Nandini is boos op haar zus tweeling zus Damini. Want zij moest gaan zwemen deze dag en niet haar zus. Hoe kon ze dat nu doen! Beide meiden hadden een spelweek van de speeltuin vereniging. Die dag zal Nandini gaan zwemmen met haar groep. Damini was met haar groep al gisteren gegaan, maar zij wilde door graag nog een keer. Zij hield van zwemmen en Nandini niet volgens haar. Het was niet zo mooi weer, veel wind, fris en het regende licht maar ook soms veel maar kort. Damini had in de ochtend al de jas en vest van haar zus verstopt. Toen Nandini die spullen wou pakken om te gaan zwemmen kon ze deze natuurlijk niet vinden. Ze zocht overal in het gebouw waar ze geweest was en bij de spullen van Damini, maar nergens te vinden.
“Zus, je groep gaat zo weg!” Zegt Damini met een onschuldige stem.
Nandini is druk aan het zoeken. “Ik kan mijn jas en vest niet vinden!” Roept ze verdrietig. “Heb jij deze gezien.”
Nee zegt Damini en verteld tegen haar zus dat ze maar goed moet zoeken in het gebouw. De meiden mochten van hun ouders niet zonder jas weg naar zwemmen. Want na het zwemmen heb je met zulk weer snel een koudje te pakken.
"Ik zal tegen je leiding zegen dat je wat later komt." Even denkt Damini na. “Geef mij je zwemtas ook maar, dan geef ik die ook alvast aan je leiding.” Zegt Damini. “Hier trek mijn trui en jas maar aan.”
Nandini kijkt haar zus aan. “Maar jullie gaan straks naar het bos en dan heb je de jas nodig.”
“Ik doe mijn regenjas wel aan.” Zegt Damini om haar zus gerust te stellen.
Nandini doet haar naamkaartje af en legt deze even neer. Elk kind op de speelweek had zo'n kaart zodat de leiding konden zien wie het kind was en welke groep het hoorde. Vooral makkelijk bij een tweeling. Snel verwisselt Damini de kaart van Nandini met die van haar. Als haar zus de trui heeft aangetrokken pakt ze de naamkaart en doet deze om. Ook geeft ze haar zwem spullen aan Damini. Daarna trekt de jas aan van haar zus, met enig mopperen natuurlijk.
“Ik ga nu je zwemspullen afgeven aan je leiding en doorgeven dat je wat later komt.” Zegt Damini rustig om niet ontdekt te worden.
Nandini gaat verder zoeken en Damini loopt naar de uitgang van het gebouw. Bij voordeur van het gebouw haalt Damini snel de jas en vest van haar zus uit de schoonmaak kast en trekt deze aan. Mijn zus zal boos worden want ze is zo zuinig op haar vest en jas. Voordat ze naar de bus loopt doet ze het haar los net als haar zus. Zelf had ze altijd een staart of staartjes erin. Dan loopt ze naar de groep van haar zus.
“Natuurlijk, een van de tweeling is weer te laat!” Roept een van de leiding.”Volgende keer op tijd komen Nandini.”
De leiding controleert de naamkaart die Damini om heeft en kijkt goed naar de foto.“Je ziet ook echt geen verschillen tussen jullie twee.” Zegt de leiding en prikt dan een gaatje in de naamkaart door het woord zwembad.
Dit werd gedaan zodat andere leidingen kunnen zien dat een kind al naar het zwembad is geweest. Of een ander onderdeel heeft gedaan. De bus vertrekt zonder Nandini maar met Damini naar het zwembad. Die zoekt nog steeds naar haar jas en vest. Tijdens de busrit heeft niemand door dat Damini niet Nandini is. Ze weet heel goed het gedrag en trekjes van haar zus na te doen. Eenmaal bij het zwembad en als Damini de zwemspullen van haar zus aanhebt. Gelukt en nu zwemmen!
“Damini, ga je mee naar de groep. We gaan beginnen met het bosspel buiten!” Zegt een leiding die de slaapzaal binnen loopt.
Nandini kijkt verbaasd naar de leiding. Waarom noem je mij Damini? Dan krijgt ze door dat ze natuurlijk de trui en jas aanhebt van haar zus. De leiding kon aan de jas van de meiden zien wie wie is. Nandini had een witte polyester jas met een roze binnenkant en een vaste capuchon. Damini een grijze stoffen jas met een witte binnenkant met paarse vlinders erop en een losse capuchon.
“Ik zoek mijn spullen voor te gaan zwemmen!” Roept Nandini tegen de leiding.
“ Zwemmen, Damini dat heb je gisteren al gedaan!” Zegt de leiding verontwaardig. “Je zus is vandaag gaan zwemmen met haar groep. En trouwens je zus is al weg!”
Dan heeft Nandini het door. Mijn rot zus, dus daarom wilde ze mijn tas mee hebben en kon ik mijn spullen niet vinden. Ze kijkt ook op de naamkaart. Ze heeft ook mijn naamkaart!
“Damini even opschieten” Zegt de leiding nog een keer.
Ik pak mijn zus straks wel terug. Ze loopt met leiding mee naar de groep van haar zus die haar natuurlijk aan zien voor Damini.
“We zijn compleet, Damini heb je de scorelijst van gisteren nog.” Zegt de leiding tegen Nandini. Iedereen staat haar aan te kijken, maar Nandini weet niet waar haar zus de scorelijst heeft. Dan voelt ze in de jaszaken.
“Hier heb ik hem.” Zegt ze opgelucht.
“We gaan richting het bos, twee aan twee lopen straks. Eerst rustig verzamelen aan de deur.” Zegt een leiding.
Nandini loopt achter de groep aan.
“Zal ik met jouw lopen Damini.”Zegt een meisje.
O nee, Damini haar beste vriendin.
“Ja dat is goed.” Zegt Nandini rustig.
Beide lopen met naast elkaar met de groep mee naar het bos. Nandini doet de jas van haar zus wat dichter en de capuchon op tegen de regen. Wat stinkt haar jas, wat doet ze ermee?
