Want ik weet niet hoe ik dit verhaal moet verwijderen 
...
Leuke proloog, alleen kun je beter als iemand iets zegt het op een nieuwe regel zetten, zoals dit:
Ze komt voor mij staan en ziet het fotoalbum op mijn schoot liggen.
‘Wat ben je aan het doen?’, vraagt ze me.
Ik glimlach. ‘Ik ben foto’s aan het bekijken.’ zeg ik.
Ben benieuwd naar het verhaal!
Groetjes Blieje
Ze komt voor mij staan en ziet het fotoalbum op mijn schoot liggen.
‘Wat ben je aan het doen?’, vraagt ze me.
Ik glimlach. ‘Ik ben foto’s aan het bekijken.’ zeg ik.
Ben benieuwd naar het verhaal!
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Heel fijn dat je mijn verhaaltjes volgt Blieje verbeteringen, feedback,... zijn nog altijd welkom
Ik zie alles voorbij razen. Op de trein zit ik naar buiten te kijken met mijn oortjes in naar muziek te luisteren. De trein komt tot stilstand en ik zie dat ik op mijn bestemming ben. Jonas, mijn broer, zwaait voor mijn ogen (hij denkt waarschijnlijk dat ik zat te dromen en niet doorhad dat ik moest uitstappen). Ik zucht diep en sta op. Mijn mp3 stop ik weg en mijn oortjes doe ik uit. Langzaam loop ik mijn nieuwe school in. De school is veel groter dan mijn oude en het is hier best mooi. Het is een internaat, extern en intern. Voorlopig is het voor mij alleen extern, dus ga ik gewoon naar huis na school. Mijn broer daarentegen zal intern verblijven. De reden dat ik niet blijf in het internaat, is dat ik mijn zusje zou moeten missen. Ik kijk schuchter om me heen en zie overal mensen lachen en vrolijk zijn. Natuurlijk! Iedereen kent zowat iedereen, behalve ik. Maar ja, ze kunnen nu eenmaal niet ruiken dat ik nieuw ben. Hier sta ik dan, in mijn favoriete jeans, sneakers en favoriete sweater met daaronder mijn favoriete topje. En voor de afwerking ketting, mijn vele bandjes om mijn pols en mijn geluksenkelbandje. Al zeg ik het zelf, ik zie er fantastisch uit. Maar ik denk niet dat, hoe mooi ik er ook uitzie, mijn kleren alleen, me zullen helpen om vrienden te maken. Ik dacht dat het me een beetje geluk zou gebracht hebben, doordat ik mijn favoriete kledij aan heb. Plots voel ik getril in mijn broekzak, ik heb een sms’je.
Meteen krijg ik een berichtje terug. Opeens gaat de bel, ik besluit nog even snel het sms’je te lezen.
‘Aha! A new student’, zegt de leerkracht blij. Het is een mannelijke leerkracht begin dertig en aan zijn stem te horen iemand waar je mee kan lachen.
‘Hello’, antwoord ik hem terug in het Engels en ik schenk hem een glimlach.
‘My name is Frederik Carson. Inside the school you call me Mr. Carson, and outside you can call me Frederik. What is your name, young lady?’ Iedereen kijkt naar me en ik voel me er een beetje ongemakkelijk door.
Ik zucht diep. ‘Lore , sir’, antwoord ik. Ondertussen heb ik al een lege bank opgemerkt ergens achteraan de klas.
verbeteringen, feedback,... zijn nog altijd welkom Ik zie alles voorbij razen. Op de trein zit ik naar buiten te kijken met mijn oortjes in naar muziek te luisteren. De trein komt tot stilstand en ik zie dat ik op mijn bestemming ben. Jonas, mijn broer, zwaait voor mijn ogen (hij denkt waarschijnlijk dat ik zat te dromen en niet doorhad dat ik moest uitstappen). Ik zucht diep en sta op. Mijn mp3 stop ik weg en mijn oortjes doe ik uit. Langzaam loop ik mijn nieuwe school in. De school is veel groter dan mijn oude en het is hier best mooi. Het is een internaat, extern en intern. Voorlopig is het voor mij alleen extern, dus ga ik gewoon naar huis na school. Mijn broer daarentegen zal intern verblijven. De reden dat ik niet blijf in het internaat, is dat ik mijn zusje zou moeten missen. Ik kijk schuchter om me heen en zie overal mensen lachen en vrolijk zijn. Natuurlijk! Iedereen kent zowat iedereen, behalve ik. Maar ja, ze kunnen nu eenmaal niet ruiken dat ik nieuw ben. Hier sta ik dan, in mijn favoriete jeans, sneakers en favoriete sweater met daaronder mijn favoriete topje. En voor de afwerking ketting, mijn vele bandjes om mijn pols en mijn geluksenkelbandje. Al zeg ik het zelf, ik zie er fantastisch uit. Maar ik denk niet dat, hoe mooi ik er ook uitzie, mijn kleren alleen, me zullen helpen om vrienden te maken. Ik dacht dat het me een beetje geluk zou gebracht hebben, doordat ik mijn favoriete kledij aan heb. Plots voel ik getril in mijn broekzak, ik heb een sms’je.
