Zarnador

[Invictus]

- aan het herschrijven -

Zarnador
Zarnador dacht aan die ene verschrikkelijke dag, juist voor hij zijn vijfde zegening door de Vurige mocht ontvangen.
De lucht zinderde door de warmte van de zon en zijn vader was juist terug van een belangrijke missie. Om dat te vieren waren ze voor het eerst in lange tijd met z’n drieën, zonder ook maar één bediende, naar een prachtige plek, grenzend aan een meer, op zijn vaders landerijen geweest. Hij wist nog hoe zijn vader hem door de lucht zwierde en de klaterende schaterlach van zijn moeder zijn oren bereikte. Haar lach voelde aan als een verfrissende golf, doch ook verwarmend zoals slechts een moeder kan zijn. Het gebeurde in de late namiddag, toen de zon de aarde bijna raakte. Ze bevonden zich naast het reusachtige meer aan de rand van een bescheiden bos. Op de droge vlakte roerde zich iets, want een stofwolk steeg op naar de wolkeloze hemel. Hij wist nog dat hij vragend naar zijn moeder keek en een zekere angst in haar ogen herkende. Hoe goed ze het ook probeerde verbergen, hij voelde de angst op die plek. Hij raakte zijn moeders hand aan, warm als altijd, maar plots bibberde die, alsof de Vurige haar niet meer verwarmde. “Zarnador, kind van mijn schoot, bloed van je vaders vaderen, loop, zoals slechts jij kunt lopen, verstop je in het woud.” Haar stem trilde, maar dat merkte hij niet meer. Hij zag nog hij zijn vader langzaam knikte, als groet. “Ga, nu!” schreeuwde zijn moeder bijna. En hij liep, zoals zijn moeder hem bevolen had. Met elke stap die Zarnador zette, kwamen de ruiters dichterbij. Hij wist nog de precieze geur van het bos, zoals de smaak van nog niet rijpe hazelnoot en toch, ook zurig. De geur van het leven. Het donkere bos, waar slechts af en toe licht doorschemerde, bracht verkoeling na de brandende zon. Hij liep verder terwijl de geluiden van het woud zijn oren vulde. Dit was het werk van de Vurige, want vuur zorgt voor leven, zoals leven voor dood. Hij hijgde zachtjes, want hij liep zo snel als een hert en ook herten worden moe. Een schreeuw doorboorde de gemoedelijke sfeer van het donkere bos. Stilte verving gesjirp en gekruip. Een tweede schreeuw sneed door Zarnador’s hart. Moeder! Hij rende en rende en rende. Te laat. Bij de bosrand aangekomen dobberden de ontzielde lichamen van zijn ouders in het water terwijl hij nog juist de contouren van drie ruiters kon ontwaren voor zijn ogen troebel werden en hij zoutig water in zijn mond proefde. Hij schreeuwde van verdriet, steeds weer, tot de maan de zon verving.

[-Maaike-]

One-shot? *trekt een pruillip* maar wat gebeurt er met Zarnador dan? Komen die ruiters hem achterna of is hij veilig in het bos? Er moet nog op z'n minst een hoofdstukje bij hoor

Het verhaal vond ik mooi, goed beschrijvend beschreven. De vredige situatie weet je in een snel tempo een flarden te scheuren en de emoties die Zarnador voelt heb je goed weten over te brengen.

Goed geschreven!