Hee! Dit is nog een beetje een proef verhaal, ik weet nog niet zeker of ik er mee verder ga. Als jij het een goed verhaal vindt, zou ik het graag willen weten! En natuurlijk zijn tips, opmerkingen etc. altijd welkom (:
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Joan leidt een saai leven. De mensen om haar heen kennen haar al jaren, maar weten eigenlijk nog steeds niet wie ze is. En dat weet ze zelf ook niet echt.
In haar eigen wereldje, in haar gedachten, is het alles behalve saai. Haar verveling bestrijdt ze door zich bezig te houden met alles behalve zichzelf. Wanneer haar broer overlijdt, iemand die haar beter kent dan wie dan ook, stort ze in. Hij was de enige die haar wel begreep. Die nacht valt ze in een diepe slaap en komt ze terecht in een droom die haar hele leven op de kop gooit. Het begint met een brief van haar broer, die zijn laatste wens beschrijft. Hij wil dat Joan het allergrootste en beste avontuur ooit gaat beleven. En hoe dieper ze gaat, hoe vreemder het word. Alle verhalen die ze ooit heeft bedacht, alle karakters die ze heeft gemaakt en alle mensen die ze kent komen samen in haar eigen fantasiewereld... Waarom zou ze hier aan willen ontsnappen?
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik ben een dagdromer. Meestal ben ik ergens ver weg in mijn eigen wereldje, maar toch blijf ik me altijd voor doen als iemand anders. Dag in, dag uit, op feestjes, op school, op mijn werk, en langzaam word ik er depressief van. Ik hou er altijd maar rekening mee wat anderen van me denken, en waar slaat dat eigenlijk op? Waarom vind ik dat zo belangrijk? Wat ik wel moet zeggen, wat ik niet moet doen. En hoe hard ik het ook probeer, ik kan geen vrienden maken als ik iemand anders ben. Een heleboel van mijn 'vrienden' zijn niet echt vrienden en de enige échte vrienden die ik wel heb, weten hoe ik ben wanneer ik mezelf ben. Met meer zelfvertrouwen. Maar op de een of andere manier is het voor mij altijd onmogelijk om gewoon mezelf te zijn.
De meesten vinden mij saai. Ik leidt een saai leven met saaie mensen en saaie gesprekken. Ik ontsnap weleens, misschien iets te vaak. Wanneer ik een verhaal schrijf, wanneer ik aan het tekenen ben, wanneer ik naar muziek luister of een film kijk. Maar de perfecte ontsnapping... Die heb ik nog steeds niet gevonden.
Ik was bang dat ik voor eeuwig een saai leventje zou leiden. De enige die mij écht kent, dat is mijn broer Nolan. Het is grappig want we lijken helemaal niet zo erg op elkaar. Hij is een levensgenieter, spontaan en met een druk leven. Zo ongeveer het tegenovergestelde van mij. Maar op de een of andere manier weet hij precies hoe ik in elkaar zit. Soms heb ik het gevoel dat hij me nog beter kent dan ik zelf. Wat best raar is, toch? Iedere dag heeft hij binnen een seconde door hoe ik me voel en hij weet me met één knipoog weer op te vrolijken. Maar het zijn altijd de dingen die je het meest nodig hebt, die als eerst uit je leven verdwijnen. En dat veranderde alles.
De Perfecte Ontsnapping
De intro klinkt in ieder geval heel interessant. Het eerste stuk van het verhaal maakt me nieuwsgierig, ik ben benieuwd.
Words find their way, from our fantasy through our past. But we have to write them at last. Only then can a story be.
The words are already in my head for ages. Still I am afraid to write them down, to release what's only mine.
It needs time.
The words are already in my head for ages. Still I am afraid to write them down, to release what's only mine.
It needs time.
