Beyond

[wey]

Heee schrijvers en lezers!

Dit is alweer mijn derde verhaal op Online Verhalen. Mijn laatste verhaal heb ik al een tijdje geleden afgerond en zal ik ook gewoon doorposten. Inmiddels heb ik wat nieuwe dingen geprobeerd en nu denk ik eindelijk een leuk plot te hebben gevonden.

Het verhaal in het kort:
Ik schrijf dit verhaal vanuit verschillende perspectieven. Elk hoofdstuk gaat weer over een ander personage. In totaal zijn er zeven personages echt van toepassing: Megan, Ryan, Ashley, Dean, Emily, Nathan en Jessica. Het speelt zich grotendeels af in (heel cliché) een High School in New York City. In de zomervakantie is alles drastisch veranderd. De groep die vroeger vrienden voor het leven waren, is niet meer wat het was geweest en ze worden weer met elkaar geconfronteerd als de school weer begint.

Verder wil ik er eigenlijk nog niet te veel over verklappen en eerlijk gezegd kan ik dat ook niet echt, want ik heb het plot alleen nog maar heel breed in mijn hoofd zitten. Ik kan er dus nog alle kanten me op, wat voor mij een extra motivatie is.
Net als in de rest van mijn verhalen, probeer ik ook dit keer meerdere genres te verwerken. Dit keer zal het vooral in de buurt komen van drama, romantiek, psychiatrie, hopelijk wat komedie en een beetje spanning.

Mijn andere verhalen zijn:
- Tropische Kust
- Girl in the Gang

Goed, nu heb ik wel genoeg geklets. Let's get started!

*******

*******

1

*******

Vooraf

Megan
Het was allemaal niet gegaan zoals de bedoeling was. Een vakantie om nooit te vergeten, dat is wat we dachten voor we vertrokken waren. Waren we maar nooit vertrokken, zo dachten ze nu.
De eerste dag van de zomervakantie waren we al gelijk op pad gegaan. Op de benauwde zaterdagochtend verzamelden we ons allemaal op het parkeerterrein van onze school. Toen we er alle zeven waren, gingen we op pad in de rammelende Volkswagenbus die de kleur van de lucht had. Een road trip naar California, dat was het plan geweest. We hadden van te voren wel kunnen bedenken dat de Volkswagen en het richtingsgevoel van Ryan – Ashley’s vriend – niet te vertrouwen waren. Nog voor de avond gevallen was, waren we al verdwaald geraakt en na een uur te hebben rond gereden op een hobbelige zandweg hield de motor er ook nog eens mee op. Ryan maakte ons wijs dat hij de motor wel weer op gang kreeg en samen met mijn vriend Dean gingen ze aan de slag. Tevergeefs, maar ze gaven niet op. De nacht viel en zo goed als iedereen viel in slaap in het hoge gras. Ik niet, want ik maakte me natuurlijk weer eens heel erg zorgen. Ik staarde naar het kampvuur dat na uren lang prutsen toch nog wat was geworden.
‘Sorry man, maar ik houd mijn ogen niet meer open. Vind je het erg als ik ga slapen?’ hoorde ik Dean zeggen.
‘Lekker vriend, thanks. Laat mij maar weer eens in de steek,’ antwoordde Ryan en ik hoorde wat gelach. ‘Nee, joh. Ga jij maar lekker je ding doen met Megan.’ Ik hoorde Dean’s voetstappen en vlug sloot ik mijn ogen. Ik voelde hoe hij naast me kwam liggen. Hij raakte me niet aan, dat deed hij nooit uit zichzelf. Ik bleef stil liggen en liet niet merken dat ik nog wakker was. Nog geen twee minuten later hoorde ik zijn regelmatige, diepe ademhaling. Ik slaakte een zucht en krabbelde overeind. Het donker desoriënteerde me, dus het enige wat ik kon doen, was op het geluid afgaan. Ik liep erg langzaam en voorzichtig en zuchtte van opluchting ik toen ik het koude metaal van de bus voelde. Je wist maar nooit wat hier in het gras lag. Aan de voorkant van de wagen brandde een lichtje en Ryan’s gezicht werd verlicht. Zijn grote, groene ogen waren gericht op de auto-onderdelen onder de motorkap. Het gelige licht liet zijn blonde haren glanzen en zijn lichaam was ontdaan van een shirt. Zijn hand greep naar het flesje bier dat op wonderbaarlijke wijze rechtop was blijven staan op de bus. Ik stopte mijn handen in de zakken van de shorts die ik droeg en langzaam stapte dichterbij.
‘Moet jij niet slapen?’ vroeg ik, niet op een hele bezorgde manier. Hij keek op, waardoor er een lichte frons in zijn voorhoofd ontstond. Hij trok één mondhoek op waardoor een schuine glimlach ontstond. Zo’n glimlach die hij waarschijnlijk vele malen voor de spiegel had geoefend, want er was niemand die zomaar zo perfect kon glimlachen. Lichtjes tuitte ik mijn lippen en wierp ik een blik opzij. Ik wist dat de relatie van Ryan en Ashley niet de sterkste was. Ryan gaf niets om haar en dat terwijl zij veel van hem hield. Natuurlijk draaide de relatie ook voor Ashley grotendeels om reputatie, wat ik echt belachelijk vond.
‘Dat kan ik ook aan jou vragen,’ zei hij en zijn stem klonk me net iets te laag. Hij liet de motor voor wat het was en stapte langzaam naar me toe. Ik sloeg mijn armen over elkaar en leunde tegen de bus aan.

[wey]

3
*******

Ryan
Ik werd knipperend wakker door de felle stralen van de late ochtendzon op mijn gezicht. Een kreun van vermoeidheid verliet mijn mond en ik wreef in mijn ogen. Met wat moeite ging ik rechtop zitten en keek ik om me heen. Ik lag in het hoge gras. Het een en ander drong weer tot me door. Ik was hier heen gegaan met Megan. Een klein glimlachje sierde mijn gezicht en ik keek om me heen. Niemand. De glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Lekker dan, Megan was zonder mij teruggegaan. Zuchtend stond ik op en haalde ik een hand door mijn haren. Waar was ik ook alweer vandaan gekomen? Na even getwijfeld te hebben, volgde ik mijn richtingsgevoel – die me al eerder in de steek had gelaten – en niet veel later hoorde ik stemmen. Een meisjesstem dat de hele tijd mijn naam riep en een jongensstem die Megan riep. Ashley en Dean, stelde ik zonder twijfel vast. Verder nog een paar stemmen, maar die waren minder opvallend. De bomen die er stonden, blokkeerden mijn zicht.
‘Hé guys!’ riep ik. Stilte. Geritsel klonk en Ashley verscheen in mijn beeld. Ze rende op me af en sloeg haar armen om mijn nek. Losjes omhelsde ik haar. Ik voelde hoe de eerste tranen mijn huid bevochtigde en gauw stapte ik weer achteruit. De rest kwam ook naar me toe lopen.
‘Waar is je shirt?’ vroeg Ashley terwijl ze mijn borst weer droog veegde. Ik duwde haar hand weg. ‘En waar is Megan?’ Ze keek om zich heen. Dean keek me vragend aan.
‘Die is toch bij jullie?’ vroeg ik en automatisch keek ik de groep rond. Ashley, Dean, Emily, Nathan en Jessica, maar geen Megan.
‘Megan!’ riep Dean nogal bezorgd. Niets. Een stilte heerste over ons allen en ongeveer een minuut lang stonden we daar zo.
‘Oké, laten we teruggaan naar de bus, misschien is ze daar,’ zei ik. Daar had ik misschien niet de hoogste verwachtingen van, maar het was te proberen. We begonnen te lopen.
‘Was je wel met haar?’ vroeg Dean. Bondig knikte ik, zonder er verder nog iets aan toe te voegen. Ashley klemde zich vast aan mijn arm, wat ik nog irritant vond.
‘Wat gingen jullie dan doen?’ vroeg ze. Het klonk in mijn oren verwijtend, maar ik wist zeker dat de rest daar niet zo over dacht. Ashley wantrouwde me, misschien ook wel terecht, maar het ergerde me. Ik slaakte een zucht en probeerde iets te bedenken wat niets zou verklappen.
‘Nou, we waren aan het wandelen en toen ben ik haar uit het oog verloren,’ zei ik. Ik keek naar Dean en ik zag dat hij zijn wenkbrauwen optrok. ‘Zomaar opeens? Hoe kan je nou iemand uit het oog verliezen als diegene naast je loopt en er geen ander persoon te bekennen is in misschien wel honderden meters?!' riep Dean nogal overspannen.
'Dude, schreeuw niet zo,' mompelde ik droog.
'Je negeert de vraag,' siste Dean. Ik trok mijn arm terug waardoor Ashley haar grip op mij verloor. Dreigend keek ik hem aan. Niet alleen pissig om de toon die hij gebruikte, maar stiekem ook omdat hij zijn eigen vriendin verwaarloosde.
'Daar gaan we weer, hoor,' zuchtte Emily.
'Jongens, chill. Dit heeft geen zin. Ryan, kun je ons vertellen wat er precies gebeurd is?' vroeg Nathan. Hij loste de ruzies tussen mij en Dean al op sinds de eerste klas.
'Nou, Megan en ik... waren als eerst wakker, dus toen besloten we om een wandeling te maken. Zo konden we ook gelijk de boel een beetje verkennen enzo. En toen, eh... toen moest ze plassen, dus is ze de bosjes ingegaan en nooit meer teruggekomen. Ik dacht dat ze weer terug was gegaan, omdat... ze me zat was, ofzo,’ zoog ik uit mijn duim. Dean veegde door zijn donkere krullen en keek zoekend om zich heen. De bezorgdheid in zijn ogen was gemakkelijk te zien.
‘Het komt wel goed,’ zei Jessica zachtjes en daar hoopten we allemaal op.

Niet veel later kwamen we aan bij de bus, maar Megan was nergens te zien. We zochten in twee groepen de hele omgeving af. Binnen een straal van honderden meters en later zelfs kilometers ver, maar Megan leek van de aardbodem verdwenen. Na twee dagen zoeken, vonden Ashley, Nathan en ik een telefooncel, zo kregen we weer contact met het thuisfront en kwamen hulpverleners ons helpen. Iedereen had het zoeken opgegeven, behalve Dean. Hij was niet van plan hier weg te gaan voordat hij Megan zou vinden. Pas toen we vertelde dat we de politie zouden bellen en dat zij een zoektocht zou inzetten, was hij bereid om terug te gaan naar Manhattan.

[-Maaike-]

Leuk dat je een nieuw verhaal gestart bent! Ik ben je andere verhaal uit het oog verloren, wat was de titel daarvan, moet het nog steeds aflezen -.- faal xD

Ik dacht heel even dat hij zijn vriendin bij die bus zou vinden, maar nu die daar niet is, beloofd het een nare ontvoering te worden, haha. Weet je zeker dat dit niet meer een thriller wordt?

Een aandachtspuntje, je hebt best veel namen gebruikt. En dat is lastig uit elkaar te houden, ik weet niet of ze allemaal terug blijven komen, maar als dat wel het geval is zou ik hen allemaal een stuk alleen geven. Dan wordt het wat duidelijker wie wie is. En voor lezers als ik (die de helft van de namen niet onthouden ) is het ook beter volgen

Ga zo door!

[wey]

Dank je wel!
Toch nog een lezer, hahaha.

Ja, ik besef me dat ik wel veel namen heb gebruikt, maar het zal (hopelijk) wel allemaal duidelijk blijven.
Het is even inkomen, maar ik denk dat je ze wel snel leert kennen. Elk stukje ga ik weer uit een ander perspectief schrijven.

Hahaha, het is wel echt een dramaverhaal, hoor! Tenminste, ik wil er wel meer dan één genre in verwerken, maar dat heb ik in de beginpost wel uitgelegd. d:

Ik heb Girl in the Gang geschreven en Tropische Kust. De linkjes ervan staan ook in de beginpost!
Ik zal nog een stukje posten. (:

[wey]

4

*******

Het verhaal

Ashley
Ik liep door de ingang van de school en kwam gelijk terecht in een drukke gang. De ergste zomervakantie van mijn leven – want dat kon je zeker wel zeggen – was nu eindelijk voorbij. Weken hadden voor mijn gevoel jaren geduurd, maar het verdriet om Megan ging niet voorbij. Sinds we weer in Manhattan waren, hadden we allemaal onze eigen weg geleden. Het politieonderzoek had niets opgeleverd. Ze gingen ervan uit dat ze meegenomen was. Ontvoert dus, want Megan zou ons nooit uit zichzelf in de steek laten. Ryan had ik de hele vakantie niet gezien. Hij negeerde elk bericht dat ik naar hem stuurde en nam de telefoon niet op. Ik was zelfs een keer bij hem langs geweest, maar volgens zijn moeder was hij niet thuis. Hij was me dus wel een excuus schuldig. Met Emily en Jessica wisselde ik af en toe eens een bericht uit, maar zelfs met hen had ik niet echt veel gepraat. Met Dean en Nathan had ik sowieso al niet zo veel contact.
Blikken en vingers richtten zich op me. Ik zag het misschien niet, maar ik wist gewoon dat het zo was. Iedereen hier op school wist wat er met Megan was gebeurd. Met mijn blik op de grond gericht, liep ik richting de kluisjes.
‘Hé Ash!’ riep een bekende stem in de verte, niet op haar aller vrolijkst. Ik keek op en zag Jessica bij haar kluis staan. Het was goed te zien dat ze slecht geslapen had, maar zoals gewoonlijk zag ze er nog steeds goed uit.
‘Jess, hé,’ zei ik en ik liep naar haar toe om haar te omhelzen. Nu pas besefte ik dat ik het heel erg miste om bij mijn vriendinnen te zijn. De omhelzing werd langer dan normaal en ik moest moeite doen om geen tranen te laten. Huilen op school kon ik echt niet maken. Ik liet Jessica weer los en keek haar aan. Ze glimlachte zwakjes.
‘Als je opschiet dan wacht ik op je, we zijn al laat,’ zei ze. Nadat ik mijn kluisje had bezocht, gingen we samen naar de les.

Ik had een heel uur lang uit het raam gestaard en eindelijk ging de bel om aan te geven dat dit vreselijk saaie lesuur eindelijk voorbij was. Snel schoof ik mijn schoolspullen in mijn handtas en stond ik op om samen met Jessica het lokaal uit te lopen.
‘Johnson,’ zei meneer Adams toen ik bij de deur was. Vragend keek ik hem aan. Hij had sinds kort zijn haren geblondeerd, wat er vreselijk lelijk uitzag voor een man van middelbare leeftijd. ‘Kan ik je even spreken. Onder vier ogen graag.’ Hij keek Jessica aan.
‘Ik heb niets te verbergen voor haar,’ mompelde ik. Ik was natuurlijk niet in mijn opperbeste stemming, gezien ik totaal geen zin had in school.
‘Toch heb ik graag dat Clarke vertrekt,’ zei hij met zijn blik op Jessica gericht. Met een zucht sloeg ik mijn armen over elkaar en tuitte ik geïrriteerd mijn lippen.
‘Ik zie je zo wel in de kantine,’ zei Jessica bijna op een fluistertoon en ze verdween uit het lokaal.
‘Wat is er?’ vroeg ik zodra de deur dicht was. Strak keek ik hem aan. Ik gedroeg me heel anders tegenover leraren dan de meesten hier op school. Door perfecte cijfers te halen, hoofd cheerleader te zijn en doordat mijn vader een flinke portefeuille had, had ik een bepaalde macht in de school. Oké, er was een verband met de portefeuille van mijn vader en het feit dat ik hoofd cheerleader was, maar dat hoefde niemand te weten. Voor Ryan gold precies hetzelfde. Hij was niet goed genoeg om Quarterback te zijn van het American Football team van de school, maar toch was hij het.
‘Ik heb gemerkt dat je er niet helemaal bij was met je hoofd deze les. Dat is voor een keertje op zich niet zo erg, maar als het zich gaat herhalen, dan kan dat gevolgen hebben voor je resultaten. En gezien je één van mijn beste studenten bent, zou ik dat erg jammer vinden. Natuurlijk snap ik wel dat het moeilijk voor je is om je na alles wat er gebeurd is weer te richten op school, maar ik wil alleen zeggen dat je bij mij terecht kunt als je erover wilt praten.’ Weer zuchtte ik. Ik stond hier dus mijn tijd te verdoen.
‘Ach, rot op man,’ mompelde ik terwijl ik naar de deur liep. Het was zelfs voor mij niet gebruikelijk om zo tegen een leraar te praten, maar dat kon me echt even niets schelen.
‘Pardon?’ Meneer Adams klonk beledigd. Ik wierp een blik achterom.
‘U hoorde me wel,’ zei ik fel. Dat werd gegarandeerd nablijven, maar ik werd het inmiddels echt zat dat iedereen beweerde dat ze me begrepen en dat ze voor me klaar stonden. Ze begrepen me helemaal niet en wat had ik nou aan hen? Zij brachten Megan toch niet terug.
‘Dat wordt nablijven, jongedame.’ Hij schreef een briefje en ik pakte het met een ruk uit zijn handen. Vervolgens liep ik het lokaal uit.

