niet terug zal krijgen, betekent niet dat ik het niet zal proberen.” Hij grijnsde en ik had heel goed door dat hij probeerde me uit te lokken.
“Je kunt proberen wat ik wil,” zei ik, schijnbaar onverschillig.
“Goed.” Hij keek me doordringend aan. “Uitdaging aanvaard.” Hij nam een hap van zijn tortilla en deed alsof er niets was gebeurd.
Naast me hapte Kirsten verbijsterd naar lucht. “Jij denkt zeker dat dit allemaal een of ander spelletje is...?” Haar stem trilde van woede en ze opende haar mond al om een hele tirade te beginnen, maar klapte hem weer dicht en schudde kwaad haar hoofd.
Ik haalde diep adem. “Als Flynn het allemaal slechts als een spel ziet, zal ik het niet meespelen. Ik ga het verpesten.”
Ik zag hoe Flynn zijn handen tot vuisten balde en zijn mond al opendeed om een rake opmerking te geven, maar mevrouw Bell kuchte luid. “Kunnen we nu stoppen met ruziemaken en even genieten van het eten?” Ze keek opzij naar Kirsten en glimlachte vriendelijk. “Het is trouwens heerlijk.” Haar blik ging naar mij en ze keek me ietwat streng aan. “Of je het nu wil of niet, Nina... Flynn is nu onze nieuwe buurman en we zullen er allemaal mee moeten leven. Maak er alsjeblieft het beste van.”
Ik fronste. “Wel, het is redelijk moeilijk om te doen alsof er niets is gebeurd,” merkte ik op.
Mevrouw Bell schudde haar hoofd. “Dat hoeft ook niet. Straks kun je gewoon weer beginnen met bekvechten. Maar kunnen we eerst gewoon rustig die tortolla’s opeten?” Ze zuchtte vermoeid en keek toen naar Flynn. “En jij...” Ik zette me schrap en vroeg zich af of ze echt van plan was om hem de les te gaan lezen, maar in plaats daarvan vroeg ze: “Kun je me even de peper aangeven?”
Hij grinnikte. “Natuurlijk.” Hij pakte het potje en reikte het haar aan.
Ik begon te beseffen dat ik iets te ver was gegaan. Ik had in de eerste plaats al niet moeten vragen waarom hij terug was gekomen... Ik wist het toch wel. Het was vragen naar de bekende weg geweest. “U hebt gelijk, mevrouw Bell. Het had een gezellige avond moeten worden. Het spijt me.” Ik keek even naar Flynn. “Of nou ja, het spijt me tegenover Kirsten en mevrouw Bell, dan. Niet tegenover jou.” Ik glimlachte liefjes naar hem en nam een hap.
“Ik had niet anders verwacht,” knikte hij en hij glimlachte even zoet terug, waarna hij rustig verder at.
Er viel een lange, vervelende stilte. Wij alle vier vroegen ons af wie de eerste was die weer iets zou gaan zeggen en na vijf lange minuten schraapte ik uiteindelijk mijn keel. Ik keek naar Kirsten. “Hadden wij niet nog wat wijn in de kast staan?”
Na even nadenken schudde ze somber haar hoofd. “Nee, die is vorige week opgegaan. Weet je nog? Toen had ik Alicia op bezoek,” hielp ze me haar vervelende manager herinneren. Ik onderdrukte een glimlach; Kirsten had geprobeerd haar stemming wat te verbeteren en daar had ze een hele fles wijn aan besteed.
Mevrouw Bell kuchte. “Ik heb nog een volle fles wijn in mijn voorraadkast, Kirsten.” Ze reikte haar sleutel aan. “Ga hem maar even halen. Hij staat op de bovenste plank in de rechterhoek.”
Ik stond ook op. “Ik pak wel even de glazen,” kondigde ik aan en tegelijk met Kirsten verliet ik de woonkamer.
Toen ik weer terugkwam, was mevrouw Bell verdwenen. Ik keek verward naar Flynn, die deed alsof zijn nagels ontzettend interessant waren om naar te kijken. Hij leek bijna op een meisje. “Waar is mevrouw Bell?” vroeg ik, ietwat wantrouwig.
“Oh, zij is even naar de wc,” merkte Flynn op en hij staarde me ongegeneerd aan.
De moed zonk me in de schoenen en ik deed mijn mond open om iets te zeggen, bedacht me en klapte hem weer dicht. Flynn leek zich iets te bedenken en keek toen uit het raam, alsof het park aan de overkant van de straat het interessantste was dat hij in zijn hele leven had gezien.
Ik liet een gefrustreerde zucht ontsnappen en zette de wijnglazen met een knal op de tafel neer. Mokkend ging ik op mijn stoel zitten.
Flynn keek om naar de glazen toen hij het geluid hoorde en steunde met zijn ellenbogen op de tafel. Hij keek me serieus aan. “Als je wil dat ik ga, zeg het maar en ik vertrek.”
Ik schokschouderde. “Nee. Mevrouw Bell zou me de nek omdraaien. Of me op z’n minst bewusteloos slaan met de pan.” Ik wilde hem eigenlijk niet aankijken, maar zijn blauwe ogen waren bijna hypnotiserend.
Hij lachte zachtjes. “Da’s waarschijnlijk wel waar.” Er viel een bedrukte stilte en ik bedacht iets om te zeggen, maar hij begon alweer met praten. “Je bent veranderd, Nina.” Ik wilde alweer een opmerking maken, maar hij was me voor. “En ik weet wat je nu wilt zeggen. Wacht nog even. Zo meteen mag je me weer te lijf gaan.” Hij glimlachte. “Ik bedoel dat je niet alleen maar uiterlijk veranderd bent. Je bent ook gewoon heel erg veranderd vanbinnen. En ik vroeg me af of je dat van jezelf wist.”
Heel even voelde ik een onbekende warmte die zich behaaglijk door mijn hele lichaam verspreidde. Heel even wilde ik toegeven aan dat heerlijke gevoel, maar ik herinnerde mezelf er razendsnel weer aan dat het Flynn was, die het had gezegd. “Wat, je hebt me... hoeveel keer is het, vier, misschien vijf keer gesproken en je kunt nú al zeggen dat ik per ongeluk niet meer dezelfde ben als vier jaar geleden?” Ik klapte in mijn handen. “Applaus.” Het voelde niet goed. Ik had meteen spijt.
“Zo bedoel ik het niet, Nina,” begon Flynn, maar hij brak zichzelf af en schudde vermoeid zijn hoofd. “Laat ook maar.” Hij ging met zijn hand door zijn bruine lokken en ik ving een glimp op van iets dat op zijn pols stond getekend.
Een koude hand omklemde mijn hart. “Wat is dat op je pols...?” vroeg ik zacht en onzeker.
Er gleed een flits van verrassing over Flynns gezicht. Hij zette zijn ellenboog op tafel zodat ik de tattoo kon zien, die in zijn pols was gezet. “Oh, dit?” Hij keek me met een geheimzinnige glimlach aan. “Een negen. Dat zie je toch wel?”
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Snel verder :p
Ik heb wel 1 puntje
“Je kunt proberen wat ik wil,” zei ik, schijnbaar onverschillig.
Moet het niet zijn "Je kunt proberen wat JE wil,"
Verder heb ik geen foutjes gevonden ^^
Ik heb wel 1 puntje
“Je kunt proberen wat ik wil,” zei ik, schijnbaar onverschillig.
