Ik schrok wakker. Niet door mijn wekker of een haan die kraait. Nee, door drie kinderen die op mijn bed springen. Wie zijn deze kinderen en waar ben ik?
“Papa, papa, papa wakker worden!” Schreeuwt een meisje in mijn oren.
Naast dit meisje schreeuwt een jongetje en nog een oudere meisje dat hun papa moet wakker worden. Ik ben jullie papa niet. Maar dat kan ik natuurlijk niet zegen. Ik speel het spelletje maar mee en na een kleine kussen gevecht rennen de kinderen weg.
De kamer waar ik lig is klein, vrolijk geschilderd en licht komt door twee ramen. Er liggen veel spullen en kleren maar wel netjes opgeruimd en opgevouwen. Waar ik in lig is een twee tweepersoonsbed. De andere kant heeft iemand gelegen, te zien aan het kussen en het matras. Ik sta op en zie kleren hangen aan het bed uiteinde. De kleren passen mij als ik ze aantrek. Voorzichtig loop ik de gang op. Deze is net als de slaapkamer, vol gestouwd met spullen maar netjes opgeruimd. Dan zie ik drie vrolijke geschilderde deuren. Elke deur heeft een naam, Sophie, Jasmijn en Erik. Vast van de drie kinderen. Door het trapgat hoor ik de kinderen en ook een vrouwenstem. Deze is zacht en aardig. Als ik een deur opentrek is het de badkamer. Ik loop naar binnen en kijk in de spiegel. Maar de persoon die ik in de spiegel zie dat ben ik! Maar als ik weet wie ik ben, waar ben ik dan en van wie zijn die kinderen. Gisteravond ben ik in bed gegaan als een man van 38. Zonder kinderen en vrouw.
Wie ben ik.
-
paardkirsten
- Puntenslijper
- Berichten: 26
- Lid geworden op: 15 aug 2013 20:33
- Locatie: Schagen
mooi verhaal. Als het nog een vervolg heeft kan ik niet wagten tot je hte post,
-
paardkirsten
- Puntenslijper
- Berichten: 26
- Lid geworden op: 15 aug 2013 20:33
- Locatie: Schagen
jippie! Wil je ook eens naar mijn verhaal kijken???
Je kijkt nog een keer naar jezelf in de spiegel en je doet de ogen dicht. Maar als je ogen open doet zie je zelf weer. Je kijkt om je heen en in de gang, toch weer hetzelfde huis.
Lopend naar de slaapkamer voor een paar sokken hoor je opeens iemand de trap op rennen.
“Papa, papa meekomen!” Het meisje dat vanochtend in je oor schreeuwde pakt je hand vast en trekt je mee.
“Eerst sokken aantrekken.” Zeg je tegen het meisje.
Deze kijkt je aan en trekt je weer richting het trapgat.
“Papa, kom nu mee! Schreeuwt ze.
Je loopt met haar naar beneden en het meisje trekt je een gang in een deur opening.
“Mama, papa is wakker!” Schreeuwt ze weer.
Je kijkt om je heen en ziet twee kinderen en een mevrouw die zitten aan een gedekte ontbijttafel. De kleine meid gaat zitten en ze kijken je alle aan met grote ogen.
“Goedemorgen.” Zeg je maar.
“Goedemorgen papa!” Schreeuwen de kinderen in koor.
Je gaat zitten aan de eettafel naast de mevrouw. Die staat je aan te kijken en brengt dan haar mond naar jouw mond. Een kus volgt.
“Vrolijk passen schat.” Zegt ze.“Vrolijk passen kinders.”
De kinderen en mevrouw beginnen met ontbijten.
Nog verbaasd sta je elk aan te kijken. Een meisje is de oudste en rond de acht jaar. Donker blond haar en gewoontjes aan kleren. Het jongste meisje is rond de 4 jaar. Ze heeft licht gekruld donkerblond haar en haar kleren zijn stoer meer naar jongens kleren. De jongste in het gezin is een jongetje die rond de twee jaar is. Hij is ook donkerblond en de ondeugd straalt uit zijn ogen. De vrouw die naast je zit is ook donkerblond, normaal gekleed zoals elke huisvrouw met een makkelijke spijkerbroek en een rode hemd.
