I miss you

[lynn]

Proloog

Have you ever felt alone in a world full of people around you
People feel sorry for me, when they see me.
Everytime, they're looking for the happiness I once had.
Truth is, I am broken, and all they see is the pain in my eyes.

_________________________________________ 1 _________________________________________

‘En hoe ga je haar noemen?’, vraagt een verpleegster aan mama. We zijn in het ziekenhuis. Ik kijk naar een schattig klein baby’tje in de couveuse naast mama haar bed. Ik buig me voorover en hou mijn vinger aan haar kleine vuistje. Ze opent haar handje en knijpt in mijn vinger alsof ze hem nooit meer wil loslaten. Ik draai mijn hoofd naar mama. Ze kijkt naar de couveuse met de baby in. ‘Geen idee’, zegt ze schouderophalend. Ze kijkt alsof het haar niet kan schelen hoe dit kleine schepseltje zal heten.
‘U kunt haar maar beter snel een naam geven’, zegt de verpleegster vriendelijk met een glimlach. Mijn moeder mompelt alleen maar wat, en alsof ik het haar zo hoor zeggen. Zoiets van: “Laat mij met rust, mens. Ga iemand anders pesten met je vrolijkheid.” Wanneer de verpleegster een oproep krijgt van haar telefoon, excuseert ze zich en loopt de kamer uit. ‘Eindelijk, ik dacht dat dat mens nooit zou weggaan’, zegt mama. Ik wil zeggen dat ze enkel vriendelijk probeert te zijn maar ik heb geen zin in een discussie, dus geef ik maar geen antwoord. Mama heeft altijd een ochtendhumeur en al zeker als ze niet lang heeft kunnen slapen. Toen ze eindelijk vast lag te slapen (je wil niet weten hoeveel ze al heeft geklaagd over het ziekenhuisbed) besloot mijn kleine zusje plots om drie uur ’s morgens dat ze lang genoeg in de buik van haar mama geleefd had. En daarna, nou ja. Laat ons zeggen dat mama heel erg onaangenaam gezelschap was.
‘Mag ik haar eens vasthouden?’, vraag ik aan mama.
‘Ja, ja’, antwoordt ze onverschillig. ‘Dat zal dan wel een ja zijn zeker, hé kleintje?’, zeg ik vrolijk tegen mijn zusje terwijl ik haar heel voorzichtig optil. Ik zet haar op mijn arm en hou haar stevig maar vooral zacht vast. Ik ga in de blauwe zetel zitten en leg haar zacht en voorzichtig in mijn armen.
Zo een kleintje geeft je het gevoel: “Pas op, ik ben breekbaar.”
‘Wat denk je van de naam Florence?’, stel ik voor.
‘Florence?’ Mama denkt na. ‘Ja, dat is wel wat. En zo moet ik daar mijn hoofd al niet meer over breken.’
‘Welkom in de familie, kleine Florence, zeg ik tegen mijn zusje.
Een week later mag mama het ziekenhuis verlaten. Ze besluit om eerst even snel naar het stadhuis te gaan met papa en Florence. Ik ben, samen met mijn twee broers en kleine, achtjarige zusje Ylke, thuis gebleven en heb samen met Casper een beetje het huis opgeruimd. Jonas zit op zijn kamer naar muziek te luisteren. De radio staat heel erg luid. Hem kan het allemaal niet veel schelen. Hij vond het ook al niet leuk toen hij zag dat mama alweer zwanger was. Zwanger van haar vijfde kind, maar mama had het te laat opgemerkt om het nog te laten verwijderen. Hij heeft gezegd dat een baby veel te veel lawaai maakt en mama en papa al niet voor één kind kunnen zorgen, en ik kan hem geen ongelijk geven. Maar nu zijn wij er om voor ons zusje te zorgen, of nou ja, meer ik. Net wanneer we klaar zijn, en het huis er weer mooi bijligt, hoor ik gemorrel in het sleutelgat. Ons huis is klein maar gezellig, als het opgeruimd is merk ik. Het is lang geleden dat het er nog zo mooi bij lag. Mama, papa en Florence zijn thuis! De deur gaat open, mama en papa zijn ruzie aan het maken. Papa heeft Florence vast.
‘Lore, neem jij die kleine eens!’, roept papa. Hij duwt bruusk Florence in mijn handen. Gelukkig huilt ze niet.
‘Ik moet een sigaret’, zegt hij geërgerd. Intussen haalt mama een blikje bier uit de koelkast. Het verbaast me dat Florence een gezonde baby is (alhoewel verbaast het me niet echt want ik en mijn broers zijn allebei gezond, behalve Ylke want zij heeft een soort van autisme) want met al dat roken en drinken. Ik leg haar in het kleine wiegje. Het wiegje dat we van oma kregen, dat nu voor de vijfde keer gebruikt wordt.
‘Geen zorgen Floortje, fluister ik tegen mijn zusje. ‘Ik zorg wel voor je.’

De volgende morgen word ik wakker van het gehuil van Florence.
En even later gevloek van mama. ‘Tom ga gij nu eens gaan kijken naar die kleine!’ Hoor ik uit de kamer tegenover mijn kamer. Ik hoor mijn papa niet antwoorden. ‘Ongelooflijk! Ik kan niet geloven dat we nog een kind hebben, we hebben het al moeilijk met vier!’, roept mama.
‘Ah zwijg toch!’, roept papa. ‘Ze zal uiteindelijk wel zwijgen.’
Ongelooflijk, denk ik bij mezelf. Gaan ze Florence nu echt aan haar lot overlaten? Blijkbaar wel. En van mijn broers moet ik ook niet veel verwachten, die slapen overal doorheen. Ik besluit om zelf te gaan kijken bij mijn kleine zusje. Ze is nog steeds aan het huilen, wanneer ik bij haar wiegje ben.
‘Hé little girl, don’t cry’, zeg ik. Ze opent haar piepkleine oogjes en wanneer ze me ziet stopt ze met huilen. Ik neem haar op en loop wat met haar rond.
‘Sst’, zeg ik zacht tegen haar. Even later begint ze weer te huilen. Ze heeft honger. Ik zucht. Mama zal weer een slecht humeur hebben. Ik kan niks voor Florence doen. Ik kan niet zomaar melk maken, ze heeft moedermelk nodig. Moedermelk als in borstvoeding. ‘Mama!’, roep ik luid. ‘Florence heeft borstvoeding nodig!’ Een paar minuten later hoor ik dat mama de trap afkomt. Ze verschijnt in de deuropening, haar haar staat echt alle kanten op. ‘Geef maar hier’, zegt ze. Ze neemt Florence van me aan, loopt naar de zetel en zet haar neer. Ik heb zelf ook honger gekregen ondertussen. ‘Drink maar snel u melk, dat ik terug kan gaan slapen’, hoor ik mama zeggen tegen Florence. Ik open de kast en neem de cornflakes, een kom, lepel en melk. Daarna neem ik een grote hap. Ondertussen zijn Jonas en Casper al aangekleed en vertrekken naar school. Het is maandag vandaag, en ik haat maandagen. Ik kijk op de klok en zie dat ik nog maar een tien minuten heb, dan moet ik echt vertrekken. Niet dat het me veel kan schelen dat ik te laat kom. Mijn broers zullen net op het randje op school aankomen, en dus net op tijd zijn. Maar ik haast me zeker en vast niet, het is toch mijn eerste schooldag in een nieuwe school. Na mijn ontbijt ga ik naar de badkamer en maak me klaar voor school. Wanneer ik mijn rugzak heb gevonden, zeg ik Florence gedag door haar een kus op haar hoofdje te geven, en fiets ik naar school. Fijn nu regent het nog ook. Doordat ik me niet echt gehaast heb, heb ik al een halfuur gemist van de les. Eenmaal in school, haal ik mijn agenda boven en kijk ik waar ik les heb. “Oh, leuk! Wiskunde, ik hoop dat ik de leerstof al heb gezien op mijn vorige school.” denk ik bij mezelf. Ik moet langs het secretariaat passeren om te melden dat ik te laat ben.

[glenovic]

-.- ik had gereageerd maar me internet nokte er mee...

Welkom op de site! ik stel allereerst voor om een voorstel topic te maken zodat we je wat beter leren kennen ^^

Ik ben 16 jaar, en heb nog 2 broers. Louis en Caspian (al heeft hij liever dat we hem Casper noemen). Casper is de oudste, hij is 18 jaar (hij heeft eens moeten dubbelen in het eerste leerjaar. En dan hebben we nog Louis, hij is één jaar ouder dan mij. Mama en papa zijn allebei alcoholisten en roken af en toe een joint. Ze kijken niet zo heel erg naar ons om, we hebben al van toen we klein waren snel leren voor ons zelf te zorgen.

Je hoofdpersoon is 16, wordt verwaarloost door haar ouders en realiseert zich dit maar blijft haar ouders mama en papa noemen? Ik vind dat een tikkeltje ongeloofwaardig ^^

‘Ja ja’, antwoordt ze onverschillig.

