Ik ben de lievelingsknuffel van Mirte. Een meisje van drie jaar oud. Ze heeft mij al 2 jaar en heb de naam gekregen van Beer. Als haar knuffel ben ik al helemaal ingegroeid bij Mirte en het gezin. Ik reuk naar Mirte en het gezin wat een beetje zurig is. Ook heb ik al de nodige slijtage plekken op mijn vacht want Mirte die houd van knuffelen.
Op een dag neemt Mirte mij mee naar de kinderopvang. Eigenlijk wilt de moeder van Mirte dat ze mij niet meeneemt. Maar Mirte kan haar moeder goed overtuigen door haar opstandigheid met dreinen en huilen. Op de opvang moet Mirte mij in het mandje doen samen met haar andere losse spulletjes. Ik krijg een dikke knuffel van haar en dan wordt ik in het mandje gelegd.
Eenzaam liggend in het mandje te wachten tot Mirte weer terugkomt. Er komen veel kindjes met ouders voorbij maar alle gaan weer weg. Maar opeens wordt ik vastgepakt door een vreemd jongetje!
“Mama heb mijn beer gevonden!” roept het jongetje naar een mevrouw.
Het vreemde jongetje houdt mij stevig vast. De mevrouw die is vast zijn moeder en als hij bij haar is kijkt naar mij.
“Zuinig zijn op je beer, anders ben je hem straks echt kwijt. Waar heb je de T-shirt van de beer gelaten?” vraagt de moeder.
Het jongetje haalt zijn schouders op en loopt samen met zijn moeder en mij naar buiten.
Daar wordt hij in een fietsstoeltje gezet. De moeder wil mij in de fietstas doen. Het jongetje begint te zeuren dat hij mij wil vasthouden. Die jongen lijkt Mirte wel vanochtend!
“Wat is dit allemaal? Kom nu zeg het is alleen maar een knuffel!”
De moeder maakt de jas van de jongen iets open en duwt mij in zijn jas. Dan doet ze riemen van het stoeltje iets wijder en doet deze om haar zoon en mij.
“Zo, nu kan de beer niet meer eruit vallen” zegt de moeder glimlachend.
Na een korte fietstocht gaat de jongen en zijn moeder de stad in.
“Mama, mij beer heeft het koud!” zegt de jongen als hij mij uit zijn jas haalt.
De moeder zucht diep. Bij een kledingwinkel koopt ze een goedkoop romper van een baby. Dan met een beetje frommelen doet ze deze aan bij mij. De romper zit wat losjes om mij heen maar een fijn gevoel is het niet. En heb het nog steeds koud vooral bij de slijtplekken.
“Zo, nu heeft beer het niet meer koud”
Het jongetje is helemaal blij en houd mij stevig vast zoals bij zijn eigen Beer. Deze is nog steeds spoorloos en waar zal deze liggen?
Na een uurtje te hebben gelopen gaat het jongetje en zijn moeder wat eten en drinken. Ik mag in mijn eigen stoel zitten. Maar de moeder gooit zo de jassen op de stoel en dat ik eraf val. Het duurt lang voordat het jongetje opmerkt dat ik op de grond ligt. Maar dan wordt de ik opgepakt! Maar het is niet het jongetje of zijn moeder. Ik wordt onderin een wandelwagen gegooid. Wie zijn deze mensen nu weer? Het zijn vreemde mensen want ze spreken een taal wat ik niet herken. Er worden spullen bij mij erbij gedaan en eruit gehaald. Als ze gaan lopen kijk ik achterom. Het jongetje en zijn moeder hebben nog niets in de gaten dat ik weg ben. Wat zullen het jongetje en Mirte doen als ze ontdekken dat ik als hun beer weg ben?
De beer die op reis ging.
Leuk en mooi verhaal, door dit verhaal kan ik me goed voorstellen hoe een knuffel zich moet voelen, hoop dat hij weer veilig bij Mirte terugkomt!
Een paar foutjes:
Ik reuk naar Mirte en het gezin wat een beetje zurig is. = ik ruik naar Mirte en het gezin, een beetje zurig.
slijtage plekken = slijtageplekken
dan wordt ik = word ik
Eenzaam liggend in het mandje te wachten = lig ik
maar alle gaan weer weg. = allen
Maar opeens wordt ik vastgepakt door een vreemd jongetje! = maar kan weg
“Mama heb mijn beer gevonden!” = ik heb mijn beer gevonden
de T-shirt = het
gaat de jongen en zijn moeder = gaan
een goedkoop romper = goedkope
gaat het jongetje en zijn moeder wat eten en drinken. = gaan
dat ik op de grond ligt = lig
Maar dan wordt de ik opgepakt! = de kan weg
dat ik als hun beer weg ben? = als ik, hun beer, weg ben?
Groetjes Blieje
Een paar foutjes:
Ik reuk naar Mirte en het gezin wat een beetje zurig is. = ik ruik naar Mirte en het gezin, een beetje zurig.
slijtage plekken = slijtageplekken
dan wordt ik = word ik
Eenzaam liggend in het mandje te wachten = lig ik
maar alle gaan weer weg. = allen
Maar opeens wordt ik vastgepakt door een vreemd jongetje! = maar kan weg
“Mama heb mijn beer gevonden!” = ik heb mijn beer gevonden
de T-shirt = het
gaat de jongen en zijn moeder = gaan
een goedkoop romper = goedkope
gaat het jongetje en zijn moeder wat eten en drinken. = gaan
dat ik op de grond ligt = lig
Maar dan wordt de ik opgepakt! = de kan weg
dat ik als hun beer weg ben? = als ik, hun beer, weg ben?
Groetjes Blieje
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Gaaf zeg, nooit bedacht om zo'n verhaal vanuit het perspectief van de beer te schrijven!
Ik sluit me aan bij de puntjes van Blieje, ik twijfel ook of het fijner zou lezen als het verhaal vanaf de tweede alinea in de verleden tijd geschreven zou zijn. Die begint met 'op een dag', en dan zou er voor mijn gevoel een verhaal moeten komen dat al gebeurd is zegmaar. Je zou ook kunnen zeggen dat Mirte de beer 'vandaag' meeneemt, ipv 'een dag'. Dan kun je het gewoon in tegenwoordige tijd laten staan (:
Maar tof verhaal!
Ik sluit me aan bij de puntjes van Blieje, ik twijfel ook of het fijner zou lezen als het verhaal vanaf de tweede alinea in de verleden tijd geschreven zou zijn. Die begint met 'op een dag', en dan zou er voor mijn gevoel een verhaal moeten komen dat al gebeurd is zegmaar. Je zou ook kunnen zeggen dat Mirte de beer 'vandaag' meeneemt, ipv 'een dag'. Dan kun je het gewoon in tegenwoordige tijd laten staan (:
Maar tof verhaal!
Na een tijd lopen komen we aan bij een auto. Ik wordt opgepakt met wat spullen en op de achterbank van de auto gegooid. Dan komt er een meisje in het autostoeltje zitten. Ze pakt mij op en bekijkt mij. Ik weet niet wat ze zegt maar ze gooit mijn hardhandig tussen de achterbank en de rechter voorstoel. Haar moeder pakt mij op en bekijkt mij ook grondig. Dan wordt ik in een tas gefrommeld met boodschappen in de achterbak.
Ik denk steeds aan Mirte en de jongen. Ik krijg het koud want lig op diepvries spullen. Vissticks, ijs, gebakken aardappelen en daaronder een zak met boontjes? Vast hun avondeten. Dan wordt de achterklep dicht gegooid. Het is nu donker en weet niet wat er gaat gebeuren. De auto gaat rijden en er volgt een lange autorit. Dan stoppen we eindelijk en hoor de autodeuren open gaan. Er komt licht binnen in de tas als de kofferbak deksel opengaat. Samen met tas word ik naar binnen gedragen. Als de moeder mij uit de tas haalt zegt ze wat tegen haar dochter. Ik weet niet welke taal het is? Begrijp een beetje dat de moeder aan haar dochter vraagt of ze mij echt niet wilt. Het meisje pakt mij en reukt aan mij. Ze kijkt naar haar moeder met een vies gezicht. Uit haar woorden opmakend zegt ze of ik gewassen kan worden. De moeder knikt ja.
Nu lig ik op een stapel vieze kleren, wachtend wat er gaat gebeuren. De dag gaat om en ook de avond. De volgende dag pakt de moeder de stapel kleren en mij. Ze zegt weer wat maar tegen haar man. Na een kleine wandeling komen we bij een gebouw. Er staan wasmachines in. Ik beef als rietje want wil niet gewassen worden. Ik zal best kunnen overleven in de wasmachine maar wat gebeurt er met mijn naden. Die zijn niet meer sterk. En ben niet meer echt dik gevuld en als ik nog meer vulling kwijt raak. Ik wil er niet aan denken.
Maar dan komt er toch hoop. Een ander meisje pakt mij op zonder dat de moeder het merkt. Ze legt mij in een speelgoed wandelwagen samen met een pop. Ze kijkt blij. Dan loopt ze naar buiten en waarheen weet ik niet. Bij een huisje gaat ze naar binnen en loopt de woonkamer binnen.
“Mama, beer gevonden bij de was!” Roept het meisje naar een mevrouw die vast haar moeder is.
Het zijn gelukkig Nederlanders en geen vreemde mensen met een vreemde taal. De moeder glimlacht. Dan schrik ik wel even want het meisje pakt een roze poppenjurkje. Ze wurmt mij erin.
“Mama, haar jurkje past niet meer!” zegt het meisje een beetje verdrietig.
De moeder pakt mij vast. “Dit jurkje is altijd te klein geweest voor je beer. Als ik hem nu goed doe dan trek haar jurkje niet meer uit.”
Het meisje knikt ja en de moeder weet met enige frommelen mij in het jurkje te krijgen. Dan wordt ik aan het meisje gegeven en die houd mij stevig vast.
“Nana beer” Zegt ze vrolijk.
Dit meisje heeft vast haar meisjes beer verloren met de naam Nana. Nu denkt ze dat ik haar beer ben en moet ik als een meisjes beer door het leven. In de avond als het meisje gaat slapen wordt ik meegenomen naar bed. Met mij in haar armen valt ze in slaap.
Ik denk steeds aan Mirte en de jongen. Ik krijg het koud want lig op diepvries spullen. Vissticks, ijs, gebakken aardappelen en daaronder een zak met boontjes? Vast hun avondeten. Dan wordt de achterklep dicht gegooid. Het is nu donker en weet niet wat er gaat gebeuren. De auto gaat rijden en er volgt een lange autorit. Dan stoppen we eindelijk en hoor de autodeuren open gaan. Er komt licht binnen in de tas als de kofferbak deksel opengaat. Samen met tas word ik naar binnen gedragen. Als de moeder mij uit de tas haalt zegt ze wat tegen haar dochter. Ik weet niet welke taal het is? Begrijp een beetje dat de moeder aan haar dochter vraagt of ze mij echt niet wilt. Het meisje pakt mij en reukt aan mij. Ze kijkt naar haar moeder met een vies gezicht. Uit haar woorden opmakend zegt ze of ik gewassen kan worden. De moeder knikt ja.
Nu lig ik op een stapel vieze kleren, wachtend wat er gaat gebeuren. De dag gaat om en ook de avond. De volgende dag pakt de moeder de stapel kleren en mij. Ze zegt weer wat maar tegen haar man. Na een kleine wandeling komen we bij een gebouw. Er staan wasmachines in. Ik beef als rietje want wil niet gewassen worden. Ik zal best kunnen overleven in de wasmachine maar wat gebeurt er met mijn naden. Die zijn niet meer sterk. En ben niet meer echt dik gevuld en als ik nog meer vulling kwijt raak. Ik wil er niet aan denken.
Maar dan komt er toch hoop. Een ander meisje pakt mij op zonder dat de moeder het merkt. Ze legt mij in een speelgoed wandelwagen samen met een pop. Ze kijkt blij. Dan loopt ze naar buiten en waarheen weet ik niet. Bij een huisje gaat ze naar binnen en loopt de woonkamer binnen.
“Mama, beer gevonden bij de was!” Roept het meisje naar een mevrouw die vast haar moeder is.
Het zijn gelukkig Nederlanders en geen vreemde mensen met een vreemde taal. De moeder glimlacht. Dan schrik ik wel even want het meisje pakt een roze poppenjurkje. Ze wurmt mij erin.
“Mama, haar jurkje past niet meer!” zegt het meisje een beetje verdrietig.
De moeder pakt mij vast. “Dit jurkje is altijd te klein geweest voor je beer. Als ik hem nu goed doe dan trek haar jurkje niet meer uit.”
