Beste lezer,
Sommige delen van dit verhaal zal je misschien herkennen uit 'Overgenomen'. Dat klopt. Dit is immers ongeveer hetzelfde verhaal. Ik ben gestopt met 'Overgenomen' omdat ik hier niet tevreden over was en er naar mijn idee belangrijke elementen ontbraken. Dit is dus een frisse start. Niets is precies hetzelfde, maar wel ongeveer. Voornamelijk de proloog zal veel herkenbare elementen bevatten.
Ik wens je veel lees plezier en natuurlijk hoop ik ook stiekem dat je laat weten hoe je het vind en wat jij graag terug zou willen zien in dit verhaal.
Mocht je iets niet helemaal duidelijk zijn dan ben ik bereid om vragen te beantwoorden. Tenzij dit de rest van het verhaal verklapt. Voel je ook vrij om je theorieën hier te plaatsen. Het lijkt me erg leuk om te weten wat jullie denken dat er aan de hand is.
Mvg, Apatelle
Proloog
Haar lange blonde haren plakten aan haar gezicht en in haar nek. Zweetdruppels rolden over haar bleke huid en zorgden ervoor dat het blauwe jurkje dat ze droeg ook aan haar lichaam kleefde.
Hijgend klapte ze haar bovenlichaam voorover. Haar ene hand steunde op haar dijbeen, zodat ze nog rond kon kijken, terwijl ze met haar andere hand de kleverige blonde lokken achter haar oren veegde.
Door het zweet waren haar mascara en eyeliner een beetje uitgelopen. Maar bovenal zorgde het zweet ervoor dat haar nek begon te branden.
Haar kuiten waren nog pijnlijk van het rennen evenals haar voeten zelf, die nu inmiddels wel een aantal blaren hadden opgelopen van het rennen op haar hakken.
Ze liet haar grijze ogen omhoog glijden naar de in donkere mist gehulde volle maan. Ze wist dat dit de laatste vervaagde glimp was die ze ooit nog zou kunnen waarnemen. Eerder al was ze voor dit alles gewaarschuwd. Maar ze had geweigerd te luisteren en was weggelopen.
Een verdwaalde traan rolde over haar wangen, die haar zicht op de heldere bol wazig maakte.
'Zal ik ooit nog zo naar deze stad kunnen kijken?'
Met haar pink veegde ze de traan weg. Vastbesloten duwde ze zichzelf overeind. Haar rechterhand tastte haar hals af, op zoek naar de opgetatoeëerde cirkel, omgeven van grijze flarden, die bijna identiek waren aan de mist zoals deze zich nu om de maan hulde.
Na een diepe ademhaling plaatste ze haar nagels voorzichtig op de huid rondom de zo gehate tatoeage. Met haar grijze ogen nog altijd op de maan gericht, duwde ze haar nagels diep in haar vel.
Een schreeuw van wanhoop en pijn galmde door de lege straten. Het was als het huilen van een wolf, maar dan in het schijnsel van een straatlantaarn. Met deze schreeuw zakte ze langzaam op de grond.
Tranen rolden over haar wangen toen ze eindelijk haar nagels uit haar hals trok. Een warme vloeistof welde op uit de wonden die de nagels hadden achtergelaten en lieten het symbool in de hals vervagen.
Even bleef ze zo zitten. Ze vouwde haar handen in haar schoot en richtte opnieuw haar blik naar boven.
"Bedankt." mompelde ze zachtjes.
Het geluid van een naderende auto zorgde ervoor dat de blondine opschrok. Gierende banden draaiden om de hoek van een straat. Angstig keek ze over haar schouder. In de verte zag ze een zwart gevaarte met een onmogelijke snelheid dichterbij komen. Met bevende benen kwam ze overeind, houvast zoekend bij de muur van het café waar ze al die tijd voor had gezeten. Het café was ’s nachts niet geopend, keurig volgens de regels. Regels die zij niet opvolgde.
De wagen kwam nog altijd dichterbij en moest nu nog twee straten doorkruisen om de blondine te bereiken. Zo snel haar benen haar konden dragen, rende ze door de verlaten straten. De hoek om, weg van het café. Onder het schijnsel van het maanlicht leken de straten eerder op die van een spookstad, als het al geen spookstad was. Nooit durfde ook maar iemand zich na zonsondergang nog buiten te begeven. Alle gordijnen waren stijf gesloten, zodat er nog geen straaltje licht naar buiten kon, laat staan naar binnen. Dan precies een uur na de zonsondergang gingen alle lichten uit en kon je een speld horen vallen. Dat waren de normale mensen, luisterend naar de regels.
Maar zij was anders, al vanaf het begin en dat wist ze ook. Ze versnelde haar pas toen het geluid van de naderende wagen nog luider was geworden.
’Rennen op hakken… Als ik hier zonder problemen uitkom pleit ik voor een nieuwe Olympische sport.'
Op enkele meters van waar ze was begonnen met rennen, durfde ze voor het eerst over haar schouder te kijken. De donkere gepantserde wagen verscheen met een onmenselijke snelheid en draaide de hoek om. Hierbij minderde de bestuurder geen vaart wat erin resulteerde dat een van de lantaarns in de straat werd geraakt. Deze scheurde, door de kracht van de botsing, los van de grond. Met veel glasscherven kwam de verlichting uiteindelijk op het gebouw ernaast, dat op zijn beurt door deze klap een aantal dakpannen verloor. De lantaarn spatte uiteen en de paal klapte door het dak heen. Uit de glasscherven doemde het zwarte voertuig op, deze leek er zonder schade vanaf te zijn gekomen. De bestuurder van de wagen was onzichtbaar door de verduisterde ruiten.
Opnieuw versnelde de bestuurder.
Angst was duidelijk van het gezicht van het meisje af te lezen. Haar pas versnelde terwijl haar zilvergrijze ogen een uitweg zochten. Op enkele meters afstand zag ze een smal steegje. Als ze dat zou kunnen bereiken was ze veilig, de jeep kon daar niet doorheen.
Nogmaals nam ze de moed om achterom te kijken. In een flits zag ze dat het zwarte gevaarte zich op twee meter afstand bevond. Een van de ramen was naar beneden geschoven. Langzaam greep een arm de bovenkant van het frame en trok zichzelf omhoog. Hierdoor kwam de man in de opening van het autoraampje te zitten. Tussen zijn benen hield hij een geweer geklemd, dat nu vermoedelijk in zijn armen werd gestationeerd.
Naarmate ze het steegje naderde versnelde de ademhaling van het meisje. Nog tien stappen.
