Tess, zo heet ik. Het is een korte naam, iets te kort naar mijn mening. Als ik mezelf voorstel als in: ‘Hai, ik ben Tess.’ Dan word ik aangekeken van: ‘Dat was het? Gewoon Tess?’ Ja, ik ben gewoon Tess. Maar als ik net zo gewoon was geweest als dat mijn naam is, dan had ik hier nu niet in dit gekkenhuis gezeten.
Ik stopte met schrijven en keek op naar de vrouw die tegenover me zat. Mevrouw de Jong was een te klein, lelijk en eigenwijs vrouwtje.
‘Waarom ga je niet gewoon verder?’ Zei ze met haar afgrijselijk lage, mannenstem. Ze liet me een beetje denken aan die slakken vrouw uit Monster & Co. Ik heb vaak de neiging gehad het hardop te zeggen. Maar als ik dat zou doen, zou ik hier nog langer zitten. Ik snoof diep en keek de Jong uitdagend en arrogant aan.
Dat was iets waar ik van mijn vader uren lang op moest oefenen, arrogant kijken. Hij zei altijd dat ik daarmee de mannen bij me vandaan kon laten. Maar aangezien de Jong geen man was, zover ik dat kon opmaken aan haar vreselijk grote hangtieten, had ik mijn blik dus voor iets anders nodig.
Ze keek met haar doffe, grijze ogen eerst naar mij, toen naar mijn pen en vervolgens weer naar mij. Ik had absoluut geen zin om verder op te schrijven wie ik was, waarom ik dacht dat ik hier was en hoe ik dacht hier weer weg te kunnen komen.
‘Nou dit heeft denk ik ook niet zo veel zin hè?’ Zei ze zo langzaam als maar kon. ‘Dan doen we dit morgen wel, ik zal je naar je kamer brengen.’
‘Oké.’ Zei ik bitter. Ruw stond ik op en met een harde klap viel de oude, houte stoel waar ik op zat om.
De Jong keek naar de stoel, liep er langs en ging haar kamer aan het eind van de gang uit. Snel liep ik achter haar aan. Ze mocht dan langzaam praten, maar snel lopen kon ze wel. Terwijl we door de gang liepen keek ik om me heen. De vloer was van oud, donker hout en kraakte overal. Er lag een donkerblauw met geel kleed overheen die vol met gaten zat waardoor er alsnog meer vloer dan kleed te zien was. De muren hadden aan de onderkant een met houte lambrisering en daarboven was blauw met geel bloemetjes behang geplakt dat op verschillende plekken losliet. Het rook er muf en af en toe hoorde ik muizen onder, naast en boven me lopen. Ik kreeg er rillingen van.
Er waren vier deuren in deze gang. Deze plaats moest nodig opgeknapt worden. We liepen de gang uit en kwamen in de ontvangst hal terecht. Tegenover ons was de oude deur te zien waardoor ik hier met veel tegenzin naar binnen was gestapt. Het was een hoge, grote hal. Rechts liep er een trap die, voor mijn gevoel, naar de bovenkamers leidde.
Langs de voordeur liepen grote, glas in lood ramen en boven de deur hing een hoofd van een zwijn. Er stonden aan de linkerkant kasten met opgezette dieren erin en er was een deur met het bordje ‘kelder’ erop, die hoogstwaarschijnlijk dus naar de kelder ging. De deur naar de woonkamer was open waardoor je een klein zicht kreeg van de woonkamer en je kon zien dat daarachter de keuken was. Zwijgend liepen we achter elkaar de trap op en kwamen, inderdaad, in een precies dezelfde gang aan als beneden. Alleen was hier aan het eind van de gang niet de Jong haar kantoor maar de badkamer die we dus blijkbaar met zijn allen deelden. We stopten voor de laatste deur links.
‘Als er iets, val mij vooral niet lastig.’ Zei de Jong. ‘Je deelt je kamer met een ander meisje, Fréderique.’
‘Waarom zit zij hier?’ Vroeg ik.
‘Vraag het haar zelf maar. Je koffers staan al binnen.’ Met die woorden draaide ze zich om en liet mij achter voor de deur.
Ik bleef een poos staan voor ik voldoende moed bij elkaar geschraapt had om de deur te openen. Stel je voor dat die Fréderique helemaal krankjorem is, dan zit ik daar weer mooi mee opgescheept.
Langzaam deed ik de deur open en voordat ik door had wat er ging gebeuren sprong er een meisje op me dat heel hard begon te schreeuwen.
‘Ga weg! Mijn kamer! Mijn! Ga weg!’ Schreeuwde ze.
Ik duwde haar hard van me af waardoor ze met een dreun op de grond viel.
‘Rustig maar, ik ben je nieuwe kamergenoot.’
‘Oh.’ Ze was op slag stil, stond op en ging op haar bed zitten. Ik keek om me heen, het licht scheen dof door de ramen heen.
Het meisje door wie ik net besprongen was zag er jong uit. ‘Je bent tien?’ Zei ik.
‘Nee. Dertien. Heb je daar soms problemen mee?’ Ze keek me boos aan en ze vernauwde haar ogen tot kleine spleetjes.
‘Nee.’ Ik kon de sarcasme maar net onderdrukken, ze was vier jaar jonger dan ik. Dat lijkt me niet erg handig voor een kamergenoot.
‘Waarom zit je hier?’ Vroeg ik aan haar.
Ik bekeek het meisje goed. Lange, zwarte haren vielen langs haar gezicht. Ze had groene ogen die van zichzelf een valse uitstraling hadden. Ze had een donkerpaarse jurk aan met daaronder een zwarte legging met doodshoofdjes motief. Wat me opviel waren de lange handschoentjes die ze aanhad, ze kwamen ten minst tot haar ellebogen.
‘Oh, niks bijzonders.’ Zei ze terwijl ze opstond en langzaam naar me toe liep. Toen ze vlak voor me stond bracht ze haar mond naast mijn oor en fluisterde: ‘Ik ben bezeten door de duivel.’
