Een fanfictie over One Direction. Je weet wel, die vijf jongens waar iedereen óf een hekel aan heeft óf helemaal gek van is. Laat je alsjeblieft niet hierdoor misleiden, want het is een fanfictie en mijn idee van de jongens. Omdat het een fanfictie is zal het verhaal waarschijnlijk een beetje cliché en alles zijn, dus daar hoef ik niet zoveel commentaar op. Gewoon tips enzo qua schrijfstijl en spelling- en grammaticafoutjes, want daar heb ik iets aan. Goed... Let's do this!
Zacht meeneuriënd met de muziek deed ik mijn mascara op. Mijn adem vormde condens op de levengrote spiegel waar ik voor stond. Behendig streek ik met het borsteltje een aantal keer langs mijn wimpers, waarna ik tevreden een paar keer knipperde om het resultaat goed te kunnen zien. Een glimlach verscheen op mijn gezicht en ik knikte tegen mezelf. “Ziet er goed uit.”
De klink van mijn kamerdeur ging omlaag en een blond hoofd stak naar binnen. “Ben je weer eens tegen jezelf aan het praten?”
“Altijd toch, sis,” grijnsde ik. Zonder al te veel aandacht te besteden aan mijn zus, die nu mijn kamer binnenkwam, pakte ik mijn oogpotlood op. Zwijgend ging ik verder met het aanbrengen van mijn make-up.
“Schiet eens op! Ik heb een afspraak om tien uur.” Casey liet zich op mijn bed vallen en pakte een tijdschrift van de stapel die naast mijn bed lag. Ze bladerde er even doorheen en begon toen een artikel te lezen. Even bleef het stil, totdat ze verontwaardigd het blad dichtklapte en weglegde. “Die roddelbladen verzinnen echt van alles tegenwoordig.”
“Gaat het over jou?” vroeg ik, terwijl ik de laatste spullen opruimde. Zodra ik dat had gedaan ging ik weer voor de spiegel staan, in een poging mijn warrige haren een beetje in model te brengen.
Casey, die zag dat ik bijna klaar was om te gaan, stond op van mijn bed. Ze liep naar de deur en bleef in de deuropening staan. “Nee, er stond niets over mij in. Het ging over One Direction, je weet wel, die boyband. Eén van die zangers, Zayn, heeft het net een paar weken uit met zijn ex-vriendin, Perrie Edwards. En nu zeggen ze dat hij alweer een nieuwe liefde heeft gevonden, omdat hij één keer is gespot met een meisje.”
Ik trok een moeilijk gezicht. “Dat zou best kunnen, toch? Hij is hartstikke bekend en de meisjes vallen bij bosjes voor hem.”
“Jij moet duidelijk nog veel leren,” zei Casey. “Hij is en blijft menselijk, dus zoiets zal zijn hart wel raken. Ze hebben best een lange tijd iets gehad.”
Haar eerste zin raakte me, dus ik trok een stuurse blik en kauwde op de binnenkant van mijn wang zonder op haar te reageren. Aan mijn houding leek ze te zien dat ze iets verkeerds gezegd had, en ze likte over haar lippen. “Sorry, Kay. Zo bedoelde ik het niet. Misschien heb je wel gelijk. Het zou best kunnen dat hij al een ander vriendinnetje heeft gevonden.”
Ik forceerde een glimlachje en liet mijn armen langs mijn lichaam zakken. Op één of andere manier wist Casey altijd precies wat ze moest zeggen op bepaalde momenten. Soms was het net alsof ze mijn gedachten kon lezen.
Ze stak haar arm naar me uit en ik voelde mijn blik verzachten. Als er iemand was met wie ik geen ruzie kon maken, dan was het Casey wel. Glimlachend pakte ik haar hand vast en liet me meetrekken naar beneden. In de woonkamer zaten mijn ouders samen op de bank allebei dezelfde krant te lezen.
“Wij gaan,” deelde ik in het voorbijgaan mee. Mijn vader keek op van de krant en stak zijn duimen op. “Tot vanavond, dames!”
Ik zwaaide naar het tweetal en rende toen de gang door. In het voorbijgaan trok ik mijn tas en jas van de kapstok. Echt koud was het niet, ergens begin september, maar er was regen voorspeld voor later vanmiddag.
Terwijl ik mijn jas aandeed liep ik naar Casey’s auto toe, die voor het poortje geparkeerd stond. Ze zat er al in en liet de motor brullen.
Haar auto was net nieuw, en ze was er nog steeds helemaal gelukkig mee. Het was ook wel een heel mooie auto. Zwart, met witleren bekleding en veel beenruimte.
Ik zette mijn tas op de achterbank en stapte zelf voorin in. De radio stond hard aan en ik wilde net het volume wat zachter zetten, toen de DJ begon te praten. “En dan nu, de nieuwe single van Casey! Dit is I Lost You!
Verrast keken Case en ik elkaar aan. De eerste gitaarakkoorden galmden door de auto en een brede glimlach brak door op Casey’s gezicht. “Dit is de eerste keer dat ik hem op de radio hoor!”
“Shh, ik wil luisteren,” mompelde ik, mijn vinger in de lucht gestoken. De zuivere klanken van mijn zus’ stem drongen mijn oren binnen en ik sloot mijn ogen om van het rustige nummer te genieten. De meeste artiesten brachten snelle nummers uit als singles, maar Casey’s manager had besloten de gok te wagen. Het was ontzettend goed ontvangen en het nummer stond nu al in de Top 10 van deze week .
Mijn normaal gesproken warrige gedachten werden uit mijn hoofd gedreven door de muziek en ik merkte dat al mijn spieren zich ontspanden. Vaag voelde ik hoe Casey mijn hand vastpakte en er zacht in kneep, maar ik reageerde er niet op.
Pas toen de laatste klanken wegstierven en de radio werd uitgezet deed ik mijn ogen weer open. We stonden nog steeds voor ons eigen huis en de motor was afgezet. Mijn zus keek me scheef aan, met denkrimpels op haar voorhoofd. “Wat vond je ervan?”
“Ik heb hem al vaker gehoord,” zei ik. “Maar hij is nog steeds even mooi als de eerste keer dat ik hem hoorde.”
“Dank je. Stiekem vind ik hem zelf ook heel leuk. Je hoort heel goed de trillingen in mijn stem bij de hoge uithalen.” Casey trok een gezicht en startte de motor opnieuw.
Hoofdschuddend grinnikte ik om haar woorden. Ze was helemaal geen arrogant type, maar wist wel wanneer iets ook echt goed was. En dat was een goed nummer, daar moest iedereen het wel mee eens zijn.
Tijdens de rit naar de studio was het stil in de auto. Casey’s hand lag nog steeds op de mijne en ze haalde hem er alleen af als ze moest schakelen, om hem er vervolgens meteen weer op te leggen.
Met mijn vrije hand haalde ik mijn iPod uit mijn broekzak en stopte de oordopjes in mijn oren. Nadat ik mijn muziek op shuffle had gezet duwde ik het apparaatje terug.
Zachtjes zong ik mee met I Wish, één van de nummers van One Direction. Echt fan was ik niet, maar omdat Casey bij dezelfde platenmaatschappij onder contract zat als de band, was het haar gelukt hun debuutalbum voor me te scoren. Het was ontzettend goed, dus ik had alle nummers op mijn iPod gezet.
Toen we, na veel gedoe met codes en sleutels, de ondergrondse parkeergarage inreden trok ik één van mijn oortjes uit. “Heb je ze eigenlijk al eens ontmoet?”
“Wie?” Casey trok haar hand weg om te schakelen.
“One Direction.”
“Oh. Nee, nog niet. Hoezo?”
Ik haalde mijn schouders op. “Jammer. Dat zou toch leuk zijn, als ik kon zeggen dat mijn zus de jongens van One Direction had ontmoet.”
“Want het is nog niet leuk genoeg om te zeggen dat jouw zus de Casey Sommers is?” plaagde ze me.
Onschuldig stak ik mijn handen in de lucht. “Natuurlijk wel. Je weet toch dat ik trots op je ben.” Ik stak mijn tong naar haar uit en klikte mijn riem los. De auto draaide de voor ons gereserveerde parkeerplaats op en ik gooide het portier open. Meteen drong de deur van benzine mijn neus binnen, en ik trok met een vies gezicht mijn neus op.
“Ach, zeur niet,” zei Casey, die mijn kant op keek. “Kom, we moeten die kant op.”
She's Not Afraid [1D]
Hey!
Ik had beloofd mee te lezen, here I am ^^ Om eerlijk te zijn ben ik ook niet zo'n fan van 1D, omdat ik de muziek iets te commercieel vind worden (sommige nummers vind ik wel goed hoor). Maar ik wil het wel een kans geven om de jongens uit jouw ogen beter leren te kennen hoor.
Ik vind het een zeer leuk stukje om mee te beginnen. Het is fantastisch om de band tussen Casey en je hoofdpersonage te zien. Fantastisch! (Beetje vergelijkbaar met die van mij en mijn zus).
Enkel één klein snelheidsfoutje denk ik:
Ik ben zeker benieuwd wat je hiervan gaat maken!
grtz
Ik had beloofd mee te lezen, here I am ^^ Om eerlijk te zijn ben ik ook niet zo'n fan van 1D, omdat ik de muziek iets te commercieel vind worden (sommige nummers vind ik wel goed hoor). Maar ik wil het wel een kans geven om de jongens uit jouw ogen beter leren te kennen hoor.
Ik vind het een zeer leuk stukje om mee te beginnen. Het is fantastisch om de band tussen Casey en je hoofdpersonage te zien. Fantastisch! (Beetje vergelijkbaar met die van mij en mijn zus).
Enkel één klein snelheidsfoutje denk ik:
Een klein schrijffoutje: ‘op’ moet ‘aan’ zijn.Zonder al te veel aandacht te besteden op mijn zus, die nu mijn kamer binnenkwam, pakte ik mijn oogpotlood op.
Ik ben zeker benieuwd wat je hiervan gaat maken!
grtz
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
EN ZOALS BELOOFD, LEES IK JE VERHAAL! Ben benieuwd wat de rol van 'Sis' in het verhaal is. Krijgt ze toevallig een relatie met Zayn? Haha. Maar goed.. Paar typefoutjes kunnen vinden. 
voorbijgaan*“Wij gaan,” deelde ik in het voorbij gaan mee.
'pas' en 'net' dat is dubbelop. Één van de twee moet weg om de zin goed te laten lopen.Haar auto was pas net nieuw, en ze was er nog steeds helemaal gelukkig mee.
“When you play the game of thrones, you win or you die.”
En ik lees ook meeee ^^ Leuk stukje, ben benieuwd waar je naartoe zal gaan 
.
Eén dingetje:
.Eén dingetje:
September = september, ik ben toch juist hé? Ik begin nu zelf te twijfelen xd Alleen in het Engels is het zeker met hoofdletter?Echt koud was het niet, ergens begin September, maar er was regen voorspeld voor later vanmiddag.
If you believe you can, and believe it strongly enough, you'll be amazed at what you can do.
Yay, you were all very right! Heb de dingetjes verbeterd Bedankt voor de reacties, vind ik heel erg leuk 
Eigenlijk was dit geen opnamestudio. Er zat wel een studio in dit gebouw, maar eigenlijk was het gewoon het kantoor van de platenmaatschappij waar Casey bij zat. Een enorm groot kantoor, wel te verstaan. Het pand was vier verdiepingen de lucht in gebouwd, welke verbonden waren met een viertal glazen liften en een trappenhuis.
Het was niet de eerste keer dat ik hier kwam. Tijdens het opnemen van Casey’s album was ik hier al een paar keer eerder geweest, omdat ze overal mijn mening over wilde hebben. Niet dat ze daar veel aan had gehad, want ik vond alles wat zij zong geweldig. Maar het was het idee dat telde.
Bij de receptie kreeg ik een pasje opgespeld, waarop stond dat ik een bezoeker was. Op die manier wist de beveiliging dat ik geen ‘hysterische fan die inbreekt om haar idolen te ontmoeten’ was.
Vandaag moesten we op de tweede verdieping zijn, waar Casey een interview had met een tienerblad. Maar eerst moesten we haar manager, Ian, zien te vinden, aangezien hij het interview zou bijwonen om er zeker van te zijn dat er geen rare vragen werden gesteld. Voorzorgsmaatregelen, want het was nog nooit eerder gebeurd.
Ongeduldig drukte Casey verscheidene malen op de knop waarmee je de lift kon roepen. Haar blik gleed constant naar de grote digitale klok die boven de receptie hing. We waren al vijf minuten te laat, en mijn zus kennende was dit niet de eerste keer dat dit haar was overkomen.
Om haar te kalmeren greep ik haar polsen vast en hield ze stevig langs haar lichaam. “Bewaar je rust, Case. Die vrouw van dat magazine wil je waarschijnlijk zo graag interviewen dat het haar niet uitmaakt of je een uur te laat bent.”
In plaats van met haar vingers, begon ze nu met haar benen te trillen. “Ik weet het, maar alsnog. James gaat het niet leuk vinden als ik weer te laat ben.”
Voordat ik antwoord kon geven gaf de lift een belletje, en nog geen seconde later schoven de glazen deuren open. Casey stoof naar voren en drukte op de knop voor de tweede verdieping.
Langzaam gingen de deuren weer dicht, en de lift kwam in beweging. Omdat alle wanden transparant waren zag ik de hal steeds kleiner worden, evenals de mensen die aan de receptie zaten te werken.
Mijn hele lichaam begon te tintelen en ik kneep mijn ogen stijf dicht, zodat ik de diepte niet hoefde te zien. Het had weinig zin, maar ik probeerde mezelf altijd voor te houden dat het alleen maar erger werd als ik gewoon bleef kijken.
Pas toen de lift met een kleine schok tot stilstand kwam opende ik mijn ogen en schoot de halfgeopende deuren uit. Casey kwam lachend achter me aan. “Het zijn maar twee verdiepingen. Hoe eng kan dit nou zijn?”
“Heel eng, oké?” mompelde ik, met een rood hoofd. “Had jij niet ergens een afspraak waar je te laat voor was? In plaats van dat je daar je tijd in steekt...”
Hoofdschuddend liep Casey me voorbij. “Je hebt gelijk. Maar je hoeft niet telkens zo aangebrand te doen als ik een grapje maak, Kay.”
“Zo grappig was het anders niet,” protesteerde ik. Daar reageerde ze niet meer op, en zwijgend liepen we over de tweede etage. Als ik niet beter wist had ik gedacht dat we in een hotel waren, want overal waren deuren met cijfers erop. Alleen was de sfeer hier veel meer ontspannen en liepen er momenteel waarschijnlijk minstens tien bekende mensen rond.
Na een heleboel hoeken om te zijn gegaan kwamen we uiteindelijk bij een open ruimte uit. De gang liep in een rechthoek om een afgrijselijke diepte heen, die helemaal tot de begane grond doorging. Veel gangen kwamen uit op dit rechthoekige geval, waaraan vele deuren grensden.
Voor één van deze deuren stond een lange man, die zich van de muur afduwde zodra hij ons in het oog kreeg. Casey begon meteen langzamer te lopen, waardoor ik bijna tegen haar aanbotste. Geïrriteerd duwde ik tegen haar rug. “Loop door, lafaard.”
“Casey, je bent te laat. Alweer.” Ian stond nu vlak voor ons. Hij torende boven ons uit, waardoor hij veel dreigender overkwam dan hij eigenlijk was.
“Ik weet het! Maar we hoorden I Lost You op de radio, en toen moesten we even luisteren,” mompelde Casey verslagen. “Het zal niet weer gebeuren, dat beloof ik!”
“Dat zei je de vorige keer ook,” kaatste Ian terug. “Maar goed, die mevrouw van dat tijdschrift is er toch nog niet. Dus het maakt ook niet zo gek veel uit, nu.”
“Wat zeur je dan, man.” Casey trok een boze blik en stak haar middelvinger naar Ian op. Gelukkig wist ik dat ze niet echt ruziemaakten, anders was ik op mijn hoede geweest. Dit was gewoon hun manier van communiceren, dat had ik al vaak genoeg meegemaakt.
Nu pas leek Ian mij op te merken, en hij trok zijn wenkbrauwen op. “Kayla. Wat doe jij hier? Moet je niet in bed liggen en uitslapen? Of doen tieners dat tegenwoordig niet meer op zaterdagochtend...?”
Ik glimlachte flauw om zijn grapje. Momenteel was ik niet zo in de stemming voor Ians droge humor. Nooit eigenlijk, maar toch was het geen onaardige vent.
Het duurde nog een paar minuten voordat de interviewdame op kwam dagen, en in die tijd hadden Casey en Ian het hele dagschema doorgesproken. Na dit interview moest Casey haar gezicht laten zien bij een gesprek met één of ander reclamebedrijf dat haar in hun spotjes wilde hebben. En om vier uur vanmiddag moesten we naar een radiostation om daar een live interview te geven. Tussendoor had ze even vrije tijd en kon ze doen wat ze wilde, zolang ze maar wel bereikbaar bleef voor het geval dat er een verandering kwam in de planning.
De interviewmevrouw bleek een jongedame te zijn van rond de dertig, die zich voorstelde als Jade. Ik mocht haar eigenlijk meteen al niet, omdat ze beweerde te kunnen zien dat Casey en ik zussen waren. Als je het wist kon je dat inderdaad zien, maar het ergerde me ontzettend als mensen dat benoemden. Dat wist ik zelf ook wel, daar had ik hun hulp niet bij nodig. De laatste keer dat ik het checkte was ik niet blind.
De kamer waar het interview zou plaatsvinden was klein, maar meer ruimte was dan ook niet echt nodig. Er stonden twee comfortabele sofa’s van witte stof, waar ik me meteen op liet vallen. Het leverde me een waarschuwende blik op van Casey, die ik volledig negeerde.
Terwijl ook Jade en Casey gingen zitten, haakte Ian af bij een koffiezetapparaat. “Wil er iemand misschien iets drinken?”
“Koffie met melk en suiker graag,” knikte ik. Ian stak zijn duimen op, ten teken dat hij het had begrepen. Niet veel later had ik een dampende mok hete koffie in mijn handen.
Jade haalde een notitieblok uit haar tas en legde haar telefoon op tafel, in opnamestand. Toen Casey aangaf dat ze klaar was om het interview te geven tikte Jade tegen het scherm om het gesprek op te nemen. Ze schraapte haar keel voordat ze begon te praten. “Interview met Casey Sommers. Datum: dertien oktober 2012.
“Dus, Casey. Gefeliciteerd met het succes van je eerste album! Binnen twee weken kwam je op nummer #1 van het hele land te staan! Dat is een hele prestatie, zeker voor een debuutalbum. Had je dit verwacht?”
“Nee, helemaal niet! Muziek maken is gewoon iets wat ik altijd leuk heb gevonden om te doen, maar dat ik er ooit mijn brood mee kon verdienen had ik niet verwacht.” Casey glimlachte haar filmsterrenglimlach, maar in haar ogen kon ik de ergernis aflezen. Iedereen vroeg dezelfde vragen, alsof ze het allemaal nog niet wisten. Alsof het allemaal niet allang een keer was uitgezocht door de paparazzi. Alsof Casey niets beters te doen had dan dezelfde vragen steeds maar weer opnieuw te beantwoorden.
Bedankt voor de reacties, vind ik heel erg leuk Eigenlijk was dit geen opnamestudio. Er zat wel een studio in dit gebouw, maar eigenlijk was het gewoon het kantoor van de platenmaatschappij waar Casey bij zat. Een enorm groot kantoor, wel te verstaan. Het pand was vier verdiepingen de lucht in gebouwd, welke verbonden waren met een viertal glazen liften en een trappenhuis.
Het was niet de eerste keer dat ik hier kwam. Tijdens het opnemen van Casey’s album was ik hier al een paar keer eerder geweest, omdat ze overal mijn mening over wilde hebben. Niet dat ze daar veel aan had gehad, want ik vond alles wat zij zong geweldig. Maar het was het idee dat telde.
Bij de receptie kreeg ik een pasje opgespeld, waarop stond dat ik een bezoeker was. Op die manier wist de beveiliging dat ik geen ‘hysterische fan die inbreekt om haar idolen te ontmoeten’ was.
Vandaag moesten we op de tweede verdieping zijn, waar Casey een interview had met een tienerblad. Maar eerst moesten we haar manager, Ian, zien te vinden, aangezien hij het interview zou bijwonen om er zeker van te zijn dat er geen rare vragen werden gesteld. Voorzorgsmaatregelen, want het was nog nooit eerder gebeurd.
Ongeduldig drukte Casey verscheidene malen op de knop waarmee je de lift kon roepen. Haar blik gleed constant naar de grote digitale klok die boven de receptie hing. We waren al vijf minuten te laat, en mijn zus kennende was dit niet de eerste keer dat dit haar was overkomen.
Om haar te kalmeren greep ik haar polsen vast en hield ze stevig langs haar lichaam. “Bewaar je rust, Case. Die vrouw van dat magazine wil je waarschijnlijk zo graag interviewen dat het haar niet uitmaakt of je een uur te laat bent.”
In plaats van met haar vingers, begon ze nu met haar benen te trillen. “Ik weet het, maar alsnog. James gaat het niet leuk vinden als ik weer te laat ben.”
Voordat ik antwoord kon geven gaf de lift een belletje, en nog geen seconde later schoven de glazen deuren open. Casey stoof naar voren en drukte op de knop voor de tweede verdieping.
Langzaam gingen de deuren weer dicht, en de lift kwam in beweging. Omdat alle wanden transparant waren zag ik de hal steeds kleiner worden, evenals de mensen die aan de receptie zaten te werken.
Mijn hele lichaam begon te tintelen en ik kneep mijn ogen stijf dicht, zodat ik de diepte niet hoefde te zien. Het had weinig zin, maar ik probeerde mezelf altijd voor te houden dat het alleen maar erger werd als ik gewoon bleef kijken.
Pas toen de lift met een kleine schok tot stilstand kwam opende ik mijn ogen en schoot de halfgeopende deuren uit. Casey kwam lachend achter me aan. “Het zijn maar twee verdiepingen. Hoe eng kan dit nou zijn?”
“Heel eng, oké?” mompelde ik, met een rood hoofd. “Had jij niet ergens een afspraak waar je te laat voor was? In plaats van dat je daar je tijd in steekt...”
Hoofdschuddend liep Casey me voorbij. “Je hebt gelijk. Maar je hoeft niet telkens zo aangebrand te doen als ik een grapje maak, Kay.”
“Zo grappig was het anders niet,” protesteerde ik. Daar reageerde ze niet meer op, en zwijgend liepen we over de tweede etage. Als ik niet beter wist had ik gedacht dat we in een hotel waren, want overal waren deuren met cijfers erop. Alleen was de sfeer hier veel meer ontspannen en liepen er momenteel waarschijnlijk minstens tien bekende mensen rond.
Na een heleboel hoeken om te zijn gegaan kwamen we uiteindelijk bij een open ruimte uit. De gang liep in een rechthoek om een afgrijselijke diepte heen, die helemaal tot de begane grond doorging. Veel gangen kwamen uit op dit rechthoekige geval, waaraan vele deuren grensden.
Voor één van deze deuren stond een lange man, die zich van de muur afduwde zodra hij ons in het oog kreeg. Casey begon meteen langzamer te lopen, waardoor ik bijna tegen haar aanbotste. Geïrriteerd duwde ik tegen haar rug. “Loop door, lafaard.”
“Casey, je bent te laat. Alweer.” Ian stond nu vlak voor ons. Hij torende boven ons uit, waardoor hij veel dreigender overkwam dan hij eigenlijk was.
“Ik weet het! Maar we hoorden I Lost You op de radio, en toen moesten we even luisteren,” mompelde Casey verslagen. “Het zal niet weer gebeuren, dat beloof ik!”
“Dat zei je de vorige keer ook,” kaatste Ian terug. “Maar goed, die mevrouw van dat tijdschrift is er toch nog niet. Dus het maakt ook niet zo gek veel uit, nu.”
“Wat zeur je dan, man.” Casey trok een boze blik en stak haar middelvinger naar Ian op. Gelukkig wist ik dat ze niet echt ruziemaakten, anders was ik op mijn hoede geweest. Dit was gewoon hun manier van communiceren, dat had ik al vaak genoeg meegemaakt.
Nu pas leek Ian mij op te merken, en hij trok zijn wenkbrauwen op. “Kayla. Wat doe jij hier? Moet je niet in bed liggen en uitslapen? Of doen tieners dat tegenwoordig niet meer op zaterdagochtend...?”
Ik glimlachte flauw om zijn grapje. Momenteel was ik niet zo in de stemming voor Ians droge humor. Nooit eigenlijk, maar toch was het geen onaardige vent.
Het duurde nog een paar minuten voordat de interviewdame op kwam dagen, en in die tijd hadden Casey en Ian het hele dagschema doorgesproken. Na dit interview moest Casey haar gezicht laten zien bij een gesprek met één of ander reclamebedrijf dat haar in hun spotjes wilde hebben. En om vier uur vanmiddag moesten we naar een radiostation om daar een live interview te geven. Tussendoor had ze even vrije tijd en kon ze doen wat ze wilde, zolang ze maar wel bereikbaar bleef voor het geval dat er een verandering kwam in de planning.
De interviewmevrouw bleek een jongedame te zijn van rond de dertig, die zich voorstelde als Jade. Ik mocht haar eigenlijk meteen al niet, omdat ze beweerde te kunnen zien dat Casey en ik zussen waren. Als je het wist kon je dat inderdaad zien, maar het ergerde me ontzettend als mensen dat benoemden. Dat wist ik zelf ook wel, daar had ik hun hulp niet bij nodig. De laatste keer dat ik het checkte was ik niet blind.
De kamer waar het interview zou plaatsvinden was klein, maar meer ruimte was dan ook niet echt nodig. Er stonden twee comfortabele sofa’s van witte stof, waar ik me meteen op liet vallen. Het leverde me een waarschuwende blik op van Casey, die ik volledig negeerde.
Terwijl ook Jade en Casey gingen zitten, haakte Ian af bij een koffiezetapparaat. “Wil er iemand misschien iets drinken?”
“Koffie met melk en suiker graag,” knikte ik. Ian stak zijn duimen op, ten teken dat hij het had begrepen. Niet veel later had ik een dampende mok hete koffie in mijn handen.
Jade haalde een notitieblok uit haar tas en legde haar telefoon op tafel, in opnamestand. Toen Casey aangaf dat ze klaar was om het interview te geven tikte Jade tegen het scherm om het gesprek op te nemen. Ze schraapte haar keel voordat ze begon te praten. “Interview met Casey Sommers. Datum: dertien oktober 2012.
“Dus, Casey. Gefeliciteerd met het succes van je eerste album! Binnen twee weken kwam je op nummer #1 van het hele land te staan! Dat is een hele prestatie, zeker voor een debuutalbum. Had je dit verwacht?”
“Nee, helemaal niet! Muziek maken is gewoon iets wat ik altijd leuk heb gevonden om te doen, maar dat ik er ooit mijn brood mee kon verdienen had ik niet verwacht.” Casey glimlachte haar filmsterrenglimlach, maar in haar ogen kon ik de ergernis aflezen. Iedereen vroeg dezelfde vragen, alsof ze het allemaal nog niet wisten. Alsof het allemaal niet allang een keer was uitgezocht door de paparazzi. Alsof Casey niets beters te doen had dan dezelfde vragen steeds maar weer opnieuw te beantwoorden.
When the power of love overcomes the love of power.
Na drie vragen was ik het al helemaal zat. Al deze vragen waren ontzettend cliché, en er leek maar geen verbetering in te komen. Afwezig staarde ik uit het raam, dat bijna de hele buitenmuur van de kamer besloeg. Zoals eerder voorspeld was regende het, en dikke regendruppels sloegen tegen de ruit alsof ze erdoorheen wilden breken.
Vanwaar ik zat kon ik de London Eye zien, en de Big Ben. De eerste keer dat ik in de London Eye was geweest had ik het bijna in mijn broek gedaan, omdat Casey het leuk vond om bovenaan te zeggen dat we beneden waren. Dus had ik mijn ogen open gedaan. Van de rest van de rit herinnerde ik me niet zoveel, alleen dat mijn ouders tussen ons in hadden moeten staan om te voorkomen dat ik mijn zus met blote handen vermoordde. Zo boos was ik op haar geweest. Gelukkig voor haar kon ik nooit lang boos op haar blijven, anders hadden we hier niet samen gezeten.
“Je album heet Watch Out. Wat is de betekenis achter deze titel?” ging Jade onverstoorbaar verder. Haar bruine krullen dansten op en neer terwijl ze allemaal aantekeningen maakte van het gesprek.
Casey grijnsde quasi enthousiast. “Het is eigenlijk hetzelfde als mijn eerste single. Iedereen moet uitkijken voor mij, want ik ben een aanstormend talent.” Ze schoot in de lach, zoals altijd wanneer ze die zin moest zeggen. “Dat nummer heb ik overigens geschreven toen ik vijftien was, dus echt serieus was het niet. Maar als debuutsingle vond ik het wel passend.”
Jade glimlachte op een manier die aangaf dat ze het helemaal niet grappig vond. Ze irriteerde me. De manier haar perfecte nagels tegen het notitieblok tikten als Casey niet snel genoeg antwoord gaf, haar nepgekrulde haren, haar hoge piepstem... alles aan deze vrouw was irritant.
Om mijn ergernis te verbergen wendde ik mijn blik af, terug naar het raam. Onze spiegelbeelden reflecteerden erin en mijn aandacht werd getrokken door die van Casey. Haar blonde haren hingen stijl naar beneden tot op haar schouders. Er zat een glans in, maar of die natuurlijk was wist ik niet. Net zoals ik niet wist of haar huid echt zo glad en zonder oneffenheden was. De laatste keer dat ik mijn zus zonder make-up had gezien was aan het begin van haar carrière, dus op haar zeventiende. En dat was inmiddels bijna twee jaar geleden.