Dankje! Je kunt het verhaal ook hier volgen: (link verwijderd)
-- niet bedoeld als reclame, gewoon als je dat leuk vindt -- maar ik zal de hoofdstukken hier waarschijnlijk ook gewoon bijwerken (:
-- niet bedoeld als reclame, gewoon als je dat leuk vindt -- maar ik zal de hoofdstukken hier waarschijnlijk ook gewoon bijwerken (:
Laatst gewijzigd door Saskjezwaard op 08 jun 2013 16:29, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: link verwijderd
Reden: link verwijderd
“Why, sometimes I've believed as many as six impossible things before breakfast.”
Dankje!
--------------------------------
The hello in the goodbye.
Ik ben muziek aan het luisteren en heb oordopjes in, waardoor ik niet door heb dat de telefoon gaat. Het liedje is net afgelopen als mijn moeder in een keer naast me staat. Eerst heeft ze nog diezelfde vrolijke blik die ze altijd heeft, maar na een aantal seconden verzakt haar kleine lach. Ze kijkt me heel vreemd aan, alsof al het geluk even uit haar gezicht is geveegd. En dat is misschien ook wel zo. Ik gooi mijn oordopjes uit en probeer mee te luisteren, maar ik kan niet verstaan wat er aan de andere kant van de lijn word gezegd. Mijn moeder drukt op het rode knopje en hangt daarmee op. Het is misschien een minuut, maar het voelt alsof ze daar voor een eeuwigheid staat. Helemaal verstijfd, met haar mond een klein beetje open gezakt, staart ze me aan. Ik wil haar vragen wat er aan de hand is en kijk haar heel paniekerig aan, maar er komt niets uit. Ik heb mijn moeder nog nooit zo gezien. Plotseling grijpt ze me bij mijn arm en trekt ze me mee naar keuken, naar de gang en richting de achterdeur. "Mam, wat is er nou?!" stoot ik uit terwijl ze me mee sleurt. Ze graait nog snel haar mobiel ergens vandaan terwijl ze rent en dan rennen we samen naar de auto. Pas als we allebei voor in zitten, begint ze te praten. "Het is Nolan, hij is onderweg naar het ziekenhuis," zegt ze met een trillende stem terwijl ze de auto opstart en ons van de parkeerplaats rijdt. Normaal gesproken is hij onderweg terug naar huis, op dit moment, dus dat betekent... "Heeft hij een auto ongeluk gehad?" vraag ik, verrassend kalm. Terwijl ik nou juist het overdreven emotionele type ben. Op de een of andere manier gedraag ik me nog best wel koel, maar waarschijnlijk komt dat omdat het nog niet echt tot me is doorgedrongen. Mijn moeder rijdt in een gevaarlijk hoge snelheid de snelweg op en begint gelijk te schelden op alle autobestuurders die haar ook maar een beetje in de weg zitten. "Wat is er nou?! Is het ernstig?!" vraag ik, deze keer wat driftiger. Waarom legt ze niet eens uit wat er is gebeurd? "Hij was op een gevaarlijk kruispunt, aan het bellen met Lyria.. En toen, toen..." plotseling begint ze te huilen, ze slaakt een geluidje van achter uit haar keel en kijkt kort naar beneden, maar probeert zich weer te focussen op de weg. Nu voel ik mezelf ook wat waterig worden. Ik leg mijn handen voor mijn ogen en bijt mijn tanden op elkaar. Heel ernstig dus. Ik wil echt niet huilen, maar wanneer ik probeer te praten komt er een vreemd geluidje uit en kraakt mijn stem. "Leeft hij nog?" vraag ik, helemaal van slag. Ik wil er niet aan denken en toch vraag ik het. Als het echt zo is, hoop ik dat mijn moeder geen antwoord geeft. Dat doet ze ook niet en daardoor ga ik alleen maar harder huilen.
The truth in the blame.
