Waarom ik? Deel 1
Olinia stapt de Nitroc binnen, een plaatselijk eetcafé. Zoekend kijkt Olinia naar de verschillende rijen. Welke is het kortst? De rijen verschillen in lengte van elkaar. Helemaal links, in het hoekje, ziet Olinia een korte rij. Vlug voegt ze zich toe aan de éénpersoons rij. Met haar handen over elkaar, richt ze haar blik op het menu. Voordat ze iets kan kiezen loopt er een dikke man voor haar weg met een zak friet in zijn hand. Een patat wordt, door de dikke man, ondergedompeld in een dikke klodder mayonaise. Olinia ziet de man genieten van zijn delicatessen.
‘Wat wil je bestellen?’ vraagt de jongen achter de toonbank met een vriendelijke lach. Zijn smalle gestalte is gehuld in een Nitroc uniform. Het blauw en geel staan perfect bij zijn blauwe ogen en zijn zongebruinde huid. Een hitte bekruipt Olinia's gezicht.
'Ik ehm...' Ze kijkt vlug naar de menukaart en kiest het eerste wat ze ziet. "Een hamburger. Doe mij maar een hamburger."
'Anders nog wat?’
Olinia ontwijkt zijn blik en schudt haar hoofd.
'Oké.'De jongen draait zich om en gaat met haar bestelling aan de gang. Olinia voelt hoe de blos op haar wangen vervaagd en slaakt een zucht van verlichting. Ze leunt met haar rug tegen de toonbank en laat haar ogen door het eetcafé dwalen. Een videoclip van een leuk liedje, dat al een maand in de top 30 staat, verschijnt op de televisie die aan de muur hangt. Ze luistert naar het liedje en ziet een paar jongetjes rennen met ballonen in hun hand. Het is al een tijd geleden dat ze in de Nitroc is geweest. De vakantie naar Kior duurde lang, het plezante eiland dat in het zuiden van het land dobbert. De snackbar is veranderd, in de tijd dat ze weg was. De banken hebben een nieuw bekleedsel, de tegels zijn nieuw en de winkel heeft een frisse uitstraling.
Alles gaat zonder mij verder. De tijd staat niet stil in deze wijk. Kior was zo rustig en de tijd leek er dood te zijn. Hier moet alles zo snel mogelijk, de tijd is je vijand.
‘Mevrouw?’
Beschaamd draait ze richting de toonbank. Gedachtes varen weg, terug in de echte wereld. De honger versterkt door een blik naar de verpakte hamburger.
‘Alstublieft.’
'Dankjewel,’ zegt ze zacht.
Ze slaat haar hand uit en grijpt de burger. Net voordat ze de verpakking eraf kan scheuren, schreeuwt ze. Iedereen stopt waarmee ze bezig zijn en kijkt naar Olinia. Een vrouw heeft Olinia vast geklemd, die met een pijnlijke blik kijkt. De gezelligheid vervormt zich tot een onheilspellende sfeer. De mevrouw is bruin van huidskleur, ze heeft gevlochten haar tot haar schouders, bruine ogen en is lang. Ze heeft een zwart wapen in haar hand. Olinia kijkt naar het pistool en begint te transpireren. Wilde bewegingen uit angst, de spanning ligt te hoog. Er klinken stappen in het restaurant, een paar mensen hollen de zaak uit. De vrouw kijkt achter zich, maar houdt Olinia stevig vast zodat ze niet kan wegglippen. Het pistool is gericht op Olinia en een traan valt op de vloer. Ze wilt groot blijven, maar dat gaat niet, de vrees om dood te gaan is te groot en ze begint te snikken.
'Geef me het geld of dit meisje gaat er aan,’zegt de vrouw met een snauwende stem. De vrees van het meisje mindert. Tranen van angst en verdriet kijken de werknemer aan. Haar lot ligt in zijn handen.
‘Nee!’ zegt de Jongen.
Krak, haar mond valt open. Het schriele touwtje dat haar hoop vast hield, breekt in tweeën.
’Wat zei je!’ schreeuwt de vrouw. Die nu van woede kookt. Uit boosheid houdt ze Olinia strakker vast. De greep weerhoudt haar van ademen.
De klanten weten niet wat ze zien. Met grote ogen kijken ze naar de jongen. Is het zo geld zo belangrijk voor hem?
Nee ! Waarom geef je het geld niet.
De vrouw drukt op de trekker.
Dus op deze manier ga ik dood.
Tragisch valt haar gestalte na beneden.
Nomina animorum
Waarom ik? Deel 2
Olinia valt als een baksteen met haar achterhoofd op de grond.
'Auww!'schreeuwt ze.
De vrouw kijkt naar haar pistool. Verschrikking is op haar gezicht af te lezen. De klanten kijken verbaasd naar Olinia, er is helemaal niets aan de hand. Het pistool van de vrouw heeft een deuk aan het eind.
'Hoe kan dit!' schreeuwt de vrouw.
Haar hand trilt en ze laat het pistool vallen. Langzaam draait haar nek een kwartslag om gericht op Olinia.
'Dood'.
'Ik wil jouw dood.'
De deur van het fastfood restaurant wordt open geschopt.
'Politie,'zeggen een paar agenten. 'Zet je handen in de lucht.'
De misdadigster kijkt in de ogen van de voorste agent. Een zweet druppel op haar voorhoofd. Ogen gevuld met angst.
Vlug maakt ze een sprong achter de afvalbak. Haastig naar de wc toe, maar voor dat ze de deur open krijgt, wordt er een schop in haar buik gepland. De vrouw schreeuwt wanhopig van pijn. De politie versnelt zich naar de crimineel toe en boeit haar stevig vast.