De tweeling, de streken van Damini
Bij het bos doet Nandini dezelfde spelletjes als ze gisteren heeft gedaan met haar groep. Helemaal niks aan en ik weet alle antwoorden al. Het regent en de stomme jas en trui van mijn zus aan, wil mijn eigen mooie witte jas! Ze bedenkt ook hoe ze haar zus kan terug pakken. Gelukkig begint het weer wat beter te worden met een warm zonnetje. Zo kan Nandini even de jas van haar zus uit maar niet haar trui, daar is nog even te koud voor. Als de groep klaar is loopt ze met de groep terug naar het gebouw waar ze brood gaan eten. Ook bij haar heeft niemand door dat ze Damini niet is.
“Damini ga je mee!” Hoort ze opeens met een bekende stem achter zich.
Ze draait zich om en hun moeder en kleine zusje Olivia staan haar aan te kijken. Mee, wat moet Damini doen dan?
“Waarom moet ik mee mama?” Zegt Nandini tegen haar moeder.
Ze zegt niet dat ze Damini niet is, het blijft haar zus en die verraad ze niet en haar zus zal het ook voor haar doen.
Haar moeder zit Nandini vragend aan te kijken. “Dat weet je toch wel, je hebt vanmiddag een afspraak in het ziekenhuis voor een nieuwe longfoto.” Zegt haar moeder geruststellend. “En daarna gaan we met zijn drieën naar de stad voor een ijsje en winkelen”
Nandini wordt helemaal blij, zo betaal ik mijn zus terug! Ze doet de jas van haar zus aan en meld zich dan af bij de leiding. Vrolijk loopt ze met haar moeder mee naar de auto.
“Kom, eerst zal ik je haar even doen. Weet niet wat jullie allemaal uitspoken met spelletjes en doe activiteiten maar jullie haar zit helemaal in de war.” Zegt haar moeder, die dan het haar van Nandini net als haar zus in een staart doet.
Ze mag ook voorin zitten en ze rijden naar het ziekenhuis. Daar wordt een foto genomen.
Als ze bij de arts zitten kijkt hij naar de foto. “De medicijnen hebben goed hun werk gedaan, geen vlekje meer te zien. Ik stel voor dat Damini nog wel de kuur afmaakt en daarna nog een keer voor een foto komt maken.”
Hun moeder heeft niets in gaten en na het ziekenhuis gaan ze de stad in. Daar krijgt Nandini een ijsje, het dagje niet zwemmen is dan snel vergeten. Ook ga ze winkelen met haar moeder en mag ze wat uitzoeken aan schoolspulletjes. Deze hou ik lekker zelf en niet mijn stomme zus! De dag vordert en Nandini vind het heerlijk om even hun moeder en zusje voor haar zelf te hebben.
Thuis aangekomen kijkt hun moeder Nandini aan. “Ga eerst maar schone kleren doen Damini, dan kan ik die broek in de was en trui in de was doen. Hier, een broek en een trui die net gewassen en gestreken zijn.”
Nandini kleed zich uit en dan doet ze de kleren aan van Damini. Dit is niet erg, lekker schoon en fris.
“Wat hebben heb je gedaan vanochtend met je groep.” Vraagt hun moeder.
Nandini vertelt haar ochtend met haar zus groep, dat ze leuke spelletjes hebben gedaan in het bos zoals smokkelaar en verover de achtergrens.
“Precies hetzelfde als je zus.” Zegt hun moeder nog steeds, niet wetend dat Nandini voor haar zit en niet Damini.
“O mam, ik heb de scorekaart nog van mij groep. Die hebben ze vanmiddag nog nodig!” Bedenkt Nandini nog zich.
“Dan fietsen we zo wel naar de spelweek, wil je gewoon verder meedoen met je groep of mee terug naar huis en dan leuke dingen met je zusje.” Vraagt hun moeder lief.
“Naar huis!” Zegt Nandini. Weer mijn zus terug betaalt om haar streek!
Als ze op de spelweek zijn is ook net de groep van Nandini terug van zwemmen. Damini ziet haar zus in haar goede kleren en jas. Hun zusje Olivia houd haar handje vast. Ze praten met een van de leidsters van haar groep en ze geven een papiertje af. Damini vind het niet leuk dat haar zus zo veel aandacht krijgt van hun zusje en moeder. Ze loopt er heen met grote stappen.
“Hallo mama, zus en zusje!” Zegt wel vrolijk.
Hun moeder kijkt haar aan. “Hallo meis, lekker gezwommen vandaag.”
Damini verteld dat ze heerlijk gezwommen heeft en dat graag nog een keer wilt. Ze vraagt of ook mee kan gaan naar huis.
“Nee, jij blijft bij je groep. Maak vandaag maar gewoon af, je ziet je zus en zusje wel als we weer komen ophalen.” Zegt hun moeder een beetje streng.
Dan moet ik nog vier uur lang mijn zus zijn, had ik nu maar niet mijn zus gepest!
“Moet Damini dan niet meer mee doen met haar groep” Zegt ze maar met een hoopgevende stem dat ook haar zus moet blijven.
“Je zus is net terug van het ziekenhuis en moet even uitrusten. Kom knuffel dan gaan we weer.” Zegt hun moeder.
Damini geeft hun moeder een knuffel en loopt chagrijnig terug naar de groep van Nandini.
Nandini loopt haar zus achterna. “Ik heb mama niets gezegd van je geintje met mij, maar heb wel lekker een ijsje gegeten met mama en zusje in de stad en ik mocht wat kopen aan school spulletjes. Die hou ik lekker zelf!” Zegt Nandini op een fluisterende toon en steekt haar tong uit. "En wees zuinig op mijn vest en jas!"
Damini ziet niet in dan het haar eigen fout is en loopt nog meer chagrijnig weg. Nandini pakt ze fiets van Damini en rijd dan samen met zusje en mama terug naar huis.
“Damini ga je mee!” Hoort ze opeens met een bekende stem achter zich.
