Het zijn de koude dagen voor Kerst. Buiten lijkt alles perfect. Er ligt een dik pak sneeuw, de straten zijn versierd met kerstverlichting en in ieder huis staat een kerstboom. Zo ook in het huis van Amanda Steenweg, Miranda Steenweg en Julian Lichtjaar. Zij hebben hun kerstboom, zoals ieder jaar, links in de hoek van de huiskamer staan, naast de televisie. Dit was een idee van Amanda. Zij is namelijk degene die het meest van de kerst houdt. Julian, die al aan het zappen is naar de kerstprogramma's, vindt het nu ook leuk, maar hij is 'aangestoken' door zijn vriendin. Hier lijkt hij ook helemaal geen erg in te hebben want hij is zelfs zo geconcentreerd aan het zoeken dat hij Amanda vraagt of zij iets te drinken voor hem wil inschenken. Miranda, de tweelingzus van Amanda, die bij het stel inwoont, ziet het eigenlijk niet zitten om de hele middag televisie te kijken. Zij houdt meer van spellen doen. Ouderwetse bordspellen. Toch besluit ze om de vrede te bewaren maar mee te kijken naar de televisie. Totdat ze langzaam geïrriteerd raakt van het gezap van Julian. Ze zucht en staat op van de bank.
"Nu is het genoeg!" roept ze recht in Julians gezicht.
Julian, die is geschrokken, kijkt naar Miranda. "Wat doe ik fout?" vraagt hij onwetend aan haar.
"Je doet ongezellig!" zegt Miranda boos tegen Julian.
"Ik ben er toch?" vraagt Julian verbaasd aan Miranda.
Hij haalt zijn schouders op en wil de afstandsbediening pakken maar Miranda grist het apparaat uit Julians handen.
Amanda, die inmiddels met een kan thee de kamer in komt vraagt met een verbaasde blik wat er aan de hand is. Zij heeft het gekibbel in de keuken al een beetje meegekregen. Julian zwijgt, hij heeft immers voor zijn gevoel niets fout gedaan. Miranda slikt want ze weet dat zij nu degene is die het uit moet leggen. Toch raapt ze haar moed bij elkaar en vertelt wat er gebeurd is. Amanda knikt en uiteindelijk besluit het drietal Monopoly te doen en de televisie gewoon aan te laten. Zo heeft ieder toch zijn zin. Tijdens het spel begrijpt Amanda het even niet meer.
"wanneer mag je nou een straat kopen?" vraagt ze aarzelend.
"Alleen het eerste rondje niet." legt Miranda uit.
"Mooi, die hebben we al gehad." zegt Amanda wrijvend in haar handen.
Julian is aan de beurt. Hij gooit met de dobbelsteen en zet na zijn worp het zilveren autootje 7 stappen vooruit. Hij is daardoor op de Steenstraat terecht gekomen. Deze koopt hij. Driftig zoekt hij een biljetje van 100 gulden en het kaartje waar de straatnaam op staat.
"Jammer dat het niet de Steenweg heet." zegt hij nog plagend.
Hier lachen de zusjes Steenweg om. Amanda glimlacht.
"Zie je wel!" zegt ze tevreden. "Zo kan het toch ook gezellig zijn?"
Er zijn inmiddels al 6 rondes gespeeld. Amanda's beurt is net voorbij dus de beurt is weer aan Julian. Alleen is die niet op aan het letten omdat hij geconcentreerd naar de televisie aan het kijken is. Er is namelijk een koor kerstliederen aan het zingen.
Miranda, die zich duidelijk irriteert aan het feit dat Julian alweer voor de zoveelste keer niet oplet, moppert dat het Julians beurt is en legt de dobbelstenen voor Julians neus.
"Let dan toch ook op!" zegt ze nog.
Julian, die het gemopper van Miranda bijna niet meer aan kan horen zegt op een botte toon sorry en gooit de dobbelstenen over de tafel.
Amanda zwijgt en schudt haar hoofd. "Had ik maar niks gezegd." denkt ze nog.
De drie spelen maar door, maar het gaat niet van een leien dakje. Amanda merkt gewoon dat er nog steeds spanningen zijn tussen Miranda en Julian. Ze kan het zien aan de gestreste blik van Miranda wanneer ze Julian in de ogen kijkt. Bij Julian ziet ze een geïrriteerde en ongeïnteresseerde houding, die ook zelfs bij haar zelf ergernis opwekt. Naar haar gevoel lijken Julian en Miranda er geen erg in te hebben hoe zeer ze het spel bederven. Met name voor zichzelf maar ook voor haar. Amanda is namelijk nog meer bezig met zichzelf rustig te houden dan met zich te concentreren op het spel. Haar engelengeduld wordt nu enorm op de proef gesteld door het gekibbel en gestress. Ze voelt een woede opkomen, een brok woede die eruit moet. Lang houdt ze het in, totdat ze daar op een gegeven moment geen reden meer voor ziet. En dan barst de bom. Een waterval van scheld- en vloekwoorden stroomt door het huisje waar een uur geleden nog zo veel gezelligheid was. De woede van Amanda heeft duidelijk zijn hoogste punt bereikt en is nu bereid om als een uitbarstende vulkaan de hele huiskamer in beslag te nemen. Wat daar het resultaat van wordt deert Amanda niet. Zij is eerder opgelucht dat ze haar woede kwijt kan. Na deze woede uitbarstingen heerst er een beangstigende stilte in de behaaglijke huiskamer.
Als het tij weer wat is gekeerd en Amanda weer bij zinnen is is er duidelijk verandering in de sfeer merkbaar. Julian, die een paar uur geleden nog een onverschillige bankhanger was, blijkt nu een angstig veulen dat toevlucht zoekt naar de kerstboom.
Eindeloze problemen
Miranda zucht geïrriteerd en doet haar jas aan. Amanda kijkt haar verbaasd aan.
"Wat ga je doen?" vraagt ze.
Miranda doet haar sjaal om. "Ik moet even een frisse neus gaan halen," zegt ze, "even tot mezelf komen."
Amanda knikt en geeft haar zus een knuffel. Miranda glimlacht naar Amanda, doet haar muts op en loopt naar buiten. Amanda zwaait haar zus nog even uit en loopt terug de huiskamer in.
Julian is inmiddels onder de kerstboom vandaan gekomen en zit weer televisie te kijken. Amanda kijkt naar het koor op televisie en gaat naast Julian zitten. Ze kijkt naar hem.
"Zal ik nog wat thee zetten?"