'Dankjewel, jongenman,'zegt één van de politiemannen.
'Iedereen moet uit het restaurant!' Schreeuwt de hoofdagent.
De klanten lopen gehaast uit het gebouw.
'Goed gedaan,'zei de jongen die daar ook werkte tegen de kassier.
'Het was niets special,'zei hij tegen de kassier.
De kassier loopt naar Olinia toe en helpt haar op te staan.
'Gaat het?'vraagt hij.
'Ja, het gaat wel. Het enige wat mij mankeert is dat ik mijn achterhoofd hard gestoten.'
De andere jongen loopt naar hun toe.
'Wacht eens even,'zegt de jongen.'Ben jij dat? Olinia... Olinia van de basisschool?'
'Hoe weet je me naam?' Vraagt Olinia, die nog een beetje in de war is door de gebeurtenis.
'Ik ben het Jason van groep 8.'
De kassier laat Olinia los en vraagt:'Ken je haar?'
'Ja, we zaten samen in groep 8,' zoals ik al zei.
Olinia loopt naar een bankje toe en gaat zitten. De jongens nemen haar voorbeeld over en volgen. Olinia voelt voorzichtig aan haar achterhoofd. De pijn is nog niet verdwenen. Jason stort zich aan zijn droge keel. Hij staat op en wandelt naar zijn werkplaats.
'Hoe heet je trouwens?' Vraagt Olinia met pijn in haar stem aan de kassier.
'Ik heet Dennie Roloson.'
Jason komt terug met drie blikjes cola. De pinnen worden ervan afgetrokken en de jongens beginnen te slurpen.
Een politie man loopt naar ze toe. Hij zit recht tegenover hun.
'Hallo, ik ben agent Ethan Col. Kunnen jullie me vertellen wat er net hier is gebeurt.'
Een kleine glimlach verschijnt er op zijn gezicht. De andere agenten lopen met de vrouw uit de zaak. Dennie kijkt naar de agent en begint met praten. Hij vertelt het hele verhaal, terwijl Olinia haar blikje opent.
Ik was bijna dood. Waarom moest dit mij overkomen. Ik was erg bang, maar dit was niet erger dan dat.
'Oké, ik begrijp volkomen wat er is gebeurt. Kunnen jullie je naam op dit blaadje schrijven, jullie huisadres en jullie huistelefoonnummer.'
Een paar blaadjes worden los gescheurd. Drie blaadjes worden verdeeld voor de kinderen.
'Heeft u ook een pen voor me,'vraagt Jason.
'Ooh- Sorry. De agent pakt een pen uit zijn borstzak en geeft het aan Jason.
'Alsjeblieft.'
'Dank u wel.'
Jason zet zijn hand op de tafel en begint de gegevens te schrijven. Hij schrijft het snel, waardoor het op een tekening lijkt. Daarna geeft hij de pen aan Dennie. Die schrijft ook zijn gegevens op het blaadje, maar met een veel netter. Ten slotte krijgt Olinia de pen. Ze schrijft haar gegevens ook en geeft de pen aan de man. De man stopt de pen weg, in zijn broekzak.
'Dank jullie wel.'
De agent staat op en loopt naar de deur. Hij doet hem openen en gaat uit het restaurant. Jason, Dennie en Olinia zitten nog op het bankje.
'Gaat het wat beter?'vraagt Dennie.
'Ja, het gaat wel,'zegt Olinia zacht.
Jason staat op en zegt:'Kom we gaan naar huis.'
Hij loopt naar de kassa en pakt de sleutel. De twee staan al klaar om weg te gaan. De colablikken zijn niet vergeten. Jason loopt naar zijn blikje toe, pakt het en loopt naar de deur. Als hij buiten is stopt hij de sleutel in het sleutelgat en sluit de deur. Hij duwt de deur om te kijken dat hij echt op slot zit en daarna zegt hij:'We zullen je naar huis brengen. Zodat je veilig thuis kan komen.'
'Oké,'zegt Olinia.
De tocht naar huis ging snel. Dennie vroeg nog hoe het was om in zon situatie te zijn aan Olinia. Ze zei dat ze geschrokken was en niet wist wat ze moest doen. Ze staan voor de deur van Olinia huis.
'Dank jullie wel dat jullie me thuis brachten.' Olinia pakt haar sleutel hij haar jas zak en maakt de deur open.
'Doei,'zeggen de jongens en ze lopen weg.
COMMENTZ?
Olinia valt als een baksteen met haar achterhoofd op de grond.
'Auww!'schreeuwt ze.
De vrouw kijkt naar haar pistool. Verschrikking is op haar gezicht af te lezen. De klanten kijken verbaasd naar Olinia, er is helemaal niets aan de hand. Het pistool van de vrouw heeft een deuk aan het eind.
'Hoe kan dit!' schreeuwt de vrouw.
Haar hand trilt en ze laat het pistool vallen. Langzaam draait haar nek een kwartslag om gericht op Olinia.
'Dood'.
'Ik wil jouw dood.'
De deur van het fastfood restaurant wordt open geschopt.
'Politie,'zeggen een paar agenten. 'Zet je handen in de lucht.'
De misdadigster kijkt in de ogen van de voorste agent. Een zweet druppel op haar voorhoofd. Ogen gevuld met angst.
Vlug maakt ze een sprong achter de afvalbak. Haastig naar de wc toe, maar voor dat ze de deur open krijgt, wordt er een schop in haar buik gepland. De vrouw schreeuwt wanhopig van pijn. De politie versnelt zich naar de crimineel toe en boeit haar stevig vast.
'Dankjewel, jongenman,'zegt één van de politiemannen.