’Ik had moeten luisteren.’
Achter haar klonk het laden van het geweer. Nog vier stappen, nog één enkele stap.
Een stroomstoot schoot door haar lichaam. Deze veroorzaakte een krachtige pijn die haar laatste stap veranderde in een voorovervallende beweging. Deze maakte ze af met een soort zijwaartse rol.
Hijgend en kreunend kwam ze overeind, ze was nu in het steegje.
Achter een van de containers ging een deur open.
“Snel.” gilde een vrouwenstem.
Opnieuw zette de blondine het op een lopen. Achter haar klonk het remmen van de auto, die de bocht niet had zien aankomen. Ze had een voorsprong. Nog enkele meters en ze was veilig.
Nu klonk ook het openen van het portier, gevolgd door voetstappen en het laden van geweren. Binnen enkele seconden waren beide ingangen van het steegje afgesloten door mannen met geweren. Dit maakte haar echter niets uit, nog even en ze was veilig.
Ze strekte haar arm uit zodat de vrouw deze kon grijpen. Even leek het alsof ze dit ook echt ging doen. Waarschijnlijk had ze het ook gedaan als er niet door vier geweren tegelijkertijd een kogel werd gevuurd.
De eerste kogel ketste af tegen de straatstenen in het steegje. De tweede en de derde schoten vlak langs het meisje heen. De vierde echter raakte een berg van lege wijnflessen. Deze spatten uiteen in honderden scherven.
Met een doffe plof kwam het meisje neer op de straatstenen, haar hand nog uitgestrekt naar de deur, die nu dicht werd geslagen. Een warme vloeistof vloeide over haar linkerdijbeen. De wond gaf een brandende pijn.
Voetstappen naderden. Ze hoorde hoe iemand zijn geweer op de grond wierp en naast haar knielde. Ruw werd ze in haar nek gegrepen. Als in een reflex omsloot ze met beide handen de pols van de hand in haar nek. Met een korte ruk zat ze op haar knieën. Het bloed uit haar dijbeen begon nu nog sneller uit haar lichaam te stromen. Een warme adem blies in haar nek en bewoog zich omhoog naar haar wang. De geur van mint vulde haar neusgaten.
Even voelde ze hoe twee zachte lippen langs haar oorschelp streken, voordat deze haar begon toe te fluisteren.
“Gotcha.”
Een rilling gleed langs haar ruggenmerg. Die stem bezorgde haar nog steeds een tintelende sensatie, evenals die zoete adem. Vlug wendde ze haar hoofd af, maar een hand op haar wang hield haar tegen.
“Had ik je niet gezegd dat je mij niet kunt ontlopen?”
Opnieuw streken zijn lippen langs haar oor. Zijn stem was teder, maar tegelijkertijd kil.
“Ik hoopte nog zo dat dit niet nodig was, maar je laat me geen keus.”
De hand op haar rechterwang gleed nu langzaam naar de wond op haar hals. Een stoterig lachje klonk uit zijn keel. De blondine op haar beurt liet een hissend geluid aan haar lippen ontsnappen gevolgd door een kreet. Hierna viel ze slap op de grond. De man had haar losgelaten en stond op. Hij keek naar zijn collega.
“Het ziet ernaar uit dat we terug bij af zijn.”
Locked in
Heb het verhaal overgenomen niet gelezen, dus daar kan ik ook niet over oordelen, maar deze proloog vind ik wel heel spannend!
Door het zweet was haar mascara en eyeliner een beetje uitgelopen. = waren
taste = tastte
opzoek naar de op getatoeëerde cirkel = op zoek, opgetattoeëerde
’Rennen op hakken… Als ik hier zonder problemen uitkom pleit ik voor een nieuwe Olympische sport. = er mist een aanhalingsteken
Hierbij minder de bestuurder geen vaart = minderde
Als ze die zou kunnen bereiken was ze veilig, = als ze dat zou kunnen bereiken
Nogmaals nam ze de moed op = nam ze de moed om
wende = wendde
“Had ik je niet gezegd dat je mij niet kan ontlopen?” = kunt ontlopen
“Ik hoopte nog zo dat dit niet nodig was, maar je laat me geen keuze.” = keus
Ben benieuwd hoe het zo ver heeft kunnen komen, ga dit verhaal nu ook zeker lezen!
Groetjes Blieje
Door het zweet was haar mascara en eyeliner een beetje uitgelopen. = waren
taste = tastte
opzoek naar de op getatoeëerde cirkel = op zoek, opgetattoeëerde
’Rennen op hakken… Als ik hier zonder problemen uitkom pleit ik voor een nieuwe Olympische sport. = er mist een aanhalingsteken
Hierbij minder de bestuurder geen vaart = minderde
Als ze die zou kunnen bereiken was ze veilig, = als ze dat zou kunnen bereiken
Nogmaals nam ze de moed op = nam ze de moed om
wende = wendde
“Had ik je niet gezegd dat je mij niet kan ontlopen?” = kunt ontlopen
“Ik hoopte nog zo dat dit niet nodig was, maar je laat me geen keuze.” = keus
Ben benieuwd hoe het zo ver heeft kunnen komen, ga dit verhaal nu ook zeker lezen!
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Hey, bedankt voor de verbeteringen wat betreft spelling en grammatica.
Ik hoopte stiekem al dat iemand dat zou gaan doen, gezien mijn spelling niet altijd even juist is. Verder lees ik vaak over mijn eigen fouten heen.
Ik heb het meteen aangepast in mijn stukje.
Dat je overgenomen niet hebt gelezen is juist alleen maar leuker, dat maakt de dingen misschien ook spannender. Leuk dat je de moeite neemt om het te lezen.
Mijn streven is eens per week een stukje te plaatsen. Met de aankomende examens gaat dit helaas (voorlopig) niet lukken. Maar na mei ben ik weer volledige van de partij.
Groetjes, Apatelle
Ik hoopte stiekem al dat iemand dat zou gaan doen, gezien mijn spelling niet altijd even juist is. Verder lees ik vaak over mijn eigen fouten heen.
Ik heb het meteen aangepast in mijn stukje.
Dat je overgenomen niet hebt gelezen is juist alleen maar leuker, dat maakt de dingen misschien ook spannender. Leuk dat je de moeite neemt om het te lezen.
Mijn streven is eens per week een stukje te plaatsen. Met de aankomende examens gaat dit helaas (voorlopig) niet lukken. Maar na mei ben ik weer volledige van de partij.
Groetjes, Apatelle
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Hoofdstuk 1
“Hey Chicka!”