We rennen de gang binnen, waar een wachtplaats is met stoelen. Op een van de stoelen zit Lyria, de vriendin van mijn broer, in elkaar gezakt met haar hoofd in haar handen. Ik kan haar gezicht niet zien door haar donkere haren die erover heen vallen. Als ze onze voetstappen hoort kijkt ze op en komt ze overeind. Angstig loop ik op haar af en voor ik het weet, heeft ze haar armen om me heen gegooid en houd ze me stevig vast. Ze weet hoe belangrijk mijn broer voor me is. Ze weet ook dat mijn band met Nolan sterker is dan de hare, maar daar heeft ze zich allang bij neergelegd. Haar borstkas beweegt hevig op en neer, en hoewel het niet hardop is, weet ik dat ze nog erger huilt dan ik. Ik besef nu pas dat ze hem nog aan de telefoon had toen het gebeurde, dat moet verschrikkelijk geweest zijn. Na een tijdje van stilte laat ze me los. Niemand zegt wat en daar heb ik helemaal geen problemen mee. Op dit moment kan ik toch niet op de goede woorden komen. Ik wil naar zijn kamer gaan, waar de hele tijd artsen in en uit lopen, maar Lyria houd me tegen. "We mogen nu even niet bij hem," zegt ze met een kalme, maar krakende stem. Ik knik zachtjes. "Maar als hij dood gaat, dan.. Ik wil nog wel afscheid van hem nemen!" roep ik en ik merk later pas hoe wanhopig ik klink. "Dat gebeurt niet. Dat mag niet, want dan is het allemaal mijn schuld," zegt Lyria zachtjes terwijl de tranen over haar wangen stromen. Ik kijk haar niet-begrijpend aan. "Ik had hem nooit moeten bellen." Dan komt mijn moeder op haar af, die eerder nog stil op een stoel zat, en omhelst ons allebei tegelijk. "Nee.. Dat is het echt niet," troost ze haar zachtjes, maar niet echt overtuigend.
--------------------------------
The hello in the goodbye.
Ik ben muziek aan het luisteren en heb oordopjes in, waardoor ik niet door heb dat de telefoon gaat. Het liedje is net afgelopen als mijn moeder in een keer naast me staat. Eerst heeft ze nog diezelfde vrolijke blik die ze altijd heeft, maar na een aantal seconden verzakt haar kleine lach. Ze kijkt me heel vreemd aan, alsof al het geluk even uit haar gezicht is geveegd. En dat is misschien ook wel zo. Ik gooi mijn oordopjes uit en probeer mee te luisteren, maar ik kan niet verstaan wat er aan de andere kant van de lijn word gezegd. Mijn moeder drukt op het rode knopje en hangt daarmee op. Het is misschien een minuut, maar het voelt alsof ze daar voor een eeuwigheid staat. Helemaal verstijfd, met haar mond een klein beetje open gezakt, staart ze me aan. Ik wil haar vragen wat er aan de hand is en kijk haar heel paniekerig aan, maar er komt niets uit. Ik heb mijn moeder nog nooit zo gezien. Plotseling grijpt ze me bij mijn arm en trekt ze me mee naar keuken, naar de gang en richting de achterdeur. "Mam, wat is er nou?!" stoot ik uit terwijl ze me mee sleurt. Ze graait nog snel haar mobiel ergens vandaan terwijl ze rent en dan rennen we samen naar de auto. Pas als we allebei voor in zitten, begint ze te praten. "Het is Nolan, hij is onderweg naar het ziekenhuis," zegt ze met een trillende stem terwijl ze de auto opstart en ons van de parkeerplaats rijdt. Normaal gesproken is hij onderweg terug naar huis, op dit moment, dus dat betekent... "Heeft hij een auto ongeluk gehad?" vraag ik, verrassend kalm. Terwijl ik nou juist het overdreven emotionele type ben. Op de een of andere manier gedraag ik me nog best wel koel, maar waarschijnlijk komt dat omdat het nog niet echt tot me is doorgedrongen. Mijn moeder rijdt in een gevaarlijk hoge snelheid de snelweg op en begint gelijk te schelden op alle autobestuurders die haar ook maar een beetje in de weg zitten. "Wat is er nou?! Is het ernstig?!" vraag ik, deze keer wat driftiger. Waarom legt ze niet eens uit wat er is gebeurd? "Hij was op een gevaarlijk kruispunt, aan het bellen met Lyria.. En toen, toen..." plotseling begint ze te huilen, ze slaakt een geluidje van achter uit haar keel en kijkt kort naar beneden, maar probeert zich weer te focussen op de weg. Nu voel ik mezelf ook wat waterig worden. Ik leg mijn handen voor mijn ogen en bijt mijn tanden op elkaar. Heel ernstig dus. Ik wil echt niet huilen, maar wanneer ik probeer te praten komt er een vreemd geluidje uit en kraakt mijn stem. "Leeft hij nog?" vraag ik, helemaal van slag. Ik wil er niet aan denken en toch vraag ik het. Als het echt zo is, hoop ik dat mijn moeder geen antwoord geeft. Dat doet ze ook niet en daardoor ga ik alleen maar harder huilen.
