Groetjes Blieje
Nerveus wacht ik op mijn ex vriendin. Ik weet dat ik haar zo tegen zal komen. Sinds zij het uit heeft gemaakt ben ik kapot van verdriet, ik kan niet zonder haar. Waarom heeft ze deze beslissing genomen? Oké, ik kwam wel vaak te laat, maar die andere vrouwen had ze zich niet druk om hoeven te maken. Ik wilde haar, die vrouwen waren prachtig, maar betekenden verder niks voor me. Dat zou ze toch wel kunnen begrijpen? Er komt vast wel een moment waarop ze me terug wil, ik hou nog steeds zo veel van haar en ik moet er nu alles aan doen om haar te overtuigen. Het is me tot op heden nog niet gelukt, maar ik blijf het iedere dag proberen! Ooit zal ze de strijd tegen mij opgeven en kunnen we weer samen verder!
Ik sta nu niet meer op het welbekende kruispunt waar ze me verwacht, anders is de verrassing er vanaf! Wat zal ze opkijken als ze me hier straks ziet! Ik wrijf in mijn handen en kijk of ze al deze kant uit komt. Nog niemand te zien. Ik leun tegen mijn fiets aan en doe de mouwen van mijn donkergroene jas goed.
Daar komt ze. Ze ziet er gespannen uit, op haar gezicht staat een onzekere blik, alsof er bij haar thuis iets is voorgevallen. Ze kijkt rond, misschien is ze bijna geraakt door een auto op weg hierheen, ik zal het haar dadelijk eens vragen. Mijn ogen volgen haar, ik krijg vlinders in mijn buik als ik haar gezicht zie en op mijn gezicht verschijnt een glimlach. Als ze in de buurt is roep ik haar naam. Ze kijkt niet om en fietst gewoon door zonder iets terug te zeggen. Ik zucht diep en fiets achter haar aan. Ik moet nu wel flink trappen, want ze fietst nu wel erg hard! Mijn ademhaling versnelt, mijn hart begint sneller te kloppen en mijn benen worden langzaam zwaar. Maar ik moet en zal haar bijhouden, ze beseft zich niet hoeveel pijn ze me heeft gedaan!
Ik krijg een naar gevoel in mijn buik door die gedachte. Dit gevoel zorgt ervoor dat er tranen uit mijn ogen komen. Het gevoel stroomt door naar mijn hart, het doet pijn. Ik zie dat ze moeite heeft met de aandacht bij het verkeer te houden en een bezorgd gevoel overwint mijn liefdesverdriet. Mijn ogen worden zwaar van al dat opletten en omdat ik al nachten niet goed slaap van liefdesverdriet is het voor mij al extra vermoeiend. Als ze me nou gewoon begroet had was dit niet gebeurd en hadden we samen kunnen fietsen. Ik versnel nog even het tempo en heb haar bijna bereikt. Het heeft me heel wat moeite gekost, maar het is me wel gelukt. Voorzichtig ga ik naast haar fietsen, in de hoop dat ze naar me wil luisteren. Als ik haar nader voel ik me steeds nerveuzer worden, maar dat moet ik niet laten merken. Ik zucht diep en verberg mijn pijnlijke gevoelens. Ik kijk naar haar.
“Zeggen we niks meer?” vraag ik stellig.
Geen antwoord. Waarom zegt ze nou niks tegen me? Ze kan toch op zijn minst wel even hallo zeggen?
“Waarom negeer je me?” vraag ik geïrriteerd.
Weer krijg ik geen antwoord. De ergernis neemt bij me toe. Ik doe al die moeite voor haar en dan krijg ik dit ervoor terug! Maar ik geef het niet op, ik zal haar terugkrijgen, al duurt het uren! Ik verminder vaart als we een gevaarlijk kruispunt naderen. Zij behoudt daarentegen haar snelheid en let daardoor niet op het verkeer. Een angstig gevoel neemt de macht over me als ik een auto met volle vaart op haar af zie rijden en mijn ogen worden groter. Mijn handen beginnen te trillen en het zweet breekt me uit. Waarom doet ze zo gevaarlijk? Ik voel een brok in mijn keel en blijf haar volgen met mijn ogen. Ze heeft nog net op tijd de overkant weten te bereiken. Ik voel me opgelucht dat haar niets is overkomen en mijn ademhaling wordt rustiger. Ik zal haar nu maar even met rust laten voordat er nog meer ongelukken gebeuren.
De enige manier om dat correct te doen is met een komma er achter ('Echter, ik moet en zal...') en dat is zelden mooi; zonder komma wordt het toch echt 'Ik moet en zal echter...'