Moet het niet zijn "Je kunt proberen wat JE wil,"
Verder heb ik geen foutjes gevonden ^^
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Huh, waar staat die negen nou weer voor... (: Keep going, volgens mij zag ik ook geen fouten! En het verhaal loopt nog steeds lekker. (:
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Bedankt voor de leuke reacties weer. ;D Amg ik heb echt veel te veel voorraad. Het verhaal is nog niet eens echt begonnen en ik zit nu al aan de 62 A5 pagina's.
De voordeur klapte dicht en Kirsten kwam vol ornaat de kamer binnengewandeld. “Die stond echt in het uiterste hoekje weggestopt,” merkte ze op terwijl ze met een sierlijk gebaar de fles op de tafel zette. “Waar is mevrouw Bell?”
Haar woorden kwamen amper binnen. Flynn had heel subtiel zijn armen weer onder de tafel gestoken zodat de tattoo weer onzichtbaar voor me was, maar ik kon aan zijn ogen zien dat hij het gewenste effect had bereikt.
Toen Kirsten niet direct antwoord kreeg, herhaalde ze haar vraag ongeduldig. Flynn antwoordde dat ze even naar het toilet was, maar hun stemmen klonken dof in mijn oren. Het was alsof alle lucht uit mijn longen was geperst.
Flynn had een negen in zijn pols laten tatoeëren. Míjn negen. Ik had de tekening voor hem gemaakt omdat hij uiteindelijk na lang zeuren had toegegeven om met me naar het prom-feestje te gaan. Ik kon me nog herinneren dat hij me had beloofd de tekening in te lijsten.
Nine. Mijn bijnaam... Ik glimlachte onbewust. Enkele weken na onze eerste, legendarische ontmoeting waren we al beste vrienden. Toen Flynn erachter kwam dat ik op negen september jarig was, begon hij me vaak plagend Nine te noemen. Het werd min of meer mijn roepnaam, totdat Flynn plotseling was vertrokken. De naam was in stilte verbannen en ik had hem nooit meer gehoord. Zelfs nu hij weer terug was, had hij me nog niet één keer bij die naam genoemd.
Ik vroeg me af wat hem tegenhield, maar diep in mijn hart wist ik het antwoord wel; waarschijnlijk was het voor Flynn ook te pijnlijk...
“Nina, luister je wel?” vroeg Kirsten ongeduldig.
Ik keek haar vragend aan, ietwat in verwarring gebracht door haar bitse stem. “Sorry, waar hadden we het over?”
“Ik had het erover dat we nu geen tortilla’s meer over hebben voor morgen. Zo te zien is alles opgegaan,” herhaalde ze haar woorden. Ze glimlachte cynisch naar Flynn. “Ik blijf erbij; we hadden je nooit uit moeten nodigen.”
Mevrouw Bell duwde de woonkamerdeur weer open. “Ach kom nou, Kirsten, niet zo grof. Het is nog steeds gezellig, of niet soms? Ik ben blij om te zien dat jullie elkaar nog niet bewerkt hebben met jullie messen of borden. Dat doet me goed.” Ze glimlachte even naar Flynn en ging weer op haar stoel zitten.
Er ontstond een verhitte discussie tussen Kirsten en mevrouw Bell en ik verzonk weer in mijn gedachten. Koortsachtig dacht ik na. Ik wist dat de tattoo nieuw moest zijn, of in ieder geval van de laatste vier jaar. Ik kende Flynn van onder tot boven en ik had het heus wel geweten als hij een tattoo had laten zetten... Bovendien was de tekening te recent. Ik kon niet geloven dat hij die nog had...
Kirsten gaf zich over en mopperde verongelijkt terwijl ze de glazen begon in te schenken. Flynn, die al die tijd zijn mond had dichtgehouden, stond op. “Voor mij hoef je niet meer in te schenken, Kirsten. Ik heb nog een afspraak waar ik bijna naartoe moet.” Hij deed een stapje naar achteren en schoof zijn stoel achteruit. “Heel erg bedankt voor het eten... en het gezelschap.” Zijn ogen gleden naar mij. “Als ik het ooit opbreng om iets overheerlijks te koken, zal ik jullie wel eens uitnodigen.”
Hij liep al naar de hal voor één van ons drieën kon reageren. Kirsten kwam in beweging en vloog achter hem aan om de deur voor hem te openen. “Het was eh... verfrissend dat je er was, Flynn,” zei ze met een korte blik naar mevrouw Bell.
Flynn grijnsde. “Bedankt. Oh, en Nina...” Hij keek om naar mij. “Er zit wat tomatensaus op je shirtje.” Hij knipoogde en stapte toen de gang op.
Sprakeloos bleef ik zitten. Ik keek afwezig nar mijn shirtje en stond toen op om een ander aan te trekken. Mijn oren suisden toen ik naar mijn slaapkamer liep en ik voelde me als verdoofd. Ik besefte maar al te goed dat Flynn me niet was vergeten. Anders had hij nooit die tattoo laten zetten.
Ik verkleedde me en zakte op de rand van het bed neer. Verward legde ik mijn hand op mijn linkerpols, op dezelfde plek als waar Flynn de tattoo had. Plotseling moest ik vechten tegen mijn tranen.
Hoe lang ik daar zat voor Kirsten naar me toe kwam, weet ik niet. Het voelde als uren en ik schrok daarom behoorlijk toen Kirs ineens op de deur klopte. “Is alles oké?” Ze stak haar hoofd om het hoekje van de deur en zag hoe ik mijn eigen pols bijna fijnkneep.
“Ja, hoor,” piepte ik, hoewel het overduidelijk niet goed met me ging. Kirsten had dat ook door en plofte naast me op mijn bed.
“Je kunt mij niet om de tuin leiden, Nina. Ik kan heus wel aan je zien dat er iets aan de hand is. Je ziet zo wit als een lijk. Vertel op, wat heeft Flynn tegen je gezegd?” Ze klonk strijdlustig.
“Niets,” zei ik zacht. “Hij heeft een tattoo op zijn pols.”
Even bleef het stil. “Dus? Dat moet hij zelf weten. Als hij zijn lichaam wil verpesten...”
Ik onderbrak haar. “Het is een negen.” Mijn stem trilde. “Hij heeft een tattoo op zijn pols en het is een negen.”
Kirs moest duidelijk even nadenken, maar toen veranderde haar gezichtsuitdrukking van verbaasd naar geschokt naar ongelovig. “Weet je het zeker?” vroeg ze.
Gefrustreerd krabbelde ik overeind. “Het is de tekening die ik hem heb gegeven toen we naar ons prom-feestje gingen. Je weet wel, ik heb hem toen gemaakt met houtskool en ik zat er helemaal onder. Mijn moeder was woest toen ze zag dat ik er mijn prom-jurk mee verpest had.”
Kirsten zette grote ogen op. “Echt waar? Die tekening?!”
Ik knikte somber. “Jep. Die tekening.”
De voordeur klapte dicht en Kirsten kwam vol ornaat de kamer binnengewandeld. “Die stond echt in het uiterste hoekje weggestopt,” merkte ze op terwijl ze met een sierlijk gebaar de fles op de tafel zette. “Waar is mevrouw Bell?”
Haar woorden kwamen amper binnen. Flynn had heel subtiel zijn armen weer onder de tafel gestoken zodat de tattoo weer onzichtbaar voor me was, maar ik kon aan zijn ogen zien dat hij het gewenste effect had bereikt.
Toen Kirsten niet direct antwoord kreeg, herhaalde ze haar vraag ongeduldig. Flynn antwoordde dat ze even naar het toilet was, maar hun stemmen klonken dof in mijn oren. Het was alsof alle lucht uit mijn longen was geperst.