Een gilletje stootte uit haar keel toen Rachel met wijd gespreide armen op haar af kwam rennen. Helaas voor Quinty kon Rachel niet meer remmen. Ondersteund door een luid gelach en een doffe plof vielen de twee samen op de grond. Quinty kreunde zachtjes. “Rachel, je…”
Rachel was nu gestopt met lachen en rolde snel van haar vriendin af. “Sorry, gaat het?”
Quinty knikte en zette haar tassen naast zich neer. Helaas waren deze ook omgevallen en lagen de spullen overal. Rachel was inmiddels opgestaan maar sloeg dubbel van het lachen. “Sorry Quinty,” wist ze tussen het lachen door uit te stoten, “wacht, ik help je.”
Gezamenlijk graaiden de meisjes de kleren, schoenen, make-up en alle andere dingen die Quinty vandaag bij elkaar had geshopt bijeen. Met een nieuwe lachbui van Rachel propten ze alles in de tassen. “Die zou ik vandaag niet aantrekken.”
Quinty rolde even met haar ogen en stak toen haar hand omhoog naar Rachel.
“Help me even omhoog wil je?”
Rachel knikte en greep Quinty’s hand. Toen Quinty bijna rechtop stond liet Rachel per ongeluk los, waardoor Quinty terug op de grond viel. Weer schoot Rachel in de lach. Rachel was een klein meisje van Quinty’s leeftijd. Beiden waren zestien jaar oud, maar ze waren heel verschillend. Rachel schoot om de kleinste dingen in de slappe lach, terwijl Quinty alleen lachte als ze iets echt grappig vond. Rachel was ook heel erg sociaal. Quinty daarentegen was heel gesloten, tenzij ze dronken was. Ze hielden wel allebei van shoppen en films kijken. Dat deden ze dan ook elke vrijdag. ’s Middags waren de twee in het winkelcentrum van de stad te vinden en ’s avonds hingen ze met wat chips op de bank. Rachel koos altijd een romantische film of een jankfilm en Quinty koos daarna een horrorfilm.
Wat betreft uiterlijk waren de twee ook niet gelijk. Quinty had lang blond steil haar tot halverwege haar rug. Rachel had super kort donkerrood tot bruin haar. Een soort schuine pony liep voor haar voorhoofd langs en voor haar oren stak er ook nog wat haar naar beneden. Dat was zo een beetje al het haar dat er op Rachel's hoofd te vinden was.
Verder had Quinty smaragd groene ogen en Rachel chocolade bruin. En dan waren er natuurlijk nog de piercings van Rachel. Ze had er genoeg, een navelpiercing, eentje bovenin haar linker oor, twee bovenin haar rechteroor, eentje in haar neus, dan ook nog eentje in haar tong en in beide lelletjes van haar oor eentje. Het liefst had Rachel er nog eentje bij haar wenkbrauw laten zetten, maar dat weigerde haar vader te betalen. Er werd zelfs door hem gedreigd om haar creditcard te blokkeren als ze er een zou nemen. Quinty had alleen in haar lelletjes gaatjes zitten.
De tweede poging om overeind te komen ging wel soepel. Met een klein glimlachje klopte Quinty het zand van haar lichtblauwe jeans. Vervolgens trok ze haar fuchsia topje weer omlaag. Intussen had Rachel beide handen op de grens van haar zwarte broek en crème kleurige blouseje geplaatst en keek Quinty met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Waar was je van plan naartoe te gaan? Je hebt anders nooit zo’n fel topje aan.”
Quinty keek even naar de grond en pakte toen haar tassen op. Verlegen bleef ze naar de grond kijken.
“Quinty?” vroeg Rachel met een speels lachje.
Toen Quinty nog steeds geen poging deed om antwoord te geven prikte Rachel haar in haar zij. “Quint?!”
Langzaam dwong Quinty haar blik naar die van Rachel. Rachel keek streng, maar zodra ze het puppy gezicht van Quinty zag schoot ze weer in de lach. “Weet je, wat maakt het ook uit. Vanavond moeten we jou aan een vriendje gaan helpen.” Quinty hield haar hoofd een beetje schuin en voelde hoe de hand van Rachel haar pols omsloot. Met wat tegenstribbelen werd ze de dichtstbijzijnde winkel in gesleept en op een krukje neergezet. “Oke wacht hier.”
“Maar Rachel-“ Quinty slaakte een zucht toen Rachel haar hand opstak en wegliep. Rachel was een goede vriendin, maar niet om iets belangrijks aan te vertellen. Als ze het saai vond dan veranderde ze van onderwerp. Quinty besloot zich er maar bij neer te leggen en te wachten tot Rachel terug kwam. Dan zou ze wel zeggen dat ze al een outfit had uitgezocht.
“Hey Chicka!”
Een gilletje stootte uit haar keel toen Rachel met wijd gespreide armen op haar af kwam rennen. Helaas voor Quinty kon Rachel niet meer remmen. Ondersteund door een luid gelach en een doffe plof vielen de twee samen op de grond. Quinty kreunde zachtjes. “Rachel, je…”
Rachel was nu gestopt met lachen en rolde snel van haar vriendin af. “Sorry, gaat het?”
Quinty knikte en zette haar tassen naast zich neer. Helaas waren deze ook omgevallen en lagen de spullen overal. Rachel was inmiddels opgestaan maar sloeg dubbel van het lachen. “Sorry Quinty,” wist ze tussen het lachen door uit te stoten, “wacht, ik help je.”
Gezamenlijk graaiden de meisjes de kleren, schoenen, make-up en alle andere dingen die Quinty vandaag bij elkaar had geshopt bijeen. Met een nieuwe lachbui van Rachel propten ze alles in de tassen. “Die zou ik vandaag niet aantrekken.”
Quinty rolde even met haar ogen en stak toen haar hand omhoog naar Rachel.
“Help me even omhoog wil je?”
Rachel knikte en greep Quinty’s hand. Toen Quinty bijna rechtop stond liet Rachel per ongeluk los, waardoor Quinty terug op de grond viel. Weer schoot Rachel in de lach. Rachel was een klein meisje van Quinty’s leeftijd. Beiden waren zestien jaar oud, maar ze waren heel verschillend. Rachel schoot om de kleinste dingen in de slappe lach, terwijl Quinty alleen lachte als ze iets echt grappig vond. Rachel was ook heel erg sociaal. Quinty daarentegen was heel gesloten, tenzij ze dronken was. Ze hielden wel allebei van shoppen en films kijken. Dat deden ze dan ook elke vrijdag. ’s Middags waren de twee in het winkelcentrum van de stad te vinden en ’s avonds hingen ze met wat chips op de bank. Rachel koos altijd een romantische film of een jankfilm en Quinty koos daarna een horrorfilm.
