Blood is een verhaal over een jonge dame. Geboren in achttienhonderd, maar nog altijd levend. Een geboren vampier in het jaar nu.
Intro
(1803) 210 years earlier
Het seizoen zat er bijna op, maar toch rook de avond nog naar warm en zomer. Er heerste stilte in het dorp. Vrouwen die hun kinderen in bed legden met een nachtzoen op het voorhoofd en mannen die zich na hun harde werkdag in cafés en baren vertoefden, was er voor gekrijs op het buitenplein geen aandacht.
Met één hand op haar buik probeerde ze haar kind in bedwang te houden. Zweet stond op haar voorhoofd en tranen liepen over haar wangen. Ze kwamen haar halen. Ze had geen keuze. Het was haar dood of goud, maar nu pas had ze door dat ze van beide een plek onder de grond zou krijgen. Of dat haar kind een gelukkig leven zou krijgen, dat was dan nog maar een vraag. Ze was moe van het rennen en liet zich tegen de gele stenen muur aanvallen. Het licht van de fakkel boven haar gaf warmte, maar niet voor lang. Haar schaduw verdween door de breed gebouwde jongeheer die achter haar aanzat. Zijn gezicht was lelijk en hij grijnsde gemeen toen ze opkeek. De vlijmscherpe hoektanden blonken in het beetje licht van de fakkel aan de muur. Ze sloot haar ogen, wanneer ze merkte dat de jongeheer zich naar haar toe boog. De twee tanden boorden zich in haar nek en ze voelde zich leeglopen in de mond van haar moordenaar. Haar hartslag vertraagde totdat het uit eindelijk begaf. Nog voor ze haar laatste adem kon verspillen, hoorde ze het geluid van een gezonde baby.
Laatst gewijzigd door LunANDROID op 13 sep 2013 20:55, 2 keer totaal gewijzigd.
31 - 08 - 1953
De nacht was gevallen en het regende stevig door. Zelfs de honden die normaal op straat hun maaltijdje zochten, hadden zich nu verscholen onder de brug. Alleen een gek zou zich in dit weer buiten willen staan. Toch stonden er twee jonge mensen doorweekt tegen overelkaar.
Haar rode ogen en vernauwde pupillen zeiden al genoeg. 'Het spijt me.' huiverde ze. De opgedroogde bloedveeg op haar wang, die langzaam verdween, was zeker niet van een koe of geit, zoals ze had verteld. De geur was anders. Sterker. 'Ik kan niet...' Haar stem werd geblokeerd door haar tranen. Hij hielt haar hand stevig beet. De zin die ze eigenlijk wilde zeggen, wilt hij niet weten.
'Waag het niet om me te verlaten.' zijn stem was duidelijk, maar zacht. De vibratie in zijn stem kwam zeker niet door de kou. Hij wilde haar helpen. Hij had haar al eerder geholpen, dus waarom nu ook niet. Ze schudde haar hoofd.
'Ik kan het niet.' fluisterde ze terug en trok haar hand uit de zijne. 'Het spijt me.' nog voor hij iets terug kon zeggen verdween ze in de nacht. Met tranen in zijn ogen liet hij zich op de natte stenen vallen. Ze had hem nu echt verlaten. Ze was nu echt weg. Hij bonsde met zijn vuisten op de kinderkopjes tot aan bloedens toe en fluisterde en schreeuwde haar naam tot hij niet meer kon. Hij voelde zoveel voor haar, terwijl hij niet eens gevoel had. Een gebroken hart, terwijl het niet eens meer pompte. Voordat de zon opkwam, was hij al afgedropen naar zijn stulpje en opgesloten in zijn donkere kamer.
Laatst gewijzigd door LunANDROID op 13 sep 2013 20:53, 1 keer totaal gewijzigd.
Zij is de enige die geen wit kapje voor haar mond heeft zitten en snuift eens goed de dampen van de spuitbussen op. Het prikkelende gevoel dat in haar neusgaten verspreidt is bijna net zo lekker als het prikkelende gevoel wat ze nu ruikt. Ze voelt haar hoektanden in haar mond groeien en haar pupillen vernauwen. Voordat ze nog andere veranderingen zou ondergaan, grijpt ze in haar vluchtige bewegingen het flesje met rode dr erin. Een paar goede slokken uit haar flesje en haar hoektanden verdwijnen weer terug waar ze toebehoren en haar pupillen worden ook weer terug gebracht naar de normale maat. Het flesje mikt ze perfect terug in haar rugtas en pakt de witte spuitbus weer op van de grond. Haar ogen gaan via de bekladde houten wand terug over de gezichten van haar spuitende vriendengroep. Niemand van hun heeft ook maar iets opgemerkt van haar kleine verandering op klaarlichte dag. Ze sluit haar ogen om na te denken. Na drie jaar een hechte vriendengroep te zijn, heeft niemand ooit iets gezien van haar meerder malige veranderingen. Of niemand heeft het ook echt zien gebeuren of is ze gewoon te goed in alles voor zich te houden. Ooit zullen ze er toch achter moeten komen?