Flynn had een negen in zijn pols laten tatoeëren. Míjn negen. Ik had de tekening voor hem gemaakt omdat hij uiteindelijk na lang zeuren had toegegeven om met me naar het prom-feestje te gaan. Ik kon me nog herinneren dat hij me had beloofd de tekening in te lijsten.
Nine. Mijn bijnaam... Ik glimlachte onbewust. Enkele weken na onze eerste, legendarische ontmoeting waren we al beste vrienden. Toen Flynn erachter kwam dat ik op negen september jarig was, begon hij me vaak plagend Nine te noemen. Het werd min of meer mijn roepnaam, totdat Flynn plotseling was vertrokken. De naam was in stilte verbannen en ik had hem nooit meer gehoord. Zelfs nu hij weer terug was, had hij me nog niet één keer bij die naam genoemd.
Ik vroeg me af wat hem tegenhield, maar diep in mijn hart wist ik het antwoord wel; waarschijnlijk was het voor Flynn ook te pijnlijk...
“Nina, luister je wel?” vroeg Kirsten ongeduldig.
Ik keek haar vragend aan, ietwat in verwarring gebracht door haar bitse stem. “Sorry, waar hadden we het over?”
“Ik had het erover dat we nu geen tortilla’s meer over hebben voor morgen. Zo te zien is alles opgegaan,” herhaalde ze haar woorden. Ze glimlachte cynisch naar Flynn. “Ik blijf erbij; we hadden je nooit uit moeten nodigen.”
Mevrouw Bell duwde de woonkamerdeur weer open. “Ach kom nou, Kirsten, niet zo grof. Het is nog steeds gezellig, of niet soms? Ik ben blij om te zien dat jullie elkaar nog niet bewerkt hebben met jullie messen of borden. Dat doet me goed.” Ze glimlachte even naar Flynn en ging weer op haar stoel zitten.
Er ontstond een verhitte discussie tussen Kirsten en mevrouw Bell en ik verzonk weer in mijn gedachten. Koortsachtig dacht ik na. Ik wist dat de tattoo nieuw moest zijn, of in ieder geval van de laatste vier jaar. Ik kende Flynn van onder tot boven en ik had het heus wel geweten als hij een tattoo had laten zetten... Bovendien was de tekening te recent. Ik kon niet geloven dat hij die nog had...
Kirsten gaf zich over en mopperde verongelijkt terwijl ze de glazen begon in te schenken. Flynn, die al die tijd zijn mond had dichtgehouden, stond op. “Voor mij hoef je niet meer in te schenken, Kirsten. Ik heb nog een afspraak waar ik bijna naartoe moet.” Hij deed een stapje naar achteren en schoof zijn stoel achteruit. “Heel erg bedankt voor het eten... en het gezelschap.” Zijn ogen gleden naar mij. “Als ik het ooit opbreng om iets overheerlijks te koken, zal ik jullie wel eens uitnodigen.”
Hij liep al naar de hal voor één van ons drieën kon reageren. Kirsten kwam in beweging en vloog achter hem aan om de deur voor hem te openen. “Het was eh... verfrissend dat je er was, Flynn,” zei ze met een korte blik naar mevrouw Bell.
Flynn grijnsde. “Bedankt. Oh, en Nina...” Hij keek om naar mij. “Er zit wat tomatensaus op je shirtje.” Hij knipoogde en stapte toen de gang op.
Sprakeloos bleef ik zitten. Ik keek afwezig nar mijn shirtje en stond toen op om een ander aan te trekken. Mijn oren suisden toen ik naar mijn slaapkamer liep en ik voelde me als verdoofd. Ik besefte maar al te goed dat Flynn me niet was vergeten. Anders had hij nooit die tattoo laten zetten.
Ik verkleedde me en zakte op de rand van het bed neer. Verward legde ik mijn hand op mijn linkerpols, op dezelfde plek als waar Flynn de tattoo had. Plotseling moest ik vechten tegen mijn tranen.
Hoe lang ik daar zat voor Kirsten naar me toe kwam, weet ik niet. Het voelde als uren en ik schrok daarom behoorlijk toen Kirs ineens op de deur klopte. “Is alles oké?” Ze stak haar hoofd om het hoekje van de deur en zag hoe ik mijn eigen pols bijna fijnkneep.
“Ja, hoor,” piepte ik, hoewel het overduidelijk niet goed met me ging. Kirsten had dat ook door en plofte naast me op mijn bed.
“Je kunt mij niet om de tuin leiden, Nina. Ik kan heus wel aan je zien dat er iets aan de hand is. Je ziet zo wit als een lijk. Vertel op, wat heeft Flynn tegen je gezegd?” Ze klonk strijdlustig.
“Niets,” zei ik zacht. “Hij heeft een tattoo op zijn pols.”
Even bleef het stil. “Dus? Dat moet hij zelf weten. Als hij zijn lichaam wil verpesten...”
Ik onderbrak haar. “Het is een negen.” Mijn stem trilde. “Hij heeft een tattoo op zijn pols en het is een negen.”
Kirs moest duidelijk even nadenken, maar toen veranderde haar gezichtsuitdrukking van verbaasd naar geschokt naar ongelovig. “Weet je het zeker?” vroeg ze.
Gefrustreerd krabbelde ik overeind. “Het is de tekening die ik hem heb gegeven toen we naar ons prom-feestje gingen. Je weet wel, ik heb hem toen gemaakt met houtskool en ik zat er helemaal onder. Mijn moeder was woest toen ze zag dat ik er mijn prom-jurk mee verpest had.”
Kirsten zette grote ogen op. “Echt waar? Die tekening?!”
Ik knikte somber. “Jep. Die tekening.”
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
-
Lovereading
- Puntenslijper
- Berichten: 12
- Lid geworden op: 09 mei 2013 18:44
Erg leuk geschreven.. Ik heb alles in één keer uitgelezen.. Dat zegt wel wat Hopelijk ga je snel weer verder
Hopelijk ga je snel weer verderZoooooo. Ik moest weer even super veel inhalen, maaaaaaar super leuk! Die 'Nine' is wel leuk bedacht.
Geeft het verhaal wat speciaals. Verder weeeeet ik zeker dat Nina Flynn nog super leuk vindt, maar ze zich zo gedraagt door Kirsten. De meeloper. :p
Ga snel verder!
Geeft het verhaal wat speciaals. Verder weeeeet ik zeker dat Nina Flynn nog super leuk vindt, maar ze zich zo gedraagt door Kirsten. De meeloper. :p
Ga snel verder!
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
Je hebt er een nieuwe lezer bij! 
Vind het een erg mooi verhaal en (eerlijk gezegd onverwacht) erg origineel. Ik vind dat je het conflict waar in Nina verkeerd erg mooi neer hebt gezet. Je karakters komen erg duidelijk naar voren en dat maakt de handelingen die ze doen voor de lezer begrijpelijk. Ik vind vooral het element van de "nine" erg gaaf bedacht.
Een topper!
Vind het een erg mooi verhaal en (eerlijk gezegd onverwacht) erg origineel. Ik vind dat je het conflict waar in Nina verkeerd erg mooi neer hebt gezet. Je karakters komen erg duidelijk naar voren en dat maakt de handelingen die ze doen voor de lezer begrijpelijk. Ik vind vooral het element van de "nine" erg gaaf bedacht.
Een topper!