Het meisje knikt ja en de moeder weet met enige frommelen mij in het jurkje te krijgen. Dan wordt ik aan het meisje gegeven en die houd mij stevig vast.
“Nana beer” Zegt ze vrolijk.
Dit meisje heeft vast haar meisjes beer verloren met de naam Nana. Nu denkt ze dat ik haar beer ben en moet ik als een meisjes beer door het leven. In de avond als het meisje gaat slapen wordt ik meegenomen naar bed. Met mij in haar armen valt ze in slaap.
Laatst gewijzigd door nurias op 10 jun 2013 17:24, 1 keer totaal gewijzigd.
De volgende dag is het wennen om bij het meisje te zijn. Ook wenen is dat haar kwijtgeraakte beer een meisjesbeer was. Hierdoor wordt ik als een stoere mannenbeer door het meisje behandeld als een meisjesbeer! Dit meisje doet veel met aan aankleden van mij met kleertjes van haar zusje die twee maanden is. Je kunt wel begrijpen hoe de kleren eruit zien. Veel roze, paars, wit en nog meer kleuren die bepaald niet stoer zijn.
In het huisje neemt ze mij een kamer binnen. Ik zie een bedje staan. Ze legt mij op een kussen en pakt een luier. Ze gaat mij toch niet die luier om doen?
“Nana vieze luier, dus mama zal je een nieuwe omdoen.” Zegt het meisje tegen mij.
Ze frommelt een beetje maar het lukt haar niet, dus loopt ze naar haar moeder.
”Mama, krijg Nana geen luier om.”
Haar moeder begint te lachen.”Kom dan laat ik je zien hoe je de luier omdoet.”
Haar moeder vouwt de luier open en legt mij erop. Dan vouwt ze deze netjes dicht. Ik ben natuurlijk veel te klein voor de luier maar de moeder lost het netjes op.
“Kijkt zo doe je een luier om.” Zegt de moeder tegen haar dochter die een glimlacht krijgt.
Het meisje loopt terug naar de kamer. Dan pakt ze een roze met witte stippen jas en een paars romper. Je kunt al raden wat ze gaat doen.
“Mama zal eerst je kleertjes aandoen en dan een jasje.” Zegt het meisje zachtjes.
Ze doet mij de paarse romper aan en daarna het jasje. Dan loopt ze met mij vasthoudend als een baby de woonkamer binnen.
“Mama, Nana is nu ook een baby.” Zegt ze tegen haar moeder.
De moeder lacht. “Wat lief, maar mama wil eigenlijk niet dat je het jasje van je zusje aan de beer aantrekt. Je zusjes jas wordt zo vies en straks gaat deze kapot.”
Het meisje is gelijk van blij naar verdrietig.
“Nou kom op niet zo huilen. Weet je wat, het vestje van je zusje is toch te klein dus die mag je gebruiken voor Nana oké.” Zegt de moeder tegen het meisje.
Deze is weer een beetje blij en doet het jasje bij me uit. Dan krijg ik een wit vestje aan. Het meisje is weer blij en ze gaat verder met spelen en ik mag mee.
De komende weken blijf ik bij het meisje. Ik begin helemaal te wennen aan het leven bij dit meisje dat de naam Olivia heeft. Na een paar dagen is dit gezin waar naar huis gegaan waar we nu zijn. Ze wonen in een mooi groot huis. Olivia haar slaapkamer is kleurvol, roze, paars, wit en grijs net als de kleren. Elke avond neemt ze mij naar bed of legt ze mij een bedje van een speelgoed pop. Overdag neemt ze mij altijd mee als ze ergens naar toe gaan. Behalve op schooldagen dan blijf ik thuis. Ook heeft ze kleertjes gehad van haar zusje die te klein zijn geworden. Ik haat nog steeds die kleren. Mijn vraag blijft waar haar beer is? Ook wat Mirte en de jongen gedaan hebben nadat ze ontdekt hebben dat ik weg ben. Mogelijk hebben ze een nieuwe beer gekocht?
Dan op een dag gaan we ergens naar toe. Olivia heeft mij aangekleed met een rood rompertje. Ook de vest krijg ik aan die van haar zusje was. De moeder tilt haar in het fietsstoeltje.
“Mama, Nana krijgt nu koud als weg gaan fietsen!” Zegt Olivia.
De moeder denkt na. “We stoppen Nana wel lekker onder je jas, oké.”
De jas van Olivia wordt voor de helft opengedaan en ik wordt er onder gestopt. Dan gaat de jas zo ver mogelijk dicht. De sjaal die Olivia om heeft wordt een stukje om mij gedaan. Dan pakt haar moeder een mutsje uit een rugzak.
“Zo, nu heeft Nana het niet meer koud.” Zegt de moeder en doet mij het mutsje op.
Tijdens de fietstocht heeft Olivia het niet koud en zelf ook niet. Als we stoppen zijn we bij een ander huis. Olivia wordt uit het fietsstoeltje getild. Ze haalt mij uit haar jas. Ik word stevig gehouden en samen met haar moeder lopen we naar de voordeur. Als er open gedaan wordt zie ik waar we zijn. Het is Olivia haar vriendinnetjes huis. De moeders spreken af dat Olivia en ik weer om vijf uur worden opgehaald.
De dag vordert en ze zijn aan het spelen met popen en knuffels. Olivia heeft mij net uitgekleed. Wat zal haar moeder weer niet blij zijn hiermee. Olivia loopt met haar vriendinnetje door de tuin met mij in een kinderwagen met nog een vreemd pop. Ze doen vader en moeder spelen. Ik vraag mij af waar de kleren zijn die Olivia bij me uitgedaan heeft en let ze er wel een beetje op. Dan lopen de meiden de woonkamer binnen. De moeder van Olivia haar vriendinnetje is het jongste zusje van het vriendinnetje aan het verschonen. Dan schrik ik!
Maar dat meisje heeft de rode romper aan die ik aanhad vanmorgen. De moeder heeft niets in de gaten en de meiden ook niet. Wat zal Olivia haar moeder boos zijn. Dan trekt de moeder ook het witte veste aan bij haar dochtertje. Het zusje lijkt kleiner dan Olivia haar zusje, niet vreemd dat ze kleertjes past. De zegt tegen de meiden dat ze een broodje gaan eten. Olivia neemt mij mee.
“Beer mag even op de bank want beren horen niet een aan de eettafel.” Zegt de moeder.
Olivia kijkt een beetje verdrietig maar legt mij netjes op de bank.
Ze pakt een poppendekentje. “Nana slapen.” En doet het dekentje over mij heen.
Ze gaan eten en wacht tot ze klaar zijn.
In het huisje neemt ze mij een kamer binnen. Ik zie een bedje staan. Ze legt mij op een kussen en pakt een luier. Ze gaat mij toch niet die luier om doen?
“Nana vieze luier, dus mama zal je een nieuwe omdoen.” Zegt het meisje tegen mij.
Ze frommelt een beetje maar het lukt haar niet, dus loopt ze naar haar moeder.
”Mama, krijg Nana geen luier om.”
Haar moeder begint te lachen.”Kom dan laat ik je zien hoe je de luier omdoet.”
Haar moeder vouwt de luier open en legt mij erop. Dan vouwt ze deze netjes dicht. Ik ben natuurlijk veel te klein voor de luier maar de moeder lost het netjes op.
“Kijkt zo doe je een luier om.” Zegt de moeder tegen haar dochter die een glimlacht krijgt.
Het meisje loopt terug naar de kamer. Dan pakt ze een roze met witte stippen jas en een paars romper. Je kunt al raden wat ze gaat doen.
“Mama zal eerst je kleertjes aandoen en dan een jasje.” Zegt het meisje zachtjes.
Ze doet mij de paarse romper aan en daarna het jasje. Dan loopt ze met mij vasthoudend als een baby de woonkamer binnen.
“Mama, Nana is nu ook een baby.” Zegt ze tegen haar moeder.
De moeder lacht. “Wat lief, maar mama wil eigenlijk niet dat je het jasje van je zusje aan de beer aantrekt. Je zusjes jas wordt zo vies en straks gaat deze kapot.”
Het meisje is gelijk van blij naar verdrietig.
“Nou kom op niet zo huilen. Weet je wat, het vestje van je zusje is toch te klein dus die mag je gebruiken voor Nana oké.” Zegt de moeder tegen het meisje.
Deze is weer een beetje blij en doet het jasje bij me uit. Dan krijg ik een wit vestje aan. Het meisje is weer blij en ze gaat verder met spelen en ik mag mee.
De komende weken blijf ik bij het meisje. Ik begin helemaal te wennen aan het leven bij dit meisje dat de naam Olivia heeft. Na een paar dagen is dit gezin waar naar huis gegaan waar we nu zijn. Ze wonen in een mooi groot huis. Olivia haar slaapkamer is kleurvol, roze, paars, wit en grijs net als de kleren. Elke avond neemt ze mij naar bed of legt ze mij een bedje van een speelgoed pop. Overdag neemt ze mij altijd mee als ze ergens naar toe gaan. Behalve op schooldagen dan blijf ik thuis. Ook heeft ze kleertjes gehad van haar zusje die te klein zijn geworden. Ik haat nog steeds die kleren. Mijn vraag blijft waar haar beer is? Ook wat Mirte en de jongen gedaan hebben nadat ze ontdekt hebben dat ik weg ben. Mogelijk hebben ze een nieuwe beer gekocht?
Dan op een dag gaan we ergens naar toe. Olivia heeft mij aangekleed met een rood rompertje. Ook de vest krijg ik aan die van haar zusje was. De moeder tilt haar in het fietsstoeltje.
“Mama, Nana krijgt nu koud als weg gaan fietsen!” Zegt Olivia.
De moeder denkt na. “We stoppen Nana wel lekker onder je jas, oké.”
De jas van Olivia wordt voor de helft opengedaan en ik wordt er onder gestopt. Dan gaat de jas zo ver mogelijk dicht. De sjaal die Olivia om heeft wordt een stukje om mij gedaan. Dan pakt haar moeder een mutsje uit een rugzak.
“Zo, nu heeft Nana het niet meer koud.” Zegt de moeder en doet mij het mutsje op.
Tijdens de fietstocht heeft Olivia het niet koud en zelf ook niet. Als we stoppen zijn we bij een ander huis. Olivia wordt uit het fietsstoeltje getild. Ze haalt mij uit haar jas. Ik word stevig gehouden en samen met haar moeder lopen we naar de voordeur. Als er open gedaan wordt zie ik waar we zijn. Het is Olivia haar vriendinnetjes huis. De moeders spreken af dat Olivia en ik weer om vijf uur worden opgehaald.
De dag vordert en ze zijn aan het spelen met popen en knuffels. Olivia heeft mij net uitgekleed. Wat zal haar moeder weer niet blij zijn hiermee. Olivia loopt met haar vriendinnetje door de tuin met mij in een kinderwagen met nog een vreemd pop. Ze doen vader en moeder spelen. Ik vraag mij af waar de kleren zijn die Olivia bij me uitgedaan heeft en let ze er wel een beetje op. Dan lopen de meiden de woonkamer binnen. De moeder van Olivia haar vriendinnetje is het jongste zusje van het vriendinnetje aan het verschonen. Dan schrik ik!
Maar dat meisje heeft de rode romper aan die ik aanhad vanmorgen. De moeder heeft niets in de gaten en de meiden ook niet. Wat zal Olivia haar moeder boos zijn. Dan trekt de moeder ook het witte veste aan bij haar dochtertje. Het zusje lijkt kleiner dan Olivia haar zusje, niet vreemd dat ze kleertjes past. De zegt tegen de meiden dat ze een broodje gaan eten. Olivia neemt mij mee.
“Beer mag even op de bank want beren horen niet een aan de eettafel.” Zegt de moeder.
Olivia kijkt een beetje verdrietig maar legt mij netjes op de bank.
Ze pakt een poppendekentje. “Nana slapen.” En doet het dekentje over mij heen.
Ze gaan eten en wacht tot ze klaar zijn.
Als Olivia klaar is loopt ze naar mij. “Nana slaapt nog.” Dan loopt ze met haar vriendin naar buiten.
Ik wacht en wacht tot Olivia terugkomt. Het duurt lang. De moeder van Olivia haar vriendinnetje begint de woonkamer op te ruimen. De deurbel gaat en de moeder van Olivia haar vriendinnetje doet open. Ik hoor een bekende stem, het is de moeder van Olivia. De twee moeders praten met elkaar en dan komt de moeder van Olivia bij mij op de bank zitten.
“Is dit de beer van mijn dochter?” vraagt ze aan de andere moeder.
Deze zegt ja en loopt dan naar buiten om de meiden te roepen.
“Wat lig jij er bloot bij en waar heeft Olivia je kleren nu weer gelaten.” Zegt ze tegen mij.