Er moet een komma tussen de twee ja's.

Ik ga in de blauwe zetel gaan zitten en leg haar zacht en voorzichtig in mijn armen.

Volgens mij moet je het woord gaan hier verwijderen.

Ik zou je ook graag willen aanraden om gesproken zinnen op een aparte regel te schrijven dit maakt het naar mijn mening duidelijker en beter leesbaar ik zal een voorbeeld geven.

Zo een kleintje geeft je het gevoel: “Pas op, ik ben breekbaar.” ‘Wat denk je van de naam Florence?’, stel ik voor. ‘Florence?’ Mama denkt na. ‘Ja, dat is wel wat. En zo moet ik daar mijn hoofd al niet meer over breken.’

Zo een kleintje geeft je het gevoel: “Pas op, ik ben breekbaar.”
‘Wat denk je van de naam Florence?’, stel ik voor.
‘Florence?’ Mama denkt na, 'ja, dat is wel wat. En zo moet ik daar mijn hoofd al niet meer over breken.’

In ieder geval welkom op de site en hopelijk heb je wat aan me tips/opmerkingen

[lynn]

Heel erg bedankt! Maar wat stel je dan voor dat ik ze noem, in plaats van mama en papa? Want de kinderen zien ze nog steeds als hun ouders, en houden ondanks alles toch nog van hen.

[Saskjezwaard]

Mama en papa kan je gewoon heel goed houden, hoor. Een band tussen ouders en kinderen is vaak sterk, ondanks dat je, zoals in dit verhaal, verwaarloosd wordt. Dat kan heel raar lopen :p ik heb ooit een biografisch boek gelezen over een mishandeld kind waarbij die moeder haar dingen aandoen, daar wil je niet eens over denken, en zij bleef haar ook gewoon mama noemen toen ze klein was. En bovendien is het zo erin gestampt. Mij lijkt het bijzonder vreemd om mijn ouders met hun voornaam te benoemen xD dus ik zou het gewoon zo laten^^

Ik ben 16 jaar, en heb nog 2 broers. Louis en Caspian (al heeft hij liever dat we hem Casper noemen). Casper is de oudste, hij is 18 jaar (hij heeft eens moeten dubbelen in het eerste leerjaar.

Getallen moet je het liefst voluit schrijven, dat staat veel mooier in een tekst. Sommigen houden een limiet van tot onder de 20, maar ik zou gewoon in gedachten houden dat alle getallen voluit geschreven moeten worden. En je bent aan het einde van de laatste zin een ) vergeten :p

Door je inleiding verraad je trouwens al veel van de thuissituatie. Het lijkt mij persoonlijk veel leuker als je gewoon het schuin gedrukte weglaat en gewoon begint hier: ‘En hoe ga je haar noemen?’ Daardoor word je als lezer zijnde meer nieuwsgierig naar wat de hp voor leven heeft. Want nu heb je die mysterie eigenlijk ontnomen :p maar goed, het is jouw verhaal, als jij denkt dat het zo het beste is voor je verhaal, vooral zo laten staan! Ik weet immers niet hoe het zich verder gaat ontwikkelen :p

je zet de hp trouwens al goed neer! Zo iemand waar je je als lezer zijnde goed mee kan identificeren^^ lekker situatie daar thuis, ik ben benieuwd hoe het verder allemaal gaat lopen!

[Blieje]

Apart maar ook wel zielig verhaal, als ik die hoofdpersoon was, zou ik er met die mr. Van de Casteele over hebben wat er thuis aan de hand is.

[daantjeschrijft]

Hey hey, ook ik heb je verhaal gelezen. En net als één van mijn voorgangers zei zou ik ook gesproken regels op een nieuwe regel zetten.

Verder ben ik heel benieuwd hoe het gaat lopen. Ik heb het idee dat je hp een beetje de ouderrol krijgt toegeschoven.
Van een meisje die thuis ook niet zo'n gemakkelijk leven had heb ik ook begrepen dat ze haar ouders gewoon papa en mama bleef noemen. Een kind, tiener en zelfs volwassene blijft toch altijd hunkeren naar een beetje goedkeuring en liefde lijkt me, ook al lijkt het erop dat je die toch nooit gaat krijgen. Het lijkt mij ook volkomen logisch dat ze hen zo blijft noemen, tenzij het zodanig uit de hand loopt dat ze er niets meer mee te maken wil hebben, maar dat zou dan een ontwikkeling in het verhaal zijn toch??


Schrijf snel verder...

[lynn]

Hallo, heel erg bedankt voor de reacties En inderdaad, van mama en papa, was dit ook wat ik dacht. Ik ga ze dus gewoon hun ouders mama en papa laten noemen . Ik hoop dat jullie dit verhaaltje leuk zullen vinden om te lezen. En verdere reacties en hulp, of andere extra informatie zijn meer dan welkom

[lynn]

'Aha, een nieuw gezicht. En jij bent?’, vraagt een vriendelijke man. ‘Lore’, antwoord ik met een glimlach.
‘Ik waarschuw je, ik zou maar geen drie keer te laat komen als ik jou was. Je bent nieuw hier, dus dit is nu je eerste te laat gekomen nota. Maar ik zou er geen 3 willen hebben, want dan moet je nablijven’, zegt hij. Hij klinkt helemaal niet boos, en op het eerste zicht ziet hij me er toch wel een toffe leerkracht uit. Hij geeft me mijn agenda terug met de nota. Ik begin lichtjes te panikeren wanneer de bel al lang gegaan is en ik mijn lokaal niet vind. Ik blijf maar zoeken naar lokaal 105. Als ik het lokaal eindelijk vind, besef ik dat ik weer kan ademhalen. Ik doe de deur open. Kom op Lore, optimistisch blijven. Ik adem eens diep in en open de deur. Meteen draaien alle ogen naar mij toe.
‘Hé chique volk komt altijd te laat hé’, zeg ik vrolijk. Iedereen moet erom lachen.
‘Juffrouw, denk je dat je grappig bent?’, zegt de leerkracht. Hij zei het niet eens als een vraag.
‘Waag het niet!’, is de leraar me voor omdat hij me ziet denken. Had hij niet gezegd dat ik het niet moet wagen, had ik hem waarschijnlijk wel een antwoord gegeven. Een grijns verschijnt op mijn gezicht terwijl ik naar een lege bank loop ergens achteraan, naast het raam. Zo hoef ik niet op te letten, want saai is deze les toch. En wiskunde, daar ben ik toch goed in.
'Mijn naam is meneer Van Casteele, en ik zal je wiskundeleerkracht worden voor de komende jaren. En wat is jouw naam?', vraagt hij nors terwijl ik net neerzit op mijn plaats.
'Lore, meneer. Lore Lachaert.
Iedereen kijkt naar de deur. We zien ze geluidloos opengaan. Net als hij de deur wil zachtjes sluiten, klinkt de stem van de leerkracht: 'Alweer te laat, Neil. Maar leuk geprobeerd.'
'Ik kon het maar proberen, meneer', antwoordt Neil.
Neil heeft donkerbruin, krullend haar dat een beetje voor zijn voorhoofd hangt. Hij heeft mp3 oortjes over zijn shirt hangen. Hij ziet er best wel leuk uit en zo te zien is hij ook wel grappig.
Ik staar naar buiten en hoop dat de dag snel voorbij gaat. Mijn gedachten dwalen af naar mijn kleine babyzusje Florence. Ik maak me zorgen, ik had thuis moeten blijven. Onmogelijk dat mama en papa voor haar zullen zorgen. Ik herinner me nog dat mama was gaan werken en papa weg wilde om op café te gaan, hij liet mij en mijn broers alleen thuis. En dat toen we maar vier jaar oud waren, of misschien nog jonger. Ik wil niet dat Florence hetzelfde moet meemaken als wij. Ik ging er vaak kapot aan, omdat mama en papa niet naar ons omkeken. Dat ze ons geen liefdevolle knuffels gaven, niet eens lekker voor ons kookten, ons geen glimlach schonken. ‘Lore!’ Mijn naam klinkt als een luid geroep in mijn stille gedachten. Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk om me heen. ‘Opletten graag!’, zegt de leerkracht boos.
‘Ik was aan het opletten, meneer’, zeg ik. Nou ja, ongeveer, omdat ik aan het dagdromen was.
‘O ja? Wel, als je zo goed oplet. Los dan dit maar eens op. Kom maar naar bord’, zegt hij en wijst naar het bord. Ik kijk naar de oefening.
“Geen probleem” denk ik bij mezelf. Ik stel me recht en loop naar het bord toe, neem het krijtje van de leerkracht. ‘Piece, of cake’, zeg ik tegen Mr. Van Casteele. Ik los de oefening zonder enige moeite op. Wanneer ik terug naar mijn plaats loop hoor ik bij het voorbijgaan mijn leerkracht wiskunde nog: ‘Ongelooflijk’ mompelen. Opnieuw verschijnt er een grijns op mijn gezicht. Man, ik weet nu al dat het leuk zal worden in de lessen wiskunde.

