De zweep

[FlorisTas]

Weer een dag, vries en kou,
geen energie want het eten was lauw.
Maar iets lekker zit er voor ons niet in,
geen eten, hard werken, slaan op de pin.

Van de velen nog weinigen over,
allemaal gestorven of doodgeschoten.
Door ziekte, ontberingen of gewoon als straf,
weer een harde knal, een dode, en niemand vergaf.

Naast mij viel er een gevangene neer,
daar kwam de commandant, groot als een beer.
Met het beruchte zweepje in zijn hand,
net alsof de duivel een mens verbrand,

werd de man geslagen op zijn rug,
tot pijn en bloedens toe,
valt de man neer op de grond,
lachen die moffen zich een deuk.

Respectloos en schoften zijn die Duitsers,
want vervolgens deden zij hun broeken open,
en zonder pardon begonnen zij te plassen,
op zijn lichaam, want hij was één van de andere rassen.