Wat betreft uiterlijk waren de twee ook niet gelijk. Quinty had lang blond steil haar tot halverwege haar rug. Rachel had super kort donkerrood tot bruin haar. Een soort schuine pony liep voor haar voorhoofd langs en voor haar oren stak er ook nog wat haar naar beneden. Dat was zo een beetje al het haar dat er op Rachel's hoofd te vinden was.
Verder had Quinty smaragd groene ogen en Rachel chocolade bruin. En dan waren er natuurlijk nog de piercings van Rachel. Ze had er genoeg, een navelpiercing, eentje bovenin haar linker oor, twee bovenin haar rechteroor, eentje in haar neus, dan ook nog eentje in haar tong en in beide lelletjes van haar oor eentje. Het liefst had Rachel er nog eentje bij haar wenkbrauw laten zetten, maar dat weigerde haar vader te betalen. Er werd zelfs door hem gedreigd om haar creditcard te blokkeren als ze er een zou nemen. Quinty had alleen in haar lelletjes gaatjes zitten.
De tweede poging om overeind te komen ging wel soepel. Met een klein glimlachje klopte Quinty het zand van haar lichtblauwe jeans. Vervolgens trok ze haar fuchsia topje weer omlaag. Intussen had Rachel beide handen op de grens van haar zwarte broek en crème kleurige blouseje geplaatst en keek Quinty met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Waar was je van plan naartoe te gaan? Je hebt anders nooit zo’n fel topje aan.”
Quinty keek even naar de grond en pakte toen haar tassen op. Verlegen bleef ze naar de grond kijken.
“Quinty?” vroeg Rachel met een speels lachje.
Toen Quinty nog steeds geen poging deed om antwoord te geven prikte Rachel haar in haar zij. “Quint?!”
Langzaam dwong Quinty haar blik naar die van Rachel. Rachel keek streng, maar zodra ze het puppy gezicht van Quinty zag schoot ze weer in de lach. “Weet je, wat maakt het ook uit. Vanavond moeten we jou aan een vriendje gaan helpen.” Quinty hield haar hoofd een beetje schuin en voelde hoe de hand van Rachel haar pols omsloot. Met wat tegenstribbelen werd ze de dichtstbijzijnde winkel in gesleept en op een krukje neergezet. “Oke wacht hier.”
“Maar Rachel-“ Quinty slaakte een zucht toen Rachel haar hand opstak en wegliep. Rachel was een goede vriendin, maar niet om iets belangrijks aan te vertellen. Als ze het saai vond dan veranderde ze van onderwerp. Quinty besloot zich er maar bij neer te leggen en te wachten tot Rachel terug kwam. Dan zou ze wel zeggen dat ze al een outfit had uitgezocht.
Laatst gewijzigd door Apatelle op 13 mei 2013 13:21, 2 keer totaal gewijzigd.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Leuk vervolg, maar er waren een aantal dingen die me opvielen:
sloeg dubbel van de lach. = het lachen
aan trekken = aantrekken
een roman = een roman is volgens mij alleen een boeksoort, geen film. Waarschijnlijk bedoel je een romantische film.
jank film = jankfilm
een horror. = een horrorfilm
stijl = steil
donker rood = donkerrood
chocolade bruin = bruine
har = haar
Quinty had alleen in haar lelletjes gaatjes zitten. Het liefst had Rachel er nog eentje bij haar wenkbrauw laten zetten, maar dat weigerde haar vader te betalen. = bij de laatste zin bedoel je waarschijnlijk dat Rachel een piercing in haar wenkbrauw wilde. Echter lijkt het door de voorgaande zin wel alsof ze alleen maar een gaatje in haar wenkbrauw wilde. Dus je kunt beter de zin over Quinty als laatste zetten, dat je dit krijgt. 'Ze had er genoeg, een navelpiercing, eentje bovenin har linker oor, twee bovenin haar rechteroor, eentje in haar neus, dan ook nog eentje in haar tong en in beide lelletjes van haar oor eentje. Het liefst had Rachel er nog eentje bij haar wenkbrauw laten zetten, maar dat weigerde haar vader te betalen. Er werd zelfs door hem gedreigd om haar creditcard te blokkeren als ze er een zou nemen. Quinty had alleen in haar lelletjes gaatjes zitten.
blouseje = weet niet zeker of dit goed gespeld is
Hoop dat je hier wat mee kunt en ben benieuwd hoe het verder gaat!
Groetjes Blieje
sloeg dubbel van de lach. = het lachen
aan trekken = aantrekken
een roman = een roman is volgens mij alleen een boeksoort, geen film. Waarschijnlijk bedoel je een romantische film.
jank film = jankfilm
een horror. = een horrorfilm
stijl = steil
donker rood = donkerrood
chocolade bruin = bruine
har = haar
Quinty had alleen in haar lelletjes gaatjes zitten. Het liefst had Rachel er nog eentje bij haar wenkbrauw laten zetten, maar dat weigerde haar vader te betalen. = bij de laatste zin bedoel je waarschijnlijk dat Rachel een piercing in haar wenkbrauw wilde. Echter lijkt het door de voorgaande zin wel alsof ze alleen maar een gaatje in haar wenkbrauw wilde. Dus je kunt beter de zin over Quinty als laatste zetten, dat je dit krijgt. 'Ze had er genoeg, een navelpiercing, eentje bovenin har linker oor, twee bovenin haar rechteroor, eentje in haar neus, dan ook nog eentje in haar tong en in beide lelletjes van haar oor eentje. Het liefst had Rachel er nog eentje bij haar wenkbrauw laten zetten, maar dat weigerde haar vader te betalen. Er werd zelfs door hem gedreigd om haar creditcard te blokkeren als ze er een zou nemen. Quinty had alleen in haar lelletjes gaatjes zitten.
blouseje = weet niet zeker of dit goed gespeld is
Hoop dat je hier wat mee kunt en ben benieuwd hoe het verder gaat!
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
-
Emena
- Potlood
- Berichten: 48
- Lid geworden op: 09 mei 2013 09:44
- Locatie: Het BESTe dorp van nederland (soortvan)
Ik ben benieuwd hoe het verhaal verder gaat lopen. De proloog en hoofdstuk 1 vormen in ieder geval een mooi contrast met elkaar en het maakt me ook benieuwd ernaar hoe die twee uiteindelijk verband met elkaar blijken te hebben.