We hadden allebei dezelfde blauwe ogen, die we van onze moeder geërfd hadden. Mijn vader had ook blauwe ogen, maar in een ‘andere tint’.
Waar we qua uiterlijk erg op elkaar leken was ons innerlijk heel verschillend. Casey was veel opener en enthousiaster over dingen, en ze stond graag in de schijnwerpers. Dat hoefde van mij allemaal niet. Mijn leven was al genoeg opgehitst, daar hoefde de constante druk van de camera’s niet ook nog bij.
Subtiel schoof ik een paar centimeter naar rechts, totdat ik mijn hand op het gescheurde kniestuk van Casey’s broek kon leggen. “Case, ik ga even rondlopen, oké?”
“Is goed, Kay. Als ik klaar ben sms ik je wel, goed?” glimlachte ze. Een oprechte glimlach dit keer. Nu pas merkte ik dat ik hoofdpijn had, en ik knikte wat moeilijk. Zonder verder nog een woord te zeggen draaide ik me om. Toen ik bij de deur was hoorde ik Jade iets tegen Casey fluisteren, die geïrriteerd antwoord gaf. “Nee, je houdt mijn zusje hierbuiten. Zij heeft helemaal niets met mijn carrière te maken. Of in ieder geval niet iets wat je hoeft op te schrijven.”
Achter mij viel de deur weer dicht, waardoor ik Jades antwoord niet meer kon horen. Het kon me ook geen ene zak interesseren, eigenlijk.
Terwijl ik door de verlaten gangen liep voelde ik mijn hoofdpijn langzaam webebben. Waarschijnlijk kwam het gewoon door dat mens van een journalist.
Na een paar minuten doelloos rondlopen kwam ik erachter dat ik vrijwel vast zat op deze verdieping, aangezien ik nergens anders kon komen zonder de trap of de lift te moeten nemen. En aangezien er vrij weinig te doen was hier begon ik me kapot te ergeren aan dit gebouw. Het enige nuttige wat ik kon vinden was een kantine, waar ze gratis koffie serveerden.
Ondanks dat ik zonet nog een kop op had bestelde ik toch nog maar een keer. De koffiejongen overhandigde me een beker en ik knikte hem dankbaar toe. Nadat ik vier suikerklontjes in de beker had gegooid liep ik roerend en blazend door de gang.
Doordat ik niet goed oplette zag ik de jongen die ineens uit de muur verscheen veel te laat. In volle vaart knalde ik tegen hem op en morste de gehele inhoud van mijn kokend hete drankje over ons heen. “Godverdomme! Eikel! Kun je niet uitkijken!”
Mijn huid brandde door de gloeiende koffie en ik wapperde met mijn shirt, terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Zo voelde het dus om levend te verbranden.
“Jij bent hier anders degene die keihard tegen mij aanloopt,” kaatste de jongen terug. Hij streek zijn haren naar achteren met één hand. Met de andere trok hij zijn kleverige shirt van zijn lichaam af. “Jezus, nu is mijn hele shirt verpest. Je wordt bedankt.”
“Dat is hij toch al.” Gadverdamme, ik begon nu echt naar koffie te stinken. “Waar kwam je trouwens vandaan? Het leek wel alsof je uit de muur kwam.”
“Zoiets heet een deur,” snauwde de jongen. “Shit, de koffie wordt koud.”
Hij had gelijk. De koffie werd koud, dus ook mijn huid. Eigenlijk wilde ik dit T-shirt zo snel mogelijk uitdoen, maar dan zou ik in mijn BH moeten rondlopen voor de rest van de dag, en dat was niet echt een goed plan. Een beetje verloren bleef ik staan, te midden van een enorme plas koffie, tegenover een jongen die net zo’n beteuterde blik op zijn gezicht had als ik. Een jongen die me wel heel erg bekend voorkwam...
“Oh, nee toch. Je gaat me toch niet vertellen dat ik tegen Louis Tomlinson ben aangelopen,” kreunde ik overdreven.
“Correctie,” zei de jongen. “Je bent tegen hem aangelopen en je hebt koffie op hem gemorst. Hete koffie, wel te verstaan.”
Van alle spanning schoot ik in de lach. Onhandig sloeg ik mijn hand voor mijn mond. “Sorry, het is niet grappig. Wauw, vandaag is echt een rampendag.”
Louis’ blik verzachtte. “Is het echt zo erg om hier te zijn? Ik vind het wel leuk, eigenlijk. Bovendien is het niet iedere dag dat er zo’n mooie dame tegen je aanloopt.”
“Wat? Nee, dat valt wel mee. En trouwens... Heb jij niet een vriendin?” Langzaam hervond ik het kleine beetje zelfvertrouwen dat ik in me had, en ik grijnsde naar de grond.
“Ja, klopt. Je bent goed op de hoogte. Ben je een fan?” Terwijl hij praatte trok Louis zijn T-shirt over zijn hoofd en propte hem tot een bolletje. Zijn ontblote bovenlichaam was enigszins afleidend, maar ik dwong mijn ogen op de grond te houden. “Niet echt, als ik eerlijk ben. Jullie hebben leuke muziek, hoor. Maar ik ben niet zo snel ‘fan’ van iets.”
“Hey, ik vind alles goed,” glimlachte hij. “Je bent me in ieder geval nog niet besprongen of flauwgevallen, dus dat is tenminste iets. Wil je misschien een ander T-shirt? We hebben nog wel wat schone in de studio liggen... Want ik neem aan dat je niet één in die tas daar hebt zitten?”
Even aarzelde ik. Was het wel verstandig om met deze jongen mee te gaan? Hel, ik kende hem nog niet eens. Het enige wat ik over hem wist had ik op het internet gelezen, en ik wist niet eens wat daar allemaal waar van was. Aan de andere kant had ik niets te verliezen: mijn shirt was toch al vies nu. Twijfelend knikte ik. “Ja, is goed. Als je dat goed vindt.”
“Daarom stel ik het voor.” Louis stak zijn vrije hand naar me uit. Zonder verder nog na te denken legde ik de mijne erin. “Moeten we die troep niet opruimen?”
“Welnee, daar hebben ze personeel voor. Ik bel zo wel even naar de receptie.” Hij knipoogde naar me, met die prachtige blauwe ogen.
Wat hij zei klonk logisch. Dit was immers het kantoor van één van de grootste platenmaatschappijen in heel het Verenigd Koninkrijk. Overtuigd door zijn woorden begon ik in de richting te lopen waar Louis vandaan was gekomen, om meteen teruggetrokken te worden. “Waar wilde jij heengaan?”
“Je kwam toch daarvandaan...?” mompelde ik, enigszins beschaamd om iets waarvan ik de reden nog niet wist.
Hij grinnikte, alsof er niets bestond dat grappiger was. “Dat zijn de jongenstoiletten. Onze studio is de andere kant op.”
Vanwaar ik zat kon ik de London Eye zien, en de Big Ben. De eerste keer dat ik in de London Eye was geweest had ik het bijna in mijn broek gedaan, omdat Casey het leuk vond om bovenaan te zeggen dat we beneden waren. Dus had ik mijn ogen open gedaan. Van de rest van de rit herinnerde ik me niet zoveel, alleen dat mijn ouders tussen ons in hadden moeten staan om te voorkomen dat ik mijn zus met blote handen vermoordde. Zo boos was ik op haar geweest. Gelukkig voor haar kon ik nooit lang boos op haar blijven, anders hadden we hier niet samen gezeten.
“Je album heet Watch Out. Wat is de betekenis achter deze titel?” ging Jade onverstoorbaar verder. Haar bruine krullen dansten op en neer terwijl ze allemaal aantekeningen maakte van het gesprek.
Casey grijnsde quasi enthousiast. “Het is eigenlijk hetzelfde als mijn eerste single. Iedereen moet uitkijken voor mij, want ik ben een aanstormend talent.” Ze schoot in de lach, zoals altijd wanneer ze die zin moest zeggen. “Dat nummer heb ik overigens geschreven toen ik vijftien was, dus echt serieus was het niet. Maar als debuutsingle vond ik het wel passend.”
Jade glimlachte op een manier die aangaf dat ze het helemaal niet grappig vond. Ze irriteerde me. De manier haar perfecte nagels tegen het notitieblok tikten als Casey niet snel genoeg antwoord gaf, haar nepgekrulde haren, haar hoge piepstem... alles aan deze vrouw was irritant.
Om mijn ergernis te verbergen wendde ik mijn blik af, terug naar het raam. Onze spiegelbeelden reflecteerden erin en mijn aandacht werd getrokken door die van Casey. Haar blonde haren hingen stijl naar beneden tot op haar schouders. Er zat een glans in, maar of die natuurlijk was wist ik niet. Net zoals ik niet wist of haar huid echt zo glad en zonder oneffenheden was. De laatste keer dat ik mijn zus zonder make-up had gezien was aan het begin van haar carrière, dus op haar zeventiende. En dat was inmiddels bijna twee jaar geleden.
We hadden allebei dezelfde blauwe ogen, die we van onze moeder geërfd hadden. Mijn vader had ook blauwe ogen, maar in een ‘andere tint’.
Waar we qua uiterlijk erg op elkaar leken was ons innerlijk heel verschillend. Casey was veel opener en enthousiaster over dingen, en ze stond graag in de schijnwerpers. Dat hoefde van mij allemaal niet. Mijn leven was al genoeg opgehitst, daar hoefde de constante druk van de camera’s niet ook nog bij.
Subtiel schoof ik een paar centimeter naar rechts, totdat ik mijn hand op het gescheurde kniestuk van Casey’s broek kon leggen. “Case, ik ga even rondlopen, oké?”
“Is goed, Kay. Als ik klaar ben sms ik je wel, goed?” glimlachte ze. Een oprechte glimlach dit keer. Nu pas merkte ik dat ik hoofdpijn had, en ik knikte wat moeilijk. Zonder verder nog een woord te zeggen draaide ik me om. Toen ik bij de deur was hoorde ik Jade iets tegen Casey fluisteren, die geïrriteerd antwoord gaf. “Nee, je houdt mijn zusje hierbuiten. Zij heeft helemaal niets met mijn carrière te maken. Of in ieder geval niet iets wat je hoeft op te schrijven.”
Achter mij viel de deur weer dicht, waardoor ik Jades antwoord niet meer kon horen. Het kon me ook geen ene zak interesseren, eigenlijk.
Terwijl ik door de verlaten gangen liep voelde ik mijn hoofdpijn langzaam webebben. Waarschijnlijk kwam het gewoon door dat mens van een journalist.
Na een paar minuten doelloos rondlopen kwam ik erachter dat ik vrijwel vast zat op deze verdieping, aangezien ik nergens anders kon komen zonder de trap of de lift te moeten nemen. En aangezien er vrij weinig te doen was hier begon ik me kapot te ergeren aan dit gebouw. Het enige nuttige wat ik kon vinden was een kantine, waar ze gratis koffie serveerden.
Ondanks dat ik zonet nog een kop op had bestelde ik toch nog maar een keer. De koffiejongen overhandigde me een beker en ik knikte hem dankbaar toe. Nadat ik vier suikerklontjes in de beker had gegooid liep ik roerend en blazend door de gang.
Doordat ik niet goed oplette zag ik de jongen die ineens uit de muur verscheen veel te laat. In volle vaart knalde ik tegen hem op en morste de gehele inhoud van mijn kokend hete drankje over ons heen. “Godverdomme! Eikel! Kun je niet uitkijken!”
Mijn huid brandde door de gloeiende koffie en ik wapperde met mijn shirt, terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Zo voelde het dus om levend te verbranden.
“Jij bent hier anders degene die keihard tegen mij aanloopt,” kaatste de jongen terug. Hij streek zijn haren naar achteren met één hand. Met de andere trok hij zijn kleverige shirt van zijn lichaam af. “Jezus, nu is mijn hele shirt verpest. Je wordt bedankt.”
“Dat is hij toch al.” Gadverdamme, ik begon nu echt naar koffie te stinken. “Waar kwam je trouwens vandaan? Het leek wel alsof je uit de muur kwam.”
“Zoiets heet een deur,” snauwde de jongen. “Shit, de koffie wordt koud.”
Hij had gelijk. De koffie werd koud, dus ook mijn huid. Eigenlijk wilde ik dit T-shirt zo snel mogelijk uitdoen, maar dan zou ik in mijn BH moeten rondlopen voor de rest van de dag, en dat was niet echt een goed plan. Een beetje verloren bleef ik staan, te midden van een enorme plas koffie, tegenover een jongen die net zo’n beteuterde blik op zijn gezicht had als ik. Een jongen die me wel heel erg bekend voorkwam...
“Oh, nee toch. Je gaat me toch niet vertellen dat ik tegen Louis Tomlinson ben aangelopen,” kreunde ik overdreven.
“Correctie,” zei de jongen. “Je bent tegen hem aangelopen en je hebt koffie op hem gemorst. Hete koffie, wel te verstaan.”
Van alle spanning schoot ik in de lach. Onhandig sloeg ik mijn hand voor mijn mond. “Sorry, het is niet grappig. Wauw, vandaag is echt een rampendag.”
Louis’ blik verzachtte. “Is het echt zo erg om hier te zijn? Ik vind het wel leuk, eigenlijk. Bovendien is het niet iedere dag dat er zo’n mooie dame tegen je aanloopt.”
“Wat? Nee, dat valt wel mee. En trouwens... Heb jij niet een vriendin?” Langzaam hervond ik het kleine beetje zelfvertrouwen dat ik in me had, en ik grijnsde naar de grond.
“Ja, klopt. Je bent goed op de hoogte. Ben je een fan?” Terwijl hij praatte trok Louis zijn T-shirt over zijn hoofd en propte hem tot een bolletje. Zijn ontblote bovenlichaam was enigszins afleidend, maar ik dwong mijn ogen op de grond te houden. “Niet echt, als ik eerlijk ben. Jullie hebben leuke muziek, hoor. Maar ik ben niet zo snel ‘fan’ van iets.”
“Hey, ik vind alles goed,” glimlachte hij. “Je bent me in ieder geval nog niet besprongen of flauwgevallen, dus dat is tenminste iets. Wil je misschien een ander T-shirt? We hebben nog wel wat schone in de studio liggen... Want ik neem aan dat je niet één in die tas daar hebt zitten?”
Even aarzelde ik. Was het wel verstandig om met deze jongen mee te gaan? Hel, ik kende hem nog niet eens. Het enige wat ik over hem wist had ik op het internet gelezen, en ik wist niet eens wat daar allemaal waar van was. Aan de andere kant had ik niets te verliezen: mijn shirt was toch al vies nu. Twijfelend knikte ik. “Ja, is goed. Als je dat goed vindt.”
“Daarom stel ik het voor.” Louis stak zijn vrije hand naar me uit. Zonder verder nog na te denken legde ik de mijne erin. “Moeten we die troep niet opruimen?”
“Welnee, daar hebben ze personeel voor. Ik bel zo wel even naar de receptie.” Hij knipoogde naar me, met die prachtige blauwe ogen.
Wat hij zei klonk logisch. Dit was immers het kantoor van één van de grootste platenmaatschappijen in heel het Verenigd Koninkrijk. Overtuigd door zijn woorden begon ik in de richting te lopen waar Louis vandaan was gekomen, om meteen teruggetrokken te worden. “Waar wilde jij heengaan?”
“Je kwam toch daarvandaan...?” mompelde ik, enigszins beschaamd om iets waarvan ik de reden nog niet wist.
Hij grinnikte, alsof er niets bestond dat grappiger was. “Dat zijn de jongenstoiletten. Onze studio is de andere kant op.”
When the power of love overcomes the love of power.
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Ik dacht toen ik de titel zag, oh nee, niet weer een 1D verhaal, maar tot mijn verbazing gaat het niet weer over een toevallige prijswinnaar die ontzettend goed is in dansen en een plaats wint in de volgende musicvideo en verliefd raakt op 1 van de jongens. Tenminste, daar ziet het nog niet naar uit. xd Ik ben onwijs fan (van het verhaal, 1D wat minder) dus ik ga je zeker volgen! Ga snel verder. <3
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Bedankt voor je reactie! Haha tja het blijft fanfictie en die zal tot op zekere hoogte meestal wel hetzelfde blijven, denk ik zo. Het verhaal staat wel in De Titanic's Dek, maar hopelijk weerhoud je dat er niet van om te lezen.
Ik heb nu nog wat stukjes die al klaar zijn, en ik ben hard bezig meer te schrijven, maar het gaat niet zo snel als het posten ervan, natuurlijk. Anyway, veel leesplezier
‘De andere kant’ bleek een totaal andere verdieping te zijn. Louis bleek een persoon te zijn die van traplopen hield, dus hij kreeg een doodsbange Kayla er gratis bij. Gelukkig deed hij er niet gek over. Integendeel, hij begon zelfs aan de kant van de reling te lopen, zodat ik de diepte niet kon zien.
De opnamestudio’s waren op de eerste verdieping. Tegen de tijd dat we daar aangekomen waren had ik mijn hand uit die van Louis getrokken. Het moest niet lijken alsof we een stel waren, want dat waren we niet en ik wilde niet dat iemand dat ook maar één seconde dacht.
“We zijn momenteel nog ons nieuwe album aan het opnemen, dus eigenlijk is het niet de bedoeling dat je dit hoort. Doe maar alsof je doof bent ofzo iets,” waarschuwde Louis, voordat hij de deur openduwde. Er zaten verschillende mensen in de geluidsdichte ruimte, waaronder de rest van One Direction.
“She’s not afraid of all the attention. She’s not afraid of running wild. How come she’s so afraid of falling in love? She’s not afraid of scary movies. She likes the way we kiss in the dark. But she’s so afraid of falling in love.” Zayns stem galmde door de ruimte. Zelf stond hij in een afgesloten ruimte met een koptelefoon op uit volle borst in de microfoon te zingen.
Liam, Niall en Harry zaten op grote stoelen naar hun vriend te luisteren. Ze keken alle drie op toen de deur achter mij dichtviel, met dezelfde verbaasde uitdrukking op hun gezicht.
Harry was de eerste die opsprong. “Gast, wat is er in godsnaam mis met jou! Je hebt nota bene een vriendin, of ben je dat misschien vergeten?”
“Harry...” begon Louis, maar hij werd meteen weer in de rede gevallen.
“Daarbij mag zij dit helemaal niet horen. Dit is ons nieuwe album! Jezus.” De krullenbol bracht zijn hand naar zijn gezicht en drukte met zijn duim en wijsvinger tegen de brug van zijn neus. “Kun je voor één keer een keer volwassen doen? Of is dat teveel gevraagd?”
“Styles. Pak je rust! Laat me gewoon even uitpraten.” Louis leek zijn best te doen zijn kalmte te bewaren. Ondanks het feit dat dit zijn beste vriend was kon ik me goed voorstellen hoe hij zich nu moest voelen.
“Ze liep zonet tegen mij aan, en gooide de gehele inhoud van haar volle koffiebeker over ons beide heen. Het zo pas kinderachtig zijn om haar daar te laten staan, in een vies, koud T-shirt. Dus ik heb volwassen gehandeld door haar mee te nemen, want ik wist dat we hier nog schone shirts hebben. Bedankt voor je aandacht. U mag verder met uw leven.” Louis schudde zijn hoofd en mompelde nog iets onverstaanbaars. Hij stampte Harry, en de rest van de jongens, voorbij en opende een kast. Daar haalde hij een schoon T-shirt tevoorschijn, dat hij naar achteren gooide. Door vlug naar voren te stappen kon ik hem net op tijd vangen. “Bedankt, uhm... Louis.”
Bij het horen van zijn naam rechtte hij zijn rug en draaide zich om. Glimlachend stak hij zijn duim op, waarna hij nog een T-shirt pakte. Dit keer trok hij hem zelf aan. “Kom, ik laat je even zien waar de wc is.”
De hoofdschuddende Liam negerend stapte hij over een halfopen sporttas en duwde de buitendeur weer open. Zijn handen duwden me naar buiten en ineens stond ik weer op de gang. Meteen miste ik de gezellige, chaotische drukte van de opnamestudio. Want ondanks dat ik maar een paar minuten binnen was geweest en eigenlijk alles een beetje rap en onhandig was verlopen had ik meteen de ontspannen sfeer geproefd. Net als toen Casey haar nummers inzong, daar was het ook zo prettig geweest.
Louis gaf me een zacht duwtje in mijn rug. “Die kant op.”
In plaats van mee te geven bleef ik onbewegelijk staan. Fronsend staarde ik naar het shirt in mijn handen. “Louis... Van wie is dit T-shirt eigenlijk?”
Hij stopte met duwen en kwam naast me staan. “Hij is van Zayn. Maar die vindt dat wel goed, hoor. Maak je geen zorgen.”
“Dat doe ik niet,” grijnsde ik. Met mijn vinger prikte ik in zijn buik, waarna ik me omdraaide en de kant op liep die hij me gewezen had.
“Hé!” riep hij quasiverontwaardigd. “Dat gaat zomaar niet!”
Lachend begon ik te rennen, waarop hij de achtervolging inzette. “Je weet niet eens waar ik je heen moet!”
“Dat maakt niet uit! Ik vind het wel!” gilde ik, achterom kijkend. Hij kwam met iedere stap dichterbij, en ik probeerde nog een tandje sneller te gaan. Nadat ik een hoek omgegaan was zag ik een witte deur waar een vrouwelijk poppetje opstond. Nog een paar meter... Mijn stappen werden steeds groter en ik knalde tegen de gesloten deur op. Gelukkig was het een klapdeur, dus ik tuimelde naar voren en kwam bijna op mijn neus terecht.
Licht hijgend leunde ik tegen de witbetegelde muur aan. Zayns T-shirt legde ik op de wastafel en ik streek mijn haren uit mijn ogen. Mijn ogen gleden over mijn lichaam in de spiegel en ik glimlachte even naar mezelf.
Het was vreemd, maar ik voelde me op mijn gemak bij Louis. Meer dan bij anderen die ik nog geen uur geleden ontmoet had. Meer dan ik zou moeten. Hoofdschuddend haalde ik mijn hand door mijn haren en draaide de blauwe dip dye rond mijn vinger.
Mijn ouders waren geflipt toen ik thuis was gekomen van de kapper. Ze vonden het asociaal staan, zo’n onnatuurlijke kleur in mijn haren. Mijn vader had gewild dat ik het terugverfde, maar ik had geweigerd. Pas na een week waren ze eraan gewend en mijn moeder gaf zelfs toe dat ze het ‘wel stoer’ vond.
“Hebbes,” klonk het ineens in mijn oor. Louis kneep in mijn zij. Vlug zette hij een stap naar achteren, om mijn arm te ontwijken die ik zijn kant op slingerde. “Dit zijn de damestoiletten, eikel! Wil je ook nog meekijken terwijl ik mijn shirt verwissel ofzo? Gezellig samen in zo’n klein hokje gepropt zitten.”
“Mag dat?” vroeg Louis gretig. Hij deed weer een stap in mijn richting, waardoor ik haast klem tussen hem en de muur kwam te zitten. Zijn warme adem streek over mijn huid en ik voelde me ongemakkelijk worden.
Net toen ik er wat van wilde zeggen duwde hij zich af en liep terug naar de deur. “Grapje. Ik wacht buiten op je, oké?” Zonder op mijn antwoord te wachten opende hij de klapdeur en verliet de ruimte.
Mijn hart bonkte in mijn keel toen ik het shirt oppakte en één van de wc-hokjes inliep.
Ik heb nu nog wat stukjes die al klaar zijn, en ik ben hard bezig meer te schrijven, maar het gaat niet zo snel als het posten ervan, natuurlijk. Anyway, veel leesplezier
‘De andere kant’ bleek een totaal andere verdieping te zijn. Louis bleek een persoon te zijn die van traplopen hield, dus hij kreeg een doodsbange Kayla er gratis bij. Gelukkig deed hij er niet gek over. Integendeel, hij begon zelfs aan de kant van de reling te lopen, zodat ik de diepte niet kon zien.
De opnamestudio’s waren op de eerste verdieping. Tegen de tijd dat we daar aangekomen waren had ik mijn hand uit die van Louis getrokken. Het moest niet lijken alsof we een stel waren, want dat waren we niet en ik wilde niet dat iemand dat ook maar één seconde dacht.
“We zijn momenteel nog ons nieuwe album aan het opnemen, dus eigenlijk is het niet de bedoeling dat je dit hoort. Doe maar alsof je doof bent ofzo iets,” waarschuwde Louis, voordat hij de deur openduwde. Er zaten verschillende mensen in de geluidsdichte ruimte, waaronder de rest van One Direction.
“She’s not afraid of all the attention. She’s not afraid of running wild. How come she’s so afraid of falling in love? She’s not afraid of scary movies. She likes the way we kiss in the dark. But she’s so afraid of falling in love.” Zayns stem galmde door de ruimte. Zelf stond hij in een afgesloten ruimte met een koptelefoon op uit volle borst in de microfoon te zingen.
Liam, Niall en Harry zaten op grote stoelen naar hun vriend te luisteren. Ze keken alle drie op toen de deur achter mij dichtviel, met dezelfde verbaasde uitdrukking op hun gezicht.
Harry was de eerste die opsprong. “Gast, wat is er in godsnaam mis met jou! Je hebt nota bene een vriendin, of ben je dat misschien vergeten?”
“Harry...” begon Louis, maar hij werd meteen weer in de rede gevallen.
“Daarbij mag zij dit helemaal niet horen. Dit is ons nieuwe album! Jezus.” De krullenbol bracht zijn hand naar zijn gezicht en drukte met zijn duim en wijsvinger tegen de brug van zijn neus. “Kun je voor één keer een keer volwassen doen? Of is dat teveel gevraagd?”
“Styles. Pak je rust! Laat me gewoon even uitpraten.” Louis leek zijn best te doen zijn kalmte te bewaren. Ondanks het feit dat dit zijn beste vriend was kon ik me goed voorstellen hoe hij zich nu moest voelen.
“Ze liep zonet tegen mij aan, en gooide de gehele inhoud van haar volle koffiebeker over ons beide heen. Het zo pas kinderachtig zijn om haar daar te laten staan, in een vies, koud T-shirt. Dus ik heb volwassen gehandeld door haar mee te nemen, want ik wist dat we hier nog schone shirts hebben. Bedankt voor je aandacht. U mag verder met uw leven.” Louis schudde zijn hoofd en mompelde nog iets onverstaanbaars. Hij stampte Harry, en de rest van de jongens, voorbij en opende een kast. Daar haalde hij een schoon T-shirt tevoorschijn, dat hij naar achteren gooide. Door vlug naar voren te stappen kon ik hem net op tijd vangen. “Bedankt, uhm... Louis.”
Bij het horen van zijn naam rechtte hij zijn rug en draaide zich om. Glimlachend stak hij zijn duim op, waarna hij nog een T-shirt pakte. Dit keer trok hij hem zelf aan. “Kom, ik laat je even zien waar de wc is.”
De hoofdschuddende Liam negerend stapte hij over een halfopen sporttas en duwde de buitendeur weer open. Zijn handen duwden me naar buiten en ineens stond ik weer op de gang. Meteen miste ik de gezellige, chaotische drukte van de opnamestudio. Want ondanks dat ik maar een paar minuten binnen was geweest en eigenlijk alles een beetje rap en onhandig was verlopen had ik meteen de ontspannen sfeer geproefd. Net als toen Casey haar nummers inzong, daar was het ook zo prettig geweest.
Louis gaf me een zacht duwtje in mijn rug. “Die kant op.”
In plaats van mee te geven bleef ik onbewegelijk staan. Fronsend staarde ik naar het shirt in mijn handen. “Louis... Van wie is dit T-shirt eigenlijk?”
Hij stopte met duwen en kwam naast me staan. “Hij is van Zayn. Maar die vindt dat wel goed, hoor. Maak je geen zorgen.”
“Dat doe ik niet,” grijnsde ik. Met mijn vinger prikte ik in zijn buik, waarna ik me omdraaide en de kant op liep die hij me gewezen had.
“Hé!” riep hij quasiverontwaardigd. “Dat gaat zomaar niet!”
Lachend begon ik te rennen, waarop hij de achtervolging inzette. “Je weet niet eens waar ik je heen moet!”
“Dat maakt niet uit! Ik vind het wel!” gilde ik, achterom kijkend. Hij kwam met iedere stap dichterbij, en ik probeerde nog een tandje sneller te gaan. Nadat ik een hoek omgegaan was zag ik een witte deur waar een vrouwelijk poppetje opstond. Nog een paar meter... Mijn stappen werden steeds groter en ik knalde tegen de gesloten deur op. Gelukkig was het een klapdeur, dus ik tuimelde naar voren en kwam bijna op mijn neus terecht.
Licht hijgend leunde ik tegen de witbetegelde muur aan. Zayns T-shirt legde ik op de wastafel en ik streek mijn haren uit mijn ogen. Mijn ogen gleden over mijn lichaam in de spiegel en ik glimlachte even naar mezelf.
Het was vreemd, maar ik voelde me op mijn gemak bij Louis. Meer dan bij anderen die ik nog geen uur geleden ontmoet had. Meer dan ik zou moeten. Hoofdschuddend haalde ik mijn hand door mijn haren en draaide de blauwe dip dye rond mijn vinger.
Mijn ouders waren geflipt toen ik thuis was gekomen van de kapper. Ze vonden het asociaal staan, zo’n onnatuurlijke kleur in mijn haren. Mijn vader had gewild dat ik het terugverfde, maar ik had geweigerd. Pas na een week waren ze eraan gewend en mijn moeder gaf zelfs toe dat ze het ‘wel stoer’ vond.
“Hebbes,” klonk het ineens in mijn oor. Louis kneep in mijn zij. Vlug zette hij een stap naar achteren, om mijn arm te ontwijken die ik zijn kant op slingerde. “Dit zijn de damestoiletten, eikel! Wil je ook nog meekijken terwijl ik mijn shirt verwissel ofzo? Gezellig samen in zo’n klein hokje gepropt zitten.”