[Blieje]

Mooi vervolg weer, alleen een aantal dingen:

En dat toen we maar 4 jaar oud waren. En ik durf te wedden dat ze dat nog veel vroeger deden ook. = twee keer en voor een zin.
eens niet lekker voor ons kookten = niet eens
‘Ik was aan het opletten, meneer’, zeg ik. Nou ja, ongeveer. = wat bedoel je met dat nou ongeveer?
Kom maar aan bord’, = naar het bord
Ik stel me recht en loop naar het bord toe, neem het krijtje van de leerkracht. = die en die achter recht staat kun je het beste achter toe zetten.
‘Piece, of cake’, zeg ik tegen Mr. Saltzman. = deze zin op een nieuwe regel
Wanneer ik terug naar mijn plaats loop hoor ik bij het voorbijgaan mijn leerkracht wiskunde nog: = die dubbele punten kunnen weg
Man, wat hou ik ervan om deze leerkracht te pesten! = waarom staat deze zin op een nieuwe regel?
Maar ik wil onze vriendschap niet verpesten, dus hou ik maar beter mijn mond. = deze zin hoeft niet op een nieuwe regel
‘En jouw weekend?’, vraagt ze. = omdat de ander het vraagt, deze zin op een nieuwe regel zetten
er om = erom
drukpratend = druk pratend
verbaast = verbaasd

Ben benieuwd naar hoe het verder gaat!

Groetjes Blieje

[lynn]

Het volgende lesuur gaat traag voorbij, maar er wordt veel gelachen in de klas dus dat zit wel goed. Uiteindelijk gaat de bel, als teken dat het speeltijd is. Net als ik druk aan het sms'en ben (naar June) bots ik tegen iemand op, waardoor ik mijn gsm laat vallen. En zo stevig dat mijn gsm is, ligt hij helemaal uit elkaar.
'Ai, het spijt me zo verschrikkelijk, gaat het?', vraagt hij. Ik kijk op in twee supermooie bruine ogen en een gezicht dat verontschuldiging aantoont.
'Nee, het spijt mij. Ik had je niet gezien, en ...', ratel ik, maar ik zwijg als ik hem zie lachen en kijk hem verbaast aan. 'Waarom lach je nu?', vraag ik terwijl ik mijn stukjes gsm aan neem die hij net had voor me opgeraapt.
'Dankzij mij is jouw gsm stuk, en jij verontschuldigd je', zegt hij.
'Ja, want ik liep tegen je aan doordat ik niet oplette', antwoord ik.
'Neil', glimlacht hij terwijl hij zijn hand uitsteekt als begroeting.
'Lore', zeg ik terwijl ik zijn hand schud. Nu herinner ik me wie hij is. 'Oh ja, jij was de laatkomer', zeg ik plagend met een grijns.
Hij moet erom lachen. Het valt me op dat hij een prachtige glimlach, een betoverende stem, bruine ogen en opvallende warrige donkerbruine krullen heeft. Hij is groter dan mij, merk ik op.
Ik loop met de stroom van mijn klas en andere klassen mee naar buiten, naar de speelplaats. ‘Lore !’ Iemand roept mijn naam, ik draai me om en zie een meisje uit mijn klas aankomen. In een drafje heeft ze me bij gebeend. Ik glimlach naar haar. ‘Hè’, zeg ik.
‘Heb je soms geen zin om bij ons te zitten?’, vraagt ze.
‘Ja natuurlijk! Lijkt me leuk’, antwoord ik met een glimlach. Ik ben blij, zo hoef ik niet alleen te zitten. En ik heb een kans om vrienden te maken.
Ik kijk nog heel even naar Neil met de uitdrukking dat ik weg moet. Hij glimlacht en steekt zijn hand op als teken van "ik zie je nog wel"
‘Mijn naam is Elien’, zegt ze. ‘En? Hoe vind je de school?’
'Heel erg leuk', antwoord ik glimlachend. Maar heel erg lang duurt ons gesprek niet, Elien loopt naar haar vrienden toe. ‘Jongens!’, zegt ze tegen de groep, hoewel er ook meisjes bij zitten. ‘Dit is Lore !’ Ik zeg zelfverzekerd (hoewel ik het stiekem een beetje eng vind) “hallo”. Iedereen lacht en groet me vriendelijk. Een paar mensen herken ik van uit mijn klas. Ik voel me bijna helemaal op mijn gemak door de warme blikken. Daarna gaat iedereen verder met zijn of haar conversatie. Iedereen zit maar wat te praten over wat ze in de vakantie hebben gedaan. Het lukt mezelf om mee te praten, en de anderen met mijn gesprekken te boeien. Ze zijn echt geïnteresseerd in mijn vroegere leven (om het zo uit te drukken). Ze betrekken me echt tot hun gesprekken. Ik ben blij dat ze iets tegen me zeggen, zo heb ik het gevoel dat ik hier een beetje thuishoor. Ik denk dat ik hier snel helemaal zal thuishoren.

[Blieje]

We hebben onze armen over elkaars schouders heen geslagen, en zijn grappen aan het maken over onze leerkracht van Engels. = die komma voor het woord en kan weg.
Maar we zijn er wel al aan gewend hoor, dat mensen dat denken. = het woord hoor vind ik niet passen
Ik zeg het je, ik heb precies de stem gebruikt hoe hij alles zei. = dat ik zeg het je vind ik een beetje vreemd overkomen. Alsof de persoon wat zegt in die zin, maar dat doet ze niet.
Ik en Remco schieten in de lach. = van ik en remco kun je beter we maken
Er staat in zijn agenda, geen gezever, dat hij niet mag rechtstaan zonder te vragen om iets in de vuilbak te gooien.Remco herstelt zich van het lachen. = dit stuk vind ik erg verwarrend.
verbaast = verbaasd
We maken ons huiswerk wel hoor = ook hier kan hoor weggelaten worden
geloofd = gelooft
Men ouders = mijn ouders
Is hij niet de beste vriend die iemand zich maar kan wensen. = hierachter een vraagteken zetten.
Na een paar saaie lesuren, is het eindelijk middag. = de komma kan weg
ik hoorde het aan zijn stem dat het Caspian was. = de stem
financieel te veel kost = financieel kan weg worden gelaten.

Verder kun je het beste dat als iemand iets zegt op een nieuwe regel plaatsen, dat maakt het ook al wat duidelijker om te lezen. Ook vergeet je wel eens na een zin een spatie te gebruiken, waardoor je in feite een warboel krijgt.

Verder is het weer een leuk stukje, ben benieuwd naar hoe het verder gaat!

[lynn]

Heel erg bedankt voor de verbeteringen Ik moet toegeven dat ik het soms toch wel wat moeilijk heb met wat er gezegd wordt telkens op een nieuwe regel te plaatsen ;s

[Blieje]

Geeft niet, dat leer je nog wel!

[lynn]

Ik denk dat ik mijn verhaaltje I miss you ga noemen, en mijn andere verhaal hier gewoon ga bijvoegen zodat het één verhaal wordt. Dit lijkt me leuker

[lynn]

Plots voel ik getril in mijn broekzak, ik heb een sms’je.

Suc6 op je nieuwe school! X June

Het is leuk om te weten dat mijn beste vriendin aan me denkt. Maar nu mis ik haar nog meer dan dat ik al deed. Ik sms haar terug.

Thanx, maar zonder jou is het toch maar eenzaam hier .
Mis je! X mij

Meteen krijg ik een berichtje terug. Opeens gaat de bel, ik besluit nog even snel het sms’je te lezen.

Zielepootje ! Miss u 2 honey !
Je red je wel Lore , zoals altijd X

Ze is mijn allerbeste vriendin, alleen zij weet hoe het bij me thuis is. Ze hielp me steeds waar het kon. Zoals wanneer Ylke was geboren. Ze kwam alle dagen langs om me te helpen om voor haar te zorgen, of voor te helpen met het eten klaar te maken. Ik mis haar. Nu moet ik helemaal opnieuw beginnen. En nog eens zonder June. Ze beloofde wel eens op bezoek te komen, en in de vakanties af te spreken. Maar we zullen elkaar niet zo vaak meer zien, als vroeger. De rest van de dag verloopt veel vlugger, en ik heb geen enkele les nog alleen gezeten. Ondertussen heb ik al kennis gemaakt met Elien. Een meid die altijd als eerste van van alles op de hoogte is, en een enorme prater. Haar mond staat nooit stil, de leerkrachten hebben al veel opmerkingen gemaakt dat ze stil moest zijn. Dan heb ik ook nog kennis gemaakt met Rebecca, een stil meisje maar als je haar eenmaal leert kennen valt ze best wel mee. En dan heb je ook nog Fien. Zij is,... Ik ben aan het zoeken naar het juiste woord. Oh ja, apart. Ze draagt kleren die ik zou omschrijven als gothic (een stijl die haar wel past) en haar donkerbruine haren, waarvan één stuk roze is, in een hoge paardenstaart. Wanneer ik net af mijn fiets stap, komt de schoolbus toe. Ik stap naar de bus en wacht op Ylke. Uiteindelijk stapt ze uit, schattig dat ze is met haar twee leuke krullende staartjes, met haar blauwe boekentas achter haar aan gerold. Ze lacht wanneer ze me ziet.
'Lore!', roept ze enthousiast en super blij terwijl ze naar me toe rent. Haar boekentas doet zijn best om zich recht te houden. Ze omhelst me.
'Hé kleine zus, alles goed?', zeg ik.
'Ja!', zegt ze kort en blij.
'Hoe was het bij je nieuwe juf?', vraag ik. Ondertussen stappen we naar ons huis toe en neem ik mijn sleutel.
'Goed!', zegt ze blij.

