Nou... Volgens mij op deze site mijn eerste verhaal. Ik heb wel eens geprobeerd een langer verhaal te schrijven, dat lukte niet, maar ik ga het gewoon proberen. Ik wist niet precies waar het moest staan dus zet ik het maar hier...
Proloog
Amituk keek uit over de eindeloze vlakte, niets dan leegte. Zijn nekhaar ging recht overeind staan terwijl er nog steeds niet aan de horizon te zien was, maar dat zou niet lang meer duren. Hij rende terug naar zijn dorp en, nog nahijgend van zijn sprint, liep hij de tent van het stamhoofd in. "Ze komen.", het stamhoofd knikte, "Ga, waarschuw alle mannen die een boog kunnen dragen."
Een bijna perfecte linie,
"Ze komen niet verder dan hier!",
Een pijlenregen,
Een kogelregen terug,
De overmacht,
Een brandend dorp,
Rondrennende vrouwen en kinderen,
Flarden van kreten,
"Ren weg! Neem Qualeno mee!"
Een pijl in zijn borstkas,
De rode grond,
Een voorbijflitsende rode vos,
Dè rode vos,
Zíjn rode vos,
Hij stond aan de hemel,
Het grijnzende gezicht van Florentijn,
Een langzamer kloppend hart,
Pijn,
De vos strekte zijn poot uit en raakte Amituks voorhoofd aan,
Dood,
Een kreet van de vos,
De vos liep weg, zijn volgende meester achterna.
Lone Cherokee
Hoofdstuk 1
Watae en Qualeno renden lachend door het gras, "Kom mee! Snel naar onze schuilplaats!", ze renden naar het verborgen hol dat ze het afgelopen jaar hadden gegraven in het bos, het was zo'n drie bij vijf meter groot en ongeveer twee meter hoog, had een aantal luchtgaten en de nauwe ingang was afgedekt met een steen.
Eenmaal daar aangekomen duwden ze snel de steen weg en klommen ze in het hol, ze staken een zelfgemaakte fakkel aan en trokken de steen terug op zijn plek. Nog een beetje nagrinnikend gingen ze zitten en hielden zich stil, ze hoorden voetstappen die rondzochten rondom de plek waar ze in het bos verdwenen waren. Na een tijdje stierven deze voetstappen weg. "Eens kijken wat we hebben.", zei Watae, Qualeno haalde een zak van zijn rug. "Een mooie buit!", zei Qualeno terwijl ze hun buit bestudeerden. Vier maiskoeken en een klein, halfvol potje honing.
Plotseling hoorden ze stemmen, “Ze moeten hier nou eindelijk eens mee ophouden! Kunnen ze nou nooit volwassen worden?”, hoorden ze een vrouwenstem zeggen, overduidelijk hun moeder, daarna antwoordde een vrolijke, zware, een beetje grinnikende stem, zo te horen hun vader, “Kom op Alaqua! Het zijn gewoon jongens, op hun leeftijd doen ze dit soort dingen nou eenmaal.”. “Aan wiens kant sta jij nou eigenlijk?”, vroeg hun moeder nukkig terwijl ze haar weg hoorden lopen. Hun vader liep achter haar aan.
“Zo, een halve maiskoek voor jou,”, zei Watae terwijl hij er een doormidden brak en er wat honing op smeerde, ”En een halve voor mij.”, de fakkel was bijna opgebrand en ze besloten naar buiten te gaan. Met hun rug tegen een berkenboom zaten ze naast elkaar met hun ogen dicht in de zon te genieten van de maiskoek. “Hoe zou het zijn… Volwassen zijn? Je mag voor het eerst tijdens de jacht een beer schieten! En je krijgt een adelaarsveer!”, zei Qualeno opgewonden, “Ja… Het lijkt me echt geweldig, volwassen zijn.”, verzuchtte Watae,” Maar het duurt nog drie maanden voor we oud genoeg zijn voor de beproeving.”, zei hij. “Wat zou het zijn? Zou het erg zwaar zijn?”, vroeg Qualeno zich hardop af, “Zouden we het wel halen?”, hij werd opeens een stuk minder zeker van zichzelf. “Kop op joh, we halen het echt wel,”, stelde Watae hem gerust. “We kunnen best hard rennen en zijn behoorlijk slim, wat de beproeving ook is, we halen het wel.”
Watae en Qualeno renden lachend door het gras, "Kom mee! Snel naar onze schuilplaats!", ze renden naar het verborgen hol dat ze het afgelopen jaar hadden gegraven in het bos, het was zo'n drie bij vijf meter groot en ongeveer twee meter hoog, had een aantal luchtgaten en de nauwe ingang was afgedekt met een steen.