'Iedereen moet uit het restaurant!' Schreeuwt de hoofdagent.
De klanten lopen gehaast uit het gebouw.
'Goed gedaan,'zei de jongen die daar ook werkte tegen de kassier.
'Het was niets special,'zei hij tegen de kassier.
De kassier loopt naar Olinia toe en helpt haar op te staan.
'Gaat het?'vraagt hij.
'Ja, het gaat wel. Het enige wat mij mankeert is dat ik mijn achterhoofd hard gestoten.'
De andere jongen loopt naar hun toe.
'Wacht eens even,'zegt de jongen.'Ben jij dat? Olinia... Olinia van de basisschool?'
'Hoe weet je me naam?' Vraagt Olinia, die nog een beetje in de war is door de gebeurtenis.
'Ik ben het Jason van groep 8.'
De kassier laat Olinia los en vraagt:'Ken je haar?'
'Ja, we zaten samen in groep 8,' zoals ik al zei.
Olinia loopt naar een bankje toe en gaat zitten. De jongens nemen haar voorbeeld over en volgen. Olinia voelt voorzichtig aan haar achterhoofd. De pijn is nog niet verdwenen. Jason stort zich aan zijn droge keel. Hij staat op en wandelt naar zijn werkplaats.
'Hoe heet je trouwens?' Vraagt Olinia met pijn in haar stem aan de kassier.
'Ik heet Dennie Roloson.'
Jason komt terug met drie blikjes cola. De pinnen worden ervan afgetrokken en de jongens beginnen te slurpen.
Een politie man loopt naar ze toe. Hij zit recht tegenover hun.
'Hallo, ik ben agent Ethan Col. Kunnen jullie me vertellen wat er net hier is gebeurt.'
Een kleine glimlach verschijnt er op zijn gezicht. De andere agenten lopen met de vrouw uit de zaak. Dennie kijkt naar de agent en begint met praten. Hij vertelt het hele verhaal, terwijl Olinia haar blikje opent.
Ik was bijna dood. Waarom moest dit mij overkomen. Ik was erg bang, maar dit was niet erger dan dat.
'Oké, ik begrijp volkomen wat er is gebeurt. Kunnen jullie je naam op dit blaadje schrijven, jullie huisadres en jullie huistelefoonnummer.'
Een paar blaadjes worden los gescheurd. Drie blaadjes worden verdeeld voor de kinderen.
'Heeft u ook een pen voor me,'vraagt Jason.
'Ooh- Sorry. De agent pakt een pen uit zijn borstzak en geeft het aan Jason.
'Alsjeblieft.'
'Dank u wel.'
Jason zet zijn hand op de tafel en begint de gegevens te schrijven. Hij schrijft het snel, waardoor het op een tekening lijkt. Daarna geeft hij de pen aan Dennie. Die schrijft ook zijn gegevens op het blaadje, maar met een veel netter. Ten slotte krijgt Olinia de pen. Ze schrijft haar gegevens ook en geeft de pen aan de man. De man stopt de pen weg, in zijn broekzak.
'Dank jullie wel.'
De agent staat op en loopt naar de deur. Hij doet hem openen en gaat uit het restaurant. Jason, Dennie en Olinia zitten nog op het bankje.
'Gaat het wat beter?'vraagt Dennie.
'Ja, het gaat wel,'zegt Olinia zacht.
Jason staat op en zegt:'Kom we gaan naar huis.'
Hij loopt naar de kassa en pakt de sleutel. De twee staan al klaar om weg te gaan. De colablikken zijn niet vergeten. Jason loopt naar zijn blikje toe, pakt het en loopt naar de deur. Als hij buiten is stopt hij de sleutel in het sleutelgat en sluit de deur. Hij duwt de deur om te kijken dat hij echt op slot zit en daarna zegt hij:'We zullen je naar huis brengen. Zodat je veilig thuis kan komen.'
'Oké,'zegt Olinia.
De tocht naar huis ging snel. Dennie vroeg nog hoe het was om in zon situatie te zijn aan Olinia. Ze zei dat ze geschrokken was en niet wist wat ze moest doen. Ze staan voor de deur van Olinia huis.
'Dank jullie wel dat jullie me thuis brachten.' Olinia pakt haar sleutel hij haar jas zak en maakt de deur open.
'Doei,'zeggen de jongens en ze lopen weg.
COMMENTZ?
Op het eerste stuk heb ik niks op aan te merken (nu ja, behalve spelling/grammatica maar ik heb geen zin om het nog eens na te lezen vandaag, dat kun je zelf ook wel).
Heel spannend gehouden en onverwacht dat Olinia het toch overleefd, ik dacht dat de rest van je verhaal over geesten o.i.d. zou gaan. In het tweede stuk is voor mij de geloofwaardigheid een beetje kwijt; Olinia is in die situatie beland doordat de kassier het geld niet wou geven, en dan ineens gaat ze er zo vriendschappelijk mee om, ik zou in haar plaats op z'n minst boos zijn op hem (ook achteraf als alles toevallig goed afloopt).
En omdat ik het niet kan laten, hier wat grammatica:
... hard gestoten heb.
Ik zou dit trouwens ook anders schrijven, "maar ik heb wel mijn achterhoofd hard gestoten" (persoonlijke voorkeur).
"Me" slaat op een persoon (als geheel), "mijn" op iets van een persoon (bezit of lichaamsdeel of zo).
Het stukje "maar dit was niet erger dan dat", daar zou ik ook nog eens naar de formulering kijken.
Er zijn nog wel een aantal spelfouten en fouten tegen de leestekens, maar die haal je er zelf wel uit als je alles nog eens naleest.