“Mag dat?” vroeg Louis gretig. Hij deed weer een stap in mijn richting, waardoor ik haast klem tussen hem en de muur kwam te zitten. Zijn warme adem streek over mijn huid en ik voelde me ongemakkelijk worden.
Net toen ik er wat van wilde zeggen duwde hij zich af en liep terug naar de deur. “Grapje. Ik wacht buiten op je, oké?” Zonder op mijn antwoord te wachten opende hij de klapdeur en verliet de ruimte.
Mijn hart bonkte in mijn keel toen ik het shirt oppakte en één van de wc-hokjes inliep.
When the power of love overcomes the love of power.
Ik ben ook geen fan, ook geen hater, haha 
Maar ik vind het wel vijf leuke jongens, dus kom maar op met dat cliché romantische verhaal! Als je niet te snel gaat, hoop ik het bij te kunnen houden (:
Liefs, Marit.
Maar ik vind het wel vijf leuke jongens, dus kom maar op met dat cliché romantische verhaal! Als je niet te snel gaat, hoop ik het bij te kunnen houden (:Liefs, Marit.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Yeeh, reacties! En leuke ook nog! Maakt mij blij! Volgens mij zijn er niet zoveel 1D fans hier op het forum, haha. Maar dat geeft niet, want gelukkig vinden jullie mijn verhaal wel leuk :3 Nieuw stukje dus voor jullie! Trouwens, is dit tempo een beetje oké? Of moet ik langzamer posten? Of sneller... Ik heb toch nog een voorraadje.
Een paar minuten later liep ik de damestoiletten uit, waar ik meteen tegen Louis opbotste. Voordat ik doorhad wat er gebeurde greep hij mijn middel vast en slingerde me over zijn schouder. Triomfantelijk hield hij zijn linkerarm over mijn rug geslagen. “Meekomen jij.”
Geschrokken sloeg ik met mijn vuisten tegen zijn schouderbladen, zonder enig succes. “Laat me los, engerd!”
“Niets daarvan. Ik ben je aan het ontvoeren,” zei Louis rustig. Hij begon in de richting van de studio te lopen, met mij nog steeds op zijn schouder. Omdat ik zoveel mogelijk heen en weer bewoog in een poging los te komen, duurde het drie keer zo lang dan zonet. Om de haverklap stonden we weer stil zodat Louis zijn grip op mij kon verstevigen.
“Blijf stilzitten!” riep hij quasiverontwaardigd uit.
“Je bent me toch aan het ontvoeren? Dan moet ik juist protesteren, anders is het geen echte ontvoering.” Meteen voegde ik daad bij het woord en begon hevig in zijn armen te spartelen. Ik gleed van zijn schouder af en viel slap op de grond. Als ik niet zo hard moest lachen was ik opgestaan en weggerend, maar nu leek alle kracht uit mijn lichaam te zijn gevloeid.
“Je maakt het me wel heel gemakkelijk, nu.” Louis boog voorover. Zijn armen gleden onder mijn lichaam en hij tilde me gemakkelijk op. Nog nalachend sloeg ik mijn armen om zijn nek, waarop hij verder begon te lopen. “Je hebt gelijk. Dit is veel gemakkelijker.”
Ik rolde met mijn ogen en greep mijn eigen polsen vast. Louis’ gezicht was zo dichtbij dat ik bijna ieder detail kon zien. Had hij zich al een paar dagen niet geschoren en er stonden stoppeltjes op zijn wangen.
Heel even flitste er een ander gezicht voor mijn ogen, en ik voelde mijn gezicht betrekken. Voordat Louis het echter op kon merken forceerde ik een glimlach en draaide me half in zijn armen om. We waren bijna bij de rode deur van de studio.
In plaats van me neer te zetten hield Louis me vast terwijl hij een trap tegen de deur gaf. “De post is er!”
Na precies vier seconden vloog de deur open en Niall stak zijn hoofd naar buiten. “Oh, zijn jullie het!” Hij opende de deur verder en draaide zich daarna weer om. Zonder verder nog een woord te zeggen ging hij naast Liam op één van de stoelen zitten. Ze zeiden iets onverstaanbaars tegen elkaar en Liam knikte. Hij schoof zwijgend een eindje op, zodat Niall beter kon zitten.
Ik had pas door dat ik naar ze staarde toen Louis me met een plof liet vallen. Mijn benen raakten met een klap de vloer en ik viel achterover door de plotselinge beweging. Net op tijd grepen twee sterke armen me van achteren vast, zodat ik niet helemaal op de grond belandde. “Ik heb je.”
Zodra ik mijn balans had gevonden lieten de handen me los en ik draaide een rondje om mijn as. Zayn stond me scheef glimlachend aan te kijken. “Als hij je liet vallen moet je hem een klap verkopen.”
“Zal ik doen,” knikte ik, maar ik maakte nergens aanstalten toe. In mijn achterhoofd hoorde ik de paar zinnen die Zayn had gezongen toen ik de eerste keer de studio was binnengekomen. Een nummer voor hun nieuwe album. Zijn stem had zo zuiver geklonken dat het bijna overweldigend was om hem nu van dichtbij te horen praten.
Zayns glimlach vervaagde stukje bij beetje toen hij me beter bekeek. “Volgens mij heb ik jou nog niet eerder gezien, maar toch draag je mijn shirt...?” Hij sprak het laatste woord uit met een vraagteken op het einde.
Ik voelde mijn hoofd rood worden. “Ja, uhm... Er zat koffie op de mijne dus Louis zei dat hij een shirt voor me had en –”
“Wacht. Er zat koffie op jouw shirt? Wat heeft Louis daarmee te maken?” Er stond verwarring op zijn gezicht. Hij hield zijn hoofd enigszins scheef en zijn wenkbrauwen waren licht gefronst.
“Ze was tegen mij aangelopen,” viel Louis me bij. Als ik niet in een studio had gezeten met vier tienerjongens – en een twintiger – was ik op mijn knieën gevallen om hem te bedanken voor zijn hulp. Dingen uitleggen kon ik echt niet, al helemaal niet als het ontzettend beschamend was.
“Alle koffie zat ineens op ons tweeën, dus toen bood ik haar een schoon T-shirt aan. Het jouwe was het enige dat ik kon vinden.”
“Ja, sorry daarvoor,” mompelde ik. Zayn zag er niet echt tevreden uit met het feit dat ik zijn T-shirt aanhad en het brandde ineens tegen mijn huid. Zijn gezicht kreeg even een ondoorgrondelijke uitdrukking, waarna hij in de lach schoot. “Waar heb je haar gevonden! Ze excuseert zich voor jouw ongevraagde acties.”
Iedereen keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, behalve ik, want ik keek naar de grond. Het was een tapijt van rode stof. Zo één die je ook in paleizen tegenkwam. En dus nu blijkbaar ook al in opnamestudio’s.
“Weet je überhaupt wel hoe ze heet?” ging Zayn verder. Het ergerde me dat hij tegen Louis praatte alsof ik er niet bij was. Voordat ik er erg in had tikte ik hem tegen zijn elleboog. “Ik ben er ook nog, hoor.”
Hij draaide zich verstoord om, alsof hij dat helemaal vergeten was. Maar zijn lichtbruine ogen glinsterden en om zijn lippen speelde een klein glimlachje. “Dat weet ik. Sorry. We beginnen opnieuw.”
Hij pakte mijn hand vast en schudde hem. “Ik ben Zayn Malik. Aangenaam kennis te maken.”
Een moment keek ik hem ongelovig aan. Toen besloot ik mee te spelen en glimlachte zo zoet als ik kon. “Kayla, aangenaam.”
Zijn ogen begonnen nog meer te glinsteren en het leek ineens alsof hij een kind was, zo vrolijk keek hij ineens. “Het is zo lang geleden dat ik me zo aan iemand voorstelde.”
Tja, het is maar wat je leuk vindt om te doen. Ik trok mijn hand terug en stak hem in de zak van mijn broek. “Dat is het lot van bekend zijn.”
“Klinkt alsof je ermee bekend bent, maar ik heb geen idee wie je bent.” Zayn trok aan mijn pols en liep naar een bank. Hij ging erop zitten en maakte een uitnodigend gebaar. Ik ging naast hem zitten en plukte onhandig aan mijn – zijn – shirt. “Ben ik niet. Ik ben gewoon een normaal persoon zonder bekendheid.”
“Een normaal persoon zonder bekendheid dat wel dit gebouw binnenkomt zonder eruit geschopt te worden,” vatte Zayn kort samen. “Dat betekent toch iets.”
Voordat ik iets kon zeggen trilde mijn mobiel twee keer. Opgelucht dat ik even mijn aandacht af kon wenden haalde ik hem tevoorschijn en ontgrendelde het scherm.
Ik ben klaar. Kom je naar de uitgang? –C
Glimlachend typte ik een berichtje terug. Kom eraan. –K
“Is dat je vriendje?” wilde Zayn weten. Hij wees naar mijn telefoon.
“Uhm, nee. Dat was mijn zus. Ik moet gaan...” mompelde ik, terwijl ik van de bank opstond. “Het was leuk jullie te ontmoeten.”
Zayn sprong ook op en gaf me een plastic tasje. “Hier zit je shirt in. Heeft Louis gedaan.”
Dankbaar pakte ik de tas aan en stak mijn duim op naar Louis, die achter Harry mee zat te kijken op diens telefoon.
Ik draaide me om, om naar de deur te lopen, maar Zayn hield me tegen. “Geef je mobiel eens. Je moet mijn nummer hebben, zodat je me kunt bereiken. Aangezien je mijn shirt aanhebt, en ik denk niet dat je die nu uit wilt doen...”
Verbaasd knikte ik, mijn mobiel overhandigend. Daar had ik helemaal niet aan gedacht. Slim van hem, al vroeg ik me af of hij niet gewoon wilde dat ik hem sowieso zou bellen. Ik rolde met mijn ogen bij de gedachte.
“Ben je een fan van Casey?” wilde Zayn weten. Hij hield mijn telefoon in de lucht. Op mijn achtergrond stond een foto van Casey in een super uitdagende jurk op de rode loper van één of andere film.
“Ja, zoiets.”
“Zoiets?”
“Ja... Nee ik ben gewoon een grote fan.” Onhandig ontweet ik zijn blik. Uit eerdere reacties wist ik dat mensen anders op me reageerden als ze eenmaal wisten dat Casey mijn zus was.
“Oké...” mompelde Zayn. Hij typte geconcentreerd op mijn telefoon, waarna hij hem teruggaf. “Alsjeblieft! Als je dat shirt zat bent bel me dan maar. Dan zal ik je de studio wel inloodsen.”
Volgens mij zijn er niet zoveel 1D fans hier op het forum, haha. Maar dat geeft niet, want gelukkig vinden jullie mijn verhaal wel leuk :3 Nieuw stukje dus voor jullie! Trouwens, is dit tempo een beetje oké? Of moet ik langzamer posten? Of sneller... Ik heb toch nog een voorraadje. Een paar minuten later liep ik de damestoiletten uit, waar ik meteen tegen Louis opbotste. Voordat ik doorhad wat er gebeurde greep hij mijn middel vast en slingerde me over zijn schouder. Triomfantelijk hield hij zijn linkerarm over mijn rug geslagen. “Meekomen jij.”
Geschrokken sloeg ik met mijn vuisten tegen zijn schouderbladen, zonder enig succes. “Laat me los, engerd!”
“Niets daarvan. Ik ben je aan het ontvoeren,” zei Louis rustig. Hij begon in de richting van de studio te lopen, met mij nog steeds op zijn schouder. Omdat ik zoveel mogelijk heen en weer bewoog in een poging los te komen, duurde het drie keer zo lang dan zonet. Om de haverklap stonden we weer stil zodat Louis zijn grip op mij kon verstevigen.
“Blijf stilzitten!” riep hij quasiverontwaardigd uit.
“Je bent me toch aan het ontvoeren? Dan moet ik juist protesteren, anders is het geen echte ontvoering.” Meteen voegde ik daad bij het woord en begon hevig in zijn armen te spartelen. Ik gleed van zijn schouder af en viel slap op de grond. Als ik niet zo hard moest lachen was ik opgestaan en weggerend, maar nu leek alle kracht uit mijn lichaam te zijn gevloeid.
“Je maakt het me wel heel gemakkelijk, nu.” Louis boog voorover. Zijn armen gleden onder mijn lichaam en hij tilde me gemakkelijk op. Nog nalachend sloeg ik mijn armen om zijn nek, waarop hij verder begon te lopen. “Je hebt gelijk. Dit is veel gemakkelijker.”
Ik rolde met mijn ogen en greep mijn eigen polsen vast. Louis’ gezicht was zo dichtbij dat ik bijna ieder detail kon zien. Had hij zich al een paar dagen niet geschoren en er stonden stoppeltjes op zijn wangen.
Heel even flitste er een ander gezicht voor mijn ogen, en ik voelde mijn gezicht betrekken. Voordat Louis het echter op kon merken forceerde ik een glimlach en draaide me half in zijn armen om. We waren bijna bij de rode deur van de studio.
In plaats van me neer te zetten hield Louis me vast terwijl hij een trap tegen de deur gaf. “De post is er!”
Na precies vier seconden vloog de deur open en Niall stak zijn hoofd naar buiten. “Oh, zijn jullie het!” Hij opende de deur verder en draaide zich daarna weer om. Zonder verder nog een woord te zeggen ging hij naast Liam op één van de stoelen zitten. Ze zeiden iets onverstaanbaars tegen elkaar en Liam knikte. Hij schoof zwijgend een eindje op, zodat Niall beter kon zitten.
Ik had pas door dat ik naar ze staarde toen Louis me met een plof liet vallen. Mijn benen raakten met een klap de vloer en ik viel achterover door de plotselinge beweging. Net op tijd grepen twee sterke armen me van achteren vast, zodat ik niet helemaal op de grond belandde. “Ik heb je.”
Zodra ik mijn balans had gevonden lieten de handen me los en ik draaide een rondje om mijn as. Zayn stond me scheef glimlachend aan te kijken. “Als hij je liet vallen moet je hem een klap verkopen.”
“Zal ik doen,” knikte ik, maar ik maakte nergens aanstalten toe. In mijn achterhoofd hoorde ik de paar zinnen die Zayn had gezongen toen ik de eerste keer de studio was binnengekomen. Een nummer voor hun nieuwe album. Zijn stem had zo zuiver geklonken dat het bijna overweldigend was om hem nu van dichtbij te horen praten.
Zayns glimlach vervaagde stukje bij beetje toen hij me beter bekeek. “Volgens mij heb ik jou nog niet eerder gezien, maar toch draag je mijn shirt...?” Hij sprak het laatste woord uit met een vraagteken op het einde.
Ik voelde mijn hoofd rood worden. “Ja, uhm... Er zat koffie op de mijne dus Louis zei dat hij een shirt voor me had en –”
“Wacht. Er zat koffie op jouw shirt? Wat heeft Louis daarmee te maken?” Er stond verwarring op zijn gezicht. Hij hield zijn hoofd enigszins scheef en zijn wenkbrauwen waren licht gefronst.
“Ze was tegen mij aangelopen,” viel Louis me bij. Als ik niet in een studio had gezeten met vier tienerjongens – en een twintiger – was ik op mijn knieën gevallen om hem te bedanken voor zijn hulp. Dingen uitleggen kon ik echt niet, al helemaal niet als het ontzettend beschamend was.
“Alle koffie zat ineens op ons tweeën, dus toen bood ik haar een schoon T-shirt aan. Het jouwe was het enige dat ik kon vinden.”
“Ja, sorry daarvoor,” mompelde ik. Zayn zag er niet echt tevreden uit met het feit dat ik zijn T-shirt aanhad en het brandde ineens tegen mijn huid. Zijn gezicht kreeg even een ondoorgrondelijke uitdrukking, waarna hij in de lach schoot. “Waar heb je haar gevonden! Ze excuseert zich voor jouw ongevraagde acties.”
Iedereen keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, behalve ik, want ik keek naar de grond. Het was een tapijt van rode stof. Zo één die je ook in paleizen tegenkwam. En dus nu blijkbaar ook al in opnamestudio’s.
“Weet je überhaupt wel hoe ze heet?” ging Zayn verder. Het ergerde me dat hij tegen Louis praatte alsof ik er niet bij was. Voordat ik er erg in had tikte ik hem tegen zijn elleboog. “Ik ben er ook nog, hoor.”
Hij draaide zich verstoord om, alsof hij dat helemaal vergeten was. Maar zijn lichtbruine ogen glinsterden en om zijn lippen speelde een klein glimlachje. “Dat weet ik. Sorry. We beginnen opnieuw.”
Hij pakte mijn hand vast en schudde hem. “Ik ben Zayn Malik. Aangenaam kennis te maken.”
Een moment keek ik hem ongelovig aan. Toen besloot ik mee te spelen en glimlachte zo zoet als ik kon. “Kayla, aangenaam.”
Zijn ogen begonnen nog meer te glinsteren en het leek ineens alsof hij een kind was, zo vrolijk keek hij ineens. “Het is zo lang geleden dat ik me zo aan iemand voorstelde.”
Tja, het is maar wat je leuk vindt om te doen. Ik trok mijn hand terug en stak hem in de zak van mijn broek. “Dat is het lot van bekend zijn.”
“Klinkt alsof je ermee bekend bent, maar ik heb geen idee wie je bent.” Zayn trok aan mijn pols en liep naar een bank. Hij ging erop zitten en maakte een uitnodigend gebaar. Ik ging naast hem zitten en plukte onhandig aan mijn – zijn – shirt. “Ben ik niet. Ik ben gewoon een normaal persoon zonder bekendheid.”
“Een normaal persoon zonder bekendheid dat wel dit gebouw binnenkomt zonder eruit geschopt te worden,” vatte Zayn kort samen. “Dat betekent toch iets.”
Voordat ik iets kon zeggen trilde mijn mobiel twee keer. Opgelucht dat ik even mijn aandacht af kon wenden haalde ik hem tevoorschijn en ontgrendelde het scherm.
Ik ben klaar. Kom je naar de uitgang? –C
Glimlachend typte ik een berichtje terug. Kom eraan. –K
“Is dat je vriendje?” wilde Zayn weten. Hij wees naar mijn telefoon.
“Uhm, nee. Dat was mijn zus. Ik moet gaan...” mompelde ik, terwijl ik van de bank opstond. “Het was leuk jullie te ontmoeten.”
Zayn sprong ook op en gaf me een plastic tasje. “Hier zit je shirt in. Heeft Louis gedaan.”
Dankbaar pakte ik de tas aan en stak mijn duim op naar Louis, die achter Harry mee zat te kijken op diens telefoon.
Ik draaide me om, om naar de deur te lopen, maar Zayn hield me tegen. “Geef je mobiel eens. Je moet mijn nummer hebben, zodat je me kunt bereiken. Aangezien je mijn shirt aanhebt, en ik denk niet dat je die nu uit wilt doen...”
Verbaasd knikte ik, mijn mobiel overhandigend. Daar had ik helemaal niet aan gedacht. Slim van hem, al vroeg ik me af of hij niet gewoon wilde dat ik hem sowieso zou bellen. Ik rolde met mijn ogen bij de gedachte.
“Ben je een fan van Casey?” wilde Zayn weten. Hij hield mijn telefoon in de lucht. Op mijn achtergrond stond een foto van Casey in een super uitdagende jurk op de rode loper van één of andere film.
“Ja, zoiets.”
“Zoiets?”
“Ja... Nee ik ben gewoon een grote fan.” Onhandig ontweet ik zijn blik. Uit eerdere reacties wist ik dat mensen anders op me reageerden als ze eenmaal wisten dat Casey mijn zus was.
“Oké...” mompelde Zayn. Hij typte geconcentreerd op mijn telefoon, waarna hij hem teruggaf. “Alsjeblieft! Als je dat shirt zat bent bel me dan maar. Dan zal ik je de studio wel inloodsen.”
When the power of love overcomes the love of power.
Leuk stukje! Van mij mag je sneller posten, want ik wil graag verder lezen 
. Ik vind het echt een leuk verhaal, nu ja, vanaf er romantiek in voorkomt ben ik meestal direct verslaafd
. Ik vind het echt een leuk verhaal, nu ja, vanaf er romantiek in voorkomt ben ik meestal direct verslaafd If you believe you can, and believe it strongly enough, you'll be amazed at what you can do.
Bedankt voor de reactie (((:
Mijn duimen maakten dat rare dansje wanneer je niet weet wat je moet typen, maar al wel klaar zit met toetsenbord en alles. Naast me op mijn bed lag Zayns T-shirt, keurig gewassen, gestreken en opgevouwen in een plastic tas. Vandaag was het precies een week geleden dat ik met Casey naar de studio was geweest, en het shirt had gekregen. In die week had ik er zeker honderd keer mee in mijn handen gestaan, klaar om hem in de wasmachine te gooien, maar telkens had ik het net niet gedaan. Het shirt rook veel te lekker om al zo snel te wassen. Ik had weet ik niet hoe vaak met mijn neus tegen de stof gezeten, alleen om de geur van de jongen op te snuiven. Dat klonk alsof ik zijn stalker was, maar hij rook gewoon ontzettend goed.
Zonder mezelf nog een kans te geven terug te krabbelen schoof ik met mijn duim over het scherm totdat ik bij de Z kwam. Zayn Malik. Hem moest ik hebben.
Nog steeds vond ik het vreemd om zijn nummer in mijn telefoonboek te zien staan. Gelukkig dat op school niemand in mijn mobiel zat te rommelen, anders hadden ze het waarschijnlijk allang zien staan. Het was al erg genoeg dat iedereen daar wist dat Casey mijn zus was. De hele dag kwamen er mensen op me af die een handtekening wilden, of wilden dat ik iets tegen Casey zou zeggen, namens hen. Om je dood aan te ergeren.
Mijn ademhaling trilde, terwijl ik mijn telefoon tegen mijn oor hield. Waarom ik zo raar reageerde op het idee van het horen van zijn stem? Geen idee. Het was gewoon een vreemd idee om iemand op te bellen om hem zijn shirt terug te geven.
“Hallo?”
“Hey! Zayn! Ik ben het, Kayla.” Zodra ik de woorden uitsprak wenste ik dat ik ze terug kon nemen. Nu leek het net alsof ik ineens een hardcore fan was, of nog erger: verliefd.
Gelukkig klonk hij net zo enthousiast. “Kayla! Ik heb de hele week op je telefoontje gewacht! Mist mijn T-shirt me?”
Even van mijn stuk geslagen door zijn antwoord staarde ik doods naar de gesloten deur van mijn kamer. Niet lang, en ik raapte mezelf vlug weer bij elkaar. “Ja, ontzettend. Hij wil terug naar zijn papa.”
“Je kunt hem komen brengen. Of ik kom naar jou toe. Ligt eraan wat jij f–” begon hij, maar ik viel hem in de reden. “Nee, ik breng hem wel even langs. Waar moet ik heen?”
Zayn noemde een adres op, dat ik vlug op mijn arm krabbelde met een stift – een watervaste stift. Met mijn mobiel nog steeds tegen mijn oor gedrukt liep ik de trap af. Buiten scheen de zon, dus ik besloot geen jas aan te doen.
Het duurde een half uur voordat ik bij Zayns appartement aankwam. De gehele tijd hadden we gebeld, met uitzondering van een korte onderbreking toen ik in de metro stond.
Zayn stond al in de deuropening op me te wachten, zijn telefoon in zijn hand. Zodra hij mij in het zicht kreeg drukte hij het gesprek weg. Hij borg zijn mobiel op in de zak van zijn wijde, half afgezakte broek.
In tegenstelling tot Casey’s enorme villa aan de rand van de stad woonde Zayn in een doodnormaal appartement in een doodnormaal flatgebouw, middenin een doodnormale woonwijk. Terwijl ik over galerij liep drukte ik mezelf haast tegen de muur aan, om te voorkomen dat ik naar beneden hoefde te kijken. Waarom moest hij per se op de vijfde verdieping wonen? Had hij niet gewoon op de begane grond een appartement kunnen hebben? Of desnoods in de kelder...
Ik was nog niet bijgekomen van de doodenge wandeling langs de afgrond of Zayn omhelsde me uitbundig. Van schrik liet ik de plastic tas vallen en onhandig sloeg ik mijn armen om zijn middel. Hij leek mijn ongemak niet op te merken, maar liet me gelukkig wel los. Voordat ik de tas op kon pakken was hij al gebukt en raapte het ding zelf op. “Bedankt dat je mijn shirt gebracht hebt. Wil je even binnenkomen? Je bent nu zo lang onderweg geweest... Het zou zonde zijn als je meteen weer terug moest.”
“Uhm... Ja, is goed,” knikte ik, voor ik er erg in had. Eigenlijk was ik ook wel nieuwsgierig hoe het appartement er vanbinnen uitzag.
Zayn ging voor me naar binnen, en ik moest mijn voet in de deuropening zetten om te voorkomen dat de deur achter hem in het slot viel. Binnen was het één grote chaos. Overal stonden lege glazen en flesjes, kledingstukken slingerden rond en het rolgordijn hing scheef voor het raam. Toch rook het er fris, en de vloer was zichtbaar.
Een beetje verloren bleef ik middenin de woonkamer staan. Zayn leek ineens verdwenen te zijn en ik voelde me niet compleet op mijn gemak op deze onbekende plek. Tot mijn opluchting stak Zayn zijn hoofd om de hoek en wenkte me. “Wil je misschien wat drinken?”
“Doe maar gewoon water,” mompelde ik, over een lege pizzadoos heenstappend. “Woon je hier alleen?”
“Ja, maar de jongens komen vaak langs. Sorry voor de rommel. Opruimen is niet mijn sterkste kant.” Hij fronste en trok een gezicht. “Ik ben ook maar een negentienjarige jongen.”
Mijn mondhoeken krulden omhoog in een zuinig glimlachje. “Het is je vergeven.”
Zijn ogen glinsterden van plezier. Hij pakte een schoon glas uit één van de lichtbruine keukenkastjes en vulde hem met water. Tevreden schoof hij hem in mijn richting, en dankbaar knikte ik.
Voor zichzelf pakte hij een halve literfles cola uit de koelkast, die hij aan zijn lippen zetten. “Waarom water drinken als je ook cola kunt krijgen?”
“Water is lekker! En veel gezonder dan cola,” protesteerde ik zachtjes. “Bovendien is het gratis.”
“Alles in dit huis is gratis voor jou. Jij hebt er niet voor betaald.” Hij knipoogde en liep de keuken uit. “Kom, anders staan we daar maar zo.”
Zwijgend volgde ik hem, terug naar de woonkamer. Vlug gooide hij een T-shirt van de bank en ging erop zitten. Uitnodigend klopte hij op de lege plek naast hem, en ik nam plaats. Zo bleven we een tijdje in stilte zitten. Het was geen ongemakkelijke stilte, maar ook niet heel erg comfortabel. Er was iets anders dan vorige week, al kon ik mijn vinger niet op de precieze reden leggen. Het voelde gewoon... anders.
Mijn duimen maakten dat rare dansje wanneer je niet weet wat je moet typen, maar al wel klaar zit met toetsenbord en alles. Naast me op mijn bed lag Zayns T-shirt, keurig gewassen, gestreken en opgevouwen in een plastic tas. Vandaag was het precies een week geleden dat ik met Casey naar de studio was geweest, en het shirt had gekregen. In die week had ik er zeker honderd keer mee in mijn handen gestaan, klaar om hem in de wasmachine te gooien, maar telkens had ik het net niet gedaan. Het shirt rook veel te lekker om al zo snel te wassen. Ik had weet ik niet hoe vaak met mijn neus tegen de stof gezeten, alleen om de geur van de jongen op te snuiven. Dat klonk alsof ik zijn stalker was, maar hij rook gewoon ontzettend goed.
Zonder mezelf nog een kans te geven terug te krabbelen schoof ik met mijn duim over het scherm totdat ik bij de Z kwam. Zayn Malik. Hem moest ik hebben.
Nog steeds vond ik het vreemd om zijn nummer in mijn telefoonboek te zien staan. Gelukkig dat op school niemand in mijn mobiel zat te rommelen, anders hadden ze het waarschijnlijk allang zien staan. Het was al erg genoeg dat iedereen daar wist dat Casey mijn zus was. De hele dag kwamen er mensen op me af die een handtekening wilden, of wilden dat ik iets tegen Casey zou zeggen, namens hen. Om je dood aan te ergeren.
Mijn ademhaling trilde, terwijl ik mijn telefoon tegen mijn oor hield. Waarom ik zo raar reageerde op het idee van het horen van zijn stem? Geen idee. Het was gewoon een vreemd idee om iemand op te bellen om hem zijn shirt terug te geven.
“Hallo?”
“Hey! Zayn! Ik ben het, Kayla.” Zodra ik de woorden uitsprak wenste ik dat ik ze terug kon nemen. Nu leek het net alsof ik ineens een hardcore fan was, of nog erger: verliefd.
Gelukkig klonk hij net zo enthousiast. “Kayla! Ik heb de hele week op je telefoontje gewacht! Mist mijn T-shirt me?”
Even van mijn stuk geslagen door zijn antwoord staarde ik doods naar de gesloten deur van mijn kamer. Niet lang, en ik raapte mezelf vlug weer bij elkaar. “Ja, ontzettend. Hij wil terug naar zijn papa.”
“Je kunt hem komen brengen. Of ik kom naar jou toe. Ligt eraan wat jij f–” begon hij, maar ik viel hem in de reden. “Nee, ik breng hem wel even langs. Waar moet ik heen?”
Zayn noemde een adres op, dat ik vlug op mijn arm krabbelde met een stift – een watervaste stift. Met mijn mobiel nog steeds tegen mijn oor gedrukt liep ik de trap af. Buiten scheen de zon, dus ik besloot geen jas aan te doen.
Het duurde een half uur voordat ik bij Zayns appartement aankwam. De gehele tijd hadden we gebeld, met uitzondering van een korte onderbreking toen ik in de metro stond.
