Het verhaal vindt plaats op het 'Death Weapon Meister Academy' ook wel Shibusen genoemd. De leerling die hier zitten moeten met verschillende dingen leren omgaan zodat ze eventueel een normaal leven kunnen gaan leiden. De EAT klas (Especially Advanced Talent) is gespecialiseerd op het uitroeien van het kwaad. Terwijl de NOT klas (Normally Overcome Target) leert nog hoe ze hun krachten kunnen gebruiken.
Dit alles vindt zich plaats nadat de Kishin Ashura is overwonnen en de leerlingen hun normale schoolleven weer moeten oppakken.
Soul Eater
-
janthflamestar
- Puntenslijper
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 28 mar 2013 16:29
Ah, een nieuwe schooldag. Tjsa op de meeste scholen is dat saai, maar niet op Shibusen. De lessen beginnen om 7 uur, dat is genoeg tijd voor de meeste leerlingen.
Het is nu net voor schooltijd, wat kunnen we vandaag weer verwachten van de leerlingen van Shibusen.
De zon is net op en daar komen de eerste leelingen al.
Het is nu net voor schooltijd, wat kunnen we vandaag weer verwachten van de leerlingen van Shibusen.
De zon is net op en daar komen de eerste leelingen al.
-
janthflamestar
- Puntenslijper
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 28 mar 2013 16:29
Verward keek Flamestar om zich heen, ze had er geen idee van gehad dat de school zo groot was. En dan al die mensen die overal stonden te dringen. Ze hield echt niet van zulke plaatsen en dit was dan ook nog haar eerste schooldag. Vreemd genoeg merkte maar weinig mensen haar op en ze voelde zich gelijk iets beter.
Ze liep door de hoofdingang naar binnen naar de administratie toe. Ze moest in een rij wachten, maar gelukkig was deze niet zo lang. En toen ze eindelijk aan de beurt was zei ze : Het spijt me dat ik dit moet vragen, maar dit is mijn eerste schooldag en ik weet echt niet waar de NOT klas is.'
De vrouw knikte en zei: 'Ach meid, we hebben allemaal die eerste schooldag moeten doorstaan, het is niet erg hoor. De NOT klas is op de tweede verdieping, maar ik denk dat ik je beter een plattegrond kan geven.'
En ze gaf Flamestar een plattegrond, Flamestar bedankte haar en ging op weg naar de NOT klas.
Ze liep door de hoofdingang naar binnen naar de administratie toe. Ze moest in een rij wachten, maar gelukkig was deze niet zo lang. En toen ze eindelijk aan de beurt was zei ze : Het spijt me dat ik dit moet vragen, maar dit is mijn eerste schooldag en ik weet echt niet waar de NOT klas is.'
De vrouw knikte en zei: 'Ach meid, we hebben allemaal die eerste schooldag moeten doorstaan, het is niet erg hoor. De NOT klas is op de tweede verdieping, maar ik denk dat ik je beter een plattegrond kan geven.'
En ze gaf Flamestar een plattegrond, Flamestar bedankte haar en ging op weg naar de NOT klas.
Vladimir keek verwonderd naar het grote gebouw. 'Hoe houden ze dat toch schoon?' flitste het door zijn hoofd.
Dit was zijn eerste schooldag en hij had er erg tegenop gezien.
"Vladimir, kom nou eens uit je kamer! Als je daar nog veel langer blijft zitten kom je te laat, en dat nog wel op je eerste dag!"
Vladimir zat in een hoekje van zijn kamer, op een kleedje want de grond was stoffig. Hij had de deur op slot gedraaid. "Vladimir, kom nou, open die deur!"
Vladimir sloeg zijn armen om zijn knieën.
"Ik weiger om mezelf in zo'n groot gebouw met zoveel mensen te begeven. Al die bacteriën, al die geuren."
Alleen het idee al deed hem walgen.
"Vladimir, je weet dat dat best mee valt, zo'n school heeft hygiëne regels, het is er echt niet zo smerig als je denkt."
Ja, het had hem veel moeite gekost om hier ook daadwerkelijk te verschijnen. Vladimir liep nu langzaam het schoolplein op, de entree zag er schoon uit. Bij de deur van de school ging het echter mis. Uit zijn zak haalde hij een zakdoek en vouwde deze om zijn hand.
'Wie weet wie die deurklink ooit heeft aangeraakt.'
Met de zakdoek om zijn hand opende hij de deur, waarna hij de zakdoek weer opborg.
Hij zag dat er een flinke rij voor de balie stond. Vladimir slikte even, daar wordt vast veel geduwd. Hij besloot de gok niet te wagen de dwaalde door de school, onderweg iedere mogelijke aanraking met mensen vermijdend. Wie zegt dat ze zich wel gewassen hebben?
Dit was zijn eerste schooldag en hij had er erg tegenop gezien.
"Vladimir, kom nou eens uit je kamer! Als je daar nog veel langer blijft zitten kom je te laat, en dat nog wel op je eerste dag!"
Vladimir zat in een hoekje van zijn kamer, op een kleedje want de grond was stoffig. Hij had de deur op slot gedraaid. "Vladimir, kom nou, open die deur!"
Vladimir sloeg zijn armen om zijn knieën.
"Ik weiger om mezelf in zo'n groot gebouw met zoveel mensen te begeven. Al die bacteriën, al die geuren."
Alleen het idee al deed hem walgen.
"Vladimir, je weet dat dat best mee valt, zo'n school heeft hygiëne regels, het is er echt niet zo smerig als je denkt."
Ja, het had hem veel moeite gekost om hier ook daadwerkelijk te verschijnen. Vladimir liep nu langzaam het schoolplein op, de entree zag er schoon uit. Bij de deur van de school ging het echter mis. Uit zijn zak haalde hij een zakdoek en vouwde deze om zijn hand.
'Wie weet wie die deurklink ooit heeft aangeraakt.'
Met de zakdoek om zijn hand opende hij de deur, waarna hij de zakdoek weer opborg.
Hij zag dat er een flinke rij voor de balie stond. Vladimir slikte even, daar wordt vast veel geduwd. Hij besloot de gok niet te wagen de dwaalde door de school, onderweg iedere mogelijke aanraking met mensen vermijdend. Wie zegt dat ze zich wel gewassen hebben?
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
janthflamestar
- Puntenslijper
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 28 mar 2013 16:29
Terwijl Flamestar op weg ging, keek ze alsmaar verbazend en schichtig om zich heen. Ze vond het te druk, ze moest hier uit zien te komen anders kreeg ze een paniekaanval. Ze liep snel naar de trappen toe, per ongeluk stootte ze een jongen aan. Ze mompelde dat het haar speet en ging er vandoor.