Olivia en haar vriendin gaan op de bank zitten en vertellen wat ze gedaan hebben en hoe leuk het was.
“Waar zijn Nana haar kleren? Vraagt de moeder aan Olivia.
Deze haalt haar schouders op en haar moeder zucht en legt mij even weg. Dan krijgt ze het zusje van het vriendinnetje van Olivia even in haar armen. Ze heeft nog steeds de rode romper en witte vest aan die ik aanhad.
“Nana kleren!” Roept Olivia, en ze wijst naar het meisje.
De moeder kijkt naar het meisje in haar armen. “Nee, dit zijn niet de kleren van Nana.”
Olivia kijkt een beetje bedroefd en ik wordt in de boodschappen tas gedaan. Na een kop koffie gaan we terug naar huis.
“Mama, Nana weer in mijn jas.” Zegt Olivia tegen haar moeder.
Als Olivia zit wordt ik niet in haar jas gedaan maar wel onder haar riem. Tjonge best koud zo. Opeens trekt Olivia mij onder de riem vandaag en ze wilt mij onder haar jas proppen. Maar dan door een verkeerde beweging van Olivia val ik op de straat. Olivia schreeuwt tegen mama dat ik gevallen ben maar haar moeder fietst door. Ik hoor Olivia steeds minder en zie haar met haar moeder verdwijnen om de hoek. Nu lig ik op een koude straat, gelukkig is het droog. Ik hoop dat Olivia en haar moeder terugkomen en kijk naar ze verdwenen om de hoek. Zo nu en dan komen fietsers langs maar geen een die stopt.
Dan komt er een bakfiets aanrijden met een mevrouw en een jongetje in de bak. Deze stopt en de mevrouw pakt mij op.
Ze bekijkt mij. ‘Jij bent vast van een kindje die je verloren hebt.”
Ik wordt in de bak gedaan bij het jongetje en deze bekijkt mij ook. We rijden weer en denk aan Olivia. Maar dan als we bij de stoplichten staan zie ik opeens Olivia met haar moeder voorbij fietsen. Ze komen terug. Maar ik lig er niet meer en ze weten niet dat ik hier ben! Roepen heeft gezin want menen verstaan geen knuffelbeer taal. We rijden weer en Olivia zal vast heel verdrietig wezen als ze mij niet meer vindt.
We komen aan bij een huis. De moeder tilt haar zoontje en mij op en we lopen naar binnen.
“Nu eerst de beer maar even de was in want we weten niet hoelang deze al op de grond ligt.”
Na haar zoontje in de box te hebben gedaan pakt ze mij weer en we lopen de garage in. Dan wordt ik met wat kledingstukken in de wasmachine gegooid. Een eng moment breekt aan. Water vermengt met zeep komen de trommel binnen en dan worden we in de rondte gedraaid. Dit gaat lang door soms langzaam maar ook snel. Dan eindelijk na een lange tijd stopt de wasmachine. Het duurt lang voordat de moeder komt en mij en de kleding eruit haalt.
Nu hang ik vastgemaakt aan mijn oren aan de waslijn samen met de kleren. Wanneer zal mijn avontuur voorbij zijn en zal ik ooit Mirte, het jongetje of Olivia terug zien?
Ik wacht en wacht tot Olivia terugkomt. Het duurt lang. De moeder van Olivia haar vriendinnetje begint de woonkamer op te ruimen. De deurbel gaat en de moeder van Olivia haar vriendinnetje doet open. Ik hoor een bekende stem, het is de moeder van Olivia. De twee moeders praten met elkaar en dan komt de moeder van Olivia bij mij op de bank zitten.
“Is dit de beer van mijn dochter?” vraagt ze aan de andere moeder.
Deze zegt ja en loopt dan naar buiten om de meiden te roepen.
“Wat lig jij er bloot bij en waar heeft Olivia je kleren nu weer gelaten.” Zegt ze tegen mij.
Olivia en haar vriendin gaan op de bank zitten en vertellen wat ze gedaan hebben en hoe leuk het was.
“Waar zijn Nana haar kleren? Vraagt de moeder aan Olivia.
Deze haalt haar schouders op en haar moeder zucht en legt mij even weg. Dan krijgt ze het zusje van het vriendinnetje van Olivia even in haar armen. Ze heeft nog steeds de rode romper en witte vest aan die ik aanhad.
“Nana kleren!” Roept Olivia, en ze wijst naar het meisje.
De moeder kijkt naar het meisje in haar armen. “Nee, dit zijn niet de kleren van Nana.”
Olivia kijkt een beetje bedroefd en ik wordt in de boodschappen tas gedaan. Na een kop koffie gaan we terug naar huis.
“Mama, Nana weer in mijn jas.” Zegt Olivia tegen haar moeder.
Als Olivia zit wordt ik niet in haar jas gedaan maar wel onder haar riem. Tjonge best koud zo. Opeens trekt Olivia mij onder de riem vandaag en ze wilt mij onder haar jas proppen. Maar dan door een verkeerde beweging van Olivia val ik op de straat. Olivia schreeuwt tegen mama dat ik gevallen ben maar haar moeder fietst door. Ik hoor Olivia steeds minder en zie haar met haar moeder verdwijnen om de hoek. Nu lig ik op een koude straat, gelukkig is het droog. Ik hoop dat Olivia en haar moeder terugkomen en kijk naar ze verdwenen om de hoek. Zo nu en dan komen fietsers langs maar geen een die stopt.
Dan komt er een bakfiets aanrijden met een mevrouw en een jongetje in de bak. Deze stopt en de mevrouw pakt mij op.
Ze bekijkt mij. ‘Jij bent vast van een kindje die je verloren hebt.”
Ik wordt in de bak gedaan bij het jongetje en deze bekijkt mij ook. We rijden weer en denk aan Olivia. Maar dan als we bij de stoplichten staan zie ik opeens Olivia met haar moeder voorbij fietsen. Ze komen terug. Maar ik lig er niet meer en ze weten niet dat ik hier ben! Roepen heeft gezin want menen verstaan geen knuffelbeer taal. We rijden weer en Olivia zal vast heel verdrietig wezen als ze mij niet meer vindt.
We komen aan bij een huis. De moeder tilt haar zoontje en mij op en we lopen naar binnen.
“Nu eerst de beer maar even de was in want we weten niet hoelang deze al op de grond ligt.”
Na haar zoontje in de box te hebben gedaan pakt ze mij weer en we lopen de garage in. Dan wordt ik met wat kledingstukken in de wasmachine gegooid. Een eng moment breekt aan. Water vermengt met zeep komen de trommel binnen en dan worden we in de rondte gedraaid. Dit gaat lang door soms langzaam maar ook snel. Dan eindelijk na een lange tijd stopt de wasmachine. Het duurt lang voordat de moeder komt en mij en de kleding eruit haalt.
Nu hang ik vastgemaakt aan mijn oren aan de waslijn samen met de kleren. Wanneer zal mijn avontuur voorbij zijn en zal ik ooit Mirte, het jongetje of Olivia terug zien?
Nadat ik droog ben wordt ik van de lijn gehaald. Mijn oren zijn slap van het hangen. De moeder brengt mij naar binnen en zet mij op de eetkamer tafel. Ik wacht wat er gaat komen. Dan gaat ze zitten achter een computer en ze tikt wat in. Ze moet wachten en bekijkt mij alvast grondig. Ik wordt voor het beeldscherm gezet en wat vreemd dat ben ik. Ze drukt op een knop en legt dan mij weg. Kan net zien wat ze aan het doen is. Lezen kan ik niet maar zie mijn foto en dat ze er wat onder zet. Deze moeder zoekt vast mijn eigenares.
Ze legt mij weg en gaat dan door op de computer. Haar dochtertje komt de huiskamer binnen.
“Mama, beer.” En ze wijst naar mij.
De moeder schudt nee. “Eerst gaat mama kijken of we de eigenaar van de beer kunnen vinden. Er is vast wel een kindje dat zijn of haar beer kwijt is.”
Het meisje is een beetje verdrietig maar gaat dan spelen met haar speelgoed. De dag verloopt en een nieuwe dag breekt aan. Ik wacht wat er komen gaat want meer kan ik niet doen.
De moeder komt weer thuis nadat ze haar dochter heeft weggebracht. Ze gaat weer achter de computer zitten en tikt wat ik. Ze zit maar te staren naar dat scherm en zullen de ouders van Mirte, het jongetje of Olivia haar bericht gezien hebben. Maar de computer gaat weer uit en dus geen bericht. Ze pakt mij en bekijkt mij nog een keer.
“Je bent wel een mooie beer. Je eigenaar of eigenares is vast heel zuinig op je.” Zegt de moeder tegen mij en ik wordt weer op de eetkamer tafel gezet.
Drie dagen gaan zo voorbij en elke dag kijkt de moeder of mijn eigenaar gemaild heeft. Ze is wel lief en zorgt voor mij. Maar dan eindelijk op de vierde dag is er een bericht. De moeder tikt terug en ik ben benieuwd wie het is.
De volgende dag pakt ze mij op. ”Je eigenares woont zo ver weg dat we je maar moeten opsturen. Deze doos daar pas je mooi in. “ Zegt ze tegen mij.
De doos is even groot als mij. De moeder doet de doos dicht en plakband deze dicht. Ze schrijft er wat op want hoor het boven mij. Het is nu donker. Dan voel ik dat de doos met mij wordt opgepakt. Een deur gaat open en dicht. De moeder is vast aan het fietsen want hoor weggeluiden, een ketting en allerlei auto’s. Het is spannend.
Ze legt mij weg en gaat dan door op de computer. Haar dochtertje komt de huiskamer binnen.
“Mama, beer.” En ze wijst naar mij.
De moeder schudt nee. “Eerst gaat mama kijken of we de eigenaar van de beer kunnen vinden. Er is vast wel een kindje dat zijn of haar beer kwijt is.”
Het meisje is een beetje verdrietig maar gaat dan spelen met haar speelgoed. De dag verloopt en een nieuwe dag breekt aan. Ik wacht wat er komen gaat want meer kan ik niet doen.
De moeder komt weer thuis nadat ze haar dochter heeft weggebracht. Ze gaat weer achter de computer zitten en tikt wat ik. Ze zit maar te staren naar dat scherm en zullen de ouders van Mirte, het jongetje of Olivia haar bericht gezien hebben. Maar de computer gaat weer uit en dus geen bericht. Ze pakt mij en bekijkt mij nog een keer.
“Je bent wel een mooie beer. Je eigenaar of eigenares is vast heel zuinig op je.” Zegt de moeder tegen mij en ik wordt weer op de eetkamer tafel gezet.
Drie dagen gaan zo voorbij en elke dag kijkt de moeder of mijn eigenaar gemaild heeft. Ze is wel lief en zorgt voor mij. Maar dan eindelijk op de vierde dag is er een bericht. De moeder tikt terug en ik ben benieuwd wie het is.
De volgende dag pakt ze mij op. ”Je eigenares woont zo ver weg dat we je maar moeten opsturen. Deze doos daar pas je mooi in. “ Zegt ze tegen mij.
De doos is even groot als mij. De moeder doet de doos dicht en plakband deze dicht. Ze schrijft er wat op want hoor het boven mij. Het is nu donker. Dan voel ik dat de doos met mij wordt opgepakt. Een deur gaat open en dicht. De moeder is vast aan het fietsen want hoor weggeluiden, een ketting en allerlei auto’s. Het is spannend.
De doos beweegt heen en weer. Gelukkig is deze zo klein dat ik niet kan bewegen. Ik ben benieuwd waar ik toe ga. Zal ik weer bij mijn eigen eigenares Mirte komen? Misschien bij dat jongetje van wie ik de naam nog niet weet of bij Olivia. Aan de geluiden kan ik horen hoe ik reis en wat er buiten gebeurd. Maar het blijft spannend!
Dan hoor ik een deurbel. Herken deze niet en ben zeer zenuwachtig. Ik hoor een deur open gaan. Eerst een mannenstem, vast de bezorger. Dan een zachte maar duidelijke vrouwen stem die van een moeder kan zijn. De deur gaat dicht en wordt dan ergens neergelegd. Dan zie ik opeens een schaar verschijnen door het plakband. Niet te diep! De doos gaat open.
Deze mevrouw ken ik niet? Het is niet de moeder van Mirte, het jongetje of Olivia. Ik wordt grondig bekeken.
De mevrouw reukt aan mij. “Je bent al gewassen, dat is mooi.” Ze pakt dan een roze lint. “Een mooie strik zal ik je omdoen.”