Je durft niets te zegen om te doen, want dit is je leven niet. Jouw passen zal eenzaam zijn met alleen een eitje op brood en een kop koffie.
De mevrouw staat je weer aan te kijken. “Koffie schat.” Zegt ze met haar zachte en lieve stem.
Je knikt maar ja en pakt daarna een broodje waar je het ei opdoet. Het is gezellig aan tafel, de kinderen genieten en ook de mevrouw. De kinderen vertellen dat ze straks de eieren gaan zoeken van de paashaas.
Als het ontbijt klaar is helpt ieder met afruimen. Net als altijd ga je met een kop koffie naar de woonkamer die je eerst moet vinden. Want die zit niet naast de keuken. Als die gevonden hebt schrikt je wel een beetje. Deze is klein en weer vol met spullen net als de slaapkamer en gang. Het lijkt of dit gezin uit zijn huis is gegroeid! Daarna bekijk je de foto's van het gezin. Je ziet een gezin foto, even knipper met je ogen, maar dat ben ik niet! Er staat een man op de foto die jonger is dan je zelf bent. Niet knapper maar gewoontjes net als de kinderen en de vrouw.
“Waar zit je aan te denken schat.” Hoor je opeens achter je met een vrouwenstem. “We moeten maar eens een nieuwe gezin foto maken niet. De kinderen zijn groter en wij ouder.”
Je knikt ja en durft niets te zegen, dan ga op de bank zitten en laat alles even bezinken. Maar veel rust heb je niet, het jongetje klimt op de bank met een boekje en gaat naast je zitten.
Met de ondeugende ogen kijkt hij je aan. “Papa, boekje lezen.” Zegt hij brabbelend.
Je zet de koffie weg en pakt het boekje. Het jongetje gaat tegen je aan liggen en wacht in vol spanning af tot je gaat lezen. Een vreemd gevoel die je niet kent, een kind die tegen je aanligt en papa tegen je zegt. Met een rustige stem lees je uit het boekje wat over een beer gaat in een bos. Het jongetje luistert rustig en met aandacht. Hij wijst ook soms een plaatje aan.
Lopend naar de slaapkamer voor een paar sokken hoor je opeens iemand de trap op rennen.
“Papa, papa meekomen!” Het meisje dat vanochtend in je oor schreeuwde pakt je hand vast en trekt je mee.
“Eerst sokken aantrekken.” Zeg je tegen het meisje.
Deze kijkt je aan en trekt je weer richting het trapgat.
“Papa, kom nu mee! Schreeuwt ze.
Je loopt met haar naar beneden en het meisje trekt je een gang in een deur opening.
“Mama, papa is wakker!” Schreeuwt ze weer.
Je kijkt om je heen en ziet twee kinderen en een mevrouw die zitten aan een gedekte ontbijttafel. De kleine meid gaat zitten en ze kijken je alle aan met grote ogen.
“Goedemorgen.” Zeg je maar.
“Goedemorgen papa!” Schreeuwen de kinderen in koor.
Je gaat zitten aan de eettafel naast de mevrouw. Die staat je aan te kijken en brengt dan haar mond naar jouw mond. Een kus volgt.
“Vrolijk passen schat.” Zegt ze.“Vrolijk passen kinders.”
De kinderen en mevrouw beginnen met ontbijten.
Nog verbaasd sta je elk aan te kijken. Een meisje is de oudste en rond de acht jaar. Donker blond haar en gewoontjes aan kleren. Het jongste meisje is rond de 4 jaar. Ze heeft licht gekruld donkerblond haar en haar kleren zijn stoer meer naar jongens kleren. De jongste in het gezin is een jongetje die rond de twee jaar is. Hij is ook donkerblond en de ondeugd straalt uit zijn ogen. De vrouw die naast je zit is ook donkerblond, normaal gekleed zoals elke huisvrouw met een makkelijke spijkerbroek en een rode hemd.