Heel spannend gehouden en onverwacht dat Olinia het toch overleefd, ik dacht dat de rest van je verhaal over geesten o.i.d. zou gaan. In het tweede stuk is voor mij de geloofwaardigheid een beetje kwijt; Olinia is in die situatie beland doordat de kassier het geld niet wou geven, en dan ineens gaat ze er zo vriendschappelijk mee om, ik zou in haar plaats op z'n minst boos zijn op hem (ook achteraf als alles toevallig goed afloopt).
En omdat ik het niet kan laten, hier wat grammatica:
De politie snelt naar de crimineel toe.De politie versnelt zich naar de crimineel toe en boeit haar stevig vast.
Het was niets speciaals.'Het was niets special
Het enige wat mij mankeert is dat ik mijn achterhoofd hard gestoten
... hard gestoten heb.
Ik zou dit trouwens ook anders schrijven, "maar ik heb wel mijn achterhoofd hard gestoten" (persoonlijke voorkeur).
Mijn naam.'Hoe weet je me naam?
"Me" slaat op een persoon (als geheel), "mijn" op iets van een persoon (bezit of lichaamsdeel of zo).
Geen idee of het echt fout is, maar ik zou ervan maken "volgen haar voorbeeld". "En volgen" kan dan weg.De jongens nemen haar voorbeeld over
Vraagteken na "waarom moest...".Ik was bijna dood. Waarom moest dit mij overkomen. Ik was erg bang, maar dit was niet erger dan dat.
Het stukje "maar dit was niet erger dan dat", daar zou ik ook nog eens naar de formulering kijken.
Er zijn nog wel een aantal spelfouten en fouten tegen de leestekens, maar die haal je er zelf wel uit als je alles nog eens naleest.
Umh, wat gebeurde er nou met het pistool? En waarom verbaasd niemand zich daar over?
De overval gaat best snel - wat op zich begrijpelijk is - maar, de vrouw heeft nog steeds dat pistool vast (nergens staat dat ze het laat vallen, etc.) dus het is wat onwaarschijnlijk dat iemand haar dan in haar maag schopt. De kans dat die vrouw in het wilde weg gaat schieten is erg groot, snap je? Tevens moet de politie daarop reageren, alleen "handen omhoog" lijkt me wat matig. Ze moeten nog het pistool afpakken, er moet gecheckt worden of ze andere wapens heeft, etc. En natuurlijk stribbelt mevrouw de overvaller heftig tegen
Ik geloof overigens wel dat ze het op een rennen zet en de deur niet open krijgt
Alleen daarna gaat het wel erg gemakkelijk. Probeer het wat verder uit te werken 
De jongens vond ik erg lief! Toevallig dat een van hen haar al kent van de basisschool, ben benieuwd waar dat toe leidt.
Ga zo door!
De overval gaat best snel - wat op zich begrijpelijk is - maar, de vrouw heeft nog steeds dat pistool vast (nergens staat dat ze het laat vallen, etc.) dus het is wat onwaarschijnlijk dat iemand haar dan in haar maag schopt. De kans dat die vrouw in het wilde weg gaat schieten is erg groot, snap je? Tevens moet de politie daarop reageren, alleen "handen omhoog" lijkt me wat matig. Ze moeten nog het pistool afpakken, er moet gecheckt worden of ze andere wapens heeft, etc. En natuurlijk stribbelt mevrouw de overvaller heftig tegen
Ik geloof overigens wel dat ze het op een rennen zet en de deur niet open krijgt
Alleen daarna gaat het wel erg gemakkelijk. Probeer het wat verder uit te werken De jongens vond ik erg lief! Toevallig dat een van hen haar al kent van de basisschool, ben benieuwd waar dat toe leidt.
Ik denk dat tieners wat beter passend is dan kinderen. Bij kinderen zie personen van onder de tien voor meDrie blaadjes worden verdeeld voor de kinderen.
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Misschien heb ik het niet goed geschreven, maar in regel 6 staat echt dat ze het pistool laat vallen.-Maaike- schreef:Umh, wat gebeurde er nou met het pistool? En waarom verbaasd niemand zich daar over?
De overval gaat best snel - wat op zich begrijpelijk is - maar, de vrouw heeft nog steeds dat pistool vast (nergens staat dat ze het laat vallen, etc.) dus het is wat onwaarschijnlijk dat iemand haar dan in haar maag schopt. De kans dat die vrouw in het wilde weg gaat schieten is erg groot, snap je? Tevens moet de politie daarop reageren, alleen "handen omhoog" lijkt me wat matig. Ze moeten nog het pistool afpakken, er moet gecheckt worden of ze andere wapens heeft, etc. En natuurlijk stribbelt mevrouw de overvaller heftig tegen
Ik geloof overigens wel dat ze het op een rennen zet en de deur niet open krijgt
De jongens vond ik erg lief! Toevallig dat een van hen haar al kent van de basisschool, ben benieuwd waar dat toe leidt.
Ik denk dat tieners wat beter passend is dan kinderen. Bij kinderen zie personen van onder de tien voor meDrie blaadjes worden verdeeld voor de kinderen.
Ga zo door!
Je heb gelijk dat het op sommige plaatsen, beetje onrealistisch is. Ik ga opnieuw aan dit hoofdstuk werken en het verbeteren. Dankjewel voor je commentaar.
Dankjewel voor het opbouwende commentaar. Ik ga dit stukje opnieuwe lezen en verbeteren. Zodat het perfect wordt.Silk schreef:Op het eerste stuk heb ik niks op aan te merken (nu ja, behalve spelling/grammatica maar ik heb geen zin om het nog eens na te lezen vandaag, dat kun je zelf ook wel).