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
@Saevir, ik heb je reactie al vijf keer gelezen sinds ik hem ontdekte (nog geen vijf minuten geleden) en ik zit echt met een grote grijns hier naar mijn beeldscherm te staren. :3 Ik vind het erg gaaf dat je meeleest. ;o Ik ben ook heel blij dat je het verhaal origineel vindt, die had ik nog niet eerder gehoord haha. En wederom kan ik Jenny bedanken vanwege het 'nine'-element. Ik vind het zelf een heel gaaf gegeven, vooral omdat Nine en Nina erg op elkaar lijkt. <3 Daarom heb ik stiekem ook Ninah veranderd in Nina, dus zonder H.
Ik hoop snel weer een stukje te hebben, ik ga er zeker weten vanavond aan werken als ik thuis ben van school. Ik heb in ieder geval een hele voorraad. Ik zit in deel 2 van het rollenspel met Jenny en inmiddels zitten we samen al in deel 6, dus... (aa) Verder heb ik op school enkele beta's gevonden, die mijn verhaal van kop tot staart willen nakijken mocht het eens af komen. Het zijn tot nu toe allemaal leraren en één leerling, dus ik heb nog ongeveer drie of twee leerlingen nodig. ;D
Ik hoop snel weer een stukje te hebben, ik ga er zeker weten vanavond aan werken als ik thuis ben van school. Ik heb in ieder geval een hele voorraad. Ik zit in deel 2 van het rollenspel met Jenny en inmiddels zitten we samen al in deel 6, dus... (aa) Verder heb ik op school enkele beta's gevonden, die mijn verhaal van kop tot staart willen nakijken mocht het eens af komen. Het zijn tot nu toe allemaal leraren en één leerling, dus ik heb nog ongeveer drie of twee leerlingen nodig. ;D
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Er viel een stilte. Het scheelde niets of ik had Kirstens hersenen kunnen horen kraken, zo’n diepe frons stond er in haar voorhoofd. Uiteindelijk schudde ze gefrustreerd haar hoofd. “Ik vraag me echt af wat hij zich in zijn hoofd haalt. Het was allemaal veel makkelijker geweest als hij was weggebleven, of niet?” Ze keek me onderzoekend aan.
Ik haalde mijn schouders op en zweeg een tijdje, voor ik zei: “Ik vermoed dat morgen de journalisten wel voor de deur zullen staan. Als Flynns adres al is vrijgegeven...”
Kirsten keek me van opzij aan. “Weet je dat zeker? Op het nieuws zeiden ze toch dat er nog geen informatie was?” Ze dacht even na. “Aan de andere kant, er is al wel een pakje binnengekomen van een fan.” Ze zuchtte dramatisch. “Er zullen vast wel leden van zijn crew zijn die iets hebben losgelaten. Flynns wereld is enorm.”
Ik glimlachte triest. “Dan heeft hij wel betrouwbare crewleden als ze zijn adres doorspelen aan de media.”
Kirsten knikte langzaam. “Ik kan het me bijna niet voorstellen dat ze dat zouden doen.” Ze sloeg met een vuist op het witte dekbed. “Het zit ons ook niet mee, hè?”
Ineens had ik moeite om mijn tranen binnen te houden. Voor ik het wist, begon ik te huilen. Beschaamd veegde ik langs mijn ogen, maar de tranen bleven komen. Telkens werd ik teruggesleept naar het moment dat hij me wakker kuste, naar het moment dat mijn hele wereld, die slechts op wankele, dunne palen stond, ineen stortte. Ik kon het maar niet uit mijn hoofd zetten, raakte erdoor in verwarring en het frustreerde me, want ik kon het niet uitstaan dat ik nog steeds werd geraakt door Flynns typische gedrag. Het was Flynn, nota bene!
Kirsten keek me meelevend aan en sloeg haar armen om me heen. Ze probeerde me wat te troosten, maar als er iets was waarin Kirsten niet goed was, was het wel mensen geruststellen. Een beetje stuntelig zat ze tegen me aan terwijl ze me over mijn rug streek.
Ik verzamelde al mijn moed en zei uiteindelijk schor: “Kirs, er is iets wat ik je nog niet heb verteld.” Ik beet op mijn lip en veegde weer langs mijn wangen. Kirsten liet me weer los en keek me vragend aan, maar ik wendde mijn blik af. Bijna schoorvoetend vertelde ik haar hoe het ging tijdens het feestje. Hoe ik Flynn na vier jaar weer had ontmoet. Zijn stormachtige begroeting, die nu nog steeds mijn hoofd op hol bracht.
“Hij heeft wát gedaan?!” riep Kirsten woedend, voor ze besefte dat dat me helemaal niet hielp. Meteen liet ze erop volgen: “Sorry. Maar dat is echt onmogelijk. Híj is onmogelijk.”
Ik staarde naar mijn knieën. “Het ergste van alles is nog dat ik toe moet geven dat het onwijs goed voelde...” Ik slikte een brok in mijn keel weg. “Het voelde zo vertrouwd dat... dat het pijn vanbinnen deed.”
Ze legde haar hand op mijn schouder en kneep zachtjes. Toen ik haar aankeek, zag ik de bezorgde blik in haar ogen. “Ik denk dat dat wel normaal is, eigenlijk. Je hebt zoveel met hem meegemaakt en je hebt ook nooit echt de tijd gekregen om over hem heen te stappen. Ik denk dat je hem gewoon nog steeds miste.”
Ik beet op mijn lip en gaf toen toe: “Hij heeft me nooit eerder gekust sinds gisteren.”
Daar leek ze nogal van te schrikken. “Echt...?” Ze keek me verbaasd aan. “Ik bedoel, ik dacht echt dat jullie wel een koppel waren. Of dat jullie toch echt al hadden gekust. Op ons promfeestje misschien, of eerder...”
Beschaamd staarde ik weer naar de grond toen ik merkte dat ik begon te blozen. “Wel, ja... Dat had ik gehoopt. Maar dat gebeurde niet. Toen Flynn had gezongen was hij ineens weg en... nou ja, je weet wat er daarna gebeurde. We hebben elkaar vrijwel niet meer gesproken sinds die avond.”
Kirsten had haar blik vastgezogen aan de handvaten van mijn kledingkast. Ze leek er bijna door gehypnotiseerd te zijn. “Oh... Maar ik snap nog steeds niet dat hij je zo snel heeft kunnen laten zitten, toen.”
Schokschouderend keek ik de andere kant op. Ik werd er niet graag aan herinnerd. “Blijkbaar kon hij het.”
Voor Kirsten de kans had om me te antwoorden, riep mevrouw Bell vanuit de woonkamer. “Komen jullie nog? Ik heb de wijn vast ingeschonken!”
Ietwat grinnikend stond ik op. “Ik was bijna vergeten dat we nog een gast hadden.”
“Geloof me,” merkte Kirsten op, “je bent niet de enige.”
Mevrouw Bell zat met haar wijnglas in haar hand in een tijdschrift te bladeren. Het was duidelijk een roddelblaadje van Kirsten, die die ondingen nodig had voor haar werk. De buurvrouw had een bedachtzame frons op haar gezicht en keek uiteindelijk op. “Jullie hebben mij nooit verteld dat Flynn zo bekend is,” zei ze verongelijkt.
Ik ging op mijn stoel zitten. “Ik vond het niet zo belangrijk,” merkte ik droogjes op. “Bovendien had ik wel verwacht dat Flynn het zelf wel had verteld met zijn arrogante kop. Hij schept volgens mij maar al te graag op over zijn ongewone talent.”
“Nina! Als er iets is wat ik belangrijk had gevonden, was het dat wel geweest!” Ze kreeg een geheimzinnige glimlach op haar gezicht. “Besef je wel Nina, dat als je zijn vriendinnetje wordt, dat je dan voor de rest van je leven niet meer hoeft te werken?”