The truth in the blame.
We rennen de gang binnen, waar een wachtplaats is met stoelen. Op een van de stoelen zit Lyria, de vriendin van mijn broer, in elkaar gezakt met haar hoofd in haar handen. Ik kan haar gezicht niet zien door haar donkere haren die erover heen vallen. Als ze onze voetstappen hoort kijkt ze op en komt ze overeind. Angstig loop ik op haar af en voor ik het weet, heeft ze haar armen om me heen gegooid en houd ze me stevig vast. Ze weet hoe belangrijk mijn broer voor me is. Ze weet ook dat mijn band met Nolan sterker is dan de hare, maar daar heeft ze zich allang bij neergelegd. Haar borstkas beweegt hevig op en neer, en hoewel het niet hardop is, weet ik dat ze nog erger huilt dan ik. Ik besef nu pas dat ze hem nog aan de telefoon had toen het gebeurde, dat moet verschrikkelijk geweest zijn. Na een tijdje van stilte laat ze me los. Niemand zegt wat en daar heb ik helemaal geen problemen mee. Op dit moment kan ik toch niet op de goede woorden komen. Ik wil naar zijn kamer gaan, waar de hele tijd artsen in en uit lopen, maar Lyria houd me tegen. "We mogen nu even niet bij hem," zegt ze met een kalme, maar krakende stem. Ik knik zachtjes. "Maar als hij dood gaat, dan.. Ik wil nog wel afscheid van hem nemen!" roep ik en ik merk later pas hoe wanhopig ik klink. "Dat gebeurt niet. Dat mag niet, want dan is het allemaal mijn schuld," zegt Lyria zachtjes terwijl de tranen over haar wangen stromen. Ik kijk haar niet-begrijpend aan. "Ik had hem nooit moeten bellen." Dan komt mijn moeder op haar af, die eerder nog stil op een stoel zat, en omhelst ons allebei tegelijk. "Nee.. Dat is het echt niet," troost ze haar zachtjes, maar niet echt overtuigend.
“Why, sometimes I've believed as many as six impossible things before breakfast.”
Mooi geschreven, ik ben benieuwd naar het volgende stuk!
Words find their way, from our fantasy through our past. But we have to write them at last. Only then can a story be.
The words are already in my head for ages. Still I am afraid to write them down, to release what's only mine.
It needs time.
The words are already in my head for ages. Still I am afraid to write them down, to release what's only mine.
It needs time.
Bedankt voor jullie complimentjes! (:
The start in the finish.