Op de tweede verdieping aangekomen, na een lange klim op de trappen, probeerde ze uit te vogelen hoe het met de lokalen zat. Na een tijdje gezocht te hebben, ging opeens de eerste bel, ze moest opschieten, als je op de eerste dag te laat komt sta je gelijk voor schut.
Op de tweede verdieping aangekomen, na een lange klim op de trappen, probeerde ze uit te vogelen hoe het met de lokalen zat. Na een tijdje gezocht te hebben, ging opeens de eerste bel, ze moest opschieten, als je op de eerste dag te laat komt sta je gelijk voor schut.
Na even rond dwalen besloot Vladimir om het hoger op te gaan zoeken. Hij had geen idee waar hij moest zijn, maar hij had geen zin om het te gaan vragen.
In een soort dansbeweging, ging hij door de school. Hij ontweek iedere mogelijke aanraking.
Bijna aangekomen bij de trappen stootte er een meisje tegen hem aan.
Hij voelde zijn ademhaling versnellen, hoe graag hij dit wel niet had willen voorkomen. Het meisje deed niet eens de moeite om even om te kijken.
Alles ging nu tegen zijn principes in. Door het hyperventileren zakte hij op de grond, die al helemaal stoffig was van de vele schoenzolen. Hij voelde een stuiptrekking opkomen en probeerde deze te onderdrukken.
Voor zover zijn lichaam het nog toeliet nam hij een schone zakdoek uit zijn tas en veegde daarmee langs de mouw waar het meisje tegenaan was gestoten.
Ook spoot hij met een speciaal luchtje, zijn luchtje over de mouw. 'Verdring iedere lichaamsgeur.'
Langzaam kalmeerde Vladimir, tot hij besefte dat hij op de grond was gaan zitten. Snel klopte, wreef en spoot hij het stof van zijn broek en streek deze weer glad.
Met deze actie had hij veel tijd verloren, tijdens zijn aanval was de bel al gegaan en Vladimir had nog steeds geen idee waar hij nu eigenlijk les had. Nu het wat rustiger was in de gangen besloot Vladimir het toch maar te gaan vragen. Kalm liep hij naar de balie, en zonder iets aan te raken (alleen al de gedachte aan het aantal handen dat dit bureau kan hebben aangeraakt) wist hij de aandacht van de vrouw te trekken. Deze keek hem even aan. "Kan ik je helpen?"
Vladimir kuchte even. "Euhm, nu u het zegt. Ja. Ik ben opzoek naar de NOT klas?"
De vrouw fronste even. "De lessen beginnen al bijna, ik zou maar opschieten als ik jouw was."
Ze reikte Vladimir een plattegrond. "Je moet op de tweede verdieping zijn."
Vladimir trok zijn neus even op. 'Dat mens raakt mijn plattegrond aan.'
Hij nam de zakdoek weer in zijn hand en pakte de plattegrond aan. "Dank u wel." zei hij, een beetje walgend naar de plattegrond kijkend. Hij wist een glimlach te tonen, maar deze zag eruit alsof hij kiespijn had.
Snel draaide hij zich weg en veegde met een andere zakdoek langs het vel papier.
'Oke, de tweede verdieping dus.'
In een soort dansbeweging, ging hij door de school. Hij ontweek iedere mogelijke aanraking.
Bijna aangekomen bij de trappen stootte er een meisje tegen hem aan.
Hij voelde zijn ademhaling versnellen, hoe graag hij dit wel niet had willen voorkomen. Het meisje deed niet eens de moeite om even om te kijken.
Alles ging nu tegen zijn principes in. Door het hyperventileren zakte hij op de grond, die al helemaal stoffig was van de vele schoenzolen. Hij voelde een stuiptrekking opkomen en probeerde deze te onderdrukken.
Voor zover zijn lichaam het nog toeliet nam hij een schone zakdoek uit zijn tas en veegde daarmee langs de mouw waar het meisje tegenaan was gestoten.
Ook spoot hij met een speciaal luchtje, zijn luchtje over de mouw. 'Verdring iedere lichaamsgeur.'
Langzaam kalmeerde Vladimir, tot hij besefte dat hij op de grond was gaan zitten. Snel klopte, wreef en spoot hij het stof van zijn broek en streek deze weer glad.
Met deze actie had hij veel tijd verloren, tijdens zijn aanval was de bel al gegaan en Vladimir had nog steeds geen idee waar hij nu eigenlijk les had. Nu het wat rustiger was in de gangen besloot Vladimir het toch maar te gaan vragen. Kalm liep hij naar de balie, en zonder iets aan te raken (alleen al de gedachte aan het aantal handen dat dit bureau kan hebben aangeraakt) wist hij de aandacht van de vrouw te trekken. Deze keek hem even aan. "Kan ik je helpen?"
Vladimir kuchte even. "Euhm, nu u het zegt. Ja. Ik ben opzoek naar de NOT klas?"
De vrouw fronste even. "De lessen beginnen al bijna, ik zou maar opschieten als ik jouw was."
Ze reikte Vladimir een plattegrond. "Je moet op de tweede verdieping zijn."
Vladimir trok zijn neus even op. 'Dat mens raakt mijn plattegrond aan.'
Hij nam de zakdoek weer in zijn hand en pakte de plattegrond aan. "Dank u wel." zei hij, een beetje walgend naar de plattegrond kijkend. Hij wist een glimlach te tonen, maar deze zag eruit alsof hij kiespijn had.
Snel draaide hij zich weg en veegde met een andere zakdoek langs het vel papier.
'Oke, de tweede verdieping dus.'
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Een beetje verdwaald keek Circe om zich heen.
Ze wist niet wat ze moest doen. Ze had zich nooit prettig gevoelt op school, maar zo een eerste dag is nooit leuk.
"Waarom staan hier nou helemaal niets aangegeven?" mompelde Circe in zich zelf.
Circe denkt er over na om een beetje kracht te gebruiken, dan zou ze vanzelf wel de weg weten. Maar ze vind het geen goed plan om meteen de eerste dag zoveel aandacht te trekken.
"Ach meid, we hebben allemaal die eerste schooldag moeten doorstaan, het is niet erg hoor. De NOT klas is op de tweede verdieping, maar ik denk dat ik je beter een plattegrond kan geven," hoort Circe opeens.
Ha! Ik ben dus niet de enige die de weg niet weet, dacht Circe bij zich zelf. Zal ze ook gewoon een plattegrond vragen?
Maar nee, Circe wou niet over komen als een zwak meisje. Ze besloot om degene te volgen die het gevraagd had. Ze moest namelijk ook naar de NOT klas.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Voordat Circe met haar ogen kon knipperen was het meisje verdwenen. Circe had nog geen kant gekozen, of de bel ging al.