Ze pakt daarna een kaartje er schrijft er iets op. Een naam? Ik wordt op een stuk roze papier gelegd, waarmee ze mij inpakt. Ergens word ik in gedaan, vast een tas. De mevrouw staat op en loopt weg. Ze komt weer terug en pakt de tas waar ik in zit. De voordeur gaat open en dicht. Waar gaan we heen, vraag ik mij af? Deze mevrouw is op de fiets want kan dat voelen aan de bewegingen. Het is warm, want de zon schijnt op het papier waar ik in zit.
We stoppen na een lange fietsrit. De mevrouw loopt en al gauw zijn we ergens waar een heleboel mensen zijn. Een lift, deuren, voetstappen en kindergeluiden! Waar zullen we zijn? Ik hoor de mevrouw praten en de dan een geluid van een meisje. Ik kan het niet verstaan. Als ze uitgepraat zijn wordt ik uitgepakt. Het meisje schuurt het papier kapot en kijkt naar mij lieve en zachte ogen. Wie ben je nu weer?
“Dank je wel mama!” Zegt het meisje lief.
Het meisje houdt mij stevig vast en geeft haar moeder een dikken knuffel. Ik wordt op een kastje gezet. Op een plekje waar het meisje mij altijd kan zien. Ze ligt in bed en met draden en slangetjes zit ze vast aan apparatuur. Ik vraag mij af wat ze heeft?
Dagen zit ik op het kastje zonder opgepakt t worden door het meisje. Ze kijkt wel naar mij maar heeft meer interesse in een laptop en telefoon. Het is echt een modern kind. Elke dag weer achter de computer en telefoon, van opstaat tot naar bed gaan Naast mij ligt een boek en tijdschriften. Die verstoffen net als mij. Mijn vraag waarom haar moeder heeft gezegd dat ik van haar dochter ben. Misschien om zo een goedkoop cadeau te hebben voor haar dochter, of is haar dochter ook haar beer kwijt?
De dagen zijn altijd hetzelfde. Op vaste tijden wordt het meisje wakker gemaakt, krijgt ze controle, eet ze en gaat ze weer slapen. Natuurlijk ook met de computer en telefoon! Alleen visite verstoren de tijden. Als er visite is laat ze mij zien en krijg ik een knuffel. Maar als de visite weg is dan wordt ik weer op het kastje gezet. Het meisje gaat dan verder met haar laptop en telefoon. Dit meisje is geen beren liefhebber. Ze ziet mij alleen als een leuk cadeau van haar moeder. Meer niet. Hoe zal haar kamer eruit zien. Vast niet als Mirte en Olivia.
Ik kan merken dat het meisje zo weer naar huis gaat. Elke dag gaat er wel een draad of slangetje weg bij het meisje. Een paar dagen later praat het meisje met een dokter en haar moeder. Ze mag naar huis. Het meisje doet als haar losse spullen in een plastic zak. Ik wordt gepakt en hardhandig in de plastic zak gegooid. Het doet pijn. Er mag meer spullen in de zak, dit meisje is beslist geen beren liefhebber.
Dan hoor ik een deurbel. Herken deze niet en ben zeer zenuwachtig. Ik hoor een deur open gaan. Eerst een mannenstem, vast de bezorger. Dan een zachte maar duidelijke vrouwen stem die van een moeder kan zijn. De deur gaat dicht en wordt dan ergens neergelegd. Dan zie ik opeens een schaar verschijnen door het plakband. Niet te diep! De doos gaat open.
Deze mevrouw ken ik niet? Het is niet de moeder van Mirte, het jongetje of Olivia. Ik wordt grondig bekeken.
De mevrouw reukt aan mij. “Je bent al gewassen, dat is mooi.” Ze pakt dan een roze lint. “Een mooie strik zal ik je omdoen.”
Ze pakt daarna een kaartje er schrijft er iets op. Een naam? Ik wordt op een stuk roze papier gelegd, waarmee ze mij inpakt. Ergens word ik in gedaan, vast een tas. De mevrouw staat op en loopt weg. Ze komt weer terug en pakt de tas waar ik in zit. De voordeur gaat open en dicht. Waar gaan we heen, vraag ik mij af? Deze mevrouw is op de fiets want kan dat voelen aan de bewegingen. Het is warm, want de zon schijnt op het papier waar ik in zit.
We stoppen na een lange fietsrit. De mevrouw loopt en al gauw zijn we ergens waar een heleboel mensen zijn. Een lift, deuren, voetstappen en kindergeluiden! Waar zullen we zijn? Ik hoor de mevrouw praten en de dan een geluid van een meisje. Ik kan het niet verstaan. Als ze uitgepraat zijn wordt ik uitgepakt. Het meisje schuurt het papier kapot en kijkt naar mij lieve en zachte ogen. Wie ben je nu weer?
“Dank je wel mama!” Zegt het meisje lief.
Het meisje houdt mij stevig vast en geeft haar moeder een dikken knuffel. Ik wordt op een kastje gezet. Op een plekje waar het meisje mij altijd kan zien. Ze ligt in bed en met draden en slangetjes zit ze vast aan apparatuur. Ik vraag mij af wat ze heeft?
Dagen zit ik op het kastje zonder opgepakt t worden door het meisje. Ze kijkt wel naar mij maar heeft meer interesse in een laptop en telefoon. Het is echt een modern kind. Elke dag weer achter de computer en telefoon, van opstaat tot naar bed gaan Naast mij ligt een boek en tijdschriften. Die verstoffen net als mij. Mijn vraag waarom haar moeder heeft gezegd dat ik van haar dochter ben. Misschien om zo een goedkoop cadeau te hebben voor haar dochter, of is haar dochter ook haar beer kwijt?
De dagen zijn altijd hetzelfde. Op vaste tijden wordt het meisje wakker gemaakt, krijgt ze controle, eet ze en gaat ze weer slapen. Natuurlijk ook met de computer en telefoon! Alleen visite verstoren de tijden. Als er visite is laat ze mij zien en krijg ik een knuffel. Maar als de visite weg is dan wordt ik weer op het kastje gezet. Het meisje gaat dan verder met haar laptop en telefoon. Dit meisje is geen beren liefhebber. Ze ziet mij alleen als een leuk cadeau van haar moeder. Meer niet. Hoe zal haar kamer eruit zien. Vast niet als Mirte en Olivia.
Ik kan merken dat het meisje zo weer naar huis gaat. Elke dag gaat er wel een draad of slangetje weg bij het meisje. Een paar dagen later praat het meisje met een dokter en haar moeder. Ze mag naar huis. Het meisje doet als haar losse spullen in een plastic zak. Ik wordt gepakt en hardhandig in de plastic zak gegooid. Het doet pijn. Er mag meer spullen in de zak, dit meisje is beslist geen beren liefhebber.
Na een lange reis hoor ik een deur en nog een deur. “Anne, eerst je spullen opruimen en vieze kleren in de was doen!” Hoor ik haar moeder. De zak waar ik in zit beweegt en dan opeens wordt de zak op zijn kop gedaan. Ik val samen met andere spullen eruit. Het meisje zoekt alles uit.
Dan pakt ze mij en kijkt naar me. “Mam, wat ik moet met deze beren vot doen?” Vraagt ze aan haar moeder. Beren vod Denk ik bij me eigen. Haar moeder kijkt naar mij. “Op je kamer zetten misschien.” “Mam, ik ben 10 jaar en ben geen beren liefhebber. Waarom heb je deze vod eigenlijk gekocht voor me?” Het meisje duwt mij in de handen van haar moeder. “Dat is nu niet aardig van je, geef ik je een lief en mooi cadeau!” Zegt haar moeder teleurgesteld. “Als je mij een lief en mooi cadeau wilde geven, waarom dan geen beltegoed of zo!” Zegt Anne afsnauwend tegen haar moeder. De moeder zucht. “Dan geef ik hem wel aan de buren als geboortecadeau” De moeder neemt mij mee en wordt op kast gezet. “Ja dat is een goed idee voor die beren vod. Geef maar aan de buren!” Zegt het meisje weer afsnauwend tegen haar moeder en ze gaat naar boven. “Denk maar niet dat je volgende keer wat krijgt!” Schreeuwt de moeder naar boven.
Later komt Anne weer naar beneden. Ze ploft op de bank neer en doet haar laptop aan. “Wel oordoppen in doen Anne, hoef niet mee te genieten.” Zegt haar moeder. Anne kijkt naar haar moeder en mij en steekt dan haar tong uit.
.
De dagen gaan voorbij, ik wordt stoffig en vies. Naar buren gaan zit er niet in. Als de moeder de huiskamer opruimt ziet ze mij steeds. “Mijn dochter wilde je niet, wat moet ik toch nu met je aan?” Zegt de moeder tegen mij. “Ik maak wel een foto van je en dan op marktplaats of zoiets. Dan verdien ik nog wat aan je! Nu zit je allemaal plek in te nemen.” Nou dat is lekker, eerst jat je mij om een kado te wezen voor je dochter. En nu wordt ik afgedankt
De moeder maakt een foto van mij en zet mij op het internet Net als de vorige moeder. Nu is het wachten waar ik nu weer heen ga. Ondertussen ben ik weg gestopt in een donkere kast. Ik voel me eenzaam en afgedankt. Dit is toch geen beren leven.
Nog meer dag gaan voorbij. Ik kan mij een beetje voorstellen hoe de kast eruit ziet waar ik zit. Spullen die reuken oud en afgesleten liggen om mij heen. Vast een plek waar het gezin oude spullen opbergt. Maar dan gaan de deuren open. Anne kijkt in de kast en ze pakt mij?“Jij kan mij te minste begrijpen” Zegt ze verdrietig tegen mij. Ze neemt mij naar haar kamer. Daar wordt ik afgestoft en samen gaan we op haar bed zitten. Ik kan duidelijk zien dat Anne verdrietig is er lopen tranen over haar wanen. “Mama en papa begrijpen mij niet hoe ik ben en voel. Jij bent te minste iemand die niet zeurt tegen je en zegt wat je moet doen. Met jouw kan ik praten.” Ze houd me stevig vast en doet dan oordopjes in haar oren. Ik vraag me af waar de Anne was die geen beren liefhebber was. En de Anne die zei dat ze te oud was voor beren en mij een beren vod noemde?
Dan pakt ze mij en kijkt naar me. “Mam, wat ik moet met deze beren vot doen?” Vraagt ze aan haar moeder. Beren vod Denk ik bij me eigen. Haar moeder kijkt naar mij. “Op je kamer zetten misschien.” “Mam, ik ben 10 jaar en ben geen beren liefhebber. Waarom heb je deze vod eigenlijk gekocht voor me?” Het meisje duwt mij in de handen van haar moeder. “Dat is nu niet aardig van je, geef ik je een lief en mooi cadeau!” Zegt haar moeder teleurgesteld. “Als je mij een lief en mooi cadeau wilde geven, waarom dan geen beltegoed of zo!” Zegt Anne afsnauwend tegen haar moeder. De moeder zucht. “Dan geef ik hem wel aan de buren als geboortecadeau” De moeder neemt mij mee en wordt op kast gezet. “Ja dat is een goed idee voor die beren vod. Geef maar aan de buren!” Zegt het meisje weer afsnauwend tegen haar moeder en ze gaat naar boven. “Denk maar niet dat je volgende keer wat krijgt!” Schreeuwt de moeder naar boven.
Later komt Anne weer naar beneden. Ze ploft op de bank neer en doet haar laptop aan. “Wel oordoppen in doen Anne, hoef niet mee te genieten.” Zegt haar moeder. Anne kijkt naar haar moeder en mij en steekt dan haar tong uit.
.
De dagen gaan voorbij, ik wordt stoffig en vies. Naar buren gaan zit er niet in. Als de moeder de huiskamer opruimt ziet ze mij steeds. “Mijn dochter wilde je niet, wat moet ik toch nu met je aan?” Zegt de moeder tegen mij. “Ik maak wel een foto van je en dan op marktplaats of zoiets. Dan verdien ik nog wat aan je! Nu zit je allemaal plek in te nemen.” Nou dat is lekker, eerst jat je mij om een kado te wezen voor je dochter. En nu wordt ik afgedankt
De moeder maakt een foto van mij en zet mij op het internet Net als de vorige moeder. Nu is het wachten waar ik nu weer heen ga. Ondertussen ben ik weg gestopt in een donkere kast. Ik voel me eenzaam en afgedankt. Dit is toch geen beren leven.