De kantine was druk. Jessica en Emily zaten aan een tafeltje. Ik liep naar ze toe en ik omhelsde Emily van achteren. ‘Hé schat. Ik heb je gemist,’ zei ik. Emily slaakte een diepe zucht en bleef bewegingloos zitten. Ze haatte dit soort klef gedoe. We wisten allemaal dat ik het juist daarom expres deed. Soms deed ik echt flink mijn best om haar te irriteren, maar ik kon het maken. Daar was onze band sterk genoeg voor.
‘Waar zijn de jongens?’ vroeg ik. Jessica knikte met haar hoofd richting een tafeltje in de verte. Het hele football team zat er, wat betekende dat er geen plek meer was voor ons. Ik keek naar Ryan, die zijn blik ook op mij had gevestigd, maar voor ik ook maar de kans kreeg om naar hem te glimlachen, had hij zijn blik al weer op zijn vrienden gericht. Dean zat er wat ongelukkig bij, maar dat was ook geen wonder.
‘Wat wilde Adams van je?’ vroeg Jessica nieuwsgierig. Met een duidelijk niet-gemeende glimlach wapperde even met het nablijfbriefje dat ik nog altijd in mijn handen had. Ik gooide mijn tas op tafel en haalde mijn portemonnee eruit. Ondanks dat ik totaal geen trek had, kocht ik een broodje gezond.

De laatste bel ging en ik haastte me naar het nablijflokaal – dat zich helemaal aan de andere kant van de school bevond. Ik kwam binnen en keek het lokaal rond. Het was veel rustiger dan normaal, maar dat kwam doordat niet veel mensen hoefden na te blijven op de eerste schooldag na de vakantie. De meeste mensen die er wel waren, zaten onder de piercings of droegen slobberige kleding. Kort trok ik een vies gezicht. Mijn blik ging naar de blonde jongen achterin. Ryan. Hij was hier wel te verwachten, gezien hij altijd een grote mond had ongeacht wie er tegenover hem stond. Met zijn wenkbrauwen licht opgetrokken keek hij me aan. Ik liep naar hem toe en ging naast hem zitten.
‘Hé schat,’ zei ik niet heel enthousiast. Ik was aardig boos op hem. Hij was weer eens ontrouw geweest, dat wist ik zeker. Het was gewoon niet mogelijk dat hij een hele zomervakantie droog stond. Ik wantrouwde hem enorm en ik wist ook dat hij niet alles had verteld over wat er met Megan was gebeurd. Daar kende ik hem te goed voor. We moesten daar ook nog steeds over praten.

[wey]

5

*******

Dean
Ik liep mijn huis binnen. Eindelijk thuis. De eerste schooldag zat er weer op. Het was een vreselijke dag geweest. Gelukkig werd morgen beter, gezien we dan onze eerste training hadden voor het footballteam en zaterdag speelden we al gelijk onze eerste wedstrijd. Het was een naar gevoel om te bedenken dat de vakantie er weer op zat, maar ergens was het ook wel weer fijn. Een nieuwe periode, dus nieuwe kansen. Megan zal weer ongedeerd terugkeren, daar geloofde ik sterk in. Ik bleef hoop houden; ik gaf nou eenmaal niet snel op. Megan en ik hadden nog een hele toekomst voor ons. Er was nog zoveel wat ik met haar te delen had.
Nadat ik mijn schoenen uitgeschopt had, ging ik naar boven. Ik deed mijn slaapkamerdeur achter me dicht en pakte ik de akoestische gitaar uit de standaard. Met een diepe zucht ging ik op mijn bed zitten en controleerde ik of de gitaar goed gestemd was. Daarna begon ik wat van Metallica te tokkelen. Na enkele minuten werd ik gestoord door mijn moeder die in de deuropening stond.
‘Dean, liefje,’ zei ze met een glimlach vol medelijden en een zachte stem. ‘Ik heb warme chocolade voor je.’ Normaal kwam ik haar altijd gelijk begroeten na school. Mijn moeder was één van de liefste vrouwen op aarde en ik snapte echt niet waarom ze met zo’n zak als mijn vader getrouwd was. Hoe lief ze ook was, zelfs zij slaagde er niet in om me op te vrolijken. Het was allemaal maar een fase, had ze gezegd, het ging wel weer over. Ik had boos geantwoord dat ze niet zo mocht praten en dat Megan wel weer terugkwam.
‘Ik hoef niet,’ mompelde ik en ik richtte mijn blik op mijn vingers die de snaren aansloegen. Ongestoord speelde ik verder. Ik voelde me rot dat ik zo tegen haar deed, maar haar woorden stelden me niet bepaald gerust. Ze kwam ongevraagd mijn kamer binnen en sloot de deur achter zich. Ik keek haar niet aan en verborg elke vorm van emotie.
‘Oh, maar liefje, er zitten minimarshmallows in. Ik heb ook een stukje appeltaart voor je. Zelf gebakken, omdat je er altijd zo dol op bent. Hoe was –’ Ik onderbrak mijn moeder en daarbij stopte ik ook gelijk met mijn gitaarspel.
‘Mam, ik zei toch dat ik niet hoefde. Wil je nu alsjeblieft weggaan?’ vroeg ik met een toon die vast niet echt respecterend overkwam. Ik likte langs mijn lippen en staarde doelloos naar de grond. Ze zuchtte hoorbaar en ik voelde hoe ze haar hand op mijn schouder leggen. Hier had ik dus geen zin in.
Ik bewoog mijn schouder, waardoor haar hand eraf viel en keek haar nu eindelijk aan.
‘Ga weg,’ siste ik vrij dreigend.
‘Praat niet zo tegen me,’ zei ze, waarbij haar stem sloeg over en haar woorden hun kracht verloren.
‘Laat me dan ook met rust,’ beet ik haar toe. Ze klemde haar kaken op elkaar. Ik zag dat het haar pijn deed als ik zo tegen haar deed. Bedenkelijk knikte ze en draaide zich om. Zonder er verder nog een woord aan vuil te maken, zette het dienblad op mijn bureau en liep ze de kamer uit. Gelijk concentreerde ik me weer op mijn gitaarspel. Megan, zij was de enige aan wie ik kon en wilde denken.

[wey]

6

*******

Ryan
De docent die over de absentie ging en ons in de gaten hield bij het nablijven, was nog niet aanwezig. Er zou een nieuwe komen, had ik gehoord. Ik zag bekenden gezichten, maar niemand waarmee ik gezien wilde worden. Er waren ook maar een stuk of zes anderen. Dit uur ging dus vast erg saai worden. De deur van het lokaal ging open en ik keek op. Tot mijn verbazing stond Ashley daar. 'Ash, hé,' begroette ik haar. Uit de blik in haar ogen kon ik zonder enige moeite opmaken dat ze niet echt blij met me was, wat ik me wel kon voorstellen. Het verbaasde me dat ze hier was. Ashley was niet iemand die vaak hoefde na te blijven. Bijna elke leraar mocht haar wel. Was het niet om haar uiterlijk, dan was het wel om haar intelligentie. Als jongen werkte die tactiek helaas niet.
‘Krijg ik geen kus?’ vroeg ik zonder erbij stil te staan wat zij er nou eigenlijk van vond. Ashley slaakte een zucht en boog zich naar me toe om kort haar lippen op de mijne te drukken. Daar nam ik geen genoegen mee, dus legde ik mijn hand op haar wang en zoende ik haar. Ze beantwoordde hem, al wilde ze dat waarschijnlijk helemaal niet. Het maakte me niets uit wat ze wilde. Ze deed toch wel wat ik van haar vroeg. Normaal zoende ik haar niet op school, want ik was geen voorstander van kleffe relaties. Hier waren nu verder toch alleen maar mensen waar niemand iets mee te maken wilde hebben, dus ik hoefde me niet groot te houden.
Na kort gezoend te hebben, trok Ashley zich weer terug. ‘Waarom heb je me niet opgezocht deze vakantie?’ vroeg ze. Ze was boos, maar probeerde dat voor zichzelf te houden. Ik kende haar erg goed. Zo goed, dat ik vaak wist wat ze dacht en ik wist bijna wel zeker dat zij hetzelfde bij mij had.
Ik opende mijn mond om antwoord te geven op haar vraag, maar werd onderbroken door de nieuwe lerares die nu eindelijk binnenkwam. Terwijl ze haar weg naar het bureau baande, viel het me op dat ze best jong was voor een lerares. Ik schatte haar midden twintig. Ook kon ik niet ontkennen dat ze er goed uitzag. Haar lange pikzwarte haren golfden mee bij de stappen die ze maakte. Ze legde haar spullen op het bureau en keek het lokaal een keer rond.
‘Mijn excuses voor mijn late aankomst. Er kwam wat tussen,’ zei ze. Haar blik ging kort naar Ashley en mij, waardoor ik er vanuit ging dat het iets met Megan te maken had. Het was vervelend dat alle aandacht naar Megan ging, maar doordat ik er een onderdeel van uitmaakte, ging ook een heleboel belangstelling naar mij.
‘Ik ben Alice Wallance. Miss Wallance voor jullie,’ vertelde ze. Ze was dus niet getrouwd. Ik grinnikte kort, waardoor ik haar aandacht kreeg en ze me aankeek met haar kastanjebruine ogen. Ze had een zuivere, beige huid en een paar volle, van nature zalmroze lippen. Met haar volle borsten, smalle taille en brede heupen was ze iemand die je niet snel over het hoofd zou zien.
‘Ik kan een hele preek gaan houden over wat nablijven op de eerste schooldag wel niet allemaal zegt over jullie, maar ik denk dat jullie dat zelf ook wel zullen weten. In plaats daarvan kunnen jullie de tijd beter nuttig besteden door te gaan leren. En niet gaan zeuren dat je niets hebt om te doen, want mij kun je niet wijs te maken dat je alle werkboeken nu al helemaal vol hebt geschreven. Zijn er vragen?’ Ze keek weer weg om vervolgens de leerlingen één voor één aan te kijken. Haar stem was totaal niet hard of schel, maar het was tot in elke hoek van het lokaal duidelijk te horen.
Grace – een in zwart gekleed meisje met vele piercings en zware, donkere make-up – stak nonchalant haar hand op. Met een kort knikje gaf Wallance aan dat Grace haar vraag mocht stellen.
‘Wanneer heb je voor het laatst seks gehad?’ vroeg ze met een uitdagende blik in haar ogen. Iedereen in de school wist dat Grace lesbisch was en dat ze zich nergens voor schaamde. Wallance rolde kort met haar ogen en slaakte een lichte zucht.
‘Gisterenavond, met mijn buurman,’ mompelde ze. Het was niet helemaal duidelijk of het sarcastisch was of niet. Lichtjes trok ik mijn wenkbrauwen op. De meeste docenten zeiden dat soort dingen niet. 'Zijn er nog vragen wat betreft het nablijven?' De stilte die viel vertelde dat er geen vragen waren.
‘Mooi, ga dan maar aan het werk,’ zei Wallance en ze nam plaats aan haar bureaustoel. Ze haalde haar leesbril uit de brillenkoker en zette die op haar neus. Vervolgens begon ze te bladeren in wat papieren. Ik richtte mijn blik weer op het blonde meisje naast me. Ashley had haar armen over elkaar geslagen en keek me verwijtend aan.
‘Wat?’ vroeg ik alsof ik niet wist waar ze het over had. Wel op fluistertoon uiteraard.
‘Ik zag je wel kijken. Serieus Ryan, een lerares?’ Ik haalde mijn schouders op. Wat maakte dat nou weer uit?
‘Je hebt nog geen antwoord gegeven op mijn vraag,’ zei Ashley, die inmiddels aardig haar geduld aan het verliezen was. Ze was zo voorspelbaar, wantrouwig en vervelend. Ik vroeg soms af waarom ik samen met haar was, maar als ik naast haar wakker werd, wist ik dat gelijk weer dondersgoed.
‘Wat was de vraag ook al weer?’ vroeg ik.
‘Waarom heb je me niet opgezocht?’ siste ze.
‘Oh ja. Nou, ik had geen zin in je,’ zei ik eerlijk. ‘Wat doe je vanavond?’ Het leek of Ashley er elke dag weer beter uitzag. Nadat ik haar de hele vakantie niet had gezien, begon ik weer zin in haar te krijgen. Haar mond ging een klein beetje open van verbazing en ik zag dat haar pijn deed. Het duurde even voor ze antwoord gaf.
‘Ehm, mijn vader is terug van zijn reis naar Dubai, dus we zouden met z’n drieën uit eten gaan.’
‘Oh, klinkt goed. Waar gaan we heen?’ vroeg ik alsof het vanzelfsprekend was dat ik ook mee zou gaan.
‘Ik denk niet dat –’ Ashley kon haar zin niet afmaken, want ze werd onderbroken door Wallance.
‘Carter!’ riep ze met haar blik om mij gevestigd. Ze wees naar een tafeltje aan de andere kant van het lokaal die nog vrij was. Ze wist mijn achternaam, dat was vast geen goed teken. Zuchtend stond ik op, pakte ik mijn tas en liep ik richting de plek die me aangewezen werd.
‘Ik ben er rond zessen,’ zei ik tegen Ashley met een korte knipoog.

[-Maaike-]

Ja, Girl in the Gang dat was hem. Ik moet hem nog aflezen Ik zet hem op m'm to do lijstje

Ik vind dat je de personages nu goed toelicht. In de proloog vond ik de vele namen verwarrend, maar dat los je nu goed op door hen een eigen hoofdstuk te geven

Ga zo door! Ben benieuwd hoe dat etentje zal lopen.

[wey]

Hahaha, het is alweer een jaar geleden dat ik dat verhaal schreef. ^^
Het is zo gek als je dat dan weer terug leest.