Zayn stond al in de deuropening op me te wachten, zijn telefoon in zijn hand. Zodra hij mij in het zicht kreeg drukte hij het gesprek weg. Hij borg zijn mobiel op in de zak van zijn wijde, half afgezakte broek.
In tegenstelling tot Casey’s enorme villa aan de rand van de stad woonde Zayn in een doodnormaal appartement in een doodnormaal flatgebouw, middenin een doodnormale woonwijk. Terwijl ik over galerij liep drukte ik mezelf haast tegen de muur aan, om te voorkomen dat ik naar beneden hoefde te kijken. Waarom moest hij per se op de vijfde verdieping wonen? Had hij niet gewoon op de begane grond een appartement kunnen hebben? Of desnoods in de kelder...
Ik was nog niet bijgekomen van de doodenge wandeling langs de afgrond of Zayn omhelsde me uitbundig. Van schrik liet ik de plastic tas vallen en onhandig sloeg ik mijn armen om zijn middel. Hij leek mijn ongemak niet op te merken, maar liet me gelukkig wel los. Voordat ik de tas op kon pakken was hij al gebukt en raapte het ding zelf op. “Bedankt dat je mijn shirt gebracht hebt. Wil je even binnenkomen? Je bent nu zo lang onderweg geweest... Het zou zonde zijn als je meteen weer terug moest.”
“Uhm... Ja, is goed,” knikte ik, voor ik er erg in had. Eigenlijk was ik ook wel nieuwsgierig hoe het appartement er vanbinnen uitzag.
Zayn ging voor me naar binnen, en ik moest mijn voet in de deuropening zetten om te voorkomen dat de deur achter hem in het slot viel. Binnen was het één grote chaos. Overal stonden lege glazen en flesjes, kledingstukken slingerden rond en het rolgordijn hing scheef voor het raam. Toch rook het er fris, en de vloer was zichtbaar.
Een beetje verloren bleef ik middenin de woonkamer staan. Zayn leek ineens verdwenen te zijn en ik voelde me niet compleet op mijn gemak op deze onbekende plek. Tot mijn opluchting stak Zayn zijn hoofd om de hoek en wenkte me. “Wil je misschien wat drinken?”
“Doe maar gewoon water,” mompelde ik, over een lege pizzadoos heenstappend. “Woon je hier alleen?”
“Ja, maar de jongens komen vaak langs. Sorry voor de rommel. Opruimen is niet mijn sterkste kant.” Hij fronste en trok een gezicht. “Ik ben ook maar een negentienjarige jongen.”
Mijn mondhoeken krulden omhoog in een zuinig glimlachje. “Het is je vergeven.”
Zijn ogen glinsterden van plezier. Hij pakte een schoon glas uit één van de lichtbruine keukenkastjes en vulde hem met water. Tevreden schoof hij hem in mijn richting, en dankbaar knikte ik.
Voor zichzelf pakte hij een halve literfles cola uit de koelkast, die hij aan zijn lippen zetten. “Waarom water drinken als je ook cola kunt krijgen?”
“Water is lekker! En veel gezonder dan cola,” protesteerde ik zachtjes. “Bovendien is het gratis.”
“Alles in dit huis is gratis voor jou. Jij hebt er niet voor betaald.” Hij knipoogde en liep de keuken uit. “Kom, anders staan we daar maar zo.”
Zwijgend volgde ik hem, terug naar de woonkamer. Vlug gooide hij een T-shirt van de bank en ging erop zitten. Uitnodigend klopte hij op de lege plek naast hem, en ik nam plaats. Zo bleven we een tijdje in stilte zitten. Het was geen ongemakkelijke stilte, maar ook niet heel erg comfortabel. Er was iets anders dan vorige week, al kon ik mijn vinger niet op de precieze reden leggen. Het voelde gewoon... anders.
When the power of love overcomes the love of power.
Marit, bedankt voor je reactie en ja klopt, he's hott ^^
Zo stil als ik kon draaide ik de sleutel om. Met een zachte klik sprong de voordeur van mijn huis open. Als een inbreker sloop ik naar binnen en legde mijn hand tegen de deur, zodat deze rustig dicht zou vallen. In plaats daarvan viel hij echter hard terug in het slot en ik verstijfde compleet.
Zoals ik al gevreesd had klonk er boven gerommel en het licht op de overloop ging aan. In een poging de preek te ontsnappen probeerde ik nog naar de woonkamer te glippen, maar er klonken al voetstappen op de trap. “Kayla, ben jij dat?”
“Nee, pap. Ik ben een huurmoordenaar die je dochter heeft vermoord,” riep ik terug, terwijl ik de woonkamer inliep. Op de tast liep ik naar de grote bank in het midden van de ruimte en liet me erop zakken. De deur ging weer open en mijn vader kwam naar binnen. Hij knipte een lamp aan, waardoor ik zijn gezichtsuitdrukking kon zien. Zijn wenkbrauwen waren opgetrokken en in zijn ogen stond een sarcastische blik. “Waar kom jij zo laat vandaan?”
“Bij een vriend,” antwoordde ik kort. Ruzie had ik nu toch al aan mijn broek hangen.
“Wie dan?” ging mijn vader verder. Hij had zijn armen voor zijn borst gekruist en kauwde op de binnenkant van zijn wang – een teken dat hij boos aan het worden was.
“Je kent hem toch niet.” Ik gaapte onwillekeurig en leunde met mijn hoofd tegen de rugleuning van de bank. “Ga gewoon terug naar bed, ik ben er nu toch.”
Mijn vader opende zijn mond om iets te zeggen, bedacht zich en besloot toen toch te praten. “Kayla. Heb je enig idee hoe laat het is?”
“Tijd om te slapen,” mompelde ik, ineens overvallen door moeheid. Onhandig stond ik op van de bank en wilde naar de deur lopen. Halverwege werd ik echter tegengehouden door mijn vader, die me de weg versperde. “Het is middernacht. Is het niet in je opgekomen om even te bellen waar je was? Of op z’n minst een sms’je? Of gewoon eerder terug te komen?”
“Pap, ik ben zeventien en het is zaterdagavond! Je zeurt altijd dat ik eens sociaal moet gaan doen, in plaats van altijd maar op mijn kamer rondhangen, maar als ik dat een keer doe dan is het nog niet goed. Kies eens wat je wilt, want op deze manier hoeft het van mij niet meer. Ik kan altijd nog bij Casey gaan wonen!” riep ik, nu ook boos. Ik wist dat het mijn vader laaiend maakte als ik uit huis dreigde te gaan, maar laatste tijd begon ik er serieus over na te denken. Ze woonde al een half jaar in een enorme villa aan de rand van Londen. Helemaal alleen. Ik wist zeker dat als ik haar belde om te vertellen dat ik bij haar in wilde trekken ze me met open armen zou ontvangen.
“Jij gaat helemaal nergens heen!” bulderde mijn vader. “Ik vraag het je nog één keer. Waar. Was. Je?”
Geschrokken kromp ik in elkaar. Mijn voorhoofd was gefronst en mijn lippen waren samengeperst tot een dun streepje. Als de kleur van mijn haar afgestemd werd op mijn humeur zou mijn – anders blauwe – dip dye of felrood of diepzwart zijn, zo boos was ik nu.
“Dat gaat je helemaal niets aan!” kaatste ik terug.
“Oh, zeker wel. Ik ben je vader en dan mag ik toch verwachten dat je geen geheimen voor me houdt.” Mijn vader begon rood aan te lopen van kwaadheid. Ik wist dat ik nu niet veel verder moest gaan, maar ik kon me maar met moeite inhouden.
“Dan heb je de verkeerde verwachtingen. Iedereen heeft geheimen. Maar als je het per se wilt weten, ik was bij Zayn.” Zelfs ik merkte hoe mijn stem bij zijn naam verzachtte, alsof hij me kalmeerde. Mijn vuisten balden zich en ik wilde mijn vader voorbij lopen. Hij hield me weer tegen, maar dit keer een stuk vriendelijker. “Zayn? Malik? Van One Direction?”
Verbaasd keek ik hem aan. “Ja... Hoe weet jij wie dat is?”
“Omdat ze de hype van het moment zijn. Natuurlijk weet ik wie ze zijn. Ze komen bijna dagelijks op televisie. Hoezo ga jij met Zayn om?” Nu was het mijn vaders beurt om verwonderd te kijken.
“Ik heb hem vorige week ontmoet bij de platenmaatschappij. Niets belangrijks. We hebben gewoon contact onderhouden.” Dat was niet helemaal waar, want ik had hem pas vandaag weer gesproken. Alleen hoefde mijn vader dat niet te weten.
“Oh. En je weet zeker dat hij niet geïnteresseerd is omdat je Sommers van de achternaam heet?” wilde hij weten. Zijn woorden brachten meteen de angst terug dat Zayn erachter zou komen wie ik werkelijk was. Of beter gezegd, wie mijn zus was. Voor het eerst wenste ik dat Casey niet hard op weg was om wereldberoemd te worden. Aan de andere kant had ik dan ook Zayn nooit ontmoet... Oké, nee het was wel goed dat Casey bekend was. Nu maar hopen dat hij er niet achter kwam.
“Ja, honderd procent. Hij weet namelijk mijn achternaam helemaal niet. Net zo min als dat hij weet van Avan, want dat soort privé dingen bespreek ik niet met mensen die ik amper ken, oké?”
Meteen had ik spijt van mijn woorden. In mijn gedachten bleef de naam die ik zonet uitgesproken had zich herhalen, waardoor ik acute hoofdpijn kreeg. Gelukkig leek mijn vader dat door te hebben, want hij ontspande zich nu compleet en trok me in zijn armen. “Het is al goed, lieverd. Ga maar slapen. We hebben het er morgen nog wel over.”
Zwakjes knikte ik. Mijn vader liet me los en ik liep onstabiel de trap op. Vlug kleedde ik me om en haalde mijn make-up eraf. Nog geen tien minuten later lag ik in bed.
Ik sloot mijn ogen en probeerde de stekende hoofdpijn weg te bannen, waar ik helaas hopeloos in faalde. Net op het moment dat ik op het punt stond in tranen uit te barsten trilde mijn telefoon twee keer kort, en ik greep het ding van mijn nachtkastje.
Ben je veilig thuisgekomen? –Z
Een glimlach verscheen op mijn gezicht en het gebonk in mijn hoofd werd meteen een stuk dragelijker. Behendig opende ik een nieuw sms-bericht en begon te typen. Ja, heb de laatste metro kunnen pakken. Lig al in bed. Jij? –K
Bijna direct kreeg ik een berichtje terug. Ik was al thuis. ;P De jongens zijn hier om de rest van de pizza op te eten. –Z
Hoofdschuddend beet ik op mijn onderlip om een lach binnen te houden. Na even na te hebben gedacht stuurde ik nog een sms. Maar goed ook, want hij was echt groot. Zoiets moet je met minstens twintig man eten. –K
Als je One Direction in huis hebt krijg je alles weg, geloof me. Louis vraagt naar je. Hij wil weten of je nog koffie hebt gemorst. Let maar niet teveel op hem, hij is een beetje vreemd. –Z
Nu lachte ik toch echt hardop, en ik drukte mijn gezicht in mijn kussen om het geluid te verstommen. Ik maakte aanstalten om terug te sms’en, maar voordat ik op verzenden kon drukken kwam er nog een berichtje binnen. Dat was een grapje, Louis is helemaal geweldig. Zayn is pas raar, je moet uitkijken dat je niet te raar wordt als je met hem omgaat, hoor. –L
Dat geloof ik graag, maar Louis, geef Zayn zijn telefoon terug. –K
Nee, nooit! ... –L
Meteen kwam er een sms achterna. Bedankt voor je hulp, Kayla. Louis zit momenteel onder een dekentje te huilen omdat je mijn kant gekozen hebt. –Z
Grinnikend draaide ik me op mijn andere zij, het bericht nog eens overlezend. Mijn hoofdpijn was bijna volledig verdwenen, merkte ik ineens op. Ik probeerde mezelf voor te houden dat het kwam doordat ik in bed lag, het helemaal donker was op mijn kamer en ik ontspannen was, maar een stemmetje vertelde me dat het een heel andere reden had. Een prettig gevoel maakte zich meester van me als ik met Zayn – of Louis – praatte, en hoe rustgevend dat ook was, ergens groeide er ook angst in me en de beide gevoelens vochten overduidelijk om de eerste plek.
en ja klopt, he's hott ^^Zo stil als ik kon draaide ik de sleutel om. Met een zachte klik sprong de voordeur van mijn huis open. Als een inbreker sloop ik naar binnen en legde mijn hand tegen de deur, zodat deze rustig dicht zou vallen. In plaats daarvan viel hij echter hard terug in het slot en ik verstijfde compleet.
Zoals ik al gevreesd had klonk er boven gerommel en het licht op de overloop ging aan. In een poging de preek te ontsnappen probeerde ik nog naar de woonkamer te glippen, maar er klonken al voetstappen op de trap. “Kayla, ben jij dat?”
“Nee, pap. Ik ben een huurmoordenaar die je dochter heeft vermoord,” riep ik terug, terwijl ik de woonkamer inliep. Op de tast liep ik naar de grote bank in het midden van de ruimte en liet me erop zakken. De deur ging weer open en mijn vader kwam naar binnen. Hij knipte een lamp aan, waardoor ik zijn gezichtsuitdrukking kon zien. Zijn wenkbrauwen waren opgetrokken en in zijn ogen stond een sarcastische blik. “Waar kom jij zo laat vandaan?”
“Bij een vriend,” antwoordde ik kort. Ruzie had ik nu toch al aan mijn broek hangen.
“Wie dan?” ging mijn vader verder. Hij had zijn armen voor zijn borst gekruist en kauwde op de binnenkant van zijn wang – een teken dat hij boos aan het worden was.
“Je kent hem toch niet.” Ik gaapte onwillekeurig en leunde met mijn hoofd tegen de rugleuning van de bank. “Ga gewoon terug naar bed, ik ben er nu toch.”
Mijn vader opende zijn mond om iets te zeggen, bedacht zich en besloot toen toch te praten. “Kayla. Heb je enig idee hoe laat het is?”
“Tijd om te slapen,” mompelde ik, ineens overvallen door moeheid. Onhandig stond ik op van de bank en wilde naar de deur lopen. Halverwege werd ik echter tegengehouden door mijn vader, die me de weg versperde. “Het is middernacht. Is het niet in je opgekomen om even te bellen waar je was? Of op z’n minst een sms’je? Of gewoon eerder terug te komen?”
“Pap, ik ben zeventien en het is zaterdagavond! Je zeurt altijd dat ik eens sociaal moet gaan doen, in plaats van altijd maar op mijn kamer rondhangen, maar als ik dat een keer doe dan is het nog niet goed. Kies eens wat je wilt, want op deze manier hoeft het van mij niet meer. Ik kan altijd nog bij Casey gaan wonen!” riep ik, nu ook boos. Ik wist dat het mijn vader laaiend maakte als ik uit huis dreigde te gaan, maar laatste tijd begon ik er serieus over na te denken. Ze woonde al een half jaar in een enorme villa aan de rand van Londen. Helemaal alleen. Ik wist zeker dat als ik haar belde om te vertellen dat ik bij haar in wilde trekken ze me met open armen zou ontvangen.
“Jij gaat helemaal nergens heen!” bulderde mijn vader. “Ik vraag het je nog één keer. Waar. Was. Je?”
Geschrokken kromp ik in elkaar. Mijn voorhoofd was gefronst en mijn lippen waren samengeperst tot een dun streepje. Als de kleur van mijn haar afgestemd werd op mijn humeur zou mijn – anders blauwe – dip dye of felrood of diepzwart zijn, zo boos was ik nu.
“Dat gaat je helemaal niets aan!” kaatste ik terug.
“Oh, zeker wel. Ik ben je vader en dan mag ik toch verwachten dat je geen geheimen voor me houdt.” Mijn vader begon rood aan te lopen van kwaadheid. Ik wist dat ik nu niet veel verder moest gaan, maar ik kon me maar met moeite inhouden.
“Dan heb je de verkeerde verwachtingen. Iedereen heeft geheimen. Maar als je het per se wilt weten, ik was bij Zayn.” Zelfs ik merkte hoe mijn stem bij zijn naam verzachtte, alsof hij me kalmeerde. Mijn vuisten balden zich en ik wilde mijn vader voorbij lopen. Hij hield me weer tegen, maar dit keer een stuk vriendelijker. “Zayn? Malik? Van One Direction?”
Verbaasd keek ik hem aan. “Ja... Hoe weet jij wie dat is?”
“Omdat ze de hype van het moment zijn. Natuurlijk weet ik wie ze zijn. Ze komen bijna dagelijks op televisie. Hoezo ga jij met Zayn om?” Nu was het mijn vaders beurt om verwonderd te kijken.
“Ik heb hem vorige week ontmoet bij de platenmaatschappij. Niets belangrijks. We hebben gewoon contact onderhouden.” Dat was niet helemaal waar, want ik had hem pas vandaag weer gesproken. Alleen hoefde mijn vader dat niet te weten.
“Oh. En je weet zeker dat hij niet geïnteresseerd is omdat je Sommers van de achternaam heet?” wilde hij weten. Zijn woorden brachten meteen de angst terug dat Zayn erachter zou komen wie ik werkelijk was. Of beter gezegd, wie mijn zus was. Voor het eerst wenste ik dat Casey niet hard op weg was om wereldberoemd te worden. Aan de andere kant had ik dan ook Zayn nooit ontmoet... Oké, nee het was wel goed dat Casey bekend was. Nu maar hopen dat hij er niet achter kwam.
“Ja, honderd procent. Hij weet namelijk mijn achternaam helemaal niet. Net zo min als dat hij weet van Avan, want dat soort privé dingen bespreek ik niet met mensen die ik amper ken, oké?”
Meteen had ik spijt van mijn woorden. In mijn gedachten bleef de naam die ik zonet uitgesproken had zich herhalen, waardoor ik acute hoofdpijn kreeg. Gelukkig leek mijn vader dat door te hebben, want hij ontspande zich nu compleet en trok me in zijn armen. “Het is al goed, lieverd. Ga maar slapen. We hebben het er morgen nog wel over.”
Zwakjes knikte ik. Mijn vader liet me los en ik liep onstabiel de trap op. Vlug kleedde ik me om en haalde mijn make-up eraf. Nog geen tien minuten later lag ik in bed.
Ik sloot mijn ogen en probeerde de stekende hoofdpijn weg te bannen, waar ik helaas hopeloos in faalde. Net op het moment dat ik op het punt stond in tranen uit te barsten trilde mijn telefoon twee keer kort, en ik greep het ding van mijn nachtkastje.
Ben je veilig thuisgekomen? –Z
Een glimlach verscheen op mijn gezicht en het gebonk in mijn hoofd werd meteen een stuk dragelijker. Behendig opende ik een nieuw sms-bericht en begon te typen. Ja, heb de laatste metro kunnen pakken. Lig al in bed. Jij? –K
Bijna direct kreeg ik een berichtje terug. Ik was al thuis. ;P De jongens zijn hier om de rest van de pizza op te eten. –Z
Hoofdschuddend beet ik op mijn onderlip om een lach binnen te houden. Na even na te hebben gedacht stuurde ik nog een sms. Maar goed ook, want hij was echt groot. Zoiets moet je met minstens twintig man eten. –K
Als je One Direction in huis hebt krijg je alles weg, geloof me. Louis vraagt naar je. Hij wil weten of je nog koffie hebt gemorst. Let maar niet teveel op hem, hij is een beetje vreemd. –Z
Nu lachte ik toch echt hardop, en ik drukte mijn gezicht in mijn kussen om het geluid te verstommen. Ik maakte aanstalten om terug te sms’en, maar voordat ik op verzenden kon drukken kwam er nog een berichtje binnen. Dat was een grapje, Louis is helemaal geweldig. Zayn is pas raar, je moet uitkijken dat je niet te raar wordt als je met hem omgaat, hoor. –L
Dat geloof ik graag, maar Louis, geef Zayn zijn telefoon terug. –K
Nee, nooit! ... –L
Meteen kwam er een sms achterna. Bedankt voor je hulp, Kayla. Louis zit momenteel onder een dekentje te huilen omdat je mijn kant gekozen hebt. –Z
Grinnikend draaide ik me op mijn andere zij, het bericht nog eens overlezend. Mijn hoofdpijn was bijna volledig verdwenen, merkte ik ineens op. Ik probeerde mezelf voor te houden dat het kwam doordat ik in bed lag, het helemaal donker was op mijn kamer en ik ontspannen was, maar een stemmetje vertelde me dat het een heel andere reden had. Een prettig gevoel maakte zich meester van me als ik met Zayn – of Louis – praatte, en hoe rustgevend dat ook was, ergens groeide er ook angst in me en de beide gevoelens vochten overduidelijk om de eerste plek.
Laatst gewijzigd door ejell op 11 dec 2012 21:59, 1 keer totaal gewijzigd.
When the power of love overcomes the love of power.
Nutella schreef:Damn ik wil Kayla nu toch wel zijn!
Haha schrijf snel verder!
Haha, ik eigenlijk wel ook
, het moet cool zijn om contact te hebben met bekenden ;d Weer leuke stukjes, ik ben benieuwd wie Avan is, hmm heb wel al vermoedens
-exvriendje of iets in die aard waarschijnlijk?- Snel verder
If you believe you can, and believe it strongly enough, you'll be amazed at what you can do.
-
DropsOfJupiter
- Balpen
- Berichten: 228
- Lid geworden op: 11 jul 2012 18:20
- Locatie: Spijkenisse
Oke oke oke.
Dit ga ik dus sowieso volgen aangezien het salken van One Direction mijn dagelijkse leven is geworden in de afgelopen twee jaar. Dagdag sociale gebeurtenissen, hallo de hele dag in een donkere slaapkamer zitten met je laptop op schoot, video diaries, oude behind de scenes en twitter bekijken, bang om te slapen of om naar school te gaan omdat ze misschien twitcams of followsprees doen.
Aangezien deze jongens basically mijn leven zijn, ga ik dit waarschijnlijk wel volgen, als ik het bij kan houden. Mijn eigen fanfictions en de anderen die ik volg zijn op dit moment een beetje hectisch, ahah.
Het verhaal zelf is goed, de verhaallijn is niet zo cliche als ik verwacht had, hoewel ik de plotselinge verandering in de mood van Kayla's vader wel een beetje raar vond. Ik bedoel, het ene moment was hij heel boos en de seconde dat ze vertelde dat hij Zayn heette, keerde het om en was hij helemaal niet meer boos maar juist verrast. Alleen aan de naam "Zayn" kun je toch niet meteen weten dat het DE Zayn Malik is van One Direction? Maarja, dat was eigenlijk het enige wat ik zag dat niet zo lekker liep.
Voor de rest is het een lekker lopend verhaal en ik ga het zeker volgen als ik tijd heb, ahah.
x
Dit ga ik dus sowieso volgen aangezien het salken van One Direction mijn dagelijkse leven is geworden in de afgelopen twee jaar. Dagdag sociale gebeurtenissen, hallo de hele dag in een donkere slaapkamer zitten met je laptop op schoot, video diaries, oude behind de scenes en twitter bekijken, bang om te slapen of om naar school te gaan omdat ze misschien twitcams of followsprees doen.
Aangezien deze jongens basically mijn leven zijn, ga ik dit waarschijnlijk wel volgen, als ik het bij kan houden. Mijn eigen fanfictions en de anderen die ik volg zijn op dit moment een beetje hectisch, ahah.
Het verhaal zelf is goed, de verhaallijn is niet zo cliche als ik verwacht had, hoewel ik de plotselinge verandering in de mood van Kayla's vader wel een beetje raar vond. Ik bedoel, het ene moment was hij heel boos en de seconde dat ze vertelde dat hij Zayn heette, keerde het om en was hij helemaal niet meer boos maar juist verrast. Alleen aan de naam "Zayn" kun je toch niet meteen weten dat het DE Zayn Malik is van One Direction? Maarja, dat was eigenlijk het enige wat ik zag dat niet zo lekker liep.
Voor de rest is het een lekker lopend verhaal en ik ga het zeker volgen als ik tijd heb, ahah.
x
"the truth is this: sometimes they don't want to be written down in poems, arms pinned to the ground by heartfelt words and broken promises."
Nou, als je kijkt naar hoe bekend One Direction is tegenwoordig en aangezien die ouders nogal in de muziekwereld zitten door Casey... Ik vond het wel logisch. En hij is bezorgd om zijn dochter, die vader. Ook weer omdat hij weet hoe makkelijk het is voor dat soort jongens om meisjes te krijgen... etc.
Bedankt voor de reacties trouwens weer! Ben een tijdje ziek geweest en eerlijk gezegd is dit verhaal dan wel het laatste waar ik aan wilde denken Ik zal proberen weer wat vaker te updaten
Voor het eerst in mijn hele leven vloog er een schoolweek voorbij. Tijdens de eerste dagen leek mijn telefoon aan mijn hand vast te groeien, en ik verloor hem geen moment uit het oog. Zo kwam ik er meteen achter als Zayn me sms’te en kon ik meteen antwoorden. Onze gesprekken gingen over van alles en nog wat: het onderwerp kon letterlijk binnen een paar minuten veranderen. Hij vertelde me ieder moment van de dag waar hij was, wat hij deed en wat hij daarvan vond. Het was alsof ik mijn persoonlijke update pagina had over de jongens van One Direction.
Af en toe herinnerde ik me weer dat de jongen waarmee ik zo uitvoerig aan het sms’en was wereldberoemd was, en dat er miljoenen fans hun ziel zouden ruilen om in dezelfde plek als ik te staan. Toch lukte het me niet om hem zo te zien, daar gedroeg hij zich te gewoontjes voor. Of het kwam doordat ik het gewend was om mensen met horden fans te moeten delen, aangezien Casey tegenwoordig ook nergens meer heen kon gaan zonder praktisch overvallen te worden. Het viel me nog mee dat ik nog niet op straat werd herkend door de hardcore fans, want die stonden erom bekend de hele stamboom van hun idolen uit hun hoofd te kennen. Ongeveer dan.
Op dinsdagmiddag werd ik ontvoerd door Louis, die me meenam naar de opnamestudio’s. Ze hadden het laatste nummer van het album afgerond, en nu wilden ze dat ik hem zou beoordelen. Al bij de eerste noten herkende ik de melodie van She’s Not Afraid, het nummer dat Zayn had staan inzingen toen ik voor het eerst de studio ingelopen was.
Natuurlijk moest ik, na de goedkeuring van dat ene liedje, het hele album beluisteren en mijn mening erover geven. Halverwege de cd begonnen Niall en Louis echter te dansen, wat uiteraard eindigde in een dansfeestje.
Het liep tegen acht uur toen Liam ineens de studio uitliep. Hij had zijn ogen op zijn telefoon gevestigd en het puntje van zijn tong hing uit zijn mond terwijl hij driftig iets typte. Met het apparaat tegen zijn oor gedrukt verdween hij door de zware deur die toegang gaf tot de hal.
Niemand leek iets door te hebben, maar ik voelde dat het serieus was. Zonder nog veel langer na te denken volgde ik de jongen naar buiten, waar ik hem aan de overkant op de grond zag zitten. Hij zat met een rood, betraand gezicht op fluistertoon in zijn telefoon te praten. “Nee, Danielle. Is goed. Oké. Dag...” Zacht haalde hij zijn neus op en veegde met zijn mouw de tranen van zijn wangen. Afwezig duwde hij zijn mobiel tegen zijn voorhoofd. “Ik ook van jou.”
Even bleef ik ongemakkelijk staan kijken, maar besloot dat het geen kwaad kon om een beetje vriendschap op te bouwen met de vrienden van Zayn. Misschien waren we dat al.
“Liam, wat is er?” vroeg ik op een rustige toon. Ik liet me naast hem op de vloer zakken en trok mijn benen op.
Hij draaide zijn hoofd lichtjes, zodat hij me aan kon kijken. Schouderophalend zuchtte hij. “Danielle en ik hebben ruzie. Ze had onze date afgezegd, omdat ze nog repetities had. Toen ik daar geïrriteerd door raakte... Ze flipte hem ineens compleet. Riep dat ik ze geen privacy meer had en dat het allemaal voor niets was omdat ik er toch nooit was...” Een snik ontsnapte uit zijn keel en zijn mobiel gleed uit zijn hand. Het klonk dof in de stilte die in de gang heerste.
“Dat is balen,” mompelde ik, niet goed wetend wat ik anders moest zeggen. Mijn vingers tikten even bemoedigend tegen zijn hand en hij greep ze vast alsof zijn leven er vanaf hing. “Ze heeft het uitgemaakt, Kayla. Het is voorbij tussen ons.”
“Vast niet. Ze komt morgen met hangende pootjes bij je terug, smekend of je haar nog een kans wil geven.” God, waarom was ik zo slecht hierin? Ik hielp hem niet eens echt, waarschijnlijk maakte ik alles alleen maar erger door dit soort cliché dingen te zeggen.
Liam schudde langzaam zijn hoofd. “Ik geloof het niet. Ze klonk behoorlijk serieus dit keer.”
“Dit keer. Zie je, het komt wel goed.” Onhandig kneep ik in zijn hand en zag zijn mondhoeken trillen. Voordat hij echter in tranen uit kon barsten vloog de deur open en kwam Zayn naar buiten struikelen. Zijn blik viel op ons en bijna meteen betrok zijn gezicht. “Wat is er gebeurd?”
“Hij heeft ruzie met zijn vriendin... Ex-vriendin, bedoel ik.” Hulpeloos zocht ik zijn ogen, maar die waren op Liam gericht. Met twee stappen stond hij voor ons en zakte door zijn knieën.
“Uhm, Kayla, het is al laat. Misschien moet je naar huis gaan...” zei hij, zonder me aan te kijken. Ondanks dat ik meteen begreep wat hij bedoelde voelde ik toch even een steek in mijn hart, omdat hij me weg wilde hebben. Boos sprak ik mezelf toe. Hij wilde gewoon zijn vriend helpen, en het hielp niet als één of ander meisje dat hij amper kende daarbij in de buurt rondhing.