Fijn, als ik stras de les te laat binnen kom heb ik sowieso de aandacht meteen op me gericht. Misschien kan ik beter de eerste les over slaan. Dat valt misschien niet eens op, in de drukte van zo een eerste dag.
Ze wist niet wat ze moest doen. Ze had zich nooit prettig gevoelt op school, maar zo een eerste dag is nooit leuk.
"Waarom staan hier nou helemaal niets aangegeven?" mompelde Circe in zich zelf.
Circe denkt er over na om een beetje kracht te gebruiken, dan zou ze vanzelf wel de weg weten. Maar ze vind het geen goed plan om meteen de eerste dag zoveel aandacht te trekken.
"Ach meid, we hebben allemaal die eerste schooldag moeten doorstaan, het is niet erg hoor. De NOT klas is op de tweede verdieping, maar ik denk dat ik je beter een plattegrond kan geven," hoort Circe opeens.
Ha! Ik ben dus niet de enige die de weg niet weet, dacht Circe bij zich zelf. Zal ze ook gewoon een plattegrond vragen?
Maar nee, Circe wou niet over komen als een zwak meisje. Ze besloot om degene te volgen die het gevraagd had. Ze moest namelijk ook naar de NOT klas.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Voordat Circe met haar ogen kon knipperen was het meisje verdwenen. Circe had nog geen kant gekozen, of de bel ging al.
Fijn, als ik stras de les te laat binnen kom heb ik sowieso de aandacht meteen op me gericht. Misschien kan ik beter de eerste les over slaan. Dat valt misschien niet eens op, in de drukte van zo een eerste dag.
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
-
janthflamestar
- Puntenslijper
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 28 mar 2013 16:29
Hmm. Waar was het lokaal nou weer? 'Ahh, daar is het.' Ze stond voor een vreemd uitziende deur. Achja de vorm deed er toch niet toe?
Ze deed hem open en zag dat er maar weinig leerling in het zaaltje zaten. Ze keken haar wel indringend aan. Het was maar goed dat ze de camou-vlammen aanhad. Wantja een heks, een van de oudste vijanden van Shibusen. Gelukkig wisten de leraren en het schoolhoofd het. Haha wat was dat schoolhoofd een apart figuur, maar niet onaardig. Ze vond dat ze teveel afdwaalde en ze wilde niet gelijk haar stekels opzetten dus zwijgde ze en ging aan een tafeltje achterin zitten. De plaats waar een leraar had moeten zijn was leeg. Er stond niet eens een stoel.
Maar ze zouden een kennismakingsles krijgen van ene Stein.. De naam zei haar wel iets. Had ze hem eerder ontmoet? Ze wist het niet meer.
Na een tijdje kwamen er nog meer leerlingen binnen. Maar nog steeds geen leraar. Vreemd hier op Shibusen.
Ze deed hem open en zag dat er maar weinig leerling in het zaaltje zaten. Ze keken haar wel indringend aan. Het was maar goed dat ze de camou-vlammen aanhad. Wantja een heks, een van de oudste vijanden van Shibusen. Gelukkig wisten de leraren en het schoolhoofd het. Haha wat was dat schoolhoofd een apart figuur, maar niet onaardig. Ze vond dat ze teveel afdwaalde en ze wilde niet gelijk haar stekels opzetten dus zwijgde ze en ging aan een tafeltje achterin zitten. De plaats waar een leraar had moeten zijn was leeg. Er stond niet eens een stoel.
Maar ze zouden een kennismakingsles krijgen van ene Stein.. De naam zei haar wel iets. Had ze hem eerder ontmoet? Ze wist het niet meer.
Na een tijdje kwamen er nog meer leerlingen binnen. Maar nog steeds geen leraar. Vreemd hier op Shibusen.
Met de plattegrond in zijn handen liep Vladimir de gangen door. Na een lange zoektocht, en grote bogen om de prullenbakken had hij het lokaal bereikt.
Zoals gewoonlijk opende hij de deur met een zakdoek om zijn hand. Hij voelde de brandende blikken en ging snel, naja wat je snel noemt (Stoel en tafel schoonmaken en toch maar een kleedje over de zitting draperen), zitten.
De leraar was er nog niet, en ongeduldig keek Vladimir naar de mensen. Tot zijn blik op eenmeisje achterin viel.
'Die vuile...'
Zoals gewoonlijk opende hij de deur met een zakdoek om zijn hand. Hij voelde de brandende blikken en ging snel, naja wat je snel noemt (Stoel en tafel schoonmaken en toch maar een kleedje over de zitting draperen), zitten.
De leraar was er nog niet, en ongeduldig keek Vladimir naar de mensen. Tot zijn blik op eenmeisje achterin viel.
'Die vuile...'
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Na lang gezocht te hebben vond Circe eindelijk het lokaal. Misschien moet ze niet zo eigenwijs doen, en gewoon een plattegrond gaan vragen de volgende keer.
Ze twijfelt of ze naar binnen zou gaan, maar omdat ze geen teken van een docent ziet, stapt ze naar binnen.
Mensen niet recht aankijken, kom op Circe je kan het.
Circe staarde met een heldere blik recht voor uit, en ging snel op een vrije plek achter in het lokaal zitten.
Ze weet best dat ze indruk maakt, haar ogen vallen immers altijd op.
Nu maar wachten tot de les begint.
Ze twijfelt of ze naar binnen zou gaan, maar omdat ze geen teken van een docent ziet, stapt ze naar binnen.
Mensen niet recht aankijken, kom op Circe je kan het.
Circe staarde met een heldere blik recht voor uit, en ging snel op een vrije plek achter in het lokaal zitten.
Ze weet best dat ze indruk maakt, haar ogen vallen immers altijd op.
Nu maar wachten tot de les begint.
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
-
janthflamestar
- Puntenslijper
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 28 mar 2013 16:29
Ze keek nu indringend naar de mensen die binnenkwamen. Kende ze iemand? Nee, volgens haar niet nee. Maar die ene jongen die daarnet binnenkwam, ze was tegen hem aangelopen in de gang. En hij zat haar behoorlijk boos aan te kijken. Het was echt haar bedoeling geweest. Ach, de eerste dag was dus al in de soep gelopen. Fijn, nog iemand die haar haatte.
En dan moest ze ook een een partner gaan zoeken waarmee ze kon resoneren. Nope, ze had er geen hoop meer voor.