"Sorry hoor schat, maar met kerst zijn er meer leuke dingen op tv, bordspellen blijven altijd hetzelfde."
"Maar bordspellen doen is ook weer een manier van gezellig samen zijn!"
"Ja, maar dat kun je het hele jaar doen, dit soort programma's zijn alleen met kerst op tv!"
"Maar als je tv kijkt is je concentratie alleen maar daar op gericht, met bordspellen moet je op elkaar letten!"
"Ja, maar met bordspellen moet je je juist alleen maar op het spel concentreren, als je je op een ander concentreert leidt dat af!"
Amanda zucht diep. Hier heeft ze niets meer op te zeggen.
"Thee, Julian?" Vraagt ze.
"Ja, appel-kaneelthee zal er nu wel in gaan!" zegt Julian terug.
Amanda knikt en loopt naar de keuken om een nieuwe kan thee te zetten.
Jammer dat Miranda er nou niet is.
Ze zoekt in het keukenkastje naar de thee en kijkt naar de smaken.
"Aardbei, passievrucht, groene thee met cranberry, speculaasthee-" mompelt ze. Dan vloekt ze. De appel kaneelthee is namelijk op. Als ze dit aan Julian heeft gemeld krijgt ze een ingeving. Ze belt Miranda of zij even langs de winkel kan gaan. Vrolijk toetst ze het nummer in en houdt de telefoon tegen haar oor. Julian luistert.
"Er trilt hier ergens een GSM volgens mij." Zegt hij.
Amanda luistert en legt de telefoon neer. Ze loopt naar het geluid toe en schudt haar hoofd als ze uiteindelijk de GSM van Miranda in haar handen heeft.
"Laat maar." Verzucht ze en verbreekt de verbinding.
"Wat ga je doen?" vraagt ze.
Miranda doet haar sjaal om. "Ik moet even een frisse neus gaan halen," zegt ze, "even tot mezelf komen."
Amanda knikt en geeft haar zus een knuffel. Miranda glimlacht naar Amanda, doet haar muts op en loopt naar buiten. Amanda zwaait haar zus nog even uit en loopt terug de huiskamer in.
Julian is inmiddels onder de kerstboom vandaan gekomen en zit weer televisie te kijken. Amanda kijkt naar het koor op televisie en gaat naast Julian zitten. Ze kijkt naar hem.
"Zal ik nog wat thee zetten?"
"Sorry hoor schat, maar met kerst zijn er meer leuke dingen op tv, bordspellen blijven altijd hetzelfde."
"Maar bordspellen doen is ook weer een manier van gezellig samen zijn!"
"Ja, maar dat kun je het hele jaar doen, dit soort programma's zijn alleen met kerst op tv!"
"Maar als je tv kijkt is je concentratie alleen maar daar op gericht, met bordspellen moet je op elkaar letten!"
"Ja, maar met bordspellen moet je je juist alleen maar op het spel concentreren, als je je op een ander concentreert leidt dat af!"
Amanda zucht diep. Hier heeft ze niets meer op te zeggen.
"Thee, Julian?" Vraagt ze.
"Ja, appel-kaneelthee zal er nu wel in gaan!" zegt Julian terug.
Amanda knikt en loopt naar de keuken om een nieuwe kan thee te zetten.
Jammer dat Miranda er nou niet is.
Ze zoekt in het keukenkastje naar de thee en kijkt naar de smaken.
"Aardbei, passievrucht, groene thee met cranberry, speculaasthee-" mompelt ze. Dan vloekt ze. De appel kaneelthee is namelijk op. Als ze dit aan Julian heeft gemeld krijgt ze een ingeving. Ze belt Miranda of zij even langs de winkel kan gaan. Vrolijk toetst ze het nummer in en houdt de telefoon tegen haar oor. Julian luistert.
"Er trilt hier ergens een GSM volgens mij." Zegt hij.
Amanda luistert en legt de telefoon neer. Ze loopt naar het geluid toe en schudt haar hoofd als ze uiteindelijk de GSM van Miranda in haar handen heeft.
"Laat maar." Verzucht ze en verbreekt de verbinding.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
-
CherokeeRose
- Puntenslijper
- Berichten: 22
- Lid geworden op: 04 jun 2013 13:56
Het is lekker simpel, lekker huiselijk. Het maakt me echt nieuwsgierig! (:
Bedankt voor je reactie, CherokeeRose! Nu is het nog huiselijk, maar dat is het niet altijd! 
Hier komt het vervolg:
“Maak je nou maar geen zorgen,” zegt Julian, “die komt vanzelf wel weer terug.”
Amanda knikt en bijt op haar lip.
“Welke thee wil je?”
“Doe maar sinaasappelthee.”
“Hebben we niet.”
“Ook al niet? Dan doe maar aardbeien.”
Amanda knikt en loopt naar de keuken.
Het is inmiddels tijd voor het avondeten en Miranda is nog niet terug. Bezorgd kijkt Amanda op haar horloge.
“Ze is nu al vier uur weg!” Ze haalt de roomschijven uit de pan. “Moeten we niet even op haar wachten?”
Julian gaat aan tafel zitten. “Als we dat doen wordt het eten koud.”
Amanda zucht en ijsbeert door de kamer. “Wat moeten we doen?”
Julian schept wat spruitjes op. “Alvast beginnen met eten.”
Amanda gaat zitten en schept het eten op. Ze heeft moeite met eten want ze maakt zich zorgen om Miranda.
“Waarom laat ze haar mobieltje dan ook hier?” panikeert ze. “voor hetzelfde geld is er iets met haar gebeurd en dan kan ze ons niet bereiken!”
Julian neemt een hap van de krieltjes. Amanda kijkt hem doordringend aan.
“Hallo? Hoor je me?”
“Ja, maar ik wil even rustig eten.”
Amanda zucht en ziet dat Julian zijn eten al bijna op heeft, zij moet daarentegen nog beginnen. Ze zucht en probeert toch te eten. Julian slikt het laatste spruitje door en staat op.
“Ik begin alvast aan het toetje.”
“Wat heb jij toch?”
“Zorg nu maar eerst even voor jezelf.”
Amanda knikt en eet de maaltijd op. Julian pakt de chocoladevla uit de koelkast.
“Wat als we nou straks naar de koopavond gaan?” Vraagt hij. “Ik wil die paraplu toch echt hebben!”
“Kunnen we inderdaad doen,” begint Amanda, “dan laten we een briefje voor Miranda achter dat ze ons moet bellen als ze thuis is!”