Nog meer dag gaan voorbij. Ik kan mij een beetje voorstellen hoe de kast eruit ziet waar ik zit. Spullen die reuken oud en afgesleten liggen om mij heen. Vast een plek waar het gezin oude spullen opbergt. Maar dan gaan de deuren open. Anne kijkt in de kast en ze pakt mij?“Jij kan mij te minste begrijpen” Zegt ze verdrietig tegen mij. Ze neemt mij naar haar kamer. Daar wordt ik afgestoft en samen gaan we op haar bed zitten. Ik kan duidelijk zien dat Anne verdrietig is er lopen tranen over haar wanen. “Mama en papa begrijpen mij niet hoe ik ben en voel. Jij bent te minste iemand die niet zeurt tegen je en zegt wat je moet doen. Met jouw kan ik praten.” Ze houd me stevig vast en doet dan oordopjes in haar oren. Ik vraag me af waar de Anne was die geen beren liefhebber was. En de Anne die zei dat ze te oud was voor beren en mij een beren vod noemde?
Op de avond doe ik een schokkende ontdekking als Anne zich omkleed om te gaan slapen. Op haar lichaam zie ik blauwe plekken. Vooral op haar armen en bovenlichaam. Hoe zal ze daar aangekomen zijn? Als ze gaat slapen pakt ze mij en gaat op haar bed zitten. Uit haar kussen haalt ze een rood boekje. “Dit is mijn persoonlijke dagboek beer, waar ik alles in zet aan leuke en minder leuke dingen.” Ze kijkt naar mij. “Beer, ik moet je een naam geven. Je bent zo lief en luisterend. Je bent natuurlijk een speelgoed beer maar je geeft te minste geen commentaar.” Ze pakt een sleutel en doet het rode boekje open. Met een pen schrijft ze er iets in. Kan het niet lezen. Zo nu en dan kijkt ze naar mij met een glimlach. “Anne, ik zie nog licht!' Word er opeens door de moeder geroepen door de deur. “Ga slapen en kom straks bij je kijken.” Anne schrijft nog even door. Ze sluit dan het rode boekje met een slot. “Zie je beer, mijn mama is helemaal niet aardig. Mijn papa ook niet, die slaat alleen maar!” Zegt ze tegen mij. Ze verbergt het rode boekje en word onder haar dekens gestopt. Dan gaat ze zelf liggen waarna het licht uitgaat.
Ik ben een beetje geschrokken en sta versteld wat er nu gebeurd is. Dit is een ander Anne, en ze is best aardig. Als Anne slaapt hoor ik haar moeder de kamer binnen komen. Gelukkig lig ik onder de dekens. “Ik snap je soms niet. Waarom ben jij nu zo?” Hoor ik de moeder zegen. Dan een deur die dichtgaat.
De volgende ochtend maakt het meisje zich klaar om naar school te gaan. “Ik neem mee in mijn schooltas. Als mijn moeder je hier vindt ga je zekers de kliko in.” Zegt ze lief tegen mij. Ik word in haar schooltas gedaan en ook haar rode boekje. Het is donker in de tas maar kan alles horen wat er buiten gebeurd. De dag gaat voorbij en wordt pas uit de tas gehaald als Anne thuis is. “Hallo beer, ik ga je Patrick noemen naar mijn allerliefste opa.” Zegt het meisje als ze op haar bed zit. Ze pakt weer haar rode boekje en schrijft erin. Ze vertelt zachtjes en met mooie woorden hoe haar dag was. Maar dan opeens pakt ze mij en het rode boekje, we worden onder het kussen gestopt. “Anne, ben je al bezig met je huiswerk!” Zegt haar moeder als ik haar hoor de kamer binnenkomen. “Heb jij die beer gezien die je niet wou?” “Nee, die beren vod heb ik niet gezien.” Zegt Anne. “Ik wilde de kast opruimen van alle overbodige rotzooi. Weet zeker dat ik die beer in die kast heb gedaan.” Zegt haar moeder op een toon dat ze weet dat Anne de beer heeft. “En nu je huiswerk doen!.” De deur gaat met een harde klap dicht. Anne pakt mij en het rode boekje en gaat achter haar bureau zitten. “Gelukkig heb ik niet zo veel huiswerk Patrick. Alleen een beetje wiskunde en Nederlandse taal.” Zegt ze lief tegen mij. Anne schrijft nog even in haar rode boek en gaat dan aan haar huiswerk. Ik zit onder haar bureau lamp. Ze kijkt zo nu en dan naar mij met lachend gezicht.
Dan pakt ze mij. “Heb je een eerder eigenaar gehad Patrick?” Ze bekijkt mijn label. “Er staat een roze geschreven M op je label. Van wie zul je je zijn?”
Anne zet ij weer neer en maakt haar huiswerk af. Als ze naar beneden gaat om te eten verbergt ze mijn in haar klerenkast. In de avond voor het slapen schrijft ze weer in haar rode boekje. “Vandaag ontdekte ik dat Patrick een eerder eigenaar heeft gehad. Een meisje met een naam die begint met een M. Wie al dit zijn? Is ze Patrick kwijt geraakt of iets anders. Waarom heeft mama gezegd dat ze je gekocht heeft? Wel leuk om er over te fantaseren en het zal mooi zijn om haar te vinden.” Vertelt Anne wat ze in haar rode boekje zet. “Ik ga je fotograferen en dan op facebook zetten. Je krijgt je eigen pagina. Mijn ouders mogen niets weten anders krijg ik ruzie. Zal je dat leuk vinden Patrick?”
Ik ben een beetje geschrokken en sta versteld wat er nu gebeurd is. Dit is een ander Anne, en ze is best aardig. Als Anne slaapt hoor ik haar moeder de kamer binnen komen. Gelukkig lig ik onder de dekens. “Ik snap je soms niet. Waarom ben jij nu zo?” Hoor ik de moeder zegen. Dan een deur die dichtgaat.
De volgende ochtend maakt het meisje zich klaar om naar school te gaan. “Ik neem mee in mijn schooltas. Als mijn moeder je hier vindt ga je zekers de kliko in.” Zegt ze lief tegen mij. Ik word in haar schooltas gedaan en ook haar rode boekje. Het is donker in de tas maar kan alles horen wat er buiten gebeurd. De dag gaat voorbij en wordt pas uit de tas gehaald als Anne thuis is. “Hallo beer, ik ga je Patrick noemen naar mijn allerliefste opa.” Zegt het meisje als ze op haar bed zit. Ze pakt weer haar rode boekje en schrijft erin. Ze vertelt zachtjes en met mooie woorden hoe haar dag was. Maar dan opeens pakt ze mij en het rode boekje, we worden onder het kussen gestopt. “Anne, ben je al bezig met je huiswerk!” Zegt haar moeder als ik haar hoor de kamer binnenkomen. “Heb jij die beer gezien die je niet wou?” “Nee, die beren vod heb ik niet gezien.” Zegt Anne. “Ik wilde de kast opruimen van alle overbodige rotzooi. Weet zeker dat ik die beer in die kast heb gedaan.” Zegt haar moeder op een toon dat ze weet dat Anne de beer heeft. “En nu je huiswerk doen!.” De deur gaat met een harde klap dicht. Anne pakt mij en het rode boekje en gaat achter haar bureau zitten. “Gelukkig heb ik niet zo veel huiswerk Patrick. Alleen een beetje wiskunde en Nederlandse taal.” Zegt ze lief tegen mij. Anne schrijft nog even in haar rode boek en gaat dan aan haar huiswerk. Ik zit onder haar bureau lamp. Ze kijkt zo nu en dan naar mij met lachend gezicht.
Dan pakt ze mij. “Heb je een eerder eigenaar gehad Patrick?” Ze bekijkt mijn label. “Er staat een roze geschreven M op je label. Van wie zul je je zijn?”
Anne zet ij weer neer en maakt haar huiswerk af. Als ze naar beneden gaat om te eten verbergt ze mijn in haar klerenkast. In de avond voor het slapen schrijft ze weer in haar rode boekje. “Vandaag ontdekte ik dat Patrick een eerder eigenaar heeft gehad. Een meisje met een naam die begint met een M. Wie al dit zijn? Is ze Patrick kwijt geraakt of iets anders. Waarom heeft mama gezegd dat ze je gekocht heeft? Wel leuk om er over te fantaseren en het zal mooi zijn om haar te vinden.” Vertelt Anne wat ze in haar rode boekje zet. “Ik ga je fotograferen en dan op facebook zetten. Je krijgt je eigen pagina. Mijn ouders mogen niets weten anders krijg ik ruzie. Zal je dat leuk vinden Patrick?”
Natuurlijk zal ik dat leuk vinden. Die m staat voor Mirte, mijn echte eigenares. Wat zal het zijn dat Anne haar vindt. Anne zet mij voor een camera en maakt een foto van mij. “Wat zal ik er eens bijzetten Patrick?” Zegt Anne tegen mij. “Drie dagen geleden kwam ik een beer tegen. Ik dacht een gewone beer zonder verleden en naam. Gekocht door mijn moeder als cadeau toen ik in het ziekenhuis lag. Maar thuis zag ik mysterieus roze m op de label. Niet geprint of genaaid, maar een geschreven m. De beer kan niet gekocht zijn en moet een eigenaar hebben.” Dan is Anne even stil. “Een nieuwe stukje met, wie kent deze beer zet ik er ook.” Dan pakt Anne mij en wordt in haar klerenkast gedaan samen met haar rode boekje. De kastdeur gaat dicht en hoor haar dan naar bed gaan.
De volgende dag is het zaterdag. Anne haalt mij uit de kast samen met het rode boekje waar alles in schrijft wat ze denkt en wat ze doet. “Goedemorgen Patrick, heb je lekker geslapen. Zullen we gaan kijken of we reacties hebben.” Zegt ze tegen mij. Ze doet de computer aan en klinkt een paar keer tot ze op mijn pagina is. “Veel likes maar geen echter reactie Patrick, we zullen moeten wachten. Een roze m dus je bent van een meisje. Maar hou oud zal ze zijn en waar woont ze?” “Anne ben je wakker!” Wordt er opeens geschreeuwd vanuit de ouder slaapkamer.”Doe nu heel snel die computer uit anders ben je hem kwijt. Ga je bed in en slapen, het is veel te vroeg!” Anne doet geschrokken de computer uit en gaat dan liggen in haar bed met mij en haar rode boekje. “We gaan vanmiddag naar een vriendin van mij. Ze wilt wel helpen want ze is mijn beste vriendin Patrick. Met haar en haar ouders kan ik goed praten over mijn ouders.” Zegt Anne fluisterend. Ze doet het leeslampje uit wat bij haar bed staat en probeert dan verder te slapen. Als het licht is en Anne beneden geluiden hoort staat ze op. Ze pakt mij en wordt weer in haar klerenkast gedaan met het rode boekje. Ik zie nog dat ze zich aankleed voordat ze de klerenkast deur dicht doet. Even is het stil als Anne naar beneden loopt.
“Die computer gaat vandaag naar beneden, want je zit er te veel achter. En ik wil zien wat je erop doet, want volgend mij doe je dingen die niet kunnen!” Hoor ik de moeder van Anne zegen door de houten vloer. “Nee, mijn computer en mag zelf bepalen wat ik ermee doe!” Schreeuwt Anne achteraan. Dan hoor ik beneden een deur opengaan en zware voetstappen komen de trap op.
“Papa nee, ik zal niet meer zo veel achter de computer zitten en jullie alles laten zien!” Schreeuwt Anne met een huilende stem.
Ik hoor de slaapkamer deur opengaan en de zware voetstappen komen de slaapkamer binnen. Dan veel lawaai van vallende spullen en het lijkt wel of een olifant door de slaapkamer gaat. “Papa nee!” Schreeuwt Anne weer nadat ze naar boven was gerend. Maar aan de geluiden te horen gaat haar vader door.
“Je hebt het naar gemaakt jonge dame, nu de laptop loslaten of anders!” Schreeuwt haar vader boos. Dan hoor ik een harde klap van een de laptop die op de grond valt. Dan geluiden van een hand die tegen een lichaam slaat.
“Au, au!” Schreeuwt Anne. "Papa nee niet meer slaan het doet zeer."
"En nu luister je, de rest van de dag heb je huisarrest en ga je gaat nergens naar toe!" Schreeuwt haar vader.
Anne huilt. "Nee, ik ga vanmiddag naar mijn vriendin!" Schreeuwt ze.
"Luister je niet, huisarrest!" Schreeuwt haar vader waarna nog meer klappen volgen.
Haar vader loopt de kamer uit en deur wordt hard dicht geslapen. Anne hoor ik huilen en huilen.
De deur van de klerenkast gaat open en Anne pakt mij en haar rode boekje.
"Kom Patrick, we gaan naar mijn vriendin en dan je eigenares zoeken."Zegt Anne met tranen die rollen over haar wangen.
Maar Anne had toch huisarrest, hoe komt ze bij haar vriendin dan. Ik zie Anne sportschoenen aantrekken en daarna een warme trui en vest. Ze doet het rode boekje in een rugzak en doet deze op haar rug. Ik ga onder haar vest. Een warm en veilig gevoel krijg ik.
