Orphea & Euridicles

[Little_Miss_Perfect]

Bij het vak CKV hebben we de opera gekeken van Orféo en Eurydice. De bedoeling was dat we daarna een verwerkingsopdracht gingen maken, met als basis de mythe van Orpheus en Eurydice. Er zaten verschillende opdrachten bij en ik heb ervoor gekozen om het verhaal te herschrijven, maar wel op mijn eigen manier. Het zal niet heel lang worden en ik zal maar korte stukjes plaatsen, want ik wil dat het tot in de puntjes perfect is. Ik wil het namelijk zo schrijven dat mijn CKV-leraar het voor gaat lezen aan de klas - dat doet hij nogal snel, maar toch - en dan kan ik eindelijk mijn klasgenoten, die altijd aan het zeuren zijn over dat ik met mijn schrijfwerk bezig ben, helemaal wegblazen. Hopelijk willen jullie mij daarbij helpen? (: Het is wat 'zoetsappig' geschreven maar de mythe zelf is ook vreselijk zoetsappig so... (aa)

Orphea & Euridicles

Verwarring was wat Orphea voelde, toen zij haar ogen open deed na wat leek op een lange, intensieve nacht vol inspannende dromen. Haar slanke lichaam was vermoeid, alsof ze uitgedroogd was wakker geworden. Het verschoot van warmte naar koude en het maakte haar misselijk van ongenoegen.
De waas over haar ogen, die haar het zicht belemmerd had, trok langzaam weg toen ze rechtop ging zitten. Het was alsof ze een lange reis had afgelegd. Haar voeten deden pijn, haar hoofd voelde zwaar aan. Orphea keek om zich heen, om tot de conclusie te komen dat ze in het bos had liggen slapen. Zij werd in vertwijfeling getrokken; had ze wel geslapen? Was alles dan echt een afschuwelijke droom geweest?
Haar vingers omklemden de lier, die ze tegen zich aan had gedrukt tijdens haar afwezigheid in het land der ontwaakten. Ze raakte de snaren aan. Ze brachten droevige klanken voort, die de mist in Orphea’s hoofd langzaam wegtrokken. De mist, die de gruwelijke waarheid voor haar had verborgen, die de pijn in haar hart verzacht had, verdween en maakte plaats voor een leegte die haar duizelig maakte van wanhoop.
Euridicles. Haar liefste Euridicles... Het was geen droom. Het was de harde, ijskoude waarheid dat haar geliefde echtgenoot van haar zijde was gerukt. Oh, haar hart deed pijn van verlangen naar zijn sterke armen, zijn zachte, geruststellende stem en zijn zoete lippen die haar konden verlammen van puur geluk.
Tranen maakten het uitzicht mistig. Hoewel ze uit alle macht probeerde om haar emoties onder controle te houden, kon ze niet voorkomen dat er een traan over haar wang rolde en in het jonge gras viel. Haar verkrampte handen lieten de harp los. Hij viel met een plof op de grond, de snaren trilden uit protest dat ze de lier zo plotseling aan zijn lot overliet.
Het was zo onschuldig begonnen, hun bruiloft. Voor haar leek het alsof die dag eeuwen ver in de geschiedenis lag. Hun bruiloft, slechts enkele dagen geleden. Oh, wat was de dag nietsvermoedend geweest... Het onheil dat boven hun hoofden had gehangen, was niet opgemerkt door de feestgangers.

[Blieje]

Mooi verhaal, maakt me wel nieuwsgierig wat er dan precies gebeurd is tussen de twee! Alleen staat er wel een fout, je schreef namelijk dit:

Haar vingers omklemden de lier, die ze tegen zich aan had gedrukt tijdens haar afwezigheid in het land der ontwaakten.

En daarna dit:

Haar verkrampte handen lieten de harp los.

Een lier is echter de voorloper van de harp.

Groetjes Blieje

[Little_Miss_Perfect]

Oh, ik heb er niet eens bij nagedacht, maar je hebt inderdaad gelijk. xd Ik was op dat moment denk ik met heel andere dingen bezig. >3 Goed dat je het zei. ;D

[Christian Damen]

Woohoo! Je hebt mijn sekseomwisseling toegepast met de namen die ik suggereerde! :-D

Interessant beginpunt voor je verhaal, daar waar Euridicles al dood is. Twee dingetjes:

Haar slanke lichaam was vermoeid, alsof ze uitgedroogd was wakker geworden.
Ik zie het verband tussen de twee deelzinnen net helemaal, wat heeft uitgedroogd met vermoeid te maken?

Het was zo onschuldig begonnen, hun bruiloft. Voor haar leek het alsof die dag eeuwen ver in de geschiedenis lag. Hun bruiloft, slechts enkele dagen geleden. Oh, wat was de dag nietsvermoedend geweest... Het onheil dat boven hun hoofden had gehangen, was niet opgemerkt door de feestgangers.
- Dit komt een beetje raar op mij over, dat die dag voor haar eeuwen geleden is gebeurd. Eeuwen impliceert namelijk dat je hem zelf niet kunt hebben meegemaakt, snap je waar ik heen wil? :P Als je zegt jaren, dan is het alsof je hem jaren geleden hebt meegemaakt, met eeuwen kun je hem niet hebben meegemaakt, als gewoon mens zeg maar :P Dus ik zou er 'jaren' van maken in plaats van 'eeuwen'.