Als laatste kwam er een jongen..? Met roze haar, een vreemd soort cape en laarzen met hakken. Vreemd typje en dan keek hij er ook nog zo moordlustig bij. Als ze maar niet aan hem gekoppeld wordt. Dan zou ze gek worden. (Wordt later geïntroduceert)
Hij ging gewoon vooraan zitten, in de buurt van waar de leraar had moeten zitten. Iedereen was even stil geworden en keek naar hem. Hij scheen zelfs te genieten van de aandacht. Wacht... had hij nou een mes beet in zijn hand? Nee .. het mes was zijn hand. Ze had dit niet verwacht, ze had gelezen over wapens en tot wat ze in staat waren. Maar deze jongen. Nee, ze wilde naar huis. Het zat vast vol met deze enge typjes hier in deze school. Ze wilde op dat moment het liefst haar gezicht over een weg van asfalt heen slepen.
Dit jaar werd dus een hel.
Hmm, ze zat in haar eigen gedachten toen ze een apart piepend geluid hoorde. Het kwam dichterbij...
En dichterbij.
Sommige leerlingen begonnen te fluisteren, Flamestar kon nog net de naam Stein opvangen.
Opeens sloeg de deur open, kwam een een kerel op een bureaustoel aangereden. Hij probeerde blijkbaar zo de klas in te komen, maar omdat er een drempel bij de deur zat. Viel hij heel hard samen met zijn stoel op de grond. Hij gleed een eindje verder en tot Flamestars verbazing kwam hij precies in het midden van de klas terecht.
Stein:'Hhahaahaha, er is weer een nieuwe lichting binnengekomen zie ik? Wie zou er interessant genoeg zijn om te ontleden?'
Sommige mensen begonnen te lachen want ze dachten dat hij een grap maakte. En de andere helft die wist wat voor person Stein was, keken naar elkaar en glimlachten als een boer met kiespijn.
Stein:' Ah ja, ik zal eerst even de lijst met namen overgaan, zeg ja of ik ben er, als ik je naam noem.
Hij noemde vijf namen op voordat hij bij Flamestar kwam. Hij had al die tijd nog niet opgekeken van zijn blaadje, maar toen keek hij haar aan.
Ze kon zielen voelen en vooral in zo'n lokaal waar je allemaal dicht bij elkaar zit, waren de verschillende golflengtes goed te voelen. Maar nog nooit in haar leven had ze zoiets vreemds gevoeld, ze wist niet precies wat het was.
Of toch wel, ze kende deze ziel, deze golflengte. Maar ze kon zich niet meer herinneren waarvan.
Stein:'Ah, een ver familielid van Black star misschien?'
Haar gezicht vertrok gelijk helemaal. Nee ze was geen familie van Black Star en dat was maar goed ook. Ze kon hem niet uitstaan. Ze had wel eens vaker gezien rond Death City. Hij spijbelde vaak, ging vechten met andere leerlingen en bovenal, hij vond zichzelf de meest geweldige persoon in de wereld. Hij vond zichzelf beter dan god. Walgelijk dat gedrag.
Flamestar:'Ehm, nee meneer. Het is geen familie van me. Zelfs geen ver familielid. Het is gewoon toeval.'
Zei ze met een stalen gezicht.
En dan moest ze ook een een partner gaan zoeken waarmee ze kon resoneren. Nope, ze had er geen hoop meer voor.
Als laatste kwam er een jongen..? Met roze haar, een vreemd soort cape en laarzen met hakken. Vreemd typje en dan keek hij er ook nog zo moordlustig bij. Als ze maar niet aan hem gekoppeld wordt. Dan zou ze gek worden. (Wordt later geïntroduceert)
Hij ging gewoon vooraan zitten, in de buurt van waar de leraar had moeten zitten. Iedereen was even stil geworden en keek naar hem. Hij scheen zelfs te genieten van de aandacht. Wacht... had hij nou een mes beet in zijn hand? Nee .. het mes was zijn hand. Ze had dit niet verwacht, ze had gelezen over wapens en tot wat ze in staat waren. Maar deze jongen. Nee, ze wilde naar huis. Het zat vast vol met deze enge typjes hier in deze school. Ze wilde op dat moment het liefst haar gezicht over een weg van asfalt heen slepen.
Dit jaar werd dus een hel.
Hmm, ze zat in haar eigen gedachten toen ze een apart piepend geluid hoorde. Het kwam dichterbij...
En dichterbij.
Sommige leerlingen begonnen te fluisteren, Flamestar kon nog net de naam Stein opvangen.
Opeens sloeg de deur open, kwam een een kerel op een bureaustoel aangereden. Hij probeerde blijkbaar zo de klas in te komen, maar omdat er een drempel bij de deur zat. Viel hij heel hard samen met zijn stoel op de grond. Hij gleed een eindje verder en tot Flamestars verbazing kwam hij precies in het midden van de klas terecht.
Stein:'Hhahaahaha, er is weer een nieuwe lichting binnengekomen zie ik? Wie zou er interessant genoeg zijn om te ontleden?'
Sommige mensen begonnen te lachen want ze dachten dat hij een grap maakte. En de andere helft die wist wat voor person Stein was, keken naar elkaar en glimlachten als een boer met kiespijn.
Stein:' Ah ja, ik zal eerst even de lijst met namen overgaan, zeg ja of ik ben er, als ik je naam noem.
Hij noemde vijf namen op voordat hij bij Flamestar kwam. Hij had al die tijd nog niet opgekeken van zijn blaadje, maar toen keek hij haar aan.
Ze kon zielen voelen en vooral in zo'n lokaal waar je allemaal dicht bij elkaar zit, waren de verschillende golflengtes goed te voelen. Maar nog nooit in haar leven had ze zoiets vreemds gevoeld, ze wist niet precies wat het was.
Of toch wel, ze kende deze ziel, deze golflengte. Maar ze kon zich niet meer herinneren waarvan.
Stein:'Ah, een ver familielid van Black star misschien?'
Haar gezicht vertrok gelijk helemaal. Nee ze was geen familie van Black Star en dat was maar goed ook. Ze kon hem niet uitstaan. Ze had wel eens vaker gezien rond Death City. Hij spijbelde vaak, ging vechten met andere leerlingen en bovenal, hij vond zichzelf de meest geweldige persoon in de wereld. Hij vond zichzelf beter dan god. Walgelijk dat gedrag.
Flamestar:'Ehm, nee meneer. Het is geen familie van me. Zelfs geen ver familielid. Het is gewoon toeval.'
Zei ze met een stalen gezicht.
Vladimir staarde naar het meisje. Een ratelend geluid trok zijn aandacht los van de boosdoener. Met een smak ging de deur open en een stoel op wieltjes viel over de drempel.