[AafkeVanPelt]

Hoi, ik zal me even voorstellen voordat ik iets zeg
Mijn naam is Aafke, ik ben 14 en wordt in Juni 15 (jippie mij) en ik woon in de stad waar Philips is ontstaan. Google dat maar als je dat niet weet.
Je verhaal ziet er heel leuk uit! Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
Mag ik iets vragen? Ik snap namelijk niks van deze site dus moet ik het hier maar vragen.
Als je je verhaal verder wil schrijven, moet je dan gewoon een nieuw bericht maken of je originele bericht bewerken? Jij hebt zo te zien heel vaak je bericht bewerkt, dus ik ga er van uit dat je dat weet...
Sorry als je dit vervelend vindt. Dat ik dit vraag, bedoel ik.
Je verhaal is heel mooi!
XXX
Aafke

[lynn]

Hey Aafke,

Geen probleem ik had namelijk hetzelfde probleem. Allereerst heel erg leuk om te weten, dat je mijn verhaaltje mooi vind Over je vraag: ik heb dit gevraagd aan een vriendin die hier ook op deze site zit, en zij zei me dat je gewoon op plaats een reactie moest klikken. En zo hoef je niet telkens bij je eerste deel verder schrijven. Dus gewoon op het knopje drukken van plaats een reactie, en daar dan je stukje op schrijven.

Groetjes Lynn

[lynn]

Wanneer ik en Ylke binnenkomen, ruik ik van allerlei geuren. En dat kan maar één ding betekenen: mama en papa zijn thuis. Mama is een joint aan het roken, Florence huilt omdat ze waarschijnlijk misselijk wordt van de geur die hier rondhangt, en ook ruik ik nog aangebrand. Op het fornuis ligt een pan nog helemaal verbrand te roken. Waarschijnlijk heeft er iemand eten proberen te maken, maar is dat grandioos mislukt.
'Waarom stinkt het hier zo?', vraagt Ylke aan me. 'Ga maar naar onze kamer meisje', zeg ik haar. Ik blijf kalm, loop naar Floor toe en neem haar op. Het helpt niks, want ze huilt nog steeds. Zelf word ik ook misselijk van de geur. Ik zeg niks en loop naar buiten. Frisse lucht halen voor Floortje. Na een tijdje rondwandelen en kalmeren van mijn kleine zusje, ga ik terug naar binnen en neem Florence mee naar mijn kamer. Ik heb een taak voor geschiedenis te maken over de Koude Oorlog. Geen idee wanneer ik daaraan ga beginnen, want Ylke heeft hulp nodig bij haar huiswerk (altijd, of ze schrijft niks op). En dan moet ik gaan werken in het restaurant binnen drie uur. Ik was de eerste dag toen we ons nieuwe huis betraden, op verkenning gegaan in de nieuwe stad. En ik had onmiddellijk werk gevonden. Ik mocht direct beginnen. Een sollicitatie vond niet eens plaats, enkel een kennismaking. Mijn taken zijn afwassen en opdienen. Het is er een heel gezellig en leuk restaurant. Er komen meer jonge mensen dan oude, wat natuurlijk ook leuker is. 's Avonds wordt het restaurant omgetoverd tot een dancing. Dit even ter zijde. In die drie uur moet ik dus ook nog eten gaan halen, en pampers. Dan moet ik nog het eten klaarmaken, en moet Florence nog in bad stoppen, en dan tenslotte nog haar pamper verversen (niet dat dat laatste zoveel werk vraagt). Normaal doet Caspian dat, wanneer hij tijd heeft, maar direct nadat hij klaar is met school moet hij direct naar zijn werk in het restaurant. Hij werkt jammer genoeg niet in hetzelfde restaurant als ik, anders zou het leuk zijn en konden we onze uren splitsen zodat ik de vroege avond doet en hij de late avond. Of omgekeerd. Ik weet niet wanneer hij thuis zal zijn. En Jonas? Nou aan hem moet ik het niet vragen. Hij haat mama en papa omdat ze nog een kind hebben, en zijn woede op hen reageert hij af op Florence. Hij wil echt niks te maken hebben met Florence. Ik hoop dat hij snel inziet dat hij boos moet zijn op mama en papa en niet op Floortje. Zij kan er immers niks aan doen. De hele tijd, meer dan een uur, ben ik bezig geweest met Ylke. Ze raakte steeds afgeleid en ik moest echt mijn best doen om me in te houden en haar huiswerk niet zelf te maken. Nu ben ik Floortje aan het wassen. 'Ach lieve meid, ik zie je zo graag. Maar je verdient onze wereld niet, je verdient beter. Veel beter', zeg ik tegen mijn kleine zusje. Ze lacht en is rustig. Ik denk dat ze het fijn vindt om in het water te zitten. Wanneer ik haar voorzichtig heb afgedroogd, kijk ik op mijn horloge (ik heb die ooit gekregen van mijn twee broers) en zie ik dat het al half zes is. Dat betekent dat ik nog één uur en een kwartier heb om eten te halen en te maken voor Ylke en mijn geschiedenis te maken. Dit haal ik nooit, ik denk dat het laat zal worden vanavond. Maar ik kan mijn zusjes niet zomaar achterlaten, ik moet wachten op Jonas tot hij thuis komt. Normaal moest hij hier een uur geleden al zijn, waar zit hij toch? Net als ik hem wil gaan bellen, wordt er op de deur geklopt en komt hij binnen.
'Hé, Lore', zegt hij. 'Sorry, ik had één of andere infosessie over waar je tijdens het jaar allemaal naartoe kan gaan met school. Samengevat, het was saai. Maar kijk eens wat ik mee heb', zegt hij grijnzend terwijl hij een zak omhoog houdt.
'Je bent boodschappen gaan doen', zeg ik blij.
'Ja, ik dacht al wel dat je het druk zou hebben en je moet gaan werken. Dus ik dacht van, ik zal wel boodschappen doen', zegt hij.
'Bedankt broer.'
Hij zet de boodschappen op tafel. 'Heb je nog huiswerk?', vraagt hij.
'Ja', zucht ik. 'Geschiedenis, opzoekwerk over de Koude Oorlog.'
'Interessant', zegt hij.
'Jij die iets echt interessant vindt dat met school te maken heeft?', zeg ik ongelovig.
Hij kijkt me serieus aan. 'Ik wil er mijn voeten niet meer aan vegen, Lore', zegt hij
'Dat betekent natuurlijk niet dat ik niet af en toe zal nablijven. Ik moet mijn mensen leren kennen', lacht hij.
'Maar met mijn taken en toetsen ga ik mijn best doen. Ik wil een diploma krijgen volgend schooljaar', vervolgt hij. Ik weet dat hij het meent, en dat doet me echt plezier. Wij moeten het beter doen in het leven, dan mama en papa. Wij zullen uit dit milieu geraken, hoe dan ook! Daar ben ik zeker van.
'How about a deal?', vraagt hij grijnzend. 'Jij maakt het eten, en gaat gaan werken. En ik maak jouw geschiedenis en zorg voor onze zusjes', zegt hij.
'Super deal', glimlach ik dankbaar.

[lynn]

Reacties zijn nog steeds welkom, net als feedback


Hoofdstuk 2


Er gaat een week voorbij, en alle dagen ben ik bezig geweest met de verzorging van Floortje. Een kind opvoeden is heel zwaar (en twee kinderen nog zwaarder), en soms heb ik toch wel tijd nodig voor mezelf. Maar dat gevoel negeer ik, ik moet wel. Want ik kan mijn zusjes toch moeilijk negeren. Ik merk dat Jonas veranderd is van mening over Florence, zij kan er namelijk niks aan doen dat mama en papa zo onvoorzichtig nog een kind hebben. Mijn broers en ik doen alles wat we kunnen, voor onze zusjes. We zorgen dat we geld hebben om eten te kopen, kleren, en luiers. Ook zorgen we ervoor dat we wat geld aan de kant houden (ergens veilig zodat mama en papa het niet stiekem kunnen pakken en opdoen aan drank of andere dingen). Dat geld dient dan voor als mama en papa de huur alweer niet kunnen betalen. Ik zal het je zeggen, als dat gebeurt, schiet er niet veel meer van ons geld over.