"Nu moeten we alleen nog een stuk naar beneden klimmen Patrick, gelukkig doe ik het wel vaker. Eerst mijn slaapkamer deur blokkeren." Zegt Anne die haar tranen wegveegt.
Ze doet een stoel onder de deurklink zodat deze niet meer open kan. Dan loopt ze een slaapkamer raam die Anne opendoet. Ze gaat toch niet zo naar beneden. Met een zwaai hangt Anne aan een regenpijp. Deze kraakt onder haar gewicht maar houd het wel. Eenmaal op de grond zit in Anne in een dicht begroeide groenstrook naast haar huis. Ze kijkt om zich heen en doet de rits van haar vest wat dichter. Nu kan ik niets meer zien en moet weer afgaan op geluid. Ik hoor Anne rustig maar snel weglopen.
De volgende dag is het zaterdag. Anne haalt mij uit de kast samen met het rode boekje waar alles in schrijft wat ze denkt en wat ze doet. “Goedemorgen Patrick, heb je lekker geslapen. Zullen we gaan kijken of we reacties hebben.” Zegt ze tegen mij. Ze doet de computer aan en klinkt een paar keer tot ze op mijn pagina is. “Veel likes maar geen echter reactie Patrick, we zullen moeten wachten. Een roze m dus je bent van een meisje. Maar hou oud zal ze zijn en waar woont ze?” “Anne ben je wakker!” Wordt er opeens geschreeuwd vanuit de ouder slaapkamer.”Doe nu heel snel die computer uit anders ben je hem kwijt. Ga je bed in en slapen, het is veel te vroeg!” Anne doet geschrokken de computer uit en gaat dan liggen in haar bed met mij en haar rode boekje. “We gaan vanmiddag naar een vriendin van mij. Ze wilt wel helpen want ze is mijn beste vriendin Patrick. Met haar en haar ouders kan ik goed praten over mijn ouders.” Zegt Anne fluisterend. Ze doet het leeslampje uit wat bij haar bed staat en probeert dan verder te slapen. Als het licht is en Anne beneden geluiden hoort staat ze op. Ze pakt mij en wordt weer in haar klerenkast gedaan met het rode boekje. Ik zie nog dat ze zich aankleed voordat ze de klerenkast deur dicht doet. Even is het stil als Anne naar beneden loopt.
“Die computer gaat vandaag naar beneden, want je zit er te veel achter. En ik wil zien wat je erop doet, want volgend mij doe je dingen die niet kunnen!” Hoor ik de moeder van Anne zegen door de houten vloer. “Nee, mijn computer en mag zelf bepalen wat ik ermee doe!” Schreeuwt Anne achteraan. Dan hoor ik beneden een deur opengaan en zware voetstappen komen de trap op.
“Papa nee, ik zal niet meer zo veel achter de computer zitten en jullie alles laten zien!” Schreeuwt Anne met een huilende stem.
Ik hoor de slaapkamer deur opengaan en de zware voetstappen komen de slaapkamer binnen. Dan veel lawaai van vallende spullen en het lijkt wel of een olifant door de slaapkamer gaat. “Papa nee!” Schreeuwt Anne weer nadat ze naar boven was gerend. Maar aan de geluiden te horen gaat haar vader door.
“Je hebt het naar gemaakt jonge dame, nu de laptop loslaten of anders!” Schreeuwt haar vader boos. Dan hoor ik een harde klap van een de laptop die op de grond valt. Dan geluiden van een hand die tegen een lichaam slaat.
“Au, au!” Schreeuwt Anne. "Papa nee niet meer slaan het doet zeer."
"En nu luister je, de rest van de dag heb je huisarrest en ga je gaat nergens naar toe!" Schreeuwt haar vader.
Anne huilt. "Nee, ik ga vanmiddag naar mijn vriendin!" Schreeuwt ze.
"Luister je niet, huisarrest!" Schreeuwt haar vader waarna nog meer klappen volgen.
Haar vader loopt de kamer uit en deur wordt hard dicht geslapen. Anne hoor ik huilen en huilen.
De deur van de klerenkast gaat open en Anne pakt mij en haar rode boekje.
"Kom Patrick, we gaan naar mijn vriendin en dan je eigenares zoeken."Zegt Anne met tranen die rollen over haar wangen.
Maar Anne had toch huisarrest, hoe komt ze bij haar vriendin dan. Ik zie Anne sportschoenen aantrekken en daarna een warme trui en vest. Ze doet het rode boekje in een rugzak en doet deze op haar rug. Ik ga onder haar vest. Een warm en veilig gevoel krijg ik.
"Nu moeten we alleen nog een stuk naar beneden klimmen Patrick, gelukkig doe ik het wel vaker. Eerst mijn slaapkamer deur blokkeren." Zegt Anne die haar tranen wegveegt.
Ze doet een stoel onder de deurklink zodat deze niet meer open kan. Dan loopt ze een slaapkamer raam die Anne opendoet. Ze gaat toch niet zo naar beneden. Met een zwaai hangt Anne aan een regenpijp. Deze kraakt onder haar gewicht maar houd het wel. Eenmaal op de grond zit in Anne in een dicht begroeide groenstrook naast haar huis. Ze kijkt om zich heen en doet de rits van haar vest wat dichter. Nu kan ik niets meer zien en moet weer afgaan op geluid. Ik hoor Anne rustig maar snel weglopen.
Anne loopt al een tijdje maar dan hoor ik een deurbel en dan een deur die open gaat.
“Hallo Anne.” Hoor ik een meisjesstem.
Anne loopt weer en dan gaat haar vest open. Ik word eruit gehaald en zie dat Anne haar vest ophangt in de gang. Ze loopt door naar een woonkamer.
Ze kijkt rond. “Zijn je ouders er niet Marlies.”
“Nee, die zijn de stad in. Waarom vraag je dat en waarom heb je die beer meegenomen?” Zegt Marlies.
“Kunnen we niet boven zitten, ik ben namelijk weggelopen van huis. Mijn vader was weer bezig!” Zegt Anne met een verdrietige stem.
Beide meiden lopen naar boven en Anne krijgt een glas water.
“Je mag mij alles vertellen dat weet je Anne, maar ik moet het tegen mijn ouders vertellen.” Zegt Marlies meelevend.
Anne doet haar verhaal over mij en dat haar vader weer haar had geslagen. Ze laat de blauwe plekken zien.
“Best vreemd dat je opzoek bent naar eigenares van die beer. Je bent soms een vreemde Anne. Wel een lieverdje is Patrick. Mag ik hem vasthouden, eventjes maar ik zal niets doen.” Vraagt Marlies.
Anne geeft mij aan haar vriendin. “Mag ik op jouw computer om te kijken of iemand gereageerd hebt de facebook pagina van Patrick?”
Dat mag van Marlies en Anne gaat achter de laptop zitten.
“Het klopt wat je zegt, een roze m op de label. Hoeveel namen zullen er wel niet zijn die beginnen met een m, vast wel een meisje.” Zegt Marlies die mij verder onderzoekt.
Anne is snel op de pagina die ze aangemaakt heeft voor mij.
“Heb al 197 Likes en een bericht!” Zegt Anne dol gelukkig en ze klikt op het bericht. “Nee vals alarm.”
Maar dan opeens klinkt de deurbel.
“Ik kijk via de slaapkamer raam wie het is.” Zegt Marlies. Bij het raam aangekomen doet ze deze open.”Goedemiddag, hier boven. Mijn ouders zijn er niet en mag voor niemand open doen.”
“Je weet toch wel wie ik ben, de vader van Anne. Is mijn dochter bij jou Ze vertelde mij dat ze naar jouw zal gaan.”
Marlies kijkt naar Anne die stokstijf en stil op haar stoel zit en nee knikt. “ Nee ze is hier niet!”
“Luister eens jonge dame, al jij staat te liegen dan kom ik er heel snel achter. Nou doe de deur open en snel een beetje.” Schreeuwt de vader boos naar boven.
“Ik mag van mijn ouders voor niemand open doen, al bent u de vader van Anne!” Zegt Marlies streng en ze klinkt als haar moeder.
Daarna doet ze het raam dicht en gaat dan naar Anne die ze omhelst.
“Hier ben je veilig Anne en je beer ook.” Zegt Marlies terwijl ze Anne nog vasthoud.
Weer gaat de deurbel en nog een keer!
Marlies pakt haar mobiele telefoon. “Papa, Anne haar vader staat voor de deur en hij gaat niet weg. Anne is hier omdat ze is weggelopen!”
Haar vader kent het verhaal van Anne en zegt dat hem zekers niet moet binnen laten. Hij zal de politie bellen en ook met spoed met Marlies haar moeder naar huis komen.
De vader wordt bozer en bozer. “Doe heel snel open, Anne is wel hier want zie haar vest hangen in de gang!”
De meiden zijn intussen naar de achterkamer gegaan.
“ Hier blijven Anne ik ga de voordeur extra op de grendel zetten!” Zegt Marlies dapper.
Anne trilt al een rietje en huilt. Ze houd mij stevig vast en dat geeft haar enig troost. Marlies rent naar beneden en dan het geluid van een ruit die kapot wordt gegooid!
“Marlies!” Schreeuwt Anne.
“Hallo Anne.” Hoor ik een meisjesstem.
Anne loopt weer en dan gaat haar vest open. Ik word eruit gehaald en zie dat Anne haar vest ophangt in de gang. Ze loopt door naar een woonkamer.
Ze kijkt rond. “Zijn je ouders er niet Marlies.”
“Nee, die zijn de stad in. Waarom vraag je dat en waarom heb je die beer meegenomen?” Zegt Marlies.
“Kunnen we niet boven zitten, ik ben namelijk weggelopen van huis. Mijn vader was weer bezig!” Zegt Anne met een verdrietige stem.
Beide meiden lopen naar boven en Anne krijgt een glas water.
“Je mag mij alles vertellen dat weet je Anne, maar ik moet het tegen mijn ouders vertellen.” Zegt Marlies meelevend.
Anne doet haar verhaal over mij en dat haar vader weer haar had geslagen. Ze laat de blauwe plekken zien.
“Best vreemd dat je opzoek bent naar eigenares van die beer. Je bent soms een vreemde Anne. Wel een lieverdje is Patrick. Mag ik hem vasthouden, eventjes maar ik zal niets doen.” Vraagt Marlies.
Anne geeft mij aan haar vriendin. “Mag ik op jouw computer om te kijken of iemand gereageerd hebt de facebook pagina van Patrick?”
Dat mag van Marlies en Anne gaat achter de laptop zitten.
“Het klopt wat je zegt, een roze m op de label. Hoeveel namen zullen er wel niet zijn die beginnen met een m, vast wel een meisje.” Zegt Marlies die mij verder onderzoekt.
Anne is snel op de pagina die ze aangemaakt heeft voor mij.
“Heb al 197 Likes en een bericht!” Zegt Anne dol gelukkig en ze klikt op het bericht. “Nee vals alarm.”
Maar dan opeens klinkt de deurbel.
“Ik kijk via de slaapkamer raam wie het is.” Zegt Marlies. Bij het raam aangekomen doet ze deze open.”Goedemiddag, hier boven. Mijn ouders zijn er niet en mag voor niemand open doen.”
“Je weet toch wel wie ik ben, de vader van Anne. Is mijn dochter bij jou Ze vertelde mij dat ze naar jouw zal gaan.”
Marlies kijkt naar Anne die stokstijf en stil op haar stoel zit en nee knikt. “ Nee ze is hier niet!”
“Luister eens jonge dame, al jij staat te liegen dan kom ik er heel snel achter. Nou doe de deur open en snel een beetje.” Schreeuwt de vader boos naar boven.
“Ik mag van mijn ouders voor niemand open doen, al bent u de vader van Anne!” Zegt Marlies streng en ze klinkt als haar moeder.
Daarna doet ze het raam dicht en gaat dan naar Anne die ze omhelst.
“Hier ben je veilig Anne en je beer ook.” Zegt Marlies terwijl ze Anne nog vasthoud.
Weer gaat de deurbel en nog een keer!
Marlies pakt haar mobiele telefoon. “Papa, Anne haar vader staat voor de deur en hij gaat niet weg. Anne is hier omdat ze is weggelopen!”
Haar vader kent het verhaal van Anne en zegt dat hem zekers niet moet binnen laten. Hij zal de politie bellen en ook met spoed met Marlies haar moeder naar huis komen.
De vader wordt bozer en bozer. “Doe heel snel open, Anne is wel hier want zie haar vest hangen in de gang!”
De meiden zijn intussen naar de achterkamer gegaan.
“ Hier blijven Anne ik ga de voordeur extra op de grendel zetten!” Zegt Marlies dapper.