Vladimir trok zijn wenkbrauw op.
Deze man was raar.
(Sorry helemaal leeg)
Vladimir trok zijn wenkbrauw op.
Deze man was raar.
(Sorry helemaal leeg)
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
janthflamestar
- Puntenslijper
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 28 mar 2013 16:29
Juist ja, Stein ... Deze hele school was vreemd. Maar op een manier uitnodigend, alsof iedereen hier een grote familie was .
Stein ging verder met de absentielijst door te nemen. En uiteindelijk, na een lange ongemakkelijk stille tijd, zei hij :'Okay, we moeten ervoor zorgen dat jullie elkaar leren kennen. Ik neem aan dat je niemand hier kent. Dus kies iemand uit die jij er geschikt uit vindt zien. We ruilen elke keer na 5 minuten, als je hier geen zin in hebt dan doe je maar niks en ga je maar naar huis.'
Dit was voor iedereen onverwacht en mensen begonnen door elkaar te lopen en kozen mensen uit om mee te praten. Flamestar vond zulke situaties niet te overzien, ze wilde zich niet opdringen bij mensen, maar ze wilde ook niet verwaand overkomen. Na veel gedring van alle leerlingen zei Stein :' Okay, de persoon waarbij je nu staat zal je het 5 minuten moeten uithouden.' Flamestar keek naast zich en zag tot haar verschrikking dat ze bij de jongen met roze haar stond. In haar gedachte raakte ze helemaal in paniek. Hoe kon ze het in vredesnaam 5 minuten uithouden met zo'n jong?
De jongen keek haar glimlachend aan. Had hij het door? Ahh Shit, ze wist het niet meer.
De jongen begon gewoon met praten. 'Hah kijk dan naar al die losers hier. Gelukkig ben jij een van de normale hier.' Flamestar kon niet inschatten of hij serieus was of niet. Ze zei:' erm, ja dat zeg je vast tegen iedereen.' De jongen lachtte hardop en zei:' Nee joh, ben je gek? Ik neem geen blad voor mijn mond hoor. Zeker niet voor een klas vol met sneue typjes.'
En zo begonnen ze wat te praten, toen de leraar zei dat ze moesten wisselen, besloot Synth, zo heette de jongen, om niet door te wisselen, maar om met elkaar te blijven praten.
Stein ging verder met de absentielijst door te nemen. En uiteindelijk, na een lange ongemakkelijk stille tijd, zei hij :'Okay, we moeten ervoor zorgen dat jullie elkaar leren kennen. Ik neem aan dat je niemand hier kent. Dus kies iemand uit die jij er geschikt uit vindt zien. We ruilen elke keer na 5 minuten, als je hier geen zin in hebt dan doe je maar niks en ga je maar naar huis.'
Dit was voor iedereen onverwacht en mensen begonnen door elkaar te lopen en kozen mensen uit om mee te praten. Flamestar vond zulke situaties niet te overzien, ze wilde zich niet opdringen bij mensen, maar ze wilde ook niet verwaand overkomen. Na veel gedring van alle leerlingen zei Stein :' Okay, de persoon waarbij je nu staat zal je het 5 minuten moeten uithouden.' Flamestar keek naast zich en zag tot haar verschrikking dat ze bij de jongen met roze haar stond. In haar gedachte raakte ze helemaal in paniek. Hoe kon ze het in vredesnaam 5 minuten uithouden met zo'n jong?
De jongen keek haar glimlachend aan. Had hij het door? Ahh Shit, ze wist het niet meer.
De jongen begon gewoon met praten. 'Hah kijk dan naar al die losers hier. Gelukkig ben jij een van de normale hier.' Flamestar kon niet inschatten of hij serieus was of niet. Ze zei:' erm, ja dat zeg je vast tegen iedereen.' De jongen lachtte hardop en zei:' Nee joh, ben je gek? Ik neem geen blad voor mijn mond hoor. Zeker niet voor een klas vol met sneue typjes.'
En zo begonnen ze wat te praten, toen de leraar zei dat ze moesten wisselen, besloot Synth, zo heette de jongen, om niet door te wisselen, maar om met elkaar te blijven praten.
Vladimir luisterde aandachtig naar wat de vreemde leraar zei. Langzaam stond Vladimir op van zijn stoel, het kleedje natuurlijk netjes opvouwend. Hij keek even om zich heen en liep toen naar een willekeurig persoon, alles om dat kind dat tegen hem aanliep te vermijden.
"Um... Hey?"
(Opnieuw ben ik helemaal leeg, sorry, volgende keer zal ik echt iets beters posten)
"Um... Hey?"
(Opnieuw ben ik helemaal leeg, sorry, volgende keer zal ik echt iets beters posten)
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
(oke, ik post dus ff een nieuw antwoord, misschien dat dat dit alles weer terug in leven brengt. Verder ga ik ook het uiterlijk van Vladimir een beetje aanpassen.)
Vladimir luisterde afwezig naar de vreemde leraar, die voor sommigen onder de leerlingen blijkbaar bekent was. Vladimir volgde met zijn vingers de ingebrande tatoeage vanaf zijn oog over zijn wang. Deze had hij volgens zijn ouders al vanaf zijn geboorte, zelf geloofde hij dit verhaal niet. Ook zijn handen hadden deze zwarte ingebrande lijnen, evenals zijn onderarmen, doorgetrokken vanaf zijn handen.
Zijn moeder zei ooit eens dat dit de bron van zijn kracht was.
Versuft keek Vladimir op toen ineens alle leerlingen opstonden. Iedereen liep door elkaar en voor Vladimir het door had stond er een meisje voor hem. "Um, hey." zei ze terwijl ze op de stoel naast Vladimir ging zitten.
"Hoi, euhm..." verlegen keek het meisje naar de grond. Tenminste, dat was waarschijnlijk haar bedoeling geweest, haar blik bleef steken toen ze de handen van Vladimir in zijn schoot zag liggen. Ze reikte haar handen naar die van hem en meteen stond Vladimir op uit zijn stoel. Hij merkte dat het meisje nu ook zijn gezicht had gezien. Toen ze weer volledig op zichzelf zat nam Vladimir weer plaats.
"Ben je verbrand?" vroeg het meisje, nog schichtig van Vladimir's overdreven reactie op het uitreiken van haar hand.
Vladimir zag hoe ze haar blik weer op zijn gezicht forceerde. "Nee, verbranden zou er nog enger uithbben gezien."
Hij zag hoe het meisje begrijpend knikte. "Dus, waarom loopt iedereen door elkaar?"
Het meisje grinnikte even, tot Vladimir zijn gezicht heel serieus hield.
"Heb je Stein niet gehoord? Het is een soort speed daten. Vijf minuten praten en dan de volgende."
De twee raakten samen in gesprek, en toen de vijf minuten om waren stond het meisje op. "Ik heet trouwens Yae. En jij bent?"
Ze stak haar hand uit en Vladimir keek even naar de hand. In gedachten nam hij een diepe hap adem en schudde haar hand. "Vladimir." wist hij uit te stoten.
Haar hand voelde bijzonder zacht aan, en helemaal niet zweterig zoals hij had verwacht. Toen het meisje losliet liep ze met een glimlach weg en liet Vladimir achter. Binnen enkele seconden was ze weer terug.
"Vind je het erg als ik nog vijf minuten met je doorbreng?"
Vladimir vergat door al het praten dat hij het meisje de hand had geschud. Ook had hij niet gemerkt dat het meisje ruim twee minuten lang haar hand op zijn knie had gelegd. Pas toen ze haar hand weghaalde had hij het door.
(hopen dat dit iets beter is, ik ga Vladimir nu ff aanpassen.)
Vladimir luisterde afwezig naar de vreemde leraar, die voor sommigen onder de leerlingen blijkbaar bekent was. Vladimir volgde met zijn vingers de ingebrande tatoeage vanaf zijn oog over zijn wang. Deze had hij volgens zijn ouders al vanaf zijn geboorte, zelf geloofde hij dit verhaal niet. Ook zijn handen hadden deze zwarte ingebrande lijnen, evenals zijn onderarmen, doorgetrokken vanaf zijn handen.
Zijn moeder zei ooit eens dat dit de bron van zijn kracht was.
Versuft keek Vladimir op toen ineens alle leerlingen opstonden. Iedereen liep door elkaar en voor Vladimir het door had stond er een meisje voor hem. "Um, hey." zei ze terwijl ze op de stoel naast Vladimir ging zitten.
"Hoi, euhm..." verlegen keek het meisje naar de grond. Tenminste, dat was waarschijnlijk haar bedoeling geweest, haar blik bleef steken toen ze de handen van Vladimir in zijn schoot zag liggen. Ze reikte haar handen naar die van hem en meteen stond Vladimir op uit zijn stoel. Hij merkte dat het meisje nu ook zijn gezicht had gezien. Toen ze weer volledig op zichzelf zat nam Vladimir weer plaats.
"Ben je verbrand?" vroeg het meisje, nog schichtig van Vladimir's overdreven reactie op het uitreiken van haar hand.
Vladimir zag hoe ze haar blik weer op zijn gezicht forceerde. "Nee, verbranden zou er nog enger uithbben gezien."
Hij zag hoe het meisje begrijpend knikte. "Dus, waarom loopt iedereen door elkaar?"
Het meisje grinnikte even, tot Vladimir zijn gezicht heel serieus hield.
"Heb je Stein niet gehoord? Het is een soort speed daten. Vijf minuten praten en dan de volgende."
De twee raakten samen in gesprek, en toen de vijf minuten om waren stond het meisje op. "Ik heet trouwens Yae. En jij bent?"
Ze stak haar hand uit en Vladimir keek even naar de hand. In gedachten nam hij een diepe hap adem en schudde haar hand. "Vladimir." wist hij uit te stoten.
Haar hand voelde bijzonder zacht aan, en helemaal niet zweterig zoals hij had verwacht. Toen het meisje losliet liep ze met een glimlach weg en liet Vladimir achter. Binnen enkele seconden was ze weer terug.
"Vind je het erg als ik nog vijf minuten met je doorbreng?"
Vladimir vergat door al het praten dat hij het meisje de hand had geschud. Ook had hij niet gemerkt dat het meisje ruim twee minuten lang haar hand op zijn knie had gelegd. Pas toen ze haar hand weghaalde had hij het door.
(hopen dat dit iets beter is, ik ga Vladimir nu ff aanpassen.)
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
janthflamestar
- Puntenslijper
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 28 mar 2013 16:29
Flamestar bleef nog wel een half uur praten met Synth, totdat Stein ze uit elkaar haalde. Flamestar kwam nu bij een jongen met lang blond haar en hij was absoluut de meest ongemakkelijke jongen ooit. Hij had lange, slobberige kleding aan. Hij keek haar nooit direct aan en sprak met een ongelooflijke zachte stem. Hij heette Acky. Vreemde naam voor een vreemde jongen. Hij leekt tenminste aardig en daarom probeerde ze hem op zijn gemak te krijgen. Ze keek hem niet recht aan, liet hem uitpraten.
Het ging wel goed tussen de twee. Of was het maar schijn?
(sorry voor het korte stukje, heb al dagen hoofdpijn)
Het ging wel goed tussen de twee. Of was het maar schijn?
(sorry voor het korte stukje, heb al dagen hoofdpijn)
Na de tweede ronde van vijf minuten zag Vladimir hoe Yae weg liep met een glimlach en een zwaaiend gebaar.
Stomverbaasd keek hij naar zijn hand. 'Waarom...?' Deze gedachte kon hij niet afmaken want er kwam alweer een ander die meteen Vladimir's hand greep.
"Hey!"
Vladimir voelde zijn arm langzaam verstijven en kromp ineens. 'Adem, adem, wat is ademen?' De zweterige hand van de jongen liet die van Vladimir maar niet los. Vladimir probeerde zijn hand los te trekken, maar dit was zonder succes. De jongen liet eindelijk los en Vladimir viel achterover van zijn stoel.
Meteen ontstond er een scene. De jongen die Vladimir's hand had omsloten barste in een hevig lachen uit dat de aandacht trok van omringende leerlingen, terwijl Vladimir de stoel omsloot met zijn armen. Wat hij zo had geprobeerd te voorkomen was blijkbaar onvermijdelijk. 'Dit is dus waarom ik thuis wilde blijven.'
Zijn ademhaling werd heviger en ging weer over op een hyperventilatie. Hij greep met zijn hand naar zijn keel terwijl hij met zijn andere hand naar zijn tas zocht. Dit ging niet helemaal zoals gepland waardoor hij nog meer ogen op zich gericht kreeg. Gehaast en nog steeds hyperventilerend wist hij een vochtig doekje uit zijn tas te halen evenals een zakje. Met het doekje veegde hij het zweet van de jongen van zijn handen en deze liet hij vervolgens naast zich op de grond vallen.
Met bevende handen bracht hij het zakje naar zijn mond en haalde een paar keer diep adem.
De andere jongen was nog steeds hevig aan het lachen, zo hevig dat zelfs dat nu beschamend werd. Nog steeds wat bevend deed Vladimir een poging om overeind te komen. Het lukt hem bijna toen hij weer terug zakte omdat de jongen nu zijn hand uitstak om hem overeind te helpen.
"O, je had jezelf moeten zien, je was geniaal."
Vladimir duwde zichzelf weg van de jongen, naar achteren. De jongen keek hem verbaasd aan. "Is er iets?"
Het gezicht van de jongen viel in een soort frons terwijl Vladimir zich verder terug bewoog.
"Zit er iets op m'n gezicht?"
Vladimir schudde zijn hoofd terwijl hij nog iets verder naar achteren kroop, met een angstige blik keek hij naar de uitgestrekte hand van de jongen die meteen verdween.
"Ben je bang voor mijn hand?"
De jongen leek nu veel rustiger dan eerst en langzaam kwam Vladimir overeind. Eenmaal op twee benen klopte hij zijn kleren even af. Sommige gezichten waren nog steeds op hem gericht, sommige keken voornamelijk naar de 'brandmerken' op zijn gezicht en handen.
Met een zucht liep hij terug naar zijn stoel, de blikken negerend. De jongen kwam weer naast hem zitten, maar nu op iets meer afstand. "Dus, waarom vluchtte je voor mijn hand?"
Vladimir merkte dat de jongen zichtbaar was gekalmeerd en glimlachte even naar hem. "Ik wil het er liever niet over hebben, als je het niet erg vind."
Ditmaal hield Vladimir zijn afstand.
Stomverbaasd keek hij naar zijn hand. 'Waarom...?' Deze gedachte kon hij niet afmaken want er kwam alweer een ander die meteen Vladimir's hand greep.
"Hey!"
Vladimir voelde zijn arm langzaam verstijven en kromp ineens. 'Adem, adem, wat is ademen?' De zweterige hand van de jongen liet die van Vladimir maar niet los. Vladimir probeerde zijn hand los te trekken, maar dit was zonder succes. De jongen liet eindelijk los en Vladimir viel achterover van zijn stoel.
Meteen ontstond er een scene. De jongen die Vladimir's hand had omsloten barste in een hevig lachen uit dat de aandacht trok van omringende leerlingen, terwijl Vladimir de stoel omsloot met zijn armen. Wat hij zo had geprobeerd te voorkomen was blijkbaar onvermijdelijk. 'Dit is dus waarom ik thuis wilde blijven.'
Zijn ademhaling werd heviger en ging weer over op een hyperventilatie. Hij greep met zijn hand naar zijn keel terwijl hij met zijn andere hand naar zijn tas zocht. Dit ging niet helemaal zoals gepland waardoor hij nog meer ogen op zich gericht kreeg. Gehaast en nog steeds hyperventilerend wist hij een vochtig doekje uit zijn tas te halen evenals een zakje. Met het doekje veegde hij het zweet van de jongen van zijn handen en deze liet hij vervolgens naast zich op de grond vallen.
Met bevende handen bracht hij het zakje naar zijn mond en haalde een paar keer diep adem.
De andere jongen was nog steeds hevig aan het lachen, zo hevig dat zelfs dat nu beschamend werd. Nog steeds wat bevend deed Vladimir een poging om overeind te komen. Het lukt hem bijna toen hij weer terug zakte omdat de jongen nu zijn hand uitstak om hem overeind te helpen.
"O, je had jezelf moeten zien, je was geniaal."
Vladimir duwde zichzelf weg van de jongen, naar achteren. De jongen keek hem verbaasd aan. "Is er iets?"
Het gezicht van de jongen viel in een soort frons terwijl Vladimir zich verder terug bewoog.
"Zit er iets op m'n gezicht?"
Vladimir schudde zijn hoofd terwijl hij nog iets verder naar achteren kroop, met een angstige blik keek hij naar de uitgestrekte hand van de jongen die meteen verdween.
"Ben je bang voor mijn hand?"
De jongen leek nu veel rustiger dan eerst en langzaam kwam Vladimir overeind. Eenmaal op twee benen klopte hij zijn kleren even af. Sommige gezichten waren nog steeds op hem gericht, sommige keken voornamelijk naar de 'brandmerken' op zijn gezicht en handen.
Met een zucht liep hij terug naar zijn stoel, de blikken negerend. De jongen kwam weer naast hem zitten, maar nu op iets meer afstand. "Dus, waarom vluchtte je voor mijn hand?"
Vladimir merkte dat de jongen zichtbaar was gekalmeerd en glimlachte even naar hem. "Ik wil het er liever niet over hebben, als je het niet erg vind."
Ditmaal hield Vladimir zijn afstand.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
janthflamestar
- Puntenslijper
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 28 mar 2013 16:29
Flamestar zag dat de meeste mensen in groepjes begonnen te staan. Zelfs toen ze met deze jongen aan het praten was, had ze zich nog nooit zo eenzaam gevoeld. Nee, dat was niet waar. Ze voelde zich elke dag zo. Elke dag hetzelfde liedje, de dag begon meestal goed, mensen praatten met haar maar uiteindelijk werd ze toch achtergelaten. En dan stopte ze ook met praten.
Acky keek haar doordringend aan. Wist hij het? Nee, dat kon toch niet. Het zou uitzonderlijk zijn dat een weapon van dit kaliber zielen zou kunnen zien.
Hij bleef even kijken en keek toen weer omlaag. Opeens uit het niets kwam er een jongen dichtbij die verdacht veel op Acky leek. Hetzelfde haar, dezelfde kleur ogen. Wat was hier toch aan de hand?
(nog steeds kort, moet je me maar de tijd geven XD)
Acky keek haar doordringend aan. Wist hij het? Nee, dat kon toch niet. Het zou uitzonderlijk zijn dat een weapon van dit kaliber zielen zou kunnen zien.
Hij bleef even kijken en keek toen weer omlaag. Opeens uit het niets kwam er een jongen dichtbij die verdacht veel op Acky leek. Hetzelfde haar, dezelfde kleur ogen. Wat was hier toch aan de hand?
(nog steeds kort, moet je me maar de tijd geven XD)
De jongen keek nu een beetje schichtig naar Vladimir. "Dus... Wat is dat op je gezicht?"
Vladimir keek vanuit zijn ooghoeken naar de jongen. Blond haar hing in een staart achter zijn hoofd, en donkere ogen vulden zijn gezicht. Vladimir sloeg zijn ogen neer, hij had spijt van zijn komst naar deze school. Wat deed hij zichzelf aan.
Met een zucht draaide Vladimir zijn gezicht naar de jongen. Deze viel meteen achterover, een angstige uitdrukking zichtbaar op zijn gezicht.
"Wil je dat wel weten?"
Vladimir voelde dat hij een merkbare omslag had gemaakt. Met Yae had hij de rust genomen om naar haar wens te antwoorden, en hij raakte niet in paniek toen ze hem aanraakte. Met deze weirdo echter had Vladimir het idee dat hij beter op zo'n tien meter afstand kon gaan zitten. Alleen al die zweetplekken in zijn oksels.
De jongen hersteld zich. "Euhm, nou achteraf gezien...." De jongen krapte zichzelf in zijn nek.
"Laat maar zitten."
De jongen wist niet hoe snel hij weg moest komen. Tja, dat was het effect van een verminkt gezicht.
Vladimir keek vanuit zijn ooghoeken naar de jongen. Blond haar hing in een staart achter zijn hoofd, en donkere ogen vulden zijn gezicht. Vladimir sloeg zijn ogen neer, hij had spijt van zijn komst naar deze school. Wat deed hij zichzelf aan.
Met een zucht draaide Vladimir zijn gezicht naar de jongen. Deze viel meteen achterover, een angstige uitdrukking zichtbaar op zijn gezicht.
"Wil je dat wel weten?"
Vladimir voelde dat hij een merkbare omslag had gemaakt. Met Yae had hij de rust genomen om naar haar wens te antwoorden, en hij raakte niet in paniek toen ze hem aanraakte. Met deze weirdo echter had Vladimir het idee dat hij beter op zo'n tien meter afstand kon gaan zitten. Alleen al die zweetplekken in zijn oksels.
De jongen hersteld zich. "Euhm, nou achteraf gezien...." De jongen krapte zichzelf in zijn nek.
"Laat maar zitten."
De jongen wist niet hoe snel hij weg moest komen. Tja, dat was het effect van een verminkt gezicht.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
janthflamestar
- Puntenslijper
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 28 mar 2013 16:29
De broer can Acki ging ongeveer heel de klas rond. Flamestar snapte niet helemaal wat hij overal deed todat ze naar de gezichten keek van de mensen waar hij geweest was. Ze keken allemaal walgend naar het mobieltje die hij in zijn hand had. Acki ging zich steeds erger irriteren. Flamestar snapte nog steeds niet waarom. Totdat hij bij haar kwam en de meest ranzige porno liet zien. Gewoon nee. Dit was gewoon hatelijk.
Hij keek haar ook nog met zo'n grijns aan.
De aders op het gezicht van Acki stonden op knappen en zijn gezicht stond vol woede. Was dit een normale dag voor deze twee?
Acki draaide zich om naar zijn broer en stompte hem ontzettend hard op zijn gezicht. Het was zo hard dat over een paar tafels vloog en op de grond bleef liggen.
Dit was nou Shibusen, waar het vechten heel normaal was.
Hij keek haar ook nog met zo'n grijns aan.
De aders op het gezicht van Acki stonden op knappen en zijn gezicht stond vol woede. Was dit een normale dag voor deze twee?
Acki draaide zich om naar zijn broer en stompte hem ontzettend hard op zijn gezicht. Het was zo hard dat over een paar tafels vloog en op de grond bleef liggen.
Dit was nou Shibusen, waar het vechten heel normaal was.
(Jaa, en gelijk maar drie karakters erbij!!! Binnenkort ga ik Tsubaki en Black Star erin gooien. Eerst Vladimir maar eens een beetje aan een sociaal leven helpen. En yep, ook Yae zit erbij!! Whoohoo!)
Zo zat Vladimir een hele lange tijd alleen. Hij had zijn isolement weer opgebouwd. De muren die Yae een klein beetje had weten te doen breken waren nu verhoogd. Hij wist dat dit het slechtste idee ooit was, deze school was niets voor hem. En dan kwam er nog bij dat hij een meister nodig had om te functioneren. Deze zou hem moeten vasthouden. Alleen het idee al. Dan was er natuurlijk nog het bloed... Daar hoefde je niet eens over te beginnen. Met een zucht plaatste hij een van zijn handen tegen zijn wang en de elleboog van die arm plaatste hij op de tafel voor hem. 'Alsjeblieft, laat deze dag snel voorbij zijn.'
Helaas voor Vladimir waren er nog maar ongeveer twintig minuten voorbij. De tijd ging vreselijk langzaam.
"Euhm, hey, zit je nou al die tijd al alleen?"
Vladimir keek even op toen hij de stem van een meisje hoorde. Blijkbaar was deze tegen hem gericht.
"Zal ik dan maar weer bij je komen zitten? Dat ziet er al iets minder vriendloos uit."
Nu pas zag Vladimir wie het was. Het was Yae. Een beetje ongemakkelijk keek Vladimir haar aan, waarna hij haar toeknikte. Met een glimlach ging ze op een ruime afstand zitten. Blijkbaar had ook zij zijn aanval van net gezien.
"Gaat het een beetje? Net met die jongen..."
Vladimir knikte. "Ja, het gaat."
"Weet je het zeker?"
Vladimir knikte twijfelachtig. Yae had deze twijfel gelijk opgemerkt. "Maar...?"
"Niks."
Zo zat Vladimir een hele lange tijd alleen. Hij had zijn isolement weer opgebouwd. De muren die Yae een klein beetje had weten te doen breken waren nu verhoogd. Hij wist dat dit het slechtste idee ooit was, deze school was niets voor hem. En dan kwam er nog bij dat hij een meister nodig had om te functioneren. Deze zou hem moeten vasthouden. Alleen het idee al. Dan was er natuurlijk nog het bloed... Daar hoefde je niet eens over te beginnen. Met een zucht plaatste hij een van zijn handen tegen zijn wang en de elleboog van die arm plaatste hij op de tafel voor hem. 'Alsjeblieft, laat deze dag snel voorbij zijn.'
Helaas voor Vladimir waren er nog maar ongeveer twintig minuten voorbij. De tijd ging vreselijk langzaam.
"Euhm, hey, zit je nou al die tijd al alleen?"
Vladimir keek even op toen hij de stem van een meisje hoorde. Blijkbaar was deze tegen hem gericht.
"Zal ik dan maar weer bij je komen zitten? Dat ziet er al iets minder vriendloos uit."
Nu pas zag Vladimir wie het was. Het was Yae. Een beetje ongemakkelijk keek Vladimir haar aan, waarna hij haar toeknikte. Met een glimlach ging ze op een ruime afstand zitten. Blijkbaar had ook zij zijn aanval van net gezien.
"Gaat het een beetje? Net met die jongen..."
Vladimir knikte. "Ja, het gaat."
"Weet je het zeker?"
Vladimir knikte twijfelachtig. Yae had deze twijfel gelijk opgemerkt. "Maar...?"
"Niks."
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari