Opeens had ik een idee voor een verhaal, en ik ben gaan schrijven. Maar eigenlijk weet ik alleen nog maar de proloog en een heel erg klein gedeelte van de verdere verhaallijn, ik weet zelf nog bijna niets! Toch ben ik gaan schrijven, want ik moest gewoon even opschrijven wat er in mijn hoofd zat. Intussen heb ik al wel iets meer plannen dan aan het begin, maar het kan zo zijn dat die nog veranderen! Dus misschien knal ik dit onderwerp over een tijdje weer dicht en ga ik herschrijven... Maar dat zie ik dan wel weer!
Ik weet dus ook nog niet helemaal zeker of dit hier thuishoort, of bij het Dramatheater... Maar daar kom ik vanzelf achter.
Ik hoop dat jullie het verhaal een beetje kunnen volgen, ik vind het fijn om kritiek te krijgen, want daar leer ik van!
Dus, het eerste en tot nu toe nog het enige stukje:
Geniet ervan!
Proloog
Nog nooit in mijn leven had ik haar zo gezien. Haar mond hing open en een plukje blond haar hing voor haar ogen, waarin verbijstering stond te lezen. Ze vroeg het niet. Met heel mijn hart hoopte ik dat ze dat ook nooit zou doen. Toen, precies op het moment dat ik dacht dat ze het echt niet meer ging vragen, werd die illusie verbroken. Natuurlijk vroeg ze het. Niets was minder logisch dan dat. Haar stem was niet veel meer dan een fluistering. In haar ogen blonk iets wat ik niet thuis kon brengen. ‘Waarom doe je dit?’ Er klonk geen veroordeling in haar stem. Alleen verwarring en pijn. De vraag deed ook mij pijn, maakte een scheurtje in mijn binnenste. En hoe klein dat ook begon, toch voelde ik de brandende pijn ervan. Even had ik het gevoel dat ik verder zou scheuren, dat er een onmetelijke kloof zou ontstaan in mijzelf, die ons uiteindelijk uit elkaar zou drijven. Net nu we elkaar eindelijk gevonden hadden. Maar gelijk verzette ik me tegen die gedachte. Niet nu. Ik kon haar geen antwoord geven. Eigenlijk was de vraag die ze stelde slechts een weerspiegeling van mijn eigen radeloosheid. Ik deed een stapje naar voren en raakte voorzichtig haar hand aan, toen ze daar niet zichtbaar van schrok pakte ik hem vast. ‘Rose…’ Mijn stem klonk schor. Ze keek me aan. Haar blik was nu niet minder verbijsterd dan net, maar had wel meer van moedeloosheid. Het raakte mij en herinnerde mij aan het andere scheurtje, een ouder scheurtje. Het had er al langer gezeten. Sinds ik was weggegaan, haar achter had gelaten terwijl ze mij nodig had… Maar dit was niet het goede moment om herinneringen op te halen. Vooral niet de herinneringen die ik me niet wilde herinneren. Ze deden te veel pijn. Ik vroeg me af of die pijn ooit nog weg zou gaan. Intussen was het al een deel van mijn leven geworden, ik was er aan gewend geraakt. Maar het zou zo fijn zijn om één keer alles te vergeten en opnieuw te beginnen.
‘Seth, waarom?’ Haar stem klonk wanhopig en haalde mij weer terug naar het heden. Ik haalde diep adem. ‘Het zal nogal vreemd klinken wat ik je ga zeggen’, bracht ik aarzelend uit. Ze zei niets, wachtte alleen. ‘Ik doe dit… Nee. Ik ga niet tegen je liegen.’ Nog steeds wist ik niet de juiste woorden te vinden. Haar hand voelde klam aan, maar ik liet hem niet los. Ik wist dat ze er kracht uit haalde om mijn hand vast te houden, vooral op dit moment, nu ik niet eens wist hoe ik het haar moest vertellen. ‘Eigenlijk… weet ik zelf ook niet waarom …’ Ik hield haar gezicht in de gaten terwijl ik mijn eigen, stotterende stem hoorde.’Ik… Ik moet gewoon gaan. Waarom? Ik weet het echt niet.’ Ik zuchtte diep. Haar ogen werden eerst spleetjes, toen werden ze groot van verbazing. Haar mond ging open, maar blijkbaar had ze dat zelf ook door, dus ze deed hem snel weer dicht. Haar ogen staarden naar de leegte achter mij. Waarschijnlijk keek ze naar de zee en hoopte ze dat ze er iets zou vinden wat haar zou troosten, haar steun zou bieden of iets in die richting.
Uiteindelijk keek ze mij weer aan. ‘Dus… eigenlijk…’ Er schoten tranen in haar ogen.Ik liet haar hand los, ik had haar gekwetst. Meer dan ooit nodig was geweest, meer dan hij zelf ooit had gewild. Ze snoof even. ‘Je ging weg, liet me alleen. Je hebt me nooit verteld waarom. Nu kom je opeens terug, geeft me amper de tijd om na te denken en nu vertel je me iets wat me weer kapot maakt.’ Een traan liep uit haar oog. ‘ Echt Seth, als je wist hoe…’ ze leek te twijfelen. ‘Je kunt dit echt niet doen.’ Smekend keek ze mij aan. De wanhoop stond nu in haar ogen te lezen. Eerder had ik gedacht dat ze dit misschien goed zou oppakken, dat ze mij zou begrijpen. Nu leek dat belachelijk, want ik was zelf belachelijk. Alles was stom. Wat ik had gedaan, wat ik van plan was nog te gaan doen. Maar mijn plan stond vast, niets zou mij tegen kunnen houden. Dat had ik ook de vorige keer bewezen. Dit keer zou niemand mij in de weg staan, ook Rose niet. Maar toen ik vastberaden naar hetkleine, weerloze figuurtje voor mij keek, wist ik niet zeker of ik wel echt de kracht had om haar dit aan te doen. Het werd tijd dat ik zou gaan, anders zou ik nog van gedachten veranderen.
‘Rose…’ Ze keek mij aan. Ze snapte er zo te zien helemaal niets meer van. Maar dat maakte op dit moment even niet uit. ‘Ik moet echt gaan. Het is zo. Er kan niets meer aan veranderd worden… Ik vertrek morgenochtend.’ Dit was een nieuwe klap voor haar. Ik zag het aan haar gezicht. Eerst werd ze rood, van alle emoties die door haar heen spoelden. Daarna werd ze spierwit. Ik hoopte dat ze niet zou flauwvallen, want ik was op dit moment niet de goede om haar te helpen. Waarschijnlijk zou ik gillend wegrennen als dat gebeurde. Maar ze herstelde zich snel. Haar handen beefden toen ze het stoeltje waar ze eerder die avond op had gezeten, iets naar achteren trok. Ze ging zitten met haar hoofd naar beneden. De teleurstelling straalde van heel haar wezen af, maar ik kon haar niet troosten. Niet op dit moment, het moment dat ik weg moest gaan…
‘Ik zal contact met je zoeken zodra ik daar ben.’ Een eerdere belofte had het niet doorstaan. Misschien deze keer. Rose glimlachte waterig, ze beet op haar lip.
‘Mag ik je nog één ding vragen?’ Haar stem klonk gebroken. Ik knikte, kon de moed niet verzamelen om nu te praten. ‘Zou je alsjeblieft deze keer wel willen doen wat je belooft?’ Een stekende pijn schoot door mij heen. Oh, Rose… Ik stond naast haar stoel en trok haar voorzichtig omhoog uit haar zittende houding, zodat ze weer voor me stond. Ze wachtte nog steeds op antwoord.Ik zou dolgraag zeggen dat ik natuurlijk mijn belofte zou nakomen. Maar er was wel een probleem. Als ik het nu eens niet deed? Als het weer zou gaan als de vorige keer? Ik voelde me een slappeling. Voorzichtig sloeg ik mijn armen om haar heen. Ik voelde dat ze eerst schrok, maar al snel legde ze haar hoofd op mijn schouder en begon zacht te snikken. Haar haar was langer geworden. Ze was veranderd, ouder geworden in de tijd dat ik haar niet had gezien. Maar haar innerlijk was nog hetzelfde, dat had ik meteen gemerkt. Nu stond ze daar tegen mij aan, snikkend om alles wat ik haar had aangedaan.
Ik raad aan om alinea's te gebruiken (die fout maakte ik gister ook nog hoor hahaha), omdat dit lekkerder leest. Ik ben heel erg benieuwd naar de rest!