Eenmaal daar aangekomen duwden ze snel de steen weg en klommen ze in het hol, ze staken een zelfgemaakte fakkel aan en trokken de steen terug op zijn plek. Nog een beetje nagrinnikend gingen ze zitten en hielden zich stil, ze hoorden voetstappen die rondzochten rondom de plek waar ze in het bos verdwenen waren. Na een tijdje stierven deze voetstappen weg. "Eens kijken wat we hebben.", zei Watae, Qualeno haalde een zak van zijn rug. "Een mooie buit!", zei Qualeno terwijl ze hun buit bestudeerden. Vier maiskoeken en een klein, halfvol potje honing.
Plotseling hoorden ze stemmen, “Ze moeten hier nou eindelijk eens mee ophouden! Kunnen ze nou nooit volwassen worden?”, hoorden ze een vrouwenstem zeggen, overduidelijk hun moeder, daarna antwoordde een vrolijke, zware, een beetje grinnikende stem, zo te horen hun vader, “Kom op Alaqua! Het zijn gewoon jongens, op hun leeftijd doen ze dit soort dingen nou eenmaal.”. “Aan wiens kant sta jij nou eigenlijk?”, vroeg hun moeder nukkig terwijl ze haar weg hoorden lopen. Hun vader liep achter haar aan.
“Zo, een halve maiskoek voor jou,”, zei Watae terwijl hij er een doormidden brak en er wat honing op smeerde, ”En een halve voor mij.”, de fakkel was bijna opgebrand en ze besloten naar buiten te gaan. Met hun rug tegen een berkenboom zaten ze naast elkaar met hun ogen dicht in de zon te genieten van de maiskoek. “Hoe zou het zijn… Volwassen zijn? Je mag voor het eerst tijdens de jacht een beer schieten! En je krijgt een adelaarsveer!”, zei Qualeno opgewonden, “Ja… Het lijkt me echt geweldig, volwassen zijn.”, verzuchtte Watae,” Maar het duurt nog drie maanden voor we oud genoeg zijn voor de beproeving.”, zei hij. “Wat zou het zijn? Zou het erg zwaar zijn?”, vroeg Qualeno zich hardop af, “Zouden we het wel halen?”, hij werd opeens een stuk minder zeker van zichzelf. “Kop op joh, we halen het echt wel,”, stelde Watae hem gerust. “We kunnen best hard rennen en zijn behoorlijk slim, wat de beproeving ook is, we halen het wel.”
I'm so sneaky, I sometimes can't even trust myself.
Mooi verhaal maar je maakt erg lange zinnen door je vele kommagebruik. Je kunt beter aan het eind van iedere zin een punt plaatsen, dat maakt het een stuk duidelijker om te lezen. Want nu lijkt het verhaal zoals ik al zei, uit zeer lange zinnen te bestaan.
Verder is het prima geschreven!
Groetjes Blieje
Verder is het prima geschreven!
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Heftige proloog! Dat beloofd heel wat gevaar en avontuur 
Toen ik in hoofdstuk 1 begon, dacht ik heel even dat het over vossen ging in plaats van over mensen 
Dat kwam door de langs schietende vos in de proloog, maar het werd al snel duidelijk dat het toch echt twee mensenjongens zijn.
Ik wil je aanraden dat wanneer iemand iets zegt, dit op een nieuwe regel te plaatsen. Daardoor krijgt de tekst wat lucht en is duidelijker welke stukjes dialoog bij wie horen.
Ga zo door!
Toen ik in hoofdstuk 1 begon, dacht ik heel even dat het over vossen ging in plaats van over mensen Dat kwam door de langs schietende vos in de proloog, maar het werd al snel duidelijk dat het toch echt twee mensenjongens zijn.Ik wil je aanraden dat wanneer iemand iets zegt, dit op een nieuwe regel te plaatsen. Daardoor krijgt de tekst wat lucht en is duidelijker welke stukjes dialoog bij wie horen.
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Ben benieuwd wat die beproeving precies inhoudt. Je proloog is op een grappige manier beschreven. De korte zinnen, maar toch genoeg informatie om een beeld te vormen. Ga zo door! 
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
Oh, t is alweer meer dan een jaar geleden dat ik hieraan ben begonnen en ik heb eigenlijk geen idee wat ik met dit verhaal ook alweer wilde, ik kan wel kijken of het bestandje van dit verhaal ook op de computer staat die we nu hebben, of dat ik het nog ergens op een memorystickje heb staan. Of dat ik het alleen op de computer had staan die kort na carnaval is gestolen toen er ingebroken werd...
I'm so sneaky, I sometimes can't even trust myself.