Heel spannend gehouden en onverwacht dat Olinia het toch overleefd, ik dacht dat de rest van je verhaal over geesten o.i.d. zou gaan. In het tweede stuk is voor mij de geloofwaardigheid een beetje kwijt; Olinia is in die situatie beland doordat de kassier het geld niet wou geven, en dan ineens gaat ze er zo vriendschappelijk mee om, ik zou in haar plaats op z'n minst boos zijn op hem (ook achteraf als alles toevallig goed afloopt).
En omdat ik het niet kan laten, hier wat grammatica:De politie snelt naar de crimineel toe.De politie versnelt zich naar de crimineel toe en boeit haar stevig vast.
Het was niets speciaals.'Het was niets special
Het enige wat mij mankeert is dat ik mijn achterhoofd hard gestoten
... hard gestoten heb.
Ik zou dit trouwens ook anders schrijven, "maar ik heb wel mijn achterhoofd hard gestoten" (persoonlijke voorkeur).
Mijn naam.'Hoe weet je me naam?
"Me" slaat op een persoon (als geheel), "mijn" op iets van een persoon (bezit of lichaamsdeel of zo).
Geen idee of het echt fout is, maar ik zou ervan maken "volgen haar voorbeeld". "En volgen" kan dan weg.De jongens nemen haar voorbeeld over
Vraagteken na "waarom moest...".Ik was bijna dood. Waarom moest dit mij overkomen. Ik was erg bang, maar dit was niet erger dan dat.
Het stukje "maar dit was niet erger dan dat", daar zou ik ook nog eens naar de formulering kijken.
Er zijn nog wel een aantal spelfouten en fouten tegen de leestekens, maar die haal je er zelf wel uit als je alles nog eens naleest.
Ow oeps! Ik heb het nog wel gecheckt om te zeker te zijn dat ik het niet over het hoofd zag, hahaMisschien heb ik het niet goed geschreven, maar in regel 6 staat echt dat ze het pistool laat vallen
Maar, nu is het helder hoor 
Hoef je niet aan te passen Misschien kun je er in opnemen - als je wil - dat het met een klap op de grond valt en misschien even stuitert? Men z'n adem inhoudt omdat het kan afgaan? Bedenk ik me zojuist - Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Ben nog steeds bezig met het verbeteren van deel 2. Weet alleen niet wat ik precies ga veranderen. Hier is alvast deel 3.
---------------------------------------
Waarom ik? Deel 3
‘Hallo, ik ben thuis.’ Olinia knielt tot de grond en trekt haar schoenen uit. Terwijl ze dat doet hoort ze voetstappen. Het geluid komt dichterbij. De spanning in het huis is te voelen. En daar stond ze dan. Haar gezicht was bleek. Ze trilde van top tot teen. Bevend als een ijsbeer die net kaalgeschoren was, keek ze naar Olinia vanuit de gang. Twee meter afstand, twee meters van opluchting. Gauw versnelt ze naar Olinia en omhelst haar. De spanning verdwijnt en de liefde verschijnt. Eindelijk hoeft ze zich geen zorgen te maken. Tranen van opluchting vallen op de grond.
‘Gaat het schat?’ Vraagt ze bezorgd aan Olinia.
Olinia is eigenlijk een tweeling, maar 4 jaar geleden is haar tweeling broer gestorven. Hij kwam van school op weg naar huis met zijn fiets en toen is hij aangereden door een auto. De autochauffeur reedt gewoon door. Een voorbijganger schrok toen hij het gestalte van de jongeman op straat zag. Er droop vreselijk veel bloed uit het lichaam. Direct had de man 112 gebeld. Als snel kwam het geluid van sirenes dichterbij. Maar tevergeefs kwam de ambulance te laat. Johan lag al ruim 10 minuten op de grond en hij had te veel bloed verloren. Voordat de ambulance kwam stierf hij. Toen Olinia’s moeder dat hoorde was ze helemaal van slag. De eerst week na zijn dood at ze helemaal niks. Na een tijdje werd het wel minder maar, ze was bang dat er zo iets met Olinia ook kan gebeuren.
‘Ma het gaat. Ik heb alleen me hoofd gestoten, meer was het echt niet.’ Olinia keek met een serieuze blik in haar moeders ogen. Haar moeder snikte nog en ze liet Olinia los. Ze veegde haar tranen af en zei bezorgd:’Ik had al eten gemaakt. Heb je honger?’
’Nee. Ik wil gewoon naar me kamer gaan,’ zei Olinia zelfverzekerd. ‘Wees niet zo ongerust. Er is niets gebeurt.'
’Oké,’ zegt Olinia’s moeder. Olinia’s moeder loopt naar de woonkamer toe. Voorzichtig gaat ze zitten op de bank en pakt de afstandsbediening die op de bank ligt. Door vermoeiing begint ze te liggen en langzaam, maar zeker begint ze te zappen.
Olinia klimt de trap op. Met het kleine beetje energie ploft ze op haar bed.
Al dromend over de dag, kijkt ze naar het plafond. Starend in het niets.
Waarom Ik?
Na een dutje van een half uur staat ze op. Ze doet de tv aan en ook de computer. Ze gaat op haar computerstoel zitten en kijkt tv. Terwijl ze dat doet start haar pc op. Ze zapt met haar afstandsbediening, hopend dat er iets leuks is, maar jammer genoeg er is niets leuks. Dan draait ze zich om en doet en logt in op msn. Er popt een venstertje op het scherm. Waarin staat dat distantia@hotmail.com haar wilt toevoegen. Ze zegt hardop: ’Wie heet er nou distantia?’
Wie kan dat nou zijn? Ik ken niemand met zo een rare naam. Ze weigert de e-mailadres.