Het liedje van Viva la vida van Coldplay klinkt door mijn kamer. Met één oog probeer ik mijn gsm wekker af te zetten. Het is kwart over zeven in de ochtend. Het is maandag, en ik heb absoluut geen zin in school. Het is heel erg laat geweest gisteren. Ik moest nog een toets leren, en wiskundeoefeningen maken. Ik geeuw en rek me uit. Ik kijk naar Floortje (ze staat nu al een tijdje bij mij en Ylke op de kamer). Ze is waarschijnlijk wakker geworden door de muziek. Ik had er niet op gelet dat het nog zo luid stond.
'Hé, lieve meid. Goedemorgen', zeg ik tegen Florence. Ze schenkt me een lieve blik, met die mooie grote blauwe oogjes van haar. Ik sleur mezelf uit bed en stap naar Ylke toe. 'Goedemorgen meisje, tijd om op te staan', wek ik haar zacht.
'Hallo', zegt ze blij. Ik bewonder haar echt, om haar altijd goede humeur. Zij heeft geen last van ochtendhumeur. Ik lach naar haar, terwijl ik het dekbed van haar afsla. Nu stap ik naar Florence toe en neem haar uit haar wiegje. 'En jij kleine meid, mag vandaag weer een dagje bij oma doorbrengen', zeg ik tegen haar. Ik ga naar beneden en begin melk op te warmen. Florence heb ik even aan Casper gegeven. We zijn sinds gisteren overgeschakeld op flesvoeding, en dat verliep perfect. Ik doe de melk in het flesje en test op mijn pols of het niet te warm is.
'Kom, geef maar aan mij. Ik doe het wel, ik ben toch al klaar met alles', zegt Casper die al is aangekleed en al heeft ontbeten.
'Thanks brother', zeg ik terwijl ik hem de fles overhandig. Ik zet me aan de ontbijttafel en neem een boterham met choco en een glas fruitsap.

[lynn]

Ik ga kijken naar mijn gsm. Ik hoorde getril en vraag me af wie me zou sms'en? Nieuwsgierig loop ik met mijn glas fruitsap naar de keukenkast waar mijn heel erg oude gsm ligt (je zou kunnen zeggen dat hij niet van deze tijd is).

Hé Loor, zin om samen naar school te gaan? X June

Ik begrijp niks van wat ze zegt, doordat ik verhuisd ben gaan we nu elk naar een verschillende school. Ik begin na te denken, maar het klinkt onlogisch en onmogelijk dat June ook naar mijn school gaat vanaf nu. Dat verklaart misschien wel waarom ze een paar dagen geleden zo dringend mijn straat en huisnummer moest hebben.

Wat bedoel je? X Lore

Niet veel later wordt er aan de deur gebeld. Verbaasd doe ik open. Ergens kon ik het geweten hebben.
'June!', roep ik blij uit. We springen elkaar zowat letterlijk bijna omver in een omhelzing.
'Ik heb je zo gemist Loor', zegt ze.
Het voelt fijn en vertrouwd aan wanneer ze mijn bijnaampje zegt.
'Ik jou ook', zeg ik haar.
'June!', roept Ylke. Ze loopt naar June toe, en geeft haar een knuffel.
'Hé daar, Ylke', zegt ze. 'Hoe is het? Alles goed?', vraagt June.
'Ja!', zegt ze kort en blij.
June haar oog valt op Florence, die net haar flesje leeg heeft.
'Ooh', zegt ze vertederend. 'Is dat je nieuwe zusje?' Ze loopt naar Floortje toe.
'Ja', antwoordt Caspian. 'Het is een echte lieverd.'
Er wordt op de deur geklopt.
'Dat zal oma zijn', zegt Jonas die al naar de deur loopt om open te doen.
Ik steek nog snel een paar luiers in een plastiek zak, samen met de groeimelk, en het flesje van Floortje.
'Dag oma', zeggen Casper en ik op hetzelfde moment.
'Hallo', zegt ze. Ze lacht, waarschijnlijk omdat Casper en ik haar tegelijkertijd gedag zeiden.
Ik overhandig de plastiek zak aan oma.
'Dankjewel, kindje', zegt ze.
Ik geef haar een knuffel. 'Nee, jij bedankt, oma', zeg ik haar. Ik ben zo dankbaar dat oma op Florence babysit, als wij naar school zijn. Anders zou het kleine schepseltje helemaal alleen thuis zitten.
'Dag, oma', zegt Ylke die nog aan de ontbijttafel zit.
'Hallo, Ylke', antwoordt oma. Ik schrik van de tijd. De schoolbus zal er bijna zijn om Ylke op te pikken, maar ze is nog helemaal niet aangekleed.
'Ylke, naar de badkamer! Straks is de schoolbus hier', zeg ik gehaast. 'Daag, oma', zeg ik voordat ik de badkamer in ga, om Ylke te helpen met aankleden. Terwijl Ylke haar tanden aan het poetsen is, maak ik ook van de gelegenheid gebruik om zelf ook mijn tanden al te poetsen. Wanneer ze klaar is, is ze net op tijd buiten, waar de bus net is aangekomen. Ik duik snel de douche in en maak me verder klaar.

[Blieje]

Nou, ik ben weer bij met lezen! Heb er een aantal fouten uit gehaald:

Eerste stukje:

Mama is een joint aan het roken, Florence die aan het huilen is en waarschijnlijk misselijk wordt van de geur die hier rondhangt = Florence huilt omdat ze waarschijnlijk misselijk wordt van de geur die hier rondhangt
verbrandt = verbrand
verversen van pamper. = de pamper verversen
Maar je verdiend onze wereld niet, je verdiend beter. = verdient
Dat betekend dat ik nog één uur en een kwartier heb, om eten te halen en te maken voor Ylke en mijn geschiedenis te maken. = betekent, de komma achter heb kan weg
'Jij? Die iets echt interessant vindt dat met school te maken heeft?', = je kunt er beter één zin van maken, dus dat vraagteken achter jij kan weg.
Hij kijkt me serieus aan. 'Ik wil er mijn voeten niet meer aan vegen, Alexia', zegt hij serieus. ' = twee keer serieus
Dat betekend = betekent
vervolgd hij. = vervolgt

Tweede stukje:

om eten te kopen, kleren, luiers. = en luiers
Ik zal het je zeggen, als dat gebeurt, schiet er niet veel meer van ons geld over.
Het liedje van Viva la vida van Coldplay klinkt door mijn kamer. = tussen over en het zou ik nog een extra witregel plaatsen, dan is het duidelijker dat er een nieuw stukje begint.
Het is kwart na zeven in de ochtend. = kwart over
Ik sleur mezelf uit bed, en stap naar Ylke toe. = de komma kan weg
Ik ga naar beneden, en begin melk op te warmen. = de komma kan weg
van gisteren = sinds gisteren
Ik zet me aan de ontbijttafel, en neem een boterham met choco en een glas fruitsap. = de komma kan weg

Derde stukje:

Wie zou me sms'en, ik ben nieuwsgierig en ga met mijn glas fruitsap naar de keukenkast waar mijn heel erg oude gsm ligt (je zou kunnen zeggen dat hij niet van deze tijd is). = wie zou me smsen? Nieuwsgierig loop ik met mijn glas fruitsap naar de keukenkast...
doordat ik verhuist ben = verhuisd
verklaard = verklaart
Verbaast doe ik open. = verbaasd
'Ooh', zegt ze vertederend. 'Is dat je nieuwe zusje?', vraagt ze. = vraagt hij kan weg
'Ja', antwoordt Caspian. 'Het is een echte lieverd', zegt hij. = zegt hij kan weg, het is al duidelijk wie het zegt namelijk.
Floortje haar flesje = het flesje van Floortje
zeggen ik en Casper = Casper en ik
omdat ik en Casper, haar tegelijkertijd gedag zeiden. = de komma kan weg
Ik ben haar zo dankbaar dat Florence dat oma op haar babysit = dat oma op Florence babysit
De schoolbus zal er bijna gaan zijn, om Ylke op te pikken = gaan en de komma kunnen weg
waar de bus net is toegekomen. = aangekomen

Groetjes Blieje

[lynn]

Heel erg bedankt voor het verbeteren van de fouten Ik hoop dat het verhaal nog steeds leuk is om te lezen

groetjes Lynn

[Feather__]

Heet ze nou Lore of heet ze nou Alexia?
Heel erg verwarrend dat er constant twee namen worden gebruikt en dat er niet word uitgelegd wie ze nou eigenlijk is.

[Blieje]

Haha, doordat ik steeds op die fouten lette, is me dat nog niet eens opgevallen! En inderdaad, op de school noemt ze zich Lore. Vreemd, misschien een schuilnaam?

En het is een leuk verhaal hoor Lynn!