“Misschien is zij ook wel in de stad, komen we haar vanzelf wel tegen!” Grapt Julian.
Hier komt het vervolg:
“Maak je nou maar geen zorgen,” zegt Julian, “die komt vanzelf wel weer terug.”
Amanda knikt en bijt op haar lip.
“Welke thee wil je?”
“Doe maar sinaasappelthee.”
“Hebben we niet.”
“Ook al niet? Dan doe maar aardbeien.”
Amanda knikt en loopt naar de keuken.
Het is inmiddels tijd voor het avondeten en Miranda is nog niet terug. Bezorgd kijkt Amanda op haar horloge.
“Ze is nu al vier uur weg!” Ze haalt de roomschijven uit de pan. “Moeten we niet even op haar wachten?”
Julian gaat aan tafel zitten. “Als we dat doen wordt het eten koud.”
Amanda zucht en ijsbeert door de kamer. “Wat moeten we doen?”
Julian schept wat spruitjes op. “Alvast beginnen met eten.”
Amanda gaat zitten en schept het eten op. Ze heeft moeite met eten want ze maakt zich zorgen om Miranda.
“Waarom laat ze haar mobieltje dan ook hier?” panikeert ze. “voor hetzelfde geld is er iets met haar gebeurd en dan kan ze ons niet bereiken!”
Julian neemt een hap van de krieltjes. Amanda kijkt hem doordringend aan.
“Hallo? Hoor je me?”
“Ja, maar ik wil even rustig eten.”
Amanda zucht en ziet dat Julian zijn eten al bijna op heeft, zij moet daarentegen nog beginnen. Ze zucht en probeert toch te eten. Julian slikt het laatste spruitje door en staat op.
“Ik begin alvast aan het toetje.”
“Wat heb jij toch?”
“Zorg nu maar eerst even voor jezelf.”
Amanda knikt en eet de maaltijd op. Julian pakt de chocoladevla uit de koelkast.
“Wat als we nou straks naar de koopavond gaan?” Vraagt hij. “Ik wil die paraplu toch echt hebben!”
“Kunnen we inderdaad doen,” begint Amanda, “dan laten we een briefje voor Miranda achter dat ze ons moet bellen als ze thuis is!”
“Misschien is zij ook wel in de stad, komen we haar vanzelf wel tegen!” Grapt Julian.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
-
CherokeeRose
- Puntenslijper
- Berichten: 22
- Lid geworden op: 04 jun 2013 13:56
Ik mag Julian niet en ik vertrouw hem al helemaal niet. Maar waarschijnlijk zit ik er he-le-maal naast. Maar ik vind het wel leuk. Ik ben echt nieuwsgierig naar Miranda!
Hihi, bedankt voor je reactie, wie weet heb je het goed, wie weet heb je het mis Laat je maar verrassen!
Hier is een vervolg:
Het eten is op en de afwas is gedaan. Julian en Amanda zijn op weg naar het centrum. Al lopend kijken ze rond of ze Miranda ergens zien, helaas zonder succes. Bij de eerste winkel wil Amanda meteen naar binnen. Ze heeft namelijk een vaas op het oog en hoopt stiekem dat die nog in de winkel staat. Tot groot geluk is hij er nog.
“De laatste!” Roept Amanda blij en pakt de vaas meteen van de tafel.
Julian en Amanda lopen naar de kassa. Het is vrij druk dus moeten de twee even op hun beurt wachten. Amanda bekijkt haar vaas en glimlacht. Dan kijkt ze naar de lange rij en kijkt naar de klant die vooraan staat. Het is een oude vrouw die niet goed weet hoe de pinautomaten werken. Ze zucht diep en denkt aan haar zus. Haar bezorgdheid wordt daardoor alleen maar groter. Opeens gaat haar mobieltje af. Ze schrikt er even van en wil het pakken.
“Eindelijk belt ze!” Roept ze enthousiast.
Door het enthousiasme is ze helemaal vergeten dat ze de vaas in haar handen heeft. Amanda reageert zo snel dat Julian geen kans meer ziet om haar te waarschuwen en een halve seconde later ligt de vaas in scherven op de tegelvloer. Amanda lijkt er geen erg in te hebben, zij heeft haar mobieltje gevonden en kijkt op het scherm. Ze zucht geïrriteerd.
“Het is Laura.” Moppert ze.
“Betaal jij de vaas?” Julian kijkt zijn vriendin droogjes aan.
“Ja, dat was ik wel van plan, hoezo?” zegt Amanda zonder na te denken.
“Nee, zomaar.” Zegt Julian.
“Wanneer zijn we aan de beurt?” Ze bergt haar mobieltje op.
“Mooi, we kunnen verder!” Julian zucht en kijkt naar zijn vriendin.
Amanda zet een stap vooruit. Ze hoort geknars.
“Waar is de vaas trouwens?”
Bingo!
“Waar is de vaas, Julian?”
Julian zwijgt en fluit een melodietje.
Amanda kijkt naar de grond want ze vraagt zich toch af waar ze op is getrapt. Ze vloekt en schreeuwt.
"Mijn vaas!" Ze denkt na en realiseert zich dat ze de vaas zelf heeft laten vallen.
Laat je maar verrassen!Hier is een vervolg:
Het eten is op en de afwas is gedaan. Julian en Amanda zijn op weg naar het centrum. Al lopend kijken ze rond of ze Miranda ergens zien, helaas zonder succes. Bij de eerste winkel wil Amanda meteen naar binnen. Ze heeft namelijk een vaas op het oog en hoopt stiekem dat die nog in de winkel staat. Tot groot geluk is hij er nog.
“De laatste!” Roept Amanda blij en pakt de vaas meteen van de tafel.
Julian en Amanda lopen naar de kassa. Het is vrij druk dus moeten de twee even op hun beurt wachten. Amanda bekijkt haar vaas en glimlacht. Dan kijkt ze naar de lange rij en kijkt naar de klant die vooraan staat. Het is een oude vrouw die niet goed weet hoe de pinautomaten werken. Ze zucht diep en denkt aan haar zus. Haar bezorgdheid wordt daardoor alleen maar groter. Opeens gaat haar mobieltje af. Ze schrikt er even van en wil het pakken.
“Eindelijk belt ze!” Roept ze enthousiast.
Door het enthousiasme is ze helemaal vergeten dat ze de vaas in haar handen heeft. Amanda reageert zo snel dat Julian geen kans meer ziet om haar te waarschuwen en een halve seconde later ligt de vaas in scherven op de tegelvloer. Amanda lijkt er geen erg in te hebben, zij heeft haar mobieltje gevonden en kijkt op het scherm. Ze zucht geïrriteerd.