Na een halfuur mogen we de kamer binnen, maar met slecht nieuws. Ik heb al mijn tranen afgeveegd want ik wil niet huilen als ik mijn broer zie, ik wil gewoon met hem praten. De dokters hebben gezegd dat hij in een kritieke toestand is door de verwondingen die hij is opgelopen, en dat hij waarschijnlijk snel in slaap zal vallen zo dat zijn lichaam zo hard mogelijk kan vechten. Iedereen weet wat dat betekent. Dat is een slaap waar hij nooit meer uit wakker word. Met zijn drieën lopen we naar zijn bed, maar als ik hem zie liggen is het moeilijk om rustig te blijven. Alleen de wonden op zijn hoofd zien er al verschrikkelijk uit. Hij heeft zijn ogen dicht. Over zijn voorhoofd en wangen lopen van allerlei schaafplekken, strepen en in zijn donkerblonde krullen zitten nu rode vlekken. Gelukkig kan ik verder alleen zijn armen nog zien, want de rest is verstopt onder het witte deken. We gaan stilletjes naast hem zitten en ik mag op de kruk naast het bed. Ik pak zijn hand vast en dan draait hij heel langzaam zijn hoofd naar me toe en openen zijn ogen. Hij is lijkbleek, maar hij heeft nog wel die zelfde diepe groene kleur in zijn ogen. Hij ziet de sporen van tranen in mijn gezicht en dan begint hij - hij begint te grijnzen? En hoe verschrikkelijk dit allemaal ook is, ik begin ook te lachen, gewoon omdat het altijd zo gaat. Nolan lacht, Joan lacht. Lyria, die aan de andere kant van het bed op haar hurken zit, lacht ook zachtjes. Mijn moeder perst haar lippen op elkaar. "Hé Joanie," zegt hij met een schorre stem. Ik heb zin om hem te slaan. Zelfs aan het aan het einde van zijn leven maakt hij van alles één grote grap. "Zak," mompel ik, maar daardoor word zijn grijns alleen nog maar groter. Dan draait hij zijn hoofd richting Lyria, die heel erg haar best moet doen om om niet in elkaar te zakken. "Ik wil echt niet doodgaan zonder een laatste kus, hoor," zegt hij nonchalant. Ik weet niet hoe hij het voor elkaar krijgt om zo luchtig te blijven. Lyria streelt zachtjes zijn wangen en buigt voor over om hem te kussen. Met moeite legt hij zijn arm over haar rug. Ik kijk toe, met lege gedachten. Er volgen een heleboel omhelzingen, tussen Lyria en Nolan, tussen mijn moeder en Nolan, tussen mij en Nolan, tussen mijn moeder en Lyria, tussen mijn moeder en ik.. En dan komt het moment dat Nolan vraagt of Lyria en mijn moeder heel even afstand willen nemen om met mij alleen te praten. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe ze in de deuropening gaan staan en toekijken. Hoe moeilijk dit wel niet voor Lyria moet zijn, want zelfs aan het eind van zijn leven.. Verkiest hij mij boven haar. Ik weet hoe graag ze nu bij hem wil zijn. "Ik wil niet dat je-" "Je hoeft echt niets te zeggen," onderbreekt hij me zachtjes. En zoals altijd, weet hij precies hoe hij me op mijn gemak kan stellen. Wat hij moet zeggen om me te troosten. Want ik heb zoveel dingen om te zeggen, maar alles klinkt op dit moment zó, zó oppervlakkig. "Ik heb je toch nodig," piep ik, en ik haat het dat mijn stem zo klinkt. "Tuurlijk. Maar je redt het wel, dat kun je wel. Je weet wat je straks te doen staat hé," mompelt hij. Hij geeft me nog een zacht kneepje in mijn hand en dan zakken zijn ogen dicht en niet veel later klinkt er een oneindige piep die me in duizend stukjes laat breken en er gebeurt van alles om me heen, een waas van Lyria en mijn moeder en de dokters, maar ik zie alleen maar mijn hand in die van mijn broer en de tranen voor mijn ogen. Wat moet ik nou doen? Ik weet het niet, ik weet het echt niet.
The start in the finish.