Ze draait zich om en hun moeder en kleine zusje Olivia staan haar aan te kijken. Mee, wat moet Damini doen dan?
“Waarom moet ik mee mama?” Zegt Nandini tegen haar moeder.
Ze zegt niet dat ze Damini niet is, het blijft haar zus en die verraad ze niet en haar zus zal het ook voor haar doen.
Haar moeder zit Nandini vragend aan te kijken. “Dat weet je toch wel, je hebt vanmiddag een afspraak in het ziekenhuis voor een nieuwe longfoto.” Zegt haar moeder geruststellend. “En daarna gaan we met zijn drieën naar de stad voor een ijsje en winkelen”
Nandini wordt helemaal blij, zo betaal ik mijn zus terug! Ze doet de jas van haar zus aan en meld zich dan af bij de leiding. Vrolijk loopt ze met haar moeder mee naar de auto.
“Kom, eerst zal ik je haar even doen. Weet niet wat jullie allemaal uitspoken met spelletjes en doe activiteiten maar jullie haar zit helemaal in de war.” Zegt haar moeder, die dan het haar van Nandini net als haar zus in een staart doet.
Ze mag ook voorin zitten en ze rijden naar het ziekenhuis. Daar wordt een foto genomen.
Als ze bij de arts zitten kijkt hij naar de foto. “De medicijnen hebben goed hun werk gedaan, geen vlekje meer te zien. Ik stel voor dat Damini nog wel de kuur afmaakt en daarna nog een keer voor een foto komt maken.”
Hun moeder heeft niets in gaten en na het ziekenhuis gaan ze de stad in. Daar krijgt Nandini een ijsje, het dagje niet zwemmen is dan snel vergeten. Ook ga ze winkelen met haar moeder en mag ze wat uitzoeken aan schoolspulletjes. Deze hou ik lekker zelf en niet mijn stomme zus! De dag vordert en Nandini vind het heerlijk om even hun moeder en zusje voor haar zelf te hebben.
Thuis aangekomen kijkt hun moeder Nandini aan. “Ga eerst maar schone kleren doen Damini, dan kan ik die broek in de was en trui in de was doen. Hier, een broek en een trui die net gewassen en gestreken zijn.”
Nandini kleed zich uit en dan doet ze de kleren aan van Damini. Dit is niet erg, lekker schoon en fris.
“Wat hebben heb je gedaan vanochtend met je groep.” Vraagt hun moeder.
Nandini vertelt haar ochtend met haar zus groep, dat ze leuke spelletjes hebben gedaan in het bos zoals smokkelaar en verover de achtergrens.
“Precies hetzelfde als je zus.” Zegt hun moeder nog steeds, niet wetend dat Nandini voor haar zit en niet Damini.
“O mam, ik heb de scorekaart nog van mij groep. Die hebben ze vanmiddag nog nodig!” Bedenkt Nandini nog zich.
“Dan fietsen we zo wel naar de spelweek, wil je gewoon verder meedoen met je groep of mee terug naar huis en dan leuke dingen met je zusje.” Vraagt hun moeder lief.
“Naar huis!” Zegt Nandini. Weer mijn zus terug betaalt om haar streek!
Als ze op de spelweek zijn is ook net de groep van Nandini terug van zwemmen. Damini ziet haar zus in haar goede kleren en jas. Hun zusje Olivia houd haar handje vast. Ze praten met een van de leidsters van haar groep en ze geven een papiertje af. Damini vind het niet leuk dat haar zus zo veel aandacht krijgt van hun zusje en moeder. Ze loopt er heen met grote stappen.
“Hallo mama, zus en zusje!” Zegt wel vrolijk.
Hun moeder kijkt haar aan. “Hallo meis, lekker gezwommen vandaag.”
Damini verteld dat ze heerlijk gezwommen heeft en dat graag nog een keer wilt. Ze vraagt of ook mee kan gaan naar huis.
“Nee, jij blijft bij je groep. Maak vandaag maar gewoon af, je ziet je zus en zusje wel als we weer komen ophalen.” Zegt hun moeder een beetje streng.
Dan moet ik nog vier uur lang mijn zus zijn, had ik nu maar niet mijn zus gepest!
“Moet Damini dan niet meer mee doen met haar groep” Zegt ze maar met een hoopgevende stem dat ook haar zus moet blijven.
“Je zus is net terug van het ziekenhuis en moet even uitrusten. Kom knuffel dan gaan we weer.” Zegt hun moeder.
Damini geeft hun moeder een knuffel en loopt chagrijnig terug naar de groep van Nandini.
Nandini loopt haar zus achterna. “Ik heb mama niets gezegd van je geintje met mij, maar heb wel lekker een ijsje gegeten met mama en zusje in de stad en ik mocht wat kopen aan school spulletjes. Die hou ik lekker zelf!” Zegt Nandini op een fluisterende toon en steekt haar tong uit. "En wees zuinig op mijn vest en jas!"
Damini ziet niet in dan het haar eigen fout is en loopt nog meer chagrijnig weg. Nandini pakt ze fiets van Damini en rijd dan samen met zusje en mama terug naar huis.
Damini baalt nu om haar zus te zijn, naar huis wilt ze en aandacht van haar moeder en zusje. Maar ze moet nu spelletjes doen met haar zusjes groep. Ook vind ze de stomme vest en jas van haar zus stom en onprettig zitten. Mijn zus is trots op haar vest en jas, wat zal er gebeuren als die kwijt worden geraakt? Het einde van de dag is nog maar een uurtje. Damini weet al een plannetje om haar zus terug te betalen. Als de leiding even niet oplet en ze moet wachten bij een spelletje, verwisseld ze snel de jas en de vest van haar zus met een andere witte jas. Net op tijd want een meisje van een andere groep komt aangehuppeld en pakt Nandini haar jas. Ze bekijkt ook de vest maar legt die terug. Damini ziet hoe het meisje de jas aandoet. Stom kind, zie je niet eens dat je verkeerde jas aan trekt! Nadat ze klaar is loopt ze weer terug naar haar groep. Zo, die ben ik kwijt dat vod. Aan het einde van de dag doet Damini de witte jas van het meisje. Het is bijna dezelfde jas als haar zus, wit en een polyester buitenkant. Maar deze heeft geen capuchon en er is een klein bloemetje op de voorkant genaaid bij de linkerschouder. De binnenkant is niet roze als bij haar zus maar paars. Als ze haar moeder, kleine zus en Nandini loopt ze erna toe.