Daarnaast:
"Verder was er niet veel hangend haar.
Verder had Quinty smaragd groene ogen en Rachel chocolade bruin" Je kunt beter synoniemen gebruiken (daarnaast bijvoorbeeld) in plaats van twee opeenvolgende zinnen hetzelfde te beginnen.
"en crème kleurige blouseje" Ik denk dat dit bloesje moet zijn.
De rest is hierboven al genoemd.
Nog succes met je examens en hopelijk kun je snel verder schrijven.
Daarnaast:
"Verder was er niet veel hangend haar.
Verder had Quinty smaragd groene ogen en Rachel chocolade bruin" Je kunt beter synoniemen gebruiken (daarnaast bijvoorbeeld) in plaats van twee opeenvolgende zinnen hetzelfde te beginnen.
"en crème kleurige blouseje" Ik denk dat dit bloesje moet zijn.
De rest is hierboven al genoemd.
Nog succes met je examens en hopelijk kun je snel verder schrijven.
Dank jullie wel ik heb alles verbeterd. Behalve het woord blouseje, dit was wat ik had gevonden op internet als spelling. Blouse en dan gewoon je erachter.
Leuk dat je nu ook meeleest Emena.
Ik zal in het vervolg de tijd nemen om behalve een spellingscontrole (die het maar half doet) ook nog even zelf naar het stukje te kijken of ik fouten zie. Dat leest voor jullie hopelijk prettiger.
Bedankt, ik hoop zelf ook dat ik snel weer kan posten.
Leuk dat je nu ook meeleest Emena.
Ik zal in het vervolg de tijd nemen om behalve een spellingscontrole (die het maar half doet) ook nog even zelf naar het stukje te kijken of ik fouten zie. Dat leest voor jullie hopelijk prettiger.
Bedankt, ik hoop zelf ook dat ik snel weer kan posten.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Quinty wist dat ze nog wel even moest wachten voordat Rachel terug zou komen. Rachel zou waarschijnlijk op zoek zijn naar ‘de ultieme outfit’. Als Rachel daar eenmaal naar opzoek was, dan kon ze soms wel een uur door een winkel struinen. Vervolgens zou ze inzien dat het eerste jurkje dat ze had uitgezocht toch de leukste was, of ze zou besluiten een andere winkel door te zoeken.
Met een zucht nam Quinty haar mobiel uit haar bh. Ze kruiste haar benen over elkaar en leunde naar achteren. Een glimlach bespeelde haar gezicht op het moment dat ze haar telefoon had ontgrendeld. Vlug streek ze een losse lok haar achter haar oor, hierna opende ze het whatsapp gesprek met Toby.
Toby, alleen zijn naam was genoeg om Quinty te doen smelten. Hij was een tweedejaars student aan het HBO en was al bijna twintig. Hij studeerde bedrijfseconomie samen met een groepje vrienden.
Quinty had nog nooit met iemand over Toby gepraat, simpelweg omdat ze dit niet durfde. Met Rachel kon ze al helemaal niet over hem praten, dat zou uitlopen tot een verhaal dat de hele school rond zou gaan. Nee, ze hield dit voor zichzelf. Niet dat er iets echt geheim aan was. Het was immers alleen maar praten, meer was het niet. Tot vandaag. Vandaag zou Quinty met Toby en zijn vrienden mee uitgaan. Het probleem was wel dat ze ook had belooft met Rachel en Piper, haar twee beste vriendinnen, uit te gaan. Hier hadden ze echter al een oplossing voor.
Vluchtig keek Quinty om zich heen of ze Rachel ergens kon zien. Die was waarschijnlijk nog druk aan het zoeken. Quinty’s ogen gleden over het scherm.
Hey Quinty,
Hoelaat wil je dat we je komen halen vanavond?
O en Ronald wil het adres club weten
Thanks seeya
Voor de tweede maal streek Quinty de losse lok haar achter haar oor. In haar hoofd bedacht ze een antwoord, vervolgens tikte ze dit en verzond het bericht.
Euhm…
Doe maar een uur of elf denk ik
De meiden en ik gaan pas om 10 uur en als ik meteen wegga is beetje stom
Adres is Polderlaan 5
Tot dan xxx
Met een tevreden glimlach las ze het berichtje nog eens over. Vervolgens drukte ze het gesprek weg en schoof haar mobiel weer terug in haar bh. “Rachel?” riep Quinty terwijl ze haar benen weer naast elkaar plaatste. Zoals verwacht kwam er geen antwoord. Kalm schudde ze haar hoofd waarna ze zichzelf overeind duwde. Eenmaal overeind zag ze Rachel meteen staan. Ze stond met haar rug naar Quinty toe en was schijnbaar aan het lachen. Verbaasd liep Quinty dichterbij, maar ze stopte toen ze zag dat Rachel met iemand stond te praten. Het was een lange jongen met donker haar, bijna zwart zou je kunnen zeggen. Zijn huid was bruin van de zon en een witte glimlach bekleedde zijn gezicht. En dan zijn ogen, ze leken… geel?
De jongen keek vanuit zijn ooghoeken naar Quinty en glimlachte subtiel. Rachel had dit blijkbaar niet gezien want ze sprak vrolijk verder. De jongen leek echter ongeïnteresseerd, wat nogal vreemd was. Rachel was, ondanks haar vele piercings, een echte jongensmagneet.
’Waar ken ik hem toch van?’
Nu had Rachel door dat de jongen langs haar heen keek, ze keek immers over haar schouder. “Quinty!” riep ze uit. Haar hand omsloot de pols van Quinty waarna ze haar meetrok naar de jongen. “Quinty, dit is Vladimir. Vladimir, dit is Quinty.”
Vervolgens fluisterde Rachel zachtjes in Quinty’s oor. “Zet m op, misschien wil hij wel met je uit vanavond.” Na nog snel een kneep in Quinty’s schouder was Rachel weg. En zo stonden Vladimir en Quinty met zijn tweeën. Verlegen keek Quinty naar de grond.
“Zeg maar Vlad.” zei de jongen, opnieuw zijn witte tanden ontblotend.
Nu pas durfde Quinty op te kijken. Zijn ogen, het was alsof er een slang voor haar stond, zo geel waren ze. Snel slikte ze die gedachte weg.
“Euhm… Hey?” ’O hemel, wat zeg ik nu toch weer?’
