Dit is een kort verhaal dat ik moest schrijven voor een wedstrijd. Ik kon een genre kiezen en dan kreeg ik vijf kernwoorden. Ik heb nooit eerder een komedie gedaan en dit is echt helemaal nieuw voor mij, hopelijk lijkt het ergens op. (:
(Kernwoorden: Struikelen, lachen, grapje, hond, New York)
Nog een halfuurtje, dan is het zo ver. Ik heb het zo lang uitgesteld: mijn eerste date met Summer. Oké, misschien is het niet echt een date en oké, misschien weet ze er nog helemaal niks van af, maar voor mij is deze avond heel belangrijk.
We gaan namelijk samen de hond uitlaten.
Ik vind haar al jaren leuk, maar op de een of andere manier heb ik nog nooit iets tegen haar durven te zeggen. Ik ben haar al, even denken… Een duizend keer tegengekomen? Maar waarschijnlijk weet ze mijn naam nog steeds niet. Ik ben nou eenmaal niet een, eh, opvallend type. Zelfs mijn eigen vader vergeet mijn naam weleens. Maar goed. Ik zit dus naast de klok, zo dichtbij dat ik de cijfers niet eens goed kan lezen en mijn ogen pijn beginnen te doen. Perfect moment voor Leah (dat is mijn zus) om binnen te vallen en deze situatie ontzettend ongemakkelijk te maken. Want wanneer ze binnenloopt, ziet ze mij staand tegen de muur, met mijn gezicht tegen de klok gedrukt. Ik ben, praktisch gezien, een klok aan het zoenen. Als ik haar voetstappen hoor draai ik mijn hoofd langzaam haar kant op. Voor eventjes, heel eventjes maar, kijkt ze me aan alsof ik compleet gestoord ben. Maar dat wist ze allang, dus barst ze maar gewoon in lachen uit. Het is inmiddels iets dagelijks geworden. “Wat… Doe je?” vraagt ze terwijl ze met een geamuseerde grijns haar kop koffie op tafel zet. Ik zet een paar stappen achteruit en schraap even aan mijn hoofd. “Eh.. Ik wacht tot het acht uur is, want –“ “Want dan ga je naar Summer? Wauw, Milo, dat is echt hopeloos. Bijzonder hopeloos. En waarom precies acht uur?” Vraagt ze op z’n Leaans. Altijd subtiel, altijd motiverend. “Om acht uur is ze altijd net terug uit de sportschool,” leg ik uit. Ik heb achteraf pas door hoe eng dat klonk, maar zo raar is het toch niet? Iedereen in New York bespioneert zijn buren weleens. “Aha. Een tip: laat op je ‘date’ niet merken dat je haar stalkt,” zegt ze, dan verdwijnt ze uit de kamer. Ik zet mijn handen op de keukentafel en slaak een diepe zucht. Met dit nutteloze gesprek zijn er al weer drie minuten voorbij gegaan. Ik mag echt niets vergeten. Vooral Harvey niet. Gelukkig is het een lui beest, hij komt nooit uit zijn mand, behalve als ‘ie moet poepen. Ik heb hem expres veel gevoerd en nog niet uitgelaten vandaag, zo dat ik zeker weet dat hij straks wel in beweging komt. Want echt, zijn vetrollen schuiven over de vloer. Hopelijk heeft Summer niets tegen dikke bolle hondjes. “You and I brotha, we are gonna’ make looove tonight,” zeg ik met een ghetto accent. Ik draai me om naar zijn mand, die altijd in de hoek van de keuken staat.
