Langzaam opende ze haar ogen, en een glimlach rustte op haar gezicht. Ze greep naar haar mobiel die onder haar kussen lag, en ontgrendelde haar mobiel. Zodra haar wifi aan was gezet, kwam er een berichtje binnen. Het was een berichtje van hem.. Haar glimlach werd groter, en ze beantwoorde hem meteen. Ze voelde zich sinds een lange tijd voor het eerst weer goed. Dat hij al de moeite deed om haar een bericht te sturen, gaf haar een warm gevoel. Ze keek naar haar plafond, en zuchtte tevreden. Een vraag speelde door haar hoofd heen. Was ze verlieft? Hij had veel voor haar over, dat had hij al bewezen. En hij was lief.. Ze hadden veel gemeen, en tja.. Ze vond hem gewoon heel leuk. Ze had zich nog nooit zo gevoelt. Hij was de enige waar ze zo veel, zo lang, bijna continu mee kon praten zonder dat het haar verveelde.
Ze was doodsbang voor haar toekomst. Ze was doodsbang als ze op straat liep. Ze was doodsbang voor wat er komen zou. Maar zolang ze er niet te veel over nadacht, kon ze genieten. Zolang ze niet te veel nadacht, over wat er zou kunnen gebeuren, kon ze het leven aan. Eigenlijk zou ze graag opnieuw willen beginnen. Met een nieuwe naam, een heel nieuw leven, waar niemand haar kende. Maar ze wist ook, dat ze het leven dat ze nu had, nooit zou willen opgeven. Want haar leven, wat ze tot nu toe had, had soms ook z'n charme. Het had ook zijn leuke kanten. En vooral, had het mensen die om haar geven.
Her life
Ze draaide zich om, en legde haar hoofd op zijn schouder. Zijn hand streelde haar wang, terwijl zijn andere arm zich om haar heen sloeg. Ze zuchtte tevreden, en bleef zo liggen. Ze voelde de warmte van zijn lichaam, en wou dat ze zo voor eeuwig kon liggen. Zijn aanraking gaf haar kippenvel, maakte de plekken die hij raakte heet, en dat hij bij haar was, was alles wat er voor haar aan toe deed. Zijn ademhaling werd langzaamaan rustiger, hij viel in slaap. Ze opende haar ogen lichtjes, en keek hem aan. Zodat ze even kon zien dat hij hier echt lag. Hij lag in haar bed. Ontspannen, met zijn haar door de war. Zijn vertrouwde geur hing in de lucht. Hij was hier, en zelfs als hij hier niet was, stond hij voor haar klaar. Ze had eindelijk iemand die er echt voor haar was. Zij zelfs stond altijd voor iedereen klaar, maar kon het nooit van iemand terug verwachten. Hij zou voor haar door het vuur gaan. Ze sloot haar ogen en glimlachend viel ze in slaap. Pas uren later werd ze wakker van licht dat door de kieren van haar gordijnen kwam. Het prikte in haar ogen, waardoor ze met haar ogen begon te knijpen. Toen ze een zacht lachje hoorde, opende ze haar ogen langzaam. Ze keek hem aan, en glimlachte.
Ze zuchtte diep. Was het maar zo.. De fantasie in haar hoofd. Toch voelde het goed. Het gaf haar hoop. Het was een tijdelijke oplossing om even niet meer over haar problemen na te denken. Het was hoop, dat alles goed met haar zou komen. Dat er iemand zou zijn die echt van haar zou gaan houden. Ze keek naar de gang achter de deur van haar slaapkamer, en beet op haar lip. 'Ga weg. Laat me met rust,' fluisterde ze. Ze stond op van haar bed, liep naar de deur toe en keek de gang even in. Er stond niemand, zou iedereen zeggen. Maar zij wist wel beter. Ze sloot de deur, en pakte haar ketting vast. Een ketting waar een steen aan hing. Tijgeroog.. Het gaf haar een beetje het gevoel van bescherming. Zolang ze die maar had. Zonder zou ze waarschijnlijk gek worden..
Ze zuchtte diep. Was het maar zo.. De fantasie in haar hoofd. Toch voelde het goed. Het gaf haar hoop. Het was een tijdelijke oplossing om even niet meer over haar problemen na te denken. Het was hoop, dat alles goed met haar zou komen. Dat er iemand zou zijn die echt van haar zou gaan houden. Ze keek naar de gang achter de deur van haar slaapkamer, en beet op haar lip. 'Ga weg. Laat me met rust,' fluisterde ze. Ze stond op van haar bed, liep naar de deur toe en keek de gang even in. Er stond niemand, zou iedereen zeggen. Maar zij wist wel beter. Ze sloot de deur, en pakte haar ketting vast. Een ketting waar een steen aan hing. Tijgeroog.. Het gaf haar een beetje het gevoel van bescherming. Zolang ze die maar had. Zonder zou ze waarschijnlijk gek worden..
Ze liep haar kamer in en rilde van de kou. Het tochtte hier boven verschrikkelijk. Maar het was niet de kou die haar kippenvel bezorgde. Ze wierp een blik op de gang, en sloot toen haar deur goed. Ze kleedde zich haastig om. Eigenlijk was het al weer veel te laat. Ze had lang school gehad, en na het eten was ze veel te lang blijven zitten. Ze moest de volgende morgen weer vroeg op, en nu had ze nog maar een paar uur slaap. En de reden was best wel dom. Ze was bang om het weer te voelen. Bij die gedachten keek ze weer naar de deur, en toen kroop ze in bed. Ze pakte de snoer van haar lampje naast haar bed vast om het licht uit te doen, maar voor ze bij de schakelaar was, ging het licht uit. Ze verstijfde, en haar ademhaling stopte voor een paar seconden. Toen zocht ze de schakelaar op gevoel op, aangezien ze nachtblind was en niks zag, en toen ze hem vast had, probeerde ze het lampje aan te krijgen. Er gebeurde niks. 'Het is vast een stroomstoring,' fluisterde ze tegen zichzelf, in een poging zichzelf te overtuigen. Maar ze wist dat dat het niet kon zijn, aangezien ze de tv beneden hoorde. Ze ging goed onder haar dekens liggen en hoorde toen voetstappen op de gang. Haar deur klapperde lichtjes, maar hij zat goed dicht. Net op het moment dat ze zich naar de muur draaide, met haar rug naar de deur toe, vloog de deur open. Ze schrok op, en greep weer naar haar lampje. Deze keer ging hij na wat knipperen wel aan, en even zag ze een gezicht, voor het weer een schim werd, die naar de gang verdween. Ze keek met grote ogen en trillende handen naar de gang, kwam langzaam overeind, en deed de deur snel dicht. Daarna sprong ze op bed, en kroop ze diep onder haar dekens weg. Ze pakte haar mobiel en stuurde een bericht naar haar vader. 'Ik ben er klaar mee. Ik wil dit niet meer. Het was in mijn kamer. Ik wil gewoon met rust gelaten worden.' Haar vader wist er van. Hij had het zelf ook. Maar hij werd tenminste met rust gelaten. Ze pakte het stoffen hartje van haar vader, dat ze gekregen had toen ze elkaar hadden ontmoet. Ze zuchtte diep. Haar vader woonde in Almere, en zij woonde in Groningen. Na hem dertien jaar niet gezien, gekend of gesproken te hebben, hadden ze eindelijk een ontmoeting geregeld. Nu had ze hem vier keer gezien, en spraken ze vaak via whatsapp.