“Het is Laura.” Moppert ze.
“Betaal jij de vaas?” Julian kijkt zijn vriendin droogjes aan.
“Ja, dat was ik wel van plan, hoezo?” zegt Amanda zonder na te denken.
“Nee, zomaar.” Zegt Julian.
“Wanneer zijn we aan de beurt?” Ze bergt haar mobieltje op.
“Mooi, we kunnen verder!” Julian zucht en kijkt naar zijn vriendin.
Amanda zet een stap vooruit. Ze hoort geknars.
“Waar is de vaas trouwens?”
Bingo!
“Waar is de vaas, Julian?”
Julian zwijgt en fluit een melodietje.
Amanda kijkt naar de grond want ze vraagt zich toch af waar ze op is getrapt. Ze vloekt en schreeuwt.
"Mijn vaas!" Ze denkt na en realiseert zich dat ze de vaas zelf heeft laten vallen.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Ze zucht en wil weglopen maar een boze caissière blokkeert haar zicht.
"Dat wordt dus betalen," ze doet haar handen in haar zij, "395 euro graag!"
"Zo veel?" Amanda schrikt.
"Ja, zo veel," de caissière kijkt Amanda streng aan, "waarvan denk je dan dat deze vaas gemaakt is, van plastic? Als dat zo was was hij nu nog heel geweest!"
"Oké," Amanda zucht, "kan ik hem pinnen?"
"Zolang je maar betaalt!" De caissière loopt terug naar de kassa en helpt de klant die voor Amanda en Julian staat.
Amanda pakt haar portemonnee uit haar roze pluchen rugzakje en kijkt naar de scherven. Ze krijgt een ingeving.
"Julian, pak ergens een handveger en een blik," fluistert ze naar haar vriend, "dan nemen we de scherven mee en kunnen we hem eventueel nog lijmen!"
"Wat schiet je daar nou mee op?" Julian kijkt verontwaardigd.
"Ik betaal er toch voor," Amanda kijkt Julian stellig in de ogen, "of de scherven straks nou hier in de prullenbak belanden of bij ons thuis, ik ben het geld nu toch kwijt!"
Julian zucht diep en loopt door de winkel, op zoek naar een handveger en een blik. Hij loopt ermee naar de kassa en veegt de scherven bij elkaar terwijl Amanda haar pinpas in de automaat steekt. Een medewerkster ziet Julian vegen.
"Dat hoeft u niet op te ruimen," zegt ze vriendelijk, "daar zijn wij voor!"
"We bewaren hem," Julian kijkt op en glimlacht naar de medewerkster, "we gaan hem thuis proberen te lijmen."
De medewerkster lacht erom en haalt voor Julian een aantal vellen inpakpapier om de scherven in te leggen. Julian doet de scherven stuk voor stuk in het papier en doet alles in een plastic zak. Hij denkt na en loopt de winkel in om een tubetje lijm te zoeken.
"Dit koop ik erbij!" Hij betaalt het tubetje en glimlacht naar Amanda, "zullen we?"
"Dat wordt dus betalen," ze doet haar handen in haar zij, "395 euro graag!"
"Zo veel?" Amanda schrikt.
"Ja, zo veel," de caissière kijkt Amanda streng aan, "waarvan denk je dan dat deze vaas gemaakt is, van plastic? Als dat zo was was hij nu nog heel geweest!"
"Oké," Amanda zucht, "kan ik hem pinnen?"
"Zolang je maar betaalt!" De caissière loopt terug naar de kassa en helpt de klant die voor Amanda en Julian staat.
Amanda pakt haar portemonnee uit haar roze pluchen rugzakje en kijkt naar de scherven. Ze krijgt een ingeving.
"Julian, pak ergens een handveger en een blik," fluistert ze naar haar vriend, "dan nemen we de scherven mee en kunnen we hem eventueel nog lijmen!"
"Wat schiet je daar nou mee op?" Julian kijkt verontwaardigd.
"Ik betaal er toch voor," Amanda kijkt Julian stellig in de ogen, "of de scherven straks nou hier in de prullenbak belanden of bij ons thuis, ik ben het geld nu toch kwijt!"
Julian zucht diep en loopt door de winkel, op zoek naar een handveger en een blik. Hij loopt ermee naar de kassa en veegt de scherven bij elkaar terwijl Amanda haar pinpas in de automaat steekt. Een medewerkster ziet Julian vegen.
"Dat hoeft u niet op te ruimen," zegt ze vriendelijk, "daar zijn wij voor!"
"We bewaren hem," Julian kijkt op en glimlacht naar de medewerkster, "we gaan hem thuis proberen te lijmen."
De medewerkster lacht erom en haalt voor Julian een aantal vellen inpakpapier om de scherven in te leggen. Julian doet de scherven stuk voor stuk in het papier en doet alles in een plastic zak. Hij denkt na en loopt de winkel in om een tubetje lijm te zoeken.
"Dit koop ik erbij!" Hij betaalt het tubetje en glimlacht naar Amanda, "zullen we?"
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Amanda knikt en loopt met haar vriend mee. Julian glimlacht.
"Nu de paraplu," hij lacht, "dan kunnen we eindelijk naar huis!"
"Dan gaan we nu toch," Amanda lacht cynisch, "die paraplu halen we dan wel een andere keer!"
"Nee, niks!" Julian lacht en loopt driftig op zoek naar de juiste winkel door de stad.
Amanda giechelt om Julian. Hij lijkt nu wel een kind dat op zoek is naar geschenken. Hoe langer Julian zoekt, hoe harder Amanda moet lachen.
"Welke winkel zoek je?" Ze schudt haar hoofd. "Er zijn er genoeg!"
"De V en D," Julian kijkt rond, "daar hebben ze van die echte witte paraplu's die ze nergens anders hebben!"
"Wil je dan per se een witte?" Amanda schudt weer haar hoofd.
"Ja, die gekleurde paraplu's word je op een gegeven moment moe," hij glimlacht als hij de V en D gevonden heeft, "ik wil gewoon een neutrale paraplu, het is immers een nuttig voorwerp en geen decoratie!"
"Oh, dat was me nog niet opgevallen!" Amanda lacht spottend.
"Kom nou maar," Julian wenkt Amanda, "des te eerder zijn we weer thuis!"