“Hallo mama en kleine zusje.” Zegt ze lief maar negeert haar zus.
Nandini valt gelijk op dat haar zus een verkeerde jas aan heeft en waar is haar vest?
“Zus, heb jij geen verkeerde jas aan!” Zegt ze duidelijk gefrustreerd.
De moeder kijkt naar de jas die Damini aan heeft. “Dat is een verkeerde jas ja, waar is je jas en vest?” Zegt de moeder teleurgesteld want de meiden raken wel eens meer hun jas kwijt.
“Ik weet het niet, had de jas neergelegd bij een spelletje en toen we klaar waren heb ik deze aangetrokken. Pas nu zie ik dat het een verkeerde jas is!” Zegt Damini onschuldig.
Nandini is heel erg boos op haar zus want ze had toch gezegd om er zuinig op te zijn. Hun moeder kijkt in de kraag en de jas maar gaan naam.
“Kom we gaan wel even een rondje lopen om te kijken of we je vest en jas zien.” Zegt hun moeder nog steeds teleurgesteld en gefrustreerd.
Ze lopen rond en praten met de leiding maar Nandini haar jas en vest zijn weg. Als ze thuis zijn spelen de meiden niet met elkaar, hun moeder begrijpt er niets van maar merkt wel dat er iets is. Vlak voor het slapen wilt Nandini weer om omwisselen. “Damini, zullen we weer omwisselen. Ik heb geen zin om jouw te zijn en denk jij mij niet.”
Damini zit haar zus aan te kijken. “Nee, ik ben jouw en slaap lekker in jouw bed!” Zegt Damini boos en steekt haar tong uit.
“Maar jij bent toch begonnen en jij hebt mijn jas en vest kwijtgeraakt. Dat mama met mij en zusje naar de stad ging, ik een ijsje kreeg en spulletjes wist ik ook niet!” Zegt Nandini verdrietig.
Damini denkt na. “Nee, ik ga lekker in jouw kamer en kleren kast een rotzooitje maken!”
Nandini wilt haar kamer inlopen maar dan gooit Damini hard de deur dicht.
“Damini, laat me in mijn kamer!” Schreeuwt Nandini en schopt tegen de deur. Ze probeert de deur te openen maar Damini houd deze tegen.
“Doe open die deur!” roept Nandini huilend.
“Wat heeft dit allemaal te betekenen, Damini heel snel naar je kamer en Nandini doe die deur open!” Zegt hun moeder op een boze en strenge toon.
“Mama ik …..” Nandini wilt het vertellen over de verwisseling maar ze komt niet uit haar woorden.
“Damini, ik heb gezegd naar je kamer en heel snel voordat mama echt boos word!”
Nandini loopt huilend weg naar de slaapkamer van Damini.
De moeder loopt de kamer van Nandini binnen. “Al de hele dag zitten jullie in elkaar haren, vertel nu waarom!” Schreeuwt hun moeder tegen Damini.
“Damini, zegt dat ik mijn vest en jas expres heb kwijt gemaakt om nieuwe te krijgen, maar dat zal ik nooit doen!” Zegt Danini die Nandini speelt.
“Ach je moet niet alles wat je zus zegt serieus nemen, dat doet je moeder ook niet!” Zegt haar moeder met een gekalmeerde stem tegen Damini. “Kom nu slapen het is allang bed tijd.”
Nandini was altijd al het lievelingetje geweest bij haar hun moeder, dit omdat ze de rustigste van de twee was en ook de aardigste. Hun moeder wilde nooit een kant kiezen en hielt van beide. Maar ze had ooit gezegd dat Nandini dichter bij haar eigen jeugd lag dan Damini, Als ze Damini heeft toegedekt en een kusje heb gegeven gaat ze naar Nandini die volgens haar Damini is.
“Zo en nu wil ik even spreken met je!” Zegt de moeder tegen Nandini.
Die zit nog te twijfelen of ze het moet vertellen dat ze niet Damini is maar Nandini. Maar Damini heeft een keer voor haar gelogen bij hun moeder toen ze wat had gestolen. Ze is bang dat haar zus dat gaat verklappen.
“Je moet je zus niet zo plagen en wees eens een keer wat aardiger en denk nu eens na.” Zegt de moeder streng en nog wel een beetje boos op wat ze denkt Damini. “En waarom zeg je nu tegen je zus dat ze haar eigen jas heeft kwijtgeraakt. Wetend dat je zus dat nooit zal doen en zuinig is op haar spullen!”
Nandini durft niets meer te zegen en kruipt onder de dekens.
“Ga je niet eens sorry zegen!” Vraagt hun moeder hopend op dat antwoord.
Nandini twijfelt maar geeft dan hun moeder een knuffel. “Sorry mama.”
“We praten morgen wel verder.” Zegt haar moeder en dan dekt ze Nadini ook toe en ook een kusje op het voorhoofd.
De volgende ochtend als Nandini beneden komt schrikt ze. Damini zit al helemaal aangekleed in haar kleren en op haar kruk een broodje te eten.
“Goedemorgen Damini, lekker geslapen!” Vraagt de moeder.
Nandini kijkt naar haar zus en die steekt haar tong uit. Ze zegt dat ze goed heeft geslapen en ook een broodje wilt met wat drinken.
Na het ontbijt en als Nandini zich heeft aangekleed als Damini loopt ze naar beneden. Dan gaat de deurbel en ze doet open. Haar beste vriendin staat voor de deur.
“Goedemorgen Damini, is je zus er ook.” Nandini vindt het niet leuk dat haar beste vriendin niet ziet wie ze echt is, namelijk Nandini.