Hoewel het duidelijk was dat ze me zat te plagen, viel die opmerking niet helemaal goed. Ik trok mijn lippen in een smalle streep en balde mijn vuisten. Omdat ik niets zei, besloot Kirsten voor mij te antwoorden.
“Daar zal ze vast wel over hebben nagedacht,” zei ze langzaam, “maar Nina is verstandig, oh, gelukkig wel! Als ze alleen daarom met Flynn zou gaan zou ze geen leven hebben.” Ze sloeg haar armen over elkaar. “Toch, Nina?”
Ik nam een slokje van mijn wijn en knikte toen. “Ik heb het overwogen, inderdaad. Een halve seconde. En daarna bedacht ik me weer dat Flynn een enorme eikel is. Ik was meteen genezen.”
Mevrouw Bell legde het tijdschrift aan de kant en besloot op een ander onderwerp over te gaan. “Hoe laat is het?” vroeg ze voor de verandering.
Kirsten rekte haar hals om op de klok boven de deur naar de hal te kijken. “Bijna half acht.”
“Hmm…” Mevrouw Bell kwam overeind. “Dan ga ik maar eens. Mijn soap begint bijna, zie je.” Ze glimlachte. “Bedankt voor de uitnodiging en het eten, meisjes. Ik zie jullie morgen weer.”
Ik stond ook op en liep naar haar toe, om een kus op haar beide wangen te drukken. “Het was leuk dat u er was.”
“Daar ben ik al blij om.” Ze nam ook afscheid van Kirsten en even later viel de voordeur in het slot.
Langzaam draaide ik me om naar Kirsten. We keken elkaar even met een ongewoon samenzweerderige blik aan en barstten toen allebei in een gierende lachbui uit.
Ik haalde mijn schouders op en zweeg een tijdje, voor ik zei: “Ik vermoed dat morgen de journalisten wel voor de deur zullen staan. Als Flynns adres al is vrijgegeven...”
Kirsten keek me van opzij aan. “Weet je dat zeker? Op het nieuws zeiden ze toch dat er nog geen informatie was?” Ze dacht even na. “Aan de andere kant, er is al wel een pakje binnengekomen van een fan.” Ze zuchtte dramatisch. “Er zullen vast wel leden van zijn crew zijn die iets hebben losgelaten. Flynns wereld is enorm.”
Ik glimlachte triest. “Dan heeft hij wel betrouwbare crewleden als ze zijn adres doorspelen aan de media.”
Kirsten knikte langzaam. “Ik kan het me bijna niet voorstellen dat ze dat zouden doen.” Ze sloeg met een vuist op het witte dekbed. “Het zit ons ook niet mee, hè?”
Ineens had ik moeite om mijn tranen binnen te houden. Voor ik het wist, begon ik te huilen. Beschaamd veegde ik langs mijn ogen, maar de tranen bleven komen. Telkens werd ik teruggesleept naar het moment dat hij me wakker kuste, naar het moment dat mijn hele wereld, die slechts op wankele, dunne palen stond, ineen stortte. Ik kon het maar niet uit mijn hoofd zetten, raakte erdoor in verwarring en het frustreerde me, want ik kon het niet uitstaan dat ik nog steeds werd geraakt door Flynns typische gedrag. Het was Flynn, nota bene!
Kirsten keek me meelevend aan en sloeg haar armen om me heen. Ze probeerde me wat te troosten, maar als er iets was waarin Kirsten niet goed was, was het wel mensen geruststellen. Een beetje stuntelig zat ze tegen me aan terwijl ze me over mijn rug streek.
Ik verzamelde al mijn moed en zei uiteindelijk schor: “Kirs, er is iets wat ik je nog niet heb verteld.” Ik beet op mijn lip en veegde weer langs mijn wangen. Kirsten liet me weer los en keek me vragend aan, maar ik wendde mijn blik af. Bijna schoorvoetend vertelde ik haar hoe het ging tijdens het feestje. Hoe ik Flynn na vier jaar weer had ontmoet. Zijn stormachtige begroeting, die nu nog steeds mijn hoofd op hol bracht.
“Hij heeft wát gedaan?!” riep Kirsten woedend, voor ze besefte dat dat me helemaal niet hielp. Meteen liet ze erop volgen: “Sorry. Maar dat is echt onmogelijk. Híj is onmogelijk.”
Ik staarde naar mijn knieën. “Het ergste van alles is nog dat ik toe moet geven dat het onwijs goed voelde...” Ik slikte een brok in mijn keel weg. “Het voelde zo vertrouwd dat... dat het pijn vanbinnen deed.”
Ze legde haar hand op mijn schouder en kneep zachtjes. Toen ik haar aankeek, zag ik de bezorgde blik in haar ogen. “Ik denk dat dat wel normaal is, eigenlijk. Je hebt zoveel met hem meegemaakt en je hebt ook nooit echt de tijd gekregen om over hem heen te stappen. Ik denk dat je hem gewoon nog steeds miste.”
Ik beet op mijn lip en gaf toen toe: “Hij heeft me nooit eerder gekust sinds gisteren.”
Daar leek ze nogal van te schrikken. “Echt...?” Ze keek me verbaasd aan. “Ik bedoel, ik dacht echt dat jullie wel een koppel waren. Of dat jullie toch echt al hadden gekust. Op ons promfeestje misschien, of eerder...”
Beschaamd staarde ik weer naar de grond toen ik merkte dat ik begon te blozen. “Wel, ja... Dat had ik gehoopt. Maar dat gebeurde niet. Toen Flynn had gezongen was hij ineens weg en... nou ja, je weet wat er daarna gebeurde. We hebben elkaar vrijwel niet meer gesproken sinds die avond.”
Kirsten had haar blik vastgezogen aan de handvaten van mijn kledingkast. Ze leek er bijna door gehypnotiseerd te zijn. “Oh... Maar ik snap nog steeds niet dat hij je zo snel heeft kunnen laten zitten, toen.”
Schokschouderend keek ik de andere kant op. Ik werd er niet graag aan herinnerd. “Blijkbaar kon hij het.”
Voor Kirsten de kans had om me te antwoorden, riep mevrouw Bell vanuit de woonkamer. “Komen jullie nog? Ik heb de wijn vast ingeschonken!”
Ietwat grinnikend stond ik op. “Ik was bijna vergeten dat we nog een gast hadden.”
“Geloof me,” merkte Kirsten op, “je bent niet de enige.”
Mevrouw Bell zat met haar wijnglas in haar hand in een tijdschrift te bladeren. Het was duidelijk een roddelblaadje van Kirsten, die die ondingen nodig had voor haar werk. De buurvrouw had een bedachtzame frons op haar gezicht en keek uiteindelijk op. “Jullie hebben mij nooit verteld dat Flynn zo bekend is,” zei ze verongelijkt.
Ik ging op mijn stoel zitten. “Ik vond het niet zo belangrijk,” merkte ik droogjes op. “Bovendien had ik wel verwacht dat Flynn het zelf wel had verteld met zijn arrogante kop. Hij schept volgens mij maar al te graag op over zijn ongewone talent.”
“Nina! Als er iets is wat ik belangrijk had gevonden, was het dat wel geweest!” Ze kreeg een geheimzinnige glimlach op haar gezicht. “Besef je wel Nina, dat als je zijn vriendinnetje wordt, dat je dan voor de rest van je leven niet meer hoeft te werken?”