De mand is leeg… De. Mand. Is. Leeg. DE MAND IS LEEG. En wat betekent dit? Geen hond. Geen excuus om Summer mee te vragen. Geen date. Geen Summer. Gevolg: voor eeuwig eenzaam en ongelukkig. Natuurlijk, natuurlijk, natuurlijk, dit is wat altijd gebeurt op zulke avonden. Ik graai met mijn handen naar mijn hoofd en ren de trap op, ik val alle kamers binnen (en laat mijn andere zusje daardoor schrikken want die kijkt een Horror film ofzoiets) maar nergens is hij te bekennen. Uiteindelijk kom ik op zolder terecht, want ja, zo wanhopig ben ik. En daar zit ‘ie. Te poepen op een oude stapel papieren. Misschien was dat vetmesten dan toch niet zo’n goed plan. “Verdomme Harvey,” mompel ik terwijl ik naar de gigantische drollen kijk die hij heeft achtergelaten. Maar over – even op mijn horloge kijken – tien minuten moeten we weg! Die stront ruim ik later wel op. Ik loop naar Harvey en buk om hem op te pakken, maar dan struikel ik over een doos die ik over het hoofd heb gezien. Eén twee drie… Poep in mijn gezicht. En mijn shirt. En de rest van mijn lichaam. (Serieus, ik overdrijf niet). Ik ben er zwaar van overtuigd dat deze avond niet nog slechter kan worden. Natuurlijk moet ik, Milo Roberts, weer struikelen. Terwijl ik - in een ontzettend oncomfortabele – positie op de zoldervloer lig, gaat Harvey er gezellig naast zitten. Met een kwispelende staart.
Het is acht uur. Een halfuur geleden had ik me nog voorgesteld hoe ik nu bij haar zou aanbellen, met Harvey aan mijn ene hand, en een klein bosje bloemen in mijn andere hand. Helaas staat dat bosje bloemen nu te verdorren in een vaas op de keukentafel. Harvey ligt te slapen in zijn mand. En ik, ik ben in de badkamer bezig met een washandje om de poepvlekken uit mijn shirt te krijgen. Leah vond dit natuurlijk hilarisch en maakte er een grapje over. Meerdere. “Ik ruik een mislukte date… Of eerder een mislukte poging, haaaa.” Enzovoort enzovoort. Ik denk dat ik de komende drie weken lang nog geteisterd zal worden door deze pijnlijke gebeurtenis. Misschien was vandaag toch niet het juiste moment… Volgend jaar zal ik het wel een keertje weer proberen.
The first date that never happened
Grappig verhaaltje! Vooral om deze zin moest ik erg lachen:
Natuurlijk moet ik, Milo Roberts, weer struikelen.
Alleen misschien is het wel leuk als je bij iedere zin die iemand zegt op een nieuwe regel begint:
“Wat… Doe je?” vraagt ze terwijl ze met een geamuseerde grijns haar kop koffie op tafel zet.
Ik zet een paar stappen achteruit en schraap even aan mijn hoofd. “Eh.. Ik wacht tot het acht uur is, want –“
“Want dan ga je naar Summer? Wauw, Milo, dat is echt hopeloos. Bijzonder hopeloos. En waarom precies acht uur?” Vraagt ze op z’n Leaans. Altijd subtiel, altijd motiverend.
“Om acht uur is ze altijd net terug uit de sportschool,” leg ik uit.
En om het lezen voor anderen iets prettiger te maken zou je dit kunnen doen. In plaats van: Perfect moment voor Leah (dat is mijn zus) om binnen te vallen. = Perfect moment voor mijn zus Leah om binnen te vallen.
Verder, erg leuk en origineel!
Groetjes Blieje
Natuurlijk moet ik, Milo Roberts, weer struikelen.
Alleen misschien is het wel leuk als je bij iedere zin die iemand zegt op een nieuwe regel begint:
“Wat… Doe je?” vraagt ze terwijl ze met een geamuseerde grijns haar kop koffie op tafel zet.
Ik zet een paar stappen achteruit en schraap even aan mijn hoofd. “Eh.. Ik wacht tot het acht uur is, want –“
“Want dan ga je naar Summer? Wauw, Milo, dat is echt hopeloos. Bijzonder hopeloos. En waarom precies acht uur?” Vraagt ze op z’n Leaans. Altijd subtiel, altijd motiverend.
“Om acht uur is ze altijd net terug uit de sportschool,” leg ik uit.
En om het lezen voor anderen iets prettiger te maken zou je dit kunnen doen. In plaats van: Perfect moment voor Leah (dat is mijn zus) om binnen te vallen. = Perfect moment voor mijn zus Leah om binnen te vallen.
Verder, erg leuk en origineel!
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Bedankt voor je tips! Daar heb ik wel wat aan. En erg lief dat je altijd op mijn verhalen reageert, dat waardeer ik heel erg. Die haakjes gebruik ik voor het grappige effect, haha (;
“Why, sometimes I've believed as many as six impossible things before breakfast.”