Vlug trok ik mijn hand uit die van Liam. Ik stond op en liep terug naar de studio. Achter me hoorde ik hoe Zayn zacht op Liam inpraatte, die op instorten leek te staan.
Een zware studiodeur verder was het feestje nog steeds aan de gang, maar nu lagen overal chips en koekkruimels. Op een houten tafeltje stonden halfvolle flesjes met gifkleurige substanties. Alcohol. Mezelf inhoudend om er iets over te zeggen pakte ik mijn jack en schoudertas.
“Ga je nu al weg?” vroeg Louis, die me scherp in de gaten hield.
Ik trok een moeilijk gezicht. “Ja, er is iets met Liam en het lijkt me beter als ik naar huis ga.”
“Wat dan?” Harry sprong op van de stoel waarin hij gezeten had. In zijn ogen stond een geschrokken blik.
“Iets met Danielle, geloof ik.” Het kwam eruit als gemompel, maar hij leek me te verstaan. Zonder verder nog iets te zeggen vloog hij de studio uit.
Een halve glimlach verspreidde over mijn gezicht. Liam had geluk dat hij zulke goede vrienden had.
Louis stond op zijn lip te kauwen, terwijl hij keek hoe ik mijn jack aantrok. Zodra ik daarmee klaar was trok hij me in een lichte knuffel en ik sloeg mijn armen om zijn middel heen. “Ik zal sms’en als ik thuis ben, oké?”
“Niet vergeten.”
“Zal ik niet doen. Ga Liam nu maar knuffelen.” Ik trok me los uit zijn greep en hij knikte glimlachend. “Goed plan.”
Op de gang zaten Zayn en Harry nog steeds om Liam heen, die er alweer wat beter uitzag. Zayn hief zijn hoofd op zodra Louis erbij kwam zitten, en hij strekte zijn benen. “Ik loop wel even mee.”
In stilte liepen we naar de liften, die alleen door hun materiaal mij de stuipen op het lijf joegen. Hopelijk was het niet al te duidelijk, anders was de moeite om me zo normaal mogelijk te gedragen voor niets geweest.
Bij de uitgang van het gebouw botsten Zayn en ik onhandig tegen elkaar aan, in een poging een subtiele knuffel te geven. Mijn hart pompte tegen mijn borstkas en ik hoopte dat Zayn het niet zou voelen.
“Ga je met de bus of met de metro?” vroeg hij, zodra we elkaar loslieten.
“Bus. De metro stopt hier helemaal niet, dat is super onhandig.” Ik dook in mijn tas om te kijken of ik wel een portemonnee bij me had, wat gelukkig het geval bleek te zijn. Toen ik mijn rug weer rechtte stond Zayn ineens ontzettend dichtbij. Zo dichtbij dat het oncomfortabel geweest zou zijn als het ieder ander geweest was.
Voordat ik doorhad wat er gebeurde drukte hij zijn lippen lichtjes tegen de mijne. Het brandde lichtjes, op een prettige manier. Mijn voorhoofd fronste en ik leunde naar voren om terug te kussen, maar hij trok zich alweer terug voordat ik had kunnen reageren. “Zorg dat je veilig thuiskomt.”
Beduusd knikte ik, ineens ongemakkelijk. Zonder nog een woord te zeggen maakte ik dat ik wegkwam. Pas op de hoek van de straat drong het goed tot me door, en mijn lippen krulden zich omhoog in een glimlach.
Bedankt voor de reacties trouwens weer! Ben een tijdje ziek geweest en eerlijk gezegd is dit verhaal dan wel het laatste waar ik aan wilde denken
Ik zal proberen weer wat vaker te updaten Voor het eerst in mijn hele leven vloog er een schoolweek voorbij. Tijdens de eerste dagen leek mijn telefoon aan mijn hand vast te groeien, en ik verloor hem geen moment uit het oog. Zo kwam ik er meteen achter als Zayn me sms’te en kon ik meteen antwoorden. Onze gesprekken gingen over van alles en nog wat: het onderwerp kon letterlijk binnen een paar minuten veranderen. Hij vertelde me ieder moment van de dag waar hij was, wat hij deed en wat hij daarvan vond. Het was alsof ik mijn persoonlijke update pagina had over de jongens van One Direction.
Af en toe herinnerde ik me weer dat de jongen waarmee ik zo uitvoerig aan het sms’en was wereldberoemd was, en dat er miljoenen fans hun ziel zouden ruilen om in dezelfde plek als ik te staan. Toch lukte het me niet om hem zo te zien, daar gedroeg hij zich te gewoontjes voor. Of het kwam doordat ik het gewend was om mensen met horden fans te moeten delen, aangezien Casey tegenwoordig ook nergens meer heen kon gaan zonder praktisch overvallen te worden. Het viel me nog mee dat ik nog niet op straat werd herkend door de hardcore fans, want die stonden erom bekend de hele stamboom van hun idolen uit hun hoofd te kennen. Ongeveer dan.
Op dinsdagmiddag werd ik ontvoerd door Louis, die me meenam naar de opnamestudio’s. Ze hadden het laatste nummer van het album afgerond, en nu wilden ze dat ik hem zou beoordelen. Al bij de eerste noten herkende ik de melodie van She’s Not Afraid, het nummer dat Zayn had staan inzingen toen ik voor het eerst de studio ingelopen was.
Natuurlijk moest ik, na de goedkeuring van dat ene liedje, het hele album beluisteren en mijn mening erover geven. Halverwege de cd begonnen Niall en Louis echter te dansen, wat uiteraard eindigde in een dansfeestje.
Het liep tegen acht uur toen Liam ineens de studio uitliep. Hij had zijn ogen op zijn telefoon gevestigd en het puntje van zijn tong hing uit zijn mond terwijl hij driftig iets typte. Met het apparaat tegen zijn oor gedrukt verdween hij door de zware deur die toegang gaf tot de hal.
Niemand leek iets door te hebben, maar ik voelde dat het serieus was. Zonder nog veel langer na te denken volgde ik de jongen naar buiten, waar ik hem aan de overkant op de grond zag zitten. Hij zat met een rood, betraand gezicht op fluistertoon in zijn telefoon te praten. “Nee, Danielle. Is goed. Oké. Dag...” Zacht haalde hij zijn neus op en veegde met zijn mouw de tranen van zijn wangen. Afwezig duwde hij zijn mobiel tegen zijn voorhoofd. “Ik ook van jou.”
Even bleef ik ongemakkelijk staan kijken, maar besloot dat het geen kwaad kon om een beetje vriendschap op te bouwen met de vrienden van Zayn. Misschien waren we dat al.
“Liam, wat is er?” vroeg ik op een rustige toon. Ik liet me naast hem op de vloer zakken en trok mijn benen op.
Hij draaide zijn hoofd lichtjes, zodat hij me aan kon kijken. Schouderophalend zuchtte hij. “Danielle en ik hebben ruzie. Ze had onze date afgezegd, omdat ze nog repetities had. Toen ik daar geïrriteerd door raakte... Ze flipte hem ineens compleet. Riep dat ik ze geen privacy meer had en dat het allemaal voor niets was omdat ik er toch nooit was...” Een snik ontsnapte uit zijn keel en zijn mobiel gleed uit zijn hand. Het klonk dof in de stilte die in de gang heerste.
“Dat is balen,” mompelde ik, niet goed wetend wat ik anders moest zeggen. Mijn vingers tikten even bemoedigend tegen zijn hand en hij greep ze vast alsof zijn leven er vanaf hing. “Ze heeft het uitgemaakt, Kayla. Het is voorbij tussen ons.”
“Vast niet. Ze komt morgen met hangende pootjes bij je terug, smekend of je haar nog een kans wil geven.” God, waarom was ik zo slecht hierin? Ik hielp hem niet eens echt, waarschijnlijk maakte ik alles alleen maar erger door dit soort cliché dingen te zeggen.
Liam schudde langzaam zijn hoofd. “Ik geloof het niet. Ze klonk behoorlijk serieus dit keer.”
“Dit keer. Zie je, het komt wel goed.” Onhandig kneep ik in zijn hand en zag zijn mondhoeken trillen. Voordat hij echter in tranen uit kon barsten vloog de deur open en kwam Zayn naar buiten struikelen. Zijn blik viel op ons en bijna meteen betrok zijn gezicht. “Wat is er gebeurd?”
“Hij heeft ruzie met zijn vriendin... Ex-vriendin, bedoel ik.” Hulpeloos zocht ik zijn ogen, maar die waren op Liam gericht. Met twee stappen stond hij voor ons en zakte door zijn knieën.
“Uhm, Kayla, het is al laat. Misschien moet je naar huis gaan...” zei hij, zonder me aan te kijken. Ondanks dat ik meteen begreep wat hij bedoelde voelde ik toch even een steek in mijn hart, omdat hij me weg wilde hebben. Boos sprak ik mezelf toe. Hij wilde gewoon zijn vriend helpen, en het hielp niet als één of ander meisje dat hij amper kende daarbij in de buurt rondhing.
Vlug trok ik mijn hand uit die van Liam. Ik stond op en liep terug naar de studio. Achter me hoorde ik hoe Zayn zacht op Liam inpraatte, die op instorten leek te staan.
Een zware studiodeur verder was het feestje nog steeds aan de gang, maar nu lagen overal chips en koekkruimels. Op een houten tafeltje stonden halfvolle flesjes met gifkleurige substanties. Alcohol. Mezelf inhoudend om er iets over te zeggen pakte ik mijn jack en schoudertas.
“Ga je nu al weg?” vroeg Louis, die me scherp in de gaten hield.
Ik trok een moeilijk gezicht. “Ja, er is iets met Liam en het lijkt me beter als ik naar huis ga.”
“Wat dan?” Harry sprong op van de stoel waarin hij gezeten had. In zijn ogen stond een geschrokken blik.
“Iets met Danielle, geloof ik.” Het kwam eruit als gemompel, maar hij leek me te verstaan. Zonder verder nog iets te zeggen vloog hij de studio uit.
Een halve glimlach verspreidde over mijn gezicht. Liam had geluk dat hij zulke goede vrienden had.
Louis stond op zijn lip te kauwen, terwijl hij keek hoe ik mijn jack aantrok. Zodra ik daarmee klaar was trok hij me in een lichte knuffel en ik sloeg mijn armen om zijn middel heen. “Ik zal sms’en als ik thuis ben, oké?”
“Niet vergeten.”
“Zal ik niet doen. Ga Liam nu maar knuffelen.” Ik trok me los uit zijn greep en hij knikte glimlachend. “Goed plan.”
Op de gang zaten Zayn en Harry nog steeds om Liam heen, die er alweer wat beter uitzag. Zayn hief zijn hoofd op zodra Louis erbij kwam zitten, en hij strekte zijn benen. “Ik loop wel even mee.”
In stilte liepen we naar de liften, die alleen door hun materiaal mij de stuipen op het lijf joegen. Hopelijk was het niet al te duidelijk, anders was de moeite om me zo normaal mogelijk te gedragen voor niets geweest.
Bij de uitgang van het gebouw botsten Zayn en ik onhandig tegen elkaar aan, in een poging een subtiele knuffel te geven. Mijn hart pompte tegen mijn borstkas en ik hoopte dat Zayn het niet zou voelen.
“Ga je met de bus of met de metro?” vroeg hij, zodra we elkaar loslieten.
“Bus. De metro stopt hier helemaal niet, dat is super onhandig.” Ik dook in mijn tas om te kijken of ik wel een portemonnee bij me had, wat gelukkig het geval bleek te zijn. Toen ik mijn rug weer rechtte stond Zayn ineens ontzettend dichtbij. Zo dichtbij dat het oncomfortabel geweest zou zijn als het ieder ander geweest was.
Voordat ik doorhad wat er gebeurde drukte hij zijn lippen lichtjes tegen de mijne. Het brandde lichtjes, op een prettige manier. Mijn voorhoofd fronste en ik leunde naar voren om terug te kussen, maar hij trok zich alweer terug voordat ik had kunnen reageren. “Zorg dat je veilig thuiskomt.”
Beduusd knikte ik, ineens ongemakkelijk. Zonder nog een woord te zeggen maakte ik dat ik wegkwam. Pas op de hoek van de straat drong het goed tot me door, en mijn lippen krulden zich omhoog in een glimlach.
When the power of love overcomes the love of power.
Doe maar rustig aan en update maar wanneer het je past Je gezondheid is belangrijker dan schrijven en ik wacht dan ook geduldig . Nog veel beterschap trouwens
Ooohn, daar is de romantieeeeek c:
Dit is precies wat ik nodig heb om even te ontspannen, al dat leren is veel te stressy
gelukkig zijn de examens morgen voorbij, dan kan ik heel de vakantie relaxen
Je gezondheid is belangrijker dan schrijven en ik wacht dan ook geduldig . Nog veel beterschap trouwens Ooohn, daar is de romantieeeeek c:
Dit is precies wat ik nodig heb om even te ontspannen, al dat leren is veel te stressy
gelukkig zijn de examens morgen voorbij, dan kan ik heel de vakantie relaxen If you believe you can, and believe it strongly enough, you'll be amazed at what you can do.
-
DropsOfJupiter
- Balpen
- Berichten: 228
- Lid geworden op: 11 jul 2012 18:20
- Locatie: Spijkenisse
Weet je wat ik zo leuk vind aan dit verhaal? Ik lees echt basically 138489327498238490 fanfictions tegelijk op dit moment. Allemaal in het Engels en allemaal door mensen van "my kind", om het zo maar even te zeggen. Van die overdreven, gefrustreerde, hardcore fangirls. En in al die fanfics kun je eigenlijk niet eens knipperen, want in elke zin gaat er of iemand dood, of gaat vreemd, of huilt, of heeft ruzie, of zoenen, of krijgen een relatie, of vechten, of janken nog wat meer, of gaan op tour, of whatever. En dit is zo lekker rustig.
Echt.
Ik hou van dit verhaal.
Wat een nutteloze reactie eigenlijk. Boeien.
Echt.
Ik hou van dit verhaal.
Wat een nutteloze reactie eigenlijk. Boeien.
"the truth is this: sometimes they don't want to be written down in poems, arms pinned to the ground by heartfelt words and broken promises."
Loving the reactions weer! Oja, DOJ, die fanfics ken ik ja. Heb je wel eens op Quizlet gekeken? Je struikelt er over One Direction, en het is allemaal even slecht geschreven Nederlands, maar dan spreken ze daar Engels. *smh*
Ja, mijn tempo in de verhalen ligt altijd vrij laag. Moet ik eens aan werken... Anders schiet ik nooit een zak op. Toevallig heb ik net een maand geskipt. Gaat de goede kant op
Anyway... Enjoy!
Tot mijn opluchting ontving ik de volgende ochtend gewoon een sms’je van hem. Hij repte de hele dag geen woord over de kus, waardoor ik er zelfs aan begon te twijfelen of ik het me niet verbeeld had. Als mijn borst niet iedere keer dat ik eraan dacht zo erg opzwol dat ik bang was dat hij zou ontploffen had ik mezelf daar zeker van kunnen overtuigen.
Nog een reden dat ik wist dat het werkelijk gebeurd was, was Casey. Zodra ik thuiskwam van school vroeg ze me het hemd van mijn lijf. Achteraf gezien had ik haar er beter niet over kunnen sms’en.
Mijn ouders waren niet thuis – gelukkig maar, want we hadden de slechte gewoonte door het hele huis te schreeuwen als we een gesprek voerden. Dat kwam doordat we allebei altijd met meerdere dingen tegelijk bezig waren, dus liepen we overal heen om dat te doen.
“Waarom wil je me niet vertellen met wie je gezoend hebt?” vroeg Casey voor de honderdste keer, terwijl ze een glas fris voor zichzelf inschonk.
Ik tikte met mijn balpen tegen het schrift waarin ik ingewikkelde berekeningen voor wiskunde in had staan en trok een gezicht. “We hebben niet gezoend. Onze lippen raakten elkaar amper!”
“Maar je zei dat hij je gekust had,” protesteerde mijn zus. “Voor zover ik weet heb je daar twee monden voor nodig.”
“Een kus krijgen en met iemand zoenen zijn twee totaal verschillende dingen. Zoenen doe je met tong, en een kus kun je overal krijgen. Dat is niet beperkt tot je lippen.”
Ze stak haar hoofd om de hoek van de keuken. “Je bedoelt down under?”
Lachend gooide ik mijn pen naar haar toe. “Nee, Case! Gatver! Ik ken hem amper.”
“Nou en? Je hoeft elkaar niet te kennen om seks te hebben, hoor.” Er werd een glas vol water voor mijn neus gezet en mijn pen vloog terug naar de tafel. Casey ging tegenover me zitten, een hoopvol gezicht opzettend. “Vertel nou.”
“Dus nu denk je dat we seks hadden? Het enige wat ik je verteld had – ik citeer – ‘Een superleuke jongen heeft me gekust’. Je denkt weer eens veel te ver door.” Hoofdschuddend krabbelde ik iets op het papier, maar voordat ik de som af kon maken werd ik alweer afgeleid.
“Helemaal niet! Jij begon erover.”
“Leugenaar.”
“Kom op, ik ben nog maar een paar weken negentien. Vanaf volgende maand verwacht iedereen dat ik me als twintiger ga gedragen. Laat mij lekker doordenken als ik dat wil.” Ze pruilde en pakte een potlood uit mijn etui. Afwezig begon ze rare kringetjes in mijn schrift te tekenen, waarop ik hem verontwaardigd wegtrok. Een lange streep werd over de pagina getrokken, om vervolgens verder te gaan op de tafel.
“Shit,” mompelde Casey. Haastig pakte ze een gum en begon ze het potlood weg te halen. “Dat gaat papa en mama niet leuk vinden.”
Ik hield wijselijk mijn mond en maakte gebruik van de stille minuut die ik hiermee gewonnen had. Nadat ik het antwoord van de berekening had opgeschreven keek ik naar Casey, die nog steeds druk aan het gummen was. De streep was al bijna weg, maar nog steeds heel licht zichtbaar. Het opmerkende oog van mijn moeder zou het sowieso opvallen.
“Zayn. Zayn Malik,” flapte ik eruit.
Casey keek met een ruk op. Er stond een ongelovige blik in haar blauwe ogen, en haar wenkbrauwen waren opgetrokken. “Van One Direction? Hij is de jongen met wie je naar bed wilt gaan?”
“Ik wil niet met hem naar bed,” protesteerde ik. “Maar ja, hij is de leuke jongen die me gekust heeft. Had ik niet verteld dat we nog steeds met elkaar omgingen na vorige week?”
“Ja, dat wel. Ik had alleen niet verwacht dat je serieus was over deze vriendschap. Je moet uitkijken, Kay. Hij is wereldberoemd. Dat soort lui kun je niet vertrouwen.”
“Moet jij nodig zeggen,” spotte ik. “Mevrouw Casey Sommers, relatietherapeute en zangeres tegelijk.”
Ze haalde negerend haar schouders op. “Die vriend van Zayn, bijvoorbeeld. Liam. Het is uit met zijn vriendin omdat hij nooit thuis was. Wil je echt eindigen zoals zij? Het is wereldnieuws, alle fans en roddelbladen hebben het erover.”
Ze bleef maar doorratelen over de breuk tussen Liam en Danielle, niet doorhebbend dat mijn gezicht steeds meer betrok bij ieder woord dat ze zei.
“Is het echt uit?” mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen mijn zus. Die keek me verbaasd aan. “Ja, dat zeg ik toch. Hoezo? Weet jij er meer van?”
“Ze hadden gisteravond ruzie... Maar ik zei dat het allemaal wel goed zou komen... Shit! Nu krijg ik natuurlijk straks de volle lading over me heen. Omdat ik hem zei dat ze spijt zou krijgen,” kreunde ik. De balpen gleed uit mijn vingers en ik legde mijn hoofd in mijn handen. “Shit. Shit, shit, shit, shit, shit.”
“Kayla... Kayla! Maak je geen zorgen! Liam lijkt me niet het type dat zijn problemen op andere mensen afschuift. Voor zover ik weet, dan,” probeerde Casey me gerust te stellen. “Je probeerde hem beter te laten voelen. Dat weet hij ook wel.”
Tussen mijn vingers door keek ik naar de blondine tegenover me. “Denk je?”
“Natuurlijk.”
“Misschien heb je gelijk...”
“Ik heb altijd gelijk.”
Ik glimlachte lichtjes. “Leugenaar.”
Nonchalant haalde ze haar schouders op. Ze boog naar voren over de tafel en bedekte daarbij de potloodstreep met haar arm. “Vertel. Kan Zayn goed zoenen?”
“Ik heb niet met hem gezoend,” mompelde ik, opnieuw in verlegenheid gebracht. “Maar volgens mij waren zijn lippen wel zacht... Dus waarschijnlijk wel.”
Casey grijnsde. “Kun je het geloven? Mijn kleine zusje date met Zayn Malik.”
Mijn ogen werden groot. “Ik doe helemaal niets met Zayn! Behalve sms’en. We praten gewoon, als vrienden. Daar is niets romantisch aan.”
“Nee joh. Je kunt niet ‘gewoon’ met een jongen praten. Vooral niet als hij je gekust heeft. Dat betekent dat hij je wel ziet zitten. Net als...” Haar stem stierf weg, voordat ze haar zin af kon maken.
Geïrriteerd prikte ik met mijn vinger in haar arm. Ik wist wat ze wilde zeggen, en ik wist ook waarom ze het niet zei. Maar ik wilde mijn goede humeur nu niet laten verpesten door één verkeerd woord. “Maak je zin af.”
“Net als Avan,” fluisterde Casey. Ze sprak zo zacht dat het bijna onverstaanbaar was, en als ik niet geweten had wat ze wilde zeggen was het dat waarschijnlijk ook geweest.
Ik knikte langzaam. “Precies.”
Voordat ik er gevoelens over kon krijgen trilde mijn mobiel twee keer kort, en ik ontgrendelde het scherm. We vliegen onverwacht vanavond naar Amerika. Ben vrijdag weer terug. X, Zayn.
Plotseling leek het alsof er een steen in mijn maag zat. En een brok in mijn keel. Haperend bracht ik mijn hand naar mijn voorhoofd en duwde mijn ogen dicht, om de opkomende hoofdpijn weg te drukken. Maar of die werd veroorzaakt door mijn zus of het sms’je wist ik niet.
Nederlands, maar dan spreken ze daar Engels. *smh* Ja, mijn tempo in de verhalen ligt altijd vrij laag. Moet ik eens aan werken... Anders schiet ik nooit een zak op. Toevallig heb ik net een maand geskipt. Gaat de goede kant op
Anyway... Enjoy!
Tot mijn opluchting ontving ik de volgende ochtend gewoon een sms’je van hem. Hij repte de hele dag geen woord over de kus, waardoor ik er zelfs aan begon te twijfelen of ik het me niet verbeeld had. Als mijn borst niet iedere keer dat ik eraan dacht zo erg opzwol dat ik bang was dat hij zou ontploffen had ik mezelf daar zeker van kunnen overtuigen.
Nog een reden dat ik wist dat het werkelijk gebeurd was, was Casey. Zodra ik thuiskwam van school vroeg ze me het hemd van mijn lijf. Achteraf gezien had ik haar er beter niet over kunnen sms’en.
Mijn ouders waren niet thuis – gelukkig maar, want we hadden de slechte gewoonte door het hele huis te schreeuwen als we een gesprek voerden. Dat kwam doordat we allebei altijd met meerdere dingen tegelijk bezig waren, dus liepen we overal heen om dat te doen.
“Waarom wil je me niet vertellen met wie je gezoend hebt?” vroeg Casey voor de honderdste keer, terwijl ze een glas fris voor zichzelf inschonk.
Ik tikte met mijn balpen tegen het schrift waarin ik ingewikkelde berekeningen voor wiskunde in had staan en trok een gezicht. “We hebben niet gezoend. Onze lippen raakten elkaar amper!”
“Maar je zei dat hij je gekust had,” protesteerde mijn zus. “Voor zover ik weet heb je daar twee monden voor nodig.”
“Een kus krijgen en met iemand zoenen zijn twee totaal verschillende dingen. Zoenen doe je met tong, en een kus kun je overal krijgen. Dat is niet beperkt tot je lippen.”
Ze stak haar hoofd om de hoek van de keuken. “Je bedoelt down under?”
Lachend gooide ik mijn pen naar haar toe. “Nee, Case! Gatver! Ik ken hem amper.”
“Nou en? Je hoeft elkaar niet te kennen om seks te hebben, hoor.” Er werd een glas vol water voor mijn neus gezet en mijn pen vloog terug naar de tafel. Casey ging tegenover me zitten, een hoopvol gezicht opzettend. “Vertel nou.”
“Dus nu denk je dat we seks hadden? Het enige wat ik je verteld had – ik citeer – ‘Een superleuke jongen heeft me gekust’. Je denkt weer eens veel te ver door.” Hoofdschuddend krabbelde ik iets op het papier, maar voordat ik de som af kon maken werd ik alweer afgeleid.
“Helemaal niet! Jij begon erover.”
“Leugenaar.”
“Kom op, ik ben nog maar een paar weken negentien. Vanaf volgende maand verwacht iedereen dat ik me als twintiger ga gedragen. Laat mij lekker doordenken als ik dat wil.” Ze pruilde en pakte een potlood uit mijn etui. Afwezig begon ze rare kringetjes in mijn schrift te tekenen, waarop ik hem verontwaardigd wegtrok. Een lange streep werd over de pagina getrokken, om vervolgens verder te gaan op de tafel.
“Shit,” mompelde Casey. Haastig pakte ze een gum en begon ze het potlood weg te halen. “Dat gaat papa en mama niet leuk vinden.”
Ik hield wijselijk mijn mond en maakte gebruik van de stille minuut die ik hiermee gewonnen had. Nadat ik het antwoord van de berekening had opgeschreven keek ik naar Casey, die nog steeds druk aan het gummen was. De streep was al bijna weg, maar nog steeds heel licht zichtbaar. Het opmerkende oog van mijn moeder zou het sowieso opvallen.
“Zayn. Zayn Malik,” flapte ik eruit.
Casey keek met een ruk op. Er stond een ongelovige blik in haar blauwe ogen, en haar wenkbrauwen waren opgetrokken. “Van One Direction? Hij is de jongen met wie je naar bed wilt gaan?”
“Ik wil niet met hem naar bed,” protesteerde ik. “Maar ja, hij is de leuke jongen die me gekust heeft. Had ik niet verteld dat we nog steeds met elkaar omgingen na vorige week?”
“Ja, dat wel. Ik had alleen niet verwacht dat je serieus was over deze vriendschap. Je moet uitkijken, Kay. Hij is wereldberoemd. Dat soort lui kun je niet vertrouwen.”
“Moet jij nodig zeggen,” spotte ik. “Mevrouw Casey Sommers, relatietherapeute en zangeres tegelijk.”
Ze haalde negerend haar schouders op. “Die vriend van Zayn, bijvoorbeeld. Liam. Het is uit met zijn vriendin omdat hij nooit thuis was. Wil je echt eindigen zoals zij? Het is wereldnieuws, alle fans en roddelbladen hebben het erover.”
Ze bleef maar doorratelen over de breuk tussen Liam en Danielle, niet doorhebbend dat mijn gezicht steeds meer betrok bij ieder woord dat ze zei.
“Is het echt uit?” mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen mijn zus. Die keek me verbaasd aan. “Ja, dat zeg ik toch. Hoezo? Weet jij er meer van?”
“Ze hadden gisteravond ruzie... Maar ik zei dat het allemaal wel goed zou komen... Shit! Nu krijg ik natuurlijk straks de volle lading over me heen. Omdat ik hem zei dat ze spijt zou krijgen,” kreunde ik. De balpen gleed uit mijn vingers en ik legde mijn hoofd in mijn handen. “Shit. Shit, shit, shit, shit, shit.”
“Kayla... Kayla! Maak je geen zorgen! Liam lijkt me niet het type dat zijn problemen op andere mensen afschuift. Voor zover ik weet, dan,” probeerde Casey me gerust te stellen. “Je probeerde hem beter te laten voelen. Dat weet hij ook wel.”
Tussen mijn vingers door keek ik naar de blondine tegenover me. “Denk je?”
“Natuurlijk.”
“Misschien heb je gelijk...”
“Ik heb altijd gelijk.”
Ik glimlachte lichtjes. “Leugenaar.”
Nonchalant haalde ze haar schouders op. Ze boog naar voren over de tafel en bedekte daarbij de potloodstreep met haar arm. “Vertel. Kan Zayn goed zoenen?”
“Ik heb niet met hem gezoend,” mompelde ik, opnieuw in verlegenheid gebracht. “Maar volgens mij waren zijn lippen wel zacht... Dus waarschijnlijk wel.”
Casey grijnsde. “Kun je het geloven? Mijn kleine zusje date met Zayn Malik.”
Mijn ogen werden groot. “Ik doe helemaal niets met Zayn! Behalve sms’en. We praten gewoon, als vrienden. Daar is niets romantisch aan.”
“Nee joh. Je kunt niet ‘gewoon’ met een jongen praten. Vooral niet als hij je gekust heeft. Dat betekent dat hij je wel ziet zitten. Net als...” Haar stem stierf weg, voordat ze haar zin af kon maken.
Geïrriteerd prikte ik met mijn vinger in haar arm. Ik wist wat ze wilde zeggen, en ik wist ook waarom ze het niet zei. Maar ik wilde mijn goede humeur nu niet laten verpesten door één verkeerd woord. “Maak je zin af.”
“Net als Avan,” fluisterde Casey. Ze sprak zo zacht dat het bijna onverstaanbaar was, en als ik niet geweten had wat ze wilde zeggen was het dat waarschijnlijk ook geweest.
Ik knikte langzaam. “Precies.”
Voordat ik er gevoelens over kon krijgen trilde mijn mobiel twee keer kort, en ik ontgrendelde het scherm. We vliegen onverwacht vanavond naar Amerika. Ben vrijdag weer terug. X, Zayn.