Bedankt voor je reactie! Ik zal een nieuw stukje posten.
Het verhaal is niet op chronologische volgorde en het is ook maar steeds een verrassing welk personage aan bod komt, want daar zit ook geen regelmaat in. Zo heb ik een beetje de vrijheid om te schrijven waar ook werkelijk iets voor te schrijven is. (:

[wey]

7

*******

Jessica
De laatste bel van de eerste schooldag galmde door de hele school heen. Ik pakte mijn spullen in en de leraar zijn best deed om het huiswerk nog even aan de klas door te geven. Ashley was verdwenen voor ik het wist en ik was zoals gewoonlijk de laatste die de klas verliet omdat ik wel moeite deed om mijn huiswerk in mijn agenda op te schrijven. Ashley en ik waren de enige in de klas die cheerleaders waren, dus het was vanzelfsprekend dat we best close waren. Ik was degene die vaak gelift werd, omdat ik klein en lenig was. Het was niet dat ik het zo geweldig vond om te doen, maar het was zeker geen straf. Ashley was de aanvoerder, maar ze was zeker niet de meest getalenteerde van ons allen. Emily was alleen een geval apart. Ze had totaal niets met cheerleaden en zat dan ook niet in het team. Ashley en ik waren bevriend met haar geraakt toen Ashley boos was geworden op een meisje die met Ryan had geflirt. Als Emily niet tussen beide was gesprongen, dan was dat uitgelopen op een gevecht. Zo was Emily. Zij was altijd degene die tussen uit de hand lopende ruzies sprong om ze op te lossen. Zodra Ashley besefte dat Emily haar reputatie had gered, was ze haar dankbaar en van het een kwam het andere; een hechte vriendschap tussen ons drieën.
Nadat ik mijn kluis had bezocht en alle spullen die ik nodig had bij me droeg, liep ik naar het sportgebouw. Ik kleedde me om in de kleedkamer en ging gelijk door naar de danszaal, die helemaal leeg was. Er was in dit hele gebouw geen mens meer te bekennen zodra de laatste bel ging en dat kwam maar mooi uit. Ik dropte mijn spullen in de hoek en pakte mijn mobiel. Voor ik hem aansloot aan de boxen, strekte ik me even. Ik zocht een liedje uit met een rustige melodie. De piano- en vioolmuziek galmden door de zaal. Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. Met kleine, sierlijke bewegingen begon ik te dansen op de maat van de muziek. Die nu nog rustig was. Een vrouwelijke stem zong een tekst die eerst rustig begon over eenzaamheid en verlangen, maar uiteindelijk uitpakte in verdriet, waarbij het volume en de snelheid van de muziek toenam. De geluidstrillingen spoorden mijn spieren aan tot precies de juiste bewegingen. Een dans vol expressie. Sprongen tot in de lucht, tot soepele bewegingen laag bij de grond. De laatste noten dwaalden af en ik opende mijn ogen weer. Ik keek naar mezelf in de spiegelwand. Een klein meisje, waar iedereen zo voorbij liep zonder haar ook maar een blik waardig te gunnen. Iemand die niet gelijk haar mond opentrok als iets haar niet beviel, maar iemand die leefde om haar dierbaren tevreden te stellen. In mijn ooghoek zag ik in de spiegel iets bewegen en gelijk richtte ik mijn ogen op het punt in de spiegel. Mijn mond ging een klein beetje open en ik ademde diep in toen ik de persoon in de deuropening zag staan. Ik draaide me naar hem om en keek hem aan.
‘Nathan,’ merkte ik geschrokken op. Ik voelde dat mijn wangen warm werden. ‘Hé, ehm. Ben je hier al lang?’ Ik slikte de brok in mijn keel weg en veegde een verdwaalde pluk haar achter mijn oor. Had hij me zien dansen? Een lieve, bescheiden glimlach zorgde ervoor dat de jukbeenderen van de relatief kleine jongen benadrukt werden. Zijn ogen stonden groot en onschuldig, als altijd.
‘Lang genoeg om gezien te hebben hoe je danste,’ zei hij. ‘Ik wist niet dat je zoveel talent voor dansen had, Jess.’ Mijn wangen werden nog warmer en een beetje zenuwachtig leunde ik van de ene been naar de andere been. Nathan was zonder twijfel een van de liefste jongen die ik kende. Onzeker glimlachte ik. Zoals wel vaker gebeurde en dan vooral bij jongens, wist ik niet goed wat ik moest zeggen. Langzaam stapte hij dichterbij. Zijn handen had hij in zijn broekzakken gestopt.
'Ik was gewoon... Het eh…, stelde niet zoveel voor,' stamelde ik na een korte stilte. 'En wat brengt jou hier?' Ongeveer een meter voor me bleef hij stil staan.
'De coach wilde me spreken. Hij heeft gezegd dat hij erover na zit te denken me in de wedstrijden te laten spelen, maar hij is er nog niet helemaal over uit.' Nathan was reserve en zat elke wedstrijd keurig op de bank, zonder dat hij ook maar één keer de kans kreeg om de bal aan te raken.
'Wauw, wat goed, zeg,' zei ik enthousiast. Ik wist niet goed waar ik mijn handen moest laten. Het was voor mij erg moeilijk om met mensen te praten die ik niet echt goed kende. Nathan knikte en glimlachte trots.
‘En nou ja, toen hoorde ik muziek, dus leidde mijn nieuwsgierigheid me naar hier.’ Hij haalde een hand door zijn donkerblonde haren. ‘Heb je misschien, ehm, zin om zaterdag na de eerste wedstrijd… iets leuks te gaan doen?’ Ik zoog mijn lippen naar binnen en drukte ze op elkaar om mijn blijheid te bedwingen. Hij klonk een beetje nerveus, maar hij was zeker niet de enige.
‘Lijkt me leuk,’ zei ik een beetje verlegen. Mijn wangen gloeiden nog altijd. Ik vouwde mijn handen achter mijn rug in elkaar zodat ze steun bij elkaar konden zoeken. Nathan glimlachte breed.
‘Oké, gaaf. Ik What’s App je er nog wel over,’ zei hij met een kleine knipoog.
Ik knikte en glimlachte. Hij draaide zich weer om en voor ik het echt door had, was hij alweer verdwenen.

[wey]

8

*******

Emily
Zodra ik door de voordeur heen kwam, werd ik begroet door de goudbruine American Stafford die ik Snoop Dogg had genoemd, al noemde ik hem meestal Snoopy. Ik smeet mijn schooltas op de grond en bukte om hem te aaien. Hij was nu ongeveer een jaar oud, dus hij zat nog vol met energie. Na even over zijn ruwharige vacht gestreken te hebben, klikte ik hem vast aan de riem en ging ik met hem naar buiten. Met veel spanning op de lijn – gezien Snoop Dogg gewoonweg niet langzaam kon lopen – liep ik de straat uit.
Niet veel later kwam ik aan bij een Starbucks filiaal. Ik bond Snoop Dogg vast aan een paal en liep naar binnen. 'Hé Em, het gebruikelijke weer?' vroeg Darren, een jongen die al sinds heugenis in mijn straat woonde en hier werkte. Toen we klein waren, speelden we altijd samen. Dan deden we vooral balsporten, waar we allebei onwijs goed in waren. Ondanks dat hij wat ouder was, kon ik het altijd prima met hem vinden. Inmiddels was het contact aardig verwaterd en spraken we elkaar eigenlijk alleen hier nog maar.
'Ja, graag. Doe maar extra groot, dat kan ik wel gebruiken na mijn eerste schooldag na de vakantie.' Lichtjes zuchtte ik.
'Oh ja, dat is waar ook. Hoe was het?' vroeg hij terwijl hij mijn koffie maakte.
'Vraag je me nu echt serieus hoe school was?' grinnikte ik. Ik haalde mijn schouders op. 'Het was super. Ik heb heel veel geleerd en het was heel interessant. Ik kan niet wachten tot morgen.'
Darren grinnikte. 'Je sarcasme ben je gelukkig nog niet verloren.'
'Bof ik even,' mompelde ik. 'Zeg, wanneer ga jij eens op zoek naar een fatsoenlijke baan waarmee je je een eigen huis kunt veroorloven?' Hij woonde ten slotte nog steeds bij zijn ouders en hij was al drieëntwintig. Hij deed een of ander studie met sport, maar ik wist niet precies wat hij ermee wilde bereiken.
'Maak je maar geen zorgen over mij hoor, schat,' zei hij. Ik rolde met mijn ogen.
'Ja, ja, dat zeg je nu. Straks zijn je ouders je zat en kom je bij mij aankloppen zeker,' zei ik. Darren gaf me de koffie aan.
‘Je kent me te goed,’ zei hij met een grijns.
'Goed, ik ga er weer vandoor. Snoopy staat buiten op me te wachten. Ik spreek je snel weer.' Ik stak mijn hand even op en liep naar de deur.
'Doe hem de groetjes,’ riep Darren na.

Snoop Dogg begon te blaffen zodra hij me weer zag.
‘Je krijgt de groetjes van ome Darren,’ mompelde ik droog, terwijl ik hem weer losmaakte. Ik liep richting Central Park, dat niet ver van mijn huis lag.

Mijn telefoon ging. Met mijn vrije hand haalde ik hem uit mijn broekzak en nam ik op. 'Met Emily.' Ik moest wat naar achteren leunen om Snoop Dogg te kunnen houden. Het was een sterk beestje.
'Hé Em. Alles goed?' Het was Ashley.
'Ja, hoor. Prima. Met jou?' Een korte stilte rustte, wat betekende dat ze waarschijnlijk geen antwoord op de vraag zou geven; dat deed ze wel vaker. Ik nam een slok van mijn koffie.
'Stoor ik?' vroeg ze.
'Nee joh, ik ben Snoopy aan het uitlaten dus ik kan wel even praten.'
'Ik snap nog steeds niet waarom je je hond Snoop Dogg zou noemen. Ik zie daar geen humor in.' Lichtjes zuchtte ik. Ik kreeg vaak commentaar over de naam die ik mijn hond gegeven had.
'Ik houd van zijn muziek en het was het eerste wat in me op kwam toen ik een naam voor hem moest bedenken. Het is ook niet grappig bedoeld,' mompelde ik.
'Die gast is creepy,' zeurde Ashley.
'Hij is er wel rijk door geworden.'
'Whatever.' Ze was niet erg vrolijk vandaag, merkte ik. Dat lag niet zo zeer om haar toon of het afkraken. Nee, dat alles was typisch Ashley. Het was gewoon het feit dat ze niet gelijk begon te vertellen over haar zorgen, wat ze normaal gesproken wel altijd deed.
'Wat is er loos?' vroeg ik. Het was even stil aan de andere kant van de lijn.
'Ryan. Hij... hij gaat vanavond mee uit eten. Samen met mijn ouders,' zei ze uiteindelijk.
'Ja, dus?' vroeg ik. Ik zag het probleem niet helemaal. De hele vakantie had ze lopen zeuren dat hij haar negeerde. Nu ging hij mee uit eten en was het nog niet goed?
'Ja, dus?!' herhaalde ze op een beledigde toon. Ze slaakte een zucht. 'Hij heeft wekenlang niet naar me omgekeken en nu hij dat wel weer doet, ben ik, ehm..., niet meer zo zeker van mijn zaak.' Ik trok mijn wenkbrauwen op.
'Hoor ik dat nou goed? Ashley Johnson is onzeker?! Ja, dat is behoorlijk heftig, ja.' Ashley was alles behalve onzeker. Ze had ook niet veel om onzeker over te zijn. Voor de meeste mensen leek ze perfect, maar ik wist wel meer over haar om te weten dat ze zeker niet perfect was.
‘Doe nou niet zo, Em. Ik heb je hulp nodig,' zei Ashley met een klein stemmetje, alsof ze op het punt stond te gaan huilen. Ik betwijfelde of dat ook daadwerkelijk zo was. Ze bleef me in elk geval verbazen.
'Je hoeft toch niet per se met hem naar bed,' zei ik laconiek. Ik kauwde op de binnenkant van mijn wang.
‘Je kent Ryan,’ zei ze. Ik slaakte een diepe zucht.
‘Oké, weet je wat we doen. Jij zegt vanavond gewoon tegen Ryan dat je ongesteld bent en dan gaan we nog voor de wedstrijd zaterdag samen winkelen, zodat we een leuk lingeriesetje kunnen kopen of leuke seksspeeltjes of je kunt jezelf laten harsen. Wat je ook maar wilt, goed?’ vroeg ik. Ik hoorde dat Ashley even moest lachen.
‘Droogkloot,’ zei ze. ‘Maar ik denk alleen niet dat Ryan me gelooft als ik zeg dat ik ongesteld ben. Hij ruikt dat soort dingen, weet je.’
‘Dat is een grapje, toch?’ Je wist het ten slotte maar nooit met Ryan.
‘Wat denk je zelf?’
‘Hm, nou ja. Daar moet je jezelf dan maar uitpraten,’ zei ik. Mijn adviezen waren vaak nogal nuchter en impulsief.
‘Oké, ik verzin wel wat,’ zei ze. ‘Thanks, Em. Kun je woensdag?’
‘Ja, dat kan wel, maar ik heb die avond wel dansles, dus ik moet op tijd terug zijn,’ zei ik. Ik verliet Central Park en liep weer terug naar mijn huis. ‘Ik ga je nu hangen, want ik ben bijna thuis. Ik ga zo naar basketbal, dus ik spreek je vandaag waarschijnlijk niet meer.’
‘Dag schat, succes.’
‘Jij ook met je boyfriend, ciao.’

[-Maaike-]

Leuk vervolg! Al had ik deze keer weer wel moeite met de personages Ik en namen xD Komt vast nog wel goed

Ben nog steeds benieuwd waar Megan is. Ga zo door!

[wey]