Suc6 op je nieuwe school! X June
Het is leuk om te weten dat mijn beste vriendin aan me denkt. Maar nu mis ik haar nog meer dan dat ik al deed. Ik besluit haar om traag (dan gaat er weer wat tijd voorbij zònder dat ik hier niks moet zitten doen) terug te sms’en.Thanx, kvind er nix aan hier.
Mis je! X mij
Mis je! X mij
Meteen krijg ik een berichtje terug. Opeens gaat de bel, ik besluit nog even snel het sms’je te lezen.
Zielepootje ! Miss u 2 honey !
Je red je wel Lore , zoals altijd X
Het eerste lesuur heb ik Engels (No problem, I speak English very well). Ik begin lichtjes te panikeren wanneer de bel al lang gegaan is en ik mijn lokaal niet vind. Ik blijf maar zoeken naar lokaal 105. Als ik het lokaal eindelijk vind, besef ik dat ik weer kan ademhalen. Ik doe de deur open. Let the nightmare begin! Ik ben ook goed bezig zeg. Kom op Lore, waar is je optimisme naar toe? Ik wil me excuseren voor het te laat zijn, maar de leerkracht is me voor. Je red je wel Lore , zoals altijd X
‘Aha! A new student’, zegt de leerkracht blij. Het is een mannelijke leerkracht begin dertig en aan zijn stem te horen iemand waar je mee kan lachen.
‘Hello’, antwoord ik hem terug in het Engels en ik schenk hem een glimlach.
‘My name is Frederik Carson. Inside the school you call me Mr. Carson, and outside you can call me Frederik. What is your name, young lady?’ Iedereen kijkt naar me en ik voel me er een beetje ongemakkelijk door.
Ik zucht diep. ‘Lore , sir’, antwoord ik. Ondertussen heb ik al een lege bank opgemerkt ergens achteraan de klas.
Laatst gewijzigd door lynn op 10 mei 2013 09:59, 2 keer totaal gewijzigd.
Ik wil er juist naartoe stappen als de leerkracht zegt: ‘Maybe it is a good idea to introduce yourself?’
Ik zet terug een stap achteruit en draai me met een bijna – dacht – ik – er – van – af – te – zijn blik terug om naar de leerkracht. Ik ga vooraan de klas staan en begin zelfzeker wat over mezelf te vertellen.
‘Hello everyone. My name is Lore Lachaert’, vertel ik zelfzeker. Iedereen kijkt me aan, wachtend tot ik wat meer zal vertellen. De leerkracht kijkt me ook afwachtend aan.
'Is your life that boring, that you just have a name?', zegt de leerkracht lachend.
'And my hobby is theatre', voeg ik er nog aan toe.
‘Thank you, Lore ! Welcome on Summer High. Find a seat’, zegt Mr. Carson. ‘En ik hoop dat je er geen gewoonte van zal maken om te laat te komen.’ Hij glimlacht. Summer High is de school waar ik nu de komende jaren naartoe zal gaan. Het is best een mooie school al zeg ik het zelf, en ook veel groter dan mijn vorige school. Ik besluit op de plaats te gaan zitten die ik daarstraks in het zicht kreeg. Er is veel lawaai en de leerkracht is net iets op het bord aan het schrijven, als er stiekem een jongen de klas binnensluipt. Onopgemerkt maar pech voor hem, moet iedereen lachen (omdat het een grappig zicht is), want Mr. Carson draait hem om. ‘Leuk geprobeerd Neil, maar goed voor deze ene keer’, zegt Mr. Carson mild.
‘I could only try, Mr. C.’, antwoordt Neil. De leerkracht schudt zuchtend zijn hoofd, maar besteedt er geen verdere aandacht aan en gaat verder met zijn les. Neil heeft donkerbruin, krullend haar dat een beetje voor zijn voorhoofd hangt. Hij heeft mp3 oortjes over zijn shirt hangen. Hij ziet er best wel leuk uit en zo te zien is hij ook wel grappig. De leerkracht sluit de les af met: “Who’s my hero?” als opdracht tegen volgende week. In het Engels natuurlijk en we moeten het naar voren brengen. Ik besluit er vanavond al aan te beginnen, het is nu dat we nog niet zoveel te doen hebben omdat het de eerste dagen zijn. Ik weet al over wat ik mijn opstel ga laten gaan: mijn zusje! Ik haast me zowat een beetje voor mijn boeken bijeen te rapen, zodat ik mee kan gaan met de stroom van mijn klas naar de volgende les. En zo hoef ik ook niet verloren te lopen.
Ik zet terug een stap achteruit en draai me met een bijna – dacht – ik – er – van – af – te – zijn blik terug om naar de leerkracht. Ik ga vooraan de klas staan en begin zelfzeker wat over mezelf te vertellen.
‘Hello everyone. My name is Lore Lachaert’, vertel ik zelfzeker. Iedereen kijkt me aan, wachtend tot ik wat meer zal vertellen. De leerkracht kijkt me ook afwachtend aan.