Quinty had het idee dat ze ieder moment door de grond kon zakken. Wanhopig zochten haar ogen naar Rachel. Vlad sprak echter gewoon verder. “Ik heb al veel over je gehoord.”
Quinty knipperde met haar ogen en dwong haar blik naar de zwartharige slangenjongen. “Van Rachel?”
Vlad begon te lachen en schudde zijn hoofd. Zijn lach, wow. “Nee, tuurlijk niet, van Toby man.” fluisterde hij terwijl hij met zijn ogen langs Quinty heen keek. Vermoedelijk was dat om aan te geven waarom hij fluisterde. “Wacht, jij bent een vriend van Toby?” fluisterde Quinty nu terug. Vladimir knikte echter alleen maar. Na enkele seconden in het verbaasde gezicht van Quinty te kijken ging hij verder: “Toby en ik zijn hier samen met de Ronald, Jamy, Dane, Brandon en Mark. De jongens zitten nu bij de coffeeshop, te wachten tot ik terug kom.”
“Maar…” begon Quinty. Vladimir kapte haar echter af met zijn ogen. Dat was maar goed ook want Rachel kwam erbij. “Quinty, kom je?” In enkele seconden had Rachel haar arm in die van Quinty gehaakt en haar mobiel uit haar bh gehaald.
“Hier dit is Quinty’s nummer, dan kan je d'r bellen.” Vluchtige noemde Rachel het mobiele nummer van Quinty op. Hierna zwaaide ze even naar Vladimir die het tweetal stomverbaasd nakeek.
Eenmaal uit het zicht van de goddelijke jongen, die dus een vriend van Toby bleek, stopte Rachel met lopen.
“En?”
Met een zucht nam Quinty haar mobiel uit haar bh. Ze kruiste haar benen over elkaar en leunde naar achteren. Een glimlach bespeelde haar gezicht op het moment dat ze haar telefoon had ontgrendeld. Vlug streek ze een losse lok haar achter haar oor, hierna opende ze het whatsapp gesprek met Toby.
Toby, alleen zijn naam was genoeg om Quinty te doen smelten. Hij was een tweedejaars student aan het HBO en was al bijna twintig. Hij studeerde bedrijfseconomie samen met een groepje vrienden.
Quinty had nog nooit met iemand over Toby gepraat, simpelweg omdat ze dit niet durfde. Met Rachel kon ze al helemaal niet over hem praten, dat zou uitlopen tot een verhaal dat de hele school rond zou gaan. Nee, ze hield dit voor zichzelf. Niet dat er iets echt geheim aan was. Het was immers alleen maar praten, meer was het niet. Tot vandaag. Vandaag zou Quinty met Toby en zijn vrienden mee uitgaan. Het probleem was wel dat ze ook had belooft met Rachel en Piper, haar twee beste vriendinnen, uit te gaan. Hier hadden ze echter al een oplossing voor.
Vluchtig keek Quinty om zich heen of ze Rachel ergens kon zien. Die was waarschijnlijk nog druk aan het zoeken. Quinty’s ogen gleden over het scherm.
Hey Quinty,
Hoelaat wil je dat we je komen halen vanavond?
O en Ronald wil het adres club weten
Thanks seeya
Voor de tweede maal streek Quinty de losse lok haar achter haar oor. In haar hoofd bedacht ze een antwoord, vervolgens tikte ze dit en verzond het bericht.
Euhm…
Doe maar een uur of elf denk ik
De meiden en ik gaan pas om 10 uur en als ik meteen wegga is beetje stom
Adres is Polderlaan 5
Tot dan xxx
Met een tevreden glimlach las ze het berichtje nog eens over. Vervolgens drukte ze het gesprek weg en schoof haar mobiel weer terug in haar bh. “Rachel?” riep Quinty terwijl ze haar benen weer naast elkaar plaatste. Zoals verwacht kwam er geen antwoord. Kalm schudde ze haar hoofd waarna ze zichzelf overeind duwde. Eenmaal overeind zag ze Rachel meteen staan. Ze stond met haar rug naar Quinty toe en was schijnbaar aan het lachen. Verbaasd liep Quinty dichterbij, maar ze stopte toen ze zag dat Rachel met iemand stond te praten. Het was een lange jongen met donker haar, bijna zwart zou je kunnen zeggen. Zijn huid was bruin van de zon en een witte glimlach bekleedde zijn gezicht. En dan zijn ogen, ze leken… geel?
De jongen keek vanuit zijn ooghoeken naar Quinty en glimlachte subtiel. Rachel had dit blijkbaar niet gezien want ze sprak vrolijk verder. De jongen leek echter ongeïnteresseerd, wat nogal vreemd was. Rachel was, ondanks haar vele piercings, een echte jongensmagneet.
’Waar ken ik hem toch van?’
Nu had Rachel door dat de jongen langs haar heen keek, ze keek immers over haar schouder. “Quinty!” riep ze uit. Haar hand omsloot de pols van Quinty waarna ze haar meetrok naar de jongen. “Quinty, dit is Vladimir. Vladimir, dit is Quinty.”
Vervolgens fluisterde Rachel zachtjes in Quinty’s oor. “Zet m op, misschien wil hij wel met je uit vanavond.” Na nog snel een kneep in Quinty’s schouder was Rachel weg. En zo stonden Vladimir en Quinty met zijn tweeën. Verlegen keek Quinty naar de grond.
“Zeg maar Vlad.” zei de jongen, opnieuw zijn witte tanden ontblotend.
Nu pas durfde Quinty op te kijken. Zijn ogen, het was alsof er een slang voor haar stond, zo geel waren ze. Snel slikte ze die gedachte weg.
“Euhm… Hey?” ’O hemel, wat zeg ik nu toch weer?’
Quinty had het idee dat ze ieder moment door de grond kon zakken. Wanhopig zochten haar ogen naar Rachel. Vlad sprak echter gewoon verder. “Ik heb al veel over je gehoord.”
Quinty knipperde met haar ogen en dwong haar blik naar de zwartharige slangenjongen. “Van Rachel?”
Vlad begon te lachen en schudde zijn hoofd. Zijn lach, wow. “Nee, tuurlijk niet, van Toby man.” fluisterde hij terwijl hij met zijn ogen langs Quinty heen keek. Vermoedelijk was dat om aan te geven waarom hij fluisterde. “Wacht, jij bent een vriend van Toby?” fluisterde Quinty nu terug. Vladimir knikte echter alleen maar. Na enkele seconden in het verbaasde gezicht van Quinty te kijken ging hij verder: “Toby en ik zijn hier samen met de Ronald, Jamy, Dane, Brandon en Mark. De jongens zitten nu bij de coffeeshop, te wachten tot ik terug kom.”