Maar het zoeken naar een witte paraplu valt tegen. Ze hebben namelijk alleen maar gekleurde paraplu's. Rode, blauwe, groene, paarse, maar geen witte. Julian vloekt.
"Gaat lekker zo," hij zucht, "mooi is dat!"
"Wat is je lievelingskleur?" Amanda kijkt naar de paraplu's.
"Waarom dat?" Julian kijkt zijn vriendin verbaasd aan.
"Nou, dan neem je die kleur toch?" Amanda glimlacht.
"Maar ik wil geen gekleurde paraplu, schat," Julian zucht, "ik wil een neutrale!"
"Dit is toch neutraal genoeg," Amanda zucht diep, "er zit geen patroon in!"
"Blauw dan maar," Julian pakt met een boos gezicht de blauwe paraplu uit het schap, "we gaan betalen."
Amanda giechelt.
"Nu de paraplu," hij lacht, "dan kunnen we eindelijk naar huis!"
"Dan gaan we nu toch," Amanda lacht cynisch, "die paraplu halen we dan wel een andere keer!"
"Nee, niks!" Julian lacht en loopt driftig op zoek naar de juiste winkel door de stad.
Amanda giechelt om Julian. Hij lijkt nu wel een kind dat op zoek is naar geschenken. Hoe langer Julian zoekt, hoe harder Amanda moet lachen.
"Welke winkel zoek je?" Ze schudt haar hoofd. "Er zijn er genoeg!"
"De V en D," Julian kijkt rond, "daar hebben ze van die echte witte paraplu's die ze nergens anders hebben!"
"Wil je dan per se een witte?" Amanda schudt weer haar hoofd.
"Ja, die gekleurde paraplu's word je op een gegeven moment moe," hij glimlacht als hij de V en D gevonden heeft, "ik wil gewoon een neutrale paraplu, het is immers een nuttig voorwerp en geen decoratie!"
"Oh, dat was me nog niet opgevallen!" Amanda lacht spottend.
"Kom nou maar," Julian wenkt Amanda, "des te eerder zijn we weer thuis!"
Maar het zoeken naar een witte paraplu valt tegen. Ze hebben namelijk alleen maar gekleurde paraplu's. Rode, blauwe, groene, paarse, maar geen witte. Julian vloekt.
"Gaat lekker zo," hij zucht, "mooi is dat!"
"Wat is je lievelingskleur?" Amanda kijkt naar de paraplu's.
"Waarom dat?" Julian kijkt zijn vriendin verbaasd aan.
"Nou, dan neem je die kleur toch?" Amanda glimlacht.
"Maar ik wil geen gekleurde paraplu, schat," Julian zucht, "ik wil een neutrale!"
"Dit is toch neutraal genoeg," Amanda zucht diep, "er zit geen patroon in!"
"Blauw dan maar," Julian pakt met een boos gezicht de blauwe paraplu uit het schap, "we gaan betalen."
Amanda giechelt.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Jub ik lees nu mee Leuk verhaal. Julian mag zijn schoonzusje absoluut niet, haha. En door zijn woede heeft hij niet echt genoten van het kerstdiner, of wel 
Ik vraag me af waar de zus van de hp is (sorry ik ben de naam even kwijt
), wel raar dat ze vier uur lang wegblijft. Tegen die tijd weet je toch wel dat je mobiel zoek is..
Ga zo door!
Leuk verhaal. Julian mag zijn schoonzusje absoluut niet, haha. En door zijn woede heeft hij niet echt genoten van het kerstdiner, of wel Ik vraag me af waar de zus van de hp is (sorry ik ben de naam even kwijt
), wel raar dat ze vier uur lang wegblijft. Tegen die tijd weet je toch wel dat je mobiel zoek is.. Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Bedankt, Maaike en Nurias! Maaike, het is daar nog geen Kerst, het zijn daar de koude dagen voor Kerst. 
Hier is het vervolg dan:
Als Julian de paraplu betaald heeft, loopt hij meteen de winkel uit.
"Gaat het?" Amanda kijkt hem verbaasd aan. "Je hebt nu toch je paraplu?"
"Jaháá!" Julian zucht gefrustreerd. "Zullen we maar gaan?"
"Wat mankeert jou opeens?" Amanda kijkt onbegrijpend. "Doe je nu alleen maar zo omdat je geen witte paraplu hebt gevonden?"
"Het is allemaal de schuld van Miranda," Julian zucht diep, "als zij nou gewoon thuis was gebleven, was dit allemaal niet gebeurd!"
"Wat is dat nou weer voor onzin?" Amanda's mond valt open van verbazing.
"Ja, als zij nou thuis was gebleven hadden we rustig naar de koopavond kunnen gaan en hadden we nu een vaas gehad," Julian doet zijn handen in zijn zakken, "maar omdat ze zonodig weg moest lopen omdat het haar even niet aanstond, moesten wij ons weer zorgen maken en onze mobieltjes meenemen en daardoor ging die af en liet jij die vaas vallen!"
"Ik weet niet of je het weet," Amanda kijkt Julian lachend aan, "maar dat was Laura aan de telefoon!"
"Ja, dat zei je!" Julian zucht. "Maar als wij ons geen zorgen om Miranda hoefden te maken, had jij ook niet driftig je gsm opgenomen en was de vaas niet kapot gevallen!"
"Nou wordt -ie mooi!" Amanda doet haar handen in haar zij. "Dus jij denkt dat-"
"Ja, dat denk ik!" Julian kijkt zijn vriendin overtuigd aan en loopt de straat uit.
"Nou, gezellig hoor," Amanda schudt haar hoofd, "als dat zo met Kerst moet, bedank ik ervoor!"
"Wat sta je daar nou langzaam te lopen?" Julian, die al vier meter voor Amanda loopt, blijft stilstaan. "Schiet toch op, straks missen we die romantische film die vanavond op de Duitse zender komt!"
Hoe kan hij met zo'n humeur een romantische film volgen? Amanda giechelt.
"Schiet toch op!" Julian schreeuwt.
"Ik kom al!" Amanda rent naar Julian en kijkt hem boos aan. "Moest dat nou?"
Als de twee thuis komen zijn de lampen aan. Amanda glimlacht want ze weet zeker dat ze alle lampen uit hebben gemaakt.
"Ze is thuis!" Jubelend rent Amanda de huiskamer in en klapt in haar handen als ze haar zusje ziet zitten.
"Oh, ze is thuis." Julian zucht, loopt de huiskamer in en kijkt Miranda strak aan. "En waar ben jij dan wel niet geweest?"