'Is your life that boring, that you just have a name?', zegt de leerkracht lachend.
'And my hobby is theatre', voeg ik er nog aan toe.
‘Thank you, Lore ! Welcome on Summer High. Find a seat’, zegt Mr. Carson. ‘En ik hoop dat je er geen gewoonte van zal maken om te laat te komen.’ Hij glimlacht. Summer High is de school waar ik nu de komende jaren naartoe zal gaan. Het is best een mooie school al zeg ik het zelf, en ook veel groter dan mijn vorige school. Ik besluit op de plaats te gaan zitten die ik daarstraks in het zicht kreeg. Er is veel lawaai en de leerkracht is net iets op het bord aan het schrijven, als er stiekem een jongen de klas binnensluipt. Onopgemerkt maar pech voor hem, moet iedereen lachen (omdat het een grappig zicht is), want Mr. Carson draait hem om. ‘Leuk geprobeerd Neil, maar goed voor deze ene keer’, zegt Mr. Carson mild.
‘I could only try, Mr. C.’, antwoordt Neil. De leerkracht schudt zuchtend zijn hoofd, maar besteedt er geen verdere aandacht aan en gaat verder met zijn les. Neil heeft donkerbruin, krullend haar dat een beetje voor zijn voorhoofd hangt. Hij heeft mp3 oortjes over zijn shirt hangen. Hij ziet er best wel leuk uit en zo te zien is hij ook wel grappig. De leerkracht sluit de les af met: “Who’s my hero?” als opdracht tegen volgende week. In het Engels natuurlijk en we moeten het naar voren brengen. Ik besluit er vanavond al aan te beginnen, het is nu dat we nog niet zoveel te doen hebben omdat het de eerste dagen zijn. Ik weet al over wat ik mijn opstel ga laten gaan: mijn zusje! Ik haast me zowat een beetje voor mijn boeken bijeen te rapen, zodat ik mee kan gaan met de stroom van mijn klas naar de volgende les. En zo hoef ik ook niet verloren te lopen.
Laatst gewijzigd door lynn op 10 mei 2013 10:01, 3 keer totaal gewijzigd.
Leuk geschreven weer! Alleen een paar foutjes:
voorbijrazen = voorbij razen
Ik zie alles voorbijrazen. Ik zit op de trein naar buiten te kijken met mijn oortjes in naar muziek te luisteren. = twee keer ik aan het begin van een zin.
Jonas, mijn broer zwaait voor mijn ogen = achter broer nog een komma
En voor de afwerking ketting, mijn vele bandjes om mijn pols en mijn geluksenkelbandje . = mijn ketting
zou gebracht hebben = gebracht zou hebben
begin de dertig = begin dertig
aan zijn stem te horen iemand waar je mee kan lachen omdat hij grappig is. = dubbel, omdat hij grappig is kan weg, want dat heb je net al duidelijk gemaakt
Er is veel lawaai, en de leerkracht is net iets op het bord aan het schrijven, = de komma achter lawaai kan weg
Onopgemerkt maar pech voor hem, iedereen lacht = moet iedereen lachen
Hij ziet me er best wel leuk uit en zo te zien is hij wel grappig ook. = me kan weg, is hij ook wel grappig
Ben benieuwd naar weer een vervolg!
Groetjes Blieje
voorbijrazen = voorbij razen
Ik zie alles voorbijrazen. Ik zit op de trein naar buiten te kijken met mijn oortjes in naar muziek te luisteren. = twee keer ik aan het begin van een zin.
Jonas, mijn broer zwaait voor mijn ogen = achter broer nog een komma
En voor de afwerking ketting, mijn vele bandjes om mijn pols en mijn geluksenkelbandje . = mijn ketting
zou gebracht hebben = gebracht zou hebben
begin de dertig = begin dertig
aan zijn stem te horen iemand waar je mee kan lachen omdat hij grappig is. = dubbel, omdat hij grappig is kan weg, want dat heb je net al duidelijk gemaakt
Er is veel lawaai, en de leerkracht is net iets op het bord aan het schrijven, = de komma achter lawaai kan weg
Onopgemerkt maar pech voor hem, iedereen lacht = moet iedereen lachen
Hij ziet me er best wel leuk uit en zo te zien is hij wel grappig ook. = me kan weg, is hij ook wel grappig
Ben benieuwd naar weer een vervolg!
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
De volgende les gaat traag voorbij, maar er wordt veel gelachen in de klas dus dat zit wel goed. Uiteindelijk gaat de bel, als teken dat het speeltijd is. Net als ik druk aan het sms'en ben (naar June) bots ik tegen iemand op, waardoor ik mijn gsm laat vallen. En zo stevig dat mijn gsm is, ligt hij helemaal uit elkaar.
'Ai, het spijt me zo verschrikkelijk, gaat het?', vraagt hij. Ik kijk op in twee supermooie bruine ogen en een gezicht dat verontschuldiging aantoont.