Verder schrijf je de emotie goed, ik heb totaal geen moeite te geloven dat ze zich zo slecht voelt als dat ze dat nu doet. Ben benieuwd hoe je dit klassieke (en aan mij zeer bekende) verhaal gaat neerzetten. Heb al tig verschillende versies in verschillende talen gelezen, dus verras me :-)

[Little_Miss_Perfect]

Natuurlijk heb ik jou sekseomwisseling toegepast. Ik vond het een geniaal idee. >3 En ik was heel blij met de namen. <3

Bij die eerste zin heb ik eigenlijk onbewust toegepast wat ik ooit heb toegepast. Als je wakker wordt uit een intensieve slaap, en je bent nog steeds onwijs moe, kan dat liggen aan een tekort aan vocht in je lichaam, waardoor je je nog steeds zo moe voelt hoewel je lang hebt geslapen. Een glas ijskoud water drinken mag dan wel eens helpen. Maar je hebt wel gelijk, het staat er een beetje vreemd. Zeker als je dat feit hierboven eigenlijk niet weet. (:
& Dat andere puntje zal ik ook even wijzigen. :3 Bedankt voor de suggestie. ;D

[Little_Miss_Perfect]

Anyways, hier het volgende stukje. :3

Orphea kon zich niet herinneren dat ze ooit gelukkiger was geweest toen Euridicles haar, háár ten huwelijk vroeg. Zij was hem opgevallen door haar opvallende zangtalent en haar prachtige lier. Met haar muzikale aanleg wist zij het hele koninkrijk te veroveren. De knappe Euridicles, een mens, was omringd door andere jonge vrouwen, maar hij koos háár. Orphea, de dochter van de koning van Thracië en Calliope, de muze van de heldendicht. (< Die zin vind ik niet helemaal lekker lopen. Iemand suggesties...?)
Euridicles was voor haar het symbool van de schoonheid. Zijn knappe, mannelijke gezicht had haar bij het eerste aanzien betoverd. Zijn sterke, gespierde armen lieten haar helemaal in zijn omhelzing verdwijnen en zijn sterke handen konden de hare volledig omvatten. Zijn kussen brachten haar in een hemelse vervoering en zijn aanrakingen joegen dikwijls de vlammen over haar lichaam. Euridicles, een mens, koos Orphea, een halfgodin, om naast zijn zijde te staan.
Hun geluk was echter van korte duur. De bruiloft was nog niet ten einde of de eindeloze liefde van Euridicles voor Orphea werd getest door Arista, de jaloerse nymf, die Orphea altijd had benijd. Oh, als Orphea aan haar dacht, werd ze ziek van woede. Arista had Euridicles achtervolgd, verleid en gekust. Juist toen zij van plan was om hem het woud in te trekken, was het alsof Euridicles ontwaakte uit een vreemde roes. Hij trok zich los van Arista, die hem woedend probeerde terug te trekken – het was haar toch immers gelukt, om de knappe Euridicles van zijn Orphea af te trekken. Zij had hem gewonnen!
Maar Euridicles verliet haar. In zijn vlucht door het woud werd hij gebeten door een adder. Het dier was geschrokken van de gehaaste bewegingen van de jonge bruidegom. Het had uitgehaald naar de snelle voeten van Euridicles en beet hem in zijn enkel. De wond was klein, zo klein dat Euridicles het nauwelijks had opgemerkt.
Liefelijke Orphea was in tranen toen Euridicles haar vond. Zij had hem weg zien gaan met Arista, zij was bezorgd geweest en bovenal bang, dat hij haar zou bedriegen. Terwijl Euridicles probeerde uit te leggen wat er was gebeurd, nam het gif bezit van zijn sterke lichaam. Halverwege zijn smeekbede om hem te vergeven, stortte hij ineen.
Orphea wist meteen dat er iets was misgegaan. Dodelijk bezorgd liet zij verschillende artsen komen. Uiteindelijk nam de laatste de wond in Euridicles enkel waar. Hij vertelde de jonge bruid dat zij haar geliefde bruidegom ging verliezen, dat hij niets meer voor haar echtgenoot kon doen.
Urenlang waakte zij bij hem, in de eenzaamheid van de laatste kamer die Euridicles ooit zou zien. Tegen het einde ontwaakte hij voor enkele ogenblikken. Met moeite drukte hij Orphea op het hart dat hij zielsveel van haar hield – ach, als hij kon, zou hij haar alle liefde van de hele wereld willen schenken.
Orphea smeekte hem vol te houden, bij haar te blijven. Maar het mocht niet baten. Nadat Euridicles nog een laatste keer vroeg of ze hem wilde vergeven, blies hij zijn laatste adem uit en stierf.