9

*******

Nathan
Het was al bijna etenstijd toen ik thuis kwam. Jessica nam mijn gedachten over; ik probeerde te bedenken of ik onze afspraak voor zaterdag nou een date kon noemen of niet.
Zodra ik door de voordeur kwam, hoorde ik allemaal geluiden die bevestigden dat ik niet alleen was. Ik hoorde mijn zusje - die nog maar geen twee jaar oud was - huilen en ik rook dat er iets op het vuur stond.
'Ik ben thuis!' riep ik. Er kwam geen reactie. Ik dropte mijn tas neer, schopte mijn gympen uit en liep door naar de keuken. Mijn moeder deed een poging het vlees in de pan om te draaien, maar door haar gehaaste gedrag lukte het niet goed. Mijn zusje, Lily, zat in het kinderzitje en haar wangen en lippen waren bedekt met het pappige spul dat ook op het bord voor haar lag. Ze huilde en sloeg in haar bord met eten. Zodra ze me zag kleurde haar gezicht op.
'Nathum!' riep ze, nog steeds met een klein, verdrietig stemmetje.
Ik zag dat kat haar behoeften op de grond had gedaan en dat ze voor de schuifdeur stond te krijsen als teken dat ze naar buiten wilde.
'Mam?' Ik zocht naar haar ogen, maar ze keek niet op. Dit chaotische gedoe was totaal niets voor haar. Mijn moeder had altijd alles onder controle.
'Nate, nu even niet, oké?! Ik ben bezig,' zei ze gestrest. Een paar seconde bleef ik verbijsterd staan, maar gauw liep ik naar toe en legde ik mijn hand op haar schouder. De kleine vrouw met donkerbruine, halflange haren richtte haar kastanjebruine ogen op me en al meteen zag ik haar verdriet. De ogen werden gevuld met traanvocht. Ik had mijn moeder nooit zien huilen. Ze was altijd sterk en gelukkig.
'Kom,' zei ik kalm. Een zachte blik rustte in mijn ogen. Ik begeleidde haar naar een keukenstoel waar ze op ging zitten. Wat er aan de hand was, wist ik niet, maar ik besloot eerst de boel te sussen.
Ik draaide alle pitten van het fornuis dicht en scheurde wat keukenpapier van de rol af. Nadat ik het bord voor de neus van mijn kleine zusje had weggetrokken, begon ik haar handen en daarna ook haar gezicht schoon te maken. Zachtjes begon ik voor haar te zingen om haar weer rustig te maken. Ik schoof de deur open voor de kat - die gelijk naar buiten verdween - en haalde een veger en blik uit de kast om de ontlasting van de kat erop te vegen. Vanuit het raam gooide ik het in de struik in onze tuin. Ik ruimde de veger en het blik weer op en maakte een wegwerpdoek soppig om vervolgens de vloer ermee schoon. Gelijk erna gooide ik het doek weg. Ik waste mijn handen en richtte me op het eten dat een vroeg stadium van aanbranden bereikt had. Rustig draaide ik de pitten weer open en ik draaide het vlees om. Ik haalde Lily uit haar kinderzitje en ging met haar op mijn schoot naast mijn moeder zitten. Pas nu stopte ik met zingen.
'Wat is er, mam?' vroeg ik op een lichtelijk bezorgde toon. Vragend keek ik haar aan en bewoog ik mijn knieën rustig op en neer zodat Lily gewiegd werd. Ze keek me aan, zoals ze al die tijd al deed.
'Jonathan, ik ehm –, ik heb vandaag nogal vervelend nieuws gekregen.' Ze legde haar hand op mijn knie, die zich nu weer stil hield. Even zweeg ze en drukte ze haar tanden in haar onderlip. 'Lieverd, ik ben ontslagen,' zei ze zacht. Ik staarde haar even aan. Ontslagen, hoe kon dat nou? Een lichte denkfrons ontstond tussen mijn wenkbrauwen in.
'Wat is er gebeurd dan?' vroeg ik. Lily kreunde zachtjes en stond op het punt weer te gaan huilen. Ik maakte sussende geluiden. Mijn moeder snoof even.
'Ik heb vorige week een hele grote fout gemaakt en nu zeggen ze opeens dat ze iemand hebben gevonden die de functie beter aan kan. En daarna kwam nog een heel lulverhaal over dat ik veel beter terecht kon bij een ander bedrijf en dat ik niets verkeerd had gedaan enzovoort,' zei ze aardig kalm. Mijn moeder werkte al jarenlang bij een drogist en daardoor had ze nog een redelijk salaris voor iemand die nooit haar diploma had gehaald. Ze was nog maar zestien toen ze zwanger van mij werd. Ik was een ongelukje geweest. De beste die haar ooit was overkomen, zei mijn moeder altijd. Mijn vader was toen achttien en had al wel zijn diploma. Hij had naast zijn werk een kleine studie gedaan en hij had nu een gemiddeld salaris weten te krijgen. Met hun tweede kind hadden ze gewacht tot ze een leeftijd hadden bereikt waarbij het zogezegd wel normaal was om een kind te krijgen. Dat verklaarde het grote leeftijdsverschil van Lily en mij. Nu mijn moeder geen baan meer had - en het in deze periode moeilijk was om een baan te vinden, zeker als je geen diploma had - zou het hoogstwaarschijnlijk voor een hoop problemen zorgen.
Ik tilde mijn hand op en legde het op haar wang, waarbij ik voor haar ogen zocht. ‘Het komt wel goed, mam,’ zei ik met een zachte stem. ‘Rustig maar.’ Mijn moeders ogen vulden zich opnieuw met tranen en een verdrietige glimlach omringde haar lippen.
‘Dank je, lieverd,’ zei ze zacht. Ik voelde dat ze me een zacht kneepje in mijn knie gaf, waar haar hand nog altijd op lag. Lichtjes schudde ik mijn hoofd om aan te geven dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen. Ik vond het heel erg voor mijn moeder. Ze probeerde altijd haar best toe doen om het voor haar kinderen zo goed mogelijk te maken en ik wist dat ze nu het gevoel had dat ze daarin faalde, terwijl dat helemaal niet zo was.
Ik verbande de gedachten - dat ik graag bij mijn moeder kwijt wilde dat ik misschien wel in een wedstrijd mocht spelen - uit mijn hoofd. Het was nu niet het juiste moment dat te vertellen. Bovendien zou ik deze zaterdag toch nog niet spelen, dus was het nog niet zo belangrijk.
‘Ik doe Lily wel in bad,’ zei ik na een korte stilte. Die was namelijk nog steeds plakkerig door de pap. Ik stond op en tilde Lily naar boven.

[wey]

Dank je! (:

[-Maaike-]

Oei dat is een heftige tegenvaller

Ben benieuwd hoe het verder gaat ga zo door!

[wey]

10

*******

Ryan
Ik opende de voordeur van Ashley’s huis en liep naar binnen. 'Yo Ash, ik ben er!' riep ik. Haar ouders kwamen vanuit de woonkamer de gang in lopen.
'Je bent laat, Ryan,' zei mevrouw Johnson terwijl ze op haar zilverblinkende polshorloge keek. Ik hoorde iemand van de trap af lopen, maar ik vestigde er niet gelijk mijn blik op.
'Ja, ik werd opgehouden,' zei ik, waarbij ik het commentaar wegwuifde. Ik keek naar de persoon die inmiddels de onderste treden van de wenteltrap bereikt had. Het was Ashley. Verrast trok ik mijn wenkbrauwen op en viel mijn mond een klein beetje open. Haar lange blonde haren hingen krullend langs haar egale gezichtshuid. Haar ogen waren zo op gemaakt dat ze erg groot en blauw leken en haar volle lippen waren zachtroze gekleurd. Haar lichaam was gehuld in een zwart, strak jurkje dat vrij kort was. Een open rug en een niet te bescheiden decolleté gaven vrij veel van haar lichaam bloot, maar ze kon het zeker hebben. Ashley kon alles dragen, zonder ordinair of armoedig te lijken. Het paar pumps met plateauzolen bereikten de begaande grond en met een glimlach keek ze me aan.
'Ryan,' zei ze en ze stapte op me af. Haar vinger werd onder mijn kin geschoven en duwde mijn onderkaak weer omhoog, zodat mijn mond zich weer sloot. Ze sloeg haar armen om mijn nek, drukte een kus op mijn wang en omhelsde me. Ik legde mijn hand even op haar onderrug. Meneer en mevrouw Johnson liepen naar de voordeur weer en gingen naar buiten. Ook zij waren erg chique gekleed, maar dat waren ze altijd. Ik zag er in mijn geruite blouse met blauwe accenten vrij gewoontjes uit.
'Wij gaan wel met mijn auto,' zei ik nog tegen hen. Meneer Johnson gaf me een kort knikje en liep richting hun enorme jeep. 'Je ziet er goed uit,' zei ik tegen Ashley. Ze keek me stralend aan en glimlachte.
'Dank je,' zei ze. Ik drukte mijn lippen op de hare en zoende haar. Ze beantwoordde mijn zoen, waarbij ze met haar vingers langs mijn kaaklijn streek. Die weken dat ik haar niet had gezien, hadden misschien wel goed gedaan.
Ashley trok zich weer terug. 'Mijn lippenstift,' zei ze en ze bracht haar vingers aan haar lippen.
'Het zit prima,' zei ik. Ik legde mijn hand op haar billen en draaide mijn gezicht naar de voordeur. 'Laten we gaan.' Ashley knikte en we verlieten het huis.

We zaten met z'n vieren aan een tafeltje in een chique restaurant waar ik slechts één keer eerder was geweest. Ashley ging er wel vaker heen, maar mijn voorkeur ging toch echt uit naar de Kentucy Fried Chicken. Er werd dure wijn voor ons geschonken. Ik was niet echt dol op wijn, maar deze smaakte zeker niet slecht.
'Dus meneer Johnson, hoe was uw reis?' vroeg ik. Niet dat het me daadwerkelijk boeide, maar gezien hij accepteerde dat ik met zijn dochter samen was, moest ik daar wel iets voor terug doen. Al was het alleen maar vriendelijk zijn en interesse tonen.
'Het was wel even prettig om de geur van Dubai weer eens op te snuiven. Het was voor mijn gevoel alweer millennia geleden. Helaas kreeg ik maar weinig tijd voor mezelf,' vertelde hij.
'Dubai lijkt me mooi,' zei ik en ik zocht naar Ashley's ogen. 'Ik zal uw dochter er op een dag mee naartoe brengen.' Of ik dat echt ging doen, wist ik niet, maar ik wilde Ashley een beetje vleien. Ik nipte van de wijn.
'Zal jij haar brengen of zij jou?' vroeg meneer Johnson verwijtend. Waarschijnlijk doelde hij op mijn schoolresultaten. Ik trok mijn wenkbrauwen op en deed mijn best niet gelijk wat terug te bijten.
'Pap,' zei Ashley beschaamd. 'Doe nou niet zo.' Meneer Johnson keek me onafgebroken aan. De wantrouwige blik in zijn ogen zei genoeg. Als ik niet wat ging doen aan mijn prestaties zou hij abrupt een einde maken aan de relatie. De menukaarten werden uitgedeeld en de rest van het diner verliep erg stil.

We reden weer naar Ashley's huis. Ik parkeerde mijn Porsche en we stapten uit. Ik liep om de auto heen naar Ashley toe. Met haar grote, blauwe ogen keek ze me aan. Ik dreef haar langzaam tegen de auto aan en boog daarna voorover om mijn lippen op de hare te drukken. Ze legde haar handen in mijn nek en streek met haar nagels langs mijn haarwortels. Mijn handen gleden over haar rug en rustte op haar billen waar ik een zacht kneepje in gaf. Ik begon haar heviger te zoenen, doelend op meer dan alleen dit. Ze verplaatste haar handen naar mijn borstkas en duwde me zachtjes naar achteren, waarbij ze de zoen verbrak. Een gering glimlachje had zich op haar gezicht gevormd. 'Ik zie je morgen op school wel weer,' zei ze. Ze wilde opzij stappen, maar ik pakte haar arm vast waardoor ze bleef staan. Waar sloeg dit op?
‘Ash, wat bedoel je? Ik blijf vannacht bij je,’ zei ik en ik bracht mijn gezicht weer dichtbij het hare. ‘Heb ik al gezegd dat je er oogverblindend uitziet in die jurk?’ Ik streek een pluk van haar krullende haren achter haar oor. Normaal waren ze stijl of zat er een slag in. Lichtjes zuchtte ze en ze wierp kort een blik opzij. Daarna zocht ze weer voor mijn ogen.
‘Ja, dat heb je al gezegd,’ zei ze zacht. Kort schraapte ze haar keel. ‘Ik ben ongesteld.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op en grinnikte even.
‘Je bent een goede leugenaar, wist je dat?’ vroeg ik. Ik beet zachtjes op haar onderlip waarbij een grijns op mijn gezicht speelde.
‘Ik lieg niet, Ryan,’ zei ze, bijna zonder haar lippen te bewegen. Ik liet haar onderlip weer los en trok één mondhoek op, waardoor een schuine glimlach werd gevormd.
‘Ik ken je als geen ander, Ash. Je draagt geen jurkjes als je ongesteld bent,’ zei ik. ‘Liegen tegen je vriend, he? Hoe ga je dat goedmaken?’ Ik liet mijn handen tussen haar bovenbenen glijden en tilde haar op, waardoor ze haar armen en haar benen wel om me heen moest slaan, wilde ze niet vallen. Terwijl ik haar met gemak tilde, drukte ik mijn lippen weer kort op de hare en vervolgens legde ik ze in haar hals, waar ze langs haar huid weer omhoog streelden. Bij haar oor rustten ze.
‘Welke plaats wind jou het meest op?’ vroeg ik op fluistertoon. Ik beet zachtjes in haar oorlel. Ze kreunde zachtjes en gaf niet gelijk antwoord.
‘Ik wil dit niet,’ zei ze. Ik snapte niet waarom ze ineens zo deed. Ashley accepteerde altijd alles en ging nooit tegen me in. Dat was gewoon de prijs die ze betaalde om samen met mij te zijn. Ik zocht weer voor haar ogen. Onze gezichten waren zo dichtbij elkaar dat onze neuzen elkaar raakten.
‘Natuurlijk wil je dit wel,’ zei ik. ‘Je wilt me toch niet kwijt?’ Dit kon misschien als chantage worden gezien, maar daar had ik niets op tegen. Ik kreeg nou eenmaal graag wat ik wilde.
‘Ryan, toe,’ jammerde ze. Ze keek verdrietig. Ik voelde hoe ik me aan begon te spannen. Zuchtend stapte ik achteruit en haalde ik een hand door mijn haren. Het kon zijn dat het zelfs wel boos bij haar overkwam.
‘Wat is er met jou?!’ riep ik. Ashley sloeg haar armen over elkaar en wreef ze warm. Ze staarde naar de grond.
‘Ik... ik kan het gewoon niet,’ zei ze. Ze drukte haar lippen op elkaar en draaide zich negentig graden, zodat ze met haar gezicht naar haar huis stond. Nadat ze een pluk haar naar achter had gezwiept, liep ze weg.
‘Ash, kom op, nou!’ riep ik geërgerd. Ze reageerde er niet op. ‘Waar slaat dit op?! Je kleden als een slet en als het er dan op aankomt, dan loop je weg! Je gaat hier spijt van krijgen, hoor je me? Het is over!’ Ze liep het trappetje bij de voordeur op en wierp een blik op me. Haar ogen vulden zich met tranen.
‘Ik haat je!’ riep ze en ze liep haar huis binnen. Met een klap viel de voordeur dicht. Woedend stapte ik weer in mijn auto en reed ik weg.

[wey]

11

*******

Dean
Knipperend werd ik wakker. Gelijk werd ik weer in de realiteit getrokken en liet ik de droomwereld achter me. De plek waar Megan nog wel bestond en we nog altijd samen konden zijn. Ik miste haar en wist zeker dat ik nooit meer zoveel van iemand zou houden als van haar.
Ik keek naar mijn wekker om uit te vinden hoe laat het was. Vijf voor half negen. Vijf voor half negen?! Ik schoot overeind. De les begon over vijf minuten al! Ik haastte me om toch nog een beetje op tijd op school te komen.