Na een halfuur mogen we de kamer binnen, maar met slecht nieuws. Ik heb al mijn tranen afgeveegd want ik wil niet huilen als ik mijn broer zie, ik wil gewoon met hem praten. De dokters hebben gezegd dat hij in een kritieke toestand is door de verwondingen die hij is opgelopen, en dat hij waarschijnlijk snel in slaap zal vallen zo dat zijn lichaam zo hard mogelijk kan vechten. Iedereen weet wat dat betekent. Dat is een slaap waar hij nooit meer uit wakker word. Met zijn drieën lopen we naar zijn bed, maar als ik hem zie liggen is het moeilijk om rustig te blijven. Alleen de wonden op zijn hoofd zien er al verschrikkelijk uit. Hij heeft zijn ogen dicht. Over zijn voorhoofd en wangen lopen van allerlei schaafplekken, strepen en in zijn donkerblonde krullen zitten nu rode vlekken. Gelukkig kan ik verder alleen zijn armen nog zien, want de rest is verstopt onder het witte deken. We gaan stilletjes naast hem zitten en ik mag op de kruk naast het bed. Ik pak zijn hand vast en dan draait hij heel langzaam zijn hoofd naar me toe en openen zijn ogen. Hij is lijkbleek, maar hij heeft nog wel die zelfde diepe groene kleur in zijn ogen. Hij ziet de sporen van tranen in mijn gezicht en dan begint hij - hij begint te grijnzen? En hoe verschrikkelijk dit allemaal ook is, ik begin ook te lachen, gewoon omdat het altijd zo gaat. Nolan lacht, Joan lacht. Lyria, die aan de andere kant van het bed op haar hurken zit, lacht ook zachtjes. Mijn moeder perst haar lippen op elkaar. "Hé Joanie," zegt hij met een schorre stem. Ik heb zin om hem te slaan. Zelfs aan het aan het einde van zijn leven maakt hij van alles één grote grap. "Zak," mompel ik, maar daardoor word zijn grijns alleen nog maar groter. Dan draait hij zijn hoofd richting Lyria, die heel erg haar best moet doen om om niet in elkaar te zakken. "Ik wil echt niet doodgaan zonder een laatste kus, hoor," zegt hij nonchalant. Ik weet niet hoe hij het voor elkaar krijgt om zo luchtig te blijven. Lyria streelt zachtjes zijn wangen en buigt voor over om hem te kussen. Met moeite legt hij zijn arm over haar rug. Ik kijk toe, met lege gedachten. Er volgen een heleboel omhelzingen, tussen Lyria en Nolan, tussen mijn moeder en Nolan, tussen mij en Nolan, tussen mijn moeder en Lyria, tussen mijn moeder en ik.. En dan komt het moment dat Nolan vraagt of Lyria en mijn moeder heel even afstand willen nemen om met mij alleen te praten. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe ze in de deuropening gaan staan en toekijken. Hoe moeilijk dit wel niet voor Lyria moet zijn, want zelfs aan het eind van zijn leven.. Verkiest hij mij boven haar. Ik weet hoe graag ze nu bij hem wil zijn. "Ik wil niet dat je-" "Je hoeft echt niets te zeggen," onderbreekt hij me zachtjes. En zoals altijd, weet hij precies hoe hij me op mijn gemak kan stellen. Wat hij moet zeggen om me te troosten. Want ik heb zoveel dingen om te zeggen, maar alles klinkt op dit moment zó, zó oppervlakkig. "Ik heb je toch nodig," piep ik, en ik haat het dat mijn stem zo klinkt. "Tuurlijk. Maar je redt het wel, dat kun je wel. Je weet wat je straks te doen staat hé," mompelt hij. Hij geeft me nog een zacht kneepje in mijn hand en dan zakken zijn ogen dicht en niet veel later klinkt er een oneindige piep die me in duizend stukjes laat breken en er gebeurt van alles om me heen, een waas van Lyria en mijn moeder en de dokters, maar ik zie alleen maar mijn hand in die van mijn broer en de tranen voor mijn ogen. Wat moet ik nou doen? Ik weet het niet, ik weet het echt niet.
“Why, sometimes I've believed as many as six impossible things before breakfast.”
Heftig stukje weer, een aantal foutjes:
de verwondingen die hij is opgelopen = heeft
zo dat = zodat
wakker word. = wordt
het witte deken. = de
en openen zijn ogen. = opent
Schrijf snel verder!
de verwondingen die hij is opgelopen = heeft
zo dat = zodat
wakker word. = wordt
het witte deken. = de
en openen zijn ogen. = opent
Schrijf snel verder!
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