[lynn]

Hallo, dit is me helemaal niet opgevallen. Het hoofdpersonage is echt wel Lore. In mijn vroegere verhaal is het hoofdpersonage Alexia. Ik moet ze verwisseld hebben Mijn excuses voor de verwarring.
En heel erg blij dat je het nog steeds een leuk verhaaltje vind Ik post snel iets nieuw

groetjes lynn

[lynn]

Aangekomen op school, zoek ik mijn klas op. Ik kan niet wachten om June aan hen voor te stellen.
Ik vind ze steeds op dezelfde plek: een muurtje met een boom naast.
'Hé allemaal!', zeg ik.
'Lore!', zegt Elien blij.
'Hallo', zegt de rest glimlachend en waarschijnlijk nog helemaal niet uitgerust van het weekend.
Meteen valt me een jongen op die ik nooit eerder ontmoet heb. Hij is druk pratend en lachend in gesprek met de jongens en meiden in zijn buurt.
'Wie is die roodharige vriendin van je?', vraagt Elien.
Nu vergat ik June voor te stellen.
'Oh sorry!', zeg ik. 'Dit is June, mijn beste vriendin.'
'Waaw! Val jij even op meid', lacht Elien. 'Niet grof bedoeld', voegt ze er schuldig aan toe, bang dat ze te bot was geweest.
'Niet erg, dat hoor ik wel vaker', lacht June.
Meteen is dat het onderwerp van het gesprek: June's haren.
'Is dat je echte haarkleur?', vraagt Fien.
'Nee, geverfd. Mijn echte haarkleur is donkerbruin', glimlacht June.
'Ik kan me je niet voorstellen met bruin haar, maar rood staat je super', zegt Neil.
'Dat weet ik', zegt June zelfzeker.
Rood staat haar inderdaad goed. Ik heb haar nog gekend met bruine haren, en ik moet je zeggen dat ze er met rode haren beter uit ziet.

[Blieje]

Leuk stukje! Ben benieuwd hoe het verder gaat!

[lynn]

Onmiddellijk wanneer we de klas in komen, barst de leerkracht los in vertellen. Hij heeft onze klassenlijst vast, en roept telkens 2 namen af.
'Elien en Ellen! Thomas en Maxim!', gaat Mr. Saltzman de namen af, leerkracht geschiedenis en drama.
'Aha een nieuwelinge voilà dan zijn de groepjes perfect verdeeld', vertelt hij ertussen.
'Little redhead, wat is jouw naam', zegt hij tegen June.
'June, meneer', antwoordt ze lachend om zijn enthousiasme.
'Fijn, welkom in de klas June. June en Rebecca.' Zo gaat hij nog een tijdje door tot ik mijn naam hoor.
'En dan tenslotte nog Neil' - die nog maar net de klas binnenkomt - 'en Lore!'
Ik en Neil kijken elkaar aan en glimlachen. 'Aight', zegt hij. Hij komt naar me toe en houd zijn hand omhoog voor een high five.
De leerkracht gaat verder. 'Nu, ik hoop dat jullie allemaal weten wie je partner is. En de reden? Wel jullie gaan per twee een historische scène naar voor brengen volgende week. Een tip dat het niet te saai word: maak het creatief.'
De rest van de les gebeurt er niks anders dan vragen stellen over de opdracht die de leerkracht beantwoordt.
Langs de ene kant ben ik heel erg blij met deze opdracht, want ik hou van creatieve opdrachten en al zeker van toneel. Maar ik kan het er nu echt niet bij hebben, dat ik me daarvoor ook al ga moeten voor inzetten. Ik heb het nu al zo druk met mijn werk in het restaurant, taken, toetsen (waar ik thuis bijna niks voor leer, enkel op school, gelukkig heb ik een korte termijn geheugen) en dan nog eens het helpen van Ylke en het verzorgen van Florence. En ik begin nog maar te panikeren wanneer ik eraan denk dat als ik mijn best niet doe, Neil zijn punten ook slecht zullen zijn. Om dan nog maar te zwijgen over het feit dat Neil misschien zal voorstellen om bij mij thuis te repeteren. Maar hé, rustig Lore. Je bedenkt er wel iets op. Over dat laatste, kunnen we voorstellen om in de bib te repeteren. Zo hebben we ook al meteen heel wat boeken om historische dingen in op te zoeken. En misschien valt iets te regelen met Jonas, voor het helpen en verzorgen van onze zusjes. Ja, hoe langer ik er over nadenk, hoe minder zorgen ik me maak. Het komt helemaal goed.

[Blieje]

Zo, dat is het kortste vervolg dat ik tot nu toe op deze site heb gelezen! Wel leuk!

[lynn]

Haha, sorry Blieje. Ik was heel even de namen van mijn bijpersonages vergeten. Daarom dat je zo een heel kort stukje zag Toch ben ik blij dat je weer meeleest

[Blieje]

Geeft niet, vind het juist wel origineel!

[lynn]

Wanneer ik tijdens chemie met June zit te praten die voor me zit, schrik ik ineens wanneer Neil zich op de stoel naast me ploft.
‘Hé’, zegt hij glimlachend en grijnzend. Hij vindt het waarschijnlijk grappig dat hij mij heeft laten schrikken.
‘Hé’, zeg ik terug.
June heeft zich intussen terug omgedraaid en is druk in gesprek met Rebecca over ideeën voor de voordracht van geschiedenis.
‘Heb jij al ideetjes voor geschiedenis?’, begint Neil.
Ik adem diep in en denk na. ‘Nee, niet echt. Jij dan?’, vraag ik.
‘Ik heb misschien een paar ideetjes’, zegt hij geheimzinnig.
‘Oh ja wat dan?’, vraag ik nieuwsgierig.
‘Wanneer spreken we eens af om alles te bespreken?’, vraagt hij.
Hij ontwijkt mijn vraag.
‘Welke ideetjes?’, zet ik door.
‘Dat zul je horen wanneer we afspreken’, houdt hij ook vol.
Ik zucht. ‘Wanneer ik tijd heb’, antwoord ik botter dan dat ik bedoelde. Het irriteert me omdat hij niet op mijn vraag wil antwoorden.
‘Waaw, ben je zo druk’, zegt Neil lachend, zich niks aantrekkend van hoe ik antwoordde.
Ik ben onder de indruk. De meesten zouden bij zo een toon van mij al onmiddellijk een geïrriteerde:
“sorry dat ik je iets vroeg” gegeven hebben.
‘Straks na school in de bibliotheek?’, stel ik voor om goed te maken dat ik daarnet zo bot was.
‘Oké, ik wacht op je aan de schoolpoort’, zegt hij.
Eindelijk komt de leerkracht van chemie binnen.
‘Waar heeft die zo lang gezeten?’, zeg ik luidop net niet te luid dat de leerkracht het hoort.
‘Geen idee, misschien was ze misselijk van de drankjes die ze maakt in praktijk?’
We moeten erom lachen, misschien iets te luid.
‘Daar achteraan! Kan het wat rustiger?’, krijst leerkracht chemie. Alle blikken van onze klasgenoten zijn op ons gericht. Ik en Neil moeten nog harder lachen wanneer we naar elkaar kijken. Iedereen kijkt ons aan, zich afvragend waar we om lachen. Iets zegt me dat die repetities leuk zullen worden.

[Blieje]

Lol, ben benieuwd naar het vervolg!

[Jilz]

Mooi verhaal! Ik lees in syilte mee, schrijf snel verder aub!

[lynn]

Onder de middag neem ik even tijd om Casper op te zoeken. Ik moet hem vragen om voor Florence en Ylke te zorgen.
'Hé broer', zeg ik.
Hij draait zich om.
'Hé zus', glimlacht hij.
'Ik moet je iets vragen, kan je alstublieft voor onze zusjes zorgen? Ik heb namelijk een groepsding voor geschiedenis en...'
'Het spijt me', onderbreekt hij me. 'Ik moet na school werken. Iemand vroeg me of ik zijn gras wilde afrijden voor geld en daarna heb ik de nachtshift in het restaurant. Het spijt me, zus'
'Oké', zeg ik teleurgesteld.
'Vraag het eens aan Jonas?', stelt hij voor. 'Volgens mij is hij naar buiten gegaan.'
'Nja, ik zal het proberen', zeg ik. 'Bye.'
'Bye', antwoordt hij nog voordat hij zich terug omdraait naar zijn vrienden toe.
Mijn laatste hoop ligt nu bij Jonas. Na een tijdje heb ik hem gevonden. Hij staat buiten op een muurtje aan de schoolpoort te roken (hij heeft net als Casper een uitgangskaart). Ik vergeet heel even dat ik eigenlijk geen uitgangskaart heb, maar dat doet er niet toe. Ik moet hem gewoon spreken. Het doet me pijn wanneer ik hem zie roken. Met roken verpest je alles, dit heb ik al genoeg thuis moeten zien. Hoe papa en mama stoned geraken en helemaal verschrikkelijk irritant beginnen te worden. Dit is dan wel een gewone sigaret, maar het blijft hetzelfde. Ik word al misselijk van de geur alleen al. Ik weet nog dat ik ooit zei tegen alle twee mijn broers hoe blij ik was dat zij niet rookten. Doordat ik moeilijk kan slikken, weet ik dat ik weg moet gaan voordat ik begin te huilen en iedereen gaat denken dat ik raar ben. Ik loop terug naar binnen en weet mijn tranen te bedwingen door aan iets anders te denken.
'Loor', hoor ik een stem achter me zeggen.
Ik draai me om en zie Jonas.
'Hoe kon je dat nou doen?', vraag ik.
Ik verwacht een antwoord, maar hij staat met zijn mond vol tanden en weet niet wat zeggen.
Daar krijgt hij ook de kans niet meer toe.
Wanneer de bel gaat en ik naar het klaslokaal stap waar ik Duits heb, ontdek ik dat ik, doordat gedoe van daarstraks, helemaal vergeten vragen ben aan Jonas om straks op Floor en Ylke te passen. Dan zit er niks anders op, om de repetitie met Neil af te zeggen.