“Mam, ik heb alles gedaan en ook mijn tandengepoetst. Mag ik nu met Mathilde mee, dan gaan we van haar huis naar de speelweek.” Vraagt Damini.
De moeder kijkt haar aan. “Ja dat is goed Nandini. Laat die verkeerde jas maar hangen en trek je spijkerjajse met bodywarmer maar aan.”
Nadat Damini het spijkerjasje en bodywarmer van haar zus heeft aangedaan geeft ze hun moeder een dikke knuffel.
“Doei mam, doei kleine zusje.” Zegt ze en weer zonder haar zus te noemen.
Nandini blijft achter, ze haat haar zus en vooral nu ze is weggegaan met haar beste vriendin en kleren en jassen. Stomme rot zus, ik ga alles vertellen tegen mama.
“Zo jonge dame, nu gaan we even goed praten met zijn tweeën!” Zegt hun moeder streng tegen Nandini.
“Mam ik moet iets vertellen.” Zegt Nandini met een verdrietige maar ook bange stem.
“Hallo mama en kleine zusje.” Zegt ze lief maar negeert haar zus.
Nandini valt gelijk op dat haar zus een verkeerde jas aan heeft en waar is haar vest?
“Zus, heb jij geen verkeerde jas aan!” Zegt ze duidelijk gefrustreerd.
De moeder kijkt naar de jas die Damini aan heeft. “Dat is een verkeerde jas ja, waar is je jas en vest?” Zegt de moeder teleurgesteld want de meiden raken wel eens meer hun jas kwijt.
“Ik weet het niet, had de jas neergelegd bij een spelletje en toen we klaar waren heb ik deze aangetrokken. Pas nu zie ik dat het een verkeerde jas is!” Zegt Damini onschuldig.
Nandini is heel erg boos op haar zus want ze had toch gezegd om er zuinig op te zijn. Hun moeder kijkt in de kraag en de jas maar gaan naam.
“Kom we gaan wel even een rondje lopen om te kijken of we je vest en jas zien.” Zegt hun moeder nog steeds teleurgesteld en gefrustreerd.
Ze lopen rond en praten met de leiding maar Nandini haar jas en vest zijn weg. Als ze thuis zijn spelen de meiden niet met elkaar, hun moeder begrijpt er niets van maar merkt wel dat er iets is. Vlak voor het slapen wilt Nandini weer om omwisselen. “Damini, zullen we weer omwisselen. Ik heb geen zin om jouw te zijn en denk jij mij niet.”
Damini zit haar zus aan te kijken. “Nee, ik ben jouw en slaap lekker in jouw bed!” Zegt Damini boos en steekt haar tong uit.
“Maar jij bent toch begonnen en jij hebt mijn jas en vest kwijtgeraakt. Dat mama met mij en zusje naar de stad ging, ik een ijsje kreeg en spulletjes wist ik ook niet!” Zegt Nandini verdrietig.
Damini denkt na. “Nee, ik ga lekker in jouw kamer en kleren kast een rotzooitje maken!”
Nandini wilt haar kamer inlopen maar dan gooit Damini hard de deur dicht.
“Damini, laat me in mijn kamer!” Schreeuwt Nandini en schopt tegen de deur. Ze probeert de deur te openen maar Damini houd deze tegen.
“Doe open die deur!” roept Nandini huilend.
“Wat heeft dit allemaal te betekenen, Damini heel snel naar je kamer en Nandini doe die deur open!” Zegt hun moeder op een boze en strenge toon.
“Mama ik …..” Nandini wilt het vertellen over de verwisseling maar ze komt niet uit haar woorden.
“Damini, ik heb gezegd naar je kamer en heel snel voordat mama echt boos word!”
Nandini loopt huilend weg naar de slaapkamer van Damini.
De moeder loopt de kamer van Nandini binnen. “Al de hele dag zitten jullie in elkaar haren, vertel nu waarom!” Schreeuwt hun moeder tegen Damini.
“Damini, zegt dat ik mijn vest en jas expres heb kwijt gemaakt om nieuwe te krijgen, maar dat zal ik nooit doen!” Zegt Danini die Nandini speelt.
“Ach je moet niet alles wat je zus zegt serieus nemen, dat doet je moeder ook niet!” Zegt haar moeder met een gekalmeerde stem tegen Damini. “Kom nu slapen het is allang bed tijd.”
Nandini was altijd al het lievelingetje geweest bij haar hun moeder, dit omdat ze de rustigste van de twee was en ook de aardigste. Hun moeder wilde nooit een kant kiezen en hielt van beide. Maar ze had ooit gezegd dat Nandini dichter bij haar eigen jeugd lag dan Damini, Als ze Damini heeft toegedekt en een kusje heb gegeven gaat ze naar Nandini die volgens haar Damini is.
“Zo en nu wil ik even spreken met je!” Zegt de moeder tegen Nandini.
Die zit nog te twijfelen of ze het moet vertellen dat ze niet Damini is maar Nandini. Maar Damini heeft een keer voor haar gelogen bij hun moeder toen ze wat had gestolen. Ze is bang dat haar zus dat gaat verklappen.
“Je moet je zus niet zo plagen en wees eens een keer wat aardiger en denk nu eens na.” Zegt de moeder streng en nog wel een beetje boos op wat ze denkt Damini. “En waarom zeg je nu tegen je zus dat ze haar eigen jas heeft kwijtgeraakt. Wetend dat je zus dat nooit zal doen en zuinig is op haar spullen!”
Nandini durft niets meer te zegen en kruipt onder de dekens.
“Ga je niet eens sorry zegen!” Vraagt hun moeder hopend op dat antwoord.
Nandini twijfelt maar geeft dan hun moeder een knuffel. “Sorry mama.”
“We praten morgen wel verder.” Zegt haar moeder en dan dekt ze Nadini ook toe en ook een kusje op het voorhoofd.
De volgende ochtend als Nandini beneden komt schrikt ze. Damini zit al helemaal aangekleed in haar kleren en op haar kruk een broodje te eten.
“Goedemorgen Damini, lekker geslapen!” Vraagt de moeder.