Plotseling leek het alsof er een steen in mijn maag zat. En een brok in mijn keel. Haperend bracht ik mijn hand naar mijn voorhoofd en duwde mijn ogen dicht, om de opkomende hoofdpijn weg te drukken. Maar of die werd veroorzaakt door mijn zus of het sms’je wist ik niet.
When the power of love overcomes the love of power.
Weer een super stukje ! Ik ben nieuwsgierig naar het moment dat Avan in beeld komt, want Kayla lijkt er toch wel wat problemen mee te hebben.
! Ik ben nieuwsgierig naar het moment dat Avan in beeld komt, want Kayla lijkt er toch wel wat problemen mee te hebben.If you believe you can, and believe it strongly enough, you'll be amazed at what you can do.
Hej ejell,
egt een leuk verhaal. Ik ben niet egt fan van one direction maar ik vind je verhaal egt geweldig. Vooral de beschrijvingen van jongens. In tijdschriften en op tv lijkt et alsof ze goddelijk zijn en geen emoties enz hebben maar in jouw verhaal heb je bewezen dat zij maar ook mensen zijn die kunnen huilen en lachen. Trouwens Zayn is zo sgattig. Hoop dat het iets wordt tussen die twee maar aan de andere kant dat brengt wel heel veel problemen met zich mee zoals de paparazzi enz. Anyway schrijf verder?
Xx
egt een leuk verhaal. Ik ben niet egt fan van one direction maar ik vind je verhaal egt geweldig. Vooral de beschrijvingen van jongens. In tijdschriften en op tv lijkt et alsof ze goddelijk zijn en geen emoties enz hebben maar in jouw verhaal heb je bewezen dat zij maar ook mensen zijn die kunnen huilen en lachen. Trouwens Zayn is zo sgattig. Hoop dat het iets wordt tussen die twee maar aan de andere kant dat brengt wel heel veel problemen met zich mee zoals de paparazzi enz. Anyway schrijf verder?
Xx
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Heey, super bedankt voor alle reacties weer Als Kerstcadeautje nieuw stukje
Zo snel als de eerste helft van de week voorbij ging, zo langzaam ging de tweede. Ik had niet geantwoord op het sms’je van Zayn, wat ik woensdagavond had ontvangen. Daar voelde ik me de gehele donderdag schuldig over, waar ik me heel erg aan ergerde. Op vrijdag probeerde ik dat gevoel van me af te zetten, waar ik helaas maar matig in slaagde.
En ondanks dat ik mezelf streng had toegesproken over mijn eigen gedrag, kon ik het toch niet helpen breed te glimlachen toen Zayns bellers ID rond half zeven op mijn scherm verscheen.
Met trillende handen nam ik op. “Hallo?”
“Hey, Kayla! Uhm, we zijn zonet geland. Heb je zin om vanavond een filmpje te kijken, bij mij thuis?” Zayns stem klonk schor, alsof hij net wakker was geworden. Misschien was dat ook wel zo. Ik sliep ook altijd in het vliegtuig, want veel beters was er niet.
“Met de jongens?” vroeg ik. De manier waarop hij de woorden uitgesproken had duidde eigenlijk al wel aan dat hij dat niet bedoelde, maar ik wilde niet te gretig overkomen.
“Nee, zij zijn nog in Amerika. Ik... ben teruggekomen.” Het bleef even stil. “Moest nog wat dingen regelen hier in Londen...”
Mijn onmogelijk brede glimlach werd nog breder. “Ja, gezellig! Hoe laat?”
“Ongeveer... over een uur moet ik er wel zijn. Tenzij dat het verkeer niet meewerkt... Oké, maak er maar anderhalf uur van.” Hij grinnikte zacht, en ik hoorde zijn snelle voetstappen door de telefoon. Waarschijnlijk verliet hij het vliegveld via een andere uitgang, want anders zou hij overspoeld worden door fans. Tenminste, dat overkwam Casey al, en Zayn was tien keer beroemder.
“Ik zal er zijn,” knikte ik. Hij reageerde enthousiast, waarna hij moest ophangen omdat iemand hem riep.
Met mijn telefoon nog in mijn hand voelde ik hoe mijn gezicht pijn begon te doen van al het gegrijns, maar ik kon me niet behelpen. Een vreemd piepgeluidje kwam uit mijn keel, en ik liet me slap op mijn bed vallen. Zo bleef ik een tijdje liggen, met mijn gezicht in mijn kussen, totdat mijn longen begonnen te branden en ik adem moest halen.
Een paar minuten lang staarde ik naar het plafond, dat beplakt was met sterretjes die lichtgaven in het donker. Toen ik beneden een deur hoorde slaan ging ik rechtop zitten. Ik moest me klaarmaken!
Vlug schoot ik van het bed af en trok een kast open. Wat moest ik aan? Iets comfortabels, want als mijn kleding niet prettig zat voelde ik me meteen minder op gemak.
Uiteindelijk stond ik voor de spiegel met een strakke spijkerbroek van witte stof, en een los, rood T-shirt aan. Nadat ik mijn make-up had bijgewerkt voelde ik me een stuk zekerder en ik glimlachte naar mezelf.
Opgelaten struikelde ik de marmeren trap af en gooide de deur van de woonkamer open. Casey lag lui op haar leren bank naar het enorme plasmascherm te staren, waar een handjevol dansers heen en weer bewoog. Ze dansten in de nieuwe clip van mijn zus, die zich afspeelde in een club. Tussen iedereen door liep Casey met een uitdagende blik, in een nog uitdagendere outfit.
“Kayla!” riep ze, zodra ze mij door kreeg. “Wat vind je ervan?”
“Sexy,” was het eerste woord dat in me opkwam. “Hiermee zullen je fans meer dan tevreden mee zijn.”
“Hopelijk... Waarom zie jij er zo opgedost uit?”
“Zayn,” mompelde ik. “Hij is terug uit Amerika, en hij heeft me uitgenodigd om een film met hem te kijken.”
“Aha,” zei Casey, terwijl ze probeerde haar gezicht in een plooi te houden. “Veel... plezier.”
Hoofdschuddend liep ik terug naar de gang, waar ik in mijn zwarte AllStars schoot. “Ik haat je!”
“Ik ook van jou,” kwam er een antwoord terug. Ik glimlachte en trok de voordeur open. Het was fris voor deze tijd van het jaar, dus ik ging weer terug naar binnen en haalde mijn jas van de kapstok.
Met snelle passen liep ik naar het metrostation dat in de buurt lag. Ik wist precies waar ik heen moest, en hoe ik daar kwam was een later zorg.
Casey’s villa lag aan de rand van de stad, waardoor ik meerdere keren moest overstappen totdat ik op de lijn zat die het dichtste bij Zayns appartement kwam. Vandaar was het nog maar vijf minuten lopen, dus dat was makkelijk te doen.
Zodra ik de metro instapte voelde ik hun blikken al op mijn gezicht branden. Twee meisjes tegenover die een paar meter van me afstonden waren druk bezig met staren en wijzen... naar mij. Hadden ze me herkend? Ik was pas een paar keer met Casey naar een publiek evenement geweest, waaronder de officiële release van haar eerste album. Natuurlijk kon het zijn dat ze me toen gezien hadden, of later op foto’s, maar dit was de eerste keer dat mensen me openlijk aanstaarden.
Gelukkig maar, want ik ergerde me er kapot aan. Na een paar haltes was ik ervan overtuigd dat ze wisten wie ik was, aangezien ze duidelijk een paar keer Casey’s naam hadden gezegd.
Ergens voelde ik de neiging om op te staan en eropaf te stappen, maar volgens mijn zus moest je dat altijd voorkomen. Fans waren dan namelijk geneigd om je niet meer alleen te laten, wat je alleen maar verder in de problemen bracht.
Geïrriteerd pakte ik mijn telefoon en opende een nieuw bericht. Case, er zitten hier twee debielen naar me te staren.Volgens mij hebben ze me herkend. –K
Een eeuwigheid later kreeg ik een sms’je terug. Welkom in de wereld van celebrities, sis. Gewoon negeren, dan houden ze vanzelf op. –C
Gewoon negeren. Makkelijker gezegd dan gedaan. Uit ergernis stapte ik bijna een paar haltes te vroeg uit, gewoon om hun starende blikken kwijt te raken. Tot overmaat van ramp kwamen ze een halte voordat ik eruit moest naar me toegelopen. “Ben jij Kayla Sommers, de jongere zus van Casey?”
Aardig blijven, zei ik tegen mezelf. Aardig blijven. “Ja, hoezo?”
Eén van de meisjes maakte een raar piepgeluidje en ze flapperde met haar handen, alsof ze bijna flauwviel. “Wij zijn enorm fan van haar.”
Onhandig forceerde ik een glimlachje. “Dat is altijd leuk om te horen!”
De meisjes straalden zo erg dat ik bijna de neiging kreeg ze in de ruimte af te vuren, als twee extra zonnen ofzo. Het eerste meisje trok haar mond vol lipgloss weer open. “We vroegen ons iets af... Weet jij misschien over wie haar nieuwste nummer I Lost You over gaat? Aangezien jij haar zusje bent enzo...”
Het nummer ging over Avan, maar dat hoefden zij niet te weten. Niemand hoefde iets over Avan te weten, en de eerste keer dat ik het nummer hoorde was ik ook ontzettend boos op Casey geworden. Nu kon ik er alleen maar trots op zijn, en blij dat ze een nummer voor me had geschreven.
“Wat denken jullie zelf?” vroeg ik dus, in plaats van een eerlijk antwoord te geven. “Ik weet zeker dat jullie er wel een idee bij krijgen, als je het nummer hoort.”
“We denken dat het over een jongen gaat,” barstte het tweede meisje uit. “Alleen weten we niet over wie het dan zou moeten gaan...”
“Bijna goed. Het gaat inderdaad over een jongen, maar niet één die echt bestaat,” mompelde ik. “Casey schrijft niet alleen over haar eigen leven, hoor.”
Met een schok kwam de metro tot stilstand. Haastig stond ik op van mijn zitplek, en glimlachte nog eens naar de meisjes. “Ik moet er hier uit. Het was leuk om met jullie te praten.”
Ze knikten overenthousiast, nog steeds helemaal rood van opwinding. Zodra ik mijn rug naar ze toekeerde hoorde ik hoe ze zacht begonnen te gillen. Ik rolde met mijn ogen, voordat ik uit de metro stapte. Op de roltrap die me terug naar de normale wereld bracht pakte ik mijn telefoon weer en typte vlug een berichtje. Jouw fans zijn raar. –K
Als Kerstcadeautje nieuw stukje Zo snel als de eerste helft van de week voorbij ging, zo langzaam ging de tweede. Ik had niet geantwoord op het sms’je van Zayn, wat ik woensdagavond had ontvangen. Daar voelde ik me de gehele donderdag schuldig over, waar ik me heel erg aan ergerde. Op vrijdag probeerde ik dat gevoel van me af te zetten, waar ik helaas maar matig in slaagde.
En ondanks dat ik mezelf streng had toegesproken over mijn eigen gedrag, kon ik het toch niet helpen breed te glimlachen toen Zayns bellers ID rond half zeven op mijn scherm verscheen.
Met trillende handen nam ik op. “Hallo?”
“Hey, Kayla! Uhm, we zijn zonet geland. Heb je zin om vanavond een filmpje te kijken, bij mij thuis?” Zayns stem klonk schor, alsof hij net wakker was geworden. Misschien was dat ook wel zo. Ik sliep ook altijd in het vliegtuig, want veel beters was er niet.
“Met de jongens?” vroeg ik. De manier waarop hij de woorden uitgesproken had duidde eigenlijk al wel aan dat hij dat niet bedoelde, maar ik wilde niet te gretig overkomen.
“Nee, zij zijn nog in Amerika. Ik... ben teruggekomen.” Het bleef even stil. “Moest nog wat dingen regelen hier in Londen...”
Mijn onmogelijk brede glimlach werd nog breder. “Ja, gezellig! Hoe laat?”
“Ongeveer... over een uur moet ik er wel zijn. Tenzij dat het verkeer niet meewerkt... Oké, maak er maar anderhalf uur van.” Hij grinnikte zacht, en ik hoorde zijn snelle voetstappen door de telefoon. Waarschijnlijk verliet hij het vliegveld via een andere uitgang, want anders zou hij overspoeld worden door fans. Tenminste, dat overkwam Casey al, en Zayn was tien keer beroemder.
“Ik zal er zijn,” knikte ik. Hij reageerde enthousiast, waarna hij moest ophangen omdat iemand hem riep.
Met mijn telefoon nog in mijn hand voelde ik hoe mijn gezicht pijn begon te doen van al het gegrijns, maar ik kon me niet behelpen. Een vreemd piepgeluidje kwam uit mijn keel, en ik liet me slap op mijn bed vallen. Zo bleef ik een tijdje liggen, met mijn gezicht in mijn kussen, totdat mijn longen begonnen te branden en ik adem moest halen.
Een paar minuten lang staarde ik naar het plafond, dat beplakt was met sterretjes die lichtgaven in het donker. Toen ik beneden een deur hoorde slaan ging ik rechtop zitten. Ik moest me klaarmaken!
Vlug schoot ik van het bed af en trok een kast open. Wat moest ik aan? Iets comfortabels, want als mijn kleding niet prettig zat voelde ik me meteen minder op gemak.
Uiteindelijk stond ik voor de spiegel met een strakke spijkerbroek van witte stof, en een los, rood T-shirt aan. Nadat ik mijn make-up had bijgewerkt voelde ik me een stuk zekerder en ik glimlachte naar mezelf.
Opgelaten struikelde ik de marmeren trap af en gooide de deur van de woonkamer open. Casey lag lui op haar leren bank naar het enorme plasmascherm te staren, waar een handjevol dansers heen en weer bewoog. Ze dansten in de nieuwe clip van mijn zus, die zich afspeelde in een club. Tussen iedereen door liep Casey met een uitdagende blik, in een nog uitdagendere outfit.
“Kayla!” riep ze, zodra ze mij door kreeg. “Wat vind je ervan?”
“Sexy,” was het eerste woord dat in me opkwam. “Hiermee zullen je fans meer dan tevreden mee zijn.”
“Hopelijk... Waarom zie jij er zo opgedost uit?”
“Zayn,” mompelde ik. “Hij is terug uit Amerika, en hij heeft me uitgenodigd om een film met hem te kijken.”
“Aha,” zei Casey, terwijl ze probeerde haar gezicht in een plooi te houden. “Veel... plezier.”
Hoofdschuddend liep ik terug naar de gang, waar ik in mijn zwarte AllStars schoot. “Ik haat je!”
“Ik ook van jou,” kwam er een antwoord terug. Ik glimlachte en trok de voordeur open. Het was fris voor deze tijd van het jaar, dus ik ging weer terug naar binnen en haalde mijn jas van de kapstok.
Met snelle passen liep ik naar het metrostation dat in de buurt lag. Ik wist precies waar ik heen moest, en hoe ik daar kwam was een later zorg.
Casey’s villa lag aan de rand van de stad, waardoor ik meerdere keren moest overstappen totdat ik op de lijn zat die het dichtste bij Zayns appartement kwam. Vandaar was het nog maar vijf minuten lopen, dus dat was makkelijk te doen.
Zodra ik de metro instapte voelde ik hun blikken al op mijn gezicht branden. Twee meisjes tegenover die een paar meter van me afstonden waren druk bezig met staren en wijzen... naar mij. Hadden ze me herkend? Ik was pas een paar keer met Casey naar een publiek evenement geweest, waaronder de officiële release van haar eerste album. Natuurlijk kon het zijn dat ze me toen gezien hadden, of later op foto’s, maar dit was de eerste keer dat mensen me openlijk aanstaarden.
Gelukkig maar, want ik ergerde me er kapot aan. Na een paar haltes was ik ervan overtuigd dat ze wisten wie ik was, aangezien ze duidelijk een paar keer Casey’s naam hadden gezegd.
Ergens voelde ik de neiging om op te staan en eropaf te stappen, maar volgens mijn zus moest je dat altijd voorkomen. Fans waren dan namelijk geneigd om je niet meer alleen te laten, wat je alleen maar verder in de problemen bracht.
Geïrriteerd pakte ik mijn telefoon en opende een nieuw bericht. Case, er zitten hier twee debielen naar me te staren.Volgens mij hebben ze me herkend. –K
Een eeuwigheid later kreeg ik een sms’je terug. Welkom in de wereld van celebrities, sis. Gewoon negeren, dan houden ze vanzelf op. –C
Gewoon negeren. Makkelijker gezegd dan gedaan. Uit ergernis stapte ik bijna een paar haltes te vroeg uit, gewoon om hun starende blikken kwijt te raken. Tot overmaat van ramp kwamen ze een halte voordat ik eruit moest naar me toegelopen. “Ben jij Kayla Sommers, de jongere zus van Casey?”
Aardig blijven, zei ik tegen mezelf. Aardig blijven. “Ja, hoezo?”
Eén van de meisjes maakte een raar piepgeluidje en ze flapperde met haar handen, alsof ze bijna flauwviel. “Wij zijn enorm fan van haar.”
Onhandig forceerde ik een glimlachje. “Dat is altijd leuk om te horen!”
De meisjes straalden zo erg dat ik bijna de neiging kreeg ze in de ruimte af te vuren, als twee extra zonnen ofzo. Het eerste meisje trok haar mond vol lipgloss weer open. “We vroegen ons iets af... Weet jij misschien over wie haar nieuwste nummer I Lost You over gaat? Aangezien jij haar zusje bent enzo...”
Het nummer ging over Avan, maar dat hoefden zij niet te weten. Niemand hoefde iets over Avan te weten, en de eerste keer dat ik het nummer hoorde was ik ook ontzettend boos op Casey geworden. Nu kon ik er alleen maar trots op zijn, en blij dat ze een nummer voor me had geschreven.
“Wat denken jullie zelf?” vroeg ik dus, in plaats van een eerlijk antwoord te geven. “Ik weet zeker dat jullie er wel een idee bij krijgen, als je het nummer hoort.”
“We denken dat het over een jongen gaat,” barstte het tweede meisje uit. “Alleen weten we niet over wie het dan zou moeten gaan...”
“Bijna goed. Het gaat inderdaad over een jongen, maar niet één die echt bestaat,” mompelde ik. “Casey schrijft niet alleen over haar eigen leven, hoor.”
Met een schok kwam de metro tot stilstand. Haastig stond ik op van mijn zitplek, en glimlachte nog eens naar de meisjes. “Ik moet er hier uit. Het was leuk om met jullie te praten.”
Ze knikten overenthousiast, nog steeds helemaal rood van opwinding. Zodra ik mijn rug naar ze toekeerde hoorde ik hoe ze zacht begonnen te gillen. Ik rolde met mijn ogen, voordat ik uit de metro stapte. Op de roltrap die me terug naar de normale wereld bracht pakte ik mijn telefoon weer en typte vlug een berichtje. Jouw fans zijn raar. –K
When the power of love overcomes the love of power.
Yeeeeh, bedankt voor het cadeautje , wel gemeen om daar te stoppen, wil weten hoe ze gaat reageren wanneer ze Zayn terugziet :3. Maar ik heb niets te klagen
Haar reactie nadat Zayn gebeld had... Ik zou waarschijnlijk ook zo reageren haha.
Hmm, wie is Avan nu? Ik ben er echt zoooo nieuwsgierig naar
Snel verder
Ohja, Merry Christmas !!
, wel gemeen om daar te stoppen, wil weten hoe ze gaat reageren wanneer ze Zayn terugziet :3. Maar ik heb niets te klagen Haar reactie nadat Zayn gebeld had... Ik zou waarschijnlijk ook zo reageren haha
. Hmm, wie is Avan nu? Ik ben er echt zoooo nieuwsgierig naar
Snel verder
Ohja, Merry Christmas
!!If you believe you can, and believe it strongly enough, you'll be amazed at what you can do.
Bedankt voor je reactie, MissRolex! Makes me happy.
Trouwens, ik ga morgen op vakantie voor een week, dus dan zal ik geen nieuw stukje posten. Ik ga sowieso proberen het verhaal af te schrijven, maar ik weet nog niet zeker of dat lukt... Wel kan ik beloven dat er een nieuw stukje is zodra ik terug kom. Enjoy! Oh, en fijne week alvast! Oja, en gelukkig nieuwjaar... etc. Niet teveel vuurwerk afsteken eh, zonder vingers is het zo lastig typen.
Vanaf het metrostation was het slechts een paar minuten lopen naar Zayns appartement. We kwamen bijna tegelijkertijd aan bij de voordeur.
“Heb je een goede vlucht gehad?” vroeg ik, met de krappe vliegtuigstoelen in gedachten. Vliegen was één van mijn minst favoriete activiteiten, vooral omdat het ontzettend saai was. Bovendien werd ik haast claustrofobisch van de hoogtedrukcabines, wat in combinatie met hoogtevrees geen plezierig gevoel opleverde. Ook niet voor mijn medereizigers, die mijn gejammer moesten aanhoren.
“Geen vertraging in ieder geval,” grijnsde Zayn. “Dat is toch altijd weer iets.”
Bevestigend knikte ik. “Zeker.”
Sinds de laatste keer dat ik hier geweest was waren er weinig veranderingen aangebracht in de flat. Er stonden geen lege pizzadozen of drinkglazen op tafel, en alle kledingstukken waren uit de woonkamer verdwenen, waardoor het er nu uitzag als de woning van een normaal iemand, die wel schoonmaakte. Jammer genoeg stonden alle meubels nog wel scheef, evenals de levensgrote canvasfoto van de boyband tijdens een optreden.
Zayn had zijn weekendtas in zijn slaapkamer gedumpt. “Ik moet maandag weer terug. We moeten repeteren voor Madison Square Garden op drie december.”
“Het is pas september...?”
Hij glimlachte vanuit de keuken. Uit de keukenkast verschenen twee schone glazen, die hij beide vulde met water. Ik stak mijn duim naar hem op, al zag hij dat niet.
“Klopt, maar alles moet perfect zijn. Ieder nummer heeft extra veel zorg nodig... Ook omdat we er een paar van het nieuwe album doen.”
Dankbaar pakte ik het glas van hem aan en zette het aan mijn lippen. Voordat ik een slok van de inhoud nam fronste ik. “Live While We’re Young?”
“Ook, maar dat mag je niet weten.” Hij knipoogde. “Niet verder vertellen dus.”
Schouderophalend zette ik mijn glas neer. “Het is voorspelbaar. Jullie eerste single van het nieuwe album... Lijkt me logisch dat jullie hem doen.”
“Daar zit wat in... Hé, welke film wil je kijken?” veranderde Zayn het onderwerp. Hij vond het duidelijk niet prettig om met mij hierover te praten. Misschien was hij bang om per ongeluk toch meer te zeggen dan ik mocht horen. Niet iets wat mij vreemd was. Van Casey hoorde ik ook steeds dingen die ik niet verder kon vertellen. In mijn situatie was het een stuk minder lastig, gelukkig, want ik vertelde nooit iemand iets over haar werk. Meestal niet dan.
“Alles behalve horror,” was mijn antwoord. Het was niet zo dat ik de genre te eng vond om te kijken. Ik hield er gewoon niet van. Alles was zo ontzettend nep.
“Friends With Benefits?” stelde Zayn voor. Een film die ik al zeker vijf keer gezien had. Toch knikte ik. Er was een reden dat ik hem al zo vaak gezien had, natuurlijk.
Terwijl ik op mijn hurken voor het enorme tv-systeem zat uit te zoeken hoe ik een DVD moest afspelen haalde Zayn iets te eten.
“Wil je chips of popcorn?” klonk het uit de keuken.
“Allebei is goed,” riep ik terug. “Waar heb je jouw afstandsbediening verstopt?”
“In de witte kast naar de TV!”
Moeizaam stond ik op. In de kast bleken niet alleen duizend verschillende afstandsbedieningen te zitten, er stonden ook duizenden dvd-hoezen. Iedere film die de afgelopen jaren was uitgebracht leek erin staan.
“Iemand hoeft zich niet te vervelen,” mompelde ik tegen mezelf. Zo atechnisch als ik was probeerde ik eerst vijf afstandsbedieningen uit, voordat ik Zayn om hulp vroeg. Die had het juiste apparaat natuurlijk meteen gevonden.
Op tafel stonden twee enorme bakken, waarvan één gevuld met popcorn en de andere met paprikachips. Hoofdschuddend ging ik op de bank zitten. “Ik bedoelde dat één van beiden ook genoeg was.”
“Vliegtuigvoedsel is niet te vreten,” mompelde Zayn. “Ik heb honger.”
Alsof zijn lichaam dat wilde bevestigen rommelde zijn maag precies op dat moment nogal luid, en ik schoot in de lach. “Ik hoor het.”
Verlegen ontweek hij mijn blik en pakte één van de bakken. Hij begon handenvol popcorn naar binnen te proppen, en de bak was halfleeg voordat Jamie en Dylan voor het eerst met elkaar het bed in doken.
“Denk je dat je echt alleen seks kunt hebben?” vroeg Zayn zich hardop af. Hij goot het laatste beetje cola uit een literfles in zijn keel en gooide de fles tegen een leeg stuk muur. Het ding ketste met veel lawaai terug op de grond.
“Je ziet het toch aan de film. Seks stelt je bloot... Letterlijk. Zoiets kun je niet zonder gevoel doen... Of het hoort niet, in ieder geval.” Ik fronste. Zat ik dit nu echt met een jongen te bespreken? Een jongen die ik twee weken geleden voor het eerst ontmoet had? O ja, en die wereldberoemd was?
Opgelaten stond ik op. “Wil je nog wat drinken?”
“Doe maar cola,” knikte hij. “Moet ik de film op pauze zetten?”
“Nee, ik ken hem al.” Vlug pakte ik zijn lege glas op en liep naar de keuken. Zodra beide glazen gevuld waren wilde ik teruggaan naar de woonkamer, maar Zayn hield me tegen. De TV stond nog aan, want ik hoorde stemmen en gelach.
“Lukt het met het drinken?” Zayn kwam dichter bij me staan en pakte de glazen uit mijn handen. Hij zette ze op het aanrecht achter me en zorgde er zo voor dat ik geen kant op kon.
Mijn hart begon sneller te kloppen en ik voelde hoe al het bloed naar mijn gezicht werd gepompt. Mijn handen vielen krachteloos langs mijn zij terwijl Zayn langzaam naar voren boog. Hij hield zijn ogen open, om te kijken of ik het goed vond?
Toen ik niet reageerde op zijn duidelijke hints drukte hij zijn lippen op de mijne, een stuk zelfverzekerder dit keer. Vanuit het niets grepen mijn vingers zijn haarlijn vast en ik sloot mijn ogen. Zayn kon ontzettend goed zoenen. Hij was teder en geduldig, maar gaf duidelijk aan waar hij heen wilde.
Zijn handen gleden langs mijn gezicht, langs mijn borsten naar mijn buik en naar mijn heupen... Zacht maar dringend trok hij me naar voren en ik volgde zijn stappen. We liepen langs de TV, waar de aftiteling inmiddels over het beeld rolde. We liepen langs de voordeur, die gelukkig stevig op slot zat.
Pas toen mijn knieholten de rand van zijn bed raakten aarzelde ik even. “Heb je...?”
“Het hoort niet bij mijn plan om een kind te verwekken vanavond,” was zijn antwoord. “Dus ja.”
Trouwens, ik ga morgen op vakantie voor een week, dus dan zal ik geen nieuw stukje posten. Ik ga sowieso proberen het verhaal af te schrijven, maar ik weet nog niet zeker of dat lukt... Wel kan ik beloven dat er een nieuw stukje is zodra ik terug kom. Enjoy! Oh, en fijne week alvast! Oja, en gelukkig nieuwjaar... etc. Niet teveel vuurwerk afsteken eh, zonder vingers is het zo lastig typen.
Vanaf het metrostation was het slechts een paar minuten lopen naar Zayns appartement. We kwamen bijna tegelijkertijd aan bij de voordeur.
“Heb je een goede vlucht gehad?” vroeg ik, met de krappe vliegtuigstoelen in gedachten. Vliegen was één van mijn minst favoriete activiteiten, vooral omdat het ontzettend saai was. Bovendien werd ik haast claustrofobisch van de hoogtedrukcabines, wat in combinatie met hoogtevrees geen plezierig gevoel opleverde. Ook niet voor mijn medereizigers, die mijn gejammer moesten aanhoren.
“Geen vertraging in ieder geval,” grijnsde Zayn. “Dat is toch altijd weer iets.”
Bevestigend knikte ik. “Zeker.”
Sinds de laatste keer dat ik hier geweest was waren er weinig veranderingen aangebracht in de flat. Er stonden geen lege pizzadozen of drinkglazen op tafel, en alle kledingstukken waren uit de woonkamer verdwenen, waardoor het er nu uitzag als de woning van een normaal iemand, die wel schoonmaakte. Jammer genoeg stonden alle meubels nog wel scheef, evenals de levensgrote canvasfoto van de boyband tijdens een optreden.
Zayn had zijn weekendtas in zijn slaapkamer gedumpt. “Ik moet maandag weer terug. We moeten repeteren voor Madison Square Garden op drie december.”
“Het is pas september...?”
Hij glimlachte vanuit de keuken. Uit de keukenkast verschenen twee schone glazen, die hij beide vulde met water. Ik stak mijn duim naar hem op, al zag hij dat niet.
“Klopt, maar alles moet perfect zijn. Ieder nummer heeft extra veel zorg nodig... Ook omdat we er een paar van het nieuwe album doen.”
Dankbaar pakte ik het glas van hem aan en zette het aan mijn lippen. Voordat ik een slok van de inhoud nam fronste ik. “Live While We’re Young?”
“Ook, maar dat mag je niet weten.” Hij knipoogde. “Niet verder vertellen dus.”
Schouderophalend zette ik mijn glas neer. “Het is voorspelbaar. Jullie eerste single van het nieuwe album... Lijkt me logisch dat jullie hem doen.”