Je durft niets te zegen om te doen, want dit is je leven niet. Jouw passen zal eenzaam zijn met alleen een eitje op brood en een kop koffie.
De mevrouw staat je weer aan te kijken. “Koffie schat.” Zegt ze met haar zachte en lieve stem.
Je knikt maar ja en pakt daarna een broodje waar je het ei opdoet. Het is gezellig aan tafel, de kinderen genieten en ook de mevrouw. De kinderen vertellen dat ze straks de eieren gaan zoeken van de paashaas.
Als het ontbijt klaar is helpt ieder met afruimen. Net als altijd ga je met een kop koffie naar de woonkamer die je eerst moet vinden. Want die zit niet naast de keuken. Als die gevonden hebt schrikt je wel een beetje. Deze is klein en weer vol met spullen net als de slaapkamer en gang. Het lijkt of dit gezin uit zijn huis is gegroeid! Daarna bekijk je de foto's van het gezin. Je ziet een gezin foto, even knipper met je ogen, maar dat ben ik niet! Er staat een man op de foto die jonger is dan je zelf bent. Niet knapper maar gewoontjes net als de kinderen en de vrouw.
“Waar zit je aan te denken schat.” Hoor je opeens achter je met een vrouwenstem. “We moeten maar eens een nieuwe gezin foto maken niet. De kinderen zijn groter en wij ouder.”
Je knikt ja en durft niets te zegen, dan ga op de bank zitten en laat alles even bezinken. Maar veel rust heb je niet, het jongetje klimt op de bank met een boekje en gaat naast je zitten.
Met de ondeugende ogen kijkt hij je aan. “Papa, boekje lezen.” Zegt hij brabbelend.
Je zet de koffie weg en pakt het boekje. Het jongetje gaat tegen je aan liggen en wacht in vol spanning af tot je gaat lezen. Een vreemd gevoel die je niet kent, een kind die tegen je aanligt en papa tegen je zegt. Met een rustige stem lees je uit het boekje wat over een beer gaat in een bos. Het jongetje luistert rustig en met aandacht. Hij wijst ook soms een plaatje aan.
Laatst gewijzigd door nurias op 25 mei 2014 16:04, 1 keer totaal gewijzigd.
Dan komt de vrouw en meiden de woonkamer binnen. “Wie gaat er mee paaseieren zoeken!” Roept ze hard.
Het jongetje springt van de bank af en rent naar de gang. Daar trekken de kinderen hun schoenen en jas aan. Ook de vrouw trekt alles aan om naar buiten te gaan. Je staat op en loopt naar de gang, wat haar man aan hebben? Schoenen en een jas die van een man zijn trek je aan. Beide zijn wat klein maar het zit niet vervelend. Als je in de tuin bent zijn de kinderen al aan het zoeken.
“Je hebt de eieren toch wel goed verstopt?” Zegt de vrouw. “Ik dacht dat ook je foto's zal maken.”
Je hebt geen woorden maar moet wat zegen. “Ja heb ze goed verstopt, zal niet meer eens weten waar?” Zeg je op een rustige toon terwijl je zelf staat te bibberen van de zenuwen. In de broekzak vindt je een telefoon en hiermee maak je foto's. De kinderen zijn druk bezig met zoeken maar vinden gaan eieren.
“Die paashaas heeft ze wel goed verstopt!” Zegt het oudste meisje.
Maar tot opluchting worden de eieren gevonden en je maakt foto's ervan van het kind die het ei heeft gevonden. Het zijn chocolade eieren en de kinderen zitten na ze gevonden te hebben ervan te smikkelen. Op een tuinbankje ga je zitten en mevrouw komt er bij zitten.
“ Wat is het heerlijk om de kinderen zo bezig te zien.” Zegt ze met haar zachter en lieve stem.