[lynn]

Na schooltijd zie ik Neil, zoals afgesproken, bij de fietsenstalling. Ik heb hem niet meer gesproken sinds de les Duits na de middag. Ik was het hem totaal vergeten laten weten dat onze "afspraak" niet door gaat. Daarna was het te laat, aangezien we niet voor alle vakken samen zitten.
'Hé', zegt hij glimlachend. Nu valt me op dat ik hem eigenlijk nog nooit stil en niet-pratend gezien heb. Altijd wanneer ik hem zie, is hij aan het lachen en aan het praten met vrienden.
'Ik kan vandaag niet', val ik meteen met de deur in huis.
Hij kijkt me verwart aan.
'Er is iets tussengekomen', zeg ik. Uit mijn ooghoeken zie ik Casper aankomen.
'Ja, oké. Geen probleem', zegt hij. 'Andere keer dan maar.'
'Wat is er?', moeit Casper zich in ons, net geëindigd, gesprek.
'Oh, wacht', zegt hij. 'Laat me raden. Jonas?'
'Het is al goed, broer. Laat maar', zeg ik vlug. Ik wil niet dat Casper te veel gaat zeggen.
'Nee, niks laat maar. Ga!', zegt hij.
'Maar...', protesteer ik.
Casper houdt zijn wijsvinger op.
Ik glimlach. 'Thanks.'
'Laten we naar de bib gaan', zeg ik glimlachend tegen Neil.
'Thank you', mime ik over mijn schouder naar mijn broer.

[lynn]

Ik volg Neil door binnenbaantjes die leiden naar de bibliotheek. We fietsen naast elkaar.
'Vertel eens wat meer', begint Neil het gesprek.
'Over wat?', vraag ik.
'Over jou, over je leven.' We kijken elkaar aan. Wat moet ik hem vertellen dan? Hobby's heb ik niet. Behalve dan looking out for myself, mijn zusjes grootbrengen en hen een beter leven geven dan dat ik had. En werken in het restaurant om niet in al te veel armoede te hoeven leven.
'Mijn leven is niet zo interessant', zeg ik. Ik kijk star voor me en let op de weg. Auto's rijden voorbij en al snel zie ik een groot oud kasteel voor me opduiken. Hoe dichterbij ik kom, hoe prachtiger het is. Hier moet ik nog eens terugkomen voor een foto te maken. Oh ja, foto's maken. Dat is mijn hobby.
'Waarom ben je verhuist?', vraagt hij. Maar zijn vraag ontglipt me door de schoonheid van het gebouw dat zich, wie weet hoe lang geleden, zich vormde tot een bibliotheek.
'Waaw!', breng ik uit. 'Is dat de bibliotheek? Zo ...' Ik val stil en er komen geen woorden meer uit mijn mond. Het is adembenemend. Ik stap af de fiets en neem het complete uitzicht in me op.
In het midden een groot en oud kasteel, met daarrond een fontein, bomen, grote vlakte gras, bankjes.
Een trapje trekt mijn aandacht. Ik zet mijn fiets tegen een boom en ga dichterbij omdat ik nieuwsgierig ben naar wat er achter het trapje te zien zal zijn. Als ik het trapje bereik zie ik een grote stenen plaat met één of andere afbeelding erop, waarvan ik de betekenis absoluut moet zien te weten te komen. Ik kijk om me heen en kijk me er de ogen uit.
'Adembenemend mooi, hé', klinkt Neil's stem in de stilte van de schoonheid. Ik knik zachtjes.
'Kom, laten we naar binnen gaan', zegt hij. Hij trekt aan mijn arm, om me weg te rukken van het prachtige landschap.

[Blieje]

Haha, aparte bibliotheek! Het klinkt alsof die ook nog een link heeft naar het verhaal, dat die er vaker in voor gaat komen, of juist niet...

[lynn]

Hallo Blieje, fijn dat je nog steeds meeleest . Het is al een tijdje geleden dat ik iets nieuw heb gepost, maar beloof nu om wat vaker te gaan schrijven Tips zijn nog steeds welkom

Eenmaal binnen wordt mijn aandacht getrokken door de vele rekken boeken. Overal boven de rekken hangen er grote platen waar thema’s als “Kinderen” “Volwassenen” of “Roman” “Fictie”
Rechts van me zie ik één grote balie waar een jonge vrouw van eind in de twintig (misschien begin dertig) achter zit. Ze groet ons vriendelijk wanneer ze ons in het oog krijgt. Links van me, zie ik dan weer uitleencomputers waar je je uitleenkaart moet scannen om boeken uit te kunnen lenen. En tenslotte is er nog een trap die helemaal in het midden staat. Een grote, brede trap die er nog als nieuw uitziet, maar toch afstamt uit de tijd dat dit kasteel werd gebouwd.
‘Kom we gaan naar boven’, zegt Neil. Ik volg hem en kijk intussen naar boven. Het plafond is hoog. Een prachtige grote gouden leeuw en een maan is wat ik er van kan onderscheiden. Er staan nog heel wat tekeningen op het plafond getekend. Prachtig! Aan het begin van de trap staat er een solsleutel op de twee leuningen gegraveerd. De trap boven gekomen, staan er rekken vol cd’s en dvd’s.
Ik kies een tafel uit en ga zitten. Neil gaat recht tegenover me zitten.
Dus’, begin ik. ‘Laat me je fantastische idee horen.’

[Blieje]

Leuk, schrijf snel verder!

Groetjes Blieje

[lynn]

Hier het vervolg


‘Dus’, zegt hij me na met een mysterieuze glimlach. ‘Zing eens!’
Ik moet lachen.
‘Het spijt me’, excuseer ik me al lach ik nog steeds. Ik hou abrupt mijn mond door te stoppen met lachen en kijk serieus. ‘Ik ga echt niet zingen.’
‘Wat? Ik speel gitaar en we zingen allebei.’ Hij is nog steeds van zijn idee overtuigd. Alleen, zingen in het openbaar? Zingen wanneer allemaal mensen kijken? Ik krijg er enkel maar de kriebels van. Maar het zou wel creatief en origineel zijn, dat wel. Ik denk terug aan twee jaar geleden. June en ik vormen een perfect zangduo en hebben ooit één keer opgetreden op een talentenshow op school. Iedereen gaf ons allebei goede commentaar achteraf. Het is gefilmd geweest en op facebook geplaatst. June zei me, toen moest ik voor internet nog naar de bib, dat we superveel likes hadden. Blijkbaar vonden vele mensen onze cover goed. Ik weet er nog alles van, maar ik weet ook dat ik er zenuwachtig voor was geweest.
‘Dat gaat toch helemaal niet? Ik ken geen enkel liedje dat te maken heeft met geschiedenis’, zeg ik. Stiekem wil ik het toch wel proberen met een liedje. Ik vind het leuk om te zingen.
‘Dat hoeft ook niet eigenlijk. We kunnen best een mooi of grappig liedje nemen die we kennen en een paar woorden erin veranderen’, zegt Neil. Daar heeft hij wel een goed punt.
Ik vind het idee super.
‘Wat denk je van kledij ergens uit de geschiedenis. Ik denk dan meer aan de hoepelrokken en de smalle taille en een kostuum voor de heren’, stel ik voor.
‘Misschien kunnen we erbij dansen? Stel je voor. We zingen allebei terwijl we dansen’, zegt hij.
Hij stelt zich recht. ‘En dan maak ik een buiging’, zegt hij terwijl hij een buiging maakt.
‘Het kan ook de liefde in de geschiedenis zijn, hé.’ Hij gaat weer zitten. Ik denk na. Dit kàn werken, maar we moeten wel een mooie dans vinden en een leuk liedje. Hij kijkt me afwachtend aan.
'Oké best, we doen het', glimlach ik. 'Welk liedje heb je in gedachten?'
‘Ja zover was ik nog niet’, zegt hij. ‘Het eerste wat ik moest doen was jou overtuigen.’ Er volgt een moment van stilte. We denken allebei na over een liedje dat geschikt is om te zingen.
‘Bon Jovi!’, zeg ik luid terwijl ik op tafel klop met mijn vlakke hand.
‘Ja! Inderdaad, Bon Jovi IS gewoon geschiedenis!’, stemt Neil met me in.
‘Daar kunnen we dan wel niet op dansen, maar ik weet wel iets beter’, zeg ik.
‘De buiging kan je doen en in plaats dat je me een roos of corsage of weet ik veel geeft, geef je me een microfoon. En dan staan we daar allebei in ons kostuum. Jij gaat zitten en speelt gitaar. En dan gaan we allebei zingen. Jij begint en dan val ik in en zing ik eens alleen of jij alleen en dan samen zingen bij de overweldigende stukken. We moeten de mensen de kriebels doen krijgen van ons gezang!’ Ik leef me al helemaal in.
‘Dat doen we!’, zegt Neil overtuigend. ‘Ik weet al een liedje, denk ik. Wat vind je van “Thank you for loving me” ?’
‘Dat liedje. Dat liedje vind ik perfect’, glimlach ik.