Nandini kijkt naar haar zus en die steekt haar tong uit. Ze zegt dat ze goed heeft geslapen en ook een broodje wilt met wat drinken.
Na het ontbijt en als Nandini zich heeft aangekleed als Damini loopt ze naar beneden. Dan gaat de deurbel en ze doet open. Haar beste vriendin staat voor de deur.
“Goedemorgen Damini, is je zus er ook.” Nandini vindt het niet leuk dat haar beste vriendin niet ziet wie ze echt is, namelijk Nandini.
“Mam, ik heb alles gedaan en ook mijn tandengepoetst. Mag ik nu met Mathilde mee, dan gaan we van haar huis naar de speelweek.” Vraagt Damini.
De moeder kijkt haar aan. “Ja dat is goed Nandini. Laat die verkeerde jas maar hangen en trek je spijkerjajse met bodywarmer maar aan.”
Nadat Damini het spijkerjasje en bodywarmer van haar zus heeft aangedaan geeft ze hun moeder een dikke knuffel.
“Doei mam, doei kleine zusje.” Zegt ze en weer zonder haar zus te noemen.
Nandini blijft achter, ze haat haar zus en vooral nu ze is weggegaan met haar beste vriendin en kleren en jassen. Stomme rot zus, ik ga alles vertellen tegen mama.
“Zo jonge dame, nu gaan we even goed praten met zijn tweeën!” Zegt hun moeder streng tegen Nandini.
“Mam ik moet iets vertellen.” Zegt Nandini met een verdrietige maar ook bange stem.
Laatst gewijzigd door nurias op 07 sep 2013 19:23, 1 keer totaal gewijzigd.
Haar moeder zit te wachten op antwoord met een boos gezicht. Nandini doet haar verhaal over wat Damini heeft gedaan en ook met veel tegenzin dat ze wat had gestolen.
Er rollen tranen over de wangen van haar moeder. “Ik moet dat allemaal geloven, dat je Nandini bent geloof ik niet Damini. Ik ken jullie al veel langer en dat je iets gestolen hebt doet mij meer geloven dat je Damini bent.” Zegt ze met een ontevreden stem. “Je gaat vandaag niet naar de spelweek, ga naar je kamer tot ik je roep. Wil je even niet zien!” Zegt ze streng en verdrietig.
Nandini durft niets meer te zegen en rent huilend naar boven. Eenmaal in haar slaapkamer gooit ze de deur hard dicht. Hun moeder loopt naar boven en doet de deur open van de slaapkamer."Volgende keer doet je de deur gewoon dicht, het geld groeit niet op onze rug!" Even is ze stil. "En ga naar je eigen kamer en wel heel snel Damini!"
Nandini probeert haar moeder nog te overtuigen dat ze Nandini is maar haar moeder houd voet bij stuk. Nandini rent naar de slaapkamer van haar zus en gaat huilend op bed liggen. De moeder belt de buurvrouw op of ze wilt oppassen op wat zij denkt Damini, Deze komt er gelijk aan want ze denkt dat er wat aan de is, aan de verdrietige stem te horen van haar buurvrouw. Eenmaal aangekomen krijgt ze het verhaal te horen. Ze staat geschrokken bij te komen ervan. De moeder besluit om langs de spelweek te gaan of het verhaal van wat zij denkt Damini klopt. Aan de trekjes en loopje kan ik zien wie wie is.
Al ze daar is ziet ze Damini als Nandini een spelletje doen. Damini ziet haar moeder niet want ze is te druk en geconcentreerd bezig. Ze kijkt en kijkt, alles neemt ze op. Dan gaat hun moeder naar huis waar ze de oppas vraagt of ze nog even wat langer kan oppassen op Olivia. Dat wilt ze natuurlijk heel graag en gaat boodschappen doen met haar. Hun moeder loopt met schuldige gedachte naar boven, want waarom heeft ze niet gezien dat het Nandini was. Bij de kamer deur luistert ze, Nandini huilt en huilt in een stuk door. Ze doet de deur open en als Nandini haar moeder ziet kruipt ze in een, bang om weer streng te worden toegesproken.
Haar moeder gaat zitten op het bed. “Hallo Nandini, ja ik weet dat jij het bent. Heb net gekeken bij Damini op de spelweek en weet aan jullie trekjes en loopje dat zij het is. Mama is heel verdrietig dat ze niet gezien heb dat jij Nandini bent.” Er rollen tranen over haar wangen en ze doet haar armen naar voren.”Kun je mama vergeven.”
Nandini kijkt haar aan en geeft dan haar moeder een dikke knuffel.
“Dat je gestolen hebt is niet goed, maar volgende keer kun je beter gelijk eerlijk zijn en het zegen tegen ons. Liegen doet veel meer pijn, oké.” Zegt haar moeder met geruststellende stem.
“Ja mama.” Zegt Nandini zachtjes, bij haar stoppen de tranen.
Beide praten nog even met zijn twee en gaan dan naar beneden voor wat drinken en eten. Daarna mag Nandini haar eigen kleren aantrekken. Als de buurvrouw terug is met de jongste bedankt de moeder haar en zegt ook dat alles goed is gekomen. Met Damini zal ze nog een gesprek hebben met wat ze heeft uitgehaald!
“Nandini, schoenen maar even aan van je zus dan gaan we met Olivia naar eendjes en speeltuin.” Zegt de moeder nu met een zachte en rustige stem. Nandini vindt het leuk om samen met haar zusje eendjes te voeren en naar de speeltuin te gaan.
"Mama, welke jas moet ik aan want Damini heeft mijn spijkerjasje en bodywarmer!" Vraagt Nandini.
Hun moeder denkt na. "Pak die verkeerde jas maar Nandini, dan heb je te minste nog iets warms aan."
Er rollen tranen over de wangen van haar moeder. “Ik moet dat allemaal geloven, dat je Nandini bent geloof ik niet Damini. Ik ken jullie al veel langer en dat je iets gestolen hebt doet mij meer geloven dat je Damini bent.” Zegt ze met een ontevreden stem. “Je gaat vandaag niet naar de spelweek, ga naar je kamer tot ik je roep. Wil je even niet zien!” Zegt ze streng en verdrietig.