Hoewel het duidelijk was dat ze me zat te plagen, viel die opmerking niet helemaal goed. Ik trok mijn lippen in een smalle streep en balde mijn vuisten. Omdat ik niets zei, besloot Kirsten voor mij te antwoorden.
“Daar zal ze vast wel over hebben nagedacht,” zei ze langzaam, “maar Nina is verstandig, oh, gelukkig wel! Als ze alleen daarom met Flynn zou gaan zou ze geen leven hebben.” Ze sloeg haar armen over elkaar. “Toch, Nina?”
Ik nam een slokje van mijn wijn en knikte toen. “Ik heb het overwogen, inderdaad. Een halve seconde. En daarna bedacht ik me weer dat Flynn een enorme eikel is. Ik was meteen genezen.”
Mevrouw Bell legde het tijdschrift aan de kant en besloot op een ander onderwerp over te gaan. “Hoe laat is het?” vroeg ze voor de verandering.
Kirsten rekte haar hals om op de klok boven de deur naar de hal te kijken. “Bijna half acht.”
“Hmm…” Mevrouw Bell kwam overeind. “Dan ga ik maar eens. Mijn soap begint bijna, zie je.” Ze glimlachte. “Bedankt voor de uitnodiging en het eten, meisjes. Ik zie jullie morgen weer.”
Ik stond ook op en liep naar haar toe, om een kus op haar beide wangen te drukken. “Het was leuk dat u er was.”
“Daar ben ik al blij om.” Ze nam ook afscheid van Kirsten en even later viel de voordeur in het slot.
Langzaam draaide ik me om naar Kirsten. We keken elkaar even met een ongewoon samenzweerderige blik aan en barstten toen allebei in een gierende lachbui uit.
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Sorry dat het zo lang duurt voor ik een reactie plaats. Op dit moment loop ik een beetje vast met al mijn schrijfwerk, due to een schrijversdip. Het zal nog even duren voor ik daaruit ben.
Ook was het stukje hierboven het einde van hoofdstuk 3, meaning dat ik nu al in hoofdstuk 4 ben aangeland en het verhaal nog steeds op gang moet komen. Nynn - zoals ik hun relatie noem - heeft nog een heleboel leuke en ook epische momenten voor de boeg. Ik ben echt helemaal weg van hen en ik kan niet wachten om eraan verder te schrijven, maar het lukt gewoon niet nu. (:
Verder wil ik jullie bedanken voor de OV+, ik miste wel wat reacties maar het kan zijn dat sommigen gewoon niet gezien hebben dat er een stukje is bijgekomen. (: Hopelijk heb ik dit weekend een stukje af, maar ik kan niets beloven.
Ook was het stukje hierboven het einde van hoofdstuk 3, meaning dat ik nu al in hoofdstuk 4 ben aangeland en het verhaal nog steeds op gang moet komen. Nynn - zoals ik hun relatie noem - heeft nog een heleboel leuke en ook epische momenten voor de boeg. Ik ben echt helemaal weg van hen en ik kan niet wachten om eraan verder te schrijven, maar het lukt gewoon niet nu. (:
Verder wil ik jullie bedanken voor de OV+, ik miste wel wat reacties maar het kan zijn dat sommigen gewoon niet gezien hebben dat er een stukje is bijgekomen. (: Hopelijk heb ik dit weekend een stukje af, maar ik kan niets beloven.
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Ik dacht dat ik gereageerd had, blijkbaar toch niet 
In ieder geval sorry voor m'n late reactie!
Dat gedeelte van die negen vind ik echt goed. Ook gewoon hoe je Nina er op laat reageren! Lijkt er toch wel op dat Flynn Nina wel heeeel graag terug wil..Ben heel benieuwd hoe het allemaal verder gaat! Aan de ene kant wil ik dat ze elkaar terugkrijgen, maar aan de andere gun ik dat Flynn niet!
Dit verhaal is echt mijn favoriet. Vooral je schrijfstijl, geweldig gewoon. <3
Zou super zijn als dit verhaal naar een uitgever kon - ook al weet ik nog niet hoe het afloopt, het zal een verrassend einde zijn! Als dit nog maar het begin is... ;p
Succes met verder schrijven, keep going! Je kunt het echt (:
In ieder geval sorry voor m'n late reactie!
Dat gedeelte van die negen vind ik echt goed. Ook gewoon hoe je Nina er op laat reageren! Lijkt er toch wel op dat Flynn Nina wel heeeel graag terug wil..Ben heel benieuwd hoe het allemaal verder gaat! Aan de ene kant wil ik dat ze elkaar terugkrijgen, maar aan de andere gun ik dat Flynn niet!
Dit verhaal is echt mijn favoriet. Vooral je schrijfstijl, geweldig gewoon. <3
Zou super zijn als dit verhaal naar een uitgever kon - ook al weet ik nog niet hoe het afloopt, het zal een verrassend einde zijn! Als dit nog maar het begin is... ;p
Succes met verder schrijven, keep going! Je kunt het echt (:
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Dank je, Anneke. (: Ik heb echt ontzettend lang over die negen na moeten denken, want ik wilde echt dat het een speciaal iets zou worden. Net zoals Flynns smoothieverslaving. <3
Zelf ben ik helemaal verliefd op het karakter van Flynn. Ik vind hem echt ontzettend goed gelukt. En ik geloof dat Kirsten ook wel aardig naar voren komt zoals ik het wil. Iemand maakte in dit onderwerp een keer een opmerking waar ik ontzettend blij me was, omdat ze de spijker op zijn op sloeg. Anyways, ik heb bijna een nieuw stukje klaar. Hopelijk kan ik het vanavond erop zetten. (:
Zelf ben ik helemaal verliefd op het karakter van Flynn. Ik vind hem echt ontzettend goed gelukt. En ik geloof dat Kirsten ook wel aardig naar voren komt zoals ik het wil. Iemand maakte in dit onderwerp een keer een opmerking waar ik ontzettend blij me was, omdat ze de spijker op zijn op sloeg. Anyways, ik heb bijna een nieuw stukje klaar. Hopelijk kan ik het vanavond erop zetten. (:
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Zoals beloofd! Friggin' hoofdstuk VIER.
Ik nam een slok van mijn wijn en genoot van de koele avondbries. De zon was allang onder en het begon langzaam maar zeker een beetje af te koelen. Eigenlijk was het nu pas verdraaglijk om buiten te zijn, wat ook de reden was dat Kirsten en ik in onze pyjama om half één ’s nachts in de vensterbank zaten, onze benen bungelend uit het slaapkamerraam.
“Weet je...” mompelde Kirsten, terwijl ze de rook van haar sigaret de avondlucht in blies. Sinds een jaar rookte ze, waar ik het nog steeds niet helemaal mee eens was. Maar ze deed het maar heel af en toe – op avonden als deze bijvoorbeeld – en kreeg het op de een of andere manier voor elkaar om er niet verslaafd aan te raken.
“Nou...?” antwoordde ik traag terwijl ik met mijn hoofd tegen het droge hout van de raamlijst leunde. Ik vocht tegen mijn vermoeidheid.
“Luigi is ontslagen.” Ze klonk een beetje verdrietig. “Na het project waar we samen aan werkten, je weet wel, over Aria Wheathly en Devon McLare en hun hele verloving die nog niet officiëel is... Hij heeft heel koeltjes de zak gekregen. Ik vond het echt gemeen.”
“Echt?” Ik probeerde echt op te letten, maar ik wist nu al niet mee waar het over ging. “Waarom moest hij weg?”