Nadat ik door de lege gangen was gesneld, opende ik de deur van het lokaal waar ik les had en viel ik de les binnen. De leraar – meneer Jones – was midden in een verhaal waarvan ik geen flauw benul had waar die over ging. Zodra ik binnen was gekomen was hij namelijk gestopt en keek hij naar zijn polshorloge. 'Je bent laat, Walker,' merkte hij op. Ik had inmiddels de helft van de les al gemist en dan was het gebruikelijk dat je de les niet meer in mocht. Zeker bij Jones.
'Sorry, meneer Jones. Ik had me verslapen,' verontschuldigde ik me. Met geheven kin keek hij me aan.
'Voor deze ene keer zal ik het door de vingers zien. Ga maar gauw zitten. We namen de planning voor het komende schooljaar door.' Ik sloot de deur achter me en haalde een hand door mijn wilde haren. Dit was ongebruikelijk. Ik was nooit het lievelingetje van de leraar. Het was me al eerder opgevallen dat mensen dingen sneller door de vingers zagen sinds Megan weg was. Medelijden, zo heette dat, en ondanks dat het nu in mijn voordeel werkte, vond ik het maar niets.
'Dank u wel, meneer Jones,' zei ik, hijgend van het haasten. Ik keek de klas rond en binnen no-time kruiste mijn blik met die van Emily, die me met licht opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Met een lichte zucht baande ik een weg door het lokaal terwijl de blikken van mijn klasgenoten me volgden. Ik liet me op de stoel naast Emily vallen en richtte mijn ogen op de leraar. Hij begon weer verder te vertellen en ik pakte mijn boeken uit mijn tas. Emily wist wel dat ik 's avonds moeite had om in slaap te komen en dat ik nog altijd een sterke hoop had dat Megan wel weer terug zou komen.
‘Hoe was je training gisteren?’ vroeg ik op fluistertoon. Ik had namelijk geen zin om nog een keer geconfronteerd te worden met mijn laat komen en besloot dus zelf maar een ander onderwerp te kiezen.
‘Vreselijk,’ mompelde ze zuchtend. ‘Ik moest na de training voor een gesprek met de coach komen en hij vroeg wat er aan de hand was enzo. Ik begrijp het gewoon niet, normaal gesproken schiet ik nooit mis.’ Allebei hadden we onze blik op meneer Jones gevestigd zodat hij niet merkte dat we aan het praten waren.
‘Wanneer is de eerstvolgende wedstrijd?’ vroeg ik.
‘Volgende week zaterdag. Zin om te komen?’ vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. Basketbal vond ik een leuke sport, maar niet zo leuk als Football natuurlijk.
‘Ik zie nog wel,’ zei ik. ‘Weet je dat Nate en Jess zaterdag een date hebben?’ Nathan had me gisteren gebeld om te vertellen dat hij zaterdag met Jessica zou afspreken – oké, misschien had ik het woord “date” niet moeten gebruiken. Emily had dit misschien al gehoord van Jessica, maar ik wilde zeker weten dat ze het wist. Ze was graag op de hoogte van nieuwtjes binnen de vriendenkring.
‘Serieus? Wat schattig. Na de wedstrijd zeker?’ vroeg Emily. Kort knikte ik en keek haar vluchtig aan. Ze glimlachte tevreden. Nathan was niet iemand die erg bezig was met het versieren van meisjes en dergelijke. Hij was dan ook de enige jongen in de vriendengroep die single was. Ik was blij dat hij nu eindelijk het initiatief had genomen om een meisje mee uit te vragen.
‘Ben je niet jaloers dan?’ vroeg ik ietwat plagend. De band tussen Nathan en Emily was erg goed en zo nu en dan had ik het gevoel gekregen dat ze elkaar leuk vonden. Emily keek me aan alsof ik een steekje los had. Ze had één wenkbrauw opgetrokken en haar lippen getuit. Haar reactie zei genoeg. Ik grinnikte kort.
‘Garcia, na de les kun je een briefje bij me komen halen,’ zei Jones. Ik keek naar Emily, die een diepe zucht slaakte en kort knikte als teken dat ze het begrepen had. Oeps, nu moest ze nablijven en dat was mijn schuld. Waarom was ik niet degene die moest nablijven? Ik wist maar al te goed dat Jones altijd opzoek was naar een excuus om juist mij te laten nablijven. Hij leek ervan te genieten als ik daardoor een training zou missen. Emily leek er ook aardig van te balen, maar zij hoefde hierdoor niets te missen – zover ik wist. Was dit omdat Jones medelijden met me had? Het was niet eerlijk dat hij opeens alles van me accepteerde. Zodra Jones weer verder ging met zijn les, vormde ik met mijn lippen het woord “sorry”. Ze schudde kort haar hoofd en glimlachte gering, wat betekende dat het niets gaf. Ik besloot om de rest van de les maar wel aandacht te geven aan Jones’ les.

[wey]

12

*******

Ashley
Ik opende mijn kluis en propte mijn jack achterin. Voorin lagen al mijn schoolboeken. Ik stopte mijn wiskundeboek in mijn handtas en sloot mijn kluis. Toen ik een knal vlak naast me hoorde schrok ik. Ik keek gelijk op naar de plek waar het vandaan was gekomen. Een hand had zich tegen het kluisje naast me gedrukt. Mijn ogen gleden langs de gespierde arm die erbij hoorde en rustten op het gezicht van Ryan. Ik sloeg mijn armen over elkaar en tuitte mijn lippen lichtjes.
'We moeten praten,' zei hij.
'Niet nu. Ik moet naar de les,' mompelde ik. Hij was wel de laatste persoon op aarde waar ik op dit moment mee wilde praten. Ik had nooit geweten dat hij zo gevoelloos zou reageren als ik seks met hem zou weigeren. Hij respecteerde me totaal niet.
'Kan me niets schelen,' zei hij. Het gerinkel van de schoolbel luidde door de gangen en iedereen kwam in beweging om naar zijn of haar les te gaan. Ik wilde ook wel doorlopen, maar Ryan's arm blokkeerde de weg.
'Laat me erdoor,' zei ik, maar natuurlijk was dat tevergeefs. Ik slaakte een zucht en kreeg door dat ik er toch niet onderuit zou komen.
'Wat is er?' vroeg ik zo kalm als ik kon. Desondanks was de woede die ik gisterenavond had geuit nog steeds in mijn stem te horen.
'Dat weet je best,' gromde hij.
'Dat weet ik helemaal niet. Jij bent degene die het uit heeft gemaakt. Waarom ga je niet lekker achter al je chickies aan net zoals je de hele zomervakantie hebt gedaan?' vroeg ik. Ik deed mijn best om niet te laten zien dat het me ook maar iets deed.
'Wat zeur je nou? Ik ben hier nu toch voor je? Dat is wat je wilt, toch?' vroeg hij. Ik drukte mijn lippen stevig op elkaar en slaakte een zucht. Hij ontkende het dus niet. Voor een kort moment wierp ik mijn blik af.
'Ik wil dat je me respecteert, Ryan,' zei ik vrij zacht. Ik zocht weer voor zijn ogen. Nu was hij degene die zuchtte. Kort rolde hij zijn ogen. 'Ik vraag het nog één keer,' zei ik. 'Waarom ben je hier?'
Hij beet zachtjes op zijn onderlip en ontweek mijn blik.
Enkele seconden wachtte ik op zijn antwoord, tot ik vaststelde dat die waarschijnlijk niet meer zou komen. Zonder er nog een woord aan vuil te maken ging ik langs hem heen en liep ik van hem weg.
'Ik ben hier omdat ik je terug wil,' zei hij. Ik bleef stil staan. 'Ik neem terug wat ik gisterenavond zei. Ik meende het niet. Net als dat jij het niet meende.' Langzaam draaide ik me om. Ik staarde naar de grond voor me en fronste lichtjes.
'Ik meende wel wat ik zei,' zei ik. Mijn gedachten sloegen op hol. Ik probeerde de juiste woorden te vinden om te zeggen. 'Ik haat je wél. Ik haat je omdat je me behandeld als vuil en ik haat je omdat je niet eerlijk tegen me ben.' Lichtjes schudde ik mijn hoofd en glimlachte ik kleintjes. 'Maar dat is eigenlijk altijd al zo geweest. Dat is wie je bent. Op een of ander manier kon ik dat altijd accepteren, maar nu... nu kan ik dat niet meer, Ryan.’ Mijn ogen vulden zich met tranen. Ik deed mijn best om ze tegen te houden, want ik wilde absoluut niet huilen, alleen was het tevergeefs.
'Hoe w- Waarom denk je dat ik niet eerlijk tegen je bent?!' vroeg Ryan die weer naar me toe liep. Ik klemde mijn kaken op elkaar.
‘Ik ken je langer dan vandaag,' zei ik zwakjes. Een voorbeeld geven ging niet. Ik kon het gewoonweg niet over mijn lippen verkrijgen. Ik wist bijvoorbeeld zeker dat er iets gebeurd was tussen Megan en Ryan op de dag dat ze verdween. Ryan haatte wandelingen en hij had mijn blik ontweken toen hij vertelde dat hij Megan uit het oog had verloren. Hij loog en daar twijfelde ik niet aan.
'Ashley,' stamelde Ryan, maar ik schudde mijn hoofd.
'Nu niet gaan zeggen dat het je spijt of wat dan ook,' zei ik. Ik keek naar het plafond om de tranen binnen te houden en snoof even.
'Het is niet eerlijk, weet je. Ik doe alles voor je en wat krijg ik terug?' vroeg ik. Een retorische vraag. Er was niet één dag geweest in de twee jaar dat we samen waren, dat Ryan rekening hield met wat ik wilde of voelde. Een traan rolde over mijn wang. Ryan legde zijn hand op mijn wang en veegde met zijn duim mijn wang droog.
'Je betekent meer voor me dan je denkt,' zei hij. 'Ik wil je niet kwijt.' Zoiets kwam maar zelden uit Ryan's mond. Hij drukte me zachtjes tegen zich aan.
'Ik wil jou ook niet kwijt,' zei ik zacht. Hij stelde zich voor mij meer open dan voor wie dan ook, dat was altijd al zo geweest, al verborg zelfs voor mij ontzettend veel. Even stonden we zo, tot hij zijn hand weer terugtrok en voor mijn ogen zocht.
'Waarom weigerde je gisteren?' vroeg hij. Zijn ogen vertoonden geen enkel expressie. Hij wilde niet natuurlijk zwak lijken. Ik schraapte mijn keel.
'Ik- je hebt de hele vakantie niet naar me omgekeken. En toen je dat wel weer deed... Ik wilde dat het zo zou blijven. Dat je naar me zou verlangen,' zei ik en ik sloeg mijn ogen neer. 'Ik wilde geen seks, omdat ik onzeker was. Sorry, ik had het niet moeten doen.'
Voor een kort moment heerste er een stilte.
'Je moet weten dat ik niet altijd even erg naar je zal verlangen,' zei hij. Ik keek hem aan. Dat had ik inmiddels al wel door gehad.
Ik knikte, waarbij ik nauwelijks mijn hoofd bewoog. Natuurlijk vond ik het niet leuk, maar ik kon het accepteren. Ik was niet bij Ryan omdat ik er gelukkig van werd, dat was ik inmiddels wel gewend. Ryan drukte zijn lippen op de mijne en voor een moment zoenden we. Zeker niet de eerste keer dat we dat deden in de lege gangen van de school. Ryan vond het vreselijk om ook maar enig lichamelijk contact te hebben als er andere mensen in de buurt waren. Al wist iedereen dat we wat hadden, was er niemand die ons ooit had zien zoenen. Zo bleven alle meiden in de school denken dat ze nog kans hadden bij Ryan, tenminste daar ging ik van uit. Er waren veel meisjes die Ryan leuk vonden en terecht vond ik. Ik voelde me daardoor niet minder dan hem. Nee, ik wist dat ik er mocht zijn en dat ik - integendeel tot Ryan - erg intelligent was. In vele ogen was ik perfect, al was ik dat natuurlijk niet. Ik had nog niet zo lang geleden een van mijn beste vriendinnen verloren en was van binnen vrij gebroken.
Ik trok me weer terug na een tijdje lang gezoend te hebben. 'Ik moet nu echt naar mijn les,' zei ik. Nadat hij kort geknikt had, draaide ik me om en liep ik weg.

[-Maaike-]

Ik mis de foto's bij de hoofdstukken, op de een of andere manier bleef het daardoor helderder wie nu eigenlijk aan het woord was. Zou je die er bij willen blijven zetten?

Het verhaal vind ik nog steeds leuk, en ik vraag me af wat Ryan van die verdwijning weet.

Ga zo door!

[wey]

Mijn bedoeling was om alleen bij het eerste stukje van elk personage een foto te doen, als een soort van introductie. Ik kan bij de rest ook wel foto's neerzetten, als je dat fijn vind. Hopelijk is het niet erg als ik verschillende foto's gebruik? Dan zie je meerdere gezichten van de personages.

Bedankt voor je reactie! (:

[-Maaike-]

Nee, das prima Ik snap dat het ter introductie was, maar het zijn best veel namen en omdat er soms lange pozen tussen het lezen van een hoofdstuk zit, vind ik het erg lastig om ze uit elkaar te houden Haha. Bedankt dat je dat wil doen!

[wey]

13

*******

Emily
De bel ging als teken dat de les afgelopen was en zonder het huiswerk te noteren, haastten Dean en ik ons het lokaal uit. Eerst gingen we langs mijn kluis en vervolgens liepen we de kantine in. Ashley en Jessica zaten aan het tafeltje waar we vorig jaar elke pauze alle zeven aan zaten. Nadat we eten gekocht hadden, gingen Dean en ik er bij zitten.
'Hé girls,' zei ik. Ik nam een hap van mijn broodje en keek Jessica onafgebroken aan.
'Hé,' zeiden ze beiden in koor.
'Dus, Jess. Wat hoor ik nu?' vroeg ik zodra ik mijn mond leeggegeten had. 'Heb jij een date?' Dean grinnikte zachtjes.
Ashley keek Jessica vragend aan. 'Wat?!' vroeg ze op een verontwaardigde toon. 'En dat vertel je me niet eens? Met wie?' Jessica bloosde en veegde een pluk van haar halflange, donkerblonde haar achter haar oor.
'Het is geen date,' zei ze op een vrij zachte toon. 'Nate en ik gaan gewoon wat leuks doen. Maar hoe weet jij dat, Em?'
'Ik heb connecties,' zei ik terwijl ik grijnzend naar Dean keek. Dean gaf me een speels duwtje.
‘En hoe weet-,’ begon Jessica, maar ze werd onderbroken.
'Waarom heb je me vanochtend niets verteld?' vroeg Ashley. Jessica lichtjes haar schouders op.
'We gaan gewoon samen wat leuks doen,' zei ze. 'Het stelt niets voor.' Het betekende natuurlijk wel wat voor haar, maar ik snapte wel dat ze dat hier niet zo maar toe zou geven. Ze zat bovendien met twee van Nathan’s beste vrienden aan de tafel en de behoorlijke flapuit genaamd Ashley.
'Nou, dan moeten we vrijdag dus ook voor jouw een lingerieset kopen. Gaat leuk worden,' zei ik schaamteloos. Ik nam een slok van de chocolademelk.
'Wat? Nee,' zei Jessica terwijl ze haar hoofd hevig schudde.
'Wow, dit hoef ik echt niet te weten, hoor meiden,' zei Dean grinnikend.
'Huh, maar voor wie dan nog meer?' vroeg Jessica terwijl ze een beetje verward fronste. Ik knikte naar Ashley die naar haar broodje staarde en op een andere planeet leek te zitten.
'Ash, wat is er?' vroeg ik. Ashley leek nu eindelijk weer in de gaten te hebben wat er om haar heen gebeurde en keek om zich heen.
‘Huh? Oh, eh-’ Ze sloeg haar ogen weer neer en fronste lichtjes. ‘Ryan heeft het uitgemaakt.’
Een korte stilte heerste. 'Wat?' vroeg ik. Ik had het dondersgoed gehoord, maar wat ze zei kon ze niet menen. Alle drie staarde we haar ongelofelijk aan.
'Hij heeft het weer goedgemaakt, maar– ik weet het niet,' zei ze schouderophalend. Ze nam een hapje en niemand zei een woord tot ze die weer had doorgeslikt.
'Wat is er gebeurd?' vroeg Dean.
'Laten we het erop houden dat Ryan het niet echt fijn vond dat ik gisteravond niet in de stemming was,' zei ze schouderophalend. We wisten allemaal wel dat Ryan haar niet trouw was en ik wist dondersgoed hoe ongelukkig dat Ashley maakte. Ik snapte alleen niet waarom ze het toeliet. Ashley moest eens voor haarzelf opkomen en inzien dat “populariteit” – ik vond het zo’n naar woord – haar niet gelukkig zou maken. Ze had het inmiddels al bereikt. Iedereen bewonderde haar. Ze was ook prachtig en heel intelligent. Ze had ook de knapste jongen die ik ooit had gezien als haar vriend. Uiterlijk zei alleen niet alles; Ryan was een enorme klootzak en daar was het wel mee gezegd.
‘Wauw Ash, je hebt ons stil gekregen,’ zei ik, wat uit mijn mond natuurlijk weer heel droog klonk. Jessica legde steunend haar hand op Ashley’s schouder.
‘Ik praat wel met hem,’ zei Dean.
‘Ik weet niet of het veel zin zal hebben, maar dat waardeer ik,’ zei Ashley zonder een van ons aan te kijken. Ze leek naar het niets te staren. Een punt in de verte.
‘Het komt wel weer goed, meis,’ zei Jessica vrij zacht, maar Ashley leek het niet meer gehoord te hebben.
‘Speaking of the devil,’ mompelde ze binnenmonds. We volgden allemaal Ashley’s blik die leidde naar de ingang van de kantine. Ryan en Nathan kwamen binnen, keken een keer in het rond en kwamen op ons afgelopen zodra ze ons zagen. Geen van ons zei wat tot ze bij ons waren.
‘Hé meiden,’ zei Ryan. ‘Dean.’ Hij klopte even op Dean’s schouder en liep door naar Ashley, die aan de andere kant van de tafel zat. Ik kon me altijd vreselijk ergeren aan Ryan’s arrogante manier van doen.
‘Hé,’ zei Nathan vluchtig en ik zag zijn blik naar Jessica gaan – die onmiddellijk een blos op haar wangen kreeg. Een kort gemompel klonk om het tweetal te begroeten.
Ryan ging schuin achter Ashley staan en boog naar haar toe om een kus op haar wang te drukken. Mijn wenkbrauwen gingen omhoog en merkte dat ik niet de enige was die verrast was. Ashley’s ogen sperden zich wijder open en ze keek Ryan verbijsterd aan. Hij glimlachte alsof er niets aan de hand was en drukte voor een kort moment zijn lippen op de hare. Nu werd het ook stil bij de tafeltjes om ons heen. Iedereen keek nieuwsgierig naar de twee. Dit was heel ongebruikelijk. Ryan die in het openbaar zijn liefde toonde aan Ashley... Dat was in al die jaren nog nooit gebeurd.
Ashley’s wangen begonnen te gloeien en haar mond viel een klein beetje open. Gefluister om ons heen klonk en ik wist zeker dat de hele school het binnen no-time zou weten. Ryan richtte zich tot Dean en Nathan.
‘Zullen we naar de jongens gaan?’ vroeg hij, doelend op de andere leden van het footballteam. Beide knikten ze en in stilte verlieten de jongens de tafel.
‘Tjonge, wie had dat gedacht. Zou hij stoned zijn?’ vroeg ik mompelend, maar niemand leek echt zin te hebben om daar nog op te reageren.