Je knikt ja, maar een gevoel van onzekerheid wie je bent, waar je bent en waarom je dit leven leidt komen steeds te boven.
De dag vordert en in de middag ga je met de mevrouw en kinderen naar de stad. Als je achter de wandelwagen loopt vraag je af waar de stad is. Je kent de wijk niet! De vrouw loopt met meisjes voorop wat wel makkelijk is en zelf loop je erachter. Sommige mensen die passeren zegen goedemiddag en je zegt maar goedemiddag terug. Het is zonnig weer en best warm, dus de kinderen doen hun jas uit. Ook de mevrouw later en dan doe je ook maar de jas uit. In de stad kijk je rond naar dingen die herkenbaar zijn. Maar niets, geen bekende mensen, gebouwen en objecten. Ondertussen lopen de meisjes aan ieder van je zijde en de mevrouw met de kinderwagen met het jongetje. Beide meisjes huppelen een beetje en hebben de grootste lol. Ze praten over school en wat ze willen kopen van hun zakgeld.
“Zullen we weer bij Chris wat eten en drinken?” Zegt de mevrouw.
Je knikt ja en laat haar maar voorop lopen, want waar is Chris en wie is hij?
Bij een eethuis stappen eerst de meiden naar binnen en dan de mevrouw met de kinderwagen. Als je in het eetgedeelte staat wordt je aan gesproken door een man met een vieze witte schort voor.
“Middag Mark, weer aan de wandel met het vrouwtje en de kinderen!” Zegt hij vrolijk.
Je zegt maar ja en na het jongste uit de kinderwagen te hebben gehaald ga je zitten aan een tafel.
Een andere mevrouw komt eraan. “Goedemiddag, het gewoonlijke weer voor de familie Monteiro?” De mevrouw die zins vanmorgen bij je is kijkt naar je. Even ben je stil, hierdoor staat iedereen je aan te kijken met vragende ogen.
“Kinderen hetzelfde als vorige keer?” Vraag je vriendelijke.
De kinderen knikken ja en de mevrouw schrijft wat op en loopt dan weg.
De mevrouw kijkt je nog steeds aan. “Verder alles goed mannetje, je bent zo afwezig en vergeetachtig sinds vanochtend.” Je zegt niets. “Komt het door je werk?”
“Ja door mijn werk.” Zeg je een beetje spontaan.
De mevrouw pakt je hand en knijpt erin.
“ Het zal maandag vast goed komen, vast een gewoon functionering gesprek.” Zegt ze rustig.
Je knikt ja en dan wordt er koffie en drinken voor de kinderen gebracht.
Het jongetje springt van de bank af en rent naar de gang. Daar trekken de kinderen hun schoenen en jas aan. Ook de vrouw trekt alles aan om naar buiten te gaan. Je staat op en loopt naar de gang, wat haar man aan hebben? Schoenen en een jas die van een man zijn trek je aan. Beide zijn wat klein maar het zit niet vervelend. Als je in de tuin bent zijn de kinderen al aan het zoeken.
“Je hebt de eieren toch wel goed verstopt?” Zegt de vrouw. “Ik dacht dat ook je foto's zal maken.”
Je hebt geen woorden maar moet wat zegen. “Ja heb ze goed verstopt, zal niet meer eens weten waar?” Zeg je op een rustige toon terwijl je zelf staat te bibberen van de zenuwen. In de broekzak vindt je een telefoon en hiermee maak je foto's. De kinderen zijn druk bezig met zoeken maar vinden gaan eieren.
“Die paashaas heeft ze wel goed verstopt!” Zegt het oudste meisje.
Maar tot opluchting worden de eieren gevonden en je maakt foto's ervan van het kind die het ei heeft gevonden. Het zijn chocolade eieren en de kinderen zitten na ze gevonden te hebben ervan te smikkelen. Op een tuinbankje ga je zitten en mevrouw komt er bij zitten.
“ Wat is het heerlijk om de kinderen zo bezig te zien.” Zegt ze met haar zachter en lieve stem.