Anne trilt al een rietje en huilt. Ze houd mij stevig vast en dat geeft haar enig troost. Marlies rent naar beneden en dan het geluid van een ruit die kapot wordt gegooid!
“Marlies!” Schreeuwt Anne.
“Marlies!” Schreeuwt Anne nog een keer.
Anne hoort beneden geluid van glas en dingen die kapot gaat, geschreeuw en vechtende mensen. Ze blijft in een gekropen zitten in een hoekje en mij houd ze stevig vast.
“Alles komt goed Patrick.” Zegt Ann tegen mij met een verdrietige en bange stem.
De geluiden houden aan en dan hoort ze een politieauto met loeiende sirene, die remt hard af.
“Politie, op de grond nu!” Klinkt er hard.
De geluiden worden zachter en Anne vraagt zich af waar Marlies is. Mijn vader kan dood vallen. Dan klinken er voetstappen op de trap, Anne wordt banger en kruipt nog meer in elkaar. Ik wordt bijna dood geknepen. De kamerdeur gaat open en een man komt binnenlopen.
“Anne, het is goed en het is over.” Zegt de man vriendelijk en zachtjes.
Ze staat en geeft hem een stevige knuffel. Het is de vader van Marlies, die een hoofdwond heeft waar bloed uitkomt.
“Met Marlies is alles goed, ze zit naar beneden op je te wachten. Je vader gaat mee naar het politbureau en heb met de politie afgesproken dat je een tijdje bij ons komt.” Zegt de vader geruststellen.
We lopen naar beneden, in de gang is het zooitje. De voordeur raam ligt is kapot, meubels zijn omgegooid en jassen liggen op de grond. In de woonkamer zit Marlies op de bank. Anne gaat naast haar zitten met mij en ze geven elkaar een stevige knuffel. Na deze dag blijft Anne slapen bij Marlies, ze hoeft niet meer naar huis. Volgens de vader van Marlies zijn haar ouders opgepakt wegens kindermishandeling en is ze uit huis geplaatst. Hopelijk kom blijf ik bij Malies wonen, samen met jouw Patrick. Ze kijkt mij aan. We zullen ook jouw eigenares vinden zodat jij weer naar huis kan. De komende dagen gaat Anne gewoon naar school samen met haar vriendin Marlies. Ze slaapt ook bij haar en wegens dat ze niet naar huis oude huis mag gebruikt ze zo lang haar kleren. Een fijne tijd breekt aan voor Anne en ook wel voor mij.
Anne hoort beneden geluid van glas en dingen die kapot gaat, geschreeuw en vechtende mensen. Ze blijft in een gekropen zitten in een hoekje en mij houd ze stevig vast.
“Alles komt goed Patrick.” Zegt Ann tegen mij met een verdrietige en bange stem.
De geluiden houden aan en dan hoort ze een politieauto met loeiende sirene, die remt hard af.
“Politie, op de grond nu!” Klinkt er hard.
De geluiden worden zachter en Anne vraagt zich af waar Marlies is. Mijn vader kan dood vallen. Dan klinken er voetstappen op de trap, Anne wordt banger en kruipt nog meer in elkaar. Ik wordt bijna dood geknepen. De kamerdeur gaat open en een man komt binnenlopen.
“Anne, het is goed en het is over.” Zegt de man vriendelijk en zachtjes.
Ze staat en geeft hem een stevige knuffel. Het is de vader van Marlies, die een hoofdwond heeft waar bloed uitkomt.
“Met Marlies is alles goed, ze zit naar beneden op je te wachten. Je vader gaat mee naar het politbureau en heb met de politie afgesproken dat je een tijdje bij ons komt.” Zegt de vader geruststellen.
We lopen naar beneden, in de gang is het zooitje. De voordeur raam ligt is kapot, meubels zijn omgegooid en jassen liggen op de grond. In de woonkamer zit Marlies op de bank. Anne gaat naast haar zitten met mij en ze geven elkaar een stevige knuffel. Na deze dag blijft Anne slapen bij Marlies, ze hoeft niet meer naar huis. Volgens de vader van Marlies zijn haar ouders opgepakt wegens kindermishandeling en is ze uit huis geplaatst. Hopelijk kom blijf ik bij Malies wonen, samen met jouw Patrick. Ze kijkt mij aan. We zullen ook jouw eigenares vinden zodat jij weer naar huis kan. De komende dagen gaat Anne gewoon naar school samen met haar vriendin Marlies. Ze slaapt ook bij haar en wegens dat ze niet naar huis oude huis mag gebruikt ze zo lang haar kleren. Een fijne tijd breekt aan voor Anne en ook wel voor mij.
Laatst gewijzigd door nurias op 06 sep 2013 13:10, 1 keer totaal gewijzigd.
Drie dagen later is het officieel, Marlies haar ouders hebben Anne geadopteerd en haar in huis genomen. Haar ouders hebben een taakstraf gekregen en ze mogen geen contact opnemen met Anne in allerlei vormen. Blijkbaar was er wel meer aan de hand en was het al een tijdje bezig. Anne had wel familie maar geen een wou haar in huis hebben. Ze sliep samen met Marlies op een kamer, meer plek was er niet in huis.
“Tjonge, wat veel likes heeft je beren bericht Anne!” Zegt Marlies verbaasd als ze het bericht van Anne leest op mijn pagina.
“213 likes en 81 berichten, dat wordt lezen Marlies. Help je mij mee?” Vraagt de ook verbaasde Anne.
“Ja natuurlijk zus.” Zegt Anne lachend.
De meiden lachen nu beide en ze lezen de berichten door, Anne op een laptop en Marlies op een tablet.
“Deze is wel goed Anne!” Zegt Marlies.
Anne bekijkt het goed en leest het bericht, “mijn nichtje Mirte is haar beer al een tijd kwijt en beschrijving die je geeft klopt met haar beer. Heb de foto doorgestuurd naar haar ouders, als ik bericht terug dan laat ik het weten.” Dan kijkt ze naar mij, “nou Patrick misschien is dat meisje wel je eigenaar.”
Ja Mirte is mijn eigenaar! Ik kan niet wachten op het bericht van haar ouders.
De volgende dag ga ik mee met Anne naar haar school, in haar schooltas. De dag verloopt zoals altijd en vraag mij nog steeds waarom ze mij telkens meeneemt. Aan het einde van de dag hoor ik dat ze haar fiets pakt en samen met Marlies gaat lopen. Er mag niet gefietst worden op het schoolplein dus dat klopt wel.
“Anne, hier komen!” Klinkt erop eens.
Ik kan voelen dat er Anne wordt getrokken en dat ze zich verzet tegen deze persoon. Zittend in haar rugzak wordt ik door elkaar gehusseld samen met boeken en schrijfgerei. Het klinkt als haar vader aan zijn stem te horen, die stem ben ik echt niet vergeten. Er wordt gevochten, fietsen vallen op grond en hoor Anne en Marlies gillen om hulp. Maar dan hoor ik Anne opeens niet meer en een tweede stem die ik niet kan thuisbrengen. Dan hoor ik Marlies ook niet meer en voel dan dat Anne beweegt. Ze komt neer op iets zacht en een autodeur wordt hard dicht gegooid. Dan nog twee autodeuren die dicht worden gegooid. De auto rijd met gierende banden weg, er komen scherpe bochten aan en de auto gaat steeds harder rijden. Ik hoor Anne kreunen maar ze komt niet in beweging.
“Heb Anne, kom naar de afgesproken plek!” Hoor ik haar vader zegen.
Hij heeft haar ontvoerd en ben bezorgt om Anne, maar ik denk ook aan Marlies. De auto draait rechtsaf en gaat nog harder rijden. Achter, links en rechts van mij hoor ik auto's en vrachtwagens, we zitten op een snelweg maar weer heen! Het duurt een tijdje maar dan slaat de auto af, de geluiden van auto's en vrachtwagens neemt af. Dan een bocht naar links, naar rechts en een recht stuk weg. Het is hier stil en je hoort alleen de motor en banden van de auto op het asfalt. Dan komt er een scherpe bocht naar rechts en de auto komt tot stilstand op zand ondergrond. Twee autodeuren gaan open en dan een derde, ik voel dat Anne uit de auto wordt getild.
“Snel de rugzak af en dan scheren we dit varkentje kaal!” Hoor de onbekende stem zeggen.
De rugzak waar ik in zit wordt op de grond gegooid. Het geluid van een trimmer hoor ik heen en weer gaan. Zijn ze Anne nu aan het kaal scheren!
“Dat is kaal genoeg, nu haar kleren omwisselen en haar oude kleren verbranden.” Hoor ik de vader van Anne zegen.
Ik hoor allerlei geluiden dat ze Anne aan het uitkleden zijn en dat ze weer aangekleed wordt. Dan een auto die stopt, een autodeur gaat open en nog een deur.
“Breng Anne de afgesproken plek, als je aangehouden wordt is ze je neefje!” Zegt de onbekende stem.
De rugzak wordt opgepakt en open gemaakt, de onbekende man haalt mij eruit. “Een beer, hier neem deze ook mee dan lijkt ze wat jonger.”
Ik word bij Anne op de achterbank gezet van een vreemde auto. Ik kijk haar aan, ze lijkt te slapen zoals ze zit met haar hoofd tegen het raam aan maar volgens mij is ze bewusteloos. Ze heeft andere kleren dan dat vanochtend aanhad. Een blauwe spijkerbroek en een grijs met gele jongens jas. Vanochtend had ze een drie kwarts spijkerbroek aan en een donkerpaarse jas. De capuchon van de jas zit over Anne haar hoofd zodat haar gezicht niet helemaal te zien is. Als ik naar voren kijk zie ik een via de achteruit kijk spiegel de grijze oude onbekende man. Ze hebben Anne ontvoerd, gelukkig ben ik bij haar en niet verbrand.
“Tjonge, wat veel likes heeft je beren bericht Anne!” Zegt Marlies verbaasd als ze het bericht van Anne leest op mijn pagina.
“213 likes en 81 berichten, dat wordt lezen Marlies. Help je mij mee?” Vraagt de ook verbaasde Anne.
“Ja natuurlijk zus.” Zegt Anne lachend.
De meiden lachen nu beide en ze lezen de berichten door, Anne op een laptop en Marlies op een tablet.
“Deze is wel goed Anne!” Zegt Marlies.
Anne bekijkt het goed en leest het bericht, “mijn nichtje Mirte is haar beer al een tijd kwijt en beschrijving die je geeft klopt met haar beer. Heb de foto doorgestuurd naar haar ouders, als ik bericht terug dan laat ik het weten.” Dan kijkt ze naar mij, “nou Patrick misschien is dat meisje wel je eigenaar.”
Ja Mirte is mijn eigenaar! Ik kan niet wachten op het bericht van haar ouders.
De volgende dag ga ik mee met Anne naar haar school, in haar schooltas. De dag verloopt zoals altijd en vraag mij nog steeds waarom ze mij telkens meeneemt. Aan het einde van de dag hoor ik dat ze haar fiets pakt en samen met Marlies gaat lopen. Er mag niet gefietst worden op het schoolplein dus dat klopt wel.
“Anne, hier komen!” Klinkt erop eens.
Ik kan voelen dat er Anne wordt getrokken en dat ze zich verzet tegen deze persoon. Zittend in haar rugzak wordt ik door elkaar gehusseld samen met boeken en schrijfgerei. Het klinkt als haar vader aan zijn stem te horen, die stem ben ik echt niet vergeten. Er wordt gevochten, fietsen vallen op grond en hoor Anne en Marlies gillen om hulp. Maar dan hoor ik Anne opeens niet meer en een tweede stem die ik niet kan thuisbrengen. Dan hoor ik Marlies ook niet meer en voel dan dat Anne beweegt. Ze komt neer op iets zacht en een autodeur wordt hard dicht gegooid. Dan nog twee autodeuren die dicht worden gegooid. De auto rijd met gierende banden weg, er komen scherpe bochten aan en de auto gaat steeds harder rijden. Ik hoor Anne kreunen maar ze komt niet in beweging.
“Heb Anne, kom naar de afgesproken plek!” Hoor ik haar vader zegen.
Hij heeft haar ontvoerd en ben bezorgt om Anne, maar ik denk ook aan Marlies. De auto draait rechtsaf en gaat nog harder rijden. Achter, links en rechts van mij hoor ik auto's en vrachtwagens, we zitten op een snelweg maar weer heen! Het duurt een tijdje maar dan slaat de auto af, de geluiden van auto's en vrachtwagens neemt af. Dan een bocht naar links, naar rechts en een recht stuk weg. Het is hier stil en je hoort alleen de motor en banden van de auto op het asfalt. Dan komt er een scherpe bocht naar rechts en de auto komt tot stilstand op zand ondergrond. Twee autodeuren gaan open en dan een derde, ik voel dat Anne uit de auto wordt getild.