Ze opent rustig haar ogen en blaast de warmte van de zon van haar weg. Ze heeft geluk met het briesje dat er staat anders heeft ze allang brandplekken op haar lichaam. Het is geweldig om in het buitenland met je vrienden een stage te hebben gevonden, maar in een zomerse periode staat voor haar niet bepaald op nummer één. Rustig haalt ze de spuitbus voor haar neus en drukt met haar wijsvinger op de knop. Een witte straal komt uit de spuitbus en geeft de houten wand een witte kleur. Een duister einde van een vrolijk begin of een duister begin met een vrolijk einde het is maar net van welke kant je het bekijkt. En dat is nu net wat ze zelf ook vindt. Ze weet zelf ook dat haar leven niet rooskleurig is of is geweest en misschien komt er nog meer aan. Wie weet.
Ze doet een stap naar achter en bekijkt haar gemaakte vampierengezicht op de wand. Een vlaag van goede en slechte herinneringen vliegen voorbij haar ogen, die beginnen te prikkelen als ze eindelijk door heeft op wie het vampierengezicht lijkt. Nog na al die jaren doet het haar pijn dat zij hem zo heeft achtergelaten. Enkel op dat moment wist ze niet beter en vond ze dat ze maar beter weg kon gaan. Tot grote verdriet weliswaar.
'Okay, that is all for today, guys.' door de stem van hun stagebegeleider komt Zara weer met twee benen op de grond en merkt dat er een traan over haar wang rolt. Snel veegt ze deze weg en gooit de witte spuitbus klakkeloos in haar tas zonder de dop erop te doen. Zuchtend loopt naar de twee andere spuitbussen die nog op de grond staan en stopt deze wel zorgvuldig in haar tas. Ze ritst deze dicht en wilt opstaan, maar merkt opeens de lange rode haren op die voor haar gezichtsveld zijn gevallen. Met één oog kijkt ze omhoog en ziet het stralende gezicht van Anne. 'Je bent rustig vandaag. Is er iets?' Landend schud Zara haar hoofd.
'Vindt het alleen jammer dat we bijna weg moeten hier.' haar vriendin knikt bedenkelijk.
'We kunnen altijd nog terug komen voor vakantie.' grijnst ze dan breed. De meiden kijken elkaar grijnzend aan en beginnen dan hard te lachen.
'Dames, wat valt er hier te lachen?' een grijnzende Ghino komt op de meiden aflopen. Zara gaat rustig staan en zet een opgewekte glimlach op voordat ze begint te praten: 'Dat jij echt een schrobbeurt nodig heb.' en laat haar koude, maar slanke vingers over de blauwe spuitvlek gaan die allang opgedroogd is op zijn linker wang. Met zijn ogen probeert hij de vlek te bekijken, iets wat meer lijkt op een gekke bek. Naast zich hoort ze hoe Anne zich in moet houden om niet in de lach te schieten, maar voor Zara is de goede sfeer meer dan voldoende om in een lachstuip vast te blijven zitten.
'Zullen we nu maar instappen?' moeit Jason zich die totaal niet bewust is van de giechelboei van de meiden. 'Heb honger.' zijn knorrende maag maakt zijn woorden af. De vriendengroep zetten een lachbui op en strompelen uiteindelijk naar het busje waar Zack, hun stagebegeleider, hen opwacht met een grijns op zijn gezicht. Iedereen grijnst breed terug, zelfs Zara. Al vanaf de eerste dag heeft ze een soort wantrouwen naar die gozer gecreëerd. Het is niet zo zeer zijn blonde haren en blauwe ogen, maar het komt merendeels door zijn houding tegenover haar. Een houding die ze niet kan plaatsen. Lang over nadenken kan ze niet. Door een vriendschappelijke klap op haar achterhoofd en een lichte grinnik van een ongeduldige Ghino laat haar eindelijk het busje instappen.
'Waar was dat nu weer voor nodig?' vraagt ze Ghino lichtelijk geïrriteerd en kijkt hem iets venijnig aan.
'Sorry, hoor.' mompelt Ghino terug en neemt plaats tegenover haar. Haar vinnigheid neemt gelijk af. Met rode wangen sluit ze zuchtend haar ogen. Nog iets wat Zack met haar doet. Hij haalt de bitterheid van haar vroegere leven naar boven. Veel over nadenken heeft ze niet. Wanneer de drie dames en vier heren in het busje zitten, begint de motor al te ronken. Zoemend over de autoweg, genieten de studenten van de omgeving op weg naar hun verblijfplaats.
Leuk, maar apart begin van je verhaal. Met name de grote tijdsspanne die overbrugt wordt. Ik neem aan dat Zara die vampier is die in het eerste stuk als hoofdpersoon was? Ik had iemand ouder dan een tiener verwacht, omdat ze al een kindje had, haha.
Een kleine opmerking; je gebruikt een aantal keer "wou", als iemand dat in een dialoog gebruikt lees ik er meestal wel overheen, maar als ik het in beschrijvingen lees vind ik het irritant. Het hoort namelijk "wilde" te zijn
Ga zo door, ik ben benieuwd waar het heen gaat
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
Thanks voor de tip over "wou" ! Ik zal het zo snel mogelijk veranderen.
En over Zara... Zij is het geboren kindje, geboren in achttienhonderd :S Daarom had ik 1803 in de kop gezet. Misschien niet helemaal duidelijk :S Laten we het erop houden dat ze eigenlijk in het "nu" 210 jaar is, maar je moet de nul eraf halen, dus is ze 21 Ik houdt van rare opzetjes xD