“Daar zit wat in... Hé, welke film wil je kijken?” veranderde Zayn het onderwerp. Hij vond het duidelijk niet prettig om met mij hierover te praten. Misschien was hij bang om per ongeluk toch meer te zeggen dan ik mocht horen. Niet iets wat mij vreemd was. Van Casey hoorde ik ook steeds dingen die ik niet verder kon vertellen. In mijn situatie was het een stuk minder lastig, gelukkig, want ik vertelde nooit iemand iets over haar werk. Meestal niet dan.
“Alles behalve horror,” was mijn antwoord. Het was niet zo dat ik de genre te eng vond om te kijken. Ik hield er gewoon niet van. Alles was zo ontzettend nep.
“Friends With Benefits?” stelde Zayn voor. Een film die ik al zeker vijf keer gezien had. Toch knikte ik. Er was een reden dat ik hem al zo vaak gezien had, natuurlijk.
Terwijl ik op mijn hurken voor het enorme tv-systeem zat uit te zoeken hoe ik een DVD moest afspelen haalde Zayn iets te eten.
“Wil je chips of popcorn?” klonk het uit de keuken.
“Allebei is goed,” riep ik terug. “Waar heb je jouw afstandsbediening verstopt?”
“In de witte kast naar de TV!”
Moeizaam stond ik op. In de kast bleken niet alleen duizend verschillende afstandsbedieningen te zitten, er stonden ook duizenden dvd-hoezen. Iedere film die de afgelopen jaren was uitgebracht leek erin staan.
“Iemand hoeft zich niet te vervelen,” mompelde ik tegen mezelf. Zo atechnisch als ik was probeerde ik eerst vijf afstandsbedieningen uit, voordat ik Zayn om hulp vroeg. Die had het juiste apparaat natuurlijk meteen gevonden.
Op tafel stonden twee enorme bakken, waarvan één gevuld met popcorn en de andere met paprikachips. Hoofdschuddend ging ik op de bank zitten. “Ik bedoelde dat één van beiden ook genoeg was.”
“Vliegtuigvoedsel is niet te vreten,” mompelde Zayn. “Ik heb honger.”
Alsof zijn lichaam dat wilde bevestigen rommelde zijn maag precies op dat moment nogal luid, en ik schoot in de lach. “Ik hoor het.”
Verlegen ontweek hij mijn blik en pakte één van de bakken. Hij begon handenvol popcorn naar binnen te proppen, en de bak was halfleeg voordat Jamie en Dylan voor het eerst met elkaar het bed in doken.
“Denk je dat je echt alleen seks kunt hebben?” vroeg Zayn zich hardop af. Hij goot het laatste beetje cola uit een literfles in zijn keel en gooide de fles tegen een leeg stuk muur. Het ding ketste met veel lawaai terug op de grond.
“Je ziet het toch aan de film. Seks stelt je bloot... Letterlijk. Zoiets kun je niet zonder gevoel doen... Of het hoort niet, in ieder geval.” Ik fronste. Zat ik dit nu echt met een jongen te bespreken? Een jongen die ik twee weken geleden voor het eerst ontmoet had? O ja, en die wereldberoemd was?
Opgelaten stond ik op. “Wil je nog wat drinken?”
“Doe maar cola,” knikte hij. “Moet ik de film op pauze zetten?”
“Nee, ik ken hem al.” Vlug pakte ik zijn lege glas op en liep naar de keuken. Zodra beide glazen gevuld waren wilde ik teruggaan naar de woonkamer, maar Zayn hield me tegen. De TV stond nog aan, want ik hoorde stemmen en gelach.
“Lukt het met het drinken?” Zayn kwam dichter bij me staan en pakte de glazen uit mijn handen. Hij zette ze op het aanrecht achter me en zorgde er zo voor dat ik geen kant op kon.
Mijn hart begon sneller te kloppen en ik voelde hoe al het bloed naar mijn gezicht werd gepompt. Mijn handen vielen krachteloos langs mijn zij terwijl Zayn langzaam naar voren boog. Hij hield zijn ogen open, om te kijken of ik het goed vond?
Toen ik niet reageerde op zijn duidelijke hints drukte hij zijn lippen op de mijne, een stuk zelfverzekerder dit keer. Vanuit het niets grepen mijn vingers zijn haarlijn vast en ik sloot mijn ogen. Zayn kon ontzettend goed zoenen. Hij was teder en geduldig, maar gaf duidelijk aan waar hij heen wilde.
Zijn handen gleden langs mijn gezicht, langs mijn borsten naar mijn buik en naar mijn heupen... Zacht maar dringend trok hij me naar voren en ik volgde zijn stappen. We liepen langs de TV, waar de aftiteling inmiddels over het beeld rolde. We liepen langs de voordeur, die gelukkig stevig op slot zat.
Pas toen mijn knieholten de rand van zijn bed raakten aarzelde ik even. “Heb je...?”
“Het hoort niet bij mijn plan om een kind te verwekken vanavond,” was zijn antwoord. “Dus ja.”
When the power of love overcomes the love of power.
Leuk stukje! Yaay, romantiek ^^ I like it
Fijne vakantie & gelukkig Nieuwjaar! Ik hoop wel dat het je lukt het verhaal af te schrijven, want ik vind het echt een supertof verhaal! Dus ik hoop dat het lukt.
Wij steken normaal nooit vuurwerk af, dus mijn vingertjes zullen ongedeerd blijven, haha.
Yaay, romantiek ^^ I like it Fijne vakantie & gelukkig Nieuwjaar! Ik hoop wel dat het je lukt het verhaal af te schrijven, want ik vind het echt een supertof verhaal! Dus ik hoop dat het lukt
. Wij steken normaal nooit vuurwerk af, dus mijn vingertjes zullen ongedeerd blijven, haha
.If you believe you can, and believe it strongly enough, you'll be amazed at what you can do.
Hm, aangezien ik met dit verhaal genomineerd ben door iemand voor Beste Fanfictie vond ik dat ik toch maar weer een poging moest wagen om het af te maken... Sorry voor de hiatus :') Ik zal proberen er een mooi einde aan te breien... Misschien zelfs het einde dat ik in gedachten. x)
Soms kun je, tijdens het dromen, het gevoel hebben dat je valt. Uiteindelijk word je dan wakker op de grond met een ontzettende pijn in je rug. Zo voelde ik me ook toen ik één van de roddelbladen tijdens het ontbijt onder mijn neus werd gedrukt. Op de voorpagina stond een enorme foto van Zayn en mij, op straat met onze handen verstrengeld.
Een vlaag misselijkheid spoelde over me heen. Konden mensen zich niet gewoon met zichzelf bezighouden in plaats van ons lastig vallen? Binnenin het blad stonden nog meer foto’s, en een grote kop die meteen mijn onderdeelde aandacht had. Vlug las ik het artikel. En opnieuw. En opnieuw.
Zayn Malik zet de bloemetjes buiten met de jongste Sommers.
Gisteravond zijn de twee gespot in het hartje van Londen. Volgens betrouwbare bronnen hebben wij vernomen dat het stel al langer met elkaar omgaat dan ons bekend was. Een maand geleden al zou Kayla zijn gezien terwijl ze stiekem Zayns appartement in probeerde te glippen. Gelukkig voor ons is zij gezien, al is dit niet vastgelegd met een foto. De relatie tussen de popster en het zusje van een tevens zeer bekende, nieuw opgekomen popster zou begonnen zijn als een commerciële afspraak, waarbij de populariteit van Casey Sommers flink omhoog geschopt zou worden. Dit is gelukt, want sinds haar jongere zusje samen is met zanger is Casey’s nieuwste single I Lost You omhooggeschoten in de hitlijsten. En dat allemaal dankzij zusje Kayla! Dat noemen wij pas echte zussenliefde.
Kwaad verfrommelde ik het papier tot een prop. “Wat een asociale klootzakken!”
Casey trok het magazine uit mijn handen en gooide het nonchalant in de prullenbak. “Ach ja, het moest er toch eens van komen? Dat is het risico van het daten van een popster. Daar hoef je mijn zusje niet voor te zijn. Ze schrijven toch wel over je.”
“Je snapt het echt niet, hè!” mopperde ik. “Ze moeten hun bemoeizuchtige hoofden gewoon buiten mijn leven houden! Ik heb hier niet om gevraagd!”
“Dus het is mijn schuld dat jij verliefd wordt op Zayn?” Casey schoof met een ruk haar stoel naar achteren en stond op. “Ik zal nog eens aardig doen en je meenemen naar de studio.” Kwaad beende ze de keuken uit.
“Zo bedoelde ik het niet! Case! Casey!” Gefrustreerd zette ik de mok thee terug op tafel. Met grote stappen liep ik achter mijn zus aan. Die draaide zich met een ruk om, waardoor ik bijna tegen haar aanknalde. “Wat bedoel je dan wel?”
Ik zuchtte. Mijn duim en wijsvinger drukten tegen de brug van mijn neus, en ik schudde lichtjes mijn hoofd. “Zayn weet niet wie jij bent, en als hij –”
“Hoezo ‘Zayn weet niet wie ik ben’? De hele wereldbevolking weet wie ik ben! Jezus, Kayla, je zult toch echt met betere excuses moeten komen.” Casey gooide haar handen in de lucht. Ze maakte aanstalten om weer weg te lopen, maar ik greep haar onderarm vast. “Zayn weet niet wat je van mij bent, bedoel ik.”
Haar gezichtsuitdrukking betrok en ze fronste. “Oh.”
“Ja.” Onhandig haalde ik mijn hand door mijn haar. “Ik had het hem meteen moeten zeggen, zodra ik wist dat het serieus ging worden. Maar dat deed ik niet, en ik weet niet waarom, maar...”
“Omdat je niet wilde dat hij je erop ging beoordelen,” maakte Casey mijn zin af. “Ik snap je. We denken hetzelfde, sis. Ik zou waarschijnlijk precies hetzelfde hebben gedaan.”
“Ja! Precies! Alleen is dat hartstikke onlogisch, want jij bent degene die bekend is. Niet ik!” Ik blies mijn ingehouden adem uit en leunde tegen de rugleuning van de bank.
“Alle beetjes helpen. Kijk naar dat tijdschrift. Die lui schrijven over hem, en over jou. Alles wat zij schrijven is weer een beetje publiciteit voor ons beiden. Probeer hem dat uit te leggen, en dan snapt hij je echt wel.” Ze glimlachte bemoedigend. “Waarschijnlijk zit hij ook met die gevoelens, weet je.”
Zonder te antwoorden keek ik naar haar rug, terwijl ze de kamer uitliep. Met tegenzin haalde ik mijn mobiel uit mijn broekzak en ontgrendelde het scherm. Mijn duim bleef een paar seconden boven de belknop hangen. Het laatste waar ik zin in had was ruzie met Zayn.
Ongeduldig luisterde ik hoe de kiestoon een paar keer overging, voordat Zayns voice mail erop kwam. Ik probeerde het nog een keer, waarna ik besloot dat hij niet ging opnemen.
Zayn nam nooit niet op. Een naar gevoel bekroop me en ik voelde mijn ogen vernauwen. Boos propte ik mijn telefoon terug in mijn zak en zwaaide de deur naar de gang open. “Case? Je moet me naar de studio brengen!”
“Kun je niet met de bus gaan?” riep mijn zus. “Ik ben soort van bezig met een nieuw nummer!”
“Soort van is niet genoeg! Ik heb geen zin om fans tegen te komen, van wie dan ook!”
“Al goed. Ik kom al,” mopperde Casey. Ze kwam de trap af stormen. “Dat nummer was toch prut.”
Ik trok een gezicht en trok mijn jas van de kapstok.
Tijdens de rit naar de platenmaatschappij bedacht ik me woord voor woord wat ik tegen Zayn wilde zeggen. In gedachten bereidde ik me voor op de ergste scenario’s. In het slechtste geval kon ik altijd Casey er nog bij halen.
Zenuwachtig plukte ik aan mijn wollen vest. De lift schoot omhoog, maar ik kon mijn gedachten er niet bij houden. Daarvoor zat ik teveel over het gedoe met Zayn in. Zou hij het artikel al gelezen hebben? Dat ene blad zou wel niet de enige zijn die over ons geschreven had...
Haastig liep ik over de gang naar de opnamestudio van One Direction. Hopelijk waren ze hier... Want anders konden ze overal zijn.
Nog één laatste hoek... Met een knal liep ik tegen Louis op. Geschrokken duwde ik tegen zijn borst, waardoor hij tegen de muur gedrukt werd. Op zijn gezicht stond een gemengde blik. Hij leek, net als ik, geschrokken door onze plotselinge botsing.
Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar bedacht zich toen hij Casey achter me aan zag komen. Ze legde haar hand op mijn bovenarm, terwijl ze haar vrije arm lichtjes om mijn middel sloeg.
Uiteindelijk gaf Louis onze staarwedstrijd op. Zijn blik gleed naar Casey, die waarschijnlijk even dodelijk terugstaarde.
Louis fronste arrogant, waarna er een grijns op zijn gezicht doorbrak. “Wat een toeval nou, dat wij elkaar alweer tegen het lijf lopen, Kayla Sommers.”
Soms kun je, tijdens het dromen, het gevoel hebben dat je valt. Uiteindelijk word je dan wakker op de grond met een ontzettende pijn in je rug. Zo voelde ik me ook toen ik één van de roddelbladen tijdens het ontbijt onder mijn neus werd gedrukt. Op de voorpagina stond een enorme foto van Zayn en mij, op straat met onze handen verstrengeld.
Een vlaag misselijkheid spoelde over me heen. Konden mensen zich niet gewoon met zichzelf bezighouden in plaats van ons lastig vallen? Binnenin het blad stonden nog meer foto’s, en een grote kop die meteen mijn onderdeelde aandacht had. Vlug las ik het artikel. En opnieuw. En opnieuw.
Zayn Malik zet de bloemetjes buiten met de jongste Sommers.
Gisteravond zijn de twee gespot in het hartje van Londen. Volgens betrouwbare bronnen hebben wij vernomen dat het stel al langer met elkaar omgaat dan ons bekend was. Een maand geleden al zou Kayla zijn gezien terwijl ze stiekem Zayns appartement in probeerde te glippen. Gelukkig voor ons is zij gezien, al is dit niet vastgelegd met een foto. De relatie tussen de popster en het zusje van een tevens zeer bekende, nieuw opgekomen popster zou begonnen zijn als een commerciële afspraak, waarbij de populariteit van Casey Sommers flink omhoog geschopt zou worden. Dit is gelukt, want sinds haar jongere zusje samen is met zanger is Casey’s nieuwste single I Lost You omhooggeschoten in de hitlijsten. En dat allemaal dankzij zusje Kayla! Dat noemen wij pas echte zussenliefde.
Kwaad verfrommelde ik het papier tot een prop. “Wat een asociale klootzakken!”
Casey trok het magazine uit mijn handen en gooide het nonchalant in de prullenbak. “Ach ja, het moest er toch eens van komen? Dat is het risico van het daten van een popster. Daar hoef je mijn zusje niet voor te zijn. Ze schrijven toch wel over je.”
“Je snapt het echt niet, hè!” mopperde ik. “Ze moeten hun bemoeizuchtige hoofden gewoon buiten mijn leven houden! Ik heb hier niet om gevraagd!”
“Dus het is mijn schuld dat jij verliefd wordt op Zayn?” Casey schoof met een ruk haar stoel naar achteren en stond op. “Ik zal nog eens aardig doen en je meenemen naar de studio.” Kwaad beende ze de keuken uit.
“Zo bedoelde ik het niet! Case! Casey!” Gefrustreerd zette ik de mok thee terug op tafel. Met grote stappen liep ik achter mijn zus aan. Die draaide zich met een ruk om, waardoor ik bijna tegen haar aanknalde. “Wat bedoel je dan wel?”
Ik zuchtte. Mijn duim en wijsvinger drukten tegen de brug van mijn neus, en ik schudde lichtjes mijn hoofd. “Zayn weet niet wie jij bent, en als hij –”
“Hoezo ‘Zayn weet niet wie ik ben’? De hele wereldbevolking weet wie ik ben! Jezus, Kayla, je zult toch echt met betere excuses moeten komen.” Casey gooide haar handen in de lucht. Ze maakte aanstalten om weer weg te lopen, maar ik greep haar onderarm vast. “Zayn weet niet wat je van mij bent, bedoel ik.”
Haar gezichtsuitdrukking betrok en ze fronste. “Oh.”
“Ja.” Onhandig haalde ik mijn hand door mijn haar. “Ik had het hem meteen moeten zeggen, zodra ik wist dat het serieus ging worden. Maar dat deed ik niet, en ik weet niet waarom, maar...”
“Omdat je niet wilde dat hij je erop ging beoordelen,” maakte Casey mijn zin af. “Ik snap je. We denken hetzelfde, sis. Ik zou waarschijnlijk precies hetzelfde hebben gedaan.”
“Ja! Precies! Alleen is dat hartstikke onlogisch, want jij bent degene die bekend is. Niet ik!” Ik blies mijn ingehouden adem uit en leunde tegen de rugleuning van de bank.
“Alle beetjes helpen. Kijk naar dat tijdschrift. Die lui schrijven over hem, en over jou. Alles wat zij schrijven is weer een beetje publiciteit voor ons beiden. Probeer hem dat uit te leggen, en dan snapt hij je echt wel.” Ze glimlachte bemoedigend. “Waarschijnlijk zit hij ook met die gevoelens, weet je.”
Zonder te antwoorden keek ik naar haar rug, terwijl ze de kamer uitliep. Met tegenzin haalde ik mijn mobiel uit mijn broekzak en ontgrendelde het scherm. Mijn duim bleef een paar seconden boven de belknop hangen. Het laatste waar ik zin in had was ruzie met Zayn.
Ongeduldig luisterde ik hoe de kiestoon een paar keer overging, voordat Zayns voice mail erop kwam. Ik probeerde het nog een keer, waarna ik besloot dat hij niet ging opnemen.
Zayn nam nooit niet op. Een naar gevoel bekroop me en ik voelde mijn ogen vernauwen. Boos propte ik mijn telefoon terug in mijn zak en zwaaide de deur naar de gang open. “Case? Je moet me naar de studio brengen!”
“Kun je niet met de bus gaan?” riep mijn zus. “Ik ben soort van bezig met een nieuw nummer!”
“Soort van is niet genoeg! Ik heb geen zin om fans tegen te komen, van wie dan ook!”
“Al goed. Ik kom al,” mopperde Casey. Ze kwam de trap af stormen. “Dat nummer was toch prut.”
Ik trok een gezicht en trok mijn jas van de kapstok.
Tijdens de rit naar de platenmaatschappij bedacht ik me woord voor woord wat ik tegen Zayn wilde zeggen. In gedachten bereidde ik me voor op de ergste scenario’s. In het slechtste geval kon ik altijd Casey er nog bij halen.
Zenuwachtig plukte ik aan mijn wollen vest. De lift schoot omhoog, maar ik kon mijn gedachten er niet bij houden. Daarvoor zat ik teveel over het gedoe met Zayn in. Zou hij het artikel al gelezen hebben? Dat ene blad zou wel niet de enige zijn die over ons geschreven had...
Haastig liep ik over de gang naar de opnamestudio van One Direction. Hopelijk waren ze hier... Want anders konden ze overal zijn.
Nog één laatste hoek... Met een knal liep ik tegen Louis op. Geschrokken duwde ik tegen zijn borst, waardoor hij tegen de muur gedrukt werd. Op zijn gezicht stond een gemengde blik. Hij leek, net als ik, geschrokken door onze plotselinge botsing.
Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar bedacht zich toen hij Casey achter me aan zag komen. Ze legde haar hand op mijn bovenarm, terwijl ze haar vrije arm lichtjes om mijn middel sloeg.
Uiteindelijk gaf Louis onze staarwedstrijd op. Zijn blik gleed naar Casey, die waarschijnlijk even dodelijk terugstaarde.
Louis fronste arrogant, waarna er een grijns op zijn gezicht doorbrak. “Wat een toeval nou, dat wij elkaar alweer tegen het lijf lopen, Kayla Sommers.”
When the power of love overcomes the love of power.
Ik heb dit lang geleden geschreven, dus ik weet eigenlijk niet waarom ik het niet gewoon toen al gepost heb. Anyway, ik heb besloten om een bepaald zeer cliche stukje het einde te laten zijn, in plaats van wat ik eigenlijk in gedachten had - want dat stukje heb ik al af. Dat maakt dit stukje meteen het één na laatste, dus hierna is het afgelopen. Heb ik ook een keer een verhaal op OV soort van afgemaakt :') Maar goed, genoeg rambling. Enjoy!
“Wat is in hemelsnaam jouw probleem, Louis Tomlinson?” riep Casey. Verontwaardigd zwaaide ze met één hand door de lucht. De andere haalde ze door haar blonde haren, om duidelijk te maken dat ze Louis echt niet begreep. “Jij stelt je toch ook niet altijd met voor- en achternaam voor, of wel dan?”
“Dat hoeft ook niet, want iedereen weet wel wie ik ben,” antwoordde Louis kalmpjes. Hij had zijn armen voor zijn borst gekruist en leunde nonchalant tegen de muur achter hem. Zijn hele houding straalde arrogantie uit, en hij had zijn hoofd lichtjes in zijn nek liggen, zodat hij op ons neer kon kijken. Dat maakte Casey alleen maar kwader, want op haar hakken was ze duidelijk een paar centimeter langer dan hij.
Voorzichtig pakte ik de arm van mijn zus vast. “Laat hem lekker, Case. We moeten hem niet eens hebben... We zijn hier voor Zayn, weet je nog?”
“Wat? Helemaal niet! Zayn wil je niet spreken, Kayla. Ga maar weer terug naar huis ofzo. Of naar die villa van je zus. Je moet niet hebben dat de paparazzi erachter komt waar je woont.” Louis sprak met zo’n neerbuigende toon dat mijn hand uitschoot. De impact was zo groot dat Louis’ wang eerst wit wegtrok voordat hij langzaam rood werd. “Au! Bitch!”
Van Casey’s kant kwam een onnatuurlijk geluid, wat – aan haar houding – niets anders kon zijn dan het inhouden van een lach. Triomfantelijk draaide ik me naar haar om. Subtiel maakte ik een hoofdbeweging, waarop zij vlug achter me aanliep. “Jij durft zeg!”
Ik haalde zwijgend mijn schouders op. Zonder op Louis’ protestkreten te letten duwde ik de zware deur van de opnamestudio open. Harry en Niall stonden achter de microfoon, terwijl Zayn met een stuurs gezicht op zijn mobiel zat te spelen. Hij had hem dus best op kunnen nemen. Een vlaag van woede vloeide door me heen, totdat hij zijn gezicht ophief. In zijn bruine ogen stond een onbeschrijflijke blik. Het was duidelijk dat ik hem gekwetst had, en dat hij er zeker niet op deze manier achter had willen komen.
Een triest glimlachje speelde rond zijn lippen toen hij opstond. Zijn mobiel liet hij in de grote, ronde stoel liggen. Zonder een woord te zeggen liep hij me voorbij, naar de deur. Louis, die toch al in de deuropening stond, keek me met een veelbetekenende blik aan. Zijn wang was nog steeds rood van de klap.
“Ach, stik erin,” mompelde ik. Met grote stappen liep ik achter Zayn aan. Die negeerde mij een aantal meter lang, totdat ik zijn naam zei. “Zayn...”
Hij vertraagde zijn pas direct, maar stond niet stil. Door zijn strakke shirt zag ik hoe al zijn rugspieren strak aangespannen waren. Zijn hoofd was licht gebogen, evenals zijn schouders.
“Zayn... Zeg iets, alsjeblieft,” fluisterde ik, zo zacht dat ik dacht dat hij me niet zou horen.
Hij hoorde me wel. Met een ruk draaide hij zich om, zijn handen wanhopig de lucht in gooiend. “Wat valt er te zeggen, Kayla? Jij bent het zusje van de nieuwste popsensatie van 2012. Daar kunnen we niets aan veranderen, of wel? En je hebt erover gelogen. Daar kan je nu ook niets meer aan doen. Er valt niets te zeggen!”
“Ik heb niet gelogen...” mompelde ik verslagen. Hoe hij het zo opsomde klonk het zo logisch. Er viel inderdaad niets te zeggen. Dat had ik eerder moeten doen, maar ik had gezwegen. Alleen maar omdat ik niet wilde dat hij me anders ging behandelen, en juist nu gebeurde datgene waar ik voor gevreesd had. Hij kon me niet eens aankijken.
“Je hebt je identiteit verzwegen. Dat staat gelijk aan liegen.” Zijn stem was een stuk zachter dit keer. Hij veegde een pluk haar uit zijn gezicht. “Waarom heb je het niet gewoon gezegd? We zijn al een maand samen, en ik moet er op deze manier achterkomen?” Hij gebaarde om zich heen, een teleurgestelde blik op zijn gezicht.
Schokschouderend staarde ik naar mijn gloednieuwe sneakers. “Omdat ik bang was dat je me anders zou gaan zien. Ik wilde niet weer behandeld worden als ‘het zusje van Casey Sommers’. Zeker niet door jou.”
Zayn zette een paar stappen naar voren, waardoor hij vlak voor mij kwam te staan. Zijn wijsvinger duwde tegen mijn kin, dwong me hem recht aan te kijken. “Waarom zou ik jou anders gaan behandelen omdat je zus bekend is? Dat zou ontzettend hypocriet van mij zijn. Denk je trouwens niet dat ik precies hetzelfde probleem heb? Soms weet ik nog steeds niet of je me leuk vindt omdat ik ‘Zayn van One Direction’ ben, of de jongen die je hart gestolen heeft.” Zodra hij klaar was met praten liet hij zijn arm slap langs zijn lichaam vallen, maar hij wendde zijn blik niet af. Hij had een groot risico genomen met zijn woordkeuze, want ik had nooit gezegd dat ik verliefd op hem was. Het was wel zo, maar dat de woorden hadden mijn mond nooit verlaten.
Een paar ongemakkelijke seconden staarden we elkaar vastberaden aan, geen van beiden van plan weg te kijken. De blik in Zayns lichtbruine ogen veranderde snel. Eerst lag er nog zelfvertrouwen in zijn ogen, wat langzaam veranderde in een angstigere uitdrukking. Uiteindelijk keek hij weg, en ik voelde een enorme druk van me afvallen. Ineens voelde ik me vrij, was ik niet meer bang voor zijn verdere reactie. Die was immers sowieso al heel anders dan ik verwacht had.
Toen ik weer sprak klonk mijn stem zo ver weg dat ik begon te twijfelen of het niet iemand anders was die de woorden zei. “Voor mij ben je niet ‘Zayn van One Direction’.”
Langzaam hief de jongen tegenover mij zijn hoofd op. Zijn ogen glinsterden. Een onzeker glimlachje speelde rond zijn lippen. Aarzelend legde hij zijn beide handen tegen mijn gezicht en wreef met één duim over mijn jukbeen.
“Voor mij ben jij ook niet Kayla Sommers, het zusje van Casey,” fluisterde hij.
Ik slikte. “Sorry dat ik het niet eerder verteld heb... Dat had ik wel moeten doen.”
Zijn mondhoeken trilden zo licht dat, als ik niet al naar zijn mond had gekeken, ik het gemist had. “Excuses aanvaard.”
Voordat ik nog een woord kon zeggen drukte hij zijn lippen op de mijne. Meteen leek de wereld om me heen te vergaan en ik werd licht in mijn hoofd. Ik probeerde nog zachtjes tegen te stribbelen, want het was ongepast om direct na een ruzie te zoenen, maar mijn hele wereld bestond nu uit hem, dus ik gaf me over en liet me meeslepen in de kus.
“Wat is in hemelsnaam jouw probleem, Louis Tomlinson?” riep Casey. Verontwaardigd zwaaide ze met één hand door de lucht. De andere haalde ze door haar blonde haren, om duidelijk te maken dat ze Louis echt niet begreep. “Jij stelt je toch ook niet altijd met voor- en achternaam voor, of wel dan?”
“Dat hoeft ook niet, want iedereen weet wel wie ik ben,” antwoordde Louis kalmpjes. Hij had zijn armen voor zijn borst gekruist en leunde nonchalant tegen de muur achter hem. Zijn hele houding straalde arrogantie uit, en hij had zijn hoofd lichtjes in zijn nek liggen, zodat hij op ons neer kon kijken. Dat maakte Casey alleen maar kwader, want op haar hakken was ze duidelijk een paar centimeter langer dan hij.
Voorzichtig pakte ik de arm van mijn zus vast. “Laat hem lekker, Case. We moeten hem niet eens hebben... We zijn hier voor Zayn, weet je nog?”
“Wat? Helemaal niet! Zayn wil je niet spreken, Kayla. Ga maar weer terug naar huis ofzo. Of naar die villa van je zus. Je moet niet hebben dat de paparazzi erachter komt waar je woont.” Louis sprak met zo’n neerbuigende toon dat mijn hand uitschoot. De impact was zo groot dat Louis’ wang eerst wit wegtrok voordat hij langzaam rood werd. “Au! Bitch!”
Van Casey’s kant kwam een onnatuurlijk geluid, wat – aan haar houding – niets anders kon zijn dan het inhouden van een lach. Triomfantelijk draaide ik me naar haar om. Subtiel maakte ik een hoofdbeweging, waarop zij vlug achter me aanliep. “Jij durft zeg!”
Ik haalde zwijgend mijn schouders op. Zonder op Louis’ protestkreten te letten duwde ik de zware deur van de opnamestudio open. Harry en Niall stonden achter de microfoon, terwijl Zayn met een stuurs gezicht op zijn mobiel zat te spelen. Hij had hem dus best op kunnen nemen. Een vlaag van woede vloeide door me heen, totdat hij zijn gezicht ophief. In zijn bruine ogen stond een onbeschrijflijke blik. Het was duidelijk dat ik hem gekwetst had, en dat hij er zeker niet op deze manier achter had willen komen.