"Oh, bij Laura." Miranda glimlacht.
Bij Lau- Amanda krijgt een rood gezicht.
"En had je niet even kunnen bellen?" Julian kijkt Miranda boos aan. "Dankzij jou hebben we nu een kapotte vaas!"
"Julian." Amanda corrigeert hem.
"Ik heb gebeld," Miranda kijkt Julian overtuigend aan. "maar met de telefoon van Laura, ik was mijn gsm namelijk vergeten!"
"Oh." Julian knikt en glimlacht naar Miranda.
"Tevreden?" Amanda kijkt Julian strak aan.
"Nee, ik ben niet tevreden," Julian kijkt zijn vriendin kwaad in de ogen. "Stomme koe, waarom heb je die telefoon daarstraks dan ook niet gewoon opgenomen?"
"Wat hoor ik daar?" Amanda kijkt haar vriend venijnig aan.
"Eh-" Miranda kruipt in elkaar. "Thee?"
Hier is het vervolg dan:
Als Julian de paraplu betaald heeft, loopt hij meteen de winkel uit.
"Gaat het?" Amanda kijkt hem verbaasd aan. "Je hebt nu toch je paraplu?"
"Jaháá!" Julian zucht gefrustreerd. "Zullen we maar gaan?"
"Wat mankeert jou opeens?" Amanda kijkt onbegrijpend. "Doe je nu alleen maar zo omdat je geen witte paraplu hebt gevonden?"
"Het is allemaal de schuld van Miranda," Julian zucht diep, "als zij nou gewoon thuis was gebleven, was dit allemaal niet gebeurd!"
"Wat is dat nou weer voor onzin?" Amanda's mond valt open van verbazing.
"Ja, als zij nou thuis was gebleven hadden we rustig naar de koopavond kunnen gaan en hadden we nu een vaas gehad," Julian doet zijn handen in zijn zakken, "maar omdat ze zonodig weg moest lopen omdat het haar even niet aanstond, moesten wij ons weer zorgen maken en onze mobieltjes meenemen en daardoor ging die af en liet jij die vaas vallen!"
"Ik weet niet of je het weet," Amanda kijkt Julian lachend aan, "maar dat was Laura aan de telefoon!"
"Ja, dat zei je!" Julian zucht. "Maar als wij ons geen zorgen om Miranda hoefden te maken, had jij ook niet driftig je gsm opgenomen en was de vaas niet kapot gevallen!"
"Nou wordt -ie mooi!" Amanda doet haar handen in haar zij. "Dus jij denkt dat-"
"Ja, dat denk ik!" Julian kijkt zijn vriendin overtuigd aan en loopt de straat uit.
"Nou, gezellig hoor," Amanda schudt haar hoofd, "als dat zo met Kerst moet, bedank ik ervoor!"
"Wat sta je daar nou langzaam te lopen?" Julian, die al vier meter voor Amanda loopt, blijft stilstaan. "Schiet toch op, straks missen we die romantische film die vanavond op de Duitse zender komt!"
Hoe kan hij met zo'n humeur een romantische film volgen? Amanda giechelt.
"Schiet toch op!" Julian schreeuwt.
"Ik kom al!" Amanda rent naar Julian en kijkt hem boos aan. "Moest dat nou?"
Als de twee thuis komen zijn de lampen aan. Amanda glimlacht want ze weet zeker dat ze alle lampen uit hebben gemaakt.
"Ze is thuis!" Jubelend rent Amanda de huiskamer in en klapt in haar handen als ze haar zusje ziet zitten.
"Oh, ze is thuis." Julian zucht, loopt de huiskamer in en kijkt Miranda strak aan. "En waar ben jij dan wel niet geweest?"
"Oh, bij Laura." Miranda glimlacht.
Bij Lau- Amanda krijgt een rood gezicht.
"En had je niet even kunnen bellen?" Julian kijkt Miranda boos aan. "Dankzij jou hebben we nu een kapotte vaas!"
"Julian." Amanda corrigeert hem.
"Ik heb gebeld," Miranda kijkt Julian overtuigend aan. "maar met de telefoon van Laura, ik was mijn gsm namelijk vergeten!"
"Oh." Julian knikt en glimlacht naar Miranda.
"Tevreden?" Amanda kijkt Julian strak aan.
"Nee, ik ben niet tevreden," Julian kijkt zijn vriendin kwaad in de ogen. "Stomme koe, waarom heb je die telefoon daarstraks dan ook niet gewoon opgenomen?"
"Wat hoor ik daar?" Amanda kijkt haar vriend venijnig aan.
"Eh-" Miranda kruipt in elkaar. "Thee?"
Wat geïrriteerde eikel is die Julian, zeg! Heeft hij nooit geleerd tot tien te tellen en diep adem te halen -.-" of is hij gespannen voor de kerst en reageert hij dat op haar af... vind dat ie wel een beetje overreageerd
Anyway, ga zo door!
Anyway, ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Bedankt, dames!
Het vervolg:
"Zet ik wel." Amanda loopt de keuken in en pinkt een traantje weg.
Miranda kijkt Julian boos aan en loopt mee naar de keuken. Julian zucht diep, gaat op de bank zitten en houdt de plastic zak met de stukjes vaas erin voor zijn neus. Een voor een haalt hij de scherven eruit en pakt de lijm.
Het spijt me, schat, hij zucht diep en haalt het dopje van de lijm, als goedmakertje zal ik deze vaas voor jou plakken.
"Sinds wanneer is dat gedrag begonnen?" Miranda kijkt haar zus meelevend aan.
"In het begin al," Amanda zucht diep, "zijn moeder heeft het ook, maar ze hebben het nooit onderzocht."
"Het moet toch niet makkelijk zijn voor je," Miranda legt haar hand op Amanda's schouder, "ik heb er zelfs moeite mee, terwijl ik nog niet eens zijn vriendin ben!"
"Ja, makkelijk is het niet," Amanda knikt, "maar ik ben zo veel van hem gaan houden dat ik hem nu niet zomaar kan verlaten, daar zal ik hem heel veel pijn mee doen."
"Er moet gewoon een onderzoek komen," Miranda knikt, "dit kan zo niet langer."
"Ik ben blij dat ik jou heb," Amanda omhelst haar zus, "wat moet ik zonder je, oh, ik heb me zo'n zorgen gemaakt vanavond."
"Ja, het was mijn fout," Miranda knikt, "maar door al die stress vergat ik mijn mobieltje."