[Blieje]

Hihi, leuk!

[lynn]

Hoofdstuk 3

De komende week schiet ik erg veel met Neil op. Het lijkt erop dat we het heel erg goed met elkaar kunnen vinden, het voelt als een derde broer en een goede vriend. Ik heb mijn fototoestel (eerder wegwerpcamera) mee en na school besluit ik om wat foto’s te gaan nemen in de buurt van de bibliotheek. Het is vrijdag en dus de laatste dag voor er een druk weekend aan komt. Ik mag dan wel eens dit weekend vrij nemen van mijn baas, maar ik heb nog steeds huiswerk te maken, lessen te leren en mijn plichten thuis in het huishouden te vervullen.
‘Lorie!’, hoor ik June’s blije stem.
‘June’, zeg ik glimlachend. Ik moet er om lachen en denk eraan dat telkens wanneer ik me niet goed voel, of een slechte dag heb, June steeds de enige persoon is die me kan laten lachen. Ylke is er ook nog die me aan het lachen kan brengen, maar dat is dan weer iets helemaal anders.
‘Wat denk je van een meiden driedaagse sleepover?’, vraagt ze.
Ik denk na.
‘Nee nee nee! Niet nadenken Loor!’, zegt June smekend. ‘Alsjeblief. Floor en Ylke komen gewoon met ons mee, je broers zorgen wel voor zichzelf. Je moet niet werken dit weekend en huiswerk maken we samen.’ Ze kijkt me smekend aan.
‘Goed’, zeg ik glimlachend. Blij dat ik eindelijk eens een weekend rust kan hebben.
‘Jeiy!’, zegt ze en ze maakt een kleine sprong. Ik moet er om lachen. Ik hou ervan als ze zo blij doet. June is echt een meid die je altijd lachend ziet. Dat vinden de meeste mensen zo leuk aan haar.
‘Oei’, zeg ik. ‘Ik had eigenlijk gepland om even foto’s te gaan maken bij de bib, na school.’
‘Geen probleem, dan nemen we een trein later’, zegt ze. ‘Ik ga met je mee, dan kan ik ook eens de bib zien. Jij maakt altijd mooie foto’s, dus dan moet die bibliotheek wel heel erg speciaal en mooi zijn. Is het niet?’
‘Hij is prachtig!’, zeg ik.

[Blieje]

Mooi!

[lynn]

Dankjewel

Na school gaan we, zoals afgesproken, naar de bibliotheek. Met June achterop de fiets, gaan we langs hetzelfde weggetje als toen ik met Neil ging. Ik geniet van de wind die mijn haren naar achter blazen. June lacht.
'Ik heb dit zo gemist!', roept ze uit. Ze heeft gelijk, ik heb dit ook gemist. Vroeger deden we dat wel vaker. Met twee op één fiets. We hebben er zelfs een foto van. Ik rem en vind mijn evenwicht door mijn voeten op de grond te zetten. Doordat June van de fiets afspringt, voelt de fiets veel lichter aan. Ik zet hem in het fietsenrek en draai hem op slot.
'Kom op, laten we naar binnen gaan', lacht ze.
'Nee', glimlach ik. 'Eerst buiten wat foto's nemen.' Ik ga op verschillende plekken stellen om foto's te nemen.
Wanneer June vrolijk een pirouette maakt vallen me blauwe plekken op.
'Wat is dat op je arm?', vraag ik.
'Oh, ik moet me waarschijnlijk aan iets gestoten hebben', zegt ze alsof het haar nu pas opvalt. Maar wanneer ik naar haar zij kijk (haar topje is iets naar omhoog gekropen), zie ik ook een blauwe plek. Ik trek het omhoog.
'En dit dan?', vraag ik. Het ziet er echt ernstig uit. Alsof ze op haar zij is ineen geslagen.
'Het is niets', wuift ze weg. 'Kom op, maak nog wat foto's. Dan kunnen we aan onze meidenavond beginnen.'
Ik maak er me verder niet druk in. Ze is waarschijnlijk ergens zwaar tegen gevallen.
Wanneer ik buiten klaar ben, ook heb ik veel foto's van het mooie tafereel met de afdruk op de stenen, gaan we naar binnen. Met open mond gaat June naar binnen.
'Ik zei het je toch dat het prachtig is hier', zeg ik lachend.
'Uhu', knikt ze. 'Het is hier een plek om tot rust te komen. Echt waar. Waaw!'
Na enkele foto's en hele bibliotheek te zien, gaan we terug naar buiten.
'Ik wil nog heel even daar zijn', wijst ze naar de trap waar de bomen en afbeelding op de stenen.
'Weet je aan wat het me doet denken?', zegt ze rondkijkend. Aan iets dat nog overblijft van een stenen iets, zoals het parthenon in Athene, van lang geleden.'
Ze heeft gelijk, daar doet het inderdaad aan denken. Met al dat mos ook op de stenen.
'Ja, iets dat nooit helemaal is afgebroken en ook nooit is terug heropgebouwd', zeg ik bijna fluisterend.
'Kom we gaan', zegt June opgeschrokken uit haar gedachten.
Plots zakt ze, op de afbeelding op de stenen, in elkaar.
'June?!', roep ik geschrokken. Ik hoop zo dat ze dit doet om te lachen. Ze doet toneel, misschien wil ze me laten schrikken.
'June, alstublieft Als dit om te lachen is? Dit is niet grappig.' Ik ga naar haar toe en buk me. Haar haren die een beetje over haar gezicht vallen, veeg ik voorzichtig weg. Ik verwacht elk moment dat ze kan gaan lachen omdat ze haar lach niet kan inhouden. Maar dit gebeurt niet.
'June?' Ik besef dat dit goed mis is. 'Oh my god', fluister ik met tranen in mijn ogen.
'Kan iemand me alstublieft helpen!', schreeuw ik de longen uit mijn lijf. Maar dit plein is groot en ik schreeuwde volgens mij niet hard genoeg want als er al mensen me gehoord hebben, dachten ze waarschijnlijk dat het een grap was. Vlug neem ik mijn gsm en bel 112. In paniek leg ik alles uit aan de telefoon. Ik moet ze de locatie geven en de toestand. Ze zeggen dat ze onderweg zijn en dat ik daar moet blijven. In paniek wacht ik tot ze er zijn. Nog steeds opent ze haar ogen niet. Net als ze er zijn opent ze even haar ogen.
Met grote ogen, blij dat ze nog leeft en een snel kloppend hart zeg ik: 'June!'
'Alexia', zegt ze stil voor ze weer wegvalt.
'Ze was even terug bij bewustzijn, maar ze is terug...', zeg ik. Maar alles gebeurt zo snel dat ik nauwelijks de tijd heb om door te hebben wat er gebeurd. Ze leggen haar op een bedje, zetten haar een zuurstofmasker op en praten tegen haar. Ik zie hoe ze haar de ambulancewagen induwen met het bedje.
'Mag ik mee?', vraag ik snel. Vlug knikken ze en ik stap mee de ziekenwagen in. Ik zit maar naar June's gezicht te staren, hopend dat ze misschien haar ogen open doet. Hopend dat alles goed komt.
Het volgende moment zijn we in het ziekenhuis. Ijsberend loop ik door de gang. Ze gingen me komen halen wanneer er meer nieuws is. Plots gaat mijn gsm. Het is June's moeder.
'Hallo', zeg ik. Mijn stem is anders.
'Alexia, waarom antwoordt June niet op mijn berichten en gebel?', vraagt ze.
'Evy', even denk ik na. Waar ben ik alweer? Oh ja het ziekenhuis.
'Ja, Alexia. Wat scheelt er? Is alles goed?', vraagt ze bezorgd.
'June ligt in het ziekenhuis', zeg ik huilend en ik sla een hand voor mijn mond alsof ik nu pas doorheb wat er gebeurd is. Evy zegt niks meer terug, ze legt onmiddellijk de telefoon af. Ik kan nu wel raden dat ze naar hier komt. Meteen heb ik een sms terug.

HOE NOEMT HET ZIEKENHUIS?

Snel antwoord ik terug.

ST. LUCAS ziekenhuis

Het zal nog wel een tijdje duren tegen dat ze hier is. Intussen wacht ik af. Ik kan niks anders doen dan wachten. En ik beloof mezelf van niet naar huis te gaan, eer er nieuws is.