'Nee, het spijt mij. Ik had je niet gezien, en ...', zeg ik, maar ik zwijg als ik hem zie lachen en kijk hem verbaast aan. 'Waarom lach je nu?', vraag ik.
'Dankzij mij is jouw gsm stuk, en jij verontschuldigd je', zegt hij.
'Ja, want ik liep tegen je aan doordat ik niet oplette', antwoord ik.
'Neil', glimlacht hij.
'Lore', zeg ik. Nu herinner ik me wie hij is. 'Oh ja, jij was de laatkomer', zeg ik plagend met een grijns.
Hij moet erom lachen. Het valt me op dat hij een prachtige glimlach, een betoverende stem, bruine ogen en opvallende warrige donkerbruine krullen heeft. Hij is groter dan mij, merk ik op.
Is liefde op het eerste gezicht wel mogelijk? Vraag ik mezelf af.
Ik loop met de stroom van mijn klas en andere klassen mee naar buiten, naar de speelplaats. ‘Lore !’ Iemand roept mijn naam, ik draai me om en zie een meisje uit mijn klas aankomen. In een drafje heeft ze me bij gebeend. Ik glimlach naar haar. ‘Hè’, zeg ik.
‘Heb je soms geen zin om bij ons te zitten?’, vraagt ze.
‘Ja natuurlijk! Lijkt me leuk’, antwoord ik met een glimlach. Ik ben blij, zo hoef ik niet alleen te zitten. En ik heb een kans om vrienden te maken. ‘Mijn naam is Judith’, zegt ze. ‘En? Wie zijn je kamergenoten?’
Ik lach. ‘Ik ga naar huis na schooltijd’, zeg ik. ‘Oh, jammer!’
‘Hoezo?’, vraag ik nieuwsgierig. Mijn vraag zal echter niet beantwoordt worden. Judith loopt naar haar vrienden toe. ‘Jongens!’, zegt ze tegen de groep, hoewel er ook meisjes bij zitten. ‘Dit is Lore !’ Ik zeg zelfverzekerd, hoewel ik het vanbinnen een beetje eng vind, “hallo”. Iedereen lacht en groet me vriendelijk. Een paar mensen herken ik van uit mijn klas. Ik voel me bijna helemaal op mijn gemak door de warme blikken. Daarna gaat iedereen verder met zijn of haar conversatie. Iedereen zit maar wat te praten over wat ze in de vakantie hebben gedaan. Het lukt mezelf om mee te praten, en de anderen met mijn gesprekken te boeien. Ze zijn echt geïnteresseerd in mijn vroegere leven (om het zo uit te drukken). Ze betrekken me echt tot hun gesprekken. Ik ben blij dat ze iets tegen me zeggen, zo heb ik het gevoel dat ik hier een beetje thuishoor. Ik denk dat ik hier snel helemaal zal thuishoren. Als ik op zoek ga naar mijn broer om hem gedag te zeggen voordat ik de trein neem naar huis, valt het me op dat ik zowat de enige ben die naar huis gaat. Al de rest verblijft intern. Misschien binnenkort, zeg ik in gedachten tegen mezelf. Ik besluit als eerste op zijn kamer te gaan kijken, anders moet ik gaan vragen aan mensen. Of zelf gaan rondkijken… Maar dit internaat is wel groot, dus begin dan maar te zoeken. Op de jongensafdeling ga ik op zoek naar kamer twintig, die is een trapje omhoog (de eerste verdieping). Ik heb geluk. Doordat zijn kamerdeur openstaat, hoor ik zijn stem. Ik hoor hem luidop lachen en nog andere mensen ook. Ik stap de kamer binnen en klop (ook al staat de deur open) op de deur. Jonas, Neil en nog een jongen kijken op. Neil lacht vriendelijk naar me.
‘Hé zusje!’, zegt Jonas blij me te zien.
‘Hallo’, zeg ik tegen iedereen.
‘Jongens! Dit is Lore , mijn zus’, stelt Jonas me voor. ‘En Lore , dit zijn mijn kamergenoten Cameron’ – hij wijst naar een jongen met warrige blonde haren – ‘En dit is…’
‘Neil’, maak ik Jonas zijn zin af.
‘Lore ’, zegt Neil op hetzelfde moment. ‘We zitten bij elkaar in de klas’, verklaart Neil. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het nog maar een kwartier is, en het is een eindje stappen.
‘Uhm, ik moet maar eens gaan’, zeg ik.
Jonas knikt. ‘Doe de groetjes aan iedereen, en zeg dat het hier reuze leuk is’, zegt Jonas met een brede glimlach. Blijkbaar vindt hij het hier net zo leuk als ik. Ik doe onze jongensgroet met Jonas (Jonas leerde het me een paar jaar geleden) waar Cameron en Neil van opkijken. Hé, wat denken ze wel niet? Meisjes kunnen dat ook hoor! Ik glimlach trots.
'Ai, het spijt me zo verschrikkelijk, gaat het?', vraagt hij. Ik kijk op in twee supermooie bruine ogen en een gezicht dat verontschuldiging aantoont.