Olinia begint met een paar vriendinnen te chatten en vertelt wat er allemaal is gebeurd. De meisjes vragen hoe ze zich nu voelt. Ze typt dat het wel met haar gaat. De meisjes zitten in een groep met allemaal meisjes van school op MSN. Olinia weet niet wat voor huiswerk ze heeft en vraagt het via MSN aan Leanne, want die maakt altijd haar huiswerk. Leanne is één van de beste leerlingen van haar klas. Leanne antwoordt dat ze alleen Nederlands hoofdstuk 3 paragraaf 5 opdracht 1 tot en met 7 moesten maken. Olinia gaat van de pc af en loopt naar beneden. Ze pakt haar tas die ze vergeten is om meteen naar boven te nemen. Ze zet haar tas op bed en maakt hem open. Pen, papier, schriften. Het is een rommeltje in haar tas. Ze zoekt en graait en eindelijk vind ze haar etui en boek. Het boek is met een lichtgroene stof gekaft. Haar lievelingskleur. Olinia begint aan haar saaie Nederlandse huiswerk. Steeds de zelfde soort opdrachten. Makkelijk, maar langdradig. Als ze een tijdje bezig is voelen haar handen raar aan. Het lijkt op ze de ruwe muur met haar handen voelt. Het gevoel is heel sterk. Ze probeert het te negeren en gaat door werken. Als ze bij opdracht 4 is, is ze moe. Ze denkt dat ze zo’n raar gevoel heeft door de gebeurtenissen van vandaag. Ze zet haar Nederlandse boek weer in haar tas samen met haar etui.
Ze kleedt zich uit en pakt haar handdoek. Vervolgens loopt Olinia uit haar kamer en gaat naar de badkamer toe. Olinia gaat de badkamer in en draait de kraan open. Wachtend staat ze voor de douche totdat het water warm wordt. Maar hoe kan dit? Ze voelt het water op haar huid. Maar ze staat twee meter van het water vandaan en ze is niet nat, haar handen zijn droog en er is ook geen stoom in de douchecabine te bekennen. Olinia voelt aan haar droge handen dat het water warm is en gaat onder de douche te staan. Haar gevoel klopt en het water is daadwerkelijk ook warm. Bangheid straalt het lichaam van Olinia uit. Enge horror films van vroeger zweven in haar gedachte tevoorschijn. Na een minuut of drie is ze klaar met douche en droogt ze zich snel af. Ze loopt naar haar kamer zonder naar achter te kijken. Eenmaal in haar kamer doet ze de deur dicht. Snel doet ze haar pyjama en springt ze in bed.
Ik ben vandaag niet bij.
Ze kruipt onder de dekens en denkt naar wat er allemaal is gebeurd vandaag. Als het 3 over 7 is gaat ze te slapen. Een aantal minuten nadat ze in slaap viel gaat de deur van haar kamer open. Een gil verlaat de mond van Olinia. Bang voor wat er staat te gebeuren.
Haar moeder staat voor de deur. Een frons van verwarring vormt zich langzaam haar gezicht.
‘Ma, waarom laat je me zo schrikken?’
‘Ik kwam alleen maar om te checken als alles goed gaat.’
‘Kan je in het vervolg kloppen?’
‘Zal ik doen schat,’ zegt haar moeder terwijl ze weg wandelt.
---------------------------------------
Waarom ik? Deel 3
‘Hallo, ik ben thuis.’ Olinia knielt tot de grond en trekt haar schoenen uit. Terwijl ze dat doet hoort ze voetstappen. Het geluid komt dichterbij. De spanning in het huis is te voelen. En daar stond ze dan. Haar gezicht was bleek. Ze trilde van top tot teen. Bevend als een ijsbeer die net kaalgeschoren was, keek ze naar Olinia vanuit de gang. Twee meter afstand, twee meters van opluchting. Gauw versnelt ze naar Olinia en omhelst haar. De spanning verdwijnt en de liefde verschijnt. Eindelijk hoeft ze zich geen zorgen te maken. Tranen van opluchting vallen op de grond.
‘Gaat het schat?’ Vraagt ze bezorgd aan Olinia.
Olinia is eigenlijk een tweeling, maar 4 jaar geleden is haar tweeling broer gestorven. Hij kwam van school op weg naar huis met zijn fiets en toen is hij aangereden door een auto. De autochauffeur reedt gewoon door. Een voorbijganger schrok toen hij het gestalte van de jongeman op straat zag. Er droop vreselijk veel bloed uit het lichaam. Direct had de man 112 gebeld. Als snel kwam het geluid van sirenes dichterbij. Maar tevergeefs kwam de ambulance te laat. Johan lag al ruim 10 minuten op de grond en hij had te veel bloed verloren. Voordat de ambulance kwam stierf hij. Toen Olinia’s moeder dat hoorde was ze helemaal van slag. De eerst week na zijn dood at ze helemaal niks. Na een tijdje werd het wel minder maar, ze was bang dat er zo iets met Olinia ook kan gebeuren.
‘Ma het gaat. Ik heb alleen me hoofd gestoten, meer was het echt niet.’ Olinia keek met een serieuze blik in haar moeders ogen. Haar moeder snikte nog en ze liet Olinia los. Ze veegde haar tranen af en zei bezorgd:’Ik had al eten gemaakt. Heb je honger?’
’Nee. Ik wil gewoon naar me kamer gaan,’ zei Olinia zelfverzekerd. ‘Wees niet zo ongerust. Er is niets gebeurt.'
’Oké,’ zegt Olinia’s moeder. Olinia’s moeder loopt naar de woonkamer toe. Voorzichtig gaat ze zitten op de bank en pakt de afstandsbediening die op de bank ligt. Door vermoeiing begint ze te liggen en langzaam, maar zeker begint ze te zappen.