[-Maaike-]

Haha ja, stoned. Dat zou een mooie wezen ^_^

Ga zo door!

[wey]

14
*******

Nathan
‘Jongens hebben jullie enig idee wat ik zaterdag na de wedstrijd kan doen met Jess?’ vroeg ik. Ryan, Dean en ik zaten in de kleedkamer van het footballteam om ons om te kleden voor de eerste training van het schooljaar.
‘Huh wat?’ vroeg Ryan. Hij wist er waarschijnlijk nog niet van.
‘Onze shyguy hier heeft een date,’ zei Dean wenkbrauwwiebelend. Ryan floot, waarna een brede grijns op zijn gezicht verscheen.
‘Het is geen date. We gaan gewoon wat leuks doen,’ zei ik met een geringe glimlach.
‘Een date dus. Dat werd eens tijd, Nate,’ zei Ryan, die zijn haar in model veegde voor de spiegel. Ik besloot er niet tegen in te gaan, want ze waren toch niet te overtuigen.
‘Weten jullie iets?’ vroeg ik nogmaals. Ik had er al over nagedacht, maar twijfelde nog altijd. Even viel er een stilte waarin werd nagedacht, voor zover ik kon zien.
Uiteindelijk haalde Ryan zijn schouders op en verbrak hij de stilte. ‘Gewoon filmpje pakken.’
‘Hm, is dat niet te simpel?’ vroeg ik. Ik begon mijn veters te strikken.
‘Had jij iets beters dan?’ vroeg Ryan.
‘Nou, ik zat te denken om haar mee te nemen voor een picknick in Brooklyn Bridge Park. Het is wel een eindje weg, maar in Central Park is niet echt iets te zien,’ zei ik. ‘Maar ik weet het niet. Ik bedoel, wat nou als het ijs niet breekt? Of dat ze het te... weet ik veel, te kinderachtig vind ofzo.’ Ik kwam niet helemaal uit mijn woorden. Beide jongens stopten waren ze mee bezig waren en keken me met één opgetrokken wenkbrauw aan. Volgens mij zei dat niets goeds. ‘Geen goed idee?’ vroeg ik. Ryan schudde zijn hoofd, terwijl Dean zijn schouders op haalde.
‘Ik denk dat ze het wel leuk zal vinden,’ zei Dean. Een beetje verward keek ik van Ryan naar Dean en weer terug, niet wetend wie ik nou moest geloven.
‘Ik zou het niet doen als ik jou was,’ zei Ryan, ‘maar ik denk dat ze het leuker gaat vinden dan de bioscoop.’ Bescheiden glimlachte ik. Ik moest toegeven dat ik een beetje nerveus was, want ik wist niet zo goed wat ik ervan moest verwachten. Kort knikte ik.
‘Oké, thanks,’ zei ik. Ik pakte mijn telefoon uit mijn sporttas en stuurde Jessica een What’s App bericht.

Hé Jess,
Zaterdag naar Brooklyn Bridge Park?
Ik kijk er naar uit. (:
X


Dean leunde nonchalant met zijn hand tegen de rij kluisjes aan en keek Ryan met een nieuwsgierige blik aan. ‘Dus... ga je ons nog vertellen wat je bezielde in de grote pauze?’ vroeg hij. Ryan keek op en keek van mij naar Dean en weer terug.
‘Ik weet niet waar je het over hebt,’ mompelde Ryan. Duidelijk een leugen. Dean en ik keken hem beiden sceptisch aan. Ryan rolde zuchtend met zijn ogen en gooide zijn kluisje dicht.
‘Ik gaf mijn vriendin een kus. Wat is daar zo raar aan?’ vroeg hij.
‘Nou, dat is niet iets wat je elke dag doet,’ zei ik. ‘Niet als iedereen erbij is in ieder geval.’ Ik was de enige van de jongens die niet stond, waardoor ik me eigenlijk best klein voelde. Inmiddels was ik dat wel gewend; ik was de kleinste van deze jongens. Zelfs Ashley was groter dan ik.
‘Het is een goede verandering,’ zei Dean. Hij legde zijn hand op Ryan’s schoudervulling en keek vrij serieus. Ryan fronste. ‘Het is goed om je vriendin duidelijk te maken wat je voor haar voelt. Je weet ten slotte maar nooit wat er zal gebeuren.’ Dean doelde natuurlijk op Megan. Hun relatie was meer gericht op vriendschap dan op echt liefde. Ik geloofde dat ze van elkaar hadden gehouden en dat Dean dat ondanks dat ze er niet meer was, nog altijd deed, maar dat Dean het altijd moeilijk had gevonden om dit te uitten. Hij had me verteld dat hij niet wilde overhaasten en dat ze nog alle tijd hadden samen. Blijkbaar had hij zich daarin vergist. Een beetje bezorgd keek ik naar Dean, die zijn ogen had neergeslagen.
‘Dude, wat flik je me nou. Met dat wijvengelul van je begin je op Nate te lijken,’ zei Ryan, doende hij helemaal niet in de gaten had dat Dean’s woorden over Megan gingen. Zijn opmerking beviel me niet, maar ik was het inmiddels wel gewend van hem. ‘Lets’s go,’ zei hij. Hij pakte zijn helm en verliet zonder nog om te kijken de kleedkamer. Dean en ik volgde hem nadat we elkaar een vragende blik hadden toegeworpen.

[wey]

15
*******

Jessica
Terwijl Ashley haar make-up bijwerkte in de spiegel van de dameskleedkamer wachtte ik op haar. 'Wat was dat nou met Ryan?' vroeg ik. Ik trok mijn rokje recht. Ashley haalde haar schouders op.
'Ik heb echt geen idee,' zei ze. 'Ik snap hem echt niet. Dit is niets voor hem. Vanochtend zei hij dat ik veel voor hem betekende. Dat suggereerde hij althans. Misschien heeft de ruzie van gisteravond hem wakker geschud.’ Zachtjes zuchtte ze. ‘Misschien voelt hij zich wel schuldig. Het zou toch niet? Straks denkt ‘ie–’ Mijn telefoon piepte kort, midden in Ashley’s zin. Ik pakte hem uit mijn tas en keek naar het scherm. Mijn hart klopte in mijn keel.
‘Het is Nate,’ zei ik een beetje paniekerig. Vlug opende ik het bericht en las ik het door. En nog eens. ‘Hij neemt me mee naar Brooklyn Bridge Park.’ Ik keek met grote ogen naar Ashley, die een beetje geïrriteerd leek te zijn. Waarschijnlijk omdat dit haar verhaal onderbrak.
‘Wat is daar zo erg aan?’ vroeg ze. Ik hield mijn adem in en keek Ashley ernstig aan.
‘Er is niets erg aan,’ zei ik. ‘Maar... Ik bedoel, een park... het is daar zo stil en rustig enzo. Wat nou als– als ik niets weet te zeggen of–’
‘Ach, dat valt vast allemaal wel mee,’ onderbrak Ashley me. Ze zuchtte en drukte haar lippen op elkaar nadat ze er een lichtrode gloss had opgesmeerd. ‘Ik zou willen dat Ryan zoiets voor me zou doen, maar ik mag al blij zijn als hij me überhaupt ziet staan.' Ik wilde niet egoïstisch overkomen, maar ik had nu geen zin om over Ashley's problemen praten. Ze wist altijd wel weer het gesprek zo te keren dat het over haar ging. Op dit moment maakte ik me zorgen over zaterdag.
'Ash, ik weet niet of dit wel zo'n goed idee is,' zei ik.
'Natuurlijk wel, joh. Geniet er gewoon van. Hoe erg kan het nou zijn?' Ashley keek me kort vanuit de spiegel uit, maar richtte zich daarna weer op zichzelf en streek met het borsteltje van haar mascara langs haar wimpers. Ik slaakte een lichte zucht.
'Het is mijn eerste date,' zei ik zacht. 'Ik weet gewoon niet hoe het allemaal werkt enzo.' Met een ruk draaide Ashley zich om en keek ze me aan. Nadat ze me even onderzoekend aan had gekeken, begon ze te grinniken. 'Ah, wat schattig zeg,' zei ze. 'Meis, maak je geen zorgen. We praten je zaterdagmiddag bij het winkelen helemaal bij, goed? Maar laten we naar de andere meiden gaan. We gaan zo beginnen.' Dat stelde me al iets meer gerust. Ik knikte.
'Ja, maar eerst wat terugsturen,' zei ik. 'Wat moet ik zeggen?' Ashley zuchtte overdreven. Ik kon er niets aan doen; ik was gewoon niet goed in dit soort dingen.
'Zeg dat het je leuk lijkt en dat je er zin in hebt. Kom je?' Zonder pardon liep Ashley de kleedkamer uit. Snel typte ik wat Ashley me geadviseerd had en ging ik ook naar de training toe.
‘En daarna doen we een toren met drie etages,' zei Ashley. Ze keek de groep eens rond. 'Noa, Brooke en Lydia op één, Felicia en Jessica op twee.' Ik fronste. Op twee? Ik stond altijd op drie, wat betekent dat ik bovenaan de toren stond. 'Maya en Lauren vooraan om te vangen. De rest deel ik straks in. Op positie allemaal, we hebben nog veel te doen.' De eerste drie meiden gingen gehurkt naast elkaar staan. Ik klom omhoog en steunde met mijn voeten op de bovenbenen van de twee meiden onder me. Naast me gebeurde hetzelfde. Op het moment dat we allebei stonden drong het pas tot me door dat er ook iemand een etage hoger zou zijn. Ashley had die persoon helemaal niet genoemd. Ik wist helemaal niet of ik wel sterk genoeg was om die persoon te houden.
Iedereen stond op positie. Ashley ging achter de toren staan en klom omhoog. 'Eh Ash, ik weet niet of dit wel zo'n goed idee is,' zei ik. Ashley was een stuk zwaarder dan ik was, onder andere omdat ze een kop groter was. Waarom deed ze dit? Dat was natuurlijk een domme vraag. Het was Ashley. Ze hield nou eenmaal van aandacht.
'Het is een prima idee,' zei ze. Ze legde haar ene voet op de bovenbeen van Felicia en vrij snel voelde ik hoe de helft van Ashley's gewicht op mijn been terecht kwam. Het kostte me veel kracht om mijn voet op de juiste plek te houden met de last op mijn been. Voor ik het wist gleed mijn voet weg. De toren stortte ineen, zo kon je het wel noemen. Ik belandde op de grond, gevolgd door Ashley's lichaam die met een klap op de mijne terecht kwam. Een pijnscheut schoot door mijn lichaam.
Ik hoorde hoe een paar van de meiden begonnen te gillen. 'Au!' riep Ashley luid. Ze kreunde. 'Mijn voet!' Haar stem klonk paniekerig. Ik krabbelde voorzichtig onder haar vandaan en de andere meiden volgden mijn voorbeeld. Ashley begon snikken en ik zag hoe ze haar ogen stijf dicht kneep. Mijn hand ging naar mijn rug, die een flinke klap had gehad, ook mijn jukbeen voelde pijnlijk aan. Ik kon me daar alleen wel even overheen zetten. 'Ash, gaat het?' vroeg ik bezorgd. Ik keek naar haar voet, die helemaal niet in de richting stond zoals die hoorde.
'Ziet het eruit alsof het gaat?!' schreeuwde ze. Ik slikte de brok in mijn keel weg.
'Iemand moet de coach halen,' zei een paniekerige stem; ik wist niet wie het was. Automatisch keken er wat mensen naar mij toe. Ik? Maar ik wilde bij Ashley blijven. Ze was mijn beste vriendin en ik kon haar nu toch niet laten stikken? Een paar meiden ging naast Ashley op de grond zitten om haar te troosten. Ze snikte nog altijd en af en toe klonk een zacht gekreun. Haar knie werd omringd met haar handen en haar been lag gestrekt. 'Jess. Ga dan,' zei Lauren op een wat aanvallende toon. Deden ze dit nou omdat ze dachten dat ik toch niet zou weigeren? Ik weigerde namelijk nooit. Tegen mijn wil in gehoorzaamde ik toch. Er moest toch echt een volwassene bij komen. Ik deed het voor Ashley. Met een lichte aarzeling draaide ik me om en haastte ik me naar het sportveld.
Opnieuw werd ik verrast toen ik de vrolijke stemmen en het gelach van de jongens hoorde. Ik zag dat alle aandacht op Nathan gericht was. Hij glimlachte breder dan ik hem ooit had zien doen en kreeg hier en daar een schouder klopje. Ryan wreef door zijn haren en Dean gaf hem een high five. Niemand leek in de gaten te hebben dat ik zojuist binnen was gekomen. Ik schraapte luid mijn keel. Het Footballteam was druk in gesprek en Nathan leek de enige te zijn die me opmerkte.
‘Jess,’ zei hij, duidelijk verbaasd me te zien. ‘Wat doe je hier? Is er iets?’ De andere jongens kregen ook in de gaten dat ik er was en dat er iets aan de hand was. Ik vond het nooit prettig als er zoveel mensen tegelijkertijd naar me keken. Het werd doodstil.
‘Ashley,’ zei ik. ‘Ze, eh– ze is gevallen.’