Een triest glimlachje speelde rond zijn lippen toen hij opstond. Zijn mobiel liet hij in de grote, ronde stoel liggen. Zonder een woord te zeggen liep hij me voorbij, naar de deur. Louis, die toch al in de deuropening stond, keek me met een veelbetekenende blik aan. Zijn wang was nog steeds rood van de klap.
“Ach, stik erin,” mompelde ik. Met grote stappen liep ik achter Zayn aan. Die negeerde mij een aantal meter lang, totdat ik zijn naam zei. “Zayn...”
Hij vertraagde zijn pas direct, maar stond niet stil. Door zijn strakke shirt zag ik hoe al zijn rugspieren strak aangespannen waren. Zijn hoofd was licht gebogen, evenals zijn schouders.
“Zayn... Zeg iets, alsjeblieft,” fluisterde ik, zo zacht dat ik dacht dat hij me niet zou horen.
Hij hoorde me wel. Met een ruk draaide hij zich om, zijn handen wanhopig de lucht in gooiend. “Wat valt er te zeggen, Kayla? Jij bent het zusje van de nieuwste popsensatie van 2012. Daar kunnen we niets aan veranderen, of wel? En je hebt erover gelogen. Daar kan je nu ook niets meer aan doen. Er valt niets te zeggen!”
“Ik heb niet gelogen...” mompelde ik verslagen. Hoe hij het zo opsomde klonk het zo logisch. Er viel inderdaad niets te zeggen. Dat had ik eerder moeten doen, maar ik had gezwegen. Alleen maar omdat ik niet wilde dat hij me anders ging behandelen, en juist nu gebeurde datgene waar ik voor gevreesd had. Hij kon me niet eens aankijken.
“Je hebt je identiteit verzwegen. Dat staat gelijk aan liegen.” Zijn stem was een stuk zachter dit keer. Hij veegde een pluk haar uit zijn gezicht. “Waarom heb je het niet gewoon gezegd? We zijn al een maand samen, en ik moet er op deze manier achterkomen?” Hij gebaarde om zich heen, een teleurgestelde blik op zijn gezicht.
Schokschouderend staarde ik naar mijn gloednieuwe sneakers. “Omdat ik bang was dat je me anders zou gaan zien. Ik wilde niet weer behandeld worden als ‘het zusje van Casey Sommers’. Zeker niet door jou.”
Zayn zette een paar stappen naar voren, waardoor hij vlak voor mij kwam te staan. Zijn wijsvinger duwde tegen mijn kin, dwong me hem recht aan te kijken. “Waarom zou ik jou anders gaan behandelen omdat je zus bekend is? Dat zou ontzettend hypocriet van mij zijn. Denk je trouwens niet dat ik precies hetzelfde probleem heb? Soms weet ik nog steeds niet of je me leuk vindt omdat ik ‘Zayn van One Direction’ ben, of de jongen die je hart gestolen heeft.” Zodra hij klaar was met praten liet hij zijn arm slap langs zijn lichaam vallen, maar hij wendde zijn blik niet af. Hij had een groot risico genomen met zijn woordkeuze, want ik had nooit gezegd dat ik verliefd op hem was. Het was wel zo, maar dat de woorden hadden mijn mond nooit verlaten.
Een paar ongemakkelijke seconden staarden we elkaar vastberaden aan, geen van beiden van plan weg te kijken. De blik in Zayns lichtbruine ogen veranderde snel. Eerst lag er nog zelfvertrouwen in zijn ogen, wat langzaam veranderde in een angstigere uitdrukking. Uiteindelijk keek hij weg, en ik voelde een enorme druk van me afvallen. Ineens voelde ik me vrij, was ik niet meer bang voor zijn verdere reactie. Die was immers sowieso al heel anders dan ik verwacht had.
Toen ik weer sprak klonk mijn stem zo ver weg dat ik begon te twijfelen of het niet iemand anders was die de woorden zei. “Voor mij ben je niet ‘Zayn van One Direction’.”
Langzaam hief de jongen tegenover mij zijn hoofd op. Zijn ogen glinsterden. Een onzeker glimlachje speelde rond zijn lippen. Aarzelend legde hij zijn beide handen tegen mijn gezicht en wreef met één duim over mijn jukbeen.
“Voor mij ben jij ook niet Kayla Sommers, het zusje van Casey,” fluisterde hij.
Ik slikte. “Sorry dat ik het niet eerder verteld heb... Dat had ik wel moeten doen.”
Zijn mondhoeken trilden zo licht dat, als ik niet al naar zijn mond had gekeken, ik het gemist had. “Excuses aanvaard.”
Voordat ik nog een woord kon zeggen drukte hij zijn lippen op de mijne. Meteen leek de wereld om me heen te vergaan en ik werd licht in mijn hoofd. Ik probeerde nog zachtjes tegen te stribbelen, want het was ongepast om direct na een ruzie te zoenen, maar mijn hele wereld bestond nu uit hem, dus ik gaf me over en liet me meeslepen in de kus.
When the power of love overcomes the love of power.
Bedankt voor de nominatie/stemmen/award mensen! Ik weet niet of iemand het nog leest, maar ik post toch nog even het laatste stukje! Sorry voor het stomste einde ever, maar ik heb nu tenminste een einde en anders zou het heel random middenin iets stoppen. Voor iedereen het nog wilde weten, Avan was het vriendje van Kayla, maar hij was overleden door alcoholvergifting. Ik wilde dit later nog in het verhaal voor laten komen, maar ik schrijf niet echt meer aan dit verhaal dus... Nou ja. Bedankt voor het lezen en alles!
Hoe lang we daar zo stonden wist ik niet, maar lang genoeg om Casey ongerust te maken. Verontwaardigd duwde ze ons uit elkaar en ging ertussen staan. “Ik zit daar te denken dat jullie elkaar vermoord hebben, staan jullie elkaar middenin de gang zowat uit te kleden.”
“Sorry Case,” giechelde ik. Mijn stem klonk schor, en een stuk hoger dan normaal. Vlug trok ik mijn T-shirt recht en haalde een hand door mijn haren. Er bleven een paar aan mijn vingers haken, die ik er onhandig aftrok. Ondanks dat ik al flink een tijd mijn haren geverfd had vond ik het nog steeds leuk om te zien hoe het blonde abrupt werd afgebroken door de onnatuurlijke blauwe verf.
“Nu jullie geen ruzie meer hebben,” ging Casey ongestoord verder. Ze wendde zich tot Zayn. “Zouden jij en de jongens het misschien leuk vinden om op mijn verjaardagsfeest te komen? Het is deze vrijdag op een geheime locatie.” Ze wiebelde veelbetekenend met haar wenkbrauwen.
Zayns gezichtsuitdrukking veranderde van enigszins schuldig naar enthousiast. Hij knikte. “Ja, lijkt me leuk! Ik weet zeker dat de anderen het ook wel willen. We hebben volgens mij niets te doen, dus reken op ons.”
“Mooi. Kayla zal je het adres wel sms’en.” Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en keek op het scherm. “Het is vijf uur. Ik heb pap en mam beloofd dat ik thuis kwam eten vanavond.” Aan haar houding was te merken dat ze weg wilde. Of weg moest, eigenlijk. Mijn ouders waren behoorlijk strikt in afspraken en beloften, en aangezien we meestal tussen zes en half zeven aten mochten we inderdaad wel opschieten.
“Oké.” En tegen Zayn: “Anders bel ik je vanavond even?”
De jongen – mijn vriendje – knikte glimlachend. Hij drukte een vluchtige kus op mijn lippen, waarna hij me een duwtje in de rug gaf. Zwaaiend rende ik achter mijn zus aan. “Hoe loop jij toch zo snel op die hakken van je?”
Voor haar verjaardag had Casey een pakhuis iets buiten Londen om laten toveren tot een soort subtropisch paradijs. Overal liepen modellen rond met dienbladen, waar allerlei hapjes en drankjes op stonden. Daartussendoor huppelden verschillende bekende gezichten, evenals oude schoolvrienden van mijn zus. Alles liep door elkaar, waardoor er een gezellige chaos was ontstaan.
Vanwege Casey’s succes had de platenmaatschappij een donatie gedaan, waardoor de partyplanner en Ian – die het feest georganiseerd hadden – een enorm budget hadden gehad. Dat was ook wel te zien, en van over de hele wereld waren sterren overgevlogen om het feest bij te wonen. Ik had niet eens geweten dat mijn zus zoveel bekendheden kende. Zelfs Taylor Swift had ik rond zien lopen, samen met Harry. Ze leken wel een klik te hebben.
Eén van de mannelijke modellen – met een open jasje waardoor zijn sixpack blootgesteld werd – liep constant achter me aan. Het zou me niets verbazen als hij van iemand de opdracht had gekregen ervoor te zorgen dat ik aan mijn trekken kwam. Of hij vond me gewoon leuk, maar dan zou hij later ontzettend op zijn donder krijgen omdat hij heel slecht was in het uitvoeren van zijn baan.
Tegen één uur begon het pakhuis langzaam leeg te lopen. De meeste sterren moesten de volgende dag alweer ergens zijn, aangezien niemand rekening hield met het feit dat zaterdag een weekenddag was. En de rest van Casey’s vrienden vonden ook allemaal redenen om naar huis te gaan. Misschien vonden ze het feest niet leuk.
Toen iedereen uiteindelijk verdwenen was hing ik samen met Zayn op een met tijgerprint beklede bank. Ik lag met mijn hoofd op zijn schoot, terwijl hij afwezig met de blauwe plukjes in mijn haar speelde.
Casey rende heen en weer met leeggelopen ballonnen en zakken vol lege bekertjes. Ze leek te vergeten dat er volgende ochtend een schoonmaakploeg zou komen om alles weer aan kant te maken.
“Ga je zo met mij mee?” vroeg Zayn. Hij hield vragend zijn hoofd scheef, terwijl hij een haar uit mijn gezicht streek.
“Ja, is goed.” Meer zei ik niet, maar hij leek me te begrijpen. Ik was te moe om nog iets te doen. Waarschijnlijk zou ik instorten zodra ik de drempel over kwam, waardoor hij me naar zijn bed moest dragen.
Fluisterende stemmen drongen tot me door. Bijna opende ik mijn ogen, maar net op tijd bedacht ik me. Ze hadden het over mij!
“Ik ben blij dat je er zo voor mijn zusje bent,” zei Casey zacht. “Ze verdient het echt.”
Zayn bewoog even ongemakkelijk, waardoor ik heen en weer werd geschud. O ja, ik lag nog steeds met mijn hoofd tegen zijn schouder geleund. De geur van zijn leren jack drong mijn neus binnen en ik werd me ineens zwaar bewust van zijn arm, die beschermend om me heen geslagen was.
“Het is niet echt een keuze. Zo voelt het niet, eigenlijk.” Zayns stem was vol tederheid en ik voelde mijn maag alle kanten op springen. Het liefste zou ik nu mijn ogen opendoen en hem vol overgave zoenen. Helaas zaten Casey en haar chauffeur ook nog in de auto.
“Dat begrijp ik volkomen. Misschien klinkt dit heel vreemd, maar zo voel ik me ook bij haar in de buurt. Dan probeer ik haar te beschermen tegen de buitenwereld: de paparazzi en de fans... Het voelt gewoon zo natuurlijk aan.” Casey zweeg even. “Niet dat het echt nodig is, want Kayla kan prima van zichzelf afslaan. Ze is een taaie.”
“Hm,” was het enige wat Zayn antwoordde. Instinctief voelde ik aan dat hij naar me keek, en ik beeldde me zijn lichtbruine ogen in. Voordat ik er erg in had krulden mijn mondhoeken lichtjes omhoog. Blijkbaar had Casey ook naar me gekeken, want ze begon er meteen over. “Volgens mij heeft ze een leuke droom.”
“Waarover zou ze dromen?” vroeg Zayn zich hardop af. Zijn arm spande even aan en hij trok me onbewust dichter tegen hem aan. Ik blies mijn ingehouden adem uit en drukte mijn gezicht tegen zijn schouder. Zayns vingers gleden over mijn huid, toen hij een pluk haar achter mijn oor stopte.
“Jou, misschien wel. Het is lang geleden dat ik haar zo gelukkig heb gezien.”
Stilte.
“Ja, een tijdje geleden was ze niet zo vrolijk...” bevestigde Zayn. Hoe bedoelde hij dat? Was het zo duidelijk geweest? Onwillekeurig beet ik op de binnenkant van mijn wang. Als hij het had gezien, wie dan nog meer?
“Er is nogal veel gebeurd,” mompelde Casey. Gelukkig hield ze daarna haar mond. Ik zou niet willen dat Zayn het van haar hoorde. Dat hoorde ik te vertellen. Ooit.
“Dat dacht ik al.” Zo’n simpel antwoord, maar met zoveel inhoud. Schijnbaar was ik toch niet zo goed in het verbergen van mijn sombere buien als ik zelf gedacht had.
Weer zo’n akelig lange stilte. Het leek alsof ze allebei wachtte totdat ik wakker werd, om hun gespreksonderwerp te veranderen. Waarom deed ik dat niet? Maar ik wist het antwoord al voordat ik de vraag stelde.
“Je houdt van haar, is het niet?” zei Casey uiteindelijk. Ineens was ik volledig bij bewustzijn en luisterde ik vol spanning naar Zayns antwoord.
Hij zuchtte en klapte zijn tanden een paar keer op elkaar. Toen hij sprak leek er een glimlach in zijn stem te zetten. Eén die ik al zo vaak gezien had op zijn gezicht. “Is het zo duidelijk?”
“Eigenlijk wel, ja.” Dezelfde glimlach was in Casey’s stem te horen. Waarschijnlijk had ik hem ook op mijn gezicht. In mijn buik leek alles te exploderen en mijn hart zwol op tot hij bijna door mijn ribbenkast knalde. Zayn hield van me, ik had het hem zelf horen zeggen. Zayn hield van me. Hij hield van me.
“Zayn, ze is wakker.”
Vervloekt, Casey! Die allesziende ogen van haar waren soms echt heel irritant.
“Weet ik,” zei Zayn. “Ze reageert op alles wat we zeggen. Toch, Kayla?”
Beschaamd opende ik mijn ogen. “Ja...”
Mijn blik kruiste die van Casey en haar blauwe ogen – mijn ogen – glimlachten me bemoedigend toe.
“Waarom zeg je al die dingen? Je wist dat ik wakker was...” fluisterde ik tegen Zayn, die me recht in de ogen aankeek met een blik die nooit eerder iemand naar me geworpen had. Voor het eerst voelde ik me niet ongemakkelijk onder de starende blik van een jongen. Ik had niet het idee dat hij naar me keek omdat hij me zo knap vond, of omdat ik het zusje van Casey Sommers was. Nee, hij keek naar me omdat... Omdat hij van me hield.
Zayn zuchtte opnieuw. Hij bracht zijn lippen heel dicht die van mij en bleef daar hangen. “Het is de waarheid, Kayla. Het werd wel eens tijd dat je die te horen kreeg. Ik hou van je. Ik hou van je, al sinds het moment dat je de studio in kwam lopen, in mijn T-shirt. Misschien was het voor jou anders, maar ik wist meteen dat wij iets speciaals hadden. Ik hou van je.”
“Ik...” fluisterde ik. De woorden bleven in mijn keel steken, op het brok dat zich daar vormde. Er was zoveel dat ik wilde zeggen, maar ik kon het niet. “Ik ben blij dat je het gezegd hebt.”
Voordat hij antwoord kon geven drukte ik mijn lippen tegen de zijne. De smaken die ik daar proefde varieerden ontzettend. Ik proefde geluk, en liefde. Maar ook teleurstelling. Hij was teleurgesteld omdat ik het niet terug had gezegd. Omdat ik het niet terug kon zeggen.
Iets later lag ik op mijn rug naar het plafond van Zayns kamer te staren. Het leek wel alsof hij een plug opengetrokken had, waardoor ik nu overspoeld werd door emoties. Aan de ene kant haatte ik mezelf, omdat ik Zayn gekwetst had, terwijl ik mezelf ook verdedigde. Ik had het recht om mijn gevoelens voor me te houden, zelfs al deed ik anderen daarmee pijn. Als ik nu ingaf en me mee liet slepen kwamen daar later brokken van, dat wist ik zeker.
Mijn ogen brandden, maar ik wilde niet huilen. Zeker niet nu Zayn naast me lag. Hij had zijn rug naar mij toegekeerd, en deed alsof hij sliep.
Even voelde ik me weer net zo wanhopig als een paar dagen geleden, toen ik het artikel over ons in het tijdschrift had zien staan. Net als toen wist ik gewoon even niet wat ik moest doen.
Zayn draaide zich half om, waardoor hij met zijn gezicht naar mij kwam te liggen. “Kayla.”
Ik kromp ineen bij het horen van zijn stem. Vooral de toon ervan. Hij klonk beschuldigend, maar niet alsof hij zich er bewust van was.
“Was ik te vroeg? Zo lang kennen we elkaar nog niet en –”
“Nee, je bent niet te vroeg. Ik geloof er niet in dat je pas na zoveel tijd van iemand kunt... houden. Dat is het niet,” antwoordde ik zonder te bewegen. Het bleef even stil. “Ik kan het niet uitleggen.”
“Dus je houdt wel van me,” zei Zayn. Hij draaide zich weer op zijn rug. “Je ontkent het niet, dus het is zo. Je hoeft het niet te zeggen... Als ik het maar weet.”
Ik richtte me half op. “Zayn, ik...” Maar de woorden bleven in mijn keel steken. In plaats daarvan draaide ik me om en drukte mijn lippen tegen de zijne. “Als je dat maar weet.”
Hoe lang we daar zo stonden wist ik niet, maar lang genoeg om Casey ongerust te maken. Verontwaardigd duwde ze ons uit elkaar en ging ertussen staan. “Ik zit daar te denken dat jullie elkaar vermoord hebben, staan jullie elkaar middenin de gang zowat uit te kleden.”
“Sorry Case,” giechelde ik. Mijn stem klonk schor, en een stuk hoger dan normaal. Vlug trok ik mijn T-shirt recht en haalde een hand door mijn haren. Er bleven een paar aan mijn vingers haken, die ik er onhandig aftrok. Ondanks dat ik al flink een tijd mijn haren geverfd had vond ik het nog steeds leuk om te zien hoe het blonde abrupt werd afgebroken door de onnatuurlijke blauwe verf.
“Nu jullie geen ruzie meer hebben,” ging Casey ongestoord verder. Ze wendde zich tot Zayn. “Zouden jij en de jongens het misschien leuk vinden om op mijn verjaardagsfeest te komen? Het is deze vrijdag op een geheime locatie.” Ze wiebelde veelbetekenend met haar wenkbrauwen.
Zayns gezichtsuitdrukking veranderde van enigszins schuldig naar enthousiast. Hij knikte. “Ja, lijkt me leuk! Ik weet zeker dat de anderen het ook wel willen. We hebben volgens mij niets te doen, dus reken op ons.”
“Mooi. Kayla zal je het adres wel sms’en.” Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en keek op het scherm. “Het is vijf uur. Ik heb pap en mam beloofd dat ik thuis kwam eten vanavond.” Aan haar houding was te merken dat ze weg wilde. Of weg moest, eigenlijk. Mijn ouders waren behoorlijk strikt in afspraken en beloften, en aangezien we meestal tussen zes en half zeven aten mochten we inderdaad wel opschieten.
“Oké.” En tegen Zayn: “Anders bel ik je vanavond even?”
De jongen – mijn vriendje – knikte glimlachend. Hij drukte een vluchtige kus op mijn lippen, waarna hij me een duwtje in de rug gaf. Zwaaiend rende ik achter mijn zus aan. “Hoe loop jij toch zo snel op die hakken van je?”
Voor haar verjaardag had Casey een pakhuis iets buiten Londen om laten toveren tot een soort subtropisch paradijs. Overal liepen modellen rond met dienbladen, waar allerlei hapjes en drankjes op stonden. Daartussendoor huppelden verschillende bekende gezichten, evenals oude schoolvrienden van mijn zus. Alles liep door elkaar, waardoor er een gezellige chaos was ontstaan.
Vanwege Casey’s succes had de platenmaatschappij een donatie gedaan, waardoor de partyplanner en Ian – die het feest georganiseerd hadden – een enorm budget hadden gehad. Dat was ook wel te zien, en van over de hele wereld waren sterren overgevlogen om het feest bij te wonen. Ik had niet eens geweten dat mijn zus zoveel bekendheden kende. Zelfs Taylor Swift had ik rond zien lopen, samen met Harry. Ze leken wel een klik te hebben.
Eén van de mannelijke modellen – met een open jasje waardoor zijn sixpack blootgesteld werd – liep constant achter me aan. Het zou me niets verbazen als hij van iemand de opdracht had gekregen ervoor te zorgen dat ik aan mijn trekken kwam. Of hij vond me gewoon leuk, maar dan zou hij later ontzettend op zijn donder krijgen omdat hij heel slecht was in het uitvoeren van zijn baan.
Tegen één uur begon het pakhuis langzaam leeg te lopen. De meeste sterren moesten de volgende dag alweer ergens zijn, aangezien niemand rekening hield met het feit dat zaterdag een weekenddag was. En de rest van Casey’s vrienden vonden ook allemaal redenen om naar huis te gaan. Misschien vonden ze het feest niet leuk.
Toen iedereen uiteindelijk verdwenen was hing ik samen met Zayn op een met tijgerprint beklede bank. Ik lag met mijn hoofd op zijn schoot, terwijl hij afwezig met de blauwe plukjes in mijn haar speelde.
Casey rende heen en weer met leeggelopen ballonnen en zakken vol lege bekertjes. Ze leek te vergeten dat er volgende ochtend een schoonmaakploeg zou komen om alles weer aan kant te maken.
“Ga je zo met mij mee?” vroeg Zayn. Hij hield vragend zijn hoofd scheef, terwijl hij een haar uit mijn gezicht streek.
“Ja, is goed.” Meer zei ik niet, maar hij leek me te begrijpen. Ik was te moe om nog iets te doen. Waarschijnlijk zou ik instorten zodra ik de drempel over kwam, waardoor hij me naar zijn bed moest dragen.
Fluisterende stemmen drongen tot me door. Bijna opende ik mijn ogen, maar net op tijd bedacht ik me. Ze hadden het over mij!
“Ik ben blij dat je er zo voor mijn zusje bent,” zei Casey zacht. “Ze verdient het echt.”
Zayn bewoog even ongemakkelijk, waardoor ik heen en weer werd geschud. O ja, ik lag nog steeds met mijn hoofd tegen zijn schouder geleund. De geur van zijn leren jack drong mijn neus binnen en ik werd me ineens zwaar bewust van zijn arm, die beschermend om me heen geslagen was.
“Het is niet echt een keuze. Zo voelt het niet, eigenlijk.” Zayns stem was vol tederheid en ik voelde mijn maag alle kanten op springen. Het liefste zou ik nu mijn ogen opendoen en hem vol overgave zoenen. Helaas zaten Casey en haar chauffeur ook nog in de auto.
“Dat begrijp ik volkomen. Misschien klinkt dit heel vreemd, maar zo voel ik me ook bij haar in de buurt. Dan probeer ik haar te beschermen tegen de buitenwereld: de paparazzi en de fans... Het voelt gewoon zo natuurlijk aan.” Casey zweeg even. “Niet dat het echt nodig is, want Kayla kan prima van zichzelf afslaan. Ze is een taaie.”
“Hm,” was het enige wat Zayn antwoordde. Instinctief voelde ik aan dat hij naar me keek, en ik beeldde me zijn lichtbruine ogen in. Voordat ik er erg in had krulden mijn mondhoeken lichtjes omhoog. Blijkbaar had Casey ook naar me gekeken, want ze begon er meteen over. “Volgens mij heeft ze een leuke droom.”
“Waarover zou ze dromen?” vroeg Zayn zich hardop af. Zijn arm spande even aan en hij trok me onbewust dichter tegen hem aan. Ik blies mijn ingehouden adem uit en drukte mijn gezicht tegen zijn schouder. Zayns vingers gleden over mijn huid, toen hij een pluk haar achter mijn oor stopte.
“Jou, misschien wel. Het is lang geleden dat ik haar zo gelukkig heb gezien.”
Stilte.
“Ja, een tijdje geleden was ze niet zo vrolijk...” bevestigde Zayn. Hoe bedoelde hij dat? Was het zo duidelijk geweest? Onwillekeurig beet ik op de binnenkant van mijn wang. Als hij het had gezien, wie dan nog meer?
“Er is nogal veel gebeurd,” mompelde Casey. Gelukkig hield ze daarna haar mond. Ik zou niet willen dat Zayn het van haar hoorde. Dat hoorde ik te vertellen. Ooit.
“Dat dacht ik al.” Zo’n simpel antwoord, maar met zoveel inhoud. Schijnbaar was ik toch niet zo goed in het verbergen van mijn sombere buien als ik zelf gedacht had.
Weer zo’n akelig lange stilte. Het leek alsof ze allebei wachtte totdat ik wakker werd, om hun gespreksonderwerp te veranderen. Waarom deed ik dat niet? Maar ik wist het antwoord al voordat ik de vraag stelde.
“Je houdt van haar, is het niet?” zei Casey uiteindelijk. Ineens was ik volledig bij bewustzijn en luisterde ik vol spanning naar Zayns antwoord.
Hij zuchtte en klapte zijn tanden een paar keer op elkaar. Toen hij sprak leek er een glimlach in zijn stem te zetten. Eén die ik al zo vaak gezien had op zijn gezicht. “Is het zo duidelijk?”
“Eigenlijk wel, ja.” Dezelfde glimlach was in Casey’s stem te horen. Waarschijnlijk had ik hem ook op mijn gezicht. In mijn buik leek alles te exploderen en mijn hart zwol op tot hij bijna door mijn ribbenkast knalde. Zayn hield van me, ik had het hem zelf horen zeggen. Zayn hield van me. Hij hield van me.
“Zayn, ze is wakker.”
Vervloekt, Casey! Die allesziende ogen van haar waren soms echt heel irritant.
“Weet ik,” zei Zayn. “Ze reageert op alles wat we zeggen. Toch, Kayla?”
Beschaamd opende ik mijn ogen. “Ja...”
Mijn blik kruiste die van Casey en haar blauwe ogen – mijn ogen – glimlachten me bemoedigend toe.
“Waarom zeg je al die dingen? Je wist dat ik wakker was...” fluisterde ik tegen Zayn, die me recht in de ogen aankeek met een blik die nooit eerder iemand naar me geworpen had. Voor het eerst voelde ik me niet ongemakkelijk onder de starende blik van een jongen. Ik had niet het idee dat hij naar me keek omdat hij me zo knap vond, of omdat ik het zusje van Casey Sommers was. Nee, hij keek naar me omdat... Omdat hij van me hield.
Zayn zuchtte opnieuw. Hij bracht zijn lippen heel dicht die van mij en bleef daar hangen. “Het is de waarheid, Kayla. Het werd wel eens tijd dat je die te horen kreeg. Ik hou van je. Ik hou van je, al sinds het moment dat je de studio in kwam lopen, in mijn T-shirt. Misschien was het voor jou anders, maar ik wist meteen dat wij iets speciaals hadden. Ik hou van je.”
“Ik...” fluisterde ik. De woorden bleven in mijn keel steken, op het brok dat zich daar vormde. Er was zoveel dat ik wilde zeggen, maar ik kon het niet. “Ik ben blij dat je het gezegd hebt.”
Voordat hij antwoord kon geven drukte ik mijn lippen tegen de zijne. De smaken die ik daar proefde varieerden ontzettend. Ik proefde geluk, en liefde. Maar ook teleurstelling. Hij was teleurgesteld omdat ik het niet terug had gezegd. Omdat ik het niet terug kon zeggen.
Iets later lag ik op mijn rug naar het plafond van Zayns kamer te staren. Het leek wel alsof hij een plug opengetrokken had, waardoor ik nu overspoeld werd door emoties. Aan de ene kant haatte ik mezelf, omdat ik Zayn gekwetst had, terwijl ik mezelf ook verdedigde. Ik had het recht om mijn gevoelens voor me te houden, zelfs al deed ik anderen daarmee pijn. Als ik nu ingaf en me mee liet slepen kwamen daar later brokken van, dat wist ik zeker.
Mijn ogen brandden, maar ik wilde niet huilen. Zeker niet nu Zayn naast me lag. Hij had zijn rug naar mij toegekeerd, en deed alsof hij sliep.
Even voelde ik me weer net zo wanhopig als een paar dagen geleden, toen ik het artikel over ons in het tijdschrift had zien staan. Net als toen wist ik gewoon even niet wat ik moest doen.
Zayn draaide zich half om, waardoor hij met zijn gezicht naar mij kwam te liggen. “Kayla.”
Ik kromp ineen bij het horen van zijn stem. Vooral de toon ervan. Hij klonk beschuldigend, maar niet alsof hij zich er bewust van was.
“Was ik te vroeg? Zo lang kennen we elkaar nog niet en –”
“Nee, je bent niet te vroeg. Ik geloof er niet in dat je pas na zoveel tijd van iemand kunt... houden. Dat is het niet,” antwoordde ik zonder te bewegen. Het bleef even stil. “Ik kan het niet uitleggen.”
“Dus je houdt wel van me,” zei Zayn. Hij draaide zich weer op zijn rug. “Je ontkent het niet, dus het is zo. Je hoeft het niet te zeggen... Als ik het maar weet.”
Ik richtte me half op. “Zayn, ik...” Maar de woorden bleven in mijn keel steken. In plaats daarvan draaide ik me om en drukte mijn lippen tegen de zijne. “Als je dat maar weet.”
When the power of love overcomes the love of power.
Ik ben gek op fanfictie verhalen, omdat ze allemaal toch meebrengen waarom fans van hun idool/idolen houden. Ik heb de eerste 2 stukken gelezen en ben uiterst verrast dat jij Case zo goed kan gebruiken in het verhaal. Ik ga nu meteen verder lezen :')