'Nee, het spijt mij. Ik had je niet gezien, en ...', zeg ik, maar ik zwijg als ik hem zie lachen en kijk hem verbaast aan. 'Waarom lach je nu?', vraag ik.
'Dankzij mij is jouw gsm stuk, en jij verontschuldigd je', zegt hij.
'Ja, want ik liep tegen je aan doordat ik niet oplette', antwoord ik.
'Neil', glimlacht hij.
'Lore', zeg ik. Nu herinner ik me wie hij is. 'Oh ja, jij was de laatkomer', zeg ik plagend met een grijns.
Hij moet erom lachen. Het valt me op dat hij een prachtige glimlach, een betoverende stem, bruine ogen en opvallende warrige donkerbruine krullen heeft. Hij is groter dan mij, merk ik op.
Is liefde op het eerste gezicht wel mogelijk? Vraag ik mezelf af.
Ik loop met de stroom van mijn klas en andere klassen mee naar buiten, naar de speelplaats. ‘Lore !’ Iemand roept mijn naam, ik draai me om en zie een meisje uit mijn klas aankomen. In een drafje heeft ze me bij gebeend. Ik glimlach naar haar. ‘Hè’, zeg ik.
‘Heb je soms geen zin om bij ons te zitten?’, vraagt ze.
‘Ja natuurlijk! Lijkt me leuk’, antwoord ik met een glimlach. Ik ben blij, zo hoef ik niet alleen te zitten. En ik heb een kans om vrienden te maken. ‘Mijn naam is Judith’, zegt ze. ‘En? Wie zijn je kamergenoten?’
Ik lach. ‘Ik ga naar huis na schooltijd’, zeg ik. ‘Oh, jammer!’
‘Hoezo?’, vraag ik nieuwsgierig. Mijn vraag zal echter niet beantwoordt worden. Judith loopt naar haar vrienden toe. ‘Jongens!’, zegt ze tegen de groep, hoewel er ook meisjes bij zitten. ‘Dit is Lore !’ Ik zeg zelfverzekerd, hoewel ik het vanbinnen een beetje eng vind, “hallo”. Iedereen lacht en groet me vriendelijk. Een paar mensen herken ik van uit mijn klas. Ik voel me bijna helemaal op mijn gemak door de warme blikken. Daarna gaat iedereen verder met zijn of haar conversatie. Iedereen zit maar wat te praten over wat ze in de vakantie hebben gedaan. Het lukt mezelf om mee te praten, en de anderen met mijn gesprekken te boeien. Ze zijn echt geïnteresseerd in mijn vroegere leven (om het zo uit te drukken). Ze betrekken me echt tot hun gesprekken. Ik ben blij dat ze iets tegen me zeggen, zo heb ik het gevoel dat ik hier een beetje thuishoor. Ik denk dat ik hier snel helemaal zal thuishoren. Als ik op zoek ga naar mijn broer om hem gedag te zeggen voordat ik de trein neem naar huis, valt het me op dat ik zowat de enige ben die naar huis gaat. Al de rest verblijft intern. Misschien binnenkort, zeg ik in gedachten tegen mezelf. Ik besluit als eerste op zijn kamer te gaan kijken, anders moet ik gaan vragen aan mensen. Of zelf gaan rondkijken… Maar dit internaat is wel groot, dus begin dan maar te zoeken. Op de jongensafdeling ga ik op zoek naar kamer twintig, die is een trapje omhoog (de eerste verdieping). Ik heb geluk. Doordat zijn kamerdeur openstaat, hoor ik zijn stem. Ik hoor hem luidop lachen en nog andere mensen ook. Ik stap de kamer binnen en klop (ook al staat de deur open) op de deur. Jonas, Neil en nog een jongen kijken op. Neil lacht vriendelijk naar me.
‘Hé zusje!’, zegt Jonas blij me te zien.
‘Hallo’, zeg ik tegen iedereen.
‘Jongens! Dit is Lore , mijn zus’, stelt Jonas me voor. ‘En Lore , dit zijn mijn kamergenoten Cameron’ – hij wijst naar een jongen met warrige blonde haren – ‘En dit is…’
‘Neil’, maak ik Jonas zijn zin af.
‘Lore ’, zegt Neil op hetzelfde moment. ‘We zitten bij elkaar in de klas’, verklaart Neil. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het nog maar een kwartier is, en het is een eindje stappen.
‘Uhm, ik moet maar eens gaan’, zeg ik.
Jonas knikt. ‘Doe de groetjes aan iedereen, en zeg dat het hier reuze leuk is’, zegt Jonas met een brede glimlach. Blijkbaar vindt hij het hier net zo leuk als ik. Ik doe onze jongensgroet met Jonas (Jonas leerde het me een paar jaar geleden) waar Cameron en Neil van opkijken. Hé, wat denken ze wel niet? Meisjes kunnen dat ook hoor! Ik glimlach trots.
Ik vind het dom eigenlijk dat ik niet zoals iedereen intern in het internaat verblijf. Maar die gedachte verdwijnt zodra Ylke naar me toe komt rennen als ik van de trein stap. Ze springt me in mijn armen en ik draai haar rond. Ik hoor ze lachen van plezier.