[wey]

16
*******

Ashley
'Ashley!' hoorde ik iemand roepen. Ik keek op en zag Ryan op me afstormen. Het overdonderde me. Ashley, zo noemde hij me nooit. Hij noemde me altijd "Ash" of een van zijn vreemde koosnaampjes, zoals "chickie van me" of "babe".
Jessica, Nathan, Dean en de coach kwamen ook binnenstormen. Ik veegde vlug mijn wangen droog een keek naar het plafond. Ryan duwde zonder pardon wat van de meiden aan de kant en zakte naast me neer. Hij legde zijn handen op mijn wangen en drukte een kus op mijn neus.
‘Het komt allemaal goed, dat beloof ik je,’ zei hij zacht. Mijn mond ging een klein beetje open. De coach hurkte naast me neer.
‘Oeh, dat ziet er niet goed uit,’ zei hij gelijk. Ik kreunde zachtjes. Ryan sloeg zijn arm om mijn middel en hield me daarbij overeind. ‘Oké, dit kan pijn gaan doen,’ zei de coach. Hij maakte voorzichtig de veters van mijn schoen los en trok heel rustig mijn schoen uit. Het deed behoorlijk pijn en dat liet ik duidelijk merken. Wat nou als ik iets gebroken had? Dan kon ik helemaal niets meer. De coach voelde aan mijn enkel en ik schreeuwde het uit van de pijn.
‘Oké, ik denk niet dat je iets gebroken hebt,’ zei hij. ‘Maar voor de zekerheid breng ik je naar het ziekenhuis om een scan te laten maken.’ Ik knikte. Dat voelde als een lichte opluchting. ‘Kom ik help je overeind.’
‘Wat? Nee!’ riep Ryan nog voor de coach iets kon doen. ‘Ze kan daar toch niet zelf heen! Ik til haar.’ Hij schoof zijn hand onder mijn knieën, de andere rustte nog altijd op mijn rug. De coach trok zijn wenkbrauwen op.
‘Helemaal naar de parkeerplaats?’
Ryan keek hem alsof dat nogal vanzelfsprekend was. ‘Eh, ja,’ zei hij vrij brutaal. Ik vond het eigenlijk allemaal wel best, als ik daar maar kwam. Ryan tilde me iets op en ik sloeg mijn armen om zijn nek. Ik voelde weer een pijnscheut door mijn enkel gaan en hij leek het te merken.
‘Sorry,’ zei hij. Hij rechtte zijn rug en begon te lopen. Met mijn gezicht begraven in zijn shirt verlieten we de gymzaal.

‘Kan ik nog iets voor je doen?’ vroeg Emily. Ik lag op mijn bed en omhelsde de pluche teddybeer die ik zojuist van haar gekregen had. Mijn gezicht stond nogal sip. Lichtjes schudde ik mijn hoofd.
‘Bedankt voor de teddybeer,’ zei ik. Ik was er heel erg blij mee. Het ging me natuurlijk meer om het gebaar. Ik kreeg alleen cadeau’s van mijn ouders. Ryan gaf me nooit wat en de rest had nooi echt een reden gehad om me iets te geven.
‘Dat heb je al gezegd,’ zei Emily. ‘Al drie keer.’
‘Sorry.’
‘Het is niet erg.’
Ik droeg een simpel topje en pyjamashorts. Een dikke laag verband zat strak om mijn enkel gespannen. ‘Je hebt niets gebroken ,’ had de arts gezegd. ‘Je enkel is slechts verzwikt. Neem je rust. Je zult er wel een poos last van hebben.’Ook had hij me vele pijnstillers gegeven.

Er werd op de deur geklopt. Emily was zojuist weer vertrokken en ik was aan het tekenen op een kladblok. Ontwerpen, om precies te zijn. Een handtas die leuk zou staan bij de nieuwe pumps die ik van de week had gekocht. Ik zou alleen nog wel even moeten wachten voor ik weer op pumps kon lopen.
Mijn slaapkamer deur ging open en het vriendelijke gezicht van Fiolet – de vrouw die als sinds ik me kon herinneren onze huishoudster was – verscheen in de opening.
‘Jessica is hier voor je,’ zei ze. Ik slaakte een lichte zucht.
‘Zeg maar dat ik moe ben.’ Ik had geen zin in Jessica. Zij was degene die dit alles veroorzaakt had. Fiolet keek vragend, maar gehoorzaamde zonder gemaar en sloot de deur achter zich.

Ik keek op de klok. Negen uur ‘s avonds. Waar bleef Ryan? Hij was al lang uit en zelfs al moest hij nablijven, had hij hier al lang kunnen zien. Ik had bijna vastgesteld dat hij niet meer zou komen, tot ik de deurbel hoorde. Niet veel later werd er geklopt en verscheen Fiolet weer in de opening van mijn slaapkamer.
‘Het is Ryan, moet ik zeggen dat je moe bent?’ vroeg ze. Ik schudde hevig mijn hoofd.
‘Nee,’ zei ik snel. ‘Nee, laat hem maar binnen.’ De deur ging verder open en Ryan stapte mijn slaapkamer binnen.
‘Hé babe,’ zei hij. Hij grijnsde lichtjes en liep naar me toe om een kus op mijn wang te drukken.
‘Willen jullie iets te drinken?’ vroeg Fiolet.
‘Doe maar een biertje,’ zei Ryan. Hij was nog geen eenentwintig, maar hij dronk al wel regelmatig. Ik was zelfs nog geen achttien en dronk al wijn, champagne en cocktails. Het leek me alleen niet verstandig om te gaan drinken, nu ik allerlei medicijnen moest slikken.
‘Water, graag,’ zei ik. Fiolet knikte en verdween uit de slaapkamer.
‘Sorry dat ik laat ben,’ zei Ryan. ‘Ik moest nablijven en toen ben ik naar de stad gegaan om wat voor je te halen.’ Vragend keek ik hem aan. Terwijl hij iets uit zijn zak haalde, drong het tot me door dat hij dus een uur lang in hetzelfde lokaal had gezeten met die nieuwe nablijfsurveillant. Ze was knap, single en enkele jaren ouder dan ik, maar het allerergste was nog wel dat Ryan haar zag zitten. Ik had het gezien aan de manier waarop hij naar haar gekeken had. Hij kreeg nou eenmaal altijd wat hij wilde en als hij haar wilde, dan zou ze vroeg of laat voor hem vallen.
Ik werd uit mijn gedachten geschud toen Ryan me een klein doosje voorhield. Hij was op het bed gaan zitten . Verbijsterd pakte ik het van hem aan. Dit was ongelofelijk. Ryan had een cadeau voor me gekocht...
Voorzichtig maakte ik het doosje open, dat duidelijk van de juwelier kwam. Mijn mond viel open toen ik zag wat er op het spierwitte, wollige materiaal lag. Een zilveren ring met een glinsterend diamantje. Ik stond werkelijk versteld. Dit had duidelijk heel wat gekost.
‘Wauw.’ Vol ongeloof zocht ik voor Ryan’s ogen. Hij glimlachte en haalde voorzichtig de ring uit het doosje. Hij pakte mijn hand vast en schoof het rustig om mijn ringvinger. Ik staarde erna. Het metaal voelde koud op mijn huid en omringde mijn vinger alsof het speciaal voor mij gemaakt was. Mijn ogen vulden zich met tranen.
‘Is er iets?’ vroeg Ryan. Lichtjes schudde ik mijn hoofd en keek ik hem aan.
‘Dank je wel,’ zei ik. Ik boog naar hem toe en drukte een kus op zijn lippen. ‘Hij is prachtig.’ Ik slaagde er in om gering mijn mondhoeken op te trekken. Voorzichtig veegde hij met zijn duim de tranen van mijn wang en bracht zijn lippen naar de mijne voor een zoen.

[wey]

17
*******

Dean
Ik zat in mijn slaapkamer, al sinds ik thuis was gekomen van school. Het was al vroeg in de avond en ik had nog maar weinig nuttigs gedaan. Ik had het gevoel dat iedereen het op school aan het vergeten was. Alsof ze zich er allemaal bij neergelegd hadden. Ze dachten dat Megan dood was. Hoe konden ze nou zo pessimistisch zijn? Zelfs de politie had de hoop opgegeven. Ze zeiden dat ze nog altijd opzoek waren, maar ik geloofde er niets van.
Ik verveelde me behoorlijk. Er lag heel wat huiswerk op me te wachten, maar dat was wel het laatste waar ik zin in had. Bovendien kon ik heel gemakkelijk wegkomen met... nou ja, vrijwel alles. Ik was het zielige vriendje van het meisje dat overleden was. In één ding vergisten de leraren zich; Megan was niet dood. Ik kon het voelen.
Ik belde Ryan, maar hij nam niet op. Waarschijnlijk was hij bij Ashley; dat was ook logisch. Emily zou waarschijnlijk ook wel bij haar zijn, dus belde ik Nathan. Hij nam op.
'Hé Dean,' zei hij. Er klonken allemaal geluiden op de achtergrond. Ik herkende het geluid van een stofzuiger en het gehuil van zijn zusje, Lily. Een hard gepiep drong mijn oren binnen, het klonk als een alarm of iets dergelijks.
'Is het goed als ik...' Ik hoorde iets vallen. 'Oh, shit.' Heel even was het stil. 'Ik kom eraan, Lily!' Een lichte frons verscheen tussen mijn wenkbrauwen. 'Eh, ik bel je later terug, oké?' Voor dat ik ook maar de kans kreeg om te antwoorden, had hij al opgehangen.

Er werd op de deur geklopt, maar ik reageerde er niet op.
'Dean, ik ben het, Logan.' Logan was mijn oudere broer. Hij was een soort combinatie van een skater en een hippie, maar dan met het uiterlijk van een standaard jongen. Ik kon het nooit zo goed met hem vinden. Hij was behoorlijk lui en hoorde eigenlijk op dit moment te studeren, maar hij had besloten om een tussenjaar te nemen. Daar deed hij verder niet veel mee, natuurlijk. De deur ging open en ik keek op. Logan kwam mijn kamer binnenlopen. Ik lag languit op mijn bed en was muziek aan het downloaden op mijn laptop.
'Wat moet je,' mompelde ik. Logan sloot de deur en liep naar me toe.
'Ma wilde dat ik met je ging praten,' zuchtte hij en hij ging op het puntje van mijn bed zitten. 'Dus, wat is er loos?'
'Moet je dat nog vragen,' zei ik licht geïrriteerd.
'Dude, kan je niet even meewerken? Ik ben geen fucking psycholoog, oké,' beet Logan toe. Hij sloeg mijn laptop dicht en ik keek hem verontwaardigd aan.
'Er is niets wat je eraan kan doen, oké?!'
'Waar kan ik niets aan doen dan?' vroeg hij.
'Gewoon aan dit alles. Aan... Aan dat ik me klote voel.' Ik begon steeds bozer te klinken. Logan trok zijn wenkbrauwen langzaam op. Hij was misschien wel de enige die niet zozeer medelijden toonde. Dat was op zich wel fijn. Ik haatte medelijden.
'Daar is echt wel een oplossing voor,' zei hij. Een beetje wantrouwend keek ik naar mijn broer.
'Oh ja?' Hij knikte. Zijn hand ging naar zijn broekzak en hij haalde er wat uit. Het was een klein plastic zakje met een droog, groen goedje erin. Ongelofelijk staarde ik hem aan.
'W-wiet?' Logan knikte. Was dat wel goed? Ik wist dat Ryan het wel eens geprobeerd had, maar ik had er niet aan meegedaan. Aan de andere kant was het ook wel iets wat je ooit eens geprobeerd moest hebben en dit was mijn kans.
‘Het helpt je om al je ellende te vergeten,’ zei Logan. Ik tilde mijn hand op om het zakje te pakken, maar hij trok het weg. 'Ho, niets is gratis, broertje van me,' zei hij grinnikend. Niet-begrijpend keek ik hem aan. Even zweeg hij, maar al gauw trok hij lichtjes zijn mondhoeken op en gaf hij het aan me. 'Voor deze ene keer dan,' zei hij. Hij stond op en liep met grote passen mijn slaapkamer uit.

[-Maaike-]

Pff, tijdje geleden dat ik dit verhaal heb gelezen, maar ik wist de rode draad nog

Apart geval die Ashley, volgens mij vroeg ze er gewoon om te vallen :-/ ik heb zo'n voorgevoel dat er een bitchfight aan zit te komen.. hm..

Ga zo door! Ben benieuwd of Meghan nog ooit gevonden wordt

[wey]

18.1
*******

Ryan
Ik liep het veld op, gevolgd door mijn teamgenoten. Bij het gejuich van het publiek ik stak mijn hand op en grijnsde ik.
'Clarks! Clarks! Clarks!' schreeuwden ze in koor. Ik hield van deze aandacht. Dat was ook het leuke aan een wedstrijd op je eigen veld mogen spelen; de hele school kon erbij zijn. Het voelde alsof ik, als quarterback, de hele school vertegenwoordigde. St. Clark High School was een kleine, vrij prestigieuze school in Manhattan. Niet iedereen kon het zich dus veroorloven om naar deze school te gaan. Je kon natuurlijk een studietoelage krijgen indien je schoolresultaten subliem waren. Nathan was bijvoorbeeld zo iemand.
Ik klopte op Nathan’s schouderbescherming. Dit was eerste wedstrijd die hij speelde en het was overduidelijk dat hij zenuwachtig was. Zijn blik was op de groep cheerleaders gericht. Op Jessica, om precies te zijn. Kort grinnikte ik. Dat was waar ook, hij had vanavond die date. Ik had Nathan nog nooit eerder voor een meisje zien vallen. Volgens mij was hij ook nog zo groen als wat.
Mijn ogen vonden die van Ashley. Ondanks dat ze in een rolstoel zat, had ze het leiden van de groep niet opgegeven. Een klein glimlachje had zich om haar lippen gevormd en kort zwaaide ze naar me. Ik beantwoordde haar met een knipoog. De coach riep het team bij elkaar en na wat motiverende woorden, stuurde hij ons allemaal op positie. Dean zou deze wedstrijd niet spelen en liep richting de banken. Ik wist hoe teleurgesteld hij was, maar het was beter zo. Hij had een slechte start gemaakt bij de trainingen, dus Nathan zou zijn plek vervangen deze wedstrijd.
Nadat iedereen op positie stond, klonk het fluitje van de scheidsrechter dat aangaf dat de wedstrijd begon.

Ik haalde mijn helm van mijn hoofd en smeet hem op de grond.
‘Fuck!’ riep ik boos.
‘Chill, Ryan,’ zei Nathan. ‘We hebben ons best gedaan.’ Ik was woedend. Verslagen op eigen veld en dat bij de eerste wedstrijd van het schooljaar.
‘Nee, niks “chill Ryan”. We hebben verloren, oké! Jij begrijpt het niet, Nate. Ik ben quarterback. Als mijn team verliest, kijkt iedereen gelijk naar mij!’
‘Jouw team?!’ herhaalde de coach op een verontwaardigde toon. Ik draaide me om en keek de coach aan.
‘Ja, mijn team ja. Het enige wat jij doet is het team indelen. Ik heb deze jongens vanaf het begin af aan getraind,’ beet ik toe. De coach trok zijn wenkbrauwen op.
‘Dan heb je ze blijkbaar niet goed genoeg getraind.’ Dit was de druppel. Mijn bloed begon te koken. Terwijl ik mijn vuisten balde, stapte ik richting de coach. Nathan legde vlug zijn hand op mijn borst om me tegen te houden.
‘Ryan, stop. Dit heeft geen zin,’ zei hij. Hij keek me strak aan en knikte kort in de richting. Een paar seconde was het doodstil. Nathan was een van de enige waarvan ik dit soort dingen aan kon nemen. Het was moeilijk om op dit soort momenten tegen hem in te gaan. Ik zuchtte diep. Hij had gelijk, zoals altijd. Ik zou mezelf alleen maar in de problemen werken als ik de coach wat aan zou doen. Met tegenzin volgde ik het advies dat Nathan me geruisloos had gegeven op; ik draaide me om en liep met nog altijd een agressieve houding richting de kleedkamers. Mijn blik viel op Ashley. Ze zat in haar rolstoel die zich op de stoep bevond en keek me aan. De cheerleaders waren druk met elkaar aan het praten, maar daar leek ze geen aandacht voor te hebben. De bezorgdheid was duidelijk in haar ogen te zien. Zonder iets te zeggen, liep ik voorbij haar en ging ik de kleedkamer in.