Nandini durft niets meer te zegen en rent huilend naar boven. Eenmaal in haar slaapkamer gooit ze de deur hard dicht. Hun moeder loopt naar boven en doet de deur open van de slaapkamer."Volgende keer doet je de deur gewoon dicht, het geld groeit niet op onze rug!" Even is ze stil. "En ga naar je eigen kamer en wel heel snel Damini!"
Nandini probeert haar moeder nog te overtuigen dat ze Nandini is maar haar moeder houd voet bij stuk. Nandini rent naar de slaapkamer van haar zus en gaat huilend op bed liggen. De moeder belt de buurvrouw op of ze wilt oppassen op wat zij denkt Damini, Deze komt er gelijk aan want ze denkt dat er wat aan de is, aan de verdrietige stem te horen van haar buurvrouw. Eenmaal aangekomen krijgt ze het verhaal te horen. Ze staat geschrokken bij te komen ervan. De moeder besluit om langs de spelweek te gaan of het verhaal van wat zij denkt Damini klopt. Aan de trekjes en loopje kan ik zien wie wie is.
Al ze daar is ziet ze Damini als Nandini een spelletje doen. Damini ziet haar moeder niet want ze is te druk en geconcentreerd bezig. Ze kijkt en kijkt, alles neemt ze op. Dan gaat hun moeder naar huis waar ze de oppas vraagt of ze nog even wat langer kan oppassen op Olivia. Dat wilt ze natuurlijk heel graag en gaat boodschappen doen met haar. Hun moeder loopt met schuldige gedachte naar boven, want waarom heeft ze niet gezien dat het Nandini was. Bij de kamer deur luistert ze, Nandini huilt en huilt in een stuk door. Ze doet de deur open en als Nandini haar moeder ziet kruipt ze in een, bang om weer streng te worden toegesproken.
Haar moeder gaat zitten op het bed. “Hallo Nandini, ja ik weet dat jij het bent. Heb net gekeken bij Damini op de spelweek en weet aan jullie trekjes en loopje dat zij het is. Mama is heel verdrietig dat ze niet gezien heb dat jij Nandini bent.” Er rollen tranen over haar wangen en ze doet haar armen naar voren.”Kun je mama vergeven.”
Nandini kijkt haar aan en geeft dan haar moeder een dikke knuffel.
“Dat je gestolen hebt is niet goed, maar volgende keer kun je beter gelijk eerlijk zijn en het zegen tegen ons. Liegen doet veel meer pijn, oké.” Zegt haar moeder met geruststellende stem.
“Ja mama.” Zegt Nandini zachtjes, bij haar stoppen de tranen.
Beide praten nog even met zijn twee en gaan dan naar beneden voor wat drinken en eten. Daarna mag Nandini haar eigen kleren aantrekken. Als de buurvrouw terug is met de jongste bedankt de moeder haar en zegt ook dat alles goed is gekomen. Met Damini zal ze nog een gesprek hebben met wat ze heeft uitgehaald!
“Nandini, schoenen maar even aan van je zus dan gaan we met Olivia naar eendjes en speeltuin.” Zegt de moeder nu met een zachte en rustige stem. Nandini vindt het leuk om samen met haar zusje eendjes te voeren en naar de speeltuin te gaan.
"Mama, welke jas moet ik aan want Damini heeft mijn spijkerjasje en bodywarmer!" Vraagt Nandini.
Hun moeder denkt na. "Pak die verkeerde jas maar Nandini, dan heb je te minste nog iets warms aan."
Weer thuis aangekomen ziet Nandini dat haar kamer is overhoop is gehaald door haar zus. Verstandig dat ze is roept ze haar moeder en die wordt alleen maar bozer op Damini. Samen ruimen ze de kamer op, al maakt Olivia het jongere zusje weer een zootje van. Aan het einde van de dag halen ze Damini op, die heeft nog niets door heeft.
“Hallo Damini, zusje en mama.” Roept ze vrolijk zoals ze altijd doet.
Hun moeder zit haar aan te kijken en wilt geen scene schoppen door kwaad op haar te worden.
“Hallo Nandini, leuke dag gehad?” Zegt ze zoals altijd vriendelijk en rustig.
“Ja, we hebben leuke sport spelletjes gedaan en vanmiddag pannenkoeken gegeten.” Even is Damini stil, het lijkt of ze het doorheeft want ze kijkt naar haar zus. “En kijk, heb een zilveren medaille gewonnen. Was tweede van mijn groep.”
Hun moeder en Nandini feliciteren Damini met de gewone medaille en willen terug lopen naar huis.
"Hallo Sonja!" Wordt er opeens geroepen.
Hun moeder kijkt om en een moeder komt aangerend met haar dochter.
"Volgens mij heeft Nandini een keer de verkeerde witte jas gepakt. Ik had even niet door maar vandaag keek ik goed in de jas." Zegt de moeder en laat haar dochter de jas uittrekken.
Hun moeder bekijkt de witte jas, "ja deze is van Nandini!" Ze laat Nandini die nog steeds Damini speelt de jas van het meisje uittrekken.
"Dit is mijn jas." Zegt het meisje die hem gelijk aantrekt.
"Zat er geen paarse vest bij?" Vraagt hun moeder.
De andere moeder schud nee en Nandini wilt haar jas aantrekken.
"Mijn jas!" Zegt Damini opeens.
De moeders kijken haar aan. "O ja, omdat Nandini haar jas kwijt was had ze haar spijkerjasje en bodywarmer aangetrokken." Zegt hun moeder.
"Maar, Damini trekt toch net mijn dochters jas uit!" Zegt de moeder verbaasd.
Natuurlijk de moeder wist niets van de verwisseling en voor haar is het een grote verwarring.