"Is al goed," Amanda glimlacht en laat de waterkoker vollopen met water, "welke smaak thee wil je?"
"Speculaasthee." Miranda glimlacht en pakt het theedoosje uit het keukenkastje. "Volgens mij is Julian al een beetje bedaard, hij is wel stil nu!"
"We zullen hem maar voorzichtig benaderen," Amanda doet de stekker in het stopcontact, "ik denk dat nu wel het juiste moment is."
Het vervolg:
"Zet ik wel." Amanda loopt de keuken in en pinkt een traantje weg.
Miranda kijkt Julian boos aan en loopt mee naar de keuken. Julian zucht diep, gaat op de bank zitten en houdt de plastic zak met de stukjes vaas erin voor zijn neus. Een voor een haalt hij de scherven eruit en pakt de lijm.
Het spijt me, schat, hij zucht diep en haalt het dopje van de lijm, als goedmakertje zal ik deze vaas voor jou plakken.
"Sinds wanneer is dat gedrag begonnen?" Miranda kijkt haar zus meelevend aan.
"In het begin al," Amanda zucht diep, "zijn moeder heeft het ook, maar ze hebben het nooit onderzocht."
"Het moet toch niet makkelijk zijn voor je," Miranda legt haar hand op Amanda's schouder, "ik heb er zelfs moeite mee, terwijl ik nog niet eens zijn vriendin ben!"
"Ja, makkelijk is het niet," Amanda knikt, "maar ik ben zo veel van hem gaan houden dat ik hem nu niet zomaar kan verlaten, daar zal ik hem heel veel pijn mee doen."
"Er moet gewoon een onderzoek komen," Miranda knikt, "dit kan zo niet langer."
"Ik ben blij dat ik jou heb," Amanda omhelst haar zus, "wat moet ik zonder je, oh, ik heb me zo'n zorgen gemaakt vanavond."
"Ja, het was mijn fout," Miranda knikt, "maar door al die stress vergat ik mijn mobieltje."
"Is al goed," Amanda glimlacht en laat de waterkoker vollopen met water, "welke smaak thee wil je?"
"Speculaasthee." Miranda glimlacht en pakt het theedoosje uit het keukenkastje. "Volgens mij is Julian al een beetje bedaard, hij is wel stil nu!"
"We zullen hem maar voorzichtig benaderen," Amanda doet de stekker in het stopcontact, "ik denk dat nu wel het juiste moment is."
Wie zal het zeggen, Maaike? Bedankt in ieder geval voor je reactie!
Het vervolg:
"Mag ik je nog een ding vragen?" Miranda kijkt haar zus meelevend aan.
"Ja hoor." Amanda knikt.
"Waarom heeft Julians moeder zich nooit laten onderzoeken?" Miranda laat haar hand op het aanrecht steunen.
"In die tijd was dat nog allemaal niet zo bekend," Amanda kijkt naar de waterkoker, "en nu heeft zijn vader er inmiddels mee leren leven."
"Nou, toch vind ik dat Julian onderzocht moet worden," Miranda pakt drie theeglazen en een theekan uit het keukenkastje en zet ze op het aanrecht, "of zijn ouders er nou mee akkoord gaan of niet."
"Het belangrijkste is dat Julian akkoord gaat," Amanda giechelt, "als die niet mee wil werken, houdt het al helemaal op!"
"We gaan het hem op een hele slimme manier vragen," Miranda kijkt peinzend naar de theeglazen, "alleen weet ik zo niet hoe, jij bent zijn vriendin, jou vertrouwt hij meer."
"Ja, we gaan ervoor." Amanda pakt de waterkoker van de houder en schenkt het water in de theekan. "Maar niet meteen op de man af, daar kan hij niet tegen!"
"Als we het voor de kerst maar weten!" Miranda giechelt.
"Dan al?" Amanda loopt de keuken uit. "Dat redden we nooit!"
"Grapje," Miranda lacht en zet de glazen en de suiker op het dienblad, "hmmmm, die thee hebben we wel verdiend!"
Amanda reageert niet. Miranda kijkt haar zus aan.
"Hallo?" Ze probeert oogcontact met haar zus te krijgen. "Hier ben ik!"
Amanda blijft echter met open mond vooruit staren. Miranda schudt spottend haar hoofd en loopt verder de kamer in. Verrast kijkt ze naar wat Julian aan het doen is.
"Hoe komen jullie aan die vaas?" Ze kijkt verward.
"Julian," op het gezicht van Amanda verschijnt een kleine glimlach, "je hebt hem gelijmd!"
Bedankt in ieder geval voor je reactie!Het vervolg:
"Mag ik je nog een ding vragen?" Miranda kijkt haar zus meelevend aan.
"Ja hoor." Amanda knikt.
"Waarom heeft Julians moeder zich nooit laten onderzoeken?" Miranda laat haar hand op het aanrecht steunen.
"In die tijd was dat nog allemaal niet zo bekend," Amanda kijkt naar de waterkoker, "en nu heeft zijn vader er inmiddels mee leren leven."
"Nou, toch vind ik dat Julian onderzocht moet worden," Miranda pakt drie theeglazen en een theekan uit het keukenkastje en zet ze op het aanrecht, "of zijn ouders er nou mee akkoord gaan of niet."
"Het belangrijkste is dat Julian akkoord gaat," Amanda giechelt, "als die niet mee wil werken, houdt het al helemaal op!"
"We gaan het hem op een hele slimme manier vragen," Miranda kijkt peinzend naar de theeglazen, "alleen weet ik zo niet hoe, jij bent zijn vriendin, jou vertrouwt hij meer."
"Ja, we gaan ervoor." Amanda pakt de waterkoker van de houder en schenkt het water in de theekan. "Maar niet meteen op de man af, daar kan hij niet tegen!"
"Als we het voor de kerst maar weten!" Miranda giechelt.
"Dan al?" Amanda loopt de keuken uit. "Dat redden we nooit!"
"Grapje," Miranda lacht en zet de glazen en de suiker op het dienblad, "hmmmm, die thee hebben we wel verdiend!"
Amanda reageert niet. Miranda kijkt haar zus aan.
"Hallo?" Ze probeert oogcontact met haar zus te krijgen. "Hier ben ik!"
Amanda blijft echter met open mond vooruit staren. Miranda schudt spottend haar hoofd en loopt verder de kamer in. Verrast kijkt ze naar wat Julian aan het doen is.
"Hoe komen jullie aan die vaas?" Ze kijkt verward.
"Julian," op het gezicht van Amanda verschijnt een kleine glimlach, "je hebt hem gelijmd!"