“Maar…” begon Quinty. Vladimir kapte haar echter af met zijn ogen. Dat was maar goed ook want Rachel kwam erbij. “Quinty, kom je?” In enkele seconden had Rachel haar arm in die van Quinty gehaakt en haar mobiel uit haar bh gehaald.
“Hier dit is Quinty’s nummer, dan kan je d'r bellen.” Vluchtige noemde Rachel het mobiele nummer van Quinty op. Hierna zwaaide ze even naar Vladimir die het tweetal stomverbaasd nakeek.
Eenmaal uit het zicht van de goddelijke jongen, die dus een vriend van Toby bleek, stopte Rachel met lopen.
“En?”
Laatst gewijzigd door Apatelle op 16 mei 2013 12:12, 2 keer totaal gewijzigd.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Leuk vervolg! Een paar dingetjes:
voor Rachel terug zou komen = voordat
opzoek = op zoek
in zien = inzien
Nu had Rachel dor dat de jongen langs haar heen keek, = door
zo geel waren deze. = zo geel waren ze
stopte Rachel met lopen. “En?” = en op een nieuwe regel
Ben benieuwd naar hoe het verder gaat!
Groetjes Blieje
voor Rachel terug zou komen = voordat
opzoek = op zoek
in zien = inzien
Nu had Rachel dor dat de jongen langs haar heen keek, = door
zo geel waren deze. = zo geel waren ze
stopte Rachel met lopen. “En?” = en op een nieuwe regel
Ben benieuwd naar hoe het verder gaat!
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
-
Emena
- Potlood
- Berichten: 48
- Lid geworden op: 09 mei 2013 09:44
- Locatie: Het BESTe dorp van nederland (soortvan)
Interessante jongen...
Verder:
Quinty had het idee dat ze ieder moment door de grond kon zakken. Wanhopig zochten haar ogen naar Quinty. >> Ik heb het idee dat die laatste Rachel moet zijn.
“Quinty kom je?” >> Ik zou een komma na Quinty plaatsen.
dan kan je dr bellen >> d'r of haar
Verder:
Quinty had het idee dat ze ieder moment door de grond kon zakken. Wanhopig zochten haar ogen naar Quinty. >> Ik heb het idee dat die laatste Rachel moet zijn.
“Quinty kom je?” >> Ik zou een komma na Quinty plaatsen.
dan kan je dr bellen >> d'r of haar
Hey allemaal,
de examens zitten erop dus dat betekent dat ik weer vrolijk aan het schrijven ga. Ik heb echt geweldig veel ideeen opgedaan en ik hoop er snel wat van te kunnen laten zien.
xx Apatelle
de examens zitten erop dus dat betekent dat ik weer vrolijk aan het schrijven ga. Ik heb echt geweldig veel ideeen opgedaan en ik hoop er snel wat van te kunnen laten zien.
xx Apatelle
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Sorry dat dit stukje zo kort is, maar ik vond dat ik jullie te lang heb laten wachten.
-----------------------------------------
Rachel keek vluchtig over haar schouder naar Vlad, die lichtjes zijn hoofd schudde. Vervolgens draaide hij zich om en verliet de winkel. “Aarde aan Quinty.” riep Rachel terwijl ze voor Quinty’s gezicht met haar vingers knipte. Quinty schudde even haar hoofd en keek toen met een geacteerde glimlach naar haar vriendin. “Sorry, wat zei je?”
Met een zucht herhaalde Rachel haar vraag. “Waar hebben jullie het over gehad?”
Quinty moest even nadenken. Ze wilde niet liegen, maar de waarheid vertellen was al helemaal geen optie. “O, gewoon…” begon ze nonchalant, “Standaard dingen.” Met een kort handgebaar wuifde ze de vragen weg. Rachel giechelde even, maar besloot toen de vragen maar te laten voor wat het was.
“Had je nou nog iets gevonden voor vanavond?” vroeg Quinty in een poging van onderwerp te veranderen. Ze keek hierbij niet naar haar vriendin. Ze gleed met haar hand langs een van de kledingrekken. “Shit, daar was ik mee bezig.” zei Rachel met haar hand voor haar mond.
“Sorry, door die jongen was ik het helemaal vergeten.”
Quinty glimlachte. “Maakt niet uit, ik had toch al wat.”
Weer barste Rachel in lachen uit. Quinty schudde haar hoofd. “Kom, dan gaan we ijs eten.”
Druk pratend verliet het tweetal de winkel.
“Twee maal graag. Eentje met mokka en karamel en de andere… Quinty wat wil jij?” Rachel keek nu over haar schouder naar Quinty. “Doe maar kokos en stracciatella.”
Nadat Rachel eindelijk haar geld had gevonden liepen ze de winkel uit en namen plaats op een terras van het café tegenover de ijssalon. Ze zochten een plekje in de zon en likten beide van hun ijsje.
“Dus, die jongen. Wat ben je allemaal over hem te weten gekomen?” begon Rachel.
Quinty schoof wat op haar plaats en keek omhoog terwijl ze op haar onderlip beet. Haar gezicht stond nogal verlegen en schuldig tegelijkertijd. “Quinty?” voor Rachel heel nieuwsgierig. Een stout glimlachje bespeelde haar gezicht en er was een soort twinkeling in haar ogen.
Nu kon Quinty haar lachen niet meer inhouden. “Helemaal niks gekkie. Voor we over iets konden praten haalde jij ons alweer uit elkaar!” vluchtig rolde Quinty haar ogen waarna ze weer aan haar ijsje begon te likken. “Sorry?” piepte Rachel. Quinty schok haar een glimlach. “’t Is al goed.”
Terwijl ze naar Rachel keek zag ze schuin achter Rachel een groepje jongens zitten. De meeste zaten met haar rug naar haar toe, maar toch kon Quinty een van hen herkennen. Een gebruinde huid met donker haar, een grijs shirt, wijde bruine broek. [ i]’O mijn hemel, is dat…’ [/i]
Omdat Quinty zo had zitten kijken had ze niet gemerkt dat de grip op haar ijsje verslapte. Na slecht seconden lag deze in haar schoot. Meteen scheurde ze haar blik los van de groep jongens. Ze voelde hoe het bloed naar haar wangen steeg. “Quinty, wat de f-? Wat is er?”
Nu pas besefte Quinty wat zich had afgespeeld. Gehaast stond ze op. Haar topje en jeans waren besmeurd met een grote ijsvlek. “Rachel, wc. Nu.” fluisterde Quinty, voordat ze het café in rende.
