Mysterie

[Veer]

Ik schreef dit verhaal toen ik 14 was. Desalniettemin hoor ik graag wat jullie ervan vinden. Hopelijk krijg ik binnenkort wat goeds op papier en kan ik recenter werk plaatsen!

______________________________________________________________________________________________________________________________________



Mysterie

Je had gelachen, slechts een fractie van een seconde. Je mondhoeken krulde op zulke momenten sierlijk omhoog. Je was prachtig wanneer je lachte, als ik er maar niet teveel bij nadacht. Wanneer je lachte, leek de wereld even perfect te zijn en leek het even alsof je een spring in ’t veld was.

Het liefst had ik op zulk soort momenten mijn camera tevoorschijn gehaald en had ik van je brede glimlach een foto gemaakt. Vervolgens zou ik de foto op een canvasdoek laten uitvergroten. Ik zou hem de meest speciale plek in mijn huis geven, zodat ik eeuwig naar jou kon kijken op momenten dat jij er niet was. Een stukje eigenbelang, dat was het wel.

Helaas was jouw glimlach altijd maar van korte duur zodat ik er de tijd niet voor had om een close-up foto van je te maken. En daarbij zou het een illusie zijn. Ik zou mezelf voor gek houden.

Je was niet iemand die van lachen hield. Het hoorde niet bij jou. Het leek daardoor alsof je bepaalde emoties miste. Een glimlach was bij jou altijd opzettelijk en nooit spontaan. Ze waren gewoon nep en soms baalde ik van je, al wist ik dat je er niets aan kon doen.
Ik was gewoon laf.

Je zette een glimlach op om mij een plezier te doen en daar was ook alles mee gezegd. Écht glimlachen, dat was gewoon iets wat jij niet kon.

Je kende blijdschap, maar kon dit niet uiten. Het enige wat in jou naar bovenkwam waren de zwarte emoties, het verdriet die je altijd met je meedroeg en de depressie, dat vooral.

Je was zogezegd een verloren zaak. Niemand kon je helpen, niemand. Het enige wat ik kon doen was het vasthouden van jouw hand en je een zoen op je mond geven. Meer kon niet. Het was gewoon onmogelijk.

Ik zag dat je er onderdoor ging. Dat je het niet meer ging redden.
En ik stond machteloos. Als een muur die tussen ons instond waar ik in geen mogelijkheid doorheen kon. Ik zag hoe je langzaam in het drijfzand leek weg te zakken.

‘Het spijt me, het spijt me zo.’ Zei ik eeuwig tegen je.
Je schudde dan altijd je hoofd, maar je lippen bleven als een streep op elkaar staan. Je ogen toonde leegte en ik weet dat ik nu een verkeerde omschrijving van je maak. Elke omschrijving van jouw uiterlijk zou nog niet in de buurt komen van jouw ware uiterlijk. Je was niet te definiëren. Jij was unieker dan uniek, maar zelfs dat klinkt nog als een understatement.
Een schilder zou je niet kunnen naschilderen en ik begon me zelfs af te vragen of een foto van jouw gezicht goed ontwikkelt kon worden. Het leek me onvoorstelbaar: Jouw gezicht op een stukje fotopapier. Het leek iets totaal onmogelijks.

Langzaam zag ik je wegzakken en werd je bleke huid nog bleker. Langzaam voelde ik hoe eerst jouw voeten koud werden en daarna de rest van je lichaam. Ik belde geen ziekenhuis en ik werd niet hysterisch. Het was goed zo. Je moest naar een betere wereld.
Ik stopte je nog eens extra goed toe. Welke bedoelingen ik daarmee had wist ik niet, maar het voelde goed. Alsof je nog met een enigszins warm gevoel naar boven zou gaan.

Zachtjes pakte ik mijn camera van het nachtkastje en maakte ik een foto van je, op de slechtste dag van je leven. Ik kraamde een geschrokken geluidje uit toen de kamer overbelicht werd door de felle flits. Verschrikt keek ik naar je gezicht en legde een hand op je borst. En toen was je er opeens niet meer. Je hard klopte niet en je huid was koud, ijskoud.

De allereerste foto die ooit van je gemaakt werd, op je sterfdag, liet ik ontwikkelen op een canvasdoek. Iets wat ik altijd al had willen doen, alleen dan van je glimlach.
Ik begreep daarom mezelf ook niet helemaal waarom ik een foto van je sterfprocedure wilde hebben, maar ik deed het toch. Een redenloze wil. Ik volgde simpelweg mijn hart.

Geschrokken was ik toen ik het canvasdoek onder ogen kwam.
Het had een glimlach. Een duidelijke glimlach en het was alles behalve verbeelding. Met mijn hand had ik gestreken over jouw glimlach op het doek. De rillingen liepen over mijn rug en een uur lang heb ik gehuild in een duister hoekje van de kamer.

Deze glimlach was echt, al was ik er toch heilig van overtuigd dat ik je geen seconde heb zien lachen. Het voelde raar. Alsof je op je sterfdag wel kon glimlachen, of alsof door middel van een foto jouw ware gevoelens van binnen werden gefotografeerd, die wij van buiten niet konden zien. Alsof een lens van een camera meer kijkvermogen had dan dat van het menselijk oog.

Je glimlach blijft een mysterie, een vraagstuk. En uit onverklaarbare angst, heb ik nooit je glimlach op het canvasdoek het speciaalste plekje in huis gegeven.
Uit angst, pure angst…

[Maurits]

Goed geschreven! Ik heb naast spellingtips geen ander advies voor je. Ik vind het leuk dat we meer over 'jou' leren naar mate het verhaal vordert.

Je ogen toonden leegte en ik weet dat ik nu een verkeerde omschrijving van je maak.
En iets later staat er 'ontwikkelt', terwijl het 'ontwikkeld' moet zijn.

oke ik kan niet meer zeggen ik zit in de les en de les is nu afgelopen. maar 't is een leuk verhaal!

[Veer]

Dankjewel voor je reactie en voor het wijzen op de spellingfoutjes! Dankje:)

[-Maaike-]

Mooi verhaal en ik vind dat je het mysterie goed hebt verwoord. Ik denk dat persoon die gefotografeerd is blij is geweest dat zijn leven eindigde. Maar, dan zou de hoofdpersoon dat voor de foto ook gezien moeten hebben. Of de dode persoon leefde nog... (oké, dat wordt creepy.. ik hou op met speculeren )

Leuk geschreven!

[Veer]

Dankje:)