“Snel de rugzak af en dan scheren we dit varkentje kaal!” Hoor de onbekende stem zeggen.
De rugzak waar ik in zit wordt op de grond gegooid. Het geluid van een trimmer hoor ik heen en weer gaan. Zijn ze Anne nu aan het kaal scheren!
“Dat is kaal genoeg, nu haar kleren omwisselen en haar oude kleren verbranden.” Hoor ik de vader van Anne zegen.
Ik hoor allerlei geluiden dat ze Anne aan het uitkleden zijn en dat ze weer aangekleed wordt. Dan een auto die stopt, een autodeur gaat open en nog een deur.
“Breng Anne de afgesproken plek, als je aangehouden wordt is ze je neefje!” Zegt de onbekende stem.
De rugzak wordt opgepakt en open gemaakt, de onbekende man haalt mij eruit. “Een beer, hier neem deze ook mee dan lijkt ze wat jonger.”
Ik word bij Anne op de achterbank gezet van een vreemde auto. Ik kijk haar aan, ze lijkt te slapen zoals ze zit met haar hoofd tegen het raam aan maar volgens mij is ze bewusteloos. Ze heeft andere kleren dan dat vanochtend aanhad. Een blauwe spijkerbroek en een grijs met gele jongens jas. Vanochtend had ze een drie kwarts spijkerbroek aan en een donkerpaarse jas. De capuchon van de jas zit over Anne haar hoofd zodat haar gezicht niet helemaal te zien is. Als ik naar voren kijk zie ik een via de achteruit kijk spiegel de grijze oude onbekende man. Ze hebben Anne ontvoerd, gelukkig ben ik bij haar en niet verbrand.
Laatst gewijzigd door nurias op 16 sep 2013 10:04, 2 keer totaal gewijzigd.
We rijden over de snelweg, te zien en horen aan de vele auto's en vrachtwagens. Ik vraag mij af of iemand Anne ziet en denkt dat er niets klopt. Dan een afrit en na een korte stop bij een stoplicht slaan we linksaf naar een rustige weg. Anne kreunt zo nu en dan maar lijkt niet wakker te worden. Bij een kleine bakstenen huis met witte ramen rijden we de oprit op, een vreemde oude mevrouw staat te wachten.
“Is dat haar, dacht dat ze veel kleiner was!” Zegt ze met een verkouden stem.
Anne wordt opgetild als of ze een kindje van een jaar is door de oude man. Ik word ook opgepakt en meegenomen, samen met een tas.
“Waar moet ze heen,” zegt een de oude man, “en de beer en tas?”
De mevrouw steekt een sigaret op, “alles naar de voorste kamer.”
Eenmaal boven wordt Anne op een bed gelegd en zelf bij het voeteneind. De mevrouw volgt en die begint Anne uit te kleden en daarna aan te kleden met een pyjama.
“Wat hebben jullie gedaan met het haar,” ze kijkt streng de oude man, “ik zei toch helemaal kaal!'
Ze bindt handen vast en voeten vast van Anne, en een stuk plakband over haar mond. Waar ben ik in terecht gekomen! Ze word toegedekt met een dunne gele deken met bruine en zwarte streepjes vlakken erop. Dan gaat iedereen weg, Anne ligt nog bewegingsloos op het bed.
De kamer is niet groot, het eenpersoonsbed past er net in. Het heeft kale witte muren, een raam waar een dicht donker groen gordijn voor hangt en de vloeren zijn kale planken hout. Ik vraag mij waar Anne haar vader is en wie die oude mensen zijn. Opeens begint Anne te bewegen, ze kijkt rond en ziet mij. Ze probeert mij te pakken maar door het plakband en deken die goed is ingestopt kan ze het niet, ik zie tranen in haar ogen!
Ze probeert wat zegen maar weet niet wat, ik zie haar weer rond kijken en op te staan. Maar de deken zit te stevig ingestopt onder het matras. Dan ligt ze weer stil, ik hoor haar huilen.
Het duurt lang maar dan gaat de deur open, Anne haar vader komt de kamer binnenlopen.
“Kijk eens wie we daar hebben, mijn kleine meisje.” Zegt hij lief en zachtjes.
Hij gaat bij Anne op bed zitten. Anne probeert haar hoofd weg te draaien maar haar vader houd haar hoofd vast en geeft haar een kusje op het voorhoofd.
“Je moeder en ik hebben plannen om met zijn drieën naar het buitenland te gaan. Daar zal een rechter niets aankunnen doen,” Even is hij stil en kijkt dan naar mij. “die stomme beer daar gaat ook mee en natuurlijk je nieuwe opa en oma.”
Dan staat hij op, lacht naar Anne en gaat dan kamer weer uit.
“Is dat haar, dacht dat ze veel kleiner was!” Zegt ze met een verkouden stem.
Anne wordt opgetild als of ze een kindje van een jaar is door de oude man. Ik word ook opgepakt en meegenomen, samen met een tas.
“Waar moet ze heen,” zegt een de oude man, “en de beer en tas?”
De mevrouw steekt een sigaret op, “alles naar de voorste kamer.”
Eenmaal boven wordt Anne op een bed gelegd en zelf bij het voeteneind. De mevrouw volgt en die begint Anne uit te kleden en daarna aan te kleden met een pyjama.
“Wat hebben jullie gedaan met het haar,” ze kijkt streng de oude man, “ik zei toch helemaal kaal!'
Ze bindt handen vast en voeten vast van Anne, en een stuk plakband over haar mond. Waar ben ik in terecht gekomen! Ze word toegedekt met een dunne gele deken met bruine en zwarte streepjes vlakken erop. Dan gaat iedereen weg, Anne ligt nog bewegingsloos op het bed.
De kamer is niet groot, het eenpersoonsbed past er net in. Het heeft kale witte muren, een raam waar een dicht donker groen gordijn voor hangt en de vloeren zijn kale planken hout. Ik vraag mij waar Anne haar vader is en wie die oude mensen zijn. Opeens begint Anne te bewegen, ze kijkt rond en ziet mij. Ze probeert mij te pakken maar door het plakband en deken die goed is ingestopt kan ze het niet, ik zie tranen in haar ogen!
Ze probeert wat zegen maar weet niet wat, ik zie haar weer rond kijken en op te staan. Maar de deken zit te stevig ingestopt onder het matras. Dan ligt ze weer stil, ik hoor haar huilen.
Het duurt lang maar dan gaat de deur open, Anne haar vader komt de kamer binnenlopen.
“Kijk eens wie we daar hebben, mijn kleine meisje.” Zegt hij lief en zachtjes.
Hij gaat bij Anne op bed zitten. Anne probeert haar hoofd weg te draaien maar haar vader houd haar hoofd vast en geeft haar een kusje op het voorhoofd.
“Je moeder en ik hebben plannen om met zijn drieën naar het buitenland te gaan. Daar zal een rechter niets aankunnen doen,” Even is hij stil en kijkt dan naar mij. “die stomme beer daar gaat ook mee en natuurlijk je nieuwe opa en oma.”
Dan staat hij op, lacht naar Anne en gaat dan kamer weer uit.
Een tijdje is het stil aan de andere kant van de deur, Anne ligt nog huilend in bed. Ze wilt mij graag oppakken, maar de deken zitten nog steeds te strak ingestopt. Aan het licht te zien wat door een kier in groene gordijn schijnt begint de avond, het is snel donker in de kamer. In de nacht is Anne druk bezig om los te komen maar het kost haar veel energie te horen aan haar ademhaling. De volgende ochtend slaapt Anne nog door de drukke avond, de slaapkamer deur gaat open en haar vader stapt de slaapkamer binnen.
Hij heeft een injectienaald in zijn hand, voorzichtig doet hij de dekens los en prikt met de naald in Anne haar arm. "'Die slaap wel even!" Zegt hij tegen de oude mevrouw die de kamer binnenkomt met een stapeltje kleren in haar handen.
Ze legt de kleren op het bed en bekijkt Anne, "zal haar ook wel een beetje opmaken en de haren goed doen."
Beide gaan weg en de deur wordt dicht gedaan, Anne doet haar ogen open. Ze kijkt naar mij en de kleren, ik zie dat ze vecht om wakker te blijven. Maar het spul dat in haar arm is gespoten wint en ze valt weer in slaap.
Deze mevrouw komt nu een tijdje terug met een plastic koffertje. Ze contoleert of Anne slaapt maar die geeft geen krimp meer. Ze begint Anne uit te kleden en daarna aan te kleden met kleren die voor een jongen zijn. Met make-up wordt het gezicht van Anne lichter gemaakt en ook wat jonger. De afgeknipte haren worden bijgeknipt en er worden stekeltjes van gemaakt.
Als ze klaar is dan wordt Anne opgetild door haar vader en naar beneneden gebracht. De oude mevrouw pakt mij en ze loopt ook naar beneden, als ik in de auto zit kijk ik naar Anne. Ze slaapt diep, zelfs geen kreunen en een teken van leven. De auto riemen zitten strak om haar heen en weer is de jas capuchon over haar hoofd gedaan.
"We zien jullie op het vakantiepark." Hoor ik de vader van Anne zegen.
De oude mevrouw stapt in en de oude man start de motor, hij kijkt via de linker buiten spiegel naar Anne. "Ze lijkt zo op Jan niet toen hij die leeftijd had."
De oude mevrouw kijkt om, "ja klopt."
De auto rijd de oprit af, maar stopt opeens! De auto raam gaat open, een man kijkt in de auto. Nu zal Anne goed gezien en misschien.... "Morgen buurman, dagje weg?" Zegt de man.
"Camping weekend en we passen op onze zes jarige kleinzoon." Zegt de oude man.
De man kijkt nog keer naar binnen en ook een mevrouw met een hond. Dit te zien aan een hondenriem in haar hand.
"Is dat het zoontje van jullie zoon Jan?" Vraagt de mevrouw.
"Ja dat klopt, Thimo. Hij slaapt nu wegens een zware avond omdat hij verkouden is." Zegt de oude mevrouw.
"Goed weekend dan." Zegt de mevrouw met de hond. Het autoraam gaat weer dicht en de auto rijd gaat steeds sneller rijden.
Hij heeft een injectienaald in zijn hand, voorzichtig doet hij de dekens los en prikt met de naald in Anne haar arm. "'Die slaap wel even!" Zegt hij tegen de oude mevrouw die de kamer binnenkomt met een stapeltje kleren in haar handen.
Ze legt de kleren op het bed en bekijkt Anne, "zal haar ook wel een beetje opmaken en de haren goed doen."
Beide gaan weg en de deur wordt dicht gedaan, Anne doet haar ogen open. Ze kijkt naar mij en de kleren, ik zie dat ze vecht om wakker te blijven. Maar het spul dat in haar arm is gespoten wint en ze valt weer in slaap.
Deze mevrouw komt nu een tijdje terug met een plastic koffertje. Ze contoleert of Anne slaapt maar die geeft geen krimp meer. Ze begint Anne uit te kleden en daarna aan te kleden met kleren die voor een jongen zijn. Met make-up wordt het gezicht van Anne lichter gemaakt en ook wat jonger. De afgeknipte haren worden bijgeknipt en er worden stekeltjes van gemaakt.
Als ze klaar is dan wordt Anne opgetild door haar vader en naar beneneden gebracht. De oude mevrouw pakt mij en ze loopt ook naar beneden, als ik in de auto zit kijk ik naar Anne. Ze slaapt diep, zelfs geen kreunen en een teken van leven. De auto riemen zitten strak om haar heen en weer is de jas capuchon over haar hoofd gedaan.
"We zien jullie op het vakantiepark." Hoor ik de vader van Anne zegen.
De oude mevrouw stapt in en de oude man start de motor, hij kijkt via de linker buiten spiegel naar Anne. "Ze lijkt zo op Jan niet toen hij die leeftijd had."
De oude mevrouw kijkt om, "ja klopt."
De auto rijd de oprit af, maar stopt opeens! De auto raam gaat open, een man kijkt in de auto. Nu zal Anne goed gezien en misschien.... "Morgen buurman, dagje weg?" Zegt de man.
"Camping weekend en we passen op onze zes jarige kleinzoon." Zegt de oude man.
De man kijkt nog keer naar binnen en ook een mevrouw met een hond. Dit te zien aan een hondenriem in haar hand.
"Is dat het zoontje van jullie zoon Jan?" Vraagt de mevrouw.
"Ja dat klopt, Thimo. Hij slaapt nu wegens een zware avond omdat hij verkouden is." Zegt de oude mevrouw.
"Goed weekend dan." Zegt de mevrouw met de hond. Het autoraam gaat weer dicht en de auto rijd gaat steeds sneller rijden.