[wey]

18.2
*******

Ik trok mijn shirt uit en maakte mijn schouderbescherming los. Mijn vingers vlochten zich in mijn haren en ik begon te ijsberen. Door het happen naar lucht ging mijn borstkas op en neer. Mijn wangen waren rood van de adrenaline die door mijn lichaam suisde. Ik bleef stil staan voor de spiegel en liet mijn handen weer zakken. Een vierkante spiegel ter grote van een placemat, die aan de muur hing. Met een lege blik staarde ik naar mijn spiegelbeeld. Mijn blonde haren zaten warrig en mijn mond stond een klein beetje open.
Niemand begreep het. Ze snapten het gewoon niet. Voor hen was Football gewoon een hobby; het maakte hen niets uit of we wonnen of verloren. Voor mij was het veel meer dan alleen een spelletje. Football was alles voor me. Het was het enige wat ik echt goed kon.
Ik had het weer. Het onbedwingbare gevoel dat me geheel overnam. De wazige vlekken voor mijn ogen. De woede die vele malen versterkt werd zonder een duidelijke reden. Alsof ik over werd genomen door iets kwaadaardigs. Een vorm van agressie die je niet kon negeren, maar ergens op moest uiten.
Een luide kreun verliet mijn mond en voor ik het wist, sloeg mijn vuist in het midden van de spiegel. Ik staarde naar mijn hand. Het bloed liep van de geschaafde knokkels naar de vingertoppen, maar ik voelde er niets van. Het gevoel van onrust had mijn lichaam verlaten. Er was verbijstering voor in de plaats gekomen. Ik keek langzaam op en zag de schade die ik had aangericht op de spiegel. De scherven waren op hun plek blijven zitten en sommige waren bedekt met bloed. In een paar van de scherven zag ik een weerspiegeling. Het was een persoon, maar ik wist vrij zeker dat ik die persoon niet was. Met een ruk draaide ik me om en keek ik recht in de ogen van Ashley.
'Ash...' Het werd zo stil dat ik het bloed door mijn oren kon horen stromen. Enkele seconden keken we elkaar zonder te bewegen aan. Ik alsof ik zojuist betrapt was en Ashley alsof de persoon voor haar levensgevaarlijk was.
Ashley was degene die het eerst in beweging kwam. Haar geschrokken blik was verdwenen. Ze rolde haar rolstoel naar het dichtstbijzijnde bankje en legde de helm er rustig op. Vervolgens haalde ze de EHBO-doos die standaard aan de muur hing van zijn plek en kwam ze met het doosje op haar schoot mijn kant op. Voor me bleef ze stil staan en ze zocht kort voor mijn ogen, waarvoor ze omhoog moest kijken. Voorzichtig opende ze het doosje en haalde ze een doekje met ontsmettingsmiddel uit de verpakking. Ze pakte mijn hand en depte het doekje voorzichtig tegen de wonden aan. Nu pas voelde ik de pijn. Ik drukte mijn kaken op elkaar en slikte de brok in mijn keel weg. Na het ontsmetten, bedekte ze de plekken met een laag verband. Ze sloot de EHBO-doos en staarde ze naar haar handen. Ik legde mijn hand – degene niet beschadigd was – op haar wang, waardoor ze weer voor mijn ogen zocht. Een gering glimlachje verscheen op haar gezicht. ‘Dank je,’ zei ik zacht na even gezwegen te hebben.

[-Maaike-]

Goed vervolg weer! Ik moet wel zeggen, dat ik een beetje uit de flow van het verhaal ben doordat het lang geleden is dat er een stukje is geplaatst Maar ik vond het leuk om weer verder te lezen

Ga zo door!

[wey]

Ja ik heb een hele tijd niet meer geschreven, maar maak het verhaal hoe dan ook af. c:

[wey]

19.1
*******

Nathan
Ik zocht voor Jessica’s ogen terwijl we Brooklyn Bridge Park in liepen. Ze bloosde lichtjes en glimlachte naar me. De taxirit had even geduurd, maar het was het waard. Het was vrij rustig rond dit tijdstip – in hoever je New York rustig kon noemen – en de zon stond op het punt om de horizon te raken. Een kleedje met erop een picknickmand en een lantaarn, stond klaar. Mijn buurjongen die ik gevraagd had om dit klaar te zetten, stond erbij. Zodra hij ons zag naderen, knikte hij kort naar me en liep hij met een glimlach weer weg. Toen ik klein was, pestte hij me altijd en mocht ik hem totaal niet, maar sinds ik met Ryan en Dean om ging was er een hoop veranderd. De buurjongen had inmiddels een soort skaterattitude gekregen en we konden het veel beter vinden. Zo nu en dan gingen we samen longboarden.
Jessica leek verrast te zijn toen ze het kleedje zag liggen. Haar pas vertraagde en haar mond viel lichtjes open.
‘Wauw,’ stamelde ze.
‘Ik wist niet zeker of je het wel leuk zou vinden,’ zei ik met nog altijd een beetje een twijfel.
‘Het is perfect.’ Zachtjes beet ze op haar lip. Met een opgelucht gevoel ging ik op het kleedje zitten en keek ik op naar Jessica. Ze zag er prachtig uit. Haar golvende haren hingen los, op één plukje na die ze naar achteren had gebracht met een speldje. Ze droeg een jurkje met een vrolijk bloemenpatroon dat nog net niet haar knieën bedekte en een paar zachtroze ballerina’s.
Ze ging naast me zitten op het kleed, zeker niet te dichtbij, maar ook niet ver van me af en keek naar de brug die versiert was met lichtjes.
‘Ik kwam hier vroeger altijd met mijn opa,’ zei ze. Alsof ze even in gedachten was verzonken in gedachten staarde ze voor zich uit. ‘Dat voelt als een hele tijd geleden.’ Ik wist dat haar opa een paar maanden voor de road trip was overleden en dat ze de andere nooit gekend had. Kort schudde ze haar hoofd. ‘Sorry,’ zei ze.
‘Het geeft niet.’ Ik glimlachte naar haar. ‘Ik kwam hier vroeger ook veel, meestal na school voor ik jullie allemaal had leren kennen.’ Automatisch moest ik terug denken aan die tijd. Voor ik op St. Clark High School terecht was gekomen, zat ik op een normale, openbare school en werd ik veel buitengesloten en uitgelachen. Ik was de kleinste van de klas geweest en dat ik daarnaast ook nog eens altijd de hoogste cijfers van iedereen haalde, hielp ook niet echt mee. Toen ik een studiebeurs had gekregen en naar St. Clark High School mocht, had ik een nieuwe start gekregen. Normaal gesproken was het niet heel gebruikelijk om een studiebeurs te krijgen voor een High School, maar St. Clark was zo prestigieus dat het zo nu en dan wel eens werd gedaan. Ik had nieuwe kleren mogen uitzoeken als beloning voor mijn prestatie en had gekozen voor meer moderne kleding dan ik normaal droeg. Mijn haren had laten groeien tot aan mijn wenkbrauwen en sinds de eerste dag dat ik het terrein van St. Clark betreden had, had ik tot nu toe alleen maar sneakers aan gehad. Ik had er alles aan gedaan om niet weer behandeld te worden zoals ik op mijn vorige school behandeld werd. Wat ik alleen over het hoofd had gezien was dat het niet alleen maar ging om hoe je eruit zag, maar het ging om hoe je was. Het begon er allemaal naar uit te zien dat ik door de medeleerlingen weer niet geaccepteerd zou worden. Dat was het moment geweest dat ik een poging had gedaan om in het American Football team terecht te komen – waarin vooral rijke en populaire jongens zaten – en dat was me gelukt. Ik was misschien tot aan dit schooljaar slechts reserve geweest, maar zelfs dat was op een school als deze al een vrij goede prestatie. Op die manier had ik Ryan en Dean leren kennen. Ze zaten allebei al een klas hoger dan ik, waren de beste spelers van het team, hadden allebei een vriendinnetje in het cheerleaderteam – Ashley en Megan – en waren beste vrienden. Het enige was dat ze nogal vaak ruzie hadden. Zo hadden ze er al één toen ik nog geen week in het Football team zat. Ik was degene geweest die tussen beide was gesprongen en het weer opgelost had. Vanaf dat moment begon iedereen al wat aardiger tegen me te doen. Toen ik een paar weken later de tweede ruzie oploste, raakte ik met Ryan en Dean bevriend. Ik behoorde vanaf toen tot een van hen en ik hoopte dat nooit meer kwijt te raken.

[wey]

19.2
*******

Ik opende de rieten mand die rijkelijk gevuld was met onder andere fruit, sandwiches, zoetigheden en limonade. Inmiddels wist ik wel dat de meiden die bij ons op school zaten meestal geen warme maaltijden aten. Ze aten voor al salades en dergelijke. Al was Jessica niet voor de volle honderd procent zo’n type meisje. Ik verspreidde wat van het eten over het kleedje en probeerde een reactie bij Jessica te peilen. Aan elk kleine detail twijfelde ik. Ik wilde dit gewoon goed doen of in elk geval niet verpesten.

‘Dat ziet er goed uit,’ zei ze en ze leek het ook echt te menen. Ik was blij dat te horen.
‘Gelukkig maar,’ zei ik. Ik hield de kan limonade op. ‘Wil je wat drinken?’ Ze knikte. Emily had me verteld dat ze vaak limonade dronk. Ik schonk twee bekertjes vol en gaf er een aan Jessica.
‘Als je iets wil mag je het gewoon pakken, hoor,’ zei ik. Ik pakte een zelfgemaakte sandwich en haalde het plastic ervan af. Vlak voor de wedstrijd had ik het allemaal klaargemaakt samen met mijn moeder, maar dat hield ik maar voor mezelf. De koelelementen hadden het eten koel en vers gehouden. Jessica pakte een paar druiven.
‘Je hebt goed gespeeld daarnet,’ zei ze en ze nam een slokje. Ik hief mijn schouders.
‘We hebben wel verloren,’ zei ik en ik begon ook te eten. Ryan zou me vast de schuld van geven. Hij zou Dean weer terug het veld op laten sturen en mij voor altijd van het veld houden. Die macht had hij en ik zag hem er ook wel voor aan om zoiets te doen.
‘Dat is waar, maar lag zeker niet aan jou. Je hebt een aantal hele goede worpen gedaan en je hebt geen enkel foutje gemaakt.’ Als je in het cheerleaderteam zat en je elke wedstrijd bijwoonde, wist je wel enigszins wat van Football.
‘Dat klopt,’ zei ik toen ik mijn mond leeg had. ‘Ik denk dat het team gewoon nog even moet wennen aan de nieuwe indeling en natuurlijk–‘ Ik maakte mijn zin niet af en drukte mijn lippen op elkaar. Jessica zocht nieuwsgierig voor mijn ogen.
‘En wat?’ Ik wist niet het slim was om het nu hierover te hebben. Ik hief mijn schouders.
‘Megan’s verdwijning heeft ook aardig wat veranderd,’ zei ik aarzelend. Ik wilde het er eigenlijk liever niet over hebben, want het zou niet voor veel gezelligheid zorgen, maar niemand leek er echt over te willen praten. Het leek wel taboe om erover te beginnen.
Jessica knikte kort en ik zag gelijk het verdriet in haar ogen. Ze was erg close met Megan. ‘Sorry, ik had er niet over moeten beginnen.’ Ze schudde haar hoofd.
‘H-het geeft niet,’ zei ze. Ze knabbelde zachtjes op de zijkant van haar onderlip. ‘Ik vind het jammer dat niemand erover praat. Ze verdient het niet om vergeten te worden.’ Begrijpelijk knikte ik.
‘Je hebt gelijk,’ zei ik. Voorzichtig legde ik mijn hand op de hare en voelde ik mijn wangen gloeien. Ik keek haar aan, zoekend naar goedkeuring. Ze spreidde lichtjes haar mondhoeken en streek een pluk haar achter haar oor met haar vrije hand.
'Maar Megan's verdwijning heeft een hoop veranderd,' zei ik. 'Ook al praat niemand erover.'
Dean's gevoel voor humor was weg. Hij leek een totaal ander persoon te zijn geworden. Ryan was een stuk agressiever dan normaal, maar juist weer een stuk liever tegenover Ashley. Ashley was gevoeliger en minder gefocust. Ze had bovendien haar enkel verzwikt tijdens het cheerleaden. Emily moest bijna elke dag nablijven en hield zich - zoals altijd - groot voor de rest.
Waren Jessica en ik dan de enige die het verlies van megan als normale mensen verwerkten? Door er bijvoorbeeld over te praten, of dat althans te willen.
Jessica keek me vragend aan. 'Wat heeft het veranderd dan?' vroeg ze. Ik keek haar aan en drukte voor een kort moment mijn lippen tegen elkaar aan.
'I-ik besef me nu... hoe... hoe snel iemand uit je leven gerukt kan worden,' zei ik. 'Dean hield van Megan, maar hij had te lang gewacht met dat aan haar duidelijk te laten maken...' Ik haalde een keer diep adem en zocht mijn moed bij elkaar. 'Ik wil niet dat... hetzelfde mij gebeurd.' Ik keek Jessica aan. Haar lippen waren licht van elkaar verwijderd en haar wangen waren lichtroze gekleurd. Ik kon zweren dat ze voor een kort moment naar mijn lippen had gekeken. Langzaam tilde ik mijn vrije hand op en legde ik die op haar wang, terwijl ik haar reactie probeerde te peilen. Ik voelde hoe ze langzaam haar hoofd dichter naar de mijne bracht en ik deed hetzelfde, net zo lang tot onze lippen raakten.

[-Maaike-]

Leuk vervolg weer! Ga zo door

[wey]

20.1
*******

Alice
'Bedankt voor het thuisbrengen,' zei ik. Ryan liep van achter de rolstoel mijn blikveld in en hurkte zodat hij ongeveer op dezelfde hoogte als ik kwam.
'Dat heb je al gezegd,' zei hij.
'Ik meen het ook.'
'Weet ik.'
Ik merkte hoe zijn ogen over mijn gezicht gingen en hij zijn in verband gewikkelde hand op mijn knie legde. Het was lang geleden dat ik Ryan zo naar me had zien kijken. De laatste keer was... de dag dat hij me voor het eerst mee uit vroeg. Ik maakte me zorgen om hem, maar tegelijkertijd beviel deze Ryan me.
'Wil je binnenkomen?' vroeg ik. Hij wist precies wat ik daarmee bedoelde. Misschien ging het daar wel allemaal om. Lichtjes schudde hij zijn hoofd.
'Het was een lange dag.' Daarmee bedoelde hij dat hij niet in de stemming was, wat maar zelden voorkwam. Waarschijnlijk kwam het door de wedstrijd.
Ik trok mijn mondhoeken zwakjes op en streek met mijn hand over zijn wang. 'Oké,' zei ik als teken dat ik het begreep. Mijn hand ging naar zijn nek. 'Het is jouw schuld niet, Ryan,' zei ik. Zacht kuste ik hem vlak boven zijn ooglid en liet ik onze voorhoofden tegen elkaar rusten. Seconden gingen zwijgend voorbij. Beiden hadden we onze ogen gesloten en ik voelde de vermoeidheid toeslaan. Na een tijdje zo gezeten te hebben, kustte Ryan me kort. 'Welterusten,' zei hij. Hij kwam weer overeind en draaide zich na me een kleine glimlach geschonken te hebben om, om vervolgens terug naar zijn auto te lopen.
'Welterusten,' zei hij, maar ik was vrij zeker dat hij het niet meer zou horen. Ik keek toe hoe Ryan's auto de oprit afreed.