‘Hoe is je nieuwe school?’, vraag ik haar blij.
‘Goed!’, antwoordt ze snel en blij. Ik kijk op en zie papa naar ons toestappen samen met mijn nicht. Dat is eigenlijk het positieve aan het verhuizen, we verhuisden naar dezelfde straat als mijn nicht Yolien en neefje Merlijn. Merlijn, die is twee jaar en heel erg lief. Yolien en ik zijn leeftijdsgenootjes, dat is wel leuk. En ondanks onze verschillende karakters (ik sociaal en zij rustig) konden we het altijd al goed met elkaar vinden. Ze is erg onzeker over haarzelf en denkt te veel aan wat anderen van haar denken en vinden, in plaats van gewoon haar eigen ding te doen. Ik ben ook vaak onzeker, maar ik trek het me gewoon niet aan. Meestal vergeet ik dat. En ik vind het eigenlijk een beetje jammer voor haar, want ze weet niet wat ze mist. Zoals hoe leuk het leven wel niet kan zijn als je een beetje gek doet. Mijn zinnetje is: wacht niet op speciale momenten maar mààk de gewone momenten bijzonder! Ook al wèèt ik dat ze soms heel erg hard haar best doet om “erbij te horen”, begrijpt ze niet dat ze juist het omgekeerde moet doen. Niet erbij probèren horen maar gewoon haar eigen ding doen en zichzelf blijven! Ze doet te hard haar best, dat is haar probleem denk ik. Bij anderen dan toch bedoel ik. Bij mij en bij haar echte vrienden durft ze wel zichzelf te zijn. ‘Lore !’, roept ze blij.
‘Yolien!’, roep ik net als haar overdreven blij. Het is een tijdje geleden dat we elkaar gezien hebben. Ik zet Ylke neer en loop naar haar toe. We vallen elkaar in de armen. ‘Hé laat je ook nog wat voor mij over?’, onderbreekt papa onze knuffel. Ik maak me los uit onze omhelzing en geef papa een knuffel, waarop hij zijn armen stevig om me heen sluit. Wat vind ik het heerlijk als hij dat doet.
‘Hoe was het op school meid?’, vraagt hij.
‘Voor een eerste schooldag was het super!’ Yolien loopt naar me toe en ze slaat haar arm om mijn schouder. Met onze handen om elkaars schouders wandelen we naar huis.
‘Ik ben jaloers weet je?’, zegt ze.
Ik kijk haar verbaast aan. ‘Hoezo?’
‘Ik zaag al ongeveer meer dan een jaar om naar Summer High te mogen gaan, op internaat, en ik mag niet.’ Ze kijkt een beetje droevig.
‘Ik overtuig haar wel straks.’ Ik geef haar een knipoog. ‘Ik vond het een beetje dom eigenlijk dat ik naar huis moest. Iedereen verblijft intern op het internaat. En ik niet, ik extern want ik ga naar huis. Maar ik wil mijn zusje niet missen’, zeg ik. Ik kijk naar Ylke die vrolijk naast me, hand in hand met me loopt.
‘In het weekend ben je toch thuis?’, zegt papa die ons gesprek blijkbaar mee volgt. Ik twijfel, ik wil dolgraag intern verblijven op Summer High. Maar de enige reden waarom ik het niet doe is mijn zusje.
‘Zin in een meidenavond?’ Yolien kijkt me enthousiast aan.
‘Wat dacht jij dan!’, zeg ik met een brede lach.
De hele avond brengen ik, Yolien, Merlijn, Ylke en Amber (mijn hond) samen door met het kijken van disneyfilms, gepraat en gelach. Maar veel van onze meidenavond hebben we niet meer over. Papa zegt dat het al acht uur is. Ik ga samen met Ylke naar de badkamer en help haar met haar kleren te vervangen door haar pyjama. Het is een schattige blauwe pyjama van Winnie de Poeh, het broekje is gestreept. Daarna steken ik en Yolien haar samen in haar bed. We blijven nog wat bij haar en ik wens haar leuke dromen en slaapwel toe, ook geef ik haar een kusje op haar voorhoofd. Stilletjes sluipen we de kamer uit. Beneden kijken we nog een film samen met papa. Om tien uur gaat Yolien al terug naar huis. Ook ik besluit om te gaan slapen. Morgen is weer een nieuwe dag.
De volgende dag word ik gewekt door mijn wekker. Het liedje van Coldplay, Viva la vida klinkt door mijn kamer. Heel erg leuk om wakker te worden met muziek, ik word er gewoon vrolijk van. Ik kijk naar de overkant van mijn kamer waar Ylke ligt te slapen. Ze hoort de muziek blijkbaar niet. Ik zet mijn wekker uit en raap mijn kleren bij elkaar, die ik gisteren al klaargelegd had. Ik maak me klaar in de badkamer. Daarna ga ik naar beneden. Papa is al beneden. Hij staat een eitje te bakken. ‘Roerei?’, vraag ik blij. Ik geef hem een kus op de wang als goedemorgen. ‘Met toast’, zegt hij blij.