“Oh, Darren, onze nieuwe afdelingsmanager, zei dat we mensen kwijt moesten omdat het anders teveel zou gaan kosten.” Kirsten snoof verontwaardigd. “Sinds hij er is, hebben we allemaal dubbel werk. Luigi was al het derde ontslag deze maand. En bovendien is Darren ook een Flynn-fan, want hij wil constant dat we artikelen over hem schrijven.”
Een onbehaaglijk gevoel kroop over mijn rug naar mijn nek en bezorgde me kippenvel. “Schrijf je dan ook echt over Flynn?”
“Ja. Tenminste, ik moet het doen met wat er over hem te schrijven valt. Flynn is zo vaag en uiteenlopend met zijn antwoorden dat je soms niet weet wat nou waarheid is.” Kirsten zette haar wijnglas in de vensterbank, klemde haar sigaret tussen haar lippen en haalde het elastiekje, dat haar zwartgeverfde haren in een warrige, uitgezakte staart bij elkaar hield, uit de klitten en kamde met haar vingers door haar haren om er opnieuw een staart in te binden. “Volgens mij dringt het totaal niet tot Darren door dat Flynn per ongeluk in hetzelfde appartement woont als ik. Anders zou ik geen leven meer hebben.”
Ik nam een slokje van mijn wijn en zette het glas toen naast dat van Kirsten. Een glimlachje speelde om mijn lippen. “Mevrouw Bell was opvallend snel verdwenen nadat Flynn wegging,” zei ik. “Volgens mij heeft ze de Flynn-ziekte te pakken.”
Er verscheen een grote grijns op Kirstens gezicht. Een tijdje geleden had zij de hysterie van alle fans, die door iedereen Butterflyns werden genoemd, tot de ‘Flynn-ziekte’ omgedoopt. “Dat is heel goed mogelijk, behalve dan dat ze hem waarschijnlijk nog nooit een noot heeft horen zingen,” grapte ze.
Ik kreunde en liet mijn hoofd weer tegen de raamlijst vallen. “Dat is maar goed ook. Anders zou ze hem nog meer aanbidden dan dat ze nu al doet.” Ik wreef in mijn ogen en liet mijn hand toen slap in mijn schoot vallen.
Achter ons hoorden we Kiwi een diepe zucht slaken, waarna hij overeind kwam om zijn bed op te maken. Ik rekte mijn hals, om naar hem om te kijken. Ik kon aan hem zien dat ook hij het nog steeds erg warm had.
“Hij was vandaag opvallend rustig,” merkte Kirsten op.
“Wat zou jij zijn als het zó warm was en je zo’n dikke vacht had als hij?” merkte ik droogjes op. Ik pakte mijn glas, dronk het leeg en slingerde mijn benen over de vensterbank. Pas toen drong mijn vermoeidheid door, want even duizelde het voor mijn ogen en wankelde ik op mijn benen.
“Misschien moeten we maar gaan slapen,” stelde Kirsten voor. “Het loopt al tegen kwart voor één en morgenochtend verwachten ze dat ik weer fris en fruitig voor de deur sta om negen uur.”
Ik gaapte uitgebreid. “Verhuis jij Kiwi maar naar de keuken, dan zal ik het raam sluiten.” Terwijl Kirsten Kiwi’s mand naar de keuken versleepte, boog ik me voorover uit het raam om het te sluiten. Toen ik een blik naar beneden wierp, zag ik een gestalte op de stoeprand zitten. Fronsend kneep ik mijn ogen samen om de persoon wat beter te kunnen onderscheiden. En terwijl ik, uit het raam hangend, houvast zoekend bij het hengsel waarmee ik het raam kon dichtklikken, probeerde te bedenken waarom iemand om kwart voor één ’s nachts buiten op de stoeprand zou zitten, stond de gestalte beneden op en klopte hij zijn korte broek af.
Mijn ogen werden groot van verbazing. Ik kende maar één iemand met die houding, die zichtbare nonchalance. Dat was Flynn. Zou hij ons afgeluisterd hebben...? Of had hij niet gemerkt dat wij nog zaten te praten? We hadden expres rekening gehouden met de buurt, gezien we enkele buren hadden die er een handje van hadden bij het minste of geringste uit hun vel te vliegen, en bovendien was het kwart voor één. Er waren niet veel mensen die om kwart voor één ’s nachts, op een maandagavond, in de vensterbank zaten te praten over een mislukte dinnerparty.
Eerst wilde ik naar Flynn roepen, vragen wat hij daar beneden deed in plaats van in zijn bed liggen en slapen. Maar aan de andere kant had ik geen zin om boze buren op de hals te halen en bovendien, ik had toch een hekel aan hem...?
Met een gefrustreerde knal gooide ik het raam dicht en zette het op de kierstand. Daarna begon ik te zoeken naar de elektrische vliegenmepper om alle muskieten en andere stiekem binnengevlogen beestjes een snelle maar pijnlijke dood te bezorgen.
--
Misschien ben ik trouwens wat veeleisend, maar stiekem vind ik het leuker om reacties te krijgen dan OV+, so feel free... (:
- 4. -
Ik nam een slok van mijn wijn en genoot van de koele avondbries. De zon was allang onder en het begon langzaam maar zeker een beetje af te koelen. Eigenlijk was het nu pas verdraaglijk om buiten te zijn, wat ook de reden was dat Kirsten en ik in onze pyjama om half één ’s nachts in de vensterbank zaten, onze benen bungelend uit het slaapkamerraam.
“Weet je...” mompelde Kirsten, terwijl ze de rook van haar sigaret de avondlucht in blies. Sinds een jaar rookte ze, waar ik het nog steeds niet helemaal mee eens was. Maar ze deed het maar heel af en toe – op avonden als deze bijvoorbeeld – en kreeg het op de een of andere manier voor elkaar om er niet verslaafd aan te raken.
“Nou...?” antwoordde ik traag terwijl ik met mijn hoofd tegen het droge hout van de raamlijst leunde. Ik vocht tegen mijn vermoeidheid.
“Luigi is ontslagen.” Ze klonk een beetje verdrietig. “Na het project waar we samen aan werkten, je weet wel, over Aria Wheathly en Devon McLare en hun hele verloving die nog niet officiëel is... Hij heeft heel koeltjes de zak gekregen. Ik vond het echt gemeen.”
“Echt?” Ik probeerde echt op te letten, maar ik wist nu al niet mee waar het over ging. “Waarom moest hij weg?”
“Oh, Darren, onze nieuwe afdelingsmanager, zei dat we mensen kwijt moesten omdat het anders teveel zou gaan kosten.” Kirsten snoof verontwaardigd. “Sinds hij er is, hebben we allemaal dubbel werk. Luigi was al het derde ontslag deze maand. En bovendien is Darren ook een Flynn-fan, want hij wil constant dat we artikelen over hem schrijven.”
Een onbehaaglijk gevoel kroop over mijn rug naar mijn nek en bezorgde me kippenvel. “Schrijf je dan ook echt over Flynn?”
“Ja. Tenminste, ik moet het doen met wat er over hem te schrijven valt. Flynn is zo vaag en uiteenlopend met zijn antwoorden dat je soms niet weet wat nou waarheid is.” Kirsten zette haar wijnglas in de vensterbank, klemde haar sigaret tussen haar lippen en haalde het elastiekje, dat haar zwartgeverfde haren in een warrige, uitgezakte staart bij elkaar hield, uit de klitten en kamde met haar vingers door haar haren om er opnieuw een staart in te binden. “Volgens mij dringt het totaal niet tot Darren door dat Flynn per ongeluk in hetzelfde appartement woont als ik. Anders zou ik geen leven meer hebben.”
Ik nam een slokje van mijn wijn en zette het glas toen naast dat van Kirsten. Een glimlachje speelde om mijn lippen. “Mevrouw Bell was opvallend snel verdwenen nadat Flynn wegging,” zei ik. “Volgens mij heeft ze de Flynn-ziekte te pakken.”
Er verscheen een grote grijns op Kirstens gezicht. Een tijdje geleden had zij de hysterie van alle fans, die door iedereen Butterflyns werden genoemd, tot de ‘Flynn-ziekte’ omgedoopt. “Dat is heel goed mogelijk, behalve dan dat ze hem waarschijnlijk nog nooit een noot heeft horen zingen,” grapte ze.
Ik kreunde en liet mijn hoofd weer tegen de raamlijst vallen. “Dat is maar goed ook. Anders zou ze hem nog meer aanbidden dan dat ze nu al doet.” Ik wreef in mijn ogen en liet mijn hand toen slap in mijn schoot vallen.
Achter ons hoorden we Kiwi een diepe zucht slaken, waarna hij overeind kwam om zijn bed op te maken. Ik rekte mijn hals, om naar hem om te kijken. Ik kon aan hem zien dat ook hij het nog steeds erg warm had.
“Hij was vandaag opvallend rustig,” merkte Kirsten op.
“Wat zou jij zijn als het zó warm was en je zo’n dikke vacht had als hij?” merkte ik droogjes op. Ik pakte mijn glas, dronk het leeg en slingerde mijn benen over de vensterbank. Pas toen drong mijn vermoeidheid door, want even duizelde het voor mijn ogen en wankelde ik op mijn benen.
“Misschien moeten we maar gaan slapen,” stelde Kirsten voor. “Het loopt al tegen kwart voor één en morgenochtend verwachten ze dat ik weer fris en fruitig voor de deur sta om negen uur.”
Ik gaapte uitgebreid. “Verhuis jij Kiwi maar naar de keuken, dan zal ik het raam sluiten.” Terwijl Kirsten Kiwi’s mand naar de keuken versleepte, boog ik me voorover uit het raam om het te sluiten. Toen ik een blik naar beneden wierp, zag ik een gestalte op de stoeprand zitten. Fronsend kneep ik mijn ogen samen om de persoon wat beter te kunnen onderscheiden. En terwijl ik, uit het raam hangend, houvast zoekend bij het hengsel waarmee ik het raam kon dichtklikken, probeerde te bedenken waarom iemand om kwart voor één ’s nachts buiten op de stoeprand zou zitten, stond de gestalte beneden op en klopte hij zijn korte broek af.
Mijn ogen werden groot van verbazing. Ik kende maar één iemand met die houding, die zichtbare nonchalance. Dat was Flynn. Zou hij ons afgeluisterd hebben...? Of had hij niet gemerkt dat wij nog zaten te praten? We hadden expres rekening gehouden met de buurt, gezien we enkele buren hadden die er een handje van hadden bij het minste of geringste uit hun vel te vliegen, en bovendien was het kwart voor één. Er waren niet veel mensen die om kwart voor één ’s nachts, op een maandagavond, in de vensterbank zaten te praten over een mislukte dinnerparty.
Eerst wilde ik naar Flynn roepen, vragen wat hij daar beneden deed in plaats van in zijn bed liggen en slapen. Maar aan de andere kant had ik geen zin om boze buren op de hals te halen en bovendien, ik had toch een hekel aan hem...?
Met een gefrustreerde knal gooide ik het raam dicht en zette het op de kierstand. Daarna begon ik te zoeken naar de elektrische vliegenmepper om alle muskieten en andere stiekem binnengevlogen beestjes een snelle maar pijnlijke dood te bezorgen.
--
Misschien ben ik trouwens wat veeleisend, maar stiekem vind ik het leuker om reacties te krijgen dan OV+, so feel free... (:
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Op welke verdieping zitten ze weer?
Ik dacht dat ze wat hoger zaten dus dan lijkt het me vreemd dat Flynn hun zou kunnen gehoord hebben
Ik dacht dat ze wat hoger zaten dus dan lijkt het me vreemd dat Flynn hun zou kunnen gehoord hebben
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Nina en Kirsten wonen op de tweede verdieping, Flynn op de derde, de topverdieping zeg maar. (: Ik zit nu zelf op school, op de tweede verdieping, dus ik geloof wel dat als je schuin onder een raam zit dat je dan mensen zou kunnen horen, maar of je ook kan horen waar je over praat weet ik niet - net als Nina. >3
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Zo, daar komt hij dan. Mijn lang geleden al beloofde reactie. En sorry dat hij weer een dag te laat is.. Shame on me.
Maar goed, dat terzijde. Ik heb bijna alles gelezen op dit moment. En ik kan zeggen dat ik helemaal weg ben van dit verhaal! En al heb ik totaal geen verstand van verhalen schrijven, hoe dat allemaal moet etc, vind ik dit verhaal echt geweldig. Ik heb dan ook totaal geen tips.
De karakters vind ik ook fantastisch, en hoe je aan al die inspiratie komt.. Je blijft me steeds verbazen. Ik hoop dat je dit verhaal vol houdt en we nog veel langer kunnen genieten van Nina, Flynn en alles wat er in je verhaal gebeurd. (:
Maar goed, dat terzijde. Ik heb bijna alles gelezen op dit moment. En ik kan zeggen dat ik helemaal weg ben van dit verhaal! En al heb ik totaal geen verstand van verhalen schrijven, hoe dat allemaal moet etc, vind ik dit verhaal echt geweldig. Ik heb dan ook totaal geen tips.
De karakters vind ik ook fantastisch, en hoe je aan al die inspiratie komt.. Je blijft me steeds verbazen. Ik hoop dat je dit verhaal vol houdt en we nog veel langer kunnen genieten van Nina, Flynn en alles wat er in je verhaal gebeurd. (:
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Ik heb op dit moment alle fouten eruit als het goed is. Ik heb alles weer logisch in elkaar gezet, dus als het goed is, zijn de schoonheidsfoutjes weg. (: Ik hoop vanavond weer een stukje erop te kunnen zetten, heb op dit moment geen voorraad. Ik vind het wel erg jammer dat ik enkele lezers kwijt lijk te zijn. ;c
@Emma, onwijs gaaf dat je het gelezen hebt. <3 Nu ik zo terugkijk lijkt het maar een oogwenk, weet je dat. ;o
@Emma, onwijs gaaf dat je het gelezen hebt. <3 Nu ik zo terugkijk lijkt het maar een oogwenk, weet je dat. ;o
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Zo. Ik heb m'n examens achter de rug, ben geslaagd en vier heb nu alle tijd van de wereld, dus hier weer een reactie.
Ik ben nog steeds verliefd op je verhaaal. (: Het enige is dat ik het soms lastig vind om weer te weten waar je gebleven was, omdat je niet zo vaak post. Dan moet ik een klein stukje teruglezen. Maar daar moet ik m'n mond over houden, want ik heb al twee maanden niet bij m'n eigen verhaal gepost. ^^
Ga zo door! (:
Ik ben nog steeds verliefd op je verhaaal. (: Het enige is dat ik het soms lastig vind om weer te weten waar je gebleven was, omdat je niet zo vaak post. Dan moet ik een klein stukje teruglezen. Maar daar moet ik m'n mond over houden, want ik heb al twee maanden niet bij m'n eigen verhaal gepost. ^^
Ga zo door! (:
iloveyou' 25.08.2012