Zo snel ze kon rende ze de wc’s in, daar steunde ze met haar beide handen op de gootsteen en liet haar hoofd tegen de spiegel rusten. ’Geweldig, ik heb mezelf weer eens goed voor schud gezet.’
Quinty slaakte een zucht en opende toen een van de wc hokjes. Daar nam ze een hoeveelheid wc papier. Ze draaide de kraan open en hield het wc papier eronder. Achter haar ging een deur open. Zonder op te kijken van haar shirt, dat ze nu aan het schoon deppen was, groette ze Rachel.
Rachel kwam bij haar staan en begon haar te helpen. “Waarom deed je dat nou?”
Quinty trok haar ene wenkbrauw op en keek Rachel aan. “Waarom ik dat deed? Alsof ik wilde dat mijn shirt naar de klote zou gaan! Alsof ik hierom heb gevraagd!”
“Jeez, chill Quinty.” Rachel deed snel een stapje achteruit. “Wat is er met jou, ben je ongesteld of zo?”
“Nee, ik ben gewoon een beetje geërgerd. Dat is alles.” mompelde Quinty terug.
-----------------------------------------
Rachel keek vluchtig over haar schouder naar Vlad, die lichtjes zijn hoofd schudde. Vervolgens draaide hij zich om en verliet de winkel. “Aarde aan Quinty.” riep Rachel terwijl ze voor Quinty’s gezicht met haar vingers knipte. Quinty schudde even haar hoofd en keek toen met een geacteerde glimlach naar haar vriendin. “Sorry, wat zei je?”
Met een zucht herhaalde Rachel haar vraag. “Waar hebben jullie het over gehad?”
Quinty moest even nadenken. Ze wilde niet liegen, maar de waarheid vertellen was al helemaal geen optie. “O, gewoon…” begon ze nonchalant, “Standaard dingen.” Met een kort handgebaar wuifde ze de vragen weg. Rachel giechelde even, maar besloot toen de vragen maar te laten voor wat het was.
“Had je nou nog iets gevonden voor vanavond?” vroeg Quinty in een poging van onderwerp te veranderen. Ze keek hierbij niet naar haar vriendin. Ze gleed met haar hand langs een van de kledingrekken. “Shit, daar was ik mee bezig.” zei Rachel met haar hand voor haar mond.
“Sorry, door die jongen was ik het helemaal vergeten.”
Quinty glimlachte. “Maakt niet uit, ik had toch al wat.”
Weer barste Rachel in lachen uit. Quinty schudde haar hoofd. “Kom, dan gaan we ijs eten.”
Druk pratend verliet het tweetal de winkel.
“Twee maal graag. Eentje met mokka en karamel en de andere… Quinty wat wil jij?” Rachel keek nu over haar schouder naar Quinty. “Doe maar kokos en stracciatella.”
Nadat Rachel eindelijk haar geld had gevonden liepen ze de winkel uit en namen plaats op een terras van het café tegenover de ijssalon. Ze zochten een plekje in de zon en likten beide van hun ijsje.
“Dus, die jongen. Wat ben je allemaal over hem te weten gekomen?” begon Rachel.
Quinty schoof wat op haar plaats en keek omhoog terwijl ze op haar onderlip beet. Haar gezicht stond nogal verlegen en schuldig tegelijkertijd. “Quinty?” voor Rachel heel nieuwsgierig. Een stout glimlachje bespeelde haar gezicht en er was een soort twinkeling in haar ogen.
Nu kon Quinty haar lachen niet meer inhouden. “Helemaal niks gekkie. Voor we over iets konden praten haalde jij ons alweer uit elkaar!” vluchtig rolde Quinty haar ogen waarna ze weer aan haar ijsje begon te likken. “Sorry?” piepte Rachel. Quinty schok haar een glimlach. “’t Is al goed.”
Terwijl ze naar Rachel keek zag ze schuin achter Rachel een groepje jongens zitten. De meeste zaten met haar rug naar haar toe, maar toch kon Quinty een van hen herkennen. Een gebruinde huid met donker haar, een grijs shirt, wijde bruine broek. [ i]’O mijn hemel, is dat…’ [/i]
Omdat Quinty zo had zitten kijken had ze niet gemerkt dat de grip op haar ijsje verslapte. Na slecht seconden lag deze in haar schoot. Meteen scheurde ze haar blik los van de groep jongens. Ze voelde hoe het bloed naar haar wangen steeg. “Quinty, wat de f-? Wat is er?”
Nu pas besefte Quinty wat zich had afgespeeld. Gehaast stond ze op. Haar topje en jeans waren besmeurd met een grote ijsvlek. “Rachel, wc. Nu.” fluisterde Quinty, voordat ze het café in rende.
Zo snel ze kon rende ze de wc’s in, daar steunde ze met haar beide handen op de gootsteen en liet haar hoofd tegen de spiegel rusten. ’Geweldig, ik heb mezelf weer eens goed voor schud gezet.’
Quinty slaakte een zucht en opende toen een van de wc hokjes. Daar nam ze een hoeveelheid wc papier. Ze draaide de kraan open en hield het wc papier eronder. Achter haar ging een deur open. Zonder op te kijken van haar shirt, dat ze nu aan het schoon deppen was, groette ze Rachel.
Rachel kwam bij haar staan en begon haar te helpen. “Waarom deed je dat nou?”
Quinty trok haar ene wenkbrauw op en keek Rachel aan. “Waarom ik dat deed? Alsof ik wilde dat mijn shirt naar de klote zou gaan! Alsof ik hierom heb gevraagd!”
“Jeez, chill Quinty.” Rachel deed snel een stapje achteruit. “Wat is er met jou, ben je ongesteld of zo?”
“Nee, ik ben gewoon een beetje geërgerd. Dat is alles.” mompelde Quinty terug.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Leuk stukje! Een paar foutjes:
Weer barste Rachel in lachen uit = barstte
“’t Is al goed.” = is zonder hoofdletter
Na slecht seconden lag deze in haar schoot. = slechts
’Geweldig, ik heb mezelf weer eens goed voor schud gezet. = schut
Ben benieuwd naar het vervolg!
Groetjes Blieje
Een paar foutjes:Weer barste Rachel in lachen uit = barstte
“’t Is al goed.” = is zonder hoofdletter
Na slecht seconden lag deze in haar schoot. = slechts
’Geweldig, ik heb mezelf weer eens goed voor schud gezet. = schut
Ben benieuwd naar het vervolg!
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.