‘Goedemorgen’, zeg ik en ik ga aan de ontbijttafel zitten.
‘Goedemorgen’, antwoordt hij terug. Ik hoor het geping van de broodtoaster. Hij weet dat roerei met toast mijn lievelingseten is ‘s morgens. Lieve papa.
‘Goodmorning my honey’s!’ We kijken allebei om en zien mama blij (zoals meestal) de keuken inkomen. Ze geeft papa een kus op de mond. Waar haalt mama toch altijd dat goed ochtendhumeur vandaan?
‘Dag mam’, wens ik haar goedemorgen. Ze geeft me een knuffel.
‘Hm, blijkbaar heeft iemand hier een geluksdag vandaag’, fluistert mama in mijn oor wijzend naar de pan met roerei en het bord met toast.
‘Hoe was je eerste schooldag lieverd?’, vraagt mama me. Ze heeft me gisteren niet meer gezien, ze kwam aangezien ze verpleegster is en de nachtshift had, maar heel laat thuis.
‘Wel goed’, antwoord ik. Ineens schiet me iets te binnen. ‘Oh ja, ik moest je de groetjes doen van Jonas en zeggen dat hij het reuze leuk heeft daar’, zeg ik.
‘We hebben je heel graag thuis hé, maar waarom blijf jij niet intern?’, vraagt mama me.
‘Ik ga Ylke halen’, zeg ik.
‘Ze is bang!’, roept papa, als antwoord voor mama die ik niet beantwoordde, zodat ik het nog kan horen.
‘Nietes!’, roep ik terug. Ik doe zachtjes de deur van mijn kamer open. Ylke ligt nog steeds heerlijk te slapen.
‘Ylke’, maak ik haar stilletjes wakker. Ze doet haar ogen open en lacht naar me. ‘Kom, papa heeft roerei en toast gemaakt’, zeg ik haar. Ik zeg het op de manier alsof ik haar een geheimpje vertel.
‘Goedemorgen’, zegt ze blij.
‘Goedemorgen zonneschijntje’, lach ik. Beneden kijk ik naar mijn horloge en zie dat ik nog maar vijf minuutjes heb om mijn trein te halen, of ik kom te laat. Gelukkig is de trein niet zo ver van waar we wonen.
‘Ik moet rennen’, zeg ik. Ik storm de deur uit met mijn rugzak over mijn schouder. Ik heb geluk, mijn trein staat er nog. Maar had ik 1 minuut te laat gekomen, dan had ik mogen wachten op een volgende.
‘Hoe is je nieuwe school?’, vraag ik haar blij.
‘Goed!’, antwoordt ze snel en blij. Ik kijk op en zie papa naar ons toestappen samen met mijn nicht. Dat is eigenlijk het positieve aan het verhuizen, we verhuisden naar dezelfde straat als mijn nicht Yolien en neefje Merlijn. Merlijn, die is twee jaar en heel erg lief. Yolien en ik zijn leeftijdsgenootjes, dat is wel leuk. En ondanks onze verschillende karakters (ik sociaal en zij rustig) konden we het altijd al goed met elkaar vinden. Ze is erg onzeker over haarzelf en denkt te veel aan wat anderen van haar denken en vinden, in plaats van gewoon haar eigen ding te doen. Ik ben ook vaak onzeker, maar ik trek het me gewoon niet aan. Meestal vergeet ik dat. En ik vind het eigenlijk een beetje jammer voor haar, want ze weet niet wat ze mist. Zoals hoe leuk het leven wel niet kan zijn als je een beetje gek doet. Mijn zinnetje is: wacht niet op speciale momenten maar mààk de gewone momenten bijzonder! Ook al wèèt ik dat ze soms heel erg hard haar best doet om “erbij te horen”, begrijpt ze niet dat ze juist het omgekeerde moet doen. Niet erbij probèren horen maar gewoon haar eigen ding doen en zichzelf blijven! Ze doet te hard haar best, dat is haar probleem denk ik. Bij anderen dan toch bedoel ik. Bij mij en bij haar echte vrienden durft ze wel zichzelf te zijn. ‘Lore !’, roept ze blij.
‘Yolien!’, roep ik net als haar overdreven blij. Het is een tijdje geleden dat we elkaar gezien hebben. Ik zet Ylke neer en loop naar haar toe. We vallen elkaar in de armen. ‘Hé laat je ook nog wat voor mij over?’, onderbreekt papa onze knuffel. Ik maak me los uit onze omhelzing en geef papa een knuffel, waarop hij zijn armen stevig om me heen sluit. Wat vind ik het heerlijk als hij dat doet.
‘Hoe was het op school meid?’, vraagt hij.
‘Voor een eerste schooldag was het super!’ Yolien loopt naar me toe en ze slaat haar arm om mijn schouder. Met onze handen om elkaars schouders wandelen we naar huis.
‘Ik ben jaloers weet je?’, zegt ze.
Ik kijk haar verbaast aan. ‘Hoezo?’