Je knikt ja, maar een gevoel van onzekerheid wie je bent, waar je bent en waarom je dit leven leidt komen steeds te boven.
De dag vordert en in de middag ga je met de mevrouw en kinderen naar de stad. Als je achter de wandelwagen loopt vraag je af waar de stad is. Je kent de wijk niet! De vrouw loopt met meisjes voorop wat wel makkelijk is en zelf loop je erachter. Sommige mensen die passeren zegen goedemiddag en je zegt maar goedemiddag terug. Het is zonnig weer en best warm, dus de kinderen doen hun jas uit. Ook de mevrouw later en dan doe je ook maar de jas uit. In de stad kijk je rond naar dingen die herkenbaar zijn. Maar niets, geen bekende mensen, gebouwen en objecten. Ondertussen lopen de meisjes aan ieder van je zijde en de mevrouw met de kinderwagen met het jongetje. Beide meisjes huppelen een beetje en hebben de grootste lol. Ze praten over school en wat ze willen kopen van hun zakgeld.
“Zullen we weer bij Chris wat eten en drinken?” Zegt de mevrouw.
Je knikt ja en laat haar maar voorop lopen, want waar is Chris en wie is hij?
Bij een eethuis stappen eerst de meiden naar binnen en dan de mevrouw met de kinderwagen. Als je in het eetgedeelte staat wordt je aan gesproken door een man met een vieze witte schort voor.
“Middag Mark, weer aan de wandel met het vrouwtje en de kinderen!” Zegt hij vrolijk.
Je zegt maar ja en na het jongste uit de kinderwagen te hebben gehaald ga je zitten aan een tafel.
Een andere mevrouw komt eraan. “Goedemiddag, het gewoonlijke weer voor de familie Monteiro?” De mevrouw die zins vanmorgen bij je is kijkt naar je. Even ben je stil, hierdoor staat iedereen je aan te kijken met vragende ogen.
“Kinderen hetzelfde als vorige keer?” Vraag je vriendelijke.
De kinderen knikken ja en de mevrouw schrijft wat op en loopt dan weg.
De mevrouw kijkt je nog steeds aan. “Verder alles goed mannetje, je bent zo afwezig en vergeetachtig sinds vanochtend.” Je zegt niets. “Komt het door je werk?”
“Ja door mijn werk.” Zeg je een beetje spontaan.
De mevrouw pakt je hand en knijpt erin.
“ Het zal maandag vast goed komen, vast een gewoon functionering gesprek.” Zegt ze rustig.
Je knikt ja en dan wordt er koffie en drinken voor de kinderen gebracht.
Zo, het zal je maar gebeuren. Brrrrrr. Wat ik natuurlijk wel een beetje vreemd vind, is dat er geen enkel protest of tegenwerping van de man komt, alsof hij dit lot al jaren aan had zien komen en het daarom nu maar apathisch over zich heen laat komen. Als hij nu ziek of gehandicapt was zou dat kunnen. Maar welke normale vent laat het zover komen? Of je moet daar verderop in het verhaal nog een hele goede verklaring voor hebben.
Het verhaal op zich zit verder wel logisch en goed in elkaar. Het nood tot verder lezen.
Toch nog een paar schrijffoutjes.
De mevrouw die zins vanmorgen bij je is kijkt naar je. Even ben je stil, hierdoor staat iedereen je aan te kijken met vragende ogen.
“Kinderen hetzelfde als vorige keer?” Vraag je vriendelijke.
zins=sinds
vriendelijke heeft een e teveel
Het verhaal op zich zit verder wel logisch en goed in elkaar. Het nood tot verder lezen.
Toch nog een paar schrijffoutjes.
De mevrouw die zins vanmorgen bij je is kijkt naar je. Even ben je stil, hierdoor staat iedereen je aan te kijken met vragende ogen.
“Kinderen hetzelfde als vorige keer?” Vraag je vriendelijke.
zins=sinds
vriendelijke heeft een e teveel