Olinia klimt de trap op. Met het kleine beetje energie ploft ze op haar bed.
Al dromend over de dag, kijkt ze naar het plafond. Starend in het niets.
Waarom Ik?
Na een dutje van een half uur staat ze op. Ze doet de tv aan en ook de computer. Ze gaat op haar computerstoel zitten en kijkt tv. Terwijl ze dat doet start haar pc op. Ze zapt met haar afstandsbediening, hopend dat er iets leuks is, maar jammer genoeg er is niets leuks. Dan draait ze zich om en doet en logt in op msn. Er popt een venstertje op het scherm. Waarin staat dat distantia@hotmail.com haar wilt toevoegen. Ze zegt hardop: ’Wie heet er nou distantia?’
Wie kan dat nou zijn? Ik ken niemand met zo een rare naam. Ze weigert de e-mailadres.
Olinia begint met een paar vriendinnen te chatten en vertelt wat er allemaal is gebeurd. De meisjes vragen hoe ze zich nu voelt. Ze typt dat het wel met haar gaat. De meisjes zitten in een groep met allemaal meisjes van school op MSN. Olinia weet niet wat voor huiswerk ze heeft en vraagt het via MSN aan Leanne, want die maakt altijd haar huiswerk. Leanne is één van de beste leerlingen van haar klas. Leanne antwoordt dat ze alleen Nederlands hoofdstuk 3 paragraaf 5 opdracht 1 tot en met 7 moesten maken. Olinia gaat van de pc af en loopt naar beneden. Ze pakt haar tas die ze vergeten is om meteen naar boven te nemen. Ze zet haar tas op bed en maakt hem open. Pen, papier, schriften. Het is een rommeltje in haar tas. Ze zoekt en graait en eindelijk vind ze haar etui en boek. Het boek is met een lichtgroene stof gekaft. Haar lievelingskleur. Olinia begint aan haar saaie Nederlandse huiswerk. Steeds de zelfde soort opdrachten. Makkelijk, maar langdradig. Als ze een tijdje bezig is voelen haar handen raar aan. Het lijkt op ze de ruwe muur met haar handen voelt. Het gevoel is heel sterk. Ze probeert het te negeren en gaat door werken. Als ze bij opdracht 4 is, is ze moe. Ze denkt dat ze zo’n raar gevoel heeft door de gebeurtenissen van vandaag. Ze zet haar Nederlandse boek weer in haar tas samen met haar etui.
Ze kleedt zich uit en pakt haar handdoek. Vervolgens loopt Olinia uit haar kamer en gaat naar de badkamer toe. Olinia gaat de badkamer in en draait de kraan open. Wachtend staat ze voor de douche totdat het water warm wordt. Maar hoe kan dit? Ze voelt het water op haar huid. Maar ze staat twee meter van het water vandaan en ze is niet nat, haar handen zijn droog en er is ook geen stoom in de douchecabine te bekennen. Olinia voelt aan haar droge handen dat het water warm is en gaat onder de douche te staan. Haar gevoel klopt en het water is daadwerkelijk ook warm. Bangheid straalt het lichaam van Olinia uit. Enge horror films van vroeger zweven in haar gedachte tevoorschijn. Na een minuut of drie is ze klaar met douche en droogt ze zich snel af. Ze loopt naar haar kamer zonder naar achter te kijken. Eenmaal in haar kamer doet ze de deur dicht. Snel doet ze haar pyjama en springt ze in bed.
Ik ben vandaag niet bij.
Ze kruipt onder de dekens en denkt naar wat er allemaal is gebeurd vandaag. Als het 3 over 7 is gaat ze te slapen. Een aantal minuten nadat ze in slaap viel gaat de deur van haar kamer open. Een gil verlaat de mond van Olinia. Bang voor wat er staat te gebeuren.
Haar moeder staat voor de deur. Een frons van verwarring vormt zich langzaam haar gezicht.
‘Ma, waarom laat je me zo schrikken?’
‘Ik kwam alleen maar om te checken als alles goed gaat.’
‘Kan je in het vervolg kloppen?’
‘Zal ik doen schat,’ zegt haar moeder terwijl ze weg wandelt.
Laatst gewijzigd door lillojon op 20 nov 2013 13:31, 2 keer totaal gewijzigd.
Leuk vervolg weer, ben benieuwd waar het heen gaat! Er gebeuren wel hele rare dingen met haar, maar ja misschien is dat ook niet zo gek na wat er eerder die dag is gebeurd.
Getallen onder de twintig en hele getallen (dertig, veertig) schrijf je doorgaans voluit.
[/quote]Als het 3 over 7 is begint ze te slapen[/quote]
begint te slapen = valt in slaap / dommelt weg.
Ga zo door! Ben benieuwd naar het vervolg!
nauw = nou’Wie heet er nauw distantia?’
Ik denk dat je hier "of" in plaats van "op" bedoelt, en ik vraag me af wat je met die ruwe muur bedoelt. Want ze houdt haar pen vast, dus misschien moet "de ruwe" eerder "een ruwe" zijnHet lijkt op ze de ruwe muur met haar handen voelt
Getallen onder de twintig en hele getallen (dertig, veertig) schrijf je doorgaans voluit.
begint = gaatbegint onder de douche te staan.
[/quote]Als het 3 over 7 is begint ze te slapen[/quote]
begint te slapen = valt in slaap / dommelt weg.
