achterkanttekst zeg me dat het niet zo is

[josime]

Thomas is 20 en een van de opvallende jongens van zijn klas commerciële economie. Hij is de middelste van 4 kinderen, hij heeft een oudere broer , jonger broertje een oudere zus. Deze is verhuisd naar Utrecht, waardoor Thomas haar haast niet ziet. Ook zijn vader is niet vaak thuis door zijn werk, waardoor zijn moeder veel alleen moet doen. Thomas helpt zijn moeder wel vaak met het huishouden, ondanks dat ze 1 keer per week hulp in de huishouding hebben. Thomas gedraagt zich altijd macho op school, kleed zich goed en komt heel zelfverzekerd over op mensen die hem niet goed kennen. Haast niemand die iets over hem te klagen heeft. Als je iemand vraagt om Thomas te beschrijven krijg je dingen te horen zoals: ‘hij is een aardige sociale jongen, `die doet geen vlieg kwaad, ‘wat een charmeur, ’hij heeft altijd wel sjans met meiden, ‘hij haalt goede cijfers, en ‘hij is makkelijk handelbaar. Dit zijn maar enkele van de vele complimenten. Een perfect leven dus, zou je denken. Maar nee, dat is de buitenkant zoals mensen tot dan toe kenden. Niemand kende zijn ware verhaal, zijn binnenkant. Behalve Yara, die nu al meer dan een jaar zijn vriendin is. Hij heeft heel wat meegemaakt. Maar hoe goed of hoe slecht het ook ging, Yara was altijd aan zijn zijde om er voor hem te zijn. “Wij horen bij elkaar, tot de dood on scheidt” waren Yara’s woorden.
Zijn liefde en overwinningsdrift sterker dan de dood?