Laatst gewijzigd door Blieje op 20 sep 2013 14:32, 1 keer totaal gewijzigd.
Cool, dat hij die vaas heeft gemaakt. Das na zijn uitbarsting echt super lief
Ga zo door!
Umh, ze is toch zijn vriendin, dan ken je elkaar toch? En ze weet hoe hij is, zo boos opeens enzo. Dan weet ze toch ook hoe hij moet reageren op dat soort vragen? Door het woordje 'vast' krijg ik een beetje het idee, dat ze wel zijn vriendin is maar hem eigenlijk niet kent. Ik weet niet of je dat ook zo bedoelde?daar kan hij vast niet tegen!"
Ga zo door!
Maaike, bedankt! Inderdaad, dat woordje vast paste er niet, haha! Heb het eruit gehaald. 
Het vervolg:
"Speciaal voor jou, schat," Julian kijkt liefjes naar Amanda, "als goedmakertje van net."
"Ach gekkie," Amanda glimlacht gevleid naar Julian en bekijkt de vaas, "je bent geweldig."
"Thee!" Miranda zet het dienblad op de tafel.
"Lekker," Julian wrijft in zijn handen, "en de chocolaatjes?"
"Welke chocolaatjes had je graag?" Miranda lacht vriendelijk.
"Doe maar die chocolade staven met groene thee en mintsmaak," Julian pakt een theeglas, "van AH Excellent, die smaken zo excellent!"
Julian is er weer goed aan, Miranda knikt tevreden en loopt naar de keuken, hebben we die chocolaatjes gisteren trouwens niet al opgegeten?
"Zal ik je wat thee inschenken?" Amanda kijkt naar Julian.
"Graag lieveling!" Julian maakt een zoengebaar naar Amanda.
De avond is om en Amanda gaat met een tevreden gevoel in bed liggen. Toch blijft ze nog piekeren.
Wat nou als hij geen onderzoek wil? Ze zucht. En hij me voor gek verklaart.
Ze kijkt naar Julian die vredig ligt te slapen.
Ik zou het hem nu zo kunnen vragen, hij ligt er zo lief bij, ze zucht, en als ik het heb gevraagd, weet ik zeker dat hij er vast niet meer zo lief bij ligt de komende tijd.
Ze zucht heel diep en haar ogen vallen dicht.
Die nacht droomt ze dat ze in een donkere kamer staat en Julian staat bij het raam en kijkt naar buiten. Een doorzichtige sluier hangt in het midden van de kamer en laat het beeld van Julian vervagen. Ze loopt naar Julian en wil de sluier wegdoen, maar die valt iedere keer terug. Omdat ze niet door de sluier heen kan lopen, blijft ze erachter staan.
"Juul, ik wil je wat vragen," ze kijkt naar het silhouet van haar vriend, "maar ik wil wel dat je me serieus neemt."
Julian reageert niet.
"Ik heb je gedrag eens geobserveerd," Amanda voelt zich schaamteloos, "en het lijkt me goed als je dat laat onderzoeken."
Het blijft stil. Dan verschijnt Julian opeens voor haar neus, kijkt haar woedend aan, gooit de sluier aan de kant en begint tegen haar te brullen.
"Gek!" Hij schreeuwt naar haar. "Gestoorde! Psychopaat! Laat je onderzoeken en donder op, wijf!"
Bezweet en met haar hart in haar keel schrikt Amanda wakker.
Het vervolg:
"Speciaal voor jou, schat," Julian kijkt liefjes naar Amanda, "als goedmakertje van net."
"Ach gekkie," Amanda glimlacht gevleid naar Julian en bekijkt de vaas, "je bent geweldig."
"Thee!" Miranda zet het dienblad op de tafel.
"Lekker," Julian wrijft in zijn handen, "en de chocolaatjes?"
"Welke chocolaatjes had je graag?" Miranda lacht vriendelijk.
"Doe maar die chocolade staven met groene thee en mintsmaak," Julian pakt een theeglas, "van AH Excellent, die smaken zo excellent!"
Julian is er weer goed aan, Miranda knikt tevreden en loopt naar de keuken, hebben we die chocolaatjes gisteren trouwens niet al opgegeten?
"Zal ik je wat thee inschenken?" Amanda kijkt naar Julian.
"Graag lieveling!" Julian maakt een zoengebaar naar Amanda.
De avond is om en Amanda gaat met een tevreden gevoel in bed liggen. Toch blijft ze nog piekeren.
Wat nou als hij geen onderzoek wil? Ze zucht. En hij me voor gek verklaart.
Ze kijkt naar Julian die vredig ligt te slapen.
Ik zou het hem nu zo kunnen vragen, hij ligt er zo lief bij, ze zucht, en als ik het heb gevraagd, weet ik zeker dat hij er vast niet meer zo lief bij ligt de komende tijd.
Ze zucht heel diep en haar ogen vallen dicht.
Die nacht droomt ze dat ze in een donkere kamer staat en Julian staat bij het raam en kijkt naar buiten. Een doorzichtige sluier hangt in het midden van de kamer en laat het beeld van Julian vervagen. Ze loopt naar Julian en wil de sluier wegdoen, maar die valt iedere keer terug. Omdat ze niet door de sluier heen kan lopen, blijft ze erachter staan.
"Juul, ik wil je wat vragen," ze kijkt naar het silhouet van haar vriend, "maar ik wil wel dat je me serieus neemt."
Julian reageert niet.
"Ik heb je gedrag eens geobserveerd," Amanda voelt zich schaamteloos, "en het lijkt me goed als je dat laat onderzoeken."
Het blijft stil. Dan verschijnt Julian opeens voor haar neus, kijkt haar woedend aan, gooit de sluier aan de kant en begint tegen haar te brullen.
"Gek!" Hij schreeuwt naar haar. "Gestoorde! Psychopaat! Laat je onderzoeken en donder op, wijf!"
Bezweet en met haar hart in haar keel schrikt Amanda wakker.
Je hebt er nog een lezer bij gekregen. Je houdt de balans goed in evenwicht tussen kwaad op elkaar en verzoenen. 
Pas op dat het geen eindeloos gezeur gaat worden, kom op tijd met een nieuwe wending in het verhaal en gelet op de titel moet dat wel weer een nieuw probleem zijn.
Pas op dat het geen eindeloos gezeur gaat worden, kom op tijd met een nieuwe wending in het verhaal en gelet op de titel moet dat wel weer een nieuw probleem zijn.