Ga zo door! Ben benieuwd naar het vervolg!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Een klein stukje
-----------------------------------------------------------
Mijn eigen kracht! deel 1
‘Opstaan!’ Schreeuwt de moeder van Olinia. Olinia ligt nog half slapend op haar bed. Een piepend geluid van haar wekker gaat af. Met de minuut worden de piepjes harder en daarbij nog ook irritanter. Haar deken slingert op de grond, moe van gister ligt ze op bed. Olinia kijkt naar het mooie plafond. Het plafond dat op de lucht lijkt. Het laat haar denken aan haar zalige droom. Met een zucht en een puf probeert ze overeind te zitten op haar bed. Olinia stoort zich uitermate aan de helse piepjes van dat vervloekte apparaat. Krachtig slaat ze op haar bed. Uit het niets valt de wekker op de grond, Olinia kijkt eng naar haar hand. Het gepiep is niet meer.
Ik voelde het. Het leek net alsof ik er op sloeg.
Haar aandacht is totaal gericht op de wekker. Ze focust op de wekker en duwt met alle kracht haar hand naar voren. De wekker schuift een klein beetje op de grond. Verwonderd kijkt ze naar haar hand. Angst en schrik stromen door haar bloed. Haar handen beginnen te trillen.
Wat gebeurt hier? Droom ik? Hoe kan dit? En waarom? Dit is gewoon mijn verbeelding, de klap was te hard.
Ze loopt naar haar kast om kleren te gaan pakken. Terwijl ze loopt kijkt ze naar de spiegel. Haar ogen zijn zilver. ’MAAA!’ schreeuwt ze. Olinia hoort voetstappen, voetstappen van een rennend persoon. De deur wordt open gegooid. ‘Wat is er met je?’ Vraagt haar moeder geschokt. ’Me ogen, ma,’ zegt Olinia. Haar moeder kijkt vreemd. ‘Wat is er dan met je ogen?’ Olinia kijkt in de spiegel. Haar ogen zijn weer blauw, zoals gewoonlijk. Olinia kijkt haar moeder in de ogen aan. ’Ik denk dat ik me wat verbeelde. Het komt vast door het ongeluk van gisteren,’ zegt ze.
De bezorgdheid van haar moeder vermindert. ’Laat me, alsjeblieft niet zo schrikken.’ Haar moeder loopt de kamer uit. Geluidloos wordt de deur dicht gedaan.
Olinia schuift haar kastdeur open. Onderzoekend kijkt ze naar de deur. De verleiding is te groot, om kijken of ze gek is of niet. Haar blik op de deur gericht, een sprong van de deur vandaan, haar handen in positie en met al haar kracht probeert ze de deur te schuiven. Met moeite gaat de deur op magische wijzen open. Ze kleedt zich om, loopt naar beneden en pakt haar jas en tas. ’Ik ga. Dag, ma.’
Ik ben gek geworden.
-----------------------------------------------------------
Mijn eigen kracht! deel 1
‘Opstaan!’ Schreeuwt de moeder van Olinia. Olinia ligt nog half slapend op haar bed. Een piepend geluid van haar wekker gaat af. Met de minuut worden de piepjes harder en daarbij nog ook irritanter. Haar deken slingert op de grond, moe van gister ligt ze op bed. Olinia kijkt naar het mooie plafond. Het plafond dat op de lucht lijkt. Het laat haar denken aan haar zalige droom. Met een zucht en een puf probeert ze overeind te zitten op haar bed. Olinia stoort zich uitermate aan de helse piepjes van dat vervloekte apparaat. Krachtig slaat ze op haar bed. Uit het niets valt de wekker op de grond, Olinia kijkt eng naar haar hand. Het gepiep is niet meer.
Ik voelde het. Het leek net alsof ik er op sloeg.
Haar aandacht is totaal gericht op de wekker. Ze focust op de wekker en duwt met alle kracht haar hand naar voren. De wekker schuift een klein beetje op de grond. Verwonderd kijkt ze naar haar hand. Angst en schrik stromen door haar bloed. Haar handen beginnen te trillen.
Wat gebeurt hier? Droom ik? Hoe kan dit? En waarom? Dit is gewoon mijn verbeelding, de klap was te hard.
Ze loopt naar haar kast om kleren te gaan pakken. Terwijl ze loopt kijkt ze naar de spiegel. Haar ogen zijn zilver. ’MAAA!’ schreeuwt ze. Olinia hoort voetstappen, voetstappen van een rennend persoon. De deur wordt open gegooid. ‘Wat is er met je?’ Vraagt haar moeder geschokt. ’Me ogen, ma,’ zegt Olinia. Haar moeder kijkt vreemd. ‘Wat is er dan met je ogen?’ Olinia kijkt in de spiegel. Haar ogen zijn weer blauw, zoals gewoonlijk. Olinia kijkt haar moeder in de ogen aan. ’Ik denk dat ik me wat verbeelde. Het komt vast door het ongeluk van gisteren,’ zegt ze.
De bezorgdheid van haar moeder vermindert. ’Laat me, alsjeblieft niet zo schrikken.’ Haar moeder loopt de kamer uit. Geluidloos wordt de deur dicht gedaan.
Olinia schuift haar kastdeur open. Onderzoekend kijkt ze naar de deur. De verleiding is te groot, om kijken of ze gek is of niet. Haar blik op de deur gericht, een sprong van de deur vandaan, haar handen in positie en met al haar kracht probeert ze de deur te schuiven. Met moeite gaat de deur op magische wijzen open. Ze kleedt zich om, loopt naar beneden en pakt haar jas en tas. ’Ik ga. Dag, ma.’
Ik ben gek geworden.
Mm, ben benieuwd hoe die vreemde krachten opeens bij haar zijn uitgekomen en nog belangrijker wat zij er allemaal mee gaat doen
Ga zo door!
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...