Het idee heb ik gekregen van een art tentoonstelling waar ik heen ben geweest, en dit is het resultaat.
De lezer mag zelf invullen wat de laatste woorden zijn
. Lijkt me leuk jullie interpretaties te lezen. -*-
Het boekje
Woorden neer gekrast op papier. Ze staarde naar ze. Lang geleden geschreven, zo mooi. Keer op keer herhaalde ze ze weer, sloeg ze de pagina’s om tot ze de laatst beschreven bereikte. Lege bladzijden volgden. Geen potloodstreken meer, geen herinneringen. Maar als ze goed keek kon ze de afdrukken nog zien. Het papier dat gekreukt was en beschadigd, verraadde dat daar ooit ook wat was geweest. Herinneringen die vergeten moesten worden. Even reikte haar hand naar de gum, maar direct trok ze hem weer terug. Het kleine boekje werd dichtgeslagen. Het boekje
Ze was nog niet klaar om de rest in de vergetelheid te laten verdwijnen. Het was iets om aan vast te klampen, een droom of fantasie. Met het boekje dicht tegen haar borst geklemd stond ze op.
Het weer was goed. Beter dan de afgelopen dagen. Een kleine glimlach ontsprong op haar gezicht. Een nieuwe dag, een nieuwe start. Ze gaf toe aan de verleiding, om opnieuw die oude woorden te lezen en de pagina’s nog eens door haar hoofd te laten afspelen.
Het was alles wat ze ooit had gewild.
De warmte die de woorden met zich meebrachten kroop door haar lichaam, maakte haar glimlach net iets breder dan hij anders was. Even schrok ze toen een druppel op het blad kapot spatte. Het maakte de potloodlijnen wazig. Haar ogen keerden naar de hemel. De zon was verdwenen en dikke wolken hadden de lucht grauw gemaakt. Ze had moeten weten dat het nooit mooi kon blijven. Dit was en bleef nog altijd haar leven. Niets was daarin voor lang.
Ze drukte het boekje opnieuw tegen haar hart terwijl ze vluchtte voor het water van boven. Ze eindigde op de plek waar ze begon: aan haar bureau, gebogen over het oude boekje, fantasieën en dromen lezend. Dit keer deinsde haar hand niet terug toen ze naar de gum reikte. Het was tijd om te stoppen met dromen, hopen en wachten. Het was tijd om een nieuw verhaal te gaan verzinnen en deze te vergeten.
De pagina’s kreukten onder haar woeste gummen. Met grote vegen werden de woorden uitgewist. Af en toe ontstonden er kleine scheurtjes. Ze stopte iedere keer weer om de schade niet te erg te maken, en ging daarna door tot iedere letter verdwenen was. Maar een klein stukje sloeg ze over. De plek waar het water het papier te broos had gemaakt.
Het enige stukje waar ze nooit over getwijfeld had. De woorden die geen herinnering waren.
Degene die altijd een deel van haar heden zouden uitmaken.
. Niemand kan dat goed schrijven ^^
of grammarkip, je mag kiezen dit keer :p
. 