"Ja klopt, Damini had u dochters jas aan. Haar jas lag in de was en toen heb gezegd dat ze haar zusjes jas maar moest aantrekken. Natuurlijk niet wetend dat het een verkeerde jas was." Zegt hun moeder snel.
De andere moeder is al blij dat de jas terug is en samen met haar dochter loopt ze weg.
"Laat je spijkerjasje en bodywarmer maar aan Nandini." Zegt ze tegen Damini, "hier Damini trek jij maar de jas aan van je zus. Verkouden worden is ook niet leuk."
Nandini trekt haar eigen witte jas aan en is helemaal gelukkig, al vind ze het jammer dat haar vest weg is.
"Maar dat is mijn jas!" Zegt Damini die nog steeds Nandini speelt.
De moeder kijkt haar aan. "Wat maakt het uit, je zus heeft geen beestjes of enge ziektes. Thuis zal ik de jas wel wassen!"
“Hallo Damini, zusje en mama.” Roept ze vrolijk zoals ze altijd doet.
Hun moeder zit haar aan te kijken en wilt geen scene schoppen door kwaad op haar te worden.
“Hallo Nandini, leuke dag gehad?” Zegt ze zoals altijd vriendelijk en rustig.
“Ja, we hebben leuke sport spelletjes gedaan en vanmiddag pannenkoeken gegeten.” Even is Damini stil, het lijkt of ze het doorheeft want ze kijkt naar haar zus. “En kijk, heb een zilveren medaille gewonnen. Was tweede van mijn groep.”
Hun moeder en Nandini feliciteren Damini met de gewone medaille en willen terug lopen naar huis.
"Hallo Sonja!" Wordt er opeens geroepen.
Hun moeder kijkt om en een moeder komt aangerend met haar dochter.
"Volgens mij heeft Nandini een keer de verkeerde witte jas gepakt. Ik had even niet door maar vandaag keek ik goed in de jas." Zegt de moeder en laat haar dochter de jas uittrekken.
Hun moeder bekijkt de witte jas, "ja deze is van Nandini!" Ze laat Nandini die nog steeds Damini speelt de jas van het meisje uittrekken.
"Dit is mijn jas." Zegt het meisje die hem gelijk aantrekt.
"Zat er geen paarse vest bij?" Vraagt hun moeder.
De andere moeder schud nee en Nandini wilt haar jas aantrekken.
"Mijn jas!" Zegt Damini opeens.
De moeders kijken haar aan. "O ja, omdat Nandini haar jas kwijt was had ze haar spijkerjasje en bodywarmer aangetrokken." Zegt hun moeder.
"Maar, Damini trekt toch net mijn dochters jas uit!" Zegt de moeder verbaasd.
Natuurlijk de moeder wist niets van de verwisseling en voor haar is het een grote verwarring.
"Ja klopt, Damini had u dochters jas aan. Haar jas lag in de was en toen heb gezegd dat ze haar zusjes jas maar moest aantrekken. Natuurlijk niet wetend dat het een verkeerde jas was." Zegt hun moeder snel.
De andere moeder is al blij dat de jas terug is en samen met haar dochter loopt ze weg.
"Laat je spijkerjasje en bodywarmer maar aan Nandini." Zegt ze tegen Damini, "hier Damini trek jij maar de jas aan van je zus. Verkouden worden is ook niet leuk."
Nandini trekt haar eigen witte jas aan en is helemaal gelukkig, al vind ze het jammer dat haar vest weg is.
"Maar dat is mijn jas!" Zegt Damini die nog steeds Nandini speelt.
De moeder kijkt haar aan. "Wat maakt het uit, je zus heeft geen beestjes of enge ziektes. Thuis zal ik de jas wel wassen!"
Eenmaal thuis aangekomen en de meiden met drinken in de woonkamer gaat zitten.
Hun moeder kijkt beide aan, “Damini en dan bedoel ik ook echt Damini!” Even is hun moeder stil. “Je bied je zus excuses aan wat je allemaal hebt gedaan en wel nu!”
Damini kijkt haar zus aan, “sorry zus.”
“Nandini, let even op Olivia. Damini ik wil met jouw spreken op je kamer!”
Damini gaat het haar moeder naar boven en krijgt daar een pittige preek over wat ze gedaan heeft. Als straf moet ze een jaar lang de slaapkamer van haar zus opruimen en volgend jaar mag ze niet meedoen met de spelweek.
“En nu mag zegen waarom je het gedaan hebt!” Zegt haar moeder streng.
Damini kijkt haar moeder aan, “ik wilde alleen extra zwemmen.”
“Is dat alles.” Zegt haar moeder.
“Ja, ik dacht dat Nandini het wel goed vond van de verwisseling want we doen het zo vaak.”
Haar moeder schudt nee met haar hoofd.“Volgende keer moet je het gewoon vragen aan je zus of je in plaats van haar mag, oke.”
“Ja mam, sorry.” Zegt Damini verdrietig en geeft dan haar moeder een knuffel.
Hun moeder kijkt beide aan, “Damini en dan bedoel ik ook echt Damini!” Even is hun moeder stil. “Je bied je zus excuses aan wat je allemaal hebt gedaan en wel nu!”
Damini kijkt haar zus aan, “sorry zus.”
“Nandini, let even op Olivia. Damini ik wil met jouw spreken op je kamer!”
Damini gaat het haar moeder naar boven en krijgt daar een pittige preek over wat ze gedaan heeft. Als straf moet ze een jaar lang de slaapkamer van haar zus opruimen en volgend jaar mag ze niet meedoen met de spelweek.
“En nu mag zegen waarom je het gedaan hebt!” Zegt haar moeder streng.
Damini kijkt haar moeder aan, “ik wilde alleen extra zwemmen.”
“Is dat alles.” Zegt haar moeder.
“Ja, ik dacht dat Nandini het wel goed vond van de verwisseling want we doen het zo vaak.”
Haar moeder schudt nee met haar hoofd.“Volgende keer moet je het gewoon vragen aan je zus of je in plaats van haar mag, oke.”
“Ja mam, sorry.” Zegt Damini verdrietig en geeft dan haar moeder een knuffel.