‘Ik zaag al ongeveer meer dan een jaar om naar Summer High te mogen gaan, op internaat, en ik mag niet.’ Ze kijkt een beetje droevig.
‘Ik overtuig haar wel straks.’ Ik geef haar een knipoog. ‘Ik vond het een beetje dom eigenlijk dat ik naar huis moest. Iedereen verblijft intern op het internaat. En ik niet, ik extern want ik ga naar huis. Maar ik wil mijn zusje niet missen’, zeg ik. Ik kijk naar Ylke die vrolijk naast me, hand in hand met me loopt.
‘In het weekend ben je toch thuis?’, zegt papa die ons gesprek blijkbaar mee volgt. Ik twijfel, ik wil dolgraag intern verblijven op Summer High. Maar de enige reden waarom ik het niet doe is mijn zusje.
‘Zin in een meidenavond?’ Yolien kijkt me enthousiast aan.
‘Wat dacht jij dan!’, zeg ik met een brede lach.
De hele avond brengen ik, Yolien, Merlijn, Ylke en Amber (mijn hond) samen door met het kijken van disneyfilms, gepraat en gelach. Maar veel van onze meidenavond hebben we niet meer over. Papa zegt dat het al acht uur is. Ik ga samen met Ylke naar de badkamer en help haar met haar kleren te vervangen door haar pyjama. Het is een schattige blauwe pyjama van Winnie de Poeh, het broekje is gestreept. Daarna steken ik en Yolien haar samen in haar bed. We blijven nog wat bij haar en ik wens haar leuke dromen en slaapwel toe, ook geef ik haar een kusje op haar voorhoofd. Stilletjes sluipen we de kamer uit. Beneden kijken we nog een film samen met papa. Om tien uur gaat Yolien al terug naar huis. Ook ik besluit om te gaan slapen. Morgen is weer een nieuwe dag.
De volgende dag word ik gewekt door mijn wekker. Het liedje van Coldplay, Viva la vida klinkt door mijn kamer. Heel erg leuk om wakker te worden met muziek, ik word er gewoon vrolijk van. Ik kijk naar de overkant van mijn kamer waar Ylke ligt te slapen. Ze hoort de muziek blijkbaar niet. Ik zet mijn wekker uit en raap mijn kleren bij elkaar, die ik gisteren al klaargelegd had. Ik maak me klaar in de badkamer. Daarna ga ik naar beneden. Papa is al beneden. Hij staat een eitje te bakken. ‘Roerei?’, vraag ik blij. Ik geef hem een kus op de wang als goedemorgen. ‘Met toast’, zegt hij blij.
‘Goedemorgen’, zeg ik en ik ga aan de ontbijttafel zitten.
‘Goedemorgen’, antwoordt hij terug. Ik hoor het geping van de broodtoaster. Hij weet dat roerei met toast mijn lievelingseten is ‘s morgens. Lieve papa.
‘Goodmorning my honey’s!’ We kijken allebei om en zien mama blij (zoals meestal) de keuken inkomen. Ze geeft papa een kus op de mond. Waar haalt mama toch altijd dat goed ochtendhumeur vandaan?
‘Dag mam’, wens ik haar goedemorgen. Ze geeft me een knuffel.
‘Hm, blijkbaar heeft iemand hier een geluksdag vandaag’, fluistert mama in mijn oor wijzend naar de pan met roerei en het bord met toast.
‘Hoe was je eerste schooldag lieverd?’, vraagt mama me. Ze heeft me gisteren niet meer gezien, ze kwam aangezien ze verpleegster is en de nachtshift had, maar heel laat thuis.
‘Wel goed’, antwoord ik. Ineens schiet me iets te binnen. ‘Oh ja, ik moest je de groetjes doen van Jonas en zeggen dat hij het reuze leuk heeft daar’, zeg ik.
‘We hebben je heel graag thuis hé, maar waarom blijf jij niet intern?’, vraagt mama me.
‘Ik ga Ylke halen’, zeg ik.
‘Ze is bang!’, roept papa, als antwoord voor mama die ik niet beantwoordde, zodat ik het nog kan horen.
‘Nietes!’, roep ik terug. Ik doe zachtjes de deur van mijn kamer open. Ylke ligt nog steeds heerlijk te slapen.
‘Ylke’, maak ik haar stilletjes wakker. Ze doet haar ogen open en lacht naar me. ‘Kom, papa heeft roerei en toast gemaakt’, zeg ik haar. Ik zeg het op de manier alsof ik haar een geheimpje vertel.
‘Goedemorgen’, zegt ze blij.
‘Goedemorgen zonneschijntje’, lach ik. Beneden kijk ik naar mijn horloge en zie dat ik nog maar vijf minuutjes heb om mijn trein te halen, of ik kom te laat. Gelukkig is de trein niet zo ver van waar we wonen.
‘Ik moet rennen’, zeg ik. Ik storm de deur uit met mijn rugzak over mijn schouder. Ik heb geluk, mijn trein staat er nog. Maar had ik 1 minuut te laat gekomen, dan